สะพานโกลเดนเกต

สะพานโกลเดนเกต (Golden Gate Bridge)

{ รัฐแคลิฟอเนียร์ สหรัฐอเมริกา }

【 สะพานโกลเดนเกต 】

「 Gateway to the Pacific 」

สะพานโกลเดนเกต (Golden Gate Bridge) คือหนึ่งในสัญลักษณ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเมืองซานฟรานซิสโก และของประเทศสหรัฐอเมริกา โดยมีฉายาที่คนทั่วโลกรู้จักกันว่า “สะพานแห่งหมอก” (The Bridge of Fog) หรือในอีกชื่อหนึ่งว่า “ประตูทองสู่แปซิฟิก” (Gateway to the Pacific) ตัวสะพานตั้งตระหง่านท่ามกลางภูเขาเบื้องหลัง น้ำทะเลสีฟ้าเข้มเบื้องล่าง และหมอกขาวที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวมาทับซ้อนราวกับม่านแห่งสรวงสวรรค์ เป็นภาพที่งดงามราวภาพวาด จนทำให้สะพานแห่งนี้กลายเป็นแรงบันดาลใจของศิลปิน ช่างภาพ นักประพันธ์ และผู้ฝันใฝ่ทั่วโลก

การเดินทางจากใจกลางเมืองซานฟรานซิสโกสามารถใช้รถยนต์ วิ่งบนทางหลวง US-101 หรือ CA-1 ข้ามสะพานได้อย่างสะดวก ตัวสะพานตั้งอยู่ระหว่างอ่าวซานฟรานซิสโกกับมหาสมุทรแปซิฟิก เชื่อมระหว่างเมืองซานฟรานซิสโกฝั่งใต้และมารินเคาน์ตี้ฝั่งเหนือ มีความยาวรวมประมาณ 2.7 กิโลเมตร โครงสร้างเหล็กสีแดงอมส้มที่เรียกว่า International Orange โดดเด่นเหนือท้องฟ้าและทะเลเมฆหมอกที่ปกคลุมเป็นประจำ โดยเฉพาะในช่วงเช้าและเย็น

Moneka HONOR

ที่ 26 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงบ่าย เวลา 13.00 - 16.00 น. ณ สะพานโกลเดนเกต รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (พบ ลูปา)

เสียงลมพัดแรงพาเอากลิ่นไอทะเลและละอองเค็มของมหาสมุทรแปซิฟิกซัดขึ้นมาปะทะร่าง ขณะที่รถแท็กซี่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวเข้าสู่สะพานโกลเดนเกต โครงเหล็กสีแดงส้มตัดกับท้องฟ้าที่สว่างจ้าเป็นภาพอลังการที่ใคร ๆ ก็อยากบันทึกเก็บไว้ โมนีก้าเองก็เช่นกัน เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรัว ๆ แทบไม่หยุด รอยยิ้มเปื้อนเต็มใบหน้าเหมือนเด็กสาวที่ได้เที่ยวทริปในฝัน “โมลูก…อย่าลืมสิว่าเราไม่ได้มาพักร้อนนะ” พ่อถอนหายใจยาว มือยังคงกอดกระเป๋าเดินทางไว้แน่น แต่ก็ห้ามลูกสาวไม่ได้

“แหมพ่อ~ ถ้าหนูทำหน้านอย ๆ ตลอดทางมันก็ไม่ช่วยอะไรนี่นา อย่างน้อยขอมีรูปสวย ๆ ก่อนตายก็ยังดี” เธอพูดติดตลกพลางหันกล้องมาถ่ายเซลฟี่อีกสักช็อต แต่ทันใดนั้นเองรอยยิ้มของโมนีก้าก็พลันชะงักไป…

ในขณะที่สายตาเธอเหลือบออกไปนอกหน้าต่างตรงกลางสะพาน ดวงตาสีเงินกลับสะดุดเข้ากับบางสิ่ง เป็นเงาขาวขยับอยู่ท่ามกลางหมอกที่ลอยเหนือผิวน้ำและเสาเหล็กมหึมา ร่างนั้นค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น หมาป่าขนสีขาวบริสุทธิ์ตัวใหญ่ดวงตาสีทองคมกริบ สง่างามราวกับหลุดมาจากตำนานโบราณ มันยืนอยู่กลางเส้นทางที่มีทั้งรถยนต์วิ่งขวักไขว่และผู้คน แต่กลับไม่มีใครสังเกตเห็นเลยสักคนเดียว…นอกจากเธอ

โมนีก้าตกใจจนเผลอกำโทรศัพท์แน่น หัวใจเต้นแรงจนหายใจไม่ทัน แต่หมาป่าตัวนั้นไม่ขยับ ไม่เห่า ไม่คำราม มันเพียงแค่ จ้องเธอ…จ้องด้วยสายตาที่นิ่ง ลึกล้ำ ราวกับกำลังชั่งน้ำหนักหรือพิพากษาอะไรบางอย่างในตัวเธอ “พ่อ…” เสียงเธอสั่นเครือ พยายามเรียกให้พ่อหันไปมอง แต่เมื่อแคนทัสหันไป กลับไม่เห็นอะไรเลยนอกจากรถและนักท่องเที่ยวที่กำลังถ่ายรูป

โมนีก้ากัดริมฝีปากแน่น ความรู้สึกวูบหนึ่งแผ่วผ่านหัวใจ คล้ายกับที่เคยเกิดขึ้นในห้องนอนคืนนั้นตอนเธอได้ยินเสียงประหลาด ความเชื่อมโยงบางอย่างกำลังชัดขึ้น…หมาป่าขาวยังคงไม่พูด ไม่ใช้กระแสจิต ไม่แม้แต่จะขยับ เพียงแต่ยืนอยู่ตรงนั้นในโลกที่เหมือนมีเพียงโมนีก้าคนเดียวที่มองเห็นมัน ราวกับเป็นสัญลักษณ์ของทางเลือกหรือจุดเริ่มต้นของโชคชะตา มือเล็กของเธอเผลอเลื่อนไปจับแขนเสื้อพ่อแน่นขึ้น พลางพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง “นี่มัน…อะไรกันเนี้ย…” ลมหายใจของโมนีก้าสะดุดชะงัก ดวงตาสีเงินเบิกกว้างขณะหมาป่าขาวที่ยืนอยู่กลางสะพานโกลเดนเกตค่อย ๆ หันศีรษะไปทางหนึ่ง หูตั้งชัน ก่อนจะขยับตัวเหมือนกำลังจะออกวิ่ง ทว่าก่อนจะก้าวหายไปในหมอกหนา มันกลับหยุด หันกลับมามองเธอตรง ๆ อีกครั้ง

สายตาสีทองนั้นชัดเจนเกินกว่าคำพูดราวกับกำลังเอ่ยกับเธอโดยไม่ต้องเปล่งเสียง หากอยากปลอดภัย…ตามข้ามา…ตรงนั้น อันตรายต่อเขา

ร่างเล็กของโมนีก้าสั่นสะท้าน เธอหันกลับไปมองพ่อ ดวงตาสีเงินพราวสั่นเครือด้วยทั้งความกลัวและความเข้าใจที่ผุดขึ้นจากก้นบึ้งสัญชาตญาณ เธอเอื้อมไปกอดพ่อแน่นจนร่างกายอบอุ่นของเขากลายเป็นกำแพงสุดท้ายที่เธอไม่อยากปล่อย “พ่อ…” เสียงเธอแตกพร่า “หนูต้องไป…หนูรู้สึกได้เลย ถ้าหนูยังอยู่ พ่อจะเป็นอันตราย” แคนทัสนิ่งไปชั่วอึดใจ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดปนยอมรับ ลึก ๆ เขาเองก็รู้มาตลอดตั้งแต่เมื่อวานว่าลูกสาวไม่ได้เกิดมาเพื่อชีวิตธรรมดา เศษเสี้ยวสายเลือดโบราณที่เขาเองไม่อาจปฏิเสธบอกชัดเจน นี่คือเวลาที่เธอต้องเดินเส้นทางของเธอเอง

เขาขมวดคิ้วแน่น ก่อนตัดสินใจกระซิบกับคนขับแท็กซี่เสียงหนักแน่น “หยุดรถตรงนี้ด้วยครับ”

แท็กซี่ชะลอแล้วหยุดกลางสะพานท่ามกลางเสียงบีบแตรจากรถคันอื่น แต่ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชั่ววินาทีนี้ แคนทัสหันกลับมากอดลูกสาวแน่นอีกครั้ง กลิ่นอุ่นคุ้นเคยของเขาแทบทำให้โมนีก้าน้ำตาไหล “ฟังพ่อนะโมนี่…” น้ำเสียงของเขาสั่น แต่หนักแน่นเต็มไปด้วยความรัก “ไม่ว่าเจออะไร อย่าลืมติดต่อพ่อนะเจ้าตัวเล็ก สัญญากับพ่อสิว่าจะติดต่อมา” หญิงสาวพยักหน้ารัว ๆ กำเสื้อพ่อแน่นเหมือนไม่อยากปล่อยมือจากไปเลย “สัญญาค่ะพ่อ หนูจะติดต่อมาแน่นอน…ไม่เคยโกหกพ่ออยู่แล้ว”

หมาป่าขาวเหยียดยืนรออยู่ข้างหน้า ร่างสูงสง่างามตัดกับหมอกสีทองที่ปกคลุมสะพาน เหมือนผู้พิทักษ์แห่งชะตากรรมที่ไม่อาจเพิกเฉยได้อีกต่อไป โมนีก้าผละออกจากอ้อมกอดอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนหันไปสบตาพ่ออีกครั้งเพื่อเก็บภาพนี้ไว้ในใจเป็นครั้งสุดท้าย แล้วจึงหันกลับไปยังหมาป่าที่รออยู่ หัวใจเธอเต้นแรง แต่ก้าวแรกก็ถูกยกขึ้นและโลกทั้งใบของเธอกำลังจะเปลี่ยนตลอดกาล

ตอนแรกก็คิดว่าแค่เดินตามธรรมดา แต่ทว่า…เสียงส้นสูง ก๊อก ก๊อก ก๊อก! กระแทกลงบนพื้นสะพานโกลเดนเกตดังก้องประสานกับเสียงลมแรงที่พัดปะทะ เส้นผมสีม่วงครามของโมนีก้าสะบัดไปด้านหลังเป็นพวง เธอกัดฟันแน่น วิ่งตามร่างสง่างามของหมาป่าขาวที่พุ่งไปข้างหน้าโดยไม่เหลียวกลับมามองเลยแม้แต่น้อย ตอนแรกก็เดิน จากนั้นก็เป็นเดินเร็ว…และตอนนี้คือวิ่ง!! 

“โอ้ยยยย!! นี่มันบ้าไปแล้ว!!” เธอแทบจะกรี๊ดออกมาดัง ๆ ทั้งเหนื่อย ทั้งตกใจ และทั้งตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน มือหนึ่งโอบกอดกระเป๋าสีชมพูแน่น กลัวสิ่งของสำคัญข้างในหล่นหาย ส่วนอีกมือแกว่งไปตามจังหวะวิ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะทำได้ ชุดเบลเซอร์สีชมพูหวานกับกระโปรงลูกไม้สีขาวที่เธอสวมอยู่ในตอนนี้ดูจะไม่เข้ากับสถานการณ์เลยแม้แต่น้อย ยิ่งส้นสูง Sam Edelman Women’s Camdyn Pump สี Nude ที่กำลังถูกใช้งานหนักยิ่งกว่ารันเวย์แฟชั่น ทำให้ภาพที่เกิดขึ้นดูเหมือนฉากหลุดมาจากหนัง โดยเฉพาะ Jurassic World ฉากตำนานที่ ไบรซ์ ดัลลาส ฮาวเวิร์ด วิ่งหนีทีเร็กซ์ในส้นสูงเป๊ะ ๆ

“ทำไมต้องใส่ส้นสูงวันนี้ด้วยยยย!?” โมนีก้าโวยวายในใจแทบร้องไห้ แต่ขาก็ยังสับไม่หยุด เธอพยายามเก็บสมดุลตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เหงื่อเริ่มไหลซึมจากขมับ หัวใจเต้นแรงไม่ต่างจากกลองศึก

หมาป่าขาววิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงอย่างสง่างาม มันไม่สนถนน ไม่สนสายตาผู้คน ที่จริงแล้วดูเหมือน ไม่มีใครเห็นมันเลยนอกจากเธอ ยิ่งทำให้ความจริงย้ำชัดในหัว นี่คือบททดสอบ นี่คือการนำทางของโชคชะตา เสียงส้นสูงกระแทกพื้นดังสะท้อนขึ้นเรื่อย ๆ ในใจเธอเหลือเพียงความคิดเดียว อย่าล้มนะ…อย่าล้มนะนังโมนีก้า!! แต่ถึงแม้จะบ่นแทบขาดใจ ใบหน้าของโมนีก้ากลับมีประกายบางอย่างแทรกเข้ามา มันคือรอยยิ้มบาง ๆ ของคนที่รู้ว่าแม้การวิ่งครั้งนี้จะบ้าบิ่นแต่มันคือก้าวแรกที่พาเธอเข้าสู่โลกที่แท้จริงของตัวเองแล้ว

อื่น ๆ: วิ่ง ๆ เอาออกมาวิ่ง วิ่งสิแฮมทาโร่ววว

Esper HEROES

08 · กันยายน · 2025 · 08.00 น.

สายหมอกหนาทึบคลอเลียบริมอ่าวซานฟรานซิสโก แสงแดดอ่อน ๆ พาดผ่านท้องฟ้าสีเงินหม่น สะพานโกลเดนเกตทอดตัวอย่างยิ่งใหญ่เหนือผืนน้ำมืดมิด เสียงลมกระทบโครงเหล็กดังลั่นเป็นจังหวะคล้ายหัวใจของเมืองที่ไม่เคยหลับไหล

เอสเปอร์ สเปนเซอร์ก้าวเท้าอย่างระมัดระวังบนทางเดินไม้ของสะพาน ร่างสูงโปร่งสะท้อนเงาเรียวยาวลงบนพื้นไม้ เขาสวมเสื้อโค้ทเข้ารูปสีน้ำเงินเข้มทับชุดสูทเรียบหรู เส้นผมสีเงินอ่อนพลิ้วตามแรงลม ดวงตาสีน้ำทะเลของเขาแฝงความสงบเย็น แต่ในนั้นกลับเต็มไปด้วยความตื่นตัว สายตาเรียวคมจดจ้องสิ่งหนึ่ง.บางสิ่งที่ไม่อาจอธิบายด้วยเหตุผล

เสียงเครื่องบินเหนือหัวและรถที่แล่นผ่านทางหลวงห่างออกไปจางหายไปในความว่างเปล่า เหลือเพียงเสียงลมปะทะใบไม้ และเสียงคลื่นซัดฝั่งเบา ๆ

ทันใดนั้น…

เงาร่างสีขาวปรากฏอยู่เหนือทางเดินไม้ ลูปาหมาป่าสีขาวบริสุทธิ์ตัวใหญ่สง่างาม ยืนอยู่ตรงปลายสะพาน ดวงตาสีฟ้าใสแฝงประกายเย็นเยือก แต่เต็มไปด้วยความมั่นคงและความอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน เส้นขนขาวสว่างราวกับหิมะสะท้อนแสงหมอกล้อมรอบ เงาร่างของเธอคงทนมั่นคงเหมือนเทพนิยายโบราณ

เอสเปอร์หยุดก้าว ริมฝีปากบางเม้มแน่น หัวใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่สัญชาตญาณบางอย่างในสายเลือดแห่งโรม กระซิบเบา ๆ ให้เขาเชื่อมั่น ลมหายใจลึก ๆ ช่วยชะลอความตื่นตระหนก ความรู้สึกในอกบอกเขาว่า หากติดตามหมาป่าตัวนี้ไป เขาจะปลอดภัย

ลูปาไม่ขยับพูดสักคำ เธอเพียงจ้องมองเขาอย่างมั่นคง เสียงลมพัดผ่านปีกเหล็กของสะพานดังก้องเหมือนดนตรีโบราณ เส้นขนของเธอโบกสะบัดเบา ๆ ราวกับกำลังร่ายเวทย์ด้วยการเคลื่อนไหวอันสง่างาม

ลูปาเริ่มเคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ ไปข้างหน้า ทางเดินไม้สะพานสั่นสะเทือนเบา ๆ กับน้ำหนักเท้าที่ทรงพลังของเธอ เอสเปอร์ตามทันทีหัวใจเต้นสอดประสานกับจังหวะการก้าวของหมาป่า ความรู้สึกเย็นยะเยือกแล่นผ่านปลายนิ้วและฝ่าเท้า ราวกับทุกอณูร่างกายเขาเชื่อมโยงกับสิ่งมีชีวิตตรงหน้า

เขาเดินและวิ่งตามอย่างไม่ลดละ เส้นผมสีเงินโบกสะบัดตามแรงลม ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของหมาป่า ความสง่างามและความบริสุทธิ์ของลูปาทำให้เอสเปอร์แทบลืมหายใจ แต่ความรู้สึกของสัญชาตญาณบอกเขาว่า อย่าพลาดแม้เพียงก้าวเดียว

สะพานทอดยาวเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด เสียงฝีเท้าของเขาเข้ากับเสียงคลื่นซัดชายฝั่ง แรงลมหนาวกระทบใบหน้าและเสื้อโค้ทจนสั่น แต่เขาไม่หยุด เด็กหนุ่มใช้ทั้งสายตาในการติดตามร่างขาวสะอาดตรงหน้า

ทุกครั้งที่ลูปาหยุด ก้าวช้า ๆ หรือเลี้ยวไปทางซ้าย ขวา เอสเปอร์ก็จะหยุดชั่วครู่ สังเกตและประเมินก่อนจะก้าวต่อไปอย่างมั่นใจและไม่รีบร้อน เสียงลมปะทะกล้ามเนื้อทำให้เขารู้สึกถึงการมีชีวิตอยู่เต็มที่ ไม่ใช่แค่การหายใจ แต่เป็นการเชื่อมต่อกับสิ่งที่ใหญ่กว่า

ลูปาไม่เคยหันมาสนทนา เธอเพียงจ้องเขาด้วยสายตาเยือกเย็นแต่ปลอดภัยเหมือนกำลังบอกโดยไม่ใช้คำพูด—ตามฉันไป และเธอจะไม่เป็นอันตราย

เอสเปอร์เข้าใจทุกสิ่งในเวลานั้น เขายิ้มบาง ๆ ริมฝีปากแห้ง ผิวขาวซีดและเส้นผมเงินอ่อนสะท้อนแสงหมอก เขารู้สึกถึงความอบอุ่นและความมั่นคงอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน แม้จะเหนื่อยล้าเพียงใด เขาก็จะไม่หยุด

พวกเขาเคลื่อนตัวผ่านสะพานไปเรื่อย ๆ หมอกหนาปกคลุมโครงเหล็กราวกับโลกนี้ตัดขาดจากทุกสิ่งอื่น เสียงฝีเท้าของเอสเปอร์เข้ากับเสียงลมหอบของลูปาเป็นหนึ่งเดียว ดวงตาสีน้ำทะเลและดวงตาสีฟ้าของหมาป่าส่องประกายสอดประสาน ราวกับกำลังพูดคุยโดยไม่ต้องเอ่ยคำ

ทุกก้าวที่ตามลูปา เอสเปอร์เรียนรู้ที่จะปล่อยใจให้เชื่อมต่อกับสัญชาตญาณ หมาป่าขาวไม่ได้เพียงเป็นเป้าหมาย แต่เป็นสัญลักษณ์ของสายเลือดแห่งโรมในกายเขาเอง การวิ่งตามไปไม่เพียงเพื่อหาเธอ แต่เพื่อค้นหาตัวเอง

สะพานยาวเหมือนทางเดินแห่งโชคชะตา เด็กหนุ่มไม่อาจหยุดได้ ดวงตาเย็นชาภายนอกซ่อนหัวใจที่กำลังลุกโชนด้วยความตื่นเต้น ความสง่างามของลูปาและความเชื่อมโยงลึกซึ้งทำให้เขาเข้าใจว่า การติดตามครั้งนี้ไม่ใช่การตามหาเพียงหมาป่า แต่เป็นการก้าวไปสู่ชะตากรรมที่เขาไม่อาจหลีกหนี

เมื่อหมอกเริ่มจาง เงาของลูปายังคงทอดยาวอยู่ตรงหน้า เส้นขนสีขาวสะอาดสะท้อนแสงจาง ๆ ราวกับทอด้วยแสงเดือนเอสเปอร์ยืนหยุดชั่วครู่ สูดลมหายใจลึก จ้องมองร่างสง่างามตรงหน้าอย่างเต็มตา แม้เธอไม่เอ่ยคำใด ความมั่นคงและความปลอดภัยที่ส่งผ่านสายตาก็เพียงพอให้เขาเชื่อมั่น

Moneka HONOR

วันที่ 14 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเที่ยง เวลา 12.00 - 13.00 น. ลานตระเวนซานฟรานซิสโก มุ่งหน้าสู่ลอสแอนเจลิส (559 กิโลเมตร = 42 นาที)

เสียงเครื่องยนต์คำรามต่ำและเบาในจังหวะสม่ำเสมอ เครื่องบินลาดตระเวนสีเงินลอยเหนือฟากฟ้าฝั่งซานฟรานซิสโกอย่างมั่นคง เมืองทั้งเมืองทอดตัวเป็นผืนพรมแห่งแสงสะท้อนคลื่นมหาสมุทรแปซิฟิกสะท้อนประกายตัดกับเส้นสะพานโกลเดนเกตสีแดงสดที่ทอดข้ามอ่าวราวกับด้ายทองคำที่ผูกโลกกับฟ้าไว้ โมนีก้าก้มมองหน้าจอสแกนเรดาร์บนแผงควบคุม ตรวจสอบข้อมูลอีกครั้งเพื่อยืนยันว่าทุกสัญญาณผิดปกติถูกเคลียร์เรียบร้อย

หญิงสาวขยับไมค์ใกล้ริมฝีปาก “พื้นที่ซานฟรานซิสโกเคลียร์ค่ะ ไม่มีสัญญาณผิดปกติ” น้ำเสียงของเธอมั่นคงแต่ยังแฝงด้วยความตื่นเต้นที่ยังไม่จาง นักบินลีอันเดอร์เหลือบมองผ่านหน้ากากสื่อสาร ก่อนพยักหน้าเบา ๆ “รับทราบ จุดต่อไปลอสแอนเจลิส ระยะทาง 348 ไมล์ คำนวณเวลาบิน 42 นาที ล็อกเส้นทางแล้ว”

เขาขยับคันเร่ง เครื่องบินลาดตระเวนเริ่มเปลี่ยนมุมไต่ระดับเล็กน้อยเพื่อรับกระแสลมตะวันตกเฉียงใต้ แผงหน้าจอเรืองแสงสีฟ้าบอกตำแหน่งเส้นทางที่พุ่งตรงสู่มหานครแห่งแสงไฟ โมนีก้าสบตากับทิวทัศน์เบื้องล่าง เห็นเส้นขอบฟ้าเริ่มเลือนหายไปในหมอกทะเลที่คลี่ตัวตามกระแสลม ก่อนจะเหลือเพียงเส้นสีเงินของแปซิฟิกทอดยาวไปจนสุดสายตา

“เข้าสู่ความเร็วเดินทาง 520 น็อต” เสียงลีอันเดอร์รายงานขณะปรับคันเร่ง “เตรียมเข้าสู่ช่วงลมแรงกลางเส้นทาง”

โมนีก้าสวมเฮดเซ็ตกระชับแน่น มือเรียวยังคงตรวจเช็กจอเรดาร์และบันทึกค่าความเร็วอย่างเป็นระบบ แม้หัวใจจะเต้นแรงกับแรงสั่นสะเทือนจากลมเหนือ แต่แววตาเทาเงินยังคงนิ่งแน่ว เธอสูดลมหายใจลึก เตรียมตัวสำหรับการบินสู่มหานครลอสแอนเจลิสที่รออยู่ข้างหน้า พร้อมภารกิจการลาดตระเวนที่ยังอีกยาวไกล

Moneka HONOR

วันที่ 16 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 07.00 - 08.00 น. ลานตระเวนซานฟรานซิสโก มุ่งหน้าสู่ลอสแอนเจลิส (559 กิโลเมตร = 42 นาที)

ท้องฟ้ายามเช้าเหนือซานฟรานซิสโกทอดกว้างเป็นผืนฟ้าใสที่เจือแสงทองอ่อน ๆ จากดวงอาทิตย์ซึ่งเพิ่งพ้นขอบมหาสมุทรแปซิฟิก เส้นแสงสะท้อนบนผิวน้ำราวกับแผ่นกระจกส่องประกายไปทั่วอ่าว เสียงลมกรูผ่านปีกโลหะของเครื่องบินลานตระเวนเป็นจังหวะมั่นคงสม่ำเสมอ เครื่องบินลาดตระเวนของค่ายจูปิเตอร์แล่นฉิวเหนือทิวตึกสูงเรียงรายกับสะพานโกลเดนเกตที่ดูเล็กลงราวกับของเล่นในมุมสูงนั้น

โมนีก้านั่งประจำตำแหน่งผู้สังเกตการณ์ ฝั่งขวามือของเครื่อง เธอสวมชุดนักบินสีไวน์แดงที่ทับด้วยเสื้อเกราะเบาเฉพาะภารกิจ ข้อมือขวารัดแถบสัญลักษณ์กองร้อยที่สองแน่น กลีบผมสีม่วงอ่อนปลิวเล็กน้อยจากแรงลมที่รั่วเข้ามาจากช่องระบาย เธอกวาดตามองจอมอนิเตอร์เรดาร์ด้านหน้า พลางมองออกไปนอกกระจกทรงโดมกว้างเมืองทั้งเมืองดูเงียบสงบกว่าที่คิด “รายงานสถานะน่านฟ้าซานฟรานซิสโกค่ะ” เธอกดสวิตช์ไมโครโฟน พูดเสียงชัด “พื้นที่ปกติ เคลียร์ ไม่มีสิ่งผิดปกติ ตรวจไม่พบพลังงานกึ่งเทพหรือสัญญาณคาบเกี่ยวผิดปกติ”

เสียงของเธอสะท้อนเบา ๆ ในห้องนักบิน ก่อนจะได้ยินเสียงตอบรับจากเบาะนักบินด้านหน้า “รับทราบ คุณบลอสซัม” อาเธอร์หันศีรษะมาทางเธอเล็กน้อย แววตาเขาแน่วแน่แต่มีรอยยิ้มบางแฝงอยู่ “ดีมาก เราจะเปลี่ยนเส้นทางต่อไปจุดหมายถัดไป ลอสแอนเจลิส”

“ระยะเวลาในการบินจนถึงที่หมาย 42 นาทีใช่ไหมคะ?” เธอถามพลางเอียงคอมองจอเรดาร์อีกครั้ง 

“ถูกต้อง” อาเธอร์ตอบ “เราจะบินต่ำกว่าชั้นเมฆเล็กน้อยเพื่อสำรวจความผิดปกติทางพลังงาน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น จะได้เห็นด้วยตาโดยตรง”

โมนีก้าพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนโน้มตัวไปหยิบแท็บเล็ตส่วนตัวจากกระเป๋าด้านข้าง เธอปลดล็อกหน้าจอที่มีโลโก้ค่ายจูปิเตอร์ขึ้นมา แล้วเริ่มพิมพ์รายงานภารกิจในขณะที่เครื่องบินเปลี่ยนทิศและเพิ่มระดับความเร็ว เสียงเครื่องยนต์คำรามต่ำ ๆ สั่นสะเทือนทั่วห้องนักบินแต่ยังอยู่ในจังหวะที่คงที่ “07.32 น. ลาดตระเวนเหนือซานฟรานซิสโกเสร็จสิ้น ไม่พบสิ่งผิดปกติ” เธอพึมพำเบา ๆ ระหว่างพิมพ์ “สภาพอากาศ ปลอดโปร่ง ทัศนวิสัยชัดเจน การติดต่อจากภาคพื้นปกติทุกช่องทาง ไม่มีคลื่นพลังงานรั่วไหล”

เธอหยุดพิมพ์นิดหนึ่ง มองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง เห็นแสงแดดยามเช้าไล้ผ่านปีกโลหะจนเกิดเป็นแสงสว่างราวกับขนนกสีทอง เธอยิ้มบาง ๆ ความรู้สึกอิสระนี้มันคือสิ่งที่เธอชอบที่สุดในภารกิจแบบนี้ “เขียนรายงานระหว่างบินเลยเหรอ?” เสียงของอาเธอร์ดังขึ้นอย่างขบขัน

“ใช่ค่ะ จะได้ไม่เสียเวลา พอกลับถึงค่ายจะได้ส่งเลย” เธอตอบโดยไม่เงยหน้า “ปกติฉันทำแบบนี้ทุกภารกิจ ถ้าไม่รีบเขียนเดี๋ยวกลับถึงค่ายจะลืมรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ”

“ละเอียดดีนี่นา” เขาพูดพร้อมหัวเราะในลำคอเบา ๆ “ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแม่ทัพยาสมินถึงพูดถึงคุณบ่อยว่าเป็นพวกขยันเกินเหตุ” โมนีก้าชะงักมือไปชั่วขณะที่ได้ยินแบบนั้นก่อนหัวเราะเบา ๆ “ถ้าคุณยาสมินพูดแบบนั้นจริง ก็คงเพราะฉันยังไม่เรียนรู้วิธีพักบ้างมั้งคะ”

“บางทีก็ไม่จำเป็นต้องพักเสมอไปหรอก” เขาพูดเสียงเรียบแต่จริงจัง “คนบางคนพักได้บนท้องฟ้า เหมือนตอนนี้ไง” คำพูดนั้นทำให้เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย หันไปมองใบหน้าของอาเธอร์ที่สะท้อนแสงแดดผ่านกระจกใส ดวงตาเขาเป็นสีเขียวเทาปนฟ้า เหมือนท้องฟ้าในวันที่มีทั้งแดดและลม เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนจะตอบกลับเบา ๆ “บางทีอาจจะจริงก็ได้นะคะ”

เสียงเครื่องยนต์เพิ่มระดับขึ้นอีกครั้งพร้อมเร่งความเร็วสู่ระดับการบินสูงสุด เหนือน่านฟ้ารัฐแคลิฟอร์เนีย ท้องฟ้าสีครามเข้มค่อย ๆ แผ่วเปลี่ยนเป็นสีทองเมื่อแสงแดดสาดแรงขึ้น เส้นขอบเมืองซานฟรานซิสโกหายไปด้านหลัง เหลือเพียงเมฆสีขาวเรียงตัวเป็นแนวไกลสุดสายตา และเส้นทางสู่ลอสแอนเจลิสที่กำลังรออยู่ข้างหน้า โมนีก้าพิมพ์รายงานต่ออย่างตั้งใจ โดยมีเสียงเครื่องยนต์และเสียงลมเป็นดนตรีประกอบ เธอไม่รู้เลยว่าการบินครั้งนี้ ซึ่งดูเรียบง่ายในตอนต้น... กำลังจะนำเธอไปพบกับบางสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้ใต้ผืนฟ้าที่เธอรักนัก