COLLOSEUM ⋘ โคลอสเซียม ⋙

COLLOSEUM

⋘ โคลอสเซียม ⋙

⋘ คลิกที่ภาพเพื่อเยี่ยมชมด้านใน ⋙

โคลอสเซียมแห่งกรุงโรมใหม่ ตระหง่าน สง่างาม ดุจอัญมณีแห่งอดีตกาล อาคารทรงกลมสูงห้าชั้น ก่อด้วยหินอ่อนสีขาวสะอาด สะท้อนแสงแดดยามเช้าเป็นประกายระยิบระยับ ตั้งตระหง่านอยู่เคียงข้างเซอร์คัสแม็กซิมัส สนามแข่งรถม้าอันเลื่องชื่อในอดีต โคลอสเซียมแห่งนี้เป็นสนามประลองที่ยิ่งใหญ่ ที่ซึ่งเหล่าเทพเจ้าและวีรบุรุษแห่งโรมันเคยลงมาประลองฝีมือต่อสู้กับอสุรกาย และสัตว์ร้ายนานาชนิด เสียงโห่ร้องของผู้ชมนับหมื่น เสียงอาวุธกระทบกันดังกึกก้อง และกลิ่นคาวเลือดที่อบอวลไปทั่วสนาม ยังคงหลงเหลือเป็นตำนานเล่าขานมาจนถึงทุกวันนี้

แม้ในปัจจุบัน โคลอสเซียมจะไม่ได้ใช้เป็นสนามประลองอีกต่อไป แต่ก็ยังคงเป็นสถานที่สำคัญของกรุงโรมใหม่ ใช้ในการจัดพิธีสำคัญต่าง ๆ เช่น พิธีสาบานตนของทหาร หรือพิธีเฉลิมฉลองชัยชนะ และที่น่าสนใจคือ โคลอสเซียมยังเป็นสถานที่ลงโทษของชาวโรมันอีกด้วย! ผู้ที่ทำผิดร้ายแรงจะถูกส่งมาทำความสะอาดคอกวัวในโคลอสเซียม เป็นเวลาหลายวัน เพื่อเป็นการลงโทษ และสั่งสอนให้กลับตัวเป็นคนดี แต่บางครั้งก็มีบ้างที่ใช้ในการแข่งขันประลอง

ชื่อ: มาร์คัส ควินทิเลียนัส

อดีตชาติ: นายพลแห่งกองทัพออคเตเวียน 

เสียชีวิตในสงครามพิชิตคลีโอพัตราแห่งอียิปต์ จมน้ำตาย

บุคลิก: (คลิกปุ่มสีฟ้าเพื่อดูเพิ่มเติม)

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

มาร์คัสเป็นลาร์ที่เย็นชาและไม่แสดงอารมณ์ เขาไม่ค่อยพูดคุยกับใคร และมักจะแสดงออกถึงความไม่พอใจของเขาผ่านทางการกระทำมากกว่าคำพูด ในฐานะครูฝึก มาร์คัสจะเข้มงวดและเรียกร้องสูง  เขาคาดหวังให้ลูกศิษย์ของเขาทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดและไม่ยอมรับความผิดพลาด แต่เขาก็เป็นคนยุติธรรมและไม่ลำเอียง จะปฏิบัติต่อลูกศิษย์ของเขาอย่างเท่าเทียมกัน ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใครมาจากไหน ด้วยความเป็นนักรบที่เก่งกาจและมีประสบการณ์มากมาย เขาสามารถสอนลูกศิษย์ของเขาได้ทุกอย่างเกี่ยวกับการต่อสู้และการเอาชีวิตรอด และด้วยความจงรักภักดีต่อกรุงโรมและผู้คนของเขา เขาจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องกรุงโรมใหม่จากภัยอันตรายในฐานะจิตวิญญาณแห่งโรม (ลาร์)

ประวัติลาร์: (คลิกปุ่มสีฟ้าเพื่อดูเพิ่มเติม)

Spoiler: คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

มาร์คัส ลาร์เรสเคยเป็นทหารโรมันผู้กล้าหาญ เขาได้สละชีวิตของเขาในการต่อสู้เพื่อปกป้องกรุงโรม หลังจากที่เขาตาย เขาได้กลายเป็นลาร์ วิญญาณที่คอยเฝ้ามองกรุงโรม

ลาร์เรสรู้สึกเศร้าใจที่เห็นกรุงโรมกำลังล่มสลาย เขาเชื่อว่าชาวโรมันได้สูญเสียความกล้าหาญและความเป็นนักสู้ไปแล้ว เขาจึงตัดสินใจที่จะฝึกฝนวีรบุรุษรุ่นใหม่ เพื่อให้พวกเขาสามารถปกป้องกรุงโรมได้

ลาร์เรสเป็นครูฝึกที่เข้มงวดและเรียกร้องสูง แต่เขาก็เป็นครูที่ยอดเยี่ยม เขาสอนลูกศิษย์ของเขาให้กลายเป็นนักรบที่แข็งแกร่งและกล้าหาญ พวกเขาเรียนรู้ที่จะต่อสู้เพื่อกรุงโรมและปกป้องผู้คนของพวกเขา

ลาร์เรสเป็นวีรบุรุษที่แท้จริง เขาได้สละชีวิตของเขาเพื่อปกป้องกรุงโรม และเขาจะยังคงสู้เพื่อกรุงโรมต่อไป แม้ว่าเขาจะอยู่ในรูปแบบของวิญญาณก็ตาม

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเย็น เวลา 17.00 - 18.00 น. ณ โคลอสเซียม กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์ (ฝึกซ้อมที่โคลอสเซียม) (พบ ยาสมิน อาเดน) 

แสงแดดส่องต้องผิวหินอ่อนสีขาวของโคลอสเซียมจำลองในกรุงโรมใหม่ จนเกิดเป็นประกายเจิดจ้าราวกับเปลวเพลิงแห่งเกียรติยศ โครงสร้างทรงกลมสูงตระหง่าน เสียงโลหะกระทบกันดังเป็นจังหวะจากผู้ฝึกฝนที่อยู่ทั่วสนาม และเสียงโห่ร้องของเหล่าเดมิก็อดที่กำลังปลุกเร้ากำลังใจให้แก่กันและกัน ทำให้ที่นี่อบอวลไปด้วยพลังและชีวิตชีวา

โมนีก้าในชุดฝึกที่สะอาดเรียบร้อย กำลังจับกลาดิอุสแน่นในมือ เธอฝึกฟาด ฟัน และแทงใส่หุ่นฟางที่ตั้งเรียงรายอยู่กลางลาน ดวงตาเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่น แม้เธอจะบ่นอยู่ในใจว่าการฝึกหนักพวกนี้มันโคตรเหนื่อย แต่ก็ยังคงฝืนยิ้มออกมาเมื่อเห็นใบหญ้าปลิวไปตามแรงลม เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ไหลลงข้างแก้ม แต่เธอก็ยังคงแกว่งดาบต่อไป ขณะที่เธอกำลังพักหายใจ ลอบเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก พลันรู้สึกถึงสายตาคมกริบที่จับจ้องมาจากด้านบนของสนาม เมื่อเธอหันไปก็พบหญิงสาวรูปร่างสง่าในชุดเกราะเบา ยืนสงบนิ่งอยู่ตรงระเบียงหิน ยาสมิน อาเดน แม่ทัพแห่งกองพันที่สิบสอง ผู้ทรงอำนาจแห่งค่ายจูปิเตอร์

ยาสมินยืนกอดอก มองผู้ฝึกทั้งหมดด้วยแววตาที่เคร่งครัด แต่พอเจอสายตาของโมนีก้า เธอก็เลิกคิ้วเล็กน้อย รอยยิ้มมุมปากแผ่วเบาผุดขึ้นคล้ายกับการยอมรับความตั้งใจของน้องใหม่ที่ไม่ยอมแพ้ โมนีก้าใจเต้นแรง รู้สึกเหมือนแรงกดดันถูกปลดปล่อยออกเป็นประกายไฟในอก เธอจึงยิ้มกว้าง ยกมือเล็กน้อยเป็นการทักทาย

ยาสมินไม่ได้พูดอะไรในทันที เพียงแต่พยักหน้าเล็กน้อยให้เป็นสัญญาณตอบรับ ก่อนหันไปสนใจภาพรวมของการฝึกต่อ แต่สำหรับโมนีก้า เพียงเท่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เธอรู้สึกว่าการฝึกอันหนักหน่วงในวันนี้ไม่ได้สูญเปล่า หญิงสาวสูดลมหายใจลึกอีกครั้งกำกลาดิอุสในมือแน่น แล้วก้าวกลับไปที่สนามฝึก พร้อมใจที่ฮึกเหิมกว่าเดิมราวกับมีไฟใหม่ถูกจุดขึ้นมาในวิญญาณของเธอ

โมนีก้านั่งพิงกำแพงหินเย็นข้างสนาม หอบหายใจเบา ๆ หลังการฝึกอันยาวนาน มือยังคงกำด้ามกลาดิอุสวางพาดอยู่บนตัก เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังเข้ามาใกล้พร้อมเงาร่างสูงสง่า และเมื่อเงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นยาสมิน อาเดน พรินซิเปียสาวเดินตรงมาหาโมนีก้าทีนั่งอยู่ "เมื่อวานที่อุโมงค์คัลลีคอตต์…ฉันได้ยินว่ามีการโจมตีจริงหรือ?" เสียงทุ้มชัดเจนของยาสมินดังขึ้น เธอยืนกอดอก สีหน้าสงบแต่แฝงไปด้วยความสนใจ

โมนีก้าพยักหน้าช้า ๆ ระบายยิ้มเจื่อนแล้วตอบ "ใช่ค่ะ ตอนนั้นฉันเข้าเวรอยู่พอดี โทรลล์มันคลั่งแล้ววิ่งเข้ามาจะเล่นงาน ฉันเลยต้องสู้เอง โชคดีที่ยังเอาตัวรอดมาได้" เส้นผมสีม่วงครามของเธอสะบัดเล็กน้อยดวงตาฉายแววเหนื่อยล้า แต่ก็ยังคงมีประกายแห่งความดื้อดึงไม่ยอมแพ้

ยาสมินมองเธอเงียบ ๆ สักครู่ ราวกับประเมินจากสายตา ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่จริงใจ "สำหรับน้องใหม่ เธอทำได้ไม่เลวเลย การเผชิญหน้ากับโทรลล์คนเดียวไม่ใช่เรื่องง่าย"

โมนีก้าหัวเราะเบา ๆ พลางยักไหล่ "ก็เพราะมันไม่มีใครอยู่ตรงนั้นค่ะ จะวิ่งหนีไปก็คงโดนไล่แน่ ๆ เลยเลือกสู้ให้มันจบไปดีกว่า ถึงจะเหนื่อยก็เถอะ" คำตอบนั้นทำให้ยาสมินเลิกคิ้วเล็กน้อย สายตาที่เคยแข็งกร้าวดูอ่อนลงราวกับมีแววภาคภูมิใจแวบผ่าน "นั่นแหละคือหัวใจของนักรบโรมัน ความเด็ดเดี่ยวที่จะไม่หันหลังให้ศัตรู"

โมนีก้าอมยิ้มเล็ก ๆ แล้วถามกลับ "แม่ทัพเองก็เคยสู้พวกนี้มาก่อนใช่ไหมคะ? คงจะไม่ใช่ครั้งเดียวแน่ ๆ" ยาสมินหัวเราะเบา เสียงทุ้มต่ำสะท้อนในอัฒจันทร์หิน "มากกว่าที่เธอคิด แต่ทุกครั้งที่ผ่านมันมาได้ มันทำให้ฉันรู้ว่าพวกเราต้องเข้มแข็งกว่าความกลัวเสมอ"

โมนีก้ามองแม่ทัพตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ ความเหนื่อยเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยแรงบันดาลใจ เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงใจ "ถ้างั้นฉันก็จะพยายามเข้มแข็งให้ได้เหมือนท่านแม่ทัพค่ะ" ยาสมินสบตากับเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย "ฉันจะรอดู" เสียงของเธอหนักแน่นและมั่นคง ก่อนจะหันไปมองสนามฝึกอีกครั้ง ทิ้งให้โมนีก้ารู้สึกเหมือนหัวใจถูกจุดประกายให้เต้นแรงขึ้นแบบแปลก ๆ 

รางวัล: +15 EXP / +20 ความกล้า

[NPC-14] ยาสมิน อาเดน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

The Brumalia Commencement: The Brumae Ritual

Lux in frigore, vinum in corde.

(When the cold surrounds us, may the light and warmth of friendship never fade.)

          เสียงกระซิมกระซาบของผู้คนหลายร้อยชีวิตดังเคล้ากับเสียงดนตรีบรรเลงอันงว่างามจากพิณและฟลุตของเหล่าบุตรเทพแห่งเสียงดนตรี บรรยากาศภายในโคลอสเซียมที่ยิ่งใหญ่ของนิวโรมถูกเปลี่ยนให้เป็นการเปิดงานกลางแจ้งขนาดมหึมา แสงสุดท้ายของวันที่ค่อย ๆ จางหายไปแทนที่ด้วยความอบอุ่นของแสงไฟนับร้อย ๆ ดวง 

          กำแพงหินโบราณของโคลอสเซียมที่ทำให้เหมือนจริงถูกประดับประดาด้วยนพืชพรรณเขียวชอุ่มของเทศกาลบลูมาเรีย เถาไอวี่สีเข้มพันเกี่ยวกับพวงมาลัยฮอลลี้และผลเบอร์รี่สีแดงสดใส ผืนผ้ายาวสีม่วงไวน์และเขียวน้ำทะเลพาดผ่านซุ้มประตูตามชุดสีของเทศกาลอย่างงดงาม แต่สิ่งที่อบอุ่นหัวใจที่สุดคือแสงสีทองสลัว ๆ จากคบเพลิงและตะเกียงที่วางเรียงรายทำให้เกิดเงาทอดยาวลงบนพื้นหินแห่งนี้ สร้างความรู้สึกที่่แสนโรแมนติกที่ตัดกับความมืดมิดของท้องฟ้ายามค่ำคืน เหล่าเดมิกอดจากค่ายฮาล์ฟบลัด ค่ายจูปิเตอร์ ค่ายอื่น ๆ และพลเมืองแห่งนิวโรมต่างมารวมตัวกันแน่นขนัด ต่างก็อยู่ในชุดที่ดูดีและอบอุ่นสำหรับต้อนรับฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง กลิ่นไวน์แดงที่เพิ่งรินผสมกับกลิ่นหอมของลูกสนและเครื่องเทศลอยวนไปทั่วลานและมีการแจกจ่ายของกินเล็ก ๆ น้อย ๆ รวมถึงซุ้มต่าง ๆ ที่โฆษณากิจกรรมของตนเอง บางส่วนก็มีการค้าขายของเปิดงานเทศกาลให้กับเหล่านักท่องเที่ยว

            ณ แท่นพิธีที่ตั้งอยู่ตรงกลางของลานมีร่างของสตรีคนหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางแสงสปอตไลต์ที่ส่องลงมา เธอคือเซนจูเรี่ยนกองร้อยที่ 2 ของกองพันที่ 12 ฟุลมินาต้า และเป็นตัวแทนจากสภาเซเนทที่ได้รับเกียรติให้มากล่าวเปิดงานในค่ำคืนนี้ ผมสีน้ำตาลเข้มของเธอมีไฮไลท์สีฟ้าอิเล็กทริกที่สะท้อนกับแสงไฟเป็นประกาย ดวงตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ของเธอกวาดมองฝูงชนจำนวนมหาศาลตรงหน้า ขณะที่กลิ่นไลแลคและเบอร์รี่หวาน ๆ ติดผิวของเธอกำลังสั่นไหวเล็กน้อยด้วยความประหม่า 

           “สะ...สวัสดีค่ะ พลเมืองนิวโรมและเหล่าสหายเดมิกอตจากค่ายฮาล์ฟบลัดทุกคน โมนีก้า... โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่พิธีเปิดเทศกาลฤดูหนาวครั้งยิ่งใหญ่ประจำปี The Brumalia Commencement: The Brumae Ritual ค่ะ” เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มอย่างพยายามเพื่อซ่อนความประหม่า กลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก และเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสุภาพแต่สั่นเครือเล็กน้อย 

           “การจัดงานครั้งนี้ พวกเราทราบดีค่ะว่าฤดูหนาวนั้นทั้งมืดมิดและหนาวเย็นที่สุด…” เธอผายมือออกไปด้านข้างอย่างสง่างาม “เทศกาล The Grand Brumalia ของนิวโรมจึงมีวัตถุประสงค์หลักเพื่อต่อสู้กับความสิ้นหวังในฤดูหนาวค่ะ เราจะใช้แสงไฟและความสนุกนี้ เพิ่มขวัญและกำลังใจให้กับเดมิกอตทุกคนที่ต้องเผชิญกับภารกิจอันยากลำบาก” 

            “และแน่นอนค่ะ การรวมเป็นหนึ่งเป็นสิ่งสำคัญ การสังสรรค์ การดื่มอวยพร และการแลกของขวัญ จะส่งเสริมความสามัคคีระหว่างกองร้อยต่าง ๆ และสหายจากค่ายฮาล์ฟบลัด เพื่อให้เรารู้สึกเชื่อมโยงกับมรดกและธรรมเนียมโรมันของเรา ตลอดหลายสัปดาห์นี้ เรามีทั้งกิจกรรมหลากหลายให้ทุกท่านได้เลือกสรรและเข้าร่วม” โมนีก้าเงยหน้าขึ้นมองกลุ่มดาวที่เริ่มส่องสว่างเหนือโคลอสเซียม รอยยิ้มร่าเริงของเธอกลับมาเต็มที่อย่างที่เธอเป็น ก่อนที่เธอจะเปล่งเสียงที่ดังและชัดเจนที่สุดออกมา 

            “ขอให้ทุกท่านสนุกกับเทศกาล Brumalia 2025 นะคะ! และขอให้ทุกท่านมีชีวิตยืนยาวหลายปี Vives annos!” 

            “และ ณ บัดนี้! ในนามของสภาเซเนทแห่งนิวโรม โมนีก้าขอ... ประกาศเปิดงานเทศกาล The Grand Brumalia อย่างเป็นทางการค่ะ!” 

            เธอประสานมือพร้อมกับโค้งตัวลงอย่างสุภาพตามธรรมเนียม โมนีก้าถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเงียบ ๆ ‘รอดแล้วโว้ย!!’ นั้นคือความคิดของเธอ ก่อนจะเริ่มก้าวเท้าถอยหลังเพื่อลงจากเวที แต่ทว่า... ด้วยความประหม่าที่สะสมมาตลอดการกล่าวเปิดงาน ก้าวแรกที่ถอยหลังนั้น โมนีก้าก็ทำขาตัวเองพันกันอย่างงุ่มง่าม เสียการทรงตัวและล้มลงไปบนพื้นเวทีอย่างไม่เป็นท่า… ‘โอ้ยตาย หวังว่าจะไม่มีใครเห็นนะ!’ 

            งานเลี้ยงได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการแล้ว… ขอให้โชคดีมีชัย

 

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วมงานเปิด : +10 EXP (หาก Lv Max รับ หินแห่งปัญญา 1 ก้อน) และ +50 พลังน้ำใจ

Vives annos [ลิงค์กิจกรรมหลัก]

Xolotl HONOR

วันที่ 24 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

เวลาเย็น เวลา 17.00 น. เป็นต้นไป ณ โคลอสเซียม (เข้าร่วม The Brumalia Commencement: The Brumae Ritual)

◀️┃▶️

แสงไฟอบอุ่นของคบเพลิงที่ส่องสะท้อนบนกำแพงหินโบราณเป็นประกายระยิบระยับราวกับละอองหิมะในคืนฤดูหนาว ทำให้คีอาร์รู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในโลกอีกใบที่ไม่ใช่ค่ายจูปิเตอร์ ไม่ใช่ค่ายฮาล์ฟบลัด แต่เป็นดินแดนของเทศกาล ประเพณี และความศักดิ์สิทธิ์ที่มนุษย์ธรรมดาไม่มีวันสัมผัสได้ เธอเดินเข้าไปในโคลอสเซียมอย่างสงบงาม เส้นผมสีน้ำตาลประกายทองแดงที่ถูกรวบขึ้นอย่างเรียบร้อยสะท้อนแสงไฟเป็นเส้นบาง ๆ ดวงตาเทาอมเขียวทอดมองฝูงชนด้วยท่าทางเรียบร้อย นุ่มนวลและใสซื่อ… แต่ด้านในกลับนิ่งเย็นจนแทบจะกลายเป็นน้ำแข็ง

คีอาร์สูดลมหายใจลึก ๆ ใช้สัมผัสแห่งสายลม ปล่อยสติบางส่วนให้ไหลไปตามกระแสอากาศที่วนเวียนเหนือหัวผู้คนหลายพันชีวิต เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้ว ทุกอย่างถูกแยกออกเป็นข้อมูลที่จัดระเบียบอย่างชัดเจนในจิตใจของคีอาร์ เธอไม่ได้สนใจงานเปิดงาน เธอสนใจสังเกตคน รูปแบบพฤติกรรม สัดส่วนการเคลื่อนไหว และระดับความตื่นเต้นของฝูงชนที่มีต่อสถานที่แห่งนี้มากกว่า และแม้ภายนอกเธอจะดูเหมือนเพียงเด็กสาวนุ่มนิ่ม ปากนิดจมูกหน่อยที่กำลังชมงานเทศกาลอย่างไร้เดียงสา แต่ภายในกลับกำลังประมวลผลทุกอย่างด้วยตรรกะที่แสนจะเย็นชา

จนกระทั่งเสียงประกาศเริ่มขึ้น

คีอาร์ยืนฟังอย่างเงียบ ๆ เมื่อหญิงสาวบนเวที โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ก้าวขึ้นมาและกล่าวเปิดงานด้วยน้ำเสียงที่ทั้งมั่นใจและสั่นไหวปนกันไป เธอเห็นทุกจังหวะที่ปลายเสียงของเซนจูเรี่ยนคนนั้นสะดุด ทุกครั้งที่หายใจลึก ๆ อย่างประหม่า เธอเห็นการสั่นไหวแผ่วเบาของไฮไลต์สีฟ้าที่ปลายผมหญิงสาวนั้นเมื่อแสงไฟสะท้อน

มนุษย์ที่มีตำแหน่งสูงแต่ยังควบคุมความเครียดไม่ได้… น่าสมเพชพอสมควร คีอาร์คิดในใจเสียงเรียบ

ทว่าเมื่อโมนีก้ากล่าวจบ พยายามถอยหลังลงจากเวทีอย่างสง่างาม แล้วล้มคว่ำหน้าต่อหน้าฝูงชนทั้งโคลอสเซียม คีอาร์กลับกระพริบตาช้า ๆ หนึ่งครั้ง ไม่ใช่เพราะตกใจแต่เพราะเธอกำลังวิเคราะห์เหตุการณ์ว่าเป็นอุบัติเหตุจริงหรือกลยุทธ์เพิ่มความเอ็นดูแบบไม่ตั้งใจ ภายนอกคีอาร์ทำเพียงยกมือปิดปากเล็กน้อยเหมือนเด็กสาวตัวเล็กที่พยายามเก็บเสียงหัวเราะเพราะกลัวเสียมารยาท ดวงตากลมโตเบิกขึ้นเล็กน้อยอย่างตกใจนิด ๆ ตามบทบาทที่เธอสร้างไว้ให้ทุกคนเห็น

แต่ภายในนั้น… เธอถอนหายใจเบื่อ ๆ

ถ้าล้มในจังหวะนั้นจริง ๆ แสดงว่าระบบประสาทส่วนควบคุมขาตอบสนองแย่กว่าที่คิด
คีอาร์หลุบตามองภาพตรงหน้า ผู้คนจำนวนมากส่งเสียงซุบซิบ บางส่วนหัวเราะ บางส่วนเอ็นดู บางส่วนรู้สึกเหมือนเห็นน้องสาวทำเรื่องโก๊ะ ๆ แต่กับคีอาร์… เธอเห็นเพียงข้อมูล

เธอค่อย ๆ เดินเข้าไปในลานงานช้า ๆ ตามกระแสคน ร่างสง่างามในเสื้อสีเข้มและโค้ดสไตล์ Dark Academia กลืนหายไปในฝูงชน เธอก้มหน้าเล็กน้อย ทำทีเหมือนกำลังเขินอายเพราะเห็นเหตุการณ์ตลก ๆ จากบนเวที แต่จริงแล้วเธอกำลังไล่สแกนพลังงานเวทมนตร์ที่กระจายอยู่ในลาน พลังของแบ็กคัสที่อบอุ่นเหมือนควันไฟ พลังของเซเรสที่ลอยวนเหมือนกลิ่นดินหลังฝน และพลังปะปนของเหล่าเดมิก็อดที่เบาบางเหมือนประกายลมในฤดูหนาว

ไม่นานเสียงประกาศสุดท้ายดังขึ้น เสียงผู้คนก็โห่ร้องด้วยความดีใจ งานเลี้ยงในตอนนี้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการ

คีอาร์ก้าวเท้าช้า ๆ ไปยังโซนแสดงกิจกรรม แล้วมุมปากเธอก็ยกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มที่แทบไม่มีใครมองออกว่าเป็นรอยยิ้มจริงหรือเพียงการจัดรูปหน้าเพื่อให้คนอื่นรู้สึกสบายใจ “เทศกาลฤดูหนาวที่มนุษย์ภาคภูมิใจงั้นหรือ…” เธอพึมพำเบา ๆ อย่างเด็กเรียบร้อยที่กำลังพูดกับตัวเอง

ดี… จะได้ศึกษาทุกคนได้ใกล้ขึ้นอีกหน่อย

คีอาร์เดินลึกเข้าไปในฝูงชนอย่างเงียบงาม ดวงตาเย็นเฉียบซ่อนอยู่หลังท่าทีหวานนุ่มนวล เพราะงานเพิ่งเริ่มต้นขึ้น…

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วมงานเปิด : +10 EXP (หาก Lv Max รับ หินแห่งปัญญา 1 ก้อน) และ +50 พลังน้ำใจ

Moneka HONOR

วันที่ 24 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ช่วงเย็น เวลา 17.00 น. เป็นต้นไป ณ โคลอสเซียม (เข้าร่วม The Brumalia Commencement: The Brumae Ritual)

แสงไฟสีทองจากคบเพลิงยังเต้นระยิบระยับอยู่ริมเวทีราวกับไม่มีวันหมดแรง สวนทางกับหัวใจของโมนีก้าที่เต้นแรงจนแทบโผล่ออกมานอกอกหลังจากการล้มกลางพิธีที่เธออยากจะลบทิ้งออกจากประวัติศาสตร์ส่วนตัวอย่างเร่งด่วนที่สุด หากเป็นไปได้คงอยากให้ท่านทวดเจนัสเปิดประตูเวลาให้เธอย้อนกลับไปสามวินาทีก่อนหน้ามิให้เธอสะดุดอะไรอีกเลย โมนีก้าค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้น มือหนึ่งปัดฝุ่น อีกมือกดหน้าอกตัวเองราวกับจะบอกให้หัวใจหยุดเต้นแรงเสียที แต่แล้วเสียงทุ้มคุ้นหูที่แค่ฟังก็รู้ว่าต้องกวนแน่ ๆ ก็ดังขึ้นข้างหลัง

“คุณนี่… ทำลายความยิ่งใหญ่ทั้งหมดด้วยการลงไปกอดพื้นอย่างโรแมนติกเลยนะ มิวส์ของผม” โมนีก้าชะงัก เงยหน้าขึ้นแทบจะทันที ดวงตาสีเทาเงินทอประกายสะท้อนกับแสงสลัว และเมื่อเห็นว่าเป็นเขา ความอับอายทั้งหมดก็พุ่งขึ้นมาใหม่เป็นเท่าตัว “เลสเตอร์!” เธอร้องเสียงแผ่วแต่รวดเร็ว “นาย… เห็นหมดเลยเหรอ?”

เขายืนพิงเสากำแพงหินอย่างสบายใจ เสื้อเชิ้ตสีครีมเข้ากับผมสีเข้มเป็นประกายสะท้อนแสงไฟ เขายักคิ้วด้วยรอยยิ้มครึ่งหนึ่งที่น่าหมั่นไส้และน่าตีหัวด้วยหมวกพิธีไปพร้อมกัน “ตั้งแต่คำว่า ‘Vives annos!’ อันสง่างามของคุณเลยล่ะ”

พอได้ยินแบบนั้นโมนีก้าอยากมุดดินหนีตรงนั้นแบบจริงจัง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้โต้ตอบ เลสเตอร์ก็เดินเข้ามา มือของเขายื่นมาตรงหน้าเหมือนจะช่วยพยุง… แต่แล้วเขากลับเลื่อนมาจับเอวเธอแทน มือใหญ่นั้นจับแน่นอย่างจงใจ ความร้อนจากมือเขาสวนทางกับอากาศเย็นของค่ำคืนจนทำเอาเธอแทบลืมหายใจ “ลุกขึ้นเองก็ได้สินะ…” เขาว่าพร้อมรอยยิ้มมุมปาก “แต่ผมชอบให้คุณอยู่ตรงนี้มากกว่า”

ยังไม่ทันตั้งตัว เขาก็รวบเธอขึ้นจากพื้นอย่างง่ายดายและดึงเข้าหาตัวจนหลังของเธอกระแทกเบา ๆ กับกำแพงหินเย็นเฉียบ กลิ่นไซเปรสอ่อน ๆ ผสมกลิ่นอุ่นของแสงอาทิตย์จากร่างเขาเข้ากับกลิ่นไลแลคของเธออย่างลงตัวจนโมนีก้ารู้สึกเหมือนถูกล้อมด้วยความอบอุ่นที่คุ้นเคย เลสเตอร์โน้มหน้าเข้าใกล้ ดวงตาสีฟ้าเข้มเปล่งราวกับมีแสงซุกอยู่ในนั้น

“สิบหกวันแล้วนะ โมนีก้า” เสียงเขาเปลี่ยนเป็นทุ้มต่ำ นิ่ง และเจือความคิดถึงจนแทงใจ “ผมให้เวลาคุณทำงานเต็มที่ ผมยอมทนอยู่บนโอลิมปัสโดยไม่มีคุณ… แต่ตอนนี้ถึงเวลาของผมแล้ว” ลมหายใจของเขาแตะริมฝีปากโมนีก้าอย่างอันตรายจนเธอหน้าแดงวูบ แล้วพยายามกระซิบเตือนอย่างพยายามรักษาสติ

“เลสเตอร์… พวกเขา… อาจ—”

“ไม่มีใครกล้าเข้ามาตรงนี้หรอก” เขาตอบมั่นใจเต็มร้อย ราวกับประกาศอาณาเขตของตัวเอง “และตอนนี้… ผมมีเวลาแค่สามสิบนาทีคุณคิดว่าผมจะไม่ตักตวงมันหรอ ไม่มีทาง” เขาก้มลงมาอย่างรวดเร็วและหนักแน่นจนริมฝีปากของทั้งคู่ประสานกันในทันที

เนื้อหาดี ๆ ที่เด็ก ๆ ไม่ควรอ่าน

            จูบแรกของเขาไม่ใช่แค่การสัมผัส แต่เป็นการรุกล้ำที่เต็มไปด้วยความเร่งรีบและความกระหายที่สะสมมานาน 16 วัน เลสเตอร์ไม่ได้ขออนุญาตโมนีก้าแต่เขาทวงคืนทุกวินาทีที่เขาสูญเสียไป ริมฝีปากของเขาบดเบียดกับริมฝีปากของโมนีก้าอย่างดุดัน เลสเตอร์ใช้ความช่ำชองในการจูบที่สังสมมานานนับสี่พันปี เขาเอียงองศาของศีรษะเล็กน้อยเพื่อเพิ่มความแนบแน่นอันลึกซึ้ง ส่งรสชาติของเครื่องดื่มในงานเทศกาลที่เขาพึ่งดื่มระหว่างรอเธอทำงานผสมเข้ากับรสชาติของแสงอาทิตย์ที่ร้อนรุ่มคาวราคะและความรู้สึก

โมนีก้าถูกจู่โจมจมจนเซถอยหลังติดกำแพง แต่ก่อนที่เธอจะได้ทันตั้งตัว มือหนาของเลสเตอร์ก็ประคองใบหน้าของโมนีก้าไว้แน่น สัมผัสที่ปลายนิ้วโป้งของเขาทำให้เธอรู้สึกถึงพลังงานที่ร้อนผ่าวของเทพเจ้าดวงอาทิตย์ที่กำลังปะทุขึ้นภายใต้ผิวหนังของเขา มันเป็นการสัมผัสที่ทำให้โมนีก้าต้องหยุดคิดถึงทุกสิ่งที่อยู่ไม่ไกลจากนี้ 

และเลสเตอร์ก็ไม่ยอมให้มีการหยุดพักสัมผัสนี้ เขากดริมฝีปากลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไล่ต้อนเอาความต้านทานที่ไม่อาจมีของเธอจนหายไปหมดสิ้น จูบขชองเขาเต็มไปด้วยความต้องการที่ควบคุมไม่ได้และไม่อาจควบคุมได้ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ระมัดระวังไม่ให้ทำร้ายเธอแม้แต่นิดเดียว ความขัดแย้งของเทพเจ้าผู้รักการยึดครองกับชายที่ต้องจำยอมต่อความรักนั้นผสานกันอย่างลงตัวราวกับบทกวีที่กลมกล่อม

โมนีก้าตอบสนองต่อความรุนแรงนั้นอย่างรวดเร็ว เธอหลับตาแน่นมือของเธอเลื่อนขึ้นไปกำเสื้อเชิ้ตของเลสเตอร์ไว้ไม่มีปล่อย พยายามตอบรับสัมผัสของเขาด้วยความเร่งรีบที่เธอเองก็ไม่อาจคาดคิดได้เลย กลิ่นไลแลคอันหอมหวานของเธอปะทะเข้ากับกลิ่นไซเปรซและอายยามรุ่งอรุณที่อาบไล้ด้วยแสงแรกของวันจากการเขา ในห้วงรสจูบนั้นโมนีก้ารู้สึกเหมือนถูกนำพาไปยังจุดที่ร้อนแรงที่สุดของดวงอาทิตย์ เสียงในงานเทศกาลเบาลงไปจนเกือบเงียบเชียบ มีเพียงเสียงหอบหายใจอันรุนแรงของพวกเขาเท่านั้นที่ดังอยู่รอบกายของทั้งคู่ ดวงเนตรแห่งฟีบี้ของโมนีก้ากำลังส่องประกายเล็ก ๆ แสงสีทองอ่อน ๆ ที่มองทะลุความร้อนแรงของเขาให้เห็นความจริงใจอันแสนบริสุทธิ์และความกลัวของการสูญเสียและก่ำกึ่งความต้องการที่ร้อนแรงซึ่งไม่อาจห้ามทานได้และมันกำลังเผาผลาญเขาอยู่ไม่เคยห่างไป

เมื่อเลสเตอร์ผละออกเพื่อสูดลมหายใจ เขายังคงประคองใบหน้าของเธอไว้ ริมฝีปากของเพวกเขาเปียกชื้นและบวมเล็กน้อยดวงตาสีฟ้าของเขาลุกโชนไปด้วยไฟปรารถนา แต่แววตานั้นกลับอ่อนโยนจนน่าประหลาด “คุณไม่ควรไปเมืองลับแลที่ไหนอีกโมนีก้า” เลสเตอร์พูดเสียงประโยคนั้นหอบกระเสากระซิบข้างริมฝีปากเธอ “ถ้าผมไม่สามารถมองเห็นคุณได้... ผมก็ไม่มีสมาธิแต่งกลอนหรือทำงานอะไรได้เลยนะโมนีก้า”

พอได้ยินคำนั้นโมนีก้าก็ใช้เวลาหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเก็บอากาศเข้าปอดของเธอเพราะมันพึ่งโดนเลสเตอร์สูบออกไปอย่างมากมาย แก้มของเธอแดงก่ำตั้งแต่ลำคอจนถึงหู เธอเอียงศีรษะเล็กน้อย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเธอปรากฏขึ้นพร้อมกับเสียงแหบพร่า “นักกวีที่ไหนเขาเป็นห่วงแฟนจนไม่มีสมาธิทำงานกันเล่า นายก็แค่หาทางอู้งานอยู่ไม่ใช่หรือไง? หัดจัดลำดับความสำคัญบ้างสิ พ่อหนุ่มพระอาทิตย์”

เลสเตอร์เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต่พึงพอใจประดับอยู่บนมุมปาก เขารู้ดีว่าการจัดลำดับความสำคัญของโมนีก้านั้นหมายความว่าอย่างไร ในฐานะเทพแห่งการมองเห็นความจริง เขาไม่ต้องใช้เนตรแห่งฟีบี้ก็รู้ว่าตอนนี้เธอต้องการอะไร 

"แน่นอนครับ" เขาตอบเสียงทุ้มนุ่มที่ชวนให้ทั้งชายหญิงชวนหลงใหล มือของเขายกขึ้นจับแก้มของเธออย่างแผ่วเบา "ในฐานะแฟนคนแรกของคุณ ผมต้องมั่นใจว่าคุณจะจัดผมไว้ในลำดับแรกสุด... เหนือกว่างานของเซนจูเรี่ยน เหนือกว่าเทพฮินดู และเหนือกว่าความเหนื่อยล้าจากการจัดงานบรูมาเลียทั้งหมด" เขาดึงเธอเข้ามาจนร่างของทั้งคู่แนบชิดกัน เลสเตอร์กระซิบชิดริมฝีปากเธอ เสียงของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาและคำมั่นสัญญา

"และผมจะใช้สามสิบนาทีที่เหลือนี้... พิสูจน์ว่าทำไมผมถึงควรอยู่ในลำดับนั้น และไม่มีวันตกอันดับแม้แต่น้อย"

ก่อนที่โมนีก้าจะทันได้พูดเอ่ยตอบเลสเตอร์ เขาก็กดจูบลงมาที่ริมฝีปากของเธอทันที รสจูบที่สองนี้ไม่เร่งรีบเท่าจูบแรก แต่ลึกซึ้งและเย้ายวนกว่ามากโข มันคือรสจูบแห่งการสำรวจที่ช่ำชองและเต็มไปด้วยศิลปะแบบที่เทพอะพอลโลเท่านั้นทำได้ เขาไม่ได้แค่จูบเล่น ๆ แต่กำลังสรรเสริญเธอด้วยริมฝีปากของเขา เลสเตอร์จูบโมนีก้าอย่างเนิบนาบแต่แฝงไปด้วยอำนาจแห่งการควบคุม มือหนึ่งของเขาลูบไล่ไปตามต้นคอของเธออย่างช้า ๆ ก่อนที่จะสอดเข้าไปใต้เส้นผมของโมนีก้าเพื่อดึงเธอเข้ามาในห้วงรสจูบที่แสนล้ำลึกความร้อนจากกายของเขาแผ่ซ่าน ผ่านผิวกายใต้เนื้อผ้าของเสื้อเชิ้ต ทำให้โมนีก้ารู้สึกราวกับยืนอยู่กลางฤดูร้อนแม้ในงานเทศกาลฤดูหนาวของนิวโรม

โมนีก้าเริ่มตอบสนองเลสเตอร์อย่างเต็มที่ มือของเธอเลื่อนขึ้นโอบรอบคอของเขา เปลือกตาหลับแน่น พยายามควบคุมเสียงหอบหายใจของตนเองที่เริ่มดังขึ้นในทุก ๆ ที แต่ก็ทำไม่ได้สักครั้ง เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดในอดีตที่ปะปนกับความสุขุมและสง่างามของเทพเจ้าในจูบนี้มันเป็นการเตือนเธอ

            เลสเตอร์ผละออกเพียงเล็กน้อยให้ปลายจมูกชนกัน เขาไล่จูบลงมาตามแนวกรามที่อ่อนหวานของเธอ ก่อนจะหยุดที่ติ่งหูแล้วใช้ริมฝีปากกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าราวกับกำลังกดความต้องการของตนเองไว้ให้อยู่ใต้กว่าผืนคุกของทาทารัส "ไหน... คุณเซนจูเรี่ยนกองร้อยที่สองของผม... บอกผมหน่อยสิ..." เขากัดเบา ๆ ที่ผิวหนังบริเวณนั้นจนโมนีก้าสะดุง ฃ

"... คุณจะรับผิดชอบมันยังไงดี?"

รางวัลสำหรับผู้เข้าร่วมงานเปิด : +10 EXP (หาก Lv Max รับ หินแห่งปัญญา 1 ก้อน) และ +50 พลังน้ำใจ

[NPC-82] เลสเตอร์ ปาปาโดปูลอส

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

สรุปรวมค่าความสัมพันธ์ หาร 2 = โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +17.5

(ผมไม่ได้โกงไบต์แต่ลองคลุมดำดูผมไม่ได้โรลเรทผมไม่รู้ต้องทำยังไงมันเป็นกิจกรรมผมแค่เขิน)