[บ้านหมาป่า] ลานฝึกนอกบ้าน

Esper HEROES

11 · กันยายน · 2025 · 09.00 น.

ท้องฟ้ายามสายของหุบเขาโซโนมาในวันนั้นสดใสจนเกือบแสบตา แสงแดดโปรยลงมาส่องไร่องุ่นที่ทอดตัวยาวสุดสายตา ลมพัดเอื่อยทำให้เถาองุ่นไหวเอียงไปตามจังหวะราวกับคลื่นเขียวขจี ข้างล่างเป็นลานฝึกซึ่งถูกปรับพื้นที่ให้เรียบกว้าง หญ้าสีเขียวสดแตกต่างจากสีน้ำตาลหม่นของกำแพงหินที่เก่าแก่ด้านข้าง มันเป็นสถานที่ที่ผสมผสานความงดงามกับความเข้มแข็งอย่างประหลาด

เอสเปอร์ยืนอยู่กลางลาน มือเรียวยกกราดิอุสไม้ขึ้นอย่างมั่นใจ ท่าทางของเขายังเต็มไปด้วยความหยิ่งแบบคุณชาย แม้ในหัวใจจะเต็มไปด้วยความกังวลว่าการฝึกครั้งนี้จะยากเพียงใดก็ตาม ด้านตรงข้าม ไกด์ที่อายุน้อยกว่าแต่สูงกว่าเล็กน้อย ก็กำลังยกดาบไม้ขึ้นตั้งรับ เขายังคงเป็นเด็กหนุ่มที่สุขุมเกินวัย ดวงตาเงียบสงบเหมือนสายน้ำที่ยากคาดเดา

เสียงแหบต่ำของหมาป่าสีน้ำตาลดังขึ้นจากด้านข้าง “วันนี้พวกเจ้าต้องเรียนรู้การโจมตีและการตั้งรับ อย่ามัวลังเล กราดิอุสไม้ในมือของพวกเจ้าไม่ใช่ของเล่น แต่คือรากฐานของนักรบ”

ลูปัสเดินวนรอบลานฝึกอย่างช้า ๆ ดวงตาของเขาคมกริบ มองพวกเด็กหนุ่มสองคนราวกับครูผู้เคร่งครัด “เริ่มได้”

เสียงดาบไม้กระทบกันดัง ปัง! ทันทีที่เอสเปอร์พุ่งเข้าหาไกด์ ท่วงท่าเต็มไปด้วยแรงฮึดที่มากเกินจำเป็น เขาฟาดลงมาเหมือนต้องการพิสูจน์ศักดิ์ศรี ไกด์ก้าวถอยหลังเพียงก้าวเดียว แล้วยกดาบไม้ขึ้นกันได้อย่างง่ายดาย

“ช้ากว่านี้หน่อยสิ” ไกด์เอ่ยเสียงเรียบ “พี่ฟันแรงเกินไป ผมรับได้ง่ายเกิน”

เอสเปอร์กัดฟัน กวาดตามองด้วยความหงุดหงิด “หึ นายก็แค่โชคดี” เขากระโจนเข้าใส่อีกครั้ง คราวนี้เปลี่ยนมุมโจมตี แต่ไกด์ก็ยังปัดป้องได้อย่างมั่นคง

เสียงหัวเราะเบา ๆ ของลูปัสดังขึ้น “เอสเปอร์ เจ้าพุ่งแรงแต่ไร้ความสมดุล พลังนั้นไม่มีค่า หากเจ้าล้มลงเองก่อนจะชนะ”

“แต่ฉันไม่เคยยอมแพ้ให้ใครง่าย ๆ” เอสเปอร์สวนทันควัน เหงื่อเริ่มซึมตามขมับ

ไกด์ขยับตัวเข้ามาใกล้ พลิกดาบไม้ฟาดสวนอย่างแม่นยำจนเอสเปอร์ต้องถอยหลังไปหลายก้าว “ผมก็ไม่ได้อยากให้พี่ล้ม…แต่หากพี่ดื้อดึงเกินไป พี่จะเจ็บเอง”

