[เมืองซานฟรานซิสโก] ท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส

ท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส (LAX)

ท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส (Los Angeles International Airport - LAX)คือสนามบินหลักที่ให้บริการพื้นที่มหานครลอสแอนเจลิส รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา และถือเป็นหนึ่งในสนามบินที่พลุกพล่านที่สุดในโลก

Soyeon FOLLOWER

จุดเริ่มต้น ณ ปลายฟ้า แผ่นดินใหม่

รอยเท้าเล็ก ของ โชคชะตา ที่ฝากไว้บนแผ่นดินอเมริกา กับ เสียงเงียบที่เรียกหา เธอมาตลอดชีวิต

           ในความมืด ของ ห้องเก็บสัมภาระ อันแสนชวนน่าอึกอัด เด็กหญิงตัวน้อยๆ เธอมีนามว่า จองโซยอน หรือ ว่า โยนา ค่อยๆ ทำการลืมตาตื่นขึ้นมาจากภวังค์ เสียงลมหายใจ ของ เด็กหญิงตัวน้อยๆ ในตอนนี้ ทั้งเบาและถี่ เสื้อผ้าที่เธอกำลังสวมใส่อยู่เปื้อนละอองฝุ่นแค่เพียงเล็กน้อย ดวงตากลมโต ของ เด็กหญิงตัวน้อย เริ่มที่จะทำการปรับสภาพกับความมืดได้แล้ว ถึงแม้อุณหภูมิภายในห้องเก็บสัมภาระ จะมีความเย็นเฉียบ .... แต่หัวใจ ของ เด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ คนนี้ กับ เต็มไปด้วยความร้อนที่รุณแรง

     

          ในตอนก่อนที่โยนาทำการลอบขึ้นมาบนเครื่องบิน เธอจำได้ว่า ตลอดทางเจ้าหมาป่าสีขาวลูปา นั่นนั่งอยู่กับเธอตลอดเวลา และไม่ทีท่าว่านางจะยอมเอ่ยปากพูด หรือ ไม่ยอมสบตา กับ โยนาเลยแม้แต่นิด และนางก็ไม่มีทีท่าว่าจะ ขยับไปไหน แต่ในตอนนี้เวลานี้ นางหายไปเสียแล้ว

      ในเเวลานี้เสียงเครื่องยนต์ และ แรงสั่นสะเทือน ของ เครื่องบิน ช่างเงียบสงบ เด็กน้อยจองโซยอน หรือ โยนาก็ค่อยๆ เปล่งน้ำเสียง และ เอ่ยคำพูดขึ้นว่า

      "แสดงว่าเครื่องบินคงลง จอดสนิทเรียบร้อยแล้วสินะ"

    

       เด็กหญิงจองโซยอน หรือ ว่ายูนา  ค่อยๆ เริ่มทำการขยับเขยื้อนร่างกาย อย่างระมัดระวัง มือเล็กๆ ของเธอก็ค่อยๆ เอื้อมไปทำการคว้ากระเป๋าสัมภาระ ของ ตนเองนำขึ้นมาถือเอาไว้แนบอก หัวใจ ของ เด็กหญิงในตอนนี้มันเต้นรัวๆ เธอรู้สึกกลัว และทั้งรู้สึกตื่นเต้น เธอเองก็ไม่รู้เลยว่า ต่อจากนี้ไป ชีวิต ของ เธอจะต้องพบ หรือ เจอกับอะไรบ้าง

   

      แต่ในตอนนี้เธอต้องหาทางออกจากเครื่องบิน ลำนี้ ก่อนที่จะมีเจ้าหน้าที่มาพบ ยูนาค่อยๆ แอบลอบออกจากเครื่องบินลำนี้ผ่านทาง ช่องแคบข้างหลังไม้ เธอค่อยๆ ทำการไต่ขอบเหล็ก อย่างเบาเท้า ทุกฝีก้าวนั้นสั่นสะเทือนหัวใจ ราวกับเสียงระฆังปลุกจากฝัน

