[ใกล้กับสนามฝึก] ลานยิงธนู

Rita BELIEVER

ชื่อ: Rita Chanakarnwarukpinit

บทที่ 1: คันธนูแห่งการเริ่มต้น

 
เมื่อแสงอ่อน ๆ ของยามเย็นเริ่มโรยตัวลงเหนือสนามฝึกซ้อม ริต้าสาวน้อยผู้มีเส้นผมสีดำขลับยาวสยาย เดินออกมาจากทางทิศตะวันออกอย่างเงียบสงบ ก้าวเท้าเรียวยาวของเธอส่งเสียงเบา ๆ เมื่อเหยียบลงบนพื้นหินกรวดที่ลานฝึกธนู สายลมเย็นพัดมาสัมผัสแก้มเธอเบา ๆ ขณะสายตาคู่คมจ้องไปยังเป้าหมายเบื้องหน้า

 
ตรงมุมหนึ่งของลานฝึก คุณไครอน อาจารย์ฝึกซ้อมร่างสูงใหญ่ ผู้มีดวงตาเฉียบคมประหนึ่งพญาเหยี่ยว กำลังตรวจสอบธนูในคลัง เขาเหลือบสายตาเห็นริต้าเดินตรงเข้ามา

 
"คุณไครอน!" ริต้ากล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้ม "วันนี้หนูขอยืมธนูเพื่อฝึกซ้อมได้ไหมคะ?"

ไครอนเงยหน้าขึ้นจากงานในมือ เขามองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

 
"แน่นอน ริต้า แต่เจ้าต้องเลือกธนูที่เหมาะกับตัวเองที่สุด เข้าใจไหม?"

"ค่ะ!" ริต้าตอบรับอย่างมั่นใจ ก่อนเดินเข้าไปสำรวจธนูในชั้นวาง เธอหยิบคันธนูสีดำสนิทลวดลายเกลียวทองที่ดูเรียบง่ายแต่สง่างามขึ้นมาลองดึงสาย

 
"คันนี้เหมาะสมดีค่ะ หนักกำลังพอดีมือ" เธอกล่าว

 
"ดี งั้นเริ่มเลย ข้าอยากเห็นว่าเจ้าจะยิงแม่นขนาดไหน" ไครอนพูดพลางกอดอกยืนมอง

 
ริต้าสูดหายใจลึก เธอจับลูกธนูอย่างมั่นคง เล็งไปยังเป้าหมายที่ตั้งอยู่ห่างออกไปประมาณห้าสิบเมตร ความเงียบปกคลุมลานฝึกซ้อม สายตาของเธอจับจ้องไปที่เป้าหมาย

 
"พุ่งตรงไป... และจงแม่นยำ" เธอพึมพำกับตัวเอง

 
ฟิ้ว! เสียงลูกธนูแหวกอากาศดังขึ้น มันพุ่งเข้าเป้ากลางวงอย่างแม่นยำ

 
"ดีมาก ริต้า!" ไครอนยิ้มกว้าง "แต่ถ้าเจ้าคิดว่ามันเพียงพอแล้ว เจ้าคิดผิด ความแม่นยำที่แท้จริงต้องมาพร้อมกับความรวดเร็ว มาฝึกยิงต่อเนื่องกันเถอะ"

"ได้เลยค่ะ!" ริต้ากล่าวด้วยแววตาเปี่ยมความมุ่งมั่น

 
ตลอดเวลาในลานฝึก ริต้าฝึกซ้อมด้วยความตั้งใจ แม้เหงื่อจะไหลซึมทั่วหน้าผาก แต่เธอไม่เคยละสายตาไปจากเป้าหมาย ไครอนยืนมองด้วยความพึงพอใจ

 
"วันนี้เจ้าทำได้ดีมาก แต่ข้าจะบอกอะไรให้ นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้น เจ้าต้องพัฒนาทั้งพละกำลัง ความนิ่ง และสมาธิให้มากขึ้น"

"หนูเข้าใจค่ะ หนูจะพยายามให้มากกว่านี้!"

เสียงปฏิญาณของเธอดังชัดเจนในลานฝึก มันสะท้อนถึงความตั้งใจอันแรงกล้าที่ไม่อาจสั่นคลอนของสาวน้อยคนนี้

หมายเหตุ: ฝึกฝนประจำวัน +15 EXP / +5 พลังใจ

Jayvik BRAVE

หลังจากที่เจวิคเดินมาจากทางปากทางเข้าป่าต้องห้ามเขาก็นึกขึ้นได้ว่าควรที่จะเริ่มฝึกฝนร่างกายได้แล้ว ไม่เช่นนั้นเขาน่าจะเอาตัวรอดจากเหล่าสัตว์ประหลาดและปีศาจไม่ได้ ชายหนุ่มเดินกลับมาใกล้ ๆ กลับสนามฝึกมายั่งลานยิงธนู เขายืนมองอยู่ไกล ๆ เห็นเหล่าเพื่อนร่วมค่ายกำลังฝึกยิ่งธนูกัน

ชายหนุ่มไม่ได้มีทักษะในการใช้ธนูมาก่อนเลยเขาจึงยืนสังเกตการณ์ว่า คนที่ซ้อมธนูกันอยู่ตั้งท่าอย่างไร เล็งธนูไปที่เป้าอย่างไร

‘มัวแต่ยืนมองอย่างเดียวก็ไม่น่าช่วยอะไร ลองทำดูเลยดีกว่า’เจวิคนึกขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบเอาธนูฝึกหัดที่บริเวณเก็บธนู

เขาถือคันธนูด้วยมือขวาก่อนจะเอามือซ้ายมาลองดึง ๆ สายของธนู เขาเริ่มดึงให้สายตรึงขึ้นเรื่อย ๆ แต่ยังไม่ได้ดึงสุดแรง เพราะเกรงว่าจะทำให้ตนเองบาดเจ็บจากการที่สายธนูดีดใส่ ชายหนุ่มทำวนซ้ำไปมา เพื่อฝึกฝนให้ตนเองชินกับคันธนู

เจวิคยื่นธนูไปทางด้านหน้าของตนโดยที่ใช่มือขวาจับธนูไว้ เขาใช้มือซ้ายดึงสายของธนูแล้วเบี่ยงตัวเองให้ขนาดกับคันธนู ก่อนจะเริ่มดึงสายให้ตึงขึ้น แล้วจึงค่อย ๆ ปล่อยสายคันธนู

‘วันนี้แค่นี้ก่อนแล้วกัน’ เจวิคนึกภายในใจก่อนจะวางธนูคืนที่เดิมแล้วจึงเดินจากไป

ฝึกฝนประจำวัน +15 EXP / +5 พลังใจง

Jayvik Mchonde

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

ลานยิงธนู

Feb, 12, 2025 | 0.40PM-1.30PM

          ในที่สุดก็ถึงคาบเรียนที่เออต้ารอคอย และเป็นคาบเรียนแห่งความหวังของเธอด้วย ขายาวของเธอจึงได้เดินทางมายังทที่ลานยิงธนูที่ยังไม่เคยได้มามาก่อนเลย ดวงตากลมโตเปล่งประกายระยับไปกับสิ่งที่แปลกใหม่ ยิ่งเป้นสิ่งที่เธอสนใจอยู่ด้วยแล้วนั้น ยิ่งทำให้ใบหน้าน่ารักของเธอฉายความชอบออกมาได้อย่างชัดเจน คงเพราะสายเลือดของเธอเองที่ทำให้เธอรู้สึกมีความผูกพันธ์กับสิ่งที่จะทำต่อไปนี้แน่ ๆ

          มือเรียวของเออต้าหยิบเอาคันธนูที่ไปจัดการหามาดูอย่างสำรวจ เธอไม่ได้รู้จักมันมาก่อน และไม่เคยคิดที่จะใช้เลย แต่ว่าตอนนี้มันจำเป็นที่จะต้องจับแล้ว ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยถือ แต่ความรู้สึกกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย เธอรู้สึกมีความสุขขึ้นมาเล็กน้อย ๆ จากสิ่งนี้ มือเรียวค่อย ๆ ลูบไปมาอย่างทะนุถนอม และค่อย ๆ ทำความรู้จักคันธนูไปทีละส่วนอย่างใจเย็น เพราะว่าในตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาในการเรียน ยังมีเวลาอีกพอสมควรที่จะทำให้เธอได้รู้จักอาวุธที่เธอจะต้องใช้ไปตลอดนับจากนี้อีกนานเลยทีเดียว

 

          ถึงเวลาในการเริ่มคาบเรียนแล้ว เออต้ารีบเก็บคันธนูลงไปแล้วนะซองธนูมาติดเอาไว้ที่ร่างกายตามอย่างที่เคยเห็น เท่านี้ก็พร้อมแล้ว

          “ ถึงเวลาเรียนแล้ว เตรียมตัวให้พร้อม ”

          เสียงของอาจารย์ที่สอนคาบนี้เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับร่างที่ปรากฏ จากการมองด้วยแววตาของเออต้า มันมีความรู้สึกแปลก ๆ เกิดขึ้น บางทีอาจจะเป็นพี่น้องของเธอก็ได้นะ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เธอมั่นใจเท่าไหร่ ซึ่งตอนนี้เองก็ไม่ใช่เวลาที่เธอจะต้องมาคิดถึงเรื่องนั่นด้วย

          มือเรียวหยิบคันธนูพื้นฐานออกมาตามเสียงของอาจารย์ผู้สอน วันนี้มันเป้นคาบเรียนแรกของเธอ เธอจึงได้เรียนรู้ในพื้นฐานของการยิงธนูเสียก่อน ตั้งแต่ส่วนประกอบต่าง ๆ และท่าทางการยิงธนูที่ถูกต้อง ซึ่งเหมือนว่ามันจะไม่มีอะไร แต่ว่ามันมีอะไรที่เธอจะต้องจดจำเยอะแยะเต็มไปหมดเลย สงสัยจะต้องมาฝึกเองคนเดียวบ่อย ๆ แล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นได้เสียชื่อของเทพอะพอลโลจริง ๆ แน่

          “ แบบนี้หรอคะ? ”

          ท่าทางของเออต้าที่ดูอ้อนแอ้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ตอนนี้เธอกำลังใช่มือข้างที่ไม่ถนัดถือคันธนูขึ้นมาแล้วใช้มือของที่ถนัดเป็นมือที่หยิบเอาคันธนูในซองขึ้นมาด้วยท่าทางที่สง่างามอย่างที่อาจารย์ผู้สอนเป็นคนสอนมากับมือ

          ลูกธนูวางทาบที่มือที่ตั้งเป็นสันเอาไว้ ก่อนที่มือข้างนั้นจะนำปลายศรมาขัดกับเอ็นแล้วดึงเข้าหาตัวเอง ใบหน้าน่ารักของเออต้าถูกธนูขึ้นมาแนบใกล้ชิดเพื่อเป็นการเล็งลูกศรไปที่เป้าหมายซึ่งก็คือเป้ายิงที่อยู่เบื้องหน้า จากที่เห็นคือมันอยู่ไกลพอสมควร ถ้าเป็นเธอเมื่อก่อนก้คงจะมองไม่เห็นแน่ ๆ แต่นี่คงเป้นเพราะพลังที่อยู่ในตัวเธอได้ตื่นขึ้นมาแล้ว เธอจึงเห็นเป้าหมายที่จะต้องยิงไปได้อย่างชัดเจน เมื่อเห็นแล้วว่าตอนนี้เธอเล็งได้อย่างแม่นยำในความคิดของเธอแล้ว มือขวาที่ถนัดก็ปล่อยปลายศรที่ด้านที่ขัดกับเอ็นไปให้มันดีดสุดแรงและพาให้ลูกศรของเธอพุ่งออกไปด้านหน้าด้วยความเร็วที่มองแทบไม่ทัน

          “ ป..ไปไหนแล้ว ”

          เสียงเอ่ยของเออต้าเต็มไปด้วยความกังวล เพราะเสียงที่เกิดขึ้นนั้นมันดังเพียงแผ่วเบาก่อนที่มันจะหายไป ดวงตาของเธอมองซ่ายขวาไปมอง ก่อนที่จะมองไปที่เป้าหมายอีกครั้ง

          นั่นเป็นภาพที่เธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยจริง ๆ เพราะว่าลูกศรดอกนั้นมันพุ่งไปตรงเป้าอย่างแม่นยำ ทั้ง ๆ ที่นี่เป็นการยิงธนูครั้งแรกของเธอ ใบหน้าน่ารักของเออต้าแสดงความไม่เข้าใจออกมาเสียเต็มประดา

          “ บุตรีแห่งอะพอลโล ”

          เหมือนว่ามันจะมีเหตุผลเพียงเท่านี้จริง ๆ ที่ทำให้ผลงานการยิงธนูของเธอทำได้ดีขนาดนั้นตั้งแต่ครั้งแรก เธอก็เลยได้แต่คิดทบทวนอยู่ในใจ มันจะดีแล้วจริง ๆ หรือที่เธอจะใช้แต่ความสามารถของพ่อที่ได้รับมาตั้งแต่เกิด ถึงมันจะเป็นความได้เปรียบที่หาแทบไม่ได้ก็ตามที

          “ ขอบคุณค่ะ ฉัน.. จะฝึกมากกว่านี้ ต่อไปมันจะต้องแม่นมากกว่านี้อีก ”

          คิดไปก็เท่านั้นเพราะว่าเรื่องแบบนั้นเออต้าไม่ได้สนใจเสียเท่าไหร่หรอก ถ้ามันเป็นประโยชน์กับเธอก็ดีแล้ว ซึ่งมันก็เป็นการง่ายที่เธอจะได้นำมาต่อยอดได้เป็นอย่างดีเลยนั่นแหล่ะ

          “ หลังจากนี้ก็ฝึกการยิงธนูแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะคล่องสินะคะ ฉันเข้าใจถูกมั้ย? ”

          เออต้าเอ่ยถามต่อไปอีกนิดหน่อยกับอาจารย์ผู้สอนที่คิดว่าน่าจะเป็นพี่น้องกับเธอแน่ ๆ ด้วยแววตาเป็นประกาย และสิ่งที่เธอได้รับมาก็เป็นเพียงการพนักหน้าอีกครั้ง ถ้าเป็นแบบนั้น เธอก็จะได้มาฝึกที่นี่เป็นประจำเลย

          “ ถ้าอย่างนั้นฉันก็สามารถมาใช้ที่นี่ในวันที่ไม่มีคาบเรียนได้ใช่มั้ยคะ ”

นี่คงจะเป็นสถานที่ฝึกแห่งใหม่ของเธอแล้วล่ะ

“ ได้ ถ้าต้องการแบบนั้น ”

ราวกับเป็นคำอนุญาต นั่นทำให้รอยยิ้มราวพระอาทิตย์ของเออต้าฉายออกมาอีกครั้งพร้อมกับมือเรียวที่เก็บธนูไปเพราะว่าเวลาในนี้มันหมดคายเรียนแล้ว แต่ทำอย่างไรดีล่ะ เพราะเธอยังอยากอยู่ที่นี่ต่ออยู่เลยเนี่ยสิ แต่คงจะทำไม่ได้หรอก

“ ขอบคุณค่ะ เอาไว้ฉันจะมาฝึกที่นี่บ่อย ๆ นะคะ ”

 

 

Ps. เข้าเรียนวิชายิงธนู ครั้งที่ 1/4 [ +10 EXP , +20 ความกล้า ]

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

ลานยิงธนู

Feb, 13, 2025 | 10.00AM

        

          การพูดคุยกับคุณพ่อก็เหมือนกันเป็นสัญญาณในการเริ่มต้นวันใหม่ของเออต้า มันทำให้เธอมีพลังใจในการทำสิ่งต่าง ๆ มากขึ้นกว่าเดิม ถึงมันจะไม่ได้มากมายอะไรก็ตามที แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอรู้ว่าตัวเองยังมีสิ่งที่จะต้องทำอยู่ อย่างเช่นวันนี้ เธอเลือกที่จะมาฝึกซ้อมมากกว่าการไปเข้าเรียนคลาสเรียนทฤษฎีอย่างที่เธอตั้งใจเอาไว้ในคราวแรก เลยทำให้มาปรากฏตัวอยู่ที่ลานฝึกยิงธนู ซึ่งในวันนี้ไม่มีคาบเรียนของใครเลย เธอจึงสามารถใช้ลานนี้ในการฝึกฝนประจำวันได้

          “ ในที่สุดก็ได้ฝึกการยิงธนูซักที ”

          เสียงหวานของเออต้าเอ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อร่างโปร่งของเธอมาถึงที่ลานยิงธนู ที่นี่ไร้ผู้คน บางทีอาจจะเพราะว่าไม่ได้มีใครที่เรียนยิงธนูมากมายขนาดนี้ พื้นที่นี้ก็เลยหลายเป็นของเธอไปตามปริยาย ซึ่งวันนี้เองก็น่าจะเป้นวันที่เธอได้ฝึกซ้อมทั้งวันนั่นแหล่ะ ก็ในเมื่อไม่มีใครใช้แล้ว

          “ ถ้าอย่างนั้นในวันนี้ก็น่าจะต้องทบทวนก่อน ”

          เป็นเพียงสัญญาณที่บอกกับตัวเองเท่านั้น เพราะว่าในตอนนี้เออต้าเพิ่งจะคว้าเอาคันธนูขึ้นมาไว้ในมือ แต่ก่อนหน้าที่เธอจะทำอะไรทุกอย่าง เธอจับจ้องที่คันธนูของตัวเองเพื่อตรวจสอบความพร้อมใช้ก่อน จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่ใช้ก็คือเมื่อวานนี้ มันไม่ได้มีอะไรที่บุบสลายเลยแม้แต่น้อย ฉะนั้น ในวันนี้เองก้น่าจะสามารถใช้ได้อย่างเต็มประสิทธิภาพเช่นกัน เธอคิดไว้แบบนั้น

          “ น่าจะต้อง... เริ่มจากท่าทาง ”

          เพราะว่าเธอได้รับการบ้านเรื่องท่าทางการยิงธนูที่ถูกต้องมา เธอก็เลยใช้การฝึกฝนคราวนี้เป็นการฝึกยืนและล็อคท่าทางให้ถูกต้องไปเลย ไม่อย่างนั้นเธอก็น่าจะไม่มีทางก้าวหน้าไปไหนแน่ ๆ เธออยากจะเป็นคนที่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้เร็ว ๆ อย่างน้อยก็ทักษะด้านการยิงธนูที่ติดตัวมาแต่เกิดเพราะเป็นธิดาแห่งอะพอลโล ก็อยากจะให้มันได้ใช้งานบ้างเหมือนกัน

          ท่าทางในการจับคันธนูนั้นดูไม่ได้ต่างจากเมื่อวานเท่าไหร่ แต่ว่ามันกลับดูสง่างามและน่ามองมากขึ้นกว่าเดิมแน่ ๆ เพราะว่าเธอไม่ได้รู้สึกเกร็งเท่าเดิมแล้ว บบางทีอาจจะเพราะความเกร็งในการเรียนเลยทำให้ผลที่เกิดขึ้นนั้นในไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิดทั้งหมด

          คราวนี้ในเรื่องท่าทางนั้นมันคงจะไม่ได้มีปัญหาอะไรมากแล้ว เธอก็เลยใช้อีกมือในการยิงลูกธนูขึ้นเพื่อที่จะได้ทดลองยิงให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย มือเรียวของเธอนำลูกธนูมาวางเอาไว้ที่ตำแหน่ง หลังจากนั้นก็เตรียมการแล้วก็ปล่อยเอ็นให้คืนสภาพ ให้แรงที่มีมากนั้นผลักลูกศรพุ่งไปเบื้องหน้าด้วยความรวดเร็วจนกระทั่งไปยิงปักอยู่ที่กึ่งกลางของเป้าพอดี เท่านี้ก็น่าจะเห็นได้ชัดแล้วว่า ถ้าเธอมีทักษะที่มีกว่านี้ เธอก็จะเก่งกว่านี้แน่ ๆ เพราแค่นี้เธอก็ยังยิงโดนเลย

 

Ps. ฝึกฝนประจำวัน [ +15 EXP / +5 พลังใจ ]

 

Ertah BELIEVER

ERTAH BROWN

ลานยิงธนู – วิชายิงธนู

Feb, 14, 2025 | 0.40-1.30PM

          หมดเวลาในคาบเรียนของช่วงเช้าแล้ว ร่างโปร่งของธิดาแห่งอะพอลโลก็พาตัวเองไปจัดการเรื่องอาหารการกินของตัวเองให้เรียบร้อย เพราะว่ายังมีคาบเรียนที่เธอจะต้องเข้าอยู่ด้วย จะมามัวรอช้าอยู่อย่างนี้ไม่ได้แน่นอน อาหารกลางวันในวันนี้เป็นเพียงอาหารง่าย ๆ ที่เธอเตรียมมาจากการซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อเท่านั้น มันประหยัดเวลาและทำให้เธอมีเวลาเหลือที่จะได้ไปทำอย่างอื่นได้อีกมากเลยทีเดียว

          อาหารกลางวันของเธอนั้นถูกจัดการเพียงเวลาไม่เท่าไหร่ และยังคงเหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งก่อนที่จะถึงคาบเรียนในช่วงบ่าย ซึ่งเป็นวิชาเรียนที่เธอต้องการเรียนที่สุดในช่วงนี้เลยก็ว่าได้ เธอจึงไม่อยากพลาดมาก ๆ ถึงแม้ว่าตัวเธอนั้นจะมีเดทในวันนี้ก็ตาม แต่คิดว่า เธอก็น่าจะบริหารเวลาให้ทันในทุกอย่างได้อยู่อย่างแน่นอน

          เวลาเคลื่อนคล้อยไปเรื่อย ๆ จนพระอาทิตย์ที่อยู่กลางศีรษะนั้นเริ่มเคลื่อนตัวลงไปทางทิศตะวันตกทีละน้อย มันไม่ได้เป็นที่น่าสังเกตเท่าไหร่หรอก แต่เพราะเออต้ามีนัดหมาย การสังเกตของเธอจึงมีมากกว่าวันปกติค่อนข้างมากเลยทีเดียว ดวงตากลมโตของเธอมองไปที่ท้องฟ้า สีเปลือกไม้สะท้อนเงาของภาพในตอนนี้ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนไปเป็นภาพของอาจารย์ผู้สอนตรงหน้าที่ตอนนี้เธอได้เข้ามายังลานยิงธนูแห่งนี้แล้ว

          รอยยิ้มของอาจารย์ไม่ได้ต่างจากเธอ เพียงมองก็อาจรู้ได้ว่าเชื้อสายของเธอและอาจารย์นั้นมีครึ่งหนึ่งที่เหมือนกัน ท่าทางจึงได้คล้ายกัน ทั้งความเป็นมิตรของเธอและรอยยิ้มแบบนั้น ไม่น่าจะต่างจากเธอเท่าไหร่เลย

          “ เอาล่ะ ๆ ได้เวลาเรียนวิชายิงธนูแล้ว ไหน ๆ ก็วันวาเลนไทน์แล้วนะ มาตั้งใจก่อนหน่อย แล้วจะได้ไปเดตกันนะพวกลูกครึ่งเทพ ”

          เสียงของอาจารย์ที่เอ่ยอยู่เบื้องหน้านั้นทำให้เธอแทบหลุดหัวเราะออกมา เพราะว่ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เธอเรียนคาบนี้เสร็จแล้วก็จะออกไปเดตกับรุ่นพี่แล้ว ฉะนั้น ตัวเธอเองก็ต้องตั้งใจให้มากเข้าไว้ เผื่อว่าจะได้เลิกเร็วขึ้นสักหน่อยก็ยังดี แต่คงไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกล่ะมั้ง

          “ คราวที่แล้วเรียนเรื่องอะไรไป ฉันจะสอนต่อจากคราวที่แล้วนะ ลุกขึ้นมาเตรียมตัวกันได้แล้ว ”

          ยังไม่ทันที่เออต้าจะได้ตอบอะไรกลับไปพร้อมกับคนอื่น ๆ ที่เข้ามาในคาบเรียนนี้ด้วย เธอก็ต้องลุกขึ้นยืนแล้วเตรียมคันธนูและลูกธนูในซองให้พร้อมแล้ว เพราะต่อไปคงจะเป็นการเรียนยิงธนูที่ต่อจากคราวที่แล้ว คนอื่น ๆ ที่ยิ่งธนูได้อย่างถูกต้องแล้วก็น่าจะได้ฝึกฝนความชำนาญและความแม่นยำ ไม่ก็เทคนิคในการยิงธนูในสถานการณ์ต่าง ๆ มากขึ้น แต่ของเออต้าที่เพิ่งจะเรียนคาบนี้เป็นคาบที่สอง ก็น่าจะต้องมาทบทวนสิ่งที่ได้ทำเป็นการบ้านก่อนเลยเป็นอย่างแรก

          แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิดจริง ๆ

          “ ลองดูซิ หลังจากไปศึกษามาแล้วจะต้องทำอย่างไรบ้าง ”

          อาจารย์เอ่ยกับเธอที่เป็นนักเรียนใหม่ว่าอย่างนั้น เออต้าจึงได้เริ่มเอ่ยจากกฎการยิงธนูตามที่หามาก่อนเป็นอย่างแรก เพราะมันเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด เธอที่อยากจะเป็นนักธนูก็ควรจะต้องให้ความสำคัญกับมันมากที่สุด เพราะหากไม่เคารพ ก็คงเป็นได้เพียงแค่คนที่ยิงธนูเป็นเท่านั้นเอง

          “ อย่างแรกเลยคือจะต้องยึดถือเรื่องความปลอดภัยเอาไว้ให้มั่นค่ะ จะต้องระวังเอาไว้ให้มาก ๆ และยิงลูกธนูออกมาเมื่อมั่นใจเท่านั้น ”

          เออต้าเอ่ยไปด้วยน้ำเสียงสดใสที่เปี่ยมไปด้วยความตั้งใจ ก่อนที่ร่างกายของเธอนั้นจะถูกจัดระเบียบในท่าที่เหมาะสมกับการยิงธนูในระดับพื้นฐาน โดยให้ทั้งสองข้างขนานกับเส้นยิงที่เธอได้กำหนดขึ้นมาเองไว้ในใจ หันลำตัวข้างไปทางเป้าที่อยู่ไกลจากเธอไปมาก แล้วจึงน้ำหนักลงที่เท้าทั้งสองข้างเท่า ๆ กัน หลังจากนั้นก็ยกคันธนูขึ้นมาแล้วถือเอาไว้ให้มั่นคงที่สุด

          “ ดีมาก ท่าเองก็ได้ ไหนลองดูซิว่ามันดีกว่าคราวที่แล้วไหม ”

          เสียงของอาจารย์เอ่ยบอกต่อ เออต้าจึงกระชับคันธนูให้มากขึ้น แล้วใช้มือเรียวสวยอีกข้างที่ว่างอยู่หยิบลูกธนูออกมาจากกระบอกที่อยู่ด้านหลังของเธอในท่วงท่าที่สง่างามอย่างที่เธอได้ศึกษามาในเบื้องต้นแล้ว

ลูกธนูถูกวางขนานกับนิ้วที่วางเป็นจุดเล็งเอาไว้ มืออีกข้างออกแรงในการยืดเส้นเอ็นให้มากเพื่อสร้างแรงที่จะส่งลูกธนูไปยังเป้าหมายที่อยู่เบื้องหน้าให้ได้

“ จะลองดูค่ะ ”

เธอเอ่ยไปเพียงเป็นสัญญาณให้กับอาจารย์และคนอื่น ๆ หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที เธอก็ปล่อยลูกธนูให้เคลื่อนพุ่งไปเบื้องหน้าด้วยความรวดเร็ว ดูจากตรงนี้แล้วเหมือนว่ามันจะมีกว่าคราวที่แล้วมากเลย เธอมีสมาธิมากขึ้นที่จะเห็นว่าลูกธนูนั้นพุ่งแหวกอากาศด้วยความเร็วจนตอนนี้นั้นมันไปปักอยู่ที่เป้าหมายแล้ว ถึงจะยังไม่ได้เม่นมากอย่างที่สุด แต่ว่ามันก็เข้าเป้าในระยะที่พึงพอใจ

 

เมื่อครั้งแรกสำเร็จไปได้ด้วยดีแล้ว เออต้าเองก็เริ่มฝึกอย่างที่อาจารย์ได้กล่าวไปเมื่อครู่ต่ออีกสักหน่อย ก่อนที่เธอจะไปฟังบรีฟการเรียนในคราวนี้อีกครั้ง และการบ้านที่จะต้องมาส่งครั้งนี้ด้วย ส่วนการบ้านในครั้งนี้เธอก็ส่งให้ถึงมืออาจารย์เรียบร้อยแล้ว

         

 

Ps. เข้าเรียนวิชายิงธนู ครั้งที่ 2/4 [ +10 EXP , +20 ความกล้า ]

ส่งการบ้านคาบเรียนที่ 1

Red -

4/7/2568 9:00-11:00

ชายหนุ่มผมสีแดงนัยน์ตาสีแดงได้เข้ามายังที่แห่งนี้เพื่อฝึกยิงธนูตามตารางเรียนซึ่งเมื่อเข้ามาในคลาสสิ่งแรกที่เขาทำคือนั่งฟังทฤษดีและหลักการใช้ธนูเพราะเขาจะเอาไปใช้ในการวาดภาพธนูในจินตนาการของเขา

ซึ่งหลังจากที่เขานั้นได้ฟังทฤษดีเสร็จแล้วเขาก็เริ่มทำการลงมือฝึกปฎิบัติจริงในการยิงธนู

เขาได้ลองยิงธนูตามที่ได้เรียนมาแต่เมื่อยิงออกไปเขากลับยิงไม่โดนเข้าเป้า เขาเลยลองตั้งสมาธิแล้วลองยิงใหม่แต่เขากลับยิงไม่โดนเป้าอยู่ดี

เขาได้ตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติก่อนที่สติจะเตลิดหายไปแล้วได้ซูดหายใจเข้าลึกๆแล้วได้ตั้งสมาธิใหม่อีกครั้งรอบนี้เขาได้ตั้งสมาธืในระดับที่หัวโล่งมากๆและได้ยิงลูกศรออกไป

ลูกศรได้พุ่งไปปปักกลางเป้าด้วยควาามเร็วสูงและแม่นยำ ซึ่งเมื่อปักกลางเป้านั้นก็ได้มีสัญลักษณ์ของ คฑาคาดูเซียสเรืองแสง ปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของเขาซึ่งเมื่อเห็นเช่นนั้นเขาก็ได้ฝึกการยิงธนูจนหมดคาบแล้วได้เดินทางไปที่ห้องทำงานของไครอน

รางวัลเข้าชั้นเรียนวิชา AR I (1/4) :  +10 EXP

Nymeria HEROES

04-07-2025 09.45 AM

I want to be your everything little darling

ARROW I

เสียงจอแจของเหล่าเดมิก็อดที่สนามยิงธนูดังแว่วมาแต่ไกล เป็นสัญญาณว่ากิจกรรมยามเช้าได้เริ่มขึ้นแล้ว ไนมีเรียเดินมาถึงด้วยฝีเท้าที่สม่ำเสมอ กวาดสายตามองภาพตรงหน้าอย่างประเมิน ดวงตาสีเฮเซลของเธอจับจ้องไปยังเป้าฟางที่ตั้งเรียงรายอยู่สุดปลายลานกว้าง แสงแดดสาดส่องจนพื้นหญ้าเป็นประกาย แต่สำหรับธิดาแห่งเฮคาทีแล้ว อาวุธระยะไกลอย่างธนูยังคงเป็นศาสตร์ที่เธอไม่คุ้นเคยนัก การพึ่งพามีดสั้นและเวทมนตร์เพียงอย่างเดียวอาจไม่ใช่คำตอบของการเอาชีวิตรอดในระยะยาว การขยายขอบเขตความสามารถจึงเป็นเรื่องที่สมควรทำ

“ให้ตายเถอะ ที่นี่แดดจ้าเกินไปแล้ว” เสียงของคลาริสซ่าบ่นอุบในหัวของเธอ “หวังว่ายัยเด็กเมื่อวานซืนที่มาสอนจะไม่ทำให้เราเสียเวลานะ”

ไนมีเรียเพียงยิ้มมุมปาก ไม่ได้ตอบกลับวิญญาณในแหวน แต่เลือกที่จะเดินไปรวมกลุ่มกับเดมิก็อดคนอื่นๆ ที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ไม่นานนัก ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้น เธอดูมีพลังงานเหลือล้น เส้นผมสีน้ำตาลเข้มตัดสั้นรับกับใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มสดใสราวกับพระอาทิตย์ยามเช้า ดูเด็กกว่าอายุจริงมากเสียจนไนมีเรียเกือบจะเข้าใจผิดว่าเป็นนักเรียนใหม่เหมือนกัน

“¡Hola a todos!” เสียงใสของเธอทักทายทุกคนอย่างเป็นมิตร พลังงานบวกแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ

“สวัสดีทุกคน! ฉันเคธี่ หรือจะเรียกแคทก็ได้นะ ยินดีต้อนรับสู่คลาสยิงธนูคาบแรก! ก่อนอื่นเลย กฎข้อแรก... เราจะไม่เรียกสิ่งนี้ว่า ‘ไม้กับเชือก’ แต่นี่คือ ‘คู่หู’ ของเรา”

คู่หูงั้นเหรอ? ไนมีเรียเลิกคิ้วเล็กน้อย ช่างเป็นแนวคิดที่หวานเลี่ยนสิ้นดี สำหรับเธอ อาวุธก็คือเครื่องมือ ไม่ใช่เพื่อนเล่น

หญิงสาวที่ชื่อแคทเดินไปหยิบคันธนูคันหนึ่งขึ้นมาถือเป็นตัวอย่าง “ความปลอดภัยคือพื้นฐานของความเชื่อใจนะจ๊ะ เราอยากให้ลูกธนูไปหาเป้า ไม่ใช่ไปหาเพื่อนข้างๆ นะ Por favor” เธอกล่าวพร้อมกับขยิบตาอย่างขี้เล่น ก่อนจะอธิบายกฎความปลอดภัยสองสามข้อด้วยท่าทีเป็นกันเองแต่ชัดเจน ซึ่งเป็นส่วนเดียวที่ไนมีเรียพยักหน้าเห็นด้วยในใจ ความประมาทคือหนทางสู่ความตาย ไม่ว่าจะในสนามรบหรือสนามซ้อมก็ตาม

จากนั้นแคทก็ผายมือไปยังชั้นวางคันธนูที่มีให้เลือกหลากหลายขนาดและรูปทรง “เอาล่ะ ถึงเวลาเลือกคู่หูแล้ว ลองสัมผัส ลองถือดู คันธนูแต่ละแบบไม่เหมือนกันนะ แล้วดูว่าคันไหนที่รู้สึก ‘เข้ามือ’ ที่สุด มันเป็นสัญชาตญาณน่ะ”

เดมิก็อดคนอื่นกรูเข้าไปเลือกคันธนูที่ตัวเองถูกใจอย่างตื่นเต้น แต่ไนมีเรียยังคงยืนนิ่ง เธอเดินเข้าไปที่ชั้นวางอย่างเชื่องช้า นิ้วที่สวมถุงมือลูกไม้สีดำไล้ไปตามเนื้อไม้ของคันธนูแต่ละคันอย่างแผ่วเบา เธอไม่ได้แค่ "สัมผัส" น้ำหนักหรือรูปทรง แต่กำลัง "รับฟัง" เสียงสะท้อนของพลังที่หลงเหลืออยู่ในเนื้อไม้แต่ละชิ้น…จนกระทั่งนิ้วของเธอหยุดลงที่คันธนูรีเคิร์ฟสีดำสนิททำจากไม้ต้นยู มันดูเรียบง่ายแต่แฝงไว้ด้วยพลังที่สงบนิ่งและอันตราย เธอหยิบมันขึ้นมาถือไว้ในมือ ความสมดุลของมันไร้ที่ติราวกับสร้างมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ

เมื่อทุกคนได้คันธนูของตัวเองแล้ว แคทก็ส่งยิ้มกว้างอีกครั้ง “เยี่ยมไปเลย! ทีนี้ ลองหลับตาแล้วถือคันธนูของเธอไว้นิ่งๆ สิ” เธอบอกด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลลง “ลองรู้สึกถึงน้ำหนักของมัน สัมผัสความโค้งของไม้ หายใจเข้าลึกๆ”

ไนมีเรียทำตามอย่างว่าง่าย เปลือกตาของเธอปิดลงช้าๆ แต่แทนที่จะทำสมาธิอย่างสงบ จิตของเธอกลับพุ่งตรงไปยังคันธนูในมือ เธอไม่ได้สร้าง "ความสัมพันธ์" แต่กำลังทำ "พันธสัญญา" นิ้วของเธอสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบของเนื้อไม้และความตึงของสายธนูที่ยังไม่ถูกขึ้น มันไม่ใช่คู่หู...มันคืออาวุธที่รอคอยคำสั่ง คือส่วนขยายของเจตจำนงที่พร้อมจะปลิดชีวิตเมื่อเธอต้องการ

“รู้สึกถึงมันมั้ย?” เสียงของแคทดังขึ้นอีกครั้ง “จากนี้ไปสิบนาที เราจะใช้เวลาทำความคุ้นเคยกับเขา โดยที่ยังไม่มีลูกธนูนะ”

ท่ามกลางแสงแดดและเสียงหัวเราะของคนอื่น ร่างของธิดาแห่งเฮคาทียืนนิ่งสงบราวกับรูปสลัก มือของเธอกำคันธนูไม้สีดำไว้มั่นคง ในความมืดหลังเปลือกตา เธอกำลังทำความรู้จักกับเครื่องมือสังหารชิ้นใหม่ ไม่ใช่ในฐานะเพื่อน แต่ในฐานะนายผู้กำลังจะควบคุมพลังของมันอย่างสมบูรณ์

อย่างน้อยที่เรียนในวันนี้ก็เพื่อป้องกันตัวในวันหน้าล่ะนะ หลังจบคลาสเธอยกโคล่าให้รุ่นพี่ที่ดูจะคอแห้งในการสอนก่อนเดินไปคลาสต่อไป

***

คลาสเรียนธนูครั้งที่ 1/4 รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

ให้ โคล่า [NPC-09] เคธี่ เฟย์ กินไปเดี๋ยวคอแห้ง

หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์+5
@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

First ARI class
4th July 2025 9 AM

   นับว่าแปลกตานักที่ได้เห็นหญิงสาวบ้านท้องทะเลผู้นอนเป็นผักอยู่ตลอดมาเยื้องย่างยกย่องลงเหยียบดินพื้นที่ที่เรียกว่า “สถานที่ฝึกซ้อม” ต้องยอมรับเลยว่าเพราะความไม่รู้และความไม่รับรู้ของเธอทำให้การเรียนที่ควรจะเรียนมาตั้งนานแล้วต้องมาเรียนเอาตอนนี้ ร่างเล็กก้าวเข้ามาพร้อมกับเสื้อค่ายที่ดูเหมือนว่าจะเพิ่งค้นเจอในก้นกรุเสื้อผ้าเมื่อวานนี้ที่ไม่มีชุดจะใส่แล้ว เรียกได้ว่าเพิ่งจะกลายเป็นชาวค่ายอย่างเต็มตัวก็วันนี้เลยก็ว่าได้

   คุณไครอนร้องไห้แล้วมั้ง—

   ในช่วงเวลาที่อากาศสดใสเช่นเคย ไร้เงาจันทร์ฉายอะไรให้มองหาเช่นเมื่อวันวานเก่า ๆ ริปลีย์ สวอนสันผู้หัวเปียกชื้นจากการสระผมหมาด ๆ อย่างเร่งรีบเมื่อสามสิบนาทีก่อนยืนท่ามกลางเพื่อนฝูงร่วมค่ายมากมาย แน่นอนว่าสหายทั้งหลายนั้นย่อมต้องเรียนมานานกว่าเธอแล้วแน่ ๆ

   ดวงตาสีอัลมอนด์หวานมองไปรอบ ๆ สำรวจผู้คนรอบกายมากมาย บ้างก็เป็นสาวสวยมาดนางพญาที่มอง ๆ ไปก็พอเดาได้กลาย ๆ ว่าเธอต้องมาจากบ้านเฮร่าแน่ ๆ ต่อไปก็หนุ่มผมสีดำสวมแว่นตาดูชิลล์ สบายๆ ทว่าใบหน้าที่ดูไม่แคร์สี่แคร์แปดแล้วนั้นทำให้เธอรู้สึกว่าเขาอาจจะเป็นหนุ่มบ้านอโฟไดต์ก็ได้จนกระทั่งเห็นหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีชมพูไม่ไกลจากนั้น

   “God, damn…”

   แต่เมื่อรู้สึกได้ว่าเสียงในหัวมันออกมาจากปากเบา ๆ ราวกับถูกต้องมนต์สะกดก็รีบเม้มริมฝีปากแน่นราวกับว่าเมื่อครู่นี้ไม่มีเสียงใดลอดออกมาจากเธอได้เลยสักเสียง ดวงตาที่เบนไปทางอื่น ชมนกชมไม้ไปเรื่อยยิ่งเสริมความมีพิรุธสุด ๆ แม้ว่าใบหน้าจะพยายามแน่นิ่งแค่ไหนก็ตาม ฤทธิ์เดชใบหน้านั้นทำให้เธอเข้าใจแล้วว่า “บุตรและธิดาแห่งอโฟไดต์” ที่แท้จริงมันเป็นอย่างไร

   โชคดีนักที่เธอไม่ได้หลุดออกไปเสียงดังตอนที่คลาสเริ่มน่ะ

   เมื่อคนพวกนั้นไมไ่ด้ยินเสียงของเธอ มีหรือที่เธอจะกระโตกกระตากให้เขาจับได้ว่าเพิ่งเผลอสบถไปเพราะโดนความหล่อคนเล่นงานน่ะ ริปลีย์เลือกที่จะเดินเข้ามารวมกลุ่มกับเพื่อนร่วมค่ายทั้งหลายตามที่ควรจะเป็นก่อนจะเห็นใครบางคนที่แสนคุ้นเคย

   “ดูสิฉันเจอใคร ยัยบ้านนอกออตตี้ ?”

   “เธอต่างหากยัยบ้านนอกสวอนสัน”

   การต่อปากต่อคำที่ไม่ได้พูดมาอย่างยาวนานต้องยอมรับเลยว่ามันช่างน่าคิดถึงเหลือเกิน สองสาวที่เห็นว่าอีกฝ่ายยังคงเหมือนเดิมก็หัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างโล่งอกและดีใจ การที่ได้เจอกับคนคุ้นเคยในค่ายนี้นับว่าเป็นสิ่งที่ทำให้เธอยังคงไม่เป็นบ้าตายไปก่อนในช่วงที่ต้องรับรู้ว่าตัวเองหลับเป็นตายวาร์ปข้ามกาลเวลาอย่างกับในซีรีย์พีเรียดสักเรื่อง

   “ฝากสวัสดีจอร์จที ฉันมองไม่เห็นเขาหรอกนะ”

   “แต่จอร์จฟังเธอได้ ดังนั้นไม่ต้องส่งต่อก็คงจะได้ยินแล้วใช่ไหมจอร์จ ?”

   การที่ร่างเล็กของหญิงสาวบ้านแห่งความตายได้หันไปคุยกับพท้นที่ว่างของหลังเป็นการยืนยันว่าเพื่อนจอร์จที่เธอเห็นว่าพี่สาวคนดีของเธอคุยอยู่ประจำยังไม่โดนผีท้องถิ่งสังคยานาจนต้องหายไปจากพี่สาวของเธอ

   หรือว่าความจริงแล้วไอจอร์จมันสู้คนนะ ?

   “ได้ยินข่าวว่าหลับเป็นตายนี่ริปลีย์ ฉันนึกว่าจะได้เจอเธอในฐานะเพื่อนจอร์จซะแล้ว”

   “ขอโทษก็แล้วกันนะที่ทำให้เธอผิดหวังร็อกซี่ ถึงแม้ว่าการได้ลอยข้างหลังเธอก็ดูน่าสนุกใช้ได้ก็ตาม”

   แม้ว่าการสนทนานี้จะอยากให้ดำเนินต่อไปอย่างยาวนานแค่ไหนแต่เมื่ออาจารย์ผู้สอนคลาสการยิงธนูเข้ามาแล้วก็ได้เวลายุติการพูดคุยเรื่องเล็กน้อยพวกนี้แล้วให้ความสำคัญกับการจดจ่อที่การเรียนได้แล้ว ภาพของหญิงสาววัยผู้ใหญ่ที่เติบโตอย่างเต็มที่ มีความสวยงามในแบบฉบับของคนที่มีวุฒิภาวะแผ่กระจายไม่ทั่ว ความเป็นมิตรเองก็เช่นกัน

   “มากันพร้อมหน้าพร้อมตาเชียวนะ” เสียงของผู้เป็นอาจารย์ที่ได้ยินว่าเธอชื่อ เคธี่ ดังขึ้น “¡Hola a todos! กฎข้อแรกเลย... เราจะไม่เรียกสิ่งนี้ว่า 'ไม้กับเชือก' แต่นี่คือ 'คู่หู' ของเรา”

   “สำหรับคนที่เคยเรียนแล้ว ถือว่าทบทวนก็แล้วกัน ฉันได้ยินว่าวันนี้มีคนเข้าเรียนคลาสแรก โอ้ว คุณใช่ไหมคุณสวอนสันคนดัง ?”

   “ดัง ?”

   นี่การหลับแซ่บทำให้เป็นคนดังไปแล้วหรอ ? ช่วยดังเรื่องอื่นไม่ได้หรือไง ?

   “ดูหน้าตางงงวยนี่สิ ฉันแค่หยอกน่ะ”

   แต่ดูเหมือนว่าจะดังก็ตอนนี้แหละค่ะ

   ริปลีย์ที่ถูกชี้เป้าตั้งแต่แรกก็ดูเหมือนว่าอยากจะมุดดินไปตอนนี้เลย เรื่องที่เธอหลับแซ่บแม้บ้านถล่มฟ้าทลายมันตราติดตรึงใจผู้คนไปอีกนานแน่นอน—ถ้าพวกเขารู้น่ะนะ

   “ตามที่บอกไปว่าวันนี้มีเด็กใหม่ ร่วมกับหัวข้อวันนี้ยังคงเป็นสิ่งที่ฉันต้องการย้ำอยู่เสมอ ดังนั้นช่วยตั้งใจฟังให้ดี” น้ำเสียงใจดีของเธอค่อย ๆ จริงจังขึ้นทุกขณะ “อย่างแรก อย่าหันธนูไปหาเพื่อนเด็ดขาด และตั้งสติให้มั่นตลอดเวลาที่ขึ้นคันศร เพราะธนูที่ง้างแล้วไม่มีวันถอยคืน จำไว้ให้ดี เราอยากให้ลูกธนูไปหาเป้า ไม่ใช่ไปหาเพื่อนข้างๆ นะ Por favor (ได้โปรด)”

   “ต่อมาเป็นเรื่องของการเลือกธนู ใช้ใจเลือกอันที่รู้สึกว่ามันเข้ามือและกำลังเรียกร้องพวกเธอสิ ใช้สัญชาตญาณเลย” เธอผายมือไปที่ธนูที่ใช้ฝึกมามายให้ริปลีย์เลือกหยิบ จนเมื่อหญิงสาวตัวน้อยได้ธนูที่คิดว่าน่าจะเข้ามือแล้วก็อธิบายต่อ "ลองรู้สึกถึงน้ำหนักของมันสิ สัมผัสความโค้งของไม้"

   หลังจากนั้นริปลีย์ก็ยืนทำความเข้าใจ ทำความรู้จักเพื่อความเคยชินอยู่ครู่นึงเลยทีเดียว การเรียนรู้ในคาบนี้ที่ได้คงจะเป็นการได้จัดท่าตรึงสายแบบไร้ลูกธนูล่ะมั้ง ?

   ถึงใจจริงจะอยากลองยินเป้าสักหน่อย แต่ว่าเท่านี้ก่อนก็คือเท่านี้ก่อน—

   “นี่ร็อกซี่ จะไปคลาสต่อไปไหม”

   “อาจจะ เธอล่ะ อย่าบอกนะว่าจะเหมาคลาสน่ะ”

   “ก็น่าสนใจนะ”

   “ให้ตายสิยัยคนนี้”

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP คลาสนี้ +20 ความกล้าใช่ไหมนะ ??

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

2/4 ARI class
7th July 2025 3 PM

   ในวันนี้คลาสของเธอมีเพียงคลาสเดียวซึ่งนั่นก็คือคลาสของเคธี่ แคท เฟย์ วิชายิงธนู 101 คลาสที่สองของเธอ ร่างเล็กในชุดค่ายสีส้มบาดตาถูกคลุมทับด้วยคาร์ดิแกนที่ต่อให้ร้อนแทบตายเธอก็จะไม่ขอถอดมันเด็ดขาด

   ในวันนี้ดูเหมือนว่าเธอจะหาสหายสุดรักอย่างร็อกซาน่าไม่เจอจึงค่อนข้าว จ๋ อ ง พอสมควรเชียว ดวงตากลมอัลมอนด์มองไปรอบ ๆ ก่อนที่จะเผลอเดินไปชมเข้ากับร่างสูงของใครบางคนที่เธอเผลอมองอยู่ตลอดตั้งแต่เมื่อวานนี้

   “อ๊ะ—”

   ร่างเล็กเซเอนหลังไปหน่อยทำท่าเมหือนจะเซเสียสมดุลก็มีมือมาพยุงแขนเล็กไว้ ซึ่งแน่นอนว่า…

   มันไม่ได้มาจากร่างสูงข้างหน้าน่ะสิ

   “เป็นอะไรไหมสวอนสัน”

   เสียงเล็กคุ้นเคยของลิเลียน่า ไทเลอร์ เอ่ยถามเป็นการเฉลยทุกอย่างว่าจริง ๆ แล้วคนที่เป็นห่วงไม่ใช่คนที่ชนกับเธอ แต่เป็นคนข้าง ๆ คนที่ชนกับเธอต่างหาก

   “ไม่เป็นไร ขอบใจละไทเลอร์”

   “รู้จักกันหรอ ?”

   “รู้จักน่ะสิ นายเองก็เถอะ เป็นสุภาพบุรุษต้องช่วยเหลือเพื่อนด้วยสิ”

   “เอ่อ ฉันโอเค ไม่เป็นไรจริง ๆ นะ”

   ตอนนี้เหมือนกับว่าริปลีย์ถูกล้อมด้วยเด็กบ้านอะธีน่าสองคนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอมองร่างสูงที่เคยคิดว่าเขาอยู่บ้านอะโฟรไดท์กับเพื่อที่เจอกันเมื่อคาบก่อนกำลังคุยกันเรื่องที่เขาคนนี้ดูด้านชาเกินไปแล้ว

   “จริงสิ ทางนี้ เอเตียน โลรองต์ บุตรแห่งอะธีน่าเหมือนกันกับฉัน” ลิเลียน่า ไทเลอร์เป็นฝ่ายช่วยแนะนำเพื่อนทั้งสองให้รู้จักกัน “ทางนี้ ริปลีย์ สวอนสัน ธิดาแห่งโพไซดอนที่ก็น่าจะเคยได้ยินคาบก่อนน่ะนะ”

   “เอ่อ สวัสดีค่ะ”

   “อืม—”

   หน้าบอกบุญไม่รับสุด ๆ ใบหน้าที่งดงามมากกว่าที่ควรมีในสายเลือดเทพีแห่งปัญญาและการสงครามดึงดูดให้เธอมองก็จริง แต่ว่ามุมริมฝีปากของเขาไม่คิดจะขยับขึ้นแม้แต่องศาเดียวเพื่อให้รู้สึกเป็นมิตร จนทำเอาลิเลียน่าต้องเดินมายืนข้าง ๆ ริปลีย์แทนเพื่อให้เธอไม่รู้สึกว่าต้องเผชิญหน้ากับใบหน้าของเขาเพียงลำพัง

   “ถึงจะแนะนำเป็นเพื่อนก็เถอะ ทางโน้นน่ะอายุ 19 แล้ว”

   “งั้นก็มากกว่าฉันสองปีสินะ”

   “ใช่ มากกว่าฉันสองปีเหมือนกัน— เอ๊ะ หรือว่าเราจะอายุเท่ากัน ? เธอเกิดปีไหนหรอสวอนสัน”

   “2007”

   “โอ้ ! ฉันเจอคนเกิดปีเดียวกันล่ะ !” ดวงตาของเธอโตขึ้นมาทันที ลิเลียน่าเอ่ยออกมาอย่างดีใจ “งั้นต่อจากนี้เธอเรียกฉันว่าลิเลียน่าเถอะ โอเคไหมริปลีย์”

   “แบบนี้ไม่โอเคไม่ได้แล้วหรือเปล่า ลิเลียน่า”

   ร่างเล็กของสองสาวยิ้มแย้มหัวเราะโดยที่ไม่ได้เหลือบไปมองชายหนุ่มที่ถูกใช้ไปเป็นหัวข้อเปิดบทสนทนาเรื่องอายุเลยสักนิดจนเขาต้องกระแอมไอออกมาเบา ๆ เพื่อให้สองสาวยังรู้ว่าเขายืนตรงหน้าพวกเธออยู่

   “จริงสิ ริปลีย์วันนี้ไม่ได้อยู่กับเพื่อนอีกคนหรอ เห็นว่าเป็นสาวบ้านฮาเดสน่ะ”

   “หาไม่เจอน่ะสิ สงสัยวันนี้น่าจะจมเตียงไม่ตื่นแล้วมั้ง”

   “งั้นก็อยู่คนเดียวน่ะสิ มาเรียนด้วยกันมา”

   ว่าจบแล้วก็ได้กำเนิดคู่หูสองสาวบ้านอะธีน่าและบ้านโพไซดอน—ที่พ่วงตามหลังด้วยชายหนุ่มบ้านอะธีน่าที่ไม่ได้มีที่หมายชัดเจนจึงเลือกที่จะอยู่กับสองสาวต่อไป..อันที่จริงต้องบอกว่าเขาก็แค่อยู่ตรงนี้มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว และไม่มีความคิดที่จะขยับไปไหนนัก

   บัดนั้นเมื่อเสียงพูดคุยทั้งสนามฝึกยิงธนูเบาลงก็พบว่าเคธี่ แคท เฟย์ หรือคุณครูสอนยิ่งธนูประจำวิชาพื้นฐานนี้ได้เข้ามาในบริเวณชั้นเรียนกลางแจ้งนี้เรียบร้อยแล้ว

   “เอาล่ะทุกคน หยิบธนูประจำตัวกันได้เลย” เคธี่เอ่ยออกมาอย่างสดใสเพื่อกระตุ้นเด็ก ๆ ทุกคน เสียงของ เคธี่ ดังอย่างสดใส พร้อมตบมือสองครั้ง “โอเค วันนี้เราไม่ปล่อยลูกธนูใด ๆ ทั้งสิ้น!”

   “แต่เราจะฝึก สิ่งสำคัญที่สุดของนักธนู—การยืน และ การมอง ให้เหมือนหินผาที่คอยดูดาว”

   ริปลีย์ที่ยืนอยู่แถวหน้า ๆ สุดหน่อยเพราะดันมาอยู่กับแก๊งเด็กเรียนบ้านอะธีน่าก็ทำได้แค่ถอนหายใจแล้วหยิบยกธนูตามที่เธอบอกกล่าว มือจับคันธนูไม้สีเทาน้ำทะเล พลางมองเคธี่อย่างตั้งใจ แม้ว่าเธอจะเคยเต้นบัลเลต์ และยืนตรงได้อย่างไร้ที่ติ แต่เธอรู้ดีว่า... การทรงตัวด้วยธนูในมือ นั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

   เคธี่เดินเข้ามาใกล้ พร้อมใช้ปลายธนูของตัวเองวาดวงกลมบนพื้น

   “ให้เท้าห่างกันประมาณช่วงไหล่ หันด้านข้างให้เป้าหมาย และ—ฟังนะ—ให้มั่นคงเหมือนเทือกเขาแอนดีส!” เธอทำท่ายืนประกอบ แถมทำเสียง “ตึงงง!” ตอนยืดขาเต็มที่

   ธิดาแห่งโพไซดอนผู้มีพื้นฐานด้านการยืนอย่างสง่างามและมีสมดุลตามพื้นฐานของบัลเลรีน่าก็ยกมุมปากขึ้นอย่างรู้รุกดีที่อย่างน้อยบัลเลต์ที่เธอตรากตรำจนเลือดตาแทบกระเด็นก็มีประโยชน์ในการฝึกต่อสู้บ้าง กายเล็กขยับท่าตัวเองตาม สะโพกขยับตรง น้ำหนักถ่ายลงขาทั้งสองอย่างสมดุล ท่าทางของเธอแผ่พลังที่สงบนิ่ง คล้ายผิวน้ำที่ไร้ระลอกคลื่น

   “มือที่จับคันธนู ต้องเหมือนจับ นกตัวเล็ก ๆ ที่กำลังหายใจอยู่ในมือเจ้า—แน่นพอให้ไม่บินไป แต่เบาพอให้มันไม่เจ็บ” เคธี่พูดพร้อมยิ้มตาเป็นประกาย

   ริปลีย์มองมือของตัวเอง เธอค่อย ๆ ประคองคันธนูไว้ มือขวาหยิบลูกธนูอย่างระมัดระวัง แล้วพาดกับสาย สัมผัสของเธอเบาและมั่น—เหมือนการวางมือบนปีกของทะเล

   ครั้นเมื่อเคธี่ตรวจดูท่าทางของนักเรียนทุกคนก่อนที่จะยืดแขนออก ชี้ไปที่เป้าจำลองกระสอบไฮดราสามสี่หัว

   “อย่ามองแค่เป้า... จง รู้ เป้า—ให้ดวงตาของเจ้า, ปลายลูกศร และใจของเจ้า เชื่อมกันด้วยเส้นแสงเดียว”

   “มองอย่างที่ดวงจันทร์มองมหาสมุทร... โดยไม่ต้องขยับ”

   ร่างเล็กหลับตาสั้น ๆ สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อตั้งสติให้มั้น...เปิดตาขึ้นอีกครั้ง แล้วเล็ง เธอไม่ได้มองแค่ด้วยสายตา—แต่ด้วย ความตั้งใจ

   “ต่อไปขอให้ทุกคนตั้งท่าและเล็งเอาไว้ ฉันจะตามแก้ท่าทางให้ อย่าเผลอปล่อยลูกธนูเด็ดขาดเชียว แม้ว่ามันจะเป็นของไร้คมที่ทำเพื่อฝึกซ้อมก็ตาม”

   เคธี่เดินวนไปตามแถวไปเรื่อย ๆ จนเมื่อมาถึงริปลีย์ เธอหยุดใช้ปลายนิ้วแตะแผ่นหลังของริปลีย์เบา ๆ

   “ยืดหลังอีกนิด... เยี่ยม! ใช้กระดูกสันหลังแทนศรแห่งอารเทมิสเลยนะ~”

   “เห็นไหม ร่างของเธอกำลังวาดเส้นตรงจากพื้นสู่เป้าหมายแล้วล่ะ”

   แล้วการเรียนในัวนนี้ก็ทำให้เธอได้รู้ว่าการเรียนยิงธนูก็ไม่ได้แย่อะไร ครั้นเมื่อจบการเรียนการสอนมือเล็กก็หยิบโคล่าสองกระป๋องที่ซื้อมาใส่กระเป๋าไว้—ที่จริงเธอจะเอากลับไปกินที่บ้าน แต่ว่าจะแบ่งปันเพื่อนใหม่ของเธอเพื่อเป็นของขวัญในมิตรภาพที่ได้ก่อกิดก็คงจะดีกว่า

   “นี่ เอาไปสิ ฉันให้” ธิดาโพไซดอนเอ่ยพร้อมกับยื่นโคล่าให้ทั้ง เอเตียน โลรองต์ และ ลิเลียน่า ไทเลอร์ แต่ของไทเลอร์ดูเหมือนว่าจะมีหนังสือแนบไปด้วยนะ

   ลิเลียน่าเห็นแบบนี้ก็สงสัย แต่ว่าดวงตาของเพื่อนสาวที่ขยิบเหมือนให้เธอรู้ว่าอันนี้ให้นะก็ทำให้ธิดาอะธีน่ารู้สึกดีใจกับหนังสืออันนี้ “ขอบใจมากนะริปลีย์ !”

   “ถ้าชอบก็ดีแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”

   อันที่จริง…ริปลีย์ก็แค่อยากเอาหนังสือวิชาการออกจากกระเป๋า…

ให้ หนังสือวิชาการ [TGC-02] ลิเลียน่า ไทเลอร์
ให้สิ่งที่ชอบที่สุด กับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ให้ โคล่า เอเตียน โลรองต์

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

รางวัลเข้าชั้นเรียน (แนบโรล): +10 EXP +20 ความกล้า ?

@God

Nymeria HEROES

07-07-2025 15.20 PM

I want to be your everything little darling

ARROW II

สนามยิงธนูให้ความรู้สึกแตกต่างจากลานประลองดาบโดยสิ้นเชิง ที่นี่ไม่มีกลิ่นคาวเลือดและเสียงโหวกเหวก มีเพียงความสงบของพื้นหญ้าที่ทอดยาวตัดกับเป้าฟางที่ตั้งเรียงรายอยู่ไกลๆ ไนมีเรียเดินเข้ามาในพื้นที่ด้วยท่วงท่าที่ยังคงความสง่างามแม้จะรู้สึกได้ถึงความเมื่อยล้าที่ตกค้างจากคาบเรียนของเอมีเลีย

วิชาการยิงธนู... อย่างน้อยมันก็ดูมีศิลปะมากกว่าการเอาเหล็กท่อนมาฟาดฟันกันอย่างไร้รสนิยม

“หวังว่าครูฝึกคราวนี้จะไม่ใช่นักรบโบราณที่หลุดมาจากยุคน้ำแข็งอีกนะ” ไนมีเรียพึมพำกับตัวเองขณะเลือกคันธนูที่ดูเหมาะมือที่สุด มันเป็นคันธนูรีเคิร์ฟทำจากไม้ทิสส์ สีเข้มและมีน้ำหนักเบา

“อย่างน้อยการโจมตีจากระยะไกลก็ทำให้เธอไม่ต้องเปลืองถุงมือสวยๆ ไปเปื้อนเลือดอสุรกาย” คลาริสซ่าให้ความเห็นอย่างมีเหตุผลในหัวของเธอ

ไม่นานนัก หญิงสาวคนหนึ่งก็เดินออกมาอยู่หน้าชั้นเรียน เธอมีรอยยิ้มสดใสประดับอยู่บนใบหน้า ผิวสีแทนสุขภาพดีบ่งบอกว่าเธอใช้เวลากลางแจ้งมากกว่าอยู่ในที่ร่ม ผมสีน้ำตาลเข้มหยักศกถูกรวบเป็นหางม้าสูง ดวงตาสีน้ำผึ้งเป็นประกายเปี่ยมด้วยพลังงานบวกและเป็นมิตร เธอสวมเสื้อยืดของค่ายกับกางเกงคาร์โก้ และดูเหมือนว่าเธอจะอายุไม่ต่างจากไนมีเรียเท่าไหร่นัก

"Hi everyone! Welcome to Archery 101!" เธอทักทายด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงละตินที่ลื่นไหล "My name is Katie, but you can call me Kat. ¡Vamos a empezar!"

ไนมีเรียเลิกคิ้วเล็กน้อย... ลูกสาวอะพอลโลสินะ ดูสว่างสดใสซะขนาดนี้

เคธี่ หรือ "แคท" เริ่มต้นคาบเรียนด้วยการสอนเรื่องพื้นฐานที่สุด "The stance is everything. It’s your connection to the earth," เธอกล่าวพร้อมกับสาธิตท่าทาง "Stand firm like the Andes mountains! แยกเท้ากว้างเท่าช่วงไหล่ หันด้านข้างให้เป้าหมาย... feel the ground beneath you. It will not let you fall."

การเปรียบเทียบกับเทือกเขาแอนดีสทำให้ไนมีเรียยิ้มมุมปาก... เป็นการอุปมาที่บ่งบอกตัวตนได้ดีทีเดียว เธอลองจัดท่าตามที่แคทสอน มันให้ความรู้สึกที่ต่างจากการตั้งท่าถือดาบ ท่านี้ต้องการความสมดุลที่นิ่งและสงบ มากกว่าความพร้อมที่จะปะทะ

"Now, the grip," แคทเดินเข้ามาใกล้ไนมีเรีย รอยยิ้มของเธอดูจริงใจ "Hold the bow like you're holding a small bird. ¿Entiendes? Too tight, and you'll crush it. Too loose, and it'll fly away." มือของเธอแตะลงบนมือที่สวมถุงมือของไนมีเรียอย่างแผ่วเบาเพื่อปรับองศาการจับ สัมผัสนั้นอบอุ่นและให้เกียรติ ต่างจากความแข็งกระด้างของเอมีเลียโดยสิ้นเชิง 

"Just gentle, firm."

ไนมีเรียพยักหน้ารับเงียบๆ เธอพบว่าการจับคันธนูอย่างประณีตนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ มันคล้ายกับการจับพู่กันเพื่อวาดลวดลายเฮนน่าอันสลับซับซ้อน จากนั้นแคทก็สอนการพาดลูกศรเข้ากับสายธนูอย่างนุ่มนวล เสียงของมันควรจะเงียบกริบ ไม่ใช่เสียงดัง *แกร็ก* ที่บ่งบอกถึงความแข็งกระด้าง

"And now... the most important part," แคทถอยไปยืนหน้าชั้นอีกครั้ง ดวงตาของเธอทอประกายจริงจังขึ้น "Instinctive aiming. Before you learn to use sights, you must learn to trust your eyes. Your Apollo blood will help." เธอยกคันธนูของตัวเองขึ้น แต่ไม่ได้ง้างสาย "Try to see the line of light connecting your eye, the arrowhead, and the center of the target. Es una línea de pura intención... a line of pure intention."

เส้นแสง... แนวคิดนี้กระตุกความสนใจของไนมีเรียขึ้นมาทันที มันคือภาษาที่เธอเข้าใจได้ดีกว่าหลักกลศาสตร์หรือฟิสิกส์ใดๆ มันคือเวทมนตร์ในรูปแบบหนึ่ง

กิจกรรมภาคปฏิบัติคือการทำซ้ำๆ... ยืน, จับ, พาดลูกศร, ยกคันธนู, และเล็งโดยใช้สัญชาตญาณ... แล้วก็ลดคันธนูลง เริ่มใหม่ทั้งหมด เป็นการฝึกที่ไม่มีการปล่อยลูกศรออกไปจริงๆ หรือที่เรียกว่า "Dry-firing" เพื่อสร้างความคุ้นเคยและความจำของกล้ามเนื้อ

ไนมีเรียทำตามขั้นตอนอย่างสงบ เธอพบว่าการฝึกซ้ำๆ ที่น่าเบื่อนี้กลับสร้างสมาธิให้เธอได้อย่างน่าประหลาด การเพ่งมอง "เส้นแสง" ที่เชื่อมต่อไปยังเป้าหมายทำให้โลกรอบตัวเงียบลง เหลือเพียงเธอกับเป้าหมายเท่านั้น แคทเดินวนไปมารอบๆ คอยปรับท่าทางของนักเรียนแต่ละคนด้วยคำพูดให้กำลังใจอย่าง "¡Muy bien!" หรือ "A little lower on the elbow."

เมื่อใกล้หมดเวลา ทุกคนต่างเริ่มมีเหงื่อซึม แคทเองก็เช่นกัน แต่รอยยิ้มของเธอก็ยังไม่จางหายไป

"Great work today, everyone! Keep practicing this in your mind," เธอบอกก่อนจะปล่อยชั้นเรียน

ขณะที่คนอื่นๆ เริ่มทยอยเก็บของ ไนมีเรียเดินเข้าไปหาครูฝึกสาวรุ่นพี่อย่างเงียบๆ เธอยื่นช็อกโกแลตแท่งเล็กๆ ที่ห่อด้วยกระดาษฟอยล์สีทองออกไปให้

"For your energy," ไนมีเรียกล่าวเรียบๆ เป็นภาษาอังกฤษ "You use a lot of it."

แคทหันมามองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง "Oh! Wow, gracias," เธอรับช็อกโกแลตไปถือไว้ ดวงตาสีน้ำผึ้งมองไนมีเรียอย่างพิจารณา "You have good instincts, you know? A very steady hand. Keep it up."

ไนมีเรียเพียงพยักหน้ารับคำชมนั้น ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไปเพื่อไปเข้าเรียนกับเมนเทอร์คนต่อไป ในใจของเธอกลับรู้สึกต่างออกไป... บางทีศาสตร์แห่งอะพอลโลอาจไม่ได้มีแค่บทกวีกับดนตรีที่น่าปวดหัว แต่มันมีความแม่นยำและความงดงามในแบบของมันซ่อนอยู่... ซึ่งเป็นสิ่งที่ธิดาแห่งเฮคาทีพอจะชื่นชมได้อยู่บ้าง

*****

คลาสเรียนธนูครั้งที่ 2/4 รางวัลเข้าชั้นเรียน: +10 EXP , +20 ความกล้า

ให้ช็อกโกแลต [NPC-09] เคธี่ เฟย์ กินไปเดี๋ยวคอแห้ง
หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์ +5

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes