[ประเทศญี่ปุ่น] นครโอซาก้า

นครโอซาก้า

{ ราชฐานชั้นใน }

นครโอซาก้า
『 ครัวแห่งแดนอาทิตย์อุทัย 』

โอซาก้า อดีตเมืองหลวงที่กลายมาเป็นเมืองที่มีขนาดเศรษฐกิจใหญ่เป็นอันดับสองของญี่ปุ่น รองจากโตเกียวและเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจของภูมิภาคคันไซที่รองรับการนั่งรถไฟชินคันเซ็นจากเมืองหลวงมุ่งตรงมาสู่โอซาก้า โดยเวลาประมาณ 2-3 ชั่วโมง นครแห่งอาหารนี้ได้ชื่อว่าเป็นเมืองที่มีความสนุกครบรส มีทั้งของอร่อยและแสงสีจัดจ้าน ทั้งยังมีแหล่งช้อปปิ้งและเสน่ห์เชิงประวัติศาสตร์สอดแทรกอยู่ทุกซอกทุกมุม

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

บนรถไฟความเร็วสูงสาวผมบลอนด์ตาสีมูนสโตนเลือกนั่งท้ายขบวนตรงเก้าอี้ที่อยู่ชิดหน้าต่าง ศีรษะของเธอพิงกับหน้าต่างเปลือกตาปิดลงอย่างสงบ เนเรซ่าไม่ได้สวมเสื้อกู้ภัยจาก USA อีกต่อไปแล้ว ครึ่งเทพตัวน้อยที่สืบทอดสายเลือดแห่งความงามหยิบเสื้อแจ็กเก็ตแบบสุ่ม ๆ จากร้านค้าในสถานีรถไฟใต้ดินมาสวมคลุมเสื้อสีส้มสะดุดตา

เนเรซ่าเอนหลังพิงเก้าอี้ ขาข้างหนึ่งของเธอยกขึ้นไขว่ห้างรับกับการกอดอกพร้อมใช้ปลายนิ้วเคาะลงเบา ๆ ที่ต้นแขน ทุกท่วงท่าสงบผ่อนคลายแลดูงดงามสวนทางกับเสียงหอบหายใจทุ้มต่ำจากด้านหลัง ‘ ให้ตาย.. ’ คิ้วของเนเรซ่าขมวดเข้าหากันเล็กน้อย มันไม่ใช่เสียงหายใจที่มาจากความเจ็บปวด ป่วยไข้ หรืออะไรในเชิงที่เหมาะสมแต่มันกลับเป็นเสียงหอบหายใจจาก.. บางอย่างที่สมควรถูกเรียกว่าโรคจิต

กิตติศัพท์ความโรคจิตของคนญี่ปุ่นเป็นที่เลื่องลืออยู่แล้ว ดังนั้นเธอเลยเตรียมใจมาก่อนแต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะเจอไวขนาดนี้ “ จะอะไรก็มาเถอะ ” ธิดาอะโฟรไดท์ดัดมือและนิ้วจนได้ยินเสียงกระดูกลั่น ไม่ใช่ในเชิงอ่อนล้าเกียจคร้านแต่เป็นการเตรียมตัว

และแล้วเจ้าคนโรคจิตนั่นก็เริ่มแผลงฤทธิ์

ชายในเสื้อโค้ทยาวสีน้ำตาลเข้มปิดตัวมิดชิดใส่แว่นดำ โรคจิตตามสูตรฉบับในการ์ตูนที่เห็นมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เนเรซ่าหรี่ตาลงเล็กน้อย เธอเท้าคางมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย ‘ เอาเลยไอหนู เต็มที่ โชว์สิ่งที่นายแล้วรีบไปได้แล้ว ’ มันกลืนน้ำลาย ลดมือลงจับเข้มขัดของเสื้อโค้ทเตรียมจะเปิดออกเผยเรือนร่า—-

โป๊ก !

สันมือของเนเรซ่าฟาดลงกลางกระหม่อมของชายคนนั้น เธอแค่คิดจะสั่งสอนเขาแต่สิ่งที่เธอสัมผัสได้กลับแปลกจนต้องขมวดคิ้วมากกว่าเดิม สิ่งที่รับกับสันมือของเธอไม่ใช่เส้นผมธรรมดาแต่เป็นบางอย่างที่เรียบและยืดหยุ่นเหมือน.. ใบไม้? “ อ อ๊ะ.. ” เสียงร้องด้วยความตกใจของชายที่สมควรจะเป็นโรคจิตดังขึ้นดึงสติของเนเรซ่าให้กลับมาสู่สถานการณ์ปัจจุบัน ใบหน้าของเขาแดงซ่าน สองแขนรีบกอดตัวเองพร้อมบิดไปมาดูกระมิดกระเมี้ยน

“ ข ขอโทษครับ ขอโทษ ! ”

นี่มันแปลกจริง ๆ แทบจะทันทีที่เนเรซ่ามั่นใจว่ามีสิ่งผิดปกติ ปลายหางตาของเธอก็สังเกตเห็นร่างอ้วนทุ้มเตี้ยทั้งยังมีขนฟูกำลังพยายามลอดผ่านใต้ที่นั่ง “ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันว่า.. คุณไปพักก่อนดีกว่า ” ด้วยกำแพงภาษาที่แตกต่าง เขาคงไม่เข้าใจคำพูดของเธอแต่ด้วยภาษาร่างกายแค่ปัดมือก็เพียงพอต่อการไล่ชายที่กำลังอับอาย

“ จะไปไหน ตัวแสบ? ” เมื่อมนุษย์ที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้วิ่งจากไป เนเรซ่าก็ก้มลงจับข้อเท้าเจ้าตัวมีคนและดึงมันออกมาอย่างง่ายดาย เธอยืดหลังกลับมายืนตัวตรงอีกครั้ง ดวงตาหรี่ลงพิจารณาสิ่งมีชีวิตที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“ทานูกิ?”

ราวกับการเดาสุ่มของเธอทำให้อสูรตัวน้อยไม่พึงพอใจ มันดิ้นไปมาพยายามต่อต้านพร้อมกับพูดบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ อีกแล้ว..กำแพงภาษาที่เธอกังวล เนเรซ่าไม่ได้รีบร้อนทำให้มันเงียบ เธอปล่อยให้อสูรน้อยนั้นโวยวายจนกว่าจะพอใจ แต่เมื่อผ่านไปได้สิบนาทีก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะเงียบดังนั้นเนเรซ่าจึงตัดสินใจใช้วิธีพื้นฐานที่เห็นผล เธอฟาดมันเข้ากับหน้าต่าง เสียงดังสะนั่นพอจะทำให้คนที่นั่งร่วมขบวนสะดุ้งแล้วหันขวับมามอง สิ่งที่พวกเขาเห็นคือสาวสวยคนหนึ่งยืนขึ้นและฟาด.. ตุ๊กตากับหน้าต่าง?

“ มีแมลงไต่น่ะ ” ทั้งที่รู้ว่าคงไม่มีใครเข้าใจแต่เนเรซ่าก็แก้ตัวตามความเคยชิน เธอสะบัดตุ๊กตาหรือก็คืออสูรกายรูปลักษณ์คล้ายทานูกิในมือจนดวงตาของมันกรอกไปมา สาวสวยก้มลงมองมันด้วยสายตาลังเล ‘ เจ้าเด็กนี่ก็ดูน่ารัก ปล่อยไปดีไหมนะ.. ’

บทเรียนที่สำคัญที่สุดลำดับ 1 : อย่าคิดจะปล่อยอสูรกายไปโดยง่าย

ชั่วพริบตาที่เธอประมาท เนเรซ่าก็รู้สึกเหมือนถูกค้อนฟาดเข้าที่หัวอย่างแรงจนเธอมึนงง เจ้าตัวจ้อยนี่กำลังทำบางอย่างกับเธอ ซึ่งไม่น่าจะเป็นเรื่องดี “ อึก.. แกคิดจะ..ทำอะไร ” เนเรซ่าปล่อยมือออกจากตัวมัน เธอโน้มกายไปข้างหน้ารู้สึกว่าวิสัยทัศน์เริ่มพร่ามัวลง ถ้าให้เธอพิจารณาจากสิ่งที่มันกำลังทำหลังจากเห็นอาการของผู้ชายคนนั้นมันก็พอจะเดาได้ว่านี่คือการสิงหรือไม่ก็บังคับร่างเป้าหมาย

จะใช้ร่างฉัน? ฝันไปเถอะ

เนเรซ่ากัดฟันฝืนต่อต้านขณะที่สองหูได้ยินเสียงพร่ำพูดของเจ้าหนูนั่น มันลดความระวังลงเพราะไม่คิดว่าเธอจะสามารถต่อต้านได้ ซึ่งผิดไปจากความจริง.. ธิดาอะโฟรไดท์หยิบมีดสั้นออกมาและปาดอย่างแม่นยำที่คอของมันจนเป็นแผลบาดลึก เสียงไหสุราตกลงกระทบกับพื้น เสียงวิพากษ์วิจารย์เชิงหลงตัวเองของสิ่งมีชีวิตที่คล้ายคลึงกับทานูกิขาดช่วง มันทำตาเหลือกใส่เธอด้วยความเจ็บปวดจนคนต้นเหตุจำต้องเบือนหน้าหนี

สาวสวยประหนึ่งจิ้งจอกหลับตาลงเธอเลือกที่จะเมินเฉยต่อความโหดร้ายนี้จวบจนน้ำหนักของสิ่งในมือเริ่มจางหาย แต่แทนที่เธอจะได้พักเสียงกู่ร้องโหยหวนปานใจจะขาดก็ดังขึ้น “ やめて!! (หยุดนะ) ” เนเรซ่าลืมตาขึ้นทันควันและสิ่งที่เห็นก็ทำให้เธออ้าปากค้าง

สิ่งมีชีวิตจำพวกเดียวกันกับตัวที่เธอพึ่งสังหารโผล่เพิ่มมาอีกสองตัว

“ … ”

หนึ่งครึ่งเทพและสองอสูรกายจ้องตากัน ฝ่ายหนึ่งดูเหม่อลอยส่วนอีกฝ่ายดูคับแค้นจนใจแทบขาด หนึ่งในสิ่งมีชีวิตที่ถือขวดสาเกกู่ร้องก่อนจะวิ่งเตาะแตะโดยตั้งใจจะโจมตีเธอ ภาพที่มันมุ่งเข้ามาเพื่อหาเรื่องทำให้เนเรซ่าถอนหายใจ เธอพลิกมือที่จับมีดและใช้มันป้องกัน กรงเล็บของตัวมีขนนี้แหลมคมแต่ไม่ได้อันตรายเท่าฟันของพวกก็อบลิน เนเรซ่าจงใจเคลื่อนไหวช้ากว่าปกติ เธอลังเลว่าควรลงดาบให้ชัดเจนหรือปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ต่อไป

