[บันทึกการเดินทาง] โค่นแผนลับคืนเดือนดับแดนแสงเหนือ

บันทึกการเดินทาง: โค่นแผนลับคืนเดือนดับแดนแสงเหนือ

✦ THE PROPHECY ✦

บุตรแห่งราตรี ผู้ถือกำเนิดจากเงา

บัดนี้ ถูกพันธนาการ ด้วยอุบายมืด

ณ เมืองเหนือสุด ดินแดนแห่งหิมะและแสงเหนือ

ในรังแห่งอสรพิษ ที่ไร้ซึ่งเงา

เลือดแห่งเทพี จักถูกแปลงเปลี่ยน

ร่างมนุษย์สูญสิ้น เหลือเพียงปีศาจร้าย

วีรบุรุษแห่งโอลิมปัส จงเร่งฝีเท้า

ยามราตรีไร้จันทร์ ใกล้ย่างเข้าสู่วสันต์

เมื่อนั้น ความมืดจักครอบงำทั่วแดน


- - - - - - - - - - - - - - - ✦ - - - - - - - - - - - - - - -

✦ PARTY ✦

 

- - - - - - - - - - - - - - - ✦ - - - - - - - - - - - - - - -

✦ INWARDNESS ✦

การเดินทางทำภารกิจของเดมิก็อดอินโทรเวิร์ทสามคน ที่แม้แต่ผมยังสงสัย ว่าตลอดภารกิจนี้... แต่ละคนจะพูดกันคนละกี่ประโยค..เฮ้อ...ผมต้องคิดถึงแฟนผมมากแน่ ๆ

By Mackenzie C. Lincoln

VAC

Mackenzie BELIEVER

 

Page I

-18.01.25-

“มาแล้ว ขอโทษที่ให้รอ”

หลังกลับจากย่านโซโห แมคเคนซีก็มาหาเพื่อนร่วมทีมตามจุดที่นัดไว้ เดมิก็อดสาวสองคนนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งภายในร้านท่ามกลางกลิ่นกาแฟหอมอบอวล

“ไม่เป็นไร ยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงกว่ารถไฟจะออก ธุระเรียบร้อยดีไหม”

คีธยิ้มให้เล็กน้อยหลังแมคเคนซีนั่งลงข้างเธอ ชายหนุ่มจึงพยักหน้าแทนคำตอบ

“เรียบร้อยแล้ว รถไฟออกบ่ายสามกว่าใช่ไหม ระหว่างนี้มีแพลนทำอะไรหรือเปล่า“

แมคเคนซีหยิบตารางการเดินทางที่เขียนสรุปเอาไว้ในสมุดจดออกมาดู กว่าจะได้เวลาขึ้นรถไฟ พวกเขายังมีเวลาว่างกว่าสามชั่วโมงเลยทีเดียว

”ฉันกับคุณซูคุยกันแล้ว พวกเราจะ——“

Rrrrrr ! Rrrrr !

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นท่ามกลางวงสนทนา แม้ตอนแรกจะไม่แน่ใจว่าใช่เสียงเรียกเข้าของตนหรือไม่เนื่องจากไม่ได้ใช้เครื่องมือสื่อสารตอนอยู่นอกค่ายเป็นเวลานาน แต่จากระบบสั่นของตัวเครื่องทำให้แมคเคนซีต้องรีบหยิบสมาร์ทโฟนไฮโดร เอ็กซ์ขึ้นมาดูชื่อคนโทรเข้า (ซึ่งก็คงมีอยู่คนเดียว ณ ตอนนี้) ก่อนจะผงกศีรษะน้อย ๆ เป็นเชิงขอโทษเพื่อนร่วมทีมที่ต้องขัดจังหวะการพูดของเธอ จากนั้นจึงรีบลุกไปตรงอีกมุมของร้านที่โต๊ะยังว่างอยู่

“ดีน ? เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”

เมื่อกดรับสายแล้วก็รีบถามคู่สนทนาทันที พวกเขาเพิ่งแยกกันไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำเลยอดสงสัยระคนกังวลใจไม่ได้ว่าอีกฝ่ายเจอเรื่องอะไรเข้า แต่คำตอบของดีนก็ทำให้แมคเคนซีเบาใจและอมยิ้มออกมาน้อย ๆ

“ฉันจะว่าอะไรนายได้ มันแน่นอนอยู่แล้วว่านายต้องคิดถึงฉัน…และฉันก็คิดถึงนายเหมือนกันที่รัก”

ยิ่งได้ฟังสิ่งที่ดีนสารภาพก็ยิ่งรู้สึกใจเต้นขึ้นมา รีบเม้มริมฝีปากซ่อนรอยยิ้มไว้ก่อนที่มันจะฉีกไปถึงใบหูเสียก่อน ให้ตายสิ…ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนตัวเองย้อนวัยไปในช่วงไฮสคูลสมัยปั๊บปี้เลิฟโทรจีบกับแฟนยังไงยังงั้น

“เจอแล้วล่ะ รอเวลาขึ้นรถไฟอยู่ แล้วนายล่ะ ถึงไหนแล้ว”

ค่อยยังชั่วที่อีกฝ่ายเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่อย่างคงได้ยืนยิ้มโง่ ๆ อยู่คนเดียวแน่ ๆ ดีนกำลังขึ้นรถไฟใต้ดินไปแกรนด์เซ็นทรัล แมคเคนซีสังเกตได้ว่าเสียงรอบข้างจากปลายสายเงียบลงกว่าก่อนหน้า

“อืมฮึ ได้สิ แต่ถ้าเราคุยนาน ๆ แบตมือถือจะหมดไปก่อนไหม”

เดมิก็อดหนุ่มรับปากเมื่อคนรักบอกให้ช่วยอยู่คุยด้วยจนกว่าอีกฝ่ายจะไปถึงแกรนด์เซ็นทรัล แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอดกังวลเรื่องแบตเตอรี่ของสมาร์ทโฟนรุ่นที่ตนเองใช้อยู่ไม่ได้ ถึงจะบอกว่ามีอายุการใช้งานเดือนนึงก็ตาม แต่ถ้าหากเขาใช้งานมันหนักเกินไปล่ะ

“วาร์ปงั้นเหรอ ถ้านายทำได้จริงก็ดีสิ”

เขาหัวเราะน้อย ๆ กับการหยอกล้อของอีกฝ่าย แต่หากทำได้เขาก็อยากให้ดีนวาร์ปมาเสียตอนนี้เลย ไม่ต้องรอจนกระทั่งมือถือแบตหมดด้วยซ้ำ

เสียงผู้คนเซ็งแซ่ดังขึ้นจากปลายสายอีกครั้ง ดีนถึงแกรนด์เซ็นทรัลแล้ว คงได้เวลาต้องบอกลากันจริง ๆ เสียที แมคเคนซียิ้มออกมาอีกครั้งหลังได้รับคำอวยพรจากคนรัก คำว่า “นายจะไม่เป็นไร” ช่วยเติมกำลังใจที่คล้ายจะมอดลงตลอดเวลาได้มากมายเหลือเกิน

“นายก็เหมือนกันดีน เดินทางปลอดภัย ขอให้ภารกิจสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี รอฉันนะที่รัก แล้วฉันจะรีบกลับ”

แมคเคนซีรอให้อีกฝ่ายกดวางสายไปก่อนแล้วจึงผละมือที่ถือสมาร์ทโฟนแนบใบหูอยู่ออกมามองหน้าจอเพียงเงียบ ๆ ครู่หนึ่ง ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมดีนถึงตั้งใจจะซื้อสมาร์ทโฟนขนาดนี้ การได้พูดคุยกันช่วยให้พวกเขารู้สึกเหมือนได้อยู่ใกล้ชิดกันมากขึ้นแม้จะไม่ได้อยู่เคียงข้างกันเหมือนที่ผ่านมาก็ตาม อย่างน้อยการได้ยินเสียงและส่งข้อความหากันก็น่าจะลดทอนความคิดถึงยามต้องห่างไกลกันได้บ้าง เรียวนิ้วกดแก้ไขชื่อของดีนที่เดดาลัสบันทึกไว้ให้ในตอนแรกแทนที่ด้วยคำว่า ‘Sweetie’ รอยยิ้มแห่งความสุขยังคงปรากฏบนใบหน้าขณะเดินกลับโต๊ะที่เพื่อนร่วมทีมนั่งรออยู่

.

.

.

“ก็ว่าไปทำอะไรกันที่โซโห ซื้อมือถือนี่เอง”

รูบี้เปิดบทสนทนาขึ้นเมื่อแมคเคนซีกลับมานั่งที่โต๊ะ ดวงตาทรงอัลมอนด์หรี่ลงเล็กน้อยจับจ้องอยู่ที่สมาร์ทโฟนในมือจนเดมิก็อดหนุ่มยิ้มเขินด้วยความประหม่า

“รุ่นใหม่ด้วยนี่นา ไฮโดร เอ็กซ์ใช่ไหม ก็ดีนะ มีมือถือแล้วก็ดี แลกเบอร์กับคอนแทกต์กันหน่อย เผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้ติดต่อกันได้”

คีธเองก็ตาไวไม่แพ้กัน เพียงแค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเป็นสมาร์ทโฟนรุ่นใด ดูท่าเธอจะตามข่าวสารเรื่องเทคโนโลยีอยู่ไม่น้อย คุณหมอสาวปัดหน้าจอสมาร์ทโฟนของตนที่เปิดพอดแคสฟังค้างไว้เข้าแอปพลิเคชั่นแชทเช่นเดียวกับรูบี้ที่หยิบสมาร์ทโฟนออกมา ทั้งสามคนใช้เวลาไม่นานในการบันทึกเบอร์โทรและไอดีแชทของแต่ละคนไว้

“มาต่อเรื่องก่อนหน้านี้กัน ฉันกับคุณซูคุยกันแล้วว่าพวกเราจะไปกินมื้อเที่ยงที่เลานจ์กันก่อน แล้วถ้าอยากซื้ออะไรเพิ่มเติมก็ค่อยไปหลังจากนั้น ไม่ก็ใช้เวลาพักผ่อนกันที่นั่นจนกว่าจะได้เวลาขึ้นรถไฟ”

ธิดาแห่งฮีบี้พูดถึงแผนการแบบสั้น ๆ ให้ฟัง คีธรับอาสาเรื่องการจองตั๋วรถไฟ เนื่องจากการเดินทางของพวกเขาใช้รถไฟเป็นหลักตั้งแต่นิวยอร์กจนกระทั่งถึงเมืองแวนคูเวอร์ของประเทศแคนาดา กว่าจะเปลี่ยนขบวนแต่ละครั้งก็กินเวลายาวนานข้ามคืน หญิงสาวชาวโรมจึงจองตั๋วแบบห้องส่วนตัวที่สามารถรองรับผู้โดยสารได้ 3-4 คนซึ่งเป็นตั๋วรวมแพ็คเกจการใช้เลานจ์ของสถานีรถไฟและมื้ออาหารทั้งสามมื้อไปในคราวเดียว แม้จะสะดวกสบายไม่ยุ่งยากแต่ก็ต้องยอมรับว่าเงินสำหรับการทำภารกิจที่คุณไครอนสนับสนุนมานั้นหมดไปกับค่าเดินทางเป็นส่วนใหญ่ ถึงอย่างนั้นแมคเคนซีก็คิดว่าคุ้มค่าหากมันจะทำให้พวกเขาถึงจุดหมายอย่างรวดเร็ว แม้ว่าหลังจากนี้เขาจะต้องทานฟาสต์ฟู้ดหรืออาหารสำเร็จรูปตลอดช่วงที่อยู่ในแคนาดาก็ตาม

“โอเค เอาตามนั้น งั้นไปกันเลยแล้วกัน”

แมคเคนซีพยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นพวกเขาก็ออกจากร้านกาแฟไปทานมื้อเที่ยงที่เลานจ์ของสถานีเพนน์ หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วก็ไปซื้อของจำเป็นต่าง ๆ ที่ยังขาดเหลือที่ร้านสะดวกซื้อ และใช้เวลาที่เหลืออยู่พักผ่อนรอเวลาจนกระทั่งรถไฟแอมแทรคขบวนที่จะมุ่งหน้าไปยังชิคาโกจอดเทียบชานชาลา

.

.

.

-03:40PM.-

รถไฟเริ่มออกเดินทางตรงตามเวลาที่ระบุไว้ ภายในห้องส่วนตัวผู้โดยสารแบ่งออกเป็นสองส่วน แต่ละส่วนประกอบด้วยเตียงนอนที่มีชั้นบนและล่าง ซึ่งชั้นล่างสามารถปรับเป็นเก้าอี้ได้ นอกนั้นก็มีเก้าอี้อีกสองตัว และห้องน้ำที่เป็นห้องอาบน้ำในตัวสองห้อง พวกเขาตกลงกันว่าให้แมคเคนซีนอนตรงฝั่งที่มีประตูห้องโดยสาร ส่วนคีธกับรูบี้นอนตรงฝั่งถัดเข้าไปด้านใน เมื่อแบ่งพื้นที่เป็นสัดส่วนกันเรียบร้อยแล้วทั้งสามคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนตามมุมของตนเองแล้วค่อยมาเจอกันอีกครั้งเมื่อถึงเวลามื้อเย็น คีธเลือกจะฟังพอดแคสอยู่ในห้อง ส่วนรูบี้บอกว่าเธอจะออกไปเดินสำรวจห้องต่าง ๆ ในขบวนรถไฟ และแมคเคนซีก็ออกมานั่งตรงคาเฟ่ชมวิวไปเรื่อยเปื่อย

Mackenzie  :  รถไฟออกแล้ว ห้องนอนค่อนข้างแคบนิดหน่อย แต่ก็น่าจะนอนสบายดีนะ

หนุ่มอังกฤษหยิบสมาร์ทโฟนมาพิมพ์ข้อความโดยไม่ลืมที่จะแนบรูปห้องโดยสารส่งหาคนรักที่เขาเพิ่งมารู้ภายหลังจากที่อีกฝ่ายส่งข้อความมาบอกว่าเมื่อไปถึงแกรนด์เซ็นทรัลแล้ว แทนที่จะได้เดินทางไปยังเมืองนีออมตามแผนก็กลับถูกเจ้าหน้าที่ในสถานีเฮเฟตัสเรียกตัวเอาไว้เสียก่อน ดูเหมือนว่าดีนจะถูกไหว้วานให้ทำงานที่สถานีรถไฟจนต้องเลื่อนกำหนดการเดินทางออกไปอีกหน่อย

Mackenzie  :  ฉันคงถึงชิคาโกพรุ่งนี้ช่วง 10 โมงเช้า

Mackenzie  :  เรื่องงานพยายามเข้าล่ะ ฉันเป็นกำลังใจให้

ส่งไปอีกข้อความแล้วก็วางสมาร์ทโฟนลงบนโต๊ะ หากเทียบกันแล้ว การเดินทางครั้งนี้ดูจะเงียบเหงาไปถนัดตาเมื่อไม่มีดีนช่างจ้อมาคอยป่วนอยู่ข้าง ๆ เหมือนทุกครั้ง แมคเคนซียิ้มบาง ๆ แล้วโคลงศีรษะเล็กน้อยเมื่อนึกถึงหนุ่มบุตรแห่งโพไซดอน

 ‘เอาเถอะ…วันวันนึงมันผ่านไปไวจะตาย อีกไม่นานก็คงได้กลับไปเจอกันแล้ว’

‘หวังว่าอย่างนั้นนะ…’

สรุปสถานการณ์

เริ่มออกเดินทางจากนิวยอร์กไปเปลี่ยนขบวนรถไฟที่ชิคาโก

✿ Elli

Mackenzie BELIEVER

 

Page II

-19.01.25-

เช้าวันรุ่งขึ้นแมคเคนซีถูกปลุกด้วยเสียงประกาศตามสายของรถไฟ เมื่อหยิบสมาร์ทโฟนดูก็เห็นข้อความจากคีธส่งมาว่าเธอกับรูบี้รออยู่ที่โบกี้ห้องทานอาหาร ดูเหมือนเขาจะตื่นสายที่สุดในกลุ่มซะแล้ว เดมิก็อดหนุ่มจึงรีบลุกไปจัดการธุระส่วนตัวยามเช้าแล้วออกจากห้องโดยสารมาสมทบกับเพื่อนร่วมทีม

“อรุณสวัสดิ์”

เอ่ยทักทายเดมิก็อดสองสาวเพียงสั้น ๆ บนโต๊ะมีเพียงแก้วกาแฟดำกับชาร้อนที่ยังไม่พร่องไปเท่าไหร่

“อรุณสวัสดิ์ศิษย์น้องขี้เซา”

รูบี้เหลือบตาขึ้นมองแล้วผงกศีรษะลงเล็กน้อย แมคเคนซีเลิกคิ้วกับคำต่อท้ายที่คาดเดาจากสีหน้าเรียบเฉยของผู้พูดไม่ออกว่าเป็นเชิงตำหนิหรือหยอกล้อกันแน่

“อรุณสวัสดิ์คุณลินคอล์น เมื่อคืนหลับสบายไหม”

คีธส่งยิ้มให้เล็กน้อยเหมือนเคยแล้วถามขึ้นขณะผู้มาใหม่นั่งลงด้านข้างธิดาแห่งแอรีส

“สบายดี แต่กว่าจะหลับได้ก็สักพักนึง พวกคุณกินมื้อเช้ากันหรือยัง”

เท่าที่จำได้แมคเคนซีนอนมองเพดานรถไฟอยู่นานสองนานทีเดียว จนกระทั่งคีธที่นั่งหันหลังฟังพอดแคสอยู่ตรงเก้าอี้ลุกไปเข้านอนตามรูบี้ที่หลับไปตั้งแต่หัวค่ำ แล้วเขาก็ผล็อยหลับไปตอนไหนไม่รู้

“เท่าที่เห็น ไหน ๆ ก็มาพร้อมหน้าแล้ว กินด้วยกันเลยก็ดีนะ”

ธิดาแห่งฮีบี้เรียกพนักงานมาสั่งอาหาร แล้วมื้อเช้าของพวกเขาก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเรียบง่าย นี่เป็นสิ่งที่แมคเคนซีสังเกตเห็นอย่างนึง นั่นคือแม้ว่าสมาชิกในทีมแต่ละคนจะมีช่วงเวลาส่วนตัว แต่ก็มักจะทานอาหารร่วมกันเสมอ พวกเขาจึงใช้เวลานี้พูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็นต่าง ๆ

.

.

.

รถไฟแอมแทรคจอดเทียบยูเนี่ยนสเตชั่นเวลา 10 โมง 12 นาทีตามที่ตารางระบุไว้ ตอนนี้พวกเขามาถึงเมืองชิคาโกแล้ว แมคเคนซีมองภาพรอบตัวหลังเข้ามาภายในสถานีด้วยความรู้สึกคิดถึง เมื่อช่วงปลายปีที่แล้วเขาก็มาต่อรถไฟที่นี่เพื่อไปเที่ยวบ้านดีนที่ซานอันโตนิโอ ไม่นึกเลยว่าจะได้กลับมาอีกครั้งเพื่อเป็นทางผ่านในการทำภารกิจ

หลังทานมื้อเที่ยงที่เลานจ์เรียบร้อยแล้ว คีธบอกว่าจะนั่งอยู่ต่อ เมื่อเช้าเธอได้รับโทรศัพท์จากคนที่สถานพยาบาลทางค่ายซึ่งโทรมาปรึกษาอาการป่วยองเดมิก็อดเด็ก คุณหมอสาวคงยังเป็นห่วงอยู่จึงน่าจะใช้ช่วงเวลานี้โทรกลับไปติดตามผล แมคเคนซีกับรูบี้จึงออกมาเดินเที่ยวเล่นแถวนั้นก่อน กว่ารถไฟที่จะมุ่งต่อไปยังซีแอตเทิลจะออกเดินทาง พวกเขาก็ยังมีเวลาเกือบห้าชั่วโมง

“ศิษย์น้อง นายว่าเงินเท่านี้จะพอยาไส้พวกเราไปได้สักกี่วัน”

รูบี้ถามขึ้นมาระหว่างที่พวกเขาเดินเตร่ไปตามถนนหลังจากแลกเงินตรงธนาคารใกล้ ๆ สถานี

“ก็คงหลายวันอยู่ เรทเงินก็ไม่ต่างจากที่นี่เท่าไหร่ ถูกกว่าด้วยซ้ำ”

แมคเคนซีคำนวณจำนวนเงินที่แลกมาในใจ จากที่หาข้อมูลมาแม้ค่าเงินของแคนาดาจะถูกกว่า แต่ค่าใช้จ่ายในแคนาดาจะสูงกว่าอเมริกานิดหน่อย เมื่อเย็นวานพวกเขาจึงแบ่งเงินที่เหลือไว้เป็นสองส่วน ส่วนนึงแลกไว้ใช้ในแคนาดา และอีกส่วนนึงไว้ใช้ตอนขากลับและยามฉุกเฉิน

“แต่ยังไงก็ต้องประหยัดไว้ก่อน…นานจริง หมอคีธยังจะมาอยู่ไหม”

ใบหน้าสวยตามฉบับสาวเอเชียของรูบี้ง้ำงอเล็กน้อยเมื่อดูเวลาจากสมาร์ทโฟน ก่อนออกมาคีธนัดกับพวกเขาไว้ว่าเมื่อคุยธุระเสร็จแล้วจะตามมาเพื่อเดินไปดูตึกวิลลิสซึ่งได้ชื่อว่าเป็นตึกที่สูงเป็นอันดับสามของอเมริกาและขึ้นไปดูหอสังเกตการณ์สกายเด็คด้วยกัน

“เดี๋ยวก็คงมา รออีกแป๊บนึงเถอะ”

แมคเคนซีบอกด้วยท่าทีสบาย ๆ ด้วยคิดว่ายังเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมง จากตรงนี้เดินไปยังตึกวิลลิสใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ แต่คนที่ค่อนข้างเคร่งครัดเรื่องการตรงต่อเวลาอย่างธิดาแอรีสผู้นี้คงไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่

“กี้ !!”

เสียงร้องแหลมเล็กทว่าไม่ดังนักดังขึ้นมาจากที่ไหนสักแห่ง แต่ก็สามารถสะกดฝีเท้าของเดมิก็อดทั้งสองให้หยุดชะงักงัน

“ศิษย์น้อง…ได้ยินเหมือนกันหรือไม่”

มือเรียวเล็กของรูบี้กระชับกระบี่สัมฤทธิ์ที่คาดอยู่ตรงเอวแน่น ดวงตาทรงอัลมอนด์มองหาที่มาของเสียงนั้น

“อืม….”

แมคเคนซีเพียงแค่ครางในลำคอแล้วพยักหน้ารับ ทั้งคู่ลดเสียงฝีเท้าเบาลงจนไม่ต่างกับพวกย่องเบา เมื่อเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงชัดขึ้น

“ชู่ว…เงียบเสียเจ้าตัวเขียวชั้นต่ำ รับรองว่าข้าจะใช้ประโยชน์จากเจ้าอย่างคุ้มค่าเชียวล่ะ”

“กี้ !!  กี้ !!”

ภายในตรอกแคบปรากฏร่างหญิงชราคนหนึ่งแผ่นหลังโก่งโค้งนั่งยอง ๆ อยู่ตรงมุมตึก มือเหี่ยวย่นของเธอกำบางอย่างที่กำลังดิ้นรนขัดขืนเอาไว้แน่นราวกับจะบีบให้ขาดใจคามือ เมื่อดูจากชุดที่สวมใส่และผิวหนังหุ้มกระดูกสีเขียวไพรผิดแปลกจากมนุษย์ทั่วไปแล้ว เหมือนว่าแมคเคนซีจะเคยเห็นผู้ที่มีรูปลักษณ์คล้าย ๆ กันนี้ที่ร้านขายสมุนไพรย่านซานอันโตนิโอมาก่อน

“แม่มด…..”

สิ้นเสียง ใบหน้ายับย่นซึ่งมีจมูกงองุ้มก็หันมาทางพวกเขา จึงทำให้เห็นสิ่งมีชีวิตในมือของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

“กี้ ! กี้ !!”

“ลูกก็อบลินนี่ นางแม่มดชั่วช้า ปล่อยเจ้าตัวจ้อยนั่นซะ !“

รูบี้เบิกตาโพลงเมื่อเห็นอสุรกายตัวน้อยร้องลั่นน้ำตาคลอเบ้าดวงตาสีดำสนิทกลมโตสุกใสชวนให้สงสาร ใบหน้างดงามบึ้งตึงด้วยความโกรธ

”ทำไมข้าต้องปล่อยเหยื่อที่ข้าเป็นคนเจอก่อน รู้หรือไม่ว่าทั้งลูกตา เลือดเนื้อ หรือแม้แต่กระดูกของก็อบลินย่อมนำมาใช้ปรุงยาได้ ว่าแต่พวกเจ้าเห็นร่างแท้จริงของข้างั้นรึ ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าก็เป็นเดมิก็อดน่ะสิ“

แม่มดเฒ่าลุกขึ้นชี้นิ้วมายังสองเดมิก็อดอย่างอวดดี อีกมือยังกำลูกก็อบลินแน่นไม่ยอมปล่อย

”โอหัง ! รังแกผู้อ่อนแอกว่าช่างหน้าไม่อาย วันนี้ฉันจะสั่งสอนให้รู้สำนึก !“

ยังไม่ทันที่แมคเคนซีจะประมวลผลคำพูดที่ราวกับบทหนังกำลังภายในจนครบถ้วน รูบี้ก็ชักกระบี่ออกมาแล้วพุ่งตัวไปยังแม่มดดำตนนั้นเสียแล้ว แต่เหมือนว่าหญิงเฒ่าจะชราเพียงแค่ร่างกาย การใช้เวทย์ของนางรวดเร็วว่องไวสวนทางมากนัก เพียงแค่ร่ายเวทย์ไม่กี่คำ กระบี่สัมฤทธิ์ในมือของธิดาแห่งแอรีสก็เหมือนถูกพลังที่มองไม่เห็นปัดให้หลุดจากมือของเธอและกระเด็นไปไกล

เมื่อเห็นท่าไม่ดี แมคเคนซีจึงหยิบคฑาเวทย์ที่อยู่ในกระบอกซูมซึ่งสะพายหลังอยู่ออกมา แล้วชี้ปลายคฑาที่มีแสงจากคบเพลิงสว่างวาบไปทางแม่มดดำตนนั้น

”เจ้า…บุตรแห่งเทพีเฮคาทีงั้นรึ“

ทันทีที่เห็นคฑาเวทย์ก็เหมือนจะสะกดหญิงชราให้ตะลึงงันแม้กระทั่งลืมสนใจลูกก็อบลินตัวน้อยซึ่งอาศัยจังหวะที่นางคลายมือดิ้นหลุดออกมาแล้ววิ่งไปหลบยังที่ปลอดภัย

”เจ้าก็เห็นคฑาเวทย์ของเขาแล้วนี่ ไปซะ ก่อนที่เทพีผู้เป็นนายของเจ้าจะไม่พอใจ“

รูบี้ที่ใช้พลังของสายเลือดแอรีสเรียกกระบี่ให้ลอยกลับมาในมือพูดขู่ ดูจากท่าทางเมื่อครู่เธอพร้อมจะสะบั้นแม่มดดำให้ขาดเป็นสองท่อนเสียด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดตอนนี้จึงยั้งมือไว้

”เทพีผู้เป็นนายของข้า ? นายของข้างั้นรึ อ๊าาาฮ่ะ ๆๆ น่าขันเสียจริง ! กับพวกแม่มดโง่งมตนอื่นน่ะใช่ แต่ไม่ใช่สำหรับข้าอีกต่อไป นายของข้าคือองค์จักพรรดิเพียงเท่านั้น และเจ้า ! บุตรแห่งเทพีเฮคาที พวกเจ้าคือเครื่องสังเวยชั้นดีที่ข้าจะนำไปมอบให้แด่ท่านผู้นั้น !“

แม่มดดำแผดเสียงหัวเราะเล็กแหลมจนแสบแก้วหูแล้วชี้นิ้วผอมบางจนเห็นข้อกระดูกปูดโปนมาทางแมคเคนซีพร้อมกับร่ายเวทย์บางอย่าง ทันใดนั้นโซ่ตรวนสีดำก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศแล้วพุ่งมาทางชายหนุ่มทันที

”ศิษย์น้องระวัง !“

ร่างเล็กของรูบี้วิ่งเข้าชนแมคเคนซีเต็มแรงจนเขาเซออกไปด้านข้าง แล้วก็เป็นเธอที่ถูกตรวนโซ่แข็งแรงนั้นพันร่างเอาไว้แทน

”นังหนูนี่แส่ไม่เข้าเรื่อง สงสัยข้าคงต้องจัดการเจ้าเสียก่อน“

หญิงชราดูจะหัวเสียไม่น้อยที่ถูกขัดขวาง ริมฝีปากเริ่มขยับบริกรรมคาถาอีกบท แล้วโซ่ก็เริ่มรัดร่างของรูบี้แน่นขึ้นจนใบหน้างดงามแสดงอาการเจ็บปวด

”จัดการยายก่อนน่ะสิไม่ว่า อินคันทาเร เฟลมมา มาจิกา !“

ลูกไฟถูกยิงออกจากคฑาคบเพลิงหลังแมคเคนซีร่ายเวทย์จบ แต่แม่มดเฒ่ากลับหลบได้อย่างง่ายดาย

”คิดจะกำจัดข้าด้วยเวทย์พื้นฐานของเจ้ารึ ฝันไปหรือเปล่า อึ้ก—!“

รอยยิ้มเยาะปรากฏขึ้นบนใบหน้าเหี่ยวย่น แต่เพียงไม่กี่อึดใจเสียงของนางก็เงียบไปเมื่อแมคเคนซีอาศัยจังหวะที่แม่มดดำหลบลูกไฟของตนวิ่งเข้าไปประชิดแล้วเก็บคฑาเวทย์เข้ากระบอกซูมก่อนจะใช้กระบี่สัมฤทธิ์ที่รูบี้แอบส่งให้ฟันเข้าที่ร่างตรงหน้าจนเกิดบาดแผลขนาดใหญ่

“เจ้า…..”

“ยายก็ลืมไปหรือเปล่า บุตรเทพีเฮคาทีไม่ได้ใช้เป็นแต่พลังเวทย์สักหน่อย”

สายเลือดเทพีแห่งเวทมนตร์ถอยออกมามองร่างของแม่มดดำที่ค่อย ๆ สลายกลายเป็นฝุ่นผงเช่นเดียวกับโซ่ตรวนที่อันตรธานหายไปเมื่อผู้ร่ายเวทย์ได้สิ้นชีวิตลง

“รูบี้ บาดเจ็บตรงไหนไหม”

แมคเคนซีรีบวิ่งกลับมาดูเพื่อนร่วมทีม สำรวจไปตามร่างแบบบางว่ามีแผลตรงไหนหรือไม่

“เฮอะ โซ่ของแม่มดชั่วช้านั่นไม่ระคายผิวฉันสักนิด”

รูบี้กอดอกมองไปยังตำแหน่งที่แม่มดดำเคยยืนอยู่ซึ่งตอนนี้เหลือเพียงอากาศธาตุเท่านั้น เมื่อสังเกตดูดี ๆ ร่างกายของหญิงสาวไม่มีแม้แต่ร่องรอยการถูกรัดแม้แต่น้อย จนแมคเคนซีตระหนักได้ว่าหรือนี่จะเป็นพลังพิเศษของสายเลือดแอรีสกันนะ

“ไม่เป็นไรก็ดี ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ แต่คราวหน้าอย่าทำแบบนี้ มันอันตรายไม่รู้หรือไง”

ได้ทีก็ดุสักหน่อย ก่อนจะยื่นกระบี่คืนให้ จะว่าไปแมคเคนซีก็เริ่มสนใจอาวุธชิ้นนี้ขึ้นมา คงเพราะมันไม่ใหญ่เทอะทะและน้ำหนักเบากว่าดาบสัมฤทธิ์ของเขาหลายเท่านัก เวลาใช้จึงให้ความรู้สึกคล่องตัวกว่ามาก หากมีเวลาว่างคงต้องคุยเรื่องนี้กับรูบี้เสียหน่อย

“ทำไมจะไม่รู้ ก็นายน่ะ มัวยืนบื้ออะไรอยู่ฮึ ! คราวหน้าก็หลบให้เร็วกว่านี้หน่อยสิ ไม่ได้การ…ฉันต้องฝึกความว่องไวให้ศิษย์น้องแล้ว”

ดวงตาทรงอัลมอนด์หรี่ลงมองคนที่เพิ่งดุตัวเองไป ก่อนจะตีเข้าที่แขนผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นศิษย์น้องไปผัวะนึงเป็นการลงโทษจนแมคเคนซีร้อง “อุ๊บ !” พร้อมดุกลับมาเป็นชุด

“แต่ก็แปลกนะ…ฉันเคยได้ยินว่าพวกแม่มดดำเคารพเทพีเฮคาทีนี่นา แต่แม่มดดำตนนี้พูดอะไรแปลก ๆ ที่ว่ามีนายเป็นจักรพรรดิ แล้วก็ยังเรื่องที่จะใช้บุตรแห่งเทพีเฮคาทีเป็นเครื่องสังเวยอะไรนั่นอีก”

เรียวคิ้วได้รูปขมวดมุ่น และพอได้ลองคิดตาม เดมิก็อดหนุ่มก็ถึงกับหน้าเครียด

'บางอย่างมันจะบังเอิญปะติดปะต่อกันได้พอดีไปไหม'

“เธอว่าที่แม่มดดำพูดมีส่วนเกี่ยวกับภารกิจของพวกเราหรือเปล่า อา…ให้ตายสิ ฉันดันส่งนางกลับบ้านเกิดไปแล้ว แบบนี้จะไปถามใครได้ล่ะ”

ถึงกับร้องออกมาด้วยความเสียดายที่ตนเผลอทำลายเบาะแสสำคัญที่บังเอิญเจอไปด้วยมือตนเอง แม้ไม่รู้แน่ชัดว่าเกี่ยวข้องกับการเดินทางครั้งนี้ของพวกตนไหม แต่หากมีสิ่งใดที่พอจะคว้าไว้ได้ก็ไม่ควรมองข้ามไปทั้งนั้น

“ถึงจะไว้ชีวิต ฉันว่านางก็คงไม่ปริปากบอกพวกเราอยู่ดี นี่อาจเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วก็ได้ เราไปจากตรงนี้กันเถอะ” 

ธิดาแห่งแอรีสเก็บกระบี่สัมฤทธิ์เข้าฝักพร้อมกับเดินนำออกไป แมคเคนซีจึงได้แต่ถอนหายใจบาง ๆ แล้วเดินตามเพื่อนร่วมทีมไปก่อนจะเจอคีธที่กำลังเดินมาทางนี้พอดี

“ขอโทษที่ช้า พอดีมีเคสอื่นมาปรึกษาเพิ่มเติมน่ะ พวกเธอดูเหนื่อย ๆ นะ…อย่าบอกนะว่าไปเที่ยวเรียบร้อยจนกลับมากันแล้ว ?”

เรื่องช่างสังเกตคงต้องยกให้คุณหมอประจำค่ายคนนี้จริง ๆ

”ยังไม่ทันได้ขยับตัวไปไหนก็เกิดเรื่องซะก่อน เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังระหว่างที่เดินไปตึกวิลลิสแล้วกัน“

คีธพยักหน้าเห็นด้วยกับที่รูบี้พูด จากนั้นทั้งสามคนก็เริ่มเดินทางไปยังตึกวิลลิสและสถานที่ท่องเที่ยงใกล้ ๆ นั้น

.

.

.

“กี้ ! กี้~!”

ร่างของก็อบลินน้อยโผล่ออกมาจากที่ซ่อน ฝีเท้าเล็ก ๆ วิ่งตามกลุ่มของแมคเคนซีไปสุดกำลังโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว

ตื่นรู้ +2  :  จากการพิชิต แม่มดดำ เป็นครั้งแรก

สินสงคราม [LUK 100]  :  น้ำยาเวทมนตร์

สรุปสถานการณ์

มาถึงชิคาโก รอต่อรถไฟขบวนที่จะมุ่งหน้าไปซีแอตเทิล

Mackenzie BELIEVER

 

Page III

-19.01.25-

หลังจากเดินเที่ยวรอบ ๆ แล้ว ทั้งสามคนก็กลับมาพักผ่อนกันที่เลานจ์ของสถานีเพื่อรอเวลาต่อรถไฟ ไม่รู้คิดไปเองไหมว่าตลอดเวลาที่พวกเขาไปที่ต่าง ๆ แมคเคนซีรู้สึกเหมือนกำลังถูกจับตามองจากอะไรสักอย่างอยู่ตลอด เพียงแต่หาที่มาของสายตาคู่นั้นไม่เจอจนสงสัยว่าตนเองจะระแวงมากเกินไป สุดท้ายจึงปล่อยผ่านและโฟกัสกับการถ่ายรูปสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ ด้วยมือถือแทน จะได้มีรูปให้ดีนดูบ้างเวลาแชทคุยกัน ซึ่งบางที่ก็สวยมากเสียจนอยากชวนมาด้วยกันอีกรอบ ถึงแม้ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเคยมาแล้วหรือยังก็ตาม

“กรี๊ดดด ! หนู ! มีหนูอยู่ในนี้ด้วย !”

เสียงผู้โดยสารหญิงคนหนึ่งหวีดร้องขึ้นมา เรียกความสนใจจากคนรอบข้างไม่น้อย รวมถึงพวกแมคเคนซีด้วย เมื่อหันไปมองยังต้นเสียงก็เห็นว่าอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกันนี่เอง

“ขอโทษนะคะ คุณผู้โดยสาร ไม่ทราบว่าเห็นหนูตัวนั้นตรงไหนคะ”

พนักงานสาวประจำเลานจ์รีบวิ่งมาสอบถาม ผู้โดยสารคนนั้นจึงชี้ไปตรงโซฟาซึ่งอยู่ไม่ห่างจากพวกเขาทั้งสามมากนัก พอมองตามไปก็เหมือนจะเห็นเจ้าตัวปัญหาแวบ ๆ แต่ทำไมเหมือนจะเห็นเป็นสีเขียว ๆ กันนะ

“กี้ !”

“เฮ้ย !”

แล้วก็กลายเป็นแมคเคนซีที่ร้องออกมาบ้าง เมื่อเจ้าตัวเขียวที่เห็นอยู่ไว ๆ เมื่อกี้ปีนขึ้นโซฟามาโผล่อยู่ตรงข้างต้นขาเมื่อไหร่ไม่รู้แล้วใช้ดวงตาสีดำกลมโตแป๋วแหววมองเขา

“คุณผู้โดยสารก็เจอหนูด้วยเหรอคะ”

พนักงานสาวคนเดิมรีบวิ่งหน้าตื่นมาถาม แมคเคนซีจึงรีบกดหัวลูกก็อบลินตัวนั้นลงไปซุกอยู่ตรงมุมเบาะ ทำทีเป็นเป็นเอียงตัวเท้าข้อศอกกับพนักแขนเพื่อบังเอาไว้

“อ้อ ไม่ครับ ผมไม่เห็นเลย เมื่อกี้ผมแค่…ตกใจข้อความที่เพื่อนส่งมาเฉย ๆ”

บอกแล้วก็ชูสมาร์ทโฟนในมือให้ดูก่อนจะยิ้มให้ เป็นคำโกหกตื้น ๆ ที่พอจะคิดได้ในวินาทีนั้น

“เมื่อกี้คุณผู้หญิงคนนั้นอาจตาฝาดก็ได้ พวกเรานั่งตรงนี้กันมาตั้งนานยังไม่เห็นหนูเลยสักตัว”

คีธบอกด้วยน้ำเสียงเนิบ ๆ แล้วส่งยิ้มนุ่มนวลให้พนักงานเพื่อให้เธอคลายความกังวลลง

“แต่เมื่อกี้ฉันเห็นจริง ๆ นะ”

ผู้โดยสารคนเดิมเดินมาทางพวกเขาและยืนยันอีกครั้ง สีหน้าของเธอดูค่อนข้างเคลือบแคลงใจและเชื่อมั่นว่าตนเองไม่ได้ตาฝาด

“ถ้าเห็นแถวนี้คุณคงมองผิดจริง ๆ คุณอาจเห็นกระเป๋าเดินทางของฉันเป็นหนูก็ได้นะ”

รูบี้เพยิดหน้าไปยังกระเป๋าเดินทางของตนที่วางพิงโซฟาฝั่งตรงข้ามอยู่ ตรงพื้นมีส่วนนึงยื่นโผล่ออกมาจากมุมโซฟาเล็กน้อย ซึ่งหากมองไกล ๆ ก็คล้ายลำตัวของสัตว์เล็กจริง ๆ

“…..ก็เหมือนจริง ๆ ฉันคงมองผิดไปเอง ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เข้าใจผิดกัน”

เมื่อข้อสงสัยได้รับการคลี่คลาย หญิงผู้นั้นจึงกล่าวขอโทษแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น ส่วนพนักงานสาวก็กล่าวขอบคุณด้วยความรู้สึกโล่งใจที่เป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก่อนกลับไปประจำที่ของตน

“สัตว์เลี้ยงเหรอคุณลินคอล์น”

พอเหตุการณ์กลับเข้าสู่ความปกติ คีธจึงเริ่มต้นบทสนทนาขึ้นมา ดวงตาสีดำเหลือบชมพูแซฟไฟร์ของเธอหลุบมองตรงมุมเบาะโซฟาที่แมคเคนซียังคงเอาตัวบังไว้ถึงตอนนี้ 

“ไม่ ไม่ใช่ของผม เจ้าตัวนี้มาจากไหนก็ไม่รู้”

ชายหนุ่มที่ถูกทักรีบส่ายหน้ารัวแล้วขยับนั่งตัวตรง คราวนี้ทั้งสามคนจึงได้เห็นเจ้าก็อบลินตัวน้อยอย่างชัดเจน มันค่อย ๆ ขยับออกมาจากด้านหลังข้างลำตัวแมคเคนซี ดวงตากลมโตเหมือนอีทีไล่มองทีละคนก่อนจะส่งเสียงร้อง “กี้ !”

“นี่มัน…เจ้าตัวจ้อยที่โดนแม่มดดำจับตัวไว้ตอนนั้นนี่”

รูบี้ที่จด ๆ จ้อง ๆ อสุรกายตัวน้อยอยู่พักหนึ่งนึกขึ้นได้ ส่วนลูกก็อบลินที่ได้ยินดังนั้นก็รีบพยักหน้ารัว ๆ แล้วร้อง “กี้ ! กี้ !” ราวกับจะตอบคำถาม ไม่ก็ดีใจที่มีคนจำมันได้

“……อย่าบอกนะว่าตามพวกเรามาตลอดตั้งแต่ตอนนั้น”

แมคเคนซีขมวดคิ้วมุ่น ตรงกันข้ามกับเจ้าตัวเล็กที่พยักหน้าหงึก ๆ พร้อมรอยยิ้มกับเสียง “กี้ ! กี้ !” อีกรอบ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ได้คำตอบแล้วว่าความรู้สึกเหมือนมีคนจับจ้องอยู่ตลอดเวลาก่อนหน้านี้ไม่ใช่เรื่องคิดไปเอง

"น่ารักจริง ดูท่าเด็กคนนี้จะอยากเดินทางไปกับพวกเรานะ มีสมาชิกเพิ่มอีกคนคงไม่เป็นไรใช่ไหม"

คีธยิ้มกับท่าทางไร้เดียงสาของก็อบลินตัวน้อย จากที่คุยกันระหว่างเดินทางทำให้แมคเคนซีรู้ว่าคุณหมอสาวคนนี้ชอบเด็กเป็นพิเศษ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก มิเช่นนั้นเธอคงไม่เลือกเรียนเฉพาะทางด้านกุมารเวช แต่ก็ไม่นึกว่าจะเหมารวมไปถึงลูกอสุรกายด้วย

"ย่อมได้ แต่เรื่องเลี้ยงดูฉันขอปฏิเสธ ฉันไม่เคยคิดเลี้ยงสัตว์หรืออสุรกายแม้แต่น้อย"

รูบี้กอดอกแล้วเชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อย พอได้ยินดังนั้นเจ้าตัวเขียวก็ดูหงอยลงไปถนัดตา ธิดาแห่งแอรีสจึงพูดต่อ

"ในฐานะผู้มีพระคุณช่วยเจ้าตัวจ้อยจากการโดนรังแก นายสมควรรับลูกก็อบลินตนนี้ไว้นะศิษย์น้อง"

"หา ? ฉันเหรอ แล้วทำไมอยู่ ๆ มาโยนให้ฉันซะล่ะ"

แมคเคนซีถึงกับอ้าปากค้าง ชี้ตัวเองแบบงง ๆ 

"ฉันเห็นด้วยนะคุณลินคอล์น ฉันเองพอกลับค่ายก็คงยุ่งอยู่แต่ในสถานพยาบาล ไม่มีเวลาดูแล การมีก็อบลินเป็นคู่หูก็คงดีไม่น้อยเลยใช่ไหม"

คีธช่วยพูดเสริมอีกแรง เมื่อได้ยินคำว่า ‘คู่หู’ ก็ทำให้นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เมื่อช่วงปลายปีแมคเคนซีวางแผนไว้ว่าจะเดินทางไปอิธาการ์เพื่อจับกริมาลคินมาเลี้ยงไว้เป็นคู่หูสักตัว แต่กลับเจอภารกิจการเดินทางปาดหน้าเข้าเสียก่อนจึงต้องพับเก็บแผนการนั้นไป คิดแล้วก็เสียดายบรรดาของล่อแมว (?) ที่ซื้อมาอยู่ไม่น้อย ซึ่งตอนนี้คงต้องนอนแอ้งแม้งอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งของกระเป๋าสัมภาระไปก่อน ไหน ๆ ก็ไม่ได้ไปจับแมวตามที่ตั้งใจไว้แล้ว การรับเลี้ยงลูกก็อบลินสักตัวคงไม่ใช่เรื่องแย่อะไร ถือว่าเป็นการฝึกเลี้ยงสัตว์วิเศษเบื้องต้นไปก่อนแล้วกัน

"โอเค ผมเลี้ยงเองก็ได้…….ฉันแมคเคนซี ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าตัวเล็ก"

หลุบตาลงมองลูกก็อบลินที่เงยหน้ามองเขาอย่างมีความหวัง พอได้ยินว่าจะมีเจ้าของแล้ว เจ้าตัวเขียวก็ดูดีใจไม่น้อย หัวเล็ก ๆ ถูไถไปกับฝ่ามือใหญ่ของแมคเคนซีราวกับกำลังออดอ้อน…ซึ่งดู ๆ ไปแล้วก็น่ารักดีเหมือนกัน

.

.

.

-06:00PM.-

Mackenzie  :  ดีน นายดูนี่สิ ฉันได้อะไรมา

Mackenzie  :  Send picture

Mackenzie  :  ไม่ได้ไปจับกริมาลคิน แต่ได้ลูกก็อบลินมาเลี้ยงแทน

Mackenzie  :  นายว่าให้ชื่ออะไรดี

หลังจากรถไฟขบวนที่จะไปยังซีแอตเทิลเริ่มออกเดินทาง ตอนนี้ก็ผ่านมาแล้วเกือบสามชั่วโมง แมคเคนซีที่อยู่ในห้องโดยสารส่วนตัวหยิบมือถือมาถ่ายรูปลูกก็อบลินที่กำลังแทะขนมปังอย่างเอร็ดอร่อยส่งให้คนรักดู พอคิดว่าดีนจะตั้งชื่อสัตว์เลี้ยงคู่หูตัวแรกของเขาด้วยชื่อแปลก ๆ ที่มีคำว่า ‘ไข่’ ขึ้นต้นก็ส่ายหน้าแล้วหลุดขำออกมาเล็กน้อย ดูท่าเขาคงต้องตั้งชื่อให้เจ้าตัวเล็กเองซะแล้ว

“ศิษย์น้อง ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว”

รูบี้ที่เดินออกมาจากห้องนอนอีกฝั่งบอกเขาแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับคีธ

“โอเค เดี๋ยวตามไป ฉันออกไปข้างนอกก่อน ถ้าไม่อยากโดนจับได้แล้วถูกโยนออกนอกรถไฟก็ทำตัวเป็นเด็กดี อย่าส่งเสียงดังเข้าใจไหม”

แมคเคนซีพูดไล่หลังเพื่อนร่วมทีมแล้วหันมาบอกลูกก็อบลินที่เอียงคอมองด้วยความสงสัย พอได้ยินคำว่า ‘ถูกโยนออกนอกรถไฟ' เจ้าตัวเล็กก็สะดุ้งโหยงแล้วรีบขยับตัวไปอยู่ตรงมุมหัวเตียง กอดก้อนขนมปังที่ยังกินค้างไว้แน่น ใบหน้าเล็กพยักรัวเร็วแล้วร้อง “กี้ ๆ !” ราวกับเป็นคำตอบรับ ซึ่งแมคเคนซีก็หวังว่ามันจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูด

ช่วงเวลานี้กลุ่มคนเริ่มทยอยมาใช้บริการที่โบกี้ห้องทานอาหารกันบ้างแล้ว ซึ่งก็ตรงกับเวลาเสียงตามสายประกาศว่ารถไฟกำลังจะออกจากสถานีโคลัมบัสพอดี ระหว่างกำลังจะเดินไปหาโต๊ะว่างนั่ง กลุ่มของแมคเคนซีก็ถูกใครบางคนยืนขวางไว้เสียก่อน

“ไงพวก ! ข้าว่าพวกเจ้าอยากได้ความช่วยเหลือจากข้านะ”

ชายผิวสีตรงหน้ายิ้มยิงฟันขาวใส่ เมื่อพิจารณาจากการแต่งกายแล้วก็ดูตามยุคสมัยอยู่หรอก แต่คำพูดคำจา…จะว่าคุ้นเคยก็ไม่เชิงนัก เรียกว่าได้ยินบ่อยขึ้นตั้งแต่มาอยู่ที่ค่ายมากกว่า

“ที่คุณว่ามาก็ไม่ผิดหรอก ช่วยหลีกทางหน่อยได้หรือไม่”

รูบี้เงยหน้ามองชายร่างสูงตรงหน้า แทนที่อีกฝ่ายจะหลบให้โดยดีกลับหัวเราะออกมาด้วยเสียงป่วนประสาทยากแก่การพิมพ์ออกมาเป็นคำจนคนแถวนั้นหันมามองกันหมด

“ให้ตายสิยัยตัวเล็ก มุกของเธอมันฝืดซะยิ่งกว่าเค้กแห้ง ๆ ที่แช่ไว้ในตู้เย็นซะอีก คิดจะปฏิเสธความช่วยเหลือของโมมุสผู้นี้งั้นรึ”

ถึงจะถูกตอบกลับมาแบบนั้น แต่แมคเคนซีก็คิดว่าที่ฝืดเฝื่อนคือคำพูดของหมอนี่ต่างหาก รูบี้เหมือนจะหน้าแดงด้วยความโกรธที่ถูกเรียกอย่างนั้น ริมฝีปากสดสวยได้รูปกำลังจะต่อคำ แต่คีธก็วางมือลงบนไหล่เธอเสียก่อน

“โมมุส…ท่านคือเทพโมมุสอย่างนั้นเหรอ ขออภัยที่พวกเราเสียมารยาท ถ้ายังไงขอเชิญท่านไปนั่งคุยกับพวกเราก่อนไหม”

คุณหมอสาวเอ่ยเชื้อเชิญด้วยท่าทีใจเย็น พร้อมกับผายมือไปยังโต๊ะว่างที่พวกเขากำลังจะเดินไป

“ให้มันได้อย่างนี้ โชคดีนะที่ทีมของพวกเจ้ายังมีคนฉลาดอยู่”

ชายนามว่าโมมุสกล่าวพลางหรี่ตาลงมองรูบี้กับแมคเคนซี่อย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเดินนำไปนั่งตรงโต๊ะทานอาหารตัวว่างที่ห่างไกลจากผู้คน

“นั่น…เทพงั้นเหรอ เมื่อกี้เขาบอกว่าจะช่วยพวกเรา…?"

แมคเคนซีได้ทีก็ถามขึ้นมาเสียงเบา ขณะที่เดินตามไปนั่ง

"อืม…ลองฟังดูก่อน แต่ก็อย่าเชื่อถือมาก เทพโมมุสขึ้นชื่อเรื่องความปลิ้นปล้อนและชอบกลั่นแกล้งผู้อื่นไม่เว้นแม้แต่เทพด้วยกัน พวกเราต้องระวัง อย่าเผลอไปต่อปากต่อคำหรือปล่อยให้เทพผู้นั้นปั่นหัวเราได้"

คีธพยักหน้ารับเล็กน้อย ใบหน้ายังคงความเรียบเฉยไว้ได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย

"วาจาสามหาวเช่นนี้ยังเป็นเทพได้ ฉันก็เป็นเซียนได้เช่นกัน"

ส่วนรูบี้ก็ชักสีหน้าไปเรียบร้อย สีหน้าบ่งบอกว่า ‘เอาล่ะ…ฉันไม่ชอบหมอนี่ !’ ชัดเจน

“ชักช้าจริง ครึ่งเทพหรือครึ่งเต่ากันแน่”

โมมุสกอดอกมอง วาจาถากถางยังคงพ่นออกมาจากปากไม่หยุด แม้ว่าพวกเขาทั้งสามจะนั่งลงกันพร้อมหน้าแล้วก็ตาม

“เข้าเรื่องเถอะครับ ที่คุณบอกว่าพวกผมต้องการความช่วยเหลือจากคุณ…หมายถึงเรื่องอะไร”

แมคเคนซีที่นั่งอยู่ด้านข้างเทพโมมุสถามขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง ส่งผลให้เทพแห่งการเย้ยหยันหันมามองเขา ฝ่ามือหนาวางลงบนบ่าบุตรแห่งเฮคาทีแล้วตบเบา ๆ

“ใจร้อนเสียจริง ไม่มีอารมณ์ขันซะบ้างเลยหรือไง เรื่องที่ข้าพูดถึงก่อนหน้านั้น…ก็คือเรื่องที่เจ้าเพิ่งส่งยายแก่แม่มดดำกลับทาร์ทารัสไปยังไงล่ะ…”

วงสนทนาตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่ ซึ่งนั่นดูเหมือนจะทำให้เทพโมมุสพึงใจไม่น้อย ดวงตาคมเข้มกลอกมองเดมิก็อดทั้งสามทีละคนก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกราวกับรอที่จะเล่าช่วงไคลแมกซ์ของเรื่องอยู่

“พวกเจ้ากำลังเดินทาง ใช่ ! พวกเจ้ากำลังมุ่งหน้าไปทำภารกิจกันใช่ไหม แล้วก็สงสัยว่ายัยแม่มดที่เพิ่งเป็นศพไปมีส่วนรู้เห็นกับภารกิจของพวกเจ้าหรือเปล่า และข้า ! ข้านี่แหละที่ช่วยพวกเจ้าได้ ข้าสามารถช่วยให้พวกเจ้าได้พบกับแม่มดดำนั่นได้อีกครั้งราวกับลากคอนางกลับออกมาจากทาร์ทารัสเลยล่ะ”

คำบอกเล่าของผู้เป็นเทพทำให้แมคเคนซีหูผึ่งได้ไม่ยากเมื่อรู้ว่ายังพอมีหนทางที่จะหาเบาะแสเพิ่มเติมของภารกิจได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วางใจเสียทีเดียวจากคำเตือนเมื่อครู่ของคีธ

“แล้วท่านจะช่วยพวกเรายังไง”

เทพโมมุสหันมองเดมิก็อดหนุ่มแล้วแสยะยิ้มชวนขนลุก ราวกับรอให้ใครสักคนถามคำถามนี้อยู่แล้ว

“ยังไงน่ะเหรอ…ข้าก็จะให้เบอร์โทรติดต่อของนิโค เดมิก็อดรุ่นพี่ของพวกเจ้า เขารู้เส้นทางที่จะไปทาร์ทารัสดีเชียวล่ะ เมื่อพวกเจ้าไปถึงทาร์ทารัสแล้ว ก็ไปเค้นคอยัยแม่มดนั่นได้เลย อ้อ ! แต่ว่า…” เรียวนิ้วดีดเสียงดัง เป๊าะ ! ก่อนจะพูดต่อ “ห้าสิบดรักม่า…สำหรับคอนแทคของนิโค ไง…น่าสนใจใช่ไหมล่ะ”

วงสนทนาตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งเมื่อได้ฟังข้อเสนอของเทพที่อวดอ้างว่าสามารถช่วยพวกเขาได้ รูบี้ถอนหายใจดัง "เฮ้ออออ !" ออกมาแล้วหันมองออกไปนอกหน้าต่างที่แม้จะเป็นช่วงเย็นย่ำแต่พระอาทิตย์ก็ยังส่องสว่างกลางท้องฟ้า

"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ ข้อเสนอของท่านน่าสนใจมาก แต่น่าเสียดายที่พวกเราไม่มีเวลาขนาดนั้น"

ธิดาแห่งฮีบี้ส่งยิ้มละมุนให้และตอบเชิงปฏิเสธกลาย ๆ อย่างนุ่มนวล ซึ่งแมคเคนซีเองก็เห็นด้วยกับข้อนี้ ตามความเข้าใจของเขา ทาร์ทารัสคือสถานที่ซึ่งอยู่ลึกลงไปในใต้ภิภพและลึกยิ่งกว่านรกเสียอีก เหล่ายักษ์และอสุรกายล้วนแล้วถูกขังอยู่ที่นั่น ไม่เพียงแต่ไม่อาจคาดคะเนเวลาที่ใช้ในการเดินทางไปยังดินแดนนั้น นี่ยังไม่รวมการไปหาแม่มดดำที่เขาเพิ่งสังหารไปท่ามกลางฝูงสัตว์ร้ายซึ่งยากพอ ๆ กับการงมเข็มในมหาสมุทร และพวกเขาอาจกลับมาช่วยเด็กคนนั้นไม่ทันวันคืนเดือนมืดก็เป็นได้

“แปลว่าพวกเจ้าปฏิเสธความช่วยเหลือจากข้างั้นเรอะ โง่บรม เสียเวลาข้าจริง ๆ”

เทพโมมุสส่งเสียง “เหอะ !” ออกมาอย่างจงใจ สีหน้าแสดงออกถึงความดูแคลนพวกเขาอย่างไม่คิดปิดบัง

“ดื่มนี่ก่อนครับ น่าจะช่วยทำให้ท่านใจเย็นลงบ้าง…”

แมคเคนซีเลื่อนกระป๋องโคล่าเย็น ๆ ที่เพิ่งสั่งเมื่อครู่ไปตรงหน้าเทพโมมุส แล้วมองพนักงานเสิร์ฟเครื่องดื่มให้แต่ละคนจนครบ รอกระทั่งพนักงานคนนั้นเดินไกลออกไปจึงเริ่มพูดต่อ

“ที่จริงผมก็ไม่ได้คิดจะปฏิเสธซะทีเดียว แต่พูดตามตรงนะครับ ข้อมูลของท่านมันดูไม่ค่อยสมกับราคาที่พวกผมต้องจ่าย ไหน ๆ ท่านก็อยากช่วยเหลือพวกเราแล้ว ถ้าอย่างนั้นช่วยฟังข้อเสนอของผมบ้างได้ไหม”

“……หมายความว่าเจ้ากำลังจะต่อรองข้างั้นเรอะ น่าสนใจ ลองพูดมาสิ”

เทพโมมุสเลิกคิ้วพลางเปิดฝากระป๋องน้ำอัดลมจนได้ยินเสียงซู่ซ่าของแก๊สที่ถูกอัดไว้ภายในก่อนจะยกขึ้นดื่ม

“สิบดรักม่า…สำหรับคอนแทคของรุ่นพี่นิโค——”

“เฮ้ ! นี่มันกดราคากันนี่หว่า จากห้าสิบเหลือสิบดรักม่าหน้าด้าน ๆ เลยนะ !”

กระป๋องถูกวางกระแทกโต๊ะดัง ปึง ! ตามมาด้วยเสียงโวยวายของเทพโมมุส แมคเคนซีเพียงแค่ยกยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก แล้วพูดต่อราวกับไม่สนใจปฏิกิริยาไม่พอใจนั้น

ก็แน่ล่ะสิ…ตอนทำงานบาร์เทนเดอร์เขาเจอแขกขี้เมาจอมเกรี้ยวกราดมามากมาย เรื่องแค่นี้ถือว่าปกติสำหรับเขาไปแล้ว

“ช่วยฟังให้จบก่อนครับ สิบดรักม่า…สำหรับคอนแทคของรุ่นพี่นิโค สามสิบดรักม่า…สำหรับข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อภารกิจของพวกผม ห้าสิบดรักม่า…สำหรับการพาพวกผมไปที่แวนคูเวอร์ และแปดสิบดรักม่า…สำหรับพาพวกผมไปที่เมืองเยลโลวไนฟ์ภายในวันนี้ เป็นไงครับ…น่าสนใจขึ้นบ้างไหม”

แมคเคนซีนับนิ้วทีละนิ้วพร้อมกับพูดตัวเลือกไปทีละข้อจนครบ เขาไม่รู้หรอกว่าพวกเทพจะเอาดรักม่าไปทำอะไร แต่สำหรับเขาแล้ว เงินดรักม่าแต่ละเหรียญหายากยิ่งกว่าเงินดอลลาร์เสียอีก หากจำเป็นต้องใช้นอกจากการดีดขึ้นไปบนอากาศเพื่อติดต่อกับดีนผ่านช่องทางไอริสแล้ว เขาก็อยากจะใช้มันอย่างคุ้มค่าที่สุด

“ตัวเลือกเยอะเหลือเกินนะ แล้วเจ้าไม่กลัวว่าข้าจะโกงไม่ทำตามข้อตกลงหลังจากรับดรักม่าของเจ้าไปแล้วรึ”

แมคเคนซีส่ายหน้าเล็กน้อย มือก็ถือช้อนคนดาร์คโกโก้ในแก้วตรงหน้าตนเองให้อุ่นไปด้วย

“ไม่ครับ ผมว่าท่านมีเกียรติพอ และผมจะจ่ายก็ต่อเมื่อท่านทำหน้าที่ของท่านเสร็จแล้ว”

“แล้วข้าจะมั่นใจได้ยังไงว่าเจ้าจะไม่โกงข้า”

สิ้นคำถามนั้น แมคเคนซีก็ยิ้มขำออกมาเล็กน้อย ให้ตายสิ…นี่เขากำลังถูกเทพที่ได้ชื่อว่าเป็นจอมกลั่นแกล้งระแวงว่าจะบิดค่าจ้างงั้นเหรอเนี่ย

“ท่านวางใจเถอะครับ ผมเพียงแค่เสนอข้อต่อรองเพื่อประโยชน์สูงสุดของทั้งสองฝ่าย การคุยธุรกิจก็เป็นแบบนี้ หากไม่พอใจจะไม่ตอบรับก็ย่อมได้….”

บุตรแห่งเฮคาทีเงียบเพื่อทิ้งช่วงไปเล็กน้อย ดวงตาสีฮาเซลสบมองเข้ากับดวงตาคมเข้มของผู้ที่นั่งด้านข้าง

“ได้เวลาเลือกแล้วครับ เทพโมมุส”

สรุปสถานการณ์

-รับลูกก็อบลินเป็นสัตว์เลี้ยง

-ขึ้นรถไฟขบวนที่จะไปยังซีแอตเทิล

เสนอข้อต่อรองกับเทพโมมุส 

(เลือก 1 ข้อ หากไม่เลือกเลยถือว่าไม่รับข้อต่อรอง)

1. 10 ดรักม่า - คอนแทคของรุ่นพี่นิโค 

2. 30 ดรักม่า - ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อภารกิจ

3. 50 ดรักม่า - พาไปที่แวนคูเวอร์ (ภายในวันนี้ตามโรล…19 ม.ค.)

4. 80 ดรักม่า - พาไปที่เมืองเยลโลวไนฟ์  (ภายในวันนี้ตามโรล…19 ม.ค.)

HEROES (วีรบุรุษผู้โปรดปราน)  :  โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +25 (เทพโมมุส)

มอบของ  :  โคล่า (เทพโมมุส)

✿ Elli

Mackenzie BELIEVER

Page IV

-19.01.25-

“ชิ แต่ละข้อ ถ้าข้าช่วยพวกเจ้าทำภารกิจ ซุสคงจะเอาข้าตายแน่ !!”

หลังจากฟังข้อเสนอของแมคเคนซีแล้ว เทพโมมุสก็กล่าวทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนที่ร่างจะหายไป เหลือทิ้งไว้เพียงแค่โคล่ากระป๋องที่ยังไม่พร่องไปจากเดิมเท่าไหร่

“กะไว้แล้วเชียว อุ๊บ ! ทำอะไรของเธอ”

เรียวนิ้วยกขึ้นลูบคางมนพลางคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อรูบี้ที่นั่งฝั่งตรงข้ามยื่นมือมาตีแขนเขาป้าบนึง

“ไม่รู้จักรักตัวกลัวตายเสียบ้าง ไปต่อรองกับเทพได้อย่างไร….”

ดวงตาทรงอัลมอนด์จ้องมองแมคเคนซีด้วยสายตาคล้ายจะตำหนิ แต่ก็เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้นก่อนจะเหลือบมองไปด้านข้างแล้วยกมือป้องปากที่เหมือนจะมีรอยยิ้มเล็ก ๆ แต่งแต้มไว้

“แต่ก็ช่างสาแก่ใจนัก…หึ ๆ”

เสียงหัวเราะในลำคอของธิดาแอรีสทำให้แมคเคนซียิ่งเข้าใจประโยคที่ว่า ‘อย่าทำให้ผู้หญิงแค้น’ มากขึ้น เขากับคีธมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะน้อย ๆ กับเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นไปตาม ๆ กัน

นาน ๆ ทีได้เห็นเทพเลิ่กลั่กก็แปลกตาดีเหมือนกัน

“จริง ๆ เลยคุณลินคอล์น ฉันตกใจแทบแย่ ต่อราคาอย่างกับซื้อของในตลาดสด”

คุณหมอสาวปาดน้ำตาที่เล็ดออกมาจากหางตา แน่นอนว่าตอนเจรจากับเทพโมมุส แมคเคนซีเหลือบไปเห็นสีหน้าตื่นตะลึงของคีธ แม้จะเพียงน้อยนิดเพราะเธอรีบซุกซ่อนมันไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งแบบที่ชอบทำเสมอ

“ผมแค่ลองเสี่ยงดู ถ้าเทพโมมุสตกลงเลือกข้อใดข้อหนึ่งก็ถือว่าเป็นโชคดีของเรา แต่ถ้าไม่ก็ไม่เป็นไร ยังไงเราก็จะเดินทางตามแผนการของเราต่อ”

แมคเคนซีบอกสิ่งที่คิดอยู่ภายในใจขณะนั้น การที่เทพแห่งการเย้ยหยันไม่ตอบรับข้อเสนอไม่ได้ผิดไปจากที่คิด เขาเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“แต่ช่างน่าเสียดาย ไม่อย่างนั้นเราอาจได้เบาะแสหรือย่นระยะเวลาการเดินทางก็เป็นได้”

 รูบี้เอนหลังพิงพนักแล้วยกแก้วชาที่ตอนนี้คงอุ่นพอ ๆ กับดาร์คโกโก้ของเขาขึ้นจิบ

“ก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์ซะทีเดียวหรอก ได้ยินที่เทพโมมุสบอกก่อนจะหายไปไหม ที่เขาไม่ช่วยเพราะไม่อยากถูกเทพซุสเล่นงาน…นั่นก็ยืนยันได้แล้วว่าจุดหมายปลายทางของพวกเราอยู่ที่เมืองเยลโลวไนฟ์แน่ ๆ”

แก้วดาร์คโกโก้ถูกยกขึ้นดื่มบ้าง การที่เทพผู้โปรดปรานการกลั่นแกล้งอย่างโมมุสปฏิเสธข้อเสนอของแมคเคนซีนั้นชี้ให้เห็นว่าทีมของเขามาถูกทางแล้ว หากจุดหมายไม่ใช่แคนาดา เทพโมมุสคงไม่ลังเลที่จะตอบตกลงแล้วพาพวกเขาไปทันที เพื่อที่สุดท้ายจะหัวเราะเยาะด้วยเสียงปั่นประสาทพร้อมกับตะโกนใส่หน้าว่า “เดมิก็อดหน้าโง่ พวกเจ้าโดนหลอกแล้ว !” และเชิดดรักม่าไป ปล่อยให้พวกเขาต้องคลำทางกันใหม่ราวกับเริ่มต้นจากศูนย์ อย่างน้อยก็ต้องขอบคุณเทพองค์นั้นที่ช่วยทำให้แมคเคนซีมั่นใจในข้อสันนิษฐานของตนเองเสียที

“ไอหยา ตายจริง…”

รูบี้วางแก้วชาลงแล้วยกมือข้างนึงขึ้นปิดปาก ดวงตาคู่สวยเบิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ฟังสิ่งที่แมคเคนซีบอก ซึ่งมองจากดาวอังคารก็ยังรู้ว่าแสร้งตกใจชัด ๆ ดูท่าเธอคงชื่นชอบการปล่อยไก่ตัวใหญ่ของเทพโมมุสมากทีเดียว

“ถือว่าเป็นข้อมูลที่ดีเลยไม่ใช่เหรอ เอาล่ะ เย็นมากแล้ว เรากินมื้อเย็นกันดีกว่า จะได้ไปพักผ่อนเอาแรง”

คีธบอกแล้วเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร และพวกเขาก็ทานมื้อเย็นกันก่อนจะกลับห้องโดยสารเพื่อไปพักผ่อน

.

.

.

-21.01.25-

หลังจากใช้ชีวิตอยู่แต่ในรถไฟเกือบสองวันเต็ม ในที่สุดรถไฟก็จอดเทียบที่สถานีคิงสตรีทของช่วงสายวันที่ 21 มกราคม นั่นก็หมายความว่าตอนนี้พวกเขามาถึงเมืองซีแอตเทิลแล้ว

“กี้…?”

ศีรษะเล็ก ๆ ของ ‘แอนดี้’ ลูกก็อบลินที่แมคเคนซีเพิ่งตั้งชื่อให้เมื่อคืนก่อนโผล่ออกมาจากกระเป๋าสัมภาระของเดมิก็อดหนุ่มแล้วมองทิวทัศน์แปลกตารอบ ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น

“ชินชิลล่า !”

เด็กหญิงคนนึงชี้มาที่ก็อบลินตัวน้อยจนมันต้องรีบมุดกลับเข้าไปในกระเป๋าดังเดิม แมคเคนซีหันไปมองเป้สัมภาระที่สะพายหลังแล้วถามเด็กหญิงคนนั้นอีกครั้ง

“เมื่อกี้เห็นชินชิลล่าเหรอ”

“อื้อ ! ชินชิลล่าตัวใหญ่อยู่ในกระเป๋าพี่ชาย น่ารักมาก”

เด็กหญิงพยักหน้าแรง ๆ แล้วยิ้มแป้น แมคเคนซีจึงยิ้มตอบแล้วเดินผละออกมารวมกลุ่มกับคนในทีม ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าทำไมผู้โดยสารสาวคนนั้นที่พวกเขาพบในเลานจ์ที่ชิคาโกถึงบอกว่าเจอหนู คงเป็นเพราะมนตร์บังตานั่นเอง แต่ก็ดีไปอย่างที่มนุษย์ทั่วไปเห็นแอนดี้เป็นชินชิลล่าซึ่งจัดได้ว่าเป็นสัตว์เลี้ยงถูกกฎหมายของอเมริกา หากเห็นเป็นสัตว์แปลก ๆ หรือสัตว์สงวนห้ามเลี้ยงคงได้งานงอกอีก

“ก่อนไปถึงแคนาดาจะมีจุดตรวจเอกสารสองที่ ก็คือเคาท์เตอร์ตรงนั้น…”

คีธชี้ไปยังเคาท์เตอร์ ‘PASSPORT CHECKPOINT’ ที่มีเจ้าหน้าที่ยืนประจำการอยู่ จากที่แมคเคนซีหาข้อมูลเกี่ยวกับการเดินทางเข้าประเทศแคนาดาโดยรถไฟ เอกสารที่จำเป็นก็คือพาสสปอร์ตกับวีซ่า ในส่วนพาสสปอร์ตนั้นไม่น่าห่วง จะขาดก็แค่วีซ่าเท่านั้น ซึ่งการขอวีซ่าต้องใช้เวลาดำเนินการกว่าสองอาทิตย์ แน่นอนว่าไม่ทันวันกำหนดเดินทางออกจากค่ายของพวกเขา ดังนั้น ทั้งสามคนจึงใช้เวลาช่วงที่อยู่บนรถไฟขบวนที่เดินทางมายังซีแอตเทิลวางแผนเรื่องนี้กันอย่างจริงจัง เพื่อที่ทีมทำภารกิจของพวกเขาจะได้ไม่ต้องเป็นที่รู้จักในฐานะผู้ลักลอบเข้าประเทศ (แม้ในความจริงจะเลี่ยงไม่ได้หากต้องเป็นเช่นนั้นก็ตาม)

“และอีกที่ก็คือตม.เมื่อเราไปถึงแวนคูเวอร์…ถ้าแผนของฉันใช้ไม่ได้ผลก็คงต้องรบกวนคุณลินคอล์นแล้วนะ”

คุณหมอสาวยิ้มให้แมคเคนซีเล็กน้อย บอกตรง ๆ ว่าเขาไม่มั่นใจเลย ไม่ว่าจะเป็นแผนหลักหรือแผนสำรองก็น่าเป็นกังวลว่าจะล้มเหลวได้ทั้งนั้น แต่คงไม่มีวิธีไหนดีไปกว่านี้แล้ว และเขาจะไม่ยอมให้ภารกิจนี้หยุดอยู่แค่ที่ซีแอตเทิลแน่ ๆ

“อืม…ผมจะทำให้เต็มที่”

แมคเคนซีพยักหน้ารับ เมื่อดูเวลาแล้วก็เห็นว่ายังพอมีเวลาอีกสองชั่วโมงกว่าจะขึ้นรถไฟ แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ไปเดินเที่ยวเล่นที่ไหน จึงได้แค่นั่งรอประกาศของทางสถานีเท่านั้น

.

.

.

-01:00PM.-

เสียงประกาศจากทางสถานีดังขึ้น กลุ่มผู้โดยสารที่จะขึ้นรถไฟต่อไปยังแวนคูเวอร์ต่างเริ่มทยอยมาเข้าแถวเพื่อตรวจเอกสารรวมถึงพวกแมคเคนซีด้วย ฝ่ามือใหญ่ชื้นเหงื่อกำพาสสปอร์ตในมือแน่น ในใจเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อคิดถึงสิ่งที่กำลังจะทำ

“ขอโทษนะคะคุณผู้โดยสารคนนี้ ช่วยมากับเราหน่อยได้ไหม”

อยู่ ๆ เจ้าหน้าที่สาวสองคนก็เดินมายืนขนาบข้าง หญิงสาวร่างบอบบางส่งยิ้มอ่อนโยนให้และพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ผมเหรอ…มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”

แมคเคนซีชี้ตัวเองด้วยสีหน้างุนงง

“ทางเราตรวจสอบพบว่าตั๋วของคุณมีปัญหา อาจทำให้เดินทางไปต่อไม่ได้ เลยจะขอเชิญคุณไปตรงจุดบริการผู้โดยสารเพื่อตรวจสอบอีกครั้ง”

เจ้าหน้าที่สาวใบหน้าสะสวยแต่งหน้าค่อนข้างจัดผายมือไปยังห้องที่เขียนว่า ‘จุดบริการนักท่องเที่ยว’ ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณสามร้อยเมตร แมคเคนซีมองเพื่อนร่วมทีมอีกสองคนที่ตอนนี้มีสีหน้างุนงงไม่แพ้กัน

“พวกเรามาด้วยกัน แล้วตั๋วของเราสองคน—-”

“ของพวกคุณไม่มีปัญหาค่ะ ถ้าตรวจเอกสารเรียบร้อยแล้วเชิญไปรอที่ชานชาลาได้เลยนะคะ ทางเราจะรีบดำเนินการให้เร็วที่สุดค่ะ”

เจ้าหน้าที่คนแรกพูดขัดขึ้นมาก่อนจะยิ้มให้ คีธจึงพยักหน้ารับน้อย ๆ เป็นเชิงบอกว่าเข้าใจ

“……งั้นเดี๋ยวผมรีบมานะ”

แมคเคนซีบอกเพื่อนร่วมทีมอีกสองคนแล้วออกจากแถวเดินตามเจ้าหน้าที่ทั้งคู่ไป

.

.

.

‘หล่อจัง ไม่นึกว่าจะมีเดมิก็อดมาที่นี่ด้วย’

‘เจ้าว่าเป็นบุตรของเทพองค์ใด’

‘รูปงามขนาดนี้ข้าว่าไม่เทพอพอลโลก็เทพีอะโฟรไดท์แน่ ๆ ข้าชักไม่อยากกินเขาเสียแล้ว เก็บไว้ดูต่างหน้าก่อนดีไหม’

“ขอบคุณที่ชม แต่พวกเธอจะพาฉันเดินไปถึงไหน”

แมคเคนซีที่เดินตามหลังเจ้าหน้าที่สาวทั้งสองมาได้สักพักถามขัดขึ้นมา ตอนแรกที่ได้ยินเรื่องตั๋วของเขามีปัญหาก็คิดอยู่ว่าไม่ค่อยสมเหตุสมผล แต่หากตนมีปัญหากับเจ้าหน้าที่คงจะไม่ส่งผลดีนักจึงเลือกยอมตามมาแล้วค่อยพูดคุยกันทีหลัง กระนั้นดูเหมือนว่ามนตร์บังตาไม่ก็เวทย์แปลงกายของพวกเธอจะทำงานผิดเพี้ยน เดมิก็อดหนุ่มจึงได้เห็นร่างจริงของทั้งคู่ซึ่งเรือนผมเป็นเปลวเพลิงและส่วนขาที่เหมือนแพะ

“……คุณได้ยินที่พวกเราคุยกันเหรอ”

ร่างทั้งสองชะงักฝีเท้าก่อนจะค่อย ๆ หันกลับมามอง ซึ่งนั่นก็ทำให้แมคเคนซีถึงกับนิ่งค้างไปเช่นกัน ใบหน้าที่เคยสะสวยของทั้งคู่เปลี่ยนไปจนจำเค้าเดิมแทบไม่ได้ ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ไม่มีส่วนใดใกล้เคียงมนุษย์เลย

“ใช่…แล้วก็เห็นร่างจริงของพวกเธอด้วย”

สิ้นประโยคนั้นดูเหมือนว่าร่างตรงหน้าจะยิ่งตกใจกว่าเดิม รีบยกมือขึ้นแตะหน้าตาของตนเองกันยกใหญ่พร้อมกับพูดสิ่งที่แมคเคนซีพอจะจับใจความได้ว่า

“กรี๊ดดด ไม่นะ ถูกเห็นร่างจริงเข้าแล้ว”

“แย่จัง ฉันน่าจะแต่งหน้าให้แน่นกว่านี้”

“เดี๋ยวนะ ทำไมเดมิก็อดคนนี้ถึงมองเห็นร่างจริงพวกเราล่ะ ทั้งที่ไม่ได้ใช้มนตร์บังตาสักหน่อย”

“นั่นสิ…ไม่มีใครเห็นร่างจริงของพวกเราได้ นอกไปจาก…….”

สองสาวอสุรกายหันกลับมามองแมคเคนซีเป็นตาเดียว แทบจะพูดพร้อมกัน

"ผู้ใช้เวทย์ !?"

“อืม…ใช้ได้นิดหน่อย ยังไม่เก่งขนาดนั้นหรอก”

แมคเคนซีใช้นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ทำท่า 🤏🏻 ประกอบคำพูด ทั้งที่ในใจก็เริ่มสงสัยอย่างหนักว่าทำไมเขาต้องมาเสียเวลาสนทนากับอสุรกายห่วงสวยสองตนนี้ด้วยนะ แต่ประโยคถัดมากลับเรียกความสนใจจากเขาได้ไม่น้อย

“งั้นจิตสุดท้ายที่แม่มดดำนั่นส่งมาบอกพวกเราก่อนจะสลายไปก็เป็นเรื่องจริงสิ !?”

“มีบุตรแห่งเฮคาทีกำลังมาที่นี่ และกำลังจะไปแคนาดา…อย่าบอกนะว่า——”

“ซุบซิบอะไรกัน ขอใส่ใจด้วยคนได้ไหม พวกเธอรู้จักแม่มดดำที่ชิคาโกที่เพิ่งตายไปงั้นเหรอ”

เดมิก็อดหนุ่มกอดอกถาม อยู่ ๆ ก็มีเบาะแสมาให้โดยไม่ต้องเสียเวลาไปถึงทาร์ทารัส แล้วเรื่องอะไรเขาถึงจะไม่รีบคว้าเอาไว้ล่ะ

“ไม่ใช่ธุระของเดมิก็อดอย่างเจ้า เจ้ารีบไปส่งข่าวให้องค์กรท่านจักรพรรดิโรมันเร็วเข้า ทางนี้ข้าจัดการเอง”

อสุรกายสาวตนที่แมคเคนซีจำได้ว่าใช้เวทย์แปลงกายเป็นเจ้าหน้าที่สาวแต่งหน้าจัดหันไปบอกอสุรกายสาวอีกตนที่พยักหน้ารับแล้วรีบบินออกไปจากตรงนั้น

“เฮ้ ! เดี๋ยว กลับมาก่อน !”

แมคเคนซีตะโกนเรียกแล้วทำท่าจะตามไป แต่ก็โดนอสุรกายอีกตนมาขวางไว้ ดวงตาสีแดงที่จ้องมองมาวาวโรจน์ราวกับสัตว์ร้ายที่พร้อมจะล่าเหยื่อ

“มาคุยกับฉันดีกว่าพ่อรูปหล่อ แต่แลกกับเลือดของเจ้านะ อยากรู้เสียจริงว่าเลือดของบุตรแห่งเทพีเฮคาทีจะเลิศรสแค่ไหน”

ริมฝีปากสีสดแสยะยิ้ม ขากีบแพะคู่นั้นวิ่งตรงมาทางเขา แมคเคนซีรีบหยิบคฑาเวทย์ออกมาจากกระบอกซูมที่สะพายอยู่ที่หลัง แสงไฟจากคฑาคบเพลิงสว่างวาบขึ้นมาในทันที ร่างสูงเบี่ยงตัวหลบคมเขี้ยวของปีศาจสาว

“ฮึ่ม…ยอมเป็นอาหารของข้าเสียเถอะ ยัยแม่มดเฒ่านั่นก็สายตาฝ้าฟางเสียจริง เดมิก็อดรุ่นราวคราวนี้ใช้ประกอบพิธีได้เสียที่ไหน”

เรียวคิ้วเลิกขึ้นด้วยความสงสัย สิ่งที่อสุรกายตนนี้พูดมีแต่สิ่งที่ไม่เข้าใจเต็มไปหมด แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ถาม แมคเคนซีถูกอมนุษย์สาวพุ่งเข้าใส่หมายจะดื่มกินเลือดของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุดเธอคงจะหมดความอดทนจึงร่ายเวทย์ลูกไฟจำนวนหนึ่งยิงเข้าใส่ ความร้อนแรงเจิดจ้าของมันไม่ต่างกับเส้นผมที่เหมือนดั่งเปลวเพลิงนั้นแม้แต่น้อย

“อินคันทาเร สกูตุ้ม เดเฟนโด !”

เดมิก็อดหนุ่มร่ายเวทย์แล้ววาดคฑาเป็นสัญลักษณ์รูปโล่กลางอากาศ ลูกไฟเหล่านั้นชนเข้ากับบาเรียล่องหนได้ทันก่อนที่มันจะพุ่งชนและเผาผลาญเขาจนไหม้เป็นตอตะโก ฝ่ามือกระชับคฑาเวทย์ไว้แน่นแล้วตั้งสมาธิเตรียมพร้อมร่ายเวทย์บทต่อไป

“อยู่นี่เอง ศิษย์น้อง ! มัวทำอะไรอยู่ ใกล้ได้เวลารถไฟออกแล้ว !”

คำเรียกอันแปลกประหลาด…ไม่สิ ต้องบอกว่าคำเรียกอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวดังขึ้นจากด้านหลัง ทำลายสมาธิเสียจนแตกกระเจิง แมคเคนซีหันไปมองตามเสียงตะโกนนั้น ธิดาแอรีสยืนหน้าง้ำงออยู่ด้านหลังห่างจากเขาไปไม่เท่าไหร่

“กำลังจะจัดการอสุรกายอยู่นี่ไง รอแป๊บนึงสิ !”

ตะโกนตอบทั้งที่สายตายังมองจ้องอสุรกายที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาตรงหน้า

“งุ่มง่ามเสียจริง หากพวกเราตกรถไฟ ฉันจะอัดนายให้เละตุ้มเป๊ะเลย !”

“อา…ให้ตายสิ งั้นฝากถือหน่อยแล้วกัน”

ดวงตาสีฮาเซลกลอกวนเป็นวงกลมหนึ่งรอบถ้วน หญิงสาวที่ชื่อรูบี้นั้นน่ากลัวกว่าอสุรกายตรงหน้าหลายร้อยเท่าตัวนัก แมคเคนซีโยนคฑาคบเพลิงในมือส่งให้รูบี้ถือไว้แล้วชักดาบที่คาดตรงเอวออกมาแทน อาศัยจังหวะที่ปีศาจสาวตรงหน้าพุ่งเข้ามาหาอีกครั้งฟันเข้าไปเต็มแรงจนร่างนั้นขาดสะพายแล่งแล้วสลายเป็นฝุ่นผงกลับทาร์ทารัสตามแม่มดดำตนนั้นไป

ว่าจะใช้พลังเวทย์ให้สมกับที่เป็นสายเวทย์คูล ๆ สักหน่อย สุดท้ายก็จบลงแบบเดิมจนได้ ว้า…เสียดายจัง

“ขบวนรถไฟแอมแทรคที่จะมุ่งหน้าสู่แวนคูเวอร์ กำลังจะออกเดินทางในอีกสิบนาที…”

เสียงประกาศจากทางสถานีดังขึ้น แมคเคนซีรีบเก็บดาบกับสินสงครามแล้วเดินมาหารูบี้

“ไม่มีเวลาแล้ว มองไฟจากคฑาเวทย์ไว้ ห้ามละสายตาเด็ดขาด แล้วตามฉันมา”

เดมิก็อดหนุ่มรับคฑาเวทย์กลับมาถือไว้ก่อนหลับตาลงตั้งสมาธิ เพียงไม่นาน ทั่วทั้งบริเวณนั้นก็ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบ แน่นอนว่ามันคือทักษะควบคุมหมอกที่เขาเพิ่งได้รับมาและเรียนรู้การใช้จากซิลเวอร์พี่คนโตของบ้าน มีเพียงบุตรแห่งเทพีเฮคาทีเท่านั้นที่สามารถมองทะลุม่านหมอกนี้ได้

“รูบี้ มาเร็ว !”

แมคเคนซีเริ่มออกวิ่งโดยใช้แสงจากคบเพลิงเป็นตัวนำทางให้ธิดาแห่งแอรีสวิ่งตามมา ระหว่างทางได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้คนมากมายที่ถูกหมอกบดบังจนมองอะไรไม่เห็นชั่วขณะ และตอนนี้เขาก็เจอธิดาแห่งฮีบี้ที่ยืนรอพวกเขาอยู่แล้ว

“คีธ วิ่ง !”

แมคเคนซีคว้าข้อมือคุณหมอสาวแล้ววิ่งไปต่อทันที จุดหมายของพวกเขาคือประตูทางเข้าที่จะไปขึ้นรถไฟต่อไปยังแวนคูเวอร์ และตอนนี้พวกเขาก็ผ่านเข้ามาได้แล้ว

“…..สำเร็จ พวกเราทำสำเร็จแล้ว”

รูบี้วางมือทาบหน้าอกแล้วหอบแฮ่กบาง ๆ ดวงตาทรงอัลมอนด์มองออกไปด้านนอกประตูที่ตอนนี้พลังแห่งหมอกบังตาได้จางหายไป และเหตุการณ์ก็เริ่มกลับเข้าสู่ภาวะปกติ

"เมื่อกี้เป็นพลังของคุณลินคอล์นงั้นเหรอ ฉันนึกว่ามีไฟไหม้ที่ไหนซะอีก"

คีธถามอย่างแปลกใจ แต่น้ำเสียงก็ยังดูเรียบนิ่งเช่นเดิม เธอยังคงครองสติได้ดีสมกับที่เป็นคุณหมอจริง ๆ

"ขอโทษที่ไม่ได้ทำตามแผน ผมทำเสียเวลาเอง เลยต้องหาวิธีใหม่ที่เร็วที่สุด"

แมคเคนซีเก็บคฑาเวทย์เข้าที่ตามเดิม ถึงผู้คนจะแตกตื่น แต่ก็ถือว่าสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี พวกเขาผ่านเข้ามาได้แบบไม่เอิกเกริก (หรือเปล่านะ) และไม่เป็นที่รู้จักในฐานะคนลักลอบเข้าประเทศ (แม้ว่าความจริงจะใช่ก็ตาม)

"ไม่เป็นไร แค่ผ่านเข้ามาได้ก็พอ ยังเหลือตรงตม.แวนคูเวอร์อีกที่ หวังว่าจะราบรื่นเช่นกันนะ"

คีธยิ้มเล็กน้อย 

"รีบไปขึ้นรถไฟดีกว่า ใกล้ได้เวลาแล้ว เดี๋ยวก็ตกรถไฟจริง ๆ เสียหรอก"

รูบี้บอกแล้วเดินนำไปขึ้นรถไฟหมายเลขชานชาลาตามที่ทางสถานีประกาศไว้

สรุปสถานการณ์

-ขึ้นรถไฟขบวนที่จะไปแวนคูเวอร์ ประเทศแคนาดา

-สื่อเชื่อมพลังกับแม่ (ใช้คาถาป้องกันขั้นสูง)  :  300 ศรัทธา

POW 80 (ใช้พลังได้ 2 โพสต์)  :  ใช้ครั้งที่ 1

ตื่นรู้ +2  :  จากการพิชิต เอ็มพูซา เป็นครั้งแรก

สินสงคราม (LUK 60+)  : ขาทองแดง 7

✿ Elli

Mackenzie BELIEVER

 

Page V

-21.01.25 / 06:30PM.-

“เรียบร้อยค่ะ ยินดีต้อนรับสู่แวนคูเวอร์ ประเทศแคนาดานะคะ“

เจ้าหน้าที่สาวประจำตม.ส่งยิ้มให้หลังจากที่เธอตรวจเอกสารทุกอย่างครบเรียบร้อยแล้ว

“ขอบคุณครับ”

แมคเคนซียิ้มน้อย ๆ ตอบพลางรับพาสสปอร์ตคืนแล้วเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อกันหนาวก่อนจะเดินไปรวมตัวกับเพื่อนร่วมทีมที่ผ่านเข้ามาก่อนแล้ว

“ไม่น่าเชื่อ พลังของศิษย์น้องทำแบบนี้ได้ด้วย”

รูบี้พึมพำขณะเดินเข้ามาภายในสถานีแปซิฟิกเซ็นทรัล ดวงตาทรงอัลมอนด์มองรอบ ๆ ด้วยความสนใจด้วยเพิ่งเคยมาที่ประเทศแคนาดาเป็นครั้งแรก

“ที่จริงฉันก็ไม่มั่นใจ แต่แบบนี้ก็ดีกว่าตอนที่มาจากซีแอตเทิลใช่ไหม”

เดมิก็อดหนุ่มตอบ มือยังคงกุมพาสสปอร์ตที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อไว้ เป็นที่รู้กันเองภายในทีมว่าพวกเขาไม่มีวีซ่า สถานะตอนนี้จึงไม่ต่างอะไรจากคนลักลอบเข้าประเทศ จากที่อ่านบันทึกการเดินทางของเหล่าเดมิก็อดซึ่งไปทำภารกิจต่างแดน มันค่อนข้างยากลำบากทีเดียวหากต้องคอยทำภารกิจและหลบหนีการจับกุมของทางการ หากโชคร้ายก็อาจต้องไปนอนเล่นในคุก แย่ที่สุดอาจถึงขั้นติดแบล็คลิสต์ห้ามเข้าประเทศ ซึ่งมันไม่คุ้มค่าเอาเสียเลยกับอนาคตในภายภาคหน้าหากเขาต้องออกจากค่ายมาใช้ชีวิตโลกภายนอก แล้วเขาจะยอมให้เป็นแบบนั้นได้อย่างไร…

ศาสตร์คุมหมอกคือสิ่งที่แมคเคนซีนึกถึง จากการสอนแบบเร่งรัดของซิลเวอร์พี่คนโตของบ้านทำให้เขารู้ว่าพลังนี้ค่อนข้างนำไปใช้ได้หลากหลาย ทั้งการควบคุม การต่อสู้ และหนึ่งในนั้นก็คือ ‘การสร้างความเสียหายทางจิตใจ’ ที่ฟังแล้วค่อนข้างจะรุนแรง แต่มันคงไม่เป็นอะไรหากเขาจะนำมันมาประยุกต์ใช้นิดหน่อยเมื่อถึงคราวจำเป็น

ดังนั้น เจ้าหน้าที่ตม.จึงเห็นหน้ากระดาษที่ว่างเปล่าของเขากับรูบี้และหน้าวีซ่าเข้าประเทศแคนาดาเมื่อหลายปีก่อนของคีธถูกแทนที่ด้วยวีซ่าเข้าประเทศในช่วงเวลาปัจจุบันภายใต้มนตร์สะกดนี้นั่นเอง

“ดีกว่ามาก เพราะหมอกของศิษย์น้องแท้ ๆ รถไฟจึงออกล่าช้าเช่นนี้”

รูบี้พยักหน้ารับแล้วรีบสวนกลับทันควัน ซึ่งก็จริงอย่างที่เธอว่า ด้วยความที่ใช้เวลาต่อกรกับ ‘เอ็มพูซา’ อสุรกายที่แปลงกายมาเป็นพนักงานของสถานีนานไปหน่อยจนเหลือเวลาขึ้นรถไฟกระชั้นชิด  ทำให้แมคเคนซีต้องใช้พลังควบคุมหมอกจนหนาทั่วบริเวณสถานีคิงสตรีทเพื่อพากันหลบจุดตรวจเอกสารเข้าประเทศแคนาดาจุดแรกและวิ่งไปขึ้นรถไฟที่จะมายังแวนคูเวอร์ได้ทันเวลา แม้ว่าสุดท้ายแล้วทางสถานีจะประกาศเหตุสุดวิสัยด้วยสงสัยว่าเกิดเหตุเพลิงไหม้ภายในสถานีจนต้องใช้เวลาตรวจสอบด้านความปลอดภัยถึงหนึ่งชั่วโมงเต็มก่อนที่ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติได้ก็ตาม

“ตอนนี้ก็ถือว่าพวกเรามาถึงแคนาดาได้อย่างราบรื่นแล้วนี่นา วันนี้ก็เย็นมากแล้ว พักผ่อนก่อนเถอะ แล้วค่อยคิดว่าจะทำอะไรกับวันที่ว่างอยู่อีกหนึ่งวันเต็ม ๆ กันดี”

คีธเก็บมือถือที่เพิ่งเซิร์ทหาโรงแรมใกล้ ๆ นี้ลง สถานที่ต่อไปของพวกเขาคือเมืองเอดสัน แต่กว่ารถไฟเที่ยวต่อไปจะออกก็เป็นวันมะรืนช่วงบ่าย ซึ่งสำหรับแมคเคนซีแล้วมันค่อนข้างช้าเกินไปด้วยซ้ำแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่เร็วไปกว่านี้แล้ว จึงเห็นด้วยกับความคิดของคุณหมอสาว

.

.

.

หลังจากจองห้องพักที่โรงแรมใกล้ ๆ สถานีเรียบร้อย พวกเขาก็ออกมาทานอาหารมื้อเย็นกัน แม้จะอยู่ในช่วงปรากฏการณ์ผิดปกติที่มีกลางวัน 24 ชั่วโมงแต่ภูมิอากาศของแคนาดานั้นหนาวเหน็บกว่าที่อเมริกามากนัก ไม่น่าแปลกใจเลยที่คีธเคยบอกก่อนเดินทางไว้ว่าจะได้เอาเสื้อดาวน์หรือเสื้อขนเป็ดที่เก็บไว้นานกลับมาใช้อีกรอบ

“นั่นอะไร กวางเหรอ”

รูบี้ทักขึ้นมาขณะที่พวกเขาเดินผ่านสวนธอร์นตันซึ่งเป็นอุทยานที่อยู่ตรงข้ามสถานีแปซิฟิกเซ็นทรัลที่เป็นทางกลับไปโรงแรม ร่างเล็กหยุดยืนดูอะไรบางอย่างที่อยู่อีกด้านนึงของสวน

“นั่นคือกวางมูส แต่คนที่นี่เรียกกันว่าเอลก์ ว่ากันว่าเป็นกวางที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลก แต่ก็แปลกจัง ทำไมถึงมาอยู่ในเมืองแบบนี้นะ”

ข้อนิ้วชี้แตะปลายคางด้วยความสงสัยหลังจากที่ธิดาแห่งฮีบี้แนะนำสัตว์ตัวโตนั้นแบบคร่าว ๆ แม้จะแปลกอย่างที่คีธว่าแต่แมคเคนซีก็นึกไปถึงรายการท่องเที่ยวที่เคยดูเกี่ยวกับเมืองหนึ่งในญี่ปุ่นชื่อว่านาราซึ่งมีกวางมากมายอยู่ในเมืองเช่นกันจนกลายเป็นเหมือนมาสคอร์ตประจำจังหวัด และกวางตัวนี้อาจจะเป็นกรณีเดียวกัน

แต่เดี๋ยวนะ…

ดวงตาสีฮาเซลเขม้นมองอีกครั้ง ไม่รู้ว่าตาฝาดไปหรือเปล่าที่เห็นกวางเอลก์ตรงหน้ารูปร่างแปลกไป แมคเคนซีจึงหลับตาลงแล้วสะบัดศีรษะ 2-3 ทีก่อนจะลืมตาขึ้นมองอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้มันชัดเจนมาก ๆ

“นั่นมัน…มอนสเตอร์ ?”

แชะ !

เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นพร้อมกับแสงแฟลชอัตโนมัติที่สว่างวาบขึ้นมาจากตรงจุดใกล้ ๆ ที่กวาง (?) ตัวนั้นยืนอยู่ ซึ่งแสงแฟลชนั่นคงจะไปเข้าตาเจ้าสัตว์ใหญ่ที่กำลังกินหญ้าเพลิน ๆ พอดีมันจึงสะดุ้งด้วยความตื่นตกใจ

“อ..เอ่อ เดี๋ยวก่อน ใจเย็นนะพวก ฉันไม่ได้จะมาทำร้ายแก ว้ากกก !!”

“เจ้าบ๊าเอ๊ย ฉันบอกแล้วว่าให้นายปิดแฟลชกับเสียงชัตเตอร์ก่อน เหวออออ มาทางนี้แล้ว !”

ชายหนุ่มสองคนตะโกนโวยวายแล้ววิ่งหนีกระเจิงไปคนละทิศละทาง แต่คนหนึ่งคงโชคไม่ดีนักเมื่อดูเหมือนว่าจะตกเป็นเป้าหมายของกวางเอลก์ที่วิ่งเข้าใส่ซะแล้ว

“ช่วยด้วย ๆ พวกนายที่อยู่ตรงนั้นน่ะช่วยที !”

และคงเป็นความโชคไม่ดียิ่งกว่าของเดมิก็อดทั้งสามเมื่อชายคนนั้นเห็นพวกเขาก็วิ่งเข้ามาหาเพื่อขอความช่วยเหลือ ให้ตายสิ พวกเขาเหมือนเจ้าหน้าที่อุทยานหรือหน่วยกู้ภัยนักหรือไง

“บ้องตื้นนัก ! อย่าวิ่งมาทางนี้สิ !”

รูบี้ดุลั่น แต่ด้วยวิทยายุทธที่ฝึกปรือมาอย่างดีทำให้เธอสามารถหลบได้อย่างพริ้วไหวพร้อมกับดึงตัวคีธที่ยืนอยู่ข้างกันให้พ้นทางได้ด้วย แต่น่าเสียดายที่ธิดาแห่งแอรีสไม่มีแรงมากพอที่จะดึงผู้ชายตัวใหญ่อย่างแมคเคนซีไปด้วยได้ในคราวเดียวกัน

“คุณลินคอล์น หลบเร็ว !”

คีธตะโกนบอก แต่แมคเคนซีกลับยืนนิ่งอยู่กับที่ ด้วยยังคงแปลกใจที่เดมิก็อดสาวทั้งสองมองไม่เห็นร่างที่แท้จริงของอสุรกายตัวนี้ หรือเป็นเพราะพลังคุมหมอกที่ทำให้เขาสามารถมองทะลุผ่านมนตร์บังตาได้แม้ว่าพวกอสุรกายจะยังไม่เปิดเผยร่างจริงอย่างนั้นเหรอ

"อุ๊บ !"

แมคเคนซีถึงกับกระเด็นล้มกลิ้งลงไปกับพื้นเมื่อถูกอสุรกายตนนั้นชนเข้าอย่างจัง ยังดีที่เป็นหน้าหนาว พื้นทั่วบริเวณจึงปกคลุมไปด้วยหิมะ และเขาเองก็ไม่ได้รับบาดแผลอะไรมากมายนัก อาจเป็นเพราะผลจากเวทย์ป้องกันที่ยังหลงเหลืออยู่บ้างนั่นเอง

"เป็นกระต่ายที่แรงเยอะชะมัด"

เดมิก็อดหนุ่มพึมพำพลางค่อย ๆ ยันตัวเองขึ้นยืน ใช่…อสุรกายตรงหน้าเขาตอนนี้ไม่ใช่กวางมูสตัวเขื่อง แต่เป็นกระต่ายตัวยักษ์ที่บนหัวมีเขากวางต่างหาก ซึ่งหากไม่นับว่ากำลังตื่นตกใจจนวิ่งเข้าทำร้าย เจ้าขนปุยตัวนี้ก็ดูน่ารักมากทีเดียว

"แจ็คคาโลป ?"

ธิดาแห่งฮีบี้เลิกคิ้วเมื่อเห็นร่างที่แท้จริงของกวางมูสราวกับกำลังติดใจสงสัยอะไรบางอย่าง

“เรามาคุยกันหน่อยไหม ฉันไม่อยากทำร้ายแกนะ เราแยกย้ายกันตรงนี้ก็ได้นี่”

แมคเคนซียกสองมือขึ้นปราม พยายามเจรจากับแจ็คคาโลปอย่างใจเย็น แต่เหมือนจะไม่เป็นผล เจ้ากระต่ายป่าที่มีเขากวางเหมือนจะคลั่งยิ่งกว่าเก่า ดูท่ากลิ่นเดมิก็อดของพวกเขาคงไปกระตุ้นมันเข้า ศีรษะใหญ่ที่มีทั้งหูและเขายาว ๆ เริ่มสะบัดซ้ายขวาไปมาแล้ววิ่งพุ่งชนแมคเคนซีด้วยความเร็วอีกครั้งจนกระเด็นล้มกลิ้งไปกับพื้นนุ่มฟูเย็น ๆ ของหิมะ ซึ่งคราวนี้ค่อนข้างเจ็บและจุกกว่าครั้งแรกมากทีเดียว ดูท่าเวทย์ป้องกันของเขาคงจะเสื่อมลงในอีกไม่นานนี้

“แย่ชะมัด…..”

เดมิก็อดหนุ่มกำมือแน่น ในหัวคิดแต่เพียงว่าที่แจ็คคาโลปทำไปก็เป็นเพราะความตื่นตระหนกและต้องการป้องกันตัว ด้วยรูปร่างหน้าตาที่น่ารักทำให้จนแล้วจนรอดเขาก็ตัดใจใช้อาวุธสัมฤทธิ์สังหารมันด้วยวิธีการที่โหดร้ายไม่ลง ดังนั้นจึงต้องลงมือทำอะไรสักอย่าง ดวงตาสีฮาเซลค่อย ๆ ปิดลงแล้วตั้งสมาธิ ฉับพลันหมอกหนาก็ก่อตัวขึ้นแล้วโอบล้อมร่างของเจ้ากระต่ายยักษ์เอาไว้จนมันหยุดชะงักอยู่กับที่เนื่องจากมองคู่ต่อสู้ไม่เห็น

“ไม่มีอะไรแล้ว รีบไปกันเถอะ”

แมคเคนซีอาศัยจังหวะนี้พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วรีบไปหาเพื่อนร่วมทีมและคนแปลกหน้าอีกหนึ่งคนเพื่อพากันออกไปจากตรงนั้น แต่ยังไม่ทันได้เริ่มก้าวขาก็รู้สึกเหมือนมีเงาดำขนาดใหญ่พาดอยู่ด้านหลัง

“ศิษย์น้อง ระวัง !”

ฟึ่บ !

หมอกหนาไล่ตามมาห่อหุ้มร่างแจ็คคาโลปที่โดดพุ่งมาทางด้านหลังแมคเคนซีด้วยความเร็วจนห่างกันเพียงไม่กี่เซนต์พร้อมกับเสียงของรูบี้ ก่อนจะบีบอัดร่างของอสุรกายตนนั้นจนสลายเป็นฝุ่นผง ทิ้งไว้เพียงสินสงครามเมื่อกลุ่มควันจางหายไป เดมิก็อดหนุ่มถอนหายใจบาง ๆ ไม่ว่าจะพยายามหลีกเลี่ยงยังไง สุดท้ายแล้วก็ต้องฆ่าอีกจนได้

“เจค ! ฉันมาช่วยแล้ว นายเป็นไงบ้าง เฮ้ กวางเอลก์นั่นหายไปไหนแล้ว”

ชายหนุ่มอีกคนที่วิ่งแยกไปอีกทางในตอนแรกกลับมาพร้อมเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจากสถานีรถไฟ 2-3 คน ก่อนจะมีสีหน้างุนงงเมื่อไม่เห็นวี่แววของสัตว์ที่ทำเอาพวกเขาขวัญเสีย

“มันวิ่งเตลิดหนีไปทางนู้นแล้วแน่ะ”

รูบี้บอกแล้วชี้เข้าไปด้านในอุทยาน เจ้าหน้าที่ของทางสถานีจึงขอตัวแยกออกไปเพื่อตามหาต่อ…ซึ่งก็คงจะเจอหรอกนะ

“กวางเอลก์งั้นเหรอ อ้อ ใช่ เมื่อกี้พวกเราถูกกวางเอลก์วิ่งไล่นี่นา พวกคุณช่วยไล่มันไปงั้นเหรอ ขอบคุณมากเลยนะครับ”

ชายหนุ่มนามว่า เจค กลอกตาไปมาราวกับกำลังปะติดปะต่อเหตุการณ์ก่อนหน้า หลังจากที่สรุปได้แล้วก็หันมาขอบคุณแล้วยิ้มให้

“ขอบคุณที่ช่วยน้องชายผมไว้นะครับ ผมเจย์ ยินดีที่ได้รู้จัก”

ชายอีกคนแนะนำตัวขึ้นมา พวกเขาทั้งสามคนจึงแนะนำตัวกลับเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท

“ส่วนผมเจคครับ ถ้ามีอะไรที่เราพอจะช่วยได้ก็บอกได้เลยนะ”

“ตอนนี้คงไม่มีหรอก แค่ช่วยอย่าเข้าใกล้สัตว์ที่ดูอันตรายอีกก็พอ”

รูบี้กอดอกบอกแล้วเชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อย เธอน่าจะยังไม่ค่อยพอใจอยู่ที่เจควิ่งมาทางนี้ ซึ่งเจคก็เพียงแค่ยิ้มเจื่อนตอบเหมือนเดิมเท่านั้น

"ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอตัวก่อน ถ้ามีโอกาสคงได้พบกันอีก"

เมื่อบอกลากันเรียบร้อยแล้ว พวกแมคเคนซีก็แยกตัวออกมา แต่เดินได้ไม่ถึงสามก้าวก็ต้องหยุดชะงักลงราวกับของเล่นที่ถ่านหมด มีเพียงสายตาสามคู่ที่จ้องมองกันเงียบ ๆ อย่างรู้กันเมื่อได้ฟังการสนทนาทางโทรศัพท์

"ครับพ่อ ผมขับรถมารับเจคแล้วแต่วันนี้ยังกลับไม่ได้ เมื่อเย็นข่าวพยากรณ์อากาศบอกว่าแถวเบอร์นาบีจะมีพายุหิมะจนเกือบถึงเช้า ผมเลยว่าจะออกเดินทางกันพรุ่งนี้ แล้วที่บ้านเป็นยังไงบ้างครับ มีพายุหิมะไหม…โอเค ค่อยยังชั่ว ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมจะออกเดินทางแต่เช้า คงถึงฮินตันช่วงเย็น…ครับพ่อ แล้วพบกันครับ หืม…อ้าว พวกคุณ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"

เจย์ถามด้วยความสงสัยหลังจากวางสายและเห็นกลุ่มที่น่าจะเรียกได้ว่า ‘เพื่อนใหม่’ เดินกลับมาหา

“ต้องขอโทษด้วยที่เสียมารยาท แต่เราได้ยินคุณบอกว่าจะไปฮินตันใช่ไหม”

คีธเปิดบทสนทนาเข้าเรื่องอย่างไม่อ้อมค้อมด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มที่นุ่มนวล

“อื้ม ใช่ ผมกับเจคกำลังจะกลับบ้านที่ฮินตันแต่คืนนี้พายุหิมะเข้าเลยยังเดินทางไม่ได้ต้องเลื่อนเป็นช่วงเช้าพรุ่งนี้ เฮ้อ ช่วงหน้าหนาวก็แบบนี้แหละ หิมะตกก็เยอะ การจราจรติดขัดไปหมด”

เจย์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะนึกขึ้นได้เลยถามอีกครั้ง “ว่าแต่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“เอ่อ…คือพวกเรากำลังจะเดินทางไปทำธุระที่เอดสัน มันค่อนข้างเร่งด่วน แต่รถไฟขบวนที่เร็วที่สุดจะออกวันมะรืนนี้ เป็นไปได้ไหมถ้า…พวกเราจะขอติดรถคุณไปที่ฮินตัน”

แมคเคนซีถามอย่างระมัดระวัง โดยเลี่ยงบอกเรื่องการทำภารกิจ แน่ล่ะสิ บอกคนธรรมดาไป ใครมันจะเชื่อ

“โอ้ ได้สิ เอดสันก็อยู่ใกล้ ๆ ฮินตันนี่เอง แต่อาจจะนั่งเบียดกันหน่อยนะ พวกคุณโอเคไหม”

ถือว่าเป็นโชคดีอย่างยิ่งที่สองพี่น้องตอบตกลง พวกเขาจึงนัดแนะเวลาและสถานที่เพื่อมาพบกันในวันรุ่งขึ้น

.

.

.

"ยังไม่นอนเหรอคีธ"

แมคเคนซีถามหลังออกมาจากห้องน้ำแล้วเห็นคุณหมอสาวยังนั่งเอนหลังพิงหัวเตียงฟังพอดแคสอยู่ ห้องพักของโรงแรมนี้เล็กจนแทบไม่มีที่เดิน แค่วางเตียงเสริมของแมคเคนซีเพิ่มเข้าไปพวกเขาก็แทบเดินกันบนเตียงแทนที่จะเดินพื้นแล้ว

"อืม…ยังไม่ค่อยง่วง แต่เดี๋ยวก็นอนแล้ว พรุ่งนี้ต้องเดินทางกันแต่เช้า"

คีธถอดหูฟังออกข้างนึงแล้วส่งยิ้มให้บาง ๆ แต่ดวงตายังคงฉายแววกังวลอะไรบางอย่าง ซึ่งแมคเคนซีเองก็สังเกตได้ ชายหนุ่มจึงมานั่งลงที่เตียงของตนเอง ผงกศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่าพร้อมจะรับฟัง

"เรื่องที่พวกเราเจอวันนี้…ฉันว่ามีบางอย่างแปลก ๆ"

คีธเงียบเพื่อเว้นช่วงก่อนจะพูดต่อ

“ปกติแจ็คคาโลปไม่น่าจะตัวใหญ่ขนาดนี้จนคนทั่วไปรวมทั้งพวกเรามองเห็นเป็นกวางมูส แล้วก็จากลักษณะนิสัยแล้วไม่น่าจะมาโผล่กลางเมืองแบบนี้ด้วย…”

“…….แล้วคุณคิดว่ายังไง”

แมคเคนซีพยายามคิดตาม แต่เนื่องจากเขาเพิ่งเคยเห็นแจ็คคาโลปเป็นครั้งแรกจึงไม่รู้ว่าในสายตาคนทั่วไปจะเห็นแจ็คคาโลปเป็นตัวอะไรและขนาดตัวที่แท้จริงเป็นอย่างไร ก็อย่างว่า ขนาดสิงโตนีเมียนที่ตัวโตเต็มวัยยังตัวเบ้อเร่อ ถ้ามีกระต่ายไซส์ยักษ์ด้วยก็คงไม่แปลกอะไร

“จากที่คุณเล่าเรื่องแม่มดดำและเอ็มพูซาที่เจอมาก่อนหน้านี้…เป็นไปได้ไหมว่าพวกเราอาจโดนถ่วงเวลา แจ็คคาโลปตัวนี้อาจโดนเวทมนตร์จากใครที่ใช้เวทย์ได้สักคน ถ้าทุกอย่างเชื่อมโยงกัน…พวกเราคงต้องระวังตัวมากขึ้น”

“…………”

เดมิก็อดหนุ่มถึงกับเงียบไปเมื่อได้ฟังข้อสันนิษฐานนั้น ที่คีธพูดมาก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ยิ่งตอนนี้พวกเขามาถึงแคนาดาแล้ว ก็เท่ากับว่ายิ่งเข้าใกล้องค์กรลับนั้นมากขึ้น หากเอ็มพูซาที่หนีรอดไปได้ในตอนนั้นไปแจ้งข่าวสำเร็จ นั่นแปลว่าตอนนี้เรื่องของพวกเขาคงถึงหูองค์กรลับแล้ว จากนี้ไปการเดินทางอาจไม่เรียบง่ายเหมือนแต่ก่อน

“อย่าเพิ่งกังวลไปเลย ตอนนี้เราควรพักผ่อนเอาแรงกันก่อน ดูคุณซูกับแอนดี้สิ หลับสนิทเชียว”

ดวงตาสีนิลเหลือบแซฟไฟร์ของคีธวาววับเมื่อสะท้อนกับแสงโคมไฟสีนวลเมื่อเหลือบมองไปยังธิดาแอรีสที่กำลังหลับสบายอยู่บนเตียงที่มุมห้อง ส่วนแมคเคนซีเองก็มองลูกก็อบลินที่นอนซุกผ้าพันคอที่เขาซื้อให้ตรงมุมหนึ่งของปลายเตียง วันนี้เจ้าตัวเล็กดูหงอยไปนิดหน่อยเพราะเขาให้อยู่แต่ในห้องของโรงแรม แต่เมื่อเขากลับมาพร้อมกับขนมปังของโปรด แอนดี้ก็กลับมาร่าเริงและกินเสียจนพุงกางก่อนจะผล็อยหลับไป

“อืม…หวังว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดี ราตรีสวัสดิ์คีธ”

แมคเคนซียิ้มเล็กน้อย กล่าวราตรีสวัสดิ์ธิดาฮีบี้ที่ใส่เอียร์บัดฟังพอดแคสต่อ ก่อนจะเอนตัวลงนอนดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเองและลูกก็อบลิน ก่อนนอนก็ไม่ลืมที่จะหยิบมือถือมาส่งข้อความ

Mackenzie  :  ที่รัก ฉันมาถึงแวนคูเวอร์แล้ว ที่นี่อากาศหนาวมาก

Mackenzie  :  หิมะขาวโพลนเต็มไปหมด เห็นแบบนี้แล้วนายอยากปั้นสโนว์แมนไหม

Mackenzie  :  Send picture

Mackenzie  :  แล้วนายเป็นไงบ้าง หวังว่าทุกอย่างจะราบรื่นดี

Mackenzie  :  คิดถึงนายชะมัด…

Mackenzie  :  ฉันนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์

สรุปสถานการณ์

-มาถึงแวนคูเวอร์ ประเทศแคนาดา

-ใช้คาถาป้องกันขั้นสูง

POW 80 (ใช้พลังได้ 2 โพสต์) :  ใช้ครั้งที่ 2 (ครบแล้ว)

ตื่นรู้ +2  :  จากการพิชิต แจ็คคาโลป เป็นครั้งแรก

สินสงคราม [LUK 60+]  : เขี้ยวแจ็คคาโลป 3

✿ Elli

Mackenzie BELIEVER

 

Page VI

-22.01.25 / 08:45AM.-

วันรุ่งขึ้น ทีมเดินทางล่าแสงเหนือ (?) เช็คเอาท์ออกจากโรงแรมแต่เช้าแล้วไปทานมื้อเช้ารวมถึงซื้อสเบียงทั้งของกินและของใช้เตรียมไว้ในยามจำเป็น จากนั้นก็มารอสองพี่น้องชาวแคนาเดียนที่นัดไว้เมื่อวานตรงหน้าสถานีแปซิฟิกเซ็นทรัล เพียงไม่นาน รถแฮทช์แบ็คสีบรอนซ์เงินก็มาถึง

“อรุณสวัสดิ์ รอกันนานหรือเปล่า”

เจย์ที่ลงมาจากตำแหน่งที่นั่งคนขับทักทายพวกเขาอย่างกระตือรือร้นพร้อมกับยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตรเมื่อพวกแมคเคนซีกล่าวอรุณสวัสดิ์ตอบ

“เอากระเป๋ามาวางไว้ด้านหลังนี่สิ จะได้นั่งกันสบายหน่อย”

จากนั้นเจย์ก็ไปเปิดประตูท้ายรถที่ด้านในมีกระเป๋าเดินทางของสองพี่น้องวางไว้อยู่ก่อนแล้ว เมื่อรวมกระเป๋าเสื้อผ้าและสัมภาระของพวกเขาทั้งสามคนเข้าไป พื้นที่ท้ายรถก็แน่นไปทันตา แมคเคนซีย้ายแอนดี้ให้มาอยู่ในกระเป๋าคาดอก ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็ดูดีใจไม่น้อยที่จะไม่ถูกปล่อยทิ้งให้อยู่ในกระเป๋าสัมภาระที่ท้ายรถเพียงตัวเดียว ลูกก็อบลินโผล่หน้าออกมาจากช่องใส่ของแล้วร้อง “กี้ !” อย่างอารมณ์ดี

“โอ๊ะ คุณแมคเคนซีเลี้ยงชินชิลล่าด้วยเหรอฮะ น่ารักจังนะครับ”

เจคที่นั่งอยู่ตรงด้านข้างคนขับหันมามองด้วยความสนใจหลังจากได้ยินเสียงเล็ก ๆ ของแอนดี้จากเบาะหลังภายหลังจากที่รถเริ่มออกได้ไม่นาน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายได้ยินเสียง ‘กี้’ เป็นเสียง ‘จี๊ด’ หรือเปล่า แต่ลูกก็อบลินก็ร้อง “กี้~” เสียงใสตอบกลับอีกรอบ

“ก็…อืม น่ารักดี กินเก่งด้วย”

แมคเคนซีหลุบตาลงมองเจ้าตัวเขียวในกระเป๋าคาดอก แอนดี้กลายมาเป็นสมาชิกคนที่สี่ของทีมได้สามวันแล้ว แม้ในคราแรกจะรู้สึกขยาดไม่น้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ตนถูกฝูงก็อบลินในเมืองปารีสรุมทุบตีจนเอาชีวิตแทบไม่รอดหากไม่ได้ดีนช่วยไว้ แต่เจ้าตัวเล็กต่างจากก็อบลินทั่วไปที่เขาเคยพบมาก่อน อาจเพราะยังเป็นเด็กอยู่มันจึงยังต่อสู้ไม่เป็น นอกจากจะไม่ใช้อาวุธแล้วก็ยังค่อนข้างติดคนและขี้เหงา ทั้งยังรักการกินเป็นชีวิตจิตใจ สิ่งที่แอนดี้โปรดปรานก็คือขนมปังนุ่ม ๆ พอกินอิ่มแล้วก็จะหลับไม่ต่างอะไรจากเด็กวัยกำลังโต จนแมคเคนซีสังเกตเห็นได้ชัดว่าเจ้าก็อบลินน้อยเริ่มมีเนื้อหนังขึ้นมานิดหน่อยหลังอยู่กับเขาเพียงไม่กี่วัน

“ผมก็เคยอยากเลี้ยงสัตว์เล็ก ๆ นะครับ แต่ติดเรียนกับทำพาร์ทไทม์ เลยไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่”

เจคพูดไปเรื่อยแต่สายตาก็ยังคงจับจ้องอยู่ที่ ‘ชินชิลล่าตัวกลม’ ที่ตอนนี้กำลังมองวิวนอกกระจกทางซ้ายทีขวาทีด้วยดวงตาแป๋วแหวว จากที่ได้พูดคุยทำความรู้จักกันทำให้รู้ว่าเจคเรียนไฮสคูลควบคู่กับทำพาร์ทไทม์อยู่ที่แวนคูเวอร์ ส่วนเจย์ผู้เป็นพี่ชายทำงานอยู่ที่เมืองใกล้ ๆ ช่วงนี้เป็นช่วงที่เจคปิดภาคเรียนและลางานได้พอดี เจย์จึงลาหยุดวันที่ตรงกันแล้วขับรถมารับน้องชายเพื่อกลับไปหาพ่อแม่ที่ฮินตันซึ่งเป็นบ้านเกิดของทั้งคู่ประมาณหนึ่งอาทิตย์

“ลองจับดูไหม แอนดี้ไม่กัดหรอก”

ไม่ว่าเปล่า แมคเคนซียังเปิดกระเป๋าอุ้มแอนดี้ออกมาแล้วส่งให้เจคที่ถามว่า “จะดีเหรอครับ” หน้าตาตื่น แต่ก็รับแอนดี้ที่ร้อง “กี้ ! กี้~” ไป

“โอ้โห อ้วนขนาดนี้เชียว ตอนเห็นแค่หัวผมนึกว่าตัวเล็กกว่านี้ ไงแอนดี้ กินเก่งล่ะสิเรา ขนนุ่มมากเลยนะเนี่ย”

เจคเกลี่ยนิ้วกับหัวแอนดี้ด้วยรอยยิ้ม ในสายตามนุษย์ทั่วไปแอนดี้คงเป็นหนูชินชิลล่าตัวอวบอ้วนขนนุ่มฟู แต่สำหรับเดมิก็อดทั้งสาม ภาพตรงหน้าของพวกเขาตอนนี้คือชายหนุ่มที่กำลังเล่นกับลูกก็อบลินตัวเขียวไร้ขน จนคีธต้องตีหลังมือรูบี้ที่เผลอหลุดขำคิกคักออกมาเบา ๆ และแมคเคนซีเองก็ต้องเม้มปากกลั้นยิ้มทำทีเป็นมองออกไปนอกหน้าต่างเมื่อเจคเอาแก้มถูไถไปกับพุงเขียว ๆ กลม ๆ ของเจ้าก็อบลินน้อยที่ร้อง “กี้ ๆ !” ด้วยความจั๊กจี้

.

.

.

-02:00PM.-

หลังจากขับรถยิงยาวมากว่าสี่ชั่วโมงก็ได้เวลาจอดพักกันเสียที พวกเขาแวะเติมน้ำมัน ทานมื้อเที่ยงที่เลยเวลามานิดหน่อยและเข้าห้องน้ำที่ปั๊มน้ำมันแถวเฮฟฟลีย์ครีก ใช้เวลาเดินยืดเส้นยืดสายเล็กน้อยก่อนจะเริ่มออกเดินทางไกลต่อ

“อะไรเหรอหมอคีธ”

รูบี้ที่นั่งอยู่ตรงกลางถามคีธที่หันมองกระจกด้านหลังรถเป็นระยะด้วยสีหน้าสงสัย ปกติคุณหมอสาวมักจะใช้เวลานั่งรถไปกับการฟังพอดแคสเสียส่วนใหญ่ ท่าทางเช่นนี้จึงดูแปลกตาไม่น้อย

“จะว่ายังไงดี ฉันคิดว่า…มีคนกำลังตามพวกเรามา”

คีธหันกลับมาบอกด้วยท่าทีนิ่ง ๆ ราวกับกำลังพูดคุยเรื่องทั่วไป ผิดกับคนอื่นที่ตอนนี้พร้อมใจหันไปมองที่ด้านหลังรถกันหมด

“รถคันนั้นเอง เหมือนผมจะเห็นตั้งแต่อยู่ในปั๊มน้ำมันแล้ว เป็นไปได้ไหมที่เขาจะแค่ขับมาทางเดียวกันกับเรา”

เจย์มองผ่านกระจกมองหลังแล้วขับรถไปเรื่อย ๆ รถออฟโรดคันหนึ่งกำลังขับตามหลังมาไม่ห่างมากนัก หากมองจากสายตาคนขับรถแล้ว ระยะเท่านี้ก็ยังถือว่าปกติอยู่

“……ฉันอาจระแวงไปเองก็ได้”

คีธพรูลมหายใจยาวแล้วเอนหลังพิงเบาะ ปรับท่านั่งให้ผ่อนคลายมากขึ้นก่อนจะหลับตาลงแล้วฟังพอดแคสต่อ แมคเคนซีที่นั่งอยู่ตรงริมกระจกด้านหลังคนขับเหลือบมองธิดาฮีบี้เล็กน้อยแล้วนึกไปถึงเรื่องที่พวกเขาสนทนากันเมื่อคืน คีธไม่ได้ระแวง แต่กำลังระวังตัวอยู่ต่างหาก ซึ่งเขาเองก็เข้าใจและเห็นด้วยว่าไม่ควรประมาท แต่ระบบฮีทเตอร์ในรถก็ทำให้รู้สึกอุ่นสบาย แม้จะพยายามครองสติไว้แค่ไหนก็ต้านทานความง่วงไว้ไม่ไหวจนผล็อยหลับไปในที่สุด

.

.

.

-04:30PM.-

“ศิษย์น้อง ตื่นก่อน”

รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รูบี้เขย่าแขนปลุกพร้อมกับเสียง “กี้ กี้” ของแอนดี้ พอลืมตาขึ้นก็เห็นลูกก็อบลินมองหน้าเขาตาแป๋ว

“ถึงแล้วเหรอ…”

แมคเคนซียกมือปิดปากหาวเมื่อพบว่ารถจอดสนิท แต่เมื่อมองออกไปด้านนอกกลับเห็นแต่หิมะขาวโพลนสองข้างทาง ไม่มีบ้านคนแม้สักหลัง

“เจอด่านน่ะ คุณเจย์กำลังลงไปคุยอยู่”

คีธบอกทั้งที่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เจย์ซึ่งกำลังคุยกับเจ้าหน้าที่ที่แต่งกายคล้ายทหารสองคนด้านหน้ารถ

“ช่างแปลกยิ่งนัก ว่าอย่างนั้นหรือไม่”

รูบี้มุ่นคิ้วเล็กน้อย เหมือนเธอจะเริ่มจับสังเกตบางอย่างได้เช่นกัน หลังจากเฝ้ารอเงียบ ๆ สักพัก เจย์ก็เดินกลับมาพร้อมเจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่มาเคาะกระจกหน้าต่างรถด้านที่แมคเคนซีนั่งอยู่จนเขาต้องลดกระจกลงอย่างเลี่ยงไม่ได้

“มีรายงานมาว่าพวกคุณนำสินค้าผิดกฎหมายเข้ามาในประเทศ เราจำเป็นต้องตรวจค้น รบกวนพวกคุณช่วยลงจากรถด้วย”

“หา ? สินค้าผิดกฎหมายอะไร ต้องเข้าใจผิดกันแน่ ๆ พวกผมไม่มีของแบบนั้นหรอก”

แมคเคนซีขมวดคิ้วจนหน้ายุ่ง มั่นใจมากว่าทั้งเขาและเพื่อนร่วมทีมอีกสองคนไม่ได้พกอะไรผิดกฎหมาย (ยกเว้นอาวุธสัมฤทธิ์ต่าง ๆ ที่ถูกมนตร์บังตาทำให้เห็นเป็นอย่างอื่น)

“ช่วยให้ความร่วมมือกับทางเราด้วย”

เจ้าหน้าที่คนเดิมยังคงยืนยันด้วยน้ำเสียงห้วนราวกับไม่ได้ฟังสิ่งที่เดมิก็อดหนุ่มพูดแม้แต่น้อย

“ลงไปก่อนเถอะ ทางนั้นคงไม่ยอมง่าย ๆ”

คีธบอกเสียงเบาให้พอได้ยินกันภายในรถ ทั้งสามคนมองหน้ากันแล้วจึงเปิดประตูรถลงมายืนท่ามกลางความหนาวเหน็บอุณหภูมิติดลบ

“ช่วยเปิดท้ายรถด้วย”

ประโยคขอร้องเชิงสั่งดังมาจากเจ้าหน้าที่อีกคน เจย์เดินไปที่ท้ายรถ แมคเคนซีเห็นดังนั้นจึงเดินตามไปทำทีเป็นว่าจะไปช่วย

“ที่เจ้าหน้าที่พวกนั้นพูดจริงไหม”

เจย์ถามเสียงเบาพอให้ได้ยินกันสองคนระหว่างเปิดประตูท้ายรถ

“ไม่ พวกเราไม่ได้ทำแบบนั้น คุณต้องเชื่อผม”

แมคเคนซีตอบอย่างหนักแน่นแล้วมองเจย์ที่มองตอบกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง พอดีกันกับที่เจ้าหน้าที่ทั้งสองเดินมา พวกเขาจึงไม่ได้คุยอะไรกันมากกว่านั้น

“คุณทั้งสามคนเอาสัมภาระของพวกคุณลงมา ส่วนคุณไปได้แล้ว”

“หืม แล้วไม่ตรวจค้นดูก่อนเหรอครับว่ามีของผิดกฎหมายที่ว่าจริงหรือเปล่า”

เจคถามด้วยความประหลาดใจหลังลงจากรถตามมา มองเจ้าหน้าที่ทีสลับกับพวกแมคเคนซีทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ไม่จำเป็น รีบไปได้แล้ว ถ้าไม่อยากเดือดร้อน”

ดวงตาที่ดุดันไม่แพ้น้ำเสียงหันขวับไปจ้องเจคจนชายหนุ่มถึงกับชะงัก พร้อมกับรถที่ชะลอมาจอดอีกคัน ซึ่งเป็นรถที่พวกเขาจำได้ในทันที

รถออฟโร้ดที่ขับตามพวกเขามาตลอดทาง

“ขึ้นรถไปกับพวกเราด้วย เราจะพาพวกคุณไปสอบสวน”

เจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบชุดเดียวกันลงมาจากรถคันนั้น ที่คีธสงสัยก่อนหน้าว่าคนกลุ่มนี้ตามพวกเขามาไม่ผิดจากที่คิดจริง ๆ

“ต้องขอโทษด้วย พวกเราไม่ได้คิดจะขัดขืนหรือหลบหนี แต่พวกเราเองก็มั่นใจว่าไม่ได้พกพาของผิดกฎหมายเช่นกัน ถ้ายังไงฉันรบกวนขอดูหมายจับหรือเอกสารอะไรสักอย่างได้ไหม หรือไม่ก็…บัตรเจ้าหน้าที่ของพวกคุณ”

คีธกอดอกแล้วถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งกว่าปกติ และแน่นอนว่าท่าทางมีพิรุธของเจ้าหน้าที่กลุ่มนั้นก็ไม่อาจหลุดรอดสายตาของเดมิก็อดทั้งสามได้

“ฉันเคยได้ยินว่าตำรวจต้องเป็นผู้ดำเนินการคดีพวกนี้ ไม่ยักรู้เลยว่าที่แคนาดาให้ทหารมาปฏิบัติหน้าที่แทน”

รูบี้เสริมขึ้นมาอีกคน ดวงตาทรงอัลมอนด์หรี่มองกลุ่มคนตรงหน้าอย่างจับผิด

“โอ๊ะ ไม่นะไม่ใช่ ที่แคนาดาก็มีตำรวจเหมือนกัน จริงด้วย แล้วทำไมทหารถึงมาทำอะไรแบบนี้ล่ะ”

จะด้วยความเป็นพลเมืองชาวคานาเดียนดีเด่นอะไรก็ตามแต่ เจครีบโพล่งแก้ต่างให้ประเทศของตนเองทันที และพอถูกกลุ่มเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบทหารพวกนั้นจ้องเขม็งราวกับจะบอกว่าให้หุบปาก ชายหนุ่มก็รีบยกสองมือขึ้นปิดปากตัวเองทันที

“แผนแตกแล้ว จัดการให้มันจบ ๆ ไป อย่ามามัวเสียเวลาเลยดีกว่า มานี่ !”

ทหาร (ที่ตอนนี้น่าจะเรียกได้ว่าทหารเก๊) คนหนึ่งคว้าข้อมือคีธแล้วออกแรงดึงเธอไปที่รถ แต่ยังไม่ทันได้เริ่มเดิน ก็ถูกฝ่าเท้าพิฆาตของรูบี้กระโดดถีบเข้าที่ชายโครงจนล้มตึงไปกับพื้นซะก่อน นี่แหละนะที่เขาเรียกว่า ‘เปิดก่อนได้เปรียบ’

“หมอคีธไปหลบก่อน ทางนี้ฉันกับศิษย์น้องจัดการเอง !”

รูบี้หันไปบอกธิดาฮีบี้ที่ไม่ถนัดด้านการต่อสู้ สองพี่น้องชาวแคนาเดียนรีบวิ่งมาช่วยกันพาเธอเข้าไปหลบในรถ ตอนนี้เหลือเพียงแค่ธิดาเทพแห่งการรบและบุตรแห่งเทพีแห่งเวทมนตร์ที่ยืนประจันหน้ากับศัตรูเท่านั้น

“สอง..สาม…ห้าคนงั้นเหรอ เธอไหวไหมรูบี้”

แมคเคนซีประเมินจำนวนคู่ต่อสู้แล้วหันมาถามเพื่อนร่วมทีมร่างเล็ก

“จำนวนเท่านี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ฉันด้วยซ้ำ”

รูบี้ที่ตั้งท่าเตรียมพร้อมตามแบบศิลปะการต่อสู้วูซูที่ร่ำเรียนมาส่งเสียง “ฮึ !” ขึ้นจมูก ท่าทางแบบนั้นทำให้แมคเคนซียิ้มเล็ก ๆ ออกมาตรงมุมปาก

“งั้นฉันขอถามอีกคำถาม คนพวกนี้คือคนธรรมดา ไม่ใช่มอนสเตอร์ใช่ไหม”

เขารู้ว่ามันอาจเป็นคำถามที่ดูงี่เง่า แต่เขาก็เพียงแค่ต้องการคำยืนยันเพื่อจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

“แหงน่ะสิ ถามบ้าอะไรของแก”

หนึ่งในคนชุดเครื่องแบบทหารที่ล้อมพวกเขาอยู่ตอบขึ้นมาแทน ริมฝีปากที่แสยะยิ้มนั้นราวกับกำลังขบขันคำพูดของแมคเคนซีเสียเต็มประดา

“งั้นก็เยี่ยมเลย…”

เหมือนได้ฟังคำตอบที่รอคอย กระบอกซูมสะพายหลังที่ใช้เก็บคทาเวทย์ถูกถอดออกไปวางไว้ที่ท้ายรถ ตามด้วยกระเป๋าคาดอกที่ถูกเหวี่ยงตามไปพร้อมกับเสียงร้อง “กี้——!!” ของแอนดี้ และหมัดของแมคเคนซีที่ลอยเข้าไปปะทะใบหน้าของเจ้าหน้าที่คนที่ตอบคำถามเขาเมื่อกี้ทันที

แน่นอน…เปิดก่อนได้เปรียบ

“หนอย คิดจะสู้งั้นเรอะ ! จัดการพวกมัน !”

หนึ่งในคนกลุ่มนั้นตะโกนขึ้นมา แล้วการต่อสู้แบบคนธรรมดาก็เริ่มขึ้น รูบี้ใช้ความพริ้วไหวและทักษะการต่อสู้วูซูของเธอจัดการเจ้าหน้าที่สองคนได้อย่างรวดเร็วและว่องไว เรียกได้ว่าแทบไม่มีใครสัมผัสแม้แต่ปลายเส้นผมของเธอได้ด้วยซ้ำ ส่วนแมคเคนซีก็อาศัยใช้ทักษะศิลปะป้องกันตัวพื้นฐานที่เคยร่ำเรียนมาผสมผสานกับประสบการณ์การชกต่อยเมื่อสมัยเรียนไฮสคูลตามนิสัยวัยรุ่นเลือดร้อนต่อยตีกลุ่มคนที่เหลือแบบสู้ยิบตา ยอมรับว่าเรื่องการใช้อาวุธและการใช้เวทย์ของตนเองอาจจะยังไม่เก่งนัก แต่เรื่องการต่อสู้แบบการใช้ร่างกายเข้าปะทะนั้นเขาไม่เป็นรองใครแน่นอน แม้จะได้แผลมาบ้างประปราย แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาไปซะแล้ว

“พวกคุณรีบขึ้นรถเร็ว !”

เสียงเจย์ตะโกนดังมาจากภายในรถ พอหันไปมองก็เห็นว่ารถสตาร์ทไว้เตรียมพร้อมแล้ว 

“ไปกันเถอะศิษย์น้อง”

รูบี้หันมาบอกแล้วสับหลังคอทหารคนหนึ่งจนสลบไป แมคเคนซีตอบรับเพียงแค่ “อืม…” แล้วชกเข้าหน้าทหารคนที่ตนกำคอเสื้ออยู่ไปอีกหมัดแล้วปล่อยให้ร่างสูงใหญ่นั้นร่วงลงไปนอนกองกับพื้น เดมิก็อดทั้งสองรีบวิ่งไปขึ้นรถที่ขับออกไปด้วยความเร็ว ทิ้งให้ทหารกลุ่มนั้นนอมจมกองหิมะท่ามกลางอากาศอันหนาวเย็นในปลายเดือนมกราคม โดยมีจุดมุ่งหมายไปยังเมืองฮินตัน

สรุปสถานการณ์

-ออกเดินทางจากแวนคูเวอร์ไปฮินตัน โดยอาศัยรถของพลเมือง

-ปะทะกลุ่มทหารขององค์กรระหว่างทาง

-เดินทางต่อไปยังฮินตัน

✿ Elli

Mackenzie BELIEVER

 

 Page VII

-22.01.25 / 05:23PM.-

หลังการปะทะกับกลุ่มทหารไม่ทราบหน่วย รถแฮทช์แบ็คสีบรอนซ์เงินก็ขับมุ่งหน้าไปยังเมืองฮินตันต่อ

“ทหารพวกนั้นมาจากไหนกัน น่ากลัวชะมัดเลย”

เจคโอดครวญกับสิ่งที่เพิ่งพบเจอมา เพราะเหตุการณ์เมื่อครู่จึงทำให้ชายหนุ่มเริ่มมองกระจกมองข้างด้วยความระแวงมากขึ้น

“อาจเป็นพวกโจรดักปล้นตามทางก็ได้ เดี๋ยวนี้ยิ่งสรรหาวิธีการแปลก ๆ อยู่ด้วย มันคงเล็งพวกคุณตั้งแต่ตรงปั๊มน้ำมันอย่างที่คุณคีธบอกแล้วล่ะ”

ในเมื่อไม่อาจสรรหาเหตุผลความเป็นไปได้ใด ๆ มากไปกว่านี้ เจย์จึงสรุปไปอย่างนั้น มือที่กำพวงมาลัยขับรถยังคงชื้นเหงื่อตรงกันข้ามกับอากาศหนาวเย็นภายนอก

“แย่เหมือนกันนะ แบบนี้คงไม่ปลอดภัยสำหรับคนใช้ถนนเส้นนี้แล้ว…เจ็บมากไหมคุณลินคอล์น"

คีธทำเป็นพูดตามน้ำไปกับเจ้าของรถก่อนจะเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว ตอนนี้คุณหมอสาวเปลี่ยนตำแหน่งมานั่งตรงกลาง จึงสามารถตรวจดูอาการและทำแผลให้เพื่อนร่วมทีมทั้งสองที่เพิ่งผ่านการต่อสู้มาหมาด ๆ ได้อย่างสะดวก

“จะบอกว่าไม่เจ็บก็คงโกหกเกินไป…ไม่นึกว่ากล่องปฐมพยาบาลของคุณจะได้ใช้งานเร็วขนาดนี้”

แมคเคนซีพูดติดตลกขณะนั่งเป็นเด็กดีให้คีธใช้สำลีชุบน้ำเกลือทำความสะอาดแผลตรงโหนกแก้มให้ ทหารพวกนั้นแข็งแกร่งไม่น้อย ฝีมือการต่อสู้จัดได้ว่ามีชั้นเชิงมากกว่าพวกเด็กเกเร นักเลงหรือพวกโจรข้างถนนที่เขาเคยเจอ ดังนั้นนอกจากจะใช้พละกำลังในการเข้าสู้แล้วก็ต้องใช้ไหวพริบร่วมด้วย ไม่เช่นนั้นคนที่ลงไปนอนกองกับพื้นคงไม่พ้นตัวเขาเอง แต่ถึงจะเอาชนะและหนีกันมาได้ก็ได้แผลไปไม่น้อย ไม่ว่าจะเป็นคิ้ว โหนกแก้ม และปากที่ถูกต่อยจนแตก ตามเนื้อตัวก็ยังรู้สึกปวดระบมไปหมด ตอนนี้สภาพเขาคงดูไม่จืดแน่ ๆ

“ก็ยังดีที่แผลไม่ใหญ่มาก ฉันเลยยังไม่ต้องโชว์สกิลเย็บแผลตอนนี้”

ธิดาฮีบี้บอกพลางติดพลาสเตอร์ให้ ชายหนุ่มยิ้มเจื่อนแล้วกล่าวขอบคุณ ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ เขาคงไม่กล้าเซลฟี่หน้าตัวเองให้ดีนเห็นไปอีกหลายวันจนกว่าแผลจะหายดี

“อีกประมาณสามชั่วโมงกว่าจะถึงฮินตัน ถ้าพวกคุณรู้สึกไม่โอเคบอกผมได้ทุกเมื่อนะ ผมจะพาไปโรงพยาบาลก่อน”

เจย์บอกพลางมองพวกเขาผ่านกระจกมองหลังก่อนจะพูดต่อ

“คุณแมคเคนซีเจ็บตัวแบบนี้พวกคุณคงเดินทางลำบาก งั้นผมไปส่งพวกคุณที่เอดสันเลยแล้วกัน แล้วค่อยกลับบ้าน”

“ไม่เป็นไร พวกเราไม่รบกวนคุณดีกว่า แค่ให้พวกเราติดรถมาที่ฮินตันก็ขอบคุณมากแล้ว”

คีธรีบบอกหลังจากเก็บอุปกรณ์ทำแผลต่าง ๆ เสร็จด้วยความเกรงใจ เหมือนว่าตอนนี้พวกเขากำลังลากคนธรรมดาที่ไม่รู้เรื่องอะไรให้เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยซะแล้ว

“ไม่รบกวนหรอก จากฮินตันไปเอดสันไม่ถึงชั่วโมง ปกติถ้าไม่ติดพายุหิมะผมก็ขับรถกลับบ้านข้ามคืนแบบนี้แหละ ยิ่งตอนนี้ฟ้าสว่างทั้งวัน แค่นี้สบายมาก พวกคุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหารถด้วย”

เจย์ตอบด้วยรอยยิ้ม เดมิก็อดทั้งสามมองหน้ากันราวกับกำลังปรึกษากันทางความคิด ข้อเสนอของเจย์ถือว่าดีมากทีเดียวแทนที่จะต้องไปเสียเวลาและค่าห้องพักเพื่อรอขึ้นรถไฟวันที่ 24 แต่ตอนนี้พวกเขากลับไปถึงเอดสันได้ภายในหนึ่งชั่วโมง นี่ถือว่าเป็นเรื่องดี ๆ ที่เจอในวันนี้เลยก็ว่าได้

“ถ้าคุณว่าอย่างนั้นก็โอเค ขอบคุณนะเจย์”

.

.

.

-09:47PM.-

เมื่อเข้าเขตเมืองเอดสันมาได้สักพัก เดมิก็อดทั้งสามก็ขอให้เจย์ช่วยจอดให้พวกเขาลงตรงโมเตลแห่งนึง หลังจากบอกลาหนุ่มชาวแคนาดาสองพี่น้องผู้มีน้ำใจแล้ว คณะเดินทางก็ไปจองห้องที่จะใช้สำหรับพักผ่อนคืนนี้ ห้องพักยังคงมีขนาดเล็กจนแทบไม่มีที่เดินเช่นเคยแต่ก็ไม่ใช่เรื่องน่าซีเรียสอะไรในเมื่อพรุ่งนี้เช้าก็ต้องเดินทางต่อกันอยู่แล้ว ค่ำคืนนี้จึงจบลงอย่างเรียบง่ายด้วยการทานอาหารสำเร็จรูปที่ซื้อมาเก็บตุนไว้ แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวและเข้านอนเพื่อเก็บแรงไว้วันต่อไป

.

.

.

-23.01.25-

เช้าวันรุ่งขึ้นที่ท้องฟ้ายังสว่างไสวไม่ต่างไปจากเมื่อวานและวันก่อน ๆ หลังจากเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย ทั้งสามคนก็เช็คเอาท์ออกจากโมเตลแล้วมายืนอยู่ตรงริมทางไฮเวย์

“ทำแบบนี้จะได้ผลจริง ๆ น่ะเหรอ”

แมคเคนซีถามอย่างไม่แน่ใจ ดวงตาสีฮาเซลมองไปยังถนนที่เวลานี้แทบไม่มีรถผ่าน แผลตามใบหน้าจากการชกต่อยเมื่อวานถึงจะประคบเย็นแล้วก็ยังบวมเล็กน้อย ตอนนี้เขาไม่อยากมองหน้าตัวเองในกระจกเอาซะเลย

“ไม่รู้ว่าได้ผลหรือไม่ แต่นี่ก็เป็นวิธีเดียวที่เราทำได้ในตอนนี้ อย่ามัวแต่ยืนนิ่งไป มาช่วยกันโบกรถเสียสิศิษย์น้อง”

รูบี้หันมาบอกทั้งยังเรียกให้แมคเคนซีไปช่วยกันโบกรถอีก คนบาดเจ็บถอนหายใจบาง ๆ แล้วเดินมาช่วยดูรถให้ เขาไม่คิดว่าจะต้องมาเจออะไรที่ลำบากขนาดนี้มาก่อน ทั้งที่คิดว่าวางแผนมาอย่างดีแล้วแต่กลับมาเจอเรื่องไม่คาดคิดระหว่างทางเสียได้

“นั่นใช่หรือเปล่า ใช่จริง ๆ ด้วย”

คีธที่ชะเง้อมองเหมือนจะเห็นรถวิ่งมาทางนี้คันหนึ่ง เมื่อรถคันนั้นเข้ามาใกล้พวกเขาก็ช่วยกันโบกมือเรียกเป็นการใหญ่ แต่ผลก็ตามคาด นอกจากจะไม่ชะลอแล้ว รถคันนั้นยังวิ่งผ่านไปแบบไม่คิดจะมองกันแม้แต่น้อย เอาเถอะ ว่ากันว่า ‘ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จย่อมอยู่ที่นั่น’ ถ้าคันนี้ไม่จอด ก็ต้องมีสักคันที่จอดแหละน่า

.

.

“…..นี่เรายืนตรงนี้กันมานานเท่าไหร่แล้ว”

ชายหนุ่มหนึ่งเดียวในทีมถามด้วยสีหน้าเซ็งขั้นสุด แม้ว่าอากาศจะไม่ร้อนจนน่าหงุดหงิด แต่การยืนอยู่ที่เดิมมานานโดยไม่ได้ไปไหนก็ทำให้อารมณ์เริ่มขุ่นมัวได้เช่นกัน

“ยังไม่ถึงชั่วโมงเลย อดทนสักหน่อยสิ”

รูบี้หันมาบอกแล้วหันกลับไปช่วยคีธหารถต่อ คราวนี้แมคเคนซีถึงกับถอนหายใจยาว

“ฉันว่าตรงนี้มันไม่ค่อยมีรถ เราเดินไปอีกหน่อยดีไหม เผื่อว่าถ้าเข้าใกล้ตัวเมืองมากขึ้นอาจมีรถผ่านไปมามากกว่านี้ก็ได้”

เขาลองเสนอดู อย่างน้อยก็ไม่ต้องยืนรอความหวังที่ไม่รู้ว่าจะมาถึงเมื่อไหร่ จาก ‘ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จย่อมอยู่ที่นั่น’ จะกลายเป็น ‘ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้’ เอา

“ที่ศิษย์น้องพูดก็มีเหตุผล หรือว่าเราเดินไปกันเรื่อย ๆ หากมีรถวิ่งผ่านก็ค่อยโบกเรียก หากโชคเข้าข้างอาจเจอผู้ที่จะไปเส้นทางเดียวกันก็เป็นได้”

ใบหน้างดงามของธิดาแอรีสพยักหน้าน้อย ๆ อย่างเห็นด้วย

“มาอีกคันแล้ว ลองอีกครั้งดีไหม ถ้าคันนี้ไม่จอดเราค่อยไปตรงอื่นกัน”

คีธที่ดูจะใจเย็นมากที่สุดในทีมหันมาบอกเมื่อเห็นรถคันหนึ่งกำลังวิ่งมาจากระยะไกล เดมิก็อดอีกสองคนจึงพยักหน้าเห็นด้วย ทั้งสามคนยืนรอให้รถคันนั้นวิ่งเข้ามาใกล้อย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั่งเริ่มเห็นเค้าโครงแบบราง ๆ

“คิดว่ารถนั่นคุ้น ๆ ไหม”

รูบี้ถามขึ้นมาคนแรก แต่ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าเธอมีคำตอบในใจอยู่แล้ว

“ไม่คุ้น แต่ใช่เลย"

ใช่แน่ ๆ รถออฟโร้ดสีคุ้นตากำลังวิ่งมาทางนี้ ต่างจากคราวที่แล้วก็ตรงที่มีกระบะอยู่ตรงด้านหลังด้วย แล้วยิ่งพวกเขายืนอยู่ที่โล่งแจ้งไร้ทางหลบหนีเช่นนี้ ก็คงมีแต่ต้องประจันหน้ากันอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ตรวจพบเป้าหมาย ! พบเป้าหมาย !”

เสียงโมโนโทนที่เหมือนถูกตั้งค่าเอไอไว้ดังมาจากท้ายรถคันนั้น กลุ่มทหารสามคนในชุดเครื่องแบบเดียวกันกับที่เจอเมื่อวานก้าวลงมาจากรถ ใบหน้าดุดันยกยิ้มราวกับได้เจอเหยื่อที่ตามหามานาน

“ไม่นึกว่าจะเจอง่ายขนาดนี้ นี่คือคำเตือน ล้มเลิกสิ่งที่พวกคุณกำลังจะทำ แล้วกลับไปซะ”

หนึ่งในทหารกลุ่มนั้นที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีมพูดขึ้นมา น้ำเสียงแข็งกร้าวเหมือนข่มขู่มากกว่าจะเป็นการตักเตือนกันดี ๆ

“พวกคุณน่ะสิต้องหยุด บอกให้คนในองค์กรปล่อยตัวเด็กแล้วเลิกทำเรื่องชั่วช้าพวกนั้นก่อน ไม่อย่างนั้นผมไม่ถอยแน่”

แมคเคนซีประกาศจุดยืนอย่างมุ่งมั่น มาถึงขั้นนี้แล้วไม่มีทางที่เขาจะหันหลังกลับแน่

“ในเมื่อเตือนดี ๆ ไม่ฟัง ก็อย่าหาว่าพวกเราใจร้ายแล้วกัน จัดการ !”

สิ้นเสียงก็เริ่มการตะลุมบอนขึ้นอีกครั้ง ทั้งรูบี้และแมคเคนซีพยายามช่วยกันคุ้มกันให้คีธที่หลบอยู่ด้านหลัง จากการเผชิญหน้ากันเมื่อวานทำให้กำลังในการต่อสู้ของทั้งคู่ลดลงไปกึ่งหนึ่ง

“อุ้ก แค่ก !”

แมคเคนซียกแขนขึ้นตั้งการ์ดกันหมัดของทหารคนหนึ่งที่ลอยมาเกือบเข้าหน้า กลายเป็นเปิดช่องโหว่ให้หมัดรุ่น ๆ ของอีกฝ่ายสาวเข้าท้องไปเต็ม ๆ จนเขาถึงกับทรุดตัวลงไปไอโขลก 

‘ให้ตายสิ จุกชะมัด’ 

ทั้งที่ตั้งใจว่าจะหลีกเลี่ยงการปะทะ แต่ก็ได้แผลเพิ่มมาอีกจนได้ ภาพรองเท้าคอมแบทเดินใกล้เข้ามา เขาคงโดนทำร้ายซ้ำอีกแน่

“โอ๊ะ โอ๊ย ! ช่วยด้วย ตัวอะไรมันกัดฉัน !”

แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด พอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นแอนดี้ที่ออกไปจากกระเป๋าคาดอกเมื่อไหร่ไม่รู้กำลังงับเข้าที่หูของทหารคนนั้นจนเลือดอาบ แมคเคนซีรีบอาศัยจังหวะนี้พยุงตัวลุกขึ้นยืน

“ทำดีมากแอนดี้”

“กี้—-!”

แอนดี้ยิ้มดีใจที่ถูกชมแล้วโดดพุ่งตัวมาหาเมื่อถูกเรียก เจ้าตัวน้อยไต่ขึ้นไปยืนบนไหล่เจ้าของของมัน ส่วนเดมิก็อดหนุ่มก็รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีชกเข้าไปที่เบ้าหน้าคู่ต่อสู้ที่กำลังโฟกัสกับแผลที่หูจนหน้าหงายล้มพับไป 

เมื่อหันไปมองอีกด้าน รูบี้กำลังต่อสู้กับทหารอีกสองคนโดยพยายามกันไม่ให้เข้าไปถึงตัวคีธ หากเป็นเมื่อวานคงบอกได้ว่าธิดาแห่งแอรีสสามารถล้มคู่ต่อสู้ที่เป็นชายฉกรรจ์ได้สบาย แต่วันนี้กลับพูดได้ไม่เต็มปาก สถานการณ์ตรงหน้าช่างประเมินได้ยากเย็นเหลือเกินว่าใครได้เปรียบกว่ากัน แมคเคนซีจึงรีบวิ่งเพื่อจะเข้าไปช่วยสมทบ

ฟิ้ว !!

อะไรบางอย่างพุ่งลงที่พื้นตรงหน้าเฉียดปลายเท้าไปเพียงนิดเดียวจนแมคเคนซีต้องชะงักฝีเท้าไว้จนเกือบหน้าคะมำ

“กระสุน !?”

ดวงตาเบิกขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นสิ่งที่เจาะฝังคาพื้นถนนจนเป็นรู ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเมื่อกี้เขาวิ่งไปไวกว่านี้นิดเดียว ศีรษะของเขาจะเป็นรูแทนพื้นคอนกรีตหรือเปล่า

“เป้าหมาย กำจัด !”

เสียงเอไอที่ได้ยินในตอนแรกดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อหันไปตามต้นเสียงก็เห็นร่างใหญ่ยักษ์ที่ลงมาจากกระบะรถกำลังเล็งกระบอกปืนมาทางเขา

“พวกแกเสร็จแน่ พี่เบิ้มจัดการมันเลย”

เสียงจากนายทหารคนนึงดังขึ้นมา แมคเคนซีมองจ้องร่างตรงหน้าอีกครั้ง ในสายตาของมนุษย์ธรรมดาคงจะเห็นร่างนี้เป็นคนไม่ต่างกัน แต่สิ่งที่ปรากฏในสายตาเขาตอนนี้จะเรียกว่าอสุรกายก็คงไม่ใช่ เพราะมันคือหุ่นยนต์ตัวใหญ่ราว 2-3 เมตรที่มีอาวุธครบมือไม่ต่างไปจากจักรกลทำลายล้างในหนังเรื่องทรานส์ฟอร์มเมอร์ส

“นั่นมัน เดธแมชชีน…คุณซูระวัง !”

คีธพึมพำก่อนจะรีบหันไปเตือนรูบี้ที่ทหารคนหนึ่งฉวยโอกาสใช้ช่วงเวลาที่พวกเขากำลังตะลึงงันกับศัตรูใหม่ลอบเข้ามาโจมตี แต่ธิดาแอรีสก็ยังไหวตัวทันตั้งรับได้อย่างรวดเร็วเช่นเคย

“ไม่ต้องห่วง ตรงนี้ฉันจัดการเอง !”

แมคเคนซีตะโกนบอกเพื่อไม่ให้รูบี้วอกแวกในการต่อสู้และเป็นกังวล ทั้งที่ตนเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะจัดการกับหุ่นยนต์ตรงหน้านี้ยังไง

“กำจัด !”

ปัง ๆๆๆ !!

“เชี่ย !”

“กี้—-!!”

ทั้งคนทั้งลูกก็อบลินร้องขึ้นพร้อมกันเมื่อเจ้าหุ่นยนต์ไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้วยิงกราดสาดกระสุนใส่อย่างไม่ปรานี แมคเคนซีรีบคว้าแอนดี้มากอดไว้ก่อนพุ่งตัวลงหมอบแล้วกลิ้งหลบไปหลายตลบ แม้จะยังบาดเจ็บจากทั้งแผลเดิมและแผลใหม่ที่เพิ่งได้มาแต่ก็ต้องรีบลุกขึ้นให้เร็ว เดมิก็อดหนุ่มรีบวิ่งออกมาให้ห่างจากเพื่อนร่วมทีมเพื่อที่ทั้งสองคนจะได้ไม่โดนลูกหลง

“คุณลินคอล์น ! ทำลายเซลล์พลังงานหรือระบบระบายความร้อน !”

คีธตะโกนไล่หลังมาให้ได้ยินแว่ว ๆ ถือว่าเป็นข้อมูลที่ดีมาก ขาดก็แต่เพียงอย่างเดียว

‘ไอ้เซลล์พลังงานกับระบบระบายความร้อนมันอยู่ตรงไหนวะ !?’

“มีผู้หลบหนี กำจัด !”

เดธแมชชีนหันมาทางแมคเคนซีพร้อมกับปืนเลเซอร์ในมือ ดูเมือนว่าตอนนี้เจ้าหุ่นยนต์สังหารจะล็อคเป้าคู่ต่อสู้ให้เป็นเขาแล้ว ซึ่งก็เข้าแผนพอดี

“อินคันทาเร มูรุส โปรเทโก !”

เดมิก็อดหนุ่มสายเลือดเทพีแห่งเวทมนตร์รีบหยิบคทาคบเพลิงออกจากกระบอกซูมวาดรูปวงกลมกลางอากาศแล้วร่ายเวทย์ขั้นต้นก่อให้เกิดบาเรียบาง ๆ ขึ้นเป็นกำแพงเวทย์โปร่งแสงป้องกันลูกกระสุนที่เดธแมชชีนยิงใส่อีกชุดได้ทันจนมันร่วงลงสู่พื้นทั้งหมด ดวงตาสีฮาเซลมองประเมินคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็วก็ยังหาจุดอ่อนในการโจมตีศัตรูตรงหน้าไม่ได้แม้แต่น้อย ลำพังเพียงแค่อาวุธสัมฤทธิ์คงไม่อาจทำอะไรเหล็กกล้าได้ อย่างดีที่สุดก็เพียงแค่ทำให้เกิดรอยขีดข่วนเพียงเท่านั้น

“แอนดี้ช่วยฉันที…”

มือข้างที่ว่างควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าคาดเอว ก่อนจะหยิบมีดสั้นสัมฤทธิ์ส่งให้ลูกก็อบลินที่ยืนอยู่บนไหล่

“ไปช่วยหาเซลล์พลังงานหรือระบบระบายความร้อน เอ่อ…ฉันหมายถึงอะไรสักอย่างที่เป็นแผ่นสี่เหลี่ยม หรือไม่ก็ใบพัดที่มันหมุน ๆ บนตัวหุ่นยนต์นั่น ถ้าเจอแล้วก็ใช้มีดนี่ทำลายมันซะ— อุ๊บ !”

ยังพูดไม่ทันจบดี ร่างของเขาก็ถูกเดธแมชชีนวิ่งเข้าชนจนล้มลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้า แม้จะมีเกราะเวทย์กั้นแต่ด้วยแรงมหาศาลขนาดนี้ก็สร้างแรงสะเทือนได้เช่นกัน

“ฮึ้ย เล่นทีเผลองั้นเรอะ”

คทาเวทย์ในมือเปล่งแสงสว่างขึ้นกว่าเดิมเมื่อแมคเคนซียกขึ้นมากันใบมีดที่เดธแมชชีนฟันลงมาได้ทันหวุดหวิด เดมิก็อดหนุ่มกัดฟันกรอดต้านแรงหุ่นสังหารที่หมายจะใช้ดาบฟาดฟันร่างเขาอย่างสุดความสามารถจนน่ากลัวว่าอาวุธเวทย์ในมือจะโดนสะบั้นจนหักเป็นสองท่อนไปเสียก่อน หวังว่ากลับค่ายไปครั้งนี้เขาจะไม่โดนแม่ดุอีกนะ

‘แย่ชะมัด จะต้านไว้ไม่ไหวแล้ว’

เหงื่อเย็น ๆ ผุดขึ้นมาตามหน้าผากทั้งที่อยู่ท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บ แมคเคนซีรู้ตัวว่าเรี่ยวแรงที่แขนเขาเริ่มลดน้อยลงไปเรื่อย ๆ คงต้านไว้ได้อีกไม่นาน

“ระบบระบายความร้อนขัดข้อง ! ระบบขัดข้อง ! ขัดข้อง !”

เสียงเอไอดังขึ้นอีกครั้งพร้อมร่างของเดธแมชชีนที่หยุดชะงักไป เป็นโอกาสให้แมคเคนซีรีบกลิ้งตัวหลบไปด้านข้างจนเห็นแอนดี้กระโดดโหยงเหยงร้อง “กี้ ๆ !” อยู่บนตัวเดธแมชชีนที่มีมีดสั้นปักอยู่ตรงกลางหลัง เจ้าก็อบลินน้อยคงอาศัยจังหวะที่เดธแมชชีนเข้ามาโจมตีระยะประชิดโดดขึ้นไปบนตัวหุ่นจักรกล ด้วยความที่ตั้งใจจะสังหารแมคเคนซีให้ได้มันจึงประมาทจนไม่ได้สนใจอสุรกายตัวเล็กอย่างลูกก็อบลิน สุดท้ายจึงโดนมีดสั้นสัมฤทธิ์ปักขัดเข้าไปตรงส่วนที่เป็นระบบระบายความร้อนส่งผลให้ใบพัดหยุดทำงานในที่สุด

“เก่งมากแอนดี้ มานี่เร็ว”

แมคเคนซีเรียกคู่หูตัวน้อย แอนดี้ไม่รอช้ารีบกระโดดมาหาเดมิก็อดหนุ่มที่ยื่นมือมารับตัวมันไว้ในอ้อมแขนได้อย่างพอดี คราวนี้คงได้เวลาปิดจ๊อบเสียที ปลายคทาเวทย์ชี้ไปยังเดธแมชชีนที่เริ่มเคลื่อนไหวได้ช้าลง

“อินคันทาเร เฟลมมา มาจิกา”

ลูกไฟขนาดใหญ่ถูกยิงใส่ร่างของเดธแมชชีนจนลุกไหม้ เมื่อสูญเสียการทำงานของระบบระบายความร้อนและโดนเปลวเพลิงแผดเผาเข้าไปอีกก็ยิ่งทำให้อุณหภูมิของหุ่นสังหารยิ่งเพิ่มสูงขึ้นเรื่อย ๆ

“โอเวอร์ฮีท ! ระวัง ! ลดอุณหภูมิ !”

ตู้ม !!!

แสงไฟสีแดงกระพริบเตือนถี่ ๆ ก่อนที่ร่างของเดธแมชชีนจะระเบิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวแล้วกลายเป็นฝุ่นผงแทนที่จะเป็นการกระจายของชิ้นส่วนแบบในหนังบู๊แอ๊คชั่นทั่วไป เหลือทิ้งไว้เพียงสินสงครามกับมีดสั้นให้เขาได้เก็บเข้ากระเป๋าไปเท่านั้น

หลังกำจัดเดธแมชชีนได้แล้ว แมคเคนซีก็อาศัยช่วงจังหวะชุลมุนวิ่งไปเปิดประตูรถกระบะแล้วเข้าไปนั่งตรงตำแหน่งคนขับ

ในเมื่อพยายามแล้วแต่ไม่รู้ว่าความสำเร็จอยู่ที่ไหน แล้วมันจะเป็นไรไปถ้าหากเขาจะสร้างความสำเร็จขึ้นมาเอง ในเมื่อหวังว่าโชคจะช่วยแต่ความซวยก็วิ่งเข้าใส่ไม่เว้น ถ้าการโบกรถมันช่างยากเย็น ก็เอาละวะ ! รถของเธอนั้นฉันขอแล้วกัน

“เกาะแน่น ๆ ล่ะแอนดี้”

ลูกก็อบลินที่อยู่บนไหล่แมคเคนซีร้อง “กี้—-!” ตอบรับอย่างแข็งขันแล้วเกาะเจ้าของของมันไว้แน่นเมื่อมือข้างนึงของเดมิก็อดหนุ่มกำพวงมาลัยแน่น มืออีกข้างก็สับเกียร์แล้วเหยียบคันเร่งฝ่าเข้าไปกลางวงจนทหารพวกนั้นต้องโดดหลบเข้าข้างทาง

“คีธ รูบี้ ขึ้นรถ !”

เจ้าของชื่อทั้งสองชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีเวลาให้คิดมากไปกว่านั้น ทั้งคู่วิ่งไปหยิบสัมภาระแล้วรีบขึ้นรถ เมื่อสมาชิกทั้งหมดอยู่กันพร้อมหน้าแล้ว แมคเคนซีก็ไม่รอช้า เพิ่มความเร็วของรถทิ้งตัวออกห่างทหารที่มีสภาพสะบักสะบอมกลุ่มนั้นไป แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังมา

“นั่นมันรถพวกเรา ! ไอ้บ้านั่นมันเอารถพวกเราไปแล้ว !”

“กลับมานะโว้ยยยยย เจ้าหัวขโมย !”

ดวงตาสีฮาเซลเหลือบมองกระจกมองหลัง ทหารจากองค์กรลับเริ่มตัวเล็กลงเรื่อย ๆ จนเห็นเป็นจุดเล็ก ๆ และหายไปในที่สุดเมื่อรถวิ่งไกลออกมา สาบานได้เลยว่าชีวิตนี้เขาไม่เคยคิดจะขโมยของใครหรือลักของของคนอื่นที่ไม่ใช่ของตนมาไว้ในครอบครองมาก่อน

'แต่ถ้ากลับไปตอนนี้…ก็คงโง่เต็มทน'

'ขอยืมรถชั่วคราวก่อนแล้วกัน'

สรุปสถานการณ์

-โบกรถจะไปเยลโลวไนฟ์

-ปะทะกลุ่มทหารขององค์กรลึกลับกับเดธแมชชีน

-เดินทางต่อไปโดยขอยืม (?) รถองค์กรลึกลับชั่วคราว

ตื่นรู้ +2  :  จากการพิชิต เดธแมชชีน เป็นครั้งแรก

สินสงคราม [LUK 100+] 

- โลหะผสมพิเศษ 10 หน่วย

- แปลนเฮเฟตัส

✿ Elli

Mackenzie BELIEVER

 

Page VIII

-23.01.25 / 10:26AM.-

รถออฟโร้ดวิ่งตามถนนไฮเวย์ที่มีหิมะขาวโพลนปกคลุมสองข้างทาง เมื่อแน่ใจว่าหนีพ้นพวกทหารขององค์กรลึกลับและไม่มีใครตามมาแล้ว แมคเคนซีที่รับบทคนขับรถเพิ่มอีกตำแหน่งจึงชะลอความเร็วลง

“ทำอะไรน่ะรูบี้”

เดมิก็อดหนุ่มถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกุกกัก เมื่อเหลือบมองตรงที่นั่งข้างคนขับก็เห็นธิดาแอรีสกำลังรื้อค้นช่องเก็บของอยู่

“หาเบาะแสเพิ่มไงเล่าศิษย์น้อง ในรถนี้อาจมีข้อมูลเกี่ยวกับองค์กรนั่นก็ได้”

รูบี้บอกแล้วหันไปรื้อช่องเก็บของต่ออย่างตั้งใจ

“ให้ตายสิ ฉันนึกไม่ถึงเลย เยี่ยมมากรูบี้ คีธ…คุณช่วยเปิดจีพีเอสดูเส้นทางไปเยลโลวไนฟ์หน่อยได้ไหม”

ริมฝีปากแมคเคนซีกระตุกยิ้มขึ้นข้างหนึ่ง ด้วยอีกข้างที่โดนต่อยซ้ำแผลเดิมตอนนี้มันเจ็บจนแทบยกไม่ไหว รูบี้หลักแหลมมาก หากในรถคันนี้มีสิ่งที่เป็นประโยชน์กับภารกิจของพวกเขาจริง ๆ ก็คงจะดีไม่น้อย

“สักครู่นะคุณลินคอล์น”

คีธที่นั่งอยู่เบาะหลังหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเปิดแอพแผนที่แล้วพิมพ์จุดหมายปลายทางลงไป

“จากตรงนี้ไปเยลโลวไนฟ์ประมาณสิบสี่ชั่วโมง ถ้าวิ่งแบบไม่พักเลยเราจะไปถึงที่นั่นกลางดึก…แต่ฉันแนะนำว่าให้พักสักหน่อย ไม่อย่างนั้นร่างกายคุณกับคุณซูจะแย่เอา”

“ฉันไม่เป็นไร บาดเจ็บเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น”

รูบี้บอกขณะที่สายตาก็ไล่อ่านข้อความในเศษกระดาษที่เพิ่งค้นเจอไปด้วย ก่อนจะขยำแล้วโยนทิ้งเมื่อไม่เห็นสิ่งที่มีประโยชน์อะไร

“ผมก็ไหวอยู่ แผลพวกนี้ประคบเย็นกับทายาสักหน่อยคงดีขึ้น แค่ขับรถเอง ไม่เป็นไร”

แมคเคนซีโคลงศีรษะเล็กน้อย ยอมรับว่าตอนนี้เจ็บระบมไปทั่วตัว แต่เยลโลวไนฟ์ก็อยู่ห่างจากตรงนี้อีกเพียงแค่ครึ่งวันถึง หากเป็นไปได้ก็อยากไปถึงให้เร็วที่สุด เพราะเขายังไม่รู้เลยว่าที่ตั้งองค์กรนั้นอยู่ส่วนไหนของเยลโลวไนฟ์ พวกเขายังต้องไปหาข้อมูลในพื้นที่เพิ่มเติมอีก

“ถ้าอย่างนั้นพักกินอะไรกันสักหน่อยก็ยังดี ฉันจะได้ช่วยดูอาการแล้วก็ทำแผลให้ด้วย…ในฐานะหมอและเพื่อน ฉันทนเห็นคนที่ช่วยฉันบาดเจ็บโดยไม่ทำอะไรเลยไม่ได้”

ภาพของคีธสะท้อนอยู่ในกระจกมองหลัง ดวงตาสีนิลเหลือบชมพูแซฟไฟร์ฉายแววเป็นห่วงระคนรู้สึกขอบคุณอย่างชัดเจน พวกเขารู้และเข้าใจดีมาแต่แรกแล้วว่าธิดาฮีบี้คนนี้ไม่ถนัดด้านการต่อสู้ จริงอยู่ที่เธอสามารถใช้ปืนกับธนูได้ แต่อาวุธสัมฤทธิ์พวกนั้นใช้จัดการกับมนุษย์ธรรมดาไม่ได้ หน้าที่ในส่วนนี้จึงเป็นของรูบี้กับแมคเคนซีแทน ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ปัญหาเลย ถึงจะไม่เก่งด้านการใช้กำลัง แต่ทักษะด้านการแพทย์และความสามารถในการวางแผนและจดจำข้อมูลของคีธก็ช่วยทีมได้มาก เพราะการปฐมพยาบาลที่ถูกขั้นตอนและการดูแลที่ดี ร่างกายของแมคเคนซีจึงไม่ได้รับผลกระทบมากอย่างที่ควรจะเป็น

“เราเป็นทีมเดียวกัน มิตรที่ดีย่อมช่วยเหลือกันก็ถูกแล้ว”

รูบี้หันไปยิ้มให้ธิดาฮีบี้ที่นั่งอยู่เบาะหลัง ฝ่ามือขาวผ่องเอื้อมไปแตะมือคุณหมอสาว จะว่าไปแล้วเธอก็มีมุมที่น่ารักเหมือนกัน

“ใช่ เราเป็นทีมเดียวกัน คุณเองก็ช่วยพวกเราหลายอย่าง เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราพักกินมื้อเที่ยงกันสักหน่อย แล้วค่อยวางแผนว่าจะเอายังไงกันต่อก็ได้”

“กี้ ! กี้ ๆ !”

พอได้ยินคำว่า ‘มื้อเที่ยง’ ลูกก็อบลินที่นั่งอยู่บนไหล่แมคเคนซีก็ตาโตแล้วร้องขึ้นมาทันที ดูท่าเจ้าตัวเล็กเองก็คงจะเริ่มหิวแล้วเหมือนกัน

“……อืม การทำภารกิจก็ไม่ได้แย่ไปซะทีเดียวนะ”

คีธตบหลังมือธิดาแอรีสที่แตะมือเธออยู่เบา ๆ แล้วส่งยิ้มตอบเพื่อนร่วมทีมทั้งสองคน

.

.

-01:21PM.-

Mackenzie : ขอโทษที่ตอบช้านะที่รัก ตั้งแต่ออกจากแวนคูเวอร์ฉันก็ยุ่งมาตลอด เพิ่งได้จับมือถือตอนนี้เอง

Mackenzie : แน่นอนดีน ฉันเอาเสื้อกันหนาวมา แต่มันไม่พอ…

Mackenzie : แต่ไม่ต้องห่วง ฉันซื้อเพิ่มแล้ว มันอุ่นมาก

Mackenzie : เราต้องได้ปั้นสโนว์แมนด้วยกันแน่ที่รัก

Mackenzie : ถ้าปีนี้ไม่ทัน ก็เป็นปีหน้า และปีต่อ ๆ ไป

ริมฝีปากได้รูปที่ตอนนี้เริ่มบวมเห่อยกยิ้มเล็กน้อยขณะพิมพ์ข้อความตอบคนรัก เพราะเกิดเรื่องตั้งแต่เมื่อวานช่วงบ่ายจนถึงเช้าที่ผ่านมาเขาจึงยังไม่ว่างหยิบมือถือ จนกระทั่งตอนนี้ที่แวะจอดพักทานมื้อเที่ยงที่เมืองวัลเลย์วิว หลังทานอาหารเสร็จเขาจึงขอปลีกตัวมาที่รถก่อน ระหว่างรอเพื่อนร่วมทีมอีกสองคนเข้าห้องน้ำจึงหยิบสมาร์ทโฟนมาเช็ค ถึงได้เห็นว่าดีนส่งข้อความมาเยอะขนาดนี้

Mackenzie : ตอนนี้ฉันอยู่วัลเลย์วิว แค่แวะกินมื้อเที่ยง เดี๋ยวก็เดินทางต่อแล้ว

Mackenzie : แล้วนายเป็นยังไงบ้าง งานเสร็จหรือยัง

Mackenzie : รักนายเหมือนกันที่รัก

แต่ถึงอย่างนั้นแมคเคนซีก็ยังไม่คิดจะเล่าเรื่องต่าง ๆ ที่เพิ่งเจอมาช่วงนี้ให้คนรักฟัง เพราะรู้ว่าถ้าหากดีนรู้จะต้องเป็นห่วงจนไม่เป็นอันทำงานแน่ ๆ ดีไม่ดีอาจถึงขั้นยกเลิกภารกิจของตนเองแล้วตามเขามาถึงแคนาดาเลยก็ได้ ดวงตาสีฮาเซลมองสติ๊กเกอร์รูปตัวการ์ตูนที่ดีนส่งมาให้แล้วอมยิ้ม ใจก็นึกอยากส่งสติ๊กเกอร์ตะมุตะมิให้แฟนบ้าง แต่เขาดันไม่ใช่สายส่งสติ๊กเกอร์มาแต่ไหนแต่ไร นอกจากสติ๊กเกอร์ที่มีติดมากับแอพแล้ว เขาก็ไม่เคยโหลดสติ๊กเกอร์เพิ่มเลย ไว้ว่าง ๆ คงต้องหาซื้อสติ๊กเกอร์ลายน่ารัก ๆ มาส่งให้ดีนโดยเฉพาะบ้าง แต่ตอนนี้ก็ส่งแค่ข้อความกับอิโมติคอนตามที่ถนัดไปก่อน

หลังจากส่งข้อความและใช้มือถือตนเองตั้งจีพีเอสเส้นทางไปเยลโลวไนฟ์เรียบร้อยแล้ว แมคเคนซีก็จับคันโยกตรงที่ปรับเบาะเพื่อจะดึงเบาะมาด้านหน้าหลังจากที่นั่งยืดเหยียดขามาสักพักเพื่อเตรียมพร้อมเดินทางต่อ

“หือ…?”

แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นกล่องเล็กขนาดเท่าหัวแม่มือสีดำที่ติดอยู่ตรงพื้นข้างประตูใต้คันโยกเสียก่อน ซึ่งเขารู้ดีว่ามันคืออะไรจึงไม่รอช้ารีบหยิบมีดสั้นมาตัดสายไฟที่เชื่อมต่อกับวัตถุชิ้นนั้นทั้งหมดออกแล้วหยิบมันขึ้นมา

“เกือบไปแล้วไหมล่ะ”

เดมิก็อดหนุ่มวางกล่องนั้นลงบนพื้นรถแล้วออกแรงกระทืบ 2-3 ครั้งจนมันแตกละเอียดแล้วหยิบเศษ ‘จีพีเอสติดตามแบบพกพา’ เครื่องนั้นขึ้นมาโยนออกนอกรถไป โชคดีที่เขาเคยซื้อเครื่องแบบนี้ติดไว้กับแมคกี้มอเตอร์ไซต์คู่ใจเพื่อป้องกันไว้เผื่อรถสูญหาย ไม่นึกว่าจะมาเจอเครื่องนี้อีกครั้งในสถานการณ์แบบนี้ เท่านี้ทหารจากองค์กรก็น่าจะยังติดตามพวกเขาไม่ได้ระยะหนึ่ง

.

.

-05:03PM.-

ทั้งที่คิดว่าจะขับรถต่อเดียวแบบยาว ๆ โดยไม่พักค้างคืนที่ไหนจนถึงเยลโลวไนฟ์แท้ ๆ แต่เหมือนว่าร่างกายของแมคเคนซีจะเริ่มประท้วงขึ้นมาเสียแล้ว ด้วยอาการปวดตามตัวที่คาดว่ากล้ามเนื้อน่าจะอักเสบจากการต่อสู้ ทำให้เขาเริ่มขับรถต่อไปไม่ไหว จนคีธกับรูบี้พากันดุเสียงเข้มแล้วบอกให้แวะพักค้างที่ไหนสักคืน เดมิก็อดหนุ่มจึงต้องยอมเสียงข้างมากแต่โดยดี

“หนึ่งห้องนะคะ”

เจ้าหน้าที่ดูแลโมเตลถามทวนซ้ำหลังจากทีมทำภารกิจที่เพิ่งเดินทางมาถึงขอเปิดห้องพัก

“ห้องเดียวค่ะ…ได้หรือเปล่า”

คีธยืนยันแล้วยิ้มน้อย ๆ ให้ก่อนจะถามต่อเมื่อเห็นว่าเจ้าหน้าที่สาวเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง

“โอ๊ะ ได้ค่ะ ได้แน่นอน เพียงแต่ว่าห้องพักแต่ละห้องของเรามีขนาดเล็กมาก เลยไม่สะดวกเพิ่มเตียงเสริม…”

เธอเหลือบมองแมคเคนซีซึ่งเป็นชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มแล้วยิ้มเจื่อน

“เอาอย่างนี้ดีไหมคะ ถ้าคุณเปิดสองห้อง ฉันคิดราคาห้องพักอีกห้องให้พวกคุณครึ่งนึง จะได้ไม่ต้องไปนอนเบียดกันในห้องแคบ ๆ ด้วย”

ข้อเสนอของผู้ดูแลโมเตลทำเอาเดมิก็อดทั้งสามต้องมองหน้าหารือกัน ที่จริงห้องพักแบบนี้ก็ถือว่าราคาถูกอยู่แล้ว พอคิดครึ่งราคาก็แสนจะคุ้มค่า อย่างน้อยผู้หญิงในทีมทั้งสองคนจะได้ทำธุระส่วนตัวสะดวกกว่าเวลาที่มีผู้ชายมาร่วมห้องด้วย

“ตกลงค่ะ เราจองสองห้อง”

คีธหันมาบอกเจ้าหน้าที่ที่ยืนยิ้มรออยู่

“ได้ค่ะ อันนี้เป็นห้องเตียงคู่ เดินไปทางนี้นะคะ ส่วนห้องเตียงเดี่ยวของคุณผู้ชายอยู่ห้องด้านในสุดอีกฝั่งนึงค่ะ”

หญิงสาวส่งคีย์การ์ดให้แล้วแนะนำทางไปห้องให้เสร็จสรรพ หลังจากที่นัดแนะเวลาออกเดินทางในวันพรุ่งนี้และแบ่งสเบียงอาหารเย็นกันเรียบร้อย ทั้งสามคน (กับอีกหนึ่งตัว) ก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน

.

.

-10:35PM.-

Mackenzie : ฉันมาถึงแมนนิงแล้ว คืนนี้พักที่นี่แล้วพรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ

Mackenzie : วันนี้โชคดีได้ห้องพักราคาถูก เขาลดราคาห้องที่สองให้ครึ่งนึงแน่ะ

Mackenzie : แอนดี้หลับปุ๋ยเลย

Mackenzie : Send Picture

Mackenzie : ฉันก็ว่าจะนอนแล้ว วันนี้เหนื่อยชะมัด

Mackenzie : นายคงยุ่งอยู่ ขอให้ทุกอย่างราบรื่นนะ

Mackenzie : ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีที่รัก

แม้พอเปิดแอพแชทมาแล้วเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่อ่าน แมคเคนซีก็ยังพิมพ์ข้อความส่งไปอีกรอบ อย่างน้อยการส่งข้อความหาดีนก็เป็นหนึ่งในเรื่องที่สร้างความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ในแต่ละวัน หากไม่มีเรื่องลำบากลำบนให้ต้องเจอหรือว่ายุ่งจนเกินไป เขาก็ตั้งใจว่าจะส่งข้อความหาคนรักทุกวันอยู่แล้ว

'ทำไงได้…คนมันคิดถึงนี่นา'

เมื่อตั้งเวลาปลุกในมือถือแล้ว แมคเคนซีก็วางเอาไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง ฝ่ามือใหญ่ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตนเองและลูกก็อบลินที่นอนหลับสนิทอยู่ตรงแถวปลายเตียง เมื่อปิดโคมไฟแล้วเขาก็แทบจะหลับไปทันทีด้วยความเพลีย

.

.

.

-24.01.25 / 02:23AM.-

‘แมคซี่ ตื่นเถอะที่รัก’

สัมผัสจากมือลูบไล้ไปตามกรอบหน้าจนแมคเคนซีที่กำลังหลับสบายรู้สึกตัวตื่น

“อืม…ดีน อย่าเพิ่งซนสิ ขอฉันนอนต่ออีกหน่อย”

คนที่อยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่นส่งเสียงงึมงำบอกพลางคว้ามือซุกซนกุมเอาไว้ จนเมื่อเริ่มได้สติทีละน้อยจึงเริ่มฉุกคิดขึ้นมาได้

‘เดี๋ยวนะ…เราอยู่แคนาดานี่หว่า แล้วดีนจะอยู่ที่นี่ได้ยังไง’

จะว่าเป็นมือของแอนดี้ก็ไม่น่าใช่ ลูกก็อบลินคงมือไม่ใหญ่ขนาดนี้ หรือว่า…

‘โอ้ ไม่นะ ! นี่เราเจอดีเข้าแล้วเหรอ’

เมื่อคิดถึงสิ่งลี้ลับก็ชวนให้ขนลุกขนชันขึ้นมา แม้จะมีพลังสายเลือดที่สามารถสื่อสารกับวิญญาณได้แต่เขาก็ยังไม่คุ้นชินอยู่ดีจึงรีบเปิดโคมไฟตรงหัวนอน หวังให้แสงสว่างขับไล่ภูติผีภายในห้องนี้ไป

“เฮ้ย คุณ ! คุณมาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไง !?”

หากแต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้ตกใจยิ่งกว่า เจ้าหน้าที่สาวที่ทำเรื่องเช่าห้องให้เมื่อเย็นกำลังอยู่ในท่าล่อแหลม ร่างบางคร่อมอยู่บนตัวเดมิก็อดหนุ่ม ใบหน้าสวยใสตามวัยกำลังส่งยิ้มให้ในระยะห่างเพียงแค่คืบ พอแมคเคนซีตะโกน เธอก็รีบตะปบปิดปากเขาไว้

“ชู่ววว เบา ๆ สิพ่อหนุ่ม เดี๋ยวคนอื่นก็ตื่นกันหมดหรอก แล้วนี่ไปโดนอะไรมา หน้าหล่อ ๆ ยับเยินหมด

“อื้อ ! อื้อ !”

แมคเคนซีพยายามร้องทั้งที่ยังถูกปิดปากแน่น ร่างของเขาถูกกดทับทั้งที่ยังคลุมผ้าห่มไว้จึงขยับได้ไม่สะดวก ซึ่งนั่นดูเหมือนจะยิ่งทำให้ร่างด้านบนพอใจมากทีเดียว

“คิก ๆ นี่เธอจำฉันไม่ได้จริง ๆ หรือพ่อหนุ่มรูปงาม เราเคยเจอกันมาครั้งนึงแล้วนะ”

ดวงตาสีฮาเซลเบิกกว้างเมื่อร่างที่แท้จริงของหญิงสาวปรากฏขึ้นตรงหน้า

ใช่ เขาเคยเจอเธอมาก่อนแล้วที่สถานีรถไฟในซีแอตเทิล

‘เอ็มพูซา’

“ตายจริง เจ้าจำข้าได้ น่าดีใจเหลือเกิน”

ราวกับอ่านความคิดของเขาได้จากแววตา อสุรกายหน้าตาน่ากลัวไม่เหลือเค้าความงดงามหัวเราะร่วนก่อนจะก้มหน้ามาใกล้ลำคอแมคเคนซีแล้วสูดหายใจเข้าไป

“กลิ่นเดมิก็อดช่างเย้ายวนใจ บุตรแห่งเฮคาทีจะมีรสชาติหอมหวานแค่ไหนกันนะ ขอข้าชิมดูหน่อย”

“อื้อออ !”

แมคเคนซีร้องลั่นรีบใช้มือดันหน้าเอ็มพูซาที่เลียริมฝีปากแยกเขี้ยวหมายจะกัดคอตนออกเต็มแรง สถานการณ์เวลานี้ไม่สู้ดีนัก หลังจากตื่นเต็มตาจึงเพิ่งตระหนักได้ว่าทั้งหมดเป็นแผนของเอ็มพูซาตนนี้ที่ตั้งใจจะแยกเขาออกมาจากเพื่อนร่วมทีม แล้วจัดการกินเขา (เป็นอาหาร) เรื่องนี้จึงสอนให้รู้ว่า ‘ของดีและถูกไม่มีในโลก’

 “อย่าขัดขืนเสียให้ยาก ยอมข้าดี ๆ เถอะน่า”

‘ยอมบ้าบออะไร ถ้าฉันจะเสียตัว ฉันยอมให้แค่ดีนเท่านั้นเฟ้ย !’

ถึงจะรู้ว่าเป็นการถูกกินคนละแบบก็เถอะ แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่แน่ ใบหน้าได้รูปเบี่ยงศีรษะหนีคมเขี้ยวอสุรกายที่ตนเองใช้มือดันหน้าไว้ แม้ตัวจะยังถูกทับแต่ขาทั้งสองข้างก็พยายามปัดป่ายไปมาให้ผ้าห่มเลิกขึ้นพ้นตัวจนเผลอไปถีบแอนดี้ที่กำลังหลับสบายกลิ้งหลุน ๆ หล่นจากเตียงดัง ตุ้บ !

ผัวะ !

“กรี๊ด ! โอ๊ย ! เจ็บนะเจ้ามนุษย์ป่าเถื่อน !”

อสุรกายสาวร้องลั่นรีบผละออกมาเอามือกุมหัวที่โดน ‘สมาร์ทโฟนเดดาลัส’ ฟาดเข้าไปเต็มแรง แมคเคนซีมองอุปกรณ์สื่อสารที่เพิ่งหยิบมาใช้แทนอาวุธสด ๆ ร้อน ๆ แล้วก็นึกได้ว่าตอนที่ดีนพาเขาไปซื้อมือถือ ‘เดดาลัส’ ผู้เป็นเจ้าของร้านพูดเคลมถึงความทนทานไว้ ทั้งตัวเครื่องที่ทำจากทองคำจักรพรรดิและหน้าจอที่ทำจากแร่สัมฤทธิ์พิเศษ ไม่น่าล่ะ แม้จะฟาดหัวอสุรกายไปก็ยังไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนสักนิด 

‘ให้ตายสิ ของเขาดีจริง ๆ’

ถ้าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ดีนฟัง อีกฝ่ายต้องภูมิใจแน่ที่เขาเอามันมาใช้ประโยชน์ได้ขนาดนี้

“ข้าจะไม่ทนแล้วนะ ตายซะ ! อะ..โอ๊ย !”

ลูกไฟเวทย์ขนาดย่อมลุกโชนขึ้นกลางฝ่ามือของเอ็มพูซาที่พร้อมจะแผดเผาร่างเดมิก็อดหนุ่มให้ไหม้เป็นจุล แต่แล้วเปลวเพลิงนั้นก็ดับมอดไปในพริบตาเมื่อแอนดี้ที่ตื่นนอนมาเห็นว่ามีผู้บุกรุกและเจ้าของของมันกำลังจะโดนทำร้าย ร่างเล็กกระโดดขึ้นไปดึงผมของอสุรกายสาวจนหน้าหงายแล้วงับเข้าที่ไหล่เสียจมเขี้ยวจนเอ็มพูซาหวีดร้องเสียงหลงและผละออกมาจากร่างแมคเคนซี

“แก ! เจ้าก็อบลินน่ารังเกียจ !”

เอ็มพูซาจับแอนดี้กระชากออกมาแล้วเงื้อสุดแขนทำท่าจะเขวี้ยงร่างเล็ก ๆ นั้นเข้ากำแพง

“เธอน่ะสิน่ารังเกียจ !”

เสียงตวาดของแมคเคนซีทำให้อสุรกายสาวชะงักค้าง ดวงตาสีแดงสดหันมาจ้องแมคเคนซีเขม็งทั้งที่ยังกำร่างของลูกก็อบลินไว้

“เจ้า…เจ้าว่าข้าเหรอ”

“ใช่ ! ฉันว่าเธอ เธอมันน่ารังเกียจ รังแกได้แม้กระทั่งอสุรกายตัวเล็ก ๆ ไม่มีทางสู้ หน้าตาก็น่ากลัวอยู่แล้วยังต้องจิตใจชั่วร้ายสกปรกตามไปด้วยงั้นเหรอ !”

สาบานได้ว่าเขาไม่เคยมีอคติหรือคิดจะบูลลี่รูปร่างหน้าตาใครมาก่อน แต่ครั้งนี้ด้วยความเดือดดาลและกลัวว่าแอนดี้จะได้รับอันตราย (ทั้งที่เพิ่งโดนเขาถีบไปทีนึง) จึงพลั้งปากดุด่าอสุรกายไปเป็นชุด

“เจ้า…เจ้า กรี๊ดดดด อย่ามาว่าข้านะ ! ข้าไม่ได้หน้าตาน่ากลัวเสียหน่อย !”

เอ็มพูซาโยนแอนดี้ลงบนเตียงแล้วยกมือปิดหูไว้ราวกับไม่อยากฟังคำผรุสวาสไปมากกว่านี้ ใครจะไปรู้ล่ะว่าอสุรกายจะใจบางเป็นกับเขาด้วย

“ข้า..ข้าจะฆ่าเจ้า ! หลังจากฆ่าเจ้าแล้ว ข้าก็จะไปฆ่าเดมิก็อดอีกสองคนนั้นด้วย !”

ดวงตาสีแดงก่ำมองแมคเคนซีอย่างเคียดแค้นแล้วพุ่งตัวเข้าหาหมายจะเอาชีวิต เดมิก็อดหนุ่มจึงรีบลุกขึ้นคว้าเอาผ้าห่มคลุมหน้าเอ็มพูซาไว้จนเสียศูนย์

“กี้ ! กี้ !”

แอนดี้ที่เริ่มรู้งานรีบวิ่งไปหยิบมีดสั้นสัมฤทธิ์ในกระเป๋าคาดอกมาส่งให้ ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบใช้มีดแทงไปที่ร่างนั้นผ่านผ้าห่มจนได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนสลายหายไปทิ้งให้กองผ้าห่มร่วงลงสู่พื้นคลุมสินสงครามเอาไว้

“ขอบใจแอนดี้ แกช่วยฉันไว้อีกแล้ว”

แมคเคนซีลูบหัวลูกก็อบลินเบา ๆ เจ้าตัวเล็กดีใจที่ถูกชมก็ร้อง “กี้ ๆ !” พลางเอาหัวถูไถกับฝ่ามือใหญ่ไปมา หลังจากเหตุการณ์กลับสู่ความสงบ แอนดี้ก็นอนซุกผ้าพันคอหลับไปอีกครั้ง เหลือเพียงแค่เดมิก็อดหนุ่มที่นั่งเอนหลังพิงหัวเตียงภายใต้แสงสลัวของโคมไฟ

ดูท่าคืนนี้เขาคงหลับไม่ลงเสียแล้ว

สรุปสถานการณ์

- แวะพักค้างคืนที่แมนนิง

- ต่อสู้กับเอ็มพูซา

สินสงคราม [LUK 60+]  : เส้นผมเอ็มพูซา 4

✿ Elli

Mackenzie BELIEVER

 

Page IX

-24.01.25 / 09:47AM.-

 “อรุณสวัสดิ์ ขอโทษที่ช้า”

เสียงทักทายจากด้านหลังทำให้เดมิก็อดสาวทั้งสองหันมามอง รูบี้ที่หน้าง้ำงอแบบไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไม่พอใจกำลังอ้าปากจะดุแต่กลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกจากริมฝีปากสีสด มีเพียงดวงตาทรงอัลมอนด์เท่านั้นที่กระพริบปริบ ๆ เมื่อได้เห็นสารรูปคนมาสาย

“อรุณสวัสดิ์ ทำไมตาคล้ำแบบนั้นล่ะคุณลินคอล์น”

คีธถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ดวงตาสีนิลเหลือบชมพูแซฟไฟร์โฟกัสใบหน้าได้รูปที่เต็มไปด้วยแผลซึ่งถูกแปะทับด้วยพลาสเตอร์ และตอนนี้ก็มีรอยคล้ำใต้ตาตัดกับผิวขาว ๆ เป็นปื้นชัดเจนราวกับหมีแพนด้าเพิ่มความโทรมเข้าไปอีก

“คือว่า…เรื่องมันเป็นแบบนี้……”

แมคเคนซียิ้มให้ด้วยสีหน้าอิดโรยแล้วเริ่มเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนให้เพื่อนร่วมทีมฟัง หลังจากการต่อสู้กับเอ็มพูซา เขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะนอนต่อ เริ่มหวาดระแวงว่าจะมีใครหรืออสุรกายตนใดบุกเข้ามาในห้องอีกไหม กว่าร่างกายจะทนความง่วงงุนไม่ไหวจนผล็อยหลับไปก็เป็นเวลาเช้ามืด เดมิก็อดหนุ่มหลับสนิทเสียจนไม่ได้ยินเสียงมือถือที่ตั้งปลุกไว้ หรือแม้กระทั่งเสียงร้องเรียกของแอนดี้ก็ตาม กว่าจะรู้สึกตัวตื่นก็สายแล้วจึงรีบจัดการตนเองแล้วออกมาหาทั้งสองคน

“ตามจองล้างจองผลาญไม่เลิกเสียจริง”

รูบี้บ่นพึมพำ เหมือนเธอจะเปลี่ยนเป้าหมายความไม่พอใจไปเป็นเอ็มพูซาตนนั้นแทน

“แล้วคุณโอเคไหม ขับรถไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหวเราพักกันอีกวันก็ได้ ฉันกับคุณซูจะคอยระวังให้เอง”

คีธประเมินอาการจากใบหน้าซีดเซียวของแมคเคนซีแล้วถามขึ้นมา

“ไหว ผมโอเค เราเดินทางกันต่อเลยดีกว่า แค่เก้าชั่วโมงก็ถึงเยลโลวไนฟ์แล้ว ผมไปพักที่นั่นก็ได้”

แมคเคนซีรีบบอกด้วยไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่เดิมนาน แม้ว่าจะนอนน้อยแต่ก็ถือว่าได้นอน คนเคยทำงานพาร์ทไทม์กลางคืนแล้วตื่นไปเรียนต่ออย่างเขา เรื่องแค่นี้ถือว่ายังไม่เกินความสามารถ อีกอย่างถ้าจะให้นอนที่นี่อีกคืนก็คงไม่เอาด้วยแม้จะมีรูบี้กับคีธคอยช่วยระวังภัยให้ก็ตาม

“ถ้าคุณว่าอย่างนั้นก็ตกลง แต่ถ้าไม่ไหวต้องจอดพักนะ”

คีธกำชับอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจังราวกับคุณหมอเตือนคนไข้ แมคเคนซีจึงพยักหน้ารับยิ้ม ๆ

“โอเค ก็ได้ งั้นเราออกเดินทางกันต่อเถอะ ผมทำเสียเวลามามากแล้ว”

“ก็ไม่เสียเวลาเสียทีเดียวหรอก…”

ธิดาแอรีสพูดขึ้นหลังจากที่พวกเขาขึ้นรถกันมาเรียบร้อยแล้ว แมคเคนซีหันมามองด้วยความสงสัย ส่วนคีธเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าเป็นเรื่องอะไร เธอจึงเพียงแค่อมยิ้มนิด ๆ

“ดูสิ ตอนที่ศิษย์น้องหลับอุตุพวกเราเจออะไร”

รูบี้ชูกระดาษใบหนึ่งขึ้นมา เดมิก็อดหนุ่มรับมาดูแล้วก็ถึงกับตาโต

“นี่มัน…แผนที่ไปฐานลับขององค์กรนั่นงั้นเหรอ”

“แล้วคิดว่าเป็นอะไรเล่า มีทั้งแผนที่และที่อยู่เชียวนะ ฉันกับหมอคีธรอตั้งนานศิษย์น้องก็ไม่มาเสียที หมอคีธบอกว่าอยากให้ศิษย์น้องพักผ่อนให้เต็มที่ พวกเราเลยลองค้นรถดูอีกรอบ”

“เยี่ยมเลย แบบนี้ก็ไม่ต้องมามัวคลำทางแล้วสิ ขอบคุณทั้งสองคนมากนะ”

ถึงจะยังเจ็บแผลที่ปากอยู่แต่ก็ไม่สามารถห้ามรอยยิ้มไว้ได้จริง ๆ อย่างน้อยพวกเขาก็รู้หมุดหมายที่จะไปชัดเจน พอคิดว่าภารกิจของตนเริ่มคืบหน้ามากขึ้นก็มีแรงใจให้เดินหน้าต่อ แมคเคนซีจึงไม่รอช้ารีบสตาร์ทรถออกเดินทางทันที

.

.

.

-04:45PM.-

“ฉันว่าเราพักกันหน่อยเถอะ คุณดูง่วงนะคุณลินคอล์น”

คีธพูดขึ้นมาเมื่อเริ่มเห็นแมคเคนซีปิดปากหาวบ่อยครั้ง ซึ่งนั่นก็เป็นความจริง แม้ว่าพวกเขาจะแวะพักระหว่างทางมาบ้าง แต่เดมิก็อดหนุ่มก็ได้เพียงแค่ล้างหน้าให้คลายความง่วงงุนไปได้เล็กน้อยเท่านั้น

“แต่ว่าอีกแค่สามชั่วโมงก็จะถึงเยลโลวไนฟ์แล้ว”

แมคเคนซีบอกหลังเหลือบมองจอสมาร์ทโฟนที่เปิดจีพีเอสค้างไว้

“ก็เพราะว่าใกล้ถึงแล้วนี่ไงล่ะ แวะพักสักชั่วโมงคงไม่เป็นไรหรอก”

ธิดาฮีบี้ยิ้มให้บาง ๆ ผ่านกระจกมองหลัง เรื่องสภาพร่างกายนี่โกหกเธอไม่ได้จริง ๆ คุณหมอสาวคงคอยสังเกตเขามาตลอดทาง

“โอเค ก็ได้…”

สุดท้ายก็ต้องยอมจนได้ด้วยไม่อยากขัดใจเพื่อนร่วมทีม หากสังเกตจากเรือลำน้อยใหญ่ที่จอดอยู่ ดูเหมือนว่าใกล้ ๆ นี้จะเริ่มเข้าเขตที่อยู่อาศัยแล้ว แมคเคนซีเลี้ยวรถเข้าจอดตรงลานริมแม่น้ำที่ตอนนี้ผืนน้ำส่วนใหญ่กลายเป็นธารน้ำแข็งตามสภาพอากาศ สองสาวเดมิก็อดเลือกที่จะลงไปเดินยืดเส้นยืดสาย แมคเคนซีจึงขอตัวนอนพักในรถสักงีบโดยตกลงกันว่าจะออกเดินทางต่อในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า

Mackenzie : ฉันดีใจที่นายคิดถึงฉันขนาดนี้ที่รัก

Mackenzie : แต่นายห้ามเทงานช่วยพ่อนายมาหาฉันเด็ดขาดเลย

Mackenzie : ตอนนี้ฉันใกล้ถึงเยลโลวไนฟ์แล้ว

Mackenzie : จะพยายามจัดการทุกอย่างให้เสร็จแล้วรีบกลับ

ไหน ๆ ก็จะได้นอนพักแล้วเขาจึงหยิบมือถือมาเช็คข้อความสักหน่อย  ดีนตอบข้อความมาแทบจะทันทีที่เขาส่งไปนั่นทำให้แมคเคนซียิ้มออกมาน้อย ๆ เป็นเขาเองที่ไม่ว่างพอจะตอบข้อความบ่อย ๆ จนเริ่มคิดขึ้นมาว่าป่านนี้อีกฝ่ายจะเหงาแย่เลยหรือเปล่านะ

ตึ๊งตึ่ง !

ราวกับจิตใจเชื่อมถึงกัน หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะคนรักของเขาจ้องจอมือถือทุกห้านาทีอย่างที่บอกจริง ๆ หลังจากส่งข้อความไปไม่เท่าไหร่ ดีนก็ตอบกลับมาแทบจะทันที

Mackenzie : เยี่ยมเลย นายเก่งมาก

Mackenzie : อย่างที่บอก ฉันใกล้ถึงเยลโลวไนฟ์แล้ว อีกประมาณ 3 ชั่วโมง

Mackenzie : ถ้าจีพีเอสไม่พาอ้อม…

Mackenzie : ล้อเล่น ไม่ต้องเป็นห่วงนะ

Mackenzie : นายรีบทำงานของนายให้เสร็จแล้วกลับค่ายมานอนรอกอดฉันได้เลย

Mackenzie : คิดถึงนายมากเหมือนกัน

Mackenzie : ตั้งใจทำงาน อย่าเที่ยวเพลินล่ะ

ฝ่ามือใหญ่ปิดปากหาวอีกครั้งหลังตอบข้อความจนครบแล้วแกล้งพิมพ์ดักไว้ในประโยคสุดท้าย รู้ดีว่าอีกฝ่ายคงต้องแวะเถลไถลท่องเที่ยวที่ต่าง ๆ ตามนิสัยหากมีโอกาส ต่างจากเขาที่เอาแต่มุ่งหน้าไปให้ถึงที่หมายจนแทบไม่ได้ใส่ใจความสวยงามของประเทศแคนาดาแม้แต่น้อยทั้งที่เป็นการมาเยือนครั้งแรก คิดแล้วก็น่าเสียดายอยู่เหมือนกัน ทำยังไงได้ ในเมื่อเวลามีจำกัด เรื่องเที่ยวเล่นคงต้องเอาไว้คราวหน้า ชายหนุ่มปรับเอนเบาะลงให้อยู่ในท่าที่สบาย เปลือกตาอันหนักอึ้งค่อย ๆ ปรือปิดลงพร้อมกับวางมือถือลงตรงหน้าท้อง ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงนี้พักผ่อนให้คุ้มค่า

.

.

“กี้ !  กี้ ๆ !!”

“อะไรแอนดี้ หิวอีกแล้วเหรอ”

เหมือนเพิ่งหลับไปได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถูกลูกก็อบลินดึงแขนเสื้อซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วร้องเสียงดังจนหนวกหู เรียวคิ้วขมวดมุ่นพยายามปรับโฟกัสภาพตรงหน้าให้ชัดเจนขึ้น ก็เห็นแอนดี้ที่ทำหน้าตื่นตกใจแล้วโดดไปตรงหน้าต่างฝั่งด้านข้างคนขับรถ

“อะไร ข้างนอกนั่นมีอะ— มอนสเตอร์ !?”

ดูจากท่าทางคงไม่ใช่อารมณ์หิว พอมองตามเจ้าตัวเล็กไปก็เห็นเพื่อนร่วมทีมกำลังต่อสู้กับฝูงอสุรกายอยู่ จากที่งัวเงียก็ตื่นเต็มตาขึ้นมาทันที เดมิก็อดหนุ่มรีบคว้ากระบอกซูมที่มีคทาเวทย์อยู่ในนั้นวิ่งออกจากรถไปทันที ปล่อยให้แอนดี้ที่ครั้งนี้ตามมาไม่ทันทุบกระจกร้องเรียกเสียงดัง

“กี้—! กี้ ๆ กี้—!”

.

.

เมื่อวิ่งมาใกล้จุดที่เรียกได้ว่าสนามรบ ภาพตรงหน้าสร้างความแปลกใจให้แมคเคนซีไม่น้อย จะเรียกว่าการต่อสู้ก็ไม่เชิง ดูเหมือนว่าเพื่อนร่วมทีมทั้งสองของเขากำลังพยายามปัดป้องและหลีกเลี่ยงการต่อสู้ครั้งนี้มากกว่า รูบี้ที่เหลือบมาเห็นแมคเคนซีเข้าพอดีรีบตะโกนบอก

“ศิษย์น้อง ! อย่าสบตากับกอร์กอนเป็นอันขาดนะ ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นหิน !”

ได้ยินเช่นนั้นแมคเคนซีก็รีบยกแขนขึ้นมาบังหน้าไว้พอดีกับจังหวะที่อสุรกายคนครึ่งงูนามว่ากอร์กอนตวัดสายตาหันมามองเขาพอดี

“มาอีกคนแล้วรึ ก็ดี ข้าจะได้จัดการปลิดชีพพวกเจ้าพร้อมกัน”

“ไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นหรอกน่า”

เดมิก็อดหนุ่มหยิบคทาเวทย์ออกมา ดูเหมือนว่าอาวุธของเขาจะทำให้กอร์กอนชะงักไปเล็กน้อย เพราะอะไรกันนะ

“บุตรแห่งเทพีเฮคาที พวกเจ้าไปแย่งคทาเวทย์นั่นมา !”

กอร์กอนหันไปสั่งลูกสมุนอีกสองตน ไม่รู้ว่าคิดไปเองไหม แม้ว่าจะได้รับคำสั่งแต่ดูเหมือนอสุรกายครึ่งงูที่ตรงมาหาเขากลับมีทีท่าลังเลที่จะโจมตีเขาเสียอย่างนั้น

‘ช่วยเราด้วย…’

‘ทรมานเหลือเกิน…เราไม่อยากอยู่ในร่างนี้’

เรียวคิ้วขมวดมุ่นราวกับได้ยินเสียงอะไรบางอย่างในหัว แมคเคนซีหันมองรอบ ๆ แต่ก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตอื่นใดนอกจากเพื่อนร่วมทีมและคู่ต่อสู้เท่านั้น

“มัวเซ่ออะไรอยู่พวกลาเมียหน้าโง่ ไปแย่งอาวุธมา !”

กอร์กอนตวาดอีกครั้ง ชื่อที่เพิ่งได้ยินช่างคุ้นหูยิ่งนัก ราวกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

“ลาเมียสองตนนั่น…อย่าบอกนะว่า…”

คีธพึมพำเบา ๆ ราวกับกำลังปะติดปะต่อข้อมูลเข้าด้วยกัน ก่อนที่ดวงตาจะเบิกโพลงเล็กน้อยแล้วหันมามองแมคเคนซี เพียงแต่เธอยังไม่พูดอะไรออกมา

‘ได้โปรด ช่วยปลดปล่อยเรา’

 ‘ฆ่าเราที ได้โปรด !’

เสียงในหัวที่ดังยิ่งขึ้นรบกวนสมาธิแมคเคนซีจนปวดหัวไปหมด เดมิก็อดหนุ่มสะบัดศีรษะแรง ๆ หวังจะไล่มันออกไปแต่เสียงเหล่านั้นก็ยิ่งดังก้องขึ้นทุกทีพร้อมกับลาเมียทั้งสองที่เริ่มเข้ามาใกล้

“อินคันทาเร เฟลมมา มาจิกา !”

ลูกไฟถูกยิงออกจากปลายคทาเวทย์ เผาร่างของลาเมียทั้งสองจนมอดไหม้ ไม่มีแม้แต่การหลบหนีหรือต่อสู้ แทนที่จะได้ยินเสียงกรีดร้อง แมคเคนซีกลับได้ยินเสียงราวกับกระซิบอย่างเป็นสุขแทน

‘ไม่ต้องทรมานอีกแล้ว’

‘ขอบคุณนะพี่ชาย…’

‘เมื่อกี้มันอะไรกัน’

ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง เสียงที่เขาได้ยินคือเสียงของลาเมียสองตนนี้อย่างนั้นหรือ

“ไร้ประโยชน์จริง ข้าคงต้องลงมือเองแล้ว”

กอร์กอนกัดฟันกรอดเมื่อกองกำลังของตนถูกกำจัด ร่างงูรีบเลื้อยตรงมายังแมคเคนซีที่ยังอยู่ในอาการสับสนกับเหตุการณ์เมื่อครู่จนไม่ทันระวังตัว

“อ๊ากกกก !”

คราวนี้เป็นเสียงหวีดร้องด้วยความเจ็บปวดที่ดึงสติแมคเคนซีให้กลับมา ลูกธนูดอกหนึ่งจากการยิงของคีธปักเข้าตรงช่วงลำตัวของกอร์กอน แต่เท่านั้นก็ยังไม่เพียงพอที่จะสามารถสังหารนางลงได้ ช่วงหางงูของนางเลื้อยไปโอบรัดร่างของธิดาฮีบี้ไว้อย่างรวดเร็วจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

“เป็นศพแรกเลยดีไหม…”

แรงบีบรัดของกอร์กอนเพิ่มมากขึ้นราวกับงูที่กำลังรัดเหยื่อ รูบี้อาศัยจังหวะนั้นรีบเข้ามาหาแมคเคนซี

“ฉันมีแผน เอาคทาเวทย์มาให้ฉัน ส่วนศิษย์น้อง ใช้พลังของนายแล้วเอากระบี่นี่ตัดหัวของกอร์กอนซะ”

โดยไม่รอการตอบตกลง ธิดาแอรีสคว้าคทาเวทย์มาแล้วยัดกระบี่ของเธอไว้ในมือแมคเคนซีแทน มาถึงขั้นนี้ก็ไม่มีเวลามาเกี่ยงกันแล้ว เดมิก็อดหนุ่มกำกระบี่ในมือแน่นแล้วตั้งสมาธิให้แน่วแน่ เพียงไม่นานหมอกควันก็ก่อตัวขึ้นคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ และมีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่ยังมองเห็นทุกอย่างชัดเจน

“ย้ากกกก !”

กว่าที่กอร์กอนจะหาตำแหน่งเขาเจอ แมคเคนซีก็ฝ่าม่านหมอกออกมาจนประชิดตัวแล้วเงื้อกระบี่ที่ยืมจากธิดาแอรีสฟันเข้าเต็มแรงจนศีรษะที่เต็มไปด้วยงูมากมายขาดออกจากคอ ส่งผลให้ช่วงลำตัวที่รัดคีธไว้สะบัดร่างเธอออกด้วยความเจ็บปวดก่อนจะสลายหายไปจนธิดาฮีบี้กระเด็นลอยไปกระแทกพื้นน้ำแข็งจนแตกและตกลงไปในน้ำอันเย็นเยียบของช่วงกลางฤดูหนาว

“คีธ !”

“หมอคีธ !”

เดมิก็อดทั้งสองตะโกนออกมาแทบจะพร้อมกัน รูบี้รีบวิ่งไปดูตรงจุดที่คีธตกลงไป เธอพยายามจะคว้ามือไว้แต่หญิงสาวร่างสูงกลับจมหายไปต่อหน้าต่อตา

“น้ำตรงนี้มันเย็นมากแล้วก็ลึกเกินไป !”

รูบี้ตะโกนบอก แมคเคนซีที่อยู่ในอาการตกใจไม่แพ้กันรีบตั้งสติแล้วมองหาอุปกรณ์ที่จะช่วยเหลือเพื่อนร่วมทีมของตนได้ จนกระทั่งสายตาไปสะดุดเข้ากับสิ่งหนึ่ง เดมิก็อดหนุ่มรีบวิ่งไปยังเรือประมงขนาดเล็กที่จอดเทียบฝั่งไว้ คทาเวทย์ชี้ไปตรงแหที่วางอยู่มุมหนึ่งของเรือ พยายามรวบรวมสมาธิที่มีอยู่เพียงน้อยนิด

“อินคันทาเร อะนิมา วิตา !”

สิ้นเสียงร่ายเวทย์ที่เขาเคยใช้เพียงแค่ครั้งเดียวเมื่อช่วงปีใหม่ แหที่แน่นิ่งอยู่ก็ค่อย ๆ ขยับขึ้นมาราวกับมีชีวิต

“พาคีธขึ้นมา !”

ปลายคทาคบเพลิงตวัดชี้ไปยังจุดที่ธิดาฮีบี้หายไป ราวกับได้รับคำสั่ง เจ้าแหไม่รอช้ารีบพุ่งตัวเองลงไปในน้ำทันที เพียงไม่นานมันก็ลอยกลับมาที่เรือโดยมีร่างของคีธที่ถูกห่อหุ้มไว้ในนั้นและกลับไปไร้ชีวิตเช่นเดิมเมื่อทำหน้าที่เสร็จเรียบร้อย

“หมอคีธเป็นยังไงบ้าง”

รูบี้รีบวิ่งตามมาที่เรือ สีหน้าตื่นตระหนกอย่างปิดไม่มิดเมื่อเห็นร่างซีดเผือดของคีธ หญิงสาวรีบแตะนิ้วไปตามจุดชีพจรของร่างที่นอนหมดเรี่ยวแรงและบางส่วนของร่างกายเริ่มแข็งเกร็งด้วยความหนาว

“ยังมีชีพจรอยู่แต่อ่อนมาก…ตัวเย็นชืดเลย”

“พวกเธอขึ้นไปทำอะไรบนเรือฉันน่ะ !?”

เมื่อหันไปมองตามเสียงก็เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งท่าทางไม่พอใจกำลังเดินมาทางนี้ พอเห็นว่ามีคนตัวเปียกนอนอยู่สีหน้าก็กลับกลายเป็นตกใจอย่างเห็นได้ชัด

“ตกลงไปในน้ำเรอะ…โอเค ยังพอมีสติ หายใจได้อยู่ น้ำยังไม่เข้าปอด รีบทำให้ตัวอุ่นก่อนเร็ว”

ชายเจ้าของเรือเข้ามาตรวจร่างกายของคีธอย่างคล่องแคล่ว หลังบอกเพียงแค่นั้นก็รีบลุกเข้าไปในห้องคนขับ เดมิก็อดทั้งสองได้ยินเช่นนั้นจึงไม่รอช้ารีบช่วยกันถอดเสื้อดาวน์และสเวตเตอร์ที่เปียกน้ำจนชุ่มของธิดาฮีบี้ออกจนเหลือเพียงเสื้อคอเต่าชั้นเดียว และแมคเคนซีก็ถอดเสื้อดาวน์ของตนเองคลุมให้แทนที่

“เอ้า ห่มทับให้นังหนูซะ ก่อนจะช็อคตายไปซะก่อน”

ผ้าห่มหนา ๆ 2-3 ผืนถูกวางให้ พวกเขากล่าวขอบคุณก่อนจะรีบห่มผ้าทั้งหมดให้คีธที่ตัวสั่นระริกทันที

“ทีนี้บอกได้หรือยังว่าพวกเธอขึ้นมาบนเรือฉันทำไม”

“พวกเราเป็นนักท่องเที่ยว เราขับรถผ่านมาทางนี้เลยแวะชมวิวกันนิดหน่อย แต่เพื่อนของเราพลัดตกลงไปในน้ำ เราเห็นตรงนี้มันแห้งเลยพาเธอขึ้นมาก่อน”

รูบี้เล่าเป็นเรื่องเป็นราวอย่างลื่นไหล แม้ช่วงหลังจะฟังดูแปลก ๆ ไปบ้างแต่ก็หวังว่าอีกฝ่ายคงไม่จ้องจับผิดกันในสถานการณ์ที่เกิดอุบัติเหตุเช่นนี้

“แถวนี้มีโรงพยาบาลหรือเปล่าครับ”

แมคเคนซีรีบถาม ไม่ว่าจะถูกตั้งแง่สงสัยอย่างไร เวลานี้เขาควรพาคีธไปโรงพยาบาลก่อน

“ไม่มีหรอก โรงพยาบาลอยู่ในเมืองนู่น กว่าจะถึงก็เกือบชั่วโมง……”

ชายวัยกลางคนกอดอกมองคนต่างถิ่นทั้งสามคนด้วยสายตาเคลือบแคลง โดยเฉพาะแผลบนใบหน้าของแมคเคนซีแล้วถอนหายใจยาว

“เอาล่ะ เรื่องอื่นไว้ค่อยคุยทีหลัง บ้านฉันอยู่ในหมู่บ้านไม่ไกลจากตรงนี้ ให้นังหนูไปผิงไฟก่อน แล้วจะเอายังไงต่อค่อยว่ากัน”

“ขอบคุณมากนะครับ !”

“น้ำใจช่างงามนัก ขอบคุณท่านลุงมาก”

“เรียกลุงเลยเรอะ ฉันเพิ่งสี่สิบต้น ๆ เองยัยหนู”

ด้วยความที่ร่างกายกำยำแข็งแรง ชายผู้ถือว่าเป็นคนในพื้นที่ช่วยอุ้มคีธที่มีผ้าหลายชั้นคลุมตัวอยู่ไปขึ้นรถ แล้วพวกเขาก็เดินทางไปยังหมู่บ้านแถบชานเมืองฟอร์ทพรอวิเดนซ์ที่อยู่ไม่ไกล

.

.

-09:53PM.-

สุดท้ายแล้ววันนี้ก็จบลงโดยที่พวกเขายังไม่ได้เดินทางต่อไปไหน แม้ว่าคีธจะรู้สึกตัวแล้ว แต่จากการโดนน้ำเย็นเฉียบพลันทำให้สภาพร่างกายของเธอยังไม่ฟื้นตัวเท่าที่ควร หลังจากสอบถามที่มาของแผลบนใหน้าแมคเคนซีแล้ว (ซึ่งรูบี้แต่งเรื่องว่าแมคเคนซีช่วยปกป้องเธอและคีธจากการโดนพวกอันธพาลเจ้าถิ่นรังแกขณะเดินทาง) ‘ทราวิส’ ชายผู้เป็นเจ้าของบ้านและช่วยเหลือพวกเขาไว้จึงเสนอให้ค้างคืนสักวันก่อนเพื่อดูอาการของคีธ ให้แน่ใจว่าเธอจะไม่เกิดภาวะช็อคจากอุณหภูมิเย็นจัดขึ้นมา เนื่องด้วยทราวิสเป็นชายวัยกลางคนยังไม่มีครอบครัว ภายในบ้านของชายโสดที่ไม่อาจออกเรือประมงไปหาปลาในช่วงหน้าหนาวจึงยังพอรองรับแขกแปลกหน้าทั้งสามคนได้

ด้วยความที่นอนน้อยมาตั้งแต่เมื่อคืน มาวันนี้จากที่ตั้งใจว่าจะเดินทางไปให้ถึงเยลโลวไนฟ์แล้วค่อยพักผ่อนแต่ก็ดันเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน แมคเคนซีที่นอนตรงโซฟาในห้องนั่งเล่นกับแอนดี้จึงตั้งใจว่าคืนนี้จะเข้านอนไวสักหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ลืมที่จะส่งข้อความถึงคนรักอีกครั้ง

Mackenzie : ฉันยังอยู่ที่เดิมอยู่เลย เกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อย

Mackenzie : พวกเราเจอมอนสเตอร์ คีธเลยตกน้ำ

Mackenzie : นายคิดสภาพตัวเองเอามือไปแช่ในน้ำแข็งที่เพิ่งละลายจากช่องฟรีซดูสิ

Mackenzie : อาจจะเย็นกว่านั้นด้วยซ้ำ

Mackenzie : แต่เธอดีขึ้นแล้ว และฉันปลอดภัยดี ไม่ต้องห่วงนะ

พออ่านทวนข้อความแล้วก็เกรงว่าดีนจะตกใจจนไม่เป็นอันทำอะไร เลยพิมพ์มุกตลกที่ไม่รู้ว่าจะฝืดสำหรับอีกฝ่ายหรือเปล่าต่ออีกหน่อย

Mackenzie : คุณทราวิสคนที่ให้ที่พักพวกฉันบอกว่า แม่น้ำใกล้หมู่บ้านที่พวกเราอยู่ชื่อแมคเคนซี

Mackenzie : รูบี้บอกว่าชื่อฉันเป็นที่นิยมมากจริง ๆ

Mackenzie : แต่ฉันคิดว่ามันเป็นชื่อที่โหลสุด ๆ เลยมากกว่า

Mackenzie : ฉันว่าวันนี้จะนอนเร็วสักหน่อย นายอย่าลืมเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังบ้างนะ

Mackenzie : ฉันอยากฟังทุกเรื่องของนายเลยที่รัก

จากข้อความล่าสุดของดีนที่บอกว่ากำลังจะออกเดินทาง แมคเคนซีจึงไม่แน่ใจว่าตอนนี้อีกฝ่ายอยู่ตรงไหน และไทม์โซนต่างกันมากเท่าไหร่ เขาจึงเลี่ยงที่จะพิมพ์คำว่า ‘ราตรีสวัสดิ์’ ไป ดูเหมือนว่าผู้คนในหมู่บ้านนี้จะเข้านอนกันไว เพียงแค่หัวค่ำบ้านเกือบทุกหลังก็ปิดไฟนอนกันแทบหมดแล้ว รวมถึงทราวิสและเพื่อนร่วมทีมอีกสองคนก็เช่นกัน หลังจากส่งข้อความเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาเข้านอน

ท่วงทำนองเสนาะหูดังแว่ว จากที่กำลังจะนอนก็ชวนให้สงสัยขึ้นมาว่าเสียงอันไพเราะขนาดนี้ดังมาจากที่ใด แมคเคนซีนอนฟังอยู่สักพัก ในที่สุดก็หักห้ามใจไม่ไหว เขาลุกขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างแต่กลับไม่เห็นใครสักคน ราวกับดนตรีนั้นมีเวทมนตร์จนใคร่รู้เหลือเกินว่าผู้ใดกันที่รังสรรค์บทเพลงนี้ สายเลือดแห่งเฮคาทีมองลูกก็อบลินที่หลับสนิทแล้วค่อย ๆ เปิดประตูบ้านเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ โดยไม่ลืมที่จะหยิบอาวุธคู่กายติดตัวมาด้วยเผื่อพบเหตุอันคาดไม่ถึง เดมิก็อดหนุ่มตามต้นเสียงที่ลอยมาตามลมนั้นไป น่าแปลกที่นอกจากเขาแล้วก็มีเพียงกลุ่มสาวงามเกินมนุษย์ที่กำลังเดินไปในทิศทางเดียวกัน แม้จะเริ่มสังหรณ์ใจถึงความผิดปกติ แต่แมคเคนซีก็หยุดความสงสัยของตนเองไม่ได้แล้ว

สรุปสถานการณ์

-ปะทะกับกอร์กอนและลาเมีย คีธได้รับบาดเจ็บ

-พักที่บ้านของชาวบ้านในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ฟอร์ทพรอวิเดนซ์

-แมคเคนซีได้ยินเสียงดนตรี และเดินไปหาที่มาของเสียง

ตื่นรู้ +4  :  จากการพิชิต กอร์กอน และ ลาเมีย เป็นครั้งแรก

สินสงคราม [LUK 60+] : เลือดกอร์กอน 7

เกร็ดลาเมีย 3

✿ Elli