[บ้านพักหมายเลข 11] Internet Cafe

Nymeria BELIEVER

31-12-2024 10.15 AM

I want to be your everything little darling

ร่วมบริจาคแคมเปญ

            แสงอาทิตย์อ่อนโยนสาดส่องผ่านยอดไม้ที่โอบล้อมค่ายฮาล์ฟบลัด เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วประสานกับเสียงพูดคุยของเหล่าเดมิก็อดที่เพิ่งตื่นจากการพักผ่อน บ้านพักแต่ละหลังเริ่มมีชีวิตชีวาอีกครั้งหลังจากคืนอันเงียบสงบ ไนมีเรียเด็กสาวผู้โดดเด่นในความสง่างามของเรือนผมสีบลอนด์ยาวและดวงตาสีเฮเซลลึกลับ เดินทอดน่องผ่านลานกว้างในชุดลำลองเรียบง่าย เธอมุ่งหน้าไปยังเคบินเฮอร์มีส สถานที่ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงฝีเท้า และความจอแจตามสไตล์บ้านพักที่มีสมาชิกมากที่สุดในค่าย

            เมื่อประตูเคบินเปิดออก เสียงจอแจของเดมิก็อดที่กำลังถกเถียงเรื่องกลยุทธ์เล่นเกมกระดานดังขึ้นทันที ร่างบางก้าวเข้าไปด้วยท่าทางที่สง่างาม แต่น้ำเสียงภายในเงียบสงบเป็นมิตร

            “ขอโทษนะคะ ฉันขอใช้เน็ตได้ไหม?” ไนมีเรียถามพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ

            พวกเด็กหนุ่มสาวในเคบินหยุดกิจกรรมชั่วครู่ ก่อนจะแบ่งพื้นที่ให้เธอไปยังมุมอินเทอร์เน็ตคาเฟ่เล็ก ๆ ที่มีคอมพิวเตอร์หลายเครื่องตั้งเรียงกันอยู่ ไนมีเรียเลือกเครื่องที่ว่างอยู่ตรงมุมห้อง เสียบปลั๊ก เปิดจอ และเริ่มเชื่อมต่อโลกโซเชี่ยล

            หน้าจอคอมพิวเตอร์สะท้อนแสงสีฟ้าจาง ๆ บนพวงแก้มขาว นิ้วเรียวของหญิงสาวพิมพ์คำว่า “Eurydice: Towards the Light” ลงในช่องค้นหา เสียงคลิกเมาส์ดังเป็นจังหวะเบา ๆ คลาริสซ่าผู้สิงสถิตอยู่ในแหวนบนมือขวากระซิบถาม

            “จอสี่เหลี่ยมอีกแล้ว บอกหน่อยสิว่ามันต่างจากรอบที่เธอไปเล่นอะไรแปลกๆ บนโอลิมปัสตรงไหน?”

            ไนมีเรียยิ้มมุมปากราวกับรำลึกถึงความทรงจำบางอย่าง “นี่แคมเปญบริจาคน่ะ มันเป็นเรื่องของยูริไดซ์และออร์ฟีอุส...ตำนานที่เต็มไปด้วยความรักและความเสียสละ ฉันคิดว่ามันน่าสนใจที่เราจะสนับสนุนคนที่อยากเล่าเรื่องนี้ใหม่ในมุมมองที่แตกต่าง”

            บนหน้าจอปรากฏข้อมูลเกี่ยวกับแคมเปญเต็มรูปแบบ ภาพตัวอย่างของฉากที่งดงาม ดนตรีบรรเลงที่สะท้อนถึงความลึกซึ้งของอารมณ์ และคำบรรยายที่อธิบายถึงความตั้งใจของผู้สร้างโครงการดึงดูดความสนใจของเธอ

            หญิงสาวนั่งพิจารณาข้อมูลอยู่นาน แต่ในใจลึก ๆ เธอรู้คำตอบของตัวเองตั้งแต่แรกแล้ว เธอพิมพ์จำนวนเงินบริจาคลงในช่อง พร้อมกรอกข้อมูลการชำระเงิน 1,000 ดอลลาร์จะช่วยสนับสนุนศิลปินเหล่านี้ได้อีกไกล

            “หนึ่งพันดอลลาร์นี่ไม่น้อยเลยนะ เธอทำงานอย่างหนักพอใช้บัญชีปกติไม่ได้” คลาริสซ่าแซว “ฉันหวังว่าผลงานจะออกมาคุ้มค่ากับการลงทุนของเธอ”

            “เงินเป็นแค่เครื่องมือ คลาริสซ่า” ไนมีเรียตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่หนักแน่น “แต่การสนับสนุนศิลปะและความคิดสร้างสรรค์คือการลงทุนในความงามของโลกใบนี้”

            ขณะที่การชำระเงินเสร็จสิ้นเธอเอนกายพิงพนักเก้าอี้ สูดลมหายใจลึก ปล่อยใจให้ล่องลอยกลับไปยังความทรงจำในวัยเด็ก เสียงของพ่อที่เล่านิทานในค่ำคืนฤดูหนาว เรื่องราวของออร์ฟีอุสที่เล่นพิณจนสะกดวิญญาณแห่งนรก และความรักที่ไม่ยอมแพ้ของเขาที่มีต่อยูริไดซ์ มันเป็นหนึ่งในนิทานที่หล่อหลอมจิตใจของเธอให้เชื่อในพลังของความรักและความหวัง

            “ฝากข้อความไว้ให้เอเดรียนหน่อยดีกว่า” เธอพึมพำเบา ๆ “ป๋าคงวุ่นอยู่กับการบินไปรอบโลกเพื่อหาวุตถุโบราณเหมือนเคย..”

            เมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการไนมีเรียปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์และลุกขึ้นยืน เสียงโหวกเหวกในเคบินเฮอร์มีสยังคงดำเนินไปตามปกติ หญิงสาวกล่าวขอบคุณเจ้าของเคบินก่อนจะก้าวออกไปสู่อากาศสดชื่นด้านนอก

ร่วมบริจาคแคมเปญ Eurydice towards the Light 1,000 ดอลล่าร์

รางวัล: +35 EXP ,  14 ดรักม่า และ 100 ศรัทธา

- หินตีบวก 2 ก้อน

ความโปรดปรานจากอีรอส+35 แต้ม

ความโปรดปรานจากอะพอลโล(แฝง) +20 แต้ม 

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15 (อพอลโล่) @God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Dean HEROES

275

เสพงานศิลป์มันก็จะแพงนิดนึง

               

               01/01/2025 เวลา 13.21 น.

               ดีนมาเช็คของที่สั่งซื้อจากอินเทอร์เน็ตที่กระท่อมเฮอร์มีสแต่ก็ยังไม่มีอะไรมาส่ง ทว่าวันนี้ชายหนุ่มไม่ได้มาเยือนกระท่อมหมายเลขสิบเอ็ดเพียงแค่เช็คของ แต่เขายังมีธุระอื่นให้ทำมากมาย เริ่มต้นอย่างเช่นทุกครั้งคือโทรศัพท์หาครอบครัวที่ซานอันโตนิโอเพื่อสวัสดีปีใหม่ คุยกันนานสองนานร่วมชั่วโมงแต่นั่นคือเรื่องปกติ จากนั้นเช็คสารทุกข์สุขดิบของเหล่าผองเพื่อนที่ยังเข้ามาทักทายกันอยู่

               แนนซี่ เกรย์สัน เพื่อนสาวจากคณะวิทยาศาสตร์ ได้ดิบได้ดีจากงานอินฟลูเอนเซอร์ออนลี่แฟน ซึ่งไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันกับสาขาที่เรียนเลยแม้แต่น้อย แต่ถ้าบอกว่าได้ดีก็คือดีนั่นแหล่ะ เพิ่มเติมคือเปลี่ยนแฟนใหม่รับปีใหม่ จะชมว่าเลิศมาก..ก็ออกจะแปลก ๆ นิดหน่อย

               จูน เอเวอร์เรตต์ ผู้จัดการสาวจากร้านเวนดีส์สาขาบอร์ดเวย์หกห้าศูนย์ เธอบอกว่าทุกอย่างเหมือนเดิม ทุกคนสบายดี แต่น่าเสียดายนิดหน่อยตรงที่ลุงโจ รองผู้จัดการที่ดีนเคยสนิทสนมเหมือนเป็นญาติผู้ใหญ่ พออีกฝ่ายรู้ว่าเขาคบกับผู้ชายเขาก็มีท่าทีหมางเมินทันที เพราะว่าโจเป็นคนที่เคร่งศาสนา คงจะรับอะไรแบบนี้ไม่ได้ ซึ่งดีนก็เข้าใจ เขาเปลี่ยนความคิดอีกฝ่ายไม่ได้ จะให้เขาเลิกกับแมคเคนซีก็ไม่ได้อีกเพราะในเมื่อคนมันรักไปแล้วก็มีแต่ต้องรักต่อไป หากใช้ภาษาแบบหนังจีนคงประมาณว่า ‘วาสนาของดีนและโจได้สิ้นสุดลงแล้ว’ ล่ะมั้ง

               โทนี่ จาน แชร์เมทชาวจีนในอะพาร์ตเมนต์ใกล้มหาวิทยาลัย ตอนนี้ย้ายรกรากกลับไปจีนแผ่นดินใหญ่กับแฟนสาว หมอนั่นบอกว่าไม่ได้ตื่นเต้นอะไรกับปีใหม่สากล เพราะธรรมเนียมปีใหม่จีนน่าสนใจกว่าเยอะ ที่บอกว่าน่าสนใจก็เพราะว่ามีการแจกเงิน น่าสนใจจริง ๆ แหล่ะ แต่อย่าให้รู้เชียวว่าคนที่บอกว่าไม่ตื่นเต้นกับวันสิ้นปีแชร์ภาพสวัสดีปีใหม่ ซึ่งเลื่อนเข้าไปดูในโปรไฟล์ของหมอนั่นก็เห็นไปฉลองเคาท์ดาวน์กับแฟนสาวอยู่ ว่าแต่หมอนี่ก็ยังไม่ทิ้งเฟซบุ๊กแฮะ ถึงขนาดมุดวีพีเอ็นมาเล่น โซเชียลเครดิตติดลบแน่ ๆ

               วิลเลี่ยม เอ็ดเวิร์ด คนที่เหมือนเขียนชื่อต่อกันเป็นเพื่อนต่างมหาวิทยาลัยที่รู้จักกันในงานวิ่งมาราธอน และพอได้รู้จักกันวิลเลี่ยมก็ชอบชวนมาชมนิทรรศการหุ่นยนต์ของคณะวิศวกรรมบ่อย ๆ ด้วยความเป็นนักกีฬาของอีกฝ่ายดีนไม่ได้เห็นอัพเดทใหม่ ๆ นอกจากการไปร่วมแคมเปญวิ่งมาราธอนช่วงสิ้นปีที่แล้ว

               ได้เห็นอัพเดทชีวิตของเพื่อน ๆ แต่ละคนก็อมยิ้มที่มุมปาก แม้ว่าวิถีชีวิตของเขาคล้ายจะถูกตัดขาดจากโลกภายนอก แต่อย่างน้อยก็สามารถคุยกับทุกคนได้นาน ๆ ครั้งด้วยอินเทอร์เน็ต

               เอาล่ะจบงานสังคมทีนี้ก็มาถึงการหาข้อมูลการเดินทางไปเที่ยวเมืองนีออม ประเทศซาอุดิอาระเบีย คำว่า ‘สิ่งที่ควรรู้เมื่อไปซาอุดิอาระเบีย’ ถูกกรอกลงในช่องค้นหา จากนั้นข้อมูลหลากหลายก็ขึ้นมาให้อ่าน

               สิ่งที่ควรรู้เมื่อไปซาอุดิอาระเบียประการแรกคือเรื่องของขนบธรรมเนียมและวัฒนธรรมที่แตกต่าง แม้ว่าซาอุดิอาระเบียจะเป็นเมืองของสุลต่านผู้มั่งคั่งร่ำรวย แต่คนกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นเป็นชาวมุสลิม ดังนั้นการแต่งกายควรจะสุภาพ กางเกงขาสั้นเป็นสิ่งต้องห้าม (แต่ว่าใครจะใส่กางเกงขาสั้นในฤดูหนาวกัน) นอกจากนี้การใช้ขนส่งสาธารณะยังต้องแยกชายหญิง สำหรับคนที่มาจากประเทศแห่งเสรีภาพคิดว่าเรื่องนี้เป็นอะไรที่แสนประหลาด ทว่าก็น่าเรียนรู้ไปพร้อม ๆ กัน เรื่องอาหารการกินชาวมุสลิมไม่กินหมู แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา ซึ่งปัญหาน่าจะเป็น.. เขาสามารถรับประทานอาหารที่มีเครื่องเทศร้อนแรงไหวหรือเปล่า

               ประการต่อมาที่สำคัญไม่แพ้กันนั่นคือเรื่องวีซ่า คราวนี้ซาอุดิอาระเบียไม่ใช่ประเทศที่ฟรีวีซ่าเหมือนไทยแลนด์ จะเนียนยื่นพาสปอร์ตเป็นหลักฐานการเช่าที่พักคงไม่ได้ ไหนจะยานพาหนะอีก สงสัยคงได้ขึ้นยานพาหนะที่แยกชายหญิงจริง ๆ

               ‘หรือว่าเราจะเอาควีนไปด้วยดีนะ?’

               ดีนยังไม่เคยเดินทางไกลไปกับเพกาซัสของเขา อาจเป็นวาระโอกาสที่เหมาะสมแล้วก็ได้ที่ทั้งสองจะได้ออกเดินทางร่วมกันเพื่อสานสัมพันธ์ให้สนิทสนมกันยิ่งขึ้นกว่าเดิม

               ประการที่สามเรื่องของสภาพภูมิอากาศที่ร้อนอบอ้าวเมื่อเดินทางผ่านทะเลทราย ดังนั้นน้ำดื่มจึงเป็นสิ่งที่สำคัญเป็นอย่างยิ่ง แล้วในฐานะบุตรแห่งโพไซดอน เขายิ่งต้องพกน้ำไปเยอะ ๆ เผื่อจะมีประโยชน์เมื่อต้องต่อสู้

               ประการที่สี่เรื่องภาษา เรื่องนี้ดีนมีแผนไว้ว่าก่อนขึ้นรถไฟเฮเฟตัสเขาจะแวะไปซื้อโทรศัพท์เดมิก็อดอะไรนั่นที่ย่านโซโห จากนั้นก็ใช้แอปพลิเคชั่นแปลภาษาล้วน ๆ ในการเดินทางต่างแดน

               ประการที่ห้า เรื่องสุขภาพ ความปลอดภัย และประกันการเดินทาง อื่ม… ไม่มีเลยสักอย่าง

               สิ่งที่ดูจะเป็นปัญหาอย่างยิ่งยวดสำหรับเดมิก็อดหนุ่มคงไม่พ้นเรื่องวีซ่า จะมีครั้งไหนไหมนะที่เขาจะได้เข้าเมืองอย่างถูกกฎหมาย จะได้หาที่พักง่าย ๆ หน่อย เมื่อคิดเช่นนั้นปลายนึ้วจึงกดแป้นพิมพ์ ‘ที่พักสำหรับการเข้าประเทศซาอุดิอาระเบียแบบผิดกฎหมาย’

               บ้าไปแล้วแน่ที่คิดจะหาข้อมูลนี้! แต่ให้ตายสิ พอเขาเริ่มพิมพ์ตัวอักษรแถบข้อมูลที่คนเก่า ๆ เคยใช้คอมพิวเตอร์เครื่องนี้เสิร์จก็ขึ้นมา ‘ที่พักสำหรับการเข้าประเทศ____แบบผิดกฎหมาย’ ในช่องว่างนั้นมีชื่อของนานาอารยะประเทศขึ้นมาเชียวล่ะ ทั้ง รัสเซีย ยูเครน จีน ปารีส และอื่น ๆ อีกมากมาย

               อย่างน้อยก็รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยที่มีคนคิดทำเรื่องห่าม ๆ แบบเดียวกัน แต่ข้อมูลผิดกฎหมายคงหาไม่ได้ในกูเกิ้ลหรอกถ้าไม่ได้มุดวีพีเอ็นไปเข้าดาร์กเว็บ ไม่แน่ว่าเขาอาจต้องไปนอนกลางดินกินกลางทรายเหมือนตอนทำภารกิจเดินทาง ไม่ใช่การเดินทางสวยหรูแบบตอนที่ไปกับแมคเคนซีที่ใช้เงินฟาดหัวเอา

               ‘ถ้างั้นเตรียมเต๊นท์ไปด้วยดีกว่า’

               จากนั้นเขาก็หาข้อมูลการเดินทางจากเมืองหลวงอย่างริยาดไปนีออม บอกได้เลยว่าโคตรไกล แม้ไม่ไกลเท่านิวยอร์กไปซานอันโตนิโอ แต่ก็ถือว่าไกลในพื้นที่ไม่คุ้นชิน ด้วยการเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมาย ไม่รู้ภาษา เดินทางคนเดียว และเป็นเดมิก็อด

               ช่วงนี้ยิ่งได้ข่าวลือบ่อย ๆ ว่าเด็กในค่ายมักถูกเทพเจ้าท้องถิ่นรังควาน… หวังว่าครานี้คราวซวยจะไม่ตกแก่ตน

               ดีนใช้เวลาวางแผนการเดินทางอยู่นานสองนานก่อนจะส่งข้อมูลทั้งหมดเข้าโทรศัพท์มือถือของตนเอง ยังมีส่วนที่ขาดหาย บางทีเขาควรไปสอบถามซิลเวอร์ผู้มีประสบการณ์เดินทางทำภารกิจอย่างโชกโชน ไหน ๆ ก็ได้เจอหน้ากันทุกวันอยู่แล้ว และหากไม่ได้คำตอบก็คงมั่ว ๆ ไปเอง ถึงตอนนั้นถ้าตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจากพ่อ ๆ จะลงมาช่วยหรือเปล่านะ? เป็นเรื่องน่าคิดแต่ขอให้เป็นหนทางสุดท้ายก็แล้วกัน

               “เหลืออะไรที่ต้องทำอีกหว่า…” ดีนไล่ดูเช็คลิสต์ไปเรื่อย ๆ จนมาถึงภาพกระดานหินที่เขาถ่ายรูปมา “เอ้อ.. ยังมีภารกิจบริจาคเงินนั่นอยู่อีกนี่หว่า”

               ชายหนุ่มกรอกแอดเดรสลงไปตามที่เทพอีรอสแปะไว้ให้ ดีนไม่รู้หรอกว่าอีรอสคือใครจนกระทั่งเสิร์จหาเจอว่าเขาคือเทพองค์เดียวกับคิวปิด กลายเป็นว่าชื่อโรมันคุ้นหูกว่าเสียอย่างนั้น คงเช่นเดียวกับมารดาของเขา ดีนคุ้นชื่อเทพีวีนัสมากกว่าอะโฟร์ไดท์ด้วยเช่นกัน

               วีดีโอการแสดงค่อนข้างน่าประทับใจ แม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องด้านการตีความความหมายผ่านผลงานศิลปะก็ตาม แต่ก็ถือว่าเขาชอบดูอะไรแบบนี้อยู่ดี

               “เอาล่ะ ต้องบริจาคเงินเท่าไรกันนะ... หนึ่งพันถึงห้าพันดอลลาร์ โคตรจะแพงเลย”

               แต่ช่วยไม่ได้ ในเมื่อตัดสินใจรับงานมาแล้ว และเขารู้ดีว่าการเสพงานศิลป์เป็นอะไรที่ค่าใช้จ่ายสูงปรี๊ด แต่ถึงอย่างนั้นก็…

               “เอาไปพันนึงพอ..”

               แต่ที่สอง ปากกับสมองดันไม่สัมพันธ์กัน เขากดเลขห้าตามด้วยศูนย์สามตัว แทนที่จะเป็นเลขหนึ่งพัน จะด้วยความเคยชินหรือประมาทเลินเล่อก็ตาม เขากวาดสายตาเร็วเกินไปยังไม่ทันได้อ่านข้อความทั้งหมดนิ้วก็กดลงที่ปุ่มโอนเงิน จากนั้นข้อความแจ้งเตือนก็ขึ้น

               ยอดเงินออก 5,000 ดอลลาร์..

               “เฮ้ย!!!” ชายหนุ่มร้องลั่นร้านอินเตอร์เน็ต จำนวนเงินที่ถูกโอนผิดไปทำเอาเขาเหงื่อแตก “ติดต่อธนาคาร! ติดต่อธนาคาร!”

               ทว่าระหว่างที่กำลังลนลานอยู่นั่นเอง… ปิ๊ง! ดอกกุหลาบสีทองอร่ามได้ปรากฏอยู่เบื้องหน้าสองดอก ความหมายของมันคือหมดสิทธิ์อายัติเงินในบัญชี

               ดีนได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ แบบนี้ห้านาทีเห็นจะได้..

               ‘โอเค.. ห้าพันก็ห้าพัน’

               แม้จะคิดแบบนั้นแต่ตอนนี้แข้งขาของเขากลับอ่อนแรงไปหมด

สำเร็จภารกิจ: ร่วมบริจาคแคมเปญ

บริจาคเงิน 5,000 ดอลลาร์

รางวัล: กุหลาบสีทอง 2 ดอก
2 Point, 14 ดรักม่า และ 100 ศรัทธา
หินตีบวก 2 ก้อน

ความโปรดปรานจากอีรอส+35 แต้ม
ความโปรดปรานจากอะพอลโล(แฝง) +20 แต้ม

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Mackenzie HEROES

75. Discover destination

-08.01.25  /  10:12AM.-

เมื่อวานกว่าจะพูดคุยกับคุณไครอนเสร็จก็เข้าสู่ช่วงเย็นย่ำแล้ว ยอมรับว่าข้อมูลที่ได้รับมานั้นค่อนข้างหนักหน่วงจนเริ่มปวดหัว แมคเคนซีจึงตัดสินใจว่าจะพักทุกอย่างเกี่ยวกับภารกิจไว้เพียงเท่านี้ก่อน แล้วค่อยมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งในวันถัดไป

.

.

.

วันรุ่งขึ้นมาถึง หนุ่มชาวอังกฤษไม่รอช้าที่จะเล่าเรื่องทุกอย่างให้คนรักฟัง ทั้งเรื่องแผนการไปจับกริมาลคินที่ปรากฏตัวในเมืองอิธากาที่จำเป็นต้องพับเก็บไว้ก่อน และเรื่องฝันร้ายที่นำไปสู่คำพยากรณ์ภารกิจระดับยาก รวมไปถึงคำแนะนำต่าง ๆ จากคุณไครอน ซึ่งปฏิกิริยาตอบรับของอีกฝ่ายก็เป็นไปตามที่เขาคิดไม่ผิดเพี้ยน

“งั้นตอนนี้ก็เหลือแค่หาข้อมูลเรื่องสถานที่ ไปเอาอาหารเทพ แล้วก็ชวนคนสินะ งั้นฉันไปด้วย ภารกิจการเดินทางมีความยากลำบาก ฉันพอจะมีประสบการณ์ช่วยนายได้นะแมคซี่”

บุตรแห่งโพไซดอนรีบอาสาในทันที

“ขอบคุณมากนะที่รัก แต่นายเองก็มีเรื่องที่ต้องทำ ครั้งนี้ฉันคงไม่รบกวนนายหรอก”

แมคเคนซีรู้สึกซาบซึ้งมากกับความมีน้ำใจและความห่วงใยของอีกฝ่าย  แน่นอนว่าดีนเป็นคนแรกที่เขานึกถึงในการเดินทางไปทำภารกิจครั้งนี้ แต่คนรักของเขาเองก็มีภารกิจรออยู่ที่เมืองนีออมซึ่งอยู่ไกลถึงประเทศซาอุดีอาระเบียเช่นกัน

“ไม่เป็นไรหรอก พ่อคงไม่โกรธหรอกมั้ง ยังไงชีวิตนายก็สำคัญ”

หากจำไม่ผิดดีนเคยเล่าถึงภารกิจที่ต้องไปทำในครั้งนี้ว่าเป็นการ ‘ไปช่วยหาเสียงให้พ่อ’ หรืออธิบายให้ละเอียดกว่านี้ก็คือการโน้มน้าวให้พลเมืองในพื้นที่เกิดความศรัทธาในมหาเทพโพไซดอนมากกว่าเทพอีกสององค์ที่เข้าร่วมการแข่งขันในครั้งนี้นั่นก็คือเทพแอรีสและเทพเฮเฟตัส เพื่อให้เทพแห่งจ้าวสมุทรได้มีสิทธิ์อันชอบธรรมในเมืองนีออมซึ่งถือเป็นเมืองใหม่ที่ยังไม่มีเทพเจ้าองค์ใดเข้าไปดูแล

“แต่ฉันไม่อยากให้นายผิดใจกับพ่อ นายควรไปช่วยคนในครอบครัวของนายนะ ส่วนฉันก็จะไปช่วยคนในครอบครัวของฉันเหมือนกัน”

ตั้งแต่มาอยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดแมคเคนซีก็ได้รับรู้ถึงวีรกรรมต่าง ๆ ของเหล่าเทพที่กระทำต่อโลกมนุษย์มากมายเพียงแค่เพราะอารมณ์ส่วนตัว ซึ่งบิดาคนรักของเขาคือหนึ่งในเทพที่มีรายชื่อผ่านตาบนบอร์ดกระดานหินและบอร์ดข่าวสารของค่ายที่ติดประกาศในบ้านใหญ่มากที่สุดเป็นอันดับต้น ๆ หากดีนไม่เข้าร่วมภารกิจนี้ก็ไม่รู้ว่าเทพโพไซดอนจะเกรี้ยวกราดใส่ลูกเหมือนที่ทำกับโลกมนุษย์หรือเหล่าทวยเทพองค์อื่น ๆ หรือไม่

“ก็จริงของนาย…ฉันมาคิดดูอีกที ถ้าไม่ไปช่วยพ่ออาจเกิดเรื่องซวย ๆ ขึ้นกับชาวเมืองนีออม งั้นเอาเป็นพวกเราแยกย้ายกันไปทำภารกิจของตัวเอง แต่ฉันจะโทรศัพท์ไอริสหานายทุกวัน เตรียมกระจกไว้ใกล้ ๆ เลย นายได้รำคาญฉันแน่ ๆ”

ดูท่าดีนเองก็คงรู้นิสัยพ่อของตนเองดี สุดท้ายเจ้าตัวจึงยอมรับและไม่ดึงดันที่จะตามเขาไปอีก

“แน่นอน ฉันจะพกกระจกติดตัวไว้ นายเองก็เตรียมหูไว้ฟังฉันบ่นด้วยล่ะ อ้อ…หลายวันก่อนที่นายบ่นเรื่องเข้าเมือง ฉันมาคิดดูแล้วว่าตัวเองคงไม่ได้ใช้เจ้านี่เท่าไหร่ นายเอาไปใช้สิ น่าจะช่วยตัดปัญหาเรื่องนี้ไปได้”

แมคเคนซีหัวเราะน้อย ๆ พอพูดถึงเรื่องบ่นแล้วก็นึกขึ้นได้ เมื่อช่วงต้นปีอีกฝ่ายเคยบ่นเรื่องการเดินทางเข้าเมืองว่าเป็นเรื่องยุ่งยากหากไม่มีวีซ่า และจากที่สังเกตดูแล้วคนรักของเขาก็ค่อนข้างซีเรียสเรื่องนี้เสียด้วย แต่ในช่วงนั้นแมคเคนซีกำลังถูกฝันร้ายเล่นงานจนแทบพักผ่อนไม่เพียงพอ ส่งผลให้การประมวลผลเรื่องต่าง ๆ พลอยช้าลงตามไปด้วย กระทั่งเมื่อได้หยิบเรื่องนี้กลับมาขบคิดอีกครั้ง เลยหยิบคฑาจำลองของเทพโลกิที่ดีนให้เป็นของขวัญเมื่อวันคริสต์มาสส่งให้

“จะดีเหรอแมคซี่ ฉันให้นายเป็นของขวัญคริสต์มาสนะ”

ดูท่าว่าดีนจะเกรงใจ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายถือคติว่าให้แล้วไม่รับคืนหรือเปล่า แมคเคนซีจึงยิ้มให้

“ดีสิ ถ้ามันทำให้ภารกิจของนายราบรื่นฉันก็ยินดีอยู่แล้ว หรือถ้านายรู้สึกไม่โอเค ไว้นายกลับมาค่อยคืนฉันก็ได้”

“อืม…ให้ยืมสินะ งั้นก็ได้ ถ้างั้นขอลองของเลยแล้วกัน”

หนุ่มหน้าละตินรับคฑาจากเขา จากนั้นก็ลุกไปเอาพาสปอร์ตของตนเองมาเปิดหน้าที่ว่างอยู่แล้วตั้งจิตเพ่งไปยังหน้ากระดาษนั้น ซึ่งก็ได้ผลอย่างน่าอัศจรรย์ใจ ตราประทับผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองปรากฏขึ้นมาราวกับเสกได้

”เฮ้ย ! ทำได้จริงด้วย สวยล่ะ ! งั้นฉันขอยืมก่อนนะแมคซี่ ใช้เสร็จแล้วจะรีบส่งคืนนะที่รัก“

ไม่ว่าเปล่า ดีนยังคว้าเขาไปหอมแก้มทั้งซ้ายและขวาแทนคำขอบคุณ ไรหนวดสาก ๆ ที่ถูกับแก้มยังคงทำให้รู้สึกจั๊กจี้เหมือนเคย

.

.

.

หลังมื้อเช้าแมคเคนซีก็แยกกับดีนที่จะไปทำธุระต่อ เขาเดินกลับบ้านเพื่อมาเอาสมุดกับปากกาไปจดข้อมูลเพิ่มเติมหากเจอสิ่งที่น่าสนใจขณะใช้อินเทอร์เน็ตบ้านเฮอร์มีสสืบค้น ขณะที่ออกจากห้องนอนและเดินผ่านห้องพี่คนโตของบ้านก็นึกขึ้นมาได้ ซิลเวอร์คือผู้ที่แมคเคนซีนึกถึงรองจากดีนว่าอยากชวนให้ไปร่วมภารกิจด้วย ความที่อีกฝ่ายผ่านภารกิจของค่ายมามากมายจนแทบเรียกได้ว่าโชกโชน การมีซิลเวอร์ร่วมทีมไปด้วยคงช่วยเขาได้มากทีเดียว

‘ไม่อยู่

ไปทำงานแทนพ่อ กลับวันมะรืน

ถ้ามีเรื่องด่วน…ก็รอไปก่อน ;P’

”…………“

ยังไม่ทันจะเคาะประตู สายตาก็สะดุดเข้ากับข้อความบนโพสต์อิทที่เขียนด้วยลายมือเจ้าของห้องซึ่งแปะไว้ที่หน้าห้องเสียก่อน เมื่อวานยังเห็นกันอยู่แท้ ๆ เขาไม่น่าชะล่าใจเลยจริง ๆ

‘ไว้หมอนั่นกลับมาค่อยคุยแล้วกัน’

คิดแบบนั้นแล้วก็เดินออกจากบ้านไปยังบ้านหมายเลข 11 ต่อ

.

.

.

-บ้านเฮอร์มีส-

เมื่อเข้ามาภายในบ้านแมคเคนซีก็ตรงไปยังโซนอินเทอร์เน็ตคาเฟ่แล้วนั่งลงตรงเครื่องคอมพิวเตอร์ที่ไม่มีผู้ใช้งานทันที ชายหนุ่มเริ่มจากเข้าไปยังเว็บไซต์สืบค้นข้อมูลยอดนิยมที่ขึ้นต้นด้วยตัว G แล้วพิมพ์คีย์เวิร์ดคำว่า ‘คืนเดือนมืด’ ลงไป หลังจากกดปุ่มค้นหา ใช้เวลาไม่ถึง 1 วินาที หน้าเว็บไซต์ปฏิทินก็เด้งขึ้นมา

‘29 มกราคม…27 กุมภาพันธ์…29 มีนาคม’

“ก่อนเข้าฤดูใบไม้ผลิ…?”

ริมฝีปากได้รูปเอ่ยทวนท่อนหนึ่งในคำพยากรณ์ที่จำได้จนแทบขึ้นใจก่อนหลุบตาลงมองช่วงเวลาคืนเดือนมืดที่จดไว้ทั้งสามวันในกระดาษ ก่อนจะขีดฆ่าวันที่ 29 มกราคมทิ้งไป จากนั้นก็พิมพ์คีย์เวิร์ด ‘แสงเหนือ’ เป็นคำต่อไป ผลลัพธ์มากมายปรากฏออกมาเป็นสิบ ๆ หน้า

“สวีเดน…รัสเซีย…ไอซ์แลนด์…ฟินด์แลนด์…นอร์เวย์…กรีนแลนด์…สก็อตแลนด์…เดนมาร์ก…โอ้ มีอลาสก้าด้วยงั้นเหรอ…แคนาดา…นิวซีแลนด์…ออสเตรเลีย”

เมื่อไล่อ่านตามเว็บไซต์แล้วก็ได้ข้อสรุปออกมาว่า ประเทศที่ขึ้นชื่อว่าสามารถมองเห็นแสงเหนือได้อย่างชัดเจนและผู้คนนิยมไปกันมีประมาณ 12 ประเทศ แต่นิวซีแลนด์กับออสเตรเลียนั้นเนื่องจากประเทศอยู่ในบริเวณใกล้ขั้วโลกใต้จึงเรียกว่า ‘แสงใต้’ เป็นอันว่าตัด 2 ประเทศนี้ออกไปเป็นอันดับแรกได้เลย

จากนั้นก็เปิดดูแผนที่โลกต่อ จนเห็นว่าประเทศส่วนใหญ่อยู่ในแถบทวีปยุโรปแทบทั้งนั้น…ซึ่งหากคำนวณจากระยะเวลาในการทำภารกิจโดยไม่อาศัยเครื่องบินและรถไฟเฮเฟตัสในการเดินทางแล้วก็นับว่าใช้เวลามากเกินไป แมคเคนซีจึงเริ่มสืบค้นจากประเทศที่อยู่ใกล้ที่สุดก่อน นั่นก็คือ อลาสก้า แคนาดา และกรีนแลนด์

“ขอให้เป็นหนึ่งในสามที่นี้เถอะ”

พึมพำเบา ๆ พลางเริ่มพิมพ์คีย์เวิร์ดเพื่อหาข้อมูลแบบเจาะลึกของแต่ละสถานที่

.

.

.

ไม่รู้ว่าเขาใช้เวลาไปกับการหาข้อมูลเท่าไหร่ แต่ก็น่าจะนานพอที่จะทำให้สายตาเริ่มล้าได้ เนื่องจากทั้งสามที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงกันจึงมีสภาพภูมิประเทศและสภาพภูมิอากาศคล้ายคลึงจนยากจะตัดสถานที่ใดสถานที่หนึ่งออกไปได้ ขณะที่กำลังจะเริ่มถอดใจและพักการค้นหาข้อมูลของวันนี้แล้วนั่นเอง สายตาของแมคเคนซีก็สะดุดกับข้อความหนึ่งเข้า

‘เยลโลว์ไนฟ์ เมืองล่าแสงเหนือแห่งหนึ่งของแคนาดา ขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในจุดชมแสงเหนือที่สวยที่สุดในโลก ได้รับการขนานนามให้เป็น เมืองหลวงแห่งแสงเหนือของอเมริกาเหนือ’

ด้วยความไม่คิดอะไรมาก เดมิก็อดหนุ่มจึงลองกดลิงค์เข้าไปดู เพียงไม่นาน เนื้อหาบทความและรูปภาพก็ปรากฏขึ้นมาเต็มหน้าจอ

‘เมืองเยลโลวไนฟ์ อยู่ในเขตนอร์ธเวสเทิร์นซึ่งเป็นเขตทางตอนเหนือของประเทศแคนาดา’

‘อุณหภูมิโดยเฉลี่ย’

‘ได้รับการขนานนามให้เป็น เมืองหลวงแห่งแสงเหนือของอเมริกาเหนือ เนื่องจากตั้งอยู่ใจกลางของวงรูปไข่ในการเกิดแสงเหนือ สามารถมองเห็นแสงเหนือได้อย่างชัดเจน 360 องศา และมีเฉดสีที่เด่นชัดกว่าเมืองอื่น ๆ เพราะอยู่ห่างขั้วโลกเหนือเพียงแค่ 400 กิโลเมตร ช่วงที่แสงเหนืองดงามที่สุด คือ กลางเดือนพฤศจิกายน - ต้นเดือนเมษายน’

‘ถูกเรียกว่า ดินแดนแห่งพระอาทิตย์เที่ยงคืน เนื่องจากอยู่ใกล้ขั้วโลกเหนือ ส่งผลให้ในฤดูร้อนดวงอาทิตย์แทบจะไม่ตกดินและส่องสว่างเกือบตลอดฤดูกาล ส่วนฤดูหนาวนั้นตรงกันข้าม กล่าวคือ ท้องฟ้ามืดมิดจนไม่มีกลางวัน’

แน่นอนว่าแมคเคนซีค่อนข้างติดใจประโยคท้ายเป็นพิเศษ ไม่แน่ว่าข้อความสุดท้ายของคำพยากรณ์ที่ว่า ‘ความมืดครอบงำ’ อาจจะหมายถึงแบบนี้ก็เป็นได้ หลังจากใช้มือถือถ่ายรูปบทความในเว็บไซต์นั้นแล้วเขาก็ย้อนกลับมาค้นหารูปภาพของเมืองเยลโลวไนฟ์เพิ่มเติม

“นี่มัน….”

ดวงตาสีฮาเซลเบิกโพลงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกดขยายรูปหนึ่งให้ใหญ่ขึ้น ทัศนีภาพที่ปกคลุมไปด้วยหิมะภายใต้แสงเหนืออันคุ้นตาเช่นนี้เหมือนว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

‘ความฝันนั่น…เจอแล้ว’

ปลายปากกาตวัดวงรอบคำว่า ‘แคนาดา’ อย่างมั่นใจ

Cooper HEROES

13/01/2025 14.20 น. - 15.00 น.

บทที่ 34

ภายในอินเทอร์เน็ตคาเฟ่เป็นห้องขนาดกลางที่ดูเหมือนคลังสินค้ามากกว่าร้านกาแฟ โต๊ะคอมพิวเตอร์เรียงแถวติดผนังสองฝั่ง ตรงกลางมีโซฟาสีซีดวางกระจัดกระจาย และมุมหนึ่งของห้องเต็มไปด้วยกล่องพัสดุซ้อนทับกันจนดูคล้ายกำแพง

“ถ้ามองจากข้างนอก คงไม่มีใครคิดว่าที่นี่คือแหล่งรวมข้อมูลของเหล่าเดมิก็อด” คูเปอร์คิดในใจขณะเดินเข้าไป

เขาเลือกที่นั่งมุมสุดของร้าน เปิดคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง และเริ่มพิมพ์คำว่า “Times Square fog” ลงในช่องค้นหา ข่าวที่ปรากฏขึ้นมีตั้งแต่บทความของนักข่าวจนถึงวิดีโอจากคนในพื้นที่

คูเปอร์เอนกายพิงพนักเก้าอี้พลาสติกสีฟ้าหม่นของอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ บ้านเฮอร์มีส พร้อมกับจ้องมองจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า สายตาของเขาวิ่งไปตามตัวอักษรที่ปรากฏขึ้น “หมอกปกคลุม...เขตไทม์สแควร์” เขาอ่านซ้ำในใจ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ

"หมอกอะไรกันอีกล่ะนี่... เมื่อเที่ยงก็เพิ่งรับคำพยากรณ์มาหมาด ๆ"

ถ้าให้พูดกันตามตรง คูเปอร์รู้สึกว่าต่อจากนี้ไปเขาอาจไม่ค่อยชอบงานที่เกี่ยวกับคำพยากรณ์เท่าไหร่นัก มันมีความไม่แน่นอนเกินไป ทุกรายละเอียดดูเหมือนจะต้องใช้สมองในการถอดรหัส ซึ่งแน่นอน เขาชอบสมองใบน้อย ๆ ของตัวเอง แต่การปวดหัวกับคำใบ้ที่บางครั้งฟังดูเหมือนบทกวีอันพยายามลึกลับโดยใช่เหตุก็ไม่ใช่เรื่องโปรดของเขา

แต่โชคร้ายหรือโชคดีไม่รู้ ไครอนบอกว่า “คำพยากรณ์เจาะจงมาที่นาย" ซึ่งมันก็พอจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่ง... นิดเดียวเท่านั้น

"ประกาศข่าวด่วนทาง CNN... เขตไทม์สแควร์ถูกหมอกปกคลุม... ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเจ้าหน้าที่..." คูเปอร์ไล่สายตาไปตามรายงานข่าวที่เพิ่งอัปเดตเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ก่อนจะเลื่อนเมาส์ไปคลิกตามลิงก์เพิ่มเติม

คูเปอร์เลื่อนเมาส์อ่านข่าวเพิ่มเติมอย่างใจจดใจจ่อ ข้อมูลใหม่ที่ปรากฏทำให้เขาขมวดคิ้วแน่น  

“บริเวณโดยรอบไทม์สแควร์กำลังจะเริ่มถูกปิดล้อมเพื่อป้องกันคนเข้าไป” เขาอ่านข่าวในเว็บไซต์อย่างละเอียด ก่อนจะเจอส่วนที่ระบุว่า “เจ้าหน้าที่รัฐเตรียมแถลงการณ์เพื่อยกระดับมาตรการความปลอดภัยโดยรอบพื้นที่”

“เยี่ยมเลย... แค่ต้องจัดการกับหมอกวุ่นวายนี่ก็พอแล้ว ยังต้องหาทางเล็ดลอดเข้าไปอีก” เขาพึมพำพลางพิงหลังกับพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยใจ ภาพในหัวเริ่มฉายถึงเขาต้องมุดรั้วหรือแอบปีนกำแพงหลบสายตายามที่เต็มไปด้วยกล้องวงจรปิด  

“บอกเลยว่าถ้าโดนจับได้ ฉันคงได้เป็นข่าวแน่” คูเปอร์ยิ้มมุมปากนิด ๆ กับความคิดนั้น แต่แทนที่จะโด่งดังแบบวีรบุรุษผู้กล้าหาญ เขาน่าจะได้ขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์ในฐานะ “ชายหนุ่มปริศนาถูกจับขณะปีนรั้วไทม์สแควร์”

“น่าจะดังในแง่ตัวตลกนั่นแหละ” เขาส่ายหัวให้กับความคิดตัวเอง ก่อนจะก้มหน้ามองหน้าจอต่อไป  

การผจญภัยที่นำทางโดยใช้เพียงคำพยากรณ์ฟังดูเหมือนเป็นงานของฮีโร่ในตำนาน แต่ความเป็นจริงมันเหมือนเขาเป็นแค่ตัวประกอบที่ต้องดิ้นรนไม่ให้ถูกหาว่าเป็นอาชญากรมากกว่า  

“นี่มันบ้าชัด ๆ” คูเปอร์ถอนหายใจยาว ก่อนจะโน้มตัวมาที่โต๊ะอีกครั้ง หันกลับมาเผชิญหน้ากับปริศนาที่รอการไขต่อไปอย่างยอมรับชะตากรรม

คูเปอร์ถอนหายใจพลางจินตนาการถึงฉากจากละครหรือภาพยนตร์สายลับที่เขาเคยดู อุปกรณ์สุดไฮเทค เสื้อคลุมล่องหน กล้องแว่นตาอินฟราเรด ทุกอย่างดูเท่และล้ำหน้า แล้วเขาก็กลับมามองตัวเอง... เสื้อยืดที่ค่ายแจก กางเกงยีนส์ที่ซักจนสีซีด มีเพียงสมองติดตัวอย่างเดียว

พูดตรง ๆ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเอง "ฉลาด" เลยสักครั้ง ใช่ เขาแก้ปัญหาได้บ้าง แต่เมื่อเทียบกับพี่น้องคนอื่น ๆ ในบ้านอะธีน่า เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนนักเรียนที่สอบผ่านแบบหวุดหวิดในวิชาที่ควรจะได้ A+ โดยธรรมชาติ

“เป็นความพิเศษที่ไม่อยากจะได้เลยจริง ๆ”

เขาคิดในใจ พลางหลุดยิ้มแห้ง ๆ ขณะจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังแสดงข้อมูลเกี่ยวกับหมอกปริศนา...

"ร้านฮีบี้.." เขาพึมพำกับตัวเอง ชื่อร้านนั้นเป็นชื่อที่ไครอนเหมือนจะพูดออกมาตอนที่คูเปอร์ขอให้เขาช่วยถอดความคำพยากรณ์บางส่วนให้

"ดูจากชื่อร้านแล้ว..." เขาเอียงคอ พลางเลื่อนเมาส์ไปมาอย่างครุ่นคิด "ก็หวังว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับเทพีฮีบี้จริง ๆ นั่นแหละ เพราะถ้าใช่ ฉันไม่อยากคิดเลยว่าเรื่องนี้จะยุ่งแค่ไหน"

เสียงฝีเท้าจากด้านหลังทำให้เขาสะดุ้งตัวโยน ก่อนจะหันไปพบชายสองคนที่ยืนอยู่ คาเลบจากบ้านอะพอลโล คนที่มีรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนแสงแดดในฤดูใบไม้ผลิ และเมเรซ บุตรแห่งอะโฟรไดท์ ที่ดูเหมือนจะเดินออกมาจากโฆษณาน้ำหอมแบรนด์ดังด้วยผมสีชมพูอ่อน ๆ นุ่มฟูเหมือนสายไหม

“นายสนใจข่าวนี้เหมือนกันเหรอ” เสียงเมเรซเอ่ยถาม ดวงตาสองสีของเขาจ้องมายังคูเปอร์

“ที่ไทม์สแควร์สินะ” คาเลบเสริมขึ้น น้ำเสียงของเขาฟังดูสงสัยแต่ก็แฝงความตื่นเต้นเอาไว้

คูเปอร์เผลอขยับเก้าอี้เล็กน้อยอย่างประหม่า “ก็... ใช่ หมอกนั่นดูน่าสงสัยดี เลยลองหาข้อมูลดู”

“ไม่ใช่แค่ดูน่าสงสัยหรอก” เมเรซพูดพลางเท้าสะเอว “ฉันพนันได้เลยว่ามันต้องเกี่ยวกับอะไรสักอย่างที่เราคุ้นเคยแน่”

“แล้วนายล่ะ” คาเลบถาม ขณะที่ดวงตาสีเขียวอ่อนของเขาจับจ้องไปที่หน้าจอ “ทำไมถึงมานั่งค้นเรื่องนี้”

คูเปอร์ถอนหายใจพลางเอนตัวกลับไปพิงเก้าอี้ “จะบอกว่าบังเอิญก็ไม่ใช่หรอก ฉันเพิ่งได้รับคำพยากรณ์มาจากเรเชลเมื่อช่วงเที่ยง แล้วคุณไครอนก็แนะนำให้มาหาข้อมูลเพิ่มเติมฉันเลยมาหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตที่นี่”

“คำพยากรณ์ว่าไงบ้างล่ะ” เมเรซถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูสนอกสนใจ แม้จะพยายามทำหน้าเฉยเหมือนคนที่แค่ถามไปงั้น ๆ

“ก็...” คูเปอร์ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจเล่าออกมาโดยไม่ปิดบัง

{ณ ใจกลางมหานครแห่งแสงสี ยามเมื่อเหมันต์เยือกเย็นแผ่ปกคลุม  

ภัยร้ายแฝงเร้นในเสียงหัวเราะ อากาศที่ควรเย็นกลับนำพาหมอกหนา  

บดบังทัศนวิสัยแม้แต่ดวงตาแห่งท้องฟ้า  

สิ่งไร้ชีวิตกลับกลายเป็นเครื่องมือแห่งความโกลาหล  

เด็กน้อยคือภาพสะท้อนแห่งจุดจบ  

จงระวัง เผ่าพันธุ์ตัวจ้อย ผู้กุมความลับแห่งหายนะ  

หัวหน้าผู้โหดเหี้ยม หมายปลดปล่อยความวุ่นวาย  

บุตรแห่งปัญญา เจ้าคือผู้กอบกู้  

จงใช้สติและไหวพริบ มองทะลุผ่านม่านหมอก  

มิตรสหายจักมา พร้อมแสงสว่าง ร่วมกันต่อกรกับความมืดมิด  

ชะตาแห่งมหานคร อยู่ในกำมือเจ้า  

จงเลือกเส้นทาง ด้วยความกล้าหาญและปัญญา}  

เมื่อเขาเล่าจบ เมเรซและคาเลบก็เงียบไปชั่วขณะ

“ฟังดูน่าปวดหัวดี” เมเรซพูดขึ้น พลางพิงโต๊ะใกล้ ๆ อย่างไม่แยแส

“นั่นมันเกินกว่าน่าปวดหัวแล้ว” คาเลบพูด พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย “นี่นายมีทีมแล้วหรือยัง”

“ยัง” คูเปอร์ตอบพลางยกไหล่ “ตอนนี้แค่พยายามรวบรวมข้อมูลก่อน”

“ถ้างั้นฉันจะไปด้วย” เมเรซพูดขึ้นทันที น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ฉันก็ด้วย” คาเลบเอ่ยเสริม “หมอกนั่นฟังดูแปลกมาก ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”

คูเปอร์มองทั้งสองคนที่เสนอเข้าร่วมทีมอย่างไม่คาดคิด “โอเค งั้นก็ดีเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปหาคนอื่นเพิ่ม”

หลังจากนัดแนะวันเวลา ทั้งสามหนุ่มก็ตกลงเตรียมตัวสำหรับภารกิจที่รออยู่ข้างหน้า ขณะที่คูเปอร์ออกจากบ้านเฮอร์มีส เขาอดยิ้มบาง ๆ กับตัวเองไม่ได้ ภารกิจครั้งนี้อาจจะเต็มไปด้วยความวุ่นวาย แต่การมีเพื่อนร่วมทีมแบบนี้ ก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง

ชักชวนสมาชิกร่วมเดินทาง

Lucas BRAVE

สื่อสารทางไกล

        หลังจากเสร็จสิ้นจากฝึกซ้อมขั้นพื้นฐานการใช้อาวุธ ความรู้สึกเหมือนได้ออกกำลังกายหลายชั่วโมง เขาเพิ่งตระหนักว่าเวลาโทมัสจริงจังมันน่ากลัวขนาดไหน ตั้งแต่มาอยู่ค่ายฮาล์ฟบลัดไม่ได้ติดต่อกลับไปหาแม่ เขารู้ว่าแม่ไม่เคยกังวลเกี่ยวกับลูกชายคนนี้ นอกจากชาลอต สาวนักกฎหมายปี 3 มหาวิทยาลัยอ๊อกฟอร์ด แม่สาวผมบลอนด์ เธอเล่นกีฬาฟันดาบกับหมากรุก นั่นทำให้เขาคิดว่าควรติดต่อกลับไปหาเธอก่อนจะเป็นการดีที่สุด

        โทมัสบอกก่อนแยกทางกันตรงสนามฝึกซ้อมดาบ หากอยากติดต่อกลับไปหาแม่หรือใครก็ตามที่คิดถึง บ้านเฮอร์มีสคือสถานที่ที่ดีที่สุด และพวกเขาเป็นมากที่สุดในบรรดาบ้านทุกหลังของค่ายฮาล์ฟบลัด ลุคเดินเข้าไปด้านในบ้านเฮอร์มีส มันเป็นครั้งแรกที่เข้าบ้านคนอื่นที่ไม่ใช่บ้านตัวเอง มันต่างจากบ้านของเขาโดยสิ้นเชิง ทรุดโทรมและเก่า ความรู้สึกมันบอกเขาแบบนั้นทั้งใหญ่โตกว้างขวาง ผู้คนพลุ่งพล่านเดินเข้าออกตลอดเวลา แม้ในขณะที่เขากำลังยืนสำรวจมันอยู่ก็ตาม ทุกคนกำลังวุ่นกับสิ่งตรงหน้าของพวกเขาเอง บางคนมองมาที่เขาด้วยสายตาประหลาด

     "พอดีฉันอยากติดต่อกลับไปที่บ้านใช้บริการตรงไหน"

     ลูคัสหันมาถามเด็กคนหนึ่งที่ท่าทางสงสัยในตัวเขา

     "นายเพิ่งมาใหม่ใช่ไหม ตรงนั่นเลย พวก"

     เด็กชายชี้ตรงบริเวณที่มีคนกำลังนั่งใช้คอมพิวเตอร์

        ลูคัสยกมือขอบใจแล้วเดินไปบริเวณมุมคอมพิวเตอร์ ช่างเป็นมุมยอดนิยมจริงๆ เด็กหลายคนกำลังสนุกกับการเล่นเกม ดูหนังและสนทนากับใครบางคน เขานั่งตรงคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งว่าง ด้านข้างติดกับเด็กกำลังเล่นเกมด้วยความมุ่งมั่นไม่สนใจสิ่งรอบข้าง เขาจำได้ว่าหยิบมือถือมาด้วยเสียแต่ว่าอยู่ที่นี่มันใช้งานอะไรไม่ได้เลย

     "นายต้องเข้ารหัสสัญญาณอินเตอร์เน็ต มันติดตรงข้างเสา" หญิงสาวในมือถือแผนที่ชี้ไปตรงเสาไม้ "เมื่อนายล๊อคอินได้แล้ว ทีนี้อยากติดต่อหาใครก็ตามสบาย แต่ต้องมาที่นี่นะ ที่อื่นสัญญาณไม่แรงเท่าบ้านนี้" เธอเดินยักไหล่ไปนั่งโซฟา

        เขาทำตามที่เธอบอกทุกขั้นตอนใส่รหัสผ่าน รอสัญญาณขึ้น ทีนี้ก็ใช้งานได้ตามใจปราถนา ลูคัสนั่งนกถึงเบอร์โทรศัพท์ของชาลอต จนแน่ใจว่าใช่จึงกดโทรออกโทรทางไกลครั้งแรก มันตื่นเต้นกว่าการนัดทานข้าวกับเธอ เพราะเธอมีนิสัยมั่นใจในตัวเองสูง กล้าตัดสินใจ จนผู้ชายหลายคนที่เข้ามาล้วนต้องหลีกหนีแทบทุกคน

      "ฮัลโหล...นี่เบอร์ใครโทรมา ถ้าเป็นพวกต้มตุ๋นฉันจะแจ้งตำรวจจับ" เสียงหวานปนห้าวดังขึ้นจากปลายทาง "ต่อให้อยู่ต่างประเทศฉันก็สามารถติดต่อตำรวจสากลตามจับได้เหมือนกัน"

      "เฮ้...ใจเย็นๆ ชาลอตจำฉันไม่ได้หรือไง" เขาไม่เคยกลัวใครนอกจากแม่ก็มีเธอ จึงต้องให้ปลายสายใจเย็นลง "แล้วฉันก็ไม่ใช่พวกนักต้มตุ๋นด้วย" ลุคต้องอธิบายตามหลังอีกเล็กน้อย เพื่อให้ชาลอตไม่ทำตามที่พูดไว้ว่าจะติดต่อตำรวจสากลมาตามจับเขาถึงอเมริกา

      "แล้วนายอยู่ไหน ลุค ฉันถามแม่นายแล้ว เธอบอกว่าไม่สามารถบอกได้" ลุครู้สึกเหมือนกำลังถูกตำรวจสกอตแลนยาร์ดสอบสวน ซึ่งน้ำเสียงของเธอเป็นแบบนั้นจริง "อาทิตย์ที่แล้วฉันดูข่าวว่ามีเรือสินค้าลำหนึ่งล่มกลางมหาสมุทรแลตแลนติส แปลกใจว่าพยาการณ์อากาศไม่มีคลื่นลม จู่ๆมันก็ล่มของมันเอง หวังว่านายสบายดีนะ" ชาลอตมีน้ำเสียงของคนกำลังจับผิด

     "ฉันอยู่อเมริกา แล้วฉันสบายดี เธอเป็นอย่างไรบ้าง"

     ลุคเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา เบี่ยงเบนเหตุการณ์เรือสินค้าล่ม

     "ฉันน่ะเหรอ...สบายดี ถ้าไม่นับวันนัดทานข้าวเย็นล่ม ฉันก็ไม่มีปัญหาอะไร" ชาลอตพูดกึ่งประชด น้ำเสียงแฝงเป็นห่วงคนปลายสายทางไกล "ฉันคิดถึงนายและเป็นห่วงนายมากกว่า เพราะนายปรับตัวเข้ากับคนรอบข้างไม่ค่อยได้ มนุษสัมพันธ์แย่"

     ลุคได้ฟังชาลอตพพูดตรงไม่มี อ้อมค้อม นั่นคือนิสัยและบุคลิกของเธอ มันเป็นจุดที่เขาชอบเธอเสมอ ตราชั่งของเธอไม่เคยเอียงสักครั้ง

     "ฉันก็คิดเธอ ฉันกังวลเรื่องทานมื้อเย็นวันนั้นมาก กลัวเธอจะโกรธ" ลุคกึ่งสารภาพรักในบ้านเฮอร์มีส "ฉันสัญญาว่าจะกลับไปทานข้าวเย็นกับเธอเป็นการแก้ตัว"

     "เธอสัญญากับฉันแล้วนะ อย่าผิดนัดอีกละ" ชาลอตกลั้นเสียงไม่ให้ร้องไห้มา "ฉันจะรอทานมื้อเย็นกับนาย ลุค ฉันจะรอฟังเรื่องประหลาดที่เธอชอบโม้ให้ฉันฟัง ทุกครั้งที่เราเจอกัน"

        สัญญาณปลายทางตัดลงดื้อๆ เขาวางโทรศัท์มือถือลง ลุกขึ้นเดินออกมาจากบ้านเฮอร์มีส ภายในใจเต็มไปด้วยหลากหลายความรู้สึก สิ่งหนึ่งที่รับรู้ได้คือความรู้สึกของพวกเขาสองคนยังเหมือนเดิมเสมอ ภาพที่เธอชอบขยายความข้อกฎหมายใต้ต้นไม้ใหญ่ สนามหญ้าสวนสาธารณะ เขามักแกล้งกลับทุกครั้ง แต่เธอก็ยังพูดต่อไป เพราะจับได้ว่าเขาไม่ได้หลับจริง เขารู้ว่าแม่ไม่ได้เป็นห่วงเขามากเท่าชาลอต แม่รู้ว่าลูกของเธอสามารถเอาตัวรอดได้เสมอ