[กระท่อมที่ 19] Hall of Tyche

Hall of Tyche

ใจกลางโถงตั้งประติมากรรมอันสง่างามของเทพีไทคี สลักจากหินอ่อนดำแทรกเส้นแร่ทอง เทพีทรงยืนอย่างมั่นคงและงดงาม ใบหน้าสงบและไร้การตัดสินด้วยผ้าปิดตา มือหนึ่งโปรยเหรียญทองลงสู่พื้น ส่วนอีกข้างโอบคอร์นูโคเปียที่เต็มไปด้วยผลไม้ พืชผล และของมีค่า—สื่อถึงพรที่ไทคียินดีมอบแก่ผู้ที่เสี่ยงอย่างกล้าหาญ

พื้นหินอ่อนสลับสีเขียวมรกตและงาช้างวางลายวงกลมรอบฐานรูปปั้น โดยมีเหรียญทองจริงโปรยอยู่เป็นวงกว้าง สะท้อนแสงจากโคมระย้าทองคำที่แขวนอยู่เบื้องบน ทุกสิ่งในโถงนี้ไม่ได้จัดวางด้วยตรรกะ แต่เหมือนถูกนำทางด้วยมือของโชคชะตา

ผู้ที่เข้าสู่โถงบูชาแห่งนี้ย่อมสัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดที่ทั้งอบอุ่นและน่าเกรงขาม ราวกับไทคีกำลังมองอยู่ แม้นดวงตานางถูกปิดบังไว้ก็ตาม—เพราะต่อหน้าเทพีแห่งโชคชะตา ไม่มีใครล่วงรู้ว่าเหรียญจะออกหัวหรือก้อย จนกว่าจะกล้าลงมือโยน.

Axel HEROES

I didn't come to beg for Anything from youI came to remind you that i exist.....

11.07.2025 | 3.40 PM

มันคือตลกร้ายชั้นเลิศ การที่เทพีแห่งโชคชะตาตัดสินใจแสดงตัวตนในฐานะมารดาของเขา ก็ตอนที่เขาทำใจยอมรับสภาพได้แล้วว่าจะต้องไปนอนรวมกับพวกหัวขโมยในสลัมเขต 11

แอ็กเซลผลักประตูเคบิน 19 เข้าไป แสงไฟนีออนหลากสีที่สาดส่องไปทั่วจนแสบตา ทำให้เขาโน้ตเงียบๆใใจว่าต้องมาจัดการภายหลัง

บุตรแห่งไทคีวางกระเป๋าเป้แอร์เมสลงบนเก้าอี้ในห้องพักใหม่ของตน เขาไม่ได้อยู่ที่นี่นานนัก แค่พอให้แน่ใจว่าข้าวของปลอดภัย จากนั้นจึงหันหลังเดินออกจากห้องพัก ไปยังโถงสำหรับบูชาเทพีเจ้าของเคบิน

ก้าวเดินของเขาสงบนิ่งและมั่นคงขณะมุ่งหน้าไปยังโถงกลาง แต่ภายในใจคือพายุที่กำลังก่อตัว เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องสะท้อนกับพื้นหินอ่อนขัดมัน ที่นี่ไม่มีแสงนีออนไร้รสนิยม มีแต่แสงสีทองนวลตาจากโคมระย้าขนาดมหึมาที่ส่องกระทบเหรียญทองคำซึ่งโปรยปรายอยู่บนพื้นราวกับดวงดาวบนฟากฟ้าที่ตกดิน

และใจกลางของทุกสิ่ง…คือรูปสลักของหล่อน...

ประติมากรรมหินอ่อนสีดำสนิทแทรกเส้นแร่สีทองยืนตระหง่านอยู่บนแท่น หญิงสาวผู้มีผ้าปิดตา ใบหน้าสงบนิ่งไร้การตัดสินใดๆ มือข้างหนึ่งกำลังโปรยเหรียญแห่งโชค อีกข้างโอบอุ้มคอร์นูโคเปียที่เต็มไปด้วยความมั่งคั่ง มันคือภาพของพลังอันยิ่งใหญ่ ความสง่างาม และความห่างเหินอย่างที่สุด

เขาไม่ได้โค้งคำนับ ไม่ได้เอ่ยคำทักทายใดๆ ที่แสดงความเคารพ มีเพียงความเงียบที่โรยตัวลงมาระหว่างบุตรชายกับรูปสลักของมารดา

"ในที่สุด…" เขาพึมพำกับตัวเอง เสียงของเขาแหบพร่าและเบาหวิวจนแทบจะกลืนหายไปกับความเงียบ 

"คุณก็แสดงตัว… หรือแค่เบื่อที่จะปล่อยไปเรื่อยๆ"

เขาก้าวเข้าไปใกล้ขึ้น ช้าๆ ทีละก้าว ความเย็นจากพื้นหินอ่อนแทรกซึมผ่านพื้นรองเท้าขึ้นมาสู่ร่างกาย ความน้อยเนื้อต่ำใจที่เขาพยายามกดมันไว้ลึกสุดใจเริ่มผุดพรายขึ้นมาเหมือนฟองอากาศในน้ำเดือด

“คุณสนุกกับละครฉากนั้นไหม?” เขาถามรูปสลักไร้ชีวิต “การปล่อยให้ลูกชายของคุณดิ้นรนเอาชีวิตรอดจากโลกทั้งใบที่ต้องการลบเขาออกไป ระหกระเหินไม่มีที่ไป เตรียมใจจะไปนอนในแหล่งรวมเด็กที่ถูกทอดทิ้ง… แล้วคุณก็มาแสดงตัวในวินาทีสุดท้าย มันคงเป็นเรื่องตลกสำหรับคุณสินะ”

ความขมขื่นแล่นริ้วอยู่ในอก ความอิจฉาริษยาที่เขาไม่เคยยอมรับว่ามี มันแผดเผาอย่างรุนแรงเมื่อนึกถึงดมิทรี… น้องชายต่างแม่ของเขา ดีม่า มีอิริน่า มีแม่ที่แม้จะเลวร้ายและเจ้าเล่ห์ แต่ก็เป็นแม่ที่อยู่ตรงนั้น คอยผลักดัน คอยวางแผน ต่อสู้เพื่อให้ลูกชายของตัวเองได้ทุกสิ่งทุกอย่าง

“ดีม่ามีแม่คอยปกป้อง” แอ็กเซลพึมพำกับตัวเอง ดวงตาสีฟ้าเทาหม่นแสงลง “แล้วผมล่ะ? ผมมีอะไร? เทพีผู้ยิ่งใหญ่ที่ซ่อนตัวอยู่หลังม่าน เล่นสนุกกับชีวิตคนอื่นเหมือนเกมงั้นเหรอ? ผมเป็นแค่เดิมพันข้างกระดานของคุณหรือไง”

คำตอบคือความเงียบงัน...ความโกรธที่สุมอยู่ในใจมาตลอดสิบเจ็ดปีปะทุขึ้นมาอย่างฉับพลัน เขากำหมัดแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด ง้างแขนขึ้นสูง หมายจะระบายความอัดอั้นทั้งหมดลงบนฐานหินอ่อน

แต่แล้ว… หมัดนั้นก็หยุดค้างอยู่กลางอากาศ ลมหายใจของเขาสะดุดติดขัดในลำคอ

ไม่… การทำแบบนั้นมันไม่มีประโยชน์ มันคือการกระทำของคนสิ้นไร้หนทาง ของคนที่ไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย และเขาก็ปฏิเสธที่จะเป็นคนแบบนั้น

บุตรแห่งไทคีลดหมัดลงอย่างเชื่องช้า ความเกรี้ยวกราดเมื่อครู่สลายไป เหลือเพียงความเหนื่อยล้าที่ว่างเปล่า เขาคลายมือออกอย่างแผ่วเบา แล้วยื่นปลายนิ้วไปสัมผัสกับฐานหินอ่อนสีดำเย็นเฉียบนั้น

สัมผัสนั้นเบาหวิว… แทบจะไร้น้ำหนัก มันไม่ใช่การท้าทาย ไม่ใช่การแสดงความรัก แต่เป็นการยอมรับอย่างเงียบงัน เป็นการสัมผัสแรกระหว่างเขากับตัวตนของมารดาที่เขาไม่เคยรู้จัก 

เขายืนนิ่งอยู่แบบนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ ยืดตัวตรง ปัดฝุ่นที่ไม่มีอยู่จริงออกจากแขนเสื้อ แล้วจัดปกคอให้เข้าที่เหมือนทุกครั้ง ใบหน้าของเขากลับมาเรียบเฉย และเยือกเย็นอีกครั้ง ราวกับพายุอารมณ์เมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น

"ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อเรียกร้องสิ่งใด" เขาพูดกับรูปสลักด้วยน้ำเสียงสุภาพ"ผมแค่มาเพื่อแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ในฐานะ… บุตรชายของคุณ"

เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ… เทพีไทคี"

พูดจบ เขาก็หันหลังให้แก่รูปสลักนั้นทันที ก้าวเดินออกจากโถงไปอย่างมั่นคงและเงียบเชียบ ไม่มีการเหลียวหลังกลับไปมองอีก เกมได้เริ่มขึ้นแล้ว…

------------------------------------------------------------

ปลุกพลังเทพ: สัมผัสแห่งความรุ่งเรือง @God 

Axel HEROES

Second Skill UnlockedAnd all i need to do was just complaining none stop..

12.07.2025 | 7:00 PM 

กลิ่นของอาหารค่ำและเสียงจอแจจากโรงอาหารค่อยๆ จางหายไปเบื้องหลังเมื่อแอ็กเซลเดินกลับมายังเคบินหมายเลขสิบเก้าที่เงียบสงัด วันนี้เป็นวันที่ยาวนานและแปลกประหลาด ความคิดของเขายังคงวนเวียนอยู่กับบทเรียนเมื่อเช้าและรายงานสรุปภารกิจที่เขาเพิ่งเขียนเสร็จ มันทิ้งตะกอนบางอย่างไว้ในใจ—ความรู้สึกที่ซับซ้อนเกินกว่าจะเรียกว่าความเหนื่อยล้าเพียงอย่างเดียว 

เขาควรจะตรงกลับห้องพัก แต่ฝีเท้าของเขากลับชะงักลงหน้าทางเดินที่แยกไปยังโถงบูชา มีบางอย่าง… หรือบางทีอาจจะเป็นสัญชาตญาณที่ถูกปลุกขึ้นเมื่อเช้า ดึงดูดให้เขาหันเหจากเส้นทางเดิม มันเป็นจุดหมายปลายทางที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่เขาก็ยอมปล่อยให้มันนำทางไป ภายในโถงเงียบสงัดและเย็นเยียบ แสงสีทองนวลจากโคมระย้าบนเพดานส่องประกายระยิบระยับ สะท้อนบนเหรียญทองจริงที่โปรยอยู่บนพื้นหินอ่อนสีมรกตสลับงาช้างเป็นวงกว้าง ราวกับเป็นกลุ่มดาวบนผืนดิน ใจกลางของทุกสิ่งคือประติมากรรมหินอ่อนสีดำสนิทแทรกเส้นแร่ทอง… 

มารดาของเขา เทพีไทคียืนสงบนิ่งด้วยผ้าปิดตา มือข้างหนึ่งโปรยเหรียญลงมาอย่างไม่สิ้นสุด ขณะที่อีกข้างโอบอุ้มคอร์นูโคเปียที่เต็มไปด้วยทุกสิ่งที่คนปรารถนา บุตรแห่งโชคชะตาเดินเข้าไปอย่างช้าๆ หยุดยืนอยู่หน้าฐานรูปปั้น เขามองขึ้นไปยังใบหน้าหินอ่อนนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ 

 "วันนี้เป็นวันที่น่าสนใจดี" เขาเริ่มต้นพูดกับความเงียบ น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความเหนื่อยหน่าย "ตอนเช้า... ผมได้บทเรียนเรื่องการควบคุมจิตใจจากบุตรแห่งแอรีส" เขาส่ายหัวเล็กน้อย มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่เหมือนจะขบขันแต่ก็ไม่เชิง "คุณคงคิดว่ามันตลกดี บุตรแห่งเทพสงครามสอนเรื่องความสงบ แทนที่จะสอนวิธีหักกระดูกมันเป็นตัวแปรที่คาดไม่ถึง... แต่ก็มีประโยชน์" สายตาของเขาเลื่อนลงต่ำ มองไปยังเหรียญทองคำที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น 

 "แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่านั้นคือรายงานที่ผมต้องเขียน" เขาพูดต่อ "เรื่องราวของกลุ่มเดมิกอดที่เดินทางไปทำภารกิจ ในสายตาผม... สิ่งที่พวกเขาทำคือมันคือการเดินสะดุดโชคชะตาไปเรื่อยๆ พวกเขาพึ่งพาทุกอย่างยกเว้นการวางแผน พึ่งพาความบังเอิญ การช่วยเหลือจากคนแปลกหน้า หรือแม้กระทั่งการแทรกแซงจากพระเจ้า"

"ผมแค่อยากจะเข้าใจ... ไทคี" เขาเอ่ยชื่อมารดาออกมาตรงๆ "นี่คือรูปแบบของโชคที่คุณชื่นชอบหรือ? โชคชะตาที่ไร้ซึ่งตรรกะ… ความโกลาหลที่ถูกมอบรางวัลให้เป็นทริปเที่ยวรอบโลก" เขากำลังถาม แต่ไม่ได้คาดหวังคำตอบ 

"ผมนึกว่าโชคคือความน่าจะเป็นที่ผ่านการคำนวณมาแล้วเสียอีก ไม่ใช่เรื่องตลก" เขาเว้นจังหวะไปครู่หนึ่งสัมผัสไปที่รูปสลักหินอ่อน จ้องมองไปยังใบหน้าที่ถูกผ้าปิดตาไว้อย่างแน่วแน่ ราวกับพยายามจะค้นหาคำตอบจากสิ่งที่ไม่มีวันตอบกลับ “แต่ช่างเถอะเอาตามที่คุณสบายใจ ยังไงเสียสำหรับเทพเจ้า มนุษย์ก็เป็นเพียงแค่เกมซิมูเลชั่นอยู่แล้ว" เขาพูดสรุปเสียงเบา สิ้นคำพูดนั้น แอ็กเซลก็หมุนตัวเดินออกจากโถงไปอย่างเงียบเชียบ ทิ้งไว้เพียงคำถามที่ล่องลอยอยู่ในอากาศ และรูปปั้นหินอ่อนที่ยังคงโปรยเหรียญทองคำลงสู่พื้นต่อไปอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว 

------------------------------------------------------------------------------

ปลดล็อคสกิล - สรรสร้าง

Belivever: +15ความโปรดปราน

@God 

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

13.07.2025 | 08:00 PM

ท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่ปราศจากความมืดมิดคือสิ่งผิดปกติที่ชวนให้กระสับกระส่ายที่สุด แสงสีทองของดวงอาทิตย์ที่ไม่ยอมลับขอบฟ้าอาบไล้ทุกสิ่งด้วยความสว่างอันเย็นชา, ไร้เงา, และไร้ซึ่งการพักผ่อน นิกซ์ได้หายตัวไป, และค่ำคืนก็ถูกขโมยไปพร้อมกับหล่อน

เคบินของไทคีเงียบสงัดกว่าปกติในเวลานี้ กลิ่นหอมจางๆ ของโลหะและหินอ่อนลอยอวลอยู่ในอากาศที่นิ่งสนิท แอ็กเซลเดินผ่านห้องโถงหลักที่ว่างเปล่า, เสียงรองเท้าของเขาสะท้อนกับพื้นหินขัดมันเป็นเสียงเดียวที่รบกวนความเงียบ เป้าหมายของเขาคือรูปปั้นหินอ่อนขนาดเท่าตัวจริงของเทพีแห่งโชคที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางโถง

ชายหนุ่มไม่ได้คุกเข่าหรือสวดอ้อนวอน เขาทำในสิ่งที่รู้สึกเป็นธรรมชาติมากกว่านั้น—เขาเดินเข้าไป, ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น, แล้วเอนหลังพิงกับฐานหินอ่อนเย็นเฉียบของรูปปั้นมารดา ความเย็นของมันซึมผ่านเสื้อผ้าเข้ามาถึงแผ่นหลัง, เป็นการตอกย้ำถึงระยะห่างที่ไม่มีวันลดลงระหว่างพวกเขาสองคน

เขาเงยหน้ามองเพดานที่มืดมิด, ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเริ่ม 'บ่น' ซึ่งในภาษาของเขามันคือการสรุปรายงานประจำวันที่ไม่เป็นทางการ

"คุณคงสนุกน่าดูสินะวันนี้" เขาเริ่มต้นบทสนทนาฝ่ายเดียว, สายตาจ้องมองไปยังผนังที่ว่างเปล่าตรงหน้า "ส่งคำใบ้มาให้ผม แต่ไม่ได้บอกว่ามันเป็นอสรพิษนักรบ ผมว่ามันไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่กับการเดิมพันครั้งแรกนะ"

เขาหยุดไปชั่วครู่ ราวกับรอคำตอบที่เขารู้ดีว่าจะไม่มีวันมาถึง

"แล้วที่ตลาด…ก็อบลิน? มันอ่อนเกินกว่าจะเป็นบททดสอบที่ดีด้วยซ้ำ" น้ำเสียงของเขามีร่องรอยของความผิดหวัง "ถ้าจะส่งอะไรมาให้ผมเล่นด้วย, อย่างน้อยก็ช่วยส่งตัวที่มันสนุกกว่านี้หน่อยได้ไหม? ตัวนี้มันเสียกระสุนไปเปล่าๆ"

เขาเอนศีรษะพิงกับฐานรูปปั้น, หลับตาลง "จริงสิ ผมทำรายงานเรื่องระบบป้องกันส่งไปแล้ว ป้อมปราการนี่มีรูโหว่เต็มไปหมด…เหมือนบ้านที่สร้างจากการ์ด ผมสงสัยจริงๆ ว่าที่นี่รอดมาได้ยังไงตั้งนาน บางที อาจจะเพราะสงบมานานเลยปล่อยปะกระมัง..."

ทุกคำพูดของเขาไม่ใช่การบ่น แต่เป็นการรายงานผล, เป็นการวิเคราะห์สถานการณ์ที่เขาถูกโยนเข้ามาให้ผู้สร้างเกมที่ไม่อยู่ฟังได้รับรู้ ไหนๆ หล่อนก็ไม่เคยโต้ตอบ, มันก็ไม่ต่างอะไรกับการพูดกับตัวเอง—เป็นวิธีเดียวที่จะจัดระเบียบความคิดที่วุ่นวายหลังจากวันที่ยาวนาน

ปลุกพลัง: เซียนเกม
Belivever: +15 ความโปรดปราน

Power Money Game Music

CABIN19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

15.07.2025 | 06:40 PM

โถงบูชาของเทพีไทคีต้อนรับการกลับมาของเขาด้วยความเงียบสงัดและกลิ่นหอมเย็นของหินอ่อนเช่นเคย แสงสีทองของยามเย็นที่ไม่มีวันสิ้นสุดส่องลอดผ่านหน้าต่างทรงสูง, อาบไล้รูปสลักหินอ่อนสีดำให้ดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้น

ทว่าวันนี้, สิ่งที่บุตรแห่งโชคชะตาหอบหิ้วเข้ามาไม่ใช่เพียงความว้าวุ่นใจ แต่เป็นกล่องไม้ที่บรรจุอุปกรณ์ทำเข็มกลัดครบชุด ดูเหมือนว่าด้วยสถานการณ์ที่บีบคั้น—สมาชิกอีกคนของบ้านที่ยังคงไม่กลับจากภารกิจและมีอายุมากเกินกว่าจะมาจัดการเรื่องจุกจิก—ตำแหน่งหัวหน้าบ้านจึงตกมาเป็นของเขาโดยปริยาย และงานแรกที่มาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ไม่พึงประสงค์นี้ คือการสร้างสัญลักษณ์ประจำบ้านขึ้นมา

เขาไม่ได้รู้สึกยินดีกับตำแหน่งนี้ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธมัน ความรับผิดชอบคืออำนาจรูปแบบหนึ่ง และเขาก็ไม่เคยปฏิเสธอำนาจ

แอ็กเซลวางกล่องอุปกรณ์ลงบนพื้นหินอ่อนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งในตำแหน่งประจำของเขา—เอนหลังพิงกับฐานรูปสลักที่เย็นเฉียบของมารดา มันกลายเป็นพื้นที่ส่วนตัว, ห้องสารภาพบาปที่ไม่มีบาทหลวง, และห้องประชุมที่เขาสามารถรายงานผลให้ผู้บริหารสูงสุดที่ไม่เคยเข้าร่วมประชุมได้รับฟัง

"การฝึกวันนี้…น่าสนใจกว่าที่คิด" เขาเริ่มต้นบทสนทนาฝ่ายเดียว, สายตาจ้องมองไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอยขณะที่มือเริ่มเปิดกล่องและหยิบอุปกรณ์ออกมาจัดวางอย่างเป็นระเบียบ "พวกเขาเรียกมันว่า 'ระบำหลบกระทิง' ฟังดูเหมือนบทกวีมากกว่าการฝึกรบ แต่ปรัชญาของมันลึกซึ้ง…การใช้แรงของคู่ต่อสู้ให้ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง มันคือตรรกะที่เรียบง่ายแต่ทรงพลัง" เขานึกถึงความหงุดหงิดในดวงตาของบุตรแห่งแอรีสคนนั้น "ยิ่งเขาโกรธ, ยิ่งเขาพุ่งเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง, เขาก็ยิ่งเสียสมดุลมากขึ้นเท่านั้น ผมแทบไม่ต้องออกแรงเลย…แค่ก้าวหลบให้ถูกจังหวะ แล้วแรงของเขาเองก็จะจัดการส่วนที่เหลือให้"

"มันทำให้ผมนึกถึงคุณ…ผมคือมาทาดอร์, ส่วนคุณคือทุกอย่างในสนาม—ทั้งกระทิง, ทั้งฝูงชน, ทั้งผืนทราย ผมแค่เต้นรำไปตามจังหวะที่คุณกำหนด, หลบหลีกโชคชะตาที่คาดเดาไม่ได้ซึ่งคุณส่งมาให้…รอจังหวะที่จะสวนกลับ"

น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย, แต่แฝงไปด้วยความท้าทายที่ไม่อาจปิดบัง "แต่เรื่องที่น่าสนใจกว่านั้น…คือข่าวลือที่ศาลาอาหาร" เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ถูกผ้าปิดตาของรูปสลัก "ไนมีเรีย… ชื่อที่คุ้นเคยเกินไปสำหรับเรื่องบังเอิญ แม้ผมจะยังไม่มั่นใจว่าเป็นคนเดียวกันกับที่ผมคิดรึเปล่าก็เถอะ...."

เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาหินที่มองไม่เห็น "บอกผมหน่อยสิ…นี่เป็นอีกหนึ่งตัวหมากที่คุณจงใจวางลงบนกระดานหรือเปล่า? ส่งเพื่อนเก่าของผมมาเพื่อทดสอบเพื่อสร้างความวุ่นวาย? หรือเพื่อดูว่าผมจะจัดการกับตัวแปรที่คาดไม่ถึงได้ดีแค่ไหน? มันเป็นแค่ความน่าจะเป็นที่เกิดขึ้นเอง, หรือเป็นเกมที่คุณจัดฉากขึ้นมา?"

คำถามนั้นลอยอยู่ในความเงียบ…ไร้ซึ่งคำตอบ

บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำถอนหายใจเบาๆ แล้วกลับมาสนใจงานตรงหน้า จะออกแบบเข็มกลัดยังไงดี? ลูกเต๋า? เหรียญ? ไพ่? มันดูดาษดื่นและคาดเดาง่ายเกินไป…ไม่คู่ควรกับบ้านของเทพีผู้ควบคุมทุกความเป็นไปได้ในจักรวาล

ความคิดของเขาตีบตัน เขาจึงเอนศีรษะพิงกับฐานหินอ่อนอีกครั้งและหลับตาลง ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองใบหน้าของรูปสลักที่อยู่เหนือหัวของเขาอีกครั้ง

ใบหน้าที่สงบนิ่ง...ดวงตาที่ถูกผ้าปิดไว้ซึ่งมองเห็นทุกสิ่ง...และรอยยิ้มที่เหมือนจะรู้ทุกอย่างแต่ไม่เคยพูดอะไร

แล้วเขาก็พบคำตอบ

มันอยู่ตรงหน้าเขามาตลอด

แอ็กเซลยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มที่แท้จริงครั้งแรกของวัน "แน่นอนสิ..." เขาพึมพำกับตัวเอง "สัญลักษณ์ของบ้านนี้...ก็ควรจะเป็นหน้าของเจ้าของบ้านเอง"

เขาหยิบเครื่องมือขึ้นมาทันที ไม่มีความลังเลอีกต่อไป ปลายนิ้วที่เคยใช้ควบคุมไพ่และโยนเหรียญ บัดนี้กำลังเคลื่อนไหวด้วยความแม่นยำของช่างฝีมือชั้นสูง เสียงโลหะขูดกันเบาๆ ดังขึ้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอในความเงียบสงัดของโถงบูชา เขาสลักลายเส้นของใบหน้าที่สง่างามนั้นลงบนแผ่นโลหะ, เน้นรายละเอียดของรอยยิ้มปริศนานั้นเป็นพิเศษ

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง, เข็มกลัดต้นแบบชิ้นแรกก็เสร็จสมบูรณ์ มันเป็นเข็มกลัดสีเงินขัดเงาที่สะท้อนภาพใบหน้าของเทพีไทคีออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ—งดงาม, ลึกลับ, และเต็มไปด้วยคำสัญญาของโชคที่ยังไม่ถูกเปิดเผย

บุตรแห่งไทคียืนขึ้น, เก็บเครื่องมือทุกชิ้นกลับเข้ากล่องอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย, เช็ดเศษโลหะเล็กๆ บนพื้นจนสะอาดสะอ้านไม่เหลือร่องรอยใดๆ ทิ้งไว้

ความสมบูรณ์แบบคือลายเซ็นของเขา ไม่ว่าจะในเกม, การต่อสู้, หรือแม้แต่การทำความสะอาด

Believer +15 ความโปรดปราน

[แบบฟอร์มส่งเข็มกลัด] 

กลุ่มเทพเจ้าของคุณ: Tyche

รูปภาพเข็มกลัดขนาด 20x20 px: Link

รูปภาพเข็มกลัดขนาด 84x84 px: Link

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

16.07.2025 | 08:20 PM

โถงบูชาต้อนรับเขาด้วยความเย็นเยียบที่คุ้นเคย แสงสีทองที่ไม่ยอมดับลับจากฟากฟ้าส่องผ่านหน้าต่างบานสูงลงมา, อาบไล้รูปสลักหินอ่อนสีดำจนเงาวับ, ทำให้บรรยากาศภายในดูศักดิ์สิทธิ์และห่างเหินในเวลาเดียวกัน

แอ็กเซลวางกล่องปฐมพยาบาลขนาดเล็กที่เขาหยิบมาจากห้องส่วนกลางของเคบินลงบนพื้นหินอ่อนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งในตำแหน่งเดิม—พิงแผ่นหลังเข้ากับฐานรูปสลักอันเย็นเฉียบของมารดา มันเป็นความขัดแย้งที่น่าขัน, การแสวงหาความปลอบประโลมจากสิ่งที่เย็นชาและไร้ความรู้สึก

เขาถอดเสื้อนอกออกอย่างระมัดระวัง, เผยให้เห็นรอยฟกช้ำสีเขียวอมม่วงที่เริ่มก่อตัวขึ้นบนแขนซ้าย—ของที่ระลึกจากกระบองของไซคลอปส์ ความเจ็บปวดที่เคยเป็นแค่เรื่องรองบัดนี้กลับเรียกร้องความสนใจอย่างดื้อรั้น

"คุณคงจะชอบดูละครโรงใหญ่สินะครับ" เขาเอ่ยขึ้นลอยๆ, เริ่มพิธีกรรมการสนทนาฝ่ายเดียว ขณะที่มือข้างขวาเปิดกล่องปฐมพยาบาลที่ทุกอย่างถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบไร้ที่ติ

เขาใช้สำลีชุบยาฆ่าเชื้อเช็ดคราบเลือดและฝุ่นดินออกจากแผลถลอกตามข้อนิ้วและแขนอย่างเบามือและพิถีพิถัน, ก่อนจะทายานวดลงบนรอยฟกช้ำอย่างช้าๆ ความเย็นวาบของยาที่สัมผัสผิวหนังค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความอุ่น, ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดลงได้บ้าง แต่ก็ไม่อาจลบความรำคาญใจของเขาออกไปได้

"น่าเบื่อ...นั่นคือคำที่เหมาะที่สุด" เขาพูดต่อ, เสียงสะท้อนเบาๆ ในความเงียบ "เสียงดัง, สกปรก, และไร้ซึ่งชั้นเชิงโดยสิ้นเชิง"

บุตรแห่งโชคชะตาเอนศีรษะพิงกับหินอ่อน, ปล่อยให้ยาซึมซาบ "มันไม่มีศิลปะเอาเสียเลย เหมือนเอาค้อนปอนด์มาทุบนาฬิกาพก มันทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าอย่างไม่เลือกหน้า...สิ้นเปลืองพลังงานโดยใช่เหตุ การปล่อยให้บัญชีเก่าๆ กลับมาทวงหนี้แบบนี้...มันไม่ค่อยเหมือนสไตล์ของคุณเลยนะ"

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง, ราวกับกำลังรอฟังคำแก้ตัวที่ไม่มีวันมาถึง "หรือว่านี่คือการทดสอบรูปแบบใหม่? การจัดการกับความวุ่นวายที่ไร้ระเบียบ? ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง, ผมคงต้องบอกว่ามันเป็นการออกแบบบททดสอบที่ค่อนข้าง...ขี้เกียจไปหน่อยนะ"

คำพูดของเขาไม่ใช่การตัดพ้อ, แต่เป็นการวิจารณ์ผลงานศิลปะ เป็นการประเมินเกมที่ออกแบบมาอย่างหยาบกระด้าง

เมื่อทำแผลเสร็จ, เขาก็เก็บอุปกรณ์ทุกชิ้นกลับเข้ากล่องอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย, เช็ดรอยยาที่อาจเปื้อนพื้นจนสะอาดสะอ้าน แขนข้างซ้ายของเขายังคงปวดตุบๆ แต่ก็อยู่ในระดับที่ควบคุมได้แล้ว

เขานั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นอีกพักใหญ่, ปล่อยให้ความเงียบและความเย็นของหินอ่อนโอบล้อมกาย

ไม่ว่าการเผชิญหน้าครั้งนี้จะเป็นฝีมือของโชคชะตาหรือเป็นเพียงเสียงสะท้อนจากอดีตที่ดังกลับมา...มันก็ได้จบลงแล้ว

และตอนนี้, เขาก็มีรอยแผลใหม่ไว้คอยเตือนใจ...ว่าในโลกใบนี้, ไม่ใช่ทุกปัญหาจะสามารถแก้ไขได้ด้วยไหวพริบเสมอไป บางครั้ง, ก็ต้องยอมลดตัวลงไปคลุกฝุ่นบ้างเหมือนกัน

ความเงียบในโถงบูชาหนาหนักขึ้นเมื่อคำบ่นเรื่องสุดท้ายของเขาจางหายไปในอากาศ แขนซ้ายที่เพิ่งถูกทำแผลยังคงส่งความเจ็บปวดระบมออกมาเป็นระลอก, เป็นเครื่องเตือนใจถึงความโกลาหลทางกายภาพที่เขาเพิ่งผ่านมา

"เมื่อพูดถึงความวุ่นวายที่ไร้ชั้นเชิงแล้ว..." เขาเปรยขึ้นมาอีกครั้ง, เปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างลื่นไหล, "วันนี้ผมมีโอกาสได้อ่านบันทึกภารกิจของค่ายฉบับหนึ่ง...ก็ไม่ได้เลวร้ายหายนะเท่าเรื่องตามหาราชรถของอพอลโล่ฉบับนั้นหรอกนะ อันนั้นมันเหมือนมหกรรมอุบัติเหตุต่อเนื่องที่ดันลงเอยด้วยดีเพราะโชคช่วยล้วนๆ"

รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นที่มุมปากของบุรุษชาวรัสเซีย "แต่ภารกิจ 'ฝันร้ายที่หนีไป' นี่ก็...เป็นกรณีศึกษาชั้นดีของความล้มเหลวในการควบคุมอารมณ์"

เขาขยับตัวเล็กน้อย, พยายามหาท่าที่สบายขึ้นสำหรับแขนที่บาดเจ็บ "แล้วการพึ่งพาสิ่งที่ควบคุมไม่ได้อย่างก็อบลินให้มันอยู่สงบเสงี่ยมก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ..."

ดวงตาสีฟ้าเทาของเขาหรี่ลง, ฉายแววของความผิดหวังอย่างเย็นชา "ที่แย่ที่สุดคือปฏิกิริยาของหัวหน้าทีม...การบุ่มบ่ามเข้าโจมตีเพราะความโกรธแค้นส่วนตัวน่ะ ในมุมมองของมนุษย์มันอาจจะพอเข้าใจได้ แต่ในทางยุทธวิธีมันคือสิ่งที่ยอมรับไม่ได้ อารมณ์คือสิ่งที่จะทำให้เกิดหายนะในสนามรบ"

"บางที...คุณก็ใจกว้างอย่างน่าประหลาดที่ปล่อยพวกเขาทำภารกิจสำเร็จและรอดกลับมาได้ โดยไม่ต้องสูญเสียใครไประหว่างทาง”

บุรุษชาวรัสเซียใช้มือขวายันพื้นหินอ่อนที่เย็นเฉียบเพื่อดันตัวเองลุกขึ้นยืน, การเคลื่อนไหวของเขาราบรื่นแต่ก็แฝงไว้ด้วยความระมัดระวังเมื่อแรงกดส่งความเจ็บปวดแล่นแปลบขึ้นมาตามแขนซ้ายที่บาดเจ็บ เขายืดตัวตรง, ปัดฝุ่นที่ไม่มีอยู่จริงออกจากกางเกงตามสัญชาตญาณ—เป็นความพยายามที่จะฟื้นฟูระเบียบให้กับโลกที่เต็มไปด้วยความโกลาหล

เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง, จ้องมองไปยังใบหน้าของรูปสลักหินอ่อนที่ถูกผ้าปิดตาไว้, ราวกับกำลังรอการตัดสินใจสุดท้ายจากคณะลูกขุนที่มองไม่เห็น