      และแล้ว ในที่สุดเด็กหญิงยูนาตัวน้อยๆ ก็ก้าวเดินมาหยุดยืนอยู่ ตรงบริเวณประตูทางด้านหลัง ของ สนามบิน เสียงลมหายใจแรกที่เธอสูดเข้ามาเต็มปอด อย่างสบายอก สบายใจ นี่นะหรออากาศบริสุทธิ์ แห่งรัฐแคลิฟอร์เนีย เธอได้แต่ยืนหยุดนิ่ง อยู่อย่างโดดเดี่ยว ลำพัง เพียงคนเดียว และเธอก็ได้แต่เพียง เฝ้ามองแสงแดดยามสายอ่อนจาง เจือปน กับ กลิ่น ของ ลมทะเล และเฝ้ามองดูหญ้าสีเขียวอ่อนๆ พริ้วไหว รับกับแรงลม

      จนกระทั่งเงาสีขาว ของ หมาป่าลูปา มาปรากฏขึ้นตรงเบื้องหน้า บริเวณสนามหญ้าหน้าท่าอากาศยาน นางกำลังนั่ง หลังตรง  ดวงตาเย็นสงบ  ปลายหูตั้งชัน นางไม่แม้แต่ส่งเสียงร้อง  และนางก็ไม่เคลื่อนไหว แต่นางกำลังรอเธออยู่  แต่เพียงแค่นั้น ... เด็กหญิงยูนาก็รับรู้ได้ว่า ถึงเวลาแล้ว

      พอหมาป่าสีขาวลูปา ค่อยๆ เริ่มทำการลุกขึ้น นางหันหลังช้าๆ และเริ่มวิ่ง เด็กหญิงตัวน้อยเอง ก็ไม่รอช้าเธอรวบกระเป๋าไว้ด้วยมือข้างเดียว แล้ววิ่งออกตามหลังนางไป โดยที่ไม่มีแม้แต่คำถามในหัวใจ

     เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบพื้นกรวดเสียงดังสนั่น สลับ กับ เสียงหอบหายใจ เส้นผมปลิวตามแรงลมแสงแดดไล้ผิวแก้มขาวเนียนอย่างอ่อนโยน

      เธอไม่รู้ว่าลูปาจะพาเธอไปที่ใด ไม่รู้ว่าเธอจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง แต่ในใจเธอกลับสงบนิ่ง เพราะนี่คือครั้งแรกในชีวิต ... ที่เธอรู้สึกว่าเธอกำลังเดินบนทางของตนเองอย่างแท้จริง

     “บางการเดินทางเริ่มต้นจากความมืด แต่สิ่งที่รออยู่ปลายทาง ... อาจคือแสงที่เรารอมาทั้งชีวิต เด็กหญิงตัวน้อย ... ลอบขึ้นเครื่องบินจากแดนไกล และลงจอดบนแผ่นดินที่กำหนดชะตาไว้แล้วว่า เธอคือบุตรแห่งอพอลโล่  ต้องฟื้นคืนแสงในหุบเขาหมาป่า”

 

Phatranit BELIEVER

Jupiter Camp Gazette

บันทึกแห่งสรวงสวรรค์ • ฉบับที่ 07

ภัทรานิษฐ์ พิพัฒน์เกียรติ "คนอย่างพวกนายก็เหมาะสมที่จะได้รับการทรมารจากดินแดนนรกแล้วละนะ"

วันที่: 22 สิงหาคม พุทธศักราช 2558 หัวข้อการโรลเพลย์ : ปลายทางที่ LAX สถานที่ : ท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอสเจลิส เมือง : ซานฟรานซิสโก ในที่สุดพัดก็มาถึงท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส (LAX) เมื่อท่านตื่นขึ้นมาบนชั้นเก็บของในเครื่องบิน หมาป่าที่นั่งเงียบมาตลอดทางจะหายไปแล้ว ท่านต้องหาทางแอบลงจากเครื่องก่อนจะถูกเจ้าหน้าที่พบ และท่านจะเจอลูปานั่งรออยู่หน้าสนามบิน ก่อนจะวิ่งนำทางท่านต่อไป ​ขณะที่เครื่องบินกำลังลดระดับลง พัดตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลอย่างไม่เต็มที่บนชั้นเก็บของของเครื่องบิน แต่ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าหมาป่าที่เคยนั่งเงียบๆ เคียงข้างกันมาตลอดทางได้หายไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและความรู้สึกว่างเปล่าในใจ แต่ความรู้สึกนั้นก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อเสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นเป็นระยะๆ พัดรู้ดีว่าต้องหาทางแอบลงจากเครื่องบินให้ได้ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะเข้ามาพบ ​พัดแทรกตัวไปตามช่องทางแคบๆ ในเครื่องบินจนมาถึงห้องเก็บของที่ว่า แล้วก็พบว่าห้องนั้นเชื่อมต่อกับช่องทางระบายอากาศที่มืดมิดและแคบ พัดตัดสินใจปีนเข้าไปตามช่องทางนั้นอย่างไม่ลังเล เพื่อหาทางออกจากเครื่องบินให้ได้ ​เมื่อออกมาจากเครื่องบินได้สำเร็จ พัดก็พบว่าตัวเองอยู่ในโกดังเก็บสินค้าขนาดใหญ่ ท่ามกลางกล่องและลังสินค้ามากมาย พัดพยายามเดินหลบหลีกสายตาเจ้าหน้าที่ที่เดินตรวจตราอยู่เป็นระยะๆ จนมาถึงประตูทางออก แล้วก็พบกับหญิงสาวผมแดงในชุดหนังสีดำยืนรออยู่ นั่นคือ ลูปา เธอหันมามองพัดด้วยรอยยิ้มเย็นชา แล้วก็วิ่งนำหน้าไปทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ พัดได้แต่รีบวิ่งตามหลังเธอไป ​เรื่องราวต่อไปจะเป็นอย่างไร พัดจะได้เจอกับใครอีกที่ปลายทางที่ลูปากำลังวิ่งนำไป... ​ 🐶 เครดิตผู้จัดสร้างโค้ด : Phatranit Phiphatkiat 🐶 เรื่องที่ต้องการแจ้งให้ทราบ !! ถ้าพัดยังไม่ได้อนุญาตให้ทำการเปลี่ยนแปลง ดัดแปลง เนื้อหา หรือ โค้ด อย่าพึ่งทำไรส่งเดชนะคะ ให้คงทุกอย่างไว้เหมือนเดิม ก่อนและแจ้งสิ่งที่ต้องการจะให้แก้ไขพัดจะรีบมาแก้ไขให้เมื่อว่างจากการเรียนคะ" 🔔 Jupiter Camp Gazette🔔

Moneka HONOR

วันที่ 26 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงสาย เวลา 09.00 - 11.00 น. ณ ท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส เมืองซานฟรานซิสโก รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

เสียงประกาศของสนามบินดังแว่วไปทั่วท่าอากาศยานนานาชาติลอสแอนเจลิส เครื่องบินทยอยแล่นเข้ามาจอดที่เกตอย่างเป็นระเบียบ หลังจากใช้เวลาเกือบ 4 ชั่วโมงจากรัฐอินเดียน่า เครื่องบินที่โมนีก้าและคุณพ่อนั่งมาก็มาถึงจุดหมายในที่สุด ทันทีที่เท้าเรียวของเธอสัมผัสพื้นสนามบิน โมนีก้าเงยหน้ามองรอบ ๆ ด้วยดวงตาสีเงินที่พราวระยับเหมือนนักท่องเที่ยวสาวเต็มตัว บรรยากาศพลุกพล่านของผู้คน กระเป๋าลาก เสียงภาษาอังกฤษสำเนียงต่าง ๆ ผสมปนกันไปหมด ทำให้เธอตื่นตาตื่นใจ

ไม่ทันให้พ่อได้เอ่ยเตือน โมนีก้าก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดกล้องหน้าแล้วเรียกเสียงใส “พ่อคะ! มาถ่ายรูปกันเร็ว~” เธอเอียงหัวนิด ๆ จับแขนพ่อแล้วชูมือถือขึ้น เซลฟี่ด้วยรอยยิ้มหวานเต็มใบหน้าเหมือนคนมาเที่ยวพักผ่อนมากกว่าคนที่เพิ่งรอดตายจากการถูกสัตว์ประหลาดไล่ฆ่าเมื่อไม่กี่วันก่อน “โม…นี่มันไม่ใช่ทริปเที่ยวเล่นนะลูก” แคนทัสถอนหายใจ สีหน้าเหนื่อยใจเต็มที แต่ก็ยอมยิ้มอ่อน ๆ ให้กล้องเพราะทนสายตาอ้อนของลูกสาวไม่ไหว

“โธ่ พ่อ…ใครจะรู้ไงล่ะว่าหนูโดนตามล่าอยู่จริง ๆ” เธอหัวเราะคิก ริมฝีปากแดงอมชมพูเม้มยิ้มก่อนกดชัตเตอร์ แชะ! ภาพในมือถือปรากฏสองพ่อลูกยืนยิ้มท่ามกลางสนามบินแสนคึกคัก บรรยากาศที่ดูเหมือนนักท่องเที่ยวธรรมดาสองคน ไม่มีเค้าว่าจะเป็นผู้ถูกล่าโดยสิ่งมีชีวิตในตำนานแต่อย่างใด

คุณพ่อถึงกับส่ายหัวหนัก ๆ “เฮ้อ…ลูกสาวคนนี้ร่าเริงเกินไปจริง ๆ” แต่ลึก ๆ เขาก็โล่งใจที่อย่างน้อยโมนีก้ายังมีรอยยิ้ม ไม่ได้จมอยู่ในความหวาดกลัว โมนีก้าเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสีชมพูอ่อน ยิ้มหวานให้พ่อพลางกระซิบ “ไม่เป็นไรหรอกพ่อ…หนูว่าเราจะผ่านมันไปได้แน่นอน” แม้เธอจะพูดอย่างนั้น แต่ภายในใจยังคงรู้สึกว่าก้าวต่อไปจากนี้ ไม่ใช่เพียงการเดินทางท่องเที่ยว แต่มันคือการเดินเข้าสู่เส้นทางของโชคชะตาที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้อีกแล้ว…

เสียงล้อกระเป๋าเดินทางลากครืดคราดไปบนพื้นหินอ่อนของสนามบิน ผู้คนเดินกันขวักไขว่ทั้งนักท่องเที่ยวและนักธุรกิจ แต่สำหรับโมนีก้าแล้ว ทุกอย่างรอบตัวมันช่างดูเบลอไปหมดเพราะความคิดที่ยังวนอยู่กับสิ่งที่พ่อพูดเมื่อครู่ “พ่อ…เราจะไปโรมใหม่กันจริง ๆ เหรอคะ?” เธอถามพลางหันมองใบหน้าที่เคร่งขรึมของแคนทัส

“ใช่…พ่อว่าที่นั่นแหละที่เราจะหาคำตอบได้ ถึงจะต้องเสียเงินมากก็ตาม” เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังปนเหนื่อยล้า “ก็จริง...แลกค่าเงินไปที่นั้นแพงมากเลยนี้ แค่นี้เงินพ่อก็แทบร่อยหรอแล้วนะ การย้ายบ้านเพิ่งผ่านมาไม่กี่เดือนเอง…” โมนีก้าเม้มปากแน่น แก้มป่องขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเบ้ปากนิด ๆ ความรู้สึกผิดกดดันเข้ามาทันที เธอไม่อยากให้พ่อหมดตัวเพราะเธอเพียงคนเดียว “หนูไม่อยากให้พ่อเหนื่อยมากไปกว่านี้เลยง่ะ…” เธอพึมพำเบา ๆ

พวกเขาก้าวออกมาสู่โถงทางออกด้านหน้าสนามบิน ที่ซึ่งผู้โดยสารกำลังรอรถแท็กซี่และรถบัสกันเต็มไปหมด อากาศของแคลิฟอร์เนียพัดมากระทบผิวหน้า ความคึกคักของเมืองใหญ่ทำให้บรรยากาศไม่เงียบเหงา แต่แทนที่จะรู้สึกสบายใจ โมนีก้ากลับสั่นสะท้านในอกทันที เธอหยุดก้าวเดินหัวใจเต้นถี่ ดวงตาสีเงินเบิกเล็กน้อยเหมือนกำลังจับบางสิ่งในเงาฝูงชน ความรู้สึกนั้นชัดเจนเกินไป… มีสายตา …กำลังจ้องมองเธออยู่ สายลมที่พัดผ่านไม่ได้ทำให้เธอเย็นลง แต่กลับทำให้สันหลังของเธอเย็นเฉียบ ร่างกายสั่นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบเดินประชิดเข้ามากอดแขนพ่อแน่น

“พ่อ…หนูว่ามีคนกำลังมองหนูอยู่” น้ำเสียงเธอสั่นเครือและเบาลงจนแทบเป็นเสียงกระซิบ แคนทัสชะงักตอนที่ได้ยินลูกพูดแบบนั้นเขาหันมองรอบ ๆ ทันที แม้จะเห็นเพียงผู้คนเดินไปมาเหมือนปกติ แต่ประสบการณ์ตลอดที่ผ่านมาไม่อาจให้เขาละเลยคำพูดของลูกได้ เขาขยับตัวบังโมนีก้าไว้ด้านหลัง พลางเอื้อมมือกุมมือเธอแน่นขึ้น 

“อย่าปล่อยพ่อไปไหนนะโมนี่…” เขาพูดเสียงต่ำ รอบตัวเต็มไปด้วยเสียงผู้คน แต่สำหรับโมนีก้า ทุกสิ่งกลับเงียบกริบราวกับเวลาถูกยืดออก ความรู้สึกว่ามีใครบางคนหรือบางสิ่งกำลังจ้องเธออยู่ไม่ยอมหายไปเลย…

ไม่นานรถแท็กซี่ก็มาถึง เสียงประตูแท็กซี่ปิดดัง ปัง เบา ๆ ตัดขาดความพลุกพล่านของสนามบินด้านนอกไปชั่วขณะ กลิ่นเบาะหนังผสมกับกลิ่นน้ำหอมราคาถูกภายในรถทำให้โมนีก้ารู้สึกทั้งอึดอัดและปลอดภัยในเวลาเดียวกัน เธอนั่งชิดพ่อ มือเล็กสอดกุมมือใหญ่ของแคนทัสเอาไว้แน่น รอยยิ้มอ่อน ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า แม้มันจะมีเงาของความกังวล แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่เธออยากเก็บรักษาเอาไว้ให้นานที่สุด “พ่อ…” เสียงของเธอเบาและอ่อนโยน ดวงตาสีเงินหันไปมองชายผู้เป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของเธอมาตลอดเวลา “ไม่ว่าปลายทางนี้จะพาหนูไปเจออะไร หนูดีใจนะที่มีพ่ออยู่ด้วย”

แคนทัสบีบมือเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย หันมายิ้มบาง ๆ “พ่อสัญญา ไม่ว่าจะเจออะไร พ่อจะไม่ปล่อยมือจากหนูเด็ดขาดนะ”

โมนีก้าก้มลงมองกระเป๋าถือสีชมพูอ่อนที่วางบนตัก มืออีกข้างโอบกอดมันไว้แน่นภายในมีสิ่งที่เปราะบางยิ่งกว่าทรัพย์สินใด ๆ รูปถ่ายครอบครัวที่มีลายมือของแม่ที่เธอเพิ่งร้องขอให้ปกป้องและจดหมายของทวดแอชเชอร์ ที่บอกถึงสัญชาตญาณแห่งโรม สิ่งของสองชิ้นนี้คือสายใยเดียวที่เชื่อมโยงเธอกับอดีตและอนาคต ภาพถนนใหญ่ของลอสแอนเจลิสเลื่อนผ่านกระจกหน้าต่าง รถติดเป็นแถวยาว แสงแดดสะท้อนบนกระจกตึกสูงจนเป็นประกาย แต่อีกด้านหนึ่งในใจของเธอกลับเต็มไปด้วยคำถาม ปลายทางจริง ๆ ของการเดินทางครั้งนี้คืออะไร? มันจะพาเธอไปเจอกับความจริงแบบไหน…ความสวยงามหรือความโหดร้ายกันแน่?

โมนีก้าเผลอระบายยิ้มเล็ก ๆ ออกมาอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะไม่กลัว แต่เพราะหัวใจของเธอเริ่มยอมรับแล้วว่าเส้นทางนี้…เป็นทางที่เธอต้องเดิน ไม่ว่าจะมีใครคอยจ้องมองอยู่ก็ตาม และแท็กซี่ก็แล่นออกไปเรื่อย ๆ ผ่านถนนที่ทอดยาวมุ่งหน้าสู่จุดหมายใหม่ โรมใหม่ ในแคลิฟอร์เนีย เมืองที่จะพลิกชะตาของเธอไปตลอดกาล…ถ้าไปถึงโดยปลอดภัยน่ะนะ…

อื่น ๆ: ก็เป็นลูกแหง่ติดพ่ออ่ะค้าบบบ พ่อแม่ดี ๆ ที่ไหนเขาจะปล่อยลูกมาคนเดียวกัน

(โรลเพลย์ออกตามหา 1/2)