[บันทึกการเดินทาง] พ่อคะ แม่คะ หนูไม่ได้หนีตามผู้ชาย...แค่ไปเป็น 'ความรับผิดชอบสูงสุด' ของอะพอลโลที่ยุโรปค่ะ!

บันทึกการเดินทาง Hushsong of the Gods (ภาคพิเศษ)
(คำเตือน โพสหลังจากนี้เหม็นความรัก 3000%)

ตอนพิเศษที่ 22 : ???
วันที่ 08 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025
จบบันทึก

อากาศรอบตัวนิ่งราวถูกขังในหยดเวลา อะพอลโลจ้องใบหน้าโมนีก้าอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาสีฟ้าเจือทองนั้นไหวระริก เหมือนกำลังวัดระหว่างภาพลวงของฝันกับความจริงที่กล้าท้าทายตรรกะของเทพเจ้า “โมนีก้า...” เสียงของเขาแผ่วจนเหมือนกลืนหายไปกับลมหายใจ “นี่... เธอจริง ๆ เหรอ?” เขาไม่เข้าใจเลยว่าความฝันของตนจะเชื่อมถึงเธอได้อย่างไร เพราะต่อให้เทพแห่งนิทราจะเล่นสนุกขนาดไหน ความน่าจะเป็นที่คนสองคนจะอยู่ในฝันเดียวกันก็เท่ากับศูนย์ หรืออาจน้อยกว่านั้น 0.000001% ของจักรวาลนี้ที่ยอมให้ปาฏิหาริย์แทรกตัวเข้ามา โมนีก้ามองเขาแล้วยิ้มบาง ๆ “ใช่ ฉันจริง ๆ” เสียงของเธออบอุ่นกว่าลมร้อนรอบตัว “ถ้าไม่เชื่อ ฉันเล่าให้ฟังได้นะ ตั้งแต่วันที่นายอัญเชิญฉันที่กระท่อมของพวกอาร์เทมิสที่แวนคูเวอร์ จนถึงตอนที่เราเดินทางรอบนี้...” “ไม่ต้องหรอก” อะพอลโลขัดขึ้น พลางยกมือเสยผมทองของตนอย่างลวก ๆ แต่รอยยิ้มบางแฝงความโล่งอก “รู้อยู่แล้ว ว่าเธอคือเธอจริง ๆ” แล้วเขาก็ถอนหายใจพรืด มุมปากกระตุกขึ้นราวคนเพิ่งจับได้ว่าโดนเล่น “มอร์เฟียส... เล่นสนุกอีกแล้วสินะ กลับโอลิมปัสคราวนี้ข้าคงต้องไปเคาะห้องมันเสียหน่อย ให้รู้ว่าฝันของผมไม่ใช่สนามเด็กเล่น” โมนีก้าหัวเราะในลำคอ ยักคิ้วให้เขาเหมือนทุกครั้งที่ฟังเขาโม้ “นายจะไปเล่นงานเทพแห่งฝันเหรอ คุณพ่อพระอาทิตย์?” อะพอลโลกำลังจะตอบอะไรบางอย่าง ทว่าเสียงต่ำลึกผิดปกติดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ เสียงดูดอากาศที่ดังก้องเหมือนพายุหมุนกลืนแสง โลกทั้งใบสั่นสะเทือน ฝุ่นและแสงกระเด็นวูบขึ้นจากพื้น “โมนีก้า!” อะพอลโลตะโกนเมื่อเห็นหลุมดำแหวกอากาศขึ้นด้านหลังเธอ พลังมืดนั้นบิดเบือนทุกสิ่งรอบตัว เธอกำลังถูกแรงดูดมหาศาลฉุดร่างให้ลอยขึ้นในอากาศ เขาพุ่งเข้าไป มือคว้าดาบที่ปักคาอยู่กลางร่างของโมนีก้าอีกคนออกมา ภาพฝันที่แตกเป็นเสี่ยง ก่อนจะกระชากมันขึ้นมาปักลงพื้นหินอย่างแรง เสียงเหล็กกระทบดัง เคร้ง! แล้วรอยแยกบนพื้นก็สว่างวาบ มืออีกข้างของเขาคว้าไว้ได้ทัน ข้อมือของโมนีก้าที่กำลังลอยลิ่ว แรงดูดจากหลุมดำรุนแรงจนกล้ามแขนเขาเกร็งจนสั่น เหงื่อผุดทั่วขมับ ดวงตาทองของเทพดวงอาทิตย์ทอแสงเข้มจนน่ากลัว “ฉันจะไม่ปล่อย!” เขาขบฟันแน่น มือที่จับดาบเริ่มสั่น แต่เขายังฝืนยึดมันไว้ “อะพอลโ—!” เสียงเธอขาดห้วง ผมของเธอฟาดหน้าเขาเป็นเส้น ๆ ละอองแสงสีเงินลอยเต็มอากาศ มือทั้งสองชุ่มไปด้วยเหงื่อ จนสัมผัสเริ่มลื่นและหลุดจากกันทีละเสี้ยว “อย่าปล่อยนะ!” เขาตะโกน มือทั้งสองเกร็งแน่นจนเส้นเลือดปูด “โมนีก้า!” แรงดูดแรงขึ้นเรื่อย ๆ พื้นใต้เท้าเขาเริ่มหลุดออกจากแรงโน้มถ่วง ตัวเขาค่อย ๆ ลอยขึ้นจากพื้น แต่ดาบที่ปักไว้ยังตรึงเขาไว้กับโลก เขารู้ว่าหากปล่อยดาบ เขาจะหลุดไปทั้งคู่ ทว่าหากไม่ปล่อยมือจากเธอ เขาจะหลุดไปพร้อมกันอยู่ดี “ไม่...” เสียงเขาแตกพร่า นิ้วทั้งคู่เหลือเพียงปลายสัมผัส สุดท้ายแสงจากหลุมดำกลืนทุกอย่างในพริบตา มือของเขาหลุดจากเธอ เสียงกรีดร้องของโมนีก้าก้องลั่น ร่างของเธอถูกดูดเข้าไปกลางมวลมืด ก่อนจะแตกกระจายราวกับแสงดาวนับพันที่ถูกฉีกเป็นเศษชิ้น เขาเอื้อมมือออกไปอย่างสิ้นหวัง “โมนีก้า!!” เสียงตะโกนของเขาสะท้อนเป็นพันชั้น ก่อนทุกอย่างจะดับวูบ … เลสเตอร์สะดุ้งตื่นขึ้น หัวใจเต้นแรงจนอกสั่น หยาดเหงื่อไหลผ่านขมับ ร่างกลับมาอยู่ในห้องพักเล็ก ๆ ที่โฮมสเตย์ที่เดิมในอีก 4 วัน ให้หลัง เตียงไม้สั่นเล็กน้อยจากแรงกระชากเมื่อครู่ เขาหายใจแรง ก่อนหันไปข้าง ๆ โมนีก้าที่นอนอข้าง ๆ เธอก็ตื่นขึ้นมานั่งพรวดขึ้นในจังหวะเดียวกัน ผมเธอชี้ยุ่ง ใบหน้ายังซีดจากฝันร้าย ทั้งสองสบตากันเงียบ ๆ ไม่มีใครพูดอะไรในตอนนี้ แต่ความรู้ในดวงตาคู่นั้นคือคำตอบเดียวกันชัดเจน พวกเขาฝัน... เรื่องเดียวกัน และหลังจากนั้นพวกเขาก็เดินทางออกจากที่พักมุ่งหน้าสู่ค่ายจูปิเตอร์ ขับรถเดินทางไปจนถึงเนินเบิร์กลีย์จนได้ ในเวลาเที่ยงวัน เลสเตอร์ไปส่งโมนีก้าที่อุโมงค์อุโมงค์คัลลีคอตต์ ลากันเลสเตอร์ก็กลับไปทำงานในฐานะของอะพอลโลและโมนีก้าก็กลับไปทำงานในฐานะคนของค่ายจูปิเตอร์ จบบันทึก จบ จบ.