PRINCIPIA ⋘ พรินซิเปีย ⋙

Moneka HONOR

วันที่ 06 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงดึก เวลา 00.00 - 01.00 น. ณ พรินซิเปีย ค่ายจูปิเตอร์ รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

เสียงรองเท้าโลหะของทหารยามกระทบพื้นหินดังคลอระหว่างที่เลธิเซียผมแดงเดินนำโมนีก้าเข้าสู่เส้นทางหลักของค่ายจูปิเตอร์ ไฟคบเพลิงที่ส่องสองข้างทางทำให้แสงสีทองอาบไล้เส้นผมสีม่วงครามของเธอระยับราวกับเปลวเพลิงที่พลิ้วไหวในความมืด ถึงแม้ท้องฟ้ายังคงสว่างราวกับกลางวัน แต่บรรยากาศรอบค่ายกลับเต็มไปด้วยความสงบขึงขัง

เลธิเซียปรายตามองเด็กสาวที่เดินตามมา ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ อย่างเอ็นดู “นี่...เธอออกจากบ้านหมาป่ามานานยัง ถึงได้เพิ่งโผล่มาตอนนี้น่ะ? รู้ตัวไหมว่านี่มันเที่ยงคืนแล้วน่ะจ้ะ 00.00 น. เป๊ะ ถึงฟ้ายังสว่างก็ใช่ว่าจะไม่ถือว่าดึกนะ” โมนีก้าหอบกระเป๋าสะพายข้างสีชมพูเล็ก ๆ ที่เดินทางติดตัวมาตลอด ก้าวเท้าตามทันก่อนตอบเสียงใส แต่ยังมีแววเหนื่อยเจืออยู่ “ออกมาตั้งแต่ตีสี่เลยค่ะ แต่ระหว่างทางมันเจอหลายเรื่องมาก...พอรวม ๆ กันแล้วก็เลยมาถึงช้าขนาดนี้”

เลธิเซียเลิกคิ้วสูง หันมามองเธอด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์แบบแมว “หลายเรื่อง… ฟังดูน่าสนใจนะ แต่ไม่ต้องเล่าละกัน เก็บไว้ให้แม่ทัพสองคนนั้นได้ถามเองดีกว่า พวกเขาชอบรู้ทุกเรื่องแหละ โดยเฉพาะเรื่องที่มัน...ผิดไปจากปกติ”

โมนีก้าได้ยินก็ถอนหายใจเบา ๆ ก้มหน้ามองพื้นหินอ่อนสีซีดที่ทอดยาวไปสู่ใจกลางค่าย เสียงฝีเท้าของผู้คนที่เดินผ่านไปมา ทั้งทหารทั้งเหล่าเดมิก็อดรุ่นพี่ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่เธอโดยไม่ตั้งใจ เลธิเซียหัวเราะในลำคออีกครั้ง เอียงตัวเข้ามาใกล้พอที่จะกระซิบแผ่ว ๆ แต่เต็มไปด้วยแววขบขัน “อย่าเกร็งสิจ๊ะ แม่สาวตาเทาเงิน… ค่ายนี้มันใหญ่ก็จริง แต่สุดท้ายแล้วทุกคนก็ต้องผ่านสิ่งเดียวกันหมดก็คือการถูกจับตามองตั้งแต่ก้าวแรกที่เหยียบเข้ามานี่แหละ”

โมนีก้าเม้มปากเล็กน้อยพยักหน้าเหมือนบอกตัวเองให้เข้มแข็งขึ้น ก่อนจะเงยหน้ามองไปยังอาคารหินอ่อนสีขาวตระหง่านที่ตั้งอยู่ตรงหน้าพรินซิเปีย สำนักงานใหญ่ที่เปรียบเสมือนหัวใจของกองพันที่สิบสอง ฟุลมินาตา

อาคารหินอ่อนสีขาวสง่างามราวกับสัญลักษณ์ของอำนาจและระเบียบวินัยโรมัน เธอเงยหน้ามองป้ายสีม่วงเข้มเหนือบันไดหินที่มีอักษร S.P.Q.R. สีทองเด่นตัดกับพวงลอเรลที่ปักล้อม มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนก้าวเข้าสู่โลกอีกใบ โลกของกฎหมาย ระเบียบ และการควบคุมที่แตกต่างจากความอิสระในหุบเขาโซโนมาโดยสิ้นเชิง เลธิเซียสตรีผมแดงที่ยืนกอดอกข้าง ๆ หัวเราะเบา ๆ “เข้าไปเองเถอะจ้ะ ถ้าพวกแม่ทัพกำลังนอนฉันไม่อยากโดนหางเลขโดนด่าด้วย” ว่าแล้วเธอก็ส่งยักคิ้วเจ้าเล่ห์หนึ่งทีแล้วเดินหายไปในเงาไฟคบเพลิงที่ส่องตามทาง เหลือเพียงโมนีก้าเท่านั้นที่ต้องก้าวต่อ

เธอก้าวขึ้นบันไดทีละขั้น เสียงเกราะของทหารโรมันที่ยืนเรียงสองข้างดังขึ้นเบา ๆ เมื่อพวกเขาขยับหอกและโล่ตามจังหวะ ราวกับกำลังตรวจสอบผู้มาเยือนใหม่ โมนีก้าเงยหน้าตอบสายตาพวกเขาด้วยดวงตาสีเทาเงินที่ส่องประกายสงบแต่แน่วแน่ ก่อนจะผลักประตูไม้โอ๊กหนักเข้าสู่ด้านใน 

บรรยากาศภายในพรินซิเปียงดงามและกดดันในคราวเดียว เพดานสูงประดับภาพโมเสกโรมูลุสและเรมัสใต้ร่างลูปา เงาสีทองระยิบระยับไปทั่วพื้นหินอ่อนที่ขัดจนสะท้อนราวกระจก ผนังคลุมด้วยผ้าไหมกำมะหยี่เข้มทำให้ทั้งห้องเหมือนห้องประชุมของจักรพรรดิ แต่ก็ยังคงกลิ่นอายความเป็นสนามรบอยู่ในทุกรายละเอียด ที่ผนังด้านหลังมีเสาไม้แกะสลัก ประดับด้วยเหรียญทองแดงเรียงรายเป็นชั้น ๆ บ่งบอกถึงชัยชนะของกองพัน ส่วนตรงกลางเด่นด้วยแท่นวางคทาอินทรีสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งโรมที่เปล่งประกายเหมือนมีพลังงานแฝงอยู่

โต๊ะไม้ยาวกลางห้องเต็มไปด้วยม้วนตำรากรีกหรือละติน สมุดบันทึก แท็บเล็ตอิเล็กทรอนิกส์เรียงปนกันอย่างแปลกประหลาด มีทั้งมีดสั้นเหล็กวางข้าง ๆ และชามแก้วใส่เจลลี่บีนสีสดที่ดูจะไม่เข้ากับบรรยากาศเลยแม้แต่น้อย แต่กลับทำให้บรรยากาศเคร่งขรึมมีเสน่ห์ประหลาดขึ้นมา ด้านหลังโต๊ะใหญ่ เก้าอี้พนักสูงสองตัวตั้งวางรออยู่ราวกับรอให้แม่ทัพทั้งสองมานั่งคุมขุนนางและทหาร 

โมนีก้าก้าวเข้าไปกลางห้อง สูดลมหายใจลึก ๆ พลางพึมพำกับตัวเองเสียงเบา “เอาล่ะ...จะถอยคงไม่ได้แล้ว”

บรรยากาศภายในห้องรอแม่ทัพยังคงเงียบสงัด มีเพียงเสียงกรอบแกรบของม้วนกระดาษที่ถูกลมพัดเบา ๆ กับกลิ่นหอมของกำมะหยี่และหินอ่อนที่ยังใหม่ โมนีก้ายืนตัวตรงแม้จะดูสบาย ๆ แต่ในใจเธอกลับเต้นแรงกว่าทุกครั้งที่เคยผ่านมา

ประตูไม้บานใหญ่ค่อย ๆ ถูกผลักออกมา เสียงเอี๊ยดอ๊าดสะท้อนก้องทั่วห้อง และสิ่งแรกที่เห็นคือเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งในเสื้อคลุมเรียบง่ายที่บ่งบอกว่าน่าจะเป็นชุดนอนผมยุ่งหัวฟูราวกับเพิ่งลุกจากเตียง เขาหาววอดพลางยกมือเกาศีรษะด้วยท่าทีง่วงงุนชายหนุ่มคนนั้นคือ ควินตัส แอนเดอร์สัน ว่าที่ตำนานของกองร้อยที่ 1 ผู้เป็นบุตรแห่งเทพีอีริสหรืออาร์คัส “โอย… ให้ตายสิ ดึก ๆ ดื่น ๆ เรียกกันอีกแล้วเหรอ…” เขาบ่นเสียงงึมงำแต่สายตาก็เหลือบมองโมนีก้าอย่างประเมินเพียงครู่ ก่อนจะหาวต่อแล้วเดินเช็ดขี้ตาไปนั่งฝั่งหนึ่ง

ไม่นานนัก ประตูอีกบานก็เปิดออกพร้อมเสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนเป็นจังหวะมั่นคง หญิงสาวรูปร่างสูงเพรียว ผิวสีน้ำผึ้งเข้ม ดวงตาคมเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และเส้นผมถูกรวบตึงอย่างเรียบร้อย เธอสวมชุดเสื้อคลุมแบบทหารโรมันที่ขับให้บุคลิกดูทรงพลังยิ่งขึ้นแต่กางเกงนั้นคือกางเกงนอนโดยเฉพาะบ่งบอกว่าก่อนที่จะมาที่นี่ก็น่าจะซุกตัวอยู่ที่หมอนแน่ ๆ นั่นคือ ยาสมิน อาเดน เดมิก็อดสายเลือดเนปจูนที่ก้าวผ่านตราบาปของตระกูลตนเองมาได้ด้วยน้ำมือและหัวใจของเธอเอง “ควินตัส… ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าเวลาแบบนี้ให้แต่งตัวให้เรียบร้อยหน่อย” ยาสมินเอ่ยเสียงเรียบแต่ดุดัน ขณะกวาดสายตาไปรอบห้องสุดท้ายก็มาหยุดที่โมนีก้า

ควินตัสหัวเราะหยันเบา ๆ ยกไหล่ไม่แยแส “เฮ้อ ก็คนเพิ่งตื่นนี่นา แม่ทัพสายเนี้ยบเอ๊ย"

บรรยากาศดูเหมือนจะเต็มไปด้วยพลังที่ตัดกันความทะเล้นไร้พิธีรีตองของควินตัสปะทะกับความมั่นคงจริงจังของยาสมิน แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือทั้งคู่ต่างเปล่งรัศมีผู้นำอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ ยาสมินเดินเข้ามาใกล้พลางเอ่ยถามโมนีก้าเสียงชัดถ้อยชัดคำ “เธอคือคนใหม่จากบ้านหมาป่าใช่ไหม? ชื่ออะไร สายเลือดใคร รายงานมา” โมนีก้ารู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่าง แต่เธอก็สูดลมหายใจเข้าลึก ตั้งสติแล้วเตรียมตัวแนะนำตัวเองอย่างมั่นใจที่สุดเท่าที่ทำได้

“สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันชื่อโมนีก้า เอ็ม. บลอสซัมค่ะ เป็นธิดาแห่งเซเรส… แล้วก็มีเชื้อสายของเทพเจนัสด้วยค่ะ” เสียงของเธอนุ่มนวลแต่มั่นคง ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนประกายแสงไฟในห้องพรินซิเปีย ขณะที่ยาสมินยืนกอดอกจ้องเธออย่างคมกริบ สายตาของยาสมินกวาดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ก่อนจะชะงักเล็กน้อยตรงที่ไม่มีรอยถลอกหรือแม้แต่คราบเลือดบนร่างกายของโมนีก้าเลย ต่างจากเดมิก็อดใหม่ ๆ ที่มักจะเดินเข้ามาในสภาพย่ำแย่ “เธอมากับใคร?” ยาสมินถามเสียงเรียบแฝงความสงสัย

โมนีก้าไม่รีเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มบาง “มากับเพื่อนค่ะ… แต่เขาเจ็บหนัก ตอนนี้อยู่ที่ห้องหรือโรงพยาบาลแล้วค่ะ” จากนั้นเธอขยับมือส่งม้วนจดหมายที่ผนึกตราออกมาให้ “นี่คือจดหมายของซูกิค่ะ ฝากมาด้วย”

ยาสมินเหลือบมองม้วนจดหมายในมือ ก่อนจะพยักหน้าน้อย ๆ รับไว้โดยไม่แสดงสีหน้ามากนัก แต่แววตาที่กวาดมองโมนีก้าอีกครั้งกลับแฝงการประเมินราวกับจะอ่านทะลุไปถึงกระดูก

