[บ้านพักหมายเลข 11] Internet Cafe

Dean HEROES

216

โทรกลับไปบ้าน

               3/10/2024 — 19.00 น. ~

               หลังจากเรียนหลอมอาวุธและรับประทานอาหารเย็นเสร็จแล้วดีนก็แวะไปใช้บริการอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ที่บ้านเฮอร์มีส สถานที่เด็กน้อยพลุกพล่านมากที่สุดแห่งหนึ่งของค่าย แต่ใครจะไปสนใจเด็กเหล่านั้นกันล่ะ ดีนแค่จะมาปริ้นท์รูปเพื่อส่งงานแก่เทพีดีมิเทอร์และโทรศัพท์คุยกับที่บ้านเท่านั้นเอง ซึ่งชายหนุ่มเลือกทำอย่างหลังก่อน

               ตรู๊ดดด ตรู๊ดดดด

               “ฮัลโหล ดีนเหรอลูก” ปล่อยให้รอไม่กี่อึดใจที่ปลายทางก็รับสายเบอร์ประหลาดที่ขึ้นว่า 444-444-4444 น้ำเสียงของหญิงวัยกลางคนที่คุ้นเคยทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกแม้จะมองไม่เห็นหน้ากันก็ตามที ความจริงก็อยากจะเฟซไทม์คุยกันหรอกนะ แต่บางครั้งก็อาจจะไม่สะดวก เป็นเรื่องที่เข้าใจได้

               “ครับแม่ มารายงานตัวว่าผมกลับมาถึงค่ายแล้วครับ”

               อาการกระทำตัวเป็นเด็กดีคอยรายงานความเคลื่อนไหวของตัวเองเพิ่งจะมาเป็นก็ตอนที่อยู่ค่ายฮาล์ฟบลัด ก่อนหน้านี้เหรอไม่มีเสียหรอก ยิ่งช่วงไฮสคูลนะแอบหนีออกจากบ้านไปเที่ยวเล่นบ้านเพื่อนหลังสี่ทุ่มด้วยซ้ำ การแสวงหาความเร้าใจของวัยรุ่นเริ่มหมดไปคงเป็นเพราะเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ หรือไม่เขาก็แค่อยากจะบอกครอบครัวทุกอย่างทดแทนกับเมื่อตอนเป็นเด็กที่ตนไม่เคยบอกครอบครัวเลยว่าได้เผชิญหน้ากับอสุรกายเพียงลำพัง

               ช่วงไปเที่ยวไทยแลนด์เขาก็เลยแชทคุยกับแม่แทบจะทุกเย็นตอนเข้าโรงแรม ดังนั้นเรื่องถามไถ่สารทุกข์สุขดิบจึงไม่ใช่เรื่องจำเป็นเพราะก่อนหน้านี้ก็พูดคุยกันอยู่ทุกวันอยู่แล้ว เพียงแต่หลังจากนี้ดีนคงหายไปยาวจนกว่าที่เขาจะเข้าใช้บริการอินเทอร์เน็ตอีกครั้ง

               “จะว่าไป ดีนรู้ไหมว่าทำไมช่วงนี้ถึงกลายเป็นกลางวันตลอดเวลาเลย มันจะเกี่ยวข้องกับ… ไหม?” คุณแม่มาเรียนน่าเอ่ยถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวลคล้ายกับรู้ว่าโลกใกล้จะแตกอย่างไรอย่างนั้น ซึ่งไม่ผิด อาจจะจริงก็ได้

               หากเป็นตัวเขาเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว ตอนที่ยังไม่ได้ก้าวขาเข้าสู่โลกแห่งทวยเทพอย่างเต็มตัว ดีนคงหาคำตอบทางวิทยาศาสตร์มากมายมาตอบคำถามนี้ โดยทั่วไปแล้วปรากฏการณ์พระอาทิตย์เที่ยงคืนมักจะเกิดขึ้นในช่วงฤดูร้อนของกลุ่มประเทศใกล้กับขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้เนื่องจากแกนโลกที่เอียงยี่สิบสามจุดห้าองศา จึงทำให้หมุนเอาด้านที่อยู่บริเวณขั้วโลกเข้าหาพระอาทิตย์ตลอดเวลา

               แต่มันไม่ควรเกิดขึ้นที่สหรัฐอเมริกาเนี่ยสิ… ไม่สิ ต้องบอกว่า มันไม่ควรจะเกิดขึ้นทั่วโลกเลยต่างหาก

               ซึ่งผลกระทบอาจร้ายแรงกว่าที่คิด ในเชิงชีววิทยานาฬิกาชีวิตจะเสียไปเนื่องจากการสับสนของเวลา และสิ่งมีชีวิตที่จะได้รับผลกระทบมากที่สุดก็คือสัตว์หากินกลางคืน จนอาจทำให้สัตว์เหล่านั้นที่ปรับตัวไม่ทันจนเสี่ยงสูญพันธุ์ได้ และการที่นาฬิกาชีวภาพเสียส่งผลต่อสุขภาพจิต และการฟื้นฟูของสภาพร่างกาย ภูมิคุ้มกันโรคตกต่ำ อาจเกิดการแพร่ระบาดของโรคติดต่อบางชนิดได้ พืชบางชนิดอาจหยุดการเจริญเติบโตเนื่องจากระบบการสังเคราะห์แสงผิดปกติ ส่วนภัยร้ายที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้จะทำให้โลกมีอุณหภูมิสูงขึ้น น้ำแข็งขั้วโลกละลาย พื้นที่บางแห่งกลายเป็นทะเลทราย ซึ่งไม่ต่างอะไรกับวันสิ้นโลกที่แม่เป็นกังวล

               ดีนนิ่งไปนานก่อนจะตอบ

               “ผมไม่รู้แต่คิดว่าใช่ ตอนนี้ทางค่ายยังไม่มีการประชุมหารืออะไรกัน หรือว่าผมควรไปลองรับคำทำนายนะ…”

               กล่าวจบหัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากัน อย่าบอกนะว่าจะต้องรับบทฮีโร่กู้โลกอีก ไม่เอาได้ไหมอ่ะ ภารกิจครั้งที่แล้วทำลายสุขภาพจิตจนเกือบทำให้เป็นโรคซึมเศร้า ดีนะที่ยังมีคนช่วยฮีลใจ มันต้องมีคนอื่นอีกสิที่อยากเป็นผู้กอบกู้โลกนี้เอาไว้ คงไม่มีใครทนนิ่งดูดายแล้วถูกแสงแดดแผดเผาจนแห้งเหี่ยวตายไปหรอกนะ..

               “อืม เรื่องคำทำนายผมว่าเอาไว้ก่อนดีกว่า น่าจะมีคนรีบรับแหล่ะผมว่า แต่แม่ก็อย่าเพิ่งเป็นห่วงนะครับ หรือบางทีผมควรจะถามพ่อ”

               “ถ้าลูกติดต่อเขาได้ก็ลองดูจ้ะ หวังว่าคราวนี้ตาแก่จะไม่ก่อเรื่องถล่มโลกอีกนะ”

               ได้ฟังแม่พูดแบบนี้คนเป็นลูกก็ได้แต่ยิ้มแหย คราวก่อนที่ทำของหายแล้วพาลโทษคนอื่นคุณแม่ยังด่าซะเสียเทพ

               “น่าจะไม่ใช่คุณพ่อหรอก… มั้งครับ ถ้าเป็นคุณพ่อจริงน่าจะทำให้โลกกลายเป็นตู้ปลามากกว่า”

               ว่าแต่ใครคือตัวการความวิบัตินี้กันล่ะ เท่าที่ความรู้อันน้อยนิดพอจะมี เทพที่เกี่ยวข้องกับกลางวันและกลางคืนคงไม่พ้นเทพอะพอลโล่และเทพีอาร์ทิมีส นั่นทำเอานึกถึงตำนานเทพเจ้าญี่ปุ่นเลย เทพีอะมาเทระสึ เทพีแห่งดวงอาทิตย์ทะเลาะกับเทพซูซาโนโอะผู้เป็นน้องชายเลยหนีเข้าถ้ำทำให้โลกมืดมิด จนเหล่าทวยเทพต้องจัดงานปาร์ตี้ทำเสียงดังเรียกให้นางออกมาจากถ้ำ จึงเกิดเป็นตำนานสุริยะคราส ทั้งหมดที่กล่าวมาไม่ใช่เพราะรอบรู้เรื่องเทพ แต่เขารู้เรื่องนี้มาจากเกมที่เคยเล่นน่ะ

               ยังไงก็ขอให้แก้ปัญหาได้ง่ายเหมือนกรณีเทพีอะมาเทระสึก็แล้วกัน บอกเลยว่าเรื่องจัดปาร์ตี้น่ะของถนัด

               ดีนคุยสัพเพเหระกับคุณแม่ต่อไปอีกสักพักแล้วเขาจึงคัดเลือกรูปที่ไปเที่ยว ปริ้นท์ออกมาจนได้อัลบั้มใหญ่ ๆ เตรียมส่งงานบูชาแก่เทพีดีมิเทอร์

               

Cooper HEROES

บทที่ 9

ข่าวสาร

บ้านของเฮอร์เมสเป็นอาคารที่ดูทันสมัยที่สุดในบรรดาบ้านทั้งหมดในค่าย ผนังด้านนอกประดับด้วยเสาอากาศและจานดาวเทียมหลายตัว มีสัญลักษณ์คาดูเซียสประดับอยู่เหนือประตูทางเข้า เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปด้านใน พวกเขาพบว่าชั้นล่างถูกจัดให้เป็นอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ที่ทันสมัย มีคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่หลายเครื่อง

ลูกๆ ของเฮอร์เมสหลายคนกำลังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ บางคนกำลังเล่นเกม บางคนกำลังท่องโซเชียลมีเดีย แต่ส่วนใหญ่กำลังค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับปรากฏการณ์แปลกประหลาดที่กำลังเกิดขึ้น



ลิเลียน่านำทางคูเปอร์ไปยังเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ว่างอยู่มุมหนึ่ง เธอนั่งลงและเริ่มพิมพ์ค้นหาข่าวเกี่ยวกับความผิดปกติของกลางคืน

"ดูนี่สิคะ" เธอชี้ไปที่หน้าจอ "มีข่าวเกี่ยวกับปรากฏการณ์แปลกประหลาดที่เกิดขึ้นทั่วโลก ไม่ใช่แค่ที่ค่ายของเราที่เดียว" เธออ่านข้อความบนหน้าจอ "นักวิทยาศาสตร์งุนงงกับปรากฏการณ์กลางวันที่ยาวนานผิดปกติ"

คูเปอร์ยืนอ่านข่าวผ่านไหล่ของน้องสาว ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ ตามแต่ละบรรทัดที่เขาอ่าน "นี่ไม่ใช่เรื่องธรรมชาติแน่ๆ" เขาพึมพำ "ต้องมีอะไรบางอย่าง... หรือใครบางคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้"

ความเงียบปกคลุมระหว่างที่คูเปอร์จมอยู่กับความคิด เสียงคลิกเมาส์และแป้นพิมพ์จากเหล่าลูกของเฮอร์เมสดังแว่วเป็นจังหวะ ชายหนุ่มสูดหายใจลึก ก่อนจะเอ่ยชื่อที่ผุดขึ้นในความคิด

"นิกซ์..." เขาพึมพำ ดึงความสนใจของลิเลียน่าให้หันมามองด้วยความสงสัย

"เทพีแห่งรัตติกาล?" ลิเลียน่าทวนคำ ดวงตาเธอเบิกกว้างด้วยความเข้าใจ "นั่นอาจเป็นไปได้... แต่..." เธอลังเลเล็กน้อย

คูเปอร์พยักหน้า ก่อนจะเดินวนเป็นวงกลมเล็กๆ มือลูบคางครุ่นคิด "ใช่ แต่มันไม่สมเหตุสมผล" เขาหยุดเดิน หันมาหาน้องสาว "นิกซ์เป็นหนึ่งในเทพปฐมกาล พลังของเธอ... มันยิ่งใหญ่เกินกว่าจะถูกใครควบคุมได้ง่ายๆ"

เขาหยุดชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อ "และถ้าเธอต้องการทำอะไรแบบนี้ เธอคงไม่ทำด้วยวิธีที่... ดูประหลาดแบบนี้" สีหน้าของเขาฉายแววครุ่นคิด "มันต้องมีอะไรมากกว่านี้..."