แต่เมื่อสังเกตเห็นว่าเจ้าตัวขนอีกตัวที่ดูเหมือนเป็นพี่ใหญ่กำลังตั้งใจจะทำบางอย่างกับมนุษย์ที่นั่งห่างออกไปจากเธออีกราว ๆ ห้าแถว เนเรซ่าจึงจำเป็นต้องตัดสินใจ สาวสวยจากเคบินที่สิบสูดหายใจเข้า เธอใช้มืออีกข้างจับศีรษะของตัวที่คล้ายทานูกิแล้วใช้มีดทิ่มลงที่อกของมัน เสียงกรีดร้องของน้องคงทำให้เจ้าตัวใหญ่นั่นชะงัก

มันหันขวับกลับมามองเธอด้วยแววตาสิ้นหวัง “ おとうと! (น้องชาย) ”

“ あに.. (พี่ชาย) ” เสียงของอสูรน้อยที่อยู่ในมือเธอแผ่วเบา

โอเค ฉันพึ่งพรากพี่น้องออกจากกัน

เนเรซ่าชำเลืองตาตัวที่ถูกเรียกว่าพี่ชายด้วยสายตาอธิบายยาก “ นี่คือผลลัพธ์ของการที่แกพยายามล่อลวงชาวบ้าน ” ใบหน้าของเธอไม่บ่งบอกว่ารู้สึกสงสารหรือยินดีที่เห็นว่าอสูรการตัวพี่ยอมวางมือและวิ่งหนีออกไปไกล การที่เธอไม่ตามไปก็ถือว่าเธอใจดีมากแล้ว

เวลาผ่านมาได้อีกเกือบชั่วโมงในตอนที่รถไฟความเร็วสูงจอดที่สถานีหลักของโอซาก้า เนเรซ่านึกว่าเรื่องปัญญาอ่อนทั้งหมดได้จบลงไปแล้ว .. จนกระทั่งตรงหน้าเธอมีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งยืนกระมิดกระเมี้ยนบิดขาจนเธอเริ่มรู้สึกตึง ๆ ที่ขมับ

“ おねえさん (พี่สาว) ”

“ หืม? ”

ริมฝีปากของสาวสวยคลี่ออกเป็นรอยยิ้มบางพร้อมด้วยการเอียงคอยิ่งขับส่งให้รูปลักษณ์น่ามอง ใบหน้าของชายที่เฝ้ามองแดงก่ำ คนแปลกหน้าคนนั้นขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ และกำลังจะอ้าปากเชิญชวนบางอย่าง แต่ครั้งนี้เธอไม่จำเป็นต้องรอให้ทุกอย่างพิลึกจนยากจะกู้คืน รองเท้าส้นสูงของเนเรซ่ายันเข้าที่ท้องของชายคนนั้นจนเขาล้มลงเสียงดัง

ทำให้มนุษย์ทั่วทั้งชานชะลาหันมามองจนได้พบกับภาพที่ชายประหลาด ๆ คนหนึ่งนอนแผ่หราบนพื้น ช่วงเสื้อหลุดออกเผยให้เห็นผิว พร้อมกับมีสาวสวยอีกคนยืนอยู่ปลายเท้าชายคนนั้น โน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อใช้ด้ามร่ม(?)เกี่ยวตุ๊กตาตัวหนึ่งขึ้นมา “ ซ่อนอยู่ตั้งนาน.. วนกลับมาหาเรื่องอีกจนได้ ” เนเรซ่ายิ้มเย็นในขณะที่ยื่นมือไปกำรอบคอของบาเกะดานูกิตัวสุดท้ายในขบวนรถไฟ

เธอกำรอบคอของมันแน่นก่อนจะเดินฉับ ๆ ไปยังตรอกเล็ก ๆ และเหวี่ยงเจ้าตัวแสบให้กลับไปยืนบนพื้น “ ฉันว่าจะปล่อยนายแล้ว แต่นายกลับมาเองนะ ” เนเรซ่าดึงหอกของเธอออกมาสะบัดมันช้า ๆ ดูแล้วน่าเกรงขามไม่น้อยสำหรับคนสวยที่มีพิษสง - ก่อนที่จะได้มีใครพูดอะไรเจ้าดานูกินั้นก็กระโดดเข้ามาใช้ไหสุราตีหน้าเธอจนเนเรซ่าต้องถอยหลังไปหลายก้าว การต่อสู้ที่คนหนึ่งใช้อาวุธจริง ๆ กับอีกคนใช้ไหสุรา.. ดูยังไงก็เหมือนการเล่นละครปาหี่ หากไม่ใช่ว่าท้ายที่สุดแล้ว คนที่ชนะจะใช้หอกตวัดทีเดียวเพื่อทำให้สัญญาณชีพของอสูรกายนั้นเลือนหายโดยไม่ต้องทรมาณก็ตาม

เนเรซ่าถอนหายใจเฮือก เธอถือหอกที่ถูกพรางตาให้คนมองว่าเป็นร่มไว้อย่างระมัดระวัง มืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นเสยเส้นผมของตนเองไปด้านหลังในขณะที่เธอก้าวเดินออกจากตรอกด้วยท่าทางไม่กระโตกกระตาก การเดินทางจากโตเกียวไปยังโอซาก้าครั้งแรกในชีวิตของเนเรซ่าเป็นยังไงนะเหรอ?

อ้อ.. ประหลาดสิ้นดี

ประลองบาเกะดานูกิ 3 ตัว : Level 5 / 7 / 9
สินสงคราม : เหล้าสาเก - จำนวน ไม่ทราบ | ตื่นรู้จากการพิชิตครั้งแรก : 2 ตื่นรู้

<

Timeline at [ 02:10 / 05/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

หลังจากเดินพล่านในโอซาก้าเป็นเวลาพักใหญ่ สิ่งที่เนเรซ่าได้คือเสื้อผ้าและน้ำยาเปลี่ยนสีผม..

ไม่มีวี่แววของสิ่งที่ทำให้เธอต้องมาถึงโอซาก้า ไม่มีแม้แต่วี่แววของเสียงปริศนาด้วยซ้ำ สาวสวยจากเคบินที่สิบเงยหน้ามองท้องฟ้าที่สว่างโล่อันที่จริงตอนนี้เธออยากเดินเข้าโมเตลสักที่แล้วเปิดห้องนอนพักแต่นั่นก็คงจะเสียเวลาเกินไป ‘ คงไม่ได้เป็นอะไรที่มาเสียเปล่าหรอกใช่ไหม.. ’ เสียงฝีเท้าของผู้คนที่เดินสวนเธอไปในย่านการค้าที่คลาสสิคและทรงเสน่ห์ที่สุดของโอซาก้าอย่างถนนทงโดบุริค่อย ๆ ทำให้เธอจมลงกับความคิดโดยไม่รู้ตัว

เนื่องจากเธอเลิกใช้มือถือมานานมาแล้ว เนเรซ่าจำเป็นต้องสละดอลล่าห์ที่มีไปกับการซื้อหนังสือนำเที่ยวภาษาอังกฤษสำหรับนักเดินทาง เธอยกหนังสือขึ้นอ่านเป็นระยะ ใช้ปากกามาร์กจุดที่น่าสนใจ ‘ ปราสาทโอซาก้า คลาสสิค แวะไปสักครั้งไม่แย่ หุบเขามิโนะก็สวยดี น่าไปสักครั้ง ตลาดคุโรมงกับสายเจ้าสุมิโยชิ ’ เธอก้มหน้ามองภาพทิวทัศน์และประโยคมากมายในหนังสือท่องเที่ยวที่กำลังทำหน้าที่นำเสนอจุดเด่นของเมือง

แต่แล้วเสียงเพรียกหาของบางสิ่งก็ดังขึ้นนำทาง “ ซากปรักหักพัง.. บ้านหลังที่… ”

ฝีเท้าของเธอสะดุด เนเรซ่าขมวดคิ้วเมื่อทวนเสียงที่เธอได้ยินจากในความคิด ซากปรักหักพังในโอซาก้า? ที่ปรึกษาประจำเคบินที่สิบก้มลงมองหนังสือท่องเที่ยว เธอลองพลิกหาข้อมูลเพิ่มเติมแต่ก็ยังไม่เจอคำแนะนำเกี่ยวกับซากปรักหักพังที่น่าจะต้องอยู่ในโอซาก้า “ นี่ฉันมาถึงโอซาก้าเพื่อตามหาซากปรักหักพังเนี่ยนะ? ” เธอบ่นงึมงัมพร้อมกับเก็บหนังสือลงในถุงพลาสติก

“ ต้องถามทาง.. ” นั่นคือตัวเลือกเดียวหากเธอคิดจะตามหาสถานที่ในเสียงกระซิบ ปัญหาคือเธอสื่อสารไม่ได้ .. เนเรซ่ามองซ้ายมองขวาเธอพยายามประเมินหาสักคนที่ดูเหมือนจะสามารถพูดภาษาอังกฤษได้แต่ความหวังนั้นก็ริบหรี่เกินไป เธอยกมือข้างที่ว่างขึ้นขยี้เส้นผมของตัวเองด้วยความหงุดหงิด

มันจะปกติไหมถ้าเธอถามทางไปที่รกร้างกับเด็ก? บางทีอาจจะเวิร์คก็ได้ เด็ก ๆ มักตามหาสถานที่ได้ดีเสมอ ดวงตาคู่คมของสาวสวยเคลื่อนมองรอบกายจนกระทั่งเธอพบเด็กชายท่าทางซุกซนคนหนึ่งที่ถือเครื่องบินของเล่นเอาไว้ในมือ เนเรซ่าก้มลงมองตัวเองเล็กน้อย ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธออยู่ในสภาพที่ดูดีไม่ใช่มิจฉาชีพที่จะเข้าไปหลอกเด็ก

“ Hey. ” เธอย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับเด็กคนนั้น “ Can I ask something? ”

เธอยิ้มอย่างใจดีผิดกับนิสัยไม่สนใจใครนอกจากตัวเอง เด็กชายตัวเล็กคนนั้นช้อนตามองเธอด้วยท่าทางสงสัย ริมฝีปากของเขาขยับขมุบขมิบ ดวงตากลมโตจับจ้องอย่างใคร่รู้ “ Do you know.. about scary area in this city? ” เนเรซ่าพยายามใช้คำศัพท์ง่าย ๆ ผสมผสานกับการออกท่าทางด้วยการยกมือขึ้นงอนิ้วประหนึ่งจะทำกรงเล็บและทำเสียงแฮ่เบา ๆ

เด็กชายคนนั้นตอบบางอย่างกลับมาเป็นภาษาญี่ปุ่น ฟังจากน้ำเสียงแล้วเหมือนการถามกลับมากว่าเข้าใจ เนเรซ่าถอนหายใจช้า ๆ เธอก้มลงหยิบหนังสือนำเที่ยวออกมา อาจจะดูประหลาดแต่เธอก็พยายามเปิดหาหน้าที่อาจจะพอใช้สื่อสารกับเขาได้จนกระทั่งเธอเจอหน้าที่พูดเกี่ยวกับคำว่าร้าง เนเรซ่าพลิกหน้าหนังสือไปตรงหน้าเด็กคนนั้น ก่อนจะชี้บนตัวอักษรที่คาดว่าเป็นคำว่าร้างในภาษาญี่ปุ่น

“廃屋に行くんですか？なぜ？” เด็กชายคนนั้นถามเสียงเบา ๆ เขากะพริบตาปริบ ๆ หลายครั้งก่อนจะชี้ไปตามเส้นถนนที่เธอต้องเดิน สลับกับจิ้มบนแผนที่ในหนังสือว่ามันอาจจะอยู่แถวไหน ด้วยท่าทางและแววตาที่กังวลใจ เขากล่าวเสียงเบา “ 外は怖いよ、気をつけてね。”

เธอคิดว่าตัวเองคงได้หมุดสถานที่แล้ว ถ้ามันไม่ถูกก็แค่ถามคนใหม่เมื่ออยู่แล้วนั้น รอยยิ้มของสาวสวยกว้างขึ้น เธอวางมือลงบนผมของเด็กชายตัวน้อยและลูบมันเบา ๆ “ ขอบคุณมากนะ ดีใจที่ได้เจอเธอ ” นั่นคือการร่ำลา เนเรซ่าลุกขึ้นโดยทิ้งเหรียญห้าร้อยเยนไว้ให้เขาหลายเหรียญก่อนจะเดินทอดน่องไปตามทางที่เขาชี้ผ่านตึกสูง บ้านเรือนและร้านค้ามากมายที่ดูห่างไกลจากคำว่าร้าง จวบจนเห็นซากปรักหักพังที่ดูไม่เหมาะสมอยู่ใจกลางเมืองคอนกรีต

“ มีจริงด้วยแฮะ ”

เนเรซ่าพึมพัมเมื่อเธอเห็นโครงเหล็กทรุดโทรม เธอถอนหายใจ ทันทีที่เห็นสถานที่เนเรซ่าก็รู้แล้วว่าการเลือกตามเสียงมาคงไม่ใช่อะไรที่ดี ที่ปรึกษาคนสวยประจำเคบินที่สิบสะบัดไหล่ตัวเองเป็นการยืดเส้นยืดสาย เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมในทุกสถานการณ์ทันทีที่อยู่หน้าบ้านร้างหลังนั้นเธอก็หยิบหอกกรีกออกมาถือไว้โดยทันที

“ จะอะไรอีกก็มาเลย ฉันพร้อมแล้ว ”

อีเว้นท์ : เดินทางไปยัง Hanging Ruins - สถานะ : มาถึงแล้ว

Timeline at [ 05:25 | 05/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

ภายในบ้านร้างที่ไม่สมควรจะคงอยู่ท่ามกลางเมืองใหญ่ ใบไม้เปล่งเสียงกรีดร้องเพราะสายลมที่พัดจนผ่านจนมันสั่นไหว ดวงตาของเนเรซ่าเคลื่อนมองเหล็กเส้นที่ปกติแล้วควรจะถูกฉาบด้วยคอนกรีต เธอแน่ใจว่าก่อนที่จะก้าวเข้ามาเธอยังได้ยินเสียงฝีเท้าหรือผู้คนบ้าง แต่เมื่ออยู่ภายในอาคารร้างที่บางส่วนไม่เหลือโครงของผนังเธอกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย คิ้วของเนเรซ่าเริ่มขมวดเข้าหากัน สาวสวยหันหน้ามองไปรอบ ๆ หลายครั้ง กระทั่งมีเสียงโครมครามจากชั้นสอง เนเรซ่าหันขวับไปตามเสียงนั้น เธอกระชับหอกในมืออย่างระมัดระวัง

“ นั่นใคร! ” เธอตะโกนถามด้วยเสียงที่ไม่ดังและไม่เบาจนเกินไป ทว่ากลับไร้ซึ่งเสียงตอบ ที่ปรึกษาประจำเคบินที่สิบสูดหายใจเข้า เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากและตัดสินใจทำสิ่งที่โง่เขลาอีกครั้งด้วยการค่อย ๆ เดินขึ้นไปด้านบนผ่านบันไดที่ใกล้จะถล่มเต็มที

ทั้งบ้านมีเพียงเสียงรองเท้าส้นสูงพื้นแดงราคาแพงกระทบกับพื้น ท่าทางของเนเรซ่าเต็มไปด้วยความระมัดระวัง เธอเดินผ่านมุมกำแพง เธอไม่ได้อยากจะทำตัวเป็นฆาตกรเดินตามหาเหยื่อช้า ๆ แต่ในสถานการณ์แบบนี้มันก็ช่วยไม่ได้ มือข้างหนึ่งของเธอถือหอกกรีก มืออีกข้างถือถุงพลาสติกจากร้านสะดวกซื้อ สาวสวยจากค่ายฮาร์ฟบลัดสะบัดหอกหลายครั้งเพื่อผลักประตูที่ปิดให้เปิดออก ทุกห้องเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ห้องแล้วห้องเล่า.. แต่เธอกลับยังได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวที่ซ้อนทับกับตัวเธอเอง

‘ มีบางคนอยู่ที่นี่ ’ เธอหรี่ตาลงอย่างพิจารณาเมื่อสังเกตเห็นรอยเลือดที่ลากไปบนพื้น ‘ ยังดูใหม่.. บาดเจ็บ? ’

เหลือแค่ห้องสุดท้ายแล้ว เนเรซ่าหันไปมองห้องที่อยู่ปลายทางเดิน ประตูของมันปิดสนิทพร้อมแผ่รัศมีไม่ควรเข้าใกล้ ทว่าเนเรซ่ามาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับ เจ้าของเส้นผมสีบลอนด์และดวงตาสีมูนสโตนย่างกรายเข้าใกล้ประตูช้า ๆ หนนี้เธอไม่ได้ใช้หอกตีประตูให้เปิดอย่างรุนแรงแต่เธอกลับใช้มือค่อย ๆ บิดลูกบิด ผลักให้มันเปิดออกและเมื่อนั้นเธอก็ได้พบกับเขา

ชายปริศนาที่ดูโตกว่าเธอ แผ่นหลังของเขาชิดกับผนังด้านในสุดของห้องพร้อมกับใช้มือกุมไหล่ที่บาดเจ็บ กลิ่นสนิมทะลักออกมาจากห้อง เนเรซ่ายืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูเป็นเวลาหลายลมหายใจ พวกเขาไม่ได้พูดอะไรกัน อันที่จริงชายปริศนาคนนี้ไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ เขากดใบหน้าลงต่ำเห็นก็แต่รอยย่นตรงหน้าผากที่บอกให้รู้ว่าเขากำลังขมวดคิ้ว

“ ตรงนั้นอันตรายนะ ” เธอไม่รู้ว่าเขาจะเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดไหมแต่เนเรซ่าก็ยังพยายามใช้โทนเสียงที่เป็นมิตร เธอไม่ได้มาที่นี่เพื่อจะทำร้ายใคร และเพื่อแสดงตัวแบบนั้นเธอค่อย ๆ ย่อลง วางหอกกรีกกับพื้น ดวงตาคู่คมของเธอเลื่อนขึ้นไปมองเพดานที่หย่อนลงมาเหนือศีรษะเขาพร้อมจะร่วงลงได้ทุกเมื่อด้วยสายตาพิจารณา ‘ เขาเอาตัวเองไปไว้ตรงนั้นเพื่อที่จะได้มีวิธีรอดหรือไม่ก็ลากคนที่เข้าไปใกล้ลงนรกไปพร้อมกับเขา ’

‘ ใจเด็ดไม่น้อยเลย ’

“ ฉันไม่ได้มาร้าย โอเคไหม? ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายเป็นใคร ” ธิดาแห่งอะโฟรไดท์เคลื่อนกายเชื่องช้าเสมือนคืบคลาน เธอค่อย ๆ แทรกตัวเข้าไปอยู่ในอาณาเขตเฝ้าระวังของเขาโดยไม่สะท้านต่อม่านตาที่หดลงเสมือนเฝ้าระวังของชายที่กำลังบาดเจ็บ ดวงตาของเธอสำรวจรูปลักษณ์และสภาพของเขา .. ชุดที่ขาดวิ่น เนื้อตัวที่มอมแมมและสะบักสะบอม เพื่อไม่ให้วิตกกังวลจนวิกลจริต เนเรซ่าจงใจใช้ข้อได้เปรียบจากความสามารถเรื่องกลิ่นที่ถือเป็นสิ่งล่อลวงอย่างสำคัญ “ ให้ฉันดูหน่อย ”

กลิ่นกุหลาบลี้ลับห้อมล้อมรอบตัวเขา เธอย่อตัวลงนั่งคุกเข่าห่างจากเขาไม่มากกว่าหนึ่งช่วงแขน “ คุณเจ็บหนัก ” มือของเธอยื่นออกไป ลอยเหนือไหล่ข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บของเขาเล็กน้อยเชิงขออนุญาตก่อนที่จะสัมผัส การช่วยเหลือคนไปทั่วไม่ใช่สิ่งที่ตรงต่อรสนิยมหรือนิสัยของเธอ แต่การเมินเฉยต่อคนที่เลือดท่วมตัวเพราะบาดแผลถูกแทงสามรูตรงไหล่ที่ยังดูสดใหม่ก็คงโหดร้ายเกินไป

“ ฉันไม่ได้เก่งเรื่องการรักษาก็จริง ” เธอพึมพัมในขณะที่ถือวิสาสะประคองเขา มือของเธอสกปรกจากการจับบางอย่างในบ้านร้างที่เต็มไปด้วยฝุ่นและสนิม “แต่ให้ฉันช่วยเถอะ เผื่อว่าเราจะทำอะไรได้บ้าง ” เธอก้มลงมองบาดแผลที่ดูน่ากลัว

“ จะอยู่ตรงนี้ต่อไม่ได้ ไม่ดีต่อแผลของคุณ ฉันจำได้ว่ามีโมเตลแถวนี้ ยังพอขยับตัวไหวไหม? ” เนเรซ่าเห็นว่าเขาขมวดคิ้ว เสียงลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอขยับเข้าใกล้มากขึ้นเมื่อเขากดหน้าผากลงซบที่ไหล่เธอโดยที่ไม่ได้ตอบอะไร ‘บางทีนี่อาจเป็นการตกลง? ’ สาวสวยจากปารีสรวบรัดการตอบสนองของเขาให้ไปตามเส้นทางที่เธอคิดโดยไม่สนใจข้อเท็จจริงใด ๆ ทั้งสิ้น

เอาล่ะปัญหาใหญ่.. ฉันจะลากนายคนนี้ไปยังไงดี?

+7 ความสัมพันธ์กับเทพซูซาโนโอะ : จากสกิลหอมเย้ายวน (ฉันรู้ว่านั่นคือนาย!)

Timeline at [ 05:31 | 05/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

“ อึก.. ”

เสียงที่เปล่งออกมาทุ้มต่ำคล้ายการคำรามทว่ามันกลับแหบพร่า ดวงตาของเขาเลื่อนขึ้นชำเลืองมองคนแปลกหน้า คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันครู่หนึ่งคล้ายแสดงความรังเกียจ “ กลิ่นนี้.. น่าขยะแขยง ” คำพูดของเขาทำให้เธอที่เสนอตัวมาช่วยเหลือนิ่งค้างไปโดยทันที

นี่เขา.. พึ่งบอกว่า.. กลิ่นของธิดาอะโฟรไดท์น่าขยะแขยงเนี่ยนะ?

เนเรซ่าเผลอกำมือแน่นขึ้นจนเขาร้องโอย ใบหน้าของธิดาแห่งอะโฟรไดท์บิดเบี้ยวด้วยโทสะก่อนจะถูกฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มจอมปลอม “ อ๋อ ดูเหมือนฉันคงไม่ใช่คนที่ช่วยคุณได้แล้วล่ะ ” สาวผมบลอนด์ปล่อยมือจากเขาด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ เธอทำท่าจะลุกขึ้นเพื่อเดินจากไป แต่เสียงทักท้วงของเขากลับรั้งเธอเอาไว้

“ ด เดี๋ยว เกรคัส.. ” ใบหน้าของชายคนนั้นซีดลงเพราะบาดแผลที่สาหัส เขากลืนน้ำลาย สีหน้าไม่เต็มใจที่จะร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาจำเป็นต้องมีคนช่วยในครั้งนี้ ลมหายใจของชายที่บาดเจ็บติดขัดก่อนจะกระอักเลือดออกมาคำโต ท่าทางดูเจ็บปวดแต่ก็ไม่ถึงกับทรมาณ “ ช่วยไปตาม..เจ้านั่นให้ข้าที่หอคอย.. หอคอยซึเท็นคาคุ ”

แต่ละคำพูดของเขาล้วนเชื่องช้าจนเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเวทนา เนเรซ่าจิ๊ปากเบา ๆ เธอถอดเสื้อแจ็กเก็ตของตัวเองออก วางมันคลุมไหล่ของเขาเพื่อช่วยบดบังรอยแผลก่อนจะฝืนประคองเขาให้ลุกขึ้น น้ำหนักของชายที่บาดเจ็บโถมเข้าหาตัวเธอจนเนเรซ่าเซไปหลายก้าวแต่เธอก็จำเป็นต้องพาเขาไปอยู่ในที่ ๆ สะอาดกว่านี้ “ ก็ได้ คุณจะให้ฉันตามหาใคร ”

เขาไม่ตอบคำถามนั้น ชายที่บาดเจ็บพึมพัมเสียงเบา “ มีเพียงเจ้านั่นที่..ช่วย..เราได้.. มีเพียงเกรคัส..ตัวเหม็นอย่างเจ้า..ที่คุยกับมันได้.. ” ยิ่งเขาพูดเนเรซ่าก็ยิ่งอยากจะโยนเขาลงจากชั้นสองของบ้านร้าง น่าเสียดายที่เธอไม่ได้ใจดำอำมหิต ไม่ทันให้เธอได้ถามเพิ่มหรือโต้แย้ง ชายปริศนาที่ร่างกายสะบักสะบอมก็หมดสติแน่นิ่งไปเสียแล้ว .. พี่สาวคนโตของบ้านเฮนลาดิสกะพริบตาปริบ ๆ เธอใช้นิ้วไปอังจมูกเขา พิสูจน์ให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายยังหายใจก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ ว้าว การผจญภัย เยี่ยมไปเลย (ประชด) ”

เวลาผ่านไป..

จากเขตบ้านร้าง ในที่สุดเธอก็มาถึงใต้หอคอยซึเท็นคาคุแล้ว เนเรซ่าโยนชายที่บาดเจ็บคนนั้นเอาไว้ในเลิฟโฮเทลห้องเสือดาว มันคงตลกน่าดูถ้าเกิดว่าเขาตื่นขึ้นมาในทัศนียภาพแปลก ๆ ที่มีแต่ลายเสือดาวรายล้อมเต็มไปหมด ส่วนตอนนี้เธอก็ต้องรับกรรมตามหาคนที่เธอไม่รู้ทั้งชื่อ หน้าตา หรือสถานะ ธิดาอะโฟรไดท์หัวเราะแห้งเธอเงยหน้ามองหอคอยสูงเฉียดฟ้าด้วยสายตาท้อแท้

“ ได้ใช้เวลาทั้งวันแน่.. ”

จิ้งจอกสาวบ่นพึมพัมก่อนจะก้าวเดินเข้าไปเพื่อซื้อตั๋วขึ้นหอคอย เธอสละเงินที่เก็บหอมรอมริดมานานรวมไปถึงเรี่ยวแรงและเวลาเพื่อเดินตามหาเจ้านั่นที่คนปริศนาคนนั้นต้องการผ่านการเดินขึ้นบันไดไปทีละชั้น ๆ โดยไม่ปริปากบ่นอีกเลย

อีเว้นท์ปริศนา : ตามหาคนปริศนา

Timeline at [ 10:43 | 05/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

บนหอคอยสูงเหนือตึกใด ๆ ในนครโอซาก้าที่คึกคัก ดวงตาของธิดาแห่งอะโฟรไดท์เลื่อนไปมองทิวทัศน์ยามกลางวันที่แปลกตา ปกติแล้วคนมักนิยมขึ้นมาบนหแคอยซึเท็นคาคุช่วงกลางคืนเพื่อชมแสงสีตระการตาของเมืองที่ไม่เคยหลับใหล ทว่าเมื่อรัตติกาลหายไป มนุษย์ก็ยังสรรหาวิธีใหม่ในการชื่นชมความงามได้อยู่ดี รองเท้าส้นสูงของเนเรซ่ากระทบกับพื้นเรียบเปล่งเสียงดังก้องครั้งแล้วครั้งเล่า จากชั้นล่าง ๆ ขึ้นไปสู่ชั้นยอดนิยมที่คนใช้เพื่อมาเดทกับคู่รัก

‘ มาตอนกลางวันแบบนี้แอบร้อนอยู่นะ.. ’ ดวงตาของเธอชำเลืองมองไอแดดที่ทำให้ภาพบางส่วนดูเหมือนจะระเหยได้ตลอดเวลา โชคดีที่ช่วงนี้ไม่ถือว่าเป็นหน้าร้อนของประเทศญี่ปุ่นแล้วไม่งั้นเธอคงได้ละลายติดพื้นอยู่ในพื้นที่สูงเฉียดฟ้าของประเทศที่พึ่งจะเคยมาเป็นครั้งแรก

ทว่ากลับมีคู่รักคู่หนึ่งไม่ได้สนใจในเรื่องนี้ ความร้อนไม่ใช่สิ่งสำคัญตราบเท่าที่มีกันและกัน บรรยากาศหวานฉ่ำเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะแผ่กระจายไปทั่วชั้นยอดนิยมของหอคอยจนเนเรซ่าต้องชะลอฝีเท้า ‘ แปลกจริง.. ’ เนเรซ่าเดินสำรวจมาพักใหญ่แล้ว บนหอคอยไม่มีใครเลยยกเว้นสองคนนี้

เป็นผู้ชายทั้งคู่.. บรรยากาศแบบนี้อาจจะเดท

มีคนหนึ่งหันหลังให้เธออยู่ เขาเป็นผู้ชายที่ตัวเล็กกว่า ดูเหมือนจะเขินอายกับคำหยอกล้อของชายที่ยืนหันหน้ามาทางเธอ ‘ เขาหล่อแฮะ ’ นั่นคือสิ่งแรกที่เนเรซ่าคิดเมื่อเห็นเขา ผิวขาว สูงโปร่ง ไหล่กว้างแต่ไม่แน่นกล้ามเนื้อจนเกินไป ดูเป็นชายรักสุขภาพที่มีบรรยากาศสะอาดตา เส้นผมสีทองของเขาเป็นประกายรับกับแสงอาทิตย์ราวกับเกิดมาเพื่อกัน ดวงตาของเขาเป็นสีฟ้าน้ำทะเลที่สดใสเสียยิ่งกว่าอัญมณี

สองแขนของเนเรซ่าขยับขึ้นกอดอก ตัวเธอเอนพิงกับผนัง พยายามพิจารณาและประเมินสถานการณ์ ผู้ชายที่บาดเจ็บคนนั้นต้องการให้เธอมาตามหาใครสักคนบนหอคอยนี้.. บนหอคอยนี้มีแค่คนสองคนนอกจากเธอ.. ต่อให้คนหนึ่งจะดูโดดเด่นแค่ไหน ความเป็นไปได้ของอีกคนก็ไม่สมควรตัดทิ้ง เธอไม่อยากปรากฏตัวแบบเย่อหยิ่งแยกคู่รักและจบลงที่พาตัวไปผิดคน ดังนั้นเนเรซ่าจึงต้องประเมินในสิ่งที่เธอมี สองมือของธิดาแห่งอะโฟรไดท์คลำตัวไปมาก่อนจะพบกับช่อดอกไม้ช่อหนี่ง

‘ เยี่ยม ฉันใช้เจ้านี่ได้ ’ มุมปากของเธอยกขึ้นอย่างพึงพอใจ เนเรซ่าถือช่อดอกไม้ไว้หลวม ๆ ในมือก่อนจะถอดรองเท้าส้นสูงออกเพื่อเดินเท้าเปล่า ความร้อนของพื้นที่แนบพยายามแทรกซึมลงสู่ผิวของเธอทำให้เธอชักสีหน้า ‘ อดทนหน่อยเนเรซ่า ’

เธอเดินเข้าไปใกล้คู่รักคู่นั้นเงียบ ๆ จนเทพบุตร(?)คนนั้นสังเกตเห็น เนเรซ่ารู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร ดังนั้นด้วยความไวกว่า ธิดาอะโฟรไดท์เลยทำท่าทำทางเหมือนหยุดสัตว์ร้ายให้เขาขมวดคิ้วเล่น ‘ โอเค นี่สนุกกว่าที่คิด ’ เธอหัวเราะในใจอย่างอดไม่ได้ ค่อย ๆ ยกมือที่ถือช่อดอกไม้ขึ้นพร้อมกับใช้มืออีกข้างชี้ไปมาราวเพื่อสื่อสารด้วยท่าทาง

เธอชี้ไปยังช่อดอกไม้ ‘ ช่อนี้ ’ ชี้ไปที่เขา ‘ ให้คุณ ’ ชี้ไปยังแผ่นหลังชายหนุ่มที่ยังไม่รู้เรื่อง ‘ เอาให้เขา ’

เขาขมวดคิ้วราวกับถามว่าทำไปเพื่ออะไร ดังนั้นเนเรซ่าจึงยักไหล่ ยื่นช่อดอกไม้ใส่มือที่กางออกเพื่อรอรับทั้งที่สงสัย ‘ ย้อนแย้งพอตัว เยี่ยมเลย แบบนี้ค่อยง่ายหน่อย ’ เมื่อส่งต่อสิ่งที่พอส่งเสริมคู่รักได้แล้ว เนเรซ่าก็หยิบหนังสือออกมาเปิดหน้าสุดท้ายที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษว่า ‘ เดทเสร็จแล้วขอเวลาพวกคุณสักแป๊ปสิ ’

เมื่อแน่ใจว่าหนุ่มตาน้ำข้าวคนนั้นได้อ่าน เนเรซ่าก็รีบหันหลังกลับและวิ่งเตาะแตะไปคว้ารองเท้าหลบมุมทันทีที่เห็นว่าคู่เดทของชายคนนั้นเริ่มตะหงิดใจจนหันมามอง ‘ ฉิวเฉียด.. ถ้าเขาหันมาเห็นฉันนั่นคงกระอักกระอ่วนน่าดู ’

ส่งช่อดอกไม้ให้เขา เพื่อเอาให้เขา (ไม่ได้มีเจตนาจะเพิ่มคะแนนความสัมพันธ์กับเขา) (??)

Timeline at [ 12:43 | 05/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

ก้านนิ้วหนาจรดลงกับกับปลายคางมนของคู่เดทที่น่าเอ็นดู ใบหน้าของชายหนุ่มผมสีเข้มเชิดขึ้นตามการชักนำ ก่อนที่เทพบุตรคนนั้นจะโน้มลงจุมพิตบนกลีบปากนุ่ม เสียงจูบและลมหายใจที่ร้อนรุ่มเล็ดลอดมาจากกำแพง เนเรซ่ากรอกตาในขณะที่เธอก้มลงสวมรองเท้าอีกครั้ง เสียงการขยับตัวของเดมิก็อดไม่มีทางรอดพ้นไปจากการรับรู้ของทวยเทพ ชายรูปงามเหนือกว่าเทพบุตรหยักยิ้มมุมปาก “ ยอดรัก ”

เขายื่นช่อดอกไม้ที่ได้จากเด็กสาวปริศนาให้กับแฟนหนุ่มพร้อมวางมือตบบ่าเขาเบา ๆ “ เดี๋ยวฉันมา ” ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะผละออกจากมนุษย์ที่ไม่รู้ประสีประสา เขาก้าวเท้าอย่างเชื่องช้าไม่รีบร้อนแต่ผลลัพธ์ของมันกลับส่งให้เขามาอยู่เบื้องหน้าของสาวสวยได้ภายในไม่กี่วิ ด้วยความตกใจ เนเรซ่าสะดุ้งเฮือกและก้าวพลาดจนร่างกายเอนไปด้านข้างจวนจะล้ม ‘ เขา ’ ที่ว่องไวเกินมนุษย์จึงยื่นมือเข้าช่วยด้วยการประคองไหล่ของเดมิก็อดตัวน้อยเอาไว้อย่างทะนุถนอม

“ สายเลือดแห่งอะโฟรไดท์ ” เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มทรงเสน่ห์ แววตามีความเจ้าชู้ไม่น้อยไปกว่ามารดาของคนในอ้อมแขน เขาเอียงคอเล็กน้อยกึ่งหนึ่งด้วยความใคร่รู้ อีกครึ่งมาจากความชื่นชม ‘ เด็ก ๆ ของอะโฟรไดท์มักมีรูปโฉมที่น่าพึงพอใจเสมอ ’ นั่นคือข้อเท็จจริงที่ทั่วทั้งโอลิมปัสล้วนล่วงรู้ “ น่ารักจริง ร้องขอเวลาจากข้าเช่นนี้ ”

เขาหรี่ตาลงพิจารณาสีหน้าและท่าทางของลูกครึ่งที่ไม่เคยพบมาก่อน “ หากเรารู้จัก ใจเจ้าจะเปิดรับ ตัวข้าหรือไม่ ” มืออีกข้างของเขายกขึ้นเชยคางสาวสวยอย่างไม่เกรงกลัว เนเรซ่าเชิดหน้าขึ้นตามมือของเขาและตั้งใจขยับเพื่อหันเลยมือของเขาไป ‘ เขา ’ ยกยิ้มมุมปากก่อนจะเค้นหัวเราะในลำคอพร้อมกับปล่อยมือ “ มีธุระอันใดก็กล่าวมาเถิด.. ไม่เช่นนั้นข้าจะถือว่าเจ้ามีใจอยากเกี้ยวพา ”

ไอหมอนี่หลงตัวเองโคตรเลยว่ะ

เนเรซ่ามองเขาด้วยความสิ้นหวัง เธอถอนหายใจก่อนจะเบี่ยงตัวไปจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเพื่อซื้อเวลา ความคิดของเธอกำลังทำงานอย่างรวดเร็วเพื่อตามหาตัวตนของชายปริศนาผู้นี้ .. รู้ตั้งแต่วินาทีแรกว่าเธอเป็นลูกครึ่ง ใช้คำพูดโบราณ มีพลังและไม่แยแสการปกปิด นี่คือส่วนประกอบของคนที่เหนือกว่าครึ่งเทพโดยทั่วไป นัยน์ตาสีอ่อนเป็นประกายดั่งมูนสโตนชำเลืองมองชายที่ยกยิ้มอย่างรู้ทันอีกครั้ง

เขาหล่อ .. บ้าเอ้ย ส่วนมากเทพก็หล่อกันหมดไม่ใช่หรือไง

ธิดาแห่งอะโฟรไดท์กระแอ่มเบา ๆ เธอสูดหายใจปฏิเสธที่จะแสดงออกว่ากำลังรู้สึกไม่มั่นคงหรือหวาดระแวง “ ฉันไม่นิยมสานสัมพันธ์กับคนที่ฉันพึ่งช่วยให้มีช่วงเวลาดี ๆ กับแฟนหรอกนะคะ ” เสียงของเนเรซ่าเบากว่าที่ตั้งใจไว้ และนั่นทำให้ ‘ เขา ’ หัวเราะออกมาเบา ๆ ที่ปรึกษาประจำเคบินที่สิบหลับตาลงเรียกความมั่นใจของตัวเองกลับคืนมาด้วยหลักการกล่อมสติง่าย ๆ

ฉันสวย ฉันเก่ง ฉันทำได้

“ มีคนไว้วานให้ฉันตามหาคุณ ” เธอยกมือข้างหนึ่งขึ้นเท้าเอว ในเมื่อเขาไม่ได้เปิดเผยตัวตนด้วยการแนะนำตัวเธอก็คงไม่จำเป็นต้องทำเป็นรู้ไปก่อนว่าเขาเป็นใคร “ ฉันตอบไม่ได้ว่าเขาเป็นใครเพราะเขาไม่ยอมตอบ แต่เขาบอกว่ามีแค่คุณเท่านั้นที่ช่วยได้ ”

‘ เขา ’ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ท่าทางกรุ่มกริ่มเปลี่ยนเป็นครุ่นคิดพักหนึ่งจากนั้นก็พยักหน้าเป็นสัญญาณให้เธอพูดต่อ

“ เขาบาดเจ็บ มีรอยแผลลึกสามรูตรงไหล่ ”

เนเรซ่ายกสามนิ้วมาทาบบนไหล่ข้างเดียวกับที่เธอจำได้ว่าเขาคนนั้นบาดเจ็บ “ สามรอยนั้นระดับเท่ากัน ดูจากเลือดแล้วคงถูกแทงไปลึกมาก ” เธอขมวดคิ้วเมื่อพึ่งจะนึกได้ว่ารูปแบบของแผลมีอะไรแปลก ๆ แต่การจะคาดเดาสาเหตุก็เกินขอบเขตจินตนาการของเธอไปไกลเช่นกัน

“ เขาเรียกฉันว่าเกรคัส บางทีคงจะไม่ใช่สายเลือดเทพฝั่งกรีก ”

“ ถ้างั้นนั่นก็คงจะเป็นซูจัง ”

เสียงของ ‘ เขา ’ ยานคางคล้ายเกียจคร้านขึ้นมาทันทีที่ตระหนักได้ว่าคนที่ส่งเด็กสาวตรงหน้ามาหาคือใคร ‘ เขา ’ ถอนหายใจก่อนจะหันมองท้องฟ้าจากทางกระจกบานใหญ่ของหอคอย “ ยอมแพ้ตั้งแต่ต้นก็สิ้นเรื่อง ” แววตาของเขาดูเบื่อหน่ายแต่ครู่ถัดมาก็กลับมาเป็นไม่แยแสเหมือนเก่า “ ตอนนี้ซูจังอยู่ไหนแล้วล่ะ? ” เขาโน้มลงมาถามพร้อมรอยยิ้มกว้าง เนเรซ่าเอนตัวไปด้านหลัง เพิ่มระยะห่างเมื่อเขาโน้มลงมา

“ ฉัน.. โยนเขาทิ้งไว้ในเลิฟโฮเทลค่ะ ”

“ อะไรนะ? ”

“ ห้องเสือดาว ”

“ … ”

ดูเหมือนยัยหนูนี่จะรสนิยมไม่เลวเลย

อีเว้นท์ : ... พาร์ทที่เท่าไหร่ก็ไม่ทราบ

Timeline at [ 12:45 | 05/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

“ มาเถอะ ไปหาซูจังกัน ”

เขากล่าวอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับยิ้มกว้างจนบรรยากาศนสนุกสนานแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ ‘ เขา ’ ยื่นมือมาตรงหน้าของธิดาอะโฟรไดท์ราวกับเชื้อเชิญให้หญิงสาวได้พึ่งพาความช่วยเหลือจากเขา ทว่าเธอตรงหน้ากลับไม่ใช่คนหัวอ่อน “ แล้วคู่เดทคนนั้น.. ” เนเรซ่าขมวดคิ้วด้วยความไม่แน่ใจ เธอชะโงกตัวออกไปดูนอกมุมกำแพงก็ยังเห็นว่าชายที่ได้รับช่อดอกไม้ยังคงเขินอายอยู่ตรงนั้น

“ เจ้าหมายถึงเขา ? โอ้.. ”

นัยน์ตาสีฟ้าใสราวท้องฟ้าไร้เมฆหมอกเรืองขึ้นอย่างทรงอำนาจ ชั่วพริบตาเดียวมนุษย์ที่น่าสงสารก็เหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด “ ไม่ต้องห่วง พอดีพ่อของเขาป่วยหนักใกล้ตาย คงต้องรีบกลับแล้วล่ะ ” ผู้ชายเอาแต่ใจที่ไม่สนวิธีการ ก่อนหน้านี้เขาสนุกสนานกับการหยอกเย้าคน ๆ นั้น แต่ตอนนี้เขาพบเจอเรื่องและคนที่น่าสนุกมากกว่าแล้ว ‘ เขา ’ ยกแขนขึ้นกอดอก เอนกายพิงผนังข้าง ๆ เฝ้าดูอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาบนใบหน้าของสาวสวย

“ สาวน้อย ซูจังต้องการความช่วยเหลือไม่ใช่เหรอ ” เขากลั้วหัวเราะพร้อมกับพูด ชายรูปงามที่โดดเด่นกว่าใครผลักตัวเองออกจากผนังและเดินลงไปตามบันไดวนที่คดเคี้ยว “ ข้ายังต้องการคนนำทาง พวกมนุษย์มักเรียกว่าอะไรนะ.. อ้อ ตุ๊กตาหน้ารถ ”

“ ข้าให้สิทธินั้นกับเจ้า อย่าให้ต้องรอนาน ”

‘ เขา ’ พูดแบบนั้นและเดินล้วงกระเป๋ากางเกงจากไปให้ดวงตาคู่คมของสายเลือดแห่งความรักและความงามต้องมองตาม บางอย่างในตัวเขาทำให้เธอรู้สึกไม่ชอบมาพากล เนเรซ่าขมวดคิ้ว เธอหันกลับไปมองมนุษย์ที่หน้าซีดเซียวตรงนั้นสลับกับแผ่นหลังของเขา ‘ ไม่รู้ด้วยแล้ว ฉันมีทางเลือกอื่นที่ไหน ’ สาวสวยถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันหลังทิ้งคนที่ตกอยู่ในห้วงรักและวิ่งตามแผ่นหลังของเทพบุตรปริศนาคนนั้นไป

เนเรซ่าพบว่าเขาเร็วมาก เร็วแบบที่ต่อให้เธอวิ่งสุดแรงก็ยังตามไม่ทัน เมื่อลงมาถึงชั้นล่างสุดของหอคอย สาวสวยยกมือขึ้นปาดเหงื่อพร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ เธอมัวแต่ก้มหน้าหอบหายใจจึงไม่ได้สังเกตว่าชายที่เธอตามลงมาตอนนี้กำลังยืนพิงรถมาเซราติเปิดประทุนสีแดงราคาแพงแล้วจ้องมองเธออยู่

“ ข้าให้ทางเลือกกับเจ้าแล้ว หากจับมือข้าแต่แรกคงไม่ต้องเหนื่อยเช่นนี้ ”

นี่เขากำลังซ้ำเติม?

คิ้วของเนเรซ่ากระตุกอย่างไม่พอใจ เธอถอนหายใจยาว ๆ และยืดหลังขึ้นยืนตัวตรง “ ได้ออกกำลังกายบ้างก็ไม่แย่ค่ะ ” คำตอบของเธอทำให้มุมปากของ ‘ เขา ’ ยกขึ้น เทพบุตรปริศนายกมือขึ้นใช้นิ้วโป้งชี้กลับมาที่รถด้านหลังของเขา

“ ขึ้นมาสิ ”

เขาหล่อ เขาดูดี แต่คำพูดคำจาเลี่ยนมากจริง ๆ .. เนเรซ่ากลืนน้ำลาย สองขาขยับตามความคิดเพื่อเดินไปที่รถของอีกฝ่าย ‘ เขา ’ ไม่ได้ยอมปฏิบัติตนถึงขนาดจะเปิดประตูให้เธอ เจ้าของรถเดินอ้อมไปที่ฝั่งคนขับจงใจเคลื่อนไหวช้ากว่าปกติเพื่อที่จะได้เปิดประตูพร้อมกับเธอ แถมทิ้งตัวลงนั่งในจังหวะเดียวกัน

“ สาวน้อยล่ะ ! ”

“ สวัสดี เอ๊.. ไม่ใช่ว่าเป็นสาวใหม่อีกแล้วเหรอ? ”

“ สวยจัง น่ารักด้วย ”

“ เฮ้ สวัสดี ๆ ”

ทันทีที่เธอปิดประตูและคาดเข็มขัดนิรภัย เสียงมากมายก็ทยอยกันหลั่งใหลออกมาจากลำโพงจนเธอสะดุ้งและหันขวับไปมองเจ้าของรถ ‘ เขา ’ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใช้กำปั้นทุบเบา ๆ ตรงคอนโซลรถ “ ใจเย็นหน่อยเด็ก ๆ ” เทพบุตรคนนั้นหยิบแว่นกันแดดมาสวม เขายกมือขึ้นเสยเส้นผมไปด้านหลัง วางมือข้างหนึ่งลงบนพวงมาลัยรถ อีกข้างพาดกับที่พักแขนซึ่งคั่นกลางระหว่างพวกเขา

“ บอกทางไปเลิฟโฮเทลนั่นมาสิ ซูจังคงอดทนได้อีกไม่นาน เพราะล่าสุดที่ข้าขับรถผ่านฟ้า โพไซดอนยังสุขกายสบายใจกับการสร้างสระว่ายน้ำในบ้านพักตากอากาศหลังใหญ่ของเขา ดูท่าการต่อสู้คงผ่านมาพักใหญ่แล้ว ” คน.. หมายถึงเทพปริศนากล่าวอย่างไม่ทุกข์ร้อนโดยมีปัญญาประดิษฐ์อีกสี่ตัวคอยสนับสนุนอย่างกระตือรือร้น

ผิดกับตุ๊กตาหน้ารถที่หน้าซีดลงไปเรื่อย ๆ

โพไซดอน ขับรถผ่านฟ้า? นี่เขา?

“ เอ่อ.. ไปย่านทงโดบุริก่อนค่ะ.. แล้วเลี้ยวซ้ายตรงสุดถนน จะมีเลิฟโฮเทลชื่อฮิคาริน.. ”

‘ เขา ’ พยักหน้า ก่อนจะเริ่มออกรถ อันที่จริง ‘ เขา ’ ไม่จำเป็นต้องขับเองแต่เพื่อภาพลักษณ์ ‘ เขา ’ เลยตัดสินใจใช้การเคลื่อนไหวที่เกินความจำเป็นอย่างการขับรถ แต่มันก็ยังไม่สามารถกลบรัศมีหรือความเคยชินที่ต่างไปจากมนุษย์ของเขา เนเรซ่าขยับหลังเบี่ยงพิงไปทางประตู ดวงตาของเธอมองใบหน้าด้านข้างของเทพบุตรที่โดดเด่นเหนือใคร หรือสมควรจะพูดว่า.. เทพหนุ่มที่รูปงามที่ทัดเทียบไดักับเทพีแห่งความรัก

“ ขอโทษนะคะ แต่คุณ.. ”

เดมิก็อดสายเลือดอะโฟรไดท์หรี่ตาลง “ อะพอลโล่? ”

“ ว่าไงนกน้อย ”

…

เ*ย

อีเว้นท์ : พาอะพอลโล่ไปหาซูจัง

Timeline at [ 12:56 | 05/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

ทันทีที่เนเรซ่าตระหนักได้ว่ารถที่เธอนั่งอยู่คือราชรถพระอาทิตย์ เนเรซ่าก็เหมือนจะตัวเกร็งขึ้นมาทันที ธิดาอะโฟรไดท์นั่งแข็งทื่ออ้าปากพะงาบ ๆ บอกทางเหมือนโรบอท ผิดกับอะพอลโล่ที่ดูพอใจขึ้นมากเมื่อเขาสามารถทำลายความเย่อหยิ่งของสาวสวยให้หายไปได้ผ่านการเปิดเผยสถานะที่แท้จริง หลังจากขับขี่ผ่านถนนที่มนุษย์ใช้งาน (อย่างปลอดภัยและถูกต้อง) ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเลิฟโฮเทลอันเป็นที่ซ่อนของซูจัง..

“ หืม.. ” อะพอลโล่มองดูตึกของเลิฟโฮเทลสลับกับร่างสวย ๆ ของธิดาอะโฟรไดท์ด้วยสายตาประหลาดใจ เขาไม่ได้มีสีหน้ารังเกียจหรือเหยียดหยามแต่ประโยคต่อมากลับแสบสันจนเธออยากโทรเรียกแม่ให้ลงมาตบ “ รสนิยมแย่ไปหน่อยสำหรับบุตรสาวของนาง นึกว่าจะเป็นโรงแรม 5 ดาวเสียอีก ”

“ ขอโทษที่มีปัญญาพาเขามาได้แค่เลิฟโฮเทลก่อนที่เขาจะเลือดไหลจนตายค่ะ ”

ความอ่อนหวานในน้ำเสียงที่ขาดหายไปทำให้อะพอลโล่ลดระดับแว่นกันแดดลงมองแผ่นหลังบางที่เดินนำเข้าไปด้านในอย่างชื่นชม ‘ ผู้หญิงยิ่งสวยก็ยิ่งใจร้าย นิสัยแบบนี้เหมาะสมกับหน้าตาน่ามองนั่นแล้วจริง ๆ ’ เทพดวงอาทิตย์ผู้ยิ่งใหญ่ก้าวตามครึ่งเทพแสนสวยเข้าไปด้านในด้วยรอยยิ้มบานแฉ่งยิ่งกว่าทานตะวันโดยไม่สนใจผู้ใช้บริการคนอื่น ๆ ที่เดินสวนมาตามทางและต่างก็ตกตะลึงในรูปร่างหน้าตาของทั้งสอง

ติ๊ง ..

เสียงประตูลิฟต์เปิดออก ด้านในมีคู่รักอายุน้อยกอดฟัดกันอย่างถึงพริกถึงขิง อะพอลโล่เลิกคิ้วเล็กน้อย หันมองเด็กสาวข้างกายที่ถึงจะเห็นภาพล่อแหลมก็ยังไม่เปลี่ยนสีหน้า “ นกน้อย ” เขาโน้มตัวลงกระซิบข้างหูพร้อมกับเลื่อนมือขึ้นใกล้บริเวณแผ่นหลังด้านล่างที่เชื่อมกับสะโพกผายคล้ายจะสัมผัสแต่ก็ไม่แตะต้อง “ คราวหลังอย่าพาผู้ชายแปลกหน้ามาที่แบบนี้อีกล่ะ ”

เนเรซ่าไม่สะทกสะท้าน เธอกอดอกและมองไปยังแผ่นคู่รักในลิฟต์จนทั้งคู่สัมผัสได้และเมื่อทั้งคู่หันมาไม่ว่าจะฝ่ายหญิงหรือฝ่ายชายต่างก็อ้าปากค้าง เพราะคนที่อยู่หน้าลิฟต์ถือเป็นพวกหน้าตาดีระดับดารา— ไม่สิ ยิ่งกว่านั้นด้วยซ้ำ

มนุษย์ที่น่าสงสารสองคนหูตาแดงจนน่าขำ อะพอลโล่หัวเราะเบา ๆ ปลายนิ้วของเขาม้วนและเกี่ยวปอยผมสีบลอดน์ของบุตรสาวอะโฟรไดท์เล่นเพื่อแก้เบื่อระหว่างรอให้คู่รักวัยเยาว์จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเดินก้มหน้าก้มตาออกจากลิฟต์เพื่อให้พวกเขาได้เข้าไปแทน

อะพอลโล่เดินตามเนเรซ่าเข้าไปช้า ๆ เขาใช้แผ่นหลังพิงผนังลิฟต์ ยังคงรักษาระยะห่างแค่พอประมาณแต่ก็เหมือนจะเจ้าชู้และกรุ่มกริ่มไม่ต่างไปจากเดิมแม้ว่าเริ่มสัมผัสได้ถึงพลังงานของเทพ ‘ อีกตน ’ ที่กำลังบาดเจ็บ โดยที่เนเรซ่าไม่ทันได้สังเกต ใบหน้าของอะพอลโล่พลิกไปเป็นเคร่งขรึมครู่หนึ่ง

‘ ไม่ประมานตนเอาเสียเลยซูจัง ’

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกอีกครั้ง เนเรซ่าเดินนำเขาไปตามโถงทางเดินแคบ ๆ ที่มีเสียง.. ตามประสาเลิฟโฮเทลลอดออกมาตามผนังเป็นระยะจนกระทั่งมาถึงหน้าประตูบานหนึ่ง ธิดาอะโฟรไดท์ล้วงหยิบกุญแจออกมาจากไขประตูและบิดลูกบิด

ทันทีที่ประตูเปิดออก เสียงคำรามของคนในห้องก็ดังขึ้นมาทันที

“ เกรคัส เจ้ากล้ามาที่พาข้ามายังที่แบบนี้ ! ”

แม้แต่อะพอลโล่ยังชะงักและผิวปากออกมาเบา ๆ เมื่อพบกับห้องที่ทั้งผนัง ของตกแต่ง หรือแม้แต่ผ้าปูที่นอนยังเต็มไปด้วยลายผิวหนังของเสือดาว เนเรซ่าปรายตาไปมองที่คาดผมหูเสือดาวบนโต๊ะใต้ทีวีแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ ไม่สวมหน่อยเหรอ ปรับตัวเข้ากับบรรยากาศ สนุกดีออก ”

ผิดกับซูจังที่กัดฟันและอดกลั้นไม่ให้ตัวเองขย้ำศีรษะเล็ก ๆ ของเกรคัสตรงหน้า อะพอลโล่กำลังงอตัวหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะถอนหายใจ “ อย่าหงุดหงิดไปเลยน่า อย่างน้อยนางก็ยังพาข้ามาได้สำเร็จ ” ทันทีที่เท้าของเทพแห่งดวงอาทิพย์ข้ามกรอบประตูเข้ามาด้านในบรรยากาศของห้องก็เปลี่ยนไปทันควัน

พูดแบบตรง ๆ คือ ดูมีรสนิยมขึ้น (เบ้ปาก)

“ ซูจัง.. ดูไม่ได้เลยนะ ”

“ เงียบซะ อะพอลโล่ ”

ตาย ตาย.. หรือนี่จะเป็นซีนพระนางที่ไม่ได้เจอกันนาน

เนเรซ่าเอียงคอด้วยความประหลาดใจ อย่างน้อยตอนนี้เธอก็แน่ใจร้อยเปอร์เซนแล้วว่าตัวตนของชายที่บาดเจ็บคงไม่ธรรมดา เมื่อคำนวนจากสถานการณ์และรอยแผลประหลาดนั้น.. เหมือนถูกแทงด้วยตรีศูลและก่อนหน้านี้อะพอลโล่ก็พูดถึงโพไซดอน ดังนั้นเนเรซ่าจึงสามารถคาดเดาได้ทันทีว่า ซูจัง คนนี้คงจะเป็นเทพซูซาโนโอะที่กำลังมีข้อพิพาทกับโพไซดอน

“ เจ้าให้นางมาตามหาข้าแต่กลับไม่ต้องการฟังที่ข้าพูด? ”

“ ข้าจะฟังเมื่อเจ้าเลิกเรียกนามนั้น ”

ธิดาอะโฟรไดท์จับจ้องสถานการณ์ที่น่าสนใจนี้จากบริเวณใกล้ประตู แผ่นหลังของเธอชิดกับประตูที่ปิดเพื่อเว้นระยะจากสองเทพและให้เวลาพวกเขาได้สนทนา อะพอลโล่ถอนหายใจ เทพแห่งสุริยันหันมองนกน้อยที่นำทางเขามาจนถึงที่แห่งนี้แล้วก่อนจะกล่าวเสียงทุ้ม “ หันหลังเถิด ข้าจะรักษาเขา อีกเดี๋ยวเราสองจะคืนร่างเทพ อะโฟรไดท์คงไม่พอใจหากข้าเผลอทำบุตรสาวของนางกลายเป็นผุยผง ”

พูดไม่ทันจบ ร่างของชายรูปงามก็เปล่งแสงสีทองสว่างวาบ เนเรซ่าเบิกตากว้าง เธอรีบหันหลังให้พวกเขาโดยไม่สนใจหรือสงสัยในขั้นตอนการรักษาเหล่านั้น— เธอไม่เคยอยากเห็นร่างเทพของพวกเขา หรือของใครก็ตาม แค่เป็นครึ่งเทพชีวิตก็วุ่นวายมากเกินพอแล้ว แสงสว่างภายในห้องแคบเพิ่มระดับมากขึ้นจนดวงตาพร่า เนเรซ่าก้มหน้าและหลับตาเพื่อไม่ให้ตัวเองได้รับผลกระทบจากแสง

อีเว้นท์ : อะพอลลี่รักษาซูจัง

Timeline at [ 13:45 | 05/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

การรักษากินเวลาไม่ถึงสิบนาที ความร้อนระอุแพร่สะพัดทั่วห้องเล็ก ๆ ไม่มีเสียงผิดปกติหรือการกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เวลาผ่านไปจวบจนแสงในห้องเริ่มสลายกลับสู่สภาวะปกติ ‘ อย่าห่วงอะไรโง่ ๆ เนเรซ่า.. อะพอลโล่เป็นเทพแห่งการรักษา ’ ธิดาอะโฟรไดท์ลืมตาขึ้นช้า ๆ เมื่อได้ยินเสียงขยับตัวผสมผสานกับเสียงจัดเสื้อผ้าจากด้านหลัง

“ เรียบร้อยแล้วนกน้อย ”

“ เหอะ ”

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงไหนเป็นของใคร เนเรซ่าหันหลังกลับไปมองทั้งสองเทพช้า ๆ พวกเขาอยู่ในร่างมนุษย์ที่สมบูรณ์แบบ แม้แต่ซูซาโนโอะที่เคยบาดเจ็บบัดนี้ก็หายเป็นปลิดทิ้ง เนเรซ่าหรี่ตาลงเล็กน้อย เธอผละจากประตูเดินผ่านอะพอลโล่ที่เบี่ยงตัวให้เธอเดินไปดูอาการเทพทะเลแห่งแดนอาทิตย์อุทัย

“ ไม่ปวดแล้วใช่ไหม ”

เธอถามเสียงเบาพร้อมกับหลุบตามองไหล่ที่เคยมีแผลของเทพญี่ปุ่น ซูซาโนโอะมองการตอบสนองนี้ด้วยความ..ประหลาดใจและเมื่อสายตาของเขาเลยผ่านไหล่ของเด็กสาวไปก็ยังเห็นอะพอลโล่กอดอกพิงตู้เสื้อผ้า พร้อมกับเลิกคิ้วและมองเชิงให้เขาตอบ ซูซาโนโอะถอนหายใจ “ ไม่ปวดแล้ว ”

“ คุณ— หมายถึง ..ท่านรักษาจนไม่เหลือรอยแผลเป็นเลยหรือ? ” เนเรซ่าหันไปถามอะพอลโล่ด้วยสีหน้าใคร่รู้ เทพดวงอาทิตย์แห่งกรีกเอียงคอเพื่อพิจารณาดูหนึ่งเทพและหนึ่งครึ่งเทพที่หน้าตาค่อนไปทางตะวันออกผิดกับเขาอย่างชัดเจน

“ บาดแผลส่วนใหญ่ก็ใช่ ”

อะพอลโล่พยักหน้าเขาเดินมาใกล้ทั้งสองคนก่อนจะวางมือลงบนไหล่ข้างที่เคยมีแผลของซูซาโนโอะ “ ยกเว้นรอยตรีศูลของโพไซดอน นั่นคือรอยจากอาวุธประจำกายหนึ่งในสามมหาเทพ รักษาได้แต่ลบร่องรอยไม่ได้ ”

สีหน้าของเทพสมุทรกลายเป็นไม่พอใจอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เนเรซ่าสังเกตห้วงอารมณ์นั้นอย่างระมัดระวังก่อนจะถอนหายใจ เธอไม่บังอาจแตะตัวเทพทั้งสองไม่ว่าจะใครก็ตาม ดังนั้นสิ่งที่เธอทำจึงเป็นการยิ้มบาง ๆ “ แผลแห่งเกียรติยศ ” ธิดาของเทพีแห่งความรักหลายครั้งอาจอันตราย แต่พวกนางก็รู้วิธีการโน้มน้าวใจในระดับที่ทำให้คนหลงลืมทั้งความเศร้า แค้น หรือเจ็บปวด

“ ครั้งหนึ่งเคยกล้าหาญเพื่อรัก ” มือของเธอยกขึ้นกางออกและลอยอยู่เหนือจุดที่เคยบอบช้ำ

“ นั่นถือเป็นเกียรติยศของนักรบ.. และนักรัก ”

เนเรซ่ากล่าวแค่นั้นโดยที่หวังว่าข้อพิพาทระหว่างสองเทพสมุทรจะจบลงในเร็ววัน เดมิก็อดตัวน้อยลดมือลง สูดหายใจเข้าพร้อมกับก้าวออกจากตำแหน่งการเป็นไส้ของแซนวิช(?)มนุษย์ ดวงตาคู่สวยเลื่อนมองเทพทั้งสององค์ก่อนจะเท้าเอว “ ในเมื่อไม่มีคนเจ็บแล้ว รักษาก็รักษาแล้ว พวกเรา— ออกไปกันดีไหม? ”

ซูซาโนโอะและอะพอลโล่ชำเลืองมองกันและกัน คนหนึ่งยกแขนกอดอกหันหน้าไปอีกทางพร้อมเสียงหึ ส่วนอีกคนยิ้มอย่างอ่อนโยนและมีร่องรอยของความพึงพอใจบนใบหน้า “ ข้าเห็นด้วยกับเจ้า นกน้อย ” ดังนั้น.. หนึ่งเด็กสาวและสองเทพชราในร่างหนุ่มหล่อจึงพากันเดินออกจากห้องพักสุดกลามัวร์ (Glamour) โดยไม่สนใจสายตาตกตะลึงของพนักงานทำความสะอาดที่เข้า ๆ ออก ๆ ห้องอื่นในเลิฟโฮเทล

‘ สาวน้อยคนนั้นตัวเล็กนิดเดียวเอง.. นี่เธอ เธอ.. รับมือกับผู้ชายตัวใหญ่สองคนนั้นมาตลอดเลยเหรอ !? ’ ความคิดในจิตใจอันแสนสัปดนของผู้ที่ทำงานวนเวียนในสังคมธุรกิจทางร่างกายล้วนแตกตื่นจนเผลอเหลียวมองตามกันแทบทุกราย

และก็ไม่ใช่ว่าคนที่ถูกมองจะไม่รู้ตัว

อะพอลโล่สังเกตเห็นว่าเนเรซ่าเริ่มขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อย ๆ หอกกรีกในมือของเด็กคนนั้นถูกกำแน่นขึ้นทีละนิด ‘ ถ้าเผลอฉุนเฉียวเอาตอนนี้คงไม่ดี ’ ดังนั้นอะพอลโล่จึงจำเป็นต้องแก้เกม เขาหันกลับไปมองเพื่อนเก่าที่เดินเคียงข้างกันอย่างสงบก่อนจะเริ่มอ้าปากพูด “ พวกเจ้าไม่ต่างกันเลย ”

คำพูดของเขาทำให้ซูซาโนโอะขมวดคิ้วและหันกลับมามอง แต่ถึงอย่างนั้นอะพอลโล่ก็ยังไม่คิดจะหยุด “ ครองทะเล แถมมีรสนิยมแบบเดียวกัน วัน ๆ เอาแต่สนใจผู้หญิงที่แกร่งพอจะตบพวกนายได้ ” เทพแห่งดวงอาทิตย์ยักไหล่ สายตาของเขาเลื่อนกลับไปยังแผ่นหลังของเนเรซ่า

“ แบบที่ปากร้ายหน่อยก็สนุกเหมือนกันนะ ”

“ หุบปาก ” ซูซาโนโอะเค้นเสียงตอบด้วยความพยายามที่จะไม่ใส่ใจ แต่เสียงหัวเราะในลำคอของอะพอลโล่ก็ยังทำให้เขาขนลุกเกรียว

“ นายเองก็อยู่ในข่ายคนปากร้ายเหมือนกันซูจัง ”

วิ้ว… เสียงผิวปากจากเด็กสาวด้านหน้าทำให้อะพอลโล่เผลอหัวเราะเสียงดัง นึกไม่ถึงว่าเขาจะมีคนคอยสนับสนุนที่รู้ความและรู้จังหวะถึงขนาดนี้ ส่วนทางซูซาโนโอะที่ได้ยินแบบนั้น แน่นอนว่าด้วยศักดิ์ศรีเทพทะเล เขาก็ต้องโกรธจนควันออกหูเป็นธรรมดา เขากัดฟันก่อนจะตอบเสียงห้วน “ อย่าเหลวไหล ”

ทันทีที่พวกเขาก้าวขาออกจากตึกเลิฟโฮเทล บรรยากาศหนักหน่วงก็เลือนหาย ลมเย็น ๆ ของหน้าหนาวช่วยปัดเป่าทั้งความคุกกรุ่นและไม่พอใจให้สลาย ไม่มีเหตุผลให้ต้องยุ่งกับพวกเขาแล้ว.. เนเรซ่าหยุดเท้าของเธอผิดกับพวกเขาที่ยังเดินหน้าต่อไป ซูซาโนโอะเป็นคนแรกที่รู้สึกตัวก่อน เทพสมุทรของญี่ปุ่นหันหลังกลับมามอง

“ เกรคัส? ”

“ คุณหายแล้ว ” ธิดาอะโฟรไดท์พูดเสียงเบา เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร “ หมดหน้าที่ของฉันแล้วนี่คะ ”

ก็จริง

ซูซาโนโอะและอะพอลโล่ชำเลืองตามองกันและกัน ความเงียบเกาะกินบทสนทนาของพวกเขาคล้ายกับได้ช่วงกลางคืนกลับมาทั้งที่ท้องฟ้ายังสว่าง สายลมโชยเอื่อยพัดพาเส้นผม เสื้อผ้า รวมไปถึงกาลเวลาให้ไหลผ่าน ก่อนที่จะมีใครสับสนหรือคิดมาก อะพอลโล่ที่คุ้นเคยกับการจากลาก็เป็นฝ่ายแก้สถานการณ์

“ นกน้อยยังมีที่ให้นางต้องกลับ ” มุมปากของเขายกขึ้นอย่างรู้ทัน ดวงตาสีฟ้าส่องประกายสีเงินทอระยับท่ามกลางแสงแดด “ จะเหลือก็แต่พวกเราแล้วซูจัง .. ผ่านมานานพันปีแล้วที่ไม่ได้พบ นั่งรถเล่นกับข้าอีกสักครั้งเมื่อวันนั้นสิ ”

หนุ่ม ๆ ก็มีช่วงเวลาของเขา

เนเรซ่าหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าช่วงผิวบริเวณหูของเทพซูซาโนโอะแดงขึ้นอย่างผิดสังเกต ความสัมพันธ์ของพวกเขาซับซ้อนมากกว่าที่ตาเห็น และอะพอลโล่ก็กำลังแง้มประตูความสงสัยรวมไปถึงโอกาส ซูซาโนโอะกระแอ่มเพื่อแก้ตัว เขาหันมาหาเธอ .. เกรคัสตัวเหม็น— หรือไม่ก็ต้องเรียกว่าเด็กสาวใจดีที่ยอมช่วยเหลือเขา

“ เอานี่ไป ” สิ่งที่ซูซาโนโอะยื่นมาคือภาพพร้อมลายเซ็นแผ่นหนึ่ง แก้มของเขาขึ้นสีแดงระเรื่อที่ไม่น่าจะเป็นเพราะลมหนาว “ มนุษย์ต่างก็ต้องการสิ่งที่ยืนยันว่าพวกเขาได้พบทวยเทพ ข้าให้มันกับเจ้า เป็นรางวัลที่ช่วยเหลือ นับจากนี้เราไม่ติดค้างกัน ”

เทพสมุทรแห่งแดนปลาดิบกล่าวเท่านั้น รอจนกระทั่งเนเรซ่ารับภาพเขาถึงได้สะบัดตัวหันหลังเดินดุ่ม ๆ ขึ้นไปบนราชรถพระอาทิตย์ท่ามกลางการจับจ้องของทั้งอะพอลโล่และเนเรซ่า หนึ่งเทพกรีก หนึ่งลูกครึ่งเทพกรีกต่างก็พากันกะพริบตาปริบ ๆ

“ เขาเข้าใจยากไปบ้าง แต่นั่นก็เป็นเอกลักษณ์เทพแห่งทะเล ” อะพอลโล่พูดขึ้น เขาหันมามองเธอด้วยสายตาที่อ่อนลงกว่าตอนแรก มือของผู้บงการดวงอาทิตย์วางลงบนกลุ่มผมสีอ่อนของเทพธิดาแห่งความรักครู่หนึ่งก่อนจะดึงออก “ ไว้พบกันใหม่ สายเลือดแห่งอะโฟรไดท์ ”

เทพที่นิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหวปล่อยเธอทิ้งไว้ตรงนั้น หน้าเลิฟโฮเทล..

เนเรซ่ากะพริบตาปริบ ๆ เธอก้มลงมองภาพถ่ายในมือ ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะยกแขนขึ้นยืดตัวบิดขี้เกียจ “ ต้องกลับโตเกียวก่อนสินะ.. ” ที่ปรึกษาประจำเคบินที่สิบของค่ายฮาร์ฟบลัดบิดตัวไปมาเป็นการยืดเส้นยืดสาย เธอเก็บภาพที่ไม่รู้ว่ามีประโยชน์อะไรลงกระเป๋า ก่อนจะเดินทอดน่องไปตามเส้นถนนตามทางไปที่สถานีรถไฟความเร็วสูงเพื่อที่จะเดินทางกลับโตเกียว

อีเว้นท์ : +35 EXP - ภาพลายเช็นเทพซูจัง - +35 ความโปรดปรานอะพอลโล +5 ความโปรดปรานซูซาโนะโอะ

Timeline at [ 14:05 | 05/12/2024 ]