ด้านหลัง ควินตัสที่นั่งเอนหลังอยู่บนเก้าอี้ไม้ยาว หาวอีกรอบพลางยกมือชี้ไปทางนาฬิกาแดดบนผนัง “แล้วทำไมเธอเพิ่งโผล่มาตอนดึก ๆ ดื่น ๆ ฮะ? กว่าจะมาถึง… ค่ายเราไม่ใช่สวนสนุกนะ” น้ำเสียงกึ่งหยอกกึ่งจริงจัง ดวงตาคมกริบแต่เต็มไปด้วยความขี้เล่น โมนีก้าหันไปมองควินตัสแอบเม้มปากนิดหน่อยราวกับอยากบ่น แต่ก็ยังคงยิ้มไว้พยายามรักษากิริยา ในขณะที่ยาสมินยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเหมือนจะรอฟังคำอธิบายจากเธอ เธอเอ่ยตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“ระหว่างทางเกิดเรื่องหลายอย่างค่ะ… ฉันกับเพื่อนถูกฝูงก๊อบลินโจมตี 32 ตัวตั้งแต่ยังไม่พ้นหุบเขาโซโนมา จากนั้นระหว่างเดินทางก็ถูกทหารรับจ้างอาวุธครบมือลึกลับที่คิดจะจับตัวพวกเราดักโจมตีสองรอบ รอบละประมาณหกคน พอผ่านไปได้ก็ดันมาเจอก๊อบลินอีกฝูง 32 ตัว… และสุดท้ายก็ตบท้ายด้วยมิโนทอร์ค่ะ” คำพูดของเธอทำให้ห้องที่เงียบอยู่แล้วยิ่งนิ่งสนิทราวกับหยุดหายใจ ยาสมินหันขวับไปสบตากับควินตัสทันที ดวงตาสีเข้มของเธอเบิกกว้างเล็กน้อยอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ส่วนควินตัสที่ดูง่วงอึน ๆ เมื่อครู่ก็ผงกหัวขึ้นตรงทันทีเหมือนสติกลับคืนมา

“หนีมาได้สินะ?” ยาสมินถาม เสียงกดต่ำเหมือนจะทดสอบมากกว่าต้องการคำตอบ

โมนีก้าเม้มปากนิดหน่อยก่อนจะตอบตรงไปตรงมา “กำจัดหมดแล้วค่ะ… ยกเว้นกลุ่มทหารรับจ้าง ฉันกับเพื่อนทำให้พวกเขาสลบเท่านั้น”

ควินตัสยันตัวขึ้นนั่งเต็มที่แล้วโน้มมาข้างหน้าเล็กน้อย มองเธอจากหัวจรดเท้าเหมือนจะหาความจริงที่ซ่อนอยู่ “ก๊อบลินฝูงละ 32 ตัว… สองฝูง? ทหารอาวุธครบมือ 10 กว่าคน แถมมิโนทอร์อีกหนึ่ง?” เขาย้ำช้า ๆ ก่อนหลุดเสียงหัวเราะแห้ง “นี่เธอคิดว่าตัวเองเล่านิทานก่อนนอนอยู่รึไง?” แต่ดวงตาของเขาไม่ได้ขำ มันเต็มไปด้วยการจับผิด

ยาสมินกลับต่างออกไป เธอหรี่ตา สายตาเหมือนนักล่าที่เพ่งไปยังเหยื่อ “แต่ร่างกายเธอไร้รอยขีดข่วน ทั้งที่เพื่อนของเธอเจ็บหนัก… แบบนี้หมายความว่ายังไง?”

โมนีก้าเหมือนอยากกรอกสายตาเธอไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่ทว่าสิ่งที่เธอทำได้ก็คือการแสดงหลักฐานว่าเธอไม่ได้โกหก โมนีก้ายกมือซ้ายขึ้นช้า ๆ ปลายนิ้วเกลี่ยเบา ๆ บนแหวนดาราจรัส ดวงแหวนส่องแสงวาบ ก่อนที่ของหลายอย่างจะปรากฏลงบนโต๊ะไม้ยาวกลางห้องเสียง กึก กึก กึก ดังก้องไปทั่ว พื้นหินอ่อนเงาวับสะท้อนเงาของ หนังมิโนทอร์ขนาดใหญ่ยังมีกลิ่นคาวคละคลุ้งตามมา ต่อด้วยกองหมวกเหล็กก๊อบลินและดาบสนิมเขรอะอีกไม่ต่ำกว่า 30–60 ชิ้นที่เรียงรายเต็มไปหมด ราวกับหลักฐานกำปั้นทุบดินที่เธอตั้งใจจะให้เห็นมากกว่าฟัง ก่อนที่จะขยับนิ้วแล้วเก็บมันกลับคืน

ควินตัสที่เคยนั่งเอนหลังแบบไม่จริงจังเมื่อครู่พลันชะงักกึก คิ้วเข้มเลิกขึ้น สีหน้าเมื่อครู่ที่ยังดูง่วงและติดขำกลายเป็นความเคร่งขรึมทันที เขาเอียงคอช้า ๆ จ้องกองหลักฐานที่วางอยู่ราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน “ของจริง…” เสียงเขาแผ่วลงอย่างไม่เชื่อสายตา

โมนีก้าหันกลับไปทางยาสมินแทนที่จะตอบโต้คำเหน็บแนมก่อนหน้านี้ เธอเอ่ยเสียงหนักแน่นแม้ยังมีรอยยิ้มประดับอยู่เล็กน้อย “ทั้งฉันและเพื่อนต่างไม่ได้รับบาดเจ็บเลยค่ะ จนกระทั่งเจอมิโนทอร์ เพื่อนฉันพลาด… โดนโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว ฉันจึงต้องสู้ต่อเพียงลำพัง ผลก็คือเพื่อนเจ็บหนัก แต่ฉันยังคงปลอดภัย”

ยาสมินยืนกอดอก ฟังโดยไม่ขัด แต่สายตาคมกริบจ้องทะลุเหมือนจะมองทะลุหัวใจเธอ “คนเดียว? กับมิโนทอร์?” น้ำเสียงนั้นทั้งกดดันและชวนให้ยอมรับความจริง โมนีก้าสบตากลับ ดวงตาสีเทาเงินวาววับในแสงไฟ “ใช่ค่ะ… ตัวเดียวมันคือตัวที่เคยไล่ฉันตอนที่ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นเดมิก็อด”

ห้องเงียบลงอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีใครขำออกมาแม้แต่น้อย ควินตัสโน้มตัวมาข้างหน้าอย่างจริงจัง ส่วนยาสมินก็ยังจ้องเธอไม่วางตา ราวกับจะวัดว่าเด็กสาวหัวม่วงตรงหน้านี้… เป็นเพียงเดมิก็อดธรรมดา หรือบางสิ่งที่เหนือกว่านั้นกันแน่

ระหว่างนั้นยาสมินเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนกำลังเก็บความรู้สึกอะไรบางอย่างไว้ในใจ ไม่ได้แสดงสีหน้ามากเกินไป มีเพียงแววตาที่วูบวาบเหมือนกำลังประเมินสิ่งที่เห็น ขณะที่ควินตัสนั้นยังคงนั่งนิ่ง ร่างกำยำเอนหลังเล็กน้อย แต่ดวงตาคมเข้มไม่ยอมละไปจากโมนีก้าแม้แต่วินาทีเดียว ราวกับอยากหาคำตอบบางอย่างด้วยการจับจ้องลึกลงไปในแววตาสีเทาเงินของเธอเอง เสียงรองเท้าโลหะของทหารยามที่เดินผ่านนอกห้องก้องสะท้อนเข้ามา ทำให้บรรยากาศยิ่งตึงเครียดขึ้น จนยาสมินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบแต่กดดัน “แล้วจดหมายล่ะ?”

โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ ขมวดคิ้วน้อย ๆ อย่างไม่เข้าใจในทันที ก่อนตอบออกมาตรง ๆ “ก็…หนูให้ไปแล้วนี่คะ? ของเพื่อนน่ะค่ะ…”

คำตอบนั้นทำให้ทั้งยาสมินและควินตัสหันมามองกันครู่หนึ่ง ความเงียบคล้ายมีน้ำหนักกดทับทั้งห้อง ก่อนที่ยาสมินจะถอนหายใจสั้น ๆ “ไม่ใช่ของเพื่อน จดหมายของเธอเองต่างหาก” น้ำเสียงเจือแววตำหนิแต่ไม่ใช่เพราะโกรธ หากแต่เป็นเพราะอยากให้เธอตระหนักว่ากำลังเข้าสู่พิธีสำคัญ ไม่ใช่การเล่นสนุก

โมนีก้าทำหน้าอ้อ ท่าทางเอ๋อ ๆ อย่างเป็นธรรมชาติที่ชวนให้บรรยากาศคลายลงนิดหน่อย เธอยื่นมือไปที่แหวนดาราจรัสบิดเบา ๆ ก่อนหยิบจดหมายอีกฉบับออกมา กระดาษที่เธอยื่นส่งให้ดูเก่าคร่ำคร่า สีเหลืองหม่นเหมือนผ่านกาลเวลามาหลายสิบปีจนเกือบเปื่อยตามรอยพับ ขอบบางส่วนเริ่มขาดยุ่ยเหมือนพร้อมจะฉีกขาดได้ทุกเมื่อ “มันเก่ามากแล้วนะคะ…” เธอพูดพร้อมส่งยิ้มเก้อ ๆ “ค่อย ๆ เปิดดูหน่อยนะคะ นี่เป็นของทวดหนูเอง ท่านเขียนไว้ตั้งแต่สมัยยังหนุ่มสาวเลย”

นิ้วเรียวยาวของยาสมินเอื้อมมารับช้า ๆ เธอมองเนื้อกระดาษก่อนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความระแวดระวัง เหมือนกลัวว่ามันจะสลายไปทันทีที่สัมผัส ขณะที่ควินตัสยังคงเงียบ แต่ร่างสูงใหญ่โน้มตัวมาด้านหน้าเล็กน้อยเพื่อมองใกล้ ๆ ราวกับสิ่งที่อยู่ในมือโมนีก้าอาจเป็นกุญแจสำคัญบางอย่าง ห้องทั้งห้องเงียบกริบ เหลือเพียงเสียงกระดาษเก่าที่เสียดสีกับปลายนิ้วของยาสมิน ภายในห้องพรินซิเปียที่เงียบสงัด แสงจากคบเพลิงและโคมไฟสะท้อนลงบนพื้นหินอ่อนขัดมัน ยาสมินก้าวเข้ามาใกล้โต๊ะไม้กลางห้อง เธอถือจดหมายเก่าในมืออย่างระมัดระวัง สายตาคมดุเปี่ยมด้วยความรับผิดชอบและความคาดหมาย ก่อนจะยื่นให้ควินตัสซึ่งเดินตามมาแล้วทั้งสองจึงยืนเคียงข้างกัน เปิดอ่านจดหมายนั้นไปพร้อม ๆ กัน

ข้าพเจ้า แอชเชอร์ บลอสซัม บรรพบุรุษแห่งโมนีก้า มารันเธียร์ บลอสซัม  ขอเสนอชื่อสายเลือดของข้าเข้ารับการพิจารณาเป็นสมาชิกของกองร้อยหมายเลขสอง  โมนีก้าเป็นธิดาแห่งเซเรส และสืบสายเลือดเป็นลูกหลานมรดกแห่งเทพเจนัส  และข้าเชื่อมั่นอย่างแน่วแน่ว่าเธอคือผู้ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการคัดเลือกอันเข้มข้นนี้

โมนีก้าเป็นหญิงสาวที่มีความสามารถพิเศษ แม้ภายนอกเธออาจดูเป็นผู้หญิงที่ร่าเริงสดใส  รักความสวยงามและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แต่แท้จริงแล้วในจิตใจของเธอซ่อนความแข็งแกร่งและความเด็ดเดี่ยวเอาไว้ เธอเป็นผู้หญิงที่สามารถปรับตัวได้อย่างน่าทึ่ง ไม่ว่าจะเผชิญกับสถานการณ์ใด และด้วยความพยายามอันมหาศาล เธอจะพยายามเอาชนะมันให้ได้เสมอ ลักษณะนิสัยอันแปรปรวนของเธอ ซึ่งคล้ายคลึงกับความขัดแย้งในจิตใจของข้าเอง เป็นสิ่งที่พิสูจน์ถึงความสามารถในการปรับตัวและการเอาตัวรอด ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญยิ่งสำหรับสมาชิกของกองร้อยหมายเลขสอง

ใช่แล้ว เธออาจไม่ใช่คนไร้ความกลัวเธออาจกังวล อาจหวั่นไหวและอาจมีความขัดแย้งภายในจิตใจ แต่ความกลัวเหล่านั้นมิได้ทำให้เธออ่อนแอลง หากแต่เป็นแรงผลักดันให้เธอพัฒนาตนเองอย่างไม่หยุดยั้ง เธอความเกลียดชังต่อความวุ่นวายและความขัดแย้งไม่ได้แปลว่าเธอไม่สามารถเผชิญหน้ากับความท้าทาย แต่เป็นการสะท้อนให้เห็นถึงความมุ่งมั่นในการวางแผนและการปฏิบัติอย่างมีประสิทธิภาพ และเมื่อเธอตัดสินใจแล้วไม่มีสิ่งใดจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ นั่นคือความเด็ดเดี่ยวมั่นคงที่จำเป็นอย่างยิ่งยวดสำหรับการรับใช้กองร้อยหมายเลขสอง

ประสบการณ์ชีวิตของโมนีก้าได้สอนให้เธอแข็งแกร่งขึ้น เธอรู้ว่าการเป็นผู้นำมิใช่เพียงการควบคุม แต่เป็นการนำทาง การช่วยเหลือและการรับผิดชอบต่อผู้อื่น และนั่นคือสิ่งที่เธอจะมอบให้กับกองร้อยของท่านได้อย่างเต็มที่ ความสามารถในการปรับตัวความเด็ดเดี่ยวและความรับผิดชอบของเธอ ล้วนเป็นคุณสมบัติที่หายากและสำคัญอย่างยิ่งสำหรับสมาชิกของกองร้อยหมายเลขสอง  

ในฐานะบรรพบุรุษ ข้าขอรับประกันถึงความสามารถและความมุ่งมั่นของโมนีก้า แม้ว่าข้าเองจะต้องเผชิญกับความขัดแย้งในจิตใจเช่นกัน แต่ข้าขอเรียนให้ทราบว่าข้าได้ทุ่มเทให้กับโรมมาตลอด  การช่วยสภาเซเนทสืบสวนอย่างลับ ๆ  และการปฏิบัติภารกิจที่ได้รับความไว้วางใจอย่างถึงที่สุด  ล้วนเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความจงรักภักดีของข้าที่มีต่อโรม และข้าหวังว่าโมนีก้าจะเดินตามรอยเท้าของข้าและทุ่มเทให้กับกองร้อยหมายเลขสองอย่างเต็มที่

จาก:

แอชเชอร์ บลอสซัม (Asher Blossom)

ปัจฉิมลิขิต

แม้ข้าพเจ้าจะอยู่กองร้อยที่หนึ่งแต่ทว่าข้ารู้ว่าสายเลือดข้าพเจ้านั้นยากเกินใครจะเข้าใจ และคาดว่าหลานสาวของข้าพเจ้าคงมีความแปรปรวนมากกว่าข้าพเจ้าหลายเท่า หากนางปรารถนาชีวิตอันสงบสุขโปรดเคารพการตัดสินใจนั้น ข้าพเจ้าเชื่อว่าโรมจะเข้าใจ โปรดชี้นำเส้นทางของเด็กหญิงชี้ทางให้นางแข็งแกร่งและเลือกเส้นทางด้วยตนเอง

ชื่อ ‘แอชเชอร์ บลอสซัม’ ที่ปรากฏบนกระดาษทำให้ทั้งคู่เงียบลงไปชั่วขณะ แววตาของยาสมินแข็งกร้าวขึ้นทันที “ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินชื่อนี้อีก…” เธอพึมพำเสียงต่ำ ราวกับกำลังนึกถึงเงาอดีตที่แสนหนักหน่วง ส่วนควินตัสที่ยืนสูงใหญ่ด้านข้างก็ชะงัก สายตาคมเข้มเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนเปลี่ยนเป็นสายตาที่เย็นและจับจ้องจดหมายด้วยความระวัง “แอชเชอร์ บลอสซัม…” ควินตัสทวนเสียงเรียบ แต่ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง “นักรบที่ถวายชีวิตให้โรม ต่อให้ออกจากกองร้อยที่หนึ่งก็ยังคงทำงานให้สภาเซเนทอย่างลับ ๆ ได้ยินว่าเขา…ไม่ใช่คนปกติ ทำงานอย่างกับหุ่นยนต์ป้อนคำสั่งไหนก็ได้แบบนั้น”

ยาสมินพยักหน้าเบา ๆ “ใช่ คนผู้นั้นมีโรคกลายบุคลิกที่ไม่อาจควบคุม แต่ความภักดีของเขากลับมั่นคงอย่างน่ากลัว ยิ่งกว่าหุ่นยนต์ไร้หัวใจ ถึงจะโหดร้ายขนาดไหนเขาก็ไม่เคยหันหลังให้โรม” ทั้งสองหันไปมองโมนีก้าที่นั่งเงียบอยู่เบื้องหน้า หญิงสาวผมม่วงครามนั่งตรงตัวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ แต่ภายในใจเธอกำลังเต้นระรัว ยิ่งเมื่อยาสมินเริ่มอ่านเนื้อหาในจดหมายด้วยเสียงที่หนักแน่น ความเงียบทั้งห้องก็ยิ่งกดทับ

“ข้าพเจ้า แอชเชอร์ บลอสซัม บรรพบุรุษแห่งโมนีก้า มารันเธียร์ บลอสซัม ขอเสนอชื่อสายเลือดของข้าเข้ารับการพิจารณาเป็นสมาชิกของกองร้อยหมายเลขสอง…” ถ้อยคำที่พรั่งพรูจากกระดาษเก่าถูกยาสมินเอ่ยทีละบรรทัด ทุกคำเต็มไปด้วยความหนักแน่นและความเชื่อมั่นที่ชายผู้ลึกลับคนนั้นฝากไว้ แม้เวลาผ่านไปหลายสิบปี น้ำหมึกที่ซีดจางก็ยังสะท้อนถึงเจตจำนงชัดเจน เธอเล่าถึงความเด็ดเดี่ยวที่ซ่อนอยู่หลังความร่าเริงสดใสของโมนีก้า ถึงความสามารถในการปรับตัว ความกล้าหาญที่มาพร้อมกับความหวั่นไหว แต่กลับใช้ความกลัวนั้นเป็นแรงผลักดัน

ควินตัสฟังอย่างเงียบ ๆ แต่คิ้วเข้มของเขาขมวดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ จนเมื่อได้ยินคำว่า ‘เมื่อเธอตัดสินใจแล้ว ไม่มีสิ่งใดจะทำให้เปลี่ยนใจ’ เขาหันมามองโมนีก้าอีกครั้ง ดวงตาคมลึกดั่งพยายามทะลุผ่านรอยยิ้มเก้อ ๆ ของเธอไปถึงแก่นแท้ภายใน

เมื่อยาสมินอ่านต่อถึงปัจฉิมลิขิต น้ำเสียงของเธอแผ่วลงนิดหน่อย แต่แฝงด้วยความจริงจัง “แม้นางมีความแปรปรวนมากกว่าข้า หากนางปรารถนาชีวิตสงบสุข โปรดเคารพการตัดสินใจนั้น ข้าพเจ้าเชื่อว่าโรมจะเข้าใจ โปรดชี้นำให้นางแข็งแกร่งและเลือกเส้นทางด้วยตนเอง…” ห้องทั้งห้องกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง หลังเสียงอ่านสุดท้ายดับลง แสงไฟส่องไหวสะท้อนบนใบหน้าของทุกคน

โมนีก้าที่ยืนนิ่งด้วยหัวใจสั่นสะท้าน ยาสมินที่ก้มมองกระดาษในมืออย่างเคร่งขรึม และควินตัสที่ยังคงเงียบ แต่สายตาไม่ยอมละไปจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว ราวกับพยายามจะหาคำตอบว่าหญิงสาวตรงหน้านี้ จะเดินตามรอยเท้าอันน่ากลัวของบรรพบุรุษ หรือจะสร้างเส้นทางใหม่ด้วยสองมือของตนเอง

“งั้นก็คงจริงที่ว่า…” ยาสมินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่เจือความทดสอบ “คุณแอชเชอร์ บลอสซัม บรรพบุรุษของเธอ เคยเป็นนักรบผู้ถวายชีวิตให้โรม ถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ไม่แปลกหรอกที่เลือดนักรบในสายตระกูลนี้จะผลักดันให้เธอผ่านมาได้ แม้จะต้องสู้กับมอนสเตอร์มากมายขนาดนั้น” ควินตัสที่ยืนฟังอยู่ก็พยักหน้าช้า ๆ เสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ใช่ เรื่องพวกนี้ไม่ได้อธิบายได้ด้วยโชคอย่างเดียวหรอก ต้องมีสายเลือด คุณแอชเชอร์คงมีการฝึกฝนติดตัวถึงจะรอดจากสถานการณ์แบบนั้นได้ ใช่ไหม?”

แต่โมนีก้าที่อยู่ตรงกลางห้องกลับทำหน้าเอ๋อใส่อย่างน่าเอ็นดู ดวงตาสีเทาเงินกลอกไปมานิด ๆ ก่อนจะเอียงคอ เส้นผมสีม่วงครามร่วงลงมาปรกแก้มเล็กน้อย เธอหัวเราะคิกเบา ๆ อย่างเขิน ๆ แล้วตอบออกมาแบบสดใส 

“ไม่เคยเลยค่ะ คุณทวดแอชเชอร์เสียตั้งแต่หนูยังไม่ถึงหนึ่งขวบด้วยซ้ำ… พ่อฉันก็เป็นแค่เภสัชกร ไม่เคยจับดาบมาก่อนเลยนะคะ จนกระทั่งเข้าบ้านหมาป่านั่นแหละ ถึงได้เริ่มฝึกอะไรพวกนี้จริงจัง”

คำตอบนั้นทำให้ยาสมินกับควินตัสหันมองหน้ากันทันที สายตาของทั้งคู่เต็มไปด้วยทั้งความแปลกใจและไม่เชื่อครึ่งหนึ่ง ยาสมินเลิกคิ้วเล็กน้อยส่วนควินตัสขมวดคิ้วแน่นขึ้น แต่ก่อนที่ใครจะพูดอะไร โมนีก้าก็พูดต่อด้วยความร่าเริงแบบไม่คิดมาก “ก็…คุณลูปาบอกนะคะ ว่าถ้าฉันเก่งจริง ๆ จะมีแฟนได้ด้วยปกป้องคนที่รักงี้ ไม่ตายเร็ว” เธอทำหน้าจริงจังขึ้นมาหน่อยแล้วพยักพเยิดน้อย ๆ “ก็เลยตั้งใจฝึกเฉย ๆ น่ะค่ะ ไม่ได้คิดอะไรมาก”

ความเงียบปกคลุมห้องเพียงชั่วขณะ ก่อนที่ควินตัสจะหลุดเสียงหัวเราะหึในลำคอ มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย ราวกับทั้งประทับใจทั้งขบขันกับเหตุผลของหญิงสาว ส่วนยาสมินก็ส่ายศีรษะพลางยิ้มเจือความขำขันอย่างห้ามไม่อยู่ 

“เหตุผลในการต่อสู้ที่น่ารักแบบนี้…คงมีแต่ธิดาแห่งเซเรสกับสายเลือดเจนัสเท่านั้นที่ทำได้ละมั้ง” ยาสมินเอ่ยเบา ๆ แต่แววตาที่มองโมนีก้ากลับเต็มไปด้วยความสนใจมากกว่าก่อนหน้าอีกหลายเท่า

ควินตัสยืนตัวตรง กอดอกมองหญิงสาวผมม่วงครามที่ยังคงทำหน้าเอ๋อใส่เหมือนเด็กหลงทาง เขาสบตากับยาสมินที่ยืนข้าง ๆ ก่อนพยักหน้าช้า ๆ เหมือนจะตกลงในใจร่วมกัน จากนั้นเสียงทุ้มหนักของเขาก็ดังขึ้น “โมนีก้า เอ็ม .บลอสซัม… ในฐานะแม่ทัพแห่งค่ายจูปิเตอร์ ผมขอต้อนรับคุณเข้าสู่ค่ายแห่งนี้อย่างเป็นทางการ” ยาสมินยืนเชิดเล็กน้อย แต่รอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้ากลับนุ่มนวลกว่าเดิม เธอเสริมขึ้นด้วยเสียงที่เด็ดขาด “ตั้งแต่นี้ เธอจะถูกจัดให้อยู่ในกองร้อยที่สอง ตามคำแนะนำในจดหมายและคำรับรองจากสายเลือดของเธอ ที่นั่นจะเป็นทั้งที่พักและที่ฝึก หวังว่าเธอจะปรับตัวได้โดยไม่สร้างเรื่องให้ปวดหัวนัก”

โมนีก้าพยักหน้าแรง ๆ อย่างตั้งใจ แต่สีหน้ากลับดูเหมือนคนที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากองร้อยที่สองอยู่ตรงไหน ดวงตาสีเทาเงินกลอกไปมาเหมือนกำลังพยายามหาแผนที่ในหัว ความเอ๋อของเธอทำให้แม้แต่ยาสมิตที่ปกติไม่ค่อยหัวเราะยังต้องยกมือขึ้นลูบหน้าผาก ส่ายหัวเบา ๆ ส่วนควินตัสก็ถอนหายใจพร้อมกลั้วหัวเราะ

“เธอนี่นะ…” ยาสมินพูดเบา ๆ ก่อนหันไปเรียกทหารเวรยามที่ยืนเฝ้าด้านนอก “คนด้านนอก มานี่ที พาเด็กใหม่ไปที่พักกองร้อยสองทีสิ ขืนปล่อยไปเองมีหวังได้หลงจนโผล่ไปถึงค่ายฝึกม้าหรือโรงครัวแน่” ทหารหญิงผมดำเดินเข้ามาทำความเคารพแม่ทัพทั้งสอง ก่อนหันมายิ้มบาง ๆ ให้โมนีก้าแล้วกวักมือเรียก “ทางนี้ค่ะ เดี๋ยวฉันพาไปส่งที่ห้องพักเอง”

โมนีก้าเลยยิ้มกว้าง ยกมือโบกให้ยาสมินกับควินตัสเหมือนเด็กกำลังลาคุณครู “งั้นไปก่อนนะคะ ขอบคุณที่ต้อนรับค่ะ!” น้ำเสียงสดใสจนแม่ทัพทั้งสองมองหน้ากันแล้วได้แต่ถอนหายใจเงียบ ๆ เพราะรู้ทันทีว่า การมาของเด็กสาวสายเลือดเซเรสกับเจนัสคนนี้… จะทำให้ค่ายจูปิเตอร์ไม่เงียบสงบอีกต่อไป

เมื่อประตูไม้หินอ่อนบานใหญ่ปิดลงเบื้องหลังโมนีก้า เสียงฝีเท้าของเธอค่อย ๆ จางหายไป เหลือเพียงความเงียบในห้องพรินซิเปีย ยาสมินยืนกอดอก มองไปทางประตูครู่หนึ่งก่อนค่อย ๆ เบนสายตากลับมาที่ควินตัสที่ยังยืนเอนหลังพิงโต๊ะไม้ยาว “เธอมีกลิ่นหอมแปลก ๆ นะว่าไหม กลิ่นน้ำหอมแล้วก็กลิ่นตัวของเธอด้วย” ยาสมินเอ่ยเสียงเรียบ แต่แววตาแฝงความครุ่นคิด “กลิ่นหอมหวานของไลแลคปนกับเบอร์รี่ เหมือนลูกของวีนัสไม่มีผิดที่จะมีกลิ่นหอมเย้ายวนเนี้ย เห็นว่าพวกบุตรของเซเรสจะมีกลิ่นของธรรมชาติเป็นกลิ่นหอมที่ติดตัว” 

ควินตัสหรี่ตาเล็กน้อย พึมพำราวกับพูดกับตัวเอง “ทั้งที่เป็นธิดาแห่งเซเรส… กลับมีกลิ่นหวานเย้ายวนแบบนั้นก็คงไม่แปลกละมั้ง?” เขาส่ายศีรษะนิด ๆ แล้วมองตรงไปยังที่ที่โมนีก้าเคยยืนอยู่ “แถมดวงตาของเธอ สีเทาเงินบริสุทธิ์… มันเหมือนกับดวงตาของเทพีมิเนอร์วา อะไรนะ Athena of Grey ey ใช่ไหม? เวลาที่จ้องลึกเข้าไปในหัวใจของคนอื่นราวกับมองทะลุทุกความลับยังไงอย่างงั้น”

ยาสมินยกคิ้วเล็กน้อย ริมฝีปากโค้งเป็นรอยยิ้มจาง ๆ แต่ไม่ใช่รอยยิ้มที่อ่อนโยน หากเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความระแวงและความอยากรู้อยากเห็น “ลูกหลานของเจนัสกับเซเรส แต่กลับมีกลิ่นและแววตาเหมือนมาจากอะโฟรไดท์กับมิเนอร์วา…”

ควินตัสยืดตัวขึ้นเต็มความสูงเสียงทุ้มต่ำดังก้องในห้อง “วุ่นวายแน่…” ยาสมินพยักหน้าเห็นด้วย ขยับหันหลังเล็กน้อย ร่างเธอสะท้อนกับพื้นหินอ่อนที่ขัดจนเงาวับ “แต่ไม่ว่าเธอจะเป็นใครหรือซ่อนอะไรเอาไว้ ต่อจากนี้เธอก็เป็นคนของกองร้อยสอง และ… อยู่ภายใต้การดูแลของเรา” ทั้งสองแม่ทัพสบตากันชั่วขณะ บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความรู้สึกคาดหวังและระแวดระวัง ราวกับต่างคนต่างรับรู้…ว่าอาจจะวุ่นวายมากขึ้น ทั้งที่ปกติก็วุ่นวายพอตัวอยู่แล้วก็ตาม

รางวัล :

[NPC-13] ควินตัส แอนเดอร์สัน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปรานของรุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสความโปรดปราน +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

[NPC-14] ยาสมิน อาเดน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสความโปรดปราน +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปรานของรุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสความโปรดปราน +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 09 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 07.00 - 08.00 น. พรินซิเปีย เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์  (ปัดฝุ่นเอกสาร) (พบ ควินตัส แอนเดอร์สัน)

แสงแดดยามเช้าสาดลอดผ่านหน้าต่างบานสูงของอาคารพรินซิเปียเข้ามา ทำให้ฝุ่นละอองเล็ก ๆ ที่ลอยฟุ้งในอากาศพลันเปล่งประกายราวกับเกล็ดแก้วที่ถูกสะท้อนแสง โมนีก้าในชุดเรียบง่ายกำลังขยับผ้าเช็ดปัดฝุ่นเบา ๆ บนโต๊ะยาวที่เรียงรายด้วยม้วนตำราและแผนที่โบราณ กลิ่นกระดาษเก่าและหมึกจาง ๆ คลุ้งอยู่ในอากาศ เธอฮัมเพลงเบา ๆ ระหว่างทำงาน แม้จะเหนื่อยจากงานบ้านหลายอย่างที่ทำมาตลอด แต่ก็ยังพยายามคงรอยยิ้มไว้

ไม่นานก็มีเพียงเสียงกวาดไม้กวาดนุ่ม ๆ ของโมนีก้าที่กำลังปัดฝุ่นจากชั้นวางม้วนตำราเก่าแก่และแผนผังยุทธศาสตร์ที่เรียงรายเป็นระเบียบอยู่ตามผนัง ห้องแห่งนี้เป็นศูนย์บัญชาการใหญ่ ทุกสิ่งทุกอย่างจึงต้องสะอาดไร้ตำหนิ หญิงสาวผมสีม่วงครามยกมือปัดเส้นผมที่ตกลงมาปรกแก้ม ก่อนจะก้มลงหยิบผ้าขาวสะอาดเช็ดฝุ่นบนโต๊ะไม้ยาวที่เต็มไปด้วยเอกสาร ระหว่างที่เธอกำลังเงียบ ๆ ตั้งใจทำงาน เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากบานประตูด้านใน

เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอเบิกตาเล็กน้อย เพราะคนที่เข้ามาคือชายหนุ่มผมยุ่งเล็กน้อยใบหน้าออกอึนเหมือนคนเพิ่งตื่น แต่แววตาคมจริงจังของเขากลับฉายความเป็นผู้นำชัดเจน ควินตัส แอนเดอร์สัน แม่ทัพหนุ่มผู้โด่งดัง กำลังเดินตรงเข้ามายังโต๊ะเอกสาร เขาเอื้อมมือหยิบม้วนกระดาษบางอย่างขึ้นตรวจสอบอย่างเงียบเชียบแล้วเหลือบตาขึ้นมามองโมนีก้า "ผมมาดูเอกสารก่อนไปสอนน่ะ"

โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะสูดหายใจเข้าแล้วเอ่ยทัก เสียงของเธอไพเราะและเต็มไปด้วยความสุภาพ “อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณแม่ทัพ” ควินตัสหยุดเล็กน้อย ดวงตาคมหันมาสบกับเธอเหมือนกำลังชั่งใจ เขาไม่ได้ตอบในทันทีแต่พยักหน้าน้อย ๆ เป็นการรับคำทักทาย สายตาที่ทอดมองเธอคล้ายจะจำได้ว่าเด็กสาวคนนี้คือคนที่เพิ่งเข้ามารายงานตัวเมื่อสองวันก่อน เธอยิ้มบาง ๆ แก้มขึ้นสีเล็กน้อยด้วยความเกร็ง สงสัยยังไม่ตื่นดีมั้งเนี้ยก่อนรีบก้มหน้ากลับไปทำความสะอาดเอกสารต่อ แต่หัวใจเธอกลับเต้นแรงขึ้น รู้ตัวดีว่าการเจอแม่ทัพในระยะใกล้ขนาดนี้มันชวนกลัวโดนลงโทษชิบหาย

ควินตัสกวาดสายตาไปตามชั้นวางตำราที่โมนีก้ากำลังจัดเรียง เขาหยุดมือที่กำลังถือม้วนกระดาษไว้ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มแต่หนักแน่น “เธอคือ…โมนีก้า บลอสซัม ใช่ไหม” น้ำเสียงของเขาไม่ได้ถามเพื่อความสงสัยมากนัก แต่เหมือนกำลังยืนยันบางสิ่งที่เขารู้อยู่แล้ว

โมนีก้าชะงัก มือที่กำลังเช็ดโต๊ะหยุดไปเสี้ยววินาที ก่อนเงยหน้าขึ้นตอบด้วยรอยยิ้มบาง “ค่ะ…ใช่แล้วค่ะ” เธอพูดอย่างพยายามให้เป็นปกติที่สุด แม้ในใจจะว้าวุ่นอยู่บ้างที่แม่ทัพกองร้อยหนึ่งจำชื่อเธอได้ สายตาของควินตัสจับจ้องไปยังเธอ เขามีท่าทีที่เงียบขรึมและนิ่ง แต่ในความนิ่งนั้นกลับแฝงความคมชัดเหมือนเข็มที่แทงลึกลงไป เขาพูดขึ้นอีกครั้ง “วันก่อน ๆ เธอเข้ามาที่นี่พร้อมกับรายงานและเล่าเรื่องการเผชิญหน้ากับมิโนทอร์…กับก๊อบลินสามสิบกว่าตัว ลำบากไหม?”เขาเป็นคนที่บอกว่าเธอพูดเล่นเหมือนนิทานแต่ตอนนี้มาถามว่าลำบากไหมเนี้ยนะ? ตอนนั้นยังไม่ตื่นแน่เลย

โมนีก้าเม้มริมฝีปากเธอไม่คาดคิดว่าเขาจะหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาอีกในตอนเช้าเช่นนี้ “ไม่รู้สิคะ…มันก็แค่เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างทาง” เธอตอบสั้น ๆ พลางเสหลบสายตาเหมือนกำลังมองไปทางกองตำรา

ควินตัสวางเอกสารลงบนโต๊ะไม้เสียงดังพอให้ก้องสะท้อนเล็กน้อย เขาเดินเข้ามาใกล้จนเงาสูงใหญ่ทาบทับร่างของโมนีก้าไว้ สายตาคมกริบของเขายังไม่ละจากเธอแม้แต่น้อย “เธอพูดว่าแค่เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างทางงั้นหรอ” น้ำเสียงของเขาเย็นเรียบ แต่ไม่ใช่การตำหนิ หากเป็นการทดสอบมากกว่า

โมนีก้ารู้สึกเหมือนถูกกดดันจนหัวใจเต้นแรง เธอรีบยกยิ้มบาง ๆ พูดแก้ตัวเบา ๆ “ก็จริงนี่คะ…ในเมื่อมันผ่านไปแล้ว เหนื่อยจะคิดถึงแล้วค่ะ”

ท่ามกลางความเงียบอันตึงเครียดนั้น ควินตัสหรี่ตาลงเล็กน้อย ราวกับกำลังพิจารณาเด็กสาวตรงหน้าที่ดูทั้งเอ๋อ ทั้งสดใส แต่กลับแฝงความลึกลับที่เขายังจับไม่ได้ เขาเอ่ยสั้น ๆ แต่ทิ้งน้ำหนักชัดเจนก่อนจากไป “งั้นก็ทำความสะอาดให้ดี ระวังเอกสารสำคัญชำรุดล่ะ” คำพูดนั้นทำให้โมนีก้าชะงักไป เธอไม่แน่ใจว่าควรตอบอะไรต่อดี ได้แต่ยิ้มเจื่อนและก้มหน้ากลับไปจัดตำราอย่างเงียบ ๆ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกประหลาด คล้ายทั้งกดดันและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน

รางวัล: +15 EXP / +20 เกียรติยศ / +2 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

[NPC-13] ควินตัส แอนเดอร์สัน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเที่ยง เวลา 12.00 - 13.00 น. ณ พรินซิเปีย เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ปัดฝุ่นเอกสาร) ( พบ แลร์รี่) 

หลังจากฝึกเสร็จก็เดินมาทำงานที่ห้องของพรินซิเปียเพื่อจัดเอกสารประจำวัน ไม่นานโมนีก้าหยุดมือที่กำลังปัดฝุ่นบนม้วนเอกสารโบราณ เงยหน้ามองชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่ เสียงรองเท้าหนังของเขากระทบพื้นหินอ่อนก้องกังวาน เขามีรอยยิ้มมุมปากเจือความมั่นใจ พร้อมกับท่วงท่าไม่รีบร้อนเหมือนคนที่คุ้นชินกับการเดินเข้ามาในห้องสำคัญระดับนี้เป็นประจำ มือหนึ่งถือเอกสารมือหนึ่งมีแก้วคริสตัลคามือ แลร์รี่กวาดตามองรอบห้อง ก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวผมสีม่วงครามที่ไม่คุ้นตา “เด็กใหม่เหรอ?” เสียงของเขาอบอุ่น แต่ก็แฝงความเจ้าชู้เล็ก ๆ ตามบุคลิกของบุตรเมอร์คิวรี่

โมนีก้าวางผ้าเช็ดฝุ่นลง ยิ้มสุภาพพร้อมพยักหน้า “ใช่ค่ะ พึ่งเข้ามาค่ายได้ไม่ถึงสัปดาห์เองค่ะ ตอนนี้เลยถูกส่งมาช่วยจัดการเอกสารกับดูแลห้องทำงานของพรินซิเปีย” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความนอบน้อมผสมความจริงใจ เธอไม่อยากสร้างความประทับใจผิด ๆ ในห้องที่เต็มไปด้วยเอกสารสำคัญเช่นนี้

แลร์รี่หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ พลางยื่นแฟ้มเอกสารปึกหนึ่งที่ห่อด้วยหนังอย่างดีส่งมาให้ “ถ้างั้นช่วยเอาอันนี้ไปจัดเข้าที่ให้หน่อย ฝากกับพรินซิเปียด้วยนะเอกสารนี้สำคัญมาก อย่าเผลอทำตกเชียวล่ะ” เขาพูดด้วยท่าทีที่ดูสบาย ๆ แต่สายตาแฝงประกายคมกริบชั่วขณะเหมือนกำลังทดสอบเด็กใหม่อย่างเธอ โมนีก้ารับเอกสารด้วยสองมือ ระวังราวกับกำลังถือของมีค่า เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มบาง ๆ “ได้เลยค่ะ ฉันจะจัดให้อย่างเรียบร้อยแน่นอน” จากนั้นก็หมุนตัวไปยังโต๊ะใหญ่ด้านใน ก่อนจะก้มตัวจัดเอกสารเข้าช่องตามลำดับ

แลร์รี่พิงไหล่กับเสาประดับในห้อง มองเธอทำงานเงียบ ๆ แววตาเหมือนกำลังประเมิน พร้อมกับเล่นมุกขำ ๆ ใส่ในที่สุด “ดูเหมือนพรินซิเปียได้คนทำงานขยันอีกคนแล้วสิ ระวังเถอะ อีกหน่อยจะโดนใช้งานไม่ให้ได้พักเลยนะ” เขายักคิ้วให้ทีหนึ่ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต่มิตรภาพชัดเจน

โมนีก้าได้ยินแล้วหัวเราะเบา ๆ พลางตอบกลับ “นั่นก็หมายความว่าฉันยังมีประโยชน์ใช่ไหมคะ งั้นก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” เธอพูดเล่นบ้าง ก่อนจะก้มหน้าจัดงานต่อ เสียงกระดาษและฝุ่นเบาบางเป็นเพื่อนร่วมฉากเงียบสงบ ขณะที่รอยยิ้มของแลร์รี่ยังไม่หายไปจากใบหน้า เขามองเด็กใหม่ตรงหน้าเหมือนเจอใครบางคนที่อาจทำให้ห้องพรินซิเปียแห่งนี้มีสีสันมากขึ้น

แลร์รี่ก้าวช้า ๆ เข้ามาใกล้โต๊ะใหญ่กลางห้อง พลางยกแก้วคริสตัลที่ถืออยู่ในมือขึ้นหมุนเล่นช้า ๆ แสงจากหน้าต่างบานสูงกระทบเนื้อแก้วใสวาวระยับจนสะท้อนเข้าตาโมนีก้าเล็กน้อย เธอเหลือบมองด้วยหางตาก่อนจะก้มลงจัดแฟ้มเอกสารต่อ ไม่อยากเผลอเงอะงะให้เขาเห็นในวันแรกที่เจอกันแบบเป็นทางการ

“เด็กใหม่แบบเธอ ดูไม่ค่อยเกร็งเลยนะ” เสียงของแลร์รี่ดังขึ้นคล้ายหยอกเย้า “ส่วนมากเข้ามาที่นี่ใหม่ ๆ จะหน้าซีดเหมือนเจอวิญญาณบรรพบุรุษ แต่เธอกลับยืนเชิดหน้าเหมือนเป็นเจ้าของห้องเสียเอง” เขายกคิ้ว พลางเอนตัวพิงเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะ

โมนีก้าหยุดมือเล็กน้อย ยกมุมปากยิ้มจาง ๆ พลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่ไม่ยอมให้เขาแหย่ได้ง่าย “ฉันอาจจะชินกับการทำงานมากกว่าที่คิดค่ะ อีกอย่าง…จะให้ทำหน้าเหวอ ๆ ต่อหน้าแม่ทัพหรือพวกพี่ทหารผ่านศึก ๆ ตลอดก็คงดูไม่ค่อยดีมั้งคะ” เธอเอียงคอเล็กน้อย เหมือนตั้งใจตอบให้ดูจริงจังแต่ก็แอบแฝงความขี้เล่นในที

คำตอบนั้นทำให้แลร์รี่หัวเราะในลำคออีกครั้ง น้ำเสียงทุ้มต่ำชวนฟัง “ปากเก่งใช่เล่นนะนี่…น่าสนใจดี” เขาเอ่ยพลางก้าวไปหยิบม้วนเอกสารอีกชุดส่งต่อมา “งั้นถือว่าทดสอบเล็ก ๆ แล้วกัน จัดการพวกนี้ให้เสร็จสิ ก่อนที่ควินตัสกับยาสมินจะเข้ามาเห็นกองสุมอยู่บนโต๊ะทีสิ”

โมนีก้ารับมาแล้วขยับม้วนเอกสารให้อยู่ในอ้อมแขน ริมฝีปากยังคงมีรอยยิ้มบาง “รับคำสั่งค่ะ” แต่แววตาของเธอมีประกายวาววับแฝงความดื้อเงียบที่ไม่ปิดบังนัก ราวกับกำลังบอกว่าเธอไม่ใช่แค่เด็กใหม่ที่จะยอมให้ใครมาสั่งเล่น ๆ ได้ง่าย ๆ แลร์รี่จ้องเธอสักครู่รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งชัดขึ้นไปอีก “ดี…อย่างน้อยก็ไม่ใช่หุ่นไม้ที่มีแต่ร่างกายกับคำสั่ง” เขายกแก้วในมือขึ้นเสมือนจะดื่มอวยพร ก่อนจะก้าวถอยหลังไปยืนริมหน้าต่าง แสงแดดยามสายส่องกระทบเค้าโครงใบหน้าคมคายของเขาเหมือนรูปสลักโรมันที่มีชีวิต

ห้องพรินซิเปียกลับมาเงียบอีกครั้ง มีเพียงเสียงปัดฝุ่น เสียงกระดาษ และเสียงรองเท้าของแลร์รี่ที่เคาะเบา ๆ กับพื้นหินเป็นจังหวะสบาย ๆ เขาไม่พูดอะไรต่อ เพียงแต่มองเด็กสาวผมสีม่วงครามตรงหน้าก่อนที่จะเดินจากไป

รางวัล: +15 EXP / +20 เกียรติยศ / +2 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

[NPC-54] แลร์รี่

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 11 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 07.00 น. ณ พรินซิเปีย เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ปัดฝุ่นเอกสาร) ( พบ แลร์รี่) 

หลังจากนั้นก็เดินทางมาที่อาคารพรินซิเปียเพื่อที่จะมาทำงานง่าย ๆ จบสำหรับวันนี้เพราะต้องไปกรุงโรมใหม่หาพ่อที่จะมาพาเธอเข้าโรงเรียนที่กรุงโรมใหม่เพราะอยู่ใกล้ค่ายฝึกแค่ 1.8 - 2.4 กิโลเมตรเอง นั่งมินิบัสไปนิดเดียวก็ถึง ชาตินี้ทำไมยังต้องเรียนทั้งเป็นทหารอีก…นี้มันเหมือนเข้าโรงเรียนเตรียมทหารชัด ๆ นายน้อย จปร. เราะ ระหว่างนั้นก็จัดเอกสารปัดฝุ่นให้กับทางพรินซิเปียหรือก็คือแม่ทัพของกองพันแห่งนี้นั้นเอง 

โมนีก้าเพิ่งจัดเรียงแฟ้มเอกสารกองสุดท้ายเข้าที่ พลางสะบัดผ้าฝุ่นเบา ๆ ให้หายจากมือก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากโถงด้านนอก เสียงรองเท้าหนังที่ก้าวฉับ ๆ อย่างคนเพิ่งออกจากสนาม เธอหันไปก็เห็นแลร์รี่ ชายหนุ่มลูกครึ่งเทพเมอร์คิวรี่ที่เธอเคยเจอเมื่อวานเดินเข้ามาในสภาพเสื้อผ้ายังคลายกลิ่นเหงื่อจากการเชียร์กีฬาหรือกิจกรรมกลางแจ้ง ดวงตาคมวาวยังมีประกายความสนุกสนานติดอยู่ไม่หาย แต่ท่าทีการก้าวเข้ามายังคงเต็มไปด้วยความมั่นใจเหมือนกับคนที่เติบโตมาในตระกูลใหญ่

"อ้าว เด็กใหม่ ยังทำงานอยู่เหรอ" เขายกเอกสารในมือขึ้นเล็กน้อย คล้ายเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องโผล่มาที่พรินซิเปียในสภาพนี้ รอยยิ้มนางฟ้าประจำตัวแลร์รี่ปรากฏขึ้นทันทีเมื่อสายตาเขาสบกับโมนีก้า

โมนีก้าเลิกคิ้วเล็กน้อย พลางหัวเราะในลำคอเบา ๆ "ใช่ค่ะ งานเบา ๆ ปัดฝุ่น จัดเอกสาร พอให้หมดวันไปได้ง่าย ๆ วันนี้ฉันมีธุระต้องไปกรุงโรมใหม่ พ่อจะมาพาพบโรงเรียนแถวนั้นไว้เข้าเรียนพอดี" เธอพูดขณะยื่นมือไปรับเอกสารจากเขามาจัดเข้าชั้นต่อ

แลร์รี่วางแฟ้มลงบนโต๊ะใกล้ ๆ แล้วเอนตัวเล็กน้อยพิงเก้าอี้ข้างโต๊ะ หยิบผ้าเช็ดหน้าส่วนตัวขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่ซึมอยู่ตรงขมับ "ฟังดูเหมือนชีวิตเธอจะเต็มตารางเลยนะ ทั้งฝึก ทั้งทำงานในค่าย แล้วยังต้องคิดเรื่องเรียนอีก ไม่เหนื่อยบ้างหรอ" น้ำเสียงเขากึ่งหยอกกึ่งจริงจัง คล้ายจะทดสอบความใจสู้ของเธอไปในตัว

โมนีก้าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีเทาเงินฉายแววขี้เล่นปนจริงจัง "เหนื่อยสิคะ แต่เหนื่อยแบบนี้ดีกว่าเหนื่อยไปลอกท่อสาธารณูปโภคของกรุงโรมใหม่แน่นอน ขอบอกเลยนะคะ กลิ่นติดจมูกไปสามวันไม่หาย!" เธอพูดพลางเบ้หน้า ทำเอาแลร์รี่หัวเราะออกมาเสียงดัง

"โอ้ แบบนั้นฉันไม่อิจฉาเลยจริง ๆ" เขายกแก้วน้ำที่หยิบติดมือมาด้วยขึ้นจิบพลางมองเธอด้วยสายตาขบขัน "แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอมีไฟดีนี่หว่า... ถ้าทำงานกับคนแบบเธอ คงไม่มีวันน่าเบื่อแน่" โมนีก้าส่ายหัวน้อย ๆ ยิ้มกว้างขึ้นมุมปาก "ชมแบบนี้ อย่าหวังว่าจะช่วยยกแฟ้มไปจัดนะคะ"

แลร์รี่หัวเราะลั่นอีกครั้ง แต่ก็ยกมือยอมแพ้ "โอเค ๆ เดี๋ยวปล่อยให้เด็กใหม่ได้แสดงฝีมือเต็มที่ แต่ถ้ามีวันไหนเหนื่อยนักก็มาบอก จะเป็นคนแบกเอกสารให้เอง" บรรยากาศในห้องพรินซิเปียที่เคร่งขรึมจึงคลายลงด้วยเสียงหัวเราะและการหยอกล้อเล็กน้อย ก่อนที่โมนีก้าจะกลับไปก้มหน้าจัดการงานเอกสารให้เสร็จ ส่วนแลร์รี่ก็หย่อนตัวนั่งพักในห้องราวกับที่นี่คือห้องนั่งเล่นของเขาเอง รอยยิ้มสบาย ๆ ของเขายังคงติดอยู่บนใบหน้าทำให้บรรยากาศการทำงานในวันนี้สดใสขึ้นกว่าทุกวัน

แลร์รี่เอนหลังพิงเก้าอี้ มือยังถือแก้วน้ำเอียงไปเอียงมาเล่นเหมือนของเล่นราคาแพงที่ไม่แคร์ว่าจะหกหรือไม่ ดวงตาคมกริบของเขาเหลือบมองหญิงสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาจัดแฟ้มเอกสารอย่างตั้งใจ เส้นผมสีม่วงครามถูกรวบหลวม ๆ แล้วปรกลงมาข้างแก้มบางเส้นรับกับแสงไฟในห้องพรินซิเปียที่สะท้อนให้ดูเหมือนประกายรัตติกาล นัยน์ตาสีเทาเงินของเธอจับจ้องเอกสาร แต่กลับทำให้คนมองรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญสายตาที่อ่านทะลุความคิดตนเอง

“รู้มั้ย” แลร์รี่เอ่ยเสียงเรียบแฝงขี้เล่น “เธอไม่เหมือนเด็กใหม่ที่ฉันเคยเจอในค่ายนะ ปกติพวกนั้นจะเกร็ง ๆ กลัวจะทำอะไรผิดพลาด แต่เธอกลับทำเหมือนที่นี่คือบ้านตัวเองไปแล้ว”

โมนีก้าชะงักเล็กน้อยก่อนเงยหน้าขึ้น สีหน้ามีรอยยิ้มเจืออยู่ในที “คุณพูดเหมือนเมื่อวานอีกละ แปลว่าคุณคงชินกับแบบนั้นสินะคะ ถ้าที่นี่ต้องอยู่ไปอีกหลายปี ก็คงต้องทำให้เป็นบ้านแหละค่ะ ไม่งั้นก็คงห่อเหี่ยวตายก่อนกันพอดีค่ะ” น้ำเสียงของเธอราบเรียบแต่แฝงความขี้เล่น ทำให้แลร์รี่เลิกคิ้วพอใจ