เสียงหอบดังขึ้นจากเอสเปอร์ แต่ประกายดวงตายังคงท้าทาย “นายพูดเหมือนนายรู้ทุกอย่าง”

ไกด์เงียบ ไม่ตอบโต้ มีเพียงดวงตานิ่งสงบที่มองเอสเปอร์เหมือนรอให้เขาเรียนรู้ด้วยตนเอง

ดาบไม้กระทบกันต่อเนื่อง ปัง! ปัง! แต่ละครั้งสะท้อนก้องท่ามกลางไร่องุ่นราวกับเสียงกลองศึก เอสเปอร์พยายามเร่งจังหวะเพื่อกดดัน แต่ไกด์กลับยังคงเยือกเย็น ค่อย ๆ ปัดป้องและโต้กลับอย่างเป็นระบบ

“หากพี่ควบคุมลมหายใจได้ดีขึ้น พี่จะไม่เสียแรงมากเกินไป” ไกด์พูดเสียงสั้น พลางเบี่ยงตัวเล็กน้อยก่อนใช้ดาบไม้แตะข้อมือของเอสเปอร์เบา ๆ

“อึก!” เอสเปอร์ชะงัก หันมามองด้วยความโกรธปนตกใจ “ไกด์…!”

ลูปัสยกหางฟาดพื้นเบา ๆ “ไม่เลวทั้งสอง แต่ยังต้องเรียนรู้มากกว่านี้ เอสเปอร์ เจ้าต้องลดความดื้อรั้น ไกด์ เจ้าต้องกล้าโจมตีมากกว่าป้องกัน”

เสียงลมพัดผ่านไร่องุ่นทำให้บรรยากาศรอบ ๆ สงบลง ทั้งสองเด็กหนุ่มยืนนิ่ง หอบหายใจแรง แต่ในแววตาของพวกเขามีบางสิ่งที่เปลี่ยนไป ไม่ใช่แค่คู่ฝึกอีกต่อไป แต่เริ่มมีความเข้าใจเล็ก ๆ ก่อตัวขึ้น

เอสเปอร์ถอนหายใจแรง “นายชนะฉันในรอบนี้…แต่คราวหน้า ฉันจะไม่ยอมให้เป็นแบบนี้อีก”

ไกด์เพียงยิ้มบาง ๆ “ผมไม่ได้อยากชนะพี่ ผมเพียงอยากให้เราฝึกไปด้วยกัน”

คำพูดนั้นทำให้เอสเปอร์ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่เขาก็แกล้งหันหน้าหนี ไม่ตอบรับตรง ๆ ริมฝีปากยังคงยกยิ้มเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

เสียงดาบไม้ที่ถูกยกขึ้นใหม่ดังขึ้นอีกครั้ง ลานฝึกไร่องุ่นยังคงเป็นเวทีแห่งการเรียนรู้ ระหว่างคุณชายผู้หยิ่งทระนง และเด็กหนุ่มสุขุมผู้เก็บงำความลับในใจเส้นทางที่ทั้งคู่ต้องก้าวเดินร่วมกัน เริ่มชัดเจนขึ้นทีละน้อย

รางวัล: +20 EXP / +5 คะแนน

Esper HEROES

13 · กันยายน · 2025 · 07.00 น.

แสงแดดเที่ยงวันส่องลงบนสนามหญ้ากว้าง ลมจากไร่องุ่นรอบ ๆ พัดเอากลิ่นหวานอ่อน ๆ ของใบองุ่นเข้ามา เสียงฝีเท้าหนักแน่นของคุณลูปัส หมาป่าสีน้ำตาลดังขึ้นเป็นจังหวะ เขาเดินวนไปรอบ ๆ ราวกับครูฝึกคอยตรวจดูพวกเด็กหนุ่ม

เอสเปอร์ยืนถือกราดิอุสไม้ด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก เขาหมุนดาบเล่นพลางถอนหายใจ “ทำไมต้องเป็นดาบอีก… ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ชอบ”

ไกด์ที่ยืนตรงข้าม หัวเราะน้อย ๆ “พี่ไม่ชอบ แต่ก็ต้องฝึกใช่ไหม? ไม่งั้นโดนเฟอร์รัสกัดแน่ ๆ” เขาเหลือบตามองหมาป่าที่กำลังยืนมองนิ่ง ๆ อยู่ห่างออกไป แววตาคมทำเอาไกด์ขนลุกน้อย ๆ

เอสเปอร์เบือนหน้าไปอีกทาง “หมาป่าพวกนี้จริงจังเกินไป”

“แต่ก็ดีออก อย่างน้อยเรายังได้แข็งแรงขึ้น” ไกด์ยกดาบไม้ขึ้นลองตั้งท่าแบบที่เคยเห็นทหารทำ “ลองหน่อยไหมพี่ อย่างน้อยให้มันดูเหมือนพยายามก็ยังดี”

เอสเปอร์ปรายตากลับมา เขาไม่พูด แต่ก้าวเข้าไปใกล้แล้วฟาดดาบไม้ใส่ไกด์ทันที เสียงไม้กระทบกันดังปัง! ไกด์ตกใจนิดหน่อย แต่ก็ยกดาบขึ้นรับไว้ทัน

“โห พี่ เล่นจริงเลยนะ!” ไกด์หัวเราะพลางถอยหลัง

“ก็ลองแล้วนี่ไง” เอสเปอร์ตอบสั้น ๆ แต่ในแววตากลับมีประกายสนุกอยู่ลึก ๆ

การฝึกดำเนินไปเรื่อย ๆ ไม้กระทบไม้ดังเป็นจังหวะไม่สม่ำเสมอ เสียงหอบหายใจดังขึ้นมากขึ้นตามแรงปะทะ ไกด์พยายามจู่โจม แต่เอสเปอร์แม้ไม่ชอบใช้ดาบก็ยังเร็วและแม่นยำกว่าเล็กน้อย เขาหลบได้หลายครั้งจนไกด์เริ่มหงุดหงิด

“พี่ไม่ชอบใช้ดาบ แต่ดูเหมือนจะถนัดกว่าฉันนะ” ไกด์เอ่ยพลางยืนหอบ มือกำดาบแน่น

เอสเปอร์ส่ายหน้า “ฉันไม่ชอบเพราะมันน่ารำคาญ ต้องออกแรงมากเกินไป”

“งั้นพี่ชอบแบบไหนล่ะ?”

เอสเปอร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเบา ๆ “ฉันชอบใช้สมองมากกว่า ไม่ใช่แค่แกว่งไม้ไปมา”

ไกด์หัวเราะ “ก็จริงนะ แต่บางครั้งใช้สมองอย่างเดียวก็ไม่รอดหรอก อย่างน้อยก็ต้องตีบ้าง เผื่อมันช่วยให้พี่รอดวันไหนที่คิดอะไรไม่ออก”

เอสเปอร์กลอกตาเล็กน้อย แต่ไม่ตอบ เขาเพียงยกดาบขึ้นใหม่เหมือนจะบอกว่า “ฝึกต่อเถอะ”

ลูปัสที่ยืนมองอยู่ส่งเสียงครางต่ำ ๆ คล้ายพอใจที่เห็นทั้งสองไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แม้จะต่างนิสัยกัน แต่ก็ยังฝึกต่อไป

เวลาผ่านไปจนเหงื่อไหลชุ่มตัว ทั้งสองหยุดพัก นั่งลงบนหญ้า ไกด์ทิ้งตัวนอนหงาย มองท้องฟ้าที่ไร้เมฆ “เหนื่อยแฮะ… แต่ก็รู้สึกดีนะพี่ อย่างน้อยเราก็ไม่ได้อยู่เฉย ๆ”

เอสเปอร์นั่งพิงเข่า มองดาบไม้ในมือ “ฉันไม่เห็นว่ามันจะดีตรงไหน”

“ก็ดีตรงที่เราได้อยู่ด้วยกันไง” ไกด์ตอบพลางหันมายิ้มกว้าง

เอสเปอร์ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี ไม่ตอบ แต่หูแดงขึ้นนิด ๆ โดยที่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัว

รางวัล : +20 EXP, +5 บ้าน

มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง - ความโปรดปราน + 10 [God-29] ลูปา

Esper HEROES

18 · กันยายน · 2025 · 07.00 น.

แสงแดดยามสายของวันใหม่ส่องลอดผ่านหมอกบาง ๆ ที่ลอยคลอคลุมเนินเขา หยดน้ำค้างยังเกาะพราวบนใบองุ่นรอบ ๆ ลานฝึก เงาของต้นไม้ใหญ่ทอดยาวลงมาบนพื้นหญ้าที่เขียวเข้ม หลังจากเมื่อคืนไร่องุ่นทั้งผืนผ่านความเงียบสงบไปเช่นทุกวัน วันนี้เสียงฝีเท้าของเด็กหนุ่มสองคนและเสียงหอบหายใจจะกลับมาแต้มสีสันอีกครั้ง

คุณเฟอร์รัส หมาป่าสีเทาปนดำเข้ม เดินวนช้า ๆ รอบสนามหญ้าเหมือนครูผู้เคร่งครัด เขาไม่ได้พูดคำใด แต่แววตาคมกล้าและการเคลื่อนไหวเฉียบขาดก็เพียงพอที่จะทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองไม่กล้าอู้ เอสเปอร์กับไกด์ต่างยืนประจันหน้ากัน กราดิอุสไม้ในมือสะท้อนแสงแดดแวบเล็กน้อย

เอสเปอร์ถอนหายใจยาวก่อนจะเอ่ยเสียงหงุดหงิดเบา ๆ

“ไม่รู้ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้ทุกวันด้วย เหนื่อยเปล่า ๆ”

ไกด์ยกคิ้วพลางยกดาบไม้ขึ้นตั้งท่า “พี่ก็พูดแบบนี้ทุกวัน แต่ก็ยังมาที่นี่นะ”

“ฉันไม่ได้อยากมาเองหรอก ถูกบังคับต่างหาก” เอสเปอร์ตอบ แต่แววตาก็ไม่ได้จริงจังนักเหมือนเคย เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า “ถ้าจะบังคับจริง ๆ ก็อยากให้บังคับไปนั่งกินข้าวมากกว่ามาถือไม้ตีกัน”

ไกด์หัวเราะแผ่ว “พี่นี่นะ คิดแต่เรื่องกิน ตอนซ้อมยังพูดเรื่องอาหารอีก”

“ก็แล้วจะให้ฉันคิดเรื่องอะไร? เรื่องเหงื่อไหลเต็มตัวนี่เหรอ” เอสเปอร์พูดพร้อมทำหน้ามุ่ย

เสียงไม้ฟาดกระทบกันดัง ปัง! เมื่อไกด์พุ่งเข้าโจมตี เอสเปอร์รีบยกดาบไม้ขึ้นรับไว้ทัน ท่าทางคล่องแคล่วผิดกับคำบ่นไม่หยุดปาก การต่อสู้ดำเนินไปอย่างไม่เร่งรีบ ต่างฝ่ายต่างฟาดฟันพลางหยอกล้อกันด้วยคำพูด

“ถ้าได้กินเนื้อย่างร้อน ๆ หลังซ้อมคงดี” เอสเปอร์บ่นระหว่างที่ปัดดาบไกด์ออก

“เนื้อย่าง ที่นี่มีแต่ขนมปังแห้งกับชีสนะพี่” ไกด์ตอบพร้อมยกดาบขึ้นโต้

“นั่นแหละที่ทำให้ฉันเกลียดการฝึกนี่” เอสเปอร์โวยวาย “เหนื่อยแทบตายแต่ต้องกลับไปเคี้ยวขนมปังแข็ง ๆ”

ไกด์หัวเราะจนเผลอลดการ์ด เอสเปอร์เห็นช่องว่างก็ใช้ปลายดาบไม้แตะลงที่แขนของไกด์เบา ๆ “ถ้าเป็นสนามจริง นายตายแล้วนะ”

“ก็เพราะมัวหัวเราะที่พี่ทำตัวเป็นคุณชายเรื่องกินนี่แหละ” ไกด์พูดพลางยิ้มกว้าง แม้จะถูกตีแต่ก็ไม่ได้โกรธ เขาเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาจากขมับ “ว่าแต่พี่อยากกินอะไรจริง ๆ ล่ะ”

เอสเปอร์หยุดคิดไปครู่หนึ่ง แล้วตอบเสียงเบาเหมือนพูดกับตัวเอง “ซุปอุ่น ๆ กับขนมปังนิ่ม ๆ ก็พอแล้ว…”

“อ้าว นึกว่าจะตอบอะไรหรูหรากว่านี้ซะอีก” ไกด์แกล้งแซว

เอสเปอร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเบือนหน้าหนี “ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะกินอะไรก็ได้หรอกนะ”

“พี่นี่แปลกดี” ไกด์หัวเราะอีกครั้ง

เสียงครางต่ำของคุณเฟอร์รัสดังขึ้นราวกับเตือนให้ทั้งคู่กลับมามีสมาธิ เอสเปอร์กับไกด์สบตากันแวบหนึ่ง ก่อนจะยกดาบไม้ขึ้นอีกครั้ง ฝีเท้าเคลื่อนไหวบนหญ้าสีเขียว แสงแดดตกกระทบผิวที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความเหน็ดเหนื่อย แต่ก็มีบางอย่างเชื่อมโยงระหว่างทั้งสอง

การฝึกดำเนินต่อจนเสียงหอบหายใจหนักขึ้น ทั้งคู่เริ่มช้าลงทีละน้อย สุดท้ายไกด์ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหญ้า เอสเปอร์เองก็นั่งพิงเข่าตามไปติด ๆ ดาบไม้ถูกวางไว้ข้างกาย

“เหนื่อย…” ไกด์พึมพำ

เอสเปอร์หอบหายใจ แต่ยังคงพูดเสียงเรียบ “ถ้ามีผลไม้เย็น ๆ ซักกำมือคงดี”

“เห็นไหมล่ะ เรื่องกินอีกแล้ว” ไกด์หันไปมองพี่ชายคนนี้แล้วส่ายหน้า แต่ก็หัวเราะเบา ๆ “ไว้เดี๋ยวฉันหามาให้ พี่อยากกินองุ่นไหม”

เอสเปอร์มองไร่องุ่นที่ทอดยาวไปไกลสุดสายตา ก่อนจะตอบเบา ๆ “ถ้าเป็นองุ่นพวงใหญ่ ๆ ก็คงพอจะยอมรับได้”

“พี่นี่ทำตัวเหมือนเจ้านายสั่งลูกน้องเลยนะ” ไกด์แกล้งเหน็บ

เอสเปอร์ทำหน้าไม่สบอารมณ์ แต่หูแดงขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว “ฉันไม่ได้สั่ง แค่บอกเฉย ๆ”

แสงแดดยามเที่ยงวันยังคงสาดลงมาอุ่น ๆ ท่ามกลางความเหนื่อยล้า บทสนทนาเล็กน้อยเรื่องอาหารกลับทำให้บรรยากาศของการฝึกดูผ่อนคลายกว่าทุกวัน แม้จะยังคงต่างกันสุดขั้ว แต่สายสัมพันธ์ระหว่างเอสเปอร์กับไกด์ก็แน่นแฟ้นขึ้นเรื่อย ๆ ในทุกครั้งที่ดาบไม้กระทบกัน

รางวัล : +20 EXP, +5 บ้าน

มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง - ความโปรดปราน + 10 [God-29] ลูปา

Seraphine -

SERAPHINE VALE

เซราฟีน เวล

Daughter of Minerva • New Rome Demigod

🦉 MINERVA’S HEIR

เซราฟีนมุ่งตรงไปยังลานฝึกต่อโดยไม่ลืมแวะที่โกดังอาวุธเพื่อยืมกราดิอุสไม้มาไว้ในมือ ด้ามจับนั้นเรียบแข็งและเย็นจากความชื้นยามเช้าแต่มันให้ความรู้สึกมั่นเหมือนเป็นสัญญาว่าทุกวันที่ผ่านไป เธอกำลังแข็งแรงขึ้นทีละน้อย

เมื่อเซราฟีนก้าวเข้าสู่ลานฝึ เธอก็เห็นเงาร่างสีน้ำตาลขนาดใหญ่ยืนรออยู่กลางลาน คุณลูปัส หมาป่าผู้เป็นครูฝึกของเธอ ดวงตาสีเข้มของเขาคมกริบเหมือนนักล่าที่ผ่านศึกมาไม่รู้กี่ครั้งขนหยาบแข็งตามสันหลังตั้งขึ้นเล็กน้อยซึ่งเป็นสัญญาณว่าเวลาฝึกเริ่มต้นแล้ว

“สวัสดีตอนเช้า เซร่า” เสียงทุ้มต่ำที่สื่อสารเป็นภาษามนุษย์ดังขึ้นจากลูปัส

“วันนี้เราจะฝึกการตั้งรับแบบโรมัน อย่าคิดว่าดาบคือทุกอย่าง ร่างกายต่างหากที่ต้องพร้อมก่อน” เซราฟีนพยักหน้าแนบกราดิอุสไม้กับแขนตั้งท่าตามที่ ลูปัสเดินวนรอบตัวเธออย่างเชื่องช้าเหยียบย่างเงียบสนิทจนแทบไม่ได้ยินจากนั้นในเสี้ยววินาทีเขาก็พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วของอัสนีเธอยกดาบรับสัญชาตญาณ แรงปะทะสั่นสะเทือนแขนจนชาแต่เธอพยายามกัดฟันทน

“อย่ามองแค่ตัวฉัน” ลูปัสสั่งพลางเคลื่อนที่รอบตัวเธอ

“ดูเงาบนพื้น ดูการขยับของไหล่ ดูลมหายใจก่อนการพุ่ง จงอ่านศัตรูก่อนที่เขาจะลงมือ” เซราฟีนเริ่มปรับสายตาแทนที่จะจ้องที่กรงเล็บเธอเหลือบมองการขยับของขนบนลำคอ การผ่อนลมหายใจเบา ๆ ก่อนการกระโจน ทุกอย่างเริ่มมีจังหวะเธอขยับเท้าเปลี่ยนมุม หลีกแรงปะทะแทนการรับตรง ๆ

เมื่อเธอพลาดและล้มลงกับพื้นลูปัสก็หยุดทันที ไม่ซ้ำ ไม่คำราม ไม่เร่งรัด เพียงเอ่ยเสียงราบเรียบ

“ลุกขึ้น” คำสั้น ๆ แต่มันหนักยิ่งกว่าสิ่งใด เซราฟีนยันพื้นลุกขึ้นทั้งที่เข่าระบม ลมหายใจถี่ แต่ดวงตายังไม่ละจากคู่ฝึก พยายามเริ่มใหม่ช้าลง เงียบขึ้นและแม่นยำกว่าเดิม เวลาผ่านไปโดยที่เธอแทบไม่รู้ตัว ลูปัสถอยออกมาหนึ่งก้าวและพยักหน้าให้เล็กน้อย

“ดีขึ้นมาก” เขาพูดสั้น ๆ แต่สำหรับเซราฟีน มันเหมือนคำชมที่หนักแน่นที่สุดในโลก เธอทรุดนั่งลงบนพื้น ลมหายใจหอบแต่หัวใจเต้นแรงด้วยความตั้งใจ ทุกเช้าแบบนี้ไม่ใช่แค่การฝึกดาบมันคือการฝึกจิตใจ ฝึกการรับมือกับความกลัวและการยืนหยัดแม้ในวันที่ร่างกายบอกว่าไม่ไหว

“เหนื่อยดี แต่สนุก” และนี่คือคำพูดแรกหลังจากที่ได้ลองฝึกฝน

location: ลานฝึกนอกบ้านdate/time: 27/11/2025หมายเหตุ: ฝึกฝนประจำวัน +20 EXP / +5 คะแนน

Carlotta HONOR

Y
CARLOTTA
“ VENI, VIDI, VICI ”

เศษเสี้ยวชีวิต : 27 พฤศจิกายน,
ณ ลานฝึก เวลา 06:11 AM

เธอจำได้ดีว่าเมื่อวานนี้เป็นวันที่อ่อนล้าทางใจขนาดไหน

คาร์ล็อตต้าสลบเหมือดแทบจะทันทีที่ถึงห้อง เธอพุ่งตัวลงเตียง กอดหมอนประหนึ่งมันเป็นแฟนคนโปรดและหลับเป็นตายในเวลาต่อมา — แสงอรุณยามเช้าส่องกระทบ หยอกเย้าเปลือกตาที่ปิดสนิท เจ้าหล่อนต้องจำใจลุกขึ้นอย่างช่วยไมได้ กระนั้นกลับกระปรี้กระเปร่าเกินบรรยาย ภาระหน้าที่ที่ต้องทำในหอสมุดไม่มีอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ คาร์ล็อตต้าจึงให้รางวัลคนตั้งใจเรียนอย่างมุมานะแก่ตัวเอง

ด้วยการมาออกแรงในลานฝึก

ดาบไม้กลาดิอุสถูกหยิบยกขึ้นมาไวว่อง มันแทบจะปลิวว่อนถ้าคาร์ล็อตต้าไม่คุมแรงไว้ รู้สึกว่าตั้งแต่ปลุกพลังสายเลือดมาพละกำลังจะก้าวกระโดดไปมาก อนึ่ง การฝึกฝนในหลายเดือนที่ผ่านมาก็มีส่วนช่วยเช่นกัน แม้เจ้าดาบนี้จะอิงจากน้ำหนักจริงของดาบ แต่เธอก็ไม่ได้สัมผัสถึงความหนักอึ้งเหมือนที่เคยเจอเมื่อคราวแรกแล้ว

"วันนี้มีเรื่องดี ๆ รึ"

ลูปัส, หมาป่าผู้ควบคุมการฝึกสำหรับที่นี่เปล่งเสียงทักทาย คาร์ล็อตต้ายังคงจดจ่ออยู่กับดาบไม้ ลองพินิจมันด้วยฝ่ามือ จับพลิกซ้ายขวา ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

"ค่อนข้างดีเลยค่ะ ฉันทดสอบภาษาละตินเสร็จไปแล้ว ตอนนี้ในตารางประจำวันเลยเหลือแค่การฝึกร่างกายน่ะ" กระนั้นเอง โสตประสาทยังคงรับรู้ได้ดีเยี่ยมในขณะที่ปากก็กล่าวถ้อยคำฉะฉาน เธอควงอาวุธจำลองในมือเล่น ก่อนจะพบว่ามันคล่องกว่าที่คิดเสียอีก ...หรือต้องพูดว่า 'มีความชำนาญขึ้นอย่างเห็นได้ชัด' กันหนอ

ลูปัสครางในลำคอตอบกลับมา เสียงของเขาเจือความหยอกล้อ "เช่นนั้นวันนี้ต้องฝึกหนักกว่าปรกติเสียหน่อย, เจ้าไม่คิดเช่นนั้นหรือ?"

คาร์ล็อตต้ายิ้มแหย เลิกเล่นดาบไม้ในมือแล้วตั้งท่าเตรียมพร้อม นัยนาฉาบประกายความมั่นใจมากกว่าที่เคย

"กลัวที่ไหน?"

ยืดเส้นยืดสายมามากพอแล้ว ทันทีที่ลูปัสให้สัญญาณ แรงที่รวมอยู่ปลีน่องก็เป็นตัวช่วยให้เธอพุ่งไป ด้วยความเร็วที่ไวกว่าปรกติ คาร์ล็อตต้าหมุนตัวฟาดปลายดาบไม้ลงต่ำ สุนัขหมาป่าตัวเขื่องสะบัดหางพลิกหลบอย่างง่ายดาย กระนั้นใช่ว่าสิ่งที่โจมตีได้จะมีเพียงอาวุธในมือ เธอปล่อยดาบให้ลอยเคว้งเพื่อใช้ฝ่ามืออีกข้างคว้าจับไว้ทันท่วงนี้ ชั่วขณะนั้นเองฝ่าหัตถ์ขวาทิ้งลงพื้น ใช้มันค้ำจุนน้ำหนักตัวเพียงชั่วครู่ ส่งแรงถีบเข้าใส่ข้างลำตัวที่ลูปัสเบี่ยงมาพอดี

เสียง 'ปึก' ดังขึ้นพร้อมกับร่างที่ถอยกรูด เช่นกัน คาร์ล็อตต้ารีบทรงตัวขึ้นยืน สองขาผ่อนคลายและวางท่าให้พร้อม ดาบไม้บัดนี้ถูกกุมไว้ด้วยสองมือ ทั้งกระชับและผ่อนคลายในเวลาเดียวกัน

คาร์ล็อตต้าไม่สามารถพึงพอใจกับอะไรง่าย ๆ เช่นการโจมตีโดนตัวเขาแค่ครั้งเดียว, เธอรู้ตัวเองดี

สาวเจ้ากระตุกยิ้ม คิ้วกดลง แม้นมีความเชื่อมั่นในตนเองแต่ก็ใช่ว่าจะสะเพร่าจนคลายความกังวลต่อปัจจัยอื่นได้

"อีกครั้ง" ลูปัสกล่าว สิงคาลเขื่องเพิ่มความกดดันในบรรยากาศ ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปตั้งรับ แต่ดูแล้วแทบป้องกันได้ทุกทิศหากเธอเข้าไปฟาดฟันอีกรอบจริง ๆ คงไม่วายถูกสวนกลับด้วย

คาร์ล็อตต้าไม่คลายรอยยิ้ม นี่คือช่วงเวลาที่เธอชื่นชอบ, แน่นอนว่ากระตุ้นความอยากเอาชนะได้อักโข

"แน่นอน"

ห่างไกลออกไป— เสียงตกกระทบของอาวุธและการปะทะยังดังต่อเนื่อง แค่ได้ยิน ผู้คนก็สามารถจินตนาการถึงสถานที่ฝึกที่คลุ้งไปด้วยฝุ่นได้


หมายเหตุ :
— รางวัลการฝึกประจำวัน : ณ ลานฝึก +20 EXP / +5 คะแนน
— มุมานะตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักหน่วง : +10 ความโปรดปรานจากลูปา
— [HONOR] : โบนัสเพิ่มความโปรดปรานทวยเทพ+25
— [ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ] : ได้รับโบนัสความโปรดปราน +15
หมายเหตุ (ooc) :
— Color #FF5555