Academia Seneca ⋘ อะคาเดเมีย เซเนกา ⋙

Academia Seneca

⋘ อะคาเดเมีย เซเนกา: แหล่งบ่มเพาะปัญญาและคุณธรรมแห่งกรุงโรมใหม่ ⋙

อะคาเดเมีย เซเนกา
แหล่งบ่มเพาะปัญญาและคุณธรรมแห่งกรุงโรมใหม่

ณ ใจกลางความรุ่งเรืองของกรุงโรมใหม่ มิได้มีเพียงอนุสรณ์สถานอันโอ่อ่า หากแต่ยังเป็นศูนย์รวมแห่งปัญญาและความรู้ที่สืบทอดจิตวิญญาณแห่งโรมันอย่างแท้จริง อะคาเดเมีย เซเนกา ตั้งตระหง่านอย่างสง่างามภายในมหาวิทยาลัยนิวโรม ด้วยสถาปัตยกรรมที่ผสมผสานความคลาสสิกแบบโรมันเข้ากับความเรียบง่ายอันลึกซึ้ง เสาหินอ่อนขัดเงางามคู่กับลานภายในที่เปิดโล่งสู่ท้องฟ้า สร้างบรรยากาศที่ทั้งขรึมขลังและชวนให้ใคร่ครวญ

เมื่อก้าวเข้าสู่ อะคาเดเมีย เซเนกา เสียงก้องกังวานของภาษาละตินจะดังก้องอยู่ทั่วไป ราวกับเสียงกระซิบจากอดีตกาล ที่นี่ยึดมั่นใน ภาษาละติน เป็นภาษาหลักในการเรียนการสอน เพื่อให้นักเรียนได้ซึมซับรากเหง้าทางวัฒนธรรมและวรรณกรรมอันล้ำค่าของบรรพบุรุษ ควบคู่ไปกับการเรียนรู้ ภาษาอังกฤษ ซึ่งเป็นภาษาสากลแห่งยุคสมัย และ ภาษาจีน ซึ่งเป็นภาษาที่ทรงอิทธิพลและเชื่อมโยงกับโลกตะวันออกอันกว้างใหญ่

อะคาเดเมีย เซเนกา เปิดประตูต้อนรับเยาวชนชาวโรมันแห่งกรุงโรมใหม่ ตั้งแต่ ระดับชั้นประถมปีที่ 1 จนถึงมัธยมปีที่ 6 (หรือเกรด 1-12) หล่อหลอมพวกเขาให้เติบโตตามหลักการของ เซเนกา ที่ว่า

เราเรียนรู้เพื่อชีวิต มิใช่เพื่อโรงเรียน
(Non scholae sed vitae discimus)

หลักสูตรเข้มข้นจึงมุ่งเน้นการศึกษา วิถีชีวิตและประวัติศาสตร์โรมัน อย่างลึกซึ้ง โดยเน้นการนำความรู้ไปประยุกต์ใช้ในชีวิตจริง การพัฒนาคุณธรรม จริยธรรม และความเข้มแข็งทางจิตใจ ควบคู่ไปกับความรู้ทางวิชาการ

นักเรียนจะได้ศึกษาตำนาน วัฒนธรรม กฎหมาย ปรัชญาแนวสโตอิกอันเป็นเอกลักษณ์ของเซเนกา ศิลปะ และประวัติศาสตร์อันรุ่งเรืองของโรมัน ผ่านการอภิปราย การไตร่ตรอง และการฝึกฝนตนเองให้เป็นพลเมืองที่มีความรับผิดชอบและมีปัญญา

นอกจากนี้ สถาบันแห่งนี้ยังเป็นที่หมายของเหล่า ชาวค่ายจูปิเตอร์ ที่ปรารถนาจะขยายพรมแดนความรู้และสัมผัสชีวิตในเมืองหลวงอันคึกคัก พวกเขาจะได้รับโอกาสในการพักอาศัยในหอพักที่จัดเตรียมไว้ และเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ ของโรงเรียนอย่างเต็มที่ เป็นการเชื่อมโยงสองขั้วอำนาจแห่งโลกฮาล์ฟบลัดให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น

บรรยากาศภายใน อะคาเดเมีย เซเนกา เงียบสงบแต่เปี่ยมด้วยพลังแห่งการใฝ่รู้ ครูบาอาจารย์เปรียบเสมือนนักปราชญ์ผู้ชี้นำ เน้นการสนทนาและการตั้งคำถามเพื่อกระตุ้นความคิด มีห้องสมุดขนาดใหญ่ที่รวบรวมปัญญาแห่งยุคสมัย ลานฝึกฝนร่างกายเพื่อความสมบูรณ์พร้อมทั้งกายและใจ และพื้นที่สำหรับการบำเพ็ญเพียรทางจิตวิญญาณ

อะคาเดเมีย เซเนกา มิได้เป็นเพียงโรงเรียน แต่เป็น วิถีแห่งการเติบโต เป็นสถานที่ที่หล่อหลอมเยาวชนให้เป็นผู้ที่มีปัญญา คุณธรรม และความเข้มแข็ง พร้อมเผชิญหน้ากับความท้าทายของโลก และสืบทอดจิตวิญญาณแห่งโรมันให้คงอยู่ต่อไปอย่างยั่งยืน ดุจแสงดาวแห่งปัญญาที่ส่องนำทางชีวิตให้แก่เหล่าลูกหลานโรมัน

Moneka HONOR

วันที่ 11 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงสาย เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ อะคาเดเมีย เซเนกา กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์ 

แสงแดดยามเช้าสาดทาบอาคารสูงโอ่อ่าของอะคาเดเมียเซเนกา โรงเรียนซึ่งตั้งอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยนิวโรม ด้านหน้ามีเสาหินอ่อนเรียงรายตระหง่าน สัญลักษณ์ของความรู้และเกียรติยศผสมผสานเข้ากับสถาปัตยกรรมสมัยใหม่อย่างกลมกลืน ริมบันไดทางเข้า มีชายคนหนึ่งยืนรอด้วยท่าทีใจจดใจจ่อ แคนทัส บลอสซัม พ่อผู้เป็นที่รักของโมนีก้า วันนี้เขาสวมแว่นกรอบเรียบ ถือซองเอกสารและกระเป๋าหนังสีน้ำตาลไว้ในมือ ใบหน้าที่แม้มีริ้วรอยแห่งวัย แต่ยังเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นและความแข็งแรงของชายวัย 40 ปลาย ๆ 

เมื่อสายตาเห็นร่างลูกสาวที่คุ้นเคยในเครื่องแบบเรียบง่าย ผมสีม่วงครามพลิ้วสะท้อนแสงเงิน ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ที่เธอสืบทอดมาจากบรรพบุรุษ เขาก้าวลงจากบันไดมาแทบไม่ทันใจ ก่อนจะกอดเธอแน่นเหมือนจะชดเชยเวลาเพียงน้อยนิดที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน

“พ่อ...” เสียงโมนีก้านุ่มสั่นเล็กน้อย แต่เธอก็ยกแขนกอดตอบแน่นด้วยรอยยิ้ม “ไม่เป็นอะไรนะคะ พ่อโอเคไหม” แคนทัสหัวเราะเบา ๆ พลางผละออกเล็กน้อยเพื่อมองหน้าลูกสาวเต็มตา เขายกมือดันแว่นขึ้นก่อนตอบเสียงอบอุ่น “พ่อคิดถึงลูกมาก... โชคดีที่ได้มาเจอกันอีก”

โมนีก้ากะพริบตา ยกคิ้วถามตรง ๆ “ว่าแต่...พ่อคะ ต้องแลกเงินหนักมากเลยใช่ไหม? หนูได้ยินว่าค่าเงินที่นี่โหดสุด ๆ” บิดาพยักหน้า ถอนหายใจคล้ายจะยอมรับความจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ “ใช่แล้วล่ะ ที่นี่ 500 ดีนาเรียส เท่ากับ 10,000 ดอลลาร์สหรัฐเลยทีเดียว” หญิงสาวทำหน้ามุ่ยทันที “แพงเกินไปแล้วค่ะหนูไม่อยากให้พ่อลำบากเลย”

แต่แคนทัสกลับหัวเราะเบา ๆ ก่อนลดเสียงลงเหมือนจะบอกความลับ “ไม่ต้องห่วงหรอก พ่อไม่ลำบากเท่าไหร่ เพราะพ่อเจอเงินของทวดเรา...จำนวนไม่น้อยเลยล่ะ ถึงอย่างนั้น ทวดกำชับว่าห้ามให้ลูกตรง ๆ”

โมนีก้าเบิกตาโต หน้าเอ๋อค้างทันที “หาาา... อะไรนะคะ? แล้วแบบนี้มันยังไงกัน”

แคนทัสยิ้มอ่อนโยนก่อนมองลูกด้วยแววตาจริงจังปนอบอุ่น “พ่อรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้วนะโมนีก้า เรื่องที่ฟังดูแปลก ๆ เรื่องแม่ เรื่องสายเลือด เรื่องที่ลูกต้องมาอยู่ที่นี่...แม่ของลูกบอกพ่อไว้ทั้งหมดแล้ว พ่อดีใจมากที่วันนี้ยังได้เจอกันอีกครั้ง” หญิงสาวเม้มปากแน่น ความอบอุ่นในอกผสมกับความสับสนและเหนื่อยล้าที่เธอเก็บมานาน น้ำเสียงพ่อกลับกลายเป็นแรงพยุงที่เธอไม่เคยรู้ว่าตัวเองโหยหาขนาดนี้ “ลูกต้องเข้มแข็งนะ พ่อปลอดภัยดีและพ่อจะอยู่ตรงนี้ ข้างลูกเสมอ”

โมนีก้าหลับตาแน่นอีกครั้งก่อนพยักหน้า ยกยิ้มออกมาแม้ดวงตาจะสั่นระริก “ค่ะ พ่อ...หนูจะพยายาม” ท่ามกลางเสียงจอแจของผู้คนที่เดินเข้าออกอาคาร อ้อมกอดนั้นและคำมั่นของพ่อกลับทำให้โลกของโมนีก้าดูสงบลงอย่างประหลาด ราวกับไม่ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับชะตากรรมใดเธอก็ยังมีพ่ออยู่ข้าง ๆ เสมอ

แคนทัสวางมือลงบนไหล่โมนีก้าเบา ๆ ก่อนจะเดินพาลูกสาวเข้าไปยังอาคารหินอ่อนของอะคาเดเมียเซเนกา ประตูบานใหญ่แกะสลักลายองุ่นและมงกุฎลอเรลเปิดออกช้า ๆ เผยให้เห็นโถงต้อนรับที่โอ่อ่าและเต็มไปด้วยกลิ่นอายความเป็นโรมันผสานกับบรรยากาศสมัยใหม่ คุณครูหญิงในชุดทางการของโรงเรียนก้าวออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม เธอพาโมนีก้าและแคนทัสเข้าไปนั่งในห้องทำงานที่ประดับด้วยภาพจิตรกรรมฝาผนังเล่าเรื่องราวตำนานโรมัน เมื่อทุกคนนั่งลงเรียบร้อย เธอก็เริ่มอธิบายอย่างเป็นทางการ

“โรงเรียนอะคาเดเมียเซเนกาแห่งนี้มีปรัชญาชัดเจนค่ะ” ครูพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง “เราสอนภาษาละตินเป็นภาษาหลัก เพื่อให้ลูกศิษย์ซึมซับรากเหง้าวัฒนธรรมและวรรณกรรมอันล้ำค่าของบรรพบุรุษ พร้อมกันนั้นก็เรียนภาษาอังกฤษเพื่อใช้สื่อสารกับโลกสากล และภาษาจีนเพื่อเชื่อมต่อกับโลกตะวันออกที่ทรงอิทธิพล” โมนีก้าเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเงินเทาเป็นประกายเล็กน้อยเมื่อได้ยินรายละเอียด รู้สึกตื่นเต้นแต่ก็ยังเก็บอาการไว้ เธอจดจำคำพูดทุกถ้อยคำ เพราะนี่คือก้าวใหม่ในชีวิตที่เธอไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ครูอธิบายต่อ พลางเปิดแฟ้มเอกสารให้ทั้งสองดู “นอกจากวิชาภาษาแล้ว นักเรียนจะได้เรียนรู้วิถีชีวิตและประวัติศาสตร์โรมันอย่างลึกซึ้ง เรามุ่งเน้นให้นักเรียนไม่ใช่เพียงท่องจำแต่สามารถนำความรู้ไปประยุกต์ใช้ในชีวิตจริง ควบคู่กับการพัฒนาคุณธรรมจริยธรรมและความเข้มแข็งทางจิตใจ” เธอหยุดหายใจเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสริม “ที่นี่ นักเรียนจะได้สัมผัส ตำนาน วัฒนธรรม กฎหมาย ปรัชญาสโตอิก ศิลปะ และประวัติศาสตร์อันรุ่งเรืองของโรมัน ผ่านการอภิปราย การไตร่ตรองและการฝึกฝนตนเอง เพื่อก้าวสู่การเป็นพลเมืองที่มีความรับผิดชอบและเปี่ยมด้วยปัญญา”

แคนทัสพยักหน้า เห็นด้วยกับแนวทางทั้งหมด ขณะที่โมนีก้าแอบถอนหายใจเบา ๆ เพราะรู้สึกว่าหนักเอาการ แต่ก็ไม่อาจบ่นได้ เธอเพียงยกมือลูบปอยผมสีม่วงครามที่หล่นลงมา แล้วหันไปมองพ่อราวกับขอพลังใจ

“และที่สำคัญที่สุด” ครูเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น “สำหรับชาวค่ายจูปิเตอร์ไม่มีค่าใช้จ่าย เพราะทางค่ายออกเงินสนับสนุนเต็มจำนวน ทุกคนมีสิทธิ์เข้าถึงการศึกษาโดยไม่ต้องกังวลเรื่องค่าเล่าเรียน” โมนีก้าลอบเบิกตานิด ๆ “เรียนฟรี…ซะด้วย” เธอบ่นพึมพำ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ครูยังคงอธิบายตารางเรียน “ชาวค่ายจูปิเตอร์ทุกคนต้องเข้าเรียนที่สถาบันนี้ในช่วง เทอม 1 เวลา 07:00 – 12:00 น. หลังจากนั้นช่วงบ่ายไปจนถึงเย็นจะต้องกลับไปฝึกฝนและทำหน้าที่ทหารตามกฎของค่าย ส่วน เทอม 2 จะไม่มีการเรียนการสอน เพื่อให้ทหารฝึกเต็มที่ รับผิดชอบภารกิจ และปฏิบัติหน้าที่ได้อย่างไม่ถูกเบียดเบียนด้วยเรื่องวิชาการ”

แคนทัสหันไปมองลูกสาวพลางมีสีหน้าภาคภูมิใจปนห่วงใย “ฟังดูเข้มงวด แต่ก็ดีนะ...ลูกจะได้เติบโตอย่างแข็งแกร่งดูแลตัวเองได้”

ก่อนที่ครูจะปิดท้ายด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ชาวค่ายทุกคนต้องสร้างผลงานเพื่อตอบแทนเกียรติยศ ผลงานจะถูกบันทึกด้วยรอยสักขีดผลงาน ยิ่งผู้ที่ทำภารกิจสำคัญเกี่ยวข้องกับสภาเซเนท ไม่ว่าจะจบการศึกษาชั้นมัธยมปลายหรือไม่ หากสร้างผลงานโดดเด่น ก็จะได้รับสิทธิ์เข้าศึกษาต่อในมหาวิทยาลัยนิวโรม เพื่อเตรียมปลดประจำการเป็นทหารผ่านศึกในกองกำลังสำรอง เป็นการยืนยันว่าพร้อมที่จะโตเป็นผู้ใหญ่และก้าวเข้าสู่โลกใหม่อย่างสมบูรณ์”

โมนีก้านั่งนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบา ๆ “หนักแน่ ๆ บ้าบอที่สุด” แคนทัสหัวเราะเบา ๆ ยกมือขยี้ผมลูกสาวอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องกังวลหรอก พ่อจะอยู่ตรงนี้ ดูแลและเป็นกำลังใจให้เสมอ” โมนีก้าสูดหายใจลึกแล้วคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้พ่อ ในใจรู้ดีว่าก้าวต่อไปจะไม่ง่ายแต่เธอจะเดินต่อไปในเส้นทางที่โชคชะตาและสายเลือดกำหนดไว้

และเมื่อทุกอย่างรับทราบโมนีก้าก็โดนพ่อส่งเรื่องย้ายมาที่อะคาเดเมียเซเนก้าอย่างเรียบร้อนจนโมนีก้าได้เรียนเกรด 10 ที่นี่ และเริ่มเรียนสัปดาห์หน้าเป็นหารเข้าเรียนกลางเทอมเพราะพึ่งเปิดเทอมไปเดือนที่แล้วนั้นเอง

Moneka HONOR

วันที่ 15 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้าถึงเที่ยง เวลา 07.00 - 12.00 น. ณ อะคาเดเมีย เซเนกา กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์ (เรียน) (พบหยาน)

เมื่อแสงแดดอ่อนของเช้าวันใหม่ส่องลอดผ่านเสาสูงตระหง่านของอคาเดเมีย เซเนกา โมนีก้าก็ก้าวเข้ามาในรั้วโรงเรียนด้วยหัวใจที่เต้นแรง ชีวิตไฮสคูลของเธอกำลังเริ่มต้นขึ้นในสถานที่ที่เป็นดั่งศูนย์กลางแห่งวิชาความรู้ของกรุงโรมใหม่ 

แม้จะเข้ามาเรียนช้ากว่าคนอื่นไปหนึ่งเดือนเต็ม แต่เธอก็ตั้งใจว่าจะไม่ปล่อยให้ความล่าช้านี้กลายเป็นอุปสรรค เสียงสนทนาของนักเรียนที่พูดคุยกันด้วยภาษาละตินดังก้องไปทั่วบริเวณโถง เสียงที่ทำให้บรรยากาศเหมือนย้อนกลับไปยังยุคสมัยโรมันโบราณ โมนีก้าพยายามจับคำและประโยคที่พอจะคุ้นเคยจากการเรียนมาก่อนหน้านี้ โชคดีที่ภาษาละตินยังไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเธอ ส่วนภาษาอังกฤษก็เป็นสิ่งที่เธอใช้จนชินอยู่แล้ว แต่พอถึงเวลาที่อาจารย์ยกป้ายตัวอักษรจีนขึ้นมา ความมั่นใจทั้งหมดก็แทบพังทลายทันที

“เชี้ย…อะไรวะเนี้ย ภาพยึกยือนั้น…” หญิงสาวนั่งกะพริบตาปริบ ๆ มองตัวอักษรที่เต็มไปด้วยเส้นขีดซับซ้อน มันเหมือนเขาวงกตที่ไม่รู้จุดเริ่มและจุดจบ ไหนจะเสียงอ่านที่แตกต่างกันตามสำเนียงอีก ไม่ว่าจะเป็นสำเนียงกลาง สำเนียงกวางตุ้ง หรือสำเนียงเซี่ยงไฮ้ที่อาจารย์หยิบมาเปรียบเทียบให้ฟัง 

โมนีก้าแทบอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะความรู้สึกคือมันไม่ใช่แค่ภาษาเดียว แต่เป็นราวกับโลกทั้งโลกที่ต้องเรียนรู้ใหม่หมด เธอพยายามจดตาม แต่ลายมือที่ขีดเขียนลงไปก็เหมือนเส้นตะกุกตะกักที่อ่านแทบไม่ออกเองด้วยซ้ำ

เมื่อเวลาผ่านไปจากคาบแรกสู่คาบถัดมา ความเหนื่อยล้าเริ่มกดทับลงมาเรื่อย ๆ ตั้งแต่เวลาเจ็ดโมงเช้าที่เข้าเรียนจนกระทั่งเกือบเที่ยงวัน โมนีก้ารู้สึกเหมือนถูกจับไปอยู่ในห้องสอบที่ไม่มีวันสิ้นสุด เสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมชั้นที่เข้าใจภาษาจีนได้บ้างยิ่งตอกย้ำความรู้สึกโดดเดี่ยว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังยิ้มสู้ พยายามใช้ความสดใสร่าเริงแบบอเมริกันจ๋าของตัวเองดึงให้ทุกอย่างดูไม่เลวร้ายจนเกินไป

สนามหญ้ากลางโรงเรียนที่ล้อมรอบด้วยเสาโรมันสูงใหญ่และห้องเรียนแบบเปิดโล่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในประวัติศาสตร์ทุกครั้งที่เดินผ่าน เหล่านักเรียนบางกลุ่มกำลังนั่งถกเถียงเรื่องปรัชญาแนวสโตอิก บ้างก็เปิดตำรากฎหมายโรมันอย่างขะมักเขม้น อาจารย์บางคนเดินผ่านด้วยสายตาที่จริงจังและเต็มไปด้วยความคาดหวัง อคาเดเมียแห่งนี้ไม่ใช่แค่โรงเรียน แต่มันเป็นเหมือนโรงหล่อหลอมพลเมืองแห่งอนาคตของกรุงโรมใหม่

แสงแดดยามบ่ายเอื่อยเฉื่อยส่องลอดหลังคากระเบื้องของอคาเดเมีย เซเนกา ลงมากระทบใบหน้าซีดเซียวของโมนีก้า เธอก้าวเท้าช้า ๆ ออกมาจากอาคารเรียนราวกับร่างไร้วิญญาณ หลังผ่านคาบเรียนสามภาษาที่ทำให้สมองแทบระเบิด ละตินพอเข้าใจ อังกฤษยังเอาตัวรอดได้ แต่ภาษาจีน…ตัวอักษรบนกระดาษยังคงเป็นปริศนาเหมือนมดไต่กันไปมา ชุดยูนิฟอร์มเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวและกระโปรงเข้มที่ควรยาวถึงเข่า กลับถูกพับชายขึ้นเล็กน้อยตามสไตล์สาวอเมริกันขี้เล่นอย่างเธอ

เสียงหัวเราะของนักเรียนที่เดินผ่านลานเสายังแว่วอยู่รอบตัว แต่โมนีก้ากลับไม่ได้ยินอะไรชัดเจน ทุกย่างก้าวเหมือนเดินในหมอก กึก!! เสียงกระแทกดังขึ้นเมื่อโมนีก้าสะดุดชนใครบางคน เธอเผลอชนแรงพอสมควรจนสมุดเรียนในมือหลุดกระเด็น กระดาษแบบฝึกหัดภาษาจีนปลิวว่อนกลางแดดบ่าย รอยขีดเขียนของเธอที่ตั้งใจจดตลอดเช้ากลับเป็นเพียงเส้นยุ่งเหยิงเหมือนตัวหนอนพาดเต็มหน้า มันคือหลักฐานแห่งความพยายามที่ไม่เป็นผล

“โอ๊ย!” เธออุทานรีบก้มลงจะเก็บความน่าอายนี้ แต่ก่อนที่ปลายนิ้วจะสัมผัสกระดาษก็มีมืออีกคู่หยิบขึ้นมาก่อน

เงาของร่างสูงค่อย ๆ ทาบลงบนพื้น เธอเงยหน้าขึ้น แล้วหัวใจแทบหยุดเต้น ใบหน้าคมสงบ ดวงตาลึกนิ่งที่เธอจำได้ขึ้นใจ ชายหนุ่มเชื้อสายเอเชียที่เจอกันมาแล้วถึงสามครั้ง ครั้งแรกในค่ายเมื่อเขาล้มมาทับ ครั้งที่สองในท่อระบายน้ำเสียและครั้งที่สามตอนเข้าเวรยามกลางวิหารเบลโลน่า เขาเงียบขรึมดังเดิม ดวงตาสีเข้มเหลือบมองลายมือบนกระดาษก่อนจะส่งสายตากลับมาหาเธอ “นี่…ของคุณรึเปล่า” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียบง่ายแต่ฟังดูจริงจัง

โมนีก้าหน้าร้อนผ่าว รีบคว้ากระดาษกลับ “ขะ…ค่ะ ขอโทษนะคะ ฉันไม่ระวังเอง” เธอก้มศีรษะเล็กน้อย พยายามยัดกระดาษที่เต็มไปด้วยตัวอักษรจีนบิดเบี้ยวกลับเข้าสมุดอย่างลนลาน

ชายหนุ่มยังคงมองเธออยู่เงียบ ๆ ก่อนเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “ลายมือ…ดูเหมือนกำลังหัดเขียนเหรอ” น้ำเสียงไม่ได้มีแววล้อเลียน แต่แฝงความใส่ใจบางอย่าง “ก็…พยายามอยู่ค่ะ แต่คงเหมือนตัวหนอนมากกว่าตัวหนังสือ” เธอเผลอหัวเราะแห้ง ๆ แก้เก้อ ดวงตาเหลือบมองเขาแวบหนึ่งแล้วรีบหลบ “ฉัน…โมนีก้าค่ะ”

ชายหนุ่มนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าเบา ๆ “หยาน” เขาตอบสั้น ๆ แต่เพียงพอให้ชื่อของเขาฝังแน่นในใจเธอ สายลมพัดผ่านทำให้กระดาษบางแผ่นสั่นไหว โมนีก้ากำมันแน่น พลางยิ้มเก้อ ๆ “ขอบคุณที่ช่วยเก็บนะคะ…ครั้งนี้ก็คงเป็นครั้งที่สี่แล้วสินะที่เราเจอกัน”

หยานมุมปากยกขึ้นเล็กน้อยคล้ายรอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็น “อาจจะเป็นโชคชะตาก็ได้” เขาเอ่ยเบา ๆ ดวงตาเรียบสงบแต่มองลึกจนเธอรู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

โมนีก้าก้มหน้าลงเล็กน้อย น้ำเสียงแผ่วจนแทบกลืนไปกับเสียงลม “ก็คงงั้นค่ะ…ขอโทษอีกครั้งนะคะ ฉันมัวแต่เอ๋อเรื่องภาษาจีนอยู่ตลอดเลย ที่เซเนกาให้เรียนสามภาษา ฉันไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง อ่านก็ไม่ออก ฟังก็ไม่รู้เรื่อง พูดได้อยู่สองคำเองหนี่ห่าวกับหวออ้ายหนี …ถ้าต้องเรียนตามเพื่อนไม่ทัน ฉันคงได้ซ้ำชั้นแน่ ๆ” เธอบ่นออด ๆ แอด ๆ พร้อมกับยู่หน้าด้วยความหงุดหงิดที่ปนความกลัว

หยานมองเธอเงียบ ๆ แววตานิ่งลึก แต่มีประกายอ่อนโยนที่ทำให้คนตรงหน้าเริ่มคลายเกร็ง “ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นก็ได้” เสียงทุ้มของเขานุ่มลง “ภาษาจีนไม่ได้เรียนกันวันเดียวรู้เรื่องหรอก ต่อให้คนจีนเองบางทียังงงสำเนียงต่างจังหวัดเลย” โมนีก้าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตากลมโตมีประกายสับสน “จริงเหรอคะ…แต่ฉันดูเหมือนตัวตลกเวลาเขียน ทุกตัวอักษรเหมือนตัวหนอนยึกยือ” หยานนิ่งฟังไม่ได้ขัดจังหวะ ดวงตาคมกริบยังคงมองเธออย่างเงียบ ๆ ก่อนเอ่ยช้า ๆ น้ำเสียงสุขุมแต่มีแววอ่อนโยนแฝงอยู่ “ภาษามันไม่ได้ยากเกินไปหรอก แค่คุณยังไม่ได้เจอวิธีที่เหมาะกับตัวเองเท่านั้น”

โมนีก้าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เลิกคิ้วราวกับไม่เชื่อ “พูดง่ายจังนะคะ…” เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือกอดสมุดแน่นเหมือนอยากซ่อนความล้มเหลวเอาไว้

หยานก้าวเข้ามาใกล้ครึ่งก้าว พูดเรียบ ๆ แต่หนักแน่น “ถ้าอยาก…ผมพอจะช่วยได้” โมนีก้ากะพริบตาปริบ ๆ หัวใจเต้นแรงโดยไม่รู้สาเหตุตอนที่อีกฝ่ายบอกแบบนั้น เอ๊ะ? หมายความว่ายังไงนะ? “ชะ…ช่วย?” เธอเอียงคองง ๆ เหมือนไม่แน่ใจว่าเขาพูดจริงหรือแค่ปลอบเธอเท่านั้น

หยานพยักหน้าน้อย ๆ แววตายังคงมั่นคง “ผมพูดอ่านเขียนภาษาจีนได้ ผมโตมาจากฮ่องกง ถ้าอยากเรียน ผมจะสอน…แต่คุณต้องตั้งใจ”

หญิงสาวอ้าปากค้างเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ แก้เก้อ แม้จะยังมีท่าทีเกร็ง ๆ แต่รอยยิ้มเล็ก ๆ ก็เริ่มผุดขึ้นที่ริมฝีปากของโมนีก้า ขณะที่หยานยังคงยืนนิ่งราวกับไม่ได้คิดว่านี่คือเรื่องใหญ่โตอะไรนัก แต่ในแววตากลับมีบางอย่างที่อุ่นขึ้นอย่างที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

ลมเย็นจากต้นไม้ข้างทางพัดมาเบา ๆ ขณะทั้งสองยืนอยู่ใต้เงาอาคารเรียน โมนีก้าขยับเท้าลงน้ำหนักไปมาเหมือนเด็กที่รอคำตอบ ดวงตาสีเทาเงินของเธอมีทั้งความเกรงใจและความหวังผสมปนกัน “แต่…ฉันไม่มีเงินเลยนะ จะรบกวนคุณไหม” น้ำเสียงเธอเบาราวกับกลัวลมจะพัดคำพูดหายไป “ฉันไม่ค่อยเก่งด้านภาษา ขนาดภาษาละตินยังต้องใช้เวลานานกว่าคนอื่นกว่าจะเข้าใจเลย…”

หยานยืนพิงเสาอย่างสงบ แสงแดดอุ่นส่องผ่านใบไม้ตกกระทบผมสีดำสนิทของเขาเป็นประกาย เขาส่ายหน้าเบา ๆ น้ำเสียงเรียบแต่หนักแน่น “ไม่เป็นอะไร ผมอาสาเอง” โมนีก้าเงยหน้าขึ้นทันที ใบหน้าที่เพิ่งซีดจากความเครียดเริ่มมีสีเลือดฝาด “คุณโอเคจริง ๆ เหรอถ้าจะเป็นติวเตอร์ให้ฉัน? ฉันเกรงใจนะคะเนี้ย” เธอถามทั้งที่มือยังเกาะสายกระเป๋าแน่น

ชายหนุ่มยักไหล่นิดหนึ่ง ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง “โอเคสิ ผมเองก็เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยนิวโรม ใกล้ ๆ นี้เอง”

“หาาา…!” เสียงอุทานของโมนีก้าดังขึ้นจนคนเดินผ่านต้องเหลียวมองเธอเบิกตากว้างจนเกือบลืมกระพริบ “ที่แท้คุณเป็นรุ่นพี่นี่เอง” มือข้างหนึ่งรีบยกขึ้นปิดปากพร้อมหัวเราะเขิน “งั้น…ขอเรียกพี่หยานได้ไหมคะ?” แววตาของหยานอ่อนลงเล็กน้อยริมฝีปากกระตุกยิ้มมุม “ถ้ามันทำให้คุณจำชื่อได้ก็ตามสบาย”

“ตกลงนะคะ พี่หยาน” โมนีก้าพูดพลางยกยิ้มกว้างขึ้น ความอึดอัดจากเมื่อครู่ค่อย ๆ คลายออก หยานเหลือบมองท้องฟ้าแล้วขยับมือดูนาฬิกาเพราะเขาต้องไปเข้าคลาสบ่ายต่อ “งั้นเรามาตกลงเรื่องเวลาเรียนกัน ผมมีคาบเช้าที่มหาวิทยาลัยทุกวัน แต่ช่วงเย็นหรือคืนวันเสาร์อาทิตย์ว่าง”

“จริงหรอคะ?!” โมนีก้าตอบพร้อมก้าวเข้าใกล้เล็กน้อย ดวงตาเป็นประกาย “ถ้างั้นเอาเย็นวันพุธกับวันเสาร์ดีไหมคะ? ฉันจะได้ทบทวนระหว่างสัปดาห์ด้วย”

“ได้” เขาตอบสั้น ๆ แต่แววตาอบอุ่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “เริ่มพุธนี้เลยก็ได้ ถ้าคุณพร้อม” และทันทีที่เข้าบอกแบบนั้นโมนีก้าก็รีบพูด “พร้อมค่ะ!” เธอรีบตอบทันควัน เสียงใสเจือหัวเราะบาง ๆ ความเหนื่อยล้าจากชั้นเรียนสามภาษาหนักหน่วงดูจะเบาลงทันทีที่ได้ยินคำยืนยันจากชายหนุ่มเงียบขรึมตรงหน้า โมนีก้ารู้สึกเหมือนเจอเส้นทางใหม่ที่พอจะพาเธอไปต่อได้

[TGC-09] หยาน

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Esper HEROES

25 · กันยายน · 2025 · 

07.00 น. - 12.00 น.

High School: เกรด 11

เสียงระฆังโลหะใสกังวานก้องท่ามกลางแสงเช้าสีทองอ่อน วันที่ 16 ของเดือนกันยายน ปีนี้ไม่เหมือนทุกปีที่ผ่านมา เพราะ เอสเปอร์ก้าวเข้าสู่วัยสิบหก… และในเวลาเดียวกันนั้นเอง เขากำลังยืนอยู่หน้าประตูหินอ่อนของ อะคาเดเมีย เซเนกา โรงเรียนระดับมัธยมปลายชั้นนำของนครโรมใหม่ ซึ่งขึ้นตรงต่อมหาวิทยาลัยนิวโรมโดยตรง

“ดูสิ เหมือนว่าเทพเจ้าเลือกวันเกิดให้พี่พอดีเลยนะ”

เสียงทุ้มเรียบของ พิลวอน ดังขึ้นจากข้าง ๆ วันนี้ไกด์คนสนิทสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดเรียบ กับเสื้อคลุมเทาอ่อนพาดบ่า ดวงตาเรียวของเขาหยอกล้อในแสงเช้า

เอสเปอร์หันมามอง ยิ้มบาง “วันเกิดที่ต้องตื่นเช้าขนาดนี้ ไม่แน่ใจว่าเป็นของขวัญหรือบทลงโทษ”

“ถ้าพูดถึงบทลงโทษ” พิลวอนเลิกคิ้ว “อย่าลืมว่าวิชาแรกของพี่คือ ภาษาละตินโบราณ ของศาสตราจารย์เวเลเรียนะ”

“ขอแค่ไม่ให้เธอให้แปลบทสุนทรพจน์ของซิเซโรวันแรก ฉันถือว่าโชคดีมากแล้ว” เอสเปอร์ตอบด้วยน้ำเสียงกึ่งประชด แต่ก็ยกมุมปากขึ้นนิด ๆ เหมือนจะยอมรับชะตากรรม

ทั้งสองเดินเข้าสู่ลานกลางของอะคาเดเมีย เสาหินอ่อนสีงาช้างเรียงรายสองข้างเหมือนขบวนผู้พิทักษ์จากอดีต ผนังด้านในสลักอักษรละตินคำว่า Sapientia Aeternum Est — ปัญญาคือสิ่งนิรันดร์ แสงแดดยามเช้าสาดผ่านหลังคากระจกลงบนพื้นหินอ่อนสีขาวครีม ทอดเงาเสาเป็นลวดลายสวยงามราวกับภาพวาด

เสียงสนทนาเบา ๆ ของนักเรียนที่แต่งชุดยูนิฟอร์มโรมันสมัยใหม่ เสื้อคลุมคอเปิดสีไวน์แดง ผ้าคาดเอวทองอ่อน ดังคลอไปทั่วบริเวณ เอสเปอร์สังเกตว่า มีทั้งลูกครึ่งเทพชาวกรีก โรมาเนีย อียิปต์ และแม้แต่ลูกครึ่งเทพนอร์ส ทุกคนดูมุ่งมั่นและสงบนิ่งอย่างน่าประหลาด

“ขอต้อนรับนักเรียนใหม่สู่ปีการศึกษาใหม่!”

เสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้นจากบันไดชั้นบนสุดของโถง เธอสวมผ้าคลุมสีขาวขอบทองและถือแผ่นกระดานหินบาง ๆ  ศาสตราจารย์เวเลเรีย ดอมิเทีย 

เธอก้าวลงมาช้า ๆ ดวงตาคมเข้มมองตรงไปยังเอสเปอร์ที่ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มนักเรียนใหม่ “นายคงเป็น เอสเปอร์… ใช่ไหม? สถาบันได้รับจดหมายจากพ่อของนายแล้ว”

เอสเปอร์ชะงักเล็กน้อย ก่อนพยักหน้า “ครับ”

“ผมขอตัวไปเรียนคลาสผมก่อน” ไกด์โบกมือเล็กน้อย

“อืม แล้วเจอกันหลังเลิกเรียน”

เสียงหัวเราะแผ่วคลอท่ามกลางความขรึมของสถาปัตยกรรมโบราณ พวกเขาเดินต่อไปยังห้องเรียนชั้นสอง ห้องที่ใช้เรียนเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ เพดานโค้งประดับภาพจิตรกรรมของเทพีมินเนอร์วา เทพีแห่งปัญญา แสงจากโคมไฟแก้วส่องสว่างเหนือโต๊ะหินอ่อนเรียงเป็นแถว

เอสเปอร์นั่งแถวที่สอง พิลวอนนั่งข้าง ๆ เปิดตำราเล่มหนาที่มีกลิ่นหมึกและหนังสัตว์เก่า ๆ ขณะนั้น ศาสตราจารย์เวเลเรียเดินเข้ามาพร้อมแผ่นหนังแกะ “วันนี้… เพื่อเป็นการเริ่มต้นปีการศึกษาใหม่ ฉันจะให้ทุกคนแปลคำจารึกที่พบในวิหารเบลโลนา ภาษาละตินระดับนักบวช อย่าคิดว่าแค่จำได้ก็พอ ต้องเข้าใจด้วย”

เธอวางแผ่นหนังไว้ตรงหน้าเอสเปอร์ บนพื้นมีอักษรลึกลับสลักไว้ว่า “Virtus in tenebris fulget.”

เพื่อนร่วมชั้นเรียนชะโงกหน้ามาดู “อะไรนะ วิทยาศาสตร์ในเทเนอบริส?”

เอสเปอร์ตอบกลับเสียงราบเรียบ “ไม่ใช่ วิทยาศาสตร์หรอก… ‘ความกล้าเปล่งประกายในความมืด’”

ศาสตราจารย์เวเลเรียเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ตอบได้เร็วดี”

“ขอบคุณครับ” เอสเปอร์ตอบอย่างสุภาพ 

วันที่ 1

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

อะคาเดเมีย เซเนกา

Date and Time

วันที่ 3 ธันวาคม 2025 • 08.00 น.

Purpose

ภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

NPC

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

หนึ่งสมาชิกกองร้อยที่สี่และอีกหนึ่งสมาชิกจากกองร้อยที่สองเดินออกจากร้านเดดาลัส วินเซนโซพาคลีเมนทิสเดินย้อนกลับมาในทิศทางของมหาวิทยาลัยนิวโรม

“อย่าเพิ่งบ่น ฉันต้องพาเดินกลับมาเพราะเมื่อเช้าเธอรีบเดินหนีออกจามหาลัยฯก่อนได้ทัวร์อะคาเดเมีย เซเนกาต่างหาก”

เขาดักไว้ก่อนเมื่อเห็นเด็กสาวอ้าปากคล้ายจะพูดบางอย่าง — แต่ไม่ได้กำลังจะบ่นสักหน่อย !

ถึงอย่างนั้นบุตรีแห่งความยุติธรรมก็เดินตามอย่างว่าง่าย ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้สนใจสถานที่นี้มากนัก แต่เมื่อมาเห็นด้วยตาตัวเองก็รับรู้ถึงกลิ่นอายความขลังของอาคารโรมันที่เสาหินอ่อนขัดเงางามตั้งตระหง่านตัดกับลานภายในที่เปิดโล่งสู่ท้องฟ้า

“ที่นี่คือศูนย์รวมแห่งปัญญาของกรุงโรมใหม่ เป็นสถานที่ที่หล่อหลอมเยาวชนชาวโรมัน ตั้งแต่เกรด 1 จนถึงเกรด 12 เลยนะ” วินเซนโซอธิบาย “บรรยากาศดูเคร่งเครียดสมกับเป็นแหล่งความรู้ชั้นสูงริง ๆ นั่นแหละ”

ทันทีที่ก้าวเข้าไป เสียงพูดคุยที่แผ่วเบาแต่ก้องกังวานของ ภาษาละติน ก็ลอยมาเข้าหูคลีเมนทิส ทำให้เธอหวนนึกถึงความรู้ที่ได้รับจากการศึกษาที่บ้าน

“พวกเขาใช้ภาษาละตินเป็นภาษาหลักในการเรียนการสอน ที่นี่เชื่อว่าการใช้ภาษาละตินจะช่วยให้นักเรียนซึมซับรากเหง้าทางวัฒนธรรมและวรรณกรรมของบรรพบุรุษได้”

บุตรแห่งวัลแคนอธิบายต่อ ส่วนคลีเมนทิสพิจารณาข้อมูลชุดนี้เงียบ ๆ เธอถนัดภาษาละตินมากกว่าภาษาอังกฤษอยู่แล้ว การเรียนที่นี่จึงน่าจะเป็นประโยชน์ต่อเธออย่างมาก

รางวัลภารกิจ

• EXP +15

Kai -

 20:00 น. ลานภายในอะคาเดเมีย เซเนกา (12/12/2025)

แสงแดดที่ยังคงเจิดจ้าแม้เวลาจะล่วงเลยเข้าสู่ช่วงค่ำสาดกระทบลงบนเสาหินอ่อนสีขาวนวลของ ‘อะคาเดเมีย เซเนกา’ ทำให้สถานที่แห่งนี้ดูเรืองรองและขลังราวกับหลุดออกมาจากยุคจักรวรรดิที่รุ่งเรืองที่สุด 

เสียงท่องตำราภาษาละตินที่ดังก้องกังวานมาจากห้องเรียนสักแห่ง ผสานกับความเงียบสงบของลานภายใน สร้างบรรยากาศที่ทำให้ไครู้สึกตื่นตัวในแบบที่ต่างไปจากลานฝึก

ที่นี่ไม่ใช่สนามรบของกล้ามเนื้อ แต่เป็นสนามรบของปัญญา

ไคเดินเอามือไพล่หลัง ท่วงท่าผ่อนคลายขึ้นกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัดเมื่ออยู่ในอาณาเขตวิชาการ เขาเงยหน้าอ่านป้ายคำขวัญภาษาละติน ‘Non scholae sed vitae discimus’ ด้วยสำเนียงที่เป๊ะทุกพยางค์ราวกับเจ้าของภาษา

“เราเรียนรู้เพื่อชีวิต มิใช่เพื่อโรงเรียน...” ไคแปลความหมายนั้นออกมาเบา ๆ ก่อนจะหันไปสบตากับโนอาห์ด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก “หลักปรัชญาสโตอิก... การควบคุมตนเอง ความอดทน และการใช้ปัญญาเหนืออารมณ์ ฟังดูเหมือนสิ่งที่พี่พยายามสอนผมมาตลอดทางเลยนะครับ”

“ดีใจที่รู้ว่านายตั้งใจฟัง” โนอาห์ตอบกลับ นัยน์ตาคมกริบฉายแววพึงพอใจอย่างปิดไม่มิด เขาขยับมายืนข้าง ๆ ไค ไหล่ของทั้งคู่แทบจะชนกัน “ที่นี่สอนให้เด็กโตไปเป็นคน ไม่ใช่แค่หุ่นยนต์ท่องจำ... และที่น่าสนใจกว่านั้น คือวิชาเลือกภาษาที่สาม”

“ภาษาจีน...” ไคต่อประโยคให้ทันที สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นประกายวาววับเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ “คุณตาของผม ท่านเข้มงวดเรื่องนี้มาก ท่านบอกว่าปัญญาตะวันออกมีความลึกซึ้งที่โรมอาจจะมองข้ามไป”

ไคหยุดเดินแล้วหันมาเผชิญหน้ากับโนอาห์เต็มตัว สายตาไล่มองใบหน้าคมเข้มที่ผสมผสานระหว่างตะวันตกและตะวันออกของรุ่นพี่อย่างถือวิสาสะ ความกล้าบางอย่างในตัวเขาพุ่งสูงขึ้น อาจเพราะบรรยากาศที่เป็นใจ หรือเพราะเขารู้สึกว่าคนตรงหน้าเข้าใจภาษาของเขา

“ผมสังเกตเห็นตั้งแต่แรกแล้ว... โครงหน้าของพี่” ไคเอ่ยเสียงนุ่มลงเล็กน้อย ขยับเข้าไปใกล้อีกนิดอย่างไม่รู้ตัว “พี่ก็มีเชื้อสายนั้นเหมือนกันใช่ไหมครับ? เลือดมังกรที่ผสมอยู่ในเลือดอินทรี”

โนอาห์เลิกคิ้วสูง รอยยิ้มมุมปากที่ดูอันตรายและทรงเสน่ห์ปรากฏขึ้น เขาไม่ได้ถอยหนี แต่กลับโน้มตัวลงมาเล็กน้อยให้ระดับสายตาเสมอกัน

“ช่างสังเกตจริงนะ เชมเบอร์เลน” โนอาห์ตอบเสียงทุ้ม “แม่ฉันเป็นเทพีวิกตอเรีย แต่พ่อฉัน... ถึงจะเป็นชาวอังกฤษแต่ก็มีเชื้อสายฮ่องกง เลือดเอเชียในตัวฉันมันเลยข้นพอตัว... และใช่ ฉันอ่านซุนวูจบตั้งแต่อายุสิบสอง”

“รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง” ไคกล่าวโควตภาษาจีนออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ จ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีเข้มของโนอาห์ราวกับกำลังท้าทายและเชื้อเชิญในเวลาเดียวกัน “ดูเหมือนเราจะมีอะไรเหมือนกันมากกว่าแค่สีของชุดเกราะนะครับ... พี่โนอาห์”

บรรยากาศระหว่างทั้งคู่ดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ มีเพียงกระแสความเข้าอกเข้าใจและเคมีบางอย่างที่แล่นพล่านในความเงียบนั้น โนอาห์หัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะยืดตัวขึ้น สายตายังคงจับจ้องที่ไคด้วยความเอ็นดูที่เพิ่มระดับขึ้นไปอีกขั้น

“ฉลาด พูดจาคมคาย และมีรสนิยมดี...” โนอาห์พึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง ก่อนจะตบไหล่ไคเบา ๆ “ถ้านายเรียนจบจากที่นี่เมื่อไหร่ มาช่วยงานฉันที่กองบัญชาการถาวรเลยก็แล้วกัน ฉันต้องการคนคุยภาษาเดียวกันแบบนี้แหละ... ไปกันเถอะ พ่อหนุ่มปราชญ์น้อย ก่อนที่ฉันจะเผลอทดสอบภาษาจีนนายจนลืมเวลา”

ไคยิ้มรับคำชวนนั้นด้วยความยินดี เขาเดินตามแผ่นหลังกว้างนั้นไป รู้สึกว่าระยะห่างระหว่างเขากับคนตรงหน้าจะเริ่มลดลงจนจะไม่เหลือช่องว่างแล้ว

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

• ทัวร์อะคาเดเมีย เซเนกา EXP +15