ณ ห้องนั่งเล่นบ้านหมายเลขห้า
"จะไปไหนน่ะรูบี้"
เสียงทักทำเอาฝีเท้าชะงัก เชลิค โบซครูต์ เป็นคนหยุดเธอไว้ ก่อนหน้านี้พี่ชายชาวตุรกีไปศึกษาต่อที่นิวโรมในสาขานิติศาสตร์ เพื่อเดินตามความฝันพิทักษ์คุณธรรมด้วยกฎหมายไม่ใช้กฎหมู่ พอกลับมาพี่ใหญ่คนนี้ก็ทำตัวเสมือนกับเป็น 'พ่อคนที่สอง' อาจเพราะอยากเติมเต็มปมวัยเด็กอันแสนลำเค็ญของตน ด้วยการชดเชยสิ่งนั้นแก่น้อง ๆ
ซึ่งหากพูดกันตามตรง... เขาอาจเล่นบทบาทนั้นได้ดีกว่า 'แอรีส' ก็ได้
สำหรับรูบี้ เทพสงครามไม่ได้มีบุญคุณอะไรมากไปกว่าการให้กำเนิดโดยที่มารดาไม่ยินยอม และประทานพรที่เหมือนกับคำสาปติดตัวมา ตั้งแต่เกิดจนถึงอายุสิบสอง บิดาเทพไม่เคยทำเลืองตามาดูดำดูดี ปล่อยให้สามแม่ลูกต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากบนแผ่นดินที่ทุกคนหน้าตาแตกต่างจากพวกเรา
'เจ้าทำได้ดีมากรูบี้'
ประโยคแรกที่ได้สนทนา คือหลังจากทำภารกิจเทพครั้งแรกสำเร็จ สัญลักษณ์หมวกเกราะปรากฏขึ้นบนหัวของฝาแฝดชายหญิง น้องชายโง่อย่างแจสเปอร์ดีใจที่การรับรองจากเทพสักองค์หลังอยู่ค่ายในฐานะ 'เด็กที่ไม่ได้รับการรับรอง' มานานครึ่งปี ส่วนเธอ...
...ฉันก็แค่จะจำเอาไว้...
ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ได้ดีมาจนถึงวันนี้เป็นเพราะตัวฉันเอง... เป็นเพราะท่านแม่ที่เลี้ยงดูและฝึกวรยุทธ์ให้... เป็นเพราะท่านอาจารย์ไครอนที่สั่งสอนวิชาดาบ
...ฉันจะสำนึกไว้เพียงแค่นี้...
เชลิคยังคงจ้องไม่หยุด จนเธอต้องถอนหายใจหนักด้วยคร้านจะอธิบาย ทว่าหากไม่ยอมตอบมีหวังดวงตาสีมะกอกนั้นคงจ้องเธอไม่หยุด
"ภารกิจที่เฮติ"
แน่แท้.. แม้ว่ารูบี้จะไม่ได้พกสัมภาระไปมากมาย มีเพียงแค่กระบี่คู่ใจ ร่มกระดาษ และย่ามใบหนึ่งที่ใส่เฉพาะอุปกรณ์ส่วนตัว เช่น ลิปสติกสีชาดและอายชาโดว์อีกนิดหน่อย อาจด้วยเครื่องสำอางค์ที่แต่งแต้มอย่างจัดเต็มเพราะคิดว่าเมื่อไปอยู่ที่แดนใต้น่าจะไม่มีเวลาเสริมสวยใหม่
...บางทีพี่ชายอาจคิดว่าจะออกไปเที่ยวกลางคืน...
"เอ๋ เฮติเหรอคะ ที่นั่นอันตรายมากเลยนี่นา แต่พี่สาวคนสวยเอาอยู่ ๆ แล้วเนอะ"
โผล่มาจนได้นังอสรพิษ... พริมูล่า มิลเลอร์ น้องสาวคนเล็กเดินเข้ามาที่ห้องรับแขกก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ เชลิคด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อนตามแบบฉบับของนาง ด้วยท่าทางนั้นยิ่งทำให้อคติในใจถูกจุดติด
"ไม่ต้องมาสาระแน... พริมูล่า"
"รูบี้ ทำไมพูดกับน้องไม่ดีแบบนี้ พริมูล่าไม่ได้พูดจาไม่ดีกับเธอเลยนะ ขอโทษเธอซะ"
เชลิคเอ่ยเสียงดุ... ทว่าช่างน่าเวทนาเหลือแสน พี่ชายที่แสนดีมีคุณธรรมน้ำมิตรเป็นอันดับหนึ่ง อุตส่าห์ส่งเสียตัวเองเรียนจบมหาลัยจากนิวโรมมาได้แท้ ๆ แต่กลับดูไม่ออกว่ามีอสรพิษร้ายอยู่ใกล้ตัว
"เรื่องนี้ผู้ชายไม่เกี่ยว" เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"ผู้ชายไม่เกี่ยว? อุ๊ยตายแล้ว... อย่าบอกนะคะว่าพี่สาวยังโกรธพริมูล่าเรื่องนั้นอยู่ ตอนนั้นพริมูล่าไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ค่ะ ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคบกับพี่รูบี้อยู่ ว่าแต่เขาชื่ออะไรนะคะพริมูล่าจำไม่ได้แล้วจริง ๆ"
ริมฝีปากสีชาดเม้มเข้าหากันอย่างฉุนเฉียว มองลงมาจากดาวอังคารก็รู้ว่ายัยคนลิ้นสองแฉกกำลังเล่นละครอยู่ ไม่มีทางอยู่แล้วที่พริมูล่าจะไม่รู้ว่าในตอนนั้นเธอกับ 'โบล์ต วัตสัน บุตรแห่งซุส' กำลังคบหาดูใจกันอยู่
"พริมูล่าขอโทษอีกครั้งได้มั้ยคะ พี่รูบี้หายโกรธพริมูล่านะ นะ"
"พวกเธอมีปัญหาอะไรกัน?"
ไม่แปลกที่เชลิคจะไม่รู้ เพราะความบาดหมางเกิดขึ้นในช่วงที่พี่ชายอยู่ระหว่างการศึกษาต่อที่นิวโรมพอดี
"ฉันไปล่ะ"
ขี้คร้านจะอธิบาย ทั้งหงุดหงิดจนเลือดขึ้นหน้า รูบี้เลือกจะเลี่ยงคำถามของพี่ชายนักกฎหมาย ใช้ฝีเท้าอันเบาและรวดเร็วประหนึ่งแมวจร ลี้หายออกจากห้องนั่งเล่นของบ้านแอรีสประดุจสายลม โดยไม่สนว่าหลังจากนี้น้องสาวจอมเสแสร้งจะเป่าหูพี่ชายสุดทึมทื่อนั้นอย่างไร
กระนั้นสุ้มเสียงที่ชวนให้อึดอัดใจก็ยังลอยตามมา
"ไปดีมาดีนะค้า~~~"
.
.
.
ณ ทะเลสาบกลางค่าย
แม้เสียเวลาต่อล้อต่อเถียงอยู่ครู่หนึ่ง ทว่ารูบี้ก็ไม่ได้มาสาย เธอมาถึงก่อนเวลามิต้องให้เทพเจ้าต้องมารอ
เงาของน้ำฉายภาพดวงตะวันแม้ยามราตรีกาลควรมาถืง ความเงียบสงบของธรรมชาติพอจะขัดเกลาจิตใจของมือกระบี่ให้สงบผ่องใส
"อ๋า โทษทีเค้ามาฉายไปหน่อย เตงคือคนที่รับภารกิจของเค้าจินะ"
"หา...?"
เด็กหญิงวัยประถมปรากฎกายออกมาท่ามกลางความว่างเปล่า แม้ว่าบุคคลตรงหน้าจะหน้ารักจิ้มลิ้มชวนให้เอ็นดูก็จริง แต่กลับสร้างความอึ้งเสียมากกว่า เบื้องหน้าคงเป็นเทพีฮีบี้ไม่ผิด กระนั้นการพบกันครั้งแรกก็ชวนประทับใจเกินไปเสียหน่อยจนเผลออ้าปากค้าง
"ดูเตงทำหน้าเข้าจิ"
เทพฮีบี้ตัวน้อยยืนเท้าสะเอวพร้อมกับอมลมจนแก้มป่องไปข้างหนึ่ง จากนั้นร่างเล็ก ๆ ของนางก็ยืดขยายกลายเป็นหญิงสาวผู้งามสง่า
"วันนี้มีลูกค้าคนนึงไม่ยอมละทิ้งวัยเยาว์ของตัวเองไปน่ะ ข้าเลยเลิกงานสายไปหน่อย ไม่อยากให้เจ้ารอนานจึงรีบมาหาในทันทีโดยลืมคืนร่างผู้ใหญ่"
"ขออภัยเจ้าค่ะเทพี..."
รูบี้รีบยอบตัวลงคำนับเทพีแห่งความเยาว์วัยทันทีที่นางแสดงตัวตนในร่างมนุษย์
เคยได้ยินมาว่าเทพีฮีบี้เปิดร้าน 'ฮีบี้จีบี้ส์' อาเขตลี้ลับแห่งความทรงจำในวัยเยาว์ กลางมหานครนิวยอร์ก เป็นร้านลับที่ดลบันดาลความสุขในวัยเยาว์เพียงชั่วครู่แก่ผู้ที่โหยหาอดีต เพียงแต่ไม่คิดว่าเทพีก็จะอยู่ในรูปลักษณ์ของเด็กน้อยเช่นนี้ด้วย คงไม่ใช่ว่างานที่นางทำคือการเข้าไปเล่นในบ้านลูกบอลหรอกนะ...
...หากส่งแจสเปอร์ไปคงน่าเอ็นดูน่าดู...
ในขณะที่ก้มหน้า เดมิก็อดสาวลอบยิ้มเล็กน้อย
"ไม่ต้องมากพิธีหรอกสาวน้อย เจ้าเตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยัง ข้าจะได้ส่งเจ้าไปที่เฮติเลย"
"พร้อมเจ้าค่ะ"
หญิงสาวตอบรับด้วยความนอบน้อมเช่นเดิม นาทีนี้เธอพร้อมปฎิบัติภารกิจทั้งกายทั้งใจ จะปล่อยให้เด็ก ๆ ที่ถูกทารุณกรรมรอคอยความช่วยเหลือนานกว่านี้ไม่ได้
"เช่นนั้นจงหลับตาเสีย การวาร์ปอาจทำให้เจ้ามึนหัวเล็กน้อย"
"เจ้าค่ะ"
หลังการตอบรับ เวทมนตร์อันทรงพลังของเทพีแห่งความเยาว์วัยได้โอบล้อมตัวเธอให้เบาดุจขนนก ส่งธิดาเจ้าสงครามโบยบินไปพร้อมกับสายลมใต้ ให้เธอไปถึงแดนเถื่อนที่เคยต้องสาปภายในพริบตา...
โพสต์ 2025-5-20 03:56:30
