{ประเทศซาอุดิอาระเบีย} Neom

Neom, Saudi Arabia

เมืองนีออม ประเทศซาอุดิอาระเบีย

เมืองนีออม

เป็นโครงการเมืองอนาคตที่ตั้งอยู่ในประเทศซาอุดิอาระเบีย โดยเป็นหนึ่งในโครงการสำคัญของ Vision 2030 ซึ่งเป็นแผนการปฏิรูปเศรษฐกิจและสังคมของประเทศที่ริเริ่มโดยมกุฎราชกุมารโมฮัมเหม็ด บิน ซัลมาน

โครงการนี้มีเป้าหมายที่จะสร้างเมืองที่ล้ำสมัยในแง่ของเทคโนโลยี ความยั่งยืน และการเป็นศูนย์กลางทางเศรษฐกิจแห่งอนาคต

ที่ตั้ง: Neom ตั้งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือของซาอุดิอาระเบีย ใกล้ชายแดนจอร์แดนและอียิปต์ บริเวณทะเลแดง

ขนาดพื้นที่: พื้นที่โครงการครอบคลุมประมาณ 26,500 ตารางกิโลเมตร หรือใหญ่กว่า 33 เท่าของมหานครนิวยอร์ก

เป้าหมายหลัก:

- การพัฒนาเมืองที่ใช้พลังงานสะอาด 100%

- การเป็นศูนย์กลางเทคโนโลยี การเงิน การท่องเที่ยว และการอยู่อาศัยในรูปแบบใหม่

- ส่งเสริมความยั่งยืน ทั้งในแง่ของสิ่งแวดล้อมและพลังงาน

โครงการสำคัญภายใต้ Neom:

The Line: เดอะ ไลน์ เมืองแนวเส้นตรงสร้างขึ้นเป็นอาคารสูง เมื่อมองจากด้านนอกเข้าไปคล้ายกับเห็นอาคารตลอดแนวเป็นกระจกเงาที่สะท้อนภาพทะเลทรายแห้งแล้ง ขัดกับภาพความตระการตาของเมืองสุดไฮเท็ค เมืองนี้ไม่มีรถยนต์ ถนน หรือมลพิษ มีระยะทางประมาณ 170 กิโลเมตร รองรับประชากรได้ 9 ล้านคน

Oxagon: ออกซากอน เมืองอุตสาหกรรมลอยน้ำที่ใหญ่ที่สุดในโลก ถูกสร้างขึ้นด้วยรูปทรง 8 เหลี่ยม

Trojena: ทรอเจนา เมืองที่เน้นการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติและกีฬาฤดูหนาวในทะเลทราย โรงแรมหรือที่พักถูกสร้างตามสันเขาด้วยรูปทรงประหลาดตา ให้ความรู้สึกเหมือนท่องอยู่ในอวกาศ

Sindalah: ซินดาลาห์ เกาะหรูหราในทะเลแดงที่ออกแบบเพื่อการท่องเที่ยวและการพักผ่อน นักท่องเที่ยวจะได้รับกลิ่นอายของทะเลใต้อย่างเต็มที่ ณ เกาะสุดหรูแห่งนี้

งบประมาณการลงทุน: มีงบประมาณลงทุนสูงถึง 500,000 ล้านดอลลาร์สหรัฐ (ว่ากันว่าเมืองนีออมใช้เหล็กของทั้งโลกในการก่อสร้างมากถึง 20%)

เทคโนโลยี นวัตกรรม และความยั่งยืน:

- ใช้ AI และ Internet of Things (IoT) ในการบริหารจัดการเมือง

- โครงการ The Line ออกแบบให้ผู้คนเดินถึงสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ได้ในเวลาไม่เกิน 5 นาที

- ใช้พลังงานหมุนเวียนจากลมและแสงอาทิตย์ 100%

- ไม่มีการปล่อยก๊าซเรือนกระจก

จุดเชื่อมต่อรถไฟเฮเฟตัส:

ชานชาลาที่ 9 สถานีรถไฟ The Connector

สำหรับท่านไม่มีตั๋วโปรดซื้อตั่วที่เคาน์เตอร์

* ก่อนชำระเงินอย่าลืมบวกภาษีทุกครั้ง *

สายด่วนพิเศษ (ความเร็ว 10485 กม./ชม.)

ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 20 ดรักม่า/ดีนาเรียส

ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 100 ดรักม่า/ดีนาเรียส

สายด่วน (ความเร็ว 3000 กม./ชม.) (เปิด 15/7/2025)

ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 15 ดรักม่า/ดีนาเรียส

ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 80 ดรักม่า/ดีนาเรียส

สายประหยัด (ชมวิวทิวทัศน์) (ความเร็ว 900 กม./ชม.) (เปิด 15/7/2025)

ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 5 ดรักม่า/ดีนาเรียส

ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 30 ดรักม่า/ดีนาเรียส

Dean BELIEVER

291

มหานครที่ยังสร้างไม่เสร็จ

               27/01/2025 เวลา 14.20 น.

               ปีกอันทรงพลังสีดำสนิทกระพือแหวกสายลมร้อนพาดผ่านผืนฟ้าของซาอุดิอาระเบีย หนึ่งเพกาซัส หนึ่งเดมิก็อด และหนึ่งลูกก๊อบลิน เดินทางมาถึงเมืองใหม่นีออมในช่วงบ่ายของวันที่ตะวันยังส่องแสงแรงกล้าเสียจนแสบผิว

               โชคดีเหลือเกินที่เดมิก็อดหนุ่มมักจะพกพาแว่นตาว่ายน้ำติดกระเป๋าอยู่ตลอดเผื่อมีเหตุฉุกเฉิน เขาจึงใส่มันกันสายลมและทรายแทนแว่นตากันลม ตรงกันข้ามกับ ‘ลิงเขียว’ ลูกก๊อบลินที่ยังไม่มีชื่อแต่ควีนเรียกมันอย่างนั้นไปก่อนที่หลับตาปี๋แล้วกอดแผงคอเพกาซัสผู้เป็นเจ้าของของมัน และเมื่อมันลืมตาขึ้นภาพของเมืองใหม่ก็สะท้อนฉายในดวงตาสีดำสนิทที่ส่องประกายความตื่นเต้น

               เมืองนีออมทอดตัวอยู่เบื้องล่างในรูปแบบของโครงสร้างเหล็กและกระจกระยิบระยับราวกับภาพมายา เมืองแห่งอนาคตยังสร้างไม่เสร็จ แต่ก็น่าตื่นตาไม่แพ้สิ่งใดที่พวกเขาเคยพบเจอ

               “ว้าว ถึงจะไม่ค่อยเหมือนในรูปเท่าไรแต่ก็อลังการดีแฮะ” ดีนผิวปากพลางอมยิ้มด้วยความพึงพอใจเมื่อมองลงไปยังภาพเบื้องล่าง

               “ฮรี้?” oO(นี่น่ะหรือเมืองนีออมที่เจ้าต้องมาทำภารกิจ ช่างแปลกตา ข้าไม่เคยเห็นสิ่งปลูกสร้างใดรูปร่างหน้าตาแบบนี้มาก่อน)

               ไม่รู้ว่าควีนมีประสบการณ์เดินทางมากมายแค่ไหนก่อนจะเข้ามาที่ค่ายฮาล์ฟบลัด ทว่าต่อให้เคยไปมามากแค่ไหน แต่พนันได้เลยว่าไม่มีที่ไหนเหมือนที่นี่ หากว่านี่เป็นฉากหนัง จอภาพจะซูมออกเป็นภาพกว้างในมุมสูง ขึ้นตัวหนังสือสีขาวว่า ‘NEOM’ ตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่มแล้วเสียงดนตรีสุดแสนอัศจรรย์จะบรรเลงขึ้นมา

               ‘เดอะ ไลน์’ เขตของเมืองนีออมเบื้องล่างเป็นเหมือนภาพลวงตาที่กำลังจะกลายเป็นจริง โครงการก่อสร้างขนาดมหึมาขยายตัวไกลสุดลูกหูลูกตา เส้นทางถนนคอนกรีตตัดกันเป็นตารางไร้ที่สิ้นสุด พาดผ่านผืนทะเลทรายที่ยังคงมีเงาของเนินทรายเก่าซ่อนอยู่เป็นหย่อม ๆ อาคารสูงรูปทรงล้ำอนาคตบางแห่งสร้างเสร็จแล้ว กระจกหน้าต่างสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายแสบตา แซมไปด้วยโครงเหล็กที่กำลังขึ้นรูป กลุ่มเครนก่อสร้างสีเหลืองเรียงตัวเหมือนฝูงแมลงโลหะกำลังแทะเล็มซากปรักหักพังของอดีตกาลเพื่อปั้นอนาคตใหม่

               ช่างเป็นภาพที่ตัดกันกับภูมิประเทศโดยรวมอย่างสิ้นเชิง…

               แนวอาคารสูงที่วาววับจนแสบตาตั้งตระหง่านอยู่กลางผืนทราย ราวกับเป็นโลกที่มาจากภาพยนตร์แนวไซไฟแฟนตาซี ในฉากที่ตัวละครเอกจากดาวดวงอื่นเพิ่งมาเยือนได้พบเห็น พื้นที่ที่ถูกปรับแต่งจนแตกต่างจากธรรมชาติเดิมโดยสิ้นเชิง พื้นที่สีเขียวเป็นจุดเล็ก ๆ ท่ามกลางผืนดินแห้งแล้ง สนามหญ้าเทียมและต้นไม้ที่ถูกปลูกอย่างเป็นระเบียบ

               ณ ที่นี่ไม่มีเงาของนักท่องเที่ยวหรือชาวเมือง มีเพียงแค่คนงานที่กำลังทำงานอย่างขยันขันแข็งเพื่อก่อสร้างนีออมทุกส่วนให้เสร็จแล้วสิ้นทันปีสองพันสามสิบตามโครงการที่เจ้าชายซาอุดิอาระเบียวาดฝันไว้

               เพกาซัสสะบัดปีกบินลงทางทิศใต้สู้ดินแดนที่ไกลออกไปบนแนวชายฝั่งอ่าวอควาบา…

             ‘ออกซากอน’ โครงสร้างแปดเหลี่ยมขนาดมหึมาถูกออกแบบเป็นรูปทรงเรขาคณิตที่ถูกวางลงบนผิวน้ำอย่างจงใจ ล้อมรอบด้วยน้ำทะเลสีฟ้าเข้มสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกาย เขตเมืองนี้ถูกออกแบบให้เป็นท่าเรืออุตสาหกรรมและโครงสร้างพื้นฐานด้านโลจิสติกส์ทอดยาวไปถึงขอบแพลตฟอร์มหลัก กองเรือสินค้าขนาดใหญ่และเรือบรรทุกพลังงานสะอาดเทียบท่าอยู่ตามแนวขอบเมือง

              ในขณะที่ด้านในสุดของออกซากอน เต็มไปด้วยโรงงานระบบอัตโนมัติและศูนย์วิจัยที่ถูกออกแบบให้ปล่อยมลพิษเป็นศูนย์ กังหันลมขนาดมหึมาเรียงรายกันเป็นแนวเหนือผิวน้ำ พลังงานจากคลื่นทะเลและแสงอาทิตย์ถูกรวบรวมเพื่อขับเคลื่อนระบบทั้งหมดของออกซากอน

              เป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจสำหรับชาวอีโค่ฯ เสียเหลือเกิน เมืองในฝันที่ใช้พลังงานสะอาดในการขับเคลื่อนโดยไม่ใช้พลังงานฟอสซิลเพิ่มมลพิษทางอากาศเปรียบดั่งสวนสวรรค์ ดีนสงสัยใคร่รู้ว่าเมื่อโครงการนี้ก่อสร้างแล้วเสร็จและเปิดทำการ โรงงานอุตสาหกรรมน้อยใหญ่เบื้องล่างจะใช้แต่พลังงานสะอาดปล่อยสารพิษสู่ธรรมชาติเป็นศูนย์ได้จริงตามคำกล่าวอ้าง

              สายลมแรงจากทะเลแดงพัดโบกปะทะใบหน้า กลิ่นอายแห่งท้องทะเลแม้จะชวนเหนียวผิวแต่เป็นสิ่งที่บุตรแห่งเทพสมุทรโหยหา ตลอดหลายวันมานี้เขาเดินทางผ่านทะเลทรายจนผิวหน้าแห้งกร้านจนชวนนึกถึงโควตคำพูดยอดฮิตจากหนังสตาร์วอร์ส

              ‘ข้าไม่ชอบทราย มันทั้งร่วน หยาบ และเข้าไปในทุกที่’

              แม้ตอนฟังครั้งแรกจะคิดว่าประหลาด ทว่าตอนนี้ดีนเริ่มเข้าใจอนาคิน สกายวอล์คเกอร์แล้วว่ารู้สึกอย่างไร

              ไกลจนเกือบจะสุดสายตา น้ำทะเลสีครามเข้มตัดกับแนวหาดทรายขาวสะอาดอย่างสมบูรณ์แบบ ท่าเรือและแพลตฟอร์มน้ำมันบางจุดตั้งอยู่ไกลออกไป ดูเล็กกระจิดริดจากระดับความสูงของเพกาซัส นั่นน่าจะเป็น ‘เกาะซินดาลาห์’ ย่านเดียวของเมืองนีออมที่สร้างแล้วเสร็จไปเก้าสิบส่วน เปิดให้นักท่องเที่ยวกลุ่มแรก ๆ ได้มาเยี่ยมเยือนเมืองมหัศจรรย์สุดหรูหรา สิ่งปลูกสร้างทันสมัยกระจายอยู่ ช่างแตกต่างจากเมืองใหญ่เบื้องหลังที่ยังคงเป็นโครงการต่อเติมไม่มีวันจบ

               ที่นั่นจะเป็นสถานที่ทำงานของดีนในวันรุ่งขึ้น ส่วนวันนี้กลุ่มคน (ที่มีอสุรกายมากกว่า) ลักลอบเข้าเมืองผิดกฎหมาย นั่นไม่ใช่ปัญหาหากว่าจะขอเช่าห้องพักที่เกาะซินดาลาห์ ทว่าคอนเซปของเกาะสวาทหาดสวรรค์บนอ่าวอควาบาคือ ‘ไฮเอน’ โรงแรมแต่ละแห่งที่ได้รับอนุญาตดำเนินธุรกิจจึงล้วนแล้วแต่เป็นโรงแรมเลื่องชื่อติดอันดับโลก ซึ่งไม่ต้องบอกก็คาดเดาได้ไม่ยากว่าโรงแรมเหล่านั้นมีราคาเข้าพักต่อคืนแพงหูฉี่สักแค่ไหน หากว่าต้องพักแค่คืนเดียวดีนอาจจะยอมควักกระเป๋าลงทุน แต่ชายหนุ่มจำต้องปฏิบัตภารกิจเพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของบิดาเป็นเวลาถึงห้าวันห้าคืน กระเป๋าสตางค์จะไม่เพียงแค่แห้งแต่อาจกลายเป็นหนี้หัวโต

               ครั้นจะหาโรงแรมราคาถูกพักในเมืองใกล้เคียงก็ออกจะไกลเกินไป ดังนั้นดีนจึงวางแผนว่าน่าจะหาที่พักกางเต็นท์แถว ๆ ‘ชายฝั่งมัคน่า’ หรือไม่ก็ขึ้นที่สูงไปนอนกางเต็นท์กลางหุบเขาทรอเจน่า แต่ก่อนอื่นต้องลองสำรวจบริเวณใกล้ ๆ นี้ดูก่อน

               “ควีน ลองไปจอดลงที่เกาะนั่น”

               ชายหนุ่มวาดนิ้วไปเบื้องหน้ายังเกาะซินดาลาห์ที่พวกเขากำลังถลาบินเข้าไปหา เพกาซัสสีดำลดเพดานบินลงจนขาเกือบแตะยอดปาล์ม

               “ไฮ!”

               นักท่องเที่ยวต่างชาติกลุ่มหนึ่งยกมือโบกไปมาทักทายจากเบื้องล่างทำเอาดีนสะดุ้งโหยง จากระยะที่ค่อนข้างห่างไกลยากจะประเมินสีหน้า ทว่าคนกลุ่มนั้นไม่ได้มีท่าทีตกใจที่เห็นม้าบินได้ อะไรก็ไม่รู้ดลใจให้ชายหนุ่มโบกมือตอบกลับคนกลุ่มนั้นไปอย่างเป็นธรรมชาติ (ก็บ้าแล้ว!) เมื่อเขาเหลียวมองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่าบริเวณชายหาดสุดหรูมีเครื่องเล่นมากมายให้นักท่องเที่ยวได้สนุกสนานผ่อนคลาย หนึ่งในนั้นคือแฮงค์ไกล์เดอร์ คนพวกนั้นคงเห็นว่าเขากำลังใช้เครื่องร่อนเวหาอยู่นั่นแหล่ะ

               ‘เฮ้อ.. ความยังไม่แตกใช่ไหมนะ…’

               กระนั้นก็ยังไม่หมดอาการวุ่นวายใจจนกระทั่งม้ามีปีกร่อนลงสู่พื้นทราย พอเห็นว่าไม่มีใครที่สงสัยก็พอจะคลายใจลงได้บ้าง

               ดีนจูงควีนเดินเที่ยวรอบชายหาด หลัก ๆ ก็คือเที่ยวชมวิว แต่ไม่ลืมจะหาโลเคชั่นที่จะเริ่มงานประชาสัมพันธ์วันพรุ่งนี้ หาดซินดาลาห์ทอดยาวไปสุดสายตา ทรายสีทองละเอียดเนียนไปกับคลื่นที่ซัดเบา ๆ จากทะเลแดง ละอองน้ำเค็มลอยฟุ้งไปตามสายลมอ่อน กลิ่นไอทะเลผสมกับความสดชื่นของพืชพรรณชายฝั่ง ตลอดแนวหาดมีเตียงอาบแดดสีขาวสะอาดตา เรียงรายเป็นระเบียบอยู่ใต้ร่มผ้าใบสีครีม นักท่องเที่ยวบางคนเอนกายพักผ่อน บ้างก็จิบเครื่องดื่มเย็นฉ่ำจากบาร์ริมทะเล

               

               เท่าที่เห็นนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่จะเป็นชาวตะวันตก หาได้น้อยมากที่จะเป็นชาวอาหรับที่ดีนไม่อาจตัดสินว่าเป็นชนชาติไหน ส่วนพนักงานตามหาดเป็นชาวอาหรับที่พูดภาษาอังกฤษได้ ซึ่งคาดว่าเป็นชาวพื้นเมืองดั้งเดิมหรืออาจเป็น ‘ชาวเผ่าอัล-ฮูไวตัต’ เจ้าของที่ดินดั้งเดิมที่ถูกรัฐบาลเวนคืนที่ดินมาสร้างเมืองล้ำยุค ดีนเห็นภาพข่าวความกังวลใจต่อสิทธิมนุษยชนว่าทางการซาอุดิอาระเบียจะจัดการสวัสดิการของชาวบ้านได้ดี ดังนั้นเรื่องภาษาจึงอาจไม่เป็นอุปสรรคมากมายนักกระนั้นชายหนุ่มก็ทำพรีเซนต์เทชั่นเป็นสองภาษา (ก็หวังว่ากูเกิ้ลแปลภาษาจะแปลให้เขาถูก)

               “ตรงนี้น่าจะดีนะว่าไหม?”

               “ฮรี้” oO(ไม่รู้สิ ไม่ใช่ธุระของข้า ตัดสินใจเองเถิดเดมิก็อด)

               ดีนหยุดยืนอยู่ ณ จตุรัสเหนือหาดซินดาลาห์ ซึ่งเป็นทางเชื่อมผ่านระหว่างย่านร้านค้าและชายหาดที่มีผู้คนพลุกพล่าน เขาเห็นชนพื้นเมืองบางคนเล่นดนตรีพื้นเมืองเปิดหมวกสร้างรายได้ หากว่าจะทำให้เด่นสะดุดตา เขาเล่นอูคูเลเล่สลับกับประชาสัมพันธ์โครงการอนุรักษ์ธรรมชาติดีหรือเปล่านะ…

               ดีนมีคำตอบในใจว่าดีแน่ ติดแต่เพียงว่าฝีมือทางด้านดนตรีของเขามันช่างมือสมัครเล่น

               ‘หรือเต้นโชว์ดีหว่า?’

               เอาเป็นว่ามีเวลาให้นอนคิดหนึ่งคืน ถ้าจะเล่นดนตรีค่อยหาซื้ออูคูเลเล่เครื่องใหม่จากแถวนี้ก็แล้วกัน

               .

               .

               .

               18.00 น.

               ใช้เวลาอยู่ที่เกาะซินดาลาห์เพื่อสำรวจพื้นที่จนถึงช่วงเย็น นอกจากนั้นยังรับประทานอาหารและกักตุนเสบียงเตรียมเอาไว้ ยังดีที่มีห้องอาบน้ำสาธารณะให้บริการไม่อย่างนั้นดีนคงได้ตัวเน่าไปตลอดทั้งห้าวัน เมื่อถึงเวลาพักผ่อนทั้งสามจึงออกบินอีกครั้งไปทางเหนือของนีออม

               ท่ามกลางแนวเทือกเขาหินสีแดงและสีน้ำตาลซึ่งทอดยาวไปสุดสายตา หุบเขาแห่งนี้ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นดินแดนหิมะที่ไม่มีวันละลาย สกีรีสอร์ตที่สร้างเสร็จเป็นบางจุดสูงเสียดฟ้า แผ่ขยายไปตามไหล่เขา ใครจะเชื่อเล่าว่า ณ ดินแดนทะเลทรายอย่างซาอุดิอาระเบียจะมีเมืองหิมะอยู่ด้วย ทว่าหิมะเหล่านั้นเป็นหิมะเทียมที่ถูกสร้างขึ้นจากเทคโนโลยีชั้นสูง แน่นอนว่าถูกเคลมว่าเป็นเทคโนโลยีที่ไร้มลภาวะ

               อากาศด้านบนสกีรีสอร์ตค่อนข้างหนาวเย็นเกินกว่ามนุษย์นอนเต็นท์จะต้านทานไหว คณะเดินทางจึงเลือกที่จะไม่พักแรมบนไหล่เขาแต่เลือกตั้งแคมป์อยู่ใกล้ ๆ กับแหล่งน้ำขนาดใหญ่ทอดตัวอยู่กลางหุบเขา ที่มีผืนน้ำใสราวกับกระจก ส่องสะท้อนภาพของอาคารกระจกสูงที่ออกแบบให้กลมกลืนไปกับธรรมชาติ ที่ตรงนี้มีทั้งน้ำให้เพกาซัสได้ดื่มกินและหญ้าแห้งที่ขึ้นเป็นหย่อม ๆ ทั้งสามจึงน่าจะพักแรมบริเวณนี้กันห้าคืนได้

               เพกาซัสควีนใช้แรงงานมาตลอดทั้งวันนางจึงขอตัวไปพักที่ริมน้ำ ส่วนดีนกางเต็นท์ด้วยความชำนาญ จากประสบการณ์เดินทางทำให้ชายหนุ่มสะสมประสบการณ์มากขึ้น โดยมีลูกก๊อบลินคอยหยิบนู่นหยิบนี่ให้ด้วยความสงสัยใคร่รู้ เอาจริง ๆ ดีนก็คิดว่าเจ้าลิงเขียวของควีนน่ารักดี แต่เสียดายที่ยังหาชื่อดี ๆ ให้มันไม่ได้สักที บางทีอาจได้เวลาแล้วที่จะมอบชื่อที่คิดทั้งวันระหว่างการเดินทางให้เจ้าเขียว

               “เอาล่ะ ฉันคิดว่าแกควรจะมีชื่อที่คล้องจองกับพรรคพวกได้แล้ว”

               “กี้?” เจ้าลิงเขียวเอียงคอมองตาปริบ ๆ คล้ายกับว่ามันกำลังรอชื่อใหม่อย่างใจจดใจจ่อ

               “ฮรี้?” oO(ชื่อที่คล้องจองกับพรรคพวก… อย่าบอกนะว่า…) เพกาซัสสาวที่ปลีกวิเวกอยู่ไม่ไกลรีบหันขวับมามอง มันหรี่ตาลงคล้ายเดาได้ว่าชื่อของเจ้าตัวเล็กจะมีคำว่า ‘ไข่’ อยู่ในชื่อ

               “ใช่ อย่างที่เธอคิดเลย ฉันจะตั้งชื่อเจ้านี่ว่าไข่…. ‘วูล์ฟเฟีย’” ดีนเท้าเอวยืดอกอย่างมั่นใจกับชื่อใหม่ที่คิดค้นมาอย่างประณีต(?) “ไง แกชอบชื่อนี้ไหมวูล์ฟเฟีย?”

               “กี้!” ก๊อบลินน้อยกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างดีใจคล้ายกับว่ามันพึงพอใจกับชื่อนี้มาก ดีกว่าคลอโรฟิลล์หรือบล็อกโคลี่มากโข

               “ฮรี้?” oO(หืม? ไม่คิดว่าเจ้าจะตั้งชื่อดี ๆ เป็นกับเขาเหมือนกัน)นางม้าเลิกคิ้ว ‘วูล์ฟเฟีย’ เป็นชื่อที่ฟังดูเท่สมชายชาตินักรบ แต่ก็มีความไพเราะแม้ไม่รู้ความหมาย เหมือนนางจะมองเดมิก็อดที่ผูกสัมพันธ์ผิดไป “ฮรี้?” oO(จะว่าไป… แปลว่าอะไรน่ะ?)

                ดีนยิ่งยิ้มย่องขึ้นกว่าเดิมเมื่อถูกถาม คล้ายกับว่าเขารอเวลานี้มานานมากแล้ว

               “อะแฮ่ม! ก่อนอื่นจะเฉลย ฉันอยากบอกที่มาที่ไปเสียก่อน” ดีนเว้นช่วงเล็กน้อยมองไปทางอสุรกายทั้งสอง เมื่อเห็นแววตาสงสัยในคำตอบเขาจึงเล่าต่อ “คืองี้… ที่นี่คือนีออม เมืองแห่งอนาคตใช่ไหม? ถึงจะไม่ได้เจอเจ้าเขียวที่นี่ก็เถอะ แต่ถือว่าเจอกันตอนผ่านทาง ฉันเลยลองเอาคีย์เวิร์ดคำว่า ‘อนาคต’ มาเชื่อมโยง จนไปนึกถึง ‘อาหารแห่งอนาคต’”

               “ฮรี้?” oO(อาหารแห่งอนาคต.. อะไร ยังไงนะ?)

               “อาหารแห่งอนาคตก็คือ อาหารเพื่อความยั่งยืน เปี่ยมด้วยสารอาหาร รับประทานง่าย อะไรประมาณนั้น ถ้าไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร เอาเป็นว่า ‘วูล์ฟเฟีย’ คือพืชน้ำชนิดหนึ่งที่มีสีเขียว ปลูกในน้ำสะอาด แล้วก็มีชื่อท้องถิ่นว่า….” เขาเว้นช่วงไปหลายอึดใจเพื่อความตื่นเต้น ทำเอาทั้งเพกาซัสและก๊อบลินน้อยต้องชะโงกหน้ามาใกล้ ๆ “ไข่ผำ”

               “ฮรี้!?!” oO(อะไรนะ ไข่หำ!?!) ควีนร้องเสียงหลง จนดีนต้องรับถลาเข้าไปปิดปากม้าของเธอ

               “ตายล่ะ ยัยม้าลามกเธอพูดอะไรออกมาต่อหน้าเด็กเนี่ย ‘ไข่ผำ’ ต่างหาก ‘ไข่ผำ’ ไม่ใช่ไข่… โอ้ พระเจ้า! ฉันละอายใจที่จะพูดคำที่เธอเพิ่งพูดออกมาจริง ๆ เอาเป็นว่าไม่พูดแล้วกัน”

               แอคติ้งเป็นเลิศแต่ไม่อาจกลบความน่าหมั่นไส้ไปได้ ควีนตีปีกใส่ดีนจนชายหนุ่มหน้าเกือบคว่ำ กระนั้นแทนจะเป็นเสียงร้องโอดโอยชายหนุ่มกลับหัวเราะก๊ากออกมาราวกับว่ากลั้นขำไม่ไหวอีกต่อไป

               “ฮรี้!” oO(ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล! เจ้าช่างเป็นคนที่สัปดนจริง ๆ! กุเรื่องบ้าบอขึ้นเพื่อให้ข้าพูดผิด ๆ ใช่ไหม!!!)

               “เปล่าสักหน่อย ไข่ผำน่ะมีจริงนะ” ดีนหยิบสมาร์ทโฟนเดดาลัสออกมา เสิร์จข้อมูลหาไข่ผำให้ดู “นี่ไง ไข่ผำ ถ้าเธออ่านออกชื่อของมันคือไข่ผำจริง ๆ”

               “ฮรี้!” oO(จะยังไงก็ช่าง เจ้าบังอาจเอาชื่อสองแง่สองง่ามมาตั้งให้สัตว์เลี้ยงของข้าได้ยังไง!)

               “กี้…” ก๊อบลินน้อยจับถึงความโกรธออกมาจากอาชาสาวได้ มันจึงวิ่งไปเกาะขาเจ้านายของมันเผื่อว่านางจะระงับโทสะต่อผู้มีพระคุณ

               “ฮรี้?” oO(อะไรกัน อย่าบอกนะว่าเจ้าชอบชื่อนี้?) ม้าสาวทำตาถลน ใบหน้าของเธอตอนนี้ยิ่งดูตลกเข้าไปใหญ่จนดีนได้แต่กลั้นยิ้มจนหน้าเบี้ยว

               “กี้!” วูล์ฟเฟียพยักหน้าหงึก ๆ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวน้อยเจ้าใจศัทพ์จริงหรือไม่ แต่จากท่าทางของมันคงตัดสินได้อย่างนั้น

               “เห็นมะว่าไข่ผำชอบชื่อนี้ นอกจากนี้ฉันก็คิดไม่ออกแล้วนา ตกลงให้มันชื่อไข่ผำไปเถอะ”

               “ฮรี้!” oO(ไม่มีทาง! ข้าไม่มีวันเรียกมันด้วยชื่ออุบาทว์นั่นเด็ดขาด!! แต่ถ้าวูล์ฟเฟียก็ยังพอรับได้) ควีนกัดฟันกรอด ๆ จนได้ยินเสียงกระทบกัน ให้มันกัดลิ้นตายคงดีกว่าจะให้สัตว์เลี้ยงเข้าสู่ตระกูลไข่

               “แล้วแต่เลย แต่ฉันจะเรียกเจ้านี่ด้วยชื่อนี้แหล่ะ” ดีนยักไหล่พลางยกยิ้มมุมปาก ปั่นหัวเพกาซัสของตัวเองพอหอมปากหอมคอ ดีนแกล้งทำเป็นง่วงปิดปากหาวทั้งที่ตอนนี้เวลาเพียงหัวค่ำ “ฉันง่วงแล้ว ขอตัวก่อนล่ะ ราตรีสวัสดิ์ควีน ราตรีสวัสดิ์ไข่ผำ”

               บุตรแห่งโพไซดอนโบกมือลาทั้งสองก่อนจะมุดเข้าเต้นโดยไม่สนใจเสียงแว้ดตามหลัง ซุกตัวเข้าไปนอนในถุงนอนแสนอบอุ่นแต่โผล่มือออกมาจิ้มมือถือแล้วส่งข้อความ

               D.E.A.N.: ที่รัก ในที่สุดฉันก็มาถึงนีออมสักที

               D.E.A.N.:

               D.E.A.N.: พรุ่งนี้จะเริ่มงานที่นี่ล่ะ ชายหาดซินดาลาห์

               D.E.A.N.: กำลังคิดว่าจะเล่นดนตรีดึงดูดความสนใจไปด้วยดีไหมนะ

               D.E.A.N.: นายคิดว่าไง?

               จ้องมองจอมือถือจนผ่านไปนานสิบนาทีแต่ไม่ขึ้นอ่านเขาจึงส่งข้อความไปอีกครั้ง

               D.E.A.N.: ….

               D.E.A.N.: นายคงกำลังยุ่ง ๆ อยู่สินะที่รัก

               D.E.A.N.: เอาไว้ว่าง ๆ ค่อยมาตอบก็ได้

               D.E.A.N.: พออยู่ห่างกันทำเอาฉันเหงาเป็นบ้า

               D.E.A.N.:

               D.E.A.N.: ว่างเมื่อไรค่อยคุยกันนะ

               ดีนถอนหายใจออกมาก่อนจะปิดแชทแล้วเปิดพรีเซนต์เทชั่นที่จัดเตรียมไว้สำหรับวันพรุ่งนี้ เขาพยายามหาอะไรสักอย่างทำเพื่อที่จะให้ลืมความเหงาของตัวเอง บอกตรง ๆ ว่าไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไร แต่ก็ต้องข่มใจอ่านเนื้อหาไปพลาง ด้วยตัวหนังสือชวนลายตาคล้ายยานอนหลับกลายเป็นว่าชายหนุ่มผลอยหลับไปกลางอากาศเสียดื้อ ๆ

               .

               .

               .

               ก๊อบลินน้อยซุกตัวใต้ปีกของเพกาซัสแทนผ้าห่มคลุมกลาย บนใบหน้าเล็ก ๆ อมยิ้มบาง ๆ ไม่อาจคาดเดาได้ว่าตอนนี้มันกำลังคิดถึงเรื่องอะไรอยู่ ดวงตากลมโตสีทมิฬค่อย ๆ ปิดปรือลง จากนั้นภาพอดีตก็แทรกผ่านความทรงจำ

               “กี้”

               “กี้”

               ภาพที่เห็นใต้เปลือกตาคือใบหน้าของพ่อและแม่ก๊อบลินแสนใจดี ครอบครัวตัวเขียวแยกตัวออกมาจากฝูงของก๊อบลินหัวรุนแรงออกมาใช้ชีวิตอยู่ตามลำพัง สามพ่อแม่ลูกออกรอนแรมไปตามทะเลทรายจนสุดท้ายพบเจอโบราณสถานบนเนินทรายแห่งหนึ่งเป็นที่พักพิง ที่นี่มีทั้งหนู และแมลงให้กินเป็นอาหาร ครอบครัวก๊อบลินจึงกะว่าจะตั้งรกรากอยู่ที่นี่

                ทว่าความหวังนั้นไม่เป็นดังใจนึกเมื่อที่นี่มีเจ้าถิ่นอยู่แล้ว…

               ⌈Εὑρέθη τέρας γοβλῖνος· φόνου ἐπιτελεῖτε.⌋ (ตรวจพบอสุรกายก๊อบลิน: ดำเนินการสังหาร)

               “กี้!!!” ก๊อบลินผู้พ่อถ่วงเวลาให้เมียรักและลูกชายได้หลบหนี ร่างสีเขียวถูกดาบโค้งผ่ากลางร่างแยกเป็นสองจากนั้นก็สลายกลายเป็นฝุ่นผง

               ก๊อบลินตัวแม่พาลูกน้อยหลบหนีเข้าไปในช่องสุสานแคบ ๆ ร่างใหญ่โตของผู้ล่าไม่อาจเข้าถึงก๊อบลินสองแม่ลูกได้โดยตรง ทว่าหุ่นยนต์ผู้อารักษ์เสียบดาบแทงเข้ามาในช่องหลุมศพเสียบทะลุร่างแม่ก๊อบลินที่พยายามกอดปกป้องลูกน้อยไว้ ภาพสุดท้ายที่เจ้าตัวเล็กเห็นคือมารดาตัวเขียวที่กำลังสลายกลายเป็นเถ้า ภาพดังกล่าวติดตรึงอยู่ในความทรงจำของเจ้าตัวน้อย มันกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงเมื่อเห็นภาพการตายของบิดามารดาต่อหน้า

               ทว่าหลังจากนั้นไม่นานหุ่นทองคำก็หยุดไล่ล่า มันพยายามดันตัวออกมาจากช่องสุสานอย่างยากเย็น ลูกก๊อบลินตัวน้อยได้แต่กอดตัวเองด้วยความสั่นกลัว ภาวนาให้หุ่นสังหารจากไปโดยไว ทว่ายังไม่ทันที่หุ่นทองคำตัวใหญ่จะมุดออกจากรูไปพ้นทั้งตัว ร่างใหญ่โตของมันก็สลายเป็นผงไม่ต่างจากพ่อและแม่

               มือของมนุษย์ผู้หนึ่งควานเข้ามาในหลุมศพที่เกือบว่างเปล่า หยิบเอาแกนพลังงานและฟันเฟืองจำนวนหนึ่งไว้ มือนั้นใหญ่ และมีสีเนื้อแตกต่างจากมือของบิดาทว่าเด็กน้อยโหยหาสิ่งมีชีวิตที่ใกล้เคียงกับตน มันจึงยื่นมือเย็นเฉียบไปแตะหลังมือนั้น จากนั้นมันก็ได้ยินเสียงร้องไม่เป็นภาษา จากนั้นผู้มาเยือนที่ถือว่าเป็นผู้มีพระคุณของมันก็วิ่งหายไป

               เด็กน้อยใช้ความคล่องแคล่วของตัวเองรีบวิ่งไล่ตามแล้วกระโดดเกาะหลังของชายผู้นั้นออกมาสู่ด้านนอกของโบราณสถาน ยังไม่ทันตั้งตัว คน ๆ นั้นก็กระโดดขึ้นมาแล้วบินขึ้นสู่ท้องฟ้า มันทำอะไรไม่ถูกนอกจากแอบเปิดกระเป๋าเป้แล้วซุกตัวอยู่ในนั้น…

               .

               .

               .

               “กี้…”

               เสียงเล็ก ๆ พึมพำออกมาจากร่างที่หลับใหลใต้ปีกใหญ่ คล้ายกับหลับฝันถึงบางสิ่ง ควีนขยับปีกขึ้นเล็กน้อยมองดูร่างเล็ก ๆ ที่ขดตัวกลมซุกตัวเข้าหาไออุ่นท่ามกลางอากาศหนาวเย็น

               “ฮรี้” oO(ฮึ ฝันอะไรของเจ้ากันนะเด็กน้อย)

               นางม้าหุบปีกของนางลงแทนผ้าห่มหนา จากนั้นมันก็ข่มตาลง นอนหลับพักผ่อนบ้างหลังจากที่บินยาวมาครึ่งวัน

มาถึงเมืองนีออม แต่ยังไม่เริ่มงาน

Dean BELIEVER

292

งานรณรงค์ วันที่ 1: อนุรักษ์น้ำเพื่ออนาคต

               28/01/2025

               เริ่มงานวันแรก…

               ดีนมาตั้งแผงรณรงค์รักษาสิ่งแวดล้อมที่จตุรัสใกล้ชายหาดตามที่มาสำรวจพื้นที่ไว้เมื่อวาน วันนี้ก็ยังมีชาวท้องถิ่นที่มาเล่นดนตรีเปิดหมวกเหมือนเดิม ชายหนุ่มจึงประจำจุดในมุมที่ห่างออกไปไม่รบกวนกัน

               ควีนเพียงแค่มาส่งจากนั้นนางขอตัวบินเที่ยวไปรอบ ๆ เกาะสวาทหาดสวรรค์ โดยทิ้งให้ดีนอยู่กับวูล์เฟียเพียงลำพัง เจ้าตัวเล็กนี่เหม็นสาบเกินไปชายหนุ่มจึงเสียเงินให้มันไปอาบน้ำฟอกตัวให้สะอาดแล้วใส่เสื้อยืดตัวหลวมโพรกออกมา สงสัยว่าต้องหาซื้อเสื้อผ้าเด็กให้ก๊อบลินน้อยตัวนี้ได้ใส่บ้างแล้ว

               “เอ้า อาบน้ำกินข้าวแล้วก็มาช่วยงานกันหน่อย”

               “กี้?”

               ก๊อบลินน้อยเอียงคอ ยังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัว ดีนก็จับมือเจ้าตัวเล็กเต้นโหยงเหยงไปตามเสียงเพลงที่เปิดจากโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่า คล้ายกับเป็นตุ๊กตาชักใยเพื่อเรียกแขกเหรื่อที่ผ่านไปมาตามท้องถนน

               แย่ชะมัด.. เมื่อวานเขาดันหลับไปก่อนจึงไม่ทันได้คิดวางแผนการเรียกลูกค้าดี ๆ เสียงเพลงจากโทรศัพท์มือถือไม่ดังเพียงพอที่จะดึงดูดความสนใจผู้ชม กระนั้นเขายังคิดถูกอยู่อย่างหนึ่งที่ใช้เจ้าไข่ผำเป็นเครื่องมือ

               “ลูกลิงน่ารักจัง” ดีนอ่านข้อความในแอปฯ แปลภาษาที่ผู้ชมชาวอาหรับท่านหนึ่งเอ่ยออกมา เขาใช้ความรู้ภาษาอาหรับอันน้อยนิดโต้ตอบกับไป “ชุกรอน” (ขอบคุณครับ)

               ทั้งชาวเมืองและนักท่องเที่ยวเริ่มมามุงดูโชว์ลูกลิงเต้นกันเยอะขึ้น หลังจบเพลงจึงได้เวลาขายของที่แท้จริง

               “สวัสดีครับทุกคน การแสดงเป็นไงบ้าง ชอบกันไหมเอ่ย? แต่คือว่างี้ ผมอยากให้ทุกท่านได้หยุดฟังกันสักหน่อย ผมมาจากองค์กรณ์โพไซดอนอนุรักษ์ธรรมชาติและท้องทะเลครับ หากว่าท่านสนใจแคมเปญอนุรักษ์ธรรมชาติเชิญสแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อรับข้อมูลกันได้เลย โอ้! แน่นอนว่าไม่มีค่าใช้จ่ายใด ๆ ทั้งสิ้นครับ”

               ชายหนุ่มหยิบแผ่นป้ายที่เขาทุ่มเทใช้ทรัพยากรที่สถานีรถไฟเฮเฟตัสทำขึ้นมายัดใส่มือวูล์ฟเฟียให้ลิงน้อย (?) ช่วยถือ ด้วยความที่ดีนต้องการรณรงค์อนุรักษ์ธรรมชาติเขาจึงไม่ได้พิมพ์แผ่นพับมา แต่ทำป้ายพลาสติกให้ประชาชนสแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อโหลดข้อมูลแทนเพื่อลดขยะที่ไม่จำเป็น

               ในสไลด์ที่ดีนทำประกอบไปด้วยเนื้อหาการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมโดยเน้นไปที่ทรัพยากรน้ำ รักษาน้ำ ลดสนับสนุนฟาสต์แฟชั่น ข้อเสียของขยะพลาสติก การอนุรักษ์สัตว์น้ำ และการฟื้นฟูระบบนิเวศชายฝั่งและป่าชายเลน โดยที่ดีนแอบใส่สัญลักษณ์ ‘ตรีศูล’ และนาม โพไซดอน แทรกตามหน้าสไลด์โดยไม่รบกวน 

               แม้จะเป็นบุตรแห่งโพไซดอนตัวจริงเสียงจริง แต่ดีนไม่อาจอ้างได้ตรง ๆ ว่า ‘บูชาเทพแห่งท้องทะเลสิ แล้วธรรมชาติจะอยู่ข้างคุณ’ เขาจึงต้องใช้จิตวิทยาแบบนี้ ให้คนนึกถึงท่านโดยที่ไม่จำเป็นต้องเคารพศรัทธาให้ขัดต่อหลักศาสนาของบุคคลท้องถิ่น แล้วเขายังทำสไลด์ดังกล่าวเป็นทั้งภาษาอังกฤษ และภาษาอาหรับอีกด้วย

               ผู้ชมบางคนเดินหนี มีจำนวนน้อยที่สนใจโครงการของเขาแล้วสแกนคิวอาร์โค้ดไปเพื่ออ่านข้อมูล แม้จะไม่มากแต่ก็ยังดีที่มีคนสนใจ

Possidon

Let's save water

[ ปัดซ้าย-ขวา เพื่อดูสไลด์ถัดไป ]

               “ขอบคุณที่ให้ความสนใจนะครับ” ดีนยิ้มการค้า จากนั้นเริ่มการบรรยาย “บนโลกของเรามีน้ำมากถึงสามในสี่ส่วนซึ่งส่วนใหญ่เป็นน้ำทะเล วัฏจักรของน้ำแบ่งออกเป็นสี่ส่วนใหญ่ ๆ ด้วยกัน การระเหย.. แสงอาทิตย์ส่องลงมาตามแหล่งน้ำ ทะเลหรืออาจจะแม่น้ำต่าง ๆ จนน้ำละเหยกลายเป็นไอ เมื่อไอน้ำลอยขึ้นสูงจะเกิดการควบแน่นแล้วตกลงมาเป็นฝนตกลงมายังพื้นโลกและไหลลงสู่แหล่งน้ำ ซึ่งหากสภาพมลภาวะทางอากาศไม่ดี บนพื้นดินมีขยะหรือสารเคมี น้ำก็จะชะสิ่งสกปรกเหล่านั้นลงสู่แหล่งน้ำ จากนั้นคนก็นำน้ำมาอุปโภคบริโภค ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกจึงเชื่อมโยงกันเป็นวัฏจักร ดังนั้นหากจะอนุรักษ์น้ำจึงจำเป็นจะต้องรักษาสิ่งแวดล้อมอื่น ๆ ด้วยครับ”

               “สิ่งมีชีวิตจำเป็นต้องใช้น้ำในการดำรงค์ชีพ จากงานวิจัยให้ผลลัพธ์ว่า การดื่มน้ำสะอาดนอกจากจะช่วยให้สุขภาพร่างกายแข็งแรงแล้วยังดีต่อระบบประสาทและสมอง โดยตามบ้านเรือนจะใช้น้ำหลายล้านแกลลอนในการอุปโภคบริโภคต่อปี แม้ตามที่ผมกล่าวมา น้ำจะมีมากถึงสามในสี่ของโลก แต่ก็ใช่ว่าจะน้ำจะเป็นทรัพยากรณ์ที่ไม่มีวันหมด อาจถูกที่หมดได้ยาก แต่น้ำสะอาดนี่ล่ะครับที่จะหมดง่ายก่อนใครเพื่อน”

               “ทุกวันนี้มีการปล่อยของเสียจากครัวเรือนและโรงงานอุตสาหกรรมมากมาย จนเกิดเป็นมลพิษทางน้ำ ส่งผลเสียต่อธรรมชาติ สัตว์น้ำล้มตาย พืชน้ำปกคลุมผิวน้ำจนเน่าเสีย มนุษย์ที่บริโภคน้ำปนเปื้อนสารเคมีเจ็บป่วย ดังนั้นการรักษาน้ำจึงเป็นสิ่งสำคัญ ซึ่งทุกคนก็ทำได้โดยวิธีง่าย ๆ ดังนี้ ข้อแรก ลดน้ำต้นไม้ก่อนสิบโมงเช้าและหลังสามโมงเย็นเพื่อลดการระเหยของน้ำ พืชจะได้ดูดซึมน้ำได้อย่างเต็มที่ แต่เอ่อ.. ความจริงก็ตามสถานการณ์ทั่วไปแต่ตอนนี้โลกเป็นแบบนี้.. เพราะงั้นเอาไว้ค่อยทำตามข้อนี้ตอนที่ปรากฏการณ์อีเทอนัลซันไชน์จะหมดไปแล้วกันครับ…”

               ดีนบรรยายไปเรื่อย ๆ สลับพูดภาษาอังกฤษและภาษาอาหรับแบบท่องจำคาราโอเกะ เขาไม่รู้ว่าตัวเองพูดผิดพูดถูกมากแค่ไหน แต่ก็ตั้งใจอ่านโพยไม่ให้สำเนียงผิดเพี้ยน จนกระทั่ง…

               กลุ่มนักดนตรีเปิดหมวกวิ่งหนีอะไรบางอย่างจนบริเวณจตุรัสเกิดเหตุชุลมุนขึ้นเล็กน้อย ดีนชะโงกหน้าดูเห็นว่าเป็นตำรวจมาไล่ที่ตัวเองก็เลยหอบข้าวของแล้ววิ่งหนีบ้าง ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ว่าวิ่งหนีไปก่อน ตอนนี้เขาไม่เพียงแต่เป็นคนเข้าเมืองผิดกฎหมาย แต่ยังมาตั้งแผงในเมืองโดยไม่ได้รับอนุญาต ไหนจะคดีที่ก่อเหตุวิวาทป้อมมัศมัคใจกลางเมืองซาอุดิอาระเบียอีก ถึงเขาจะมีคทาลวงใจจำลองแต่ก็ไม่อยากใช้มันอย่างพร่ำเพื่อ สำหรับความผิดหลายกระทง

               ชายหนุ่มนักวิ่งหอบข้าวของวิ่งเร็วรี่ไปตามซอกซอยโดยที่วูล์ฟเฟียกระโดดเกาะหลัง เขาหลบหนีมาได้ไกลประมาณนึงด้วยทักษะประหนึ่งเจ้าชายในเกมปริ้นส์ออฟเปอร์เซีย เมื่อหันกลับไปมองก็ดูเหมือนจะไม่มีใครตามมาทางนี้

               “เฮ้อ… ไม่คิดว่าต้องหนีตำรวจด้วยแฮะ”

               ดีนปาดเหงื่อ สงสัยว่าจะไปตั้งแผงโฆษณาโครงการที่จุดเดิมไม่ได้ พรุ่งนี้คงต้องหาที่ใหม่เสียแล้วสิ…

ภารกิจ: ศรัทธาแห่งมหานคร วันที่ 1
ทำคะแนนฝั่งโพไซดอน 3 คะแนน
+2 Point
(วิ่งหนีตำรวจให้แล้วนะ)

Dean BELIEVER

293

งานรณรงค์ วันที่ 2: รักน้ำ รักปลา รักโพไซดอน

               29/01/2025

               วันที่สองของการทำงานรณรงค์อนุรักษ์สิ่งแวดล้อมในนามองค์กรโพไซดอน ที่ความจริงจะมีองค์กรดังกล่าวหรือไม่ไม่รู้ ดีนแค่แอบอ้างชื่อมาเฉย ๆ เพื่อให้ชาวเมืองรู้สึกคุ้นหูกับนามของเจ้าสมุทร

               ในเมื่อหากินกับพื้นที่เดิมไม่ได้ชายหนุ่มจึงโยกย้ายโลเคชั่นการโฆษณาแคมเปญมาแถว ๆ ท่าเรือของเกาะซินดาลาห์ ชนิดที่ว่านักท่องเที่ยงล่องเรือลงมาปุ๊บก็ได้พบกับการขายปั๊บ

               เช่นเดิม… สายเลือดแห่งโพไซดอนมาพร้อมกับแผ่นป้ายสแกนคิวอาร์โค้ดข้อมูล และลูกลิง (?) หนึ่งตัวเพื่อเปิดการแสดงดึงดูดใจ แต่เพิ่มเติมอีกหน่อยคือลำโพงขนาดเล็กที่เขาซื้อมาจากร้านขายเครื่องเสียงภายในเกาะ ราคาของมันแพงกว่าปกติ แต่ช่วยไม่ได้ในเมื่อจำเป็นต้องใช้งาน แถมบนเกาะนี้ยังมีร้านขายเครื่องเสียงเพียงแค่ร้านเดียวอีกต่างหาก อย่างว่า.. นี่มันเกาะสำหรับการพักผ่อน ลูกค้าจะมาซื้อเครื่องเสียงไปทำไม

               นอกจากเครื่องเสียงแล้วดีนยังซื้ออูคูเลเล่ตัวเล็ก ๆ มาติดไว้เผื่อว่าเขาจะลงทุนเปิดมินิคอนเสิร์ตเรียกลูกค้าอีกแรง ขอให้เป็นการเรียกแขกแทนที่จะไล่แขกที่เถอะ… แต่มุกนี้เอาไว้ใช้ในวันอื่น อย่างน้อยก็หลังจากที่เขาฝึกฝนมันได้ดีพอที่จะใช้เปิดทำการแสดงได้

               ส่วนตอนนี้มาเข้าเนื้อหาหลักในวันนี้ดีกว่า… ละครลิงเต้นระบำยังคงดึงดูดนักท่องเที่ยวได้เป็นอย่างดี ชื่อเสียงของ ‘วูล์ฟเฟีย’ ลิงน้อยแสนรู้เริ่มแพร่กระจายไปมากกว่าชื่อของโครงการโพไซดอน มันเริ่มมีแฟนคลับคนหลายคนเอากล้วยมาให้เป็นของฝาก แม้จะเกรงใจแต่ดีนก็รับไว้เป็นสินน้ำใจอย่างห้ามไม่ได้ ก็ดีตรงประหยัดค่าอาหารไปได้นิดหน่อย ส่วนเจ้าก๊อบลินน้อยที่คนเห็นเป็นลิงจิ๋วก็ได้กินกล้วยจนตัวเหลือง

               ถือว่าดีที่ที่นี่คือตะวันออกกลาง หากเป็นยุโรปหรืออเมริกา ชาวบ้านคงเห็นว่าเขาเอาแรคคูนคุ้ยขยะมาหากิน

               เมื่อสิ้นสุดช่วงละครลิงก็เข้าสู่โหมดวิชาการ

Possidon

Let's save water

[ ปัดซ้าย-ขวา เพื่อดูสไลด์ถัดไป ]

               “ทุกวันนี้มีการปล่อยของเสียลงในทะเลเป็นจำนวนมาก ทั้งสารเคมีจากโรงงานอุตสาหกรรม คราบน้ำมัน และขยะพลาสติก ส่งผลแก่สัตว์น้ำเป็นอย่างมาก สัตว์ทะเลเหล่านั้นกินขยะพลาสติกเข้าไปบ้างก็ล้มตายในทันที บ้างก็รับสารพิษสะสมในร่างกายเจ็บป่วยไปเรื่อย ๆ จนส่งผลต่อระบบพันธุกรรม แต่ที่แน่ ๆ คือจำนวนของพวกมันมีน้อยลง บางชนิดก็เสี่ยงสูญพันธุ์ ผลร้ายจากสารเคมีตกค้างยังส่งถึงมนุษย์ที่บริโภคอาหารทะเลเข้าไป”

                ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาน้อยคนนักจะหยุดฟัง แต่อย่างน้อยดีนก็พอจะดึงดูดความสนใจจากเด็กชาวบ้านและครอบครัวนักท่องเที่ยวบางส่วนได้นิดหน่อย ถือว่ายังดีล่ะน่า… เพราะงั้นจะเสียกำลังใจไม่ได้

               “ปะการังก็ได้รับผลกระทบต่อสภาวะความเปลี่ยนแปลงนี้อย่างหนักเช่นกัน ปะการังหนึ่งในโลกถูกทำลายจนเสียหายในระยะเวลาไม่กี่ปีด้วยน้ำมือมนุษย์ทั้งทางตรงและทางอ้อม อุณหภูมิโลกที่สูงขึ้นส่งผลให้ปะการังฟอกขาว ปลาตัวน้อย ๆ ไร้ที่อยู่อาศัย ฉะนั้นหากพวกท่านดำน้ำชมปะการังก็อย่าทำให้มันเสียหายนะครับ นั่นเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดแล้วที่จะช่วยโลกใต้ทะเลไว้”

               จบบทบรรยายภาษาอังกฤษก็ได้เวลาท่องอาขยานภาษาอาหรับต่อ ซึ่งคนที่เข้าคอร์สภาษาอาหรับเร่งรัดพูดได้แต่คำว่า ‘มัรฮาบัน’ (สวัสดี) ‘ชุกรอน’ (ขอบคุณ) ‘อัฟวัน’ (ไม่เป็นไร) ‘อาซิฟ’ (ขอโทษ) ‘บิกัมฮาซา’ (อันนี้เท่าไร) และ ‘อาน อิซนัก’ (ขอตัวก่อน) ส่วนนอกจากนี้ชายหนุ่มยกให้เป็นหน้าที่ของแอปพลิเคชั่นแปลภาษาที่ทำงานอย่างหนักหน่วง เช่น บทบรรยายเรื่องสิ่งแวดล้อมที่ยาวเป็นพืด..

               “กี้! กี้ ๆ”

               ไข่ผำกระตุกชายเสื้อดีนอย่างเร่งเร้าทำให้เห็นว่ามีเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังมาทางนี้ แม้ว่าวูล์ฟเฟียจะเป็นก๊อบลินแต่มันก็ฉลาดและหัวไว ใช้ประสบการณ์จากเมื่อวานเป็นเครื่องย้ำเตือนว่าให้ระวังภัย ดูเหมือนมันจะจดจำไว้แล้วว่าคนในชุดตำรวจไม่ใช่มิตร

               “อาน อิซนัก”

               ดีนกล่าวกับผู้ชมชาวอาหรับจากนั้นก็เก็บของแล้วเผ่นอย่างว่องไวโดยที่เขายังไม่ทันจะบรรยายบทภาษาอาหรับจบ ฟังไม่ทันไม่เป็นไร อย่างน้อยคนกลุ่มนี้ก็สแกนข้อมูลไปดูเล่นในสมาร์ทโฟนกันแล้ว

               คิดแล้วก็แอบเหนื่อย… ชีวิตสายนักวิชาการผิดกฎหมายต้องวิ่งหนีตำรวจแบบนี้ไปอีกกี่วันกันนะ…

ภารกิจ: ศรัทธาแห่งมหานคร วันที่ 2
ทำคะแนนฝั่งโพไซดอน 0 คะแนน 
+2 Point

Dean BELIEVER

294

งานรณรงค์ วันที่ 3: พลาสติกทำลายโลก กับใครก็ไม่รู้ที่ติดตาม

               30/01/2025

               วูลฟ์เฟียได้เลื่อนขั้นให้มานอนในเต็นท์กับดีน ลูกก๊อบลินเอาเสื้อของชายหนุ่มไปใส่เป็นการชั่วคราวคงปล่อยให้มันนอนกลางดินกินกลางทรายเยี่ยงสัตว์ป่าอย่างเช่นควีนไม่ได้ เจ้าตัวเขียวน้อยดูจะดีใจกว่าที่เพกาซัสอุปถัมป์มันเป็นสัตว์เลี้ยงเสียอีก บางทีมันคงคิดว่ามันรูปร่างหน้าตาคล้ายดีนมากกว่าม้า ต่างกันก็แค่มันไม่ได้มีผิวสีน้ำผึ้งและอัตราส่วนของอวัยวะบางอย่างไม่เท่ากันเท่านั้นเอง

               วันที่สามของการทำงานรณรงค์เพื่อสิ่งแวดล้อมยังคงดำเนินต่อไปในตัวเกาะซินดาลาห์ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ ชายหนุ่มรู้สึกว่ามีใครบางคนแอบติดตามเขามาตั้งแต่เมื่อคืน จนเมื่อกี้ยังรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมอง หากเป็นอสุรกายไม่เท่าไร เขาคิดว่าตนเองพอจะเคลียร์ได้ แต่ถ้าเป็นตำรวจล่ะก็คือความซวยของจริง ดังนั้นจึงต้องเพิ่มความระมัดระวัง

               ที่จตุรัสไปมาแล้ว ที่ท่าเรือก็ไปมาแล้ว แต่ก็ต้องวิ่งหนีตำรวจอยู่ร่ำไป คราวนี้ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนโลเคชั่นมาที่จุดชมวิวบนเนินสูงของเมือง ซึ่งมีชาวเมืองและนักท่องเที่ยวอยู่บ้างประปราย ไม่พลุกพลาน พอจะหาลูกค้าได้ และน่าจะห่างไกลจากสายตาตำรวจ เมื่อเตรียมการพร้อมชายหนุ่มก็เริ่มเปิดการบรรยายคลาสพิเศษให้ผู้ที่ผ่านไปผ่านมารับฟัง

Possidon

Let's save water

[ ปัดซ้าย-ขวา เพื่อดูสไลด์ถัดไป ]

               “ขยะพลาสติกสร้างปัญหามลพิษทางทะเลเป็นอย่างมาก สัตว์น้อยใหญ่ในทะเลกินถุงพลาสติกเข้าไปเพราะเข้าใจว่ามันคือแมงกะพรุน สัตว์เหล่านั้นย่อยพลาสติกไม่ได้ทำให้ตาย หรือไม่ก็เกิดกรณีอื่น ๆ ที่ถุงไปรัดคอสัตว์ทะเลหรือหลอดพลาสติกเข้าไปติดในจมูกจนทำให้หายใจไม่ออกแล้วตายไป…”

               

               ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาดูไม่ค่อยสนใจคำบรรยาย จนทำให้ผู้บรรยายเริ่มเกิดอาการท้อ เจ้าตัวเขียวเห็นว่าผู้มีพระคุณของมันทำหน้าหงอยลงไปถนัดตา จึงวิ่งถือป้ายคิวอาร์โค้ด ไปอ้อนให้คนที่ผ่านไปผ่านมาสแกนดาวน์โหลดข้อมูล

               พอเห็นแบบนั้นเขาก็พยายามขุดกำลังใจอันน้อยนิดให้ตัวเองฮึดขึ้นมาแล้วพูดต่อ

               “ไมโครพลาสติกในร่างกายมนุษย์ รับมาจากการบริโภคอาหารทะเลที่มีการปนเปื้อน ก่อให้เกิดผลเสียต่าง ๆ ขึ้นกับร่างกาย อย่างเช่น…”

               พูดได้เท่านั้นก็รู้สึกว่ามีกลุ่มคนมาห้อมล้อมซึ่งไม่ใช่ชาวเมืองที่มีจิตใจรักธรรมชาติ แต่เป็นกลุ่มคนที่สวมเสื้อเชิ้ตสีแดงและมีโลโก้รูปหมูป่าที่กลางอก เท่าที่ดูอีกฝ่ายเป็นชาวตะวันตก ไม่ใช่ชาวเอเซียกลางเจ้าถิ่น

               “เฮ้พวก ฉันคิดว่านายกำลังมาทับที่เราอยู่น่ะ” หนึ่งในนั้นเอ่ย

               “หืม ทับที่? โทษทีนะ พอดีฉันไม่ยักรู้ว่าที่ตรงนี้มีเจ้าของด้วย…” ด้วยความเป็นคนปากไวดีนจึงกล่าวออกไปด้วยน้ำเสียงธรรมดา แต่ฟังดูกวนประสาทเหลือเกินจากคนกลุ่มนั้น

               “กวนตีนนะมึง!” ชายร่างใหญ่ที่สุดในกลุ่มผลักอกของดีนจนเขาเซไปด้านหลัง หนุ่มผิวน้ำผึ้งทำหน้าเหรอหราทันทีที่ถูกหาเรื่อง หากเป็นอสุรกายล่ะก็เขาบ่ยั่น แต่ถ้าเป็นคนด้วยกันล่ะก็เขาไม่สู้

               “ใจเย็น ๆ ก่อน! ฉันขอโทษก็ได้ ถ้าตรงนี้เป็นที่ของพวกนายล่ะก็เอาคืนไปเลย”

               “หึ งั้นก็ไสหัวไปซะ แล้วเก็บก๊อบลินของแกไปด้วย ขวางหูขวางตาชะมัด!”

               “อะไรนะ ก๊อบลิน?”

               ดีนที่อยู่ในอาการอึ้งกิมกี่ แต่ไม่มีเวลาให้ยืนเอ๋อไปมากกว่านั้น หากเขาไม่รีบเก็บข้าวของมีหวังโดนตืบติดดินตรงนี้แน่ ๆ

               “ไข่ผำ มานี่เร็ว”

               “กี้”

               ดีนกวักมือเรียกให้วูล์ฟเฟียรีบตามมา เจ้าตัวเล็กจึงกระโดดเกาะหลังเขาในทันที จากนั้นสายเลือดแห่งโพไซดอนก็ปลีกตัวออกมาจากจุดชมวิว กระนั้นยังคงสังเกตการณ์กลุ่มคนสวมเสื้อลายหมูป่าอยู่ห่าง ๆ เขาเห็นคนพวกนั้นยัดโบร์ชัวร์ใส่มือนักท่องเที่ยวและชาวเมืองแกมบังคับ เงี่ยหูฟังบทสนทนาจากที่ไกล ๆ คล้ายกับคนกลุ่มนั้นกำลังโฆษณาถึงการใช้กำลังป้องกันดินแดนหรืออะไรสักอย่าง ซึ่งมันช่างคล้ายกับแคมเปญที่เทพแอรีสจัดเสียเหลือเกิน

               “พวกนั้นเป็นสาวกของแอรีสงั้นเหรอ? ถึงว่าล่ะมองเห็นไข่ผำด้วย”

               ทว่าแต่ละคนไม่คุ้นหน้าเลยแม้แต่น้อย หากเป็นชาวค่ายฮาล์ฟบลัดเขาต้องเคยพบมาบ้างสิ บางทีอาจเป็นรุ่นพี่หรือไม่ก็คนกลุ่มอื่นซึ่งเขาไม่รู้ที่มาที่ไป หรือว่าคนที่คอยติดตามเขามาตลอดทั้งวันจะคือคนกลุ่มนี้กันนะ? อาจจะใช่ก็ได้มั้ง

               แต่ช่างมันเถอะ ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขา ตอนนี้ดีนต้องหาที่ใหม่เพื่อรณรงค์รักษาสิ่งแวดล้อมต่อ…

               

               .

               .

               .

               ตกดึกคืนนั้น ดีนเข้านอนในเต็นท์ที่ข้างทะเลสาบบนเขาทรอเจนาตามปกติ แต่ชายหนุ่มก็ต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกเมื่อเจ้าตัวเล็กที่นอนร่วมเต็นท์นอนละเมอร้องเสียงดังโวยวาย

               “กี้! กี้! งื้อออ”

               ดีนเขย่าปลุกวูล์ฟเฟียด้วยอาการงัวเงีย แต่เมื่อสายตาปรับรับแสงเต็มที่ชายหนุ่มก็เห็นภาพสยดสยองแบบที่เขาเคยเห็นมาก่อนครั้งหนึ่งเมื่อหลายเดือนที่แล้ว กิ้งก่าสีรุ้งตัวหนึ่งแปะอยู่บนหน้าของลูกก๊อบลินที่นอนละเมอกระสับกระส่ายไปมา เขาจึงรีบแงะกิ้งก่าตัวนั้นออกจากใบหน้าเล็กแล้วโยนออกไปนอกเต็นท์ ทว่าอสุรกายที่ถูกขัดจังหวะการสร้างฝันร้ายแก่เด็กน้อยเกิดอาการฉุนเฉียว มันกัดหมับเข้าที่นิ้วของดีน

               “โอ๊ย!!!!”

               จะว่าพลั้งมือก็คงได้ เพราะจู่ ๆ อัญมณีที่กำไออัจฉริยะก็เรืองแสงวาบขึ้นมา จากนั้นดาบสามง่ามก็แทงผ่านร่างของอสุรกายกิ้งก่าจนมันสลายกลายเป็นฝุ่นทราย โดยที่ดีนยังไม่ทันจะกุมดาบเลยด้วยซ้ำ ทำเอาชายหนุ่มได้แต่อ้าปากเหวอ แต่เอาเถอะ… เหมือนว่าสินสงครามจากเจ้าตัวนี้จะใช้ผลิตชุดเกราะที่สั่งทำอยู่พอดี แม้รู้สึกผิดแต่เขาจะใช้วัตถุดิบจากมันอย่างคุ้มค่าเอง

               “ว่าแต่มันเข้ามาจากไหนกันเนี่ย…”

               มาคิดดูอีกที เมื่อกี้เขาออกจากเต็นท์มาโดยที่ไม่ได้รูดซิบเปิด แสดงว่าประตูเต็นท์ได้ถูกเปิดอยู่แล้ว ซึ่งหมายความว่ากิ้งก่าเมื่อครู่เปิดเต็นท์เข้ามาอย่างนั้นหรือ…

               “เหวอ.. อันตรายชะมัด คงไม่มีตัวอะไรเข้ามาอีกใช่ไหมเนี่ย!?”

               ชายหนุ่มรีบสำรวจเต็นท์จ้าละหวั่น เมื่อไม่พบสิ่งแปลกปลอมอื่น (เช่น แมงป่อง หรืองูหางกระดิ่งทะเลทราย) จึงโล่งใจขึ้นมา

               “ส่วนแกก็นอนหลับสบายต่อหน้าตาเฉยเลยนะ” ดีนส่ายหัวน้อย ๆ มองไปยังลูกก๊อบลินที่หลับสบายหลังจากที่เพิ่งถูกบงการฝันร้ายมาหมาด ๆ เด็กหนอเด็ก พอได้หลับแล้วก็ไม่รับไม่รู้อะไรทั้งสิ้น

               พอปิดเต็นท์เสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มจึงล้มตัวลงนอน เขาหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาตอบข้อความที่ผลัดกันสนทนากับแมคเคนซี ช่วงนี้พวกเขาได้คุยกันน้อยเหลือเกินจนน่าใจหาย จนดีนรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจผิดที่ไม่ยอมดื้อด้านของตื๊อแมคเคนซีไปผจญภัยด้วยกัน แต่ในเมื่อผลออกมาเป็นแบบนี้ก็มีแต่ต้องรีบทำภารกิจให้สำเร็จแล้วกลับไปรออีกฝ่ายที่ค่ายฮาล์ฟบลัด แต่ก็ไม่แน่… บางทีอีกฝ่ายอาจจะเสร็จงานก่อนเขาที่ถูกเทพเฮเฟตัสใช้แรงงานตั้งหนึ่งสัปดาห์ก็ได้

               ดวงตาสีเปลือกไม้ปิดปรือลงอีกครั้ง จากความง่วงทำให้เขาลืมเรื่องที่ถูกใครบางคนติดตามไปเสียสนิท…

               

สินสงคราม: เกล็ดแห่งความฝัน 7 ea และ ธุลีนฤมิต 1 ea

ภารกิจ: ศรัทธาแห่งมหานคร วันที่ 3
ทำคะแนนฝั่งโพไซดอน 7 คะแนน

+2 Point

Dean BELIEVER

295

งานรณรงค์ วันที่ 4: ฟาสต์แฟชั่นนั้นไม่ควร

               31/01/2025

              

               “จตุรัส ท่าเรือ จุดชมวิว.. จะตรงไหนก็ถูกไล่ที่ทั้งหมดเลยเหรอเนี่ย…”

             

               มือประคองสมาร์ทโฟนเดดาลัส ปากก็ขมุบขมิบบ่นพึมพำขณะที่เตรียมความพร้อมสำหรับการเริ่มงานในวันนี้

                

               “ฮรี้” oO(แต่ที่จุดชมวิวไม่ใช่ตำรวจอะไรนั่นอย่างที่เจ้าว่า...)

                

               ควีนออกความคิดเห็นคล้ายกับมันจะบอกว่า ‘ถ้าไม่ใช่ตำรวจงั้นก็ไม่จำเป็นต้องกลัว’

                 

               “ถึงไม่ใช่ตำรวจแต่ฉันไม่อยากโดนรุมตีนน่ะสิ พวกสาวกแอรีสมีตั้งห้าคน นับแล้วก็มีตั้งสิบเท้าเชียวนะ ฉันก็ตัวแค่นี้จะเอาอะไรไปสู้”

                    

               “ฮรี้” oO(งั้นข้าให้เจ้ายืมสี่เท้าไหม แล้วยังมีของเจ้าลิง--… วูล์ฟเฟียอีกสอง รวมเป็นแปด)

                  

               ดีนหรี่ตามองเพกาซัสสาวที่ออกไอเดีย ส่งสายตาถามไปว่า ‘เอาจริงดิ?’ ไม่รู้ว่าอาชาดำไปพัฒนาฝีปากและความกวนประสาทเพิ่มมาจากไหน ในช่วงเวลาที่เขาไปทำงานแล้วนางออกไปเที่ยวเล่น คงไม่ใช่ว่าแอบไปก่อหวอดระดมพรรคพวกม้าอาหรับที่ไหนมาอีกนะ…

              

               “ไม่ได้ ฉันมาทำงานนี้เพื่อพ่ออย่างสันตินะ ถึงหัวข้อการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมจะไม่ได้ระบุว่าห้ามทะเลาะวิวาทก็เถอะ แต่ห้ามทำเด็ดขาด เพราะงั้นหาที่ใหม่ที่ไม่ทับที่ใครดีกว่า”

                

               “ฮรี้!” oO(สันติ? ฮึ! เจ้าลืมที่ก่อเรื่องตามโบราณสถานไปแล้วสินะ ถ้าคิดแบบนั้นก็แล้วแต่เจ้าแล้วกัน บุตรแห่งโพไซดอนจอมขี้ขลาด)

               

               “ฉันยอมถูกด่าว่าขี้ขลาดก็ยังดีกว่าโดนตืบล่ะฟะ” โทรศัทพ์มือถือถูกเก็บลงกระเป๋ากางเกงเมื่อตัดสินใจได้ว่าวันนี้จะเปิดการบรรยายขึ้น ณ ที่ใด “ไหน ๆ วันนี้จะเน้นเรื่องฟาสต์แฟชั่นงั้นไปที่ย่านการค้าเลยแล้วกัน ควีนพาฉันไปส่งที่ตลาดหน่อย”

                  

               กล่าวจบดีนละไข่ผำก็กระโดดขึ้นหลังของเพกาซัสสีเข้มแล้วโผบินขึ้นฟ้า จากภูเขาทรอเจน่าไปยังเกาะซินดาลาห์ที่เริ่มจะคุ้นเคย

                    

               .

               .

               .

                 

               ตลาดภายในตัวเกาะมีความคึกคักมากกว่าที่ไหน ๆ ในเมืองนีออม (เพราะส่วนอื่นยังสร้างไม่เสร็จ) ถือว่ายังดีที่ทางการไม่ลบตลาดทิ้งไปแล้วสร้างเป็นห้างสรรพสินค้าสุดหรูมาแทนที่ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีทางได้เห็นชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้านท้องถิ่นเลยเป็นแน่ อย่างไรเสียเสน่ห์ของแต่ละสถานที่ที่ไปเยือนคือผู้คน ไม่ใช่สิ่งก่อสร้างตามภาพมายาที่ใครบางคนออกแบบอยากให้เป็น

                    

               หลังจากที่มาส่งผู้รณรงค์เสร็จ ควีนก็บินขึ้นฟ้าไปเที่ยวเล่นอย่างที่เธอชอบทำ ดวงตาสีเปลือกไม้มองเพกาซัสสาวที่บินสูงขึ้นไปจนตัวเท่าจุด จากนั้นเจ้าของดวงตาคู่สวยก็หอบหิ้วเครื่องเสียงและสัมภาระเข้าไปเจรจากับร้านค้าท้องถิ่นร้านหนึ่งซึ่งขายเสื้อผ้ามัดย้อมจากสีธรรมชาติ เจรจาด้วยแอปพลิเคชั่นแปลภาษาอยู่นานสองนานจนเจ้าของร้านอนุญาตเพราะเนื้อหาที่ดีนจะมาโปรโมทแคมเปญในวันนี้ถือเป็นการโฆษณาร้านค้าได้เต็ม ๆ

                    

               ‘ทำไมฉันถึงไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่วันแรกนะ โง่จริง ๆ’

                 

               ถึงจะคิดว่าเตรียมตัวมาพร้อมแล้วแต่ความจริงมีอะไรตั้งหลายอย่างที่ยังคิดไม่ถี่ถ้วน แต่ครั้นจะตำหนิตัวเองกับความผิดพลาดที่แล้วมาก็ใช่ที่ เดินหน้ารณรงค์หาเสียง (?) อีกสองวันสุดท้ายให้จบลงด้วยดี ๆ กว่า

               

               แน่นอนว่าเปิดโชว์ด้วยละครลิงแบบเก่า วูล์ฟเฟียดูจะช่ำชองการออกลีลาวาดลวดลายเท้าไฟหลังจากที่ช่วยดีนทำมาหากินมาแล้วสามวัน ก๊อบลินน้อยดูไม่เคอะเขินยามเมื่อขยับร่างกายไปตามเสียงเพลงอีกต่อไป การแสดงเรียกลูกค้าทำให้คนในตลาดเริ่มมามุงที่หน้าร้านจากห้าคนเป็นสิบคนและจากสิบเป็นยี่สิบ เมื่อจำนวนคนมากพอชายหนุ่มก็เริ่มเปิดคลาสออฟไลน์

                     

               “สวัสดีชาวเกาะซินดาลาห์ วันนี้ผมมีความรู้ที่อยากมาบรรยายให้ทุกท่านได้รับฟัง ก่อนอื่นเลย มาแสกนคิวอาร์โค้ดที่ป้ายนี้เพื่อเข้าถึงสื่อการสอนได้เลยครับ แน่นอนว่างานนี้ไม่เสียเงิน และไม่ใช่ลิงก์ไวรัสสแกมเมอร์ดูดเงิน”

                  

               พูดภาษาอังกฤษจบก็ต่อด้วยเวอร์ชั่นอาหรับ ดีนผายมือไปทางก๊อบลินน้อยที่ชูป้ายเรียกลูกค้าหวอย ๆ ซึ่งไม่ได้ต่างจากวันอื่น… คนส่วนใหญ่มาดูเจ้าวูล์ฟเฟีย ลิงน้อยแสนรู้ที่โด่งดังกว่าเจ้าของ (หมายถึงควีน) ของมันเสียอีก แต่เอาเถอะ ใครจะอยากได้ข้อมูลหรือไม่ก็ช่าง เขาจะไม่เสียกำลังใจแล้วเริ่มปฐกถาของวันนี้

Possidon

Let's save water

[ ปัดซ้าย-ขวา เพื่อดูสไลด์ถัดไป ]

               “หลายท่านคงทราบดีอยู่แล้วว่าอะไรคือมลพิษที่จะทำให้ท้องทะเลได้รับความเสียหายบ้าง แค่พวกคุณอาจคิดไม่ถึงว่าสิ่งที่ทำลายสิ่งแวดล้อมอย่างหนักคืออุตสาหกรรมแฟชั่นด้วยนั่นเอง วันนี้ผมจะมาอธิบายว่าฟาสต์แฟชั่นไม่ดียังไง แต่ก่อนอื่นเราต้องมารู้จักกันก่อนว่าฟาสต์แฟชั่นคืออะไร…”

                     

               “ฟาสต์แฟชั่นก็คือ การผลิตสินค้าแฟชั่นที่เน้นความทันสมัย เปลี่ยนใหม่ตลอดเวลา แฟชั่นตามฤดูกาลที่ไม่ซ้ำกันในแต่ละปี ในกระบวนการผลิตฟาสต์แฟชั่นใช้ทรัพยากรการผลิตจำนวนมหาศาล อย่างการผลิตเสื้อตัวนึงใช้น้ำไปตั้ง สองพันเจ็ดร้อยลิตร หรือเทียบเท่ากับจำนวนน้ำที่คน ๆ นึงดื่มเข้าไปได้ถึงสองปี นอกจากนั้นในกระบวนการผลิตยังปล่อยมลพิษทั้งทางน้ำและทางอากาศ”

                             

               “ด้วยความที่เป็นฟาสต์แฟชั่นที่ต้องผลิตสินค้าให้ทันสมัยอยู่ตลอดเวลา จึงเหลือวัตถุดิบค้างสต๊อก อย่างเช่นผ้าหรืออื่น ๆ ที่เมื่อหมดฤดูกาลแล้วจะถูกนำไปเผาทำลาย ไม่ได้ใช้ให้เกิดประโยชน์”

                       

               บอกตรง ๆ ว่าหัวข้อการบรรยายในวันนี้ช่างห่างไกลกับไลฟ์สไตล์ของชายหนุ่มจนพูดไปแล้วเขินเอง ดีนเป็นคนติดหรูและตามแฟชั่นอยู่เสมอในวัยมหา’ลัย เงินกินข้าวไม่ค่อยมี แต่เขาเอาเงินเก็บจากทั้งงานพิเศษและที่ทางบ้านส่งให้มาไปลงกับแฟชั่นเสียหมด ก็อย่างว่า… เขาเป็นคนกลางคืน ชอบปาร์ตี้สังสรรค์ จะให้ใส่เสื้อผ้าซ้ำกันบ่อย ๆ ก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ

                

               เอาเป็นว่าตอนนี้มีความรู้แล้ว จะไม่ทำแบบนั้นอีกก็แล้วกัน… ถ้าไม่ลืม

              

               การบรรยายวันนี้ค่อนข้างราบรื่นที่อย่างน้อยก็ไม่ถูกใครมาไล่ที่ และเมื่อเขาพูดไปถึงว่า ‘แฟชั่นที่ยั่งยืน’ ดีกว่า ‘ฟาสต์แฟชั่น’ อย่างไร ก็ได้ช่วยร้านเสื้อผ้าพื้นเมืองขายของไปด้วย เห็นผลลัพธ์ว่าการบรรยายวันนี้ได้ผลก็ชื่นใจ เจ้าของร้านก็ชอบ ถือว่าวิน-วินกันทั้งสองฝ่าย

                  

               ดีนบรรยายเรื่องฟาสต์แฟชั่นทั้งสองภาษาหลายรอบราวกับเทปที่กรอวนซ้ำ ท่าทางวันนี้น่าจะได้ผู้ศรัทธาโพไซดอนเพิ่มขึ้นอีกไม่มากก็น้อยล่ะนะ อย่างเช่นสาวน้อยผิวสองสีที่ยืนฟังอย่างตั้งใจมาตั้งแต่ต้นจนจบของการบรรยายรอบที่ห้าของวัน

 

               “เธอสนใจเรื่องนี้เหรอ?” ดีนพูดใส่แอปฯ แปลภาษาให้มันสนทนาเป็นภาษาอาหรับกับสาวน้อยตรงหน้า

                  

               “คุณไม่ต้องใช้แอปฯ ก็ได้ หนูฟังคุณออก” เธอคนนั้นกล่าวตอบด้วยภาษาอังกฤษอย่างฉะฉานแม้สำเนียงภาษาออกจะแปร่งหูไปเสียบ้าง โชคดีชะมัดที่ได้คุยกับคนที่พูดกันรู้เรื่องโดยไม่ต้องใช้ภาษามือ “ส่วนที่คุณถามว่าสนใจเหรอ ก็… หนูแค่มาศึกษาคู่แข่ง”

                 

               “คู่แข่ง? อะไรนะ?”

               

               เด็กสาวชาวอาหรับคนนั้นกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะเดินจากไป แต่เธอไม่ได้ไปไกลมากกว่านั้น เธอหยุดยืนที่หน้าร้านขายอุปกรณ์อิเล็กโทรนิกส์ จากนั้นนำเครื่องบางอย่างออกมา เขาเห็นเธอกดปุ่มสองสามครั้งจากนั้นภาพโฮโลแกรมก็ถูกฉาย บทบรรยายภาษาอาหรับพร้อมดนตรีประกอบสุดอลังการอย่างกับไปจ้าง  ฮานส์ ซิมเมอร์ มาทำเพลงให้ก็ถูกบรรเลงพร้อมบทบรรยายที่ฟังไม่ออก แต่จากภาพที่เห็นเดาได้ไม่ยากเลยว่ามีเนื้อหาเกี่ยวกับเทคโนโลยีแห่งโลกอนาคต

                

               ซึ่งภาพนั้นทำเอาชายหนุ่มอ้าปากค้าง โชว์ของเธอดูน่าสนใจกว่าละครลิงเต้นระบำของดีนเยอะ ตอนนี้ภายในหัวของชายหนุ่มพยายามจับต้นชนปลาย คู่แข่ง และเนื้อหาเกี่ยวกับเทคโนโลยีล้ำอนาคต… อย่าบอกนะว่า!

                 

               ภาพสามมิติจบลงตามด้วยโลโก้ที่เขียนว่า ‘เฮเฟตัสโปรเจค’ สว่างวาบขึ้นมาแทนที่ ตอบคำถามทุกอย่างภายในหัวของดีนได้หมด

                

               ‘นั่นไงว่าแล้วเชียว!’

                        

               สาวกแห่งแอรีสก็เจอแล้ว วันนี้มาเจอเด็กในสังกัดของเฮเฟตัสอีก กลายเป็นว่าพรีเซนเทชั่นของดีนจืดสนิทไปเลย…

              

               ‘เอาวะ อย่างน้อยสาวกของเฮเฟตัสก็ไม่มาไล่กระทืบ แปลว่ายังทำมาหากินที่ตรงนี้ได้อยู่’

 

ภารกิจ: ศรัทธาแห่งมหานคร วันที่ 4
ทำคะแนนฝั่งโพไซดอน 5 คะแนน
+2 Point

Dean BELIEVER

296

งานรณรงค์ วันที่ 5: ปลูกป่าโกงกางเพื่อระบบนิเวศอันยั่งยืน

               01/02/2025

             

               ขึ้นเดือนใหม่กับภารกิจศรัทธาแห่งมหานครวันสุดท้าย

               บุตรแห่งโพไซดอนยืดเส้นสายไปมา มือคลึงบีบนวดไปที่บ่าแข็ง ๆ ทั้งสองข้าง ดีนคิดถึงเตียงนอนนุ่ม ๆ ของกระท่อมเฮคาทีเหลือเกิน ตั้งแต่มาภารกิจเขาต้องนอนกลางดินกินกลางทรายไม่รู้ตั้งกี่วัน แม้จะมีคทาลวงใจจำลองที่สามารถเนรมิตภาพมายาหลอกลวงเจ้าหน้าที่เรื่องพาสปอร์ตได้ แต่ดีนไม่อยากทำเรื่องแย่ขนาดเสกเงินปลอมออกมาเพื่อหลอกลวงคน มันชั่วร้ายเกินไป…

               ทั้งที่โรงแรมบนเกาะมีแต่โรงแรมไฮเอนไม่มีโรงแรมไหนต่ำกว่าระดับสี่ดาวแท้ ๆ บางทีเขาก็อยากจะพักผ่อนชิล ๆ อาบแดดริมชายทะเล ว่ายน้ำในอ่างจากุชชี่ แต่ถ้าสุขสบายเกินไปคงไม่เรียกว่าภารกิจที่เดมิก็อดต้องเผชิญ ใจนึงก็แอบคิด ทำไมทวยเทพชอบทรมานลูกหลาน.. อย่างน้อยถ้าจะใช้งานก็น่าจะจ่ายค่าที่พักและค่าเดินทางมาหน่อยสักพันดอลลาร์สิ

               ‘แย่ชะมัดที่พ่อเราเป็นเทพแห่งความยากจน’

               คิดแล้วก็เศร้าใจที่โพไซดอนเป็นถึงสามมหาเทพแต่กลับถังแตกมากที่สุด (ในความคิดดีน) ซึ่งความจริงแล้วพ่ออาจจะร่ำรวยก็ได้ เพียงแต่สมัยนี้เขาไม่ใช้เงินที่ทำจากเปลือกหอยกันแล้วเท่านั้นเอง…

               กระนั้นเมื่อนึกถึงใบหน้าหนวด ๆ ของพ่อ (ที่ตอนนี้ลูกชายก็มีสภาพไม่ต่าง) ดีนก็ได้แต่ยิ้มอ่อน กับพ่อที่น่ารักและแสนอบอุ่น (เฉพาะกับบุตรและธิดา) ใครเล่าจะเกลียดลง อีกอย่างแม้การเดินทางจะทรหดอยู่บ้าง แต่ก็เทียบไม่เท่ากับความอันตรายและน่าสังเวชเหมือนตอนรับภารกิจเดินทางตามหาตรีศูลที่หายไป ฉะนั้นวันนี้เขาตั้งใจทำงานเพื่อเพิ่มพลังศรัทธาแก่โพไซดอนดีกว่า

               หวังว่าจะมีคนสนใจหัวข้ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อมทางทะเลเพิ่ม แทนที่จะถูกธิดาแห่งเฮเฟตัสปริศนาคนนั้นดึงดูดคะแนนไปเสียหมด

               ดีนมาถึงหน้าร้านขายของฝากร้านเดิมแล้วเข้าไปเจรจากับเถ้าแก่.. ไม่สิ ภาษาอาหรับเรียกเจ้าของร้านว่าอะไรหว่า? แต่ก็ช่างมันเถอะ… ในเมื่อผ่านประสบการณ์เป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์จำเป็นให้หนึ่งวันแล้ว พอวันที่สองอะไร ๆ ก็ง่ายขึ้น ข้อแลกเปลี่ยนเหมือนเดิม ตั้งแผงหน้าร้านได้แต่ต้องช่วยเรียกลูกค้าด้วย มันก็ต้องได้อยู่แล้ว

               “สวัสดีทุกคน วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่คณะระบำลิงจ๋อโพไซดอนจะเปิดแสดงที่เมืองนีออมเป็นวันสุดท้าย เพราะงั้นมาตั้งใจดูตั้งใจฟังกันนะ”

               จากองค์กรเอ็นจีโอปลอม ๆ กลายเป็นคณะละครลิงไปได้ยังไงก็ไม่รู้ แต่นั่นไม่สำคัญถ้าคนให้ความสนใจความบันเทิงมากกว่า จากองค์กรเพื่อสิ่งแวดล้อมจะกลายร่างเป็นคณะละครสัตว์เมื่อไรก็ย่อมได้ เพลงฮิตจากอนิเมชั่นเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วถูกเปิดขึ้น จากนั้นก๊อบลินน้อยวูล์ฟเฟียก็เริ่มโยกย้ายส่ายสะโพกเต้นระบำ

               “วันนี้วันสุดท้ายแล้ว ใส่ให้สุดไปเลยนะไข่ผำ”

               “กี้!” วูล์ฟเฟียน้อยขานรับอย่างแข็งขัน

               จบช่วงสันทนาการเข้าสู่ช่วงวิชาการ…

Possidon

Let's save water

[ ปัดซ้าย-ขวา เพื่อดูสไลด์ถัดไป ]

               “วันนี้ผมจะมาบรรยายเรื่องการปลูกป่าโกงกางเพื่อระบบนิเวศชายฝั่งที่ยั่งยืนครับ หลาย ๆ ท่านอาจไม่รู้จักว่าป่าโกงกางคืออะไร เพราะที่เมืองนีออมแห่งนี้ไม่มีป่าโกงกางดังกล่าว นีออมตั้งอยู่บนชายฝั่งทะเลแดง มีสภาพอากาศร้อนและแห้งแล้ง ป่าโกงกางต้องการดินเลน น้ำกร่อย และพื้นที่ที่มีน้ำขึ้นน้ำลงสม่ำเสมอ หากบริเวณชายฝั่งของนีออมมีน้ำตื้นและดินเหมาะสม ก็อาจสามารถปลูกป่าโกงกางได้ ซึ่งโครงการนั้นเป็นไปได้ครับ เพราะเรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นแล้วที่เมืองอาบูดาบี ประเทศสหรัฐอาหรับเอมิเรด ที่มีสภาพภูมิประเทศและภูมิอากาศไม่ต่างจากซาอุดิอาระเบียเลย แถมโครงการนั้นถือเป็นการปลูกป่าชายเลนที่ใหญ่ที่สุดในโลกอีกด้วย”

               “แต่ต้องมาทำความรู้จักกันก่อนว่าป่าโกงกางคืออะไร ไม้โกงกางเป็นพืชที่ขึ้นในป่าชายเลน พบได้ในบริเวณที่น้ำทะเลท่วมถึง โดยเฉพาะปากแม่น้ำและชายฝั่งทะเล มีลักษณะเด่นดังนี้ มีรากที่ยื่นขึ้นเหนือดินเพื่อช่วยหายใจ เช่น รากอากาศ เป็นรากค้ำยันในโกงกางใบใหญ่ และรากหายใจในโกงกางใบเล็ก ใบหนาและมีเกลือออกทางใบ ช่วยในการปรับตัวให้ทนต่อสภาพแวดล้อมที่เค็ม มีเมล็ดงอกบนต้น เรียกว่า ‘ฝักโกงกาง’ ซึ่งจะงอกออกมาเป็นต้นอ่อนก่อนตกลงสู่ดิน”

               “คุณประโยชน์ของไม้โกงกางมีอย่างหลากหลาย ประการแรกคือ ‘เรื่องสิ่งแวดล้อม’ ไม้โกงกางเป็นพืชสำคัญในป่าชายเลน ช่วยป้องกันการกัดเซาะของชายฝั่ง กรองตะกอนและสารพิษในน้ำก่อนลงสู่ทะเล และเป็นแหล่งอนุบาลสัตว์น้ำ เช่น กุ้ง หอย ปู ปลา ประการที่สองคือความสำคัญต่อ ‘เศรษฐกิจและอุตสาหกรรม’ ตัวอย่างเช่น ถ่านโกงกาง คือถ่านเนื้อไม้มีความหนาแน่นสูง ทำให้ให้ความร้อนดีและเผาไหม้ได้นาน หรืออาจจะใช้ไม้โกงกางสำหรับงานก่อสร้าง ใช้ทำเสาเข็ม เสาบ้าน และเครื่องมือประมง แต่จากสองตัวอย่างที่ผมยกมาอาจไม่จำเป็นสำหรับนีออมที่ใช้พลังงานสะอาดร้อยเปอร์เซ็น กระนั้นไม้โกงกางยังนำไปก่อประโยชน์อย่างอื่นได้อีก นั่นคือการทำยาสมุนไพร เปลือกโกงกางมีสารแทนนินสูง ใช้ฟอกหนังสัตว์และรักษาแผลได้นั่นเองครับ”

               แต่เอาเข้าจริง… จากที่อยู่บนเกาะซินดาลาห์มาหกวัน ดีนรู้ได้ว่า ‘นีออมใช้พลังงานสะอาดหนึ่งร้อยเปอร์เซ็น’ เป็นเรื่องโม้ เพราะอย่างไรเสียมนุษย์ที่ใช้พลังงานเชื้อเพลิงมาหลายร้อยปีไม่มีทางปรับพฤติกรรมตัวเองได้เพียงชั่วข้ามคืน ยังมีการใช้ถ่านสำหรับการประกอบอาหาร และยังคงมีการใช้งานเชื้อเพลิงเพื่อผลิตไฟฟ้าในบางส่วน แต่ก็คงยังตัดสินไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นเพราะในเมื่อเมืองนี้ยังก่อสร้างไม่เสร็จดี หากทำการเปิดเมืองอย่างเป็นทางการแล้วอาจมีการใช้งานพลังงานสะอาดร้อยเปอร์เซ็นจริงก็ได้

               การบรรยายสองภาษารอบแรกจบลง เขาเห็นว่าเด็กสาวสาวกเฮเฟตัสเมื่อวานได้มาชมการบรรยายด้วย ตัวอยู่ตรงนี้แต่เครื่องฉายแสงสามมิติยังคงทำงานอีกที่อีกมุมถนน บางทีก็นึกอิจฉาพวกเชี่ยวชาญเทคโนโลยีเหมือนกันแฮะ ไม่งั้นเขาคงไม่ต้องมัวมาแหกปากเรียกลูกค้าประชาสัมพันธ์โครงการอยู่อย่างนี้

               แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ดูเหมือนว่าชาวนีออมจะให้ความสนใจกับการบรรยายวันนี้พอสมควร อาจเพราะเนื้อหาเป็นความรู้ใหม่ที่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อน หรือไม่ก็แค่มาหาเจ้าวูลฟ์เฟียเป็นการสั่งลา

               .

               .

               .

               การทำงานของวันนี้จบลงแล้ว ดีนกลายร่างจากเด็กเชียร์แขกทั้งวันมาเป็นลูกค้า ซื้อของฝากเป็นเสื้อผ้าท้องถิ่นกลับไปฝากชาวค่ายฮาล์ฟบลัดและครอบครัวทั้งฝั่งมนุษย์และฝั่งเทพเจ้า ด้วยคุณความดีที่ดีนช่วยงานเถ้าแก่ร้าน (ภาษาอาหรับว่ายังไงนะ?) มาตลอดสองวันโดยไม่รับค่าจ้าง จึงได้ลดแลกแจกแถมของฝากมาหลายอย่าง

               ในเมื่อวันนี้เป็นวันสุดท้ายก็ได้โอกาสเที่ยวชมเกาะซินดาลาห์ในฐานะนักท่องเที่ยวให้จุใจเสียหน่อย เสียดายอยู่อย่างที่ตอนนี้อยู่ในช่วงปลายฤดูหนาวดีนจึงไม่อยากเสี่ยงลงไปแช่ตัวในกระแสน้ำอันเยือกเย็น ไม่ใช่เพราะว่าสายเลือดเจ้าสมุทรทนความเย็นของกระแสน้ำไม่ไหว แต่ว่าเขาไม่อยากถูกสายตาจับจ้องมอง จึงได้แต่เดินเล่นเลียบหาดทรายโดยมีลูกก๊อบลินตัวน้อยวิ่งหยองแหยงตามมาด้วยขาสั้น ๆ ของมัน จนกระทั่งที่เขาได้มายืนหยุด ณ หาด (เกือบ) ส่วนตัวของโรงแรมแห่งหนึ่ง

               “โลโก้โรงแรมดูคุ้น ๆ แฮะ…”

               ดวงตาสีเปลือกไม้หรี่จ้องไปยังป้ายหินสลักชื่อโรงแรม ชื่อน่ะไม่คุ้นแต่สัญลักษณ์โรงแรมคุ้นตามาก

               ‘เหมือนตราสัญลักษณ์โรงแรมในเครือแอตแลนติสเลยแฮะ…’

               อาจเป็นการกระทำที่เสี่ยงและบ้าบอเกินไปหน่อย แต่ชายหนุ่มก็ก้าวขายาว ๆ เข้าไปในตัวโรงแรมแล้วขอพบกับผู้จัดการโรงแรมในทันที พนักงานค่อนข้างแตกตื่นว่าทำไมลูกค้า (ซะที่ไหน) ขอพบผู้จัดการ ซึ่งส่วนมากจะเป็นการคอมเพลนเรื่องร้ายแรงจนต้องเจรจากันอยู่นานผู้จัดการโรงแรมถึงยอมปรากฏตัว ทั้งสองจึงปลีกตัวมาคุยกันในมุมหนึ่งของล็อบบี้ที่ค่อนข้างลับตาคน

               “คุณผู้จัดการ ผมขอคุยเป็นการส่วนตัวหน่อยได้ไหม?”

               “คะ.. ครับ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้ามีปัญหาด้านการบริการในส่วนไหนหรือเปล่าครับ?” ผู้จัดการหนุ่มวัยกลางคนรับหน้าด้วยท่าทางสุภาพ รับมือกับสถานการณ์ได้เป็นอย่างดี

               “คือว่า นี่เป็นโรงแรมในเครือแอตแลนติสหรือเปล่าครับ? แบบว่า… แอตแลนติสที่หมายถึงเทพโพไซดอนถือหุ้นอยู่”

               คำถามชวนให้คนคิดว่าบ้าถูกเอ่ยออกมาจากปากของชายผิวน้ำผึ้ง ดีนตั้งใจฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ เขาเห็นใบหน้าของผู้จัดการชาวอาหรับอมยิ้มคล้ายกลั้นหัวเราะทำเอาดีนหน้าเจื่อน ถ้าพลาดมานี่จะถูกตะเพิดออกมาหรือถูกแจ้งตำรวจมาจับหรือเปล่านะ ทว่าก่อนที่ผู้จัดการโรงแรมจะอ้าปากปฏิเสธ เรียวคิ้วของใบหน้าคมคายก็เลิกขึ้น

               “ก๊อบลิน?” ผู้จัดการทำตาโตทันทีเมื่อเห็นอสุรกายที่ตามดีนเข้ามา มันดูสะอาดสะอ้านเกินกว่าจะเป็นอสุรกายชั่วร้ายที่ชอบก่อความวุ่นวายที่กองขยะ ผู้จัดการหันกลับมาสบตาดีนอีกครั้งก่อนจะถามด้วยความไม่แน่ใจ “คุณคือเดมิก็อด?”

               “ใช่ ใช่ครับ เดมิก็อดน่ะผมเลย” ดีนกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง หากเป็นลูกน้องของพ่อต้องไม่เรียกรปภ. มาเตะตูดเขาออกจากโรงแรมแน่ ๆ จนนึกเสียดายว่าทำไมถึงมาเจอโรงแรมในเครือแอตแลนติสเอาวันสุดท้ายกันนะ “ผม ดีน นีล แต่พ่อชอบเรียกว่าเอลวิน สายเลือดโพไซดอน ไม่รู้ว่าคุณพอจะเคยได้ยินชื่อเสียงของผมบ้างไหม”

               คำกล่าวอ้างทำให้ผู้จัดการตาโตอีกรอบ

               “ท่านชาย มะ..ไม่ทราบว่ามีอะไรให้กระผมรับใช้หรือครับ หรือจะอยากเข้าพักโรงแรม ทางโรงแรมเรามีส่วนลดให้แก่สายเลือดโพไซดอนและแอมฟิไทรต์ยี่สิบเปอร์เซ็นครับ”

               รอยยิ้มบนใบหน้าของดีนลดลงนิดหน่อย คิดว่าจะได้คำตอบว่า ‘เข้าพักฟรี’ แต่ดันเสนอเป็นส่วนลดมาให้เสียอย่างนั้น บุตรแห่งโพโซดอนจึงได้แต่ยิ้มค้างไปครู่หนึ่งก่อนจะรวมสติมาสนทนาต่อ อย่างน้อยมีส่วนลดให้ก็ยังดีจะได้ลดอาการปวดเนื้อปวดตัวไปได้บ้าง และสำคัญที่สุดคือการได้พักแรมในสถานที่ที่ปลอดภัยไม่มีกิ้งก่าที่ไหนแอบมุดเข้าเต็นท์อีกเป็นครั้งที่สอง

               “โอ้ ส่วนลดเหรอ เยี่ยมไปเลย! แล้วถ้าเข้าพักกับ เอ่อ.. ลูกก๊อบลินตัวนึงแล้วก็มีเพกาซัสอีกตัว มีค่าใช้จ่ายเท่าไรครับ?”

               “ค่าใช้ค่ายทั้งหมดจะเหลือเท่านี้ครับ”

               ผู้จัดการนำแท็บเล็ตทำงานออกมาแสดงราคาค่าเข้าพัก บอกได้เลยว่าราคาเข้าพักแค่คืนเดียวแบบมีส่วนลดแล้วในห้องที่เกรดต่ำสุดยังใช้เงินเท่ากับที่ต้องทำงานโรงอาหารเจ๊ฮาร์ปี้รวมกันถึงสามเดือน

               “โอ้…. งั้นไม่เป็นไรครับ” ได้ยินคำปฏิเสธผู้จัดการก็ทำหน้าเหรอหรา คงคาดไม่ถึงล่ะสิว่าบุตรแห่งโพไซดอนจะมีคนจนด้วย ใช่ว่าลูกพ่อทุกคนจะเป็นอย่าง เจโรม ปาร์ค ซึงยอน เสียหน่อย! “เอ่อ… แต่ว่าผมขอฝากป้ายแผ่นนี้ไว้ได้ไหมครับ คือผมมาแคมเปญช่วยพ่อรณรงค์เรื่องสิ่งแวดล้อมทางทะเลน่ะครับ มันเป็นคิวอาร์โค้ดรับข้อมูลข่าวสารการอนุรักษ์ทะเล ถ้ามีคนสนใจโหลดเพิ่มพ่ออาจจะได้ความศรัทธาจากชาวเมืองเพิ่มขึ้นก็ได้”

               “ได้สิครับ ท่านชาย แล้วผมจะเอาป้ายนี้ไปทำใหม่แล้วติดโปรโมทไว้อย่างดี” ผู้จัดการรับป้ายคิวอาร์โค้ดโครงการมาจากดีน “ว่าแต่ท่านชายดีนจะไม่พักโรงแรมเราสักคืนเหรอครับ?”

               “เอ่อ…” อยากจะบอกเหลือเกินว่า ‘คุณผู้จัดการผมไม่มีเงิน!’ แต่ก็ดูน่าอนาถเกินไป ถ้าพูดออกไปจริง ๆ เขาต้องถูกมองด้วยสายตาน่าสมเพชกลับมาแน่ ๆ “ผมคิดว่าจะเดินทางกลับแล้วน่ะครับ แค่คุณช่วยเอาป้ายนี่ไปประชาสัมพันธ์ต่อผมก็ดีใจแย่แล้ว”

               ดีนยิ้มแห้ง เขาแสร้งยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

               “โอ้ ดูสิ! ใช้เวลาไปตั้งขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีว่า.. มีนัดต่ออีก บุตรแห่งโพไซดอนภารกิจก็เลยมัดตัวนิดนึงน่ะครับ ฮ่า ๆๆๆ”

               “ถ้างั้นโชคดีนะครับท่านชาย”

               บอกลากับผู้จัดการโรงแรมเสร็จเรียบร้อยดีนก็รีบปลีกตัวออกมาจากล็อบบี้โรงแรมในทันที และเบื้องหน้าที่เขาหยุดยืนคือรูปปั้นเทพโพไซดอนขนาดมหึมาที่ตั้งประดับไว้อย่างสวยงามอลังการงานสร้าง ชายหนุ่มยื่นมือไปแตะสัมผัสฐานรูปปั้น เป็นเรื่องคุ้นชินไปเสียแล้วที่พอเห็นรูปปั้นของเทพเจ้าที่ไหนเขามักจะเข้าไปพูดคุยสนทนาทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าบางที่ไม่มีเทพเจ้าสิงสถิตย์ แต่อย่างน้อยก็เป็นการเพิ่มพลังใจบางอย่าง

               “พ่อครับ ไม่รู้ว่าพ่ออยู่ตรงนี้ไหม แต่ผมอยากบอกว่าผมทำภารกิจให้พ่อสำเร็จแล้วนะครับ..”

               หน้าผากมนแตะเข้ากับโคนเข่าของรูปปั้น คล้ายกับว่าเขารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแห่งท้องทะเลได้เจือจางจนแยกไม่ออกว่าคือความจริงหรือคิดไปเอง.. ดีนจึงพรั่งพรูความรู้สึกในใจต่อรูปปั้นบิดาอีกนิด

               “อีกอย่างนึง ทำไมลูกน้องพ่อไม่ให้ผมเข้าพักโรงแรมฟรีอ่ะ… ไม่มีสิทธิพิเศษสำหรับบุตรเจ้าสมุทรหน่อยเหรอ”

               『 เอลวิน▓▓ เจ้าจงไป ▓▓ อควาบา ▓▓ แคมปัส รอ▓▓▓ ที่นั่น 』

               สุ้มเสียงติด ๆ ขัด ๆ ส่งเข้าสู่ประสาทสัมผัสของดีน เมื่อถึงตอนนี้ชายหนุ่มรู้ได้แล้วว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง ดวงตาสีเปลือกไม้ลืมขึ้น แหงนมองพระพักตร์บิดาที่อยู่สูงขึ้นไป

               “พ่อ.. นั่นพ่อเหรอ? ยังไงนะครับ? อควาบา แคมปัส? หมายถึงฮิปโปแคมปัสเหรอ? ให้ผมไปที่นั่น?”

               ดีนถามซ้ำทว่าไร้เสียงใด ๆ ตอบกลับมาจากบิดาเทพอีก บางทีพ่ออาจจะยังไม่หายเป็นไบโพลาร์ แต่กระนั้นยังคงเหลือสติรับรู้สิ่งที่เขาทำอยู่บ้างเล็กน้อย

               “ได้ครับพ่อ เดี๋ยวผมจะลองไปดู พ่ออย่าหลอกผมนะ”

               จากนั้นชายหนุ่มก็เดินออกมายังชายหาดแล้วผิวปากเรียกเพกาซัสดำที่ท่องเที่ยวอยู่บริเวณนี้ ไม่นานควีนก็บินโฉบลงมา

               “ปะ ควีน กลับไปลานกางเต็นท์ของเรากัน”

               เพกาซัสสาวเอียงคอมองฉงน

               “ฮรี้?” oO(ข้าคิดว่าเจ้ามาที่นี่เพื่อเข้าพักโรงแรมเสียอีก)

               “ก็อยากพักอยู่ แต่ค่าห้องแพงหูฉี่ ฉันไม่มีปัญญาจ่ายไหวหรอก” คิดแล้วก็ละเหี่ยใจจนต้องถอนหายใจออกมา “แต่วันนี้เสร็จงานแล้ว พรุ่งนี้เราเดินทางกลับกันได้ เธอจะได้กลับไปนอนที่คอกม้านุ่ม ๆ แล้วนะควีน ดีใจไหม?”

               “ฮรี้!” oO(หึ! เจ้ามากกว่ามั้งที่คิดถึงเตียงนอนนุ่ม ๆ ส่วนข้าจะค้างแรมที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ)

                ใช่… ตามนั้นเลย เขาคิดถึงเตียงนอนที่มีกลิ่นอายของแมคเคนซีจะแย่แล้ว

ภารกิจ: ศรัทธาแห่งมหานคร วันที่ 5
ทำคะแนนฝั่งโพไซดอน 8 คะแนน
(รวมคะแนนจากดีนทั้งหมด 23 คะแนน)
+2 Point

Laura BELIEVER

เมืองนีออม ประเทศซาอุดิอาระเบีย

ถึงแน้วจ้า

เสียงโหวกเหวกของพ่อค้าแม่ค้าและเสียงม้า ผู้คนเดินตึงตังไปมาปลุกลอร์ร่าให้ตื่นจากการงีบหลับเมื่อคืน ดวงตาสีน้ำตาลทองของเธอกะพริบไล่ความง่วงออกไป ก่อนจะเริ่มรับรู้ว่าตัวเองยังนอนอยู่ข้างโขดหินแห่งหนึ่งในหมู่บ้านกลางทะเลทราย

" โอ้ยยยยยย… "

เธอพึมพำออกมา ท่าทางไม่ค่อยโอเค พร้อมยืดแขนตัวเอง ร่างกายของเธอเมื่อยขบจากการนอนท่าไม่ดีมาทั้งคืน หัวของเธอยังตื้อ ๆ อยู่เล็กน้อย แต่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินผ่าน เธอก็รีบลุกขึ้นทันที

" ฉันต้องรีบไปให้พ้นจากที่นี่ " 

พูดจบเธอคว้ากระเป๋าเป้ใบเล็กขึ้นสะพาย วิ่งหาที่ลับสายตาก่อนจะปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้า ลมหายใจของเธอยังคงติดขัด เพราะเธอรู้ดีว่าตัวเองไม่มีเวลามากนัก

ชาวบ้านเริ่มเดินไปมาอย่างคึกคักในตลาดเช้า หลายคนมองมาทางเธอด้วยสายตาสงสัย เพราะเธอดูไม่เหมือนใครที่นี่เลยแม้แต่นิดเดียว

สาวฝรั่งผมบลอนด์ในดินแดนอาหรับ… หึ บอกได้เลยนะว่ามันไม่มีทางที่เธอจะกลมกลืนไปกับผู้คนที่นี่ได้

เธอกลืนน้ำลายลงคอ พยายามไม่ดึงดูดความสนใจ เดินเร็ว ๆ ไปตามตรอกเล็ก ๆ เพื่อหาทางออกจากหมู่บ้าน

แต่ปัญหาใหญ่กว่าก็คือ… เธอไม่รู้ทาง และอ่านไม่ออก ขนาดน้ำยังไม่มีกินเลย

เธอเดินไปในตรอกเล็ก ๆ ที่เชื่อมหมู่บ้านเข้าด้วยกัน ทุกตรอกดูเหมือนกันไปหมด หัวของเธอเริ่มปวดตุบ ๆ

เธอเดินเลี้ยวไปซ้าย แล้วก็ขวา… วนไปวนมา จนสุดท้ายเธอกลับมาที่เดิมอีกครั้ง

" โอ้ยยย! นี่มันตรอกอะไรกันเนี่ย!? "

เธอหยิบหนังสือแนะนำภาษาของตัวเองขึ้นมา เปิดหาวิธีพูดว่า " ทางออกอยู่ไหน? "

เธอลองพูดกับชายแก่คนหนึ่งที่กำลังยืนขายอินทผลัม

" นีออม? นีออม ซิตี้ โก นีออม "

" ...... " ชายแก่ขมวดคิ้วใส่เธอ ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างยาวเหยียดที่เธอไม่เข้าใจแม้แต่น้อย

เธอพยักหน้าหงึก ๆ อย่างสิ้นหวัง แล้วเดินออกมาแบบมั่วๆ สุดท้ายเธอก็โชคดีที่เดินออกมาถึงถนนใหญ่จนได้สักที

เด็กสาวเดินไปตามแนวรถไฟ แบบหวังว่ามันจะช่วยเธอได้นะ เธอเดินไปตามเส้นถนนที่ถอดยาว

" ร้อนนนนนน "

เด็กสาวบ่น มือพัดไปพัดมาตลอดทางเอาผ้ามาคลุมๆ หัวแบบโพกเอาไว้แบบชาวอาหรับนั้นหละ

และเดินออกไปตามทางเรื่อยๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าเดินไปนานเท่าไรเเล้ว

ลอร์ร่ายืนอยู่ริมถนน หรี่ตาจ้องไปข้างหน้า เห็น สถานีรถไฟเล็ก ๆ ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก

เธอเดินเข้าไปใกล้ ๆ แอบดูที่ตารางเดินรถที่ติดอยู่ข้างกำแพงเก่า ๆ

มีรถไฟขบวนหนึ่งกำลังจะออกในอีก 20 นาที

ปลายทางของมันดูเหมือนจะเป็นเมืองทางทิศเหนือ ซึ่งคงพาเธอไปใกล้นีออมได้

" โอเค… มันคงไม่มีอะไรจะเสียเเล้วลองไปดูละกันนะ "

เธอเดินอ้อมไปด้านหลังสถานี สำรวจหาทางที่เธอสามารถขึ้นไปโดยไม่โดนจับ

เสียงหวูดรถไฟดังขึ้น แสดงว่าขบวนรถกำลังเตรียมจะออก

เธอรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของรถไฟ มองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็น ก่อนจะกระโดดเกาะบันไดเหล็ก ตรงท้ายตู้สัมภาระ มือของเธอเย็นเฉียบไปหมดเพราะความตื่นเต้น

เธอปีนขึ้นไปซ่อนตัวอยู่หลังลังสินค้า ย่อตัวให้ต่ำที่สุด หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากอก

เสียงฝีเท้าของเจ้าหน้าที่เดินมาตรวจอยู่ใกล้ๆ เหมือนกำลังเช็คของในตู้สัมภาระอยู่

เธอกลั้นหายใจ หวังว่าเขาจะไม่เปิด หรือขยับลังออกมาดู

" ทุกอย่างเรียบร้อย ไม่มีอะไรผิดปกติ " นั้นคือเสียงที่เขาพูด แต่เป็นภาษาอาหรับ ก่อนจะเดินจากไป

เธอแอบถอนหายใจเบา ๆ เมื่อเจ้าหน้าที่เดินจากไป ทำตัวให้นิ่งๆ ปกติเข้าไว้นะ

รถไฟแล่นผ่านทะเลทรายมาได้หลายชั่วโมงแล้ว ลอร์ร่าไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แต่เมื่อขบวนรถเริ่มชะลอจอด เธอก็รีบฉวยโอกาสโดดลงมาก่อนจะมีใครสังเกตเห็น

เธอกลิ้งไปตามพื้นทราย แขนเสื้อขาดเล็กน้อย แต่โชคดีที่ไม่มีใครเห็น

รอบตัวมีแต่ถนนสายยาวที่ทอดผ่านทะเลทราย ไม่มีบ้านเรือนหรือหมู่บ้านใด ๆ

 " โอเค… ทีนี้ต้องหารถไปต่อ "

เธอหยิบเศษกระดาษจากกระเป๋า ดึงปากกาที่ติดตัวมา แล้วเขียนคำว่า " NEAOM " (นีออม) ตัวโต ๆ ลงไป แต่นั้นหละ เธอนั้นไม่รู้ตัวว่าเขียนผิดเลยนะ

จากนั้นก็ยืนอยู่ริมถนน ยกป้ายขึ้นให้รถที่ผ่านไปมาเห็น

แต่ปัญหาคือ… มันไม่มีใครหยุดเลย!

เธอยืนโบกรถจนเหงื่อชุ่มทั้งตัว แดดกลางทะเลทรายร้อนแสบผิว ผมบลอนด์ของเธอเริ่มเปียกชื้น

เธอเกือบจะหมดหวัง จนกระทั่ง… ความโชคดีจะส่งมาแล้ว

หลังจากรอจนเกือบถอดใจ รถตู้เก่าๆ ฟิวว่าเหล็กเคลื่อนที่ได้ คันหนึ่งก็ชะลอจอดตรงหน้าเธอ

ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนพ่อค้าเปิดหน้าต่างลง พูดอะไรบางอย่างที่เธอฟังไม่ออก

เธอรีบชูป้ายขึ้นให้เขาดู

" NEAOM! " นั้นหละตัวปัญหาเลย เพราะเขียนผิด แต่เขานั้นก็พอจะเขาใจว่าจะไปไหน

 ก่อนขึ้นรถ เขาหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูให้เธอขึ้นไป " โกๆ นีออม โก "

เธอไม่มั่นใจว่าเขาจะพาเธอไปถึงนีออมจริง ๆ หรือเปล่า แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

เธอปีนขึ้นไปนั่งตรงเบาะหลัง เสียงเครื่องยนต์ดังครืด ๆ ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไป

ลอร์ร่าหลับตา ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก อย่างน้อยเธอก็มาไกลขึ้นอีกนิดแล้ว…

แต่การเดินทางของเธอยังไม่จบ เพราะจะลืมไม่ได้ว่ามาที่นี้เพื่ออะไร

เมื่อรถเหล็กคันเก่าเลี้ยวเข้าไป อีกฝ่ายก็เหมือนจะบอกอะไร ให้เธอลง เด็ฏสาวเองก็ขอบคุณยกใหญ่ก่อนจะลงตามอีกฝ่ายบอก

" ถึงแล้วหรอ " เธอถามก่อนจะมองปที่ป้ายข้างๆ ใช่สิถึงแล้ว แต่ว่ามันขึ้ยน " NEOM " เธอที่พึ่งรู้ว่าเขียนผิด ก็นั้นหละ ไม่น่าเขาถึงขำเธอใหญ่เลย

เเต่ก็เอาเถอะเราคงเจอกันเเค่รอบเดียวเท่านั้นหละ ชั่งมันเถอะ

แล้วทีนี้จะไปเริ่มอะไร ที่ไหนต่อดีนะ เธอนึกก่อนจะเริ่มมองซ้ายมองขวา เอายังไง วางแผนก่อนเลย

Laura BELIEVER

เมืองนีออม ประเทศซาอุดิอาระเบีย

ตอน เริ่มสร้างศรัทธาเทพ - เฮเฟตัส 1

แสงแดดยามบ่ายส่องสะท้อนกับกระจกของอาคารสูงระฟ้าในเมืองนีออม ลอร์ร่าเดินลากเท้าช้าๆ ไปตามถนน หัวของเธอยังมึนงงจากความเหนื่อยล้าของการเดินทาง 

แต่เธอก็ทำได้ เธอเข้ามาในเมืองได้โดยไม่ถูกจับ ความสำเร็จเล็กๆ นี้ทำให้เธอมีแรงเดินต่อไป ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่มีแผนที่ชัดเจนสำหรับขั้นตอนต่อไป

มือของเธอเอื้อมเข้าไปหยิบขนมปังแห้งที่เหลืออยู่จากตลาดกลางทะเลทรายเมื่อคืนก่อน เธอเคี้ยวมันอย่างช้าๆ ระหว่างเดินสำรวจเมืองดูดีๆ แล้ว 

ทุกอย่างที่นี่ล้ำยุคสุดๆ ตึกสูงเสียดฟ้า ถนนสะอาดไร้ฝุ่น ไม่มีเสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ที่ใช้เชื้อเพลิง

ทุกอย่างดูไร้มลพิษ ผสมผสานระหว่างเทคโนโลยีและความเป็นธรรมชาติได้อย่างลงตัว นี่คือเมืองต้นแบบของอนาคต 

เมืองที่สร้างขึ้นจากความก้าวหน้าของมนุษย์ เมืองที่เหมือนจะออกแบบมาจากวิสัยทัศน์อันยิ่งใหญ่ของเทพเจ้า… แต่เธอพูดเรื่องนั้นไม่ได้

ลอร์ร่าเดินมาหยุดที่มุมถนนเล็กๆ ด้านข้างสวนสาธารณะ มีม้านั่งไม้เก๋ๆ ที่เธอใช้เป็นที่พักเหนื่อยได้ เธอวางกระเป๋าเป้ลง ดึงเศษกระดาษออกมาแล้วเริ่มร่างแนวคิดในหัวของเธอ

เธอรู้ว่าถ้าจะให้แนวคิดของ “ ไฟและโลหะ ” ถูกยอมรับในเมืองนี้ เธอจะต้องทำให้มันฟังดูเหมือนเป็นเรื่องของ พลังงานสะอาด นวัตกรรม และเทคโนโลยี

ในหัวของเธอจะทำให้มันกลายเป็นแคมเปญประชาสัมพันธ์ที่แฝงแนวคิดของเฮเฟตัสเข้าไป โดยไม่ให้ใครจับได้ว่าเธอมีเบื้องหลังว่าเธอนั้นมาเพิ่มอะไร แบบไม่โดนหาว่าบ้านั้นหละ

เธอเริ่มต้นด้วยการเขียนสโลแกนลงบนกระดาษด้วยปากกาสีแดงที่พกติดตัวมาจากค่าย

“ จากเหล็กกล้าและไฟสู่อนาคตแห่งความยั่งยืน ”

เธอพยักหน้ากับตัวเอง สโลแกนนี้มันดีมาก ฟังดูทรงพลัง เหมือนโฆษณาของบริษัทใหญ่ๆ ที่พยายามดึงดูดนักลงทุน 

แถมมันไม่พูดถึงเฮเฟตัสตรงๆ แต่ใครที่เข้าใจพลังของเขาก็จะมองออกว่านี่คือการยกย่องสิ่งที่เขาทำมาตลอด

เธอหยิบปากกาสีฟ้า และเเดงๆ มาเขียนอีกแนวคิดหนึ่ง

“ พลังงานสะอาดจะหลอมรวมโลกเก่าและโลกใหม่ ”

แนวคิดของเมืองนีออมคือการเป็นเมืองแห่งอนาคต แต่เมืองแห่งอนาคตจะไปต่อได้ยังไง ถ้ามันไม่ยึดรากฐานจากอดีต? ไฟและโลหะคือสิ่งที่สร้างอารยธรรมโบราณมานับพันปี และมันก็เป็นสิ่งที่สร้างอารยธรรมใหม่ด้วยเหมือนกัน

เธอหยิบปากกาสีดำมาเขียนอีกประโยคหนึ่งด้วยลายมือรีบๆ

“ นวัตกรรมเริ่มจากสิ่งเล็ก ๆ... แล้วจะกลายเป็นโลกอนาคต ”

มันคือแนวคิดที่แฝงอยู่ในตัวของเฮเฟตัส เทพแห่งการสร้างและช่างฝีมือ ทุกสิ่งเริ่มจากชิ้นเล็กๆ จากเครื่องมือหนึ่งชิ้น กลายเป็นเทคโนโลยีที่ยิ่งใหญ่

เธอวาดเส้นโยงจากแนวคิดแต่ละข้อเข้าหากัน ภาพที่ออกมาบนกระดาษเริ่มมีรูปร่างเหมือนพิมพ์เขียวของบางอย่าง ลอร์ร่าเริ่มเห็นภาพในหัวของเธอ

เธอจะเผยแพร่แนวคิดนี้ออกไปโดยใช้สื่อประชาสัมพันธ์ของเมือง แต่เธอไม่มีคอมพิวเตอร์ ไม่มีอินเทอร์เน็ต และไม่มีเงินจ้างคนทำโฆษณา เธอจึงต้องใช้วิธีแบบบ้านๆ

เธอเดินเข้าไปในร้านอุปกรณ์เครื่องเขียนใกล้ๆ ใช้เงินก้อนสุดท้ายซื้อปากกาหลายสี กระดาษแผ่นใหญ่ และกาว

จากนั้น เธอเดินไปยังย่านที่มีป้ายประกาศและกระดานประชาสัมพันธ์ของเมือง แล้วเริ่มแปะใบปลิวของเธอ

เธอแปะกระดาษที่มีข้อความว่า

" อนาคตของเมืองนี้จะถูกหลอมขึ้นจากพลังงานสะอาด และเทคโนโลยีของโลหะ! "

พร้อมภาพวาดมือของเธอที่แสดงให้เห็นโครงสร้างของสะพานเหล็กที่เชื่อมต่ออดีตและอนาคตเข้าด้วยกัน

เธอแปะอีกใบที่มีคำว่า

" พลังงานแห่งไฟ – ตัวเร่งความก้าวหน้าของมนุษย์! "

พร้อมภาพของเปลวไฟที่กำลังลุกโชติช่วงอยู่เหนือฟอร์จที่ใช้หลอมเหล็ก

เธอเดินไปรอบเมืองทั้งคืน แปะโปสเตอร์ของเธอตามมุมต่างๆ ที่ผู้คนเดินผ่านบ่อยๆ ใกล้กับมหาวิทยาลัย ใกล้ศูนย์วิจัย ใกล้สถานีรถไฟฟ้า เธอเลือกจุดที่มีนักคิด นักพัฒนา และนักลงทุนมาเดินกันเยอะๆ

เมื่อเช้าของวันรุ่งขึ้นมาถึง เธอเดินสำรวจผลงานของตัวเอง และเธอก็ต้องยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่ามีคนบางคนหยุดอ่านป้ายที่เธอแปะไว้

มีชายในชุดสูทคนหนึ่งหยุดดูข้อความของเธอ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป เขาดูสนใจมาก มีคนอื่นๆ เริ่มหยุดอ่านด้วย เธอเห็นกลุ่มนักศึกษาเดินผ่านไปแล้วพูดถึงแนวคิดของเธอ

เธอรู้ว่ามันเริ่มได้ผลแล้ว

แต่เธอก็ต้องระวังตัว เพราะแผนของเธอเริ่มดึงดูดความสนใจมากเกินไป

ขณะที่เธอเดินผ่านร้านกาแฟเล็กๆ เธอได้ยินนักข่าวสองคนกำลังคุยกัน

" เธอเห็นใบปลิวพวกนั้นหรือเปล่า? มันมาได้ยังไง? "

" ฉันกำลังสงสัยว่ามันเป็นแคมเปญของรัฐบาลหรือเปล่า แต่ไม่มีประกาศอย่างเป็นทางการจากเมืองเลย "

ลอร์ร่าหยุดเดินแค่เสี้ยววินาที ก่อนจะรีบก้าวออกจากพื้นที่นั้น เธอรู้ว่าต้องระวังตัวให้มากขึ้น แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะภูมิใจกับสิ่งที่เธอทำเท่าไรเลย

 เเต่ในตอนนี้ก็คือหิวแล้ว เห็นคนอื่นกินกัน เธอคต้องไปหาอะไรกินสักหน่อยแล้ว คิดอะไรไม่ออกเลย

ขณะเดินๆ ลอร์ร่าอยู่นิ่งๆได้ไหมหละ ต้องระวังตำหนวดด้วย ไปติดอะไรเมื่อกี้หนะ

เด็กสาวมองซ้าย มองขวา แบบพิรุจสุดๆ โดนจับได้ตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ

---

ตัวอย่างแผนป้ายที่ไปแอบที่ติด (จริงๆ มันสวยกว่านี้)

ภารกิจ: ศรัทธาแห่งมหานคร รอบ 1

ทำคะแนนฝั่งเฮเฟตัส 9 คะแนน

หมายเหตุ +2 Point

Laura BELIEVER

เมืองนีออม ประเทศซาอุดิอาระเบีย

ตอน เริ่มสร้างศรัทธาเทพ - เฮเฟตัส 2

หลังภารกิจเเรกไปแล้วต่อไปเด็กสาวเดินหลัง หลบๆ หนีๆลัดเลาะไปตามซอกมุมของเมือง จนกระทั่งเธอมาหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้าสู่ ศูนย์กระจายสินค้าหลักของเมือง

นี่คือสถานที่ที่ใช้เป็นจุดรวบรวมและกระจายวัสดุไปทั่วเมือง รถบรรทุกจำนวนมากเข้าออกทุกวัน ขนส่งเหล็ก คอนกรีต อุปกรณ์ก่อสร้าง และเครื่องมือช่าง ไปยังทุกมุมของโปรเจกต์ก่อสร้าง

ในหัวนั้นผลุดความคิดสุดบ้าออกมา แบบมันได้หรอวะ เเต่นี้หละ มันต้องได้แล้วนะ

เธอสูดหายใจเข้าลึก มองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง ก่อนจะรีบก้าวเท้าเข้าไปข้างใน

เธอรู้ว่าเธอมี เวลาจำกัด เเละเสี่ยงมากด้วย และเธอเองก็แอบหยิบกระป๋องสีสเปรย์ออกมาจากกล่องของใครไม่รู้ทั้งตั้งเอาไว้ สีแดง สีขาว และสีดำอาวุธของเธอในรอบนี้ 

แม้จะอยากได้สีมากกว่านี้ก็ตาม เธอก็คือเอาเเค่นี้หละ หยิบๆมาก่อน ของใครไม่รู้ว่างๆ เอาไว้หนะ ยังไงก็

" ยืมก่อนแล้วกันนะ " เธอพูดเบาๆ หยิบไปหมดเลย

ลอร์ร่าเลือกจุดที่เงียบที่สุดของลานจอดรถบรรทุก มีรถจอดเรียงกันเป็นแถวๆ รอคิวออกไปขนส่งของ

เธอไม่รอช้า รีบพุ่งไปที่รถคันแรก กระป๋องสีแดงในมือของเธอเริ่มทำงาน

" เพราะผู้สร้างคือหัวใจของเรา " เเม้มันจะไม่สวยงามและไม่เรียบร้อย เท่าไร

เหมือนเด็กมือบอล อะไรราวๆนั้นเลยด้วยซ้ำไป ข้อความภาษอังกฤษ ถูกลากแบบเร็วๆ ตามรถบรรทุกเเบบตู้ทึบแสง

เด็กสาวเขย่าๆ ตัวสเปย์กระเป๋าไปมา เสียงสเปรย์พ่นกระทบกับโลหะดังก้องเบาๆ ในลานจอดที่เงียบสงัด เธอรู้ดีว่าหากมีใครมาเห็นเข้า เธอจะไม่มีทางอธิบายได้เลยว่ากำลังทำอะไรอยู่

หลังเขียนไปได้พอตัว สายตามมองไปรอบๆยังไม่มีใครมาหรอเพราะทุกคนนั้นกำลังเปลี่ยนกะกันอยู่นะ

เมื่อเวลาผ่านไป ลอร์ร่ารู้สึกได้ว่า รถมันถูกขยับ เเละมีผู้คนเข้ามา

เพราะเสียงรอบๆ

" ชิxหาx แล้วไง " เธอพูดขึ้นเบาๆ

มือยังฉีดสเปย์ไม่หยุด 

" เรากำลังตามหาพลังของคุณ ช่างฝีมือและวิศวกร! "

เธอเริ่มหอบ สีเปรอะเปื้อนไปทั่วมือของเธอ แขนเสื้อของเธอเปื้อนละอองสีที่ปลิวมาตามลม

เธอมองออกไป ตอนนี้อยู่ไม่ได้เเล้ว จะชื่นชมผลงานหรอไม่ได้แล้ว ต้องหนี

" เห้ย!!! นั้นใคร "

ใช่สิ มีคนเห็นแล้ววิ่งสิ โกยสิวะ รออะไร

" อย่าหนีนะ โว๊ยยยย " เสียงพวกมันวิ่งตรงมาที่ลอร์ร่าทันที

ลอร์ร่าไม่รอให้พวกเขาเข้ามาใกล้ เธอรีบกระชากเป้ขึ้นมาสะพาย วิ่งหนีออกจากลานจอดรถให้เร็วที่สุด

จริงๆ คือม่ได้ขโทยอะไรนะเเต่อยู่ทำไมก่อน ไม่ขโมยแต่เขาก็เดี๋ยวเห็นนะว่า พ้นสีตู้รถขนาดนั้น มีหวังโดนดีแน่ๆ

เธอพุ่งออกไปทางตรอกแคบๆ ข้างโกดังสินค้า หลบหลีกเงาที่ไล่ตามเธอมา เธอรู้ว่าถ้าถูกจับได้ อาจจะมีปัญหาหนัก เธอเร่งฝีเท้า วิ่งผ่านถนนสายเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยลังไม้และถังน้ำมัน

จนกระทั่งเธอวิ่งออกมาสู่ถนนหลักที่มีผู้คนเดินพลุกพล่าน

เธอรีบผสมตัวเองเข้ากับฝูงชน ก้มหน้าลง ทำตัวให้เงียบที่สุด ขอเนียนๆ ไว้เธอถอดเสื้อตัวเสื้อคลุมที่ใส่อยู่ ทิ้งขยะไปเพราะจะได้ตามตัวไม่เจอ ก็มันเลอะสีหนะสี เดี๋ยวตามง่ายทำยังไงเล่า แม้จริงๆ จะม่อยากเอาไปทิ้งก็เถอะน ซื้อมาก็แพงเสียดายเงินจะตายไป

---

ภารกิจ: ศรัทธาแห่งมหานคร รอบ 2

ทำคะแนนฝั่งเฮเฟตัว 8 คะแนน

หมายเหตุ +2 Point