ลิเลียน่าพยักหน้าเห็นด้วย เธอหันกลับไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ นิ้วเรียวบางเลื่อนเมาส์อย่างรวดเร็ว "ถ้างั้นลองมาดูข่าวอื่นๆ ด้วยกันดีกว่าค่ะ บางทีอาจจะมีเบาะแสอะไรที่เราพลาดไป" เธอเสนอ รอยยิ้มสดใสประดับบนใบหน้า แม้แววตาจะฉายความกังวลอยู่ลึกๆ

เสียงซุบซิบของเหล่าลูกเฮอร์เมสดังแว่วมาเป็นระยะ บางคนหันมามองพวกเขาด้วยความสนใจ ในขณะที่บางคนยังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอของตัวเอง ความตึงเครียดในอากาศเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆ กับแสงอาทิตย์ที่ยังคงสาดส่องอย่างไม่มีทีท่าว่าจะจางหาย ราวกับว่าเวลากำลังถูกแช่แข็งไว้ในช่วงทิวาอันยาวนานไม่สิ้นสุด

คูเปอร์หยุดเดินวน สายตาจับจ้องไปที่หน้าต่างด้านนอก ที่แสงอาทิตย์ยังคงสาดส่องไม่มีทีท่าว่าจะลับขอบฟ้า ความคิดของเขาเริ่มวิเคราะห์ถึงผลกระทบที่อาจเกิดขึ้น

"ถ้าดวงอาทิตย์ไม่ตกดิน..." เขาพูดช้าๆ "ระบบนิเวศทั้งหมดจะเสียสมดุล พืชจะไม่สามารถดำเนินวงจรชีวิตตามปกติได้ สัตว์กลางคืนจะได้รับผลกระทบ และที่น่ากลัวที่สุด..."

ลิเลียน่าคลิกเปิดข่าวใหม่บนหน้าจอ "ดูนี่สิคะ" เธอชี้ไปที่พาดหัวข่าว "นักวิทยาศาสตร์รายงานการละลายของน้ำแข็งขั้วโลกเพิ่มขึ้นอย่างผิดปกติในช่วง 24 ชั่วโมงที่ผ่านมา อุณหภูมิในแถบขั้วโลกสูงขึ้นกว่าค่าเฉลี่ยถึง 5 องศา"

คูเปอร์ก้มลงอ่านรายละเอียดเพิ่มเติม ใบหน้าเคร่งเครียดขึ้นทุกวินาที "ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ระดับน้ำทะเลจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เมืองชายฝั่งจะได้รับผลกระทบ แล้วยังไม่นับรวมถึงการเปลี่ยนแปลงของกระแสน้ำในมหาสมุทรที่จะส่งผลต่อสภาพอากาศทั่วโลก"

"แล้วนี่ค่ะ" ลิเลียน่าเลื่อนไปอีกข่าวหนึ่ง "มีรายงานว่าสัตว์หลายชนิดเริ่มแสดงพฤติกรรมผิดปกติ นกอพยพบางฝูงบินวนเวียนอยู่ในพื้นที่เดิม ราวกับสูญเสียการรับรู้เวลา"

คูเปอร์สูดหายใจลึก มือกุมขมับ "เราต้องหาทางแก้ให้ได้ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ถ้าโลกต้องเผชิญกับวันที่ไม่มีวันสิ้นสุด..." เขาไม่กล้าพูดต่อ เพราะผลลัพธ์ที่อาจเกิดขึ้นช่างน่าหวาดกลัวเกินกว่าจะจินตนาการ

"แต่ถ้าไม่ใช่นิกซ์..." ลิเลียน่าพูดเบาๆ "แล้วใครกันที่มีพลังมากพอจะทำเรื่องแบบนี้ได้?"

เสียงซุบซิบรอบๆ ดังขึ้น เมื่อข่าวใหม่เริ่มปรากฏบนหน้าจอของเหล่าลูกเฮอร์เมส ทุกคนต่างรู้ดีว่าพวกเขากำลังแข่งกับเวลา ในขณะที่แสงอาทิตย์ยังคงสาดส่องไม่เปลี่ยนแปลง เหมือนนาฬิกาทรายที่ทรายด้านบนไม่ยอมไหลลงมา ทิ้งให้โลกค้างอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ลิเลียน่าลูบไหล่คูเปอร์เบาๆ "โดยปกติแล้วค่ายฮาล์ฟบลัดจะมีการรวมกลุ่มคนที่มีความสามารถเพื่อจัดการกับวิกฤตการณ์แบบนี้ แต่ตอนนี้..." เธอส่ายหน้าเบาๆ "ดูเหมือนว่ายังไม่มีการจัดตั้งทีมขึ้นมาเลย.. แต่หนูว่าคงอีกไม่นานหรอกค่ะ อาจต้องรอมีคำพยากรณ์ออกมาก่อน"


"ไม่แน่นะคะ พี่หรือหนูอาจได้ไปเป็นผู้กอบกู้ค่ำคืนกลับมาก็ได้นะ" ลิเลียน่ากล่าวปลอบใจคูเปอร์ที่ดูหวั่นวิตก แม้จิตใจเธอจะมีความกังวลแต่ทุกข์ใจไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา


คูเปอร์ถอนหายใจยาว ความทรงจำเกี่ยวกับการเผชิญหน้ากับราชสีห์นีเมียนและสฟิงซ์ยังคงหลอกหลอนเขา หากไม่มีแซเทอร์คอยนำทาง เขาคงไม่มีวันมาถึงค่ายได้ด้วยซ้ำ ตอนนี้แค่คิดถึงเหตุการณ์นั้น ขาของเขาก็ยังสั่นไม่หยุด

"ถ้าฉันแข็งแกร่งกว่านี้..." เขาพึมพำ แต่ก็รู้ดีว่าในสถานการณ์เช่นนี้ เขาทำได้เพียงภาวนาให้มีใครสักคนที่มีความสามารถมากพอจะแก้ไขปัญหานี้ได้ทันเวลา ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

+15 exp สำหรับดูข่าวสาร

Cooper HEROES

บทที่ 13

ฮัลโล โมชิ โมชิ พ่อจ๋าแม่จ๋าได้ยินไหม

หลังเสร็จภารกิจของวัน คูเปอร์ก็มุ่งหน้าไปยังอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ของบ้านเฮอร์มีส สถานที่หมายเลข 11 ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความสับสนวุ่นวายแต่ก็อบอุ่นในแบบของมัน บ้านหลังนี้เป็นเหมือนสวรรค์สำหรับเดมิก็อดที่อยากเชื่อมต่อกับโลกภายนอก มันคือจุดเชื่อมโยงที่หายากระหว่างชีวิตมหัศจรรย์ในค่ายฮาล์ฟบลัดและความเป็นจริงของมนุษย์ธรรมดา

สถานที่เพียงหนึ่งเดียวในค่ายที่สามรถเชื่อต่อกับสัญญาณอินเตอร์เน็ตได้ (หรืออย่างน้อยก็เท่าที่เขารู้) ในค่ายฮาล์ฟบลัดที่มีสัญญาณอินเทอร์เน็ตและโทรศัพท์ที่เชื่อมต่อกับโลกภายนอกได้อย่างไหลลื่น ทั้งยังมีบริการส่งพัสดุและข้อความลับผ่าน Hermes Express ที่รวดเร็วเกินความคาดหมาย

คราวก่อนที่เขามาที่นี่ น้องสาวร่วมแม่อย่างลิเลียน่าตามติดมาด้วย ตั้งอกตั้งใจช่วยเขาค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับ "กลางคืนที่หายไป" ซึ่งเป็นเรื่องปริศนาที่ประสบตั่งแต่วันแรกๆที่เข้าค่าย แต่วันนี้เขาไม่ได้มาตามล่าคำตอบแบบนั้น ชายหนุ่มเพียงอยากติดต่อพ่อแม่บุญธรรมของเขา เจมส์และมาเรีย การเชื่อมต่อกับพวกเขาทางโทรศัพท์ถือเป็นสิ่งเล็กๆ ที่ช่วยให้รู้สึกเหมือนกลับไปสู่ชีวิตปกติ แม้เขาจะอยู่ในโลกที่มีเทพเจ้า โอลิมเปียน และสิ่งมีชีวิตในตำนานเต็มไปหมด

คูเปอร์ก้าวเข้าไปในห้องอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ กลิ่นอ่อนๆ ของกระดาษห่อขนมกับกาแฟที่ถูกทิ้งไว้จนเย็นเจือจางในอากาศ รอบข้างมีเสียงแป้นพิมพ์กระทบกันดังกรุ๊งกริ๊ง คอมพิวเตอร์บางเครื่องยังค้างอยู่ที่เกมออนไลน์ยอดนิยมที่เหล่าลูกหลานเฮอร์มีสโปรดปราน บางเครื่องก็เปิดเว็บขายของฝาก

รอบตัวเขามีเสียงจอแสดงผลกะพริบ แป้นพิมพ์ดังรัวๆ เสียงห่ามๆ ของลูกหลานเฮอร์มีสหัวเราะคิกคักที่มุมหนึ่ง ขนมขบเคี้ยวกระจัดกระจายบนโต๊ะ บางคนแอบลักไอเท็มในเกมออนไลน์จากคนกันเองเหมือนเป็นกีฬา ขณะที่อีกคนหนึ่งกำลังสั่งพัสดุอย่างลับๆ  ซึ่งว่ากันว่าสั่งได้ทุกอย่าง

คูเปอร์เดินลึกเข้ามาในห้อง เสียงรองเท้าของเขาดังแผ่วเบาบนพื้นไม้เก่าที่เต็มไปด้วยร่องรอยการใช้งาน สายตาเหลือบไปเห็นป้ายรหัส Wi-Fi ที่ติดอยู่ที่มุมเสาเหมือนจะบอกว่า 'คุณจะติดต่อโลกภายนอกได้ แต่จงเตรียมใจเผื่อเหตุการณ์แปลกๆ' ข้างๆ ป้ายมีตัวหนังสือเล็กๆ กำกับว่า ‘การใช้สัญญาณนี้อยู่ภายใต้ความกรุณาของเทพผู้ว่องไวที่สุดแต่ไม่การันตีว่าไม่มีใครแอบฟัง’

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาหลังไม่ได้ใช้งานมาหลายวันหลังมาถึงค่าย ไม่ใช่เพราะไม่อยากใช้แต่เพราะไม่มีสัญญาณ กดหมายเลขหาพ่อบุญธรรมของเขา เจมส์ เพราะเจมส์เป็นคนมีโทรศัพท์ติดตัวเสมอ ต่างจากมาเรียที่มักลืมไว้ที่ไหนสักแห่ง และเมื่อเบอร์ถูกส่งออกไป เสียงเรียกสายก็ดังขึ้นเพียงสองครั้ง ก่อนปลายสายจะรับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำคุ้นเคย

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าใครครับ”  

“พ่อ ผมเอง คูเปอร์” เขาตอบทันที

ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ เสียงเหมือนเจมส์กำลังยิ้ม แต่ก็มีความระแวดระวังเจืออยู่ “แอบออกจากค่ายมาโทรหาหรือเปล่า”  

ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ แม้รู้ว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็น “เปล่าครับ ผมยังอยู่ในค่าย ที่นี่มีสัญญาณโทรศัพท์ที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ของบ้านเฮอร์มีส”

เจมส์ทำเสียงรับรู้ในลำคอ แต่คำพูดถัดมากลับติดจะพึมพำเบาๆ คล้ายไม่ตั้งใจให้เขาได้ยิน “อะไรๆ มันก็เปลี่ยนไป”  

คำพูดนั้นสะกิดใจคูเปอร์อย่างจัง เขารู้สึกเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่เบื้องหลังคำพูดธรรมดานั้น แต่ยังไม่ทันถาม เสียงมาเรียก็ดังขึ้นในสาย  

“ใครโทรมาเหรอ”

“คูเปอร์ โทรมา” เจมส์ตอบ  

“ขอฉันคุยหน่อย!” มาเรียแย่งโทรศัพท์ไปจากมือสามีอย่างไม่รีรอ “นี่แอบออกมาหรือเปล่า โทรมาจากเบอร์อะไร ทำไมมันดูแปลกๆ เบอร์โทร 444-444-4444 ฟังดูเหมือนเบอร์สายลับหรือเลขหวยยังไงไม่รู้”

ชายหนุ่มกลั้นหัวเราะไว้ เขาพยายามจะอธิบายอีกรอบว่าที่นี่มีเครือข่ายพิเศษที่บ้านเฮอร์มีสจัดไว้ให้ แต่ดูเหมือนมาเรียจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่ดี แต่ความสงสัยยังคงตีวนอยู่ในใจ ทำไมพวกเขาทั้งคู่ถึงพูดเหมือนรู้จักค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นอย่างดี ไม่ใช่แค่ในฐานะที่รู้มาจากเรื่องเล่า แต่เป็นความรู้เชิงลึก ราวกับเคยมีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรง  

มาเรียยังไม่หยุดยิงคำถาม เธอถามไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เรื่องสภาพอากาศในค่ายจนถึงอาหารการกิน คูเปอร์พยายามตอบไปอย่างสุภาพ โดยเลี่ยงไม่บอกว่าเขาเคยซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจากมินิมาร์ทในค่ายมากินแก้หิวในบางวันเพราะขี้เกียจไปโถงอาหาร แต่เรื่องการเดินทางมาค่าย เขาบอกตามตรงว่าเขาต้องหลบหนีทั้งราชสีห์นีเมียนและสฟิงซ์ แต่โชคดีที่มาถึงโดยปลอดภัย  

ระหว่างที่เขาพูด ความสงสัยก็ยิ่งเพิ่มพูนในใจ ทำไมพ่อแม่บุญธรรมของเขาดูเหมือนจะรู้มากกว่าที่ควร พวกเขารู้จักค่ายนี้ได้ยังไง และทำไมถึงพูดราวกับเคยผ่านประสบการณ์ตรง  

ชายหนุ่มสูดหายใจลึก ก่อนถามอย่างระมัดระวัง “พ่อ แม่ พวกคุณรู้เรื่องค่ายฮาล์ฟบลัดได้ยังไงเหรอ”

ความเงียบชั่วขณะทอดยาวราวกับเวลาหยุดหมุนไปชั่วครู่ เขาได้ยินเสียงเจมส์ถอนหายใจเบาๆ คล้ายกำลังตัดสินใจ ก่อนที่มาเรียจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ถึงเวลาแล้วสินะที่เราต้องบอกความจริง”  

คูเปอร์นิ่งฟัง รู้สึกเหมือนลมหายใจของตัวเองเบาหวิวอย่างประหลาด  

“พ่อแท้ๆ ของลูกเป็นเพื่อนสนิทของเรามาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย” มาเรียเริ่มเล่า “เขาเป็นคนที่มีเสน่ห์สุดๆ ฝันอยากเป็นดาราจอเงิน หลังเรียนจบ เขาย้ายไปแคลิฟอร์เนียเพื่อทำตามฝัน ส่วนเราสองคนก็ทำงานเป็นอาจารย์ในพอร์ตแลนด์”

เธอเล่าถึงวันที่พวกเขาได้รับข่าวว่าพ่อแท้ๆ ของคูเปอร์ประสบอุบัติเหตุทางถนน ระหว่างเดินทางมาหาพวกเขา เขาถูกพบเสียชีวิตในรถที่ฝนตกกระหน่ำ ส่วนคูเปอร์ในวัยทารกได้รับการช่วยเหลือไว้จากกู้ภัยที่เข้ามาช่วยเหลืออย่างทันท่วงที จึงช่วยออกมาได้โดยปลอดภัย  และเนื่องจากพ่อของเขาเป็นเด็กกำพร้าและได้ระบุในพินัยกรรมให้เจมส์และมาเรียเป็นผู้ปกครองลูกชายหากเขาเสียชีวิตหรืออยู่ในสถานะที่ไม่สามารถเลี้ยงดูบุตรได้ คูเปอร์จึงถูกเลี้ยงดูมาโดยพวกเขาทั้งสอง  

เรื่องราวเหล่านี้ทำให้คูเปอร์นิ่งอึ้ง ราวกับมีน้ำหนักบางอย่างทับลงบนหัวใจ ความรู้สึกที่ว่าเขาถูกปิดบังบางอย่างไว้ตลอดชีวิตทำให้เขาทั้งโล่งใจและหวั่นไหว ความสงสัยใหม่ผุดขึ้นมาแล้วทำไมพ่อแท้ๆ ของเขาถึงได้ไว้ใจเขียนพินัยกรรมให้มาเรียและเจมส์เลี้ยงดูเขาล่ะ ทั้งที่หากวิเคราะห์จากบทสนทนาเมื่อครู่พ่อของเขายังไม่ได้บอกหรือนำเขาไปให้เจมส์และมาเรียเจอหน้าเลย และที่สำคัญคำถามที่ชายหนุ่มถามไปยังไม่ได้รับคำตอบเลย

“แล้วทำไมพวกคุณถึงรู้เรื่องค่ายนี้” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง  

เจมส์เป็นคนตอบ คราวนี้น้ำเสียงของเขานุ่มลึกกว่าเดิม “เพราะ... เราก็เป็นเดมิก็อดเหมือนกับลูก… ”  

ความเงียบเข้าปกคลุมไปชั่วครู่ คูเปอร์รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนช้าลง ปมความคิดเริ่มคลี่ออกคำตอบของเจมส์ทำให้เขาเข้าใจอะไรมากขึ้น

“พ่อแท้ๆ ของลูกน่าจะได้รับคำแนะนำจากแม่แท้ ๆ ของลูก ให้ฝากฝังลูกกับเรา เพราะเธอรู้ว่าเราจะดูแลลูกได้” มาเรียพูดเสริม  

หลังวางสาย โทรศัพท์ในมือของคูเปอร์หนักอึ้งอย่างประหลาด เขารู้ว่าต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจกับทุกสิ่งที่ได้ยิน แต่ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าชีวิตของเขาเพิ่งถูกเปิดประตูไปสู่อีกบทหนึ่งที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน  

เสียงจอคอมพิวเตอร์ดังแว่วมาอีกครั้ง ดึงเขากลับสู่ปัจจุบัน คูเปอร์มองรอบห้องอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ เขามองไปรอบๆ ก่อนจะถอนหายใจยาว แล้วคิดในใจว่า บางที การรู้ความจริงทั้งหมดก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตง่ายขึ้นเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินหน้าต่อไป

Nymeria HEROES

31-12-2024 10.15 AM

I want to be your everything little darling

ร่วมบริจาคแคมเปญ

            แสงอาทิตย์อ่อนโยนสาดส่องผ่านยอดไม้ที่โอบล้อมค่ายฮาล์ฟบลัด เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วประสานกับเสียงพูดคุยของเหล่าเดมิก็อดที่เพิ่งตื่นจากการพักผ่อน บ้านพักแต่ละหลังเริ่มมีชีวิตชีวาอีกครั้งหลังจากคืนอันเงียบสงบ ไนมีเรียเด็กสาวผู้โดดเด่นในความสง่างามของเรือนผมสีบลอนด์ยาวและดวงตาสีเฮเซลลึกลับ เดินทอดน่องผ่านลานกว้างในชุดลำลองเรียบง่าย เธอมุ่งหน้าไปยังเคบินเฮอร์มีส สถานที่ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงฝีเท้า และความจอแจตามสไตล์บ้านพักที่มีสมาชิกมากที่สุดในค่าย

            เมื่อประตูเคบินเปิดออก เสียงจอแจของเดมิก็อดที่กำลังถกเถียงเรื่องกลยุทธ์เล่นเกมกระดานดังขึ้นทันที ร่างบางก้าวเข้าไปด้วยท่าทางที่สง่างาม แต่น้ำเสียงภายในเงียบสงบเป็นมิตร

            “ขอโทษนะคะ ฉันขอใช้เน็ตได้ไหม?” ไนมีเรียถามพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ

            พวกเด็กหนุ่มสาวในเคบินหยุดกิจกรรมชั่วครู่ ก่อนจะแบ่งพื้นที่ให้เธอไปยังมุมอินเทอร์เน็ตคาเฟ่เล็ก ๆ ที่มีคอมพิวเตอร์หลายเครื่องตั้งเรียงกันอยู่ ไนมีเรียเลือกเครื่องที่ว่างอยู่ตรงมุมห้อง เสียบปลั๊ก เปิดจอ และเริ่มเชื่อมต่อโลกโซเชี่ยล

            หน้าจอคอมพิวเตอร์สะท้อนแสงสีฟ้าจาง ๆ บนพวงแก้มขาว นิ้วเรียวของหญิงสาวพิมพ์คำว่า “Eurydice: Towards the Light” ลงในช่องค้นหา เสียงคลิกเมาส์ดังเป็นจังหวะเบา ๆ คลาริสซ่าผู้สิงสถิตอยู่ในแหวนบนมือขวากระซิบถาม

            “จอสี่เหลี่ยมอีกแล้ว บอกหน่อยสิว่ามันต่างจากรอบที่เธอไปเล่นอะไรแปลกๆ บนโอลิมปัสตรงไหน?”

            ไนมีเรียยิ้มมุมปากราวกับรำลึกถึงความทรงจำบางอย่าง “นี่แคมเปญบริจาคน่ะ มันเป็นเรื่องของยูริไดซ์และออร์ฟีอุส...ตำนานที่เต็มไปด้วยความรักและความเสียสละ ฉันคิดว่ามันน่าสนใจที่เราจะสนับสนุนคนที่อยากเล่าเรื่องนี้ใหม่ในมุมมองที่แตกต่าง”

            บนหน้าจอปรากฏข้อมูลเกี่ยวกับแคมเปญเต็มรูปแบบ ภาพตัวอย่างของฉากที่งดงาม ดนตรีบรรเลงที่สะท้อนถึงความลึกซึ้งของอารมณ์ และคำบรรยายที่อธิบายถึงความตั้งใจของผู้สร้างโครงการดึงดูดความสนใจของเธอ

            หญิงสาวนั่งพิจารณาข้อมูลอยู่นาน แต่ในใจลึก ๆ เธอรู้คำตอบของตัวเองตั้งแต่แรกแล้ว เธอพิมพ์จำนวนเงินบริจาคลงในช่อง พร้อมกรอกข้อมูลการชำระเงิน 1,000 ดอลลาร์จะช่วยสนับสนุนศิลปินเหล่านี้ได้อีกไกล

            “หนึ่งพันดอลลาร์นี่ไม่น้อยเลยนะ เธอทำงานอย่างหนักพอใช้บัญชีปกติไม่ได้” คลาริสซ่าแซว “ฉันหวังว่าผลงานจะออกมาคุ้มค่ากับการลงทุนของเธอ”

            “เงินเป็นแค่เครื่องมือ คลาริสซ่า” ไนมีเรียตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่หนักแน่น “แต่การสนับสนุนศิลปะและความคิดสร้างสรรค์คือการลงทุนในความงามของโลกใบนี้”

            ขณะที่การชำระเงินเสร็จสิ้นเธอเอนกายพิงพนักเก้าอี้ สูดลมหายใจลึก ปล่อยใจให้ล่องลอยกลับไปยังความทรงจำในวัยเด็ก เสียงของพ่อที่เล่านิทานในค่ำคืนฤดูหนาว เรื่องราวของออร์ฟีอุสที่เล่นพิณจนสะกดวิญญาณแห่งนรก และความรักที่ไม่ยอมแพ้ของเขาที่มีต่อยูริไดซ์ มันเป็นหนึ่งในนิทานที่หล่อหลอมจิตใจของเธอให้เชื่อในพลังของความรักและความหวัง

            “ฝากข้อความไว้ให้เอเดรียนหน่อยดีกว่า” เธอพึมพำเบา ๆ “ป๋าคงวุ่นอยู่กับการบินไปรอบโลกเพื่อหาวุตถุโบราณเหมือนเคย..”

            เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการไนมีเรียปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์และลุกขึ้นยืน เสียงโหวกเหวกในเคบินเฮอร์มีสยังคงดำเนินไปตามปกติ หญิงสาวกล่าวขอบคุณเจ้าของเคบินก่อนจะก้าวออกไปสู่อากาศสดชื่นด้านนอก

ร่วมบริจาคแคมเปญ Eurydice towards the Light 1,000 ดอลล่าร์

รางวัล: +35 EXP ,  14 ดรักม่า และ 100 ศรัทธา

- หินตีบวก 2 ก้อน

ความโปรดปรานจากอีรอส+35 แต้ม

ความโปรดปรานจากอะพอลโล(แฝง) +20 แต้ม 

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15 (อพอลโล่) @God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Dean HEROES

275

เสพงานศิลป์มันก็จะแพงนิดนึง

               

               01/01/2025 เวลา 13.21 น.

               ดีนมาเช็คของที่สั่งซื้อจากอินเทอร์เน็ตที่กระท่อมเฮอร์มีสแต่ก็ยังไม่มีอะไรมาส่ง ทว่าวันนี้ชายหนุ่มไม่ได้มาเยือนกระท่อมหมายเลขสิบเอ็ดเพียงแค่เช็คของ แต่เขายังมีธุระอื่นให้ทำมากมาย เริ่มต้นอย่างเช่นทุกครั้งคือโทรศัพท์หาครอบครัวที่ซานอันโตนิโอเพื่อสวัสดีปีใหม่ คุยกันนานสองนานร่วมชั่วโมงแต่นั่นคือเรื่องปกติ จากนั้นเช็คสารทุกข์สุขดิบของเหล่าผองเพื่อนที่ยังเข้ามาทักทายกันอยู่

               แนนซี่ เกรย์สัน เพื่อนสาวจากคณะวิทยาศาสตร์ ได้ดิบได้ดีจากงานอินฟลูเอนเซอร์ออนลี่แฟน ซึ่งไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันกับสาขาที่เรียนเลยแม้แต่น้อย แต่ถ้าบอกว่าได้ดีก็คือดีนั่นแหล่ะ เพิ่มเติมคือเปลี่ยนแฟนใหม่รับปีใหม่ จะชมว่าเลิศมาก..ก็ออกจะแปลก ๆ นิดหน่อย

               จูน เอเวอร์เรตต์ ผู้จัดการสาวจากร้านเวนดีส์สาขาบอร์ดเวย์หกห้าศูนย์ เธอบอกว่าทุกอย่างเหมือนเดิม ทุกคนสบายดี แต่น่าเสียดายนิดหน่อยตรงที่ลุงโจ รองผู้จัดการที่ดีนเคยสนิทสนมเหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่ พออีกฝ่ายรู้ว่าเขาคบกับผู้ชายเขาก็มีท่าทีหมางเมินทันที เพราะว่าโจเป็นคนที่เคร่งศาสนา คงจะรับอะไรแบบนี้ไม่ได้ ซึ่งดีนก็เข้าใจ เขาเปลี่ยนความคิดอีกฝ่ายไม่ได้ จะให้เขาเลิกกับแมคเคนซีก็ไม่ได้อีกเพราะในเมื่อคนมันรักไปแล้วก็มีแต่ต้องรักต่อไป หากใช้ภาษาแบบหนังจีนคงประมาณว่า ‘วาสนาของดีนและโจได้สิ้นสุดลงแล้ว’ ล่ะมั้ง

               โทนี่ จาน แชร์เมทชาวจีนในอะพาร์ตเมนต์ใกล้มหาวิทยาลัย ตอนนี้ย้ายรกรากกลับไปจีนแผ่นดินใหญ่กับแฟนสาว หมอนั่นบอกว่าไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับปีใหม่สากล เพราะธรรมเนียมปีใหม่จีนน่าสนใจกว่าเยอะ ที่บอกว่าน่าสนใจก็เพราะว่ามีการแจกเงิน น่าสนใจจริง ๆ แหล่ะ แต่อย่าให้รู้เชียวว่าคนที่บอกว่าไม่ตื่นเต้นกับวันสิ้นปีแชร์ภาพสวัสดีปีใหม่ ซึ่งเลื่อนเข้าไปดูในโปรไฟล์ของหมอนั่นก็เห็นไปฉลองเคาท์ดาวน์กับแฟนสาวอยู่ ว่าแต่หมอนี่ก็ยังไม่ทิ้งเฟซบุ๊กแฮะ ถึงขนาดมุดวีพีเอ็นมาเล่น โซเชียลเครดิตติดลบแน่ ๆ

               วิลเลี่ยม เอ็ดเวิร์ด คนที่เหมือนเขียนชื่อต่อกันเป็นเพื่อนต่างมหาวิทยาลัยที่รู้จักกันในงานวิ่งมาราธอน และพอได้รู้จักกันวิลเลี่ยมก็ชอบชวนมาชมนิทรรศการหุ่นยนต์ของคณะวิศวกรรมบ่อย ๆ ด้วยความเป็นนักกีฬาของอีกฝ่ายดีนไม่ได้เห็นอัพเดทใหม่ ๆ นอกจากการไปร่วมแคมเปญวิ่งมาราธอนช่วงสิ้นปีที่แล้ว

               ได้เห็นอัพเดทชีวิตของเพื่อน ๆ แต่ละคนก็อมยิ้มที่มุมปาก แม้ว่าวิถีชีวิตของเขาคล้ายจะถูกตัดขาดจากโลกภายนอก แต่อย่างน้อยก็สามารถคุยกับทุกคนได้นาน ๆ ครั้งด้วยอินเทอร์เน็ต

               เอาล่ะจบงานสังคมทีนี้ก็มาถึงการหาข้อมูลการเดินทางไปเที่ยวเมืองนีออม ประเทศซาอุดิอาระเบีย คำว่า ‘สิ่งที่ควรรู้เมื่อไปซาอุดิอาระเบีย’ ถูกกรอกลงในช่องค้นหา จากนั้นข้อมูลหลากหลายก็ขึ้นมาให้อ่าน

               สิ่งที่ควรรู้เมื่อไปซาอุดิอาระเบียประการแรกคือเรื่องของขนบธรรมเนียมและวัฒนธรรมที่แตกต่าง แม้ว่าซาอุดิอาระเบียจะเป็นเมืองของสุลต่านผู้มั่งคั่งร่ำรวย แต่คนกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นเป็นชาวมุสลิม ดังนั้นการแต่งกายควรจะสุภาพ กางเกงขาสั้นเป็นสิ่งต้องห้าม (แต่ว่าใครจะใส่กางเกงขาสั้นในฤดูหนาวกัน) นอกจากนี้การใช้ขนส่งสาธารณะยังต้องแยกชายหญิง สำหรับคนที่มาจากประเทศแห่งเสรีภาพคิดว่าเรื่องนี้เป็นอะไรที่แสนประหลาด ทว่าก็น่าเรียนรู้ไปพร้อม ๆ กัน เรื่องอาหารการกินชาวมุสลิมไม่กินหมู แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา ซึ่งปัญหาน่าจะเป็น.. เขาสามารถรับประทานอาหารที่มีเครื่องเทศร้อนแรงไหวหรือเปล่า

               ประการต่อมาที่สำคัญไม่แพ้กันนั่นคือเรื่องวีซ่า คราวนี้ซาอุดิอาระเบียไม่ใช่ประเทศที่ฟรีวีซ่าเหมือนไทยแลนด์ จะเนียนยื่นพาสปอร์ตเป็นหลักฐานการเช่าที่พักคงไม่ได้ ไหนจะยานพาหนะอีก สงสัยคงได้ขึ้นยานพาหนะที่แยกชายหญิงจริง ๆ

               ‘หรือว่าเราจะเอาควีนไปด้วยดีนะ?’

               ดีนยังไม่เคยเดินทางไกลไปกับเพกาซัสของเขา อาจเป็นวาระโอกาสที่เหมาะสมแล้วก็ได้ที่ทั้งสองจะได้ออกเดินทางร่วมกันเพื่อสานสัมพันธ์ให้สนิทสนมกันยิ่งขึ้นกว่าเดิม

               ประการที่สามเรื่องของสภาพภูมิอากาศที่ร้อนอบอ้าวเมื่อเดินทางผ่านทะเลทราย ดังนั้นน้ำดื่มจึงเป็นสิ่งที่สำคัญเป็นอย่างยิ่ง แล้วในฐานะบุตรแห่งโพไซดอน เขายิ่งต้องพกน้ำไปเยอะ ๆ เผื่อจะมีประโยชน์เมื่อต้องต่อสู้

               ประการที่สี่เรื่องภาษา เรื่องนี้ดีนมีแผนไว้ว่าก่อนขึ้นรถไฟเฮเฟตัสเขาจะแวะไปซื้อโทรศัพท์เดมิก็อดอะไรนั่นที่ย่านโซโห จากนั้นก็ใช้แอปพลิเคชั่นแปลภาษาล้วน ๆ ในการเดินทางต่างแดน

               ประการที่ห้า เรื่องสุขภาพ ความปลอดภัย และประกันการเดินทาง อื่ม… ไม่มีเลยสักอย่าง

               สิ่งที่ดูจะเป็นปัญหาอย่างยิ่งยวดสำหรับเดมิก็อดหนุ่มคงไม่พ้นเรื่องวีซ่า จะมีครั้งไหนไหมนะที่เขาจะได้เข้าเมืองอย่างถูกกฎหมาย จะได้หาที่พักง่าย ๆ หน่อย เมื่อคิดเช่นนั้นปลายนึ้วจึงกดแป้นพิมพ์ ‘ที่พักสำหรับการเข้าประเทศซาอุดิอาระเบียแบบผิดกฎหมาย’

               บ้าไปแล้วแน่ที่คิดจะหาข้อมูลนี้! แต่ให้ตายสิ พอเขาเริ่มพิมพ์ตัวอักษรแถบข้อมูลที่คนเก่า ๆ เคยใช้คอมพิวเตอร์เครื่องนี้เสิร์จก็ขึ้นมา ‘ที่พักสำหรับการเข้าประเทศ____แบบผิดกฎหมาย’ ในช่องว่างนั้นมีชื่อของนานาอารยะประเทศขึ้นมาเชียวล่ะ ทั้ง รัสเซีย ยูเครน จีน ปารีส และอื่น ๆ อีกมากมาย

               อย่างน้อยก็รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยที่มีคนคิดทำเรื่องห่าม ๆ แบบเดียวกัน แต่ข้อมูลผิดกฎหมายคงหาไม่ได้ในกูเกิ้ลหรอกถ้าไม่ได้มุดวีพีเอ็นไปเข้าดาร์กเว็บ ไม่แน่ว่าเขาอาจต้องไปนอนกลางดินกินกลางทรายเหมือนตอนทำภารกิจเดินทาง ไม่ใช่การเดินทางสวยหรูแบบตอนที่ไปกับแมคเคนซีที่ใช้เงินฟาดหัวเอา

               ‘ถ้างั้นเตรียมเต๊นท์ไปด้วยดีกว่า’

               จากนั้นเขาก็หาข้อมูลการเดินทางจากเมืองหลวงอย่างริยาดไปนีออม บอกได้เลยว่าโคตรไกล แม้ไม่ไกลเท่านิวยอร์กไปซานอันโตนิโอ แต่ก็ถือว่าไกลในพื้นที่ไม่คุ้นชิน ด้วยการเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมาย ไม่รู้ภาษา เดินทางคนเดียว และเป็นเดมิก็อด

               ช่วงนี้ยิ่งได้ข่าวลือบ่อย ๆ ว่าเด็กในค่ายมักถูกเทพเจ้าท้องถิ่นรังควาน… หวังว่าครานี้คราวซวยจะไม่ตกแก่ตน

               ดีนใช้เวลาวางแผนการเดินทางอยู่นานสองนานก่อนจะส่งข้อมูลทั้งหมดเข้าโทรศัพท์มือถือของตนเอง ยังมีส่วนที่ขาดหาย บางทีเขาควรไปสอบถามซิลเวอร์ผู้มีประสบการณ์เดินทางทำภารกิจอย่างโชกโชน ไหน ๆ ก็ได้เจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้ว และหากไม่ได้คำตอบก็คงมั่ว ๆ ไปเอง ถึงตอนนั้นถ้าตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากพ่อ ๆ จะลงมาช่วยหรือเปล่านะ? เป็นเรื่องน่าคิดแต่ขอให้เป็นหนทางสุดท้ายก็แล้วกัน

               “เหลืออะไรที่ต้องทำอีกหว่า…” ดีนไล่ดูเช็คลิสต์ไปเรื่อย ๆ จนมาถึงภาพกระดานหินที่เขาถ่ายรูปมา “เอ้อ.. ยังมีภารกิจบริจาคเงินนั่นอยู่อีกนี่หว่า”

               ชายหนุ่มกรอกแอดเดรสลงไปตามที่เทพอีรอสแปะไว้ให้ ดีนไม่รู้หรอกว่าอีรอสคือใครจนกระทั่งเสิร์จหาเจอว่าเขาคือเทพองค์เดียวกับคิวปิด กลายเป็นว่าชื่อโรมันคุ้นหูกว่าเสียอย่างนั้น คงเช่นเดียวกับมารดาของเขา ดีนคุ้นชื่อเทพีวีนัสมากกว่าอะโฟร์ไดท์ด้วยเช่นกัน

               วีดีโอการแสดงค่อนข้างน่าประทับใจ แม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องด้านการตีความความหมายผ่านผลงานศิลปะก็ตาม แต่ก็ถือว่าเขาชอบดูอะไรแบบนี้อยู่ดี

               “เอาล่ะ ต้องบริจาคเงินเท่าไรกันนะ... หนึ่งพันถึงห้าพันดอลลาร์ โคตรจะแพงเลย”

               แต่ช่วยไม่ได้ ในเมื่อตัดสินใจรับงานมาแล้ว และเขารู้ดีว่าการเสพงานศิลป์เป็นอะไรที่ค่าใช้จ่ายสูงปรี๊ด แต่ถึงอย่างนั้นก็…

               “เอาไปพันนึงพอ..”

               แต่ที่สอง ปากกับสมองดันไม่สัมพันธ์กัน เขากดเลขห้าตามด้วยศูนย์สามตัว แทนที่จะเป็นเลขหนึ่งพัน จะด้วยความเคยชินหรือประมาทเลินเล่อก็ตาม เขากวาดสายตาเร็วเกินไปยังไม่ทันได้อ่านข้อความทั้งหมดนิ้วก็กดลงที่ปุ่มโอนเงิน จากนั้นข้อความแจ้งเตือนก็ขึ้น

               ยอดเงินออก 5,000 ดอลลาร์..

               “เฮ้ย!!!” ชายหนุ่มร้องลั่นร้านอินเตอร์เน็ต จำนวนเงินที่ถูกโอนผิดไปทำเอาเขาเหงื่อแตก “ติดต่อธนาคาร! ติดต่อธนาคาร!”

               ทว่าระหว่างที่กำลังลนลานอยู่นั่นเอง… ปิ๊ง! ดอกกุหลาบสีทองอร่ามได้ปรากฏอยู่เบื้องหน้าสองดอก ความหมายของมันคือหมดสิทธิ์อายัติเงินในบัญชี

               ดีนได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ แบบนี้ห้านาทีเห็นจะได้..

               ‘โอเค.. ห้าพันก็ห้าพัน’

               แม้จะคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้แข้งขาของเขากลับอ่อนแรงไปหมด

สำเร็จภารกิจ: ร่วมบริจาคแคมเปญ

บริจาคเงิน 5,000 ดอลลาร์

รางวัล: กุหลาบสีทอง 2 ดอก
2 Point, 14 ดรักม่า และ 100 ศรัทธา
หินตีบวก 2 ก้อน

ความโปรดปรานจากอีรอส+35 แต้ม
ความโปรดปรานจากอะพอลโล(แฝง) +20 แต้ม

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Mackenzie BELIEVER

75. Discover destination

-08.01.25  /  10:12AM.-

เมื่อวานกว่าจะพูดคุยกับคุณไครอนเสร็จก็เข้าสู่ช่วงเย็นย่ำแล้ว ยอมรับว่าข้อมูลที่ได้รับมานั้นค่อนข้างหนักหน่วงจนเริ่มปวดหัว แมคเคนซีจึงตัดสินใจว่าจะพักทุกอย่างเกี่ยวกับภารกิจไว้เพียงเท่านี้ก่อน แล้วค่อยมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งในวันถัดไป

.

.

.

วันรุ่งขึ้นมาถึง หนุ่มชาวอังกฤษไม่รอช้าที่จะเล่าเรื่องทุกอย่างให้คนรักฟัง ทั้งเรื่องแผนการไปจับกริมาลคินที่ปรากฏตัวในเมืองอิธากาที่จำเป็นต้องพับเก็บไว้ก่อน และเรื่องฝันร้ายที่นำไปสู่คำพยากรณ์ภารกิจระดับยาก รวมไปถึงคำแนะนำต่าง ๆ จากคุณไครอน ซึ่งปฏิกิริยาตอบรับของอีกฝ่ายก็เป็นไปตามที่เขาคิดไม่ผิดเพี้ยน

“งั้นตอนนี้ก็เหลือแค่หาข้อมูลเรื่องสถานที่ ไปเอาอาหารเทพ แล้วก็ชวนคนสินะ งั้นฉันไปด้วย ภารกิจการเดินทางมีความยากลำบาก ฉันพอจะมีประสบการณ์ช่วยนายได้นะแมคซี่”

บุตรแห่งโพไซดอนรีบอาสาในทันที

“ขอบคุณมากนะที่รัก แต่นายเองก็มีเรื่องที่ต้องทำ ครั้งนี้ฉันคงไม่รบกวนนายหรอก”

แมคเคนซีรู้สึกซาบซึ้งมากกับความมีน้ำใจและความห่วงใยของอีกฝ่าย  แน่นอนว่าดีนเป็นคนแรกที่เขานึกถึงในการเดินทางไปทำภารกิจครั้งนี้ แต่คนรักของเขาเองก็มีภารกิจรออยู่ที่เมืองนีออมซึ่งอยู่ไกลถึงประเทศซาอุดีอาระเบียเช่นกัน

“ไม่เป็นไรหรอก พ่อคงไม่โกรธหรอกมั้ง ยังไงชีวิตนายก็สำคัญ”

หากจำไม่ผิดดีนเคยเล่าถึงภารกิจที่ต้องไปทำในครั้งนี้ว่าเป็นการ ‘ไปช่วยหาเสียงให้พ่อ’ หรืออธิบายให้ละเอียดกว่านี้ก็คือการโน้มน้าวให้พลเมืองในพื้นที่เกิดความศรัทธาในมหาเทพโพไซดอนมากกว่าเทพอีกสององค์ที่เข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้นั่นก็คือเทพแอรีสและเทพเฮเฟตัส เพื่อให้เทพแห่งจ้าวสมุทรได้มีสิทธิ์อันชอบธรรมในเมืองนีออมซึ่งถือเป็นเมืองใหม่ที่ยังไม่มีเทพเจ้าองค์ใดเข้าไปดูแล

“แต่ฉันไม่อยากให้นายผิดใจกับพ่อ นายควรไปช่วยคนในครอบครัวของนายนะ ส่วนฉันก็จะไปช่วยคนในครอบครัวของฉันเหมือนกัน”

ตั้งแต่มาอยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดแมคเคนซีก็ได้รับรู้ถึงวีรกรรมต่าง ๆ ของเหล่าเทพที่กระทำต่อโลกมนุษย์มากมายเพียงแค่เพราะอารมณ์ส่วนตัว ซึ่งบิดาคนรักของเขาคือหนึ่งในเทพที่มีรายชื่อผ่านตาบนบอร์ดกระดานหินและบอร์ดข่าวสารของค่ายที่ติดประกาศในบ้านใหญ่มากที่สุดเป็นอันดับต้น ๆ หากดีนไม่เข้าร่วมภารกิจนี้ก็ไม่รู้ว่าเทพโพไซดอนจะเกรี้ยวกราดใส่ลูกเหมือนที่ทำกับโลกมนุษย์หรือเหล่าทวยเทพองค์อื่น ๆ หรือไม่

“ก็จริงของนาย…ฉันมาคิดดูอีกที ถ้าไม่ไปช่วยพ่ออาจเกิดเรื่องซวย ๆ ขึ้นกับชาวเมืองนีออม งั้นเอาเป็นพวกเราแยกย้ายกันไปทำภารกิจของตัวเอง แต่ฉันจะโทรศัพท์ไอริสหานายทุกวัน เตรียมกระจกไว้ใกล้ ๆ เลย นายได้รำคาญฉันแน่ ๆ”

ดูท่าดีนเองก็คงรู้นิสัยพ่อของตนเองดี สุดท้ายเจ้าตัวจึงยอมรับและไม่ดึงดันที่จะตามเขาไปอีก

“แน่นอน ฉันจะพกกระจกติดตัวไว้ นายเองก็เตรียมหูไว้ฟังฉันบ่นด้วยล่ะ อ้อ…หลายวันก่อนที่นายบ่นเรื่องเข้าเมือง ฉันมาคิดดูแล้วว่าตัวเองคงไม่ได้ใช้เจ้านี่เท่าไหร่ นายเอาไปใช้สิ น่าจะช่วยตัดปัญหาเรื่องนี้ไปได้”

แมคเคนซีหัวเราะน้อย ๆ พอพูดถึงเรื่องบ่นแล้วก็นึกขึ้นได้ เมื่อช่วงต้นปีอีกฝ่ายเคยบ่นเรื่องการเดินทางเข้าเมืองว่าเป็นเรื่องยุ่งยากหากไม่มีวีซ่า และจากที่สังเกตดูแล้วคนรักของเขาก็ค่อนข้างซีเรียสเรื่องนี้เสียด้วย แต่ในช่วงนั้นแมคเคนซีกำลังถูกฝันร้ายเล่นงานจนแทบพักผ่อนไม่เพียงพอ ส่งผลให้การประมวลผลเรื่องต่าง ๆ พลอยช้าลงตามไปด้วย กระทั่งเมื่อได้หยิบเรื่องนี้กลับมาขบคิดอีกครั้ง เลยหยิบคฑาจำลองของเทพโลกิที่ดีนให้เป็นของขวัญเมื่อวันคริสต์มาสส่งให้

“จะดีเหรอแมคซี่ ฉันให้นายเป็นของขวัญคริสต์มาสนะ”

ดูท่าว่าดีนจะเกรงใจ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายถือคติว่าให้แล้วไม่รับคืนหรือเปล่า แมคเคนซีจึงยิ้มให้

“ดีสิ ถ้ามันทำให้ภารกิจของนายราบรื่นฉันก็ยินดีอยู่แล้ว หรือถ้านายรู้สึกไม่โอเค ไว้นายกลับมาค่อยคืนฉันก็ได้”

“อืม…ให้ยืมสินะ งั้นก็ได้ ถ้างั้นขอลองของเลยแล้วกัน”

หนุ่มหน้าละตินรับคฑาจากเขา จากนั้นก็ลุกไปเอาพาสปอร์ตของตนเองมาเปิดหน้าที่ว่างอยู่แล้วตั้งจิตเพ่งไปยังหน้ากระดาษนั้น ซึ่งก็ได้ผลอย่างน่าอัศจรรย์ใจ ตราประทับผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองปรากฏขึ้นมาราวกับเสกได้

”เฮ้ย ! ทำได้จริงด้วย สวยล่ะ ! งั้นฉันขอยืมก่อนนะแมคซี่ ใช้เสร็จแล้วจะรีบส่งคืนนะที่รัก“

ไม่ว่าเปล่า ดีนยังคว้าเขาไปหอมแก้มทั้งซ้ายและขวาแทนคำขอบคุณ ไรหนวดสาก ๆ ที่ถูกับแก้มยังคงทำให้รู้สึกจั๊กจี้เหมือนเคย

.

.

.

หลังมื้อเช้าแมคเคนซีก็แยกกับดีนที่จะไปทำธุระต่อ เขาเดินกลับบ้านเพื่อมาเอาสมุดกับปากกาไปจดข้อมูลเพิ่มเติมหากเจอสิ่งที่น่าสนใจขณะใช้อินเทอร์เน็ตบ้านเฮอร์มีสสืบค้น ขณะที่ออกจากห้องนอนและเดินผ่านห้องพี่คนโตของบ้านก็นึกขึ้นมาได้ ซิลเวอร์คือผู้ที่แมคเคนซีนึกถึงรองจากดีนว่าอยากชวนให้ไปร่วมภารกิจด้วย ความที่อีกฝ่ายผ่านภารกิจของค่ายมามากมายจนแทบเรียกได้ว่าโชกโชน การมีซิลเวอร์ร่วมทีมไปด้วยคงช่วยเขาได้มากทีเดียว

‘ไม่อยู่

ไปทำงานแทนพ่อ กลับวันมะรืน

ถ้ามีเรื่องด่วน…ก็รอไปก่อน ;P’

”…………“

ยังไม่ทันจะเคาะประตู สายตาก็สะดุดเข้ากับข้อความบนโพสต์อิทที่เขียนด้วยลายมือเจ้าของห้องซึ่งแปะไว้ที่หน้าห้องเสียก่อน เมื่อวานยังเห็นกันอยู่แท้ ๆ เขาไม่น่าชะล่าใจเลยจริง ๆ

‘ไว้หมอนั่นกลับมาค่อยคุยแล้วกัน’

คิดแบบนั้นแล้วก็เดินออกจากบ้านไปยังบ้านหมายเลข 11 ต่อ

.

.

.

-บ้านเฮอร์มีส-

เมื่อเข้ามาภายในบ้านแมคเคนซีก็ตรงไปยังโซนอินเทอร์เน็ตคาเฟ่แล้วนั่งลงตรงเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ไม่มีผู้ใช้งานทันที ชายหนุ่มเริ่มจากเข้าไปยังเว็บไซต์สืบค้นข้อมูลยอดนิยมที่ขึ้นต้นด้วยตัว G แล้วพิมพ์คีย์เวิร์ดคำว่า ‘คืนเดือนมืด’ ลงไป หลังจากกดปุ่มค้นหา ใช้เวลาไม่ถึง 1 วินาที หน้าเว็บไซต์ปฏิทินก็เด้งขึ้นมา

‘29 มกราคม…27 กุมภาพันธ์…29 มีนาคม’

“ก่อนเข้าฤดูใบไม้ผลิ…?”

ริมฝีปากได้รูปเอ่ยทวนท่อนหนึ่งในคำพยากรณ์ที่จำได้จนแทบขึ้นใจก่อนหลุบตาลงมองช่วงเวลาคืนเดือนมืดที่จดไว้ทั้งสามวันในกระดาษ ก่อนจะขีดฆ่าวันที่ 29 มกราคมทิ้งไป จากนั้นก็พิมพ์คีย์เวิร์ด ‘แสงเหนือ’ เป็นคำต่อไป ผลลัพธ์มากมายปรากฏออกมาเป็นสิบ ๆ หน้า

“สวีเดน…รัสเซีย…ไอซ์แลนด์…ฟินด์แลนด์…นอร์เวย์…กรีนแลนด์…สก็อตแลนด์…เดนมาร์ก…โอ้ มีอลาสก้าด้วยงั้นเหรอ…แคนาดา…นิวซีแลนด์…ออสเตรเลีย”

เมื่อไล่อ่านตามเว็บไซต์แล้วก็ได้ข้อสรุปออกมาว่า ประเทศที่ขึ้นชื่อว่าสามารถมองเห็นแสงเหนือได้อย่างชัดเจนและผู้คนนิยมไปกันมีประมาณ 12 ประเทศ แต่นิวซีแลนด์กับออสเตรเลียนั้นเนื่องจากประเทศอยู่ในบริเวณใกล้ขั้วโลกใต้จึงเรียกว่า ‘แสงใต้’ เป็นอันว่าตัด 2 ประเทศนี้ออกไปเป็นอันดับแรกได้เลย

จากนั้นก็เปิดดูแผนที่โลกต่อ จนเห็นว่าประเทศส่วนใหญ่อยู่ในแถบทวีปยุโรปแทบทั้งนั้น…ซึ่งหากคำนวณจากระยะเวลาในการทำภารกิจโดยไม่อาศัยเครื่องบินและรถไฟเฮเฟตัสในการเดินทางแล้วก็นับว่าใช้เวลามากเกินไป แมคเคนซีจึงเริ่มสืบค้นจากประเทศที่อยู่ใกล้ที่สุดก่อน นั่นก็คือ อลาสก้า แคนาดา และกรีนแลนด์

“ขอให้เป็นหนึ่งในสามที่นี้เถอะ”

พึมพำเบา ๆ พลางเริ่มพิมพ์คีย์เวิร์ดเพื่อหาข้อมูลแบบเจาะลึกของแต่ละสถานที่

.

.

.

ไม่รู้ว่าเขาใช้เวลาไปกับการหาข้อมูลเท่าไหร่ แต่ก็น่าจะนานพอที่จะทำให้สายตาเริ่มล้าได้ เนื่องจากทั้งสามที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงกันจึงมีสภาพภูมิประเทศและสภาพภูมิอากาศคล้ายคลึงจนยากจะตัดสถานที่ใดสถานที่หนึ่งออกไปได้ ขณะที่กำลังจะเริ่มถอดใจและพักการค้นหาข้อมูลของวันนี้แล้วนั่นเอง สายตาของแมคเคนซีก็สะดุดกับข้อความหนึ่งเข้า

‘เยลโลว์ไนฟ์ เมืองล่าแสงเหนือแห่งหนึ่งของแคนาดา ขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในจุดชมแสงเหนือที่สวยที่สุดในโลก ได้รับการขนานนามให้เป็น เมืองหลวงแห่งแสงเหนือของอเมริกาเหนือ’

ด้วยความไม่คิดอะไรมาก เดมิก็อดหนุ่มจึงลองกดลิงค์เข้าไปดู เพียงไม่นาน เนื้อหาบทความและรูปภาพก็ปรากฏขึ้นมาเต็มหน้าจอ

‘เมืองเยลโลวไนฟ์ อยู่ในเขตนอร์ธเวสเทิร์นซึ่งเป็นเขตทางตอนเหนือของประเทศแคนาดา’

‘อุณหภูมิโดยเฉลี่ย’

‘ได้รับการขนานนามให้เป็น เมืองหลวงแห่งแสงเหนือของอเมริกาเหนือ เนื่องจากตั้งอยู่ใจกลางของวงรูปไข่ในการเกิดแสงเหนือ สามารถมองเห็นแสงเหนือได้อย่างชัดเจน 360 องศา และมีเฉดสีที่เด่นชัดกว่าเมืองอื่น ๆ เพราะอยู่ห่างขั้วโลกเหนือเพียงแค่ 400 กิโลเมตร ช่วงที่แสงเหนืองดงามที่สุด คือ กลางเดือนพฤศจิกายน - ต้นเดือนเมษายน’

‘ถูกเรียกว่า ดินแดนแห่งพระอาทิตย์เที่ยงคืน เนื่องจากอยู่ใกล้ขั้วโลกเหนือ ส่งผลให้ในฤดูร้อนดวงอาทิตย์แทบจะไม่ตกดินและส่องสว่างเกือบตลอดฤดูกาล ส่วนฤดูหนาวนั้นตรงกันข้าม กล่าวคือ ท้องฟ้ามืดมิดจนไม่มีกลางวัน’

แน่นอนว่าแมคเคนซีค่อนข้างติดใจประโยคท้ายเป็นพิเศษ ไม่แน่ว่าข้อความสุดท้ายของคำพยากรณ์ที่ว่า ‘ความมืดครอบงำ’ อาจจะหมายถึงแบบนี้ก็เป็นได้ หลังจากใช้มือถือถ่ายรูปบทความในเว็บไซต์นั้นแล้วเขาก็ย้อนกลับมาค้นหารูปภาพของเมืองเยลโลวไนฟ์เพิ่มเติม

“นี่มัน….”

ดวงตาสีฮาเซลเบิกโพลงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกดขยายรูปหนึ่งให้ใหญ่ขึ้น ทัศนีภาพที่ปกคลุมไปด้วยหิมะภายใต้แสงเหนืออันคุ้นตาเช่นนี้เหมือนว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

‘ความฝันนั่น…เจอแล้ว’

ปลายปากกาตวัดวงรอบคำว่า ‘แคนาดา’ อย่างมั่นใจ

Cooper HEROES

13/01/2025 14.20 น. - 15.00 น.

บทที่ 34

ภายในอินเทอร์เน็ตคาเฟ่เป็นห้องขนาดกลางที่ดูเหมือนคลังสินค้ามากกว่าร้านกาแฟ โต๊ะคอมพิวเตอร์เรียงแถวติดผนังสองฝั่ง ตรงกลางมีโซฟาสีซีดวางกระจัดกระจาย และมุมหนึ่งของห้องเต็มไปด้วยกล่องพัสดุซ้อนทับกันจนดูคล้ายกำแพง

“ถ้ามองจากข้างนอก คงไม่มีใครคิดว่าที่นี่คือแหล่งรวมข้อมูลของเหล่าเดมิก็อด” คูเปอร์คิดในใจขณะเดินเข้าไป

เขาเลือกที่นั่งมุมสุดของร้าน เปิดคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง และเริ่มพิมพ์คำว่า “Times Square fog” ลงในช่องค้นหา ข่าวที่ปรากฏขึ้นมีตั้งแต่บทความของนักข่าวจนถึงวิดีโอจากคนในพื้นที่

คูเปอร์เอนกายพิงพนักเก้าอี้พลาสติกสีฟ้าหม่นของอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ บ้านเฮอร์มีส พร้อมกับจ้องมองจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า สายตาของเขาวิ่งไปตามตัวอักษรที่ปรากฏขึ้น “หมอกปกคลุม...เขตไทม์สแควร์” เขาอ่านซ้ำในใจ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ

"หมอกอะไรกันอีกล่ะนี่... เมื่อเที่ยงก็เพิ่งรับคำพยากรณ์มาหมาด ๆ"

ถ้าให้พูดกันตามตรง คูเปอร์รู้สึกว่าต่อจากนี้ไปเขาอาจไม่ค่อยชอบงานที่เกี่ยวกับคำพยากรณ์เท่าไหร่นัก มันมีความไม่แน่นอนเกินไป ทุกรายละเอียดดูเหมือนจะต้องใช้สมองในการถอดรหัส ซึ่งแน่นอน เขาชอบสมองใบน้อย ๆ ของตัวเอง แต่การปวดหัวกับคำใบ้ที่บางครั้งฟังดูเหมือนบทกวีอันพยายามลึกลับโดยใช่เหตุก็ไม่ใช่เรื่องโปรดของเขา

แต่โชคร้ายหรือโชคดีไม่รู้ ไครอนบอกว่า “คำพยากรณ์เจาะจงมาที่นาย" ซึ่งมันก็พอจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่ง... นิดเดียวเท่านั้น

"ประกาศข่าวด่วนทาง CNN... เขตไทม์สแควร์ถูกหมอกปกคลุม... ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเจ้าหน้าที่..." คูเปอร์ไล่สายตาไปตามรายงานข่าวที่เพิ่งอัปเดตเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ก่อนจะเลื่อนเมาส์ไปคลิกตามลิงก์เพิ่มเติม

คูเปอร์เลื่อนเมาส์อ่านข่าวเพิ่มเติมอย่างใจจดใจจ่อ ข้อมูลใหม่ที่ปรากฏทำให้เขาขมวดคิ้วแน่น  

“บริเวณโดยรอบไทม์สแควร์กำลังจะเริ่มถูกปิดล้อมเพื่อป้องกันคนเข้าไป” เขาอ่านข่าวในเว็บไซต์อย่างละเอียด ก่อนจะเจอส่วนที่ระบุว่า “เจ้าหน้าที่รัฐเตรียมแถลงการณ์เพื่อยกระดับมาตรการความปลอดภัยโดยรอบพื้นที่”

“เยี่ยมเลย... แค่ต้องจัดการกับหมอกวุ่นวายนี่ก็พอแล้ว ยังต้องหาทางเล็ดลอดเข้าไปอีก” เขาพึมพำพลางพิงหลังกับพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยใจ ภาพในหัวเริ่มฉายถึงเขาต้องมุดรั้วหรือแอบปีนกำแพงหลบสายตายามที่เต็มไปด้วยกล้องวงจรปิด  

“บอกเลยว่าถ้าโดนจับได้ ฉันคงได้เป็นข่าวแน่” คูเปอร์ยิ้มมุมปากนิด ๆ กับความคิดนั้น แต่แทนที่จะโด่งดังแบบวีรบุรุษผู้กล้าหาญ เขาน่าจะได้ขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์ในฐานะ “ชายหนุ่มปริศนาถูกจับขณะปีนรั้วไทม์สแควร์”

“น่าจะดังในแง่ตัวตลกนั่นแหละ” เขาส่ายหัวให้กับความคิดตัวเอง ก่อนจะก้มหน้ามองหน้าจอต่อไป  

การผจญภัยที่นำทางโดยใช้เพียงคำพยากรณ์ฟังดูเหมือนเป็นงานของฮีโร่ในตำนาน แต่ความเป็นจริงมันเหมือนเขาเป็นแค่ตัวประกอบที่ต้องดิ้นรนไม่ให้ถูกหาว่าเป็นอาชญากรมากกว่า  

“นี่มันบ้าชัด ๆ” คูเปอร์ถอนหายใจยาว ก่อนจะโน้มตัวมาที่โต๊ะอีกครั้ง หันกลับมาเผชิญหน้ากับปริศนาที่รอการไขต่อไปอย่างยอมรับชะตากรรม

คูเปอร์ถอนหายใจพลางจินตนาการถึงฉากจากละครหรือภาพยนตร์สายลับที่เขาเคยดู อุปกรณ์สุดไฮเทค เสื้อคลุมล่องหน กล้องแว่นตาอินฟราเรด ทุกอย่างดูเท่และล้ำหน้า แล้วเขาก็กลับมามองตัวเอง... เสื้อยืดที่ค่ายแจก กางเกงยีนส์ที่ซักจนสีซีด มีเพียงสมองติดตัวอย่างเดียว

พูดตรง ๆ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเอง "ฉลาด" เลยสักครั้ง ใช่ เขาแก้ปัญหาได้บ้าง แต่เมื่อเทียบกับพี่น้องคนอื่น ๆ ในบ้านอะธีน่า เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนนักเรียนที่สอบผ่านแบบหวุดหวิดในวิชาที่ควรจะได้ A+ โดยธรรมชาติ

“เป็นความพิเศษที่ไม่อยากจะได้เลยจริง ๆ”

เขาคิดในใจ พลางหลุดยิ้มแห้ง ๆ ขณะจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังแสดงข้อมูลเกี่ยวกับหมอกปริศนา...

"ร้านฮีบี้.." เขาพึมพำกับตัวเอง ชื่อร้านนั้นเป็นชื่อที่ไครอนเหมือนจะพูดออกมาตอนที่คูเปอร์ขอให้เขาช่วยถอดความคำพยากรณ์บางส่วนให้

"ดูจากชื่อร้านแล้ว..." เขาเอียงคอ พลางเลื่อนเมาส์ไปมาอย่างครุ่นคิด "ก็หวังว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับเทพีฮีบี้จริง ๆ นั่นแหละ เพราะถ้าใช่ ฉันไม่อยากคิดเลยว่าเรื่องนี้จะยุ่งแค่ไหน"

เสียงฝีเท้าจากด้านหลังทำให้เขาสะดุ้งตัวโยน ก่อนจะหันไปพบชายสองคนที่ยืนอยู่ คาเลบจากบ้านอะพอลโล คนที่มีรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ และเมเรซ บุตรแห่งอะโฟรไดท์ ที่ดูเหมือนจะเดินออกมาจากโฆษณาน้ำหอมแบรนด์ดังด้วยผมสีชมพูอ่อน ๆ นุ่มฟูเหมือนสายไหม

“นายสนใจข่าวนี้เหมือนกันเหรอ” เสียงเมเรซเอ่ยถาม ดวงตาสองสีของเขาจ้องมายังคูเปอร์

“ที่ไทม์สแควร์สินะ” คาเลบเสริมขึ้น น้ำเสียงของเขาฟังดูสงสัยแต่ก็แฝงความตื่นเต้นเอาไว้

คูเปอร์เผลอขยับเก้าอี้เล็กน้อยอย่างประหม่า “ก็... ใช่ หมอกนั่นดูน่าสงสัยดี เลยลองหาข้อมูลดู”

“ไม่ใช่แค่ดูน่าสงสัยหรอก” เมเรซพูดพลางเท้าสะเอว “ฉันพนันได้เลยว่ามันต้องเกี่ยวกับอะไรสักอย่างที่เราคุ้นเคยแน่”

“แล้วนายล่ะ” คาเลบถาม ขณะที่ดวงตาสีเขียวอ่อนของเขาจับจ้องไปที่หน้าจอ “ทำไมถึงมานั่งค้นเรื่องนี้”

คูเปอร์ถอนหายใจพลางเอนตัวกลับไปพิงเก้าอี้ “จะบอกว่าบังเอิญก็ไม่ใช่หรอก ฉันเพิ่งได้รับคำพยากรณ์มาจากเรเชลเมื่อช่วงเที่ยง แล้วคุณไครอนก็แนะนำให้มาหาข้อมูลเพิ่มเติมฉันเลยมาหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตที่นี่”

“คำพยากรณ์ว่าไงบ้างล่ะ” เมเรซถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูสนอกสนใจ แม้จะพยายามทำหน้าเฉยเหมือนคนที่แค่ถามไปงั้น ๆ

“ก็...” คูเปอร์ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจเล่าออกมาโดยไม่ปิดบัง

{ณ ใจกลางมหานครแห่งแสงสี ยามเมื่อเหมันต์เยือกเย็นแผ่ปกคลุม  

ภัยร้ายแฝงเร้นในเสียงหัวเราะ อากาศที่ควรเย็นกลับนำพาหมอกหนา  

บดบังทัศนวิสัยแม้แต่ดวงตาแห่งท้องฟ้า  

สิ่งไร้ชีวิตกลับกลายเป็นเครื่องมือแห่งความโกลาหล  

เด็กน้อยคือภาพสะท้อนแห่งจุดจบ  

จงระวัง เผ่าพันธุ์ตัวจ้อย ผู้กุมความลับแห่งหายนะ  

หัวหน้าผู้โหดเหี้ยม หมายปลดปล่อยความวุ่นวาย  

บุตรแห่งปัญญา เจ้าคือผู้กอบกู้  

จงใช้สติและไหวพริบ มองทะลุผ่านม่านหมอก  

มิตรสหายจักมา พร้อมแสงสว่าง ร่วมกันต่อกรกับความมืดมิด  

ชะตาแห่งมหานคร อยู่ในกำมือเจ้า  

จงเลือกเส้นทาง ด้วยความกล้าหาญและปัญญา}  

เมื่อเขาเล่าจบ เมเรซและคาเลบก็เงียบไปชั่วขณะ

“ฟังดูน่าปวดหัวดี” เมเรซพูดขึ้น พลางพิงโต๊ะใกล้ ๆ อย่างไม่แยแส

“นั่นมันเกินกว่าน่าปวดหัวแล้ว” คาเลบพูด พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย “นี่นายมีทีมแล้วหรือยัง”

“ยัง” คูเปอร์ตอบพลางยกไหล่ “ตอนนี้แค่พยายามรวบรวมข้อมูลก่อน”

“ถ้างั้นฉันจะไปด้วย” เมเรซพูดขึ้นทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ฉันก็ด้วย” คาเลบเอ่ยเสริม “หมอกนั่นฟังดูแปลกมาก ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”

คูเปอร์มองทั้งสองคนที่เสนอเข้าร่วมทีมอย่างไม่คาดคิด “โอเค งั้นก็ดีเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปหาคนอื่นเพิ่ม”

หลังจากนัดแนะวันเวลา ทั้งสามหนุ่มก็ตกลงเตรียมตัวสำหรับภารกิจที่รออยู่ข้างหน้า ขณะที่คูเปอร์ออกจากบ้านเฮอร์มีส เขาอดยิ้มบาง ๆ กับตัวเองไม่ได้ ภารกิจครั้งนี้อาจจะเต็มไปด้วยความวุ่นวาย แต่การมีเพื่อนร่วมทีมแบบนี้ ก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง

ชักชวนสมาชิกร่วมเดินทาง

Lucas BRAVE

สื่อสารทางไกล

        หลังจากเสร็จสิ้นจากฝึกซ้อมขั้นพื้นฐานการใช้อาวุธ ความรู้สึกเหมือนได้ออกกำลังกายหลายชั่วโมง เขาเพิ่งตระหนักว่าเวลาโทมัสจริงจังมันน่ากลัวขนาดไหน ตั้งแต่มาอยู่ค่ายฮาล์ฟบลัดไม่ได้ติดต่อกลับไปหาแม่ เขารู้ว่าแม่ไม่เคยกังวลเกี่ยวกับลูกชายคนนี้ นอกจากชาลอต สาวนักกฎหมายปี 3 มหาวิทยาลัยอ๊อกฟอร์ด แม่สาวผมบลอนด์ เธอเล่นกีฬาฟันดาบกับหมากรุก นั่นทำให้เขาคิดว่าควรติดต่อกลับไปหาเธอก่อนจะเป็นการดีที่สุด

        โทมัสบอกก่อนแยกทางกันตรงสนามฝึกซ้อมดาบ หากอยากติดต่อกลับไปหาแม่หรือใครก็ตามที่คิดถึง บ้านเฮอร์มีสคือสถานที่ที่ดีที่สุด และพวกเขาเป็นมากที่สุดในบรรดาบ้านทุกหลังของค่ายฮาล์ฟบลัด ลุคเดินเข้าไปด้านในบ้านเฮอร์มีส มันเป็นครั้งแรกที่เข้าบ้านคนอื่นที่ไม่ใช่บ้านตัวเอง มันต่างจากบ้านของเขาโดยสิ้นเชิง ทรุดโทรมและเก่า ความรู้สึกมันบอกเขาแบบนั้นทั้งใหญ่โตกว้างขวาง ผู้คนพลุ่งพล่านเดินเข้าออกตลอดเวลา แม้ในขณะที่เขากำลังยืนสำรวจมันอยู่ก็ตาม ทุกคนกำลังวุ่นกับสิ่งตรงหน้าของพวกเขาเอง บางคนมองมาที่เขาด้วยสายตาประหลาด

     "พอดีฉันอยากติดต่อกลับไปที่บ้านใช้บริการตรงไหน"

     ลูคัสหันมาถามเด็กคนหนึ่งที่ท่าทางสงสัยในตัวเขา

     "นายเพิ่งมาใหม่ใช่ไหม ตรงนั่นเลย พวก"

     เด็กชายชี้ตรงบริเวณที่มีคนกำลังนั่งใช้คอมพิวเตอร์

        ลูคัสยกมือขอบใจแล้วเดินไปบริเวณมุมคอมพิวเตอร์ ช่างเป็นมุมยอดนิยมจริงๆ เด็กหลายคนกำลังสนุกกับการเล่นเกม ดูหนังและสนทนากับใครบางคน เขานั่งตรงคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งว่าง ด้านข้างติดกับเด็กกำลังเล่นเกมด้วยความมุ่งมั่นไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เขาจำได้ว่าหยิบมือถือมาด้วยเสียแต่ว่าอยู่ที่นี่มันใช้งานอะไรไม่ได้เลย

     "นายต้องเข้ารหัสสัญญาณอินเตอร์เน็ต มันติดตรงข้างเสา" หญิงสาวในมือถือแผนที่ชี้ไปตรงเสาไม้ "เมื่อนายล๊อคอินได้แล้ว ทีนี้อยากติดต่อหาใครก็ตามสบาย แต่ต้องมาที่นี่นะ ที่อื่นสัญญาณไม่แรงเท่าบ้านนี้" เธอเดินยักไหล่ไปนั่งโซฟา

        เขาทำตามที่เธอบอกทุกขั้นตอนใส่รหัสผ่าน รอสัญญาณขึ้น ทีนี้ก็ใช้งานได้ตามใจปราถนา ลูคัสนั่งนกถึงเบอร์โทรศัพท์ของชาลอต จนแน่ใจว่าใช่จึงกดโทรออกโทรทางไกลครั้งแรก มันตื่นเต้นกว่าการนัดทานข้าวกับเธอ เพราะเธอมีนิสัยมั่นใจในตัวเองสูง กล้าตัดสินใจ จนผู้ชายหลายคนที่เข้ามาล้วนต้องหลีกหนีแทบทุกคน

      "ฮัลโหล...นี่เบอร์ใครโทรมา ถ้าเป็นพวกต้มตุ๋นฉันจะแจ้งตำรวจจับ" เสียงหวานปนห้าวดังขึ้นจากปลายทาง "ต่อให้อยู่ต่างประเทศฉันก็สามารถติดต่อตำรวจสากลตามจับได้เหมือนกัน"

      "เฮ้...ใจเย็นๆ ชาลอตจำฉันไม่ได้หรือไง" เขาไม่เคยกลัวใครนอกจากแม่ก็มีเธอ จึงต้องให้ปลายสายใจเย็นลง "แล้วฉันก็ไม่ใช่พวกนักต้มตุ๋นด้วย" ลุคต้องอธิบายตามหลังอีกเล็กน้อย เพื่อให้ชาลอตไม่ทำตามที่พูดไว้ว่าจะติดต่อตำรวจสากลมาตามจับเขาถึงอเมริกา

      "แล้วนายอยู่ไหน ลุค ฉันถามแม่นายแล้ว เธอบอกว่าไม่สามารถบอกได้" ลุครู้สึกเหมือนกำลังถูกตำรวจสกอตแลนยาร์ดสอบสวน ซึ่งน้ำเสียงของเธอเป็นแบบนั้นจริง "อาทิตย์ที่แล้วฉันดูข่าวว่ามีเรือสินค้าลำหนึ่งล่มกลางมหาสมุทรแลตแลนติส แปลกใจว่าพยาการณ์อากาศไม่มีคลื่นลม จู่ๆมันก็ล่มของมันเอง หวังว่านายสบายดีนะ" ชาลอตมีน้ำเสียงของคนกำลังจับผิด

     "ฉันอยู่อเมริกา แล้วฉันสบายดี เธอเป็นอย่างไรบ้าง"

     ลุคเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา เบี่ยงเบนเหตุการณ์เรือสินค้าล่ม

     "ฉันน่ะเหรอ...สบายดี ถ้าไม่นับวันนัดทานข้าวเย็นล่ม ฉันก็ไม่มีปัญหาอะไร" ชาลอตพูดกึ่งประชด น้ำเสียงแฝงเป็นห่วงคนปลายสายทางไกล "ฉันคิดถึงนายและเป็นห่วงนายมากกว่า เพราะนายปรับตัวเข้ากับคนรอบข้างไม่ค่อยได้ มนุษสัมพันธ์แย่"

     ลุคได้ฟังชาลอตพพูดตรงไม่มี อ้อมค้อม นั่นคือนิสัยและบุคลิกของเธอ มันเป็นจุดที่เขาชอบเธอเสมอ ตราชั่งของเธอไม่เคยเอียงสักครั้ง

     "ฉันก็คิดเธอ ฉันกังวลเรื่องทานมื้อเย็นวันนั้นมาก กลัวเธอจะโกรธ" ลุคกึ่งสารภาพรักในบ้านเฮอร์มีส "ฉันสัญญาว่าจะกลับไปทานข้าวเย็นกับเธอเป็นการแก้ตัว"

     "เธอสัญญากับฉันแล้วนะ อย่าผิดนัดอีกละ" ชาลอตกลั้นเสียงไม่ให้ร้องไห้มา "ฉันจะรอทานมื้อเย็นกับนาย ลุค ฉันจะรอฟังเรื่องประหลาดที่เธอชอบโม้ให้ฉันฟัง ทุกครั้งที่เราเจอกัน"

        สัญญาณปลายทางตัดลงดื้อๆ เขาวางโทรศัท์มือถือลง ลุกขึ้นเดินออกมาจากบ้านเฮอร์มีส ภายในใจเต็มไปด้วยหลากหลายความรู้สึก สิ่งหนึ่งที่รับรู้ได้คือความรู้สึกของพวกเขาสองคนยังเหมือนเดิมเสมอ ภาพที่เธอชอบขยายความข้อกฎหมายใต้ต้นไม้ใหญ่ สนามหญ้าสวนสาธารณะ เขามักแกล้งกลับทุกครั้ง แต่เธอก็ยังพูดต่อไป เพราะจับได้ว่าเขาไม่ได้หลับจริง เขารู้ว่าแม่ไม่ได้เป็นห่วงเขามากเท่าชาลอต แม่รู้ว่าลูกของเธอสามารถเอาตัวรอดได้เสมอ

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

16 · กรกฎาคม · 2025 · 21.00 น.

       เวลา 21:00 น. เดม่อนลากสังขารที่เหนื่อยล้าไปจนถึงกระท่อมหมายเลข 11 ของบ้านเฮอร์มีส แสงไฟจากภายในกระท่อมส่องออกมาผ่านหน้าต่าง แสดงให้เห็นถึงความคึกคักที่ไม่ได้ลดลงแม้จะยามค่ำคืน

       เขาเดินเข้าไปด้านใน เห็นชาวค่ายหลายคนกำลังสาละวนอยู่กับกิจวัตรประจำวันของตัวเอง บ้างก็กำลังแพ็คของ บ้างก็กำลังคุยโทรศัพท์เวทมนตร์ เดม่อนเห็นเด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของเธอมีเค้าโครงแบบเอเชีย ดูฉลาดและช่างพูด

       "เอ่อ... ขอโทษนะครับ" เดม่อนเอ่ยทัก "พอจะรบกวนช่วยส่งสารถึงรุ่นพี่เลเวอเรทท์หน่อยได้ไหมครับ?"

       เด็กสาวหันมามอง ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มเล็กๆ น้อยๆ "ได้สิคะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร "ว่าแต่มีอะไรให้ช่วยเหรอ?"

       เดม่อนรู้สึกโล่งใจที่เธอตอบรับง่ายๆ เขาอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นสั้นๆ "ผม...เพิ่งกลับมาจากป่าต้องห้ามครับ ผมเจอมิโนทอร์กำลังทุบผนังบาเรียของค่าย เลยจัดการมันไปแล้วครับ อยากให้รุ่นพี่เลเวอเรทท์ทราบเรื่องนี้ และให้ไปตรวจสอบพื้นที่ได้เลยครับ"

       "โอ้โห! มิโนทอร์เลยเหรอคะ!?" เธอตาโตเล็กน้อย "ว้าว... คุณจัดการคนเดียวเลยเหรอเนี่ย เก่งจัง!"

       เดม่อนรู้สึกเขินเล็กน้อยกับคำชม เขาใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่าในการอธิบายรายละเอียดของเหตุการณ์ และคุยกับเธอเรื่องเส้นทางพิเศษในการส่งสารของบ้านเฮอร์มีส เด็กสาวตรงหน้าชื่อคาสึฮะ เท็นเก็น อายุ 25 ปี เป็นธิดาแห่งเฮอร์มีสจากญี่ปุ่น เธอเป็นคนช่างพูดช่างเจรจาอย่างที่ข้อมูลบุคลิกภาพบอกไว้จริงๆ เดม่อนสังเกตว่าเธอมีไหวพริบและดูน่าเชื่อถืออย่างประหลาด ราวกับว่าคำพูดของเธอกำลังชักจูงเขาไปโดยไม่รู้ตัว

       หลังจากที่เดม่อนเล่าเรื่องและเขียนรายงานภารกิจสำรวจสั้นๆ ที่ระบุว่าเขาได้จัดการมิโนทอร์ไปแล้วพร้อมข้อมูลคร่าวๆ คาสึฮะก็รับเอกสารไป

       "เรียบร้อยค่ะ! เดี๋ยวฉันจะจัดการส่งสารให้รุ่นพี่เลเวอเรทท์ทันทีเลยค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ!" คาสึฮะยิ้ม "คุณดูเหนื่อยมากเลยนะ กลับไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะค่ะ"

       เดม่อนพยักหน้า "ขอบคุณมากครับคาสึฮะ" เขาพูดพลางโค้งศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากกระท่อมเฮอร์มีส

รางวัลตอบแทน +20 EXP +10 ดรักม่า +30 ความกล้าหาญ 

(หากสู้สังหารมันเลย)  +2 STR 

 ไอเท็ม: ชุดดูแลอาวุธ
+35 ความสนิทสนมกับเลเวอเรทท์

NC

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

18.07.2025 | 06:45 PM

เคบินหมายเลขสิบเอ็ด, ที่พำนักของเหล่าบุตรแห่งเฮอร์มีส, ไม่เคยหลับใหล และอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ที่ตั้งอยู่ภายใน ก็คือหัวใจที่เต้นอยู่ตลอดเวลาของมัน

เสียงคลิกเมาส์และเสียงคีย์บอร์ดที่ดังรัวเร็วปะปนไปกับเสียงเกมและเสียงพูดคุยถกเถียง

แอ็กเซลเดินผ่านความโกลาหลนั้นไปอย่างไม่ใส่ใจ, เป้าหมายของเขาคือมุมที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวของโซนอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ เขาเลือกใช้คอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งที่หันหน้าเข้าหากำแพง, มอบความเป็นส่วนตัวที่เขาต้องการสำหรับภารกิจทางโลจิสติกส์ในครั้งนี้

เมื่อนั่งลง, นิ้วเรียวยาวของเขาก็เคลื่อนไหวบนคีย์บอร์ดด้วยความเร็วและความแม่นยำ, เปิดเบราว์เซอร์และพิมพ์คำค้นหาอย่างรวดเร็ว

หน้าแรกที่เขาเปิดคือตารางเวลารถไฟเฮฟเฟตัส ข้อมูลปรากฏขึ้นบนหน้าจอแทบจะในทันที—

[สถานีต้นทาง: นิวยอร์ก- สถานีปลายทาง: กรุงเทพฯ]

[ออกเดินทาง: 19 กรกฎาคม, 19:40 น. - ถึงที่หมาย: 20 กรกฎาคม, 09:13 น. (ตามเวลาท้องถิ่น)]

แท็บที่สองถูกเปิดขึ้นอย่างรวดเร็ว—เว็บไซต์สำหรับเช่ารถออนไลน์ในกรุงเทพฯ เขาไม่ได้เลือกสปอร์ตคาร์ที่หรูหราหรือรถออฟโรดที่สมบุกสมบัน แต่เลือกสิ่งที่จำเป็นและมีประสิทธิภาพที่สุด: รถเก๋งซีดานสี่ประตูที่ดูธรรมดาและไม่เป็นที่สังเกต, แต่ที่สำคัญที่สุด…มันติดตั้งระบบ GPS มาให้ในตัว ความไม่แน่นอนคือศัตรู, และเขาจะไม่ยอมปล่อยให้การหลงทางมาเป็นตัวแปรที่ทำให้แผนของเขาต้องสะดุด

ขั้นตอนต่อไปคือส่วนที่เขาคุ้นเคยที่สุด—การสร้างตัวตนปลอม เขากรอกข้อมูลลงในแบบฟอร์มออนไลน์ด้วยชื่อและรายละเอียดที่ไม่มีอยู่จริง, อัปโหลดสำเนาดิจิทัลของเอกสารปลอมที่เขาเตรียมไว้ล่วงหน้าสำหรับสถานการณ์เช่นนี้โดยเฉพาะจากไดรฟ์ที่เข้ารหัสไว้ มันคือตาเดินที่ราบรื่นและเป็นธรรมชาติสำหรับเขา, เป็นทักษะที่จำเป็นสำหรับการเอาตัวรอดในโลกที่เขาจากมา

ขั้นตอนสุดท้ายคือการชำระเงิน เขาล็อกอินเข้าสู่บัญชี PayPal ที่ไม่ระบุตัวตนและจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าเต็มจำนวน, ตัดปัญหาความยุ่งยากทางการเงินทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นในภายหลัง

ธุรกรรมเสร็จสมบูรณ์

แอ็กเซลลบประวัติการใช้งานทั้งหมด, ล้างแคชคุกกี้, และออกจากระบบทุกอย่างจนมั่นใจว่าไม่มีร่องรอยดิจิทัลใดๆ หลงเหลือlยู่ เขาผุดลุกขึ้น, ทิ้งความวุ่นวายและเสียงจอแจของอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ไว้เบื้องหลัง, แล้วเดินกลับออกไปสู่ความเงียบของยามเย็น

แผนการเดินทางถูกวางไว้แล้ว, ยานพาหนะถูกเตรียมพร้อม, และเส้นทางก็ชัดเจน

ตอนนี้…เหลือเพียงการกล่าวคำอำลา

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri