ท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส

ท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส (LAX)

ท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส (Los Angeles International Airport - LAX)คือสนามบินหลักที่ให้บริการพื้นที่มหานครลอสแอนเจลิส รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา และถือเป็นหนึ่งในสนามบินที่พลุกพล่านที่สุดในโลก

Soyeon HONOR

จุดเริ่มต้น ณ ปลายฟ้า แผ่นดินใหม่

รอยเท้าเล็ก ของ โชคชะตา ที่ฝากไว้บนแผ่นดินอเมริกา กับ เสียงเงียบที่เรียกหา เธอมาตลอดชีวิต

           ในความมืด ของ ห้องเก็บสัมภาระ อันแสนชวนน่าอึกอัด เด็กหญิงตัวน้อยๆ เธอมีนามว่า จองโซยอน หรือ ว่า โยนา ค่อยๆ ทำการลืมตาตื่นขึ้นมาจากภวังค์ เสียงลมหายใจ ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ ในตอนนี้ ทั้งเบาและถี่ เสื้อผ้าที่เธอกำลังสวมใส่อยู่เปื้อนละอองฝุ่นแค่เพียงเล็กน้อย ดวงตากลมโต ของ เด็กหญิงตัวน้อย เริ่มที่จะทำการปรับสภาพกับความมืดได้แล้ว ถึงแม้อุณหภูมิภายในห้องเก็บสัมภาระ จะมีความเย็นเฉียบ .... แต่หัวใจ ของ เด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ คนนี้ กับ เต็มไปด้วยความร้อนที่รุณแรง

     

          ในตอนก่อนที่โยนาทำการลอบขึ้นมาบนเครื่องบิน เธอจำได้ว่า ตลอดทางเจ้าหมาป่าสีขาวลูปา นั่นนั่งอยู่กับเธอตลอดเวลา และไม่ทีท่าว่านางจะยอมเอ่ยปากพูด หรือ ไม่ยอมสบตา กับ โยนาเลยแม้แต่นิด และนางก็ไม่มีทีท่าว่าจะ ขยับไปไหน แต่ในตอนนี้เวลานี้ นางหายไปเสียแล้ว

      ในเเวลานี้เสียงเครื่องยนต์ และ แรงสั่นสะเทือน ของ เครื่องบิน ช่างเงียบสงบ เด็กน้อยจองโซยอน หรือ โยนาก็ค่อยๆ เปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดขึ้นว่า

      "แสดงว่าเครื่องบินคงลง จอดสนิทเรียบร้อยแล้วสินะ"

    

       เด็กหญิงจองโซยอน หรือ ว่ายูนา  ค่อยๆ เริ่มทำการขยับเขยื้อนร่างกาย อย่างระมัดระวัง มือเล็กๆ ของเธอก็ค่อยๆ เอื้อมไปทำการคว้ากระเป๋าสัมภาระ ของ ตนเองนำขึ้นมาถือเอาไว้แนบอก หัวใจ ของ เด็กหญิงในตอนนี้มันเต้นรัวๆ เธอรู้สึกกลัว และทั้งรู้สึกตื่นเต้น เธอเองก็ไม่รู้เลยว่า ต่อจากนี้ไป ชีวิต ของ เธอจะต้องพบ หรือ เจอกับอะไรบ้าง

   

      แต่ในตอนนี้เธอต้องหาทางออกจากเครื่องบิน ลำนี้ ก่อนที่จะมีเจ้าหน้าที่มาพบ ยูนาค่อยๆ แอบลอบออกจากเครื่องบินลำนี้ผ่านทาง ช่องแคบข้างหลังไม้ เธอค่อยๆ ทำการไต่ขอบเหล็ก อย่างเบาเท้า ทุกฝีก้าวนั้นสั่นสะเทือนหัวใจ ราวกับเสียงระฆังปลุกจากฝัน

      และแล้ว ในที่สุดเด็กหญิงยูนาตัวน้อยๆ ก็ก้าวเดินมาหยุดยืนอยู่ ตรงบริเวณประตูทางด้านหลัง ของ สนามบิน เสียงลมหายใจแรกที่เธอสูดเข้ามาเต็มปอด อย่างสบายอก สบายใจ นี่นะหรออากาศบริสุทธิ์ แห่งรัฐแคลิฟอร์เนีย เธอได้แต่ยืนหยุดนิ่ง อยู่อย่างโดดเดี่ยว ลำพัง เพียงคนเดียว และเธอก็ได้แต่เพียง เฝ้ามองแสงแดดยามสายอ่อนจาง เจือปน กับ กลิ่น ของ ลมทะเล และเฝ้ามองดูหญ้าสีเขียวอ่อนๆ พริ้วไหว รับกับแรงลม

      จนกระทั่งเงาสีขาว ของ หมาป่าลูปา มาปรากฏขึ้นตรงเบื้องหน้า บริเวณสนามหญ้าหน้าท่าอากาศยาน นางกำลังนั่ง หลังตรง  ดวงตาเย็นสงบ  ปลายหูตั้งชัน นางไม่แม้แต่ส่งเสียงร้อง  และนางก็ไม่เคลื่อนไหว แต่นางกำลังรอเธออยู่  แต่เพียงแค่นั้น ... เด็กหญิงยูนาก็รับรู้ได้ว่า ถึงเวลาแล้ว

      พอหมาป่าสีขาวลูปา ค่อยๆ เริ่มทำการลุกขึ้น นางหันหลังช้าๆ และเริ่มวิ่ง เด็กหญิงตัวน้อยเอง ก็ไม่รอช้าเธอรวบกระเป๋าไว้ด้วยมือข้างเดียว แล้ววิ่งออกตามหลังนางไป โดยที่ไม่มีแม้แต่คำถามในหัวใจ

     เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบพื้นกรวดเสียงดังสนั่น สลับ กับ เสียงหอบหายใจ เส้นผมปลิวตามแรงลมแสงแดดไล้ผิวแก้มขาวเนียนอย่างอ่อนโยน

      เธอไม่รู้ว่าลูปาจะพาเธอไปที่ใด ไม่รู้ว่าเธอจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง แต่ในใจเธอกลับสงบนิ่ง เพราะนี่คือครั้งแรกในชีวิต ... ที่เธอรู้สึกว่าเธอกำลังเดินบนทางของตนเองอย่างแท้จริง

     “บางการเดินทางเริ่มต้นจากความมืด แต่สิ่งที่รออยู่ปลายทาง ... อาจคือแสงที่เรารอมาทั้งชีวิต เด็กหญิงตัวน้อย ... ลอบขึ้นเครื่องบินจากแดนไกล และลงจอดบนแผ่นดินที่กำหนดชะตาไว้แล้วว่า เธอคือบุตรแห่งอพอลโล่  ต้องฟื้นคืนแสงในหุบเขาหมาป่า”

 

Phatranit BELIEVER

Jupiter Camp Gazette

บันทึกแห่งสรวงสวรรค์ • ฉบับที่ 07

ภัทรานิษฐ์ พิพัฒน์เกียรติ "คนอย่างพวกนายก็เหมาะสมที่จะได้รับการทรมารจากดินแดนนรกแล้วละนะ"

วันที่: 22 สิงหาคม พุทธศักราช 2558 หัวข้อการโรลเพลย์ : ปลายทางที่ LAX สถานที่ : ท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอสเจลิส เมือง : ซานฟรานซิสโก ในที่สุดพัดก็มาถึงท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส (LAX) เมื่อท่านตื่นขึ้นมาบนชั้นเก็บของในเครื่องบิน หมาป่าที่นั่งเงียบมาตลอดทางจะหายไปแล้ว ท่านต้องหาทางแอบลงจากเครื่องก่อนจะถูกเจ้าหน้าที่พบ และท่านจะเจอลูปานั่งรออยู่หน้าสนามบิน ก่อนจะวิ่งนำทางท่านต่อไป ​ขณะที่เครื่องบินกำลังลดระดับลง พัดตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลอย่างไม่เต็มที่บนชั้นเก็บของของเครื่องบิน แต่ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าหมาป่าที่เคยนั่งเงียบๆ เคียงข้างกันมาตลอดทางได้หายไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและความรู้สึกว่างเปล่าในใจ แต่ความรู้สึกนั้นก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อเสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นเป็นระยะๆ พัดรู้ดีว่าต้องหาทางแอบลงจากเครื่องบินให้ได้ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะเข้ามาพบ ​พัดแทรกตัวไปตามช่องทางแคบๆ ในเครื่องบินจนมาถึงห้องเก็บของที่ว่า แล้วก็พบว่าห้องนั้นเชื่อมต่อกับช่องทางระบายอากาศที่มืดมิดและแคบ พัดตัดสินใจปีนเข้าไปตามช่องทางนั้นอย่างไม่ลังเล เพื่อหาทางออกจากเครื่องบินให้ได้ ​เมื่อออกมาจากเครื่องบินได้สำเร็จ พัดก็พบว่าตัวเองอยู่ในโกดังเก็บสินค้าขนาดใหญ่ ท่ามกลางกล่องและลังสินค้ามากมาย พัดพยายามเดินหลบหลีกสายตาเจ้าหน้าที่ที่เดินตรวจตราอยู่เป็นระยะๆ จนมาถึงประตูทางออก แล้วก็พบกับหญิงสาวผมแดงในชุดหนังสีดำยืนรออยู่ นั่นคือ ลูปา เธอหันมามองพัดด้วยรอยยิ้มเย็นชา แล้วก็วิ่งนำหน้าไปทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ พัดได้แต่รีบวิ่งตามหลังเธอไป ​เรื่องราวต่อไปจะเป็นอย่างไร พัดจะได้เจอกับใครอีกที่ปลายทางที่ลูปากำลังวิ่งนำไป... ​ 🐶 เครดิตผู้จัดสร้างโค้ด : Phatranit Phiphatkiat 🐶 เรื่องที่ต้องการแจ้งให้ทราบ !! ถ้าพัดยังไม่ได้อนุญาตให้ทำการเปลี่ยนแปลง ดัดแปลง เนื้อหา หรือ โค้ด อย่าพึ่งทำไรส่งเดชนะคะ ให้คงทุกอย่างไว้เหมือนเดิม ก่อนและแจ้งสิ่งที่ต้องการจะให้แก้ไขพัดจะรีบมาแก้ไขให้เมื่อว่างจากการเรียนคะ" 🔔 Jupiter Camp Gazette🔔

Moneka HONOR

วันที่ 26 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงสาย เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส เมืองซานฟรานซิสโก รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

เสียงประกาศของสนามบินดังแว่วไปทั่วท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส เครื่องบินทยอยแล่นเข้ามาจอดที่เกตอย่างเป็นระเบียบ หลังจากใช้เวลาเกือบ 4 ชั่วโมงจากรัฐอินเดียน่า เครื่องบินที่โมนีก้าและคุณพ่อนั่งมาก็มาถึงจุดหมายในที่สุด ทันทีที่เท้าเรียวของเธอสัมผัสพื้นสนามบิน โมนีก้าเงยหน้ามองรอบ ๆ ด้วยดวงตาสีเงินที่พราวระยับเหมือนนักท่องเที่ยวสาวเต็มตัว บรรยากาศพลุกพล่านของผู้คน กระเป๋าลาก เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงต่าง ๆ ผสมปนกันไปหมด ทำให้เธอตื่นตาตื่นใจ

ไม่ทันให้พ่อได้เอ่ยเตือน โมนีก้าก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดกล้องหน้าแล้วเรียกเสียงใส “พ่อคะ! มาถ่ายรูปกันเร็ว~” เธอเอียงหัวนิด ๆ จับแขนพ่อแล้วชูมือถือขึ้น เซลฟี่ด้วยรอยยิ้มหวานเต็มใบหน้าเหมือนคนมาเที่ยวพักผ่อนมากกว่าคนที่เพิ่งรอดตายจากการถูกสัตว์ประหลาดไล่ฆ่าเมื่อไม่กี่วันก่อน “โม…นี่มันไม่ใช่ทริปเที่ยวเล่นนะลูก” แคนทัสถอนหายใจ สีหน้าเหนื่อยใจเต็มที แต่ก็ยอมยิ้มอ่อน ๆ ให้กล้องเพราะทนสายตาอ้อนของลูกสาวไม่ไหว

“โธ่ พ่อ…ใครจะรู้ไงล่ะว่าหนูโดนตามล่าอยู่จริง ๆ” เธอหัวเราะคิก ริมฝีปากแดงอมชมพูเม้มยิ้มก่อนกดชัตเตอร์ แชะ! ภาพในมือถือปรากฏสองพ่อลูกยืนยิ้มท่ามกลางสนามบินแสนคึกคัก บรรยากาศที่ดูเหมือนนักท่องเที่ยวธรรมดาสองคน ไม่มีเค้าว่าจะเป็นผู้ถูกล่าโดยสิ่งมีชีวิตในตำนานแต่อย่างใด

คุณพ่อถึงกับส่ายหัวหนัก ๆ “เฮ้อ…ลูกสาวคนนี้ร่าเริงเกินไปจริง ๆ” แต่ลึก ๆ เขาก็โล่งใจที่อย่างน้อยโมนีก้ายังมีรอยยิ้ม ไม่ได้จมอยู่ในความหวาดกลัว โมนีก้าเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสีชมพูอ่อน ยิ้มหวานให้พ่อพลางกระซิบ “ไม่เป็นไรหรอกพ่อ…หนูว่าเราจะผ่านมันไปได้แน่นอน” แม้เธอจะพูดอย่างนั้น แต่ภายในใจยังคงรู้สึกว่าก้าวต่อไปจากนี้ ไม่ใช่เพียงการเดินทางท่องเที่ยว แต่มันคือการเดินเข้าสู่เส้นทางของโชคชะตาที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้อีกแล้ว…

เสียงล้อกระเป๋าเดินทางลากครืดคราดไปบนพื้นหินอ่อนของสนามบิน ผู้คนเดินกันขวักไขว่ทั้งนักท่องเที่ยวและนักธุรกิจ แต่สำหรับโมนีก้าแล้ว ทุกอย่างรอบตัวมันช่างดูเบลอไปหมดเพราะความคิดที่ยังวนอยู่กับสิ่งที่พ่อพูดเมื่อครู่ “พ่อ…เราจะไปโรมใหม่กันจริง ๆ เหรอคะ?” เธอถามพลางหันมองใบหน้าที่เคร่งขรึมของแคนทัส

“ใช่…พ่อว่าที่นั่นแหละที่เราจะหาคำตอบได้ ถึงจะต้องเสียเงินมากก็ตาม” เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังปนเหนื่อยล้า “ก็จริง...แลกค่าเงินไปที่นั้นแพงมากเลยนี้ แค่นี้เงินพ่อก็แทบร่อยหรอแล้วนะ การย้ายบ้านเพิ่งผ่านมาไม่กี่เดือนเอง…” โมนีก้าเม้มปากแน่น แก้มป่องขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเบ้ปากนิด ๆ ความรู้สึกผิดกดดันเข้ามาทันที เธอไม่อยากให้พ่อหมดตัวเพราะเธอเพียงคนเดียว “หนูไม่อยากให้พ่อเหนื่อยมากไปกว่านี้เลยง่ะ…” เธอพึมพำเบา ๆ

พวกเขาก้าวออกมาสู่โถงทางออกด้านหน้าสนามบิน ที่ซึ่งผู้โดยสารกำลังรอรถแท็กซี่และรถบัสกันเต็มไปหมด อากาศของแคลิฟอร์เนียพัดมากระทบผิวหน้า ความคึกคักของเมืองใหญ่ทำให้บรรยากาศไม่เงียบเหงา แต่แทนที่จะรู้สึกสบายใจ โมนีก้ากลับสั่นสะท้านในอกทันที เธอหยุดก้าวเดินหัวใจเต้นถี่ ดวงตาสีเงินเบิกเล็กน้อยเหมือนกำลังจับบางสิ่งในเงาฝูงชน ความรู้สึกนั้นชัดเจนเกินไป… มีสายตา …กำลังจ้องมองเธออยู่ สายลมที่พัดผ่านไม่ได้ทำให้เธอเย็นลง แต่กลับทำให้สันหลังของเธอเย็นเฉียบ ร่างกายสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบเดินประชิดเข้ามากอดแขนพ่อแน่น

“พ่อ…หนูว่ามีคนกำลังมองหนูอยู่” น้ำเสียงเธอสั่นเครือและเบาลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบ แคนทัสชะงักตอนที่ได้ยินลูกพูดแบบนั้นเขาหันมองรอบ ๆ ทันที แม้จะเห็นเพียงผู้คนเดินไปมาเหมือนปกติ แต่ประสบการณ์ตลอดที่ผ่านมาไม่อาจให้เขาละเลยคำพูดของลูกได้ เขาขยับตัวบังโมนีก้าไว้ด้านหลัง พลางเอื้อมมือกุมมือเธอแน่นขึ้น 

“อย่าปล่อยพ่อไปไหนนะโมนี่…” เขาพูดเสียงต่ำ รอบตัวเต็มไปด้วยเสียงผู้คน แต่สำหรับโมนีก้า ทุกสิ่งกลับเงียบกริบราวกับเวลาถูกยืดออก ความรู้สึกว่ามีใครบางคนหรือบางสิ่งกำลังจ้องเธออยู่ไม่ยอมหายไปเลย…

ไม่นานรถแท็กซี่ก็มาถึง เสียงประตูแท็กซี่ปิดดัง ปัง เบา ๆ ตัดขาดความพลุกพล่านของสนามบินด้านนอกไปชั่วขณะ กลิ่นเบาะหนังผสมกับกลิ่นน้ำหอมราคาถูกภายในรถทำให้โมนีก้ารู้สึกทั้งอึดอัดและปลอดภัยในเวลาเดียวกัน เธอนั่งชิดพ่อ มือเล็กสอดกุมมือใหญ่ของแคนทัสเอาไว้แน่น รอยยิ้มอ่อน ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า แม้มันจะมีเงาของความกังวล แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่เธออยากเก็บรักษาเอาไว้ให้นานที่สุด “พ่อ…” เสียงของเธอเบาและอ่อนโยน ดวงตาสีเงินหันไปมองชายผู้เป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของเธอมาตลอดเวลา “ไม่ว่าปลายทางนี้จะพาหนูไปเจออะไร หนูดีใจนะที่มีพ่ออยู่ด้วย”

แคนทัสบีบมือเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย หันมายิ้มบาง ๆ “พ่อสัญญา ไม่ว่าจะเจออะไร พ่อจะไม่ปล่อยมือจากหนูเด็ดขาดนะ”

โมนีก้าก้มลงมองกระเป๋าถือสีชมพูอ่อนที่วางบนตัก มืออีกข้างโอบกอดมันไว้แน่นภายในมีสิ่งที่เปราะบางยิ่งกว่าทรัพย์สินใด ๆ รูปถ่ายครอบครัวที่มีลายมือของแม่ที่เธอเพิ่งร้องขอให้ปกป้องและจดหมายของทวดแอชเชอร์ ที่บอกถึงสัญชาตญาณแห่งโรม สิ่งของสองชิ้นนี้คือสายใยเดียวที่เชื่อมโยงเธอกับอดีตและอนาคต ภาพถนนใหญ่ของลอสแอนเจลิสเลื่อนผ่านกระจกหน้าต่าง รถติดเป็นแถวยาว แสงแดดสะท้อนบนกระจกตึกสูงจนเป็นประกาย แต่อีกด้านหนึ่งในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยคำถาม ปลายทางจริง ๆ ของการเดินทางครั้งนี้คืออะไร? มันจะพาเธอไปเจอกับความจริงแบบไหน…ความสวยงามหรือความโหดร้ายกันแน่?

โมนีก้าเผลอระบายยิ้มเล็ก ๆ ออกมาอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะไม่กลัว แต่เพราะหัวใจของเธอเริ่มยอมรับแล้วว่าเส้นทางนี้…เป็นทางที่เธอต้องเดิน ไม่ว่าจะมีใครคอยจ้องมองอยู่ก็ตาม และแท็กซี่ก็แล่นออกไปเรื่อย ๆ ผ่านถนนที่ทอดยาวมุ่งหน้าสู่จุดหมายใหม่ โรมใหม่ ในแคลิฟอร์เนีย เมืองที่จะพลิกชะตาของเธอไปตลอดกาล…ถ้าไปถึงโดยปลอดภัยน่ะนะ…

อื่น ๆ: ก็เป็นลูกแหง่ติดพ่ออ่ะค้าบบบ พ่อแม่ดี ๆ ที่ไหนเขาจะปล่อยลูกมาคนเดียวกัน

(โรลเพลย์ออกตามหา 1/2)

Esper HEROES

07 · กันยายน · 2025 · 09.00 น.

เสียงประกาศหลายภาษาในท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิสดังก้องสะท้อนอยู่เหนือเพดานสูงที่ประดับไปด้วยแสงไฟนับพัน เสียงล้อกระเป๋าลากเสียดสีกับพื้น เสียงผู้คนหลากเชื้อชาติสัญจรไปมาอย่างเร่งรีบผสมปนเปกันเป็นกลุ่มก้อนวุ่นวาย เหมือนกระแสน้ำเชี่ยวที่ไหลไม่หยุดหย่อน

ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดสูทเข้ารูปสีน้ำเงินเข้ม เดินแทรกผ่านฝูงชนด้วยท่วงท่าสง่างามพร้อมกับสายตาที่ไม่ยอมก้มหัวให้ใคร เส้นผมสีเงินอ่อนสะท้อนประกายไฟเหนือศีรษะ ขับให้ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลลึกลับยิ่งดูเหมือนกำลังซ่อนความจริงบางอย่างไว้ใต้พื้นผิวนิ่งสงบของทะเลลึก

เอสเปอร์ สเปนเซอร์ วัยสิบห้าปีเพิ่งก้าวพ้นประตูตรวจคนเข้าเมืองมาได้ไม่ถึงสิบนาที แต่หัวใจกลับเต้นหนักหน่วงยิ่งกว่าตอนเครื่องบินทะยานขึ้นจากรันเวย์ที่ปารีสเสียอีก ในมือขาวซีดนั้นเขายังกำซองจดหมายสีงาช้างที่พ่อยื่นให้ไว้ก่อนจากกัน ซองจดหมายที่ตราประทับครั่งสีแดงยังคงปิดสนิท ไม่ต่างจากความลับที่ถ่วงหัวใจเขาให้หนักอึ้งมาตลอดทั้งการเดินทาง

เขาไม่เลือกนั่งรอในโถงผู้โดยสารที่ผู้คนพลุกพล่าน หากแต่ก้าวเลี่ยงออกมาทางมุมเงียบ ๆ ด้านข้าง เสียงผู้คนเริ่มจางลง เหลือเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่หมุนวนคล้ายลมหนาวจากคฤหาสน์ที่บ้าน เส้นผมสีเงินไหวเบา ๆ ตามแรงลม เอสเปอร์ทอดสายตามองรอบตัวให้มั่นใจว่าไม่มีใครใส่ใจ ก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โลหะเย็นเฉียบริมกระจกสูงที่มองออกไปยังลานบิน

มือเรียวสั่นเล็กน้อยขณะค่อย ๆ ดึงซองออกจากกระเป๋าเสื้อสูท ความลังเลแวบเข้ามาในใจ เขาไม่แน่ใจว่าพร้อมจะรับรู้ในสิ่งที่พ่อเก็บงำมาตลอดชีวิตหรือไม่ แต่สัญชาตญาณบางอย่างกระซิบว่า นี่อาจเป็นกุญแจที่ไขทุกคำถามในหัวใจ

เอสเปอร์จึงตัดสินใจ กรีดเปิดซองจดหมายด้วยปลายนิ้วเรียวยาว กระดาษหนาสีขาวนวลถูกดึงออกมาอย่างช้า ๆ ตัวอักษรฝรั่งเศสที่เขียนด้วยลายมือหนักแน่นของฌอง-บาติสต์ปรากฏตรงหน้า ทุกถ้อยคำเป็นเส้นด้ายที่เชื่อมโยงไปสู่ความจริง

“เอสเปอร์ ❥

เมื่อเธออ่านจดหมายฉบับนี้ แสดงว่าได้เดินทางมาถึงอเมริกาแล้ว สิ่งที่ฉันจะบอกต่อไปนี้ เธอจำต้องฟังด้วยหัวใจที่เข้มแข็งกว่าเดิม เพราะมันเกี่ยวข้องกับต้นกำเนิดที่แท้จริงของเธอ

เธอมักสงสัยมาตลอดว่าทำไมจึงเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็นเงา เสียง หรือร่างโปร่งใสที่เดินผ่านไปมา มันไม่ใช่ความบังเอิญ ไม่ใช่ภาพลวงตา และไม่ใช่อาการป่วยทางจิตใจ แต่เป็นเพราะสายเลือดในกายเธอไม่เหมือนคนอื่น

แม่ที่แท้จริงของเธอ ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา

และนั่นคือเหตุผลที่ต้องจากพวกเราไป ตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้

ฉันไม่เคยบอกความจริงนี้มาก่อน เพราะกลัวว่าเธอจะไม่เข้มแข็งพอ แต่เวลานี้มาถึงแล้วก่อนที่พวกอสุรกายจะได้กลิ่นเธอมากไปกว่านี้ สิ่งที่เธอต้องทำคือใช้สัญชาตญาณ เพื่อตามหาหมาป่าสีขาว

มันจะนำทางไปสู่ความลับของแม่ที่แท้ของเธอ และเหตุผลที่แท้จริงว่า ทำไมแม่ของเธอจึงหายไป เธออาจเกลียดฉันที่ปิดบัง แต่จงเข้าใจว่าการเปิดเผยนี้จะเปลี่ยนแปลงชีวิตเธอไปตลอดกาล

เมื่อถึงเวลา เธอจะรู้ว่าความโดดเดี่ยวไม่ใช่คำสาป แต่คือสิทธิพิเศษของเธอ

—ฌอง-บาติสต์”

ตัวอักษรสุดท้ายพร่ามัวในดวงตาของเอสเปอร์ นิ้วเรียวกำแน่นจนกระดาษยับย่น ริมฝีปากบางสั่นเล็กน้อย แต่เขาฝืนยิ้มเยาะให้กับความรู้สึกปั่นป่วนในอก

“แม่… ไม่ใช่มนุษย์” เขาพึมพำเสียงแผ่ว สายตาสีน้ำทะเลสั่นระริกเหมือนคลื่นปะทะฝั่ง ดวงใจเต็มไปด้วยทั้งความสับสน ความเจ็บปวด และความหวังเล็ก ๆ ที่เพิ่งจุดประกาย หวังว่าสักวันเขาจะได้พบเธออีกครั้ง

เขาเอนศีรษะพิงเก้าอี้หลับตาลง สูดลมหายใจลึกพยายามควบคุมความรู้สึก ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สายตาคมกริบจ้องมองแสงไฟนีออนของสนามบินที่ส่องสะท้อนกระจก

หัวใจของเอสเปอร์เต้นแรง แต่ไม่ใช่ด้วยความหวาดกลัว หากแต่เป็นสัญชาตญาณที่กำลังตื่นขึ้น เขากำจดหมายแน่นจนสั่น สายตาวาวโรจน์ขึ้นมาเล็กน้อย ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่เคยลึกลับบัดนี้เปล่งประกายเหมือนทะเลต้องแสงจันทร์

“หมาป่าสีขาว…” เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงที่แฝงทั้งความกล้าและความสิ้นหวัง “ถ้าแม่ไม่ใช่มนุษย์จริง ๆ งั้นผมก็คงไม่ใช่คนธรรมดาเหรอวะ”

เอสเปอร์ลุกขึ้นยืนเรียวขายาวขาวสะท้อนกับไฟสนามบินจนเด่นสะดุดตา แต่สายตาเย่อหยิ่งที่ปิดบังความอ่อนไหวข้างใน ทำให้ผู้คนรอบข้างไม่กล้าเข้าใกล้

เขาก้าวออกจากมุมเงียบ ๆ ของสนามบิน หอบเอาความจริงอันหนักอึ้งและภาระใหม่บนบ่าบาง

Esper HEROES

7 · ตุลาคม · 2025 · 

08.00 น. - 20.00

รถโดยสารขนาดค่อย ๆ เคลื่อนออกจากพื้นที่เนินเขา เสียงเครื่องยนต์ต่ำทุ้มผสานเข้ากับเสียงเพลงคลอเบา ๆ จากวิทยุ สายตาของเอสเปอร์ทอดออกไปยังขอบฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสี

สองข้างทางกลายเป็นภาพของหุบเขาและฟาร์มผลไม้ แถวต้นอัลมอนด์เรียงรายเป็นแนวตรง ปะปนกับไร่องุ่นที่ยืดยาวสุดสายตา ลมอุ่นจากตอนในพัดกลิ่นดินและกลิ่นหญ้าเข้ามาในรถ เส้นทาง Interstate 5 นั้นกว้างใหญ่และเดียวดาย แต่ก็เต็มไปด้วยความสันโดษที่อบอุ่น

แสงอาทิตย์ค่อย ๆ ละลายลงหลังภูเขาทางตะวันตก แสงสีส้มอมแดงสะท้อนบนพื้นถนนยาวตรงเป็นเส้นทางแห่งแสงที่ทอดไปสู่ขอบฟ้า เอสเปอร์มองเห็นเงาของรถตัวเองทอดยาวข้างถนน เหมือนสัญลักษณ์ของการเดินทางที่ไม่มีวันหวนกลับ

ช่วงค่ำเขาแวะพักที่เมืองเล็ก ๆ ชื่อ Kettleman City เมืองพักริมทางที่เป็นจุดแวะยอดนิยมของผู้เดินทางระหว่างเหนือ–ใต้ แสงไฟจากป้ายร้านสะดวกซื้อและปั๊มน้ำมันสะท้อนในดวงตาสีฟ้าของเขา เสียงรถบรรทุกจอดข้างถนน เสียงคนพูดคุยภาษาอังกฤษผสมภาษาสเปนดังแผ่ว ๆ ในอากาศ

เขาเดินเข้าไปในร้านกาแฟเล็ก ๆ สั่งกาแฟดำหนึ่งแก้วและขนมปังอบร้อน ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่าง ก่อนร่างแผนการเดินทางต่อจนถึงสนามบิน LAX  เส้นทางที่เหลืออีกประมาณห้าชั่วโมงกว่า

หลังพักเพียงครู่ เขากลับขึ้นรถบัสโดยสารเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ท้องฟ้าเหนือศีรษะกลายเป็นสีครามเข้ม ดาวดวงแรกเริ่มส่องแสง และแสงไฟจากทางด่วนในยามค่ำก็กลายเป็นแนวเส้นสีทองตัดกับความมืดรอบข้าง

ในที่สุดแสงไฟของมหานครลอสแอนเจลิสก็เริ่มปรากฏขึ้นที่เส้นขอบฟ้า 

เอสเปอร์พิงหน้าต่างรถมองเส้นทางที่เข้าสู่ตัวเมือง ถนนเต็มไปด้วยรถยนต์หลากสีสันที่แล่นไม่ขาดสาย เสียงแตรรถ เสียงดนตรีจากร้านข้างทาง เสียงคลื่นวิทยุที่เปลี่ยนความถี่ ทั้งหมดหลอมรวมเป็นจังหวะชีวิตอันเร่าร้อนของมหานครตะวันตก เขามองผ่านกระจกมองข้าง เห็นเงาเมืองใหญ่สะท้อนบนดวงตาของตัวเอง

ถนนค่อย ๆ เปิดกว้างขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาเข้าสู่เขต Westchester ป้ายทางหลวงขนาดใหญ่ขึ้นข้อความว่า

“Welcome to Los Angeles International Airport (LAX)”

เสียงล้อรถบดไปบนพื้นซีเมนต์เรียบขณะรถบัสเลี้ยวเข้าสู่ทางเข้าเทอร์มินัล เสียงเครื่องบินทะยานขึ้นเหนือหัว ก้องกังวานไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำ

สนามบิน LAX ยามกลางคืนดูงดงามและมีชีวิต เสาไฟสูงเรียงรายตามแนวถนน เปล่งแสงสีขาวและน้ำเงินตัดกับฟ้าสีเข้ม ตัวอาคารผู้โดยสารสะท้อนแสงไฟหลากสีบนกระจกใสอย่างสง่างาม มีเสียงประกาศเที่ยวบินเป็นระยะ ทั้งภาษาอังกฤษและสเปน เสียงล้อกระเป๋าเดินทางกลิ้งไปมาดังก้องในอาคาร

เอสเปอร์ลงจากรถพร้อมกับผู้โดยสารคนอื่น ๆ ซึ่งอยู่ชั้นนอกสุด ก่อนจะหยิบกระเป๋าขนาดเล็กจากเบาะหลัง เขาเงยหน้ามองอาคารผู้โดยสารตรงหน้า ป้ายไฟขนาดใหญ่เขียนชัด  “Los Angeles International Airport” 

เขาเดินช้า ๆ ผ่านประตูอัตโนมัติ เสียงลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะใบหน้า ข้างในเต็มไปด้วยผู้คนจากทั่วทุกมุมโลก บางคนกำลังหัวเราะ บางคนเร่งรีบ บางคนยืนเงียบรอคิวเช็กอิน

เอสเปอร์หยุดยืนอยู่ครู่หนึ่ง มองไปรอบ ๆ ด้วยแววตานิ่งสงบ

“ก่อนอื่นต้องไปทำเรื่องซื้อตั๋ว และยื่นวีซ่า”