[มหาสมุทรอินเดีย]

Moneka HONOR

วันที่ 17 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ตลอดทั้งวัน ณ มหาสมุทรอินเดีย

คลื่นทะเลยามเย็นค่อย ๆ กลืนแสงสุดท้ายของวันลงไปทีละชั้นจนทั่วทั้งมหาสมุทรอินเดียถูกห่อหุ้มด้วยโทนสีฟ้าเข้มอมเทา เรือเฟอร์รี่ลำหรูที่ถูกล้อมด้วยหมอกหนามานานกว่าแปดวัน ในที่สุดก็ทะลุม่านทึบออกสู่ผืนทะเลเปิดได้อย่างสง่างาม เสียงเครื่องยนต์ดังมั่นคงขึ้น ราวกับตัวเรือเองก็โล่งใจไม่แพ้ผู้โดยสารทั้งสาม

ภายในห้องโดยสาร เดมิก็อดสาวลูกของไดโอนีซุสที่สู้จนแทบหมดสภาพเมื่อช่วงกลางวันนอนหลับปุ๋ยบนเตียงพับที่ซูกิจัดไว้ให้ ข้างกันนั้นซูกิเองก็กึ่งเอนตัวพัก แม้เธอจะเป็นลูกของเทพสงคราม แต่ผ่านศึกแรกที่แท้จริงแบบนั้นใครก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา โชคดีที่แอมโบรเซียช่วยฟื้นทั้งร่างกายและพลังใจได้ดีพอให้พักอย่างสงบ ส่วนโมนีก้า แม้จะรู้สึกเพลียไม่ต่างกัน แต่เธอเป็นคนเดียวที่ยังลุกขึ้นเดินไปยังดาดฟ้าเรือเพื่อยืนรับลมเย็นจัดที่ตีหน้าอย่างแรง ก่อนจะตรงไปหาอาดิตที่กำลังจับพวงมาลัยเรือด้วยสีหน้าเคร่งครัดกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

“คุณอาดิตคะ…ตรงนี้เราอยู่ที่ไหนแล้วคะ?” โมถามทันทีเพราะความกังวลเริ่มจุดพุ่งในหน้าอก เธอจำเวลาเริ่มงานได้แม่นราวกับมีนาฬิกาปฏิทินติดอยู่ในสมอง

อาดิตเหลือบมองมาตามสไตล์คนใจเย็นแต่สีหน้าก็จริงจังขึ้น เขาตอบเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงอินเดีย–อินโดที่ฟังชัดเจนขึ้นทุกครั้งเมื่อเขาเครียด “Looks like we’re back at the same coordinates from this morning. The fog didn’t move us far… just trapped us in circles. It’s evening now. A few hours until nightfall.”

โมนีก้าชะงักไปสามวินาทีเต็ม ก่อนที่ตาจะเบิกกว้างแล้วปากก็อ้าอย่างลืมตัว ความเงียบหนึ่งอึดใจตามมาด้วยเสียงร้องในใจอันดังที่สุดเท่าที่เธอเคยมี งาน The Grand Brumalia 2025 ที่เธอเป็นผู้จัดงานหลัก จะเริ่มวันที่ 24 พฤศจิกายน และตอนนี้คือ… 17 งั้นหรอ!!  ไม่ว่าจะวันไหน มันชัดเจนอย่างหนึ่ง เธอจะไปไม่ทัน

โมนีก้าที่รู้ก็แทบสิ้นชีพพึมพำเบา ๆ ถึงขั้นเสียงสั่น “ตายแน่…ฉันต้องตายแน่ ๆ ลูคัสคงฆ่าฉันตายแน่เลย…”

อาดิตยักไหล่หนึ่งครั้งอย่างคุ้นเคยก่อนถามกลับอย่างตรงไปตรงมาตามประสาคนเห็นปัญหาแล้วแก้ให้ทันที “You need to be there that urgently? If yes… I can make the trip faster.”

โมนีก้าหันควับ “ได้เหรอคะ?! เร็วสุดคือกี่วันคะ?!”

อาดิตคิดไม่ถึงสามวินาที มือยังคงประคองพวงมาลัยอย่างมั่นคงแล้วพูดแบบสบาย ๆ “Normally it would take longer. But if I push this ship at maximum efficiency… seven to eight days.” โมนีก้าแทบกรี๊ดลั่นจนซูกิกับเดมิก็อดในห้องข้างในคงสะดุ้งได้ ถ้าเธอไม่รีบยกมือปิดปากตัวเองไว้ก่อน เหงื่อเย็นหยดลงสันหลังทันทีเพราะคำนวณในหัวแล้วมันเป๊ะเหลือเกิน หากใช้เวลาเจ็ดถึงแปดวัน… จะถึงเช้าวันที่ 24 พฤศจิกายน พอดีเป๊ะ

โมนีก้าแทบจะยกมือขึ้นไหว้อาดิตตรงนั้น เธอกลืนน้ำลายแล้วพูดอย่างจริงใจที่สุดเท่าที่เคยพูดกับใครบนเรือ “อาดิตคะ…ถ้าคุณทำได้ ฉันจะกราบจริง ๆ นะคะ คุณคือเทพผู้ช่วยชีวิตฉันกับงานทั้งค่ายเลยอ่ะ”

อาดิตหัวเราะเบา ๆ แบบคนภูมิใจในตัวเองนิด ๆ “Then relax. I’ll get you there. On time.” เขาพูดพลางเร่งเครื่องยนต์จนเสียงฮัมของเรือดังขึ้นหนักแน่นกว่าเดิม คลื่นที่ปะทะหัวเรือแตกเป็นฟองสีขาวสวย ภาพทะเลยามเย็นค่อย ๆ ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง โมนีก้ายืนพิงราวเรือ ลมหอบอุ่นพัดสอดผ่านเส้นผมและกลิ่นไลแลคและเบอร์รี่ของเธอลอยปะปนกับไอทะเล เธอเงยหน้า มองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นม่วงครามยามราตรีและปล่อยให้หัวใจที่ผูกปมตึงมาตลอดวันค่อย ๆ คลายลง

เดินทางวันที่ 01

Moneka HONOR

วันที่ 18 - 21 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ตลอดทั้งวัน ณ มหาสมุทรอินเดีย

แสงอาทิตย์ของวันใหม่ค่อย ๆ ละเลงผิวน้ำเป็นประกายเงินระยิบระยับ ยามเช้าที่ควรจะเงียบสงบกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวายตามแบบฉบับของเรือเฟอร์รี่ลำนี้ ซึ่งตอนนี้มีลูกเรือเพิ่มขึ้นหนึ่งคนที่ทั้งร่าเริง เสียงดัง และกวนประสาทแบบไร้ลิมิตจนซูกิแทบอยากกระโดดลงทะเลไปแช่ให้จมทั้งตัว บนดาดฟ้าเรือ อาดิตยังคงอยู่ในท่าสบาย ๆ มือหนึ่งจับพวงมาลัย อีกมือเคาะจังหวะไปตามเพลงอินเดียที่เขาร้องอย่างเมามันจนคลื่นยังเหมือนจะสั่นไหวไปตามจังหวะ เขาโยกตัวไปมาแบบคนที่มีความสุขกับชีวิตสุด ๆ ราวกับเมื่อวานไม่ได้เข้าไปเสี่ยงตายในเมืองโบราณที่ถูกหมอกลึกลับล้อมไว้แต่อย่างใด

โมนีก้านั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวริมดาดฟ้า ขาตวัดไขว่ห้างอย่างสง่างาม มือถือแท็บเล็ตอิคารัส มิเรอร์ของเดดาลัสกำลังเปิดหน้าสีสันสดใสของแผนผังงาน The Grand Brumalia 2025 เธอจัดการทุกอย่างจากระยะไกล ทั้งลิสต์ของขวัญ ของตกแต่ง รายการเต้นรำ ตารางแสงสีเสียง และรายชื่อคนที่จะพูดเปิดงาน ซึ่งมีชื่อของเธออยู่บนสุด แต่ตอนนี้หน้าจอกำลังเด้งข้อความไม่หยุดจนเธออยากขว้างมันลงทะเลให้รู้แล้วรู้รอด

“โอ๊ย…ฉันไม่ใช่ระบบคลังกลางนะคะทุกคน จะถามอะไรทีถามฉันคนเดียวทำไมเนี่ย” โมนีก้าบ่นพึมพำงึมงำทั้งคิ้วขมวด มือกดตอบข้อความแบบหัวหมุน แน่นอนว่าโดนลูคัสด่ายับ

ซูกิกำลังทำงานครัวบนดาดฟ้าอีกฝั่ง เธอหั่นปลาและผักอย่างคล่องแคล่วแม้สีหน้าเหนื่อยล้าจะยังไม่จางหาย เด็กหญิงวัย 13 ปีแต่มีรูปร่างสูงใหญ่เหมือนนักรบเต็มตัว ใบหน้าเย็นชาและเข้มแข็งเหมือนเดิม แต่เมื่อหันไปมองโมนีก้ากำลังแทบจะร้องไห้ออกมาเพราะงาน เธอก็ได้แต่ถอนหายใจ “นี่แหละเพื่อนเรา…” ซูกิพึมพำ

ส่วนคนที่ทำให้บรรยากาศเสียงดังที่สุดตอนนี้ ลูกเดมิก็อดสายเลือดไดโอนีซุส กำลังยืนวิดพื้นบนพื้นเรือแบบไม่สนโลก “หนึ่ง! สอง! สาม! เฮ้ย นี่มันเรือหรูนะ ทำไมไม่มีดัมเบลล่ะเนี่ย! ฉันจะคลายกล้ามยังไงเนี่ย! พวกเธอมีองุ่นไหม ฉันอยากกินองุ่น! วู้!” เสียงเธอดังจนโมนีก้าเงยหน้ามองช้า ๆ เหมือนแม่ที่เหนื่อยเกินเยียวยา “เธอจะพักสักสิบนาทีไม่ได้เหรอ…”

“ไม่ได้! เด็กไดโอนีซุส ไม่มีคำว่าพัก! ชีวิตคือปาร์ตี้และกล้าม!” เธอประกาศด้วยเสียงสดใสเต็มพลังจนซูกิแทบสำลักปลาที่กำลังหั่น

โมนีก้าเอามือบังหน้า ก่อนจะพูดเสียงแผ่วแบบหมดมาด “ฉันกำลังจัดงานให้คนทั้งค่าย…ไม่ใช่การประกวดเพาะกายที่มีไวน์เสิร์ฟไม่อั้นนะคะ…” ซูกิแอบยิ้มขำ เธอหันมาบอกเพื่อนสาวเสียงทุ้มและเรียบ “โมนีก้า เดี๋ยวฉันดูแลเจ้าคนนี้เอง เธอตั้งใจทำงานไปเถอะ เธอต้องเปิดงานอีกไม่กี่วันแล้วนี่” โมนีก้าถอนหายใจยาวพลางผมสีน้ำตาลเข้มไฮไลต์ฟ้าปลิวไปตามลมทะเล “ขอบคุณซูกิ…เธอเป็นผู้กอบกู้ชีวิตฉันจริง ๆ นะ”

ในขณะที่มีแต่ความวุ่นวาย อาดิตที่ร้องเพลงอยู่หันมาพูดภาษาอังกฤษสำเนียงอินเดีย–อินโดทันทีเหมือนจะสื่อสารกับทุกคนในเรือพร้อมกัน “Everyone calm down! We will reach on time! I promised, and when Aditya Vishwakarma promises, he delivers!” แล้วเขาก็กลับไปร้องเพลงอินเดียต่ออย่างลั่นลำเรือราวกับเป็นคอนเสิร์ตกลางมหาสมุทร ลมทะเลอุ่น ๆ พัดผ่านพวกเขา เสียงหัวเราะ เสียงโวยวาย เสียงร้องเพลง และเสียงคลื่นประสานกันเป็นจังหวะของความมีชีวิตชีวา

วันต่อมาแสงสลัวของดวงจันทร์บนผืนน้ำมืดสนิททอดยาวเป็นริ้วสะท้อนเหมือนทางเดินเรืองรองที่นำพาเรือเฟอร์รี่ลำหรูแล่นไปกลางมหาสมุทรอินเดีย ท้องฟ้าไร้ดาวเพราะเมฆหนาทึบบดบังทุกอย่าง เหลือเพียงแสงจันทร์ซีดที่แหว่ง ๆ หยดลงบนผิวน้ำ ทำให้บรรยากาศค่ำคืนนี้น่าขนลุกกว่าปกติเล็กน้อย เสียงคลื่นสาดเบา ๆ กระทบผนังเรือราวกับกำลังเตือนว่ามีบางอย่างปะปนอยู่ในความเงียบนี้ แม้สามสาวจะคิดว่าตรวจตรารอบเรือเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ตาม แต่โมนีก้าก็ยังคงมองไปรอบมหาสมุทรมืดมิดอยู่ดี ก่อนที่เธอจะเบี่ยงสายตากลับมาที่ซูกิกับสาวค่ายฮาล์ฟบลัดสายเลือดไดโอนีซุสที่นั่งกอดถุงข้าวโพดคั่วแน่นรอหนังเปิดอย่างใจจดใจจ่อ

ทั้งสามทิ้งตัวลงบนเบาะนั่งในห้องพักรวมชั้นล่างสุดของเรือทีเดียว เพราะอาดิตหลับลึกไปแล้วหลังจากร้องเพลงอินเดียแบบจัดเต็มทั้งวันจนซูกิกับเดมิก็อดไดโอนีซุสบอกเป็นเสียงเดียวว่า “ถ้าเขาไม่เข้าประกวด The Voice India สักเวอร์ชันนี่คงผิดมาก” จึงเหลือเพียงสามสาวที่ตั้งใจจะพักสมองด้วยหนังอินเดียที่โมนีก้าหยิบมาเปิดและดันเป็นหนังสยองขวัญซะงั้น “ฉันบอกไว้ก่อนนะ ถ้าน่ากลัวมากฉันปิดตาตลอดเรื่องแน่ ๆ” โมนีก้ายื่นคำขาด ขณะซุกผ้าห่มอุ่นไว้บนตัก

ซูกิเหลือบตาแล้วตอบด้วยเสียงเรียบแต่เต็มไปด้วยความขำแฝง “เธอเลือกหนังเองนะ โมนีก้า”

“ฉันเลือกเพราะนึกว่ามันเป็นหนังเทพ ๆ แบบ action fantasy ไงล่ะ ไม่คิดว่าจะเป็นสยองขวัญระดับประเทศแบบนี้นี่นา!” โมนีก้าบ่นหอบ ๆ ก่อนจะรีบหันหน้าหนีทันทีที่อินโทรสั้น ๆ ของ Tumbbad ปรากฏบนหน้าจอพร้อมดนตรีภารตะที่ฟังแล้วเหมือนลมพัดต้นไม้สั่นในยามมืด

สาวค่ายฮาล์ฟบลัดสายเลือดไดโอนีซุส ผู้มีกล้ามลอน ๆ แถมยังเสือกไม่ใส่เสื้อเต็มตัว ใส่แค่บราดำตัวเดียวเอนตัวเข้ามาข้างซูกิพลางพูดเสียงดังมากว่า “โอ้โห ไอ้ตัวฮัสตาร์นี่โคตรเท่อ่ะ!” โมนีก้าสะดุ้งดังปั้ง “ตรงไหนของมันที่บอกว่าเท่วะ! มันเละจะแย่แล้วเนี้ย กรี๊ดดด หน้าแดงเหมือนปูต้มแล้วเดินออกจากเกอเฮนน่ามาแบบนั้น!” ภาพในหนังที่ปรากฏบนหน้าจอพาให้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในบรรยากาศชวนสยอง ร่างของฮัสตาร์ ปรากฏช้า ๆ กล้ามเนื้อเป็นปื้นเลือดเหมือนเนื้อดิบที่ถูกฉีกออกจากกระดูก ใบหน้าเหมือนซากศพแต่มีดวงตาสีดำลึกตัดกับฟันคมหยักและรอยยิ้มพิกลที่ทำให้หัวใจบีบแน่น ซูกิเหลือบดูแค่เสี้ยววินาทีแล้วบ่นว่า “อืม ก็โอเค…น่ากลัวอยู่นิดหน่อย” 

แต่คนที่ไม่ใช่นิดหน่อยเลยคือโมนีก้าเธอกรีดร้องในลำคอ กอดผ้าห่มแน่นแล้วปิดหน้าแทบทั้งสองมือ “โอ้ยยยย ไม่เอาแล้ว! ไม่ดูแล้ว! ให้ตายสิ ทำไมอินเดียต้องสร้างหนังโหดแบบนี้ด้วยคะ!” สาวไดโอนีซุสหัวเราะลั่น “ไม่กลัวสุนัขทอง-เงินเฮเฟตัส แต่กลัวเจ้านี่เนี่ยนะ?”

“แน่นอน! อย่างน้อยสุนัขเฮเฟตัสมันเป็นโลหะ ไม่ใช่ก้อนเนื้อเลือดสด ๆ แบบนั้น!” โมนีก้าโวยขึ้น เสียงสั่นจนซูกิต้องลูบไหล่เธอเบา ๆ เพื่อให้เธอหายใจปกติหน่อย

หนังดำเนินไปจนถึงฉากครรภ์ของพระแม่ที่มีรอยแยกสีแดงเลือดรูปร่างเหมือนโพรงปีศาจ ฮัสตาร์โผล่หัวออกมาราวกับกำลังคลานออกจากนรกชั้นที่ลึกที่สุด ทั้งสามสาวผงะพร้อมกัน ยกเว้นซูกิที่หรี่ตาและยกน้ำขึ้นจิบอย่างเดียวไม่สะท้าน แต่โมนีก้าไม่ไหวแล้ว เธอปิดตารัว ๆ หายใจแรงเหมือนจะเป็นลม ก่อนจะคว้าหมอนมากอด “ไม่ไหวแล้ว! ฉันไม่โอเคกับซอมบี้ นรก ความเละเลือดสาดอะไรทั้งนั้น!”

สาวไดโอนีซุสพูดขึ้นเสียงดังจนเรือแทบสั่น “ไม่กลัวเทพ ไม่กลัวอสุรกาย แต่กลัวผีหนังอินเดีย! นี่มันตลกสุด ๆ เลยนะโมนีก้า!”

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันกลัวผี! กลัวแบบกลัวมากที่สุด! กลัวกว่าคณิตศาสตร์ฟิสิกส์สิบเท่าเลย!”

ซูกิพ่นลมหายใจยาว เสียงเรียบแต่มีแววเอ็นดู “งั้นคืนนี้เธอจะนอนกับฉันใช่ไหม?”

โมนีก้าพยักหน้าหงึก ๆ ราวลูกแมวกลัวฟ้าร้อง “ใช่…ฉันไม่ยอมนอนคนเดียวแน่นอน ถ้าฉันเห็นอะไรเดินสี่ขาออกมาจากมุมมืดฉันสาบานว่าฉันจะตายคาที่เลย…”
สาวไดโอนีซุสหัวเราะจนตัวงอ “เออ ๆ เอาล่ะ ๆ เดี๋ยวฉันนอนด้วยแล้วกัน ห้องนี้คงต้องรับคนกลัวผีเพิ่มอีกหนึ่ง”
โมนีก้าชี้หน้าเธอทันทีทั้งที่ยังตัวสั่น “แต่เธอห้ามเล่าเรื่องผีก่อนนอนนะ! ถ้าคิดจะแกล้งฉัน ฉันจะโยนเธอลงทะเลจริง ๆ นะ!”
“โอเค ๆ ไม่แกล้งก็ได้” แต่สีหน้าของเดมิก็อดสาวเชื้อสายไดโอนีซุสของบอกชัดว่ากำลังคิดแผนแกล้งอยู่เต็มร้อยจนซูกิต้องถีบขาเบา ๆ หนึ่งทีกดเตือนว่าอย่าแม้แต่จะคิด

หนังจบลงในที่สุด แต่โมนีก้ายังตัวสั่นพร่าเหมือนคนที่เพิ่งกลับมาจากนรก ตาจับจ้องทุกซอกมุมของห้องอย่างระแวงว่าไอ้ตัวแดง ฮัสตาร์ จะโผล่มาในเรือเมื่อไหร่ เธอไม่ยอมเดินไปไหนคนเดียวทั้งคืน แม้จะไปเข้าห้องน้ำยังต้องลากซูกิไปด้วย ค่ำคืนที่ควรเป็นค่ำคืนพักผ่อนจึงกลายเป็นค่ำคืนที่มีเสียงกรี๊ด เสียงสะดุ้ง และเสียงบ่นไม่หยุดของโมนีก้า ส่วนซูกิและสาวไดโอนีซุสก็ได้แต่นั่งหัวเราะจนท้องแข็ง เพราะใครบอกว่าโมนีก้าเก่งทุกเรื่อง ไม่จริงเลย เพราะเรื่องผีคือจุดอ่อนขนาดใหญ่ที่สุดแบบที่ไม่มีพลังเทพหรือพลังพืชไหนช่วยได้จริง ๆ

[TGC-10] อัสทริก เดวอน ซูกิ

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

Moneka HONOR

วันที่ 22 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ตลอดทั้งวัน ณ มหาสมุทรอินเดีย

วันต่อมาช่วงกลางวันเหมือนจะปกติทุกคนในเรือต่างใช้ชีวิตตามปกติจริง ๆ อาดิตขับเรือและร้องเพลงอินเดียไปด้วย ส่วนซูกิและเดมิก็อดเชื้อสายไดโอนีซุสก็พักผ่อนตามประสาของตัวเอง โมนีก้าก็ทำงานและพักผ่อนเหมือนกัน ช่วงกลางคืนทั้งโมนีก้า ซูกิและเดมิก็อดไดโอนีซุสก็แบ่งเวรยามกันเฝ้าเรือระหว่างที่อาดิตหลับสบายกับหมอนข้างลายดาราสาวของเขา แต่ดูเหมือนว่าโมนีก้าและซูกิจะเจอแจ็คพอตเสียแล้วในคืนนี้ 

แสงจากฟ้าค่ำที่ซีดสลัวเหนือผืนน้ำเปิดเผยสัญลักษณ์แรกของความวิบัติในค่ำคืน—ผิวน้ำที่ควรนิ่งกลับสั่นสะท้านขึ้นราวกับมีบางสิ่งกำลังโผล่พ้นขอบมหาสมุทรอินเดียอย่างเชื่องช้าแต่ทรงพลัง สายลมเย็นจัดพัดเข้าปะทะเรือเฟอร์รี่จนผ้าโค้ทของโมนีก้าปลิวสะบัด เธอกำแท็บเล็ตไว้ในมือแน่น แล้วค่อย ๆ เงยหน้ามองท้องทะเลตรงหัวเรือด้วยลางสังหรณ์บางอย่างที่เริ่มบีบรัดหัวใจ ก่อนที่มันจะปรากฏขึ้นมาเต็มสองตาเหมือนคำสาปที่ไม่มีใครต้องการพบเจอในยามค่ำคืนเช่นนี้

เงาสีดำมะเมื่อมค่อย ๆ โผล่พ้นผืนน้ำ แล้วสาดหยดน้ำทะเลขึ้นสูงราวกับฝนถูกสาดจากพื้นท้องทะเลเอง หนวดขนาดมหึมาเส้นหนึ่ง เขียวทะมึนและเต็มไปด้วยเม็ดดูดจำนวนมหาศาล ดีดฟาดขึ้นมาจากน้ำด้วยเสียงดังแข็งกร้าวเหมือนต้นไม้ยักษ์ถูกโค่น ซูกิที่ยืนคุมเวรยามอยู่ฝั่งขวาของดาดฟ้าเรือชักหน้าเงยขึ้นทันที ดวงตาสีน้ำตาลตีแผ่ด้วยสัญชาตญาณของนักรบ เธอหรี่ตาแล้วสบถสั้น ๆ “เชี่ย…คราเคนนี่หว่า”

และมันไม่ใช่ตัวเล็ก ๆ แน่ แต่เป็นสัตว์ประหลาดระดับตำนานที่เขียนชื่อไว้ในบทสวดของนักเดินเรือทั่วโลก หนวดของมันยาวเท่าเสากระโดงเรือ บางเส้นใหญ่เท่าเสาซุง หนึ่งในนั้นฟาดผิวน้ำจนสาดกระเซ็นขึ้นมาถึงดาดฟ้า อีกเส้นยกสูงราวกับกำลังทดสอบว่าเรือลำนี้จะเหมาะกับการถูกบดหรือฉีกมากกว่า

โมนีก้าแทบอยากจะกรี๊ดออกมา เธอถอยหลังไปสองก้าวพลางรวบผมสีน้ำตาลเข้มไฮไลท์ฟ้าให้พ้นหน้า มือข้างซ้ายเหยียดไปแตะที่ข้อมือของตัวเอง ก่อนที่กำไลดาบสุริยคติจะแปรสภาพเป็นดาบสีทองขาวสว่างจ้าในอึดใจเดียว ลมหายใจของเธอสั่นระรัว แต่ความกลัวกลับกลายเป็นความจำเป็นเร่งด่วนที่ทำให้เธอตั้งหลักอย่างรวดเร็ว

“ซูกิ! ปกป้องเรือ ฉันจะจัดการมันเอง!” โมนีก้าตะโกน

ซูกิหันขวับมาอย่างไม่เห็นด้วยทันที “คราเคนไม่ใช่พวกลูซก้านะโว้ย มันใหญ่กว่านั้นสิบเท่า!”

“ฉันรู้!” โมนีก้าตอบกลับทันทีโดยไม่คิดช้า “แต่มันจะดีกว่านี้ไหม ถ้าเรือเราไม่โดนฟาดเป็นแพนเค้กก่อน!? เอาเรือไว้ ฉันจะล่อมันออกไป!”

ยังไม่ทันที่ซูกิจะเถียงต่อ สาวเดมิก็อดลูกไดโอนีซุสที่เพิ่งฟื้นจากบาดแผลข้างในห้องพักก็โผล่หน้าออกมาอย่างงง ๆ ผมสีเข้มยุ่งเป็นกระเซิง เธอยกมือขึ้นบังแสงจันทร์มองคำรามของสัตว์ใต้ผืนน้ำแล้วทำตาโตด้วยความประหลาดใจที่เกือบจะเป็นความเมา “โอ้ พระบิดา…นั่นมันหมึกหรือเกาะวะ?” ไม่ทันมีใครตอบ หนวดอีกเส้นก็พุ่งขึ้นมาสูงเหนือเรือจนเงาของมันบดบังแสงจันทร์เกือบทั้งหมด ราวกับผืนฟ้าถูกฉีกออกครึ่งหนึ่ง แล้วฟาดลงน้ำดังสนั่นจนเรือลำหรูสั่นสะเทือน โมนีก้ากัดฟันแน่น พลังสีทองเริ่มลุกวาบขึ้นในดวงตาของเธอ เนตรแห่งฟีบี้ เริ่มทำงานตามสัญชาตญาณปกป้องเธอทันที

หัวใจโมนีก้าเต้นแรง แต่คำเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวมีเพียงหนึ่งคำเท่านั้น เลสเตอร์… ฉันไม่เคยสู้คราเคนนะโว้ย

แต่แน่นอน…ตอนนี้เธออยู่ไกลเกินกว่าที่จะมีเทพพระอาทิตย์โผล่ลงมาช่วยได้ โมนีก้าถอนหายใจสั้น ๆ อย่างหงุดหงิดปนตื่นกลัว แล้ววิ่งพุ่งตรงไปยังหัวเรือโดยไม่ลังเล

สายลมกลางคืนตีหน้าเธอแรงจนแสบแก้ม คลื่นกระแทกทงเรือสะท้านไปถึงพื้นรองเท้าของเธอ ดาบสุริยคติส่องประกายสีทองขาวตัดกับท้องฟ้ามืดสนิทเหมือนแสงดาวถูกควักลงมาถือไว้ในมือมนุษย์ เธอยกดาบขึ้นเหนือศีรษะ สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วร้องสั่งซูกิอีกครั้งด้วยเสียงชัดเจนมั่นคง “ดูแลเรือ ฉันจัดการเอง!”

คราเคนคำรามเสียงทุ้มต่ำจนพื้นเรือสั่นสะท้าน แล้วเหวี่ยงหนวดตรงมาที่โมนีก้าเต็มแรง โมนีก้าสูดลมหายใจ แล้วพุ่งออกไปข้างหน้าอย่างไม่กลัวตาย ดาบของเธอเฉือนผ่านอากาศ ก่อนฟาดเข้ากับหนวดเส้นหนึ่งจนประกายแสงสีทองกระจายกลางผืนน้ำ เธอเกือบล้ม แต่กัดฟันตั้งหลักใหม่ ท่ามกลางเสียงคำรามที่สั่นสะเทือนทั้งเรือ คราเคนเงื้อหนวดอีกเส้นหวังจะกวาดเรือทั้งลำให้จม โมนีก้าตะโกนลั่นทั้งที่หัวใจเต้นรัวอย่างโคตรกลัวแต่จำเป็นต้องเผชิญหน้า “อย่าแตะต้องเรือฉันนะเว้ย ไอ้ตัวเท่าตึก! ฉันยังต้องกลับไปทำกิจกรรมที่ค่ายนะยะ!”

ลมกลางคืนพัดซัดผืนทะเลอย่างรุนแรงราวกับเสียงโกรธแค้นของมหาสมุทรเอง กำแพงเถาวัลย์ของซูกิขยับตัวเป็นระยะด้วยแรงสั่นสะเทือนที่เกิดจากหนวดมหึมาของคราเคนซัดกระแทกเรือไม่หยุด ดาดฟ้าเรือสั่นสะท้านเหมือนจะถูกฉีกเป็นสองซีก แต่ซูกิยืนนิ่งดั่งเสาหิน แขนทั้งสองเหยียดออกประคองโล่ที่แข็งแรงดุจเหล็กค้ำยันด้านข้างไว้ทุกด้าน เธอสบถสั้น ๆ ผ่านไรฟันอย่างหงุดหงิด “ถ้าแกทำเรือพังนะ จะปาแกงกะหรี่ร้อน ๆ ใส่ตาเลย…” 

ส่วนเดมิก็อดสาวสายเลือดไดโอนีซุสก็ไม่แพ้กัน เธอชูกระบองไม้เถาวัลย์ของตัวเองขึ้นแล้วตะโกนใส่สัตว์ประหลาดใต้น้ำราวกับท้าทาย “เฮ้ย ไอ้หมึกยักษ์! นี่มันเรือเฟอร์รี่ ไม่ใช่สลัดบาร์ อย่าเอาหัวมาโผล่มั่วซั่วสิยะ!” หนวดเส้นหนึ่งฟาดเข้าใส่กำแพงป้องกัน แต่พลังของเธอทำให้เถาวัลย์ยิ่งพุ่งขึ้นแบบระเบิดตัวเองเป็นเครือไม้ใหม่สิบเส้นรัดมันไว้แน่นจนเสียงมันคำรามต่ำ ๆ ดังสั่นไปทั่วทะเล

โมนีก้ายืนกลางดาดฟ้าพร้อมดาบสุริยคติในมือ แสงสีทองขาวจากคมดาบสะท้อนผิวน้ำเหมือนแสงอาทิตย์หั่นทะเลออกเป็นริ้ว เธอหอบหนัก ริมฝีปากซีดเล็กน้อยจากการใช้พลังติดต่อกัน แต่ความโมโหกลับค่อย ๆ คุกรุ่นขึ้นแทนที่ความกลัว เธอเช็ดคราบน้ำทะเลออกจากแก้มแล้วชี้ดาบไปที่คราเคนอย่างหัวเสียสุดขีด “ถ้าฉันจัดการแกได้ ฉันจะไปถวายของให้เทพเนปจูนจนเต็มวิหารเลยนะเว้ย!! เอาให้พอใจจนไม่อยากฟาดใครอีกสักร้อยปี!”

เหมือนท้องทะเลได้ยินคำพูดนั้นจริง ๆ คลื่นที่เมื่อครู่ปั่นป่วนกลับค่อย ๆ เปลี่ยนทิศ ลมแรงด้านข้างจู่ ๆ ก็เหวี่ยงไปสนับสนุนทุกการเคลื่อนไหวของโมนีก้า เหมือนมหาสมุทรดันเรือไว้ไม่ให้พลิกคว่ำหรือถูกดึงลงใต้ผิวน้ำ และเหมือนพลังบางอย่างกำลังเปิดทางให้เธอหรือความบังเอิญก็ไม่ทราบได้

ซูกิที่เห็นเข้ายังต้องอุทานเบา ๆ “อย่าบอกนะ…ว่าเทพได้ยินจริง ๆหรือบังเอิญกันนะ?”

โมนีก้าไม่มีเวลาตอบ เธอกระโดดขึ้นขอบเรือก่อนพุ่งตัวลงกลางความวุ่นวายบนผืนน้ำราวกับสายฟ้า ความร้อนจากดาบสุริยคติฟาดลงกลางหนวดที่กำลังจะบดหัวเรือ เสียงแตกผ่ากระจายคล้ายเปลือกโลกถูกเฉือน เปิดทางให้เธอแทงคมดาบลงจุดสำคัญอีกครั้ง คราเคนคำรามก้องจนคลื่นสะท้อนเป็นวงกว้าง แล้วหนวดทั้งหมดก็กระตุกเหมือนถูกยึดร่างไว้ด้วยโซ่มากมาย

โมนีก้าออกแรงสุดท้าย ฟันเฉือนกลางลำตัวมันอย่างแรงจนประกายทองสาดกระจายไปทั่วผืนน้ำ เสี้ยวนาทีต่อมา ร่างสัตว์ประหลาดก็แตกออกเป็นละอองแสงสีทองลอยสลายหายไปบนคลื่นเหมือนฝุ่นแห่งตำนานที่ถูกปลดปล่อยจากคำสาป

ซูกิถอนหายใจพรืด “จบสักทีสินะ…”

เดมิก็อดสาวไดโอนีซุสยืนมือสั่น ๆ พลางหัวเราะอย่างโล่งอก “โอ้ย ฉันนึกว่าจะได้ไปถวายไวน์ให้พ่อที่ยมโลกแล้วนะ”

โมนีก้าที่สู้แบบหมดแรงจนหัวใจเต้นเหมือนจะหลุดออกจากอก กะพริบตาช้า ๆ ก่อนทิ้งตัวลงนอนหงายกลางดาดฟ้าเรืออย่างไม่สนโลก กลิ่นน้ำทะเลและไลแลคผสมกันจาง ๆ บนผิวกายเธอ เธอหอบหนักจนหน้าอกขึ้นลงแบบรวดเร็ว แต่ดวงตาเปล่งประกายแห่งความโล่งใจชัดเจน “โอ๊ย…ฉันเหนื่อย…จะตาย…” เธอบ่นเบา ๆ แบบคนหมดพลัง “เหนื่อยไปยี่สิบเปอร์เซ็นต์ก็ว่าเยอะแล้วนะ…เนี่ย…บาดเจ็บจริงด้วย…”

ซูกิเดินมานั่งข้าง ๆ เธอแล้วพูดน้ำเสียงนิ่งแต่แฝงความห่วงใยเต็มที่ “แต่เรือรอด ทุกคนรอด เธอสุดยอดแล้วล่ะ”

โมนีก้าหรี่ตามองเพดานฟ้าที่มีแสงดาวเลือน ๆ ส่งผ่านหมอกกลางคืน เธอยิ้มบาง ๆ อย่างเหนื่อยล้าแล้วกลอกตาพูดเบา ๆ “ดี…จบแล้วใช่ไหม วันนี้…ไม่เอาอีกนะ ขอพักสักทีเถอะ…”

เดินทางวันที่ 6 แล้วโว้ยยยย

มีค่า LUK 120 หน่วย จะได้รับของดรอป x2

ได้รับ เนื้อคราเคน จำนวน 6 ชิ้น = 6 x 2 = 12 ชิ้น

สรุป ได้รับ เนื้อคราเคน 6 ชิ้น

+2 ตื่นรู้ จากการจำกัด คราเคน ครั้งแรก

[TGC-10] อัสทริก เดวอน ซูกิ

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

Moneka HONOR

วันที่ 23 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ตลอดทั้งวัน ณ มหาสมุทรอินเดีย

รุ่งสางของวันที่ 23 ยามทะเลยังคลุมด้วยม่านฟ้าสีเทาเงินคล้ายคราบหมอกจาง ๆ โมนีก้านอนขดอยู่บนเตียงนุ่มในห้องโดยสาร เสียงคลื่นกระทบตัวเรือเบา ๆ เหมือนกล่อมให้เธอจมลึกลงในนิทรา หลังกายที่เพิ่งผ่านศึกกับคราเคนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังเจ็บ ๆ ล้า ๆ อยู่บ้าง แต่ความอ่อนแรงทำให้เธอผลอยหลับง่ายกว่าปกติ จนกระทั่งเสียง ติง! ติง! ติง! ติง! ติง! รัวระรัวเหมือนจะพังประสาทดังขึ้นกลางความเงียบสงัดของตีสี่

โมนีก้าสะดุ้งพลิกตัว มือควานหาแท็บเล็ตอย่างมึนงง รอยขมวดคิ้วบนใบหน้าที่เพิ่งตื่นยังไม่ทันคลาย พอเห็นชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอ เธอแทบจะกดรับสายด้วยสัญชาตญาณก่อนจะยัดหูฟังเข้าไป แต่ทันทีที่เสียงเชื่อมต่อสำเร็จ เสียงโวยวายดังลั่นใส่หูราวกับมีใครเอาเครื่องขยายเสียงมายัดเข้าหูเธอแรง ๆ

“โมนีก้า!!! ทำไมผมติดต่อคุณไม่ได้ตั้งเจ็ดวันเต็ม!!! เจ็ด! วัน! เลยนะ!!!”

เสียงเลสเตอร์ในโทนอะพอลโลเต็มที่ ดังจนเธอกรอกตาอัตโนมัติ ความง่วงปลิวหายเหมือนโดนสาดน้ำเย็นจัด ทั้งน้ำเสียง ทั้งอารมณ์ ทั้งการโวยวายไม่มีอะไรเบาลงเลยแม้แต่นิดเดียว เธอเอามือป้องหูฟังแล้วพึมพำงัวเงีย “เลสเตอร์…เบาหน่อย…ฉันพึ่งตื่นนะเนี่ย…” แต่เขาไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เสียงยังพุ่งเป็นหอกอารมณ์ใส่เธอรัว ๆ

“คุณเข้าไปในเขตของพวกเทพฮินดูใช่ไหม!? คุณรู้ไหมว่าผมพยายามจะตามเข้าไปหา!? แต่กฎอาณาเขตเทพมันโคตรซับซ้อน! ผมข้ามไปไม่ได้! ไม่มีทางเลยนะ! คุณหายไปทั้งเจ็ดวัน! ผมเกือบคิดว่าคุณถูกอะสุระกลืนไปแล้ว!!!” โมนีก้านั่งตัวตรงช้า ๆ ระหว่างที่ฟังแฟนหนุ่มตัวเองโวยวาย ผมสีน้ำตาลเข้มไฮไลท์ฟ้าปล่อยหล่นลงบนบ่า หัวตายังหนักด้วยความง่วง แต่หน้าเธอกลายเป็นสี หน้าอึน+เหวอ ผสมกันไปหมด

“โอเค ๆ ใจเย็นก่อนนะเลสเตอร์…ฉันแค่…หลุดเข้าไปในม่านหมอกของนครทวารกาน่ะ…”

ปลายสายเงียบสนิทในหนึ่งวินาที เลสเตอร์ทำเสียงหายใจรวดเร็วหนึ่งทีคล้ายพยายามตั้งสติ แล้วตอบมาเบาลงนิดเดียว แต่ยังฟังออกว่ากำลังตีความความปลอดภัยของแฟนตัวเองแบบหน้าซีด “…ผมรู้แล้วน่า”

โมนีก้าเลยจิ้มหมอนข้างแล้วบ่นเสียงงง ๆ “ฉันนึกว่านายไม่เป็นห่วงฉันซะอีก…”

“โมนีก้า…ผมจะไม่เป็นห่วงคุณได้ยังไง คุณเป็น—”

“หยุดก่อน เดี๋ยวพูดอะไรเลี่ยน ๆ ใช่ไหม” เธอแทรกทันทีแบบไม่ต้องคิด

ปลายสายเงียบไปหนึ่งจังหวะ…เหมือนโดนจับได้ลาง ๆ “…ผมไม่ได้จะพูดแบบนั้นซะหน่อย!”

“อือ ๆ แน่นอนล่ะค่ะ คุณเทพพระอาทิตย์ผู้แสนหลงตัวเอง”

“คุณกำลังแซวผมอีกแล้วใช่ไหม โมนี่…คุณมันเป็นมิวส์ที่กวนใจที่สุดเท่าที่ผมเคยมีเลยนะ ผมจะปวดหัวตายเพราะคุณนี่แหละ…”

โมนีก้าหัวเราะหายง่วงไปครึ่ง “ไม่ต้องพูดให้ดูโรแมนติกหรอกน่า เอาล่ะฟังก่อนนะ เกิดอะไรขึ้นบ้างฉันเล่าให้ฟังทีเดียวเลย” โมนีก้าขยับตัวนั่งพิงหัวเตียง เอาผ้าห่มคลุมขาไว้แล้วเริ่มเล่า ตั้งแต่หลงเข้าไปในม่านหมอกนครทวารกา พบอดิีตเมิก็อดโรมันคณะสำรวจคนอื่น ต่อสู้ฆ่าสุนักทองคำเงินเป็นกลไกลึกลับ รอดกลับเรือ รับทองคำจักรพรรดิ์สองพันก้อน ช่วยผู้รอดชีวิตจนถึงต่อสู้กับคราเคนเมื่อคืน ระหว่างฟัง เลสเตอร์นิ่งจนผิดปกติ เธอแทบจะได้ยินลมหายใจของเขาชัดเจน แถมบางตอนเขาเหมือนจะกลืนน้ำลายลงคอแบบคนหัวร้อนแต่กลัวไปพร้อมกัน

“…คุณบาดเจ็บกี่เปอร์เซ็นต์นะ?” น้ำเสียงเขาตึงเครียดจนเหมือนเส้นเอ็นจะขาด

“แค่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เองน่า เดี๋ยวก็หายแล้ว ก็ฉันเก่งไง~”

เลสเตอร์ถอนหายใจแรงเหมือนตั้งใจให้ได้ยิน “คุณอย่าพูดแบบนั้นสิ โม โทษที…ผมแค่…ผมเกือบเสียสติที่ติดต่อคุณไม่ได้ ผมไม่ชอบให้คุณหายไปแบบนี้เลย…”

“รู้แล้วค่ะคุณเทพจอมขี้หวง”

“ผมไม่ได้ขี้หวง ผมแค่—”

“หวงค่ะ นายหวงฉันมากด้วย” ปลายสายเงียบไปอีก แล้วเขาก็พึมพำแบบเบามากแทบไม่ได้ตั้งใจให้เธอได้ยิน “…ก็หวงจริงนั่นแหละ”

โมนีก้ายิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าขาวซีดใต้ผมยุ่งยาวสะท้อนแสงหน้าจอเป็นประกายเล็ก ๆ กลิ่นไลแลคหวานบาง ๆ รอบตัวเหมือนยิ่งนุ่มขึ้นในอากาศยามฟ้าสาง “ตอนนี้ฉันปลอดภัยแล้วนะ เลิกทำหน้าเครียดได้แล้ว”

เลสเตอร์รีบเถียง “ผมไม่ได้ทำหน้าเครียด!”

“นายทำแน่นอน ฉันเห็นออกจากเสียงเลย”

“โมนีก้า…” น้ำเสียงเขาอ่อนลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบ “ผมคิดถึงคุณมากนะ และผมรู้ด้วยว่าคุณจะต้องคิดถึงผมเป็นคนแรกตอนที่คุณเข้านครทวารกานั้นผมเลยต้องรีบโทรมาไง (ยาวอีกประมาณ 20 บรรทัดว่าทำไมโมนีก้าคิดถึงเขาและเขาก็อุสส่าโทรหาเธอ แน่นอนว่าเราจะไม่เขียนเพราะยากชิบหาย)”

โมนีก้าที่ได้ยินแบบนั้นก็กะพริบตาช้า ๆ หัวใจวูบหนึ่งทีเหมือนโดนดึงเชือกเส้นเล็ก ๆ ด้านใน แต่เธอพยายามทำหน้าตายเล่นตัวเล็กน้อยตามสไตล์ “เดี๋ยวกลับค่ายก่อนค่อยเจอกันนะคะ คุณพ่อหนุ่มพระอาทิตย์ของฉัน”

“ผมไม่ใช่พ่อหนุ่มพระอาทิตย์ของคุณนะผมเป็นเทพ…แล้วผมก็เป็นแค่เลสเตอร์ของคุณเท่านั้นแหละ”

“อืม ก็ของฉันนั่นแหละ” โมนีก้ายังคงบอกแบบนั้นจนเขาเงียบไปหนึ่งจังหวะ ก่อนหลุดหัวเราะเบา ๆ แบบหมดแรง “คุณจะฆ่าผมด้วยความน่ารักของคุณจริง ๆ ใช่ไหมโมนีก้า…”

“ก็อาจจะเป็นงั้นมั้ง?” หลังจากนั้นโมนีก้าก็ใช้หลังมือเช็ดขอบตาที่ง่วงงุนเล็กน้อยก่อนเอนหลังพิงหัวเตียง เสียงทะเลอ่อนโยนเหมือนจะค่อย ๆ ละลายความเหนื่อยล้าออกไปทีละชั้น เธอสูดลมหายใจเบา ๆ แล้วพูดกับเลสเตอร์ในสายด้วยน้ำเสียงนุ่มกว่าปกติเพราะเพิ่งตื่น แต่แฝงความอบอุ่นของคนที่คิดถึงอีกฝ่ายจริง ๆ “ตอนนี้ใกล้ถึงฝั่งแล้วนะ เลสเตอร์…อาดิตบอกว่าจะเร่งให้ พรุ่งนี้เช้าเราน่าจะถึงค่ายแล้วล่ะ” เธอพูดพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมไหล่เพราะลมทะเลยามเช้าทำให้เธอหนาวนิด ๆ “ยังไงเจอกันที่ค่ายนะ อย่าหายไปไหนล่ะ” ปลายสายเหมือนเงียบลงคล้ายเขากำลังตั้งใจฟังทุกคำของเธอ โมนีก้าใจเต้นหน่อย ๆ ก่อนตัดสินใจถามสิ่งที่คิดมาตลอดการเดินทาง

“แล้ว…เทศกาล The Grand Brumalia ที่จะมีวันที่ 24 นี้น่ะ ฉันอยากให้นายไปด้วยกัน” เสียงของเธออ่อนลงจนเกือบเป็นกระซิบ “กิจกรรมเยอะมากเลย ทั้งงานเต้นรำ งานไฟ งานศิลป์ แล้วก็…” เธอหยุดนิดหนึ่งเหมือนกำลังรวบรวมความกล้า

“…งานเลี้ยงใหญ่ The Feast of Immortals วันที่ 13 กับ 14 ด้วยนะ เป็นงานเลี้ยงที่ฉันตั้งใจจัดสุด ๆ ถ้านายมาได้…ฉันอยากชวนไปด้วยกันจริง ๆ นะ เลสเตอร์” หัวใจของเธอเหมือนโดนยกขึ้นไปอยู่ในลำคอ รอเสียงตอบกลับของเขาอย่างลุ้นจนแทบกลั้นหายใจ โมนีก้าก้มหน้ามองปลายผมที่หยักเล็กน้อยของตัวเองพลางบีบผ้าห่มเบา ๆ เธอไม่รู้หรอกว่าเลสเตอร์จะตอบยังไง แต่เธอหวังอยู่นะเนี้ย หวังมากกว่าปกติจนหน้าเริ่มร้อนนิด ๆ โดยไม่รู้ตัว

“…ไปด้วยกันไหม? ถ้านายว่าง (ขยายตัวใหญ่ ๆ)”

เดินทางวันที่ 7

ชวนเลสเตอร์ (อะพอลโล) ไปงานทำกิจกรรม The Grand Brumalia กับไปงานเลี้ยง (ตอบด้วยว่าตกลงไหม)

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ NPC +20

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ 12.5

(ไม่รู้แหละว่าได้ไหม แต่ลองใส่ดู มันคุยกันอ่ะ มันต้องได้สิวะ แต่ไม่ได้กลิ่นหอมก็เลยไม่มีค่าความหอม)

Moneka HONOR

วันที่ 24 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 04.00 น. เป็นต้นไป ณ มหาสมุทรอินเดีย

ฟ้ายังไม่ทันเปลี่ยนสีจากหมึกเข้มเป็นเทาเงินแห่งอรุณแรก เสียงระฆังเรือเบา ๆ ก็ปลุกชาวเรือทั้งสามให้ตื่นขึ้นพร้อมกลิ่นทะเลสดและลมเย็นที่พัดผ่านระเบียงด้านข้าง โมนีก้าขยับตัวขึ้นจากเตียงพร้อมหาวหวอดหนึ่ง มือข้างหนึ่งยังขยี้ตาปรือ ส่วนซูกิที่ลุกเร็วเหมือนทหารผ่านศึกก็ยืนผูกผมหางม้าอย่างกระฉับกระเฉงระหว่างที่ไอเย็นยามเช้าคลุมผิวเธอเป็นชั้นบาง ๆ เหมือนหมอก ท้องฟ้าเวลาเช้ามือที่นาฬิกาปรากฎช่วงเวลาเป็น 04.00 น. เงียบสงบจนน่าแปลกใจ แต่ชัดเจนว่ามันไม่ใช่ความเงียบของกลางทะเลลึกลับอีกต่อไป เพราะเส้นของขอบฟ้าทางทิศตะวันออกเริ่มเผยริ้วสีเทาอ่อนที่ละลายเข้ากับเขียวหม่นของขุนเขาริมฝั่งบันยูวังงี นั่นคือสัญญาณว่าพวกเธอใกล้ถึงจุดหมายเต็มที และการเดินทางยาวนานกว่าแปดวันกำลังจะสิ้นสุดลงเสียที

ลูกสาวสายเลือดไดโอนีซุสหรืออย่างที่เธอประกาศตัวเองอย่างภาคภูมิว่าเป็นลูกหลานมรดกอีเดอเซีย ผู้แข็งแรงแต่สวมบรากับกางเกงวอร์มเท่านั้น เดินออกมาจากห้องพักด้วยใบหน้าสดใสแบบคนที่พลังชีวิตพุ่งขึ้นมาใหม่ทันทีที่รู้ว่ากำลังจะได้กลับฝั่ง เธอสูดลมหายใจแรงเหมือนจะดื่มกลิ่นทะเลให้หมดทั้งท้อง แล้วพูดเสียงดังชัดเต็มอารมณ์ว่า “ฉันอยากพักผ่อนจะแย่แล้วเว้ย จะลงดินสักที!”

โมนีก้าเลยหัวเราะเบา ๆ เพราะความกวนประสาทของเด็กบ้านนั้นยังคงไม่ลดลงแม้จะผ่านการเกือบตายมาหลายรอบแล้วก็ตาม ส่วนซูกิก็ยักไหล่พร้อมยิ้มมุมปากตามสไตล์คนเท่ที่ไม่ยอมรับว่าแอบดีใจเหมือนกันที่ได้เจอแผ่นดินอีกครั้ง

อาดิตที่นั่งหลังพวงมาลัยเรือในห้องควบคุม หันมาโบกมือให้พวกเธอแบบคึกคักเหมือนเพิ่งดื่มกาแฟสิบแก้ว เขาพูดด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงอินเดีย–อินโดที่ฟังแล้วอบอุ่นเหมือนแสงตะวันแรกของเช้า “Good morning, ladies! We are almost there. Just a little more and you’ll see Ketapang’s sweet coast, alright? Your trip with Captain Adit the Great… is coming to a glorious end!”

น้ำเสียงของเขาช่างเปี่ยมไปด้วยความคะนอง ความภูมิใจ และความเป็นกันเองที่ทำให้โมนีก้ากับซูกิหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างช่วยไม่ได้ อาดิตอาจจะขี้โม้ไปหน่อย ชอบออกรายการร้องเพลงแบบมโนอยู่เรื่อย แต่เมื่อถึงเรื่องขับเรือ โดยเฉพาะขับเรือหนีอสุรกายขั้นเทพ เขาเก่งจริงแบบไม่ต้องสงสัย มีแค่กัปตันเฮฮาบ้าพลังอย่างเขาเท่านั้นที่พาพวกเธอฝ่าม่านหมอกของทวารกาออกมาแบบไม่บุบสลาย แถมยังขับรวดเดียวให้ถึงก่อนกำหนดด้วย

“เขาเก่งจริง ๆ นั่นแหละ” ซูกิพึมพำพลางเดินไปล้างหน้า

“แต่โม้จริงด้วย เอาซะฉันเริ่มฟังสำเนียงอินเดียได้ละเนี้ย” โมนีก้าเติมด้วยเสียงล้อเลียนเบา ๆ

“ฉันว่าเขาหล่อดีนะ” ลูกสาวมรดกอีเดอเซียพูดจนโมนีก้ากับซูกิหันขวับ! ฮ่ะ?! 

“โม้คือพลังชีวิตของผมเลยนะ!” อาดิตหันมาตะโกนตอบหน้าตาเฉยด้วยเสียงอังกฤษเต็มขั้น อ้าว!! ไอ้หมอนี้มันกวนตีนมาตลอดเราะ

ทั้งสามสาวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะพร้อมกัน เมื่อเรือเริ่มแล่นเข้าใกล้เงาของภูเขาและกลิ่นดินแผ่นดินใหญ่ก็เริ่มรุนแรงขึ้นทีละน้อย และท้องฟ้าเหนือพวกเธอก็ค่อย ๆ เปลี่ยนจากสีเทาเข้มมาเป็นสีทองอ่อนแห่งรุ่งสาง การเดินทางที่ผ่านทั้งความกลัว ความเหนื่อย ความตื่นเต้น และความหวังกำลังจะสิ้นสุดลง เพื่อเริ่มต้นวันใหม่ที่เต็มไปด้วยงานมหาโหดซึ่งชื่อว่า The Grand Brumalia 2025

ถึง สัก กะ ที โว้ยกหยฟง่นเอมำหงวเดส่าอำงกเ

[TGC-10] อัสทริก เดวอน ซูกิ

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)