FORUM ⋘ ฟอรัม ⋙

FORUM

⋘ ฟอรัม ⋙

ฟอรัม หัวใจแห่งกรุงโรมใหม่ ณ ที่แห่งนี้ คือศูนย์กลางแห่งการพบปะสังสรรค์ ของเหล่าเทพและชาวโรมัน ยามรุ่งอรุณ แสงแดดสีทองสาดส่องลงมา ต้องกับรูปปั้นเทพเจ้าที่ตั้งตระหง่านอยู่รายรอบฟอรัม เสาโรมันสีขาวสะอาด เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ สะท้อนความยิ่งใหญ่แห่งอดีตกาล เสียงน้ำพุที่ดังกระเซ็นเบา ๆ ช่วยเติมเต็มความสดชื่นให้กับบรรยากาศ เดินลึกเข้าไปอีกหน่อย จะพบกับซุ้มไม้เลื้อยที่ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์องุ่นเขียวขจี ร่มรื่น เย็นสบาย เหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจเป็นอย่างยิ่ง เรียกได้ว่าที่นี่คือโอเอซิสแห่งความสงบ ท่ามกลางความวุ่นวายของค่ายจูปิเตอร์ เหล่าเดมิก็อด และพลเมืองโรมัน ต่างแวะเวียนมาพักผ่อนกายาและสงบจิตใจ ณ ฟอรัมแห่งนี้ บางคนนั่งอ่านหนังสือ ใต้ร่มเงาของซุ้มไม้เลื้อย บางคนสนทนาพูดคุยกับเพื่อนฝูงอย่างออกรส บางคนก็เพียงนั่งเหม่อมองท้องฟ้า และสูดอากาศบริสุทธิ์ให้เต็มปอด ไม่ว่าคุณจะต้องการความผ่อนคลายหรือแรงบันดาลใจ ฟอรัมแห่งกรุงโรมใหม่ พร้อมต้อนรับคุณเสมอ

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

Lovers of Pleasure From Wolf House

ผ่านมาได้ราว ๆ 7 วันแล้วหลังจากเธอเข้ามาอยู่ในค่ายจูปิเตอร์ เทศกาลแห่งครอบครัวได้ผ่านไปแล้ว สิ่งที่รออยู่ตอนนี้คือการข้ามปีที่วนกลับมาอีกครั้ง ปีใหม่นี้เดนิสต้าไม่ได้อยู่ที่บ้านเกิด ไม่ได้อยู่ที่บ้านหมาป่า ไม่มีญาติสนิทมิตรสหาย … ใกล้เคียงกับคำว่าไม่มีอะไรเลย จากพื้นที่ของค่ายที่เต็มไปด้วยเด็ก ๆ เปลี่ยนมาเป็นบรรยากาศคึกครื้นของเมืองที่เคยหายไปจากแผนที่ ‘กรุงโรมใหม่’ สถานที่ร่วมตัวของครึ่งเทพโรมันที่ไม่รู้จะไปที่ไหนในช่วงสิ้นปีที่ถึงแม้จะไม่มีกิจกรรมโดดเด่นหรือกำหนกการพิเศษ แต่ก็ยังมีฝูงชนมากมายพากันเดินทางมาเช่นเดียวกับเธอ

เดนิสต้าไม่ได้ใส่ใจว่ามีใครบ้างที่เธอรู้จักมาร่วมชมบรรยากาศนับถอยหลัง เธอรู้แค่ว่า.. เลทิเซียอยู่กับแฟนสาว อิซิเลียกำลังสวดภาวนาบูชาเทพีที่เกี่ยวข้องกับสายเลือดของเธอ ทาราสก็ออกไปท่องท้องฟ้า ส่วนชายลึกลับแบบดานิโล ไม่รู้สิ เขาคนไหนไปไหนก็ไม่ทราบได้

ภายในฟอรัม หัวใจแห่งกรุงโรมใหม่ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของผู้คน เดนิสต้านั่งอยู่บนม้านั่งหินอ่อนปล่อยให้แผ่นหลังพิงกับเสาโรมันต้นหนึ่งที่ทำหน้าที่ค้ำยันศาลาอันแสนจะงดงาม ในมือของเธอมีวรรณกรรมรักโรแมนติกสุดร้อนแรงกางอยู่ทว่าสายตาของเธอกลับไม่ได้จดจ้องที่ตัวอักษรเหล่านั้น , เธอเห็น.. คู่รัก พี่น้อง ครอบครัว สารพัดความสัมพันธ์ที่ผ่านไปมา ชั่วขณะหนึ่งเมื่อมองพวกเขา เธอรู้.. แปลกแยก

เนตรคู่งามที่มีสีราวกับมณีแห่งดวงจันทร์เคลื่อนหลบไปทางอื่น ข้ามรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ รวมไปถึงบทสนทนา สนใจแค่เพียงธรรมชาติและแสงสว่างที่โอบล้อมราวกับประชดประชัน ‘ ฉันไม่ชอบเลย.. ’ หญิงสาวคร่ำครวญอยู่ในใจเกี่ยวกับโลกที่มีแค่เวลากลางวัน มันทำให้บางสิ่งขาดหาย เสน่ห์ของชีวิตเริ่มเลือนลาง รวมไปถึงเริ่มทำให้คนเราโหยหาสิ่งที่เสียไปโดยไม่รู้ตัว ‘ นับถอยหลังเข้าปีใหม่ทั้งที่ฟ้ายังสว่างเนี่ยนะ ’ มือข้างหนึ่งของเธอยกขึ้นลูบใบหน้าเสียงขู่ในลำคอราวกับสัตว์กินเนื้อตัวเล็กลอดออกมาจากริมฝีปากบาง

“ ใกล้นับถอยหลังแล้ว !! ”

เสียงตะโกนประกาศถึงช่วงเวลาสำคัญที่ใกล้เข้ามาดังขึ้นต่อเป็นทอด ๆ เช่นเดียวกับผืนฟ้าที่เริ่มมีใยสีทมิฬถักทอแซมเข้ามา 23:58 นาฬิกา คือช่วงเวลาที่รัตติกาลกลับมาเยือนโลกเล็ก ๆ ของพวกเรา ดวงตาของเดนิสต้าเบิกกว้าง แผ่นหลังของเธอผละออกจากเสาโรมันที่เย็นเฉียบ ริมฝีปากที่เคยปิดสนิทเริ่มเผยอออกจากกันด้วยความตื่นตาตื่นใจที่คิดไม่ถึง

เราเสียรัตติกาลมาเกือบครึ่งปี.. แต่ดันรู้สึกเหมือนเสียมันไปนานเกือบทั้งชีวิต

โคมไฟต่าง ๆ ตามพื้นและเสาที่ไม่ได้ทำหน้าที่ของพวกมันมานานเริ่มกลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง เปลวไฟในโคมเหล่านั้นโชติช่วงเช่นเดียวกับอนาคตที่ผู้คนพากันวาดฝันถึงปีที่กำลังจะมาถึง มุมปากของเธอยกขึ้นช้า ๆ เป็นความพึงพอใจในแบบที่หาได้ยากจากลูกแมวจอมหยิ่ง “ ปีใหม่.. ”

‘ ถึงโชคชะตา ’

“ จะนำถอยหลังแล้ว เร็วเข้า ๆ ”

‘ ขอให้ปีหน้าเป็นปีที่เราได้กลางคืนกลับมา ’

“ โอ๊ย อย่าเบียดฉัน ”

‘ ขอให้เป็นปีที่มีความสุข ’

“ กรี๊ดดด ผู้ชายคนนั้นของฉันย่ะ ”

‘ ขอให้ช่วงอายุ 20 ไม่ใจร้ายกับฉันจนเกินไป ’

“ พี่สาว ปีใหม่ทั้งทีพี่คงไม่ได้จะนั่งเฉย ๆ หรอกใช่ไหม? ”

ท่ามกลางความวุ่นวายโอบล้อมอยู่รอบกาย มีเด็กสาวหน้าตาเกลี้ยงเกลาคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับเอียงคอถามด้วยน้ำเสียงสดใส แม้มันจะขัดช่วงเวลาอธิฐานอันแสนสำคัญ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เดนิสต้ารู้สึกขุ่นเคือง เธอมองดูรอยยิ้มไร้เดียงสาของเด็กหญิงตัวน้อยก่อนจะตอบเสียงเบา “ มันก็ไม่ใช่ความคิดที่เลวร้ายอะไรไม่ใช่เหรอ? ”

เด็กคนนั้นมีสีหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันตา “ ไม่ได้สิ ”

“ ช่วงข้ามปีแบบนี้สมควรได้จูบกับคนหน้าตาดีสักคนต่างหาก ! ” คำตอบของเด็กน้อยที่ตัวพึ่งจะสูงเลยเอวของเธอได้ไม่เท่าไหร่กำลังทำให้คนที่จะอายุครบ 20 บริบูรณ์ในปีหน้าถึงกับสำลัก เดนิสต้าหัวเราะออกมาโดยไม่คิดจะอดกลั้นเลยสักนิด

“ แก่แดดชะมัด ”

“ อย่ามาว่าหนูนะ !! ” เด็กคนนั้นก้าวเข้ามาดึงมือของเดนิสต้าให้ลุกขึ้น ด้วยเรี่ยวแรงไม่ธรรมดา หรืออาจจะเป็นเพราะความใจอ่อนของคนที่อายุมากกว่า เดนิสต้าลุกขึ้นตามการชักนำของอีกฝ่าย ก้าวเท้าสั้น ๆ ไปตามทางเดิน ฝ่าเข้าไปท่ามกลางฝูงชนเพื่อให้ได้เป็นส่วนหนึ่งของความปรารถนาอันแรงกล้าที่ทุกคนมีร่วมกัน

‘ แด่ปีใหม่ที่รุ่งโรจน์ ’

เสียงพลุและประกายไฟวูบวาบแหวกว่ายอยู่บนท้องฟ้า บางอันเป็นรูปทรงธรรมดา บางอันเป็นรูปทวยเทพที่เคลื่อนไหวได้ หรือไม่ก็รูปสถานที่สำคัญ แสงสีมากมายสาดส่องลงกระทบกับผู้คนเกิดเป็นความงดงามที่แตกต่างกันออกไป พร้อมกันกับในช่วงเวลานั้นเสียงตะโกนนับถอยดังขึ้นส่งต่อเป็นทอด ๆ เช่นเดียวกับความคาดหวังที่ลุกโชนในจิตใจของผู้คน

“ 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1 … ”

“ HAPPY NEW YEAR !!!!! ”

กระดาษสีเรืองแสงสะท้อนวิบวับโปรยลงมาอ่อนโยน นัยน์ตาสีฟ้าอร่ามสะท้อนภาพพลุหลากสีราวกับมีประกายนั้นอยู่ในแววตา เสียงกรีดร้องด้วยความยินดี การกระโดดโผเข้ากอดกันและกันของผู้คนที่ร่วมนับถอยหลัง รวมไปถึงรอยยิ้มสุขสำราญเปื้อนหน้าที่คล้ายว่าวางทุกความหนักใจทิ้งไปด้านหลัง บรรยากาศของค่ำคืนแห่งปีใหม่ที่ไม่เคยมีสิ่งใดมาทดแทนได้

‘ สวัสดีปีใหม่ ’

…

‘ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ เจ้าปี 2025 ’

สวัสดีปีใหม่นะคะสมาชิกทุกคน

Timeline at [ 00:00 | 01/01/2025 ]

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

18 · สิงหาคม · 2025 · 16.45 น.

      เดม่อนเดินออกมาจากวิลล่าของแลร์รี่ในย่านวิลล่าของที่พักอาศัย เขารีบเดินไปยังทางแยกที่นำไปสู่ใจกลางค่าย ซึ่งก็คือฟอรัมแห่งกรุงโรมใหม่ แสงแดดสีทองยามบ่ายสาดส่องลงมาต้องกับรูปปั้นเทพเจ้าและเสาโรมันที่ตั้งตระหง่าน บรรยากาศเงียบสงบและร่มรื่นกว่าที่เขาคาดไว้มาก เขาเดินลัดเลาะตามทางเดินที่ปูด้วยหินอ่อนสีขาวนวลจนมาถึงบริเวณที่เต็มไปด้วยซุ้มไม้เลื้อยองุ่นเขียวขจี

      เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ป่าผสมกับกลิ่นดินที่ชื้นจากน้ำพุที่อยู่ไม่ไกล เดม่อนเลือกนั่งลงบนม้านั่งหินอ่อนตัวหนึ่งที่อยู่ใต้ซุ้มไม้เลื้อย มันให้ความรู้สึกเย็นสบายและเป็นส่วนตัวอย่างยิ่ง เขาลองสังเกตผู้คนรอบข้าง เห็นบางคนกำลังนั่งอ่านหนังสือ บ้างก็กำลังพูดคุยกันอย่างออกรส บางคนก็นั่งเหม่อมองท้องฟ้าอย่างใจลอย

      เมื่อแน่ใจว่าได้ที่ที่เหมาะสมแล้ว เดม่อนก็หยิบแท็บเล็ต 'อิคารัส มิเรอร์' ที่ได้จากแลร์รี่ออกมา มันให้ความรู้สึกมั่นคงและแข็งแรงกว่าที่คิด เขาใช้นิ้วมือปัดหน้าจอเบาๆ เพื่อเปิดเครื่อง โลโก้รูปปีกลาบราสก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับเสียงดนตรีที่ไพเราะราวกับมีคนบรรเลงไวโอลินอยู่ใกล้ๆ

      เดม่อนเริ่มสำรวจแอปพลิเคชันที่มีมาให้ในเครื่อง และพบกับ 'เดดาลัส สโตร์' เขาแตะเข้าไปดูและเริ่มเลื่อนดูรายการแอปที่น่าสนใจ สายตาของเขาไปสะดุดเข้ากับแอปหนึ่งซึ่งเป็นรูปวงกลมสีส้มที่มีรูปผึ้งตัวเล็กๆ อยู่ตรงกลาง มันมีชื่อว่า 'โซเชียล เนคทาร์'

      ด้วยความสนใจ เดม่อนจึงแตะที่ปุ่มดาวน์โหลด รอเพียงไม่กี่วินาที แอปพลิเคชันก็ถูกติดตั้งลงบนเครื่องเรียบร้อย เมื่อเปิดใช้งาน หน้าจอจะขึ้นมาให้เขาสร้างบัญชีผู้ใช้ใหม่ เดม่อนพิมพ์ชื่อผู้ใช้ว่า "Daemon" และใส่รหัสผ่านตามที่เขาตั้งใจไว้ "****" จากนั้นจึงกดปุ่ม 'สร้างบัญชี'

      เพียงไม่นาน ระบบก็แสดงผลว่าสร้างบัญชีสำเร็จ เดม่อนยิ้มเบาๆ ก่อนจะเริ่มสำรวจหน้าไทม์ไลน์ที่ว่างเปล่าของเขา เขารู้สึกว่าโลกใหม่ที่กว้างใหญ่กว่าการเดินทางกำลังรอให้เขาได้ออกไปสำรวจและเรียนรู้ด้วยแท็บเล็ตเครื่องใหม่นี้

สมัครไอดี Social Nectar

NC

Moneka HONOR

วันที่ 08 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงสายถึงช่วงบ่าย เวลา 13.00 - 14.00 น. ณ ฟอรัม กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์ (พบ หยาน)

บนถนนหินอ่อนหน้าฟอรัม ที่คลาคล่ำด้วยผู้คน โมนีก้าเดินทอดน่องพลางกวาดตามองรอบ ๆ ด้วยความเพลิดเพลิน บ้างเห็นเดมิก็อดวัยรุ่นนั่งอ่านหนังสือใต้ร่มเงาเสาโรมัน บ้างก็เป็นกลุ่มชาวนิวโรมกำลังถกเถียงกันอย่างออกรส บรรยากาศทั้งผ่อนคลายและคึกคักในเวลาเดียวกัน ราวกับเมืองนี้ไม่มีวันหลับใหล ร่างเล็กในชุดกระโปรงพลิ้วหยุดมองกลุ่มนักดนตรีริมถนนที่กำลังบรรเลงพิณด้วยทำนองสดใส จังหวะเสียงหัวเราะเด็ก ๆ ดังแทรกขึ้นมาอย่างสดชื่น แต่ในเสี้ยววินาทีเดียว ลูกบอลหนังลูกหนึ่งถูกเตะออกแรงเกินไป มันพุ่งทะยานอัดเข้ากับศีรษะของชายหนุ่มร่างสูงที่เดินสวนมาทางเธอโดยไม่ทันตั้งตัว

เสียง ปึก! ดังขึ้น ชายหนุ่มผมดำสะดุ้งเฮือก เซถอยข้างหนึ่งไปทันที ก่อนจะเสียหลักล้มโครมเข้ามาชนโมนีก้าเต็มแรง ร่างสูงโปร่ง 183 เซนติเมตรกระแทกเข้ากับร่างเล็กที่สูงเพียง 162 (นับรวมส้นสูง) อย่างจัง

“ว๊ายยย!” โมนีก้าร้องเสียงหลง ร่างเล็กแทบจะหงายหลังไปกับแรงชน เธอรีบก้าวถอยหลังสองก้าว แต่ไม่ทัน!! ไหล่ของชายหนุ่มทับลงมาจนเธอต้องยกแขนยันตัวเองไว้กับอกอีกฝ่ายแทน ชั่วครู่เดียว โลกเหมือนหยุดนิ่ง เสียงผู้คนรอบข้างยังคงดังระงม แต่ในสายตาของโมนีก้ากลับเห็นเพียงใบหน้าคมเข้มที่ก้มลงมาใกล้จนลมหายใจปะทะแก้มเธอ

“โอ๊ยยย ทำไมต้องเป็นฉันทุกทีนะ…” เธอร้องโวยวายพึมพำในลำคอพลางทำหน้าเอ๋อแต่แก้มขึ้นสีแดงจัด

ชายหนุ่มที่เพิ่งโดนบอลอัดรีบยันตัวลุกขึ้นดวงตาคมกริบยังแฝงความตกใจอยู่ชัด เขาเอ่ยเสียงทุ้มขรึม “ผม…ขอโทษครับ” พร้อมกับยื่นมือมาช่วยพยุงร่างเล็กขึ้นจากพื้น โมนีก้าพยายามจะยืมแต่ก็เซถอยหนึ่งก้าว หัวฟูเล็กน้อยเพราะแรงชน เธอปัดกระโปรงกับแขนเสื้อเบา ๆ แล้วเชิดหน้ามองเขาด้วยแววตาคล้ายดุแต่ก็ซ่อนรอยยิ้มไว้ไม่มิด “โชคดีนะที่ฉันกระดูกยังไม่หักน่ะ” เธอประชดเล่น ๆ ขำ ๆ แล้วทำมือประมาณว่าไม่เป็นอะไรกับชายคนนั้น

โมนีก้ากลอกตาเบา ๆ พลางยกมือขึ้นโบกไปทางเด็กน้อยเจ้าของลูกบอลที่จะรีบวิ่งมาขอโทษ “ไม่เป็นไรจ้ะ ไปเล่นเถอะ ๆ” จากนั้นเธอจึงหันกลับไปมองชายหนุ่มอีกครั้ง โมนีก้ายังทำหน้าบึ้งปากยื่นเหมือนเด็กโดนแกล้ง เธอพยายามจะสะบัดชายกระโปรงแล้วถอยหลังสองก้าว แต่ด้วยความซุ่มซ่ามของตัวเองปลายส้นสูงกลับไปสะกิดก้อนหินเล็ก ๆ ที่วางเรียงตามขอบถนน ทำให้เธอเสียหลักนิดหน่อยจนต้องเอื้อมมือไปคว้าแขนเสื้อของชายหนุ่มตรงหน้าไว้แน่น

ดวงตาของเขามองลงมาเงียบ ๆ ไม่มีคำพูด ไม่มีรอยยิ้ม มีเพียงความขรึมสงบที่เหมือนสายน้ำลึกที่ไม่มีใครอ่านออก โมนีก้าหงุดหงิดเข้าไปใหญ่แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกของตนเองเอาไว้แม้ในใจอยากโวยวายก็ตามแต่น้ำเสียงติดห่วน ๆ เห็นได้ชัด “ขอโทษทีค่ะ”

ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่กลับยื่นมือมาช่วยจับข้อศอกเธอไว้ให้ยืนมั่นคงกว่าเดิม ความอบอุ่นจากมือที่ใหญ่กว่ามากทำให้โมนีก้าหยุดชะงักไปชั่วครู่ ดวงตาเทาเงินเงยขึ้นสบกับดวงตาคมลึกของเขา พริบตานั้นเอง ความรู้สึกเหมือนถูกอ่านทะลุเข้าไปถึงข้างในหัวใจแวบขึ้นมาจนเธอเป็นฝ่ายสะบัดหน้าหันไปทางอื่นแทน

“อะแฮ่ม!” เธอกระแอมเล็ก ๆ แก้เก้อแล้วรีบพูดกลบเกลื่อน “ก็ได้…ถือว่าหายกันแล้วกันนะคะ แต่คราวหน้าระวังหน่อยก็ดีค่ะ” 

หยานยังคงนิ่งเงียบ สีหน้าสงบเย็นเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับเสียงบ่นของเธอ แต่แทนที่จะผละไป เขากลับเหลือบสายตามองไปยังกลุ่มเด็ก ๆ ที่เป็นต้นเหตุ ลูกบอลถูกเด็กชายตัวเล็กรีบวิ่งเข้ามาเก็บอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ราวกับจะขอโทษ แต่หยานเพียงพยักหน้าเบา ๆ ให้เด็กคนนั้น ก่อนจะหันกลับมามองโมนีก้าอีกครั้ง คราวนี้สายตาเขานิ่งลึกขึ้นกว่าเดิม คล้ายจะบอกอะไรบางอย่างโดยไม่ใช้คำพูด โมนีก้าชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจเต้นแรงแบบไม่เข้าใจตัวเอง ก่อนจะหลุดพูดพึมพำออกมา “เอ่อ…อย่ามองแบบนั้นสิคะ…มันน่ากลัวนะคะรู้ตัวหรือเปล่า”

บรรยากาศรอบตัวเหมือนถูกแช่แข็งไปครู่หนึ่ง เสียงผู้คนยังคงคุยกันไปตามปกติ แต่โลกของโมนีก้ากลับเหลือเพียงเธอและชายหนุ่มนิรนามผู้เงียบขรึมที่ยังไม่ได้เอ่ยแม้แต่ชื่อ

โมนีก้าที่เมื่อครู่ยังยืนเกือบจะเท้าเอวมองเขาอย่างเอาเรื่อง จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนเส้นผมชูชันไปทั้งแถบ หัวใจเต้นแรงขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว ดวงตาของชายคนนั้นมันนิ่งมากเกินไป ราวกับมองทะลุเข้าไปถึงในหัวใจของเธอ และในหัวใจของเธอนั้นก็เต็มไปด้วยเสียงบ่นด่าเขาแบบรัว ๆ ล้มใส่ฉัน! ตัวก็ใหญ่กว่า ยังจะมายืนจ้องอีก บ้าเอ๊ย!

แต่พอเขาไม่พูดอะไร กลับจ้องเธอเฉย ๆ เหมือนจะจับความคิดได้ โมนีก้าหน้าซีดวาบขึ้นมาทันที เธอหัวเราะแห้ง ๆ เสียงสั่นเล็กน้อย แล้วรีบยกมือขึ้นปัดฝุ่นตามตัวเหมือนพยายามหาทางเบี่ยงประเด็น ก่อนจะรีบเอ่ยเสียงสุภาพจนแทบฟังไม่ออกว่าเป็นคนเดียวกับเมื่อครู่ที่พูดห่วน ๆ

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ! ขอตัวก่อนนะคะ!”

ไม่รอให้เขาตอบหรือขยับตัว เธอหันหลังหมุนตัว วิ่งปรู๊ดออกไปจากตรงนั้นทันที ส้นสูงของเธอกระทบพื้นหินอ่อนดัง ก๊อก ก๊อก ก๊อก เป็นจังหวะลนลานเหมือนหนีผี เส้นผมสีม่วงปลิวสะบัดตามแรงวิ่ง ฟิ้วววว! ท่ามกลางฝูงชนที่หันมามองอย่างงุนงง หยานยังคงยืนเงียบสงบอยู่ตรงเดิม ไม่ได้วิ่งตาม ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ขยับสายตาติดตามร่างเล็กที่วิ่งลับหายไปในฝูงชน ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย แต่ในแววตาแฝงร่องรอยบางอย่างที่ตีความไม่ได้ ราวกับเก็บความลับเล็ก ๆ เอาไว้ในใจ ขณะที่โมนีก้า…คงยังไม่รู้เลยว่า ตัวเองทิ้งความสงสัยเอาไว้ให้เขาเพียงใด

รางวัล: พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7 [TGC-09] หยาน

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 09 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเที่ยง เวลา 11.00 - 12.00 น. ฟอรัม กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์ (พบ อี โดยุน)

           แสงแดดยามบ่ายส่องลอดผ่านเถาวัลย์องุ่นที่เลื้อยพันอยู่บนซุ้มไม้ในฟอรั่มของกรุงโรมใหม่ ทำให้เกิดลวดลายแสงเงาอ่อน ๆ ทาบลงบนพื้นหินอ่อนเย็นสบาย เสียงผู้คนที่เดินผ่านไปมาลดทอนลงกลายเป็นเพียงเสียงบรรยากาศรอบข้างที่ไม่รบกวนความสงบที่โมนีก้ากำลังดื่มด่ำ เธอนั่งเอนหลังเล็กน้อยบนม้านั่งไม้ มองคนที่เดินผ่านไปมา พลางปล่อยใจให้ผ่อนคลายระหว่างรอเวลาเรียน ไม่นานนัก สายตาของเธอก็สบเข้ากับใครบางคนที่เดินเข้ามาในบริเวณเดียวกัน ร่างสูงโปร่ง สวมเสื้อผ้าสบาย ๆ แต่ดูมีสไตล์ เขาหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอแล้วเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ก่อนจะยิ้มบาง ๆ ให้และเอ่ยทัก "อ้าว…คุณนี่เอง สาวร้านหนังสือ"

           โมนีก้าขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานให้ตอบกลับ “ใช่ค่ะ…ไม่ได้คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่อีก” เธอหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอียงศีรษะ “คุณก็มานั่งเล่นที่นี่เหรอคะ?” เขาหัวเราะเบา ๆ พลางก้าวเข้ามาใกล้ “ก็เดินผ่านมาพอดีครับตอนนี้กำลังพักเที่ยง เห็นคุณนั่งอยู่เลยแวะมาทัก…ว่าแต่ วันนี้ไม่ทำงานที่ร้านเหรอครับ?”

           โมนีก้าส่ายหน้าน้อย ๆ พลางยกยิ้ม “ไม่หรอกค่ะ ฉันทำอาทิตย์ละครั้งเอง เป็นพาร์ททามเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้หาเงินค่าใช้จ่ายเฉย ๆ วันนี้เลยได้พักบ้าง”

           โดยุนพยักหน้า ดวงตาสีอ่อนของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่เป็นธรรมชาติ “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ก็ดีแล้วครับ จะได้ไม่เหนื่อยเกินไป...แต่ก็น่าเสียดายนะครับ ร้านนั้นดูเหมือนคุณเข้ากับบรรยากาศได้ดีเลย” โมนีก้าหัวเราะน้อย ๆ มือเรียวสอดผมสีม่วงครามที่ปลิวมาตามลมไปทัดหู “ขอบคุณที่พูดแบบนั้นนะคะ ถึงจะเป็นงานเล็ก ๆ แต่ก็สนุกดีค่ะได้เจอคนหลากหลาย”

           เขามองเธออย่างตั้งใจ รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏที่มุมปาก ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจ “คุณดูเหมือนจะไปที่ไหนก็สร้างบรรยากาศสดใสได้ตลอดเลยนะครับ”

           โมนีก้าชะงักเล็กน้อยแก้มขึ้นสีระเรื่อก่อนจะยิ้มเขิน “โอ๊ย…ชมกันแบบนี้ ฉันก็จะเขินเอานะคะ” ลมอ่อน ๆ พัดผ่าน ทำให้เถาองุ่นขยับไหวส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ เข้ามาในบรรยากาศ เธอหันหน้ามองท้องฟ้าสีอ่อนยามบ่าย ก่อนจะหันกลับมา “อีกสักพักฉันต้องไปเรียนแล้วค่ะ แค่แวะมานั่งพักตรงนี้ก่อน”

           โดยุนพยักหน้าเข้าใจ แววตายังคงอ่อนโยนและสงบเหมือนเดิม ราวกับพร้อมจะนั่งอยู่ตรงนี้คุยต่อ แม้จะไม่ได้มีเรื่องมากมายให้พูด แต่ก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นและเป็นกันเอง ไม่นานเสียงหัวเราะเบา ๆ สลับกับบทสนทนาที่ไม่เร่งรีบดังขึ้นใต้ซุ้มองุ่นร่มรื่นนั้น โมนีก้าพูดพลางใช้มือแกว่งไปมาเหมือนคนอารมณ์ดี เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ตั้งแต่การทำงานพาร์ททามที่ร้านหนังสือจนถึงความวุ่นวายที่เจอในค่าย โดยุนก็ฟังด้วยสายตานิ่งสงบแต่เต็มไปด้วยความใส่ใจ เขาพยักหน้าเป็นระยะ แทรกประโยคอบอุ่นนุ่มนวลเป็นครั้งคราว ทำให้บรรยากาศดูสบายใจอย่างประหลาด

           โมนีก้าหัวเราะคิกเมื่อพูดถึงความเปิ่นของตัวเอง เช่น การโดนกระเป๋าล้มทับ หรือขุดคูจนเลอะไปทั้งตัว โดยุนก็หัวเราะตามอย่างจริงใจ แต่ไม่ใช่หัวเราะเยาะ หากเป็นเสียงหัวเราะที่เหมือนกำลังชื่นชมความสดใสของเธอเสียมากกว่า สายตาของเขาที่ทอดมามองทำให้โมนีก้าแอบรู้สึกเหมือนถูกอ่านทะลุหัวใจ จนต้องเบือนหน้าไปทางอื่นแก้มขึ้นสีจาง ๆ

           เวลาค่อย ๆ ล่วงเลยไป โมนีก้ามองนาฬิกาที่ข้อมือแล้วสะดุ้งเบา ๆ “แย่แล้ว… อีกไม่กี่นาทีต้องไปเรียนแล้วนี่นา” เธอหันมาหาโดยุนด้วยรอยยิ้มหวาน ดวงตาสีเทาเงินสะท้อนประกายแสงแดดยามบ่าย “ขอโทษนะคะ ต้องรีบไปก่อนแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะคะ”

           โดยุนไม่ได้เอ่ยอะไรยืดยาว เพียงยิ้มอบอุ่นพยักหน้าช้า ๆ “ครับ โชคดีกับคลาสเรียนนะ แล้วเจอกันอีก” น้ำเสียงของเขาเรียบง่ายแต่หนักแน่น ราวกับคำพูดสั้น ๆ นั้นมีพลังใจแฝงอยู่ โมนีก้าลุกขึ้นสะพายกระเป๋าแล้วโบกมือน้อย ๆ ให้เขา ก่อนจะหมุนตัววิ่งเหยาะ ๆ ไปตามถนนหินอ่อนที่ทอดสู่คลาสเรียนต่อไป ในขณะที่โดยุนมองตามร่างเล็กที่ค่อย ๆ ลับไปหลังซุ้มองุ่น สีหน้าเขายังคงสงบแต่มีแววบางอย่างอบอุ่นลึก ๆ อยู่ในนั้น

รางวัล : [NPC-39] อี โดยุน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

Moneka HONOR

วันที่ 17 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเย็น เวลา 17.00 - 18.00 น. เจอหยาน

โมนีก้าก้าวเข้าสู่สวนฟอรัมในยามเย็นที่แสงอาทิตย์ยังเจิดจ้าราวกับเวลาไม่เคยเคลื่อนคล้อย ต้นไซเปรสสูงเรียงรายทอดเงายาวบนทางหินอ่อน เสียงน้ำจากน้ำพุโบราณกลางลานกระซิบเบา ๆ ท่ามกลางอากาศอุ่นของกรุงโรมใหม่ เธอสะพายกระเป๋าเรียนพร้อมสมุดภาษาจีนไว้แนบกาย ดวงตาสีเทาเงินทอดมองไปไกลคล้ายกำลังลอยอยู่ในห้วงคิด

หยานยืนรออยู่ใกล้ระเบียงหินอ่อน เขาในชุดเรียบง่ายแต่ท่าทางมั่นคง ยามเห็นเธอก้าวมา ใบหน้าคมขรึมก็คลายลงเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มบาง “มานานหรือยังคะพี่หยาน” โมนีก้าทักด้วยน้ำเสียงสดใส แต่ดวงตากลับมีแววเหม่อลอยที่ชายหนุ่มจับสังเกตได้ทันที

“เพิ่งมาถึงครับ” หยานตอบสั้น ๆ สายตาคมส่องผ่านเงาไม้จับอยู่ที่ใบหน้าของเธอ “วันนี้เราจะเริ่มบทแรกของภาษาจีนนะ แต่…” เขาหยุดไปครู่หนึ่ง มองลึกเข้าไปในดวงตาเทาเงินที่มักเป็นประกายท้าทาย ทว่าตอนนี้กลับดูขุ่นหม่น “โมนีก้า ดูเหมือนเธอไม่ได้อพร้อมกับบทเรียนเลยนะ” 

หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ สะดุ้งเล็กน้อยก่อนยกมือเกลี่ยผมสีม่วงคราม “ขอโทษค่ะ ฉัน…เผลอคิดถึงคำทำนายที่เพิ่งได้ยินมา ไม่รู้ทำไมถึงสลัดมันออกไปไม่ได้เลย มันเหมือน…ติดอยู่ในหัวตลอด” เสียงของเธอเบาลงเมื่อพูดถึงคำพยากรณ์ ดวงตาเธอวูบไหวคล้ายคลื่นน้ำที่เก็บซ่อนความหวั่นไหวไว้ หยานนิ่งฟังจนลมเย็นจากน้ำพุพัดพาเส้นผมดำของเขาไหวเบา ๆ เขาก้าวเข้ามาใกล้เพียงครึ่งก้าว น้ำเสียงสุขุม “คำทำนายมักทำให้ใจไม่สงบ แต่เธอไม่จำเป็นต้องปล่อยให้มันควบคุมความคิดทั้งหมด”

โมนีก้าก้มหน้ามองสมุดในมือที่ยังเปิดค้าง “ฉันพยายามแล้วนะคะ แต่ยิ่งพยายามลืมมันยิ่งชัดเจนขึ้น…อย่างกับมีบางอย่างรออยู่ข้างหน้า” หยานวางมือเบา ๆ บนสมุดเพื่อเรียกสายตาของเธอขึ้นมา “ถ้ามันสำคัญจริงเราจะเจอหนทางเข้าใจมันเมื่อถึงเวลา ตอนนี้ให้ความสำคัญกับสิ่งที่ทำได้ก่อน เธออยากเรียนภาษาจีนใช่ไหม”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาเขาจนรอยยิ้มจางปรากฏแม้ยังมีความกังวล “ค่ะ…ฉันอยากเรียน”

“งั้นเริ่มจากตรงนี้” เขาผ่อนลมหายใจยาว พลิกสมุดไปยังบทแรก “วันนี้เราจะเริ่มด้วยประโยคทักทายง่าย ๆ ก่อน พยายามออกเสียงตามฉัน” แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องผ่านซุ้มเสาโบราณทาบเงาบนพื้น พวกเขานั่งลงข้างน้ำพุจนเสียงหยดน้ำและเสียงท่องภาษาจีนสลับกันก้องในสวนฟอรัม ราวกับโลกภายนอกจะเงียบหาย เหลือเพียงเสียงบทเรียนและหัวใจสองดวงที่ค่อย ๆ เชื่อมถึงกัน ท่ามกลางคำทำนายที่ยังรอการไขความลับในอนาคต

แสงในสวนฟอรัมเริ่มนุ่มลง แต่ยังคงทาบสีทองบนระเบียงหินอ่อนเมื่อโมนีก้าเก็บสมุดบทเรียนภาษาจีนลงกระเป๋า เธอยกมือแตะขมับน้อย ๆ พลางพ่นลมหายใจยาว รอยยิ้มประจำตัวกลับมาแทนความเหม่อลอยจากชั่วโมงเรียนที่เพิ่งจบไป หยานยืนพิงเสากำแพงด้านข้าง พลิกสมุดเล็กในมือก่อนเงยหน้ามองหญิงสาวอย่างเงียบ ๆ เขาเห็นชัดว่าเธอแทบไม่ได้ซึมซับคำศัพท์ใหม่ ๆ เลยตลอดหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา

“ดูเหมือนเราต้องเพิ่มเวลาเรียนแล้วล่ะ” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบแต่มีแววขบขัน “รอบหน้าลองเรียนให้ยาวกว่านี้ดีไหม คราวนี้ผมจะคิดวิธีสอนให้ไม่น่าเบื่อ”

โมนีก้ายิ้มออกมาทันทีที่เขาบอกแบบนนั้นแม้จะแห้งไปบ้างเพราะตัวเองโง่ก็ตามจนดวงตาเทาเงินเป็นประกาย “ได้เลยค่ะ เอาแบบนั้นเลย หนูสู้ตายอยู่แล้ว” เธอขยับเข้ามาใกล้เล็กน้อยแล้วล้วงของออกจากกระเป๋าผ้า “จริงสิ…หนูกะว่าเวลาพี่สอน หนูจะต้องมีของให้ เพราะไม่ได้ให้เงินพี่” หญิงสาวยื่นขวดน้ำแร่เอเวียงขนาดใหญ่ที่มีหยดน้ำเกาะพราวราวกับเพิ่งออกจากตู้เย็น “ไปแย่งซื้อมาได้ตอนลดราคาค่ะ ของโปรดพี่แน่ ๆ ใช่ไหมคะ ถ้ารู้ว่าพี่ชอบกินอะไรนะหนูจะขุนพี่ให้อ้วนไปเลย” เธอพูดพลางยิ้มหวานจนแสงเย็นสะท้อนประกายในดวงตา

หยานรับขวดน้ำพลางหัวเราะเบา ๆ “ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมคงต้องวิ่งรอบมหาลัยทุกเช้าแล้วล่ะ” เขาหยุดคิดครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อ “จริง ๆ ผมชอบข้าวบริยานีนะ รสเครื่องเทศมัน…ทำให้คิดถึงบ้าน” น้ำเสียงของเขานุ่มกว่าปกติ เหมือนปล่อยให้ความทรงจำเล็ก ๆ เล็ดลอดออกมา

โมนีก้าพยักหน้าทันที “งั้นไว้หนูเจอร้านอร่อย ๆ จะซื้อมาให้พี่เอง สัญญาเลย” เธอยกนิ้วก้อยขึ้นเหมือนเด็ก ๆ แล้วหัวเราะคิก หยานมองนิ้วก้อยนั้นครู่หนึ่งก่อนยกนิ้วตัวเองเกี่ยวเบา ๆ “ตกลง แต่รอบหน้ามาเรียนให้ตรงเวลาด้วยนะ”

“ค่ะพี่ติวเตอร์” โมนีก้าตอบพลางทำหน้าทะเล้น ก่อนก้าวถอยออกไปหนึ่งก้าวเพื่อโบกมืออำลา “หนูต้องไปเฝ้าเวรแล้ว เจอกันคาบหน้า พี่หยานเตรียมคำศัพท์ให้เยอะ ๆ เลยนะคะ” เธอหมุนตัวก้าวออกจากสวนฟอรัม แสงเย็นสาดต้องผมสีม่วงครามเป็นประกายเงินอ่อนในยามเย็น ทิ้งให้หยานยืนมองตามพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่ติดอยู่บนใบหน้าอย่างเงียบงาม

[TGC-09] หยาน

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

มอบ น้ำแร่ สิ่งที่ชอบที่สุดของ TGC - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

            ยามอรุณแรกแผ่ซ่านทั่วฟอรัมหัวใจของกรุงโรมใหม่ แสงสีทองไล้ผ่านเสาหินอ่อนสีขาวและรูปปั้นเทพเจ้าที่ตั้งสงบรายล้อม น้ำพุสามชั้นกระเซ็นเป็นฝอยระยิบระยับ เติมอากาศเย็นชื่นเหมือนหมอกบาง ๆ ของฤดูใหม่ เหนือศีรษะคือซุ้มไม้เลื้อยที่พาดเถาองุ่นเขียวครึ้มให้ร่มเงา ทอดยาวเป็นเพดานธรรมชาติใกล้โอเอซิสแห่งความสงบกลางนครคึกคัก

            ปีนี้ เทศกาลอิเอย์ยูนิอูม เซเรริส (Ieiunium Cereris) กลับมาอย่างสง่างาม ผู้คนหลั่งไหลตั้งแต่เช้า ทั้งชาวเมืองกรุงโรมใหม่และนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยนิวโรมที่สวมโทก้าขาวคลีน ติดรวงข้าวพวงลอเรล เดินคุยหัวเราะกันข้างราวน้ำพุ บ้างแวะถ่ายรูปกับเพื่อน บ้างนั่งอ่านหนังสือใต้เถาวัลย์องุ่น ขณะเสียงพิณ ขลุ่ยบรรเลงคลอเหมือนพาเวลาช้าลงหนึ่งจังหวะ

            ไฮไลต์งานจัดเต็มสามโซน

• ซุ้มให้ความรู้ (Knowledge Booths): นิทรรศการเมล็ดพืช–ธัญญาหาร วงจรเพาะปลูก–เก็บเกี่ยว การอดเพื่อชำระเมืองตามขนบเซเรส มีนักบวชหญิงและอาจารย์จากนิวโรม สาธิตบดเมล็ด–คั่วธัญพืชสด ๆ ให้ชิมกลิ่นหอม

• ซุ้มเช่าชุดแฟนซี (Costume Attire): ชุดโทก้า ผ้าคลุม พวงลอเรล เข็มกลัดรวงข้าว มีให้คุณลองสวมแล้วเดินรอบงานฟรี! ใครแต่งตัวก็ได้รับรางวัลกันไปตาม ๆ กัน

• ซุ้มเกมเทศกาล: โยนห่วงลงไหธัญพืช ทายเมล็ดจากกลิ่น ชิง “ขนมปังรวงทอง” และชาเมล็ดคั่วสูตรงานเฉพาะกิจ (โรลเพลย์อิสระ ไม่ได้รับรางวัลจ้า)

            ระหว่างซุ้มต่าง ๆ มีโต๊ะถวายทานธัญพืชให้ทุกคนร่วมวางตะกร้าเล็กเป็นสัญญาใจ “ปลูก–เก็บ–แบ่งปัน” นักศึกษากลุ่มหนึ่งยืนบันทึกเสียงสัมภาษณ์ชาวไร่ตัวจริงจากแนวปริมณฑล เมืองกรุงโรมใหม่ก็ยิ้มรับ บางคนยื่นขนมปังร้อน ๆ ให้ลอง บางคนเล่าเรื่องงานอดเพื่อชำระบ้านเมืองในสมัยปู่ย่า บรรยากาศทั้งเรียบง่ายและหรูหราในคราวเดียวกัน มางานนี้คุณจะได้พักสายตาใต้เพดานองุ่น ได้ลองชุดโรมันแบบร่วมสมัย ได้เล่นเกมหัวเราะจนลืมเวลา และได้พกความอุดมสมบูรณ์กลับบ้านหนึ่งกำ ในรูปของความรู้ ธัญพืชเล็ก ๆ และความทรงจำสีทองของเช้าตรู่ที่ฟอรัมกรุงโรมใหม่

วันที่ 04 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 07.00 - 10.00 น. ณ ฟอรัม กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์

เข้าร่วมงานเทศกาลอิเอย์ยูนิอูม เซเรริส

ฟอรัมคึกคักเหมือนตลาดฤดูเก็บเกี่ยว แผงผ้าลินินสีงาช้างพริ้ว เสียงพิณกับท่อไม้ลอยเคล้ากลิ่นขนมปังโฮลวีตอบร้อน ๆ โมนีก้าจูงปลายชุดคลุมเดินตรงไปซุ้ม “🌾✨ Fields & Veils: A Ceres Fast ✨🌾” ที่ตั้งไฟโทนอุ่นสะอาดแบบสตูดิโอ กล่องป้ายไม้เขียนด้วยหมึกทองว่า บริสุทธิ์ เรียบง่าย และเกี่ยวข้องกับพืชผล

“เช่าชุดได้เลยค่ะ คนค่ายจูปิเตอร์เลือกอิสระได้เลยนะคะ” นักศึกษายิ้มตาเป็นประกาย ความจริงค่ายไหนก็ฟรีหมดนั้นแหละ โมนีก้าพยักหน้าเธอเดินไปเลือกชุดภายในซุ้มอย่างเงียบ ๆ เมื่อเห็นว่าตอนนี้มีอะไรบางเธอก็พยักหน้าแล้วก็นั่งตีความคำว่า บริสุทธิ์ เรียบง่าย และเกี่ยวข้องกับพืชผลพอสมควรประมาณ 2 วินาทีได้…เธอเลยหยิบชุดหนึ่งเอาเข้าไปยังโซนแต่งตัว

ไม่นาน…ม่านผ้าสีงาช้างก็ขยับออกและโมนีก้าก้าวออกมาใน…ชุด…ชุดเมล็ดข้าว?

รายละเอียดชุดของโมนีก้ามันเป๊ะจนขำ โครงชุดเป็นแคปซูลทรงรียาว ผิวแมตต์สีขาวน้ำนม ไล่เงาเส้นบาง ๆ ตามแนว ซุ้มสันเมล็ด ทำให้เห็นความโค้งธรรมชาติแบบเมล็ดข้าวจริง ๆ ปลายบนสอบแหลมเล็กน้อยเหมือน ปลายปีกเมล็ด รอบใบหน้าตัดเป็นช่องรูปหยดน้ำบุขอบนุ่ม ใส่แล้วแก้มเธอโผล่พอดีมันก็พีคความฮาและความน่ารักพร้อมกัน ตรงกลางลำตัวนูนลาย เส้นด้าน เป็นเส้นใบและรอยเสี้ยนเมล็ดข้าว ตัดเย็บละเอียดพอให้แสงเล่นเงาเป็นชั้น ๆ เวลาขยับ ด้านข้างเว้นช่องแขนเรียว เจาะตะเข็บสติชคู่เรียบกริบมีซิปซ่อนหลังลื่นปรื๊ดเวลาสวมใส่งานตัดเย็บดีเกินคอสตูมกิ๊กก๊อกที่เห็นทั่วไป ปลายล่าง โค้งมน ตัดยาวคลุมถึงเข่า ก้าวเดินได้สะดวกเพราะแยกผ่าด้านในนิดหนึ่ง ข้างในมีการบุสายรัดตาข่าย ช่วยพยุงน้ำหนักไม่ให้ถ่วงไหล่ และมีรูระบายอากาศจิ๋ว ๆ แทรกตามแนวตะเข็บ แน่นอนว่าเธอคิดว่าคนตัดเย็บชุดนี้ไม่อยากให้คนสวมสุกเหมือนข้าวนึ่งห่อแหนมหรอก

เด็ก ๆ แถวนั้นชี้แล้วหัวเราะชอบใจ บางคนโบกมือ “เจ้าเมล็ดข้าววว!” ช่างภาพนักศึกษาหยิบมือถือเดดาลัสขึ้นมา แชะ ตามมารยาทงานเฟสติวัล แต่คนคุมซุ้มเมื่อกี้มองโมนีก้าตาค้าง “เอ่อ…ทำไมเลือกชุดนี้เหรอคะ?”

โมนีก้าชะงักครึ่งวินาทีแบบงง ๆ ก่อนตอบหน้าใส ๆ “ก็…สีขาวเกี่ยวกับพืชผลอ่ะค่ะ แบบโง่ ๆ เลยอ่ะ” แล้วเธอก็ยักไหล่เพราะไม่คิดมากก่อนที่จะยกชายเมล็ดข้าวนิด ๆ ให้เดินสะดวก “ขอบคุณนะคะ” พูดจบก็หมุนตัว ต๊อกๆ ออกไปอย่างรวดเร็ว เหมือนเมล็ดข้าวกำลังจะไปลงดำนา...ผ่านซุ้มสานตะกร้า ผ่านเวิร์กช็อปผูกรวงข้าว เวลามีเด็กชี้เธอโมนีก้าก็ทำทำเพียงชูนิ้วโป้งตอบเหมือนเวลาถ่ายรูปกับพวกครูในโรงเรียนท่าประจำแบบท่าหากิน กดไลค์… แล้วเดินหน้าต่อ หน้าร้อนนิด ๆ แต่ยิ้มกว้างอย่างลั้ลล้า เพราะในหัวมีแต่เสียงหัวเราะของตัวเองปนภาพใครบางคนที่บอกว่า แม่สาวดอกไลแลค …โอเค วันนี้เธออาจไม่ใช่ดอกไม้ แต่เป็นเมล็ดข้าวน่าอร่อยและก็โอเคสุด ๆ

แบบฟอร์ม

ชื่อไอดี/ชื่อคาร์แรคเตอร์ : Moneka M. Blossom

บรรยายชุด : โครงชุดเป็นแคปซูลทรงรียาว ผิวแมตต์สีขาวน้ำนม ไล่เงาเส้นบาง ๆ ตามแนว ซุ้มสันเมล็ด ทำให้เห็นความโค้งธรรมชาติแบบเมล็ดข้าวจริง ๆ ปลายบนสอบแหลมเล็กน้อยเหมือน ปลายปีกเมล็ด รอบใบหน้าตัดเป็นช่องรูปหยดน้ำบุขอบนุ่ม ใส่แล้วแก้มเธอโผล่พอดีมันก็พีคความฮาและความน่ารักพร้อมกัน ตรงกลางลำตัวนูนลาย เส้นด้าน เป็นเส้นใบและรอยเสี้ยนเมล็ดข้าว ตัดเย็บละเอียดพอให้แสงเล่นเงาเป็นชั้น ๆ เวลาขยับ ด้านข้างเว้นช่องแขนเรียว เจาะตะเข็บสติชคู่เรียบกริบมีซิปซ่อนหลังลื่นปรื๊ดเวลาสวมใส่งานตัดเย็บดีเกินคอสตูมกิ๊กก๊อกที่เห็นทั่วไป ปลายล่าง โค้งมน ตัดยาวคลุมถึงเข่า ก้าวเดินได้สะดวกเพราะแยกผ่าด้านในนิดหนึ่ง ข้างในมีการบุสายรัดตาข่าย ช่วยพยุงน้ำหนักไม่ให้ถ่วงไหล่และมีรูระบายอากาศจิ๋ว ๆ แทรกตามแนวตะเข็บ แน่นอนว่าเธอคิดว่าคนตัดเย็บชุดนี้ไม่อยากให้คนสวมสุกเหมือนข้าวนึ่งห่อแหนมหรอก

อะไรที่ทำให้คุณสวมชุดนี้ : บริสุทธิ์ เรียบง่าย และเกี่ยวข้องกับพืชผล อะไรมันจะดีไปกว่าเมล็ดข้าว...

ผู้เข้าร่วมกิจกรรมทุกคนจะได้รับ: +5 ดีนาเรียส, +2 Point

Moneka HONOR

วันที่ 04 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 10.00 - 12.00 น. ณ ฟอรัม กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์

เข้าร่วมงานเทศกาลอิเอย์ยูนิอูม เซเรริส

ฟอรัมช่วงเช้ามีแสงซีด ๆ คลุมทุกอย่างเหมือนกระดาษไข นักศึกษากำลังเดินถือช่อรวงข้าวและริบบิ้นสีเขียวไปมา เสียงพิณจากซุ้มหนึ่งคลอเบา ๆ โมนีก้าในคราบเมล็ดข้าวสีขาวน้ำนม ยกชายชุดให้เดินสะดวกแล้วชะงัก เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงในเสื้อขาวเรียบกับกางเกงสีน้ำตาลเข้มยืนคุยกับเจ้าหน้าที่สภาอยู่ ใบหน้าคม ตาสีฟ้าเข้มแบบน้ำในบ่อน้ำพุโรมัน “คุณบรูตัส” เธอยิ้มทักพลางยกมือโบกไปมา

บรูตัส แวนเดอร์บิลท์ หันมากระพริบตาหนึ่งครั้งอย่างคนพยายามประกบภาพ “โมนีก้า…คุณ…” สายตาเลื่อนไปตั้งแต่ปลายโครงชุดรูปเมล็ดข้าวขึ้นมาถึงวงหน้าที่โผล่จากช่องรูปหยดน้ำ “กล้าดี” เขาสรุปสั้น ๆ แต่หางเสียงมีประกายขำ “ไม่ได้พบกันนานเลยนะคะ” เธอก้มน้อย ๆ เป็นการเคารพอีกฝ่าย “เช่นเดียวกัน” เขาพยักหน้ารับแล้วดึงโหมดงานกลับมาเร็วเกินคิด “ตอนทราบว่าคุณหายไประหว่างอยู่กับพรินซิเปียผมค่อนข้างแปลกใจ แต่เมื่อมีเอกสารยืนยันว่าถูกเรียกตัวไปช่วยภารกิจของค่ายและกลับมาอย่างปลอดภัย…ยินดีด้วย” น้ำเสียงเขาเคร่งแต่จริงใจอย่างเห็นได้ชัด

โมนีก้าชะงักไปเสี้ยววินาทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายบอกกับเธอแบบนั้น “มันทำให้ฉันรู้ว่า…ฉันต้องแข็งแกร่งขึ้นค่ะ” เธอยอมรับตรง ๆ โดยไม่ซ่อนหลังมุกตลกไว้ด้านหลังเพราะเอาตรง ๆ มันเป็นเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่สำหรับเธอมาก ๆ 

ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อ “ผมเห็นรายงานบันทึกภารกิจของคุณแล้ว” บรูตัสไขว่นิ้ว เท้าคางด้วยท่าคนชั่งน้ำหนักข้อมูล “หลายหน้า” โมนีก้าเลยเกาหลังหูในชุดเมล็ดข้าว “ก็แค่ 47 หน้าเองนี่คะ? เจอเรื่องเยอะนิดหน่อยเลยต้องเขียนเยอะค่ะ” คิ้วเขากระดกเล็ก ๆ เป็นเชิงแปลกใจ “ปกติผมไม่ค่อยเจอนิดหน่อยที่ยาวสี่สิบเจ็ดหน้า…อย่าลืมไปรับรางวัลกับแลร์รี่ด้วยล่ะ อดีตเซนจูเรี่ยนกองร้อยที่สอง ผมเห็นเขาประกาศในโซเชี่ยวอยู่”

ตาสีเทาเงินของโมนีก้าเบิกกว้างไม่ใช่เพราะเรื่องรางวัลแต่เป็นเรื่องอื่น “คุณแลร์รี่?…อ้าว? นี้เขาอยู่กองร้อยที่สองเหรอคะ! โอ้ ไม่รู้มาก่อนเลย…อ่ะ แล้วก็ระหว่างภารกิจฉันคิดถึงคุณด้วยแหละ” โมนีก้าเอ่ยแต่ทว่าเมื่อเธอก็รีบอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าบรูตัสชะงักเพราะคำของเธอ “ก็! คุณชอบบ่นเรื่องความแข็งแกร่งของฉันไง เลยเอามาเตือนตัวเองน่ะค่ะเวลาทำภารกิจ” มุมปากของเขาจึงคลายลงไปเพราะความเข้าใจ “ดีที่จำไปใช้ ไม่ใช่แค่จำไปบ่นผมกลับ”

“ขอบคุณนะคะ…อ้อแล้วก็มีอีกนะคะฉันมีของฝากค่ะ” โมนีก้าควานในกระเป๋าเล็ก ๆ ที่ซ่อนใต้ชุดแคปซูลเมล็ดข้าวหยิบดรีมแคชเชอร์ขนาดพกทำเป็นวงไม้แกะลายละเอียด มีเส้นเชือกถักเป็นใยกลางวง แต้มลูกปัดแก้วเขียวอมทองกับขนนกขาวปลายเงิน “จากกรุงโรมค่ะ ภารกิจของฉันอยู่ที่นั้นตอนสุดท้าย อันนี้ตอบแทนที่คุณช่วยฉันไว้ตลอด ขอบคุณนะคะ สุขสันต์วัน Ieiunium Cereris ด้วยค่ะ…ฉันเห็นคุณมีสายห้อยโทรศัพท์เป็นดรีมแคชเชอร์ เลยคิดว่าน่าจะชอบ”

บรูตัสชะงักแล้วรับของอย่างระมัดระวัง ราวกับมันเป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์มากกว่าเครื่องประดับ “คุณสังเกตเก่ง” นิ้วเขาลูบโครงไม้เบา ๆ แววตาอ่อนลงชัดเจน “สีนี้เข้ากับเครื่องดนตรีของผมพอดี…ขอบคุณ” เขาเงยหน้ามองเธออีกครั้ง “และยินดีต้อนรับกลับค่าย คุณโมนีก้า บลอสซัม” น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นทางการนิดหนึ่งแบบวุฒิสมาชิก แต่ปลายคำมีความอบอุ่นคล้ายแสงเช้าของรอบวัน “ถ้าต้องการคำแนะนำบอกเวลา ผมจะจัดตารางให้ คุณมีศักยภาพอย่าปล่อยให้ตัวเองเชื่อคำว่าตัวถ่วงซ้ำ ๆ เวลาคุณทำอะไรผิดพลาด”

โมนีก้ายืดหลังในคราบเมล็ดข้าวเมื่อคุณบรูตัสบอก “ค่ะ เซอร์…เอ่อ—บรูตัส” เธอหัวเราะ เขายกมือห้ามเบา ๆ “เรียกชื่อก็พอ ผมไม่ใช่แม่ทัพ” แล้วสายตาก็หยุดที่ชุดอีกครั้ง “และถ้าจะขึ้นเวทีเดินแฟชั่นในงานเทศกาลแนะนำให้ก้าวสั้น ๆ ศูนย์ถ่วงของ…เมล็ดข้าว ค่อนข้างสูง”

“รับทราบค่ะ คุณผู้พยากรณ์” เธอยกมือแตะหน้าผากแบบเล่น ๆ “ถ้าฉันหกล้ม คุณต้องเขียนบทกวีปลอบใจนะ”

“ผมจะเขียน ถ้าคุณสัญญาว่าจะลุกขึ้นไวกว่าจังหวะสามลมหายใจ” บรูตัสยิ้มมุมปาก สวมดรีมแคชเชอร์ไว้กับสายคล้องกระเป๋าหนัง สั่นเบา ๆ แล้วสะท้อนแสงซีดอย่างสวย เสียงระฆังพิธีดังจากลานกลาง เขาหันไปตามเสียง “ผมต้องไปแล้ว” เขาหันกลับมาอีกครั้ง “ถ้าคุณว่างเราคงได้พบกันอีก”

“ดีลค่ะ” โมนีก้าชูนิ้วโป้งแก้มยังแดงนิด ๆ ด้วยความเกร็งปนตลกจากชุด บรูตัสถอยหนึ่งก้าว พยักหน้าให้ “ขอให้พิธีวันนี้ทำให้หัวใจคุณนิ่งขึ้นและคมขึ้น” เขาพูดแบบนักวางกลยุทธ์ ก่อนจะผละไปตามทางกำแพงหิน ลายเงาดรีมแคชเชอร์ใหม่ของเขาแกว่งคลอแสง โมนีก้ามองตามเขาเล็ก ๆ ก่อนยิ้มบางที่มุมปาก แล้วก็หันตัว เดินต๊อก ๆ ออกไปยังที่อื่นต่อไป ชายชุดเมล็ดข้าวแกว่งนิด ๆ ตามลม ราวกับหัวใจของเธอกำลังขยับตามจังหวะงานเทศกาลเบาแต่แน่วแน่ พร้อมจะแข็งแกร่งขึ้นแบบที่รับปากไว้จริง ๆ

[NPC-15] บรูตัส แวนเดอร์บิลท์

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

มอบ ดรีมแคชเชอร์ สิ่งที่ชอบที่สุดของ NPC - เพิ่มความสัมพันธ์ +20

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Esper HEROES

4 · ตุลาคม · 2025 · 

07.00 น. - 10.00 น.

เช้าวันนั้นที่ฟอรัมกลางกรุงโรมใหม่ แสงแดดสาดลงมาผ่านเสาหินอ่อนสีขาวที่เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ประกอบกับรูปปั้นเทพเจ้าที่ตั้งตระหง่านรอบ ๆ บริเวณ ทำให้พื้นที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกของความเก่าแก่และความสง่างามที่ไม่เสื่อมคลายแม้กาลเวลาจะเปลี่ยนแปลง ฟอรัมไม่เพียงแต่เป็นศูนย์กลางการพบปะสังสรรค์ของนักเรียนและชาวเมือง แต่ยังเป็นเวทีสำหรับการเฉลิมฉลองและพิธีกรรมโบราณที่หล่อเลี้ยงจิตวิญญาณของกรุงนิวโรมมาอย่างต่อเนื่อง หนึ่งในงานสำคัญที่จัดขึ้น ณ ที่นี่ คือ เทศกาลอิเอย์ยูนิอูม เซเรริส (Ieiunium Cereris) ซึ่งเป็นพิธีถือศีลอดเพื่อบูชาเทพีเซเรส และขอพรแห่งความอุดมสมบูรณ์

เอสเปอร์ก้าวเดินอย่างรอบคอบบนหินแกรนิตที่เย็นและเรียบ ขณะสำรวจงานที่ถูกจัดโดยนักศึกษามหาวิทยาลัยนิวโรมร่วมกับกองร้อยที่ 2 การจัดงานปีนี้ยังคงสืบสานความเรียบง่ายและความบริสุทธิ์ของธรรมเนียมโบราณ ไม่มีอาหารหรือขนมใด ๆ ให้ลิ้มรส แต่ทุกสิ่งกลับเต็มไปด้วยความสร้างสรรค์ สีสันจากพืชผลและการตกแต่งแบบโรมันโบราณทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยพลังแห่งความอุดมสมบูรณ์

เขาเดินผ่านซุ้มไม้เลื้อยที่ปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์องุ่นเขียวขจี เสียงน้ำพุจากน้ำพุเล็ก ๆ คลอเบา ๆ เป็นจังหวะกับเสียงหัวเราะของนักศึกษาและทหารหนุ่มที่เข้าร่วมกิจกรรม ช่วงเช้านี้ลมพัดเอื่อย ๆ ทำให้เถาวัลย์และผ้าปกคลุมของเอสเปอร์พลิ้วไหวตามจังหวะธรรมชาติ

เอสเปอร์สวมเชิ้ตผ้าฝ้ายสีงาช้างที่เรียบง่าย ปลดกระดุมสองเม็ดเผยให้เห็นลำคอขาวนวล ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเขาส่องประกายเจิดจ้าใต้แสงอรุณ ผมสีเงินสยายไปตามลมบาง ๆ คลุมด้วยผ้าคลุมไหล่เนื้อบางสีเดียวกันพาดไว้หลวม ๆ ดูพลิ้วเหมือนผืนผ้าใยไหมที่ล่องลอย เขาสวมกางเกงผ้าลินินเอวสูงผูกด้วยผ้าผืนยาว เพิ่มความสมดุลให้กับชุดที่เน้นความเรียบง่ายแต่สง่างาม

ที่ซุ้ม Fields & Veils: A Ceres Fast การจัดแสดงพืชผลและผลงานสร้างสรรค์เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เอสเปอร์เดินสำรวจไปตามซุ้มต่าง ๆ ขณะสังเกตความตั้งใจของผู้จัดงาน ทุกรายละเอียดถูกคิดมาอย่างประณีต ทั้งกระถางดินเผาที่วางพืชผล ทอผ้าและผ้าคลุมสีขาวที่ประดับตกแต่งรอบ ๆ ซุ้ม ทำให้ทุกสิ่งดูสง่างามและบริสุทธิ์

เขาเห็นเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งกำลังปรับมุมของพืชผลเพื่อให้เข้ากับการจัดซุ้ม เอสเปอร์ก้าวเข้าไปใกล้และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ

“งานนี้ดูสงบและเรียบร้อยดีนะ แต่ก็เต็มไปด้วยพลังบางอย่าง” เขาชี้ไปที่พืชผลที่ถูกจัดเรียงอย่างประณีต

เพื่อนคนนั้นยิ้มบาง ๆ “ใช่ครับ เอสเปอร์ นี่คือความหมายของเทศกาลถือศีลอด เราไม่ได้อิ่มจากอาหาร แต่เราจะอิ่มจากการเห็นความงามและความอุดมสมบูรณ์”

เอสเปอร์พยักหน้าอย่างเข้าใจ ขณะสายตาของเขากวาดไปยังรูปปั้นเทพีเซเรสที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางฟอรัม เสาหินอ่อนล้อมรอบทำให้เห็นความสง่างามและความหนักแน่นของพิธีกรรมโบราณ

เขาเดินต่อไปยังซุ้มหนึ่ง ซึ่งมีผู้เข้าร่วมงานกำลังแต่งกายตามธีมของเทศกาล ชุดบริสุทธิ์ เรียบง่าย และเกี่ยวข้องกับพืชผล ผู้เข้าร่วมบางคนสวมกระโปรงผ้าฝ้ายสีขาวบาง เบลาส์ลินินผ้าขาว เรียบง่ายแต่สะท้อนถึงความใสบริสุทธิ์ เอสเปอร์ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มคน เขารู้สึกถึงการผสมผสานของประวัติศาสตร์กับชีวิตปัจจุบัน การถือศีลอดไม่ใช่เพียงการอดอาหาร แต่เป็นการเติมเต็มจิตวิญญาณด้วยความอ่อนโยนและความตั้งใจ

นักศึกษาคนนึงเข้ามาทักทายเอสเปอร์ด้วยรอยยิ้ม “เอสเปอร์ เราเห็นว่าคุณแต่งชุดนี้สอดคล้องกับธีมที่สุดครับ”

เอสเปอร์ยิ้มบาง ๆ “ขอบคุณครับ ผมพยายามให้เรียบง่าย แต่ก็สอดคล้องกับธรรมชาติและธีมของงาน”

เขาพยักหน้า “นั่นแหละครับ คำสอนของเซเรส ความเรียบง่ายและความสมบูรณ์แบบในความอ่อนโยน คุณเข้าใจแล้ว”

เอสเปอร์เดินต่อไปยังโซนกลางซุ้ม สนามเล็ก ๆ ถูกจัดให้เป็นพื้นที่ประกวดแต่งกาย เขามองไปรอบ ๆ พบว่านักเรียนคนอื่น ๆ แต่ละคนแต่งชุดสีขาวและสีเอิร์ธโทน มีผ้าคลุมเบา ๆ บางคนถือพืชผลไว้ในมือ บรรยากาศเต็มไปด้วยความสงบและพลังแห่งความคิดสร้างสรรค์

เอสเปอร์ยืนตัวตรงผ้าคลุมไหล่พลิ้วไปตามลมอย่างสง่างาม ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลมองออกไปยังผู้ชม ร่างกายของเขาสะท้อนถึงความสมดุลของความแข็งแกร่งและความอ่อนโยน

สายลมพัดเบา ๆ พัดผ้าคลุมและผมสีเงินของเอสเปอร์ให้พลิ้วไหวอีกครั้ง แสงแดดสาดลงบนผิวของเขา สะท้อนให้เห็นความสง่างามของชุดและการเคลื่อนไหว ทุกย่างก้าวของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจแต่ไม่โอ่อ่าเกินไป

งานดำเนินต่อไป มีผู้เข้าร่วมหลายคนเดินเข้ามา แสดงความคิดสร้างสรรค์ผ่านชุดและพืชผลของตนเอง ขณะสายตาของเขาเฝ้าสังเกตทุกอย่าง 

แบบฟอร์ม

[รูปชุดที่สวมใส่]

ชื่อไอดี/ชื่อคาร์แรคเตอร์ : Esper Spencer

บรรยายชุด :

เขาสวมเชิ้ตผ้าฝ้ายสีงาช้าง ปลดกระดุมสองเม็ดบนเผยให้เห็นลำคอขาวนวล ราวกับไม่ได้ตั้งใจแต่กลับดูมีเสน่ห์ ช่วงแขนเสื้อพับขึ้นถึงข้อศอกอย่างลวก ๆ เผยให้เห็นข้อมือเรียวยาวที่เปื้อนแสงแดดอ่อน ๆ ผ้าคลุมไหล่เนื้อบางสีเดียวกันพาดไว้หลวม ๆ ดูพลิ้วตามลม ด้านล่างเป็นกางเกงผ้าลินินเอวสูงผูกด้วยผ้าผืนยาวแทนเข็มขัด เป็นสีครีมอบอุ่นเข้ากับบรรยากาศ ทุกอย่างดูกลมกลืน เหมือนเขาเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติรอบตัว

อะไรที่ทำให้คุณสวมชุดนี้ : 

เพราะความเบาสบาย เนื้อผ้ารับลมดี เคลื่อนไหวง่าย ไม่หวงเลอะ ชอบความรู้สึกของแสงแดดลอดผ่านแขนเสื้อ และกลิ่นดินที่ติดปลายชายผ้า ความเรียบง่ายที่กลับดูมีชั้นเชิง เหมาะกับ “ลุคคุณชายรวงข้าว”

ผู้เข้าร่วมกิจกรรมทุกคนจะได้รับ: +5 ดีนาเรียส, +2 Point

Martha Kostakis Adopted Daughter of Hera

ฟอรัม, นิวโรม | 04 OCT. 2025 | 09:00 A.M.

          'เล่นใหญ่ไปจริง ๆ ด้วย!'

          มาร์ธา คอสตากิส ทบทวนประโยคนี้วนเวียนในหัวเป็นสิบ ๆ รอบ ตั้งแต่ที่สวมชุดที่เตรียมมาเข้าร่วมงานเทศกาล Ieiunium Cereris ชาวนิวโรมหลายคนมองเธอเป็นตาเดียวถึงความเวอร์วังอลังการของกระโปรงหางปลาฟูฟ่องที่ถอดมาจากผ้าม่านโปร่งใส่ของบ้านเฮร่า คล้ายกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลใจให้เธอประดับชุดเดรสงานพรอมเก่าให้เวอร์วังอลังการยิ่งขึ้น เหมือนดั่งธิดาบุญธรรมของมหารานีเฮร่าต้องไม่น้อยหน้าใครทั้งนั้นในนิวโรม

          นึกตำหนิตนเองอยู่เล็กน้อยเมื่อครึ้มใจอยากเซอร์ไพรส์นาเวียจึงไม่ได้นัดแนะเรื่องชุดกันมาก่อน เพราะชุดที่อีกฝ่ายสวมใส่เป็นชุดกระโปรงสีเอิร์ธโทนที่ดูเรียบง่าย ผ้ากระโปรงสีครีมพิมพ์ลวดลายของดอกมไม้เล็ก ๆ ช่วยให้ดูน่ารักและบริสุทธิ์ ถือตะกร้าสานเล็ก ๆ แทนกระเป๋าประจำตัว แม้ว่าธิดาแห่งดีมิเทอร์จะไม่ได้สวมใส่ชุดสีขาว ทว่าคงคอนเซปคำว่า บริสุทธิ์ เรียบง่าย และเกี่ยวข้องกับพืชผล ทุกประการ

          "มี้ถอดกระโปรงทิ้งไปดีไหมคะ" หญิงสาวหารือกับคนรักที่มาด้วยจากความไม่มั่นใจในชุดที่ใส่

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace]

          "ถ้าหนูว่างั้นมี้ก็จะมั่นใจค่ะ" หญิงสาวพรูหายใจออกมาหนัก ๆ แล้วเที่ยวชมงานโดยพยายามไม่สนใจชุดที่สวมและสายตาที่มองมา

          ทั้งสองเดินชมงานนิทรรศกาลที่จัดแสดงอย่างประณีต แม้ว่างานนี้จะไร้อาหารและเครื่องดื่มเฉกเช่นเทศกาลอื่น ๆ ในนิวโรม แต่แทบทุกบูธล้วนได้กลิ่นหอมของธัญพืชจนชวนให้ท้องหิว

          นี่อาจเป็นบททดสอบของเทพเจ้าที่ไม่ได้มาในรูปแบบของภารกิจคำพยากรณ์...

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace]

          "นาเวียดูนั่นสิ.. มีคนแต่งชุดเมล็ดข้าวมาด้วย" มาร์ธากระซิบให้หญิงคนรักของเธอดูผู้เข้าร่วมงานท่านหนึ่งที่ไม่คุ้นหน้า แต่เมื่อพิจารณาจากความเยาว์วัยอาจจะเป็นเดมิก็อดใหม่ที่เพิ่งเข้ามาที่ค่ายจูปิเตอร์เป็นปีแรก เป็นชุดที่ทั้งชวนให้ขำและน่าเอ็นดู "กลายเป็นว่ามี้เบาไปเลย" เธอหัวเราะเบา ๆ

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace]

          "พี่มาร์ธา พี่นาเวียสวัสดีค่ะ" เสียงเจื้อยแจ้วทักทั้งสองมาจากด้านหลัง เมื่อหันไปก็พบกับลิเลียน่าและอลิเซียที่ตามมาสมทบภายหลัง ทั้งคู่แต่งกายด้วยชุดกระโปรงน่ารัก ประดับประดาด้วยรวงข้าวและดอกไม้ดูสมวัย

          "สวัสดีค่ะ บังเอิญจังได้มาเจอกันในงานด้วย" มาร์ธาตอบกลับ

          "แหม พี่มาร์ธา ฟอรั่มก็แค่นี้ ถ้าเราเดินไม่เจอกันเลยสิแปลก" ก็จริงอย่างที่ลิเลียน่าพูด

          "แล้วเป็นไงบ้างเรา เพิ่งมากันเหรอคะ"

          "ใช่ค่ะพี่ พวกเราเพิ่งมากันเอง ยังไม่ทันได้เดินดูอะไรเลยค่ะ" อลิเซียตอบ สีหน้าของเธอดูดีกว่าเมื่อตอนที่เจอกันครั้งล่าสุดอยู่มาก

          "ถ้างั้นพวกเธอเดินชมงานกันต่อไหม มีซุ้มที่น่าสนใจเยอะเลยแหละค่ะ"

          "นั่นสิ อลิเซีย พวกเราไปดูงานกันเถอะอย่าขัดจังหวะการเดตของพี่ ๆ เขาเลย" ได้ทีลิเลียน่าก็แซวอีกแล้ว มาร์ธาเลยได้แต่ยิ้มกริ่ม

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace]

          "ขอบคุณนะคะพี่นาเวีย พวกหนูจะไปดูให้ได้เลย ถ้างั้นขอตัวก่อนนะคะ"

          เด็ก ๆ จากฮาล์ฟบลัดดูจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษที่ได้เที่ยวงาน ส่วนทั้งสองก็หาที่นั่งพักกันสักหน่อยหลังจากที่เดินกันมาได้พักหนึ่ง กลิ่นหอมของพืชผลอ่อนจางและเสียงของน้ำพุช่วยทำให้บรรยากาศผ่อนคลายช่างเหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจเสียจริง บางทีอาจมีทวยเทพสักองค์ปลอมตัวมาชมงานก็ได้

          "ขออนุญาตนะคะ พวกเรามาจากสถาบันเซเนก้าค่ะ" เด็กผู้หญิงสองคนเดินเข้ามาหามาร์ธาและนาเวียพร้อมกับบอร์ดในมือ เด็กคนแรกผมสั้นเป็นคนเกริ่นพูด

          "พวกเราได้รับงานมาให้สัมภาษณ์ผู้ที่มาเที่ยวชมในงานน่ะค่ะ รบกวดขอฟี้ดแบคจากพวกพี่ได้หรือเปล่าคะ" คนที่สองผมยาวทำหน้าที่อธิบาย

          "ได้สิจ๊ะ โอเคเนอะนาเวีย"

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace]

          "ขอบคุณค่ะ" เด็กทั้งสองค้อมศีรษะให้ก่อนจะเริ่มสัมภาษณ์สองสาว "พวกพี่เป็นชาวนิวโรมหรือเปล่าคะ" ที่ต้องถามแบบนี้เพราะวันงานเทศกาลมักจะมีแขกจากด้านนอกมาเรื่อย

          "เปล่าจ้ะ พี่มาจากค่ายฮาล์ฟบลัดน่ะ แต่ก็เคยเป็นนักศึกษานิวโรมนะ" มาร์ธาตอบ

          "แบบนี้นี่เองค่ะ.." เด็ก ๆ รีบจดข้อมูล ก่อนจะเงยหน้าไปทางนาเวีย "พี่ก็เหมือนกันหรือเปล่าคะ"

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace]

          "โอ้ พี่เรียนสาขาวิทยาศาสตร์เหรอคะ หนูก็อยากเรียนสาขานั้นเหมือนกัน ที่นั่นเป็นยังไงบ้างคะพี่" เด็กผมสั้นเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้น จนถูกเพื่อนปราม "ซินดี้เธออย่านอกเรื่องสิ!"

          "แหะ ๆ โทษที งั้นมาคำถามต่อไปเลยดีกว่าค่ะ เที่ยวงานในครั้งนี้รู้สึกยังไงบ้างคะ"

          "ดีนะคะ พี่ชอบซุ่มนิทรรศกาลที่ให้ได้ลงมือทำเวิร์คช็อปมาก ๆ เลย แค่ฟังหรือดูอาจไม่เข้าใจ แต่พอได้ลงมือทำ ๆ ให้เราได้รับความรู้เพิ่มขึ้นมากเลยค่ะ"

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace]

          "แล้วก็คำถามสุดท้ายค่ะ" คราวนี้เด็กผมยาวถามบ้าง "หนูอยากทราบคอนเซปชุดที่พี่ใส่ในวันนี้ค่ะ แบบว่าสวยมาก ๆ เลย"

          "ชุดนี้เหรอ?" มาร์ธามองลงมาที่ชุดของตัวเอง เธอใส่จนเริ่มชินกับสายตาและไม่รู้สึกประหม่าหรือเขินอาย "พี่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะ เริ่มแรกจากการเปิดตู้เสื้อผ้า เจอชุดแซกเก่าที่คิดว่าน่าจะใช้ได้ จากนั้นพี่ก็ตัดเย็บเพิ่มนิดหน่อยจากวัตถุดิบที่มีที่บ้านน่ะค่ะ แต่อาจจะหนักมือไปหน่อยเลยออกมาเป็นแบบนี้" หญิงสาวหัวเราะ "ขอบคุณนะคะที่ชมว่าพี่สวย"

          "โห ชุดนี้มาจากนิวยอร์กเลยเหรอคะ หนูคิดว่ามาจากบูธเช่าชุดเสียอีก" เด็กเซเนก้าตาวาว เพราะว่ามันค่อนข้างจะอลังการงานสร้างกว่าชาวบ้านอยู่พอควร

          "ใช่ค่ะ พี่รู้สึกว่าทำชุดเองน่าจะสนุกดีน่ะค่ะ"

          "แล้วพี่ล่ะคะ" เด็กเซเนก้าหันมาหาทางนาเวีย

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace]

          "ชุดของพี่น่ารักเหมาะสมกับงานมากเลยค่ะ พวกหนูได้ข้อมูลครบแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณพวกพี่ทั้งสองมากค่ะขอให้ชนะรางวัลนะคะ!"

          เมื่อได้ข้อมูลที่จะส่งงานครบแล้วเด็กนักเรียนทั้งสองก็ค้อมหัวให้หญิงทั้งสองใหญ่ จากนั้นก็ขอตัวไปสัมภาษณ์ผู้ร่วมงานคนอื่นต่อ

          "ขอบคุณเช่นกันค่ะ ขอให้โชคดีกับการเรียนนะ" มาร์ธาโบกมือบ๊ายบาย

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace]

          ทั้งสองนั่งชมธรรมชาติอยู่ใกล้น้ำพุอีกครู่ใหญ่ ก่อนค่อยไปสักการะวิหารเทพีเซเรสในช่วงบ่าย...

【 แบบฟอร์มกิจกรรม "ผืนนาและผ้าคลุม" 】

ห้องเสื้อเฮร่าส่งเข้าประกวด

ชื่อคาร์แรคเตอร์:
มาร์ธา คอสตากิส
(ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล สิงร่าง)

บรรยายชุด:
ชุดเดรสสั้นสีขาวลวดลายรวงข้าวสีทอง ประดับด้วยมุกและเพชรที่มีความวิบวับ ด้านหลังประดับด้วยผ้าโปรงเป็นหางปลาหากมองจากด้านหลังจะเห็นว่าเป็นเดรสยาว ให้ความรู้สึกทั้งดูเรียบง่าย (?) และหรูหราในคราวเดียวกัน บนศีรษะสวมมงกุฎที่ทำจากรวงข้าวสีทองเพิ่มออร่าความสง่างามของธิดาบุญธรรมพระแม่เฮร่า ราชินีแห่งโอลิมปัส แต่ยังเป็นพืชผลที่เกี่ยวข้องกับเทพีเซเรส เทพีแห่งพืชพันธุ์และความอุดมสมบูรณ์ และเพื่อเชิดชูเทพีเฮร่าจึงจัดช่อดอกลิลลี่เล็ก ๆ สัญลักษณ์ของพระนางประดับที่ข้อมือให้รู้ว่าเป็นลูกแม่เฮร่า

อะไรที่ทำให้คุณสวมชุดนี้: 
ชุดนี้เกิดมาจากการนำชุดแซกงานพรอมเก่ามาดัดแปลงกับผ้าโปร่ง ประดับด้วยรวงข้าวเล็ก ๆ ให้เข้ากับงานเทศกาลของเทพีเซเรส เป็นชุดทำมือที่ประดิษฐ์ด้วยตนเอง อาจจะมันมือไปเสียหน่อยจนดูหลุดคอนเซปความเรียบง่ายไป (ความจริงคือ Gemini ไม่ยอมตัดผ้าข้างหลังออกให้...)

DEAN Version

บรรยายชุด:
เสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดา เข้าคอนเซป "ความบริสุทธิ์"
กางเกงขาสั้นสีดำที่ใส่อยู่บ้าน เข้าคอนเซป "ความเรียบง่าย"
โกโก้ปั่นในแก้วที่ถือ คืออดีตเมล็ดพืชพรรณที่ผ่านการแปรรูป
เข้าคอนเซป "เกี่ยวข้องกับพืชผล"

"อะไรนะนี่คือเทศกาลถือศีลอด?
มันคือพร็อพ ไม่ได้กิน (ในงาน) สักหน่อย"

อะไรที่ทำให้คุณสวมชุดนี้:
ผมเลือกตามคอนเซปของงานครับ ติ๊กถูก 3 ข้อเลย

เข้าร่วมกิจกรรม: Fields & Veils: A Ceres Fast ผืนนาและผ้าคลุม
รางวัลเข้าร่วม: +5 ดีนาเรียส, +2 Point

— gitano;