[ทางเข้าค่าย] ประตูค่าย

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

ประตูค่าย

Feb, 14, 2025 | 1.40PM

          คาบเรียนในวันนี้ที่เออต้าตั้งใจเรียนนั้นจบลงแล้ว และมันก็เป็นเวลาบ่ายกว่า ๆ แล้วด้วย ไม่รู้ว่าตอนนี้รุ่นพี่คนนั้นจะรอนานแล้วหรือยัง แต่ว่าจากที่เธอเมื่อเช้าตรู่ เธอยังไม่เห็นใครเลย บางทีรุ่นพี่อาจจะมาหลังจากเธอไม่นานก็ได้ แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ป่านนี้อาจจะมารอแย่แล้วก็ได้ หรือว่าบางที อาจจะคิดว่าเธอไม่ได้ไปตามนัดก็ได้ แบบนั้นคงจะรู้สึกแย่น่าดู เธอคงไม่ปล่อยให้เป็นอย่างนั้นแน่ ๆ

          เออต้าพาตัวเองไปแต่งตัวเพียงครู่เดียวเท่านั้น ชุดที่ดูทะมัดทะแมงแต่ก็มีความเป้นผู้หญิงอยู่สูงนั่นถูกสวม เครื่องประดับอย่างต่างหูและสร้อยถูกประดับลงไป ก่อนที่เครื่องประชิ้นสุดท้ายจะถูกสวมลงที่ศีรษะ นั่นเป็นหมวกที่เป็นเดรสโค้ดของวันนี้ เพื่อให้รุ่นพี่ที่จะได้เดตกับเธอนั้นรู้ว่า เธอเป็นคู่เดตของเขา ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นเหมวกเหมือนกัน เพราะมันเป้นสิ่งที่จะทำให้เห็นหน้าไม่ชัด แต่ก็ช่างมันเถอะ บางทีมันอาจจะเป็นแค่เพียงว่า รุ่นพี่ชอบหมวก แค่นั้นก็ได้

 

          ไม่รีรอ ขายาวของหญิงสาวส่วนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบก็เดินออกจากบ้านหมายเลขเจ็ดและตรงมาที่หน้าประตูค่ายในทันที ท่าทางที่ดูไม่ใช่เออต้าอย่างที่ทุกคนเห็นในค่ายกำลังปรากฏแก่สายตา ถ้าความอ่อนหวานที่มากกว่าเดิมหลายเท่าและความสดใสที่ประกอบกับรอยยิ้มในวันนี้ มันดูเข้ากันไปเสียทุกอย่าง ดูภายนอกแล้วก็ไม่ต่างอะไรจากวัยรุ่นธรรมดาที่กำลังจะออกไปเดตกับคู่เดตของเธอเลย

          ที่จุดนัดพบในอตนนี้ เหมือนว่าจะเป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้จริง ๆ เพราะว่าทันทีที่มาถึงประตูค่าย ภาพที่เห็นสะท้อนอยู่ในดวงตาภาพแรกเลยก็คือ ภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงนั้น สังเกตเพียงไล่สายตา ก็รับรู้ได้อย่างชัดเจนเลยว่า จะต้องเป็นคู่เดตของเธอแน่ ๆ หมวกที่สวมอยู่นั่นเป็นสัญลักษณ์อย่างดีเลย

          ....อยู่ดี ๆ ก็ประหม่าขึ้นมาเสียอย่างนั้น

          เออต้าเป็นคนที่เป้นมิตรโดยปกติ การได้รู้จักคนใหม่ ๆ เป็นเรื่องที่เธอคุ้นชินและสามารถทำได้ดีโดยไม่ได้มีความรู้สึกประหม่าหรือตื่นเต้นใด ๆ ราวกับว่านั่นเป็นสิ่งที่เป็นพรสวรรค์ แต่หากในคราวนี้ ความกล้าของเธอกลัวเบาบางลงไป และมีความประหม่าก่อตัวขึ้นมาแทนที่ทีละน้อยจนรู้สึกได้ ใบหน้าน่ารักของเออต้าเม้มปากลงเป็นเส้นตรง ระงับอารมณ์ที่ไม่พึงประสงค์ในเวลานี้ให้จมลึกลงไปให้ได้มากที่สุด ก่อนที่รอยยิ้มพระอาทิตย์จะปรากฏออกมากลบไปทั้งหมด

          “ สวัสดีค่ะ รุ่นพี่... ”

          ยังไม่มีความกล้าในการเรียนชื่อเท่าไหร่ แต่เสียงหวานของเออต้าก็เอ่ยทักทายเรียกความสนใจรุ่นพี่ที่สวมหมวกคนนั้นไปก่อนแล้ว ใบหน้าน่ารักประดับรอยยิ้มพระอาทิตย์ ความสดใสที่ประกอบกันทำให้ดูเปล่งประกายอย่างกับยกดวงอาทิตย์ลงไว้ตรงหน้า

          ซึ่งก็ไม่ได้ต่างจากชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้า โครงหน้าที่ดูหล่อเหลาเมื่อยามมีหมวกบดบัง ร่างกายของนักกีฬานั้นโดดเด่นในเครื่องแต่งกายที่ดูเรียบง่าย โทนสีดำและเทาที่ดูตรงข้ามกับเธออยู่พอสมควร ส่วนสูงที่สง่าและท่าทางที่ดูไม่ได้ถือตัว และสิ่งที่สะดุดตาไปมากกว่านั้น ก็คงจะเป็นหมวกแก๊ปของสโมสรฟุตบอลไอรอนเชียร์ยูไนเต็ด ถ้ามีสาว ๆ คนไหนมาเห็นก็คงจะถูกดึงดูดไปได้ไม่ยากเลย

แต่ว่าวันนี้โอกาสที่จะได้เดตกับหนุ่มหล่อขวัญใจสาว ๆ เป็นของเธอ จะเรียกว่าเป็นความโชคดีได้หรือเปล่านะ

