{ใกล้กับลานยิงธนู} สนามยิงปืน

สนามยิงปืน

{ ใกล้กับลานยิงธนู }

สนามยิงปืน

ที่สอนและฝึกซ้อมยิงปืนกลางแจ้งสำหรับเด็ก ๆ ในค่ายฮาล์ฟบลัดโดยปัจจุบันรุ่นพี่ที่มาสอนวิชายิงปืนคือคริสโตเฟอร์ บราวน์ บุตรแห่งเฮเฟตัส โปรดระมัดระวัง สถานที่แห่งนี้มีผู้ที่ไม่ชำนาญในการยิงปืนอยู่มากมาย กรุณาสวมอุปกรณ์ป้องกันและอย่าตกใจกับเสียงดัง

Nymeria HEROES

TIME TO SHOT
 10-12-2024 | 09.30 AM

              หลังใช้เวลาพักร่างในเคบินยี่สิบบอกรับการมาถึงในยามเช้าของค่ายฮาล์ฟบลัด รอบด้านเต็มไปด้วยเสียงนกร้องและกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของไอทะเล ไนมีเรียเดินเข้าสนามยิงปืนด้วยท่าทางมั่นใจ มือของเธอกำตะกร้าดอกโครคัสแน่นตัง้ใจจะนำไปอบแห้งเพื่อแต่งห้อง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีการเรียนวิชาที่เธอสนใจครั้งแรก ดวงตาสีเฮเซลของเธอเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น

              เมื่อไปถึงสนามยิงปืน คริสโตเฟอร์ บราวน์ บุตรแห่งเฮเฟตัสที่เป็นผู้สอนประจำสนามยิงปืนกำลังเตรียมอุปกรณ์อยู่ที่โต๊ะยาวซึ่งเต็มไปด้วยปืนหลากหลายขนาด ทั้งหมดดูแปลกตาไปจากอาวุธในยุคปัจจุบัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของเหล่านี้เป็นแรงกายแรงใจของบุตรบ้านเพทการช่าง

              “ฉันไม่เคยเห็นเธอมาก่อน หน้าใหม่ใช่ไหม?” คริสโตเฟอร์ทัก น้ำเสียงของเขาสงบและอ่อนโยน

              “จะว่าแบบนั้นก็ไม่ผิด. ฉันไนมีเรีย เรียกว่าไนท์ก็ได้” เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม “ฉันสนใจการยิงปืน เลยอยากลองฝึกทักษะใหม่ ๆ หวังว่าคุณจะช่วยเรื่องนี้ได้นะ”

              “ฉันคริส” เขาพยักหน้า “แน่นอน.. อาวุธระยะไกลเหมาะสำหรับคนที่ต้องการทางเลือกอื่นนอกจากการต่อสู้ประชิดตัว เป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับแนวหลังโดยเฉพาะผู้ที่มีประโยชน์ในการานับสนุนด้วยกลยุทธ์”

              คริสโตเฟอร์เริ่มต้นด้วยการอธิบายโครงสร้างของปืน เขาหยิบปืนกระบอกเล็กขึ้นมาและแสดงให้ดูว่าชิ้นส่วนแต่ละส่วนทำงานอย่างไร เสียงของเขาฟังดูคล้ายกับครูผู้สอนวิชาวิทยาศาสตร์

              “นี่คือกระสุนสัมฤทธิ์วิเศษ” เขากล่าวพลางหยิบกระสุนสีทองที่สลักลวดลายโบราณขึ้นมา “มันสร้างจากโลหะที่มีพลังสามารถทำลายอสุรกายได้”

              ไนมีเรียมองกระสุนในมือของเขาอย่างสนใจ “แล้วปืนพวกนี้ล่ะ? ทำไมถึงไม่เหมือนปืนธรรมดา?”

              “ฉันปรับแต่งมันเอง” คริสโตเฟอร์ตอบพลางยิ้มเล็กน้อย “ฉันอยากให้มันเหมาะกับการใช้งานใวิถีของเรา ถึงรูปลักษณ์ภายนอกจะคล้ายปืนธรรมดาแต่ประสิทธิภาพของมันล้ำมาก”

              ร่างบางไม่ลังเลที่จะหยิบปืนขึ้นมา ถือมันด้วยสองมืออย่างระมัดระวัง คริสโตเฟอร์ยืนอยู่ข้าง ๆ คอยปรับท่าทางการยืนและการจับปืนของเธอ

              “ถ้าเธออยากได้ประสบการณ์จริง ใช้กระสุนจริงเลยไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

              “แน่นอน” ไนมีเรียตอบทันที “ประสบการณ์ตรงหาไมไ่ด้ง่ายๆ”

              หลังจัดเรียงเป้ายิงและจัดระยะท่าทางให้ถูกต้องคริสโตเฟอร์พยักหน้า “เอาล่ะ ลองเล็งไปที่เป้าหมายก่อน อย่าลืมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วค่อย ๆ ลั่นไก เธอเคยเล่นเกมเอเลี่ยนชูตเตอร์ไหม? คล้ายแบบนั้น เล็ง อย่างลังเล ยิ่งเธอมีความมั่นใจและสมาธิที่นิ่งพอกระสุนยากที่จะพลาดเป้า”

              เธอทำตามคำแนะนำของเขาเสียงปืนดังสนั่นไปทั่วสนาม สองนัดแรกเข้าเพราะฟลุ๊ค ก่อนจะเบี่ยงซ้ายขวาจนหมดแมกกาซีน เธอใช้เวลาอยู่นานกว่าจะคาดหวังอัตราความแม่นยำโดยไม่พึ่งแรงศรัทธา ลูกกระสุนพุ่งตรงไปยังเป้าหมาย ไนมีเรียหันมายิ้มกว้าง “ฟู่ว.. พอจับหลังได้แล้วดูเหมือนมันไม่ได้ยากอย่างที่คิด”

              “ไม่นับเรื่องที่เธอล้างกระสุนไปสองแม็ก ถือว่าใช้ได้ หมั่นฝึกฝนล่ะสาวน้อย”

              หลังจากการฝึกซ้อม คริสโตเฟอร์สรุปข้อที่เธอต้องปรับปรุงและชื่นชมจุดที่นักเรียนของเขาทำได้ดี อย่างน้อยสาวคนนี้ก็ไม่กลัวเสียงปืนหรือร้องไห้ตอนได้ยินเสียงลั่นไก “เธอเรียนรู้ไวมาก ไนท์ ที่เขาว่าการเล่นเกมมีผลในทักษะป้องกันตัวก็พอมีเหตุผล  เธออาจจะเป็นนักแม่นปืนที่ดีได้ถ้าหมั่นฝึกฝน”

              ความแปลกใหม่เป็นสิ่งล่อใจ แต่การทำสิ่งไหนเป็นกิจวัตรอย่างสม่ำเสมอมันใช้มากกว่าการพยายาม

              “ขอบคุณ อย่างน้อยประสบการณ์ในวันนี้ชัดแล้วว่าฉันยังมีอะไรต้องเรียนรู้อีกเยอะ”

              “ถ้าเธออยากฝึกเพิ่มเติม มาที่นี่ได้เสมอ” คริสโตเฟอร์กล่าวอย่างเป็นมิตร “ฉันยินดีสอนให้ ถ้าไม่ติดงานนอกค่ายน่ะ”

              เสียงหัวเราะของเธอใสเหมือนกระดิ่งเงิน คนเป็นมิตรตอบย่อมได้รับรอยยิ้ม “แล้วเจอกันใหม่”

              คล้อยหลังการฝึกประจำวันธิดาเฮคาทีมองไปยังปืนที่เธอใช้ฝึกในวันนี้ ความรู้สึกภูมิใจและตื่นเต้นยังคงหลงเหลืออยู่ เธอรู้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของการเรียนรู้ และเธอตั้งใจที่จะพัฒนาตัวเองต่อไป

              “ฉันรู้สึกว่าเหมือนวันนี้มีคนสนุกกับการเรียนยิงปืน” คลาริสซ่ากล่าว น้ำเสียงของเธอแฝงความสนใจ

              “ดูออกขนาดนั้นเชียว” ไนมีเรียตอบพร้อมรอยยิ้ม “ใครจะรู้ล่ะว่าสักวันมันอาจจะช่วยชีวิตฉันได้”

เข้าเรียนวิชายิงปืนครั้งที่ 1/4 +10 EXP , +20 ความกล้า @God 

Nymeria HEROES

TIME TO SHOT - 2
 11-12-2024 | 14.20 PM

              หลังใช้เวลาหลายชั่วโมงในการเดินทางกลับจากไทม์สแควร์ แวะเตร็ดเตร่ชอปปิ้งเตรียมของสำหรับไปโปรตุเกสตามคำขอของคุณดี ไนมีเรียกลับถึงเคบินและสลบเหมือนเจ้าหญิงนิทรา เธอลืมสิ้นการบ้านหรือเรื่องที่ครูฝึกยิงปืนฝากไว้ เช้าวันรุ่งขึ้น สนามยิงปืนในค่ายฮาล์ฟบลัดเต็มไปด้วยเสียงนกร้องและแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านแนวต้นไม้ ไนมีเรียก้าวเข้าสนามพร้อมความตั้งใจ แม้ว่าหัวจะยังเบลอเล็กน้อยจากงานพิเศษเมื่อวาน

              คริสโตเฟอร์ บราวน์ ผู้ฝึกสอนกำลังยืนอยู่ที่โต๊ะอุปกรณ์ ใบหน้าของเขานิ่งขรึมราวกับกำลังพิจารณากลไกบางอย่างของปืนในมือ

              “มาสายเล็กน้อยนะวันนี้” เขากล่าวโดยไม่เงยหน้าขึ้น

              “ขอโทษจริงๆ” เธอพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ เห็นหน้าครูปุ๊บค่อยจำได้ว่าตนลืมอะไร ไนมีเรียเป็นประเภทไม่แถ กล้าทำก็กล้ารับไปตรงๆ ไม่คิดแก้ต่างให้มันวุ่นวาย “เมื่อคืนฉันยุ่งนิดหน่อยเลยไม่ได้ทำการบ้านมา”

              ถึงจะประหลาดใจเล้กน้อยที่รุ่นน้องคนนี้ไม่เฉไฉอย่างเด็กๆ ในค่ายบางราย สุดท้ายคริสโตเฟอร์เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาที่เข้าใจ “การบ้านน่ะไม่สำคัญเท่ากับการเรียนรู้ในสนามจริงหรอก อย่าเครียดไป”

              “ขอบคุณรุ่นพี่ ฉันสัญญาว่าจะส่งการบ้านในคลาสหน้าแน่นอน.. เดี๋ยวจะตั้งใจเขียนอย่างดี”

              การฝึกพื้นฐานอย่างถอดประกอบปืนจบไปแล้ว แม้เจ้าของดวงตาสีเฮเซลจะยังทำเวลาได้ไม่ดีนัก อย่างน้อยผู้ฝึกก็เข้าใจสภาพและพัฒนาการของเธอที่ค่อยเป็นค่อยไป วันนี้คริสโตเฟอร์เริ่มต้นด้วยการสอนการยิงเป้าที่เคลื่อนไหวได้ เขาอธิบายถึงกลไกของเป้าที่สามารถเลื่อนผ่านรางด้วยความเร็วต่าง ๆ และวิธีจับจังหวะการยิง

              “ในบางครั้งเราจะหวังพึ่งแต่ความไวของสายตาอย่างเดียวไม่ได้ ประสาทสัมผัส การตอบสนองด้านอื่นจำต้องควบคู่ไปด้วยกัน.. เธอคงเคยเห็นชาเลนจ์ที่กลับตายิงกระสุน หรือยิงเป้าหมายโดยไม่มอง นั่นก็เป็นวิธีจับสัมผัสการเคลื่อนไหวโดยประสาทที่ฉับไวเช่นกัน” 

              สาวเคบินยี่สิบเอียงคอมอง “คุณหมายถึง เซ้นส์ ?”

              “สมกับเป็นเคบินยี่สิบดึงเข้าเรื่องลี้ลับได้เสมอ... ก็ใกล้เคียง ให้อธิบายด้วยทฤษฎี นั่นคือการโฟกัสสมาธิไปที่ประสาทสัมผัสส่วนอื่น กับกระแสลม ทิศทางที่เป้าเคลื่อนผ่าน อย่าพึ่งรีบลั่นไก มองให้เห็นแพทเทิร์นของการเคลื่อนที่ นี่เป็นแค่ระดับง่ายให้เธอทดลองดูก่อน” คริสอธิบายพร้อมทั้งให้ผู้เรียนลงมือปฎิบัติจริง

              ไนมีเรียฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะลองยิงเป้าหมายที่เคลื่อนที่ด้วยกระสุนสัมฤทธิ์วิเศษ เสียงปืนดังกึกก้องเมื่อกระสุนพุ่งตรงไปยังเป้า แม้จะพลาดไปบ้างในช่วงแรก แต่เธอก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว

              “เยี่ยมมาก!” คริสโตเฟอร์กล่าวด้วยความประทับใจ “เธอมีการตอบสนองที่ฉับไว แต่ใจร้อนไปนิดทำให้ความแม่นยำลดลง”

              เธออดไมไ่ด้ที่จะยิ้มอย่างภาคภูมิใจ คราวนี้ยิงวืดไปแค่แมกเดียว “ก็ต้องขอบคุณคำแนะนำของคุณนั่นแหละ”

              ระหว่างการฝึกคลาริสซ่าปรากฏร่างโปร่งแสงอยู่ข้างไนมีเรีย เธอมองอุปกรณ์ทั้งหมดด้วยความสนใจปนสับสน

              “ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงหลงใหลสิ่งประดิษฐ์พวกนี้” คลาริสซ่ากล่าว “มันดูซับซ้อนเกินไป”

              “เพราะฉันชอบความท้าทาย” ไนมีเรียตอบพร้อมเล็งปืนไปยังเป้าหมายที่เลื่อนผ่าน “การเรียนรู้สิ่งใหม่ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองพัฒนาขึ้น”

              “งั้นก็ดี ฉันจะสนับสนุนเธอ แม้ว่าฉันจะไม่ค่อยเข้าใจมันก็ตาม”

              ไนมีเรียหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเหนี่ยวไก เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับเป้าที่แตกกระจาย

              เมื่อจบคลาส คริสโตเฟอร์เดินมาหาไนมีเรียและตบไหล่เธอเบา ๆ “เธอทำได้ดีมาก วันนี้เธอแสดงให้เห็นถึงศักยภาพที่เพิ่มขึ้นมาทุก 0.1%”

              “ขอบคุณค่ะ ฉันจะพยายามให้มากขึ้นในครั้งต่อไปเอาให้ถึง 100% ได้ในสักวัน!”

              ขณะที่เธอเดินออกจากสนามยิงปืนพร้อมคลาริสซ่า ความรู้สึกของความก้าวหน้าทำให้เธอยิ้มกว้าง

              “ยิ้มเล้กยิ้มน้อยที่ดูมั่นใจนั่นได้มาจากไหนกันสาวน้อย” คลาริสซ่ากล่าว

              “เพราะฉันรู้ว่าตัวเองค่อยๆ ก้าวต่อไปที่จะพร้อมสำหรับความท้าทายในอนาคต” ไนมีเรียตอบด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น เธอรู้ว่าการเรียนรู้และพัฒนาตัวเองไม่เคยสิ้นสุด และเธอพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่งที่รออยู่ ยกตัวอย่างเช่น กองการบ้านเป็นต้น..

เข้าเรียนวิชายิงปืนครั้งที่ 2/4 +10 EXP , +20 ความกล้า

(แจ้งขอทบการบ้านไปคลาสหน้า)

@God 

Nymeria HEROES

TIME TO SHOT
 18-12-2024 | 14.30 PM

               ยามบ่ายในค่ายฮาล์ฟบลัดคือช่วงเวลาที่สนามฝึกอาวุธเต็มไปด้วยเสียงจอแจจากการฝึกซ้อมของเด็กครึ่งเทพจากเคบินต่าง ๆ ไนมีเรีย ร่างบางผู้สวมเดรสเรียบง่ายและถือกล่องเล็ก ๆ ในมือ ก้าวตรงไปยังสนามยิงปืนด้วยท่าทางมั่นใจ เธอรู้ดีว่าคริสโตเฟอร์ ผู้ฝึกสอนของเธอคาดหวังผลลัพธ์จากคลาสเรียนของวันนี้

               “สายไปหน่อยนะ” เสียงทุ้มต่ำของชายผิวเข้มเอ่ยขึ้นเมื่อเธอปรากฏตัว คริสโตเฟอร์ยืนอยู่ใกล้เป้ายิงในสนามฝึก ดวงตาของเขาจับจ้องมาที่เธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง แต่แฝงไว้ด้วยความคาดหวัง

               “ต้องขอโทษค่ะ รุ่นพี่” ไนมีเรียกล่าวพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะยื่นกล่องเล็ก ๆ ที่ผูกริบบิ้นสีเงินออกมา “ฉันมีของฝากเล็ก ๆ น้อย ๆ มาให้เป็นคำขอโทษล่วงหน้า”

               คริสโตเฟอร์เลิกคิ้วขณะรับกล่อง “ขอโทษล่วงหน้าสำหรับอะไร?”

               “สำหรับการบ้านที่ฉันยังไม่ได้ทำค่ะ” เด็กสาวตอบด้วยน้ำเสียงติดขำ เธอยืนตัวตรงแต่แววตาสีเฮเซลฉายแววรู้สึกผิดแบบเด็กสาวที่รู้ตัวว่าผิดจริง

               “เธอจะไม่พลาดอีกใช่ไหม?” เขาถาม น้ำเสียงราบเรียบ แต่มีน้ำหนักพอที่จะทำให้คนฟังรู้ว่าคำถามนี้จริงจัง

               “สัญญาน้า” ไนมีเรียกล่าวพร้อมยกมือขึ้นเสมอหัวไหล่ “และถ้าไม่เชื่อฉันก็ยอมรับบทลงโทษเป็นการวิ่งรอบสนามเพิ่มอีกหนึ่งรอบ”

               คริสโตเฟอร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันไปปรับกลไกจำลองที่ตั้งอยู่ในสนามยิงปืน “วันนี้เธอจะได้ฝึกเล็งเป้าระยะไกลพร้อมกับเป้าเคลื่อนที่ เตรียมตัวให้พร้อม”

               เด็กสาวสูดลมหายใจลึก เธอเดินไปยังจุดยิงที่กำหนดไว้ก่อนจะหยิบปืนฝึกขึ้นมา ท่ามกลางสายลมที่พัดผ่าน ไนมีเรียรู้สึกถึงความเย็นของโลหะในมือ ความเงียบสงบของสนามฝึกในขณะนี้ทำให้เธอจดจ่อกับเป้าหมายเบื้องหน้า

               “จำไว้” คริสโตเฟอร์กล่าวขณะยืนอยู่ข้างเธอ “การยิงเป้าระยะไกลไม่ใช่แค่เรื่องของสายตา แต่เกี่ยวกับสมาธิและการควบคุมลมหายใจด้วย”

               “เข้าใจค่ะ” ไนมีเรียตอบขณะประทับปืนไว้ที่บ่า ดวงตาสีเฮเซลจับจ้องไปยังเป้าที่เริ่มเคลื่อนไหวเสียงปืนดังขึ้นเมื่อกระสุนถูกยิงออกไปครั้งแรก กระสุนพลาดเป้าไปเล็กน้อย เธอสูดลมหายใจเข้าและออกลึก ๆ ก่อนจะลองอีกครั้ง

               “อย่ารีบร้อน” เสียงทุ้มต่ำของผู้ฝึกสอนดังขึ้น “เป้าหมายยังอยู่ที่เดิม แต่เธอต้องเรียนรู้ที่จะปรับตัวให้เข้ากับการเคลื่อนไหวของมัน”

               คำแนะนำของเขาไม่ได้เป็นเพียงคำพูดที่ไร้ความหมาย แต่เป็นคำสอนที่หนักแน่นและมีเหตุผล ไนมีเรียตั้งสมาธิอีกครั้ง เธอรู้สึกถึงจังหวะของลมหายใจและการเต้นของหัวใจที่เริ่มช้าลง

               คราวนี้กระสุนพุ่งเข้าเป้ากลางเป้าหมาย เสียงโลหะกระทบกันดังชัดเจน

               “ไม่เลว แต่ยังห่างไกลคำว่าสมบูรณ์แบบ” คริสโตเฟอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ แต่แววตาของเขาเผยถึงความพึงพอใจ

               หลังจากการฝึกซ้อมผ่านไปครึ่งทาง ไนมีเรียวางปืนลงและเช็ดเหงื่อที่เริ่มซึมบนหน้าผาก เธอหันไปหาคริสโตเฟอร์ “รุ่นพี่ คุณคิดว่าฉันพอจะมีแววเป็นนักแม่นปืนมืออาชีพบ้างไหม?”

               ชายผิวเข้มมองเธอด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนตอบอย่างตรงไปตรงมา “เธอมีศักยภาพ ถ้าเธอมีความมุ่งมั่นมากพอ เธอสามารถเป็นได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ”

               คำพูดของเขาทำให้เจ้าของดวงตาสีเฮเซลยิ้มบาง ๆ “ฟังดูเหมือนคำปลอบใจ และยังอีกไกลกว่าจะไปถึง 100%”

               “ไม่ใช่” เขาตอบเรียบ ๆ “แต่มันคือความจริง การรู้ศักยภาพตนเองแต่เนิ่นๆ จะทำให้เธอมีเป้าหมายที่ชัดเจนในการพัฒนา”

               คราวนี้สาวหัวรั้นกลับยอมฟังคำแนะนำแต่โดยดี “ฉันจะพยายามให้มากขึ้นค่ะ”

               ในช่วงท้ายของการฝึก คริสโตเฟอร์เพิ่มความยากให้กับเป้าหมาย เป้าที่เคลื่อนไหวเริ่มเปลี่ยนทิศทางแบบสุ่ม และระยะห่างก็เพิ่มขึ้น

               “นี่คือสิ่งที่เธอต้องเผชิญในสนามจริง ประเมินและคาดการณ์รูปแบบเคลื่อนไหวของคู่ต่อสู้ อย่าเชื่อสายตาของตัวเองเมื่อต้องพบเจอกับอันตรายที่เหนือกว่าหลักการทางวิทยาศาสตร์” เขากล่าวขณะเฝ้าดูเด็กสาวเล็งปืน

               ไนมีเรียกัดริมฝีปากเล็กน้อยขณะจับจ้องเป้าหมาย เธอยิงครั้งแรกและพลาด แต่ครั้งที่สองกระสุนกลับเข้าเป้าอย่างแม่นยำ

               “ดีมาก” คริสโตเฟอร์กล่าวพลางพยักหน้า “แต่ยังมีช่องว่างให้ปรับปรุงอีก”

               “ฉันจะพยายามปิดช่องว่างนั้นค่ะ” เด็กสาวตอบด้วยความมุ่งมั่น

               หลังจากการฝึกจบลง ไนมีเรียเก็บปืนเข้าที่และเดินไปหาคริสโตเฟอร์ “ขอบคุณสำหรับการฝึกวันนี้ค่ะ รุ่นพี่”

               “อย่าลืมทำการบ้านมาส่งในครั้งหน้า” เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ

               “ไม่ลืมแน่นอนค่ะ” ขยิบตาส่งรอยยิ้มอย่างมากเธอแค่วิ่งรอบสนามเพิ่มอีกรอบ..

เข้าเรียนวิชายิงปืนครั้งที่ 3/4 +10 EXP , +20 ความกล้า

ทบการบ้านเดี๋ยวมาส่งรวดเดียว

ให้ครีมกันแดด คริส สินบน(?)

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15
หยกหงส์คู่นิรันดร์ : ทุกครั้งที่มีปฏิสัมพันธ์กับ NPC เดมี่ก็อตจะได้รับโบนัสความสัมพันธ์+5

@God 

Red -

ชายหนุ่มผมสีแดงมีปลายผมจุดหนึ่งเป็นสีขาวเขาคนนั้นก็คือ red นั้นเอง เขานั้นได้เดินมายังที่แห่งนี้เพื่อฝึกการใช้งานปืน โดยที่เขานั้นมาที่แห่งนี้ก็เพื่อต้องการฝึกฝนและต้องการเพิ่มขอบเขตในรูปแบบการต่อสู้เพื่อที่เขาจะใช้ในการสังหารเหล่าสัตว์ประหลาด และเพื่อนำข้อมูลที่เขาได้รับจากวิชานี้ไปใช้เขียนและพัฒนาอาวุธในจินตนาการของเขา

เขานั้นได้เริ่มค่อยๆเรียนรู้วิธีใช้อาวุธปืนอย่างปลอดภัย การเล็งเป้า และการบำรุงรักษาจากอาจารย์ที่ได้สอนวิชานี้ไปเรื่อยๆอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป ถึงในใจของเขาอาจมีบนว่าเหนื่อยบ้างแต่เพื่อเป้าหมายของเขาเขาจึงเรียนต่อไปอย่างไม่ลดละและไม่เอยปากบ่นออกมาให้ใคได้รับรู้ไปเรื่อยๆอย่างเงียบๆ

เขานั้นได้ฝึกและเรียนรู้ตามที่อาจากรย์ไปเรื่อยๆ จนหมดคาบ

รางวัลเข้าชั้นเรียนวิชา ST I 1/4 +10 EXP, ความกล้า+20  

Nymeria HEROES

11-07-2025 21.10 PM

I want to be your everything little darling

สนามยิงปืนในยามค่ำคืนของค่ายฮาล์ฟบลัดคือสถานที่ที่แปลกประหลาดที่สุดแห่งหนึ่ง แม้เวลาจะล่วงเลยไปจนมนุษย์ทั่วไปหลับใหล แต่ท้องฟ้ากลับยังคงสว่างไสวด้วยแสงที่ไม่ยอมจากไป ทิ้งให้บรรยากาศโดยรอบมีเพียงความเงียบและวังเวง ผิดกับเสียง ปัง! ปัง! ปัง! ที่ดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอจากแนวยิงด้านในสุด เสียงปืนที่ดังขึ้นอย่างแม่นยำและเยือกเย็นราวกับเครื่องจักรที่ทำงานโดยไร้ซึ่งอารมณ์

ไนมีเรียเดินเข้าไปในพื้นที่นั้นอย่างเงียบเชียบ เธอมองเห็นร่างสูงโปร่งของเป้าหมายยืนอยู่ที่แนวยิงไกลสุด แสงไฟสปอตไลท์สาดส่องลงมาขับเน้นเรือนผมสีเทาเข้มและผิวที่ซีดขาวของเขาให้ดูราวกับรูปสลักน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย ฟีโอดอร์ หรือที่ใครๆ เรียกว่า ไฮด์ บุตรแห่งคิโอเน่

“ไปขอความช่วยเหลือจากก้อนน้ำแข็งเดินได้เนี่ยนะ” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในหัวอย่างไม่เชื่อถือนัก “ฉันว่าไปคุยกับกำแพงยังจะมีโอกาสได้คำตอบที่อบอุ่นกว่าเลย”

“อาจจะเย็นชาไปบ้าง แต่เขาคือคนที่เก่งที่สุดในด้านนี้” ร่างอรชรตอบกลับในใจ พลางยกถ้วยกระดาษเล็กๆ ที่บรรจุกาแฟเอสเปรสโซ่ร้อนกรุ่นซึ่งเธอเพิ่งไปชงมาจากโรงอาหารขึ้นมา

เธอไม่ได้เดินเข้าไปขัดจังหวะในทันที แต่รอจนกระทั่งเขายิงหมดแม็กกาซีนแล้ววางปืนลงบนโต๊ะเพื่อบรรจุกระสุนใหม่ ในจังหวะนั้นเองที่ไนท์เดินเข้าไปอย่างแผ่วเบาแล้ววางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะข้างๆ เขา เขาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง แต่ไนมีเรียรู้ว่าเขารับรู้ถึงการมาของเธอแล้ว

ร่างอรชรเดินเข้าไปใกล้โต๊ะของเขาอย่างเงียบเชียบ เธอไม่ได้ทักทายด้วยคำพูด แต่เลือกที่จะยืนรออย่างอดทน ให้เกียรติสมาธิของเขา จนกระทั่งชายหนุ่มวางชิ้นส่วนสุดท้ายลงบนผ้ากำมะหยี่สีดำอย่างบรรจงนั่นแหละ เขาถึงได้เงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นเย็นชาและว่างเปล่า ราวกับผืนน้ำแข็งในฤดูหนาวที่ไม่เคยต้องแสงอาทิตย์

เขากำลังง่วนอยู่กับการถอดชิ้นส่วนของปืนไรเฟิลซุ่มยิงกระบอกยาวออกมาทำความสะอาดอย่างพิถีพิถัน ทุกการเคลื่อนไหวของเขาราบรื่นและเป็นระเบียบราวกับเครื่องจักรที่ทำงานอย่างแม่นยำ กลิ่นน้ำมันล้างปืนจางๆ ลอยมาปะทะจมูก แตกต่างจากกลิ่นกำมะถันและเลือดที่เธอคุ้นเคยโดยสิ้นเชิง

ไฮด์หยุดชะงักไปชั่วครู่ มือที่กำลังจะหยิบกระสุนนิ่งค้างอยู่กลางอากาศ ดวงตาสีฟ้าเยือกเย็นราวกับธารน้ำแข็งในฤดูหนาวละสายตาจากเป้ายิงแล้วหันมามองเธอ ความเงียบของเขาไม่ใช่ความว่างเปล่า แต่คือการประมวลผลที่รวดเร็วและเฉียบคม

"ผมพอจะมีอะไรให้คุณช่วยได้บ้างล่ะครับ คุณเฮนลาดิส นี่คงไม่ใช่การแวะมาทักทายตามประสาเพื่อนบ้าน” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไร้ซึ่งความประหลาดใจใดๆ ราวกับคาดการณ์การมาของเธอไว้แล้ว

สตรีตาคมยิ้มรับบางเบา “สายตาคุณยังคงเฉียบคมเหมือนเคยนะคะ” เธอนั่งลงบนเก้าอี้ม้านั่งหินอ่อนตัวข้างๆ อย่างไม่รอให้เขาเชื้อเชิญ “แค่… มีภารกิจที่ต้องทำ และต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”

เธอตัดเข้าประเด็นทันที เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เพิ่งรับมาจากกระดานภารกิจอย่างรวบรัดและชัดเจน “เทพีฮาร์โมเนียจัดซัมเมอร์แคมป์ในเท็กซัส แต่เกิดน้ำท่วมใหญ่ขึ้นอย่างฉับพลัน ทำให้เด็กๆ หายไปยี่สิบเจ็ดคน มีพลังงานบางอย่างบดบังพวกเขาไว้ ทำให้เทพีมองหาไม่เจอ”

ไฮด์ยังคงนิ่งเงียบ เขานั่งลงฝั่งตรงข้าม หยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบช้าๆ สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเธอ ราวกับกำลังวิเคราะห์ทุกความเป็นไปได้ในคำพูดของเธอ

“เทพีจะเป็นผู้ดูแลการเดินทาง ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น เต็มที่ก็ใช้เวลาไม่เกินสี่วันหากโชคเข้าข้าง” ไนท์กล่าวต่อ “อาจจะลำบากหน่อยตรงที่ดิฉันพายเรือไม่เป็น แต่ว่ายน้ำได้”

คำสารภาพที่ตรงไปตรงมานั้นทำให้มุมปากของไฮด์กระตุกขึ้นเล็กน้อยจนแทบมองไม่เห็น

ไนมีเรียรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมต้องเป็นเขา? เธอจึงชิงพูดขึ้นก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยถาม “ฉันไม่คุ้นเคยกับเส้นทางในเท็กซัส แต่จากที่ได้ยินมา คุณเคยทำงาน... เฉพาะทาง และมีประสบการณ์ด้านการแกะรอยและสืบสวนมากกว่าใครในค่ายนี้”

เธอหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่เจือความจริงใจที่หาได้ยากยิ่ง “และในบรรดาชาวค่ายรุ่นเดียวกัน คุณคือนักสืบที่เป็นมิตรกับธิดาแห่งเฮคาทีที่สุดแล้ว” มันเป็นคำชมในแบบฉบับของเธอ เย็นชาแต่จริงใจ เพราะความเย็นชาของเขาก็คือความเป็นกลางที่เธอไม่เคยได้รับจากใครคนอื่น

“จริงอยู่ที่อาจมีคนที่แข็งแกร่งกว่า หรือฉลาดกว่าในเชิงกลยุทธ์ แต่ดิฉันเลือกมาชวนคุณ เพราะเชื่อมั่นว่าคุณจะเป็นคนเดียวที่ทำให้ดิฉันตามหาเด็กๆ กลับมาได้ครบ ยี่สิบเจ็ดคน โดยที่ยังมีชีวิตอยู่” เธอเน้นคำว่ายี่สิบเจ็ดคนอย่างชัดเจน “ฉันไม่อยากให้เด็กคนไหนต้องเป็นอันตรายไปมากกว่านี้”

นั่นคือไพ่ใบสุดท้ายของเธอ มันไม่ใช่การร้องขอ แต่คือการแสดงความเชื่อมั่นในความสามารถของเขาอย่างเต็มเปี่ยม

ไฮด์วางถ้วยกาแฟที่ว่างเปล่าลง เขาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสยในทันที ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นยังคงจ้องมองเธอ ราวกับจะค้นหาความจริงที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังคำพูดสวยหรูเหล่านั้น

“คืนพรุ่งนี้ ที่เนินฮาล์ฟบลัด” ไนมีเรียกล่าวทิ้งท้าย เธอรู้ว่าเธอได้ทำในสิ่งที่ควรทำทั้งหมดแล้ว “จะรอนะ หากคุณตัดสินใจที่จะไปด้วยกัน”

ร่างอรชรลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวเดินจากไปอย่างสง่างาม ไม่ได้หันกลับมามองอีก เธอทิ้งการตัดสินใจทั้งหมดไว้กับเจ้าชายน้ำแข็งเพียงลำพัง ท่ามกลางความเงียบของสนามยิงปืนและกลิ่นหอมจางๆ ของเอสเปรสโซ่ที่ยังคงลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ

*****

ใส่ไว้ก่อนเผื่ออนาคต!!

ไฮด์ ฟิโอดอร์ มอบกาแฟรสเข้มให้คนเข้มๆ

การพูดคุย: +7 ความสนิทสนม คือเรามาชวนนายไปทำความดีช่วยเด็กไง นายจะไปไม่ไป

กุหลาบน้ำเงินทองเอฟเฟคที่1: เมื่อสวมใส่จะประดุจได้รับความช่วยเหลือจากอะโฟร์ไดท์ในการสานความสัมพันธ์ ทำให้การมีปฏิสัมพันธ์กับ NPC/TGC/Satyr/Lares+5

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

17.07.2025 | 03:00 PM

ความหงุดหงิดที่เกิดจากการขาดข้อมูลและตัวเลือกที่จำกัดมักจะนำไปสู่การแสวงหาความท้าทายรูปแบบใหม่ๆ และในวันนี้, ความท้าทายนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นในรูปแบบของป้ายประกาศเล็กๆ ที่เขาไม่เคยสังเกตมาก่อน—

'คลาสยิงปืนขั้นพื้นฐาน'

แอ็กเซลค่อนข้างประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าค่ายที่เต็มไปด้วยดาบ, หอก, โล่, และเรื่องราวเทพปกรณัมโบราณ จะมีสถานที่ฝึกฝนสำหรับอาวุธสมัยใหม่ที่ต้องใช้กลไกซับซ้อนและดินปืน แม้เขาจะมีประสบการณ์ในการใช้ปืนมาพอสมควร—เป็นทักษะจำเป็นในโลกที่เขาจากมา—แต่การได้รับคำแนะนำจากมืออาชีพในสภาพแวดล้อมใหม่ก็เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยปฏิเสธ

สนามยิงปืนกลางแจ้งของค่ายนั้นน่าประทับใจ มันคือการผสมผสานที่ลงตัวระหว่างโลกเก่ากับโลกใหม่ เป้าที่ตั้งอยู่ไกลออกไปเป็นรูปอสูรกายหลากหลายชนิด, แต่ช่องยิงแต่ละช่องกลับมีอุปกรณ์ที่ทันสมัยและได้รับการดูแลอย่างดี กลิ่นดินปืนและน้ำมันหล่อลื่นที่คุ้นเคยลอยอวลอยู่ในอากาศ, เป็นกลิ่นที่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด

ผู้สอนยืนรออยู่แล้ว เขาคือบุรุษร่างสูงโปร่ง, ผิวซีดราวกับหิมะ, มีเส้นผมสีเทาเข้มและดวงตาสีฟ้าที่เยียบเย็นราวกับน้ำแข็งในฤดูหนาวของรัสเซีย บุคลิกของเขาแผ่รังสีของความนิ่งสงบ, ความแม่นยำ, และความอันตรายที่ถูกควบคุมไว้เป็นอย่างดี

"ไฮด์ โวลเทียเคอร์ซาคอฟ" เขาแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงที่ปราศจากความรู้สึก, ขณะที่เขียนชื่อลงบนกระดานไวท์บอร์ดเก่าๆ

โวลเทียเคอร์ซาคอฟ… ชื่อนั้นสะดุดหูของแอ็กเซลในทันที เขาเคยได้ยินนามสกุลนี้ผ่านหูมาบ้าง แต่นานมากแล้ว

ไฮด์เริ่มต้นคลาสด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและเด็ดขาด "ก่อนที่เรา... จะยิงอะไรก็ตาม เราต้องเข้าใจสิ่งที่เรากำลังจะใช้ก่อน" เขากล่าว, กวาดสายตาที่เย็นชาไปทั่วกลุ่มเดมิก็อดที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"กฎความปลอดภัยคือชีวิต" ผู้สอนกล่าวต่อ เดินไปเขียนกฎสี่ข้อบนกระดานด้วยชอล์กอย่างรวดเร็วและเป็นระเบียบ "หนึ่ง: ปฏิบัติต่อปืนทุกกระบอกเสมือนว่ามันบรรจุกระสุน สอง: อย่าหันปากกระบอกปืนไปในทิศทางที่คุณไม่ต้องการทำลาย สาม: วางนิ้วให้ห่างจากไกปืนจนกว่าจะพร้อมยิง สี่: มั่นใจในเป้าหมายและสิ่งที่อยู่เบื้องหลังเป้าหมาย" เขาหันกลับมา, ดวงตาสีฟ้าเยียบเย็นกวาดมองทุกคน

"ไม่มีข้อยกเว้น…ไม่มีข้อต่อรอง"

การเรียนรู้กฎที่รู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่เรื่องน่าเบื่อสำหรับบุตรแห่งไทคี...แต่มันคือโอกาสที่ดีที่สุดในการประเมินคนอื่น ขณะที่ไฮด์กำลังอธิบาย, สายตาของเขาก็กวาดไปสังเกตนักเรียนคนอื่นๆ และนั่นคือตอนที่เขาเห็นเด็กหนุ่มคนนั้น—บุตรแห่งอพอลโล่ เด็กหนุ่มผมบลอนด์ยืนฟังอย่างตั้งใจ, ท่าทางการยืนของเขาดูมั่นคงและเป็นธรรมชาติ, หน่วยก้านดีเกินกว่าเด็กในวัยเดียวกัน แม้จะยังดูเด็กอยู่มาก, แต่ก็มีแววของศักยภาพ

จากนั้น, บทเรียนก็เข้าสู่ส่วนที่น่าสนใจที่สุด ไฮด์หยิบปืนพกฝึกหัดที่ถูกผ่าให้เห็นกลไกภายในออกมา, ดวงตาที่เคยเยียบเย็นของเขาฉายแววของความหลงใหลขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเขาเริ่มอธิบายหน้าที่ของแต่ละชิ้นส่วน—ลำกล้อง, สไลด์, ชุดลั่นไก, และแม็กกาซีน "นี่คือ...ระบบที่สมบูรณ์ในตัวเอง" เขากล่าว, ปลายนิ้วลูบไล้ไปตามแนวโลหะอย่างชื่นชม "ทุกชิ้นส่วนทำงานประสานกันเพื่อเป้าหมายเดียว…สมบูรณ์แบบและมีประสิทธิภาพ"

คำพูดนั้นสะท้อนกับความคิดของแอ็กเซลอย่างจัง

กิจกรรมสุดท้ายคือการถอดประกอบครั้งแรก ทุกคนได้รับปืนฝึกหัดที่ถูกถอดเข็มแทงชนวนออกแล้ว ปืนในมือของเขามีน้ำหนักที่คุ้นเคย, ให้ความรู้สึกมั่นคงและเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ไฮด์เริ่มอธิบายขั้นตอนการถอดประกอบทีละขั้นตอน, เสียงของเขาดังชัดเจนและแม่นยำ

ขณะที่คนอื่นๆ เริ่มงุ่มง่ามกับชิ้นส่วนที่ไม่คุ้นเคย, มือของแอ็กเซลกลับเคลื่อนไหวอย่างลื่นไหลและเป็นธรรมชาติราวกับเคยทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เขาปลดแม็กกาซีน, ดึงสไลด์, ถอดลำกล้อง, และวางชิ้นส่วนทุกชิ้นลงบนผ้าอย่างเป็นระเบียบ—ทุกการกระทำเงียบเชียบ, ประหยัดพลังงาน, และสมบูรณ์แบบ

ไฮด์เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา, สายตาสีฟ้าคมกริบจ้องมองการกระทำของเขาอย่างพิจารณา "คุณเคยแยกชิ้นส่วนปืนมาก่อนสินะ" เขาเอ่ยขึ้น เป็นคำพูดเชิงสังเกตมากกว่าคำถาม

บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้เงยหน้าขึ้นในทันที, เขายังคงจดจ่ออยู่กับการวางชิ้นส่วนสุดท้ายลงบนผ้าที่ปูรองไว้ เมื่อเสร็จสิ้นแล้ว, เขาจึงเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย แล้วตอบกลับไปด้วยภาษาบ้านเกิดที่ห่างหายไปนาน

"Несколько раз. Приятно видеть здесь земляка."
(เคยบ้างครับ ยินดีที่ได้เจอคนบ้านเดียวกันที่นี่)

ดวงตาสีฟ้าเยียบเย็นของไฮด์เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจเป็นครั้งแรก ก่อนที่หน้ากากแห่งความนิ่งเฉยจะกลับมาปกคลุมใบหน้าของเขาอีกครั้ง เขามองแอ็กเซลด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิมเล็กน้อย, ไม่ใช่แค่ในฐานะนักเรียน, แต่ในฐานะคนที่มีภูมิหลังร่วมกันในโลกที่โหดร้าย "Мир тесен." (โลกมันแคบนะ) เขาตอบกลับเป็นภาษารัสเซีย, น้ำเสียงเรียบเฉยแต่มีความหมายแฝง 

"Я собираюсь на задание в ближайшее время." (ผมกำลังจะไปทำภารกิจเร็วๆ นี้) บุตรแห่งโชคชะตาเอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีการอ้อมค้อมใดให้เสียเวลา

"В бою с чудовищами... я знаю, что обычное оружие почти не повреждает их кожу… но я верю, что у пистолета всё ещё есть тактическая ценность."

(ในการต่อสู้กับอสูรกาย ผมรู้ว่าปืนปกติแทบจะทำอะไรผิวหนังพวกมันไม่ได้มากนัก…แต่ผมเชื่อว่ามันยังมีประโยชน์ในทางยุทธวิธี)

เขาจ้องตรงไปที่ดวงตาของไฮด์ "У вас есть совет, как использовать его максимально эффективно в такой ситуации?" (คุณพอจะมีคำแนะนำไหมครับ, ในการใช้มันให้เกิดประสิทธิภาพสูงสุดในสถานการณ์แบบนั้น?)

ไฮด์เงียบไปชั่วขณะ ปลายนิ้วเคาะแผ่วเบาบนสไลด์ปืนอย่างครุ่นคิด

"Целься в суставы, глаза, любые уязвимые места."

(เล็งไปที่ข้อต่อ, ดวงตา, หรือจุดอ่อนใดๆ ที่นายมองเห็น)

เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงนิ่งราบ เรียบแต่แฝงความชัดเจนของประสบการณ์

"Бронзовые пули не пробьют тяжёлую броню, но они хорошо нарушают движение." (กระสุนทองสัมฤทธิ์อาจจะทะลุเกราะหนาๆ ไม่ได้, แต่มันทำลายการเคลื่อนไหวได้ดี) เขาหยุดไปครู่หนึ่ง สายตายังคงจับจ้องที่ปืนในมือ "И самое главное… используй каждый выстрел с умом. Создавай момент, отвлекай врага, открывай путь для настоящего удара." (และที่สำคัญที่สุด…ใช้กระสุนทุกนัดให้คุ้มค่า ใช้มันเพื่อสร้างจังหวะ, เพื่อทำให้ศัตรูเสียสมาธิ, เพื่อเปิดช่องให้กับการโจมตีที่เด็ดขาดกว่า)

มันเป็นคำแนะนำที่ตรงไปตรงมาและทรงประสิทธิภาพ—เป็นคำแนะนำจากนักปฏิบัติ, ไม่ใช่นักทฤษฎี "Спасибо." (ขอบคุณครับ) แอ็กเซลจดจำทุกคำพูดไว้ในใจ

เมื่อคลาสเรียนสิ้นสุดลงและเหล่าเดมิก็อดคนอื่นๆ เริ่มแยกย้ายกันไป บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้จากไปในทันที สายตาของเขามองตรงไปยังเด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่กำลังเก็บปืนฝึกหัดของตัวเองเข้าที่อย่างเป็นระเบียบ—บุตรแห่งอพอลโล่

คำพยากรณ์ยังคงก้องอยู่ในหัว...คำใบ้จากอพอลโล่, เทพเจ้าแห่งการพยากรณ์ การมีบุตรแห่งอพอลโล่ร่วมเดินทางไปด้วยอาจจะเป็นประโยชน์มากกว่าที่คิด...ไม่ใช่แค่ในฐานะนักสู้, แต่ในฐานะ 'เครื่องรางนำโชค' ที่มีชีวิต และจากที่ได้ยินมา, บุตรแห่งอพอลโล่มักจะมีความสามารถในการเยียวยารักษา—เป็นทักษะที่มีค่ามหาศาลในภารกิจที่เต็มไปด้วยอันตราย

เขาเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างไม่รีบร้อน, รอยยิ้มที่เป็นมิตรจอมปลอมปรากฏขึ้นบนใบหน้า "สวัดดี" เขาเริ่มต้นบทสนทนา "ฉันแอ็กเซล ยินดีที่ได้รู้จัก"

เขาหยุดเว้นจังหวะ, รอให้อีกฝ่ายแนะนำตัวเอง "แล้วนายล่ะ ชื่ออะไร?"

"เรียกฉันว่าเอ็มบี"

บุรุษชาวรัสเซียพยักหน้ารับ เขากล่าวต่อ ไม่เสียเวลาไปกับการพูดคุยไร้สาระ "พอดีฉันกำลังจะออกไปทำภารกิจนอกค่ายเร็วๆนี้ กำลังหาคนร่วมทีมอยู่พอดี...ไม่ทราบว่า......นายสนใจจะใช่ข้ออ้างนี้ออกไปยืดเส้นยืดสายข้างนอกค่ายด้วยกันไหม?”

คลาสยิงปืนฐาน (1/4) +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยกับไฮด์ โวลเทียเคอร์ซาคอฟ

ชักชวน โมสาร์ท บาร์โทลดี้ ไปทำภารกิจ

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Nymeria HEROES

17-07-2025 15.00 PM

I want to be your everything little darling

อากาศยามบ่ายที่ลานยิงปืนของค่ายฮาล์ฟบลัดร้อนระอุและหนักอึ้งไปด้วยกลิ่นดินปืนที่ผสมกับกลิ่นน้ำมันหล่อลื่นและเหงื่อของเหล่าเดมิก็อด มันคือกลิ่นที่แตกต่างจากกลิ่นหอมของสตรอว์เบอร์รีและไอดินที่คุ้นเคยโดยสิ้นเชิง แต่สำหรับไนมีเรียแล้ว มันคือกลิ่นที่เริ่มจะคุ้นเคยมากขึ้นทุกที

เธอผู้นั้นเดินมาถึงลานยิงปืนสำหรับคลาสพื้นฐานคาบสุดท้ายด้วยความรู้สึกที่ทั้งเหนื่อยอ่อนและขบขันในเวลาเดียวกัน หลังจากได้ยินคำพูดทิ้งท้ายของคริสในสนามรบ เธอก็พอจะเดาได้ว่าใครจะมารับหน้าที่สอนแทนเขา

และเธอก็เดาไม่ผิด

ร่างสูงโปร่งและคุ้นตาในเสื้อโค้ทสีดำสนิทยืนหันหลังให้กับนักเรียนคนอื่นๆ อยู่ที่โต๊ะด้านหน้า เขากำลังจัดเรียงอุปกรณ์บางอย่างด้วยความเงียบเชียบและแม่นยำ เส้นผมสีเทาเข้มและผิวที่ซีดขาวของเขาดูโดดเด่นท่ามกลางแสงแดดยามบ่าย แม้จะไม่ได้หันมา แต่รัศมีของความเยือกเย็นและเป็นมืออาชีพก็แผ่ออกมาจากตัวเขาอย่างชัดเจน ไฮด์ ฟีโอดอร์ ‘เจ้าชายน้ำแข็ง’ แห่งค่ายฮาล์ฟบลัด

“ให้ตายเถอะ นี่มันเหมือนดูสารคดีสัตว์โลกเลย” เสียงของคลาริสซ่าดังขึ้นในห้วงคำนึง “สิงโตเจ้าป่าฝากลูกให้หมาป่าขั้วโลกดูแล น่าสนใจดีนี่”

สตรีรอยยิ้มเรียบไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแค่ยิ้มมุมปากออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาเขา ในมือของเธอมีถ้วยกระดาษที่บรรจุกาแฟดำร้อนกรุ่นส่งกลิ่นหอมจางๆ อยู่

“นึกว่าจะได้เจอครูฝึกคนเดิมซะอีกค่ะ” เธอกล่าวทักทายพลางยื่นถ้วยกาแฟให้

ไฮด์หันกลับมา เขารับถ้วยกาแฟนั้นไปโดยไม่ได้แสดงความประหลาดใจใดๆ ดวงตาสีฟ้าของเขามองเธอนิ่งๆ เป็นการประเมินสภาพร่างกายของเธออย่างเงียบๆ “คุณมาตรงเวลา” เขากล่าวเรียบๆ “หาที่ของตัวเองซะ คลาสกำลังจะเริ่ม”

เธอเข้าร่วมการฝึกพร้อมกับนักเรียนคนอื่นๆ ความรู้สึกมันดูแปลกๆ ที่ต้องกลับมาอยู่ในสถานะศิษย์-อาจารย์กับคนที่เพิ่งจะผ่านความเป็นความตายมาด้วยกันเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ไนมีเรียก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว

เมื่อนักเรียนมาครบแล้ว บุตรแห่งคิโอเน่ก็เริ่มต้นบทเรียนสุดท้ายของคลาสพื้นฐาน “การดูแลและการบำรุงรักษา” เขาไม่ได้พูดจาเกริ่นนำยืดยาว แต่กลับวางชุดทำความสะอาดปืนครบชุดลงบนโต๊ะด้วยท่วงท่าที่ประณีตราวกับศัลยแพทย์กำลังวางเครื่องมือผ่าตัด แววตาของเขาที่เคยเรียบเฉย บัดนี้กลับฉายประกายของความเคารพต่อสิ่งของเบื้องหน้าอย่างจริงจัง

“นี่คือส่วนที่สำคัญที่สุด” น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบและหนักแน่น “ปืนที่สกปรกคือปืนที่ไว้ใจไม่ได้” เขาหยุดไปชั่วครู่ ปล่อยให้คำพูดนั้นซึมซับเข้าไปในความคิดของทุกคน “และปืนที่ไว้ใจไม่ได้ จะทำให้คุณตาย”

คำพูดนั้นไม่ได้เจือความตื่นเต้นเหมือนที่คริสอาจจะพูด แต่มันกลับทรงพลังและน่าเชื่อถือยิ่งกว่า เพราะมันมาจากประสบการณ์ตรงของผู้ที่เคยยืนอยู่บนเส้นแบ่งระหว่างความเป็นกับความตายมานับครั้งไม่ถ้วน

จากนั้นก็มาถึงกิจกรรมภาคปฏิบัติ ซึ่งก็คือการสอบปลายภาคในตัว ทุกคนจะต้องถอดชิ้นส่วนปืนฝึกหัดของตัวเองออกมาทำความสะอาด ชโลมน้ำมัน และประกอบมันกลับเข้าไปให้สมบูรณ์ต่อหน้าไฮด์

มือที่วาดเฮนน่าจนเต็มของไนมีเรียเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่วและมั่นคง เธอไม่ได้มีพรสวรรค์ด้านเครื่องจักรกลเหมือนพวกบ้านเฮเฟตัส แต่เธอมีความจำที่เป็นเลิศและสมาธิที่แน่วแน่ เธอค่อยๆ ถอดชิ้นส่วนแต่ละชิ้นออกมาวางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ทำความสะอาดมันด้วยความใส่ใจในทุกรายละเอียด ก่อนจะประกอบมันกลับเข้าไปทีละชิ้นๆ เสียง ‘คลิก’ ของโลหะที่เข้าล็อกกันอย่างสมบูรณ์แบบคือบทเพลงเดียวที่ดังขึ้นในโลกของเธอ

ไฮด์เดินตรวจดูผลงานของนักเรียนแต่ละคนอย่างเงียบๆ แต่สายตาของเขากลับจับจ้องมาที่การกระทำของธิดาแห่งเฮคาทีบ่อยครั้งเป็นพิเศษ เขาไม่ได้มองในฐานะครูฝึก แต่ในฐานะคู่หูที่กำลังประเมินความสามารถของพันธมิตร

เมื่อไนท์ประกอบปืนเสร็จเป็นคนสุดท้ายอย่างไม่มีที่ติ เขาก็พยักหน้ารับเบาๆ เป็นการยอมรับ

หลังจากที่นักเรียนคนอื่นๆ ทยอยกันกลับไปจนหมดแล้ว ร่างบางก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอกำลังเช็ดคราบน้ำมันออกจากปืนของเธอ

“ในสนามรบจริงๆ” เธอเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ “ไม่มีเวลามานั่งประณีตแบบนี้หรอกค่ะ บางครั้งแค่การกระแทกปืนกับพื้นแรงๆ เพื่อให้กลไกที่ติดขัดมันกลับเข้าที่ ก็คือความแตกต่างระหว่างรอดกับไม่รอดแล้ว”

เธอเล่าถึงประสบการณ์ที่เพิ่งผ่านมาให้เขาฟัง เล่าถึงจังหวะที่ต้องยิงสกัดเดธแมชชีนท่ามกลางห่ากระสุน เล่าถึงฝุ่นและโคลนที่เข้าไปอุดตันกลไกจนเกือบจะทำให้เธอเสียท่า มันไม่ใช่การอวดอ้าง แต่เป็นการแลกเปลี่ยนข้อมูลระหว่างผู้มีประสบการณ์ร่วมกัน

ไฮด์ยืนฟังอย่างตั้งใจ เขาไม่ได้ขัดจังหวะหรือแสดงความคิดเห็นใดๆ แต่ดวงตาสีฟ้าของเขากลับบอกว่าเขากำลังรับฟังทุกถ้อยคำอย่างใส่ใจ

“เธอทำได้ดี” เขากล่าวสั้นๆ หลังจากที่เไนมีเรียเล่าจบ “ทั้งในสนามรบและในห้องเรียน”

นั่นคือคำชมที่มาจากใจจริง

ทั้งสองยืนอยู่ด้วยกันในความเงียบอีกพักหนึ่ง ก่อนที่ไนมีเรียจะขอตัวกลับไปพักผ่อนอย่างแท้จริง เธอเดินจากมา ทิ้งเจ้าชายน้ำแข็งไว้กับความคิดของเขาตามลำพัง บางที การมีคู่หูที่ไว้ใจได้ อาจจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสมอไปก็ได้

*****

เข้าเรียนวิชายิงปืนครั้งที่ 4/4 +10 EXP , +5ความกล้า ครบ!!

สะสมแต้มไปกับไฮด์คุง

การพูดคุย: +7 ความสนิทสนม

กำไลมิตรประสาน : ทุกครั้งที่สนทนาคู่สนทนาจะรู้สึกถึงออร่าบางอย่างที่ทำให้รู้สึกคุ้นเคยและสนิทสนมกับคุณขึ้นเล็กน้อย ได้รับโบนัสพิเศษ +10 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

มอบให้ กาแฟดำ +20 แต้มมิตรภาพ

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

18.07.2025 | 03:00 PM

กลิ่นดินปืนและน้ำมันหล่อลื่นลอยอวลอยู่ในอากาศร้อนระอุของสนามยิงปืน, เป็นกลิ่นที่คมชัดและปลุกเร้าประสาท, ขับไล่ความเฉื่อยชาของมื้อกลางวันออกไปจนหมดสิ้น แตกต่างจากลานฝึกดาบที่เต็มไปด้วยเสียงโห่ร้อง, ที่นี่กลับมีความเงียบที่ตึงเครียดเป็นฉากหลัง, ถูกขัดจังหวะเป็นครั้งคราวด้วยเสียงปืนที่ดังสนั่นแล้วก็ตามมาด้วยความเงียบอีกครั้ง

ไฮด์ โวลเทียเคอร์ซาคอฟ ยืนอยู่หน้ากลุ่มนักเรียน, รูปร่างของเขาดูสงบนิ่งและเยือกเย็นราวกับเป็นส่วนหนึ่งของกลไกปืนที่เขาถืออยู่ "ในคาบที่แล้ว, เราเรียนรู้ที่จะเคารพเครื่องมือ" เขาเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "วันนี้ เราจะเรียนรู้ที่จะควบคุมมัน"

เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องเวทมนตร์หรือสัญชาตญาณ แต่กลับอธิบายหลักการทางฟิสิกส์ล้วนๆ "การจับปืนที่ถูกต้อง…คือการสร้างแท่นที่มั่นคงที่สุด เพื่อจัดการกับแรงถีบกลับที่เกิดขึ้นหลังการยิง" เขาสาธิตการจับปืนด้วยสองมือ นิ้วและฝ่ามือประสานกันเป็นโครงสร้างที่แข็งแกร่ง "ส่วนท่ายืน…ต้องกระจายน้ำหนักและแรงปะทะให้สมดุล"

เมื่อเข้าสู่ช่วงปฏิบัติ บรรยากาศก็ยิ่งตึงเครียดขึ้น ไฮด์จัดให้ทุกคนยิงทีละคน เป็นการฝึกที่เชื่องช้าและเน้นความปลอดภัยสูงสุด เป้าที่ใช้เป็นเพียงแผ่นกระดาษขนาดใหญ่ในระยะใกล้มาก

"เป้าหมายของการยิงนัดแรก" เขาเน้นย้ำขณะที่นักเรียนคนแรกกำลังจะเหนี่ยวไก "ไม่ใช่การยิงให้โดนเป้า…แต่คือการควบคุมปืนให้ได้ตลอดกระบวนการ ตั้งแต่ก่อนยิง, ระหว่างยิง, และหลังยิง"

เมื่อถึงตาของแอ็กเซล, เขาก้าวไปยังช่องยิงอย่างสงบนิ่ง มือของเขาหยิบปืนพกฝึกหัดขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ, น้ำหนักของมันให้ความรู้สึกคุ้นเคยและมั่นคง ท่าทางการยืนของเขาไร้ที่ติ—เท้าวางห่างกันพอดีช่วงไหล่, ย่อตัวลงเล็กน้อย, และแขนเหยียดตรงอย่างมั่นคง—ทุกการเคลื่อนไหวบ่งบอกถึงการฝึกฝนมาอย่างยาวนาน

ไฮด์เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังเขา, ความเงียบที่แผ่ออกมาจากตัวเขานั้นหนักอึ้งและน่าเกรงขาม เขามองการเตรียมพร้อมของบุตรแห่งไทคีโดยไม่เอ่ยคำใด, แต่สายตาสีฟ้าเยียบเย็นของเขากำลังสแกนทุกรายละเอียด

"Когда ты начал стрелять?" (นายเริ่มยิงปืนตั้งแต่เมื่อไหร่?) เสียงของเขาดังขึ้นเป็นภาษารัสเซีย เป็นคำถามที่เกิดจากความสงสัยของมืออาชีพ

แอ็กเซลไม่ได้หันไปมอง, สายตาของเขายังคงจดจ่ออยู่ที่เป้าตรงหน้า "Отец дал попробовать в десять. Серьёзно начал в двенадцать." (พ่อให้ลองตอนสิบขวบ แต่มาฝึกจริงจังตอนสิบสอง) เขาตอบกลับเป็นภาษาเดียวกัน, น้ำเสียงเรียบนิ่ง

ไฮด์พยักหน้าช้าๆ เป็นการรับรู้ ไม่ได้แสดงความประทับใจออกมาอย่างชัดเจน, แต่เป็นการยอมรับในข้อเท็จจริง "Это многое объясняет." (นั่นอธิบายได้หลายอย่าง) เขากล่าว ก่อนจะกลับไปใช้ภาษาอังกฤษ "เมื่อพร้อมก็ยิงได้เลย"

บุตรแห่งโชคชะตาหายใจเข้าลึก แล้วผ่อนลมหายใจออกอย่างช้าๆ, ปล่อยให้ร่างกายผ่อนคลาย นิ้วชี้ของเขาค่อยๆ เคลื่อนเข้าไปที่ไกปืน เพิ่มแรงกดอย่างสม่ำเสมอและนุ่มนวล

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นอย่างหนักแน่นและเด็ดขาด ร่างกายของเขารับแรงถีบกลับได้อย่างมั่นคง ปลายกระบอกปืนสะบัดขึ้นเพียงเล็กน้อยก่อนจะถูกกดกลับลงมายังแนวเล็งเดิมแทบจะในทันที รูกระสุนปรากฏขึ้นเกือบจะใจกลางของเป้ากระดาษ

เขาไม่ได้ยิ้ม, ไม่ได้แสดงความพอใจใดๆ มันเป็นเพียงการทำตามขั้นตอนที่ถูกต้อง

"Хороший контроль." (ควบคุมได้ดี) ไฮด์เอ่ยขึ้นเบาๆ เป็นภาษารัสเซีย เป็นคำชมที่ประหยัดที่สุดและทรงคุณค่าที่สุดที่เขาจะมอบให้

คลาสยิงปืนฐาน (2/4) +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยกับไฮด์ โวลเทียเคอร์ซาคอฟ

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

25.07.2025 | 03:00 PM

บรรยากาศที่สนามยิงปืนในบ่ายวันนี้แปลกไป มันไม่ใช่แค่ความร้อนของอากาศที่เพิ่มขึ้น, แต่เป็นความรู้สึกของความไม่สมดุลที่มองไม่เห็นซึ่งลอยอวลอยู่ท่ามกลางกลิ่นดินปืนและน้ำมันหล่อลื่น ข่าวลือที่เขาได้ยินมาตลอดทั้งวันเริ่มก่อตัวเป็นความจริงที่น่าประหลาดใจ—การหายตัวไปของเทพีฮีบี้, เทพีแห่งความเยาว์วัย, ได้ส่งผลกระทบที่จับต้องได้มายังค่ายฮาล์ฟบลัดแล้ว

และผลกระทบนั้นก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขา, ในร่างของอาจารย์ผู้สอนวิชายิงปืน

ไฮด์ โวลเทียเคอร์ซาคอฟ ไม่ได้อยู่ในร่างของบุรุษหนุ่มผู้เยือกเย็นอีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นเด็กชายคนหนึ่ง…อายุราวๆ หกขวบ, ในชุดฝึกซ้อมที่ดูหลวมโคร่งเกินตัว เส้นผมสีเทาเข้มและดวงตาสีฟ้าเยียบเย็นยังคงเป็นของเขา, แต่ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยบัดนี้กลับดูอ่อนวัยและแก้มยุ้ยเล็กน้อย, สร้างความขัดแย้งที่ทั้งน่าขันและน่าประหวั่นใจในเวลาเดียวกัน

"การเล็ง…คือเรขาคณิต" น้ำเสียงที่เคยทุ้มต่ำและเยียบเย็นบัดนี้กลับแหลมสูงขึ้นอย่างน่าประหลาด, ขาดซึ่งอำนาจที่เคยมี, เหลือเพียงความพยายามที่จะรักษามันไว้ "ศูนย์หน้า…กับศูนย์หลัง…ต้องอยู่ในระนาบเดียวกันเสมอ" เขากล่าว, เขย่งปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อชี้ไปยังแผนภาพบนกระดานไวท์บอร์ด, เป็นการกระทำที่เผยให้เห็นความหงุดหงิดที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความพยายามที่จะรักษาสีหน้าให้เรียบเฉย

"และการควบคุมไกปืน…" เขาเอ่ยต่อ, เสียงของเขาติดขัดเล็กน้อยด้วยความรำคาญใจที่ไม่อาจปิดบังได้มิด "อย่า…กระตุกไก ค่อยๆ…ใช้น้ำหนักกดลงไปเรื่อยๆ จนกว่ามันจะลั่น"

สำหรับกิจกรรมภาคปฏิบัติในวันนี้—การฝึกยิงเพื่อสร้าง 'กลุ่มกระสุน'—ความวุ่นวายเล็กๆ ก็ได้มอบโอกาสที่สมบูรณ์แบบให้กับบุตรแห่งโชคชะตา ขณะที่เหล่าเดมิก็อดหน้าใหม่กำลังต่อแถวรอคิวอย่างไม่เป็นระเบียบ, เขาเห็นเอ็มบีนั่งขัดสมาธิอยู่ไม่ไกล, กำลังทำความสะอาดปืนฝึกหัดของตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจ

เขาเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มผมบลอนด์อย่างเงียบเชียบ, ไม่ได้เสียเวลาไปกับการทักทายที่ยืดยาว "พรุ่งนี้ แปดโมงเช้า เคบินฉัน" เขากล่าวเรียบๆ, เป็นการแจ้งเพื่อทราบ, ไม่ใช่คำขอ "เราจะเตรียมตัวขั้นสุดท้ายสำหรับภารกิจ"

บุตรแห่งอพอลโลเงยหน้าขึ้น, พยักหน้ารับสั้นๆ โดยไม่เอ่ยคำใด, ก่อนจะก้มกลับไปสนใจอาวุธในมือต่อ เป็นการยอมรับที่เรียบง่ายและมีประสิทธิภาพ

เมื่อถึงตาของเขา แอ็กเซลก็ก้าวไปยังช่องยิง ปฏิบัติตามหลักการที่เพิ่งเรียนมาทุกขั้นตอน เขาจับปืนอย่างมั่นคง จัดท่ายืน และเรียงศูนย์หน้ากับศูนย์หลังให้เป็นเส้นตรงที่สมบูรณ์แบบ เขายิงออกไปห้านัดติดต่อกันอย่างไม่รีบร้อน แต่ละนัดคือการควบคุมลมหายใจและการเพิ่มแรงกดบนไกปืนอย่างสม่ำเสมอ

เมื่อเขาดึงเป้ากลับมา, ผลงานของเขาก็ชัดเจน—กลุ่มกระสุนเกาะกลุ่มกันแน่นอยู่ในวงสีดำของเป้า, ไม่ได้สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ, แต่ก็ดีพอสำหรับนักเรียนในระดับพื้นฐาน และดีเกินพอสำหรับคนที่อายุเท่าเขา

ไฮด์ในร่างเด็กเดินเข้ามาดู, ขมวดคิ้วเล็กน้อย, ความหงุดหงิดจากร่างกายที่เปลี่ยนไปฉายชัดบนใบหน้าอ่อนวัยของเขา "กระสุนของเธอ…กินต่ำไปทางซ้าย แสดงว่าเธอเกร็งนิ้วก้อยมากไป" เขาให้คำแนะนำกับเด็กสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันมามองเป้าของแอ็กเซล

"Неплохо." (ไม่เลว) เขาเอ่ยขึ้นเป็นภาษารัสเซีย, เสียงเล็กๆ ของเขายังคงความเยือกเย็นไว้ได้ "Ты схватываешь на лету, но не думай, что уже стал экспертом." (นายเรียนรู้เร็ว, แต่อย่าคิดว่าตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญแล้วล่ะ)

มันคือคำชมที่เจือด้วยความรำคาญใจ, เป็นการยอมรับในความสามารถที่ถูกห่อหุ้มด้วยความพยายามที่จะรักษาอำนาจในร่างที่ไม่เอื้ออำนวยนี้

บุตรแห่งโชคชะตาเพียงแค่พยักหน้ารับคำวิจารณ์นั้นอย่างสุภาพ, ไม่ได้เอ่ยคำใดตอบกลับ แต่ในใจของเขากำลังคิดว่า…

บางที, การติดอยู่ในร่างเด็กอาจจะเป็นบททดสอบที่น่าสนใจที่สุดสำหรับ 'เจ้าชายน้ำแข็ง' คนนี้ก็ได้

คลาสยิงปืนฐาน (3/4) +10 EXP และ +5 ความกล้า

พูดคุยกับไฮด์ โวลเทียเคอร์ซาคอฟ & โมซาร์ท บาร์โทลดี้

น้ำหอมบุรุษ: เลขไบต์ 2 4 6 8 +2 โบนัสพิเศษ

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri