[หน้าโรงอาหาร] เตาไฟบูชาเทพ

Nymeria BELIEVER

01-01-2025 07.45 AM

I want to be your everything little darling

            ท้องฟ้ายามเช้าตรู่ยังคงพร่างพรายด้วยแสงแรกที่เพิ่งแทรกผ่านม่านเมฆบางเบา ลมอ่อนพัดกระซิบผ่านยอดไม้รอบค่ายฮาล์ฟบลัด นำพากลิ่นดินชื้นและน้ำค้างมาตลบอบอวล เตาไฟเฮสเทียตั้งอยู่ข้างโถงอาหารเป็นสถานที่ที่ทุกคนในค่ายรู้จักดี เปลวไฟที่ไม่มีวันดับนั้นลุกโชนด้วยความอบอุ่น สะท้อนถึงความศักดิ์สิทธิ์และพลังแห่งความหวัง

            ไนมีเรียในชุดเดรสสีเรียบแต่สง่างามเดินเข้ามาเงียบ ๆ ร่างอรชรหยุดยืนตรงหน้าเตาไฟ ท่าทางของเธอดูนิ่งสงบ ทว่าในแววตาสีเฮเซลที่เปล่งประกายนั้นกลับเต็มไปด้วยความคิดมากมายที่วนเวียนอยู่ในหัว

            เธอวางสมุดบันทึกลงข้างกาย แล้วหยิบดอกกุหลาบทองคำที่เปล่งประกายราวกับได้รับการหล่อหลอมจากดวงตะวันออกมาจากกระเป๋าสะพายเล็ก ๆ กุหลาบดอกนั้นเป็นของขวัญจากเทพีอโฟร์ไดต์ มันงดงามจนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นบนโลก

            “แม่คะ…” ไนมีเรียเริ่มพูดเบา ๆ เสียงของเธอแผ่วเบาแต่มั่นคง ดวงตาคู่งามจ้องมองเปลวไฟที่ไหวระริกในเตาอย่างตั้งใจ

            “รู้ว่าท่านอาจจะไม่ได้ตอบ แต่ก็อยากจะเล่าให้ฟังอยู่ดี เหมือนกับลูกแมวที่ล่าเหยื่อได้แล้วคาบกลับมาที่รัง อยู่ที่นี่ฉันไม่มีครอบครัวอื่นนอกจากคนในค่ายกับ…คุณ” น้ำเสียงของเธอแฝงความนอบน้อมและความปรารถนาที่จะเชื่อมโยงกับใครบางคนในสายเลือดเดียวกัน

            “ขึ้นปีใหม่แล้ว จนถึงตอนนี้ดวงความรักก็ดูจะยังไม่มี เฮ้ออ.. ต่างจากช่วงเรียนไฮสคูลมากเลย ตอนนั้นมีแต่รำคาญแล้วอยากหนีให้พ้นๆ แท้ๆ”

            ไนมีเรียเริ่มเล่าถึงสิ่งที่เธอพบเจอในช่วงเดือนที่ผ่านมา ตั้งแต่การเดินทางไปยังอิสตันบลูที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของอารยธรรมออตโตมัน การเผชิญหน้ากับกอร์กอนในร่างของเจ้าหญิงผู้ถูกสาป การค้นพบความแข็งแกร่งในตัวเองเมื่อจำเป็นต้องต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด

            “อิสตันบลูเป็นเมืองที่สวยงามมากสถาปัตยกรรมทุกแห่งมีเรื่องเล่าในตัวเอง คิดว่าท่านคงชอบที่นั่นเหมือนกัน ถึงได้เรียกให้ไปเจอกอร์กอนใต้อ่างเก็บน้ำแบบนั้น” เธอยิ้มบาง ๆ ราวกับภาพเหล่านั้นยังชัดเจนในใจ ภาพการเสี่ยงต- ชวนให้รักใคร่ในมารดาขึ้นไปอีก

            “แม่รู้ไหมมีช่วงหนึ่งที่พ่อเอาตำราประวัติศาสตร์ออตโตมันมาให้อ่าน ตอนนั้นหนูพึ่งสิบเอ็ดแต่ก็อ่านหนังสือตั้งหนาๆ หมดในคืนเดียวเพราะตกหลุมรัก สุลต่านสุไลมานในประวัติศาสตร์เป็นผู้ชายที่น่าทึ่งมาก จะเรื่องวิศัยทัศน์ในการปกครอง รึเรื่องความรักก็ดี.. ในยุคสมัยของเขาไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นทาสหรือชาวต่างชาติขอแค่มีความสามารถยังได้รับตำแหน่งสำคัญ ความเท่าเทียมแบบนั้นแม้แต่ในยุคปัจจุบันยังหาได้ยากเลย..เนอะ”

            จากนั้นหญิงสาวผมบลอนด์เล่าถึงภารกิจใหม่ที่เธอกำลังจะเผชิญในนิวออร์ลีนส์ เมืองที่ขึ้นชื่อว่าเต็มไปด้วยมนต์ดำและพลังลี้ลับ ไนมีเรียหวังว่าการเดินทางครั้งนี้จะเปิดโอกาสให้เธอได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับพลังเวทมนตร์ของตัวเอง เด็กสาวเลือกเก็บข้อมูลเกี่ยวกับภารกิจไว้เมื่อซุสต้องการให้เรื่องนี้เป็นความลับมากที่สุด

            เมื่อเรื่องราวของเธอสิ้นสุดลง ร่างในเดรสยาวหยิบดอกกุหลาบทองคำขึ้นมาอีกครั้ง นิ้วเรียวไล้ไปตามกลีบกุหลาบด้วยความอ่อนโยน ราวกับสิ่งที่อยู่ในมือคือสิ่งมีชีวิตที่เปราะบาง

            “ในสวนของแม่มีดอกกุหลาบแบบนี้รึเปล่า? ได้มาจากเทพีแห่งความงามก็จริง แต่ไม่รู้ว่าจะเอาไปทำอะไรดีดูหรูหราทีเดียวคงเหมาะเอาไปประดับแท่นพิธีกรรมของแม่”

            ไนมีเรียโน้มตัวลงเล็กน้อยก่อนวางดอกกุหลาบลงในเปลวไฟ เปลวไฟสีส้มแดงลุกท่วมกลีบกุหลาบอย่างรวดเร็ว แต่แทนที่จะเผาไหม้จนเป็นเถ้าถ่าน มันกลับค่อย ๆ กลืนกลีบกุหลาบเข้าสู่เปลวไฟ ราวกับพลังของมันถูกส่งผ่านไปยังอีกมิติ เธอจ้องมองเปลวไฟอย่างนิ่งสงบ รอคอยการตอบรับจากเทพีมารดา แม้ลึก ๆ แล้วรู้ดีว่าไม่มีคำตอบใด ๆ จะดังกลับมา แต่ในความเงียบงันนั้น เธอกลับรู้สึกถึงสายสัมพันธ์บางอย่างที่ยากจะอธิบาย

            “เงียบอีกแล้ว คราวนี้ก็หวังว่าจะมีการตอบกลับเหรอ?” คลาริสซ่ากระซิบถาม เสียงของวิญญาณผู้คุ้มครองแฝงด้วยความอ่อนโยน

            ไนมีเรียยิ้มมุมปากเล็กน้อยพลางส่ายหัว “ไม่หรอก ฉันรู้ดีว่าคงมีเหตุผลอื่นที่เทพติดต่อกับลูกของพวกเขาโดยตรงไม่ได้ บางครั้งฉันก็รุ้สึกว่าเด็กบ้านไดโอนีซัสโชคดีนะ คุณดีอยู่ใกล้ๆ ค่ายนี้เองมีโอกาสได้พูดคุยเจอกันบ่อยๆ” เธอตอบในใจ ขณะยังคงจ้องมองเปลวไฟที่เริ่มสงบลง

            “บางครั้งการสื่อสารก็ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูด” คลาริสซ่ากล่าวปลอบประโลม “สิ่งที่เธอทำวันนี้ อีกฝ่ายคงรับรู้และเห็นคุณค่า”

            “ฉันทำในสิ่งที่อยากทำเสร็จแล้ว เรื่องอื่นก็ปล่อยไปตามธรรมชาติแล้วกัน” เมื่อดอกกุหลาบถูกเปลวไฟกลืนจนหมดสิ้น ไนมีเรียค่อย ๆ ยืนขึ้น ร่างบางปัดฝุ่นเบา ๆ ออกจากกระโปรงของเธอ ก่อนจะเหลือบมองเตาไฟเป็นครั้งสุดท้าย

            “เดี๋ยวมาคุยด้วยใหม่นะแม่ ยังไม่ได้เล่าเรื่องเทพแปลกที่ให้จี้หยกนี้มาเลย.. ขนาดไปถามในศูนย์การเรียนรู้ของเทพีอธีน่าก็ยังยืนยันตัวตนไม่ได้ ยิ่งดูยิ่งคล้ายมิจฉาชีพจริงๆ” 

            เสียงของเธอแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความจริงใจไนมีเรียเดินกลับไปยังโถงอาหาร เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องเบา ๆ ในความเงียบสงบของยามเช้า แสงแรกของดวงอาทิตย์ที่เริ่มฉายแสงทำให้ดวงตาสีเฮเซลของเธอเปล่งประกาย

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: ไนมีเรีย นีนี่ของแม่จ๋า (?)

ของที่ถวาย: ดอกทองของอโฟร์ไดต์ เอาไว้ทำพิธีนะแม่วิบวับๆ ดี

เทพที่ถวายของ: เฮคาที มายมามี๊

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ตามข้อความสีม่วง แม่ขอโชคด้านความรักหน่อยย

(เล่าเรื่องหาข้อมูลสร้อยจากเทพมิจให้แม่ฟัง)
กุหลาบสีทอง  [เอฟเฟคที่1: เมื่อนำไปบูชาเหล่าเทพ จะได้ความโปรดปราน+50]

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15 @God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Dean HEROES

271

ส่งการบ้านทุกอย่าง (แบบทุกอย่างจริง ๆ นะ)

               

               31/12/2024 เวลา 13.56 น.

               ณ บ้านโพไซดอน ดีนเห็นไทสัน พี่ใหญ่ของบ้านเตรียมจัดกระเป๋าเตรียมออกเดินทางไปที่ไหนสักที่

               “นายจะไปไหนเหรอไทสัน?” อดที่จะถามไม่ได้

               ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าการเป็นเดมิก็อดต้องออกเดินทางไกลตลอดเวลา อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายเป็นครูสอนวิชาอสุรกายศึกษาด้วยมั้ง เขาจึงคิดว่าอีกฝ่ายจะอยู่ประจำที่ค่ายฮาล์ฟบลัด ไม่ออกเที่ยวฉ่ำเหมือนอาจารย์มหาวิทยาลัย

               “ฉันจะกลับไปนิวโรมน่ะ” ไทสันยิ้มเขิน ๆ “คือว่า.. เอลล่าแฟนฉันเธอตั้งครรภ์น่ะ”

               “โอ้…” ดีนติดสตั๊นท์ไปเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติได้ ชายหนุ่มร่วมยินดีด้วยรอยยิ้มหน้าบาน “เฮ้! ดีใจด้วย นายกำลังจะได้เป็นพ่อคนเหรอไทสัน!!”

               “ขอบคุณนะดีน คือว่าฉันน่าจะกลับไปที่นิวโรมยาว ๆ เลย น่าเสียดาย… สอนวิชาอสุรกายให้นายไปได้แค่คาบเดียวเอง ของเดือนหน้าคงต้องเปลี่ยนครูสอนใหม่แล้วล่ะ”

               “เฮ้ย ไม่เป็นไร!” ดีนเข้าไปตบบ่าพี่ชาย “ถ้าเป็นฉัน… หมายถึงถ้าแมคซี่ท้องได้ฉันก็อยากลางานไปดูแลเขาเหมือนกัน นายทำหน้าที่สามีที่ดีก็ถูกต้องแล้วพี่ชาย จริงสิ ฉันยังค้างการบ้านนายไว้นี่นา ถ้างั้นนายช่วยตรวจให้ฉันเลยได้ไหม?”

               “อื้ม ได้นะ” ไทสันพยักหน้ารับ จากนั้นดีนก็รีบไปหยิบการบ้านที่เขาทำเสร็จแล้วมาส่งให้ไทสันตรวจ อีกฝ่ายค่อย ๆ อ่านเนื้อหารายงานอย่างพิถีพิถันทุกบรรทัดตั้งแต่ฮิปโปแคมปัสไปจนถึงนิลกายหน้าสุดท้าย ไซคลอปส์หนุ่มหัวเราะน้อย ๆ กับแหล่งอ้างอิงที่ดีนใส่มา “ท่านพ่อบอกแบบนั้นเหรอ แต่ความจริงก็เดาได้ไม่ยาก”

               “ใช่ไหมล่ะ ขนาดเคลพีพ่อยังทำสายตาเหมือนอยากได้ นายต้องได้เห็นแววตาเขาตอนนั้น” ดีนหัวเราะ “เออนี่.. ฉันไปคุ้ยแผ่นเสียงมา เป็นเพลงที่น่าจะเหมาะกับทารกในครรภ์นะ เอ่อ.. ฉันไม่รู้ว่าลูกของนายจะมีพัฒนาการเหมือนมนุษย์หรือเปล่า ถ้าเป็นทารกมนุษย์ทั่วไปเด็กจะมีพัฒนาการทางการได้ยินช่วงห้าถึงหกเดือน นายลองเปิดให้ลูกฟังช่วงนั้นก็ได้”

               “ขอบใจนะดีน เอลล่าต้องดีใจมากแน่ ๆ”

               “เอาไว้ลูกนายเกิดแล้วฉันจะหาของขวัญรับขวัญหลานให้อีกทีนะ พาลูกกับแฟนนายมาเยี่ยมฮาล์ฟบลัดบ้างล่ะ หรือไม่ก็อาจเป็นฉันที่ได้ไปนิวโรมก่อน”

               ดีนยิ้มกว้างให้พี่ชาย พร้อมกับโชว์ใบรับรองการเข้าเมืองให้ดู เพิ่งทำเรื่องเมื่อวานแต่คุณไครอนออกเอกสารให้ไวอย่างกับว่าเขาจะไปพรุ่งนี้ จะว่าไปก็นึกขึ้นได้ว่าเดือนหน้าประกาศงดคลาสทุกวิชา ควรจะรีบส่งการบ้านวิชากรีกที่ทำเสร็จจนลืมไปด้วย

               “เดี๋ยวฉันไปก่อน ต้องเอาการบ้านวิชาภาษากรีกไปส่งอีก แล้วก็มีของฝากให้เทพีแอมฟิไทรต์ด้วย ขอตัวก่อนนะ”

               .

               .

               .

               ไม่รู้ว่าต้องไปหาตัวอาจารย์สอนวิชาภาษากรีกโบราณได้ที่ไหน บางทีเขาอาจไปนั่งรอที่หน้าบ้านไทคีทั้งวัน หรือไม่ก็… โชคอาจดีกว่าที่คิด เพราะเมื่อก้าวขาออกจากกระท่อมหมายเลขสาม ดีนก็พบรีเบคก้าเดินสวนทางมาที่หน้ากองไฟเฮสเทีย

               “โอ๊ะ! รอก่อนครับคุณรีเบคก้า” ดีนรีบเรียกเธอไว้ก่อนที่หญิงสาวจะเดินจากไป ธิดาแห่งไทคีจึงหันมายิ้มให้ด้วยใบหน้าที่สวยกินคน

               “ว่าไงจ๊ะ?” โฉมงามมองสมุดแบบฝึกหัดที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นวิชาที่เธอสอน “นั่นมันการบ้านนี่นา เธอจะส่งการบ้านใช่ไหม?”

               “ใช่ครับ ถ้าไงก็รบกวนด้วยนะคุณครู”

               “ได้แน่นอน เอาไว้ยังไงค่อยมารับแบบฝึกคืนนะจ๊ะ แล้วก็อย่าลืมทบทวนตัวอักษรกรีกโบราณและคำศัพท์ด้วยล่ะ กว่าคลาสจะเปิดอีกทีก็เดือนกุมภาพันธ์เลย ความสำคัญของการเรียนภาษาคือการสนทนาบ่อย ๆ ถ้าอยากได้ผู้ช่วยก็มาหาครูที่กระท่อมไทคีได้นะ”

               กล่าวจบหญิงสาวก็ขยิบตาให้ ดีนอยากบอกเหลือเกินว่าอย่าทำแบบนี้มันไม่ดีต่อใจคนไม่โสด โชคดีนักที่ยังไม่ทันได้ถูกมนต์มหาเสน่ห์ (ไทคีเวอร์ชั่น) ควบคุมทั้งสองก็ต้องแยกจากกันแล้ว… แค่คนเดินผ่านมันก็สั้น ๆ แบบนี้แหล่ะ

               .

               .

               .

               สุดท้ายคือการเอา ‘การบ้าน’ มาส่งที่เตาไฟบูชาเทพ แต่สิ่งที่ดีนหย่อนเข้ากองไฟไม่ใช่สมุดการบ้านทว่าเป็นผ้าพันคอลายเท็กซัสสีสันฉูดฉาดที่ซื้อมาจากซานอันโตนิโอ เพื่อถวายแก่เทพีแอมฟิไทรต์ แม่เลี้ยงของเขาเอง

               “สวัสดีครับคุณน้าแอมม์ ผมดีนนะครับ เรียกชื่อนี้ก็คงได้ ในเมื่อคุณใช้ชื่อนี้ในฐานะคุณแม่ของเชมัส” เขาเว้นช่วงนิดหน่อยก่อนกล่าวต่อ “ผมพาเชมัสมาที่ค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างปลอดภัยแล้วนะครับ ไม่คิดเลยว่าอยู่ ๆ การกลับบ้านไปเลือกตั้งและฉลองวันขอบคุณพระเจ้าจะทำให้ผมได้พบกับเดมิก็อดซะได้”

               ดีนหัวเราะเบา ๆ ก็ตามที่พูด ใครจะคิดล่ะว่าเดมิก็อดน้อยจะเป็นเด็กข้างบ้านที่เขาถูกจ้างมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กได้เป็นเดือน ๆ โดยไม่รู้ความจริง แถมเด็กคนนั้นยังถือเป็นคนในครอบครัวแม้จะต่างสายเลือดกันอีก มันจะมีอะไรบังเอิญไปกว่านี้อีกไหมล่ะ?

               “ตอนนี้น้องสบายดี เชมัสเป็นเด็กดีและเรียบง่าย เลยปรับตัวเข้ากับค่ายได้ไม่ยาก เขายังไม่ได้เรียนวิชาการต่อสู้เลยครับ ส่วนการศึกษาคุณฌอนได้ลงทะเบียนให้เขาเรียนที่โรงเรียนในลองไอแลนด์แล้ว ที่นั่นมีเด็กเดมิก็อดเรียนอยู่หลายคน หนึ่งในนั้นคือรีชน้องสาวผม และจูลี่น้องชายของแฟน ทั้งคู่เรียนในเกรดเจ็ดเหมือนกัน หวังว่าพวกเขาจะได้อยู่ห้องเดียวกันในวันเปิดเทอมนะครับ ผมจะช่วยดูแลเขาอีกที คุณไม่ต้องเป็นห่วงเลย”

               แล้วก็ได้เวลาส่งการบ้านของจริง…

               “ตามที่คุณน้าเคยขอร้องเอาไว้ครับ ผมได้เตือนเอโลอิสเรื่องที่เธอถูกเทพใต้พิภพปองร้ายแล้ว เธอน่าจะระวังตัวมากขึ้น ส่วนกำหนดการเดินทางยังไม่รู้ เห็นว่าเธอต้องไปขอคำปรึกษาจาก รุ่นพี่แอนนาเบ็ธ เชส ที่อีสท์วิลเลจอะพาร์ตเม้นต์ แต่ดูเหมือนว่ารุ่นพี่คนนั้นจะมาที่ค่ายแล้วแฮะ เธอคงไม่ต้องเหนื่อยไปหา เท่าที่ผมทราบก็มีเท่านี้ครับ”

               ดวงตาสีเปลือกไม้มองผ้าพันคอสีฉูดฉาดที่กลายเป็นขี้เถ้าจนหมด

               “ถ้างั้นผมขอตัวก่อน แล้วก็สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้านะครับคุณน้า ถ้าพ่ออยู่แถวนั้นก็ฝากความคิดถึงไปหาเขาด้วย ขอบคุณมากครับที่เอ็นดูผมมาตลอดทั้งปีนี้”

               ดีนยิ้มให้กองไฟ จากนั้นเขาก็ผละออกมาจากสถานที่ติดต่อกับทวยเทพ คืนนี้อีกยาวนาน ไปเตรียมตัวเตรียมใจที่กระท่อมเฮคาทีดีกว่า…

ส่งการบ้านวิชาอสุรกายศึกษาI [LINK]
INT +5
มอบ [แผ่นเสียง] แก่ [ไทสัน]

+5 ความสนิทจากน้ำหอม Unisex แก่ [ไทสัน]

ส่งการบ้านวิชาภาษากรีกโบราณ [LINK]
+3 POINT
+5 ความสนิทจากน้ำหอม Unisex แก่ [รีเบคก้า แม็กลีน]

แจ้งแผนการเดินทางของเอโลอิส แก่ เทพีแอมฟิไทรต์ (?)

แบบฟอร์มถวายของ

ชื่อของคุณ: ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล

ของที่ถวาย: ผ้าพันคอ

เทพที่ถวายของ: แอมฟิไทรต์

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: (ข้อความสีส้มทั้งหมด)

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Mackenzie HEROES

68. Happy new year mom

-01.01.25  /  10:45AM.-

เพราะฝันแปลกประหลาดเมื่อกลางดึก กว่าแมคเคนซีจะข่มตานอนได้ก็เข้าสู่ช่วงเช้ามืดไปแล้ว วันนี้เขาจึงมาทานมื้อเช้าช้ากว่าปกติ ภายในโรงอาหารจึงไม่ค่อยมีผู้คนเท่าไหร่ รวมถึงตรงเตาไฟบูชาเทพที่แทบไม่มีใครเดินผ่าน

แมคเคนซีหยุดยืนอยู่หน้าเตาไฟ มองของในมือที่หยิบติดมาจากบ้าน ตั้งใจว่าจะส่งไปถึงผู้เป็นมารดาหลังทานอาหารเสร็จ ชุดเดรสลายลูกไม้สีดำสนิทถูกใส่เข้าไปในกองเพลิง เนื้อผ้าค่อย ๆ ถูกไฟแผดเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน

“สวัสดีปีใหม่ครับ ไม่ได้ติดต่อกันสักพัก หวังว่าคุณจะสบายดี…”

ดวงตาสีฮาเซลทอดอ่อนลงจากปกติ จากนั้นก็นิ่งเงียบไปเล็กน้อยด้วยไม่ได้เตรียมคำพูดมาล่วงหน้า

“คุณคงรู้เรื่องเหตุการณ์เมื่อวันเหมายันแล้วใช่ไหมครับ ค่ายฮาล์ฟบลัดถูกอสุรกายล้อมไว้และตีค่ายจนแตก มีหลายคนบาดเจ็บ…และมีคนเสียชีวิต บ้านหลายหลังได้รับความเสียหาย รวมถึงบ้านของเรา…แต่ตอนนี้ทุกคนกำลังช่วยกันซ่อมแซม ทุกอย่างน่าจะกลับมาเป็นปกติในไม่ช้านี้"

ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นวางทาบที่อก ภาพเหตุการณ์สงครามวันเหมายันที่ซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึกฉายชัดขึ้นมาอีกครั้งราวกับกล่องแพนโดร่าที่ถูกเปิดออก แน่นอนว่าเขาไม่เคยลืม เพียงแค่เลือกที่จะไม่พูดถึงด้วยไม่อยากให้คนที่อยู่รอบตัวของเขาเศร้าหมอง ความรู้สึกอันหนักอึ้งถูกกดทับเก็บไว้ในใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงวางใจที่จะพูดออกมาต่อหน้าเตาไฟ แม้เพียงแค่เล่าเหตุการณ์แต่ไม่ได้พูดความรู้สึกก็ทำให้เริ่มผ่อนคลายลง

”ไม่รู้ว่าเทพที่มีอายุยืนยาวยังตื่นเต้นกับเทศกาลปีใหม่อยู่ไหม หรืออาจเห็นเป็นวันธรรมดาวันนึงที่ผ่านพ้นไปในชีวิตที่ไม่ดับสิ้นของพวกคุณก็เป็นได้…”

ริมฝีปากได้รูประบายยิ้มบางเบาแล้วกล่าวต่อ

“เดรสนี่ผมซื้อมาตั้งแต่ไปทำภารกิจที่ประเทศไทยแล้วล่ะ แต่ตอนนั้นผมยังไม่แน่ใจว่าวิธีนี้จะส่งมันถึงคุณได้…เวลานี้ผมเข้าใจดีแล้วก็เลยถือโอกาสวันปีใหม่นี้เอามามอบให้คุณ ผมไม่อวยพรนะ…ให้พรเทพเจ้าคงดูแปลก ๆ ใช่ไหม งั้นนอกจากเดรสนี่ ผมขอมอบศรัทธาของผมให้คุณแทนคำอวยพรแล้วกัน”

ชุดเดรสสีดำถูกความร้อนของเปลวไฟกลืนกินจนหายไปเหลือเพียงตอตะโก แต่แมคเคนซียังเหมือนมีเรื่องที่อยากพูดต่อจนแม้แต่ตนเองยังแปลกใจที่ใช้เวลาพูดคนเดียวได้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้

‘เรื่องความฝันเมื่อคืน’

แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงแค่เม้มริมฝีปาก ไม่พูดมันออกมา ดวงตาสีฮาเซลที่สะท้อนกับเปลวไฟวูบไหวจนฉายประกายระยิบระยับหลุบลงต่ำ

”คราวหน้าผมจะมาคุยด้วยใหม่นะครับ“

ความสงสัยไม่แน่ใจยังคงติดอยู่ จนกว่าจะรู้แน่ชัดว่าสิ่งที่พบเจอเป็นเพียงแค่ความฝันหรือลางบอกเหตุ เขาจะยังไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง

ชายหนุ่มบอกลาผู้เป็นมารดาผ่านเตาไฟแล้วเดินออกจากโรงอาหารไป

“ข้า แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น ขอถวายศรัทธาแก่เหล่าเทพ แก่เทพีเฮคาที เทพีแห่งเวทมนตร์คาถา”

จำนวนศรัทธาที่มอบให้  :  1,000

แบบฟอร์มถวายของ

ชื่อของคุณ  :  แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์น

ของที่ถวาย  :  เดรสลายลูกไม้

เทพที่ถวายของ  :  เฮคาที

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ  :  (ข้อความสีน้ำเงินทั้งหมด) 

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ)  :  โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

@God 

Cooper HEROES

8/01/2025 6.30-6.42

บทที่ 17

เป็นอีกครั้งที่คูเปอร์ได้มายืนอยู่หน้าโรงอาหารของค่าย ในมือของเขาถือถุงพะรุงพะรังหลายใบจนดูไม่สมกับการมาทำกิจกรรมธรรมดาๆ สักเท่าไหร่

"เฮ้อ...ฉันทำตัวเยอะเกินไปอีกแล้วล่ะสิ" เขาพึมพำกับตัวเองขณะที่พยายามขยับถุงในมือให้เข้าที่เข้าทาง  

ในถุงมีของหลายอย่างที่เขาเตรียมมาสำหรับวันนี้ ทั้งเสื้อกี่เพ้าสีแดงที่เพิ่งซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ แถมยังมีพัดที่ดันหยิบติดมือมาด้วยเพราะคิดว่า "เข้าธีม" มืออีกข้างหนึ่งถือหม้อไฟเล็กๆ ที่มีน้ำใส่อยู่เต็ม "ก็รู้นะว่าหนัก แต่มันคงดูเจ๋งดีใช่ไหมล่ะ ถ้าฉันเอาหม้อไฟมาถวายแม่แบบนี้" เขายิ้มขำๆ กับตัวเอง  

ขณะที่เขาก้าวไปใกล้เตาไฟบูชาเทพ เสียงพูดคุยของคนในค่ายดังแว่วมาจากโรงอาหาร เด็กค่ายคนอื่นๆ นั่งรวมกลุ่มกันอยู่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ แลกเปลี่ยนเรื่องราวในวันธรรมดาๆ แต่สำหรับคูเปอร์ วันนี้เป็นวันพิเศษ วันแห่งการ "ไถ่โทษ" หลังจากที่เขาห่างหายจากการมาพูดคุยกับแม่ของเขาอยู่พักใหญ่  

"โอเค คูเปอร์ นายทำได้ นายเคยพูดหน้ากระจกมาแล้วตั้งสามรอบ ไม่มีอะไรจะพลาดอีก" เขาพึมพำเบาๆ ก่อนจะสูดหายใจลึก  

เตาไฟบูชาเทพตั้งอยู่ตรงกลางลานโล่ง เปลวไฟโชติช่วงตลอดเวลาแม้ไม่มีใครเติมฟืน แต่ก็ไม่มีใครสงสัย เพราะทุกคนรู้ดีว่านี่คือเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ ที่จะนำคำอธิษฐานและของบูชาขึ้นไปยังเหล่าทวยเทพบนยอดเขาโอลิมปัส  

คูเปอร์วางถุงลงข้างเตาไฟ หยิบหม้อไฟออกมาก่อนเป็นอย่างแรก เขาต้องยืนทรงตัวดีๆ ไม่ให้น้ำในหม้อกระฉอก เพราะเขารู้ดีว่า ถ้าน้ำหก เขาจะกลายเป็นเรื่องขำขันสำหรับคนทั้งค่ายไปอีกนาน  

"เอาล่ะ หม้อไฟ ขอโทษนะ แต่เธอกำลังจะถูกเผา" เขาพูดกับหม้อไฟในมือ ก่อนจะวางมันลงบนเตาไฟอย่างระมัดระวัง  

จากนั้นเขาก็เริ่มหยิบของที่เหลือออกมา เสื้อกี่เพ้าสีแดงถูกวางไว้ด้านข้าง พร้อมพัดที่เขากางออกให้ดูเหมือนประกอบฉาก "โอ้ เทพีอะธีน่า ถ้าพระองค์เห็นนี่ แล้วทรงสงสัยว่าลูกกำลังทำอะไรอยู่ ก็ขอให้รู้ไว้ว่า...ลูกตั้งใจสุดๆ เลยนะ" เขาหัวเราะเบาๆ กับตัวเอง  

ถัดมา เขาแกะซาลาเปาและขนมจีบออกจากถุง จัดเรียงลงบนจานไม้เล็กๆ อย่างประณีต "ซาลาเปาอันนี้อร่อยนะครับแม่ ร้านนี้ขึ้นชื่อเลยล่ะ ลูกยังไม่ได้ชิมหรอก แต่เห็นคนต่อคิวเยอะมาก หวังว่าแม่จะชอบ"  

หลังจากเตรียมของเสร็จ เขายืนตัวตรง หายใจลึกๆ และเริ่มพูดบทสวดที่เขาแต่งขึ้นมาเอง "ข้าแต่พระเทวีผู้ประทับ ณ ยอดเขาโอลิมปัส..."  

เสียงของเขาเบา แต่ชัดเจนทุกถ้อยคำ บทสวดนั้นไม่ได้ยาวมาก แต่เต็มไปด้วยความหมายและความเคารพ เขาหลับตาขณะที่เปลวไฟไหวระริก ดูเหมือนจะสะท้อนความรู้สึกของเขาที่ส่งผ่านคำพูดออกไป  

“พระธิดาแห่งซุสผู้ทรงเกียรติ

ผู้ถือกำเนิดจากพระเศียรอันศักดิ์สิทธิ์

ดั่งสายฟ้าที่แหวกผ่านนภา

พระนางผู้ทรงภูมิปัญญาอันล้ำลึก

ดวงเนตรสีเทาดั่งน้ำค้างยามรุ่งอรุณ

ทรงถือโล่อิจิสและหอกศักดิ์สิทธิ์

พร้อมด้วยนกฮูกผู้รู้แจ้งเป็นบริวาร

พระเทวีแห่งศิลปะและการรบ

ผู้ทรงสร้างสรรค์และพิทักษ์

ทั้งงานฝีมือและกลยุทธ์การศึก

ล้วนอยู่ในพระปรีชาญาณของพระองค์

โอ้ อะธีน่าผู้ทรงพระเมตตา

ผู้ประทานปัญญาแก่ผู้แสวงหา

ทรงนำทางนักรบผู้กล้าด้วยความยุติธรรม

และโอบอุ้มช่างฝีมือด้วยแรงบันดาลใจ

ขอพระองค์ทรงรับคำสรรเสริญ

จากผู้ศรัทธาที่คุกเข่า ณ แท่นบูชา

ด้วยใบมะกอกและบทเพลงแห่งการสดุดี

ขอพระองค์ทรงพระเจริญชั่วนิรันดร์

ดั่งนครเอเธนส์ที่รุ่งเรือง

ด้วยพระนามและพระบารมีของพระองค์

ขอพระปัญญาของพระองค์จงสถิต

เป็นแสงนำทางแก่มวลมนุษย์ตราบนิรันดร์”

เมื่อจบบทสวด เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง หยิบช่อดอกไม้ที่ประกอบด้วยใบมะกอกมากกว่าดอกไม้อื่นๆ ออกมาจากถุงสุดท้าย "แม่ครับ...ลูกขอโทษที่ไม่ได้มาหาแม่บ่อยๆ ช่วงนี้ยุ่งนิดหน่อย แต่แม่คงรู้อยู่แล้วใช่ไหมครับ"  

เขาหลับตา ตั้งจิตอธิษฐานเงียบๆ ขณะที่วางช่อดอกไม้ลงบนเปลวไฟ ใบมะกอกเริ่มมอดไหม้ ส่งกลิ่นหอมอบอวลที่ทำให้เขารู้สึกโล่งใจ  

"แม่ครับ ถ้าพระองค์ทรงฟังอยู่ ก็หวังว่าของที่ลูกเตรียมมาจะถูกใจนะครับ หม้อไฟนี่… ช่วงนี้ลูกคิดถึงอาหารอุ่นๆอย่างหม้อไฟ เลยอยากจะนำถวายให้ท่านชิมบ้าง"  

เมื่อทุกอย่างเผาไหม้จนหมด คูเปอร์ก็ลุกขึ้น ปัดเข่าตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองเปลวไฟอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย "โอเคครับแม่ งั้นลูกไปก่อนนะ เดี๋ยวไว้ลูกจะกลับมาคุยอีก ขอให้วันนี้แม่สนุกกับของที่ลูกเอามาให้นะครับ"  

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: Cooper Jones 

ของที่ถวาย: ชุดกี่เพ้า, พัด, ชุดหม้อไฟเล็ก,ขนมจีบ, ซาลาเปา, ช่อดอกไม้

เทพที่ถวายของ: อะธีน่า

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ:

"แม่ครับ ชุดนี้...อาจจะดูแปลกไปหน่อยนะครับที่ลูกเลือกมา แต่มันสะดุดตาลูกมากตอนที่เดินผ่านร้าน แล้วลูกก็คิดว่าถ้าพระองค์ใส่ กี่เพ้าสีแดงแบบนี้ต้องดูงดงามจนทุกคนตะลึงแน่ๆ อันที่จริงแม่ใส่อะไรก็ดูดีอยู่แล้ว แต่ชุดนี้ ลูกว่าเข้ากับบุคลิกของแม่ที่สุดเลยนะครับ  

และพัดนี่...ลูกคิดว่าแม่คงถือได้อย่างสง่างามและดูน่าเกรงขามมากแน่ๆ เอาไว้ใช้พัดลมอ่อนๆ บนโอลิมปัส หรือใช้ตีใครที่มาทำให้แม่หงุดหงิดก็ได้นะครับ  

สุดท้ายนี้ ลูกขออวยพรให้แม่มีความสุขมากๆ นะครับ ขอให้ทุกวันของแม่เต็มไปด้วยความรื่นรมย์และความสำเร็จแบบที่แม่สมควรได้รับครับ และอย่างสุดท้ายสุขสันต์ปีใหม่นะครับแม่”

BELIEVER โบนัสความโปรดปราน +15

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ โบนัสความโปรดปราน +15

Nymeria BELIEVER

06-01-2025 9.30 AM

I want to be your everything little darling

            เป็นอีกหนึ่งวันที่ร่างอรชรของไนมีเรียเดินทอดน่องมาทางเตาไฟเฮสเทีย ดวงตาสีเฮเซลเปล่งประกายเงียบสงบ ทว่าภายในกลับคุกรุ่นไปด้วยความคิดที่ผุดขึ้นมาวนเวียนเช่นสายน้ำในลำธาร ดอกกุหลาบสีทองในมือเธอสะท้อนแสงระยิบระยับเมื่อถูกต้องแสงอาทิตย์ กลีบแต่ละกลีบราวกับถูกสลักขึ้นจากมือของเทพเจ้าผู้ชำนาญศิลป์

            เตาไฟเฮสเทียตั้งอยู่ในมุมอันเงียบสงบข้างโถงอาหาร กลิ่นหอมอ่อนๆ ของไม้จันทน์ที่กำลังมอดไหม้ปะปนกับกลิ่นดินชื้นสร้างบรรยากาศให้ดูศักดิ์สิทธิ์ ร่างบางหยุดยืนตรงหน้าเปลวเพลิง มองเปลวไฟที่ลุกโชติช่วงอย่างพินิจพิเคราะห์ ใบหน้าของเธอแต้มด้วยแววครุ่นคิด

            "คุณแม่..." เสียงของเด็กสาวดังขึ้นแผ่วเบา ราวกับเกรงว่าคำพูดของเธอจะลอยหายไปกับลม เธอเอ่ยคำนี้ออกมาด้วยความคุ้นเคย แต่ก็ยังคงรู้สึกถึงความว่างเปล่าที่ได้รับกลับมาเสมอ

            “พบกันอีกครั้ง ในความเงียบแบบนี้ทำให้คิดว่าคุณเคยมองฉันหรือรับฟังถ้อยคำเหล่านี้บ้างรึเปล่า..”

            ไนมีเรียทรุดกายลงนั่งใกล้กับเตาไฟ วางดอกกุหลาบทองคำลงบนมือทั้งสองอย่างทะนุถนอม เธอเริ่มบอกเล่าถึงสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวของตนเอง น้ำเสียงเรียบนิ่ง ทว่าผสมด้วยความนับถือและถ่อมตนกว่าช่วงแรง แต่แน่นอนยังคงระแวดระวังตัวด้วยธิดาคนนี้ถูกปล่อยปละละเลยมานาน "แม่คงทราบดีอยู่แล้ว แต่ฉันก็ยังอยากเล่า...แผนการเดินทางของฉันไปนิวออร์ลีนส์ถูกเลื่อนออกไปเล็กน้อย ต้องใช้เวลาสะสมปัจจัยที่จำเป็น"

            เธอเอียงคอเล็กน้อย มือข้างหนึ่งยกขึ้นปัดเส้นผมสีบลอนด์ที่ไหลมาบดบังใบหน้า "ถ้าขาดทุนสำรอง ฉันคงไปไม่ได้ไกลอย่างที่คิด..."

            “เชื่อมั่นในตนเองเหมือนที่ฉันเชื่อในตัวเธอ สาวน้อย ทุกปัญหาย่อมมีหนทางเสมอ” คลาริสซ่า—วิญญาณผู้สิงสถิตย์ในแหวนจันทราทมิฬ—เอ่ยขึ้นในหัวของเธอ ราวกับต้องการกระตุ้นให้เด็กสาวตั้งสมาธิ ไนมีเรียเพียงยิ้มบางเบาให้กับความเอาใจใส่ของเพื่อนร่วมทางที่ไม่เคยปล่อยให้เธอเผชิญสิ่งใดเพียงลำพัง

            "ฉันรู้ แคลร์ ขอบคุณที่เตือน ฉันแค่ต้องการเวลาสักครู่..." เธอกระซิบตอบกลับ

            ไนมีเรียกลับมาสนใจกับสิ่งที่อยู่ในมืออีกครั้ง ดอกกุหลาบสีทองวางนิ่งอยู่บนฝ่ามือของเธอ ราวกับว่ามันกำลังรอให้เธอปลดปล่อยเข้าสู่เปลวเพลิงของทวยเทพเธอนึกถึงช่วงเวลาที่ผจญกับอันตราย ภาพของเหล่าอสุรกายและประสบการณ์ที่เปี่ยมด้วยความท้าทายลอยเข้ามาในห้วงคำนึง

            "แม่ การเป็นเดมิก็อดมันไม่ง่ายเลยนอกจากเสี่ยงตายเรายังต้องคอยช่วยงานของญาติๆ โดยที่พวกเขาอาจไม่ได้เห็นเราเป็นญาติด้วยซ้ำ อย่างน้อยในทุกครั้งที่พบกับขีดจำกัดของตัวเองฉันก็รุ้ว่ายังสามารถก้าวข้ามมันไปได้อีก" เสียงของเธอเจือด้วยความภาคภูมิใจ "ได้เห็นพลังของตนเองเติบโตขึ้น ทุกครั้งที่ฉันคิดจะยอมแพ้ มีบางสิ่งในตัวฉันที่กระตุ้นให้ฉันสู้ต่อไป..."

            เธอหยุดชั่วครู่ก่อนจะหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกอย่างตั้งใจ แล้วเปิดเปลือกตาขึ้นมองเปลวไฟอีกครั้ง ไนมีเรียยกดอกกุหลาบขึ้นระดับหน้าอก ค่อยๆ วางมันลงในเปลวเพลิง เปลวไฟตวัดเลียกลีบกุหลาบอย่างนุ่มนวลก่อนจะค่อยๆ เผาผลาญมันให้เลือนหายไปเป็นเถ้าธุลี ไนมีเรียมองภาพนั้นด้วยความสงบ ใบหน้าของเธอแฝงไปด้วยความหวังบางเบา แม้จะรู้ว่าเสียงตอบกลับคงไม่มีมา แต่เธอก็ยังคงพูดต่อไป

            "หวังว่าแม่จะรับรู้...หวังว่าแม่จะภูมิใจในตัวฉัน อย่างน้อยก็ในแบบที่ฉันพยายามจะเป็น"

            ความเงียบงันยังคงปกคลุม ไม่มีคำตอบใดๆ มีเพียงเสียงเปลวไฟแตกปะทุแผ่วเบาที่ดังแทรกเข้ามา

            "สาวน้อย..." คลาริสซ่าเอ่ยขึ้นอย่างลังเล "ฉันคิดว่าแม่ของเธออาจจะรับรู้ เพียงแต่...เธอคงต้องพิสูจน์ตัวเองอีกมาก แม่มดที่ยิ่งใหญ่ไม่ได้เกิดขึ้นจากคำบูชา แต่จากสิ่งที่เราลงมือทำต่างหาก"

            เธอพยักหน้าเล็กน้อย เห็นด้วยกับถ้อยคำของวิญญาณในแหวน "นี่แค่ก้าวแรก หนทางของเรายังอีกยาวไกล ในวันหนึ่งต่อให้แม่พยายามก็ไม่มีทางมองข้ามฉันได้ ฉันจะทำให้แน่ใจว่ามันเกิดขึ้น"

            ด้วยน้ำเสียงที่กังวานและเป็นเอกลักษณ์ เธอเริ่มร่ายบทลำนำขณะเปลวเพลิงไหวระริกดุจเต้นรำ ลำนำแด่เทพมารดาของตัวเธอเอง

เฮคาทีจ้าวมนต์มายา

ศักดิ์ขจรดั่งดาราสูง

เชิงเทินเปล่งแสงประจันจูง

ทอประกายรุ่งรัตติกาล

ผู้เฝ้าสามทางปราการแดน

เทพีแห่งแคว้นจันทราศาล

มารดาเวทน้อมก้มกราน

เปี่ยมปัญญาห้วงแห่งกาล

จันทราเธียรทิศพิชิตอสุรา

เพลิงมนตราพาพ้นภัย

ขับพลันเงามืดเลือนลับไป

นรกานต์แซ่ซ้องบารมี

            ไนมีเรียลุกขึ้นยืน เช็ดมือบนชุดกระโปรงที่เธอสวมอยู่พลางดึงถุงมือลูกไม้ให้เข้าที่ แสงเช้าตรู่สาดส่องกระทบใบหน้าทรงสเน่ห์จนดูราวกับมีออร่าอันอบอุ่นล้อมรอบ เธอรู้สึกถึงกระแสพลังในตัวเองที่มั่นคงขึ้น ไม่ว่าจะเป็นความรู้ที่ได้จากการศึกษาสมุนไพร หรือประสบการณ์ที่สั่งสมจากการเดินทางและต่อสู้ผ่านความเป็นความตาย

            เด็กสาวมองเปลวไฟอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่โถงอาหาร เสียงฝีเท้าของเธอกระทบพื้นกรวดเบาๆ แผ่วจางไปตามระยะทาง แต่ในใจกลับหนักแน่นกว่าที่เคย

            "แม่...ถูกใจของขวัญต้นปีรึเปล่า" เธอพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา "...ไว้พบกันใหม่เมื่อชะตาเป็นใจ"

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: ไนมีเรีย นีนี่ของแม่จ๋า (?)

ของที่ถวาย: ดอกทองของอโฟร์ไดต์ เท่นบูชาต้องมีสองฝั่งเอาไปอีกดอกนะแม่

เทพที่ถวายของ: เฮคาที มายมามี๊

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ตามข้อความสีม่วง แม่ช่วงนี้ทรัพย์จางขอโชคลาภ!!
กุหลาบสีทอง  [เอฟเฟคที่1: เมื่อนำไปบูชาเหล่าเทพ จะได้ความโปรดปราน+50]

“ข้า ไนมีเรีย รีอังก้า เฮนลาดิส ขอถวายศรัทธาแก่เหล่าเทพ แก่เทพีเฮคาที เทพีแห่งเวทมนตร์คาถา”

จำนวนศรัทธาที่มอบให้  :  1,000

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15 @God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Cooper HEROES

9/01/2025 7.30 น. - 8.00 น.

บทที่ 24

เป็นเช้าอีกวันที่ร่างสูงนามคูเปอร์มายังเตาไฟบูชาเทพหน้าโรงอาหาร เขาวางตะกร้าผลไม้ลงตรงหน้าเตาผิง ความเรียบร้อยของกระเช้าที่จัดเต็มด้วยผลไม้สดทำให้เขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ 

“แม่ครับ วันนี้ผมเตรียมผลไม้มาถวายให้” คูเปอร์พูดเบาๆ ขณะล้วงหยิบแอปเปิลลูกหนึ่งขึ้นมา หมุนไปมาในมือเหมือนกำลังตรวจสอบคุณภาพ “หวังว่าคุณแม่จะพอใจกับสิ่งนี้” แล้วเขาก็โยนมันลงไปในเตา ไฟสีส้มแดงพวยพุ่งขึ้นเล็กน้อย กลืนผลไม้เข้าไปอย่างสง่างาม 

“แอปเปิล ผ่านครับ!” หนุ่มยิ้มบางๆ หยิบองุ่นพวงเล็กขึ้นมา ริมฝีปากขยับพึมพำราวกับกำลังคุยเล่น 

“องุ่นพวงนี้ผมเลือกมาด้วยความตั้งใจ ถ้าแม่จะให้คะแนน ขอให้สักแปดเต็มสิบก็พอนะครับ” ว่าจบเขาก็โยนพวงองุ่นลงไปในเตา ไฟลุกขึ้นอีกครั้งพร้อมกลิ่นหอมหวานจางๆ ที่ทำให้มุมปากของเขายกขึ้นด้วยความพอใจ

ระหว่างที่จัดการผลไม้ในกระเช้าไปเรื่อยๆ คูเปอร์ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรื่องเมื่อคืน วันนั้นเขาเพิ่งไปขอพรกับรูปปั้นของอะธีน่าที่โถงแห่งปัญญากลางบ้าน เรื่องที่ว่าอยากได้การชี้แนะหรือพลังบางอย่างที่จะช่วยให้เขาพึ่งพาตัวเองได้มากขึ้น ตอนแรกก็คิดว่าอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอกลับมาที่ห้องนอนซึ่งปกติควรมืดสนิท กลับสว่างจ้าเหมือนใครเปิดไฟไว้ทั้งที่ไม่ได้แตะสวิตช์ เขาจำได้ว่าตัวเองเอ๋อไปพักหนึ่ง ก่อนจะเริ่มคิดได้ว่า "หรือนี่จะเป็นพรที่แม่ให้เราหนอ" ชายหนุ่มรำพึงกับตัวเอง 

แม้จะยังไม่แน่ใจว่าความสามารถใหม่ที่ได้มานอกจากการมองเห็นในที่มืดเหมือนนกฮูกแบบนี้จะมีอะไรมากกว่านี้ไหม แต่เขาก็พอใจกับมัน 

“ตราบที่มันไม่รบกวนการนอนของเราไปมากกว่านี้ ก็ถือว่าโอเคแล้ว” เขาพึมพำกับตัวเองก่อนจะผล็อยหลับไป 

ด้วยเหตุนี้เช้าวันนี้คูเปอร์จึงตั้งใจมาขอบคุณแม่พร้อมกับกระเช้าผลไม้ เขาหยิบลูกแพร์สีเหลืองทองขึ้นมามองด้วยสายตาที่อบอุ่น 

“แม่ครับ ขอบคุณมากสำหรับ... เอ่อ... Night Vision อันนี้ ถึงมันจะดูธรรมดา แต่ผมว่ามันเหมาะกับผมดีนะ” เขาโยนลูกแพร์ลงเตา เปลวไฟพลันลุกโชนขึ้นอีกครั้ง 

อีกเรื่องหนึ่งที่เขาอยากจะพูดกับอะธีน่า... ชายหนุ่มครุ่นคิดถึงภารกิจพยากรณ์ที่ตัวเองเล็งไว้ มันไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำ เขาก็อยากไปขออยู่แหละ แต่ตอนนี้ดูเหมือนอะไรก็ยังไม่เข้าที่เข้าทางเท่าไหร่ ทุกอย่างยังดูเลื่อนลอยไปหมด และอย่างที่รู้กัน โชคชะตาน่ะ ไม่เคยไว้ใจได้เลย 

แต่ก่อนจะพูดถึงการรับภารกิจ ขั้นตอนแรกที่สำคัญกว่าคือ... หาทีม! ใช่แล้ว หาทีมที่พร้อมไปด้วยกัน ซึ่งฟังดูง่ายแต่จริงๆ มันยากกว่าแก้สมการคณิตศาสตร์เสียอีก เพราะแคมป์ฮาล์ฟบลัดน่ะเป็นค่ายฤดูร้อน พอหมดหน้าร้อนก็ราวกับปิดเมือง ทั้งเด็กเล็กที่ต้องกลับไปเรียน เด็กโตที่มุ่งหน้าสู่มหาวิทยาลัยนิวโรม ส่วนคนที่แก่เกินมหาลัยแบบเขา... ก็เอาเถอะ กลายเป็น "คนเฝ้าค่าย" ที่ทำตัวเหมือนสัมภเวสี กินนอนวนไปวันๆ ไม่มีประโยชน์อะไรเป็นชิ้นเป็นอัน 

"แม่ครับ จะบอกว่าผมไม่เหงาก็คงโกหก" คูเปอร์บ่นอุบขณะหยิบส้มลูกหนึ่งในตะกร้าขึ้นมา กลิ่นสดชื่นของมันชวนให้ใจสงบขึ้นมานิดหน่อย 

"ก็ลองคิดดูสิ แคมป์นี้มันคึกคักเฉพาะหน้าร้อน แต่พอหน้าหนาวหรือเปิดเทอม ทุกอย่างก็เงียบเหงาไปหมด อ้อ! แล้วที่เหงาเนี่ย ไม่ได้หมายความว่าผมไม่มีอะไรทำเลยนะ ผมแค่... เอ่อ... มันก็แค่อยากมีคนไปด้วยตอนทำภารกิจน่ะ" 

เขาหมุนลูกส้มไปมาด้วยท่าทางครุ่นคิด ก่อนจะพูดต่อ “ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่คาดหวังหรอก แค่ถ้ามันจะเป็นไปได้ ขอให้มีสักคนที่พร้อมไปทำภารกิจด้วยกัน...แม่พอจะช่วยอะไรได้บ้างไหมครับ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงติดตลกเหมือนจะไม่จริงจังนัก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเปลวไฟในเตาราวกับหวังคำตอบอะไรบางอย่าง 

“นั่นแหละแม่” คูเปอร์นึกในใจพลางพยายามไม่หัวเราะให้กับความคิดตัวเอง “จะให้บอกว่าไม่เหงาก็คงโกหกเต็มปากเต็มคำ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังอยากลองนะ ยังอยากหาสักคนที่พร้อมไปด้วยกันจริงๆ”

"บางทีการคุยกับเตาผิงบ่อยๆ แบบนี้อาจจะทำให้ผมดูเหมือนคนบ้าก็ได้นะครับ" คูเปอร์หัวเราะเบาๆ แต่ไม่ได้หยุดพูด 

“แต่มันช่วยให้ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว อย่างน้อยผมก็ยังมีแม่อยู่ที่ไหนสักแห่ง ฟังผมบ่นเรื่องไร้สาระพวกนี้” 

ชายหนุ่มโยนลูกส้มลงในเตา ไฟพุ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วเหมือนกำลังตอบรับอะไรบางอย่าง

“ถ้าแม่ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ ก็ไม่เป็นไรนะครับ อย่างน้อยก็ขอบคุณที่ฟัง” 

คูเปอร์หยิบผลไม้ชิ้นเกือบสุดท้ายขึ้นมาในตะกร้า หายใจเข้าลึกๆ 

“หวังว่าโชคชะตาจะไม่เล่นตลกมากเกินไปนะครับ ผมอยากลองพิสูจน์ว่าผมยังทำอะไรได้อีกเยอะ” ว่าแล้วก็โยนผลไม้ลงเตาไฟพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก

หยิบส้มลูกสุดท้ายในกระเช้าขึ้นมา มองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้น 

“ลูกนี้...ผมตั้งใจเก็บไว้ให้แม่โดยเฉพาะ เพราะผมรู้ว่าแม่ชอบอะไรที่เรียบง่ายแต่มีความหมาย” แล้วเขาก็โยนมันลงเตา ไฟลุกโชนขึ้นอีกครั้งส่งกลิ่นหอมอบอุ่นที่ชวนให้หัวใจรู้สึกสงบ

คูเปอร์นั่งนิ่ง มองเปลวไฟในเตาเต้นระริก เสียงไฟลุกไหม้ผลไม้ดังเปรี๊ยะๆ เป็นเหมือนเพื่อนสนิทที่ไม่มีปากไว้ตอบกลับ เขาพิงข้อศอกกับเข่าทั้งสอง มองลึกเข้าไปในเปลวเพลิงราวกับพยายามหาคำตอบอะไรบางอย่างจากมัน 

แต่ความเงียบที่ยืดเยื้อก็เริ่มทำให้สมองของเขาคันยุบยิบ และเหมือนจะพ่ายแพ้ให้กับความเหงาในที่สุด คูเปอร์ถอนหายใจออกมาเสียงดัง ก่อนจะพูดกับเตาผิงราวกับกำลังบรรยายในรายการทีวี 

"แม่ครับ ผมเพิ่งสังเกต... เปลวไฟนี่มีเสน่ห์มากเลยนะ ดูสิ เหมือนกำลังเต้นชะชะช่าอยู่เลย แม่ว่ายังไง หรือมันกำลังบอกผมให้ไปหัดเต้น?" เขาพูดพลางยิ้มบางๆ แต่พอพูดจบก็อดหัวเราะให้ตัวเองไม่ได้ “โอเค ฟังดูบ้า แต่มันก็ยังดีกว่านั่งเงียบๆ ใช่ไหมล่ะ?”

ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัว เขายืดตัวตรงแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครแอบฟังอยู่ ก่อนจะเริ่มเล่นตลกกับเตาผิงต่อ "เอาล่ะแม่ เรามาเล่นเกมกัน ผมจะพูดมุข แล้วแม่ช่วยส่งสัญญาณผ่านเปลวไฟถ้ามันขำ โอเคไหม? พร้อมนะ!" 

เขาเคาะนิ้วลงบนเข่าตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเริ่ม "มุขแรกนะครับ ทำไมเทพซุสถึงไม่เคยแพ้ตอนเล่นซ่อนแอบ?" เขาหยุดเว้นจังหวะเหมือนกำลังแกล้งให้ไฟลุ้นคำตอบ "ก็เพราะเขาสายฟ้าแลบไงล่ะ!" 

ไฟในเตาดูจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรนอกจากลุกต่อไปเหมือนเดิม คูเปอร์แสร้งถอนหายใจ “โอเค ไม่ขำใช่ไหม แม่ไม่ชอบมุขซุส งั้นผมเปลี่ยน!” 

เขาทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะปล่อยมุขต่อไป "แล้วรู้ไหมครับว่าทำไมเทพอะพอลโลถึงไม่เคยเล่นดนตรีหลงคีย์?" เขาเลิกคิ้วขึ้นราวกับรอคำตอบจากใครบางคน “ก็เพราะเขาเป็นเทพแห่งดนตรีไง จะหลงได้ยังไง!”

ครั้งนี้คูเปอร์หัวเราะเองจนต้องปิดปาก แม้เปลวไฟในเตาจะยังคงนิ่งเหมือนไม่สนใจ แต่เขาก็พูดต่อเหมือนคนที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย “แม่ครับ ผมว่าบางทีไฟนี่อาจจะเป็นเทพเฮสเทียนะ แม่ว่าไหม? เฮสเทียคงแอบบอกว่า ‘หยุดปล่อยมุขเถอะ เจ้านี่ช่างไร้สาระจริงๆ’” 

เขานั่งหัวเราะกับตัวเองอีกสักพักก่อนจะค่อยๆ สงบลง ชายหนุ่มเอียงศีรษะมองเปลวไฟที่ยังลุกไหวอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มบางๆ ยังติดอยู่บนใบหน้า แม้ใจเขาจะรู้ดีว่าความเงียบเหงานี้ไม่ได้จากไปไหน 

“ขอบคุณนะครับแม่ ที่ยังฟังผมเล่นมุขโง่ๆ พวกนี้” เขาพึมพำเบาๆ ปล่อยให้บรรยากาศกลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง

หลังจากปล่อยมุขที่ไม่มีใครหัวเราะนอกจากตัวเองไปสักพัก คูเปอร์ก็เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ดวงตาสีอ่อนของเขาหรี่ลงเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด ก่อนจะพูดขึ้นเสียงดังกับเตาไฟตรงหน้า 

“แม่ครับ ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่เกิดมา ผมยังไม่เคยถามเลยว่าแม่ชอบอะไรพิเศษบ้าง หรือช่วงนี้มีอะไรที่อยากได้ไหม?” เขาเท้าคางกับเข่าตัวเอง ขยับตัวเล็กน้อยให้พอดีกับท่านั่ง “คือ... ถ้ามันไม่เหนือบ่าเกินกำลังของผมล่ะก็ บอกมาได้เลยนะ ผมจะหาให้ แต่อย่าให้เป็นอะไรแบบ ‘ปีกแห่งเพกาซัส’ หรือ ‘ขนนกฟีนิกซ์’ นะครับ เพราะนั่นคงทำให้ผมโดนฆ่าตายก่อนถวายให้แม่ได้” 

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ พลางเสยผมลวกๆ ด้วยท่าทางผ่อนคลาย เขานั่งนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “เอาจริงๆ นะครับแม่ ผมหวังว่าทางนั้นจะโอเคดี สุขภาพแข็งแรง ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องปวดหัวมากนัก” เขาหรี่ตามองเปลวไฟในเตา ราวกับจะพยายามจับสัญญาณอะไรบางอย่างจากมัน แต่ก็เหมือนเช่นทุกครั้ง มีเพียงเปลวเพลิงที่ยังคงลุกไหว ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากอีกฟาก 

“แล้วอีกอย่างนะครับแม่...” เขาพูดต่อในน้ำเสียงที่แฝงความขี้เล่น “ผมขออะไรได้ไหม? คือ... ผมรู้สึกไร้สังคมมากเลยครับช่วงนี้ คุยกับคนในบ้านจนแทบจะจำได้แล้วว่าใครจะพูดอะไรต่อจากใคร ใจจริงอยากขอเพื่อนคุยสักคน เอ่อ... หรือสักตัวก็ได้ เช่นนกฮูกพูดได้ หรือแม้แต่นกกางเขนที่มีอารมณ์ขัน ผมไม่ได้ขอมากใช่ไหมครับ?” 

เขาเผยริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะล้อเลียนตัวเอง “แต่อย่าเป็นอะไรที่ต้องเผชิญหน้ากับเฮอร์มีสนะครับ ผมไม่อยากให้เขามาพูดใส่ว่า ‘เจ้านี่มารบกวนคนของข้าเพื่อเรื่องแค่นี้?’” 

คูเปอร์หัวเราะกับความคิดของตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นเกาศีรษะเบาๆ “แม่ครับ จริงๆ ผมไม่ซีเรียสหรอกถ้าแม่จะไม่ส่งอะไรมาให้ ผมรู้ว่าคงไม่ง่ายที่เทพเจ้าจะมาสนใจเรื่องเล็กๆ แบบนี้” เขายักไหล่อย่างไม่ยี่หระ “แต่ถ้าแม่ว่างๆ ก็ลองคิดดูนะครับ ผมคิดว่านกฮูกพูดได้ก็ดูน่ารักดี” 

เขานั่งเงียบอีกครั้ง มองเปลวไฟที่ยังเต้นระริกอยู่ตรงหน้า สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ “โอเค ขอบคุณที่ฟังผมบ่นนะครับแม่ ไว้ถ้ามีอะไรใหม่ๆ ผมจะมาเล่าให้ฟังอีก” ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ให้กับเปลวไฟ 

“สำหรับวันนี้ผมขอตัวลาแล้วนะครับ…คุณแม่” ร่างสูงกล่าวเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นที่ติดบนเสื้อผ้า หันหลังเดินจากไปโดยไม่ลืมส่งรอยยิ้มบางๆ ให้กับตัวเองในใจ ขณะที่เปลวไฟในเตายังคงเต้นระริกอยู่เบื้องหลัง

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: Cooper Jones 

ของที่ถวาย: กระเช้าผลไม้

เทพที่ถวายของ: อะธีน่า

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ:

“แม่ครับ... ผมขออะไรนิดหน่อยได้ไหม? คือ...ผมอยากได้ตัวอะไรสักตัว ที่พูดคุยได้และ “เป็นมิตร” นะครับ เน้นย้ำเลยว่าเป็นมิตร! แบบไม่กัด ไม่ขู่ ไม่บ่นว่า ‘เจ้าช่างไร้ประโยชน์’ อะไรแบบนั้น ผมว่ามันจะช่วยผมได้เยอะเลยช่วงนี้  

ถ้าแม่ไม่อยากส่งมาให้ตรงๆ ก็ไม่เป็นไรนะครับ แค่ช่วยแนะนำหรือส่งลายแทงอะไรดีๆ มาให้หน่อยก็พอ ผมสาบานเลยว่าจะไม่ทำให้มันยุ่งยาก หรือถ้ามีเควสต์ที่ต้องไปตามหาก็ได้ครับ ขอแค่ให้มันไม่เสี่ยงชีวิตจนเกินไป...

แม่ครับ... คือจริงๆ นะ ผมว่าถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ ลูกของแม่อาจจะเป็นบ้าก่อนจะได้ออกไปเฉิดฉายในโลกกว้างก็ได้ ไม่อยากจะพูดเลยว่า การคุยกับคนในบ้านวนไปวนมามันทำให้ผมเหมือนละครที่เปิดซ้ำทุกวันจนจำบทได้แล้ว...  

ถ้าทางนั้นพอจะช่วยได้ ก็...ช่วยผมหน่อยนะครับ!” 

BELIEVER โบนัสความโปรดปราน +15

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ โบนัสความโปรดปราน +15

Dean HEROES

274

บางสิ่งที่ทดแทนความกล้าหาญ

               

               01/01/2025 เวลา 11.26 น.

               จากคำแนะนำของโพไซดอน (ที่น่าจะเป็นตัวจริงไม่ใช่สมองปรุงแต่งไปเอง) ดีนจึงลองมาเผชิญหน้ากับแอรีส เทพสงครามที่ครั้งหนึ่งเขาเคยไม่ชอบ แต่ด้วยความเห็นใจทำให้ชายหนุ่มยอมเปิดใจไปหาเทพเจ้าที่หน้ากองไฟ แต่ถึงจะบอกว่าเผชิญหน้าแต่คงไม่จริงเสียร้อยเปอร์เซ็น เพราะมีเทพเฮอร์มีสคอยรับหน้าในเบื้องต้นอยู่

               ถ้าจำไม่ผิดตอนที่มาค่ายฮาล์ฟบลัดใหม่ ๆ ได้มีแคมเปญอนุรักษ์สัตว์ทะเลเป็นการแข่งขันกันระหว่างเจ้าสมุทรและเทพแห่งสงคราม (ซึ่งผลแพ้ชนะเป็นอย่างไรคงไม่ต้องบอก) ดีนปั่นอีกฝ่ายให้ไปเล่นคอลออฟดิวตี้หากเทพสงครามกระหายเลือดมากนัก วันนี้เขาจึงมาพร้อมกับแผ่นเกมเพลย์สเตชั่นห้า แต่ไม่ใช่เกมสุดเดือดอย่างคอลออฟดิวตี้

               ดีนหย่อนแผ่นเกม ‘สเตรย์’ ที่ผู้เล่นบังคับเป็นน้องแมวส้มสุดแสนน่ารักลงในกองไฟ เห็นทีไรก็ยังปวดใจไม่หาย ทั้งที่เรื่องแมวน้อยที่หน้าปกเกมถูกเผา และอีกอย่างคือแผ่นเกมราคาตั้งสี่สิบดอลลาร์ (ขายแพงกว่าข้างนอก) ไหม้ไฟ ถ้าส่งไปไม่ถึงล่ะก็เสียใจน่าดู

               แต่ตอนนี้อย่าวอกแวก ไม่อย่างนั้นของคงส่งไปไม่ถึงผู้รับจริง ๆ ดีนสะบัดหน้าไล่ความคิดเรื่อยเปื่อย ก่อนจะนึกถึงเทพสงครามแอรีสคนนั้น

               “สวัสดีพี่ชาย ไม่รู้ว่าคุณจำผมได้ไหม ผมดีน บุตรแห่งโพไซดอน ผมเคยสื่อสารถึงคุณในช่วงแรก ๆ ตอนที่เพิ่งมาค่ายฮาล์ฟบลัดใหม่ ๆ คำนวนเวลาแล้วคงเกือบปีแล้วมั้ง ที่เรียกคุณแบบนี้เพราะว่า เอ่อ.. เราน่าจะเป็นพี่น้องกันห่าง ๆ ตามที่ผมเคยอธิบายไปตอนนู้น แต่ถ้าคุณจำไม่ได้ก็ช่างมันเถอะครับ”

               “ก่อนอื่นขอแสดงความเสียใจต่อการสูญเสียเอลลิสไปด้วยครับ เด็กคนนั้นเป็นคนเก่ง เป็นคนกล้าหาญที่ปกป้องค่ายฮาล์ฟบลัดเอาไว้ ถ้านับญาติกันเขาคือหลานชายผมใช่ไหม? ผมเป็นตัวแทนบ้านโพไซดอนกล่าวคำไว้อาลัยให้เขาด้วย แต่ว่าพี่ชายกลับไปก่อนคงไม่ทันได้ฟัง…”

               ดีนเงียบไปเล็กน้อย ชักจะรู้สึกว่าบรรยากาศกลับไปซึมเซาเกินไปทั้งที่วันนี้เป็นวันปีใหม่ที่ควรจะสดใสซาบซ่า ชายหนุ่มจึงคิดว่าเขาควรหยุดพูดถึงคนตายไว้ตรงนี้ดีกว่า

               “ผมเคยบอกใช่ไหมว่าถ้าอยากก่อสงครามให้พี่ชายลองเล่นคอลออฟดิวตี้ดูสิ แต่วันนี้ผมเผาเกมสเตรย์มาให้ ไม่ได้ตั้งใจจะกวนตีนนะครับ แต่ถ้าได้เล่นเกมที่ดีต่อใจ น่าจะช่วยฮีลจิตใจที่บอบช้ำให้กลับมาเข้มแข็งได้ ไม่รู้ว่าคุณเป็นทาสแมวหรือเปล่า ถ้าใช่ก็เยี่ยมเลย แต่ถึงไม่ใช่น้องแมวในเกมก็น่ารักอยู่ดี และไม่มีใครเกลียดเจ้าส้มตัวนั้นลง”

               มือที่ว่างอยู่ถูกันไปด้านหน้าเปลวไฟ ราวกับอยากให้ไออุ่นผ่อนคลายความหนาวเย็นและความประหม่านี้ลงไป

               “จะว่าไงดี.. ต้องพูดยังไงถึงจะสื่อความรู้สึกจากใจได้กันนะ… ที่อยากให้รู้คือผมค่อนข้างแคร์ความรู้สึกของคุณนะครับพี่ชาย ผมรู้ว่าคุณเข้มแข็งและแข็งแกร่งกว่าเดมิก็อดกาก ๆ แบบผมมาก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังเห็นใจคุณอยู่ดี คนตายน่าเห็นใจ แต่คนที่ยังอยู่เจ็บปวดกว่ามาก จากวันนั้นที่เห็นคุณร้องไห้ให้เอลลิส ทำให้ผมตระหนักได้บางอย่าง… บางทีคุณอาจไม่ใช่เทพเจ้าแบบที่คนอื่นตัดสินกันที่เปลือกนอกก็ได้มั้ง?”

               ดีนยักคิ้วขึ้น ก่อนจะกลอกตา มือไม้ที่ถูกันหน้าเตาไฟผายโบกไปมาเหมือนคนอธิบายคำพูดไม่ถูก

               “ไม่รู้สิ มันมีเซนส์บางอย่างที่บอกแบบนั้น แต่การคุยหน้ากองไฟฝ่ายเดียวแบบนี้มันก็ออกจะถ่ายทอดความรู้สึกได้ยากไปหน่อย มันคงจะดีไม่น้อยถ้าเราได้พูดคุยเปิดอก แล้วก็มีเบียร์เย็น ๆ ให้กินกันสักเหยือก… เอ่อ ผมก็แค่เปรียบเทียบน่ะ เทพเจ้าคงไม่ลดตัวไปกินเบียร์กับเดมิก็อดหรอกมั้ง? แต่ถ้าพี่ชายไม่ถือตัวก็ถือว่าผมชวนแล้วกัน บอกเลยว่าผมใช้ความกล้าหาญในการคุยกับคุณสุด ๆ”

               “เอาล่ะ... ยังไงก็เล่นเกมให้สนุกแล้วก็ผ่อนคลาย อย่าเศร้าโศกเสียใจข้ามปี แล้วก็สวัสดีปีใหม่ครับ”

               เมื่อถวายของเสร็จดีนก็ออกมาจากเตาไฟบูชาเทพ เพราะว่าวันนี้เป็นวันปีใหม่มั้งเด็ก ๆ จึงรอมาถวายของแก่เทพบิดามารดากันจนแถวยาว

แบบฟอร์มถวายของ

ชื่อของคุณ: ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล

ของที่ถวาย: แผ่นเกม PS5

เทพที่ถวายของ: แอรีส

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: (ข้อความสีส้มทั้งหมด)

------------------------------------------------------------

ข้า ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ขอถวายความกล้าหาญแก่เหล่าเทพ แก่เทพแอรีส เทพแห่งสงคราม
จำนวนความกล้าหาญที่มอบให้: 5,000

------------------------------------------------------------
HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Cooper HEROES

11/01/2025 10.10 น. - 11.05 น.

บทที่ 29

-ห้องนั่งเล่นบ้านอะธีน่า-

“ฮ้าวว.. นอนไม่ค่อยหลับเหมือนเดิม”  

คูเปอร์บ่นพึมพำ ขณะยืดเส้นยืดสายหลังจากงัวเงียลุกขึ้นจากเตียง แม้จะรู้ว่าควรนอนให้ครบชั่วโมงเหมือนในคู่มือสุขภาพเล่มหนาที่แม่เคยส่งมาให้ดูเล่น แต่ก็อย่างว่า บางครั้งสมองมันก็คิดอะไรไปเรื่อยจนแทบจะปิดสวิตช์ไม่ได้ เขาถอนหายใจอย่างยอมจำนนต่อความคิดตัวเองก่อนจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ  

หลังทำกิจวัตรประจำวันเรียบร้อย เดมิก็อดหนุ่มก็ก้าวออกจากห้องส่วนตัว มุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่นของบ้านอะธีน่าด้วยก้าวที่เชื่องช้าและอารมณ์สบายๆ  

ห้องนั่งเล่นกลางของบ้านอะธีน่าเป็นดั่งคลังสมบัติสำหรับนักคิดและนักประดิษฐ์ทุกคน โซฟาสีน้ำเงินตัวใหญ่ตั้งอยู่กลางห้องอย่างโอ่อ่า มีโต๊ะไม้เล็กๆ วางอยู่ข้างหน้า โดยมีชั้นหนังสือขนาดใหญ่เรียงรายเป็นกำแพงล้อมรอบ บางครั้งคุณอาจเดินเตะพิมพ์เขียวที่ใครบางคนลืมเก็บ หรือพบว่าคุณเผลอนั่งทับแบบแปลนขนาดใหญ่ที่ใครทิ้งไว้บนโซฟา  

วันนี้ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่นเหมือนทุกครั้งที่เขาตื่นสายเกินไป ร่างสูงเลื่อนสายตามองไปรอบๆ พลางคิดว่าคนอื่นคงออกไปกินอาหารเช้าที่โรงอาหารแล้ว  

แสงแดดยามเช้าส่องลอดหน้าต่างกระจกบานใหญ่เข้ามากระทบกับตะกร้าผลไม้บนโต๊ะตรงหน้า ทำให้มันดูโดดเด่นผิดปกติ คูเปอร์เลิกคิ้วด้วยความสงสัย นึกในใจว่าใครกันที่มีน้ำใจหยิบผลไม้มาวางไว้  

เมื่อเดินไปใกล้ เขาพบว่ามีข้อความเขียนไว้บนกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่เสียบอยู่ในตะกร้า  

“สามารถหยิบทานได้สะดวก มีดปอกผลไม้วางอยู่ข้างๆ” ลายมือเล็กๆ ชวนให้นึกถึงเจ้าของทันที “ลิเลียน่า”  

“อ้อ ของลิเลียน่านี่เอง” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ ก่อนหยิบผลแอปเปิ้ลขึ้นมาพลิกดูไปมา  

'ไหนๆ ก็ไม่มีใครอยู่ กินเลยก็แล้วกัน'  

คูเปอร์หันไปหยิบหนังสือจากชั้นแบบสุ่มๆ หวังจะเอามาอ่านฆ่าเวลา พลางนึกว่าโชคดีไม่ต้องไปเบียดกับคนอื่นที่โรงอาหาร แต่พอหันมาดูชื่อหนังสือที่ถือไว้ในมือ ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้  

‘รวมคำคม ภาษากรีกโบราณ ฉบับเทพปกรณัม’  

“เอาจริงดิ ใครจะอ่านหนังสือพวกนี้สนุกบ้าง” เขาพึมพำพลางพลิกหน้าหนังสือเปิดไปเรื่อยๆ แต่เมื่อเห็นว่าภาษาอังกฤษที่อยู่ในเล่มเป็นแค่การถอดเสียงจากตัวกรีกเท่านั้น ความอยากอ่านก็ลดลงทันที  

อย่างไรก็ตาม ด้วยความคร้านที่จะลุกไปเลือกเล่มใหม่ คูเปอร์ก็จำใจเปิดอ่านต่อพลางๆ ระหว่างกัดผลแอปเปิ้ล  

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว ขณะที่เขาจ้องมองผลไม้ในมือ  

“วันนี้ไปถวายของให้อะธีน่าดีไหมนะ”  

เขาเพ่งมองแอปเปิ้ลในมือ ขบคิดว่าจะถวายอะไรดี ผลไม้ก็เคยถวายแล้ว แต่จะให้ซ้ำก็ไม่ใช่สไตล์เขา  

จู่ๆ ความคิดหนึ่งก็เกิดขึ้น “เฮ้ เราแกะสลักตัวอักษรกรีกลงไปบนแอปเปิ้ลได้ไหมนะ”  

เมื่อคิดได้ดังนั้น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของชายหนุ่ม เขาเปิดหนังสือเพื่อสุ่มคำกรีกมาใช้ พลันสายตาก็สะดุดกับคำหนึ่งที่ดูโดดเด่นกว่าใคร  

“τῇ καλλίστῃ”  

ไม่รู้หรอกว่าคำนี้แปลว่าอะไร แต่ดูเหมือนมันจะเหมาะสมกับการถวายเทพีแห่งปัญญาไม่ใช่น้อย เขาหยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมาแล้วเริ่มลงมือ  

ผลแอปเปิ้ลลูกแรก... แกะผิดไปหนึ่งตัว ลูกที่สอง... ตัวอักษรเบี้ยวจนดูไม่ออก ลูกที่สาม... เขาเผลอใช้แรงมากไปจนแอปเปิ้ลหักครึ่ง  

“เฮ้อ นี่มันงานละเอียดกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะเนี่ย”  

ในที่สุด ลูกที่สี่ก็ออกมาพอดูได้ แม้จะไม่สมบูรณ์แบบแต่ก็พอใช้ได้ คูเปอร์ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ  

“สมบูรณ์แบบตามมาตรฐานฉันเลย” เขาพูดพลางหยิบผลแอปเปิ้ลที่แกะสลักเสร็จไปวางรวมกับผลที่เสียไปแล้วในตะกร้า  

'ลูกที่ล้มเหลวก็ถือว่าเป็นอาหารเช้าไปแล้วกัน'  

เขาหัวเราะเบาๆ ขณะกัดแอปเปิ้ลที่เหลือในตะกร้า แล้วปล่อยใจคิดถึงแผนการถวายของในวันนั้น

—---

11/01/2025 11.25 น. - 11.43 น.

-เตาไฟบูชาเทพ-

คูเปอร์กลับมายังเตาไฟบูชาเทพที่เดิมที่ประจำ สถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนจุดนัดพบหลังมื้ออาหารของเหล่าชาวค่าย หลายคนเลือกมานั่งแลกเปลี่ยนเรื่องราวในชีวิตประจำวัน หรือพักผ่อนใต้ร่มไม้ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ แต่วันนี้บรรยากาศรอบๆ กลับเงียบสงบกว่าที่เคย มีเพียงเสียงลมพัดใบไม้ไหวเบาๆ ที่ช่วยเสริมความรู้สึกสงบแบบแปลกๆ

“วันนี้ดูโล่งกว่าปกตินะ” คูเปอร์พูดกับตัวเองพลางมองไปรอบๆ ก่อนจะก้มดูสิ่งที่เขาเตรียมมาด้วยรอยยิ้ม

ชายหนุ่มเดินเข้ามาพร้อมถุงกระดาษจากร้านสะดวกซื้อในค่าย ใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้มขี้เล่น แม้ในใจจะอดรู้สึกเขินอายเล็กน้อยไม่ได้ แต่เขาไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ความประหม่าเข้ามาขัดจังหวะความสนุกง่ายๆ

“โอเค มาดูกันเถอะ” เขาวางถุงลงบนโต๊ะไม้ใกล้ๆ เตาไฟ ก่อนจะล้วงหยิบทาร์ตไข่ที่ห่อมาอย่างเรียบร้อยออกมา

“พูดตรงๆ เลยนะท่าน ครั้งนี้ผมไม่ได้ทำเองหรอก ทาร์ตไข่นี่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อในค่าย แต่ผมรับรองว่าอร่อยมากๆ แน่ เพราะร้านนี้ขายหมดตลอดทุกวัน ผมต้องรอคิวตั้งครึ่งชั่วโมงเลยนะ” เขาเริ่มพูดพลางวางทาร์ตไข่เรียงไว้ข้างหน้าเตาไฟอย่างตั้งใจ

“ถึงจะไม่ได้ทำเอง แต่ฉันก็เลือกอันที่ดูดีที่สุดมาให้ท่านนะ เลือกนานจนพนักงานร้านมองเหมือนจะไล่ฉันออกจากร้านเลยด้วย” คูเปอร์หัวเราะเบาๆ 

หลังจากวางทาร์ตไข่ลงไปในไฟ คูเปอร์หันไปหยิบแอปเปิ้ลแกะสลักผลงานชิ้นเอกขึ้นมา เขากวาดตามองแอปเปิ้ลพลางสูดลมหายใจลึก ถือแอปเปิ้ลแกะสลักที่เป็นผลงานของตัวเอง

“ทีนี้ก็ถึงทีเด็ดของเราแล้ว แอปเปิ้ลแกะสลักฝีมือคูเปอร์ผู้หล่อเหลาที่สุดในบ้านอะธีน่า”

เขามองมันอยู่ครู่หนึ่งด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

คูเปอร์เดินถอยออกมาสองสามก้าว ให้ระยะห่างจากเตาไฟดูพอเหมาะกับแสงสะท้อนที่เปลวไฟสร้างขึ้น จากนั้นเขาเหยียดตัวตรง ท่วงท่าของเขาเปลี่ยนไปทันที กลายเป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความสง่างามอย่างนักแสดงมืออาชีพ

“โอเค คูเปอร์ เจ้าคือดาราโชว์เดี่ยวของวันนี้ เอาให้เต็มที่!” เขากระซิบกับตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าเตาไฟ

เขายื่นมือขวาที่ถือแอปเปิ้ลออกไปตรงหน้า พลางก้าวขาข้างหนึ่งไปข้างหน้าเล็กน้อย ท่าทางราวกับนักแสดงละครเวทีในฉากสำคัญ

“ข้าจะมอบสิ่งนี้ให้เฉพาะแด่เพียงผู้ที่คู่ควร!” เสียงของเขาดังชัดเจน เปล่งพลังออกมาจนสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณ แม้ไม่มีผู้ชมอยู่ แต่ก็รู้สึกเหมือนเขากำลังยืนอยู่บนเวทีใหญ่

คูเปอร์เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาจ้องมองไปยังท้องฟ้าราวกับกำลังเอ่ยคำพูดเหล่านี้ต่อทวยเทพแห่งโอลิมปัส

“τῇ καλλίστῃ!!! (แด่ผู้ที่งดงามที่สุด)” เขาเอ่ยคำภาษากรีกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงจังและหนักแน่น เสียงต่ำลึกของเขาทำให้คำพูดนั้นฟังดูทรงพลังยิ่งขึ้น

แต่ถ้าจะให้พูดตามตรง... เขาไม่รู้เลยว่าคำนี้แปลว่าอะไรแม้แต่น้อย มันเป็นแค่คำที่เขาอ่านจากหนังสือรวบรวมคำคมภาษากรีกเมื่อเช้านี้ ตัวหนังสือบอกให้เขาออกเสียงแบบนี้ เขาก็แค่เชื่อและทำตามไปเท่านั้น  

“คงไม่มีใครถือสาหรอกนะถ้าฉันใช้คำที่ไม่รู้ความหมาย” เขาคิดในใจพลางเหลือบมองแอปเปิ้ลในมือเหมือนจะถามความเห็น แต่แน่นอนว่ามันก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาอยู่ดี  

“ยังไงก็ตาม มันฟังดูอลังการดีใช่ไหมล่ะ?” เขาพึมพำกับตัวเองยิ้มๆ ในขณะที่ค่อยๆ ก้าวกลับไปใกล้เตาไฟช้าๆ เสียงฝีเท้าของเขาแทบจะกลืนหายไปกับความเงียบสงบโดยรอบ  

ชายหนุ่มยกมือขึ้นปรับเสื้อให้เรียบก่อนจะยืนตัวตรงอย่างสง่างาม ราวกับกำลังเตรียมขึ้นเวทีใหญ่ การเปล่งเสียงเมื่อครู่อาจจะไม่สมบูรณ์แบบเหมือนในห้องซ้อมสมัยเรียนมหาวิทยาลัย แต่เขาก็แอบภูมิใจไม่น้อยที่สามารถแสดงออกมาได้ดีในสถานการณ์นี้  

“เอาจริงๆ ถ้าคำนี้แปลว่าอะไรน่าอายขึ้นมา ฉันคงต้องยอมรับชะตากรรมล่ะนะ” เขากลอกตาเล็กน้อยขณะครุ่นคิด “แต่ดูจากความยาวและความซับซ้อนของมัน... คงไม่ใช่คำด่าหรอกมั้ง”  

ด้วยความมั่นใจแบบครึ่งๆ กลางๆ เขาหยิบแอปเปิ้ลแกะสลักขึ้นมาอีกครั้ง หมุนมันในมือเบาๆ เพื่อพิจารณาความงดงามของลวดลายที่เขาบรรจงทำไว้ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงกึ่งขำกึ่งจริงจัง “นี่แหละ สุดยอดผลงานฝีมือที่ผู้รับต้องภูมิใจแน่ๆ... หรือไม่ก็คงพ่นหัวเราะออกมาจากยอดเขาโอลิมปัส”  

เมื่อพูดจบ เขาก็หัวเราะออกมาเองเล็กน้อย แล้วโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง วางแอปเปิ้ลลงบนกองไฟด้วยท่าทางที่ดูเหมือนนักแสดงในฉากจบของละครที่เต็มไปด้วยอารมณ์  

“รับไว้ด้วยเถอะนะท่าน” คูเปอร์กระซิบเบาๆ คล้ายเป็นประโยคปิดท้ายที่เขาตั้งใจจะส่งขึ้นไปถึงใครสักคนที่อยู่เบื้องบน  

เขายืนนิ่งอยู่หน้าเตาไฟอีกครู่หนึ่ง ดวงตาสีเทาจ้องมองเปลวเพลิงที่ลุกโชน พลางนึกในใจว่าบางทีตัวเขาอาจจะต้องแอบเปิดพจนานุกรมกรีกโบราณครั้งหน้าก่อนจะตัดสินใจพูดอะไรใหญ่โตแบบนี้อีก

[แบบฟอร์มถวายของ]

ชื่อของคุณ: Cooper Jones 

ของที่ถวาย: กระเช้าผลไม้, ทาร์ตไข่

เทพที่ถวายของ: อะธีน่า

คำพูดที่อยากคุยกับเทพ:

“ผมว่าอาหารวันนี้ก็ไม่เลวเลย ทาร์ตไข่ที่ถวายไป ผมไม่ได้ทำเอง แต่รับรองว่าท่านต้องชอบ ร้านในค่ายที่ผมซื้อมาน่ะ ขายหมดทุกวันเลย ท่านน่าจะเคยเห็นใช่ไหม เวลาพวกเราแย่งกันซื้อ มันก็เหมือนสนามรบขนาดย่อมๆ นั่นแหละ  

ทาร์ตไข่นี่ถ้าผมทำเอง คงได้กลิ่นไหม้ตั้งแต่กลางค่าย แต่ผมสัญญานะว่าสักวันจะลองทำให้ได้อย่างจริงจัง เผื่อท่านจะได้ลองของฝีมือผมบ้าง”  

 “อีกเรื่องที่ผมอยากบอก...ตอนนี้ผมเริ่มสนใจจะอ่านภาษากรีกให้คล่องขึ้นนิดหน่อยแล้ว ท่านไม่ต้องตกใจไป ผมไม่ได้เปลี่ยนใจอยากเป็นนักปรัชญาหรืออะไรหรอก แต่ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นทักษะที่มีประโยชน์เวลาเดินทาง ผมอาจจะไม่ได้แปลได้เป๊ะๆ แต่การเข้าใจคำศัพท์พื้นฐานอาจช่วยได้มากกว่าเดาไปเรื่อย  

 เอาจริงๆ ถ้าท่านมีอะไรจะแนะนำก็ช่วยบอกผมด้วยนะ แต่ขอแปลเป็นภาษาที่ผมอ่านออกละกัน จะได้ไม่เสียเวลา”  

 “ปล. มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมอยากพูดถึง... ครั้งก่อนที่ผมถวายผลไม้ให้ท่าน ผมได้ยินเสียงบางอย่าง แวบแรกก็คิดว่าอาจเป็นเสียงของท่าน แต่พอมาคิดดูดีๆ มันอาจจะไม่ใช่เสียงของท่านก็ได้ อาจจะเป็นเสียงอะไรสักอย่างที่ไม่ค่อยน่าประสงค์ดีนัก”  

 “ผมไม่อยากตัดสินไปเอง แต่จากที่มันพยายามให้ผมไปทำอะไรที่ไม่เข้าท่าอย่างการสร้างความอับอายให้คนในบ้านเฮเฟตัส ผมเดาว่าไม่น่าจะใช่เสียงของเทพีแห่งปัญญาและเหตุผลอย่างท่านหรอก ใช่ไหม”  

 “ถ้ามันคิดจะล่อลวงผมจริงๆ ก็คงต้องลองใหม่ เพราะมันเป็นการกระทำที่ดูไม่สมกับอายุของผมเอาซะเลย จะให้คนที่อายุเลย 20  ไปทำให้เด็กอายุน้อยกว่าอับอายเนี่ยมันก็… อีกยังไม่สมฐานะกับบุตรชายของเทพีแห่งปัญญาด้วย”  

 “ถึงอย่างนั้น ถ้ามันเกิดเป็นเสียงของท่านจริงๆ ผมก็ขอโทษด้วยนะ แต่ผมคิดว่าเราควรหาวิธีที่ฉลาดกว่านี้ถ้าท่านอยากให้ผมทำอะไร”  

BELIEVER โบนัสความโปรดปราน +15

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ โบนัสความโปรดปราน +15

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

“ไม่ได้มาถวายที่นี่นานแค่ไหนแล้วนี่”

เฟเรียมองสำรวจเตาไฟบูชาเทพที่อยู่หน้าโรงอาหารของค่ายฮาล์ฟบลัดด้วยความคิดถึง เพราะหลังจากที่เธอกลับมาจากภารกิจคำพยากรณ์ที่เฮติเตาเผาบูชาเทพนี้ก็เกิดพังจากศึกที่เกิดขึ้นที่ค่ายนี้แต่เธอไม่ได้เข้าร่วมด้วยเหตุผลที่ว่าตอนที่มีศึกนี้เธอถูกเอซูจับตัวไว้อยู่ถึงจะคับแค้นใจก็เถอะนะ แต่ว่าเรื่องมันก็ผ่านไปแล้วก็แล้วไปดีกว่าวันนี้เธอก็มาที่นี่ไม่ใช่เพราะจะมานึกถึงเรื่องเก่า ๆ สักหน่อยนี่นา เธอมาเพราะจะมาถวายของให้ท่านพ่อต่างหากล่ะ

“เอาล่ะนะ”

เธอวางหนังสือนิทานเล่มหนึ่งที่เธอซื้อมา มันเป็นนิทานเรื่องกระต่ายบนดวงจันทร์ที่เธอซื้อมาเพราะอ่านแล้วสนุกดี มันเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับกระต่ายที่กระโดดเข้ากองไฟเพื่อให้ตัวเองเป็นอาหารให้ชายชราคนหนึ่งและได้รับพรให้ไปอยู่บนดวงจันทร์จะว่าไปนิทานเรื่องนี้คล้าย ๆ กับตำนานดาวลูกไก่เหมือนกันนะนี่ คราวหน้าไปหามาอ่านบ้างดีกว่า เธอคิดพลางวางมันหน้าเตาไฟก่อนจะระลึกถึงท่านพ่อฮิปนอสของตน แล้วจึงโยนมันลงกองไฟไป

“ท่านพ่อคะ นี่นิทานเรื่องกระต่ายบนดวงจันทร์นะคะ หนูลองอ่านดูก่อนเรื่องนี้จะคล้าย ๆ กับนิทานเรื่องดาวลูกไก่มากเลยค่ะ ไว้คราวหน้าหนูจะหามาให้ท่านลองอ่านดูนะคะ ท่านพ่อคะ ตอนนี้หนูได้กลับมาเรียนต่อที่เดียวกับอีรอสแล้วนะคะ ถึงแม้ว่าเปิดวันแรกก็เจอไซคลอปส์ปลอมเป็นเพื่อนร่วมชั้นมาตื๊อให้ไปกินข้าวข้างนอกด้วยกัน แต่จริง ๆ แล้วมันจะมาหม่ำหนูก็เถอะนะ แถมก่อนหน้านี้หนูก็โดนเด็กบ้านเฮอร์มีสบางคนแบกพาไปร้านเวนดี้แล้วก็ปล่อยให้หนูต้องสู้กับกองทัพอสุรกาย 7-8 ตัวก็เถอะนะคะ จริง ๆ แล้วก่อนหน้านี้หนูไปทำภารกิจปราบคำสาปของเทพีเฮคาทีที่เฮติมาน่ะ ดูท่าเพราะเรื่องนี้ท่านเลยโกรธหนูจนส่งอสุรกายมายกใหญ่เลย อ่า…บ่นเยอะไปซะแล้วสิ หนูต้องขอโทษด้วยนะคะท่านพ่อที่พูดเยอะไปหน่อย ก็ไม่ได้มานานเลยมีเรื่องเยอะแยะเลยนี่นา ยังไงก็อยากให้รู้ไว้นะคะว่าลูกสาวคนนี้สบายดี แถมบ้านฮิปนอสของเราก็ติดหนึ่งในห้าบ้านดีเด่นด้วยนะคะ หนูไปก่อนนะคะท่านพ่อไว้หนูจะมาคุยด้วยใหม่ บายค่ะ”

เธอเอ่ยสิ่งที่อยากพูดกับท่านพ่ออย่างยาวเยียดก่อนจะก้มหัวเคารพท่านพ่อก่อนจะออกจากตรงนี้ไป

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: เฟเรีย เฮย์ส

ของที่ถวาย: หนังสือนิทาน
เทพที่ถวายของ: ฮิปนอส
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ประโยคสีส้มประโยคสุดท้าย

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25

Feria FOLLOWER

Gift for forgiven

13 มกรา 16:00 น.

ทันทีที่เฟเรียกลับมาถึงที่ค่ายฮาล์ฟบลัดด้วยรถโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินลงจากรถโรงเรียนมาพร้อมกับอีรอสแบบเกรงใจเขานิด ๆ

“ขอบใจนะอีรอสที่ช่วยตวาดหมอนั้นให้เราน่ะ“

“ไม่ต้องขอบใจกันหรอก เธอเองก็รำคาญไม่ใช่รึไงล่ะ โดนตื๊อขนาดนั้นน่ะ“

“ก็หงุดหงิดจริง ๆ นั่นแหละ แต่ก็ดีใจนะที่มีน้องชายโกรธแทนให้แบบนี้น่ะ ขอบใจจริง ๆ นะอีรอส”

เธอตบไหล่อีรอสเบา ๆ เชิงขอบคุณที่อีกฝ่ายโกรธแทนให้เธอ เพราะจริง ๆ เธอก็โกรธที่โดนตื๊อมากเกินไปแบบนั้นเหมือนกัน เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายมาดีมาร้าย ถ้ารักเธอจริงเธอก็รู้สึกไม่ควรอยู่ดี เพราะว่าเธอเป็นกึ่งเทพทำให้มีความเสี่ยงต่ออันตรายจากพวกอสุรกายอยู่แล้ว การที่มีคนรักเป็นมนุษย์ธรรมดาจึงอันตรายเกินไป แถมเธอก็ไม่อยากลากคนธรรมดาไปเกี่ยวกับอันตรายพวกนี้โดยเด็ดขาด มันไม่ใช่นิสัยเธอด้วยสิ เธอคิดพลางพาพวกตัวเองมาจนถึงที่เตาไฟบูชาเทพ เพื่อจะถวายของบางอย่างในการขออภัยจากเทพเฮคาทีเสียสักหน่อย เธอรู้ดีว่าท่านไม่น่าให้อภัยเธอตั้งแต่ครั้งแรกหรอก แต่เธอจะพยายามง้อไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะหายโกรธนั่นแหละ

“เทพีเฮคาที”

เธอวางซ็อกโกแลคลงที่หน้าเผาไฟบูชาเทพก่อนที่จะหลับตาลงนึกถึงเทพีเฮคาที แล้วจึงเอาซ็อกโกแลคโยนเข้าเตาไฟไป ให้ไฟลุกโซนอย่างงดงามแล้วเธอจึงเอ่ยออกมาว่า

“เทพีเฮคาทีคะ หนูรู้นะคะว่าเรื่องที่หนูถูกอสุรกายล้อมที่ร้านเวนดี้น่ะเป็นฝีมือของท่านน่ะ แต่หนูไม่โกรธหรอกนะคะ เพราะหนูรู้ว่าท่านโกรธหนู วันนี้หนูเลยจะมาขออภัยจากท่านคะ ความผิดใด ๆ ที่หนูกระทำไปไม่ว่าตั้งใจหรือไม่ ขอท่านโปรดให้อภัยหนูด้วย ท่านจะให้หนูทำอะไรเพื่อเป็นการไถ่โทษหนูก็ยอมค่ะ หนูรู้ว่าแค่นี้อาจจะไม่เพียงพอให้ท่านหายโกรธ ดังนั้นหนูจะมาคอยง้อเรื่อย ๆ จนกว่าท่านจะหายโกรธหนูแน่นอนค่ะ”

เธอก้มลงหมอบกราบขอขมาด้วยความเคารพพลางเอ่ยคำขอโทษต่อเทพีเฮคาทีออกไปอย่างจริงใจและหวังให้ไปถึงอีกฝ่าย

[แบบฟอร์มถวายของ]
ชื่อของคุณ: เฟเรีย เฮย์ส
ของที่ถวาย: ซ็อกโกแลค
เทพที่ถวายของ: เฮคาที
คำพูดที่อยากคุยกับเทพ: ประโยคสีส้มประโยคสุดท้าย
HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25