และเหมือนว่าเสียงทักทายของเธอจะเรียกความสนใจของรุ่นพี่ให้หันมอง ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มมีรอยยิ้มขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวเราะให้ได้ยิน ท่าทางของเขาดูเหมือนว่าจะไม่ได้บึ้งตึงอะไร นั่นทำให้ความประหม่าที่กำลังจะก่อตัวขึ้นมาอีกครั้งหายไปในทันที

“ อ้าว มาแล้วหรอครับ ” เป็นคำเอ่ยที่ไม่ได้ต่างจากที่คิดเท่าไหร่

“ พี่เกือบคิดว่าเราจะเทพี่ไปแล้วเสียอีกนะเนี่ย ดีจริง ๆ ที่ได้เจอกัน ” เขาเอ่ยต่อพร้อมกับรอยยิ้ม

และนั่นทำให้เออต้าอยากจะเอาหน้สมุดลงธรณีในตอนนี้ไปเลย เพราะเอาเข้าจริง ๆ ในเวลาแบบนี้ก็คงจะไม่มีใครรอแล้ว เธอเองก็อาจจะไม่รอและคิดว่าโดนเบี้ยวไปแล้วก็ได้ แต่ว่ารุ่นพี่ที่อยู่ตรงหน้ายังคงรออยู่ นี่เธอจะต้องทำตัวอย่างไรต่อไปดีล่ะเนี่ย

“ อ่า.. ขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า พอดีเพิ่งจะทำอะไรเสร็จน่ะสิคะ แต่ว่า ฉันตั้งใจมาหารุ่นพี่เลยนะ ”

ความสดใสที่ยังไม่ได้หายไปไหนประดับอยู่ในเสียงหวานที่เจื้อยแจ้ว พร้อมกับขายาวที่เดินเข้าไปใกล้เขามากขึ้นอีกหน่อยโดยไม่รู้ตัว

“ จริงสิ เออต้า บราวน์ค่ะ เรียกว่าเออต้านะคะ ”

เธอเอ่ยแนะนำตัวไป ทั้ง ๆ ที่คิดว่า รุ่นพี่เองก็น่าจะรู้จักเธออยู่แล้ว แต่ว่าการรู้จักผ่านทางข้อมูลกับตัวตนจริง ๆ มันต่างกันนี่นา เธออยากรู้จักจากเจ้าตนมากกว่า แต่เธอก็ไม่ดพูดแบบนั้นออกไป

“ ครับ แอร์รอน สตาร์ รู้จักพี่อยู่แล้วใช่ไหม? ” แน่นอน... ใคร ๆ ก็ต้องรู้จัดดาวเด่นของทีมฟุตบอลขวัญใจสาว ๆ อยู่แล้วสิ

“ นี่ครับ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะครับเออต้า ช่อดอกไม้จากพี่ ”

ถัดจากการแนะนำตัว ก็เป็นของขวัญที่รุ่นพี่เตรียมเอาไว้ให้ เธอพอจะคาดเดาได้ แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะได้ดอกไม้เป็นช่อตั้งแต่ที่หน้าประตูค่ายแบบนี้เลย ใบหน้าน่ารักของเออต้าเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะรับมาด้วยรอยยิ้มกว้างที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอเอง แต่เหมือนว่าจะยังไม่หมดเพียงเท่านั้น

“ พี่ขอโทษนะ ”

เขาเอ่ยต่อไปก่อนที่หมวกที่เธอใส่มาจะถูกถอดออกมา และเปลี่ยนเป็นหมวกใบใหม่ทดแทน เขาจัดหมวกให้เข้าที่เข้าทางและตกแต่งให้ความยุ่งเหยิงเล็กน้อยที่เกิดขึ้นบนเส้นผมของเธอให้หายไปด้วย

เธอยังไม่เห็นมันด้วยซ้ำว่าเป็นลายหรือว่าแบรนด์อะไร แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็ได้รู้แล้ว

“ ของอีกชิ้น ของฝากจากไอรอนเชียร์ยูไนเต็ด ใส่คู่กับพี่นะครับ ”

แอร์รอนยกยิ้มที่มุมปาก รับกับใบหน้าคมชัดของเขา ยิ่งทำให้ความหล่อเหลาที่ราวกับเทพประทานให้นั่นดูดียิ่งขึ้นกว่าเดิมไปอีก ดวงตาสีเปลือกไม้ของเออต้าเลื่อนไปสบตากับเขาที่เอ่ยออกอย่างนั้น ถ้าหากเธอเป็นคนที่ความรู้สึกเร็วกว่านี้อีกสักหน่อย เธอก็คงจะเขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไว้ตรงไหนแล้ว แต่ก็ยังดีที่สมองของเธอตอนนี้ยังไม่ได้ประมวลอะไรเท่าไหร่

“ ขอบคุณนะคะพี่แอร์รอน ฉันเรียกแบบนี้ได้ใช่ไหม ”

รอยยิ้มกว้างฉายประดับเอาไว้อย่างนั้น ความประทับใจแรกของเธอกับรุ่นพี่คนนี้ ถือว่าได้คะแนนสูงเลยทีเดียว

“ ครับ เรารีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวพิพิธภัณฑ์ที่จะไปกันปิดเสียก่อน ตอนนี้ก็.. น่าจะต้องเดินทางไปอย่างเร็วแล้ว ”

อย่างที่เขาบอก ตอนนี้ต้องรีบแล้ว ไม่อย่างนั้นพิพิธภัณฑ์ปิดแน่ ๆ เออต้าเห็นด้วยจึงได้พยักหน้ารับให้ แต่ก็ไม่คิดว่า....

“ วิ่งกันหน่อยนะครับ ไปกัน ”

คะ..?

เธอทำอย่างอื่นได้นะ แต่เรื่องให้ออกกำลังกายหลังจากที่เรียนคาบยิงธนูมาเนี่ยไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ!!

มือเรียวสวยถูกมือหนาของรุ่นพี่คว้าเอาไว้และพาเธอออกวิ่งออกไป ซึ่งถึงเป็นอย่างนั้น เธอก็ไม่มีทางเลือกที่จะต้องออกวิ่งตามเขาไป ด้วยใบหน้าที่ใช้คำว่า เหวอ สุด ๆ น่าจะได้

ให้ตาย! ความรู้สึกที่กำลังจะเขินแต่กลับต้องมาวิ่งแบบนี้ มันจะเกินไปหน่อยแล้ว !

 

Ps. ได้รับช่อดอกไม้และหมวกจากแอร์รอน

รับเพิ่ม ดอกกุหลาบสีน้ำเงิน 1 ดอก, น้ำทิพย์ 1 ขวด และ เงิน 20 ดอลลาร์

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ จะได้รับโบนัสพิเศษ +2 แต้ม

         

         @Dean 

Laura HEROES

ประตูค่าย

ย้อนเวลา 14 กุมภาพันธ์ 2025 เวลาประมาณ: 20:30 น.

ทั้งคู่ใช้เวลาไม่นาน ในการเดินทางกลับมาที่ค่าย

ในระหว่างที่  เป็นช่วงการเดินขึ้นมาที่หน้าประตู อีกฝ่ายจึงมองเธอเดินเข้ามาด้วยเพราะว่ามันค่อนข้างจะมืดแล้ว

เมื่อมาถึงด้านหน้าประตูค่าย  ทั้งคู่ก็ค่อยๆ เดินเข้าไปด้านใน

“ วันนี้เหนื่อยหรอเปล่า ” เจโรมถามลอร์ร่า 

เด็กสาวเองก็ใส่หัวไปมา  “ ไม่เลยค่ะ วันนี้สนุกมาก ” 

นอกจากจะตอบแล้วเด็กสาวยังยิ้มรับอีกด้วย

ก่อนที่ทั้งคู่จะจูงมือกันเดินเข้าไปด้านในของตัวค่าย  ตอนนี้สายตาแทบทุกสายตาจับจ้องมาที่ทั้งคู่

เธอพยายามบอกตัวเองให้นิ่งไว้  ใจเย็นเข้าไว้ เพราะอีกฝ่ายเองก็ดูจะใจเย็นอย่างมาก

ไม่นานนัก ดูเหมือนว่า ผู้เป็นพ่อของเธอเองก็จะออกมามายืนรอด้วย

“ สวัสดีครับ คุณดี ” ดูเหมือนว่าตอนนี้จะถูกจับจ้องจากผู้เป็นพ่อ อย่างไม่ละสายตาเลย

“ ไม่ต้องจับกันขนาดนั้นก็ได้มั้ง รามี่ ” ทั้งผู้เป็นพ่อของเธอผู้คงเอกลักษณ์ เรื่องจำชื่อเด็กไม่ได้สักที

นอกจากจำไม่ได้ยังเรียกชื่อสลับกันมั่วไปหมด

“ พ่อ พี่เขาชื่อเจโรม ” เด็กสาวถึงกับต้องแก้ให้

อีกฝ่ายเองก็โบกมือไปมาแบบชั่งมันเถอะ 

แล้วทั้งคู่ก็ปล่อยมือออกจากกัน  “ หนูรีบไปก่อนนะ ” นอกจากจะไม่ฟังแล้วเด็กสาวยังเดินนำ ออกไปอีกต่างหาก

“ เอาอีกแล้ว ยัยลูกคนนี้มันต้องยังไง ” เธอไม่ได้รอให้ผู้เป็นพ่อบ่นแต่อย่างใด เพราะตอนนี้เธอต้องช่วงชิงหนีก่อน

เด็กสาวรีบวิ่งแจ้นตามด้วยร่างสูงเองก็เช่นกัน ที่วิ่งตามเด็กสาวไป 

“ เดี๋ยวหนูค่อยกลับไปเล่าให้ฟังนะ ” เธอตะโกนไล่หลัง

“ มันก็คงต้องเป็นอย่างนั้น ” ผู้เป็นพ่อนั้นกล่าว แบบตะโกนตามหลังเด็กสาวที่วิ่งออกไปแล้ว

พร้อมกับวิ่งไปยังบริเวณ  กองไฟบูชาเหล่าเทพ เพราะเกรงว่าจะมาไม่ทันเวลา

ทางเจโรม เค้าเองก็รู้สึกไม่สบายใจที่ผู้เป็นพ่อออกมาดุเด็กสาวแบบนั้น เขาเองก็เลยถามเจ้าตัวเล็กว่าเป็นยังไงบ้าง “ โอเคหรือเปล่า ” 

อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียง  ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่

“ สบายมาก เรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ ” เธอทำมือแบบเล็กๆ บ่งบอกว่าไม่มีอะไร 

เพราะโดยปกติส่วนมาก เธอก็จะเล่าให้ผู้เป็นพ่อฟังอยู่แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วเธอทำอะไรลงไปบ้าง ถ้ามันไม่ได้ผิดแปลก หรือไม่ได้มีอะไรผิดเธอก็ไม่กลัวอยู่แล้ว

อีกอย่างการไปเที่ยวรอบนี้เธอก็ไม่ได้ปิดบังอะไรด้วย  แถมยังไปบอกก่อนอีกต่างหาก เพราะงั้นไม่ต้องกลัวหรอกว่าผู้เป็นพ่อจะโกรธ

เธอไม่ได้อธิบายอะไรต่อ  ได้แต่เพียงยิ้มๆ เท่านั้น

 ทุกครั้งที่ปฏิสัมพันธ์กับ NPC Lares SP TGC จะได้รับโบนัสความสนิทสนมเพิ่มขึ้น+10 

 (ผ้าคลุม) 

 ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 / 4 / 6 / 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ 

 จะได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (น้ำหอม) 

ยังไม่จบโรลนี้น้า ขออีกโรลนึงน้า

Laura HEROES

ประตูค่าย

เด็กสาวใช้เวลาพักใหญ่ในการเดินทางกลับบ้าน

แม้ว่าจะเดินหลงอยู่เป็นประจำ กว่าจะเดินกลับถึงค่าย ก็เล่นเอาเสียดึกเลย

แต่ถึงดึกยังไงความโชคดีของในช่วงนี้ก็คือท้องฟ้ามันไม่มืดนะ 

" เห้อ ในที่สุด... ก็ถึงสักทีนะ "

ร่างเล็กเดินเข้ามา  ผ่านประตูค่ายเข้าไปด้านใน ในหัวเธอเดินผู้เป็นพ่อควรจะแวะไปทักเค้าเลยดีไหม

หรือว่าจะกลับบ้านก่อน  แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับไปทักทาย

แต่แอบคิดไม่ตกกับเรื่องนี้ก่อนที่จะเดินพุ่งตรงกลับบ้านเพราะว่าเธอรู้สึกว่าเหนื่อยล้าเต็มทีแล้ว 

ไว้ตอนเช้าเธอค่อยกลับไปทักทายอีกฝ่ายก็แล้วกัน

เมื่อรู้สึกได้ดังนั้นแล้วเธอก็เลยเดินแจ้นกลับบ้านไปทันที 

ป่านนี้ทิฟฟานี่คงนั่งรอ  แถมเหงาด้วยละมั้งเนี่ย เนื่องจากว่าช่วงนี้อีกฝ่ายอยู่บ้านเพียงคนเดียว

แต่เมื่อเดินเข้ามาเธอก็รู้สึกถึงไอร้อนประหลาด  มันประหลาดยังบอกไม่ถูก

มันยังไงก็ไม่รู้แต่รู้สึกได้ถึงว่าช่วงนี้มัน  ร้อนจังเลยหรือเป็นเพราะว่าพระอาทิตย์ทำงานหนัก

แต่ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านเธอยังไม่ลืมที่จะ  แวะเวียนหาเรื่องทำงานอีกแล้ว

และงานที่เธอทำในรอบนี้นั้นก็คงต้องถาม  มันก็อยู่ที่กระดานบอร์ดนั่นแหละ

ไม่ได้มาเสียนานยังไงก็ขออัพเดท  ภารกิจที่จะต้องไปทำเสียหน่อย

เธอหยุดอยู่บริเวณหน้าบอดกระดานจ้องมองไปด้านหน้าว่ามีอะไรให้ทำ  หรือมีอะไรมาอัพเดทใหม่หรือเปล่า

“ ไหนดูซิมีอะไรให้ทำบ้าง ” 

Adelaide BELIEVER

CHAPTER 1

16 May 2025 09:00 AM

- - - - -

               อเดลเลดเช็คดูระยะทางในแผนที่จากค่ายสู่จุดหมายที่เธอจะต้องไปนั่นก็คือนิวออร์ลีนอีกครั้งเพื่อครั้งเพื่อความแน่ใจ สาเหตุที่ต้องมาเช็คแล้วเช็คอีกแบบนี้เพราะภารกิจที่สาวเจ้ารับมานั้นจั่วหัวตัวเบ้อเริ่มว่าห้ามเดินทางโดยเครื่องบินหรือรถไฟ นั่นหมายความว่าจะต้องเดินเท้าเท่านั้นทั้งที่นิวออร์ลีนอยู่ห่างจากค่ายฮาล์ฟบลัดแห่งนี้ไปตั้งหลายพันไมล์เหตุเพราะพ่อของเธออยากให้งานนี้เป็นความลับขั้นสุดยอดจึงต้องเดินทางแบบไม่ให้เอิกเกริกมากนัก

                จุดหมายของการเดินทางในวันนี้คือโรงแรมจิ้งหรีดราคาถูกสักแห่งในฟิลาเดลเฟียสำหรับพักแรมในตอนกลางคืน แต่ก่อนจะไปถึงฟิลาเดลเฟียนั้นเธอต้องไปถึงนิวยอร์กให้ได้เสียก่อน อเดลเลดปักหมุดแผนที่ไปยังสวนเซ็นทรัลพาร์คในแมนฮัตตันเพราะคิดว่ามันน่าจะเป็นจุดเริ่มต้นแรกที่ยอดเยี่ยมในการหารถบัสเพื่อไปต่อ หลังจากนั้นค่อยว่ากันเพราะแผนการเดินทางในครั้งนี้คือไม่มีแผนและงบจำกัดสุดๆ อีกอย่างในเมื่อวันนี้เป็นแรกของการเดินทางที่ยังคงมีเรี่ยวแรงเหลือเฟือเธอจึงคิดว่าเดินทางไปให้ไกลที่สุดย่อมดีกว่า

                "ร้อนชะมัด" หญิงสาวบ่นพึมพำกับตัวเองขณะยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่เกาะพราวตามกรอบหน้า มืออีกข้างสัมผัสกระเป๋ากางเกงเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าอาวุธของเธอยังอยู่ดีไม่หล่นหายไปไหน สองขาเรียวยังคงก้าวต่อไปเรื่อยๆ ตามทางเท้ามุ่งหน้าไปยังถนนสายหนึ่งตามแผนที่ในแอพลิเคชั่น แน่นอนว่าหากเดินเท้าจากค่ายไปยังเซ็นทรัลพาร์คที่กินเวลาเกือบ 18 ชั่วโมงอาจจะทำให้เธอเท้าเปื่อยซะก่อน

                ขึ้นเครื่องบินไม่ได้ ขึ้นรถไฟก็ไม่ได้ เรียกแท็กซี่คงไม่ได้ผิดอะไรมากล่ะมั้ง

                "เอาล่ะ.." มือเล็กโยนเหรียญสำหรับจ่ายค่าบริการในมือขณะกำลังครุ่นคิด ทางเดียวที่จะไปถึงแมนฮัตตันแบบด่วนจี๋ได้มีแค่แท็กซี่พี่น้องสีเทาเท่านั้น!

                "แท็กซี่พี่น้องสีเทา" อเดลเลดพูดกับความว่างเปล่าพร้อมกับโยนเหรียญในมือลงบนพื้น

                เงียบกริบ.. ล้อกันเล่นรึเปล่าเนี่ย!

                เพียงไม่กี่อึดใจถัดมา รถแท็กซี่เทาควันบุหรี่ก็ปรากฎขึ้นตรงหน้าของหญิงสาวพร้อมกับกลุ่มควันที่ม้วนวนรอบรถ

                "ไปไหน! รีบบอกมาให้ไว!" เสียงจากภายในรถโหวกเหวกดังลั่นทั้งที่ยังไม่ทันจะเห็นหน้าคนขับ

                "เซ็นทรัลพาร์ค แมนฮัตตัน"

                "ขึ้นมา"

                อเดลเลดก้าวขึ้นไปนั่งที่เบาะหลังพร้อมกลับปิดประตูรถ รถแท็กซี่พุ่งทะยานไปด้านโดยที่หญิงสาวยังไม่ทันได้รัดเข็มขัดนิรภัยทำให้เธอแทบกระเด็นตกจากที่นั่ง

                ที่ว่าด่วนจี๋นั่น คงเพราะขับรถแบบนี้สินะ..

- - - - -

 ภารกิจปริศนาแห่งสายฟ้า 

 Status : ออกเดินทาง

p.s. จ่ายค่าแท็กซี่ 10 USD

Dean HEROES

Resha Campbell
The youngest sister of Poseidon's lineage.

05.06.2025 --- 7:30 AM 
- - - - - - - - - - - - - - - - - -

"ให้พี่ไปส่งไหมรีช?"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูไปเองได้"

ซันซ์ มาเดิล เคานต์ ออกมาส่งน้องสาวคนเล็กที่หน้าบ้าน ตาของเขาโหลจากการอดหลับอดนอนทั้งคืนเพื่อเล่นเกมใหม่ Expedition 33 งานนี้น้องสาวของบ้านออกเดินทางไกลคนเดียวครั้งแรก แถมคราวนี้ลุยเดี่ยวถึง 13 วัน แบบไม่มีพี่ชายตามประกบ สัมภาระที่เอาไปจึงมากกว่าภารกิจเดินทางเสียอีก

ชายหนุ่มยังไม่หายเมื่อยก้นจากการเดินทางไกลจากแคลิฟอร์เนียกลับมายังค่ายฮาล์ฟบลัด ซันซ์จึงไม่ประสงค์ที่จะกลับไปนิวโรมอีกในเวลาอันเร็ว แม้ว่างานเทศกาลจะน่าสนุก ส่วนเจโรมคงเบื่อเทศกาลนั้นแล้วจึงขอนอนเล่นอยู่ที่ค่ายดีกว่า

"พี่ซันซ์กลับไปนอนเถอะค่ะ หนูเดินไปขึ้นรถเองได้"

"โอเค ถ้าเธอว่างั้นก็นะ... โชคดี เที่ยวให้สนุกล่ะรีช"

สองพี่น้องโบกมือบ๊ายบายกันและกัน ก่อนที่ซันซ์จะกลับเข้าไปในกระท่อมหมายเลข 3 ส่วนรีชาลากกระเป๋าเดินทางไปต่อ

ก่อนเวลาออกเดินทางไปนิวโรม รีชา แคมพ์เบลล์ ต้องไปรับเพื่อนใหม่ของเธอ นิโคไล ครอฟต์ บุตรแห่งเฮคาที ที่กระท่อมหมายเลข 20 น่าเสียดายที่เพื่อนสนิทอย่าง จูลี่ เดรค หายตัวไปอย่างปริศนา ไม่อย่างนั้นการไปเที่ยวงานเทศกาลที่ต่างเมือง (แต่เดินทางไกลเหมือนไปต่างประเทศ) น่าจะสนุกสนานคึกครื้นมากกว่านี้

แต่ชีวิตต้องเดินหน้าต่อ และชีวิตต้องมีความหวัง จูลี่ต้องปลอดภัยอยู่ ณ ส่วนใดส่วนหนึ่งของโลก เธอเชื่อแบบนั้น ส่วนตอนนี้ได้แต่รอให้นิโคไลออกมา

@Mackenzie [NPC Nikolai Croft]

"อรุณสวัสดิ์นิคกี้" รีชาโบกมือทักทายอย่างสดใส เรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อเล่นอย่างสนิทสนมตามพี่ชายอย่าง ดีน ไม่ว่าคนตรงหน้าจะรู้สึกสนิทสนมกับเธอหรือไม่ก็ตาม "พร้อมจะไปกันหรือยัง?"

@Mackenzie [NPC Nikolai Croft]

"ไม่เป็นไรนะ เราก็ตื่นเต้นมากเลย งั้นจับมือกันไว้จะได้ไม่หลง"

ไม่พูดเปล่า รีชาเข้าไปจับมือของนิโคไลแล้วพาจูงออกเดิน อย่างน้อยจับมือกันไว้ก็อุ่นใจกว่า ตอนนี้เธอต้องทำหน้าที่ดูแลอีกฝ่ายแทนจูลี่ที่หายไป

@Mackenzie [NPC Nikolai Croft]

ระหว่างทางเดินไปหน้าค่ายฮาล์ฟบลัดเพื่อขึ้นรถบัสที่ทางนิวโรมส่งมารับ พวกเขาเห็นว่ามีสมาชิกค่ายหิ้วกระเป๋าไปร่วมงานเทศกาลฟอร์ทูน่ากันมากมาย เรียกว่าครึ่งค่ายเลยก็ได้ แต่ส่วนใหญ่พวกที่เพิ่งกลับมาจากนิวโรมไม่ค่อยอยากจะไปกันเหตุผลอาจเหมือนซันซ์...

"นี่ ๆ ดูสิ คนเพียบเลย แบบนี้ก็ไม่น่าจะเหงาแล้วล่ะเนอะ" เด็กสาวหันไปยิ้มกว้างกับเพื่อนกระท่อมที่ 20 

@Mackenzie [NPC Nikolai Croft]

"อรุณสวัสดิ์รีช อรุณสวัสดิ์นิโคไล" เสียงทักของเด็กชายมาจากด้านหลัง เชมัส แคตต์ บุตรแห่งแอมฟิไทรต์สะพายเป้ใบใหญ่เดินมาทางทั้งสอง เขายังคงยิ้มหน้ามึนตามสไตล์คล้ายคนเพิ่งตื่น

@Mackenzie [NPC Nikolai Croft]

"อรุณสวัสดิ์ เช" รีชายิ้มแฉ่งโบกมือให้เหมือนกับที่เธอทักทายทุกคน "ออกมาพร้อมกันพอดีเลย พวกเราเดินไปพร้อมกันก็แล้วกันเนอะ"

"ผมยังไงก็ได้" เป็นคำพูดติดปากของบุตรชายคนเล็กของเทพีแอมฟิไทรต์ที่แปลว่า 'ไปด้วย'

@Mackenzie [NPC Nikolai Croft]

ไม่นานเดมิก็อดทั้งสามก็มาถึงรถบัสที่จอดอยู่หน้าค่ายอย่างไม่รีบร้อน โหลดกระเป๋าเดินทางเข้าใต้ท้องรถจากนั้นก็ขึ้นรถบัส บนรถมีผู้โดยสารนั่งอยู่ประปราย เท่าที่เห็นเหมือนว่าบ้านอะโฟร์ไดท์และไดโอนีซุสจะมากันหมดทั้งบ้าน คนเยอะแบบนี้ถ้าไม่รีบจองที่นั่งกันก่อนมีหวังได้นั่งกระจายกันแน่ ๆ

"รีช! ทางนี้ ๆ"

เสียงเล็ก ๆ ดังมาจากที่นั่งแถวหนึ่งที่อยู่เยื้องประตูทางขึ้นไปไม่กี่แถว คนเรียกคือหนึ่งในฝาแฝดเอลฟาวลีย์ สายเลือดแห่งเฮอร์มีส คนที่กวักมือเรียกหวอย ๆ น่าจะเป็นเลย์ลินน์ผู้เป็นแฝดคนน้อง อย่างว่า.. ถ้าเป็นเลย์ลาน่าจะไม่เสียงดังแบบนี้

เห็นกลุ่มเพื่อนสนิทที่ร่วมฝึกการต่อสู้กันมาเรียกหาสาวน้อยจากบ้านโพไซดอนก็ยิ้มแป้น แล้วที่นั่งอีกสองแถวขนาบข้างและหลังยังว่างอีกด้วย

"นิคกี้ เช ไปนั่งตรงนั้นกันเถอะ"

เธอพาเดินนำไปทักทายสองแฝด แต่พอตกลงว่าจะนั่งใกล้ ๆ เพื่อน กลับพบว่ากลุ่มของเธอดันมีกัน 3 คน ซึ่งเป็นเลขคี่

'จูลี่น่าจะมาด้วยจริง ๆ แหล่ะ...'

"เอางี้นะ นิคกี้กับเชนั่งด้วยกัน ส่วนเรานั่งกับคนอื่นได้" รีชาเสนอความเห็น

"ผมยังไงก็ได้" เชมัสพูดคำเดิม เขาไม่มีปัญหาที่จะนั่งกับใคร "นายเลือกที่นั่งได้เลยนะ ว่าจะนั่งริมทางเดินหรือว่าริมหน้าต่าง"

@Mackenzie [NPC Nikolai Croft]

หลังจับจองที่นั่งกันเรียบแล้วไม่นาน ผู้โดยสารตามรายชื่อมากันครบ สรุปว่าคนที่มานั่งคู่กับรีชาคือ เอมีเลีย แอร์ฮาร์ด ครูฝึกวิชาดาบธิดาแห่งซุส นับว่ามีโชคตั้งแต่เริ่มเดินทางที่ได้นั้งกับคนสนิทที่กันอยู่แล้ว

ก่อนรถออก 10 นาที คุณไครอน ขึ้นมาอธิบายเรื่องการเดินทางคล้ายกับตอนที่ไปโอลิมปัส คราวนี้ไม่มีเทพอะพอลโล่มาด้วย แต่มีบุคคลที่น่าตื่นเต้นไม่แพ้กันเดินทางร่วมด้วย เขาคือ โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด แซเทอร์ผู้รับหน้าที่พิทักษ์ธรรมชาติต่อจากเทพแพน

ส่วนรุ่นพี่ที่คอยดูแลการเดินทางนอกจากเอมีเลียแล้วก็ยังมี แอร์รอน สตาร์ บุตรแห่งไนกี้ ที่เป็นนักกีฬาฟุตบอลจากเกาะอังกฤษร่วมทางมาด้วย มีคนเก่ง ๆ มาด้วยแบบนี้การเดินทางครั้งนี้ปลอดภัยแน่นอน!

จากนี้ก็นั่งรถกันไปยาว ๆ แบบข้ามวันข้ามคืน เล่นเกม ร้องเพลง แบ่งขนมที่ซื้อจากมินิมาร์ทตอนแวะจุดพักรถกับเพื่อน ๆ เดินทางเหนื่อยหน่อย แต่แบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกันนะ

[เทศกาลฟอร์ทูน่า]
ออกเดินทางสู่นิวโรม

bettyleg

Mackenzie HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2025-6-18 05:09 แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Dean เมื่อ 2025-6-18 05:13 Resha CampbellThe younge ...

Nikolai Croft
Son of Hecate's lineage.

-25.06.05 / 07:30AM.-

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

เสียงลากกระเป๋าดังก้องบริเวณทางเดินระหว่างห้องนอนของบ้านหมายเลข 20 นิโคไล ครอฟต์ สมาชิกคนล่าสุดของบ้านปิดล็อคประตูห้องนอนส่วนตัวของตนเอง เป็นเวลากว่า 3 เดือนแล้วนับตั้งแต่เด็กหนุ่มมาอยู่ค่ายฮาล์ฟบลัด แม้ว่าจะเริ่มปรับตัวกับสภาพแวดล้อมใหม่ได้บ้างแล้ว แต่อาการทางจิตใจบางอย่างก็ไม่จางหายไปโดยสมบูรณ์ เขายังคงต้องไปบำบัดรักษาที่สถานพยาบาลของค่ายอาทิตย์ละ 1-2 ครั้งและรับยามาทานอย่างต่อเนื่องระหว่างรอเข้าเรียนภาคการศึกษาใหม่

เมื่อไม่กี่วันก่อนขณะที่นิโคไลทานมื้อเย็นอยู่ที่โถงอาหาร รีชา แคมพ์เบลล์ ธิดาแห่งโพไซดอนก็เดินมาหาแล้วชวนไปเทศกาลฟอร์ทูนาที่นิวโรม ในตอนแรกเขายังไม่รู้ว่าเป็นเทศกาลอะไรจนเธอต้องอธิบายให้ฟังจนเข้าใจ แต่เด็กหนุ่มก็ยังไม่ได้ตอบตกลงในทันทีด้วยกลัวว่าอาการแพนิคจากความหวาดระแวงผู้คนแปลกหน้าจะกำเริบ

พอไปปรึกษา เฟลิจิตัส คีธ ผู้เป็นเป็นแพทย์ที่ดูแลเคสรวมถึงเป็นหนึ่งในผู้ทำภารกิจไปช่วยชีวิตเขาแล้ว เธอก็สนับสนุนให้ลองออกไปเปิดหูเปิดตาดูบ้าง หากเอาแต่อยู่ในค่ายไปนาน ๆ เข้าก็จะยิ่งไม่กล้าเผชิญโลกภายนอก ซึ่งนิโคไลเองก็เห็นด้วยกับคำแนะนำของคุณหมอที่ตนเคารพเหมือนดังพี่สาวคนนึง ไม่กี่วันถัดมาเขาจึงตอบรับคำชวนของรีชา

“อรุณสวัสดิ์รีชา”

นิโคไลเอ่ยทักเด็กสาวจากบ้านหมายเลข 3 ที่มายืนรอหน้าบ้านพร้อมรอยยิ้ม เธอดูเป็นคนร่าเริงและไม่มีพิษภัย อีกทั้งยังเป็นน้องสาวของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นฮีโร่แนวหน้าของค่ายฮาล์ฟบลัดในตอนนี้อย่าง ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ซึ่งเขามารู้ภายหลังว่าเป็นคนรักของ แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น พี่ชายร่วมมารดาของเขาเอง

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

“พร้อมแล้ว…แต่ก็ตื่นเต้นอยู่ นี่เป็นการออกข้างนอกครั้งแรกตั้งแต่มาอยู่ที่ค่ายของฉันเลย”

นิโคไลยิ้มตอบเล็กน้อย แต่แววตากลับฉายแววกังวลและไม่มั่นใจ การเดินทางไปต่างถิ่นที่ไกลจากค่ายทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังจะออกจากเซฟโซน อีกทั้งเวลานี้พี่น้องจากบ้านหมายเลข 20 ก็แทบไม่มีใครอยู่บ้านสักคน ทุกคนต่างออกไปทำภารกิจกันหมดซึ่งเป็นเรื่องเข้าใจได้ในฐานะเดมิก็อด ยกเว้น จูลี่ เดรค ลูกพี่ลูกน้องอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาที่หายตัวไปเมื่อช่วงเกือบสิ้นเดือนก่อนจนตอนนี้ก็ยังไม่ได้ข่าวคราวเพิ่มเติมจนน่าเป็นห่วง

ส่วน แอนดี้ ลูกก็อบลินตัวน้อยสัตว์เลี้ยงของแมคเคนซีที่ฝากให้จูลี่กับเขาช่วยกันดูแลก่อนจะออกไปทำภารกิจ เมื่อจูลี่ไม่อยู่หน้าที่นี้จึงตกอยู่ที่นิโคไลโดยสมบูรณ์ ในตอนแรกแอนดี้ทำท่าว่าอยากจะไปด้วย แต่คราวนี้ต้องนอนกับรูมเมทที่ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร อีกฝ่ายอาจไม่ชอบก็ได้ รีชาเลยแนะนำให้เขานำแอนดี้ไปฝากที่คอกม้าซึ่งมีเพกาซัสนามว่า ควีน กับ ไข่ผำ ก็อบลินเชื้อสายอาหรับอายุวัยเดียวกันกับแอนดี้ที่เป็นสัตว์เลี้ยงของดีนอาศัยอยู่ อย่างน้อยก็เบาใจได้ว่าแซเทอร์ดูแลคอกม้าจะช่วยเลี้ยงดูให้เจ้าก็อบลินน้อยได้กินอิ่มนอนหลับและมีเพื่อนเล่นระหว่างที่เขาไม่อยู่

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

“……….”

เด็กหนุ่มถึงกับชะงักเมื่อมืออ่อนนุ่มของรีชากุมมือเขาไว้แล้วพาเดินออกจากโซนบ้านพักเพื่อไปขึ้นรถ หลังเหตุการณ์โดนลักพาตัว นิโคไลยังหวาดระแวงอยู่บ้างเวลาคนไม่คุ้นเคยมาถูกเนื้อต้องตัว ทั้งที่ปกติแล้วสามารถสัมผัสคนอื่นรวมถึงกอดคอเล่นหัวกับเพื่อนได้เลยด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่กล้าปฏิเสธเด็กสาวอยู่ดี

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

“อะ…อืม…” 

นิโคไลครางรับไม่เต็มเสียงในลำคอเมื่อเห็นจำนวนคนตรงหน้า นี่มันมากเกินไป…เขาไม่นึกว่าจะมีชาวค่ายฮาล์ฟบลัดสนใจไปเทศกาลฟอร์ทูน่ามากขนาดนี้ แต่กระนั้นนอกจากรีชาแล้ว เขาก็ยังไม่ค่อยรู้สึกสนิทชิดเชื้อกับใครสักคนเท่าที่ควร หากไม่ติดว่ามีมือของธิดาโพไซดอนจับมือไว้อยู่ นิโคไลอาจตัดสินใจหันหลังเดินกลับค่ายเปลี่ยนใจไม่ไปแล้วก็เป็นได้

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

เสียงทักทายจากด้านหลังช่วยหยุดความคิดอันใจเสาะของนิโคไลไว้ เมื่อหันกลับไปก็พบคนที่ราวกับว่าจะคุ้นหน้าคุ้นตากัน หากจำไม่ผิดน่าจะเป็นบุตรของเทพีแอมฟิไทรต์

“อรุณสวัสดิ์เชมัส”

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

เมื่อรีชาชวน เชมัส แคตต์ ให้ร่วมเดินไปขึ้นรถด้วยอีกคน คราวนี้เลยปฏิเสธยากเข้าไปกันใหญ่ สุดท้ายนิโคไลจึงทำใจกล้าเข้าสู้ มุ่งหน้าไปขึ้นรถบัสที่หน้าค่ายกับเพื่อนทั้งสองคน

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

หลังจากมาถึงรถบัสและเก็บกระเป๋าเดินทางกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสามคนรวมถึงชาวค่ายฮาล์ฟบลัดคนอื่น ๆ ก็พากันทยอยขึ้นรถ ภายในรถเริ่มมีคนมานั่งบ้างแล้ว ส่วนใหญ่เคยเห็นหน้าแต่ไม่เคยสนทนา บางคนเคยทักทายแนะนำตัวกันไปบ้างแต่ก็ไม่เคยได้ใช้เวลาพูดคุย และบางคนนิโคไลก็ไม่เคยเจอเลยตั้งแต่มาอยู่ที่ค่าย

เดินไปทางหลังตัวรถได้ไม่กี่ก้าว รีชาก็ถูกเด็กสาวฝาแฝดจากบ้านเฮอร์มีสเรียกไว้ แต่นิโคไลจำชื่อพวกเธอไม่ได้ ซึ่งมารู้ทีหลังว่าทั้งสองคนมีชื่อว่า เลย์ลินน์ กับ เลย์ลา เมื่อธิดาแห่งโพไซดอนแนะนำให้พวกเขารู้จักกัน จากนั้นรีชาก็ชวนให้นั่งตรงที่นั่งแถวถัดจากธิดาเฮอร์มีสทั้งสองคน ซึ่งนิโคไลกับเชมัสนั่งฝั่งตรงข้างกับเธอ

"นายเลือกที่นั่งได้เลยนะ ว่าจะนั่งริมทางเดินหรือว่าริมหน้าต่าง"

“งั้นฉันขอนั่งตรงริมหน้าต่างนะ”

เชมัสเปิดโอกาสให้นิโคไลเลือกที่นั่งก่อน เขาจึงเลือกตำแหน่งริมหน้าต่างอย่างไม่ลังเล อย่างน้อยทิวทัศน์ในประเทศอเมริกาน่าจะช่วยให้เขาสงบจิตสงบใจจากอาการตื่นคนได้ไม่มากก็น้อย

เมื่อทุกคนที่จะเดินทางไปนิวโรมขึ้นมานั่งบนรถบัสกันครบแล้ว คุณไครอนผู้ดูแลค่ายก็ขึ้นมากล่าวอะไรนิดหน่อย ส่วนมากจะเป็นกำหนดการต่าง ๆ และข้อปฏิบัติที่นิวโรม จากนั้นก็แนะนำแซเทอร์กับรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่ดูแลเหล่าเดมิก็อดรุ่นน้องตลอดการเดินทางในทริปนี้ ซึ่งหนึ่งในนั้นสร้างความตื่นเต้นให้นิโคไลไม่น้อย นั่นคือ แอร์รอน สตาร์ นักฟุตบอลจากสโมสรชื่อดัง ‘แอร์รอนเชียร์’ จากประเทศอังกฤษ ดาวรุ่งพุ่งแรงที่เป็นที่จับตามองในขณะนี้ และแน่นอนว่าตัวแทนนักกีฬาฟุตบอลประจำโรงเรียนอย่างนิโคไลไม่มีทางที่จะไม่รู้จัก แต่ใครจะไปเชื่อล่ะว่าเขาจะมีโอกาสได้เจอแอร์รอนอย่างใกล้ชิดขนาดนี้ แถมอีกฝ่ายยังเป็นเดมิก็อดอีกด้วย หากไปเล่าให้เพื่อนที่แคนาดาฟัง พวกนั้นต้องไม่เชื่อแน่ ๆ การเดินทางครั้งนี้ชักจะน่าสนใจขึ้นมาซะแล้ว

เมื่อทั้งคุณไครอน แซเทอร์และรุ่นพี่ได้แนะนำเรื่องต่าง ๆ จนครบแล้วก็สมควรแก่เวลา รถบัสเริ่มล้อหมุนโดยมีจุดมุ่งหมายสู่นิวโรม

[ดูโรลเพลย์ของรีชาประกอบ]

เทศกาลฟอร์ทูนา

ออกเดินทางสู่นิวโรม

bettyleg