"พรุ่งนี้…" เขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ, น้ำเสียงเรียบเฉยแต่เด็ดเดี่ยว "ผมว่าจะลองไปพบผู้พยากรณ์ดู"

ดวงตาสีฟ้าเทาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย, แฝงแววของความสงสัยใคร่รู้ที่เยือกเย็น "ทุกคนที่นี่พูดถึง 'เรเชล อลิซาเบธ แดร์' นักพยากรณ์แห่งเดลฟี ราวกับว่าหล่อนคือศูนย์กลางของทุกสิ่ง"

เขาหยุดไปชั่วขณะ, รอยยิ้มบางเบาที่ไม่น่าไว้วางใจปรากฏขึ้นที่มุมปาก

"ผมแค่อยากจะไปดูให้เห็นกับตา…ว่าหล่อนเป็นเพียงแค่ตู้เพลงที่หยอดเหรียญโดยอพอลโล่ หรือเป็นผู้เล่นอีกคนหนึ่งบนกระดานนี้จริงๆ"

บุตรแห่งโชคชะตาไม่ได้รอคำตอบ เขารู้ดีว่าไม่มีคำตอบใดๆ ให้รออยู่แล้ว เขาหมุนตัว เดินออกจากโถงบูชาไปอย่างเงียบเชียบ, ทิ้งให้มารดาผู้เป็นหินของเขาจมอยู่ในความเงียบงันและความมืดต่อไปตามลำพัง

ปลดล็อคสกิล - ลางสังหรณ์แห่งชัยชนะ

Belivever: +15ความโปรดปราน

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

17.07.2025 | 08:20 PM

ความวุ่นวายภายนอกถูกทิ้งไว้เบื้องหลังเมื่อเขาผ่านธรณีประตูเข้ามาในโถงบูชาที่เงียบสงัด ที่นี่คือศูนย์กลางแห่งความสงบของเขา, เป็นสถานที่ที่ตรรกะอันเยือกเย็นสามารถทำงานได้โดยไม่มีสิ่งรบกวน แสงสีทองอ่อนจางของสนธยาที่ไม่มีที่สิ้นสุดยังคงส่องผ่านเข้ามา, ทอดเงาของรูปสลักหินอ่อนสีดำให้ยาวเหยียดไปบนพื้นขัดมัน

การมาที่นี่คือการประชุมส่วนตัว, คือการรายงานสถานการณ์ล่าสุดให้ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด (และเงียบที่สุด) ของชีวิตเขาได้รับทราบ

เขาทรุดตัวลงนั่งในตำแหน่งเดิม, เอนแผ่นหลังพิงกับฐานหินอ่อนที่ให้ความรู้สึกเย็นเยียบและมั่นคงเหมือนเคย มันเป็นความขัดแย้งที่เขาคุ้นเคย—การหาที่พักพิงจากสิ่งที่ไม่มีวันมอบความอบอุ่นให้

"ดูเหมือนว่าแผนกอื่นจะเริ่มเข้ามามีส่วนร่วมในโครงการของเราแล้วนะครับ" เขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ, น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยนัยของการประชดประชัน "วันนี้ผมได้รับสารจากฝ่ายพยากรณ์โดยตรง...ผ่านช่องทางของอพอลโล"

บุตรแห่งโชคชะตาหลับตาลงชั่วครู่, ทบทวนคำพูดทุกพยางค์ที่ยังคงก้องอยู่ในหัว "เป็นปริศนาที่ออกแบบมาได้ไม่เลวเลย" เขาวิเคราะห์ "มีทั้งคำใบ้ที่ชัดเจนพอให้จับต้องได้ และความคลุมเครือที่เปิดช่องให้ตีความผิดพลาดได้ง่าย...สมกับเป็นผลงานของเทพเจ้าแห่งศิลปะจริงๆ"

เขาถอนหายใจเบาๆ, ไม่ใช่ด้วยความท้อแท้, แต่เป็นความรู้สึกของการต้องรับมือกับตัวแปรใหม่ที่เพิ่มเข้ามาในเกม

"ผมได้ทีมครบแล้ว" เขารายงานต่อ "โนอาห์ เซเทอร์คนเดิมที่เคยร่วมเดินทางกับผมในวันแรก—อย่างน้อยเขาก็คุ้นเคยกับความโกลาหลที่ผมมักจะดึงดูดเข้ามา อีกคนคือบุตรแห่งอพอลโล่…เอ็มบี หน่วยก้านดี, มีทักษะการเยียวยา, และที่สำคัญที่สุด…การเอาลูกชายของเทพเจ้าผู้มอบคำพยากรณ์นี้มาร่วมทีมด้วย มันดูเหมือนเป็นตาเดินที่ถูกต้องตามหลักกวีดีใช่ไหมล่ะครับ?"

เขายืดขาออกไปข้างหน้าอย่างสบายๆ "เราจะออกเดินทางคืนวันเสาร์หน้า" เขากล่าวสรุป, เป็นการแจ้งเพื่อทราบ, ไม่ใช่การขออนุญาต 

เขาลืมตาขึ้น, จ้องมองไปยังเพดานที่มืดมิดของโถงบูชา

"ผมแค่อยากจะรู้..." น้ำเสียงของเขาแผ่วลงเล็กน้อย, เกือบจะเป็นการกระซิบกับตัวเอง "ว่านี่คือตาเดินที่คุณวางแผนไว้...หรือเป็นแค่เกมใหม่ที่อพอลโล่ตัดสินใจจะเข้าร่วมด้วยตัวเอง?"

Believer +15 ความโปรดปราน

Power Money Game Music

CABIN19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

18.07.2025 | 07:10 PM

ความวุ่นวายทางดิจิทัลถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง, กลืนหายไปกับเสียงจอแจของเคบินเฮอร์มีส แอ็กเซลเดินกลับมายังอาณาเขตแห่งความเงียบของเขา—โถงบูชาของเทพีไทคี—มันคือการกลับมาบ้านที่ไม่ได้ให้ความรู้สึกเหมือนบ้าน

ที่นี่, อากาศเย็นและนิ่งสนิท, มีเพียงเสียงฝีเท้าของเขาที่สะท้อนเบาๆ บนพื้นหินอ่อนขัดมัน เขามุ่งตรงไปยังตำแหน่งประจำที่คุ้นเคย, ทรุดตัวลงนั่งพิงกับฐานหินอ่อนเย็นเฉียบของรูปสลักมารดาอย่างไร้ซึ่งพิธีรีตอง

การมาที่นี่กลายเป็นส่วนหนึ่งของกิจวัตรไปแล้ว—เหมือนการแปรงฟันหรือการจัดปกเสื้อให้เข้าที่—เป็นขั้นตอนสุดท้ายที่ต้องทำให้เสร็จสิ้นก่อนจะเริ่มทำสิ่งใหม่

"ผมมารายงานตัวครั้งสุดท้าย…ก่อนจะเดินทาง" เขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ, น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยและปราศจากอารมณ์ "พรุ่งนี้ผมมีภารกิจต้องไปทำที่ประเทศไทย"

เขาหยุดไปชั่วครู่, ไม่ใช่เพื่อรอคำตอบ, แต่เพื่อจัดระเบียบความคิด "เป็นงานของแอโฟรไดท์กับฮาร์โมเนีย" เขาอธิบายต่อ, ในน้ำเสียงแฝงความขบขันเล็กน้อย "สันติภาพและความรัก…หัวข้อดูเหมือนจะเกินจริงไปหน่อย แต่ก็เป็นการสร้างคอนเนคชั่นที่ไม่เลว"

มันคือธุรกรรม, คือการลงทุน, ไม่ใช่อุดมการณ์

"ผมคงจะไม่อยู่สักสองสามวัน" เขากล่าวสรุป, เป็นการแจ้งเพื่อทราบ "ดังนั้นก็ไม่ต้องคาดหวังของเซ่นไหว้จนกว่าผมจะกลับมาก็แล้วกัน"

นี่ไม่ใช่การอำลาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก, แต่มันคือการแจ้งให้ทราบล่วงหน้า, คือการรักษากฎของเกมที่เขากำหนดขึ้นมาเอง

เมื่อการรายงานสิ้นสุดลง แอ็กเซลนั่งเงียบอยู่เช่นนั้นพักใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นยืนช้าๆ เขาปัดฝุ่นที่ไม่มีอยู่จริงออกจากกางเกง จัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเองให้กลับสู่สภาพที่สมบูรณ์แบบที่สุด ก่อนจะหันหลังให้กับรูปสลักของมารดา แล้วเดินออกจากโถงบูชาไปอย่างเงียบเชียบ

Heroes: +25 ความโปรดปราน

Power Money Game Music

CABIN19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

19.07.2025 | 06:55 PM

ทุกอย่างถูกจัดเก็บเรียบร้อย สัมภาระที่จำเป็นสำหรับการเดินทางถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบในกระเป๋าเป้สะพายหลังใบเดียว แผนการเดินทางถูกจารึกลงในสมอง, ทุกขั้นตอนถูกคำนวณไว้ล่วงหน้าอย่างสมบูรณ์แบบ แอ็กเซลพร้อมแล้วที่จะก้าวออกจากเคบินหมายเลขสิบเก้า, ทิ้งความปลอดภัย (ที่น่ากังขา) ของค่ายไว้เบื้องหลังชั่วคราว

ทว่า, ในจังหวะที่เขากำลังจะก้าวเท้าข้ามธรณีประตูเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ ขาของเขากลับนำทางไปในทิศทางที่ต่างออกไป มันไม่ใช่การตัดสินใจ, แต่เป็นเหมือนสัญชาตญาณที่ฝังลึก, เป็นกิจวัตรที่เพิ่งถูกสร้างขึ้นแต่กลับหยั่งรากลึกอย่างรวดเร็ว—การแวะไปยังโถงบูชาของเทพีไทคีเป็นครั้งสุดท้าย

เขาหยุดยืนอยู่หน้าทางเข้าโถง, ปล่อยให้ความเงียบและความเย็นเยียบของมันโอบล้อมกาย นี่คือบทสรุปสุดท้ายก่อนที่ม่านของบทละครฉากใหม่จะถูกเปิดขึ้น

บุรุษเจ้าของเส้นผมสีทองคำไม่ได้เข้าไปนั่งพิงรูปสลักเหมือนเช่นเคย เขายืนนิ่งอยู่ตรงกลางห้อง, ดวงตาสีฟ้าเทาจ้องมองไปยังใบหน้าหินอ่อนที่ถูกผ้าปิดตาไว้

"ผมกำลังจะไปแล้ว" เขาเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ, น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยแต่ก้องกังวานในโถงที่ว่างเปล่า "แล้วเดี๋ยวจะหาของเซ่นแปลกใหม่มาให้นะ รอดูได้เลย" รอยยิ้มบางเบาที่แฝงความท้าทายปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา—มันคือคำอำลาในแบบฉบับของเขา, เป็นการวางเดิมพันครั้งใหม่บนโต๊ะที่มองไม่เห็น เขายืนนิ่งอยู่ในความเงียบงันนั้นอีกชั่วครู่, ไม่ได้คาดหวังคำตอบใดๆ, ก่อนจะหมุนตัวเพื่อจากไป

กริ๊ง...

เสียงนั้นใสและกังวานอย่างประหลาด มันดังมาจากเบื้องหลัง, สะท้อนกับพื้นหินอ่อนของโถงที่ว่างเปล่า ไม่ใช่เสียงกระซิบที่มากับสายลม, แต่เป็นเสียงของโลหะที่กระทบกับหิน

บุรุษชาวรัสเซียชะงักฝีเท้า, ร่างกายของเขาแข็งทื่อไปชั่วขณะ เขายืนนิ่ง, ไม่ได้หันกลับไปในทันที, แต่ใช้ประสาทสัมผัสทุกส่วนเพื่อประเมินสถานการณ์

เขาค่อยๆ หันกลับไปช้าๆ

บนพื้นหินอ่อนสีดำขัดมัน, ตรงจุดที่เขาเพิ่งยืนอยู่เมื่อครู่, มีเหรียญทองเหรียญหนึ่งกำลังหมุนติ้วอยู่กับที่, สะท้อนแสงสีทองของยามเย็นจนเกิดเป็นวงแสงพร่าเลือน มันหมุนอยู่อย่างนั้นนานผิดปกติ, ท้าทายกฎฟิสิกส์และความน่าจะเป็น, ก่อนจะค่อยๆ ช้าลงแล้วล้มลงกับพื้นดัง *แปะ* อย่างนุ่มนวล, โดยหันด้านหนึ่งขึ้นมาให้เห็นอย่างชัดเจน

ไม่ใช่เหรียญดรักม่า...

มันคือเหรียญทองคำที่สมบูรณ์แบบ, ปราศจากรอยขีดข่วนใดๆ ราวกับเพิ่งถูกหลอมขึ้นมาใหม่ ด้านที่หงายขึ้นนั้นสลักเป็นรูปหญิงสาวสวมมงกุฎกำแพงเมือง— ไทคี เทพีแห่งโชคชะตา

แอ็กเซลจ้องมองมันนิ่ง, หน้ากากแห่งความเยือกเย็นของเขายังคงไม่บุบสลาย

นี่ไม่ใช่ของขวัญ...ไม่ใช่เครื่องราง...

มันคือการวางเดิมพันตอบ

มันคือคำพูดที่ไร้เสียงจากเทพีแห่งโชคชะตา, เป็นการตอบรับคำท้าของเขา, เป็นการวางเงินกองกลางลงบนโต๊ะพนันที่

รอยยิ้มที่แท้จริงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของบุตรแห่งไทคี—ไม่ใช่รอยยิ้มเย้ยหยันหรือท้าทาย, แต่เป็นรอยยิ้มของนักพนันที่เพิ่งได้รับไพ่ใบที่เขารอคอย

เขาก้าวเข้าไป, ย่อตัวลง, แล้วหยิบเหรียญนั้นขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ผิวโลหะให้ความรู้สึกเย็นเฉียบและหนักอึ้งอย่างน่าประหลาดในฝ่ามือของเขา เขาพลิกมันดูอีกด้าน—หญิงสาวถือดาบและตราชั่ง —เนเมซิส เทพีแห่งการลงทัณฑ์

โดยไม่เอ่ยคำใดอีก, เขาโยนเหรียญขึ้นไปในอากาศ, รับมันกลับมาด้วยหลังมืออย่างชำนาญ, แล้วสอดมันเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

การอำลาได้สิ้นสุดลงแล้ว และเกมใหม่ก็ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ

บุตรแห่งโชคชะตาหันหลังให้กับมารดาผู้เป็นหินของเขาเป็นครั้งสุดท้าย, แล้วก้าวออกจากโถงบูชาไปอย่างเด็ดเดี่ยว, ไม่แม้แต่จะเหลียวกลับไปมอง

ข้าแอ็กเซล มิคาอิลอฟ ขอมอบศรัทธาต่อเหล่าเทพแก่เทพไทคี

จำนวนศรัทธาที่มอบให้: 1000

Believer: +15 ความโปรดปราน 

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

21.07.2025 | 06:35 PM

เคบินหมายเลขสิบเก้าต้อนรับการกลับมาของเขาด้วยความเงียบสงัดเช่นเคย, ตัดขาดจากเสียงจอแจของค่ายภายนอกราวกับเป็นโลกอีกใบหนึ่ง เขาก้าวผ่านธรณีประตู, กลิ่นเย็นๆ ของหินอ่อนและกลิ่นจางๆ ของโลหะที่คุ้นเคยโอบล้อมกาย, ชะล้างความวุ่นวายของการเดินทางที่ผ่านมาให้จางหายไป

เขาไม่ได้ตรงไปยังห้องนอนเพื่อพักผ่อน แต่กลับเดินตรงไปยังใจกลางของเคบิน—โถงบูชาของเทพีไทคี แสงสีทองของสนธยาที่ไม่เคยดับลับส่องผ่านหน้าต่างบานสูง, อาบไล้รูปสลักหินอ่อนสีดำจนดูมีชีวิตชีวาและน่าเกรงขามในเวลาเดียวกัน

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเดินเข้าไปอย่างเงียบเชียบ, ทรุดตัวลงนั่งในตำแหน่งประจำของเขา, เอนแผ่นหลังที่ยังคงระบมเล็กน้อยจากแรงกระแทกเมื่อวันก่อนพิงกับฐานหินอ่อนที่เย็นเฉียบ มันคือการกลับมายังจุดเริ่มต้น, คือการเข้าสู่ห้องประชุมที่เขาเป็นผู้รายงานเพียงฝ่ายเดียว

"ผมกลับมาแล้ว" เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ, เสียงของเขาสะท้อนในความเงียบ "ภารกิจที่ประเทศไทย...จบลงแล้ว เมื่อเช้าผมหมดแรงตอนกลับมาถึงเลยไม่ได้แวะมารายงานตัวก่อนไปพักผ่อน.."

เขาหยุดไปชั่วครู่, รวบรวมความคิด, แล้วเริ่มรายงานผลการดำเนินงานอย่างละเอียดแต่กระชับ, ราวกับกำลังสรุปรายงานทางธุรกิจให้ผู้ถือหุ้นฟัง

"สถานการณ์ที่นั่นตึงเครียดกว่าที่เอกสารระบุไว้" เขาเริ่มต้น "ความขัดแย้งเรื่องพรมแดนทำให้การค้าหยุดชะงัก, ชาวบ้านสิ้นหวังและเต็มไปด้วยความกังวล...สภาพแวดล้อมที่สมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับ 'ความศรัทธา' ที่จะเข้ามามีบทบาท"

รอยยิ้มเย้ยหยันจางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา "ผมไม่ได้ไปเจรจาทางการเมืองหรอกนะ…มันเสียเวลาเปล่า แต่ผมใช้คุณ... ผมมอบสิ่งที่พวกเขาต้องการมากกว่าให้—ความหวัง ผมใช้เหรียญทองสัมฤทธิ์ธรรมดาๆ, ใส่พลังของผมเข้าไปเล็กน้อย, แล้วแจกจ่ายให้พวกเขาในฐานะ 'วัตถุมงคล' " เขายกมุมปากขึ้น "

คนไทยน่ะเชื่อเรื่องพวกนี้อย่างสุดหัวใจ ผมให้ในสิ่งที่จับต้องได้, และพวกเขาก็ตอบรับมันอย่างเต็มใจ"

"แต่ดูเหมือนว่าการใช้โชคไปเยอะเกินไปหน่อย" เขากล่าวต่อ, เปลี่ยนหัวข้อไปยังความโกลาหลที่เกิดขึ้นระหว่างทาง "มีรากษสโผล่มากลางทาง ทำรถที่เช่ามาพังยับ แต่ก็จัดการไปแล้ว…เป็นแค่อุปสรรคเล็กน้อยที่ทำให้เสียเวลา"

เขาขยับตัวเล็กน้อย, หาท่าที่สบายขึ้น "แต่เรื่องที่น่าสนใจกว่านั้น…คือการปรากฏตัวของแอโฟรไดท์ที่หน้าค่าย"

ดวงตาสีฟ้าเทาของเขาหรี่ลง วิเคราะห์เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา "หล่อนบอกว่าพอใจกับผลงานของผมที่ประเทศไทย…มอบ 'รางวัล' เป็นเมล็ดพันธุ์กุหลาบสีทองกับของเล็กๆ น้อยๆ" เขาไม่ได้แสดงความดีใจออกมา "มันเป็นการลงทุนที่น่าสนใจนะ…เทพีแห่งความงามที่ลงมามอบรางวัลด้วยตัวเองสำหรับภารกิจเล็กๆ แบบนี้ มันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่"

"ผมไม่รู้ว่านี่เป็นตาเดินของหล่อนเอง หรือเป็นการส่งสัญญาณอะไรบางอย่างถึงคุณ" เขากล่าวสรุป, ปล่อยให้คำถามนั้นแขวนอยู่ในอากาศที่นิ่งสงัดของโถงบูชา

"แต่ไม่ต้องห่วง…ผมปลูกมันไว้ในเรือนกระจกแล้ว จะดูแลอย่างดีที่สุดไม่ให้หล่อนบ่นเอาได้"

เขาเอนศีรษะพิงกับหินอ่อน, ปล่อยให้ความเย็นของมันซึมซาบเข้ามา "เอาเป็นว่า…ภารกิจของแอโฟรไดท์เสร็จสิ้นแล้ว และผมก็ได้ของฝากจากพัทยามาให้คุณด้วย หวังว่าคุณจะชอบนะ"

ข้าแอ็กเซล มิคาอิลอฟ ขอมอบศรัทธาต่อเหล่าเทพแก่เทพีไทคี

จำนวนศรัทธาที่มอบให้: 1000

Heroes: +25 ความโปรดปราน

ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ: +15 ความโปรดปราน

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri