[เนินฮาล์ฟบลัด] ต้นสนธาเลีย

ต้นสนธาเลีย

ต้นสนที่อยู่ปลายสุดของค่าย ตั้งตระหง่านบนเนินฮาล์ฟบลัด

ในขณะที่ธาเลีย เกรช กำลังจะสิ้นใจตายจากบาดแผลในการต่อสู้เพื่อช่วยเพื่อน ๆ ของเธออย่างลุคและแอนนาเบ็ธ พ่อของเธอมหาเทพซุส

ได้ช่วยเยียวยาชีวิตเธอโดยมอบชีวิตใหม่ให้เธอในฐานะต้นสน

เพื่อไม่เพียงแต่ช่วยลูกสาวของเขาเท่านั้น แต่ยังหยุดการบุกรุกอสุรกายเข้าไป

เพื่อปกป้องค่าย ซุสได้สร้างม่านพลังงานเพื่อปกป้องครึ่งเทพที่อยู่ในค่าย

และเพื่อให้ค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยจากอสุรกาย

หลังจากการฟื้นคืนชีพของธาเลีย ด้วยอิทธิฤทธิ์ของขนแกะทองคำ

ดูเหมือนว่าขนแกะทองคำมีพลังที่เหนือจินตนาการอีกมาก มันก็ยังคงสามารถ

รักษาบาเรียไว้ได้ ซึ่งปัจจุบันบาเรียถูกขับเคลื่อนโดยขนแกะทองคำ

แทนที่จะเป็นพลังชีวิตของธาเลีย และมีมังกรอารักขาต้นสนธาเลีย

ส่วนที่ยังคงเรียกต้นสนธาเลีย แม้ว่าหญิงสาวจะคืนชีวิตกลับมาแล้ว

เพื่อเป็นอนุสรณ์รำลึกถึงเกียรติยศและความกล้าหาญ

ที่ธาเลียคอยปกป้องค่ายมาตลอดหลายปี จนกระทั่งปลดพันธะหน้าที่


[มังกรผู้พิทักษ์ต้นสนและขนแกะทองคำ]
มังกรพีลิอุส

Daemon HEROES

Heading to Haiti

เดม่อนเดินขึ้นมายังเนินฮาล์ฟบลัด เขามาหยุดตรหน้าต้นสนสูงตระหง่าน และมังกรตัวมหึมาตรงหน้า มันไม่ขยับอะไร แต่สายตามันมองมาทางผม ราวกับย้ำเตือนว่าอย่าเดินเข้ามาใกล้ต้นสนนะ 

เดม่อนก่อนมาที่นี่เขาได้ไปบอกกล่าวลิเลียน่าแล้ว ลิเลียน่าเธออยากจะมาด้วย แต่จู่ ๆ เสียงเทพีอะธีน่าก็ดังขึ้นมอบหมายภารกิจให้เธอไปทำบางอย่าง ทำให้เธอได้แต่จำใจปล่อยให้ผมมาตามลำพัง 

ผมมองต้นสนใหญ่ตรงหน้า "ที่นี่สินะที่คอยปกป้องค่ายมาตลอด และมีประวัติอย่างน่าพิศวง ธิดาแห่งซุส ธาเลีย เกรส"

"มาแล้วเหรอเดม่อน แคนเนลท์" เสียงเทพีอะธีน่าดังขึ้น ก่อนผมหันไป เธอดูสวยสง่าอย่างมาก มีความคล้ายลิเลียน่าอยู่หลายส่วนราวกับซ้อนทับ

"เอาล่ะ เจ้าคงรู้หน้าที่นะ ช่วยพลเรือนและนำทางพวกเขาไปขึ้นเครื่องบินกู้ภัยของสหรัฐฯ" เทพีอะธีน่าไม่ค่อยปลื้มนักที่เขามาใกล้ชิดกับธิดาของเธอ ไม่รู้สิเธอคงอคติกับพวกลูก ๆ อะโฟร์ไดท์ที่มีชื่อเสียงไม่ค่อยดีนักในด้านความรัก 

"ข้าจะส่งเจ้าไปล่ะนะ ขอให้โชคเข้าข้างเจ้าเดม่อน" เทพีอะธีน่าพูดก่อนมีลำแสงพุ่งลงมาจากฟ้าโอบล้อมตัวของเขาไว้ และดึงตัวเชาหายวับไป 'บางทีอาจเจ้าตายไปก็คงดีไม่น้อย ลิเลียน่าคงจะลืมเจ้าไปได้เองเมื่อเวลาผ่านไป' 

"ฮัดชิ้ว~" เขาจามขึ้นในขณะกำลังโดนลำแสงวาป รอบข้างเต็มไปด้วยแสงสีทอง ก่อนเขารู้สึกตัวเองกำลังดิ่ง....

-- BELIEVER +15 ความโปรดปรานจากเทพ --

Dean HEROES

057

สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น

             ร่างสีทองมหึมาของมังกรตัวใหญ่นอนขดนิ่งไม่ไหวติงอยู่ใต้ต้นสนที่ชาวค่ายเรียกกันว่า ‘ต้นสนธาเลีย’ แม้สัตว์ในตำนานตัวนี้จะถือว่าเป็นพวก แต่ก็ดูน่ากลัวเกินกว่าจะเข้าใกล้ ดีนรู้แค่ว่ามันคอยพิทักษ์ขนแกะทองคำอยู่ แต่ไม่ทราบเลยว่าเจ้าเพื่อนตัวใหญ่นี้มันเคยลุกออกจากตรงนี้บ้างไหม หรือว่ามันกินอะไรเป็นอาหาร

             ดีนมาถึงยังจุดนัดหมายที่ไครอนบอกว่าให้มารอเทพีแห่งสงครามและความรอบรู้คอยนำทาง ทว่าเขากลับเจอเด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่คุ้นหน้ามาที่นี่ด้วยเช่นกัน

             “ไงเดม่อน อย่าบอกนะว่า..นายเองก็ไปเฮติด้วยเหมือนกัน?” ดีนเอ่ยทักถาม หากมีเพื่อนร่วมภารกิจคงอบอุ่นใจได้ไม่น้อย แม้ว่าจุดประสงค์หลักของเขาไม่ได้ไปเพื่อช่วยชาวเมืองคนอื่น ๆ ก็ตามที

             @Daemon

             “อ้าวเหรอ..” คำตอบที่ได้รับทำเอาผิดหวังไปบางส่วน แต่ก็ไม่เป็นไร “เคยไปมาแล้ว แล้วไหงนายถึง..” เขาหรี่ตา ดูจากการเตรียมตัวของอีกฝ่ายแล้ว.. “คงไม่ใช่แค่มาเดินเล่นแถวนี้ใช่ไหม?”

             @Daemon

             “อ้อ ภารกิจของเฮอร์มีส” ชายหนุ่มพยักหน้าเออออ แต่มาย้อนความคิดอีกทีก็ถลึงตามอง “ห๊ะ! มีภารกิจเฮอร์มีสด้วยเหรอ!?” สงสัยว่าตอนนั้นมัวแต่สติแตกก็เลยอ่านประกาศไม่หมด แต่ไม่เป็นไรมั้ง ยังไงเขาก็ถ่ายรูปบอร์ดทั้งกระดานมาแล้ว เอาไว้มาเปิดดูภายหลังก็คงไม่เสียหาย รับมือกับสถานการณ์ที่กำลังจะเกิดต่อไปนี้ก่อนเถอะ ต้องทำยังไงถึงจะมีชีวิตรอดกลับมา..

             “ในฐานะที่นายเคยทำภารกิจนี้มาแล้ว มีอะไรอยากแนะนำฉันหน่อยไหม?”

             @Daemon

             ฟังเรื่องราวที่เดม่อนเล่าอย่างตั้งใจ พลางจดจำคำแนะนำของอีกฝ่ายไว้จะได้ไม่ล่กเมื่อไปเจอกับสถานการณ์จริง

             “โอเคขอบคุณนายมากนะเดมี่” ยิ้มตอบเดม่อน สรรพนามเปลี่ยนไปเมื่อเขารู้สึกว่าสนิทใจกับอีกฝ่ายมากขึ้น “ภารกิจของนายก็ขอให้โชคดีเหมือนกัน”

             @Daemon

             .

             .

             .

             หลังจากที่แยกย้ายกันกับเดม่อนแล้ว ดีนก็รอเทพีอะธีน่าอยู่ไม่นานจากนั้นท้องฟ้าอันเงียบสงบก็เปล่งแสงสว่างเรืองรองก่อนที่จะมีลำแสงพุ่งตรงลงมาจากนภากาศ มันสว่างจ้าจนเขาต้องยกแขนขึ้นบังสายตา จนความเจิดจ้าบางตาลงดวงตาสีเปลือกไม้ถึงได้เปิดปรือขึ้น ร่างของเทพีผู้งามสง่าในชุดเกราะนักรบเชิดหน้าขึ้นปรายตามองชายหนุ่มเดมี่ก็อดที่อยู่ตรงหน้า สายตาของนางดูแคลนเหมือนกับว่าเขาช่างเป็นสิ่งมีชีวิตแสนกระจ้อยร่อยเหลือเกิน นางยื่นแขนออกไปด้านข้างแล้วทันใดนั้นก็มีนกฮูกตัวใหญ่บินมาเกาะลงบนเกราะแขนของเทพี

             รู้สึกทำอะไรไม่ถูก แม้เขาจะเคยเจอเทพบิดาและคุณดีมาแล้ว แต่ทั้งสองปรากฏกายในร่างมนุษย์ธรรมดาที่ไม่ได้เวอร์วังอลังการแบบนี้ ดีนเคยเห็นในหนังแฟนตาซีโบราณมาบ้างเวลาพบเทพคงต้องนอบน้อมหน่อยสินะ แม้ไม่ได้มีความศรัทธามาก่อนก็เถอะ.. ชายหนุ่มจึงคุกเข่าลงคำนับเทพีอะธีน่าด้วยท่าทีสงบเสงี่ยมเจียมตัวอย่างไม่เคยเป็นมา

             “หึ” เทพีหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างพึงใจ การได้เห็นบุตรชายของท่านลุงอดีตคู่แข่งที่กล้ามาวัดความฉลาดกับเทพีแห่งปัญญาก้มหัวให้ ทำให้นางรู้สึกสาแก่ใจเสียยิ่งกว่าอะไรดี “บุตรแห่งโพไซดอน ประหลาดอย่างเช่นธิดาข้าว่าไว้”

             ฟังแล้วรู้สึกอยากกำหมัด นี่ยัยโซเฟียใจยักษ์ถึงขนาดเอาเรื่องของเขาไปฟ้องแม่เลยเหรอ!? แค้นใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ บ้าเอ๊ย!

             “เอาล่ะ เสียเวลามามากแล้ว เข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน.. เจ้าจะต้องไปช่วยผู้คนที่ต้องการความช่วยเหลือและไม่ถูกความมืดมิดครอบงำ ให้อพยพไปขึ้นเครื่องบินของสหรัฐให้ได้ มีหลายชีวิตไม่อาจฝ่าดงอันธพาลที่ไล่ยิงคนไปทั่ว ต้องล้มตาย” เทพีกล่าวไปพลางลูบขนนกฮูกที่อยู่บนไหล่

             “และระวังด้วยล่ะ ถ้ามีกึ่งเทพในเมืองนั้นเลี่ยงไม่ได้ที่จะเจออสุรกาย แม้แต่เด็กเลือดผสมก็ยากที่จะใช้ชีวิตในเฮติ เฮคาทีได้ร่ายคำสาปให้เฮติไว้รุนแรงมาก ตอนนี้เมืองนั้นนอกจากจะดึงด้านมืดของมนุษย์ออกมาแล้ว ยังเต็มไปด้วยอสุรกายอีกด้วย มีมากกว่าทุกที่ในโลก”

             ดีนที่ฟังเทพีอะธีน่าเล่าถึงสถานการณ์ก็ครุ่นคิด เฮคาทีที่ว่าก็เป็นเทพกรีกเหมือนกันใช่ไหม? แต่ว่าเป็นเทพฝั่งร้ายหรืออสุรกายงั้นเหรอ? แต่ทำไมเขาจึงเหมือนคล้ายจะเห็นกระท่อมหลังหนึ่งในฮาล์ฟบลัดที่ติดป้ายไว้ว่า ‘เฮคาที’ กันนะ? หรือว่าจะตาฝาด.. ตอนฟังพอดแคสต์เล่าเรื่องเขาก็ฟังแค่เรื่องของสิบสองเทพโอลิมปัสเสียด้วย เลยไม่เข้าใจว่าเฮคาทีเป็นเทพแบบไหน

             ‘แต่เทพที่สาปคนเพียงเพราะลบหลู่นี่มัน.. จะต้องลบหลู่มากขนาดไหนกันนะถึงได้โดนจนเมืองเกือบพินาศขนาดนี้?’

             ดีนมุ่นคิ้ว เขาเองก็เถียงคุณพ่อไปตั้งมาก เล่นกับคุณดีไปก็ตั้งเยอะ แต่ก็ไม่เคยได้รับบทลงโทษร้ายแรง อาจจะขึ้นอยู่กับเทพแต่ละองค์ที่มีระดับของความหัวร้อนไม่เท่ากัน แล้วเทพีอะธีน่าที่อยู่ตรงหน้าเขาล่ะจะเป็นเทพแบบไหน? ชายหนุ่มเหลือบสายตาขึ้นมองร่างของเทพผู้ยืนอยู่เหนือหัว แต่ก็ต้องรีบหลบสายตาลงทันใดเพราะแสงอาทิตย์ที่ส่องสะท้อนลงมายังชุดเกราะเงาวาบวับมันทำให้เขาแสบตา

             ท่าทางว่าเทพีอะธีน่าจะไม่ได้รับรู้ถึงอากัปกิริยานั้น หรือไม่ก็รู้แต่ไม่ใส่ใจ นางจึงกล่าวต่อไม่หยุด

             “แต่บอกไว้ก่อนว่าข้าไม่สามารถยื่นมือแทรกแซงในเขตเมืองนั้นได้ เหล่าเทพเราจะไม่ก้าวข่ายอำนาจกันและกัน ข้าทำได้เพียงส่งไปนอกเขตเมืองเฮติ ดังนั้นที่เหลือเจ้าจะต้องปฏิบัติภารกิจด้วยตัวเอง เอาล่ะทีนี้เงยหน้าขึ้นเสียบุตรแห่งโพโซดอน นี่คือของกำนัลแก่เจ้า จงกลับมาอย่างกล้าหาญเฉกเช่นวีรบุรุษ”

             ดีนแทบไม่เชื่อหู เทพีบอกให้เขาเงยหน้าขึ้นไปมองชุดเกราะที่สุดแสนจะแสบตานั่น ชั่งใจอยู่เล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตามโดยขยับตัวเบี่ยงวิถีไปเล็กน้อย โอเคพอใช้ได้ จากมุมนี้ไม่ค่อยแสบตาเท่าไร การกระทำของเขานั้นทำเอาเทพีโคลงหัว นางมอบขวดน้ำใบหนึ่งให้ หน้าตาของมันเหมือนกับน้ำทิพย์ที่ใช้ในสถานพยาบาลไม่มีผิด แต่รูปทรงออกจะดูหรูหราหมาเห่ากว่า

             “ขอบคุณครับ”

             เขารับขวดน้ำทิพย์มาก่อนจะกุมไว้ด้วยสองมือ พร้อมกับทำใจที่จะต้องไปทำภารกิจ งานนี้ดีนทำเพื่อแม่.. ต่อให้ต้องถวายเกียรติยศทั้งหมดให้กับองค์เทพีเขาก็ยอมที่จะเทหมดหน้าตัก

             “เตรียมตัวให้พร้อมข้าจะส่งเจ้าไปภายใน..”

             แว้บ!

             ศูนย์จุดสองวินาที..

ข้า ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ขอมอบเกียรติยศต่อเหล่าเทพแก่เทพ อะธีน่า

จำนวนเกียรติยศที่มอบให้: 1,000

Daemon HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-3-28 12:14 057สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น ร่างสีทองมหึมาข ...

Heading to New York

เดม่อนเดินมายังเนินฮาล์ฟบลัด ก่อนเขามองทอดสายตาลงไป เห็นลองไอส์แลนด์อยู่ไม่ไกล เขาเดินไปบริเวณต้นสนธาเลีย ก่อนเห็นมังกรทองหลับใหล แต่มันแอบลืมตานิดนึงเพื่อดูว่าเป็นผู้บุกรุกหรือไม่ ก่อนเห็นเป็นเด็กในค่ายมันคงหลับตาตามปกติ

ในขณะเขากำลังจะเดินทางต่อ ก่อนได้ยินเสียงดีนทักทาย พี่ชายที่เพิ่งมาถึงค่าย ดูจากอายุเขาน่าจะเป็นรุ่นพี่ถ้าไม่เกิดปัญหามาค่ายเนิ่นช้ากว่าปกติ

[ดูโพสต์ดีนที่อ้างอิง]

"ป...เปล่า ๆ ครับ" เดม่อนตอบก่อนมองพี่ดีน เขาพูดว่าจะไปเฮติงั้นเหรอ บางทีผมอาจจะเตือนพี่ดีนได้สักหน่อยและระมัดระวังตัวเอง ก่อนเดม่อนจะเอ่ยขึ้น

"พอดีผมเคยไปมาแล้วน่ะครับ ถึงแม้...." เดม่อนกำลังชั่งใจว่าเขาควรจะเล่าไปมาหาสู่กันฟังสักหน่อยดีไหม รวมถึงบางเรื่อง หรือจะเก็บไว้ดีกว่า เกิดอะธีน่าได้ยินเธอคงยิ่งไม่พอใจเขามากกว่านี้แน่ ทั้งที่เขาเองก็ไม่รู้ทำไมเทพีถึงทำท่าไม่พอใจเขานัก

[ดูโพสต์ดีนที่อ้างอิง]

"พอดีผมกำลังจะไปนิวยอร์กช่วยเฮอร์มีสตามหาพัสดุที่หายไปน่ะครับ" เดม่อนตอบอีกฝ่าย เขากำลังชั่งใจว่าจะพูดแนะนำอีกฝ่ายยังไงดีนะ

[ดูโพสต์ดีนที่อ้างอิง]

"เอาเป็นว่าผมจะแนะนำสั้น ๆ ในเมืองหลวงเฮติแทบจะเรียกได้ว่า เละเทะมากเลย ถ้าพี่ดีนเคยดูซีรีย์ที่มาเฟียครองเมืองมาก่อน นั่นล่ะสถานการณ์เฮติในตอนนี้ ทุกพื้นที่เต็มไปด้วยการกราดกระสุนกัน นอกจากอสุรกายเราต้องคอยระวังมนุษย์ด้วย ไม่รู้จะโดนลูกหลงกระสุนตอนไหน" เดม่อนเริ่มเล่าเรื่องในเฮติให้อีกฝ่ายฟัง 

"อีกอย่าง พี่ดีนระวังตัวด้วยนะ อสุรกายในเฮติดูคลุ้มคลั่งกว่าปกติที่เราเจอซะอีก และดูเหมือนจะมีแม่มดด้วย นางบอกว่าเป็นบริวาลข้ารับใช้เฮคาที ต้องการจะกำจัดทุกอย่างที่พาคนในเฮติหนีออกไป..."

"... และก็ถ้าพี่ดีนได้เจอ เคย์น่า เธอเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษเอ็นเอสเอที่ถูกส่งแฝงตัวไปช่วยพลเรือนอเมริกันและอาจจะรวมถึงเฮติบางส่วนที่ต้องการความช่วยเหลือเพื่อลี้ภัยมาอเมริกา เธอเป็นสาวผมบลอนทอง ใบหน้าดูมาดเข้ม... ถ้าพี่ดีนเจอเธอเอาเป็นว่าจะรู้เลยว่าเธอมีความพิเศษ ฝีมือจัดจ้านสมเป็นสายลับเอ็นเอสเอมาก" เดม่อนเริ่มบรรยายรูปลักษณ์เคย์น่าที่เขาเคยเจอ เพื่อพี่ดีนจะได้ทำงานสะดวกขึ้น 

เดม่อนเดินมาใกล้พี่ดีน และกระซิบเสียงเบาที่สุด เพื่อหวังว่าอะธีน่าจะไม่ได้ยิน 'อย่าวางใจขากลับมากนะครับ ผมไม่รู้ว่ามันใช่อสุรกายเทพีหรือเปล่า แต่บนตัวอัลกูลมีสัญลักษณ์นกฮูกเรืองแสงมารอต้อนรับผมที่สนามบิน' ซึ่งเดม่อนเลือกจะเปรย ๆ ให้อีกฝ่ายรู้ก่อน แม้เขาไม่รู้ว่าเทพีจะเซอร์ไพรส์แบบนี้ทุกคนหรือไม่

[ดูโพสต์ดีนที่อ้างอิง]

"เช่นกันครับ ขอให้พี่ดีนรอดปลอดภัยกลับมานะครับ" เดม่อนโบกมือก่อนจะเดินไปที่หน้าประตูค่ายตามนัดกับลิเลียน่าเพื่อเดินทางสู่นิวยอร์ก ได้ยินว่าเธอมีเซอร์ไพรส์บางอย่างที่อยากจะสอนผมในการเดินทางในนิวยอร์ก

- บอกเล่าเกี่ยวกับภารกิจเฮอร์มีส ให้ดีนฟัง -

Dean HEROES

098

เดินไปตามสะพานสายรุ้ง

             ดีนมาที่ต้นสนธาเลียหรือเรียกได้ว่าเป็นจุดวาร์ปของเหล่าเทพเจ้า ไม่ต้องรอนานประกายสายรุ้งพาดผ่านลงมาจากฟากฟ้าราวกับว่าเครือข่ายข่าวสารของนางฉับไวพอ ๆ กับข่าวต้นชั่วโมง จากนั้นปรากฏเป็นร่างมนุษย์ของหญิงสาวผู้งดงามราวเทพธิดา ไม่สิ.. ก็นางเป็นเทพจริง ๆ นี่นา โฉมหน้าของเทพีไอริสดูอ่อนเยาว์เกินกว่าจะเป็นคุณแม่ อาจเพราะรอยยิ้มสดใสที่ปรากฏอยู่บนใบหน้ายิ่งเสริมช่วยให้ดูอ่อนเยาว์

             นี่คือคุณแม่ของดาริน่าสินะ… ดีนตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้พบกับมารดาของสหายรุ่นน้องที่มาค่ายฮาล์ฟบลัดด้วยกัน

             “สวัสดีครับเทพีไอริส ผมดีน นีล”

             “ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีลสินะ ข้ารู้จักเจ้า” เทพีไอริสเสกอุปกรณ์บางอย่างออกมาเป็นกระดานคล้ายไอแพดแต่ว่าเรืองแสงสีรุ้งราวกับภาพโฮโลแกรม “แถมยังเป็นเพื่อนกับดาริน่าธิดาแห่งเราด้วย”

             “โอ้ ข่าวสารคุณไวมาก”

             “แน่นอนพ่อหนุ่ม มีที่ไวกว่านี้อีก” เทพียิ้มมุมปากนางจ้องมองเขาด้วยสายตาเอ็นดูก่อนจะสไลด์อุปกรณ์เรืองแสงในมือนางต่อ มาดของเทพีไม่ต่างอะไรกับเลขานุการมือโปร “ข้ารู้ถึงขนาดว่ามีใครบางคนใช้เครือข่ายสัญญาณข้าไปนัดจู๋จี๋กันที่ริมทะเลสาบเมื่อคืนนี้” นางกล่าวพลางกลั้วหัวเราะ ส่วนดีนได้แต่อ้าปากค้างแล้วงับเอาความเขินอายนั้นเอาไว้ “ว่าแต่เจ้าพร้อมที่จะเดินทางในภารกิจแล้วหรือยัง?”

             “ครับ ๆ ผมพร้อม” ดีนรีบรับดีกว่าจะปล่อยให้ความร้อนบนใบหน้าครอบงำ แล้วเอ่ยทวนภารกิจเท่าที่ทราบ “ต้องไปช่วยเหลือคนงานที่สูญหายไปที่สะพานแฟรนซิส สก็อตคีย์ อาจจะต้องปะทะกับอสุรกายบางอย่างด้วยสินะครับ”

             “ถูกต้อง ในภารกิจนี้เจ้าจะต้องช่วยเหลือคนงานทั้งหมดหนึ่งคน ไม่ต้องโลภ แค่หนึ่งคนก็น่าจะตึงมือเจ้าแล้ว” เทพีไอริสเคาะไอแพดเทพของนางจากนั้นมันก็สลายไปกลายเป็นละอองสีทอง “ข้าจะนำทางเจ้าไปยังบริเวณใกล้เคียงจุดที่สะพานถล่ม จากนั้นเจ้าต้องหาทางต่อเอาเอง ข้าเสียใจด้วยที่ต้องบอกว่าเครือข่ายสัญญาณของข้าถูกรบกวนจนไม่ทราบจุดที่คนงานหายตัวไปอย่างแน่ชัด แต่มั่นใจแน่ ๆ ว่าอยู่ในละแวกนั้น ใกล้ ๆ กับวอเตอร์เอดจ์พาร์คอย่างแน่นอน”