เขายกมือขึ้นชี้เบา ๆ ไปที่ผมเธอ “แล้วก็ไม่ค่อยเห็นใครที่ชอบทำสีผม...สีพิเศษแบบเธอหรอกนะ สีม่วงคราม...มันทำให้ดูโดดเด่นจนใครก็ลืมไม่ลง”

โมนีก้าหลุบตาลงนิดหนึ่ง ใช้นิ้วเขี่ยแฟ้มตรงหน้าเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก “งั้นก็ดีค่ะ อย่างน้อยก็ไม่ถูกลืมง่าย ๆ” เธอหันไปมองเขาโดยตรง นัยน์ตาสีเงินสว่างวับคล้ายกระจกสะท้อนแสงในห้อง “แต่บางทีก็ไม่รู้ว่ามันคือพรสวรรค์หรือคำสาปกันแน่ที่ฉันดันชอบทำสีผมแจ๊ด ๆ ไม่ใช่สีธรรมดาชาตินะคะ”

แลร์รี่หัวเราะเบา ๆ ลูบขอบแก้วในมือ “ถ้ามันคือคำสาป งั้นข้าว่ามันก็เป็นคำสาปที่สวยที่สุดที่เคยเห็นมาแล้วกัน” เขาพูดหน้าตายแต่รอยยิ้มมุมปากที่ฉายขึ้นกลับทำให้คำพูดเต็มไปด้วยเสน่ห์กวน ๆ แบบที่เป็นตัวเขา

โมนีก้าหัวเราะส่ายหน้าเบา ๆ “ปากหวานเกินไปแล้วนะคะคุณแบบนี้เดี๋ยวก็มีคนหาว่าชอบจีบไปทั่ว”

“ถ้ามันจริง ก็ไม่เถียงหรอกแต่สบายใจได้ฉันไม่ได้ชอบถั่วงอกยังไม่โตหรอก” เขายกไหล่ยักอย่างไม่ใส่ใจ สายตายังคงจับอยู่ที่เธอไม่วาง

บรรยากาศในห้องพรินซิเปียที่เคยขึงขังกลับอบอุ่นขึ้นจากบทสนทนาสบาย ๆ ระหว่างทั้งคู่ เอกสารบนโต๊ะถูกจัดเรียงเสร็จเรียบร้อยพอดี โมนีก้าลุกขึ้นสะบัดฝุ่นเบา ๆ ออกจากมือ พลางหันไปบอกเสียงนุ่ม “วันนี้ฉันขอตัวก่อนนะคะ ต้องไปเจอพ่อที่กรุงโรมใหม่ ถ้าพรุ่งนี้คุณยังทำหน้าที่พิเศษเป็นเด็กส่งเอกสารพรุ่งนี้คงได้เจอกันอีก”

แลร์รี่ยกมือขึ้นเหมือนเป็นการบอกลาเล็ก ๆ “งั้นก็ขอให้การเดินทางราบรื่น เด็กใหม่...ไว้เจอกัน” โมนีก้ายิ้มบาง ๆ ให้เขาอีกครั้ง เส้นผมสีม่วงครามพลิ้วตามแรงก้าวเดิน ขณะที่นัยน์ตาสีเทาเงินยังทอประกายสว่างในแสงไฟ เธอผลักประตูพรินซิเปียออกไป ทิ้งบรรยากาศเบิกบานและร่องรอยความประทับใจแผ่วเบาไว้ในใจของคนที่ยังนั่งอยู่ข้างใน

🔼แอดยังไม่ตรวจโรลที่แล้ว ด้านบนคับ🔼

รางวัล: +15 EXP / +20 เกียรติยศ / +2 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

[NPC-54] แลร์รี่

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 12 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 07.00 น. ณ พรินซิเปีย เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ปัดฝุ่นเอกสาร) (พบลูซิอุส) 

โมนีก้าเดินทางมาปัดฝุ่นและจัดเอกสารในห้องพรินซิเปียให้เรียบร้อย เธอก้มหน้าก้มตาปัดฝุ่นตรงตู้เอกสารด้านข้าง เส้นผมสีม่วงครามถูไถแก้มไปตามจังหวะมือ จังหวะนั้นเสียงเปิดประตูบานหนักก็ดังขึ้นก้องในห้องพรินซิเปีย กลิ่นอากาศเย็นจากระเบียงภายนอกปะทะเข้ามาพร้อมร่างสูงของชายผู้หนึ่ง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบสะอาด ตัดกับใบหน้าคมเข้มที่เต็มไปด้วยร่องรอยประสบการณ์และท่วงท่ามั่นคงของคนที่คุ้นเคยกับการตัดสินใจเรื่องใหญ่ในสภา ดวงตาคมกริบสีเข้มของเขาไล่มองไปรอบห้องอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนหยุดลงที่หญิงสาวซึ่งยืนอยู่กลางห้อง

โมนีก้าเงยหน้าขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน แม้จะไม่เคยเห็นใบหน้านี้มาก่อนก็ยังคงยิ้มบาง ๆ ตามมารยาท “อรุณสวัสดิ์ค่ะ วางเอกสารไว้บนโต๊ะได้เลยนะคะ ฉันแค่เข้ามาจัดเอกสารให้แม่ทัพเท่านั้นค่ะ” น้ำเสียงของเธอนุ่มแต่มีประกายเฉียบแฝงอยู่ตามนิสัย

ชายผู้นั้นก้าวเข้ามาใกล้ เสียงรองเท้าหนังสะท้อนกับพื้นหินอ่อนอย่างหนักแน่น เขาพยักหน้ารับคำทักทายเล็กน้อย ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่บ่งบอกถึงความเคยชินกับการออกคำสั่ง “ขอบคุณที่ดูแลที่นี่ให้เป็นระเบียบ ลูซิอุส คอร์เนลิอุส ที่ปรึกษาการคลังของสภาเซเนท” แววตาของเขาประเมินหญิงสาวราวกับจะชั่งน้ำหนักความสามารถโดยไม่ต้องถาม

โมนีก้ากลั้นหัวเราะเล็กน้อย พลางยืนตรงตามมารยาท “ยินดีที่ได้พบและยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณลูซิอุส ฉันโมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม เดมิก็อดจากกองร้อยที่สองค่ะ” เธอเอ่ยชื่อเต็มพร้อมสายตาที่นิ่งไม่แพ้กัน

ลูซิอุสเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนจะทดสอบ “กองร้อยที่สอง… หน้าที่ตอนนี้คงหนักหนาไม่น้อย เธอคงรู้ดีว่าการเฝ้ายามและดูแลทรัพยากรคือเกียรติอย่างหนึ่งของค่าย” น้ำเสียงของเขาราบเรียบแต่เต็มไปด้วยน้ำหนักความหมาย

“ค่ะ” โมนีก้าตอบสั้น ๆ แต่สายตาเทาเงินวาวขึ้นเล็กน้อย “ฉันเข้าใจดี เรื่องทรัพยากรสำคัญเสมอ” แน่นอนว่าโมนีก้าไม่อยากจะบ่นเพราะของมันแพงเลยต้องใช้สอยอย่างประหยัด

คำตอบนั้นทำให้มุมปากของลูซิอุสกระตุกเป็นรอยยิ้มบาง ๆ ซึ่งแทบไม่ปรากฏในใบหน้าที่มักเคร่งครัด “ดี… คำตอบแบบนี้ เป็นสิ่งที่ดี” เขาวางเอกสารหนาเตอะลงบนโต๊ะไม้ข้างหน้า “นี่คือรายงานการเบิกยุทโธปกรณ์ ผมมาส่งและตรวจสอบให้แน่ใจว่าถูกต้อง จะได้ไม่มีสิ่งไหนที่ฟุ่มเฟือยเกินความจำเป็น”

โมนีก้าพยักหน้า พลางก้มลงตรวจเอกสารทันทีอย่างไม่รอช้า “เข้าใจแล้วค่ะ ไว้จะดูแลให้เรียบร้อยค่ะ”

ลูซิอุสมองท่าทางคล่องแคล่วของหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงทุ้มชัด “เธอมีท่าทีที่รอบคอบกว่าที่คิดไว้… รักษาความละเอียดนี้ไว้ แล้วจะไปได้ไกลในค่ายนี้” โมนีก้าเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มบาง “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ ฉันจะจำไว้ค่ะ”

เขาพยักหน้าช้า ๆ แววตาคมยังคงนิ่งสงบ “ถ้าอย่างงั้น จะไม่รบกวนต่อ สวัสดี” จากนั้นก็หมุนตัวก้าวออกไปอย่างมั่นคง ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ และความรู้สึกถึงอำนาจที่ยังอบอวลอยู่ในห้อง โมนีก้ามองตามร่างสูงจนลับประตู ก่อนจะถอนหายใจยาวเบา ๆ พลางพึมพำกับตัวเอง “คนนี้…ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ” แล้วกลับไปจัดเอกสารต่อด้วยหัวใจที่ยังเต้นแรงจากการเผชิญหน้ากับชายผู้เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกเคร่งเครียดแบบนั้น

รางวัล: +15 EXP / +20 เกียรติยศ / +2 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

[NPC-41] ลูซิอุส คอร์เนลิอุส ฟูสกัส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 14 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงสาย เวลา 09.30 - 10.00 น. ณ พรินซิเปีย เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์

ห้องทำงานของพรินซิเปียยามสายยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นหมึกและกระดาษ เอกสารวางซ้อนเรียงสูงราวกำแพงขนาดย่อม เสาโรมันสีงาช้างสองต้นขนาบข้างหน้าต่างบานใหญ่ที่ปล่อยให้แสงแดดลอดเข้ามาเป็นริ้วทองอุ่น โมนีก้าในชุดเวรยามเรียบง่ายก้าวเข้ามาพร้อมเอกสารลงทะเบียนภารกิจในมือ เส้นผมสีม่วงครามสะท้อนแสงอ่อนวาวตัดกับดวงตาเทาเงินที่แน่วแน่

ที่โต๊ะกลางห้อง ควินตัส แอนเดอร์สันนั่งก้มหน้าอ่านรายงาน แสงแดดสาดลงบนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มจนเป็นประกาย เสื้อนักรบสีกรมท่าช่วยขับผิวที่เปื้อนรอยกร้านของสนามฝึกให้ดูแข็งแรงยิ่งขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นเมื่อเสียงประตูเปิด ดวงตาคมเข้มมองตรงมาเหมือนจะประเมินผู้มาเยือน โมนีก้าก้าวไปด้านหน้าแล้วเอ่ยเสียงชัด “สวัสดีค่ะพรินซิเปีย โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ขอแจ้งเจตจำนงขอออกลาดตระเวนน่านฟ้าฝั่งตะวันตกค่ะ”

คิ้วเข้มของแม่ทัพหนุ่มเลิกขึ้นเล็กน้อย “ภารกิจนี้ต้องผ่านกิจวัตรค่ายทั้งหมดอย่างน้อยหนึ่งรอบ…คุณเพิ่งมาถึงไม่ถึงสิบวัน” น้ำเสียงทุ้มต่ำปนความประหลาดใจ โมนีก้ายกแฟ้มในมือขึ้นยื่นให้ทันที “ตรวจสอบได้เลยค่ะ ฉันทำครบหมดแล้ว”

ควินตัสรับเอกสารไปพลิกตรวจอย่างละเอียด แววตาที่เรียบนิ่งเริ่มขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นตรายืนยันกิจวัตรทั้งหมดเรียงรายครบถ้วน “ทานอาหาร อาบน้ำโรมัน ขุดคู ฝึกโคลอสเซียม ดูแลยุทโธปกรณ์ พาฮันนิบาล ล้างท่อ ปัดฝุ่นเอกสาร ฝึกเดินขบวน ดูแลม้า ดูแลอินทรี…ทั้งหมดในเก้าวัน” เขาพึมพำเหมือนทวนกับตัวเอง ก่อนเงยหน้ามองหญิงสาวอีกครั้ง “น่าประทับใจเกินกว่าที่คาดไว้นะครับ”

เขาวางแฟ้มลงแล้วโน้มตัวมาข้างหน้า น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นจริงจัง “ภารกิจนี้ไม่ใช่เพียงการบินเล่น คุณจะต้องสอดแนมและประเมินภัยคุกคาม ตรวจดูสัญญาณสัตว์ประหลาดหรือศัตรูที่อาจเป็นภัยต่อกรุงโรมใหม่ หากพบสิ่งผิดปกติ ต้องส่งรายงานกลับสภาเซเนททันที อย่าประเมินต่ำกว่าความจริง ความปลอดภัยของค่ายขึ้นอยู่กับความแม่นยำของข้อมูล”

โมนีก้าพยักหน้าหนักแน่น “เข้าใจค่ะ ฉันจะทำตามคำสั่งทุกประการเลย”

ควินตัสผ่อนลมหายใจเล็กน้อยแล้วหยิบตรายืนยันสีเงินจากลิ้นชัก “ดีครับ เมื่อพร้อมให้ไปที่ท่าอากาศยานของค่าย นักบินคู่หูรออยู่แล้ว แจ้งชื่อกับเจ้าหน้าที่แล้วขึ้นเครื่องได้ทันที” เขาวางตราบนแฟ้มเอกสารแล้วเลื่อนมาตรงหน้าเธอ “ขอให้โชคดี โมนีก้า”

หญิงสาวก้าวมารับตราด้วยสองมือ ความเย็นของโลหะตอกย้ำความจริงว่าภารกิจที่รออยู่ไม่ใช่เรื่องเล่น ใบหน้าที่มักจะสดใสของเธอเปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่น “ขอบคุณค่ะแม่ทัพ” เธอเอ่ยเรียบแต่หนักแน่น ก่อนจะก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวทำความเคารพแล้วหมุนตัวออกจากห้อง ทิ้งให้เสียงรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนก้องสะท้อนตามทางเดินยาวสู่ภารกิจใหญ่ครั้งแรกในฐานะเดมิก็อดแห่งค่ายจูปิเตอร์

[NPC-13] ควินตัส แอนเดอร์สัน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 15 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 07.00 น. ณ พรินซิเปีย เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (รายงานภารกิจ)

หลังจากนั้นโมนีก้าก็เดินทางมาเคาะประตูห้องพรินซิเปียที่อาคารพรินซิเปียเพื่อที่จะรายงานแม่ทัพ บานประตูไม้หนักของอาคารพรินซิเปียเปิดแง้มรับเสียงเคาะเบา ๆ ของโมนีก้าเช้าวันนั้น กลิ่นกระดาษเก่าและน้ำมันอาวุธลอยอวลในอากาศ ห้องบัญชาการเงียบสนิทมีเพียงเสียงนาฬิกาโรมันบนผนังที่เดินเป็นจังหวะ เธอก้าวเข้ามาพร้อมสมุดบันทึกในมือ เมื่อเห็นว่าภายในยังว่างเปล่า หญิงสาวขยับตัวอย่างระมัดระวัง วางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะเล็กใกล้ประตู หัวใจเต้นแรงกับความรู้สึกกึ่งเป็นทางการที่ล้อมรอบ

ไม่นานนัก ประตูด้านในก็เปิดออก เสียงรองเท้าผ้าใบก้องกังวานไปตามพื้นหินอ่อน ควินตัส แอนเดอร์สัน ปรากฏกายพร้อมกับแสงสว่างจากโถงด้านหลัง ผมสีดำเข้มหลุดลู่เล็กน้อยจากการฝึกเช้า ดวงตาคมของเขามีประกายตื่นเช้าแต่แฝงด้วยความสงบที่คุมสถานการณ์ได้ทุกเมื่อ “โมนีก้า? วันนี้ไม่ได้ไปเรียนที่อะคาเดเมียเซเนกาหรอครับ” น้ำเสียงของเขาเจือความประหลาดใจ ขณะมองเธอด้วยแววตาที่จำได้ดีว่าเด็กสาวคนนี้มักมีตารางแน่น

โมนีก้ารีบยืนตรงเมื่อพบเขา ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่หนักแน่น “ไม่ค่ะ…เอ่อ หมายถึงยังไม่ใช่ตอนนี้ค่ะ ท่านแม่ทัพวันนี้ฉันมาตามหน้าที่ค่ะ มารายงานภารกิจลาดตระเวนเมื่อวาน พอดีคำนวณเวลาเริ่มปฏิบัติการคลาดเคลื่อนไป ทำให้กลับมาถึงค่ายดึกกว่าที่ควร” เธอวางสมุดบันทึกลงบนโต๊ะยาวกลางห้อง เสียงปกหนังสัมผัสกับผิวไม้ดังแผ่วเบา

ควินตัสเดินเข้ามาใกล้ กวาดตามองสมุดและสบตาเธอ “งั้นเชิญเล่าให้ละเอียด” เขาพูดสั้นแต่ชัดเจน เสียงเข้มที่แฝงความเป็นผู้นำทำให้บรรยากาศในห้องเข้มขรึมขึ้นทันที

โมนีก้าพยักหน้า สูดลมหายใจลึกแล้วเริ่มรายงานอย่างเป็นลำดับ “เริ่มต้นจากซานฟรานซิสโก ลอสแอนเจลิส ซานดิเอโก แซคราเมนโต พอร์ตแลนด์ ซีแอตเทิล โอลิมเปีย รีโน ฟีนิกซ์ และปิดท้ายที่แกรนด์แคนยอนค่ะ ทุกพื้นที่สำรวจไม่พบสัญญาณผิดปกติใด ๆ ยกเว้นในฟีนิกซ์” เธอหยุดหายใจสั้น ๆ ก่อนเอ่ยต่อ “ที่นั่นพบสิ่งมีชีวิตลักษณะตรงกับชูปาคาบราจำนวนสามตัว พยายามจะเข้าทำร้ายมนุษย์ ฉันจึงลงไปปฏิบัติการภาคพื้นด้วยกราดิอุสและสามารถกำจัดได้ทั้งหมดไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บค่ะ”

คำว่า ชูปาคาบรา ทำให้คิ้วเข้มของควินตัสขมวดเข้าหากัน เขาก้มศีรษะฟังต่อโดยไม่ขัด “ฉันได้ถ่ายภาพและบันทึกตำแหน่งพิกัดไว้ทั้งหมด ส่งให้ฝ่ายข่าวกรองตรวจสอบต่อแล้วค่ะ” โมนีก้าพูดเสริมพลางเลื่อนสมุดเปิดหน้าที่มีแผนที่และรอยปากกาขีดเส้นแสดงเส้นทางบิน พร้อมภาพถ่ายที่ปริ้นท์ออกจากกล้องพิเศษ

ควินตัสเอื้อมมือรับเอกสาร เสียงพลิกกระดาษสะท้อนในห้องที่เงียบกริบ เขาอ่านอย่างละเอียดก่อนพยักหน้า “ทำได้ดีมาก ความละเอียดของรายงานช่วยให้เราประเมินภัยล่วงหน้าได้” แววตาเข้มของเขาอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อมองเธอ

โมนีก้าตอบพร้อมยิ้มบาง ๆ “ค่ะ”

ควินตัสกอดอกครู่หนึ่งก่อนเอ่ยเสียงทุ้ม “ความมุ่งมั่นแบบนี้ดี แต่อย่าลืมพักผ่อนให้พอล่ะ” เขาปิดสมุดรายงานแล้วส่งกลับให้เธอ “ฉันจะสรุปผลส่งสภาเซเนทต่อ คุณทำหน้าที่ได้ดี” โมนีก้ารับสมุดมากอดไว้แนบอก ความตึงเครียดค่อย ๆ คลายลง “ขอบคุณค่ะท่านแม่ทัพ” เธอโค้งศีรษะอย่างเคารพ ก่อนจะถอยออกจากห้องโดยทิ้งไว้เพียงเสียงฝีเท้าที่ก้องสะท้อนและความภาคภูมิใจที่ยังอุ่นอยู่ในหัวใจ

[ซานฟรานซิสโก] [ลอสแองเจลีส] [ซานดิเอโก] [แซคราเมนโต]

[พอร์ตแลนด์] [ซีแอตเทิล] [โอลิมเปีย] [รีโน] [ฟีนิกซ์] [แกรนด์แคนยอน]

รางวัล: +50 พลังใจ, 100 ดีนาเรียส, +35 EXP (Lv Max +2 Point), ศิลากำเนิดพลัง 5 ก้อน

[NPC-13] ควินตัส แอนเดอร์สัน

โบนัสจากการทำภารกิจสำเร็จ เพิ่มความสัมพันธ์ +35

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 15 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเย็น เวลา 17.00 - 18.00 น. ณ พรินซิเปีย เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (จัดเอกสาร) (พบ โคล)

ในช่วงเย็นที่ฟ้ายังคงสว่างดั่งกลางวัน โมนีก้าเดินเข้ามาในอาคารพรินซิเปียด้วยท่าทีสงบแต่มีร่องรอยความเหน็ดเหนื่อยจากทั้งวัน เธอสวมชุดค่ายเรียบร้อยมือข้างหนึ่งถือผ้าเช็ดฝุ่น อีกข้างกอดแฟ้มเอกสารไว้แน่น เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องเบา ๆ ไปตามระเบียงหินอ่อนก่อนถึงประตูห้องทำงานของแม่ทัพ เมื่อผลักประตูเข้าไปกลิ่นกระดาษและไม้เก่าอันคุ้นเคยลอยมาต้อนรับ เธอเริ่มจัดเอกสารที่กองสูงบนโต๊ะไม้โอ๊กขนาดใหญ่ ไล่เรียงแฟ้มแต่ละชุดตามลำดับงานอย่างละเอียด

ขณะที่เธอกำลังใช้ผ้าเช็ดฝุ่นบนชั้นหนังสือ เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นจากทางเดินด้านนอก ประตูบานใหญ่เปิดออก เผยให้เห็นชายหนุ่มร่างสูงในชุดฝึกสีเข้ม ใบหน้าคมเข้มและดวงตานิ่งสงบภายใต้กรอบแว่นกันแดดสีเข้มสะท้อนแสง คุณโคล?...ใช่ไหมนะ? ผู้ที่เธอจำได้ว่าเคยพบกันที่กรงนกอินทรี “สวัสดีค่ะ…มีงานหรอคะ?” โมนีก้าเอ่ยทักพลางยืดตัวตรงเล็กน้อย ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ของเธอจับจ้องไปที่แฟ้มเอกสารในมือเขา

โคลพยักหน้าช้า ๆ น้ำเสียงทุ้มนิ่ง “ใช่ เอาเอกสารมาให้แม่ทัพ”

หญิงสาวก้าวเข้าไปรับแฟ้มจากมือเขาอย่างสุภาพ “เดี๋ยวฉันวางไว้ให้เองค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอส่งรอยยิ้มสดใส แม้สีหน้าจะมีรอยล้าชัดเจน 

โคลเหลือบตามองแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “ดูเหนื่อยนะ วันนี้งานเยอะ?” โมนีก้าหัวเราะแผ่วรับเขา ถอนหายใจออกมาเบา ๆ “นิดหน่อยค่ะ เหนื่อยจริง ๆ แหละค่ะ...ฮ่ะ ๆ ทั้งเรียนที่เซเนกาทั้งงานในค่าย ไหนตอนนี้ก็เอกสารยังไม่เสร็จ” เธอยักไหล่เล็กน้อยพยายามกลบความอ่อนล้าในน้ำเสียง

แสงแดดยามเย็นสาดเข้ามาทางหน้าต่างสะท้อนลงบนพื้นหินอ่อน ทำให้เงาของทั้งคู่ทอดยาวทาบกันบนพื้นห้อง ความเงียบสั้น ๆ แทรกกลางระหว่างเสียงลมที่พัดผ่านบานกระจก โคลยืนนิ่งเพียงชั่วอึดใจก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนลงเล็กน้อย “อย่าฝืนมากนัก พักบ้างก็ดี” โมนีก้าหันมายิ้มตอบ ดวงตาสุกใสแม้มีเงาความเหนื่อยล้า “ค่ะ จะพยายามค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ” เธอหันกลับไปที่โต๊ะจัดแฟ้มต่ออย่างขยันขันแข็ง ขณะที่โคลยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าสั้น ๆ เป็นการล่ำลาแล้วเดินออกไปอย่างเงียบงาม เหลือเพียงเสียงลมหายใจและกลิ่นฝุ่นกระดาษในห้องที่ยังคงอบอวลอยู่รอบตัวเธอ

[NPC-40] โคล เบ็นเน็ตต์

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Esper HEROES

22 · กันยายน · 2025 · 12.00 น.

ภายในลานหน้าพรินซิเปีย อาคารหินอ่อนสีขาวสะอาดที่ตั้งตระหง่านกลางค่ายจูปิเตอร์ เสาเรียงรายราวกับบรรณาการแด่ยุคแห่งสงครามและเกียรติยศ ดวงอาทิตย์ยามสายสะท้อนเงาทหารที่เดินขวักไขว่บนพื้นหินปูเรียบ เสียงฝีเท้าดังก้องเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

เอสเปอร์กับพิลวอนยืนอยู่หน้าบันไดขั้นสูงสุดของอาคาร โดยมีอาเธอร์เป็นผู้พามา 

“ถึงแล้ว” อาเธอร์พูดพลางเหลือบมองพวกเขา “พรินซิเปีย ศูนย์บัญชาการของกองพันฟุลมานาตา”

พิลวอนกลืนน้ำลาย เขาเหลือบมองขึ้นไปบนป้ายสีม่วงเหนือประตูที่มีอักษรทองคำปักไว้ S.P.Q.R. ภายในพวงมาลัยลอเรลที่สื่อถึงอำนาจและศักดิ์ศรีแห่งโรมัน “ขนาดอาคารยังดูข่มขวัญเลย...”

อาเธอร์หัวเราะเบา ๆ “นั่นแหละจุดประสงค์ของมัน”

เมื่อพวกเขาเดินเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ด้านใน แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านหน้าต่างกระจกสีลงมาเป็นลำ เสาหินอ่อนเรียงรายสองฝั่งทางเดินจนสุดสายตา กลางห้องมีโต๊ะไม้โอ๊กยาวขนาดใหญ่ปูแผนที่ยุทธศาสตร์เอาไว้ ด้านหลังคือธงสีม่วงเข้มปักด้วยตราสัญลักษณ์สายฟ้าสามแฉก

แม่ทัพสองคนกำลังยืนสนทนากันอยู่ตรงกลางห้อง 

“รายงานตัว”

ควินตัสเงยหน้าขึ้นจากแผนที่ ดวงตาคมกริบไล่มองทั้งสองคนอย่างพินิจ “เด็กใหม่สินะ” เสียงเขาทุ้มต่ำแต่หนักแน่น 

เอสเปอร์ก้าวออกมาครึ่งก้าว ยื่นจดหมายรับรองที่มีตราประทับของลูปา “นี่คือจดหมายรับรอง รายงานตัวตามคำสั่งของลูปา เพื่อเข้าร่วมกองพันที่สิบสองฟุลมานาตา

ถึง แม่ทัพแห่งกองพันที่สิบสอง

ข้า ลูปา ขอเขียนจดหมายฉบับนี้ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง เพื่อเสนอชื่อ เอสเปอร์ สเปนเซอร์ บุตรหลานของข้าเข้ารับการพิจารณาเข้าสู่กองพันที่สิบสองของท่าน

เอสเปอร์เป็นผู้ที่ข้าและเหล่าหมาป่าได้ฝึกฝนอบรมมาตั้งแต่เยาว์วัย เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีความซื่อสัตย์เป็นเลิศ ข้าสังเกตเห็นได้ถึงความขยันหมั่นเพียรของเขาในทุกการฝึกฝน ไม่เคยย่อท้อต่อความยากลำบากใดๆ ที่บ้านหมาป่า การฝึกของเอสเปอร์ถูกออกแบบมาให้ครอบคลุมทุกด้าน ทั้งร่างกาย จิตใจ และสติปัญญา ภายใต้การดูแลของข้าและเหล่าหมาป่าผู้เชี่ยวชาญ เอสเปอร์มักใช้เวลาเงียบๆ สังเกตการณ์ และเรียนรู้จากทุกสิ่งรอบตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงเวลาที่ได้อยู่กับข้าและเหล่าหมาป่าอย่างเงียบสงบท่ามกลางธรรมชาติ เขามักจะได้รับแรงบันดาลใจมากมาย

ถึงแม้ว่าเอสเปอร์จะเป็นคนนิ่ง เงียบ และเก็บอารมณ์เก่ง แต่ข้ารับประกันได้ว่าภายใต้ท่าทีที่สงบนั้นซ่อนไว้ด้วยจิตใจที่แข็งแกร่งและความสามารถในการสังเกตการณ์ที่เฉียบคม เขาเป็นนักสังเกตการณ์ที่พร้อมจะลงมือเมื่อจำเป็น มากกว่าที่จะเป็นผู้นำที่ออกคำสั่งเพียงอย่างเดียว ข้าเชื่อว่าประสบการณ์ที่เอสเปอร์ได้รับจากการเติบโตภายใต้การเลี้ยงดูที่เข้มงวด รวมถึงการฝึกฝนที่บ้านหมาป่า จะช่วยให้เขาสามารถทำงานร่วมกับผู้อื่นได้อย่างมีประสิทธิภาพ เข้าใจถึงความสำคัญของการทำงานเป็นทีม และพร้อมที่จะเสียสละเพื่อส่วนรวม

ข้าทราบดีว่าเอสเปอร์ต้องเผชิญกับความกดดันและความทุกข์ยากมาตั้งแต่ยังเด็ก แต่เขาก็ไม่เคยยอมแพ้ต่อโชคชะตา เขาเรียนรู้ที่จะควบคุมตัวเองและตัดสินใจอย่างรอบคอบในทุกสถานการณ์ ความเฉียบแหลมของจิตใจและความสามารถในการตัดสินใจอย่างเยือกเย็นของเขาคือจุดแข็งที่โดดเด่นที่สุด เขาเป็นผู้นำที่นำด้วยตัวอย่างและความเฉียบคม เชื่อว่าการชี้นำผ่านการกระทำสำคัญกว่าคำพูดที่เปล่งออกมา

ข้าเชื่อมั่นว่า เอสเปอร์ สเปนเซอร์ จะเป็นสมาชิกที่มีคุณค่าของกองพันที่สิบสอง และพร้อมที่จะทุ่มเททั้งกายและใจเพื่อรับใช้โรม

จาก:ลูปา

พิลวอนรีบทำตาม 

ยาสมินรับจดหมายจากมือเอสเปอร์ พลิกดูด้วยสายตาเฉียบคม ก่อนส่งให้ควินตัสอ่านต่อ “ตราหมาป่า...แท้แน่นอน” เธอกล่าวเรียบ ๆ แล้วหันมามองเด็กหนุ่มตรงหน้า “พลังของไทรเวียสินะ ส่วนอีกคนพลังของพลูโต?”

“ครับ” เอสเปอร์ตอบเสียงเรียบ

ควินตัสวางจดหมายลงบนโต๊ะก่อนเดินอ้อมเข้ามาใกล้ เขาหยุดอยู่ตรงหน้าเอสเปอร์ ใบหน้าทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ เขาหันไปทางพิลวอน “ส่วนนายนี่...ชัดเจน แต่ยังมีแววลังเลอยู่ในดวงตา ถ้าอยากอยู่รอดในฟุลมานาตาต้องตัดความลังเลนั้นทิ้งให้ได้ก่อนที่มันจะฆ่านาย”

พิลวอนโค้งศีรษะ “ครับ ท่านแม่ทัพ”

ควินตัสพยักหน้าแล้วหันไปหายาสมิน “แยกเข้ากองร้อยที่สามกับที่ห้า ตามความเหมาะสม”

“รับทราบ” ยาสมินตอบสั้น ๆ ก่อนเดินมาหยุดตรงหน้าเอสเปอร์และพิลวอน “เอสเปอร์ เข้ากองร้อยที่สาม ส่วนพิลวอนกองร้อยที่ห้า”

อาเธอร์แอบยิ้มข้างหลัง “ยินดีต้อนรับสู่ฟุลมานาตา”

ยาสมินเหลือบตามองเขาอย่างสนใจวูบหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวกลับไปยังโต๊ะบัญชาการ ขณะควินตัสหันกลับไปพิจารณาแผนที่ต่อโดยไม่พูดอะไรอีก

อาเธอร์พยักหน้าให้ทั้งคู่ “ไปสิ พวกนายมีเวลาพักไม่ถึงชั่วโมง ส่วนพิลวอนตามฉันมา ฉันอยู่กองร้อยที่ห้าเหมือนกัน”

“....”

Moneka HONOR

วันที่ 06 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 05.00 - 06.00 น. ณ พรินซิเปีย เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (ปัดฝุ่นเอกสาร) ( พบ แลร์รี่) 

อาคารพรินซิเปียเช้าวันอาทิตย์เงียบเป็นพิเศษ ผนังหินอ่อนเย็นกับกลิ่นหมึกพิมพ์ใหม่ลอยบาง ๆ โมนีก้านั่งก้มหน้าจัดแฟ้มบนโต๊ะไม้เชอร์รี่ ตราประทับ SPQR บนสันแฟ้มเรียงเป็นแนวเหมือนโล่เล็ก ๆ เธอคั่นหน้ารายงานด้วยแถบคั่นสีเขียวทอง ใส่หมายเลขหน้าอย่างประณีต ก่อนดึงลมหายใจยาว ๆ ให้อาการง่วงจากงานทั้งเช้าไหลออกไปบ้าง

ก๊อก ก๊อก ประตูเปิดพรวดทันทีที่เคาะเสร็จ โมนีก้าได้ยินเสียงหัวเราะอบอุ่นมาก่อนตัวเสียอีก “โอ้โห…ถั่วงอกยังไม่โตของเรา ยังขยันเหมือนเดิมเลยนะเนี้ย” แลร์รี่พิงขอบประตู หางเสียงกวนแต่ดวงตาเมตตาแบบคนพี่ โมนีก้ายกคิ้วตอบ “ถั่วงอกไหนคะ อ้อ คนที่ควรเขียนรายงาน 30 หน้าแล้วส่ง 47 หน้าน่ะเหรอคะ” เธอยิ้มตาเป็นประกาย ยกมือซ้ายขึ้นขยับนิ้วแตะแหวนดาราจรัส ที่นิ้วกลางวาวแสงเบา ๆ หมุนครึ่งรอบ เอกสารสำเนารายงานก็ ฟุ่บ ปรากฏในมือหนาเอี้ยด “พอดีกำลังจะไปหาคุณพอดีค่ะ”

เธอยื่นแฟ้มให้ เขารับไปเปิดพลิก บางหน้ามีสเก็ตช์แปลนคร่าว ๆ ของชั้นใต้ดินโคลอสเซียม ลูกศรแสดงทิศลม บางหน้าติดรูปถ่ายเศษโลหะจากเครื่องลูกบาศก์ของโครนัส มีเชิงอรรถเล็ก ๆ เขียนว่า ‘คาดว่าเป็นกลไกกักพลังงาน’ แลร์รี่หัวเราะงึม ๆ อย่างพอใจ “โอเค ๆ ขนาดนี้แล้ว นี่มันเอาคืนใช่ไหม หน้าเยอะกว่าที่ขออีก”

“เปล่าค่ะ เห็นว่าคุณชอบอ่านไม่ใช่หรอคะ?” เธอลองลากเสียงคำหลัง

“ปากเก่งขึ้นเยอะนะ” เขาคว่ำแฟ้มเบา ๆ เคาะสันให้เรียบ “ดี ผมชอบแบบนี้”

จากนั้นแลร์รี่ก็ยกมือซ้ายของตัวเองขึ้นบ้าง แหวนเงินเรียบ ๆ ที่นิ้วโป้งสะท้อนไฟ เขาคลึงวงแหวนหนึ่งที อากาศตรงกลางห้องไหวเป็นเงา แล้ว กล่องสี่เหลี่ยมผิวเงินด้าน ก็ปรากฏบนฝ่ามือยังซีลพลาสติกใสแน่น “สัญญาไว้…แท็บเล็ต Icarus Mirror ของเดดาลัส รุ่นใหม่ล่าสุด” เขาวางลงบนโต๊ะต่อหน้าเธอ “ใช้ให้ดี อย่าทำตกจากกำแพงสูง ถึงมันชื่ออิคารัสก็ไม่ได้ชอบบินจริง ๆ”

โมนีก้าตาเป็นประกายทันที “ให้จริง ๆ เหรอคะ?! โห!! โคตรป๋าเลยอ่ะ!” เธอใช้นิ้วแตะพลาสติก รอยยิ้มผุดขึ้นเองอย่างทันทีเหมือนเด็กได้ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด “จริงกว่าความขี้บ่นของฉันอีก” เขาว่าแล้วหัวเราะ ดวงตาคมแต่มีรอยยิ้ม “อ้อ! เตรียมตัวไว้ด้วย วันจันทร์มีเรื่องเซอร์ไพรส์นะบอกก่อน” ทันทีที่โมนีก้าได้ยินก็ชะงักชิบหายแล้วฉันไปทำอะไรผิดไว้วะเนี้ย “เอ่อ…เซอร์ไพรส์แบบที่ต้องหนีขึ้นหลังม้าหรือแบบที่ต้องใส่ชุดพิธีการคะ” เธอทำตาโต หัวคิ้วย่นนิด ๆ อย่างคนพร้อมหนีทุกสถานการณ์

แลร์รี่ทำท่าคิด “อืม…ระหว่างม้ากับพิธีการก็ขอตอบว่าทั้งสองอย่างแหละ” แล้วก็ยักคิ้วสายสุดหล่อสายเลือดเมอร์คิวรี “แต่ไม่ต้องกังวลหรอกน่า”

โมนีก้าก้มศีรษะ “ขอบคุณค่ะ…สำหรับทั้งของขวัญและที่เชื่อว่าฉันทำได้”

“ฉันไม่ได้เชื่อ ฉันเห็น” เขาตอบง่าย ๆ “เอาล่ะ ถั่วงอก ไปพักตาเถอะ เดี๋ยวตัวหนังสือปีนออกมาจากกระดาษ”

“รับทราบค่ะอดีตเซนจูเรี่ยนกองร้อยที่สอง” เธอแกล้งทำความเคารพเกินจริง เขาหัวเราะชอบใจตอนเห็นเธอทำแบบนั้น แลร์รี่ยกแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นชนอากาศกับเธอเป็นเชิง “โชคดี” แล้วหมุนตัวก้าวยาวออกประตู กลิ่นโคโลญจ์อ่อน ๆ ทิ้งไว้ในอากาศพร้อมเสียงรองเท้าหนังจางหายไปตามระเบียง

โมนีก้าหันกลับมามองกล่อง Icarus Mirror อีกครั้ง นิ้วลากไปตามตัวอักษรสลักบนฝา หัวใจเต้นเร็วขึ้นนิด ๆ ด้วยความตื่นเต้นและสงสัยปนกัน “ทั้งสองอย่าง…คืออะไรกันนะ” เธอบ่นงึม ๆ ยิ้มเองไม่หยุด ก่อนจะจัดแฟ้มเข้าตู้ เรียงตราประทับให้ตรง หยิบกล่องแท็บเล็ตเข้ากระเป๋า แล้วก้าวออกจากห้อง พร้อมจะปล่อยให้วันอาทิตย์ที่ยาวนานนำพาไปสู่วันจันทร์ที่ “เซอร์ไพรส์” อย่างที่เขาว่า…ไม่ว่าจะเป็นม้าหรือพิธีหรือทั้งสองอย่างจริง ๆ ก็ตาม

รางวัล: +15 EXP / +20 เกียรติยศ / +2 ดีนาเรียส / +1 ป้ายเกียรติยศ{JP}

รับ : อิคารัส มิเรอร์ จาก แลร์รี่

[NPC-54] แลร์รี่

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)