New Rome train station ⋘ สถานีรถไฟนิวโรม ⋙

New Rome train station

⋘ สถานีรถไฟนิวโรม ⋙

สถานีแห่งนี้ทำหน้าที่เป็น จุดเชื่อมต่อสำคัญระหว่างนครนิวยอร์กและกรุงนิวโรม อันเป็นศูนย์รวมของเหล่าเดมี่ก็อตโรมัน เป็นการเดินทางที่ถูกปิดบังจากสายตามนุษย์ธรรมดาอย่างสิ้นเชิง เนื่องจากเปิดให้บริการเฉพาะชาวเดมี่ก็อตและชาวนิวโรมเท่านั้น ในสถานีรถไฟนิวโรมมิใช่เพียงสถานีรถไฟธรรมดาทั่วไป แต่เป็นผลงานชิ้นเอกที่ถูกรังสรรค์ขึ้นจากมันสมองและฝีมืออันประณีตของเทพ เฮเฟตัส (Hephaestus) หรือภาคโรมันคือ วัลแคน (Vulcan) ผู้เป็นเทพแห่งการช่างและไฟ โดยเป็นสถานีที่ขยายออกมาจากเครือข่ายสถานีชานชาลาอันลึกลับ

สถานีรถไฟนิวโรมตั้งอยู่ในใจกลางของกรุงโรมใหม่แห่งนี้ โดดเด่นด้วยสถาปัตยกรรมที่ผสานความยิ่งใหญ่แบบโรมันเข้ากับกลไกและเทคโนโลยีเวทมนตร์อันซับซ้อนของเฮเฟตัส สำหรับปลายทางในโลกมนุษย์นั้น สถานีในนิวยอร์กจะถูกซ่อนไว้อย่างแนบเนียนใน โซนชานชาลาที่เก้าของสถานีแกรนด์เซ็นทรัล (Grand Central Terminal) อันโอ่อ่า ซึ่งเป็นที่รู้กันในหมู่เดมี่ก็อตว่าเป็นจุดนัดพบหรือทางผ่านสู่โลกของพวกเขา

ภายในสถานีรถไฟนิวโรมเต็มไปด้วยช่องทางลับ กลไกป้องกัน และเส้นทางมิติที่ถูกบงการด้วยพลังของเทพเจ้า ทำให้ทุกการเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่นและปลอดภัย ห่างไกลจากสายตาของอสุรกายหรือภัยคุกคามจากโลกภายนอก มันคือสัญลักษณ์แห่งความเชื่อมโยง ความปลอดภัย และความเป็นหนึ่งเดียวกันของเหล่าเดมิก็อตในโลกของตำนาน

จุดเชื่อมต่อรถไฟเฮเฟตัส:
 สำหรับท่านไม่มีตั๋วโปรดซื้อตั่วที่เคาน์เตอร์
* ก่อนชำระเงินอย่าลืมบวกภาษีทุกครั้ง *

 สายด่วนพิเศษ (ความเร็ว 10485 กม./ชม.)
ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 20 ดรักม่า/ดีนาเรียส
ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 100 ดรักม่า/ดีนาเรียส

 สายด่วน (ความเร็ว 3000 กม./ชม.) 
ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 15 ดรักม่า/ดีนาเรียส
ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 80 ดรักม่า/ดีนาเรียส

 สายประหยัด (ชมวิวทิวทัศน์) (ความเร็ว 900 กม./ชม.) 
ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 5 ดรักม่า/ดีนาเรียส
ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 30 ดรักม่า/ดีนาเรียส


ตรวจสอบตารางเดินรถ 🚂
(คลิกที่รถไฟเพื่อเข้าสู่ตาราง)

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

02.08.2025 | 10:34 AM

การเดินทางข้ามทวีปที่อัดแน่นไปด้วยความรุนแรงและอะดรีนาลีนสิ้นสุดลงอย่างเงียบเชียบ, เมื่อรถไฟแห่งเฮเฟตัสเคลื่อนตัวเข้าจอดที่ชานชาลาของสถานีปลายทางในนิวโรมอย่างนุ่มนวล บุตรแห่งโชคชะตาก้าวลงจากตู้รถไฟ, ทิ้งความทรงจำของตรอกมืดและจักรกลสังหารไว้เบื้องหลัง, แล้วเผชิญหน้ากับโลกใบใหม่ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

มันคือความสงบที่ถูกจัดระเบียบอย่างสมบูรณ์แบบ

อากาศที่นี่ไม่ได้มีกลิ่นของไอเสียและอาหารข้างทาง, แต่กลับมีกลิ่นจางๆ ของหินอ่อน, ดอกไม้, และประวัติศาสตร์ที่จับต้องได้ สถาปัตยกรรมโรมันร่วมสมัยตั้งตระหง่านอยู่รอบตัวเขา—อาคารที่สร้างขึ้นอย่างโอ่อ่าด้วยเสาหินและซุ้มประตูโค้งที่คุ้นเคย, แต่กลับถูกผสมผสานเข้ากับกระจกและโลหะที่ทันสมัยอย่างลงตัว เหล่าเดมิก็อดในชุดเสื้อยืดและกางเกงยีนส์เดินสวนกับผู้ที่สวมชุดโทก้าอย่างเป็นปกติ, เป็นภาพของอดีตและปัจจุบันที่อยู่ร่วมกันได้อย่างกลมกลืน

ร่างสูงหยุดยืนอยู่ครู่หนึ่ง, กวาดสายตามองไปรอบๆ, ไม่ใช่ด้วยความตื่นตาตื่นใจของนักท่องเที่ยว, แต่ด้วยสายตาของนักวิเคราะห์ที่กำลังประเมินสภาพแวดล้อมใหม่ แต่เขาไม่ได้มีเวลามาดื่มด่ำกับความงามที่ถูกคำนวณมาอย่างดีนี้นานนัก ภารกิจรออยู่

เขาต้องตามหาร้าน 'ร้านหนังสือไซคลอปส์ คำทำนาย และแมวสีส้ม’

ชื่อที่แปลกประหลาดนั้นเป็นเหมือนปริศนาที่ต้องแก้ไข เขาเริ่มเดินไปตามถนนที่ปูด้วยหินอย่างเป็นระเบียบ, สายตาของเขาสอดส่ายไปตามป้ายร้านต่างๆ ที่เขียนด้วยภาษาละติน, มองหาสัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงเป้าหมายของเขา

เขาไม่ได้ถามทางใคร, แต่กลับใช้ตรรกะและการสังเกตในการนำทาง—ร้านหนังสือที่มีไซคลอปส์เป็นจุดขาย…ย่อมต้องไม่ได้อยู่ในย่านแฟชั่นหรือย่านร้านอาหารเป็นแน่ เขาจึงมุ่งหน้าไปยังโซนที่ดูเหมือนจะเป็นย่านที่เงียบสงบกว่า

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

02.08.2025 | 04:00 PM

สถานีรถไฟกลางแห่งนิวโรมคือภาพสะท้อนที่สมบูรณ์แบบของเมืองที่มันตั้งอยู่—โอ่อ่า, เป็นระเบียบ, และสะอาดสะอ้าน เสาหินอ่อนขนาดมหึมาเรียงรายไปตามความยาวของโถง, พื้นหินขัดมันเงาวับจนสะท้อนภาพของเพดานโค้งที่ประดับด้วยภาพโมเสกบอกเล่าตำนานแห่งวีรบุรุษโรมัน มันคือความยิ่งใหญ่ที่ถูกควบคุมด้วยประสิทธิภาพที่เย็นเยียบ

ทว่า, ณ ชานชาลาหมายเลขเก้า, ความเป็นระเบียบของโรมันก็ต้องหลีกทางให้กับความอัจฉริยะที่บ้าคลั่งของกรีก

รถไฟเฮเฟตัสจอดนิ่งรอคอยอยู่, ไม่ใช่รถไฟธรรมดา, แต่เป็นผลงานชิ้นเอกที่ทำจากเหล็กกล้าสีดำทมิฬและทองเหลืองขัดเงา หัวรถจักรของมันดูเหมือนอสูรกายในตำนานที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยท่อและวาล์ว, เฟืองและจักรกลที่ซับซ้อนขยับไปมาอย่างช้าๆ, ขับเคลื่อนด้วยหัวใจที่เป็นเตาหลอมขนาดเล็กซึ่งส่งเสียงคำรามทุ้มต่ำของพลังงานที่ถูกกักเก็บไว้ ไอน้ำที่ร้อนระอุพวยพุ่งออกมาเป็นระยะๆ, ไม่ใช่ควัน, แต่เป็นลมหายใจของเครื่องจักรที่มีชีวิต

บุรุษชาวรัสเซียไม่ได้เร่งรีบ เขาเดินผ่านเหล่าลีเจียนแนร์ในชุดไปรเวทและเดมิก็อดคนอื่นๆ ที่กำลังจะเดินทาง, ก้าวขึ้นไปบนตู้โดยสารด้วยฝีเท้าที่มั่นคงและสม่ำเสมอ

ภายในนั้นกว้างขวางและตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยคุณภาพ เบาะนั่งบุด้วยหนังสีเข้ม, หน้าต่างบานใหญ่สะอาดใส, และแสงไฟที่นุ่มนวลก็ส่องสว่างออกมาจากโคมไฟที่ทำจากทองสัมฤทธิ์ เขาเลือกที่นั่งเดี่ยวริมหน้าต่าง, ที่ซึ่งเขาสามารถมองเห็นภาพทั้งหมดได้โดยไม่ต้องเป็นส่วนหนึ่งของมัน

เสียงหวีดหวิวของไอน้ำดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย, ตามมาด้วยแรงกระตุกเบาๆ ที่แทบจะรู้สึกไม่ได้, และอสูรจักรกลแห่งเฮเฟตัสก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากชานชาลาอย่างราบรื่นและทรงพลัง

ดีลเลอร์แห่งค่ายฮาฟบลัดเอนหลังพิงกับเบาะที่นั่ง, มองภาพของสถาปัตยกรรมที่สมบูรณ์แบบของนิวโรมค่อยๆ เล็กลงและเลือนหายไปจนลับสายตา, ทิ้งนครแห่งระเบียบวินัยไว้เบื้องหลัง, กลับคืนสู่กระดานหมากรุกที่วุ่นวายและคาดเดาไม่ได้

Back to NY 5 ดรักม่า

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Axel HEROES

A. Mikailov

power of calculated luck

To me luck is like a loaded gun—never random, always aimed — Axel

09.08.2025 | 10:34 AM

เสียงฟู่ยาวของไอน้ำที่ถูกปล่อยออกมาในจังหวะสุดท้าย ลอยปกคลุมเหนือรางราวกับหมอกยามเช้า ก่อนจะค่อย ๆ จางหายไปราวกับลมหายใจสุดท้ายของอสูรจักรกลแห่งเฮเฟตัส เสียงโลหะกระทบกันเบา ๆ จากกลไกที่หยุดนิ่งดังขึ้นเหมือนคำประกาศปิดฉากการเดินทาง ท้องฟ้าสีครามสว่างสะท้อนบนผิวโลหะของหัวขบวนราวกับยืนยันว่าพวกเขามาถึงแล้ว 

โถงชานชาลากว้างใหญ่โอบล้อมผู้โดยสารราวกับวิหารหินอ่อน แสงจากโดมกระจกด้านบนส่องลงมาเป็นลำ แยกเป็นช่อง ๆ จากโครงเหล็กดัดสีดำขลับ ทุกอย่างถูกออกแบบอย่างแม่นยำจนไร้รอยตำหนิ เส้นตรง เส้นโค้ง และสัดส่วนทั้งหมดสอดคล้องกันอย่างที่สายตาไม่อาจหาอะไรขัดใจได้ ความสงบที่แผ่ปกคลุมเต็มพื้นที่แตกต่างจากเสียงหวีดรถไฟและฝูงชนเร่งรีบที่พวกเขาเพิ่งจากมา ราวกับโลกอีกใบที่ใช้กฎเกณฑ์ของตัวเอง

บุตรแห่งโชคชะตาก้าวลงสู่พื้นหินอ่อนที่ขัดมันเงา, ไม่ได้มีความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง, แต่กลับมีความพร้อมสำหรับการเริ่มต้นภารกิจใหม่ เขาไม่ได้เสียเวลาไปกับการชื่นชมสถาปัตยกรรมโรมันร่วมสมัยที่โอ่อ่าและไร้ที่ติ, แม้ว่าสมองของเขาจะยอมรับในประสิทธิภาพและความเป็นระเบียบของมันก็ตาม

เขาเดินออกจากสถานีด้วยฝีเท้าที่มั่นคงและมีเป้าหมาย, มุ่งหน้าตรงไปยังโซนร้านค้าที่เขาเคยมาสำรวจเมื่อครั้งก่อน, ที่ซึ่งความวุ่นวายถูกควบคุมด้วยระเบียบวินัยแบบโรมัน ทุกย่างก้าวคือการเคลื่อนไหวที่มีเป้าหมาย, ทุกการเลี้ยวคือการตัดสินใจที่ถูกคำนวณมาอย่างดี จากสมรภูมิที่เต็มไปด้วยเหล็กและไฟฟ้าสถิต…สู่ภารกิจที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและผ้าอ้อม, มันคือการเปลี่ยนโหมดที่ต้องทำได้อย่างไร้ที่ติ

ในระหว่างทางที่เดินสมองของเขาก็หาได้หยุดพักไม่ ยังคงวางแผน ลิสรายการสิ่งที่ต้องตรวจเช็คทันทีที่ไปถึง และปลายทางของเขาก็คือ ‘ร้านหนังสือไซคลอปส์ คำทำนาย และแมวสีส้ม’ ของไทสัน นายจ้างในครั้งนี้…

Power Money Game Music

CABIN 19

@Hye Ri

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

I’m here New Rome
9th August 2025 10.40 AM - 11.40 AM (UTC–5 : 1.40 - 2.40 PM)

   ใช้เวลาราว ๆ สามชั่วโมงกว่า ๆ ก็มาถึงสถานที่ที่เรียกได้ว่าเป็นกรุงโรมใหม่ รถไฟเฮเฟตัสค่อย ๆ รดความเร็วลงเรื่อย ๆ จนล้อหยุดหมุน เป็นสัญญาณที่บอกได้ว่าถึงเวลาลงจากรถไฟแล้ว ริปลีย์สำรวจบริเวณรอบ ๆ เพื่อดูว่าตนเองไม่ได้ลืมอะไรไปหรือเปล่าก่อนจะเดินออกจากรถไฟตาม ๆ เหล่าเด็กเคบินที่สาม

   วินาทีที่เท้าแตะสถานีรถไฟนิวโรมร่างเล็กก็เห็นภาพพี่ชายสุดเข้มคนคุ้นเคยโบกมือหยอย ๆ ไม่ไกล พี่หนึ่งน้อง ๆ สองคนผู้เป็นแก๊งบ้านแห่งท้องทะเลก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปหาพี่ชายผู้เดินทางออกมาเรียนถึงนิวโรมทันที

   จริง ๆ ต้องบอกว่าเขาล่วงหน้ามาก่อน ส่วนเจโรมเดี๋ยวก็คงตามมาในอีกไม่ไกลต่อจากนี้

   “ไง ซันซ์” เจโรมเริ่มทักทาย

   “ไง เจโรม ไง ริปลีย์ ว่าแต่ข้างเธอนั่นเด็กใหม่ของค่ายหรอ ?” ซันซ์เอ่ยทักทายเจโรมกับเธอก่อนจะเลื่อนมายังเด็กน้อยข้าง ๆ เธอ

   “อ้อ นายน่าจะไปก่อนที่เอียนจะเข้าบ้านแบบเฉียดฉิวเลยนี่นะ เดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก นี่คือ แฮร์— แค่ก ๆ เอียน, เอียน มาร์โลว์ น้องน้อยคนใหม่ของบ้านเรา” เธอเอ่ยพร้อมกับผายมือไปทางเอียนก่อนที่จะหันไปคุยกับเอียนเพื่อแนะนำคนตัวสูงอีกที “ส่วนทางนั้นพี่ชายพวกเราเองชื่อ ซันซ์,ซันซ์ มาเดิล เคานต์ อ่อนว่าเจโรมสามปีน่ะ”

   “ยินดีที่ได้พบครับ”

   “ยินดีเช่นกันน้องชาย”

   แล้วสมาชิกในบ้านทั้งสองคนก็ได้พอหน้ากันแล้ว ริปลีย์ที่เห็นภาพนี้ก็นึกถึงรีช่าทันใด เด็กน้อยคนนั้นตื่นเต้นที่จะได้เป็นพี่สาว แต่ตอนนี้เด็กผู้กล้าของเคบินที่สามได้ออกไปทำภารกิจน่ะซีเลยไม่อาจมางานสำคัญอย่างการมางานวันเกิดของหลานพวกเราได้

   Actually, we have another older brother who’s— stuck on his honeymoon… ahem— I mean, mission, so he couldn’t make it either. Such a shame.

   เอาเถอะ ถึงจะเสียดายไปก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่าทั้งสองคนไม่ได้มางานด้วยกันอยู่ดี

   “ซันซ์ นายมารับเราไปงานใช่ไหม ?”

   “ก็ใช่น่ะสิ มาเร็วเด็ก ๆ ไปงานหลานของเรากัน”

   แล้วเด็กเคบินที่สามทั้งหมดสี่ชีวิตก็เริ่มเดินทางออกจากสถานีรถไฟนิวโรมเพื่อเดินทางไปยังงานเลี้ยงของลูกสาวพี่ชายผู้โด่งดังอย่างไทสัน

   ตื่นเต้นแหนะ ไม่นึกไม่ฝันว่าตัวเองจะมีหลานสาวกับเขาด้วยตั้งแต่อายุเท่านี้…

   ถ้าเธอจะคิดแบบนี้ งั้นเอียนที่อายุสิบกว่า ๆ ก็คงจะตื่นเต้นกับสถานะ อังเคิลเอียน ไม่น้อยทีเดียว

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ เจโรม ปาร์ค ซึงยอน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

การปฏิสัมพันธ์กับ เอียน มาร์โลว์
การพูดคุย +7 ความสนิทสนม

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

@God

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Back to NYC
9th August 2025 4.00 - 4.15 PM (UTC–5 : 7.00 - 7.15 PM)

   ได้เวลาที่เด็ก ๆ ค่ายฮาล์ฟบลัดจะต้องกลับบ้านแล้วล่ะ

   ริปลีย์เดินออกมาจากร้านของไทสันตั้งแต่ราว ๆ ใกล้ ๆ ช่วงสี่โมงเย็น พอเดินออกมาขึ้นรถพร้อมซิ่งจากร้านหนังสือของไทสันตรงไปยังสถานีรถไฟในทันทีทำให้เรียกได้ว่าทันช่วงเวลาของรถไฟอย่างฉิวเฉียดจนน่าตกใจเชียว

   เกือบตกรถไฟนอนนิวโรมสักคืนแล้วสิ

   อันที่จริงรุ่นพี่คนอื่น ๆ ก็เลือกนอนที่นิวโรมสักคืนนั่นแหละ แต่ว่าริปลีย์ที่ไม่อยากอยู่ที่นิวโรมเท่าไหร่เพราะรู้สึกเกรงใจบ้านของไทสัน แล้วก็ไม่ได้มีงบจะนอนที่พักอะไรมากนักจึงเลือกจะหยิบเงินมาจ่ายค่านั่งรถไฟเฮเฟตัสเดินทางกลับนิวยอร์กคงจะดีกว่าในความรู้สึกของเธอ ถึงแม้ว่ามันน่าจะเดินทางไปถึงช่วงใกล้ ๆ เที่ยงคืนของเวลาทางนั้น แต่อย่างน้อยช่วงเวลาหลังเที่ยงคืนของพวกเธอคือวันอาทิตย์ นั่นหมายความว่าต่อให้เธอจะกลับค่ายดึกแค่ไหนวันพรุ่งนี้ก็จะมีเวลาให้เธอนอนพักเสมอ

   “เอียน นอนพิงไหล่มาได้เลยนะ”

   ถ้าหากเทียบเวลาตอนนี้กับเวลาของทางนิวยอร์กก็เป็นช่วงหนึ่งทุ่มแล้ว เอียนที่เดินทางมาทั้งวัน แถมยังต้องเจอผู้คนมากมายก็คงจะรู้เหนื่อยไม่ใช่น้อย ๆ ขนาดเธอที่อายุมากกว่าราว ๆ ห้าหกปีได้ยังรู้สึกเหนื่อยเลย นับประสาอะไรกับเด็กน้อยอย่างเขา

   แบบนั้นแล้วภาพของสองพี่น้องบ้านโพไซดอนที่อายุน้อยที่สุด ณ ที่แห่งนี้จึงเป็นภาพที่เด็กชายพิงไหล่บาสงของพี่สาวหลับปุ๋ย ส่วนหญิงสาวที่เป็นพี่สาวก็พิงกระจกรถไฟหลับไปอีกทีหนึ่ง ทั้งหมดอยู่ในสายตาของเจโรมที่นั่งใกล้ ๆ กันอีกทีหนึ่ง

   จะบอกว่าวันนี้นับเป็นวันที่เขาได้ใช้เวลากับเด็ก ๆ ในบ้านมากขึ้นก็ว่าได้ กับริปลีย์ก็พอเคยได้สนิทกันมากขึ้นเพราะไปเดินทางด้วยกันกลางทะเล แต่กับเอียนที่เพิ่งมาใหม่ เขาและริปลีย์อยู่ด้วยกันกับเด็กชายคนนี้ได้ไม่นานก็ต้องออกทะเลเสียแล้ว สำหรับริปลีย์ที่ได้ไปช่วยชีวิตเด็กคนนี้คงจะพอได้พูดคุย แต่สำหรับเขานับว่าเหมือนเพิ่งได้มาสังเกตและมานั่งทำความรู้จักน้องชายคนใหม่แกะกล่องคนนี้อีกทีก็ว่าได้

   “มันก็อบอุ่นดีน่ะนะ”

   ดวงตาคมของชายหนุ่มผู้กลายเป็นพี่ใหญ่ในวงสามคน ณ ตอนนี้ที่เดินทางกลับค่ายฮาล์ฟบลัดก็ทอดมองวิวทิวทัศน์ไกลออกไป นึกย้อนไปยังภาพบรรยากาศแสนอบอุ่นในร้านของไทสัน ภาพที่ทุกคนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน

   ถึงจะขาด ดีน ไบรท์ แล้วรีช่าก็เถอะ แต่นับว่าเป็นวงใหญ่ของเหล่าพี่น้องที่อบอุ่นหัวใจจริง ๆ

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-03] เจโรม ปาร์ค ซึงยอน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย

การปฏิสัมพันธ์กับ [TGC-05] เอียน มาร์โลว์
การพูดคุย +7 ความสนิทสนม

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)


@God

Daemon HEROES

Daemon

New Rome, 14:00 PM (โดยประมาณ)

      ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยเสียงที่คุ้นเคย... เสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์ที่กำลังจะจอด! ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาแล้วก็พบกับภาพที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นในเร็วๆ นี้... ภาพของนิวโรม!

      รถยนต์ของคุณป้าใจดีจอดอยู่ข้างถนนที่เต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่องที่สวยงาม! ผู้คนกำลังเดินไปมาอย่างเร่งรีบ ทุกคนดูเหมือนจะมีความสุข ผมรู้สึกได้ถึงความสงบที่อบอวลไปทั่วเมือง มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนในชีวิต!

      “ถึงแล้วจ้ะหนู...” คุณป้าพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “รีบไปพักผ่อนนะ...หนูดูเหมือนจะเหนื่อยมากเลย...”

      

      ผมพยักหน้าให้เธอแล้วลุกขึ้นนั่ง ผมรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างกาย ผมมองไปที่เด็กชายที่นั่งอยู่ข้างหน้าแล้วยิ้มให้เขาอย่างซาบซึ้งใจ!

      “ขอบคุณมากครับคุณป้า...และก็ขอบคุณนายด้วยนะ...” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ผมรู้สึกขอบคุณมากจริงๆ ครับ...” คุณป้าและเด็กชายยิ้มให้ผมอย่างอบอุ่น มันเป็นรอยยิ้มที่ผมจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต

     ผมเปิดประตูรถแล้วก้าวลงไปบนถนน ผมโบกมือลาพวกเขาแล้วมองดูรถของพวกเขากำลังขับออกไปอย่างช้าๆ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกำลังจะร้องไห้ออกมา ผมรู้สึกซาบซึ้งใจกับความช่วยเหลือของพวกเขามากจริงๆ

      ผมหันกลับมาแล้วเดินไปตามทางเท้าที่เต็มไปด้วยผู้คน ผมมองไปรอบๆ แล้วก็พบกับป้ายบอกทางที่เขียนว่า "สถานีรถไฟเฮเฟตัส" ผมรู้ว่าผมจะต้องไปที่นั่น!

      ผมเดินไปตามป้ายบอกทางจนมาถึงสถานีรถไฟเฮเฟตัส ที่นี่นับเป็นสถานีที่ใหญ่มาก! มันดูทันสมัยและเต็มไปด้วยผู้คน ผมเดินเข้าไปในสถานีแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ขายตั๋ว

      “ตั๋วไปนิวยอร์กครับ...” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า “เที่ยวรถไฟที่เร็วที่สุดครับ...”

      หญิงสาวที่เคาน์เตอร์มองมาที่ผมด้วยสายตาที่สงสัยเล็กน้อย เธอส่ายหัวแล้วพูดว่า “รถไฟเที่ยวต่อไปจะออกเวลา 16:15 น. นะคะ...คุณจะต้องรอประมาณสองชั่วโมงเลยค่ะ...”

ผมรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ผมก็รู้ว่าผมไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

      “ไม่เป็นไรครับ...ผมขอหนึ่งที่นั่งครับ” ผมพูดแล้วยื่นเงินให้เธอ เธอพยักหน้าให้ผมแล้วยื่นตั๋วรถไฟมาให้ผม ผมรับตั๋วมาแล้วเดินไปหาที่นั่งที่ใกล้ๆ ผมนั่งลงแล้วมองดูผู้คนที่กำลังเดินไปมาอย่างรีบเร่ง ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกำลังฝันไป

      ผมไม่รู้ว่าผมจะเจออะไรต่อไป แต่ผมก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน ผมพร้อมที่จะเดินทางกลับไปบ้าน ผมพร้อมที่จะกลับไปเจอเพื่อนๆ ของผมแล้ว

      ผมมองไปที่ตั๋วรถไฟในมือ... สถานีแกรนด์เซ็นทรัล, นิวยอร์ก

      ผมกำลังจะได้กลับบ้านแล้ว!

16:15 น.

      ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ในช่วงสองชั่วโมงที่รอคอยไปกับการงีบหลับอย่างสั้นๆ แต่ก็หลับไม่สนิทนัก เพราะเสียงผู้คนที่จอแจทำให้ผมรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา ผมเอนตัวพิงกำแพงสถานีรถไฟ แล้วก็ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในห้วงความคิด ผมคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ตั้งแต่การถูกคุณป้าใจดีหลอกให้ขึ้นรถไปจนถึงการต่อสู้กับเอ็มพูซ่าตัวที่สองที่ผมเอาชนะมาได้อย่างหวุดหวิด มันเป็นประสบการณ์ที่ผมจะไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต!

      เสียงประกาศที่ดังขึ้นมาทำให้ผมสะดุ้งตื่น!

      “รถไฟเฮเฟตัสเที่ยว 16:15 น. มุ่งหน้าสู่สถานีแกรนด์เซ็นทรัล ได้เทียบชานชาลาที่ 7 แล้ว ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านโปรดขึ้นรถได้ ณ บัดนี้”

      ผมลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินไปที่ชานชาลาที่ 7 ผมเห็นรถไฟที่ดูเหมือนรถไฟโบราณกำลังจอดรอผู้โดยสารอยู่ มันเป็นรถไฟที่ทำจากเหล็กกล้าสีดำสนิทและมีควันสีขาวลอยออกมาจากปล่องไฟบนหลังคา ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมกำลังอยู่ในหนังเรื่องเก่าๆ! ผมยื่นตั๋วให้กับพนักงานตรวจตั๋วแล้วก้าวขึ้นไปบนรถไฟ

      ภายในรถไฟนั้นกว้างขวางและดูหรูหรามาก มีที่นั่งที่ทำจากผ้ากำมะหยี่สีแดงและมีหน้าต่างบานใหญ่ที่มองเห็นวิวทิวทัศน์ภายนอกได้ ผมเดินหาที่นั่งที่ว่างแล้วก็ล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง ผมรู้สึกถึงความอ่อนล้าที่เข้ามาโจมตีร่างกายของผมอย่างรุนแรง ผมไม่สามารถต้านทานมันได้อีกต่อไปแล้ว!

      ผมมองไปที่ท้องฟ้าภายนอกหน้าต่าง... ท้องฟ้ายังคงเป็นสีส้มอ่อนๆ จากปรากฏการณ์ "Eternal Sunshine" มันเป็นแสงที่ดูเหมือนเวลาใกล้ค่ำ แต่ก็ไม่เคยค่ำเสียที! ผมรู้ว่ามันจะต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงกว่าจะไปถึงนิวยอร์ก แต่ผมก็ไม่กลัว ผมรู้สึกปลอดภัยที่ได้อยู่บนรถไฟของเฮเฟตัสและที่สำคัญ ผมได้พักผ่อนอย่างเต็มที่แล้ว! ผมปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในความมืดมิดและหลับไปในที่สุด!

จ่ายเงินค่ารถไฟรวมภาษี 6 ดรักม่า

Martha Kostakis Adopted Daughter of Hera

สถานีรถไฟเฮเฟตัส, นิวโรม | 03 OCT. 2025 | 10:35 A.M.

          "มามี้ค่ะ ตอนเตรียมตัวเข้า ม.นิวโรมยากไหมคะ?"

          บนรถไฟเฮเฟตัสลิเลียน่าชวนจ้อไม่หยุดเรื่องเกี่ยวกับการศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยนิวโรม เด็กสาวสมกับเป็นธิดาแห่งอะธีน่าที่ใฝ่หาความสำเร็จทางด้านการศึกษา ในฐานะรุ่นพี่ที่เรียนจบมาก่อนมาร์ธาจึงใช้โอกาสนี้แนะแนวรุ่นน้องไปในตัว

          "ก็ยากพอตัวเลยนะ เราต้องเตรียมตัวมาดี ๆ เลย นอกจากใช้คะแนน SAT แล้วยังต้องสอบ DSTOMP อีกด้วย สิ่งสำคัญที่สุดเลยคือต้องมีใบรับรองจากเทพเจ้าหนึ่งฉบับจากการทำภารกิจของทวยเทพ แต่เรื่องนั้นเธอคงรู้ดีอยู่แล้วใช่ไหมล่ะจ๊ะ" มาร์ธาตอบ

          ลิเลียน่าพยักหน้า "หนูพอจะศึกษามาบ้างค่ะ ช่วงปิดเทอมหนูกะว่าจะไปหาภารกิจเล็ก ๆ ทำสักภารกิจ เผื่อจะได้จดหมายรับรองมาสักฉบับ ปีหน้าก็จะเรียนจบมัธยมแล้ว ตื่นเต้นจังเล้ย~"

          "คุณสมบัติของเธอผ่านแน่นอนอยู่แล้วจ้ะ ไม่ต้องเป็นห่วงเลย น้องลิเลียน่าเคยทำภารกิจเดินทางแล้วใช่ไหมคะ? พี่ว่าภารกิจกระดานหินคงไม่ยากเกินไปสำหรับเธอแน่นอน"

          มาร์ธาหวนนึกถึงตอนที่ไปทำภารกิจเพื่อหาจดหมายรับรองเข้าศึกษานิวโรม สำหรับเธอที่เป็นมนุษย์ธรรมดาที่มองเห็นผ่านหมอกบังตาแล้วการต่อสู้กับอสุรกายเป็นไปอย่างยากลำบากจำเป็นต้องใช้พลังกายมากเป็นพิเศษเพราะไม่มีพลังวิเศษเหมือนกันเดมิก็อด ในตอนนั้นหากไม่ได้ นาเวีย เกรซ แฟนสาวคนสวยธิดาแห่งดีมิเทอร์ไปช่วยด้วยเธอคงจะจบภารกิจนั้นและเอาจดหมายรับรองมาไม่ได้แน่ ๆ 

          "แล้วข้อสอบออกประมาณไหนเหรอคะ?" ลิเลียน่าถามต่อ

          "ทำข้อสอบที่ท่านเทพอะพอลโล่ออกเป็นข้อเขียนทั้งหมด ส่วนใหญ่จะเป็นความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับโลกแห่งทวยเทพ ถามเกี่ยวกับแนวคิดของเรา และให้เหตุการณ์สมมุติมาแล้วตอบคำถามว่าถ้าเป็นเราแก้ปัญหาในสถานการณ์นั้นอย่างไร อย่างปีที่พี่เจอจะมีคำถามประมาณว่า 'หากได้รับภารกิจให้เดินทางไปทวีปแอฟริกาใต้โดยสมาชิกในทีมมีสายเลือดแห่งโพไซดอนและซุสอยู่ด้วยกันจะวางแผนการเดินทางอย่างไร' แล้วในปีที่พี่สอบเข้ายังไม่มีรถไฟเฮเฟตัสเปิดให้บริการเสียด้วย... คำถามก็ประมาณนี้น่ะจ้ะ"

          "หูว คำถามนี้ถ้าเป็นเรื่องจริงคงปวดหัวน่าดูเลย--.. แต่ไม่สิ อาจจะง่ายกว่าที่คิดก็ได้นะคะ เพราะว่าเทพเจ้าไม่ลงโทษบุตรและธิดาของพวกท่านอยู่แล้วหากบุตรธิดาคนนั้นเป็นที่โปรดปราน ไม่แน่ว่าการเดินทางในครั้งนั้นอาจจะสบายบรื๊อสะดือโบ๋กว่าที่คิดก็ได้นะคะมามี้"

          "นี่สินะคำตอบในมุมมองของสายเลือดอะธีน่า ตอนนั้นพี่คิดไม่ถึงจุดนี้เลยมัวแต่เขียนอยู่นาน" มาร์ธาขำเบา ๆ กับความไร้เดียงสาของตนเองในตอนนั้น "แต่ถ้าเป็นตอนนี้คงไม่มีข้อสอบข้อนี้เวียนมาให้ทำแล้วล่ะ เดินทางด้วยรถไฟเฮเฟตัสสายประหยัดสะดวกสบายกว่าเยอะเลยเนอะ"

          "แต่ไม่แน่อาจจะมีคำถามประมาณว่า จงเขียนชื่อสายรถไฟและเวลาเดินรถทุกขบวนก็ได้นะคะมามี้" ธิดาอะธีน่าหัวเราะคิกคัก

          "ให้ตายสิ พอเป็นแบบนี้แล้วยากกว่าเดิมอีก แต่เชื่อเลยว่าถ้ามีคำถามแบบนี้ออกมาจริงเธอก็ต้องตอบถูกหมดแน่ ๆ เลยนะน้องลิเลียน่า"

          ก็หวังว่าเทพอะพอลโล่จะไม่ออกข้อสอบวัดความจำขนาดนี้ออกมา ไม่อย่างนั้นเดมิก็อดมีหวังได้หัวระเบิดตายจากการท่องชื่อสายรถไฟทั่วทั้งโลก หญิงสาวคุยกันเพลินจนเวลาผ่านไปชั่วโมงครึ่ง ในที่สุดก็เดินทางมาถึงนิวโรมเสียที

          เมื่อมาถึงนิวโรมก็เหมือนว่าจะมีใครคนหนึ่งมายืนต้อนรับก่อนอยู่แล้วที่ประตูทางออกของสถานีรถไฟ...

          "นาเวีย คิดถึงจัง" ธิดาแห่งเฮร่าเข้าไปทักทาย นาเวีย เกรซ คนรักของเธอที่ยังคงศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยนิวโรมในปีที่ 3 ด้วยวิธีใช้แก้มแนบแก้มตามสไตล์ฝรั่งเศส พวกเธอไม่ได้เจอกันมา 4 เดือนเศษนับตั้งแต่ที่มาร์ธาสำเร็จการศึกษาออกมาแล้วตั้งใจว่าจะมาช่วยไครอนดูแลเด็ก ๆ ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดต่อ

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace ]

          "สวัสดีค่ะพี่นาเวีย ไม่ได้เจอกันตั้งนานพี่ยังสวยน่ารักเหมือนเดิมเลย" ลิเลียน่าจ้องมองสาวฝรั่งเศสด้วยสาวตาวิบวับกับความงามเกินต้านจากธิดาแห่งดีมิเทอร์

          "นี่นาเวีย ปีหน้าลิเลียน่าจะมาเป็นรุ่นน้องของหนูแล้วนะ หนูต้องดูแลน้องด้วยล่ะรู้ไหม?" 

          "โธ่ มามี้ล่ะก็ หนูยังไม่รู้เลยว่าปีหน้าจะสอบติดหรือเปล่า หรือหนูอาจจะ Gap Year ก่อนก็ได้นา" ธิดาอะธีน่าตอบอย่างสดใส "แต่ถ้าหนูได้สอบเข้ามาจริง ๆ ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ฮิฮิ"

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace ]

          "อ้อใช่.. เธอน่าจะยังไม่เคยเจอกับรุ่นพี่สองคนนี้ นี่รุ่นพี่วิลเลี่ยม บุตรแห่งอะพอลโล่ ส่วนอีกคนคือรุ่นพี่นิโคบุตรแห่งฮาเดสจ้ะ" มาร์ธาแนะนำรุ่นพี่ทั้งสองที่นาน ๆ จะกลับค่ายมาเสียทีให้กับคนที่ไม่ค่อยได้กลับค่ายเหมือนกันเพราะติดเรียนได้รับทราบ

          "สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมวิลเลี่ยม โซเลซ แต่เรียกว่า 'วิล' ดีกว่า ส่วนคนนั้น.. โกสต์คิงเขาไม่ค่อยพูดเท่าไร" คล้ายกับว่าวิลเลี่ยมก็ได้ทีอวด--.. แซวแฟนเหมือนกัน

          "งั้นนายก็พูดแทนฉันให้หมดเลยสิ" ด้วยความมันเขี้ยวนิโคเลยศอกใส่ท้องของบุตรแห่งฮาเดสเบา ๆ ก่อนจะแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มอย่างคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง (ยกเว้นกับแฟน) "สวัสดี ผมนิโค ดิ แองเจโล่ ยินดีที่ได้รู้จัก"

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace ]

 
         "แหะ ๆ นาเวียจำพี่ไม่ได้ซะแล้ว" เด็กหญิงวัยประถมหัวเราะเบา ๆ หาพินิจดี ๆ อีกฝ่ายคงคุ้นหน้าอยู่บ้างว่านี่คือ มิแรนด้า การ์ดิเนอร์ พี่สาวของนาเวียที่มีมารดาเทพองค์เดียวกัน

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace ]

         "เรื่องนี้ให้อธิบายคงยาว แต่เชื่อว่ามีบางสิ่งผิดปกติกับเทพีฮีบี้" คราวนี้ไครอนที่มีสภาพเป็นลูกม้าเซนทอร์เป็นคนบอก "ตอนนี้ทุกคนมาทัศนศึกษากันก็สนุกกันให้เต็มที่เถอะ ส่วนการหารือเรื่องปัญหาที่เกิดขึ้นเอาไว้ถ้ามีข้อสรุปผมจะแจ้งผ่านทางคุณมาร์ธาก็แล้วกันนะ" ซึ่งข้อสรุปที่ว่ากว่าจะได้มาคงหลังจากที่ใครสักคนถูกลิขิตให้ไปรับคำพยากรณ์ที่มีความเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ในนาทีที่เหมาะสม

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace ]

         "เดี๋ยวเธอจะแยกย้ายไปกับนาเวียแล้วใช่ไหมจ๊ะมาร์ธา เที่ยวกันให้สนุกนะ แล้ววันที่ 5 ตอน 4 โมงเย็นมาเจอกันตรงนี้นะจ๊ะ" 

          มิแรนด้าแม่งานฝั่งฮาล์ฟบลัดโบกมือบอกลาสมาชิกที่ขอแยกตัวออกไปไม่เข้าพักที่โรงแรมซีซาร์คราวน์ที่มีค่าห้องแพงหูฉี่เพื่อประหยัดงบประมาณค่าย ซึ่งมาร์ธาได้แจ้งก่อนการจองห้องพักไว้แล้วว่าเธอจะไปพักที่ห้องหอพักของนาเวีย

         "แล้วเจอกันค่ะ เที่ยวให้สนุกนะคะทุกคน สุขสันต์วัน Ieiunium Cereris ล่วงหน้าค่ะทุกคน"

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace ]

          เมื่อนัดแนะกันเรียบร้อยทั้งสองฝ่ายก็แยกย้ายกันออกมา

ห้องพักของนาเวีย เกรซ | 03 OCT. 2025 | 11:00 A.M.

          ได้มาเยือนอีกครั้งหอพักเก่าที่คุ้นเคย ตอนที่ยังเป็นนักศึกษามาร์ธากับนาเวียก็เป็นรูมเมทพักกันที่นี่ พอมีคนใดคนหนึ่งเรียนจบไปแล้วห้องพักที่เคยแคบก็กลับมากว้างขวางขึ้นถนัดตาจนรู้สึกเหงา แต่มาร์ธาตอบเรื่องนั้นไม่ได้ดีไปกว่านาเวีย เธอก็แค่คิดแทนแฟนสาวเพราะการกลับมาอยู่ที่กระท่อมหลังที่ 2 เพียงลำพังก็ทำให้รู้สึกเหงาขึ้นมามากเหมือนกัน

          "คิดถึงที่นี่จังเลยนะ ไม่ได้กลับมาตั้ง 4 เดือนแน่ะ"

          หลังจากลากกระเป๋าไปเก็บเรียบร้อยแล้วมาร์ธาก็เดินไปเปิดประตูระเบียงที่คุ้นเคยเพื่อรับแสงแดดยามสายที่เริ่มกลับสู่ภาวะปกติขึ้นมาบ้างแม้ยังคงไม่ได้รับรัตติกาลกลับคืนมา 100% ทว่ามันก็ดีมากแล้วที่ไม่ต้องเผชิญอยู่ในภาวะเที่ยงวันตลอดทั้ง 24 ชั่วโมง

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace ]

          "แน่นอน มี้ต้องคิดถึงหนูอยู่แล้ว" หญิงสาวหันไปลูบเส้นผมสีบลอนด์ทองนุ่มมือของคนรักที่เดินมาอ้อนเหมือนทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันสองคน "ตอนที่มี้ไม่อยู่หนูเป็นเด็กดีหรือเปล่าเอ่ย?"

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace ]

          "ดีแล้วนะ เดี๋ยวหนูก็ค่อย ๆ ปรับตัวได้เอง ถ้าคิดถึงมี้ก็โทรหาได้นะ ถ้าว่างมี้จะมาหาหนูบ่อย ๆ ดีไหม?" ดวงตาสีบลูแซฟไฟร์มองจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำข้าวด้วยความรักใคร่

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace ]

          "นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว พวกเราไปกินอะไรกันดีล่ะ? มี้ให้หนูเลือกเลย โรงอาหารมหา'ลัยที่พวกเราไปกินกันประจำทุกวันจนเบื่อ หรือจะเป็นร้านอื่นก็ได้ แต่พรุ่งนี้จะถึงวันถือศีลอดแล้วเราจะเริ่มอดอาหารกันตั้งแต่วันนี้เลยก็ได้นะคะ" เธอหยอก

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace ]

          หญิงสาวขำเบา ๆ กับความน่าเอ็นดูของคนตรงหน้าจนอดไม่ได้ที่จะลูบศีรษะของเธอเบา ๆ อีกครั้ง "โอเค ถ้าหนูว่าแบบนั้น พวกเราก็ไปกันเถอะ เดี๋ยวมื้อนี้มี้เลี้ยงหนูเองค่ะ"

          @Mackenzie [ NPC Navia Grace ]

          เมื่อตกลงเรื่องมื้อกลางวันกันได้แล้ว หญิงสาวทั้งสองก็ออกไปในตัวเมืองอีกครั้งเพื่อเติมเต็มท้องให้เต็มก่อนที่จะอดอาหารในวันรุ่งขึ้น

มาถึงนิวโรม, ซานฟรานซิสโก

— gitano;

Navia Grace Daughter of Demeter

Co-Roleplay with Martha Kostakis (Dean) : Link

สถานีรถไฟเฮเฟตัส, นิวโรม | 03 OCT. 2025 | 10:35 A.M.

[ดูโรลเพลย์ของมาร์ธาประกอบ]

ช่วงสายของวันศุกร์ซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการเรียนการสอนในสัปดาห์นี้ แม้ว่าวิชาเรียนของนักศึกษาปีที่สามในมหาวิทยาลัยนิวโรมจะไม่แน่นขนัดจนเต็มวันแต่เนื้อหาวิชาก็เข้มข้นเสียจนต้องเข็นตัวเองให้ตื่นมาเรียนแต่เช้าให้ได้ในทุกวัน

แต่ยกเว้นวันนี้

นาเวีย เกรซ ธิดาแห่งเทพีดีมิเทอร์ นักศึกษาปีสาม คณะวิทยาศาสตร์ วันนี้เธอตั้งใจตื่นเช้ากว่าปกติเป็นพิเศษ ใช้เวลาแต่งหน้าทำผมและสวมชุดที่เลือกไว้ตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อนอย่างละเมียดละไมกว่าทุกวันก่อนมาเข้าคาบเรียนเวลาแปดโมงเช้า

หญิงสาวยิ้มรับและกล่าวขอบคุณคำชมจากผู้คนรอบตัวและเพื่อนร่วมคลาสแม้ภายในใจของเธอจะยังคงประหม่าอยู่ไม่น้อย ยอมรับว่าเนื้อหาวิชาชีวเคมีเวทมนตร์เข้าหัวไปเพียงไม่กี่ส่วน ด้วยตอนนี้ใจของเธอลอยไปอยู่ที่สถานีรถไฟนิวโรมเสียแล้ว

เมื่อนาฬิกาข้อมือเรือนงามบอกเวลาสิบโมงตรง สาวเจ้าก็รีบเก็บของลงกระเป๋าแล้วหันมากระซิบบอกเพื่อนร่วมคลาสที่นั่งด้านข้างราวกับรู้กันล่วงหน้า

“ฝากด้วยนะจ๊ะ พรุ่งนี้ฉันแวะไปเอาเลคเชอร์ที่ห้องเธอนะ”

“ได้จ้านาเวีย วันนี้เดทให้สนุกนะ”

“อื้อ ขอบคุณมากนะ”

พอถูกพูดถึงเรื่องนั้นนาเวียก็ยิ้มสดใสขึ้นมาทันที เธอแอบออกจากคลาสเรียนก่อนเวลาเลิกหนึ่งชั่วโมงเพื่อไปยังสถานที่ที่นัดหมายกับคนสำคัญของเธอไว้

.

.

หญิงสาวมาถึงสถานีรถไฟนิวโรมก่อนเวลาขบวนรถไฟจากนิวยอร์กเข้าเทียบชานชาลาไม่กี่นาที จนเธอไม่มีเวลาเข้าไปสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมตัวเองในห้องน้ำอีกรอบ ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจนักแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อผู้คนเริ่มทยอยกันออกมาจากสถานี แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายแต่ดวงตาสีน้ำข้าวของเธอกลับมองเห็นใครบางคนได้อย่างแจ่มชัดราวกับคนคนนั้นมีสปอตไลท์ประจำตัว แม้ในความจริงจะไม่มีก็ตาม

“มาร์ธา !”

นาเวียตะโกนเรียกชื่อ ‘คนรัก’ ของเธอด้วยความลืมอายไปชั่วขณะ แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายเองจะมองเห็นเธออยู่ก่อนแล้วเช่นกันจึงเดินตรงมาหาอย่างไม่ลังเล

“คิดถึงเธอเหมือนกันค่ะมาร์ธา”

ทันทีที่แก้มแดงระเรื่อของนาเวียแตะกับแก้มเนียนใสของ มาร์ธา คอสตาติส ธิดาอุปถัมภ์แห่งเทพีเฮร่าเป็นการทักทาย กลิ่นของดอกลิลลี่คาซาบลังก้าที่แสนคิดถึงก็ลอยฟุ้งขึ้นจมูก มาร์ธาสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัยนิวโรมไปก่อนเธอแล้วกลับไปอยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัด รวมเวลาจนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาร่วมสี่เดือนแล้ว เธอคิดถึงร่างตรงหน้าแทบแย่จนอยากจะกอดแน่น ๆ สักที

[ดูโรลเพลย์ของมาร์ธาประกอบ]

“สวัสดีจ้ะลิเลียน่า ขอบคุณมากนะ เธอก็ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย”

นาเวียทักทาย ลิเลียน่า ไทเลอร์ สาวน้อยธิดาแห่งเทพีอะธีน่าตอบด้วยรอยยิ้ม พอถูกชมก็เริ่มขัดเขินขึ้นมา เธอคิดเพียงแค่ว่าไม่เสียแรงที่รีบตื่นแต่เช้าเพื่อแต่งตัวมารับแฟนโดยเฉพาะ

“จริงเหรอ ติดสิ อย่างลิเลียน่าต้องสอบติดแน่นอน พี่จะรอต้อนรับอยู่ที่นิวโรมนะ หนูจะดูแลลิเลียน่าให้ดีเลยค่ะมาร์ธา”

พอรู้จากมาร์ธาว่าลิเลียน่าจะมาศึกษาที่มหาวิทยาลัยนิวโรม ธิดาดีมิเทอร์ก็ตื่นเต้นขึ้นมา การมีคนรู้จักจากค่ายฮาล์ฟบลัดมาเรียนต่อที่นิวโรมทำให้หญิงสาวดีใจและอุ่นใจที่จะมีเพื่อนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันเพิ่มขึ้น

[ดูโรลเพลย์ของมาร์ธาประกอบ]

“อะ..เอ่อ สวัสดีค่ะพี่วิลเลี่ยม พี่นิโค นาเวีย เกรซค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

ใช่ว่านาเวียเองจะเป็นคนมั่นใจในตนเองเสียเมื่อไหร่ เธอแนะนำตัวกับรุ่นพี่ชายหนุ่มอีกสองคนที่เดินทางมาพร้อมเหล่าชาวค่ายฮาล์ฟบลัดด้วยเสียงเบาเสียจนไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะได้ยินหรือไม่ รุ่นพี่ วิลเลี่ยม โซเลซ ดูสดใสราวกับดวงตะวัน ส่วนรุ่นพี่ นิโค ดิ แองเจโล่…นิสัยดูค่อนข้างคล้ายเธอนิดหน่อย

 

[ดูโรลเพลย์ของมาร์ธาประกอบ]

“หือ…..เอ๊ะ ! พี่มิแรนด้าเหรอคะ ใช่พี่จริง ๆ เหรอ ทำไมพี่ถึงกลายเป็นตัวน้อยไปได้ล่ะ”

และหลังจากที่ทักทายรุ่นพี่ทั้งสองแล้ว นาเวียก็ต้องมางงเป็นไก่ตาแตกต่อเมื่อ มิแรนด้า การ์ดิเนอร์ พี่สาวร่วมมารดาที่แสนใจดีของเธอร่างหดลงกลายเป็นเด็กน้อยน่ารัก แม้ตอนแรกเธอจะเกือบจำพี่สาวของตนเองไม่ได้ แต่เธอจดจำดวงตาสีเขียวสดราวใบไม้คู่นั้นกับรอยยิ้มของเธอได้เป็นอย่างดี

[ดูโรลเพลย์ของมาร์ธาประกอบ]

“คุณไครอนก็ด้วยเหรอคะ !?”

ดวงตาสีน้ำข้าวเบิกขึ้นด้วยความตกใจ ในตอนแรกที่เห็นเซนทอร์ผู้นี้ออกจากสถานีรถไฟมาพร้อมกลุ่มของมาร์ธา เธอนึกว่าคงเป็นผู้โดยสารคนอื่นหรือไม่ก็ญาติสักฝั่งของคุณ ไครอน (?) ผู้เป็นที่ปรึกษาประจำค่ายฮาล์ฟบลัดเสียอีก แต่เมื่ออีกฝ่ายเปิดปากพูดเพียงเท่านั้น เธอก็รู้ได้ในทันทีว่านอกจากมิแรนด้าแล้วก็ยังมีคุณไครอนอีกคนที่เป็นผู้ประสบเหตุประหลาดนี้เช่นกัน

“เข้าใจแล้วค่ะคุณไครอน”

นาเวียพยักหน้ารับอย่างเข้าใจในคำพูดของที่ปรึกษาค่าย เวลานี้ทุกคนมาทัศนศึกษากันก็ควรจะสนุกสนานกับเทศกาลประจำปีของเมืองนิวโรมอย่างเต็มที่ เธอรู้ว่ามาร์ธาจะคอยบอกความคืบหน้าของเรื่องนี้อย่างแน่นอนเพราะพวกเธอติดต่อสื่อสารกันทุกวัน

[ดูโรลเพลย์ของมาร์ธาประกอบ]

นาเวียบอกลาชาวค่ายฮาล์ฟบลัดที่ต้องไปเช็คอินที่โรงแรมซีซาร์คราวน์ต่อ เมื่อทุกคนคล้อยหลังไปแล้วเธอจึงหันมายิ้มสดใสให้แฟนสาว

“พวกเราก็กลับห้องกันเถอะค่ะมี้”

ห้องพักของนาเวีย เกรซ | 03 OCT. 2025 | 11:00 A.M.

[ดูโรลเพลย์ของมาร์ธาประกอบ]

“ใช่ค่ะ ตั้งสี่เดือน มี้คิดถึงห้องนี้แล้วไม่คิดถึงหนูเหรอคะ”

นาเวียมองตามด้านหลังของคนรักที่เดินไปเปิดประตูระเบียง เรียวแขนขาวผ่องอมชมพูที่ได้รับการบำรุงดูแลมาอย่างดีโอบกอดร่างแบบบางของมาร์ธาจากด้านหลัง ปลายจมูกมนคลอเคลียถูไถไปกับลาดไหล่ของธิดาบุญธรรมเฮร่า กลิ่นดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์เหมือนเจ้าตัวลอยคลุ้งในอากาศเคล้าปนไปกับแสงอาทิตย์ยามกลางวัน

กลิ่นที่เธอแสนคิดถึงมานานนับหลายเดือน

[ดูโรลเพลย์ของมาร์ธาประกอบ]

“มี้ไม่อยู่แล้วหนูจะไปดื้อกับใครได้คะ แต่หนูก็ยังเพื่อนน้อย เข้ากับใครไม่ค่อยได้อยู่ดี”

พอถูกลูบผมก็ดีใจจนเหมือนยัยลูกหมาหางกระดิกพั่บ ๆ ที่เจ้าของกลับบ้านมาเล่นด้วย นาเวียเกยคางกับไหล่แฟนสาวพลางบ่นกระเง้ากระงอดถึงข้อบกพร่องของตนเอง 

ด้วยความเป็นคนขี้อายจนถึงขั้นจัดได้ว่าเป็นพวก Self-Esteem ต่ำ ทำให้หญิงสาวไม่กล้าเข้าหาใครก่อน ตอนอยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดเธอมักใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในสวนสตรอเบอร์รี่ที่ไม่ค่อยมีผู้คนจนเกือบลืมวิธีการเข้าสังคมไปแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอกลัวว่าสำเนียงบ้านเกิดของตนเองจะเป็นปัญหาให้คนอื่นฟังไม่รู้เรื่อง ทำให้เธอกลายเป็นคนพูดน้อยไปในที่สุด

ยกเว้นกับมาร์ธาที่เธอพูดจนน้ำไหลไฟดับ

[ดูโรลเพลย์ของมาร์ธาประกอบ]

“อื้อ หนูจะพยายามปรับตัว แล้วหนูก็จะทั้งส่งข้อความ ทั้งโทรไปคุยกับมี้ทุกวันจนมี้ไม่เป็นอันทำอะไรเลยค่ะ”

นาเวียร์พยักหน้าหงึกหงักทันที ไม่ว่าเวลาไหนที่ว่างเธอก็มักจะส่งข้อความหา พอเลิกเรียนหรืออยู่ห้องพัก สิ่งที่เธอทำก็คือการโทรคุยหรือคอลกับมาร์ธาแทบตลอดเวลา 

”…ดีค่ะ แต่หนูอยากให้มี้อยู่กับหนูที่นี่มากกว่า“

ธิดาดีมิเทอร์มองตอบคนรักด้วยแววตาเว้าวอน หากเป็นไปได้เธออยากให้แฟนสาวอยู่ที่นี่กับเธอจนกว่าจะเรียนจบแล้วกลับค่ายฮาล์ฟบลัดไปพร้อมกันมากกว่าให้มาหาบ่อย ๆ ด้วยซ้ำ

เพราะมาร์ธาคือเซฟโซนเพียงหนึ่งเดียวของเธอ และสามารถทำให้เธอเป็นตัวของตัวเองได้มากกว่าใคร

”เก็บของเสร็จแล้วเราทำอะไรกันต่อดีคะ มี้อยากไปที่ไหนไหม“

[ดูโรลเพลย์ของมาร์ธาประกอบ]

”ไม่เอาค่ะ วันนี้หนูจะพามี้ทัวร์กินก่อนถือศีลอดให้พุงป่องกันไปเลย เราไปร้านอาหารในเมืองกันดีกว่า มีร้านเพิ่งเปิดใหม่ด้วยนะคะ หนูจะพามี้ไปเอง“

พอถูกหยอกเข้านาเวียก็รีบส่ายหน้าแล้วพองลมใส่แก้มทั้งสองข้างจนกลม เธอไม่ยอมบอกหรอกว่าเช้านี้ตนเองรีบตื่นแต่เช้ามาแต่งสวยเพื่อเตรียมตัวไปรับอีกฝ่ายจนรับประทานมื้อเช้าไม่ทัน และตอนนี้เธอก็หิวมาก ๆ เลย

[ดูโรลเพลย์ของมาร์ธาประกอบ]

“เลี้ยงหนูจริง ๆ นะ ? มี้เตรียมกระเป๋าแฟ่บได้เลยค่ะ”

นาเวียหอมแก้มนุ่มของคนรักเบา ๆ ก่อนจะคลายกอด จากนั้นทั้งคู่ก็ออกจากห้องพักไปรับประทานมื้อกลางวันแสนอร่อยด้วยกัน

ไปรับมาร์ธา, สถานีรถไฟนิวโรม 

— gitano;