             “ยากจริง ๆ ด้วย ไม่ต่างอะไรกับงมเข็มในมหาสมุทรเลยแฮะ” ชายหนุ่มพึมพำ

             “เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจช่วยเหลือ เพียงแค่เจ้าภาวนาถึงข้า ๆ ก็จะปรากฏตัวออกมาทันทีและรับเจ้ากลับสู่ค่ายฮาล์ฟบลัด ส่วนนี่.. ข้าคิดว่าไม่จำเป็นสำหรับบุตรแห่งโพไซดอนเท่าไรในสนามสู้ศึกครั้งนี้ ทว่าจงรับไว้เถิดอาจจะมีประโยชน์ในวันข้างหน้า แต่อย่าได้ใช้น้ำทิพย์นี้แก่มนุษย์ทั่วไปมันจะบั่นทอนพลังชีวิตของเขามากกว่าช่วยเหลือเยียวยา ให้เจ้าปฐมพยาบาลเขาด้วยการแพทย์แผนปัจจุบันแทน ยาเทพชนิดนี้ใช้ได้แต่กับสายเลือดแห่งเทพเท่านั้น”

             เทพีส่งขวดน้ำทิพย์มาให้ ดีนอยากบอกเหลือเกินว่าขวดที่แล้วที่ได้มาเขายังไม่ได้ใช้เลย ความจริงก็โง่เองแหล่ะปล่อยให้ตัวเองถูกยิงเสียเลือดอยู่ตั้งนาน…

             “ขอบคุณครับเทพีไอริส ผมพร้อมแล้ว ถ้าอย่างนั้นคุณ เอ๊ย! ท่านก็ส่งผมออกเดินทางได้เลยครับ”

             ดีนทำมือเป็นวงเครื่องหมายโอเค จากนั้นเทพีก็พยักหน้า นางเสกสะพานสายรุ้งออกมาช่างเป็นภาพที่สวยงามฟรุ้งฟริ้งเสียเหลือเกิน ดีนก้าวขาขึ้นไปยืนด้วยท่าทีตื่นเต้นเหมือนเด็กน้อย จากนั้นสะพานสายรุ้งก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้า ๆ จนเห็นทิวทัศน์ของลองไอแลนด์ในมุมสูงที่น่าตื่นตาตื่นใจ แต่ในระหว่างที่เขากำลังเพลิน ๆ อยู่นั้นเองสะพานสายรุ้งที่เคลื่อนที่อย่างช้าเนิบกลับเร่งสปีดด้วยความเร็วสูงราวกับรถไฟเซี่ยงไฮ้แม็กเลฟ

            

             “!!?!!”

เริ่มภารกิจ: กู้ชีพผู้สูญหาย
HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+25

Bright BELIEVER

◇◆ 42 ◇◆

พอตัดสินใจจะรับภารกิจนั้นมาแล้วสถานที่ต่อไป ฉันนั้นได้ไปจัดการเตรียมข้าวของและซื้อของใช้ยามฉุกเฉินจาก 7-11 ร้านสะดวกซื้อ

แล้วจึงมายังต้นสนธาเลีย

ต้นสนที่อยู่ปลายสุดของค่าย ตั้งตระหง่านบนเนินฮาล์ฟบลัด

"โอ๊ะ"

ยืนได้ไม่ถึงชั่วครู่ ไบร์ทยกมือขึ้นบดบังสายตาเมื่อเห็นแสงสายรุ้ง พุ่งตรงมายังจุดที่ฉันยืนอยู่ 

"เจ้าเป็นคนที่จะช่วยเหลืองานข้า ใช่หรือไม่"

เทพีไอริสสำแดงฤทธิ์เดชอยู่ในร่างมนุษย์ 

"ท่านคือ เทพีไอริส" การปรากฏตัวของทวยเทพทำเอาฉันประหลาดใจอยู่เสมอ ประกายท้องฟ้ามีสายรุ้งพวยพุ่งแสง "สวัสดี"

ชีววิทยาทางทะเลจ้องเขม็งสายรุ้งอันสวยงาม หลักการทางวิทยาศาสตร์ ปรากฏการณ์ทางธรรมชาติที่มักพบเห็นได้ในช่วงก่อนหรือหลังฝนตกเล็กน้อย รุ้งในความคิดของเหล่านักวิทย์น่ะเกิดจากการที่แสงอาทิตย์หักเหผ่านละอองน้ำหรือหยดน้ำ 

โดยหยดน้ำในอากาศทำหน้าที่คล้ายปริซึม กระจายแสงออกเป็นสเปกตรัมของแสงขาว

รู้สึกได้ถึงสายตาของเทพีที่กำลังจ้องมองมายังฉัน นี่ฉันเผลอทำหน้าอะไรแปลก ๆ ไปเหรอ 

"ในหัวของเจ้าคงจะนึกถึงหลักการ เพื่อที่จะหักล้างกับสิ่งที่เห็นอย่างนั้นสินะ ธิดาแห่งโพไซดอน" เทพีไอริสยิ้มสดใส

ราวกับคนถูกอ่านความคิด ฉันพยักหน้า "ต้องยอมรับว่ามันเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ…..แต่เอ่อ เราควรจะคุยเรื่องการช่วยเหลือคนก่อนมั้ย ท่านเทพีมีรายละเอียดอะไรที่ฉันควรรู้เพิ่มบ้างหรือเปล่า"

"เจ้าจะต้องหาคนงานก่อสร้างที่หายตัวไปให้พบ ตอนนี้พบเพียงแค่ 1 คน ยังเหลืออีก 3 คน ข้าคิดว่าเรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับอสุรกาย"

"คนที่ช่วยท่านก่อนหน้านี้คือดีนหรอ" นึกถึงจดหมายที่อีกฝ่ายเคยเขียนบอกไว้เลยแฮะ

"ใช่แล้ว ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล บุตรแห่งโพไซดอนพี่น้องของเจ้า" เทพีกล่าวบอก "เจ้าพบที่จะตามรอยคนงานก่อสร้างที่หายตัวไปแล้วหรือยัง"

"พร้อม"

"ข้าจะส่งเจ้าไปยังถนนใกล้ ๆ สะพานแฟรนซิส สก็อตคีย์ ที่เหลือเจ้าก็ต้องไปหาเบาะแสร่องรอยบริเวณซากปรักหักพังสะพานถล่ม"

จดจำบรีพงานในหัว 

"โอเคตามนั้นคือจบ"

"แต่ก่อนที่เจ้าจะไปข้าจะมอบสิ่งนี้ให้ นั่นคือน้ำทิพย์ สิ่งนี้สามารถเอาไว้รักษาเหล่ามนุษย์กึ่งเทพเฉกเช่นพวกเจ้า ฤทธิ์มันก็ร้ายแรงมาก ถ้าหากใช้ในปริมาณมาก ๆ หรือใช้ตอนร่างกายบาดเจ็บเล็กน้อย มันจะเผาผลาญร่างกายแทนจะรักษา และห้ามใช้กับมนุษย์ธรรมดาเด็ดขาด"

ฉันรับขวดบรรุจุน้ำสีใส 'น้ำทิพย์'

"จงเก็บเอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน มาเถิด ข้าจะพาเจ้าไปส่ง และเมื่อเจ้าทำภารกิจสำเร็จ หรือพร้อมกลับแล้ว ให้เจ้าภาวนาถึงข้า"

จากนั้นเพียงฉับพลันเทพีไอริสสร้างสะพานสายรุ้งทอดยาวไปยัง เมืองบัลดิมอร์ เมื่อองค์เทพีเห็นฉันพร้อมแล้ว เธอเรียกสายรุ้งลงมารอบตัวฉัน 

เพื่อนำตัวไบร์ทไปยังเมืองบัลติมอร์ ถนนข้าง ๆ สะพานแฟรนซิส สก็อตคีย์ 

และการเดินทางสุดเหนือจินตนาการก็ได้เริ่มต้นขึ้นมาอีกครั้ง

ไปเร็วเคลมเร็ว BY. เทพีไอริส

BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

21 · ธันวาคม · 2024  · 13.00 น.

        เดม่อนเห็นบนเนินมีเด็กติดอยู่กลางวงล้อมอสุรกาย แม้จะมีมังกรพิทักษ์ต้นสนแต่ดูปริมาณมากเกินไป ฝูงก็อบลินกำลังติดพันกับมังกร เขาไม่รอช้ารีบพุ่งตัวไปช่วย ดูเหมือนเด็กสาวพยายามปลุกเด็กชายที่หลับกระทันหันแบบนี้ แต่คนแคระสองตัวนั้นถืออาวุธเข้าใกล้พวกเขา เดม่อนรีบวิ่งพุ่ง ในขณะเดียวกันใกล้ ๆ นั้นเองมีหญิงสาวอีกคน เธอดูเป็นผู้ใหญ่และเป็นคนสวยคนหนึ่ง แต่ความกล้าหาญยืนหยัดถืออาวุธพร้อมปกป้องเด็กทั้งสอง เธอดูคล้ายเด็กธรรมดาที่ชีวิตไม่ธรรมดาเพราะพ่อแม่ของเธอขอพรเธอจากเทพีเฮร่าโดยไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เธอกลายเป็นเด็กอุปถัมภ์เฮร่า 

        เดม่อนโยนแหวนซัดไปทางคนแคระที่เข้าใกล้ ก่อนมันแปรสภาพเป็นดาบเฉียดหน้าคนแคระ เขาก็แปลงกายเป็นพิราบพร้อมพุ่งตัวไปใกล้ดาบเธซีอุสและคืนร่างเดิม มือคว้าอาวุธและสองขาเตะก้านคอคนแคระคนหนึ่ง ดูเหมือนใกล้ ๆ จะมีบุตรแห่งซุสถ้าเขาจำไม่ผิด กำลังช่วยมังกรผู้พิทักษ์ต้นสนสู้กับฝูงก็อบลิน ส่วนเดม่อนพร้อมรับมือคนแคระสองพี่น้องฝาแฝด? นี้ คิดว่าพวกเขาคงเป็นฝาแฝดกัน

       "เธอรีบพาเด็กสองคนนี้หลบไปก่อนครับ เดี๋ยวผมจัดการสองคนนี้ให้เอง" เดม่อนพูดขึ้นก่อนหันไปทางคนแคระสองพี่น้องฝาแฝด "ส่วนพวกแก คู่ต่อสู้คือฉันคนนี้"

       "ระวังตัวด้วยนะ" มาร์ธาพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วงเด็กหนุ่มตรงหน้าที่มาช่วยเหลือ ก่อนเธอจะพาอาเรียและอุ้มศิลาที่หลับไม่ได้สติไปทางค่าย

        "อวดดีนักนะเจ้าเด็กเปรต!" คนแคระที่ดูอาวุโสกว่าพูดตะหวาดด้วยน้ำโห ไม่คิดว่าจะมีเด็กเปรตแบบไอธิดาแห่งเฮเฟตัสคนนั้นแส่ยุ่งเรื่องคนอื่นอีก

        เดม่อนพุ่งเข้าใส่คนแคระทั้งสอง ดาบของเขาปะทะกับขวานของคนแคระ เสียงดังสนั่น 

        "เจ้าหนูนี่มันแข็งแกร่งไม่เบา" คอซซาเอมพูดกับน้องชายในขณะรับมือผมอยู่

        "แต่พวกเราสองคนน่ะ..." รุสตรอมลีตอบ "แข็งแกร่งกว่ามันแน่พี่ชาย"

        คนแคระทั้งสองรุมโจมตีเดม่อน พวกมันใช้ความคล่องแคล่วและพละกำลังที่เหนือกว่ามนุษย์เข้าต่อสู้ และพวกมันดูแท็กทีมเข้ากันได้ดีทีเดียว การต่อสู้นี้เรียกว่าตรึงมือพอสมควรสำหรับผม แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้หรอกนะ ผมมีสิ่งสำคัญต้องปกป้อง เดม่อนใช้ความรวดเร็วและทักษะการใช้ดาบที่เหนือชั้นรับมือกับการโจมตีของคนแคระ

        "หยุดก่อน!!!" เดม่อนพูดเสียงดังพร้อมใส่มนตร์มหาเสน่ห์เข้าไปในน้ำเสียงด้วย พยายามสะกดจิตใจคนแคระ

        แต่คนแคระทั้งสองมีจิตใจที่แข็งแกร่ง พวกมันดูไม่หวั่นไหวต่อมนต์สะกดของเดม่อน

        "เสียเวลาเปล่า" รุสตรอมลีเยาะเย้ย "พวกเราไม่ใช่พวกอ่อนแอเหมือนพวกมนุษย์หรอกนะ"

        เดม่อนกัดฟัน เขาต้องหาทางเอาชนะคนแคระให้ได้ ก่อนเขาจะเหลือบไปเห็นรอฟีอัสที่กำลังต่อสู้กับก็อบลินอยู่ใกล้ ๆ กับมังกรผู้พิทักษ์ต้นสนธาเลีย

        "รอฟีอัส!" เดม่อนตะโกน "ช่วยหน่อย!"

        รอฟีอัสหันมามองเขา เห็นเดม่อนกำลังต่อสู้กับคนแคระสองคน ก่อนจะตะโกนตอบผม "ได้เลย!" 

        เขายกมือขึ้นก่อน ฟ้าผ่าลงมาจากท้องฟ้า สายฟ้าฟาดเปรี้ยง! เสียงคำรามของรอฟีอัสดังก้องไปทั่วเนินเขาพร้อมกับแสงสว่างวาบ ร่างของคนแคระทั้งสองกระเด็นไปคนละทิศละทาง ขวานในมือหลุดกระเด็น ร่างกายไหม้เกรียม

        "อ๊ากกกก! ไอขี้โกง!!!"  เสียงร้องโหยหวนของพวกมันดังแว่ว เดม่อนไม่รอให้มันได้ตั้งตัวเขาพุ่งไปแทงเข้าจุดตายหัวใจของพวกมันทั้งคู่ ก่อนร่างคนแคระค่อย ๆ สลายเป็นฝุ่นละอองสีทองลอยไปกับสายลม

        เดม่อนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารู้สึกถึงพลังอันมหาศาลของบุตรแห่งซุส  ก่อนจะหันไปยิ้มให้รอฟีอัส

        "ขอบคุณมากนะ รอฟีอัส!  นายนี่สุดยอดไปเลย!"  เดม่อนกล่าวด้วยความชื่นชม

        รอฟีอัสเพียงพยักหน้ารับ  "ไม่เป็นไร พวกเราต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว ว่าแต่นายเองก็แข็งแกร่งไม่เบานะ เป็นบุตรอะโฟร์ไดต์ที่แกร่งจริง ๆ"  เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ

        เดม่อนถอนหายใจด้วยความโล่งอก  เขารู้สึกถึงพลังอันมหาศาลของบุตรแห่งซุส  ก่อนจะหันไปยิ้มให้รอฟีอัส

        "ขอบคุณมาก รอฟีอัส! นายนี่สุดยอดไปเลย!" เดม่อนกล่าวด้วยความชื่นชม

        รอฟีอัสเพียงพยักหน้ารับ  "ไม่เป็นไร พวกเราต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยความมั่นใจ

        เดม่อนมองไปรอบ ๆ  ไม่เห็นเด็กสองคนที่เขาช่วยไว้  เขาจำได้ว่ามาร์ธาพาพวกเขาไปหลบในเขตพลังงานของค่ายแล้ว สายตาของเดม่อน เหลือบไปเห็นมาร์ธาที่ยืนอยู่ไม่ไกล  เธอมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้ม 

        "มาร์ธา  เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?" เดม่อนตะโกนถาม

        "ฉันปลอดภัยดี ขอบคุณนะเดม่อน"  มาร์ธาตะโกนตอบ "นายนี่เก่งจริงๆ เลยนะ สมแล้วเป็นหนึ่งในสามคำพยากรณ์ตามหาตรีศูลโพไซดอน"  

        เธอส่งยิ้มให้ก่อนจะพูดขึ้นต่อ  "เด็ก ๆ ปลอดภัยดี  ฉันพาพวกเขาไปในค่ายแล้วล่ะ"

        เดม่อนยิ้มรับคำชม ก่อนเขาจะตอบกลับอย่างถ่อมตัว "ก็...แค่นิดหน่อยครับแฮ่ ๆ ว่าแต่โล่งใจไปทีนะครับที่ทุกคนปลอดภัยดี"

        เขามองไปรอบ ๆ  ก็เห็นว่ารอฟีอัสกับมังกรผู้พิทักษ์ต้นสนได้จัดการก็อบลินทั้งหมดในบริเวณนี้หมดแล้ว สถานการณ์เริ่มสงบลง

        "เอาล่ะ พวกเรากลับไปพักกันที่ค่ายกันเถอะ"  เดม่อนเอ่ยขึ้น 

        "พวกนายไปก่อนเลย เดี๋ยวผมจะช่วยคุณมังกรดูแลแถวนี้ระยะหนึ่ง เผื่อมีบางส่วนมาอีก" รอฟีอัสพูดขึ้น ก่อนหันไปทางมาร์ธา "คุณมาร์ธาฝากดูแลเดม่อนด้วยนะครับ เขาดูจะเหนื่อยลงมากเลย" รอฟีอัสพูดก่อนจะมองสีหน้าผมอย่างอดห่วงไม่ได้ วันนี้อีกฝ่ายคงจะหักโหมมาตลอดอีกแล้วสินะ

        ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนมาร์ธามาช่วยผคองผมพาเดินไปยังห้องพยาบาลเพื่อพักผ่อน เธอค้อนตาดุ "อย่าฝืนตัวเอง นายน่ะต้องพักบ้างนะ ดูสภาพนายสิอิดโรยเต็มทีแล้ว"

สรุปเหตุการณ์ 

รอฟีอัส บาพาเทียร์ กับเดม่อนช่วยกันสู้กับอสุรกายที่บริเวณต้นสน

มาร์ธา คอสตาคิส ช่วยพา อาเรีย เกรซ และ ศิลา พาชัย ไปเขตค่ายก่อนจะให้อาเรียพาเขากลับบ้านพักไปพักก่อน

รอฟีอัสอาสาเฝ้าบริเวณต้นสนธาเลียต่ออีกหน่อย

ส่วนมาร์ธาพาเดม่อนไปส่งห้องพยาบาล

สินสงคราม (x2): พลั่วคนแคระ (เลขคี่) และ แร่มิธริล x10 (เลขคู่))

 

NC

Robin HEROES

Winter is coming

event : day 2 (21 dec 2024 01.30 PM)

Kazuha Tengen’s viewpoint

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

อากาศหนาวจัดจนลมหายใจที่หอบถี่ของคาสึฮะกลายเป็นไอสีขาวพุ่งออกมาพร้อมจังหวะก้าวเดินที่เร่งร้อน รองเท้าบูทหนังสีดำย่ำผ่านหิมะที่ปกคลุมพื้นหนาเป็นนิ้ว จนเกิดเป็นเสียงกรอบแกรบดังอยู่ใต้ฝ่าเท้าอย่างต่อเนื่องสอดประสานกับเสียงหวีดหวิวของลมหนาวที่พัดผ่านกิ่งไม้รอบข้าง และเสียงปะทะกันของอาวุธกับระเบิดที่ดังมาจากไกลๆ 

คาสึฮะไม่ใช่คนที่ชอบความหนาวเย็นนัก แต่เธอก็คุ้นชินกับความคึกคักของโตเกียวที่ทำให้ฤดูหนาวอบอุ่นขึ้นมาได้ เธอนอนกลิ้งอยู่บนโซฟาใกล้เตาผิงที่ห้องนั่งเล่นของบ้านพักอย่างสบายใจหลังจากส่งฝาแฝดเอลฟาวลีย์ตัวน้อยกับสมาชิกบ้านพักอีกสองคนไปทัศนศึกษาที่โอลิมปัสตั้งแต่เช้า จนกระทั่งได้ยินเสียงเป่าแตรเขาสัตว์เป็นสัญญาณเตือนภัยจากแซเทอร์เมื่อราวๆ หนึ่งชั่วโมงก่อน และได้รับรายงานว่าอสุรกายกำลังบุก เธอก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องจับอาวุธและกุลีกุจอออกมาเป็นกำลังเสริม จัดแจงให้โรบินและอีธานช่วยจัดแจงห้องพักสำหรับมนุษย์กึ่งเทพหน้าใหม่และห้องนั่งเล่นที่อยู่ติดกันให้พร้อมสำหรับเป็นโรงพยาบาลสนามชั่วคราว เตรียมไว้เผื่อกรณีที่บ้านอะพอลโลรองรับคนบาดเจ็บไม่พอ 

..ใช่ ตั้งแต่เธออยู่ที่นี่มา อสุรกายน่ะบุกค่ายบ่อยจนน่ารำคาญเลยล่ะ เจ้าพวกนั้นว่างกันนักหรืออย่างไรเธอก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ คือมาทยอยกันมาไม่ซ้ำหน้าเสียจนคิดว่ามาจัดปาร์ตี้กันเลยทีเดียว

เวลาแบบนี้ถ้าเซซิลอยู่ด้วยก็คงจะดี ถึงเวลาปกติเจ้าเด็กนั่นจะวุ่นวายแต่สัญชาตญาณการต่อสู้ของเขาน่ะเฉียบคมไม่น้อย 

หลังจากจัดการกับกลุ่มอสุรกายฝูงหนึ่งที่ดาหน้าบุกกันเข้ามาจากป่าทางตะวันออกจนเสร็จเรียบร้อย เธอก็รีบเร่งมายังต้นสนธาเลียซึ่งเป็นอีกหนึ่งจุดยุทธศาสตร์สำคัญอีกแห่งหนึ่งของค่าย บริเวณนี้หนาวยิ่งกว่าในตัวค่ายเสียอีก ลมพัดแรงจนเส้นผมสีส้มของเธอปรกหน้าปรกตาไปหมด

“โลกิ.. จะเอาอะไรกันแน่ถึงได้ส่งอสุรกายมาบุกในวันแบบนี้?” เธอพึมพัม รู้สึกได้ถึงความผิดปกติจากท้องฟ้าที่อึมครึมเพราะหิมะที่โปรยปรายลงมาอย่างบ้าคลั่ง

เธอหยุดยืนห่างจากต้นสนประมาณเกือบๆ ร้อยฟุต เมื่อเห็นเงาสลัวของร่างหนึ่งกำลังยืนเด่นอยู่ใกล้ต้นไม้ใหญ่ เจ้ามังกรพิลีอุสสีทองที่เธอจำได้ดีโผล่หัวขึ้นมาขู่คำรามเสียงต่ำ บ่งบอกว่าสถานการณ์ค่อนข้างไม่ชอบมาพากล

“อะไรกัน? ทำไมถึงยืนนิ่งแบบนั้น..” คาสึฮะขมวดคิ้วและเร่งฝีเท้าเข้าไปใกล้ “รอฟีอัส?” เธอเอ่ยเรียกชื่อของเด็กหนุ่ม ผมสีขาวโดดเด่นที่มีกันอยู่ไม่กี่คนทำให้เธอจำเขาได้ทันที รอฟีอัสยืนนิ่งอยู่เหมือนโดนบางสิ่งตรึงไว้ ดวงตาสีฟ้าของเขาว่างเปล่า ราวกับถูกดูดกลืนไปสู่ภวังค์ที่ไร้ที่สิ้นสุด

เธอสังเกตเห็นหญิงสาวแปลกหน้าในชุดเชียร์ลีดเดอร์สีม่วงและขาว ในมือถือปอมปอมเชียร์สีเดียวกัน ผมสีแดงของเธอพลิ้วไหวเบา ๆ ไปตามสายลมแม้ในจังหวะที่ลมหยุดพัดไปแล้วก็ตาม เธอเดินวนรอบรอฟีอัสอย่างช้าๆ จังหวะก้าวเดินของเธอไม่สมบูรณ์นักเหมือนคนบาดเจ็บที่ขาข้างหนึ่ง ทำให้ต้องถ่ายน้ำหนักไปที่ขาอีกข้างตลอดเวลา

คาสึฮะย่อตัวลงช้า ๆ ขณะที่เธอค่อย ๆ ขยับเข้าไปอยู่ใต้ต้นสนธาเลีย ความใหญ่โตของต้นไม้ช่วยบดบังลำตัวของเธอได้อย่างแนบเนียน เธอใช้เงามืดของกิ่งใบหนาทึบเป็นที่กำบังจากสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เงาสะท้อนในดวงตาเจ้ามังกรพิลีอุสบอกว่ามันรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของเธอแล้ว มันหยุดส่งเสียงคำราม คล้ายจะรอคำสั่งจากเธอ

คาสึฮะยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก ทำท่าชู่วให้เจ้ามังกร เธอจ้องตาของมันด้วยความหวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจ มันดูนิ่งเงียบไปชั่วขณะก่อนจะหรี่ตาลงเล็กน้อย เธอไม่แน่ใจว่ามันกำลังทำตามคำบอกหรือแค่รอดูการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปของเธอกันแน่

“รอฟีอัส บาพาเทียร์ พ่อของนายอยู่ที่โอลิมปัสใช่ไหมนะ? ซุสผู้ยิ่งใหญ่.. ฮ่า! ฉันอาจช่วยให้นายพบเขาได้ สนใจไหมพ่อหนุ่มน้อย”

เมื่อมาถึงตรงนี้ทำให้เห็นสถานการณ์ได้ชัดขึ้น ตรงหน้าของรอฟีอัสคือร่างที่เกิดจากการผสมผสานกันอย่างไม่ลงตัวถึงที่สุด ผมสีแดงของเธอที่คาสึฮะเคยคิดว่าเป็นสีแดงนุ่มสลวยลู่ไปกับลม แท้จริงแล้วมันคือเปลวเพลิงที่กำลังลุกไหม้ ส่วนขาข้างนั้นที่เธอเคยคิดว่าเกิดจากการบาดเจ็บทำให้ถ่ายน้ำหนักลงไปได้ไม่เต็มที่ มันเป็นเพราะทั้งสองข้างเป็นวัสดุคนละแบบกันต่างหาก ข้างหนึ่งเป็นขาที่มีขนสีน้ำตาลแบบแพะ ส่วนอีกข้างเป็นปลอกขาสีทองสัมฤทธิ์แวววาว ผิวของเธอซีดจนแทบจะเป็นสีขาว เธอฉีกยิ้มที่มีเขี้ยวสองข้าง นี่คงจะเป็นภาพเชียร์ลีดเดอร์ที่น่าสยองที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็น

เอมพูซา.. 

คาสึฮะรู้ทันทีว่าอสุรกายที่เห็นคืออะไร

“ถ้าเพียงแต่นายยอมให้ฉันชิมโดยไม่ขัดขืน แค่นั้นก็จบแล้ว”

คาสึฮะขยับปลายนิ้วเบาๆ กระตุ้นอุปกรณ์เล็กจิ๋วในกระเป๋าเสื้อ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพุ่งตัวออกจากเงามืดด้วยความเร็วสูงจนเส้นผมสีส้มของเธอดูเหมือนเปลวไฟที่วูบไหว เอมพูซาหันขวับมาตามเสียงลมที่แหวกผ่าน แต่ก็สายเกินไป– คาสึฮะปรากฏตัวอยู่ข้างหลังในพริบตา

“ยังไงก็ต้องมีใครเตือนพวกอสุรกายหน่อยว่าห้ามยุ่งกับเด็กๆ ในค่ายของเรา” เธอพูดพลางกระตุกสายดึงอุปกรณ์ล่อไฟฟ้าที่ซ่อนเอาไว้ในพุ่มไม้ใกล้ๆ

เสียง แชะ! ดังขึ้นพร้อมกับที่อุปกรณ์สลักเวทมนตร์ทำงาน สายฟ้าสีฟ้าสดพุ่งเข้าใส่เอมพูซาอย่างรวดเร็ว ร่างน่าเกลียดของอสุรกายสะดุ้งเฮือก ขนสีน้ำตาลที่ขาของเธอเริ่มไหม้เกรียมด้วยความร้อน กลิ่นเหมือนแพะรมควันไม่มีผิด

“เธอเป็นใคร!?” เอมพูซากรีดร้องด้วยความโกรธเกรี้ยว “มาทำลายแผนการของฉันหรอ? มนุษย์กึ่งเทพ!”

“พูดถูกทุกอย่างเลย” คาสึฮะยิ้มเย้ยพลางกวาดสายตามองรอฟีอัสที่ยังไม่หลุดจากมนตร์สะกด เธอรู้ว่าต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่เด็กหนุ่มจะถูกแวมไพร์แบบกรีกๆ ดูดพลังชีวิตไปจนหมด

“รอฟีอัส! ตื่นเดี๋ยวนี้!” คาสึฮะตะโกน เธอใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่หน้าท้องของรอฟีอัสแล้วผลักจนกระเด็นไปอยู่ใกล้กับร่างสีทองของมังกรพิลิอุส “ฝากหน่อยไอ้หนู!”

จังหวะที่รอฟีอัสลืมตาขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่เอมพูซาแผ่คลื่นรังสีความร้อนออกมาพอดี คาสึฮะกลิ้งตัวหลบ เธอใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการติดตั้งกลไกดักจับใหม่ สายตาเฉียบคมกวาดมองไปที่ต้นสนข้างๆ และโยนสายเคเบิลบางเฉียบที่ทำจากสัมฤทธิ์วิเศษที่บ้านเฮเฟสตัสทำขึ้นมาให้ ขึ้นไปเกี่ยวกับกิ่งไม้ใหญ่ด้านบน

“นี่! ยัยไม่สวย! เธอจะใช้ชุดไหม้ๆ นั่นไปเต้นให้ใครดูอะ!”

“อ๊าา— ชุดของฉัน!” เอมพูซาที่เพิ่งสังเกตได้ว่าชุดเชียร์ลีดเดอร์ของเธอบางส่วนไหม้เกรียมจากความร้อนเริ่มกรีดร้องขึ้นมาอีกรอบ มันโกรธเกรี้ยวจนตาสีแดงปานเลือดแข็งกร้าวขึ้นมา มันพยายามจับจังหวะเพื่อโจมตีคาสึฮะที่กำลังวิ่งตีวงไปรอบๆ แบบสุ่ม

เมื่อเอมพูซาพุ่งตัวตามมาติดๆ จนอยู่ในจุดที่คาสึฮะพึงพอใจ เธอก็หยุดกึก พร้อมเหวี่ยงสายเคเบิลอีกด้านในมืออย่างแม่นยำเข้าไปพันรอบขาทั้งสองข้างของเอมพูซาพอดี

“จับได้แล้ว!” เธอกระตุกสายจนร่างของอสุรกายถูกดึงขึ้นไปติดอยู่บนต้นสน

“พีลิอุส! จัดการเธอเลย!” คาสึฮะร้องเรียกมังกรทองที่อยู่ใกล้ๆ

พิลีอุสกระโจนเข้าสู่การต่อสู้ เปลวไฟสีทองพุ่งออกมาจากปากของเขา เผาคลื่นพลังที่เอมพูซาปล่อยออกมาเพื่อป้องกันตัวจนหมดสิ้น อสุรกายเริ่มแสดงร่างที่แท้จริงของเธอให้เห็น

“น่าเกลียดชะมัด..”

รอฟีอัสจากที่กำลังสับสนเพราะกลิ่นหอมราวกุหลาบอ่อนที่แผ่ออกมาจากตัวอสุรกายได้สติทันทีที่พลังของมันเหือดหาย เขาสะดุ้งตื่นและควบคุมสายฟ้าในมือได้ทันเวลา สายฟ้าสีน้ำเงินเข้มฟาดใส่เอมพูซาจนไฟจากเส้นผมของนางดับวูบพร้อมๆ กับมีดสั้นสัมฤทธิ์ของคาสึฮะที่ปักเข้ากลางหัวใจของอสุรกายพอดี มันกรีดร้องก่อนที่ร่างจะสลายกลายเป็นเปลวควัน

“เกือบไปแล้ว..” รอฟีอัสพึมพัมพร้อมหอบหายใจแรง

คาสึฮะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปแตะบ่าของเขา “นายปลอดภัยก็ดีแล้วน้องชาย”

ทั้งคู่ยืนอยู่ข้างพีลิอุสที่กลับมายืนเฝ้าต้นสนอย่างภักดี สายตามองไปยังท้องฟ้าที่ไกลออกไปซึ่งมีเงาร่างของโลกิกำลังสู้กับรูปปั้นอาธีน่า พาร์เธนอส เห็นได้ชัดว่าสงครามน่าจะยังไม่จบลงเร็วๆ นี้

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

  

สรุปเหตุการณ์

- คาสึฮะ เท็นเก็น กับ รอฟีอัส บาพาเทียร์ ช่วยกันกำจัดเอมพูซาที่ต้นสนธาเลียพร้อมกับมังกรพิลีอุส

- ทั้งคู่ช่วยกันลาดตระเวนบริเวณนี้ต่อ

Red -

6/7/2549 เวลา 6:00-8:00 น.                            กิจกรรมฝึกพิเศษกับรุ่นพี่เดมิก็อด

ในวันนี้ในช่วงเช้าก็ได้มาฝึกวิ่งยามเช้าตามที่รุนพี่นัดหมายเอาใว้ ซึ่งก่อนที่เขาจะวิ่งเขาก็ได้ทำการหาหินที่หนักๆแถวๆนั้นมามัดกับตัวของตัวเองเพื่อถ่วงน้ำหนักเพื่อฝึกฝนร่างกายของตัวเองไปด้วยในรหว่างที่วิ่ง

ซึ่งสาเหตุที่เขานั้นต้องทำยังงี้ก็คือการที่เขาเชื่อว่าร่างกายของครึ่งเทพอย่างเขามีการฟื้นฟูเร็วกว่าคนทั่วไปและนั้นจึงสามารถนำมาใช้ในการฝึกฝนร่างกายให้แข็งแกร่งขึ้นได้อย่างรวดเร็วได้นั้นเอง

เขานั้นในระหว่างที่วิ่งอยู่นั้นเขาก็ได้เชยชมบรรยากาศรอบๆค่ายไป ซึ่งบรรยากาศภายในค่ายนั้นเด็มไปด้วยความหลากหลายแตกต่างและอบอุ่น มีทั้งคนพูดคุยกันบ้างฝึกฝนกันบ้างปะปนกันไป

ซึ่งเขาก็ได้วิ่งไปเรื่อยๆจนหมดคาบและออกไปทำธุระอื่นๆของเขาต่อไปหลังจากเสร็จการฝึกฝนแล้ว

Nymeria HEROES

11-07-2025 06.10 AM

I want to be your everything little darling

รุ่งอรุณของวันใหม่มาพร้อมกับภาระหน้าที่ที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง ไนมีเรียเดินทอดน่องขึ้นไปยังเนินฮาล์ฟบลัด ที่ซึ่งต้นสนของธาเลียยืนตระหง่านท้าทายกาลเวลาอยู่บนยอดสูงสุด อากาศยามเช้ายังคงเย็นเยียบและบริสุทธิ์ ไร้ซึ่งกลิ่นดินและเสียงโลหะของลานฝึก มีเพียงกลิ่นไอปินจากใบสนและกลิ่นหญ้าชื้นน้ำค้างที่ให้ความรู้สึกสงบ

นี่คือกิจวัตรประจำวันของบ้านเฮคาที… การตรวจสอบและดูแลปราการเวทมนตร์ที่เปรียบเสมือนผิวหนังชั้นนอกสุดของค่าย

“เปลี่ยนจากฟาดฟันกับนักรบกล้ามโตมาเป็นพี่เลี้ยงเวทมนตร์… ช่างเป็นการยกระดับที่น่าประทับใจ” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในห้วงคำนึงด้วยน้ำเสียงประชดประชันตามปกติ

“มันคือความรับผิดชอบ แคลร์” ร่างอรชรตอบกลับเรียบๆ ขณะเดินเข้าไปใกล้โคนต้นสนมหึมา “พลังที่ยิ่งใหญ่ไม่ได้มีไว้แค่ทำลายล้าง แต่มันมีไว้เพื่อปกป้องด้วย… อย่างน้อยนั่นก็คือสิ่งที่ตำราดีๆ สักเล่มเคยบอกไว้”

ขนแกะทองคำที่พาดอยู่บนกิ่งต่ำสุดของต้นสนทอประกายเรืองรองในแสงแรกของวัน ราวกับหัวใจที่กำลังเต้นเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอ ใต้ต้นไม้ใหญ่ พีลีอัส มังกรผู้พิทักษ์ ขดตัวหลับใหลอย่างสงบ เสียงลมหายใจของมันดังครืดคราดสอดประสานกับเสียงลมที่พัดผ่านใบสน

“แล้วฉันควรจะเริ่มจากตรงไหน?” ไนท์เอ่ยถาม นี่เป็นครั้งแรกของเธอสำหรับภารกิจนี้ แม้จะมีพลังเวทมนตร์เอ่อล้นอยู่ในกาย แต่การนำมาใช้อย่างละเอียดอ่อนเพื่อดูแลรักษาสิ่งที่ยิ่งใหญ่และซับซ้อนเช่นนี้ต้องอาศัยความรู้ที่ต่างออกไป

“หลับตาลงสิ สาวน้อย” วิญญาณแม่มดสาวให้คำแนะนำด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น “อย่าพยายามมองมันด้วยตาเนื้อ แต่จง ‘รู้สึก’ ถึงมันด้วยวิญญาณของเธอ ปราการนี้คือเครือข่ายใยแมงมุมสีทอง-เงินที่มองไม่เห็น มันถูกถักทอขึ้นจากพลังของขนแกะและเจตจำนงของเหล่าเทพ ลองสัมผัสถึงกระแสธารที่ไหลเวียนอยู่ในนั้น”

สตรีตาคมทำตามอย่างว่าง่าย เธอหลับตาลง สูดลมหายใจที่เย็นยะเยือกเข้าปอดช้าๆ แล้วปล่อยให้สัมผัสทางกายดับไป เหลือเพียงสัมผัสแห่งมนตรา… ในความมืดมิดเบื้องหลังเปลือกตา ภาพของเส้นใยพลังงานก็ปรากฏขึ้นจริงๆ มันเป็นโครงข่ายที่สลับซับซ้อนและงดงาม ส่องสว่างเป็นสีทองอร่ามจากขนแกะและมีเส้นใยสีเงินที่เยือกเย็นของเวทมนตร์โบราณสอดประสานกันเป็นปราการที่แผ่ขยายออกไปสุดลูกหูลูกตา

“เห็นแล้ว…” เธอพึมพำ “มันเหมือน… จุดที่เป็นกระแสเลือดของค่าย”

“ใช่ และหน้าที่ของเธอก็คือการตรวจหาจุดที่เลือดไหลเวียนไม่สะดวก” แคลร์กล่าวต่อ “มองหารอยรั่ว… จุดที่พลังงานบางเบา… หรือเส้นใยที่ผิดเพี้ยนไปจากจุดอื่น เมื่อเจอแล้ว ก็ค่อยๆ ถักทอพลังของเธอเข้าไปเสริม… จำไว้… เหมือนการเย็บผ้า ไม่ใช่การโบกปูนอุดรู มันต้องการความประณีต”

ไนมีเรียเริ่มไล่ตามกระแสพลังงานไปทีละส่วนด้วยจิตของเธอ มันไหลเวียนอย่างราบรื่นและแข็งแกร่งในพื้นที่ส่วนใหญ่… จนกระทั่งเธอมาถึงจุดหนึ่ง… ใกล้กับโคนต้นสนทางทิศตะวันออก กระแสมันสะดุดเล็กน้อย เหมือนสายน้ำที่ไหลไปเจอกับก้อนกรวด มันไม่ได้ฉีกขาด แต่กลับบางเบาลงอย่างเห็นได้ชัด

เจอแล้ว…

เธอรวบรวมพลังเวทมนตร์ของตัวเอง พลังสายเลือดของเฮคาทีที่ไหลเวียนอยู่ในกาย… มันปรากฏในจิตของเธอเป็นเส้นใยสีม่วงเข้มล้ำลึกดุจรัตติกาล เธอค่อยๆ สอดแทรกเส้นใยสีม่วงนั้นเข้าไปในโครงข่ายสีทอง-เงินอย่างระมัดระวัง ค่อยๆ ถักทอและเสริมความแข็งแกร่งให้กับจุดที่อ่อนแออย่างช้าๆ มันเป็นงานที่ต้องใช้สมาธิและความละเอียดอ่อนสูงยิ่งกว่าการต่อสู้ใดๆ ที่เธอเคยผ่านมา

คลาริซ่าบอกให้ตรึงพลังเวทไว้จนกว่าจะรู้สึกถึงความสมดุลไนมีเรียเพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ เป็นการตอบรับ ก่อนจะหันกลับไปสนใจงานของตัวเองต่อ เธอหลับตาลงอีกครั้งและถักทอพลังเวทมนตร์ส่วนสุดท้ายเข้าไปจนสมบูรณ์… กระแสธารพลังงานกลับมาไหลเวียนอย่างราบรื่นและแข็งแกร่งอีกครั้ง

เมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง คลื่นกระแสลมอันสดชื่นก็พัดผ่านราวกับเป้นสัญญาณของเกราะป้องกันที่ถูกเสริมแกร่ง 

“เอาล่ะ… งานน่าเบื่อจบแล้ว” คลาริสซ่าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สดใสขึ้น “ไปหาเรื่องสนุกๆ (หรือเรื่องปวดหัว) ทำกันดีกว่าน่า”

ไนมีเรียยิ้มมุมปากเบาๆ เธอรู้สึกถึงความพึงพอใจที่แตกต่างออกไป… มันไม่ใช่ความตื่นเต้นจากการเอาชนะศัตรู แต่เป็นความอิ่มเอมใจที่ได้ทำหน้าที่ผู้พิทักษ์ให้สมบูรณ์แบบ

*****

กิจวัตรประจำวันกระท่อมเฮคาที มาทำเวรแล้วค่าแม่!!

หน้าที่: ดูแลเขตเวทมนตร์, ตรวจสอบพลังเวทในพื้นที่
รางวัล: +25 EXP , +3 ดรักม่า และ +1 ป้ายเกียรติยศ (ขอเป็นพ้อยแบบเดิมไม่ได้หรอ..)

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes