[บันทึกการเดินทาง] - มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล

Laura BELIEVER

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 29 - ใช่หรอยัง จะเจอหรือยัง

22 กค 68 - เวลาประมาณ 08.00 น.

หลังเข้าสู่โหมดการสืบหาข้อมูล เมื่อคืนก่อนพวกเด็กทั้ง 3 ก็กลับมารวมตัวกันและเริ่มทำการวางเเผนการ ดิวเธอบอกว่าเจอที่คาดกาลว่าจะเป็นที่ซ่อนแล้ว ด้านในมีการคุ้มกันที่หนาแน่นมากทีเดียว ก่อนจะเเยกกันไปพักตามระเบียบ

จากนั้นค่อยตื่นมาเริ่มตามแผนที่ได้ว่างกันเอาไว้ก่อนหน้านี้เสียก่อนเลย

" เอาหละ พร้อมนะคะทุกคน " ดิวจับมือของพวกเราท้ง 3 คนก่อนจะมองหน้า กอดๆกันเสียกน่อย เรื่องราวดูเหมือนนานเเรมเดือน ระยะเวลาที่ผ่านมานานเอามากๆ จริงๆ มันดูไม่กี่วันนี้เอง เเต่พวกเราดูสนิทกันเร็วมากเลย ทั้ง 3 นอนกิน และร่วมทุกข์ สุขกันมาตลอดทาง

" ระวังตัวกันด้วยนะครับ " สุรมิตรบอก

" เช่นกันนะคะ " ลอร์ร่าหันไปกอดสุรมิตรเบาๆ อีกรอบนึงจับมืออีกฝ่ายไว้แล้วพยักหน้า ก่อนจะตรงเข้าไปโซนด้านใน สุรมิตรที่ต้องคอยตรวจตาและเเนบเนียน เตรียมปิดล้อมตัวพื้นที่เอาไว้เสียก่อน

เมื่อเดินทางเข้าไปด้านในตอนนี้ก็ได้เวลาแยกกับทางดิวแล้วเช่นกัน

" ร่าระวังตัวด้วยนะ " ดิวกำชับก่อนจะเเยกตัวของตัวเองออกไป 

ตอนนี้ลอร์ร่าต้องปิดล้อมด้านกลางๆ เอาไว้ เริ่มทำตามเเผนได้ ดิวที่เข้าไปเพื่อชิงตรีศูลด้านใต่อ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไรบ้าง เด็กสาวที่ตอนนี้ต้องทำการซ่อนตัวไปก่อน เธอไม่ลืมจะมองการกระทำและพฤติกรรมของเหล่าทหารยาม

การผลัดเปลี่ยนเวลยามและอื่นๆ ที่เกิดขึ้นล้วนแต่อยู่ในสาวยตาของลอร์ร่า เธอหยิบเอาน้ำเปลี่ยนมันเป็นเครื่องดื่มตั้งๆ เอาไว้ โดยไม่ลืมจะใส่ยานอนหลับไปด้วย จะทำการใหญ่ก็ต้องแบบนี้หละ

" นิ่งไว้ก่อน เย็นไว้ลอร์ร่าใจเย็นๆ " เมื่อมีคนเดินผ่านลอร์ร่าก็นิ่งๆ ทำตัวดูแปลกไปบ้างแต่พวกนั้นอาจจะไม่ทันสังเกตุอะไรมาก มันเดินไป

ลอร์ร่าก็เดินไปซ่อนที่ด้านหลังของเสาเอาไว้

" นี้ของใครวะ " เสียงของพวกนั้นคุยกัน มองดูกระป๋องโค๊กที่เรียงๆไว้ประมานนึง ลอร์ร่าที่แอบๆมองชำเลืองสายตาไป

" ไม่มีหรอกมั้ง ลาภปากเราแล้ววะ " พวกนั้นดูโง่เอามากๆ แต่ก็นะ มันก็ได้เพัยง 6-7 คนเท่านั้นหละ ยาที่ใา่ลงไปก็หลับเป็นตายล้มช้างไปเลย ตระกะกันดีนักก็กินไปเลย

" ขอให้โชคดี หลับฝันดีหละ " เมื่อเห็นพวกนั้นกระดกแล้วมุมปากของยัยเด็กสาวผมบอร์นก็กระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ท่าทางสะใจแปลกๆ

เมื่อพวกนั้นหลับ ก็ได้เวลาจัดการแล้ว เธอจัดการเปลี่ยนชุดพวกมันให้เรียบร้อย เอามาสวมแม่ชุดนั้นจะใหญ่ไปเสียหน่อยแต่ก็พอได้ ลอร์ร่าไม่ลืมจะลากพวกนั้นออกไปด้วย เอาไปมัดแล้วเก็บเอาไว้

และตอนนี้ก็เดินไปหาคุณดิวทางด้านในต่อเลย อย่างน้อยๆ ไปดูตรงส่วนนั้นก่อนว่าเป็นยังไงบ้าง

เมื่อเดินเข้าไปถึง ก็เดินนิ่งๆ ทหารคนนึงเดินเข้ามาตบบ่าเธอเบาๆ เด็กสาวที่ปลอมตัวเกร็งๆ มองเล็กน้อย เธอมัดรวบผมไวเเพราะตอนน่ี้กำลังปลอมตัวอยู่หนะสิ

แต่ก็นะ เด็กสาวพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินจากไปเงียบๆ เธอนั้นเดินไปหาดิวจากทางด้านหลังแต่เหมือนความรู้สึกอีกฝ่ายมันเร็ว

ลอร์ร่าหักหลบก่อนจะพูดเสียงเรียบๆ

" ดิว ร่าเองใจเย็นๆ นะ " เธอจับอีกฝ่ายเอาไว้แล้วก็มองหน้าเธอ อีกฝ่ายดูตกใจเล็กน้อย

" ร่า...ทำไม " เธอถามขึ้นลอณืร่าเองก็ส่ายหน้าเบาๆ แบบไม่มีอะไรหรอก เธอเข้ามาช่วยแล้ว

ไม่นานทั้งคู่ก็เดินกันเข้าไปด้านใน เด้กสาวก็คือแบบมองตรงไปนั้นมีที่ปักตรีศูลอยู่กลางห้อง ทีแรกดิวจะพุ่งตัวไปเอา

" เดี๋ยวมันไม่น่าจะไปเอาได้ง่ายขนาดนั้นหรอมั้ง " ลอร์ร่าดึงมือเด็กสาวอีกคนเอาไว้ เธอว่ามันจะง่ายไปหนะสิ

ดิวมองที่ใต้เท้า มันก้ไม่ง่ายละ เพราะนี้มันมีค่ายกลด้วย ถ้าพลาดก็เหมือนชีวิตเธอด้วยนั้นหละ

" เราต้องเรียกพี่สุรมิตรแล้วหละ " ลอร์ร่าพูดขึ้น เพราะดูท่าทางคนที่ชำนานเรื่องพวกนี้น่าจะมีเขาที่พอเห็นหรือมองมันออกได้ ดีไม่ดีอาจจะถอดมันได้ด้วยนะ เด็กสาวส่งสัญญาณเรียกทางสุรมิตรที่อยู่โซนนอก 

ใดๆ ก็คืออาจจะต้องรออีกฝ่ายหน่อยบ จากการประเมินแล้ว น่าจะพักใหญ่ๆ และด่านนั้นมันน่าจะมีอะไรบ้าง

ไหนๆ ก็ว่างแล้ว ลอร์ร่าหยิบตุ๊กตาแล้วโยนเข้าไป เหมือนกลไกลจะทำงานมันปล่อยลูกศรออกมาไม่ยั้ง ปักเข้าใส่ตุก๊กตาที่เคลื่อนไหว สองสาวที่เห็นภาพตอนนี้เบิกตาโต

เกือบไปแล้วหากเมื่อครู่เป็นเธอ 2 คนที่เดินเข้าไปจะเป็นยังไงกัน ไม่อยากจะบรรยายเลยหละ แต่ใดๆ มันไมน่ามีเพียงเท่านั้นหรอกนะ

เธอคิดในใจเพราะเเค่นี้ถ้าปลอดมันได้มันก็จะง่ายไป หากมองดีๆ ที่ฐานของตรีศูนมีอะไรนอนเฝ้าด้วย ดีไม่ดีอสจจะไปปลุกมันเข้าอีกนะ มันนอนกอดเาไว้เลยหละ จะเอายังไงกันดี

ในระหว่างที่รอสุรมิตรเข้ามาลอร์ณ่าก็ประเมินและคิดหาเเผนการไปพร้อมๆ กับคุณดิวนั้นหละ

แต่น่าสงสัยไหมหละ ทำไมมาขนาดนี้เหล่าทหารที่เฝ้านั้นดูไม่เดือดไม่ร้อน ไม่รุู้ร้อนรู้หนาวเลยนะ เพราะอะไรกันแน่หละเนี้ย เรื่องนี้มันดูชอบมาพากลแปลกๆ อยู่เหมือนกันนะ

Laura BELIEVER

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 30 - ศึกชิงตรีศูล 001

22 กค 68 - เวลาประมาณ 12.00 น.

หลังจากที่ค้นพบแล้ว แต่ตอนนี้เหลือเพียงการรอสุรมิตรว่ายังไง ต้องไปยังไงกันต่อนะ เด็กสาวที่เเอบๆ มองเเละวางแผนกันไปคราวๆก่อน

เมื่อสุรมิตรมาถึงแล้ว ก็เริ่มปฎิบัติการได้ทันที ดิวทำการเเจกเเจง เมื่อตนนั้นเป็นที่เคลื่อนไหวได้ราวเร็วที่สุด จะเป็นคนผ่าเข้าไปเอาตรีศูล และคนอื่นๆนั้นจะเป็นตัวล่อเป้านั้นเอง

เมื่อตกลงกันได้ สุรมิตรมองหน้าทางดวก่อนจะดึงมือก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าไป " คุณดิวคุณแน่ใจใชช่ไหมที่จะเข้าไปแบบนั้น ระวังตัวด้วยนะ "  เขาบอกกับดิวเบาๆ ดิวเองก็พยักหน้าเล็กๆ 

ส่วนลอร์ณ่าหรอ มองหน้าสุรมิตรที่หน้าตาเขานั้นห่วงทุกคนนั้นหละ

" ถ้ายังไง ดิวจะโยนมันออกมา ฝากคุณร่า กับพี่สุรมิตรดูแลด้วยนะคะ " ดิวบอก ลอร์ร่าเองก็พยักหน้ารับเบาๆ 

เมื่อเริ่มขึ้น พญานาคที่ดูแลดุจผู้ปกป้องตรีศูลนั้นตื่น นอนจากกลที่พื้นที่ดิวต้องคายหลบแล้ว ยังมีการโ๗มตีที่ยากต่อการหลบมากๆ 

มันไม่ได้มีเพียงตัวเดียวมันมีถึง 4 ตัวเลยทีเดียว แค่ทีละ ตัวยังรู้สึกยกาเลย แบบนี้มันต้องเรียกว่านาคหมู่จัดๆ!!

เสียงคลื่นน้ำใต้มหาสมุทรเบาบางลงจนเหลือเพียงเสียงหายใจของทั้งสามคน ความเงียบชวนอึดอัดถูกทำลายลงเมื่อพญานาคตัวแรกเริ่มแผ่เกล็ดสีมรกตของมันออกช้า ๆ ลำตัวยาวเหยียดเคลื่อนไหวราวเงามืดใต้ทะเล แม้ดิวเอาจะควบคุมน้ำได้เเต่ก็นะมันก็ยังยากเลย

การเคลื่อนไหวที่ปกติยากจะจับตัว แต่เหมือนจะถูกอ่านเกมออกจนหมด

ทางด้านลอร์ร่า เธอจัดการมันด้วยพลังของตัวเอง การปลุกระดมอย่างบ้าคลั่งดุจการควบคุม แต่ด้วยความที่ขนาดและสัตว์ในตามนานขนาดนี้ไม่ได้ควบคุมได้โดยง่ายแบบก่อนๆ

กลับมาทางด้านของดิว เสียงน้ำแตกกระเซ็นตามแรงพุ่งตรงเข้ากลางวิหาร เธอเอื้อมมือไปยังตรีศูลที่ฝังแน่นในแท่นหิน… แต่ทว่า...

"ฉัวะ!" พญานาคอีกตัวพุ่งลงมาตรงหัวดิวพอดี!

“ระวัง!!!” เสียงสุรมิตรตะโกน พร้อมพุ่งตัวเข้าใกล้ด้านข้าง ชักสายเคเบิลพลังเวทย์เข้ารัดลำตัวพญานาคอีกตัวให้ออกห่าง!

ลอร์ร่าเองก็รีบวิ่งพล่านรอบขอบวิหารโบราณใต้ทะเล แม้จะว่ายน้ำไม่สู้ แต่วิ่งก่อน ขายังดี วิ่งไปเรื่อยๆ หมุนไปหมุนมา ในใจคิดว่าจะให้มันพันกันไปพันกันมามักดมันไว้ แต่ดูแล้วเสาพวกนี้มันเเช่น้ำมานานเปราะกว่าที่คิดไว้เยอะเลย

พญานาคกระตุกเกล็ด ก่อนหมุนตัวหนี แต่หางฟาดน้ำอย่างแรง จนร่างบางของลอร์ร่าถูกผลักกระเด็นไถไปตามพื้นทรายใต้พื้นสมุทร เธอเซก่อนฝืนตั้งตัว 

“ โอ๊ยยยย เจ็บนะ " ลอร์ร่าร้องออกมา

และในที่สุดด้านของดิว เธอก็สามารถคว้าตรีศูลได้ในที่สุด พลังงานไหลผ่านร่างเธออย่างรุนแรง ตาเบิกโพลงและเสียงน้ำรอบๆ เปลี่ยนจังหวะทันที บางสิ่งบางอย่างถูกปลุกขึ้นมา...

“ ลอร์ร่าาาาา! สุรมิตร รับไว้!!! ”

เธอเหวี่ยงตรีศูลด้วยพลังทั้งหมดออกไป ปลายตรีศูลวิ่งแหวกน้ำอย่างงดงาม ร่อนหมุนกลางสายน้ำสีฟ้าคราม ก่อนลอร์ร่าจะรับไว้ได้ด้วยสองมือ

“ ได้แล้ว!! ได้แล้วววว!!! โอ๊ยยย! แต่อะไรสั่นแบบนี้อะะะ!? ” ตรีศูลในมือลอร์ร่ากระเพื่อมไปมา... เหมือนมันมีชีวิตยังไงอย่างนั้นเลย!

สุรมิตร หันมาเห็น แล้วตะโกน " ร่ามา โยนมา " เพราะสุรมิตรเห็นแล้วว่าพวกพญานาคนั้นได้รับหน้าที่ปกป้องตรีศูลพวกนี้ มันจะตามคนที่ถือ 

ลอร์ร่าสูดลมหายใจลึกสุดแรง มือสองข้างจับตรีศูลที่กระเพื่อมราวจะสะบัดเธอทิ้งเสียให้ได้  มันร้อนแรงจนมือชาลามขึ้นถึงหัวไหล่

" รับนะ!!! " เธอฟาดข้อมือหนึ่งรอบ ดึงพลังจากไหล่ ส่งแรงเหวี่ยง "ฟึ่บ!!" ตรีศูลแหวกน้ำพุ่งออกไปเป็นเส้นตรงไปยังเป้าหมาย 

สุรมิตรพุ่งตัวมารับด้วยการหมุนตัวกลางน้ำ ก่อนคว้าตรีศูลไว้แน่นเต็มสองแขน น้ำรอบตัวเขาเหมือนสั่นไหวตามแรงของมัน

"ได้แล้ว!! ไปเร็ว" แต่เสียงตะโกนยังไม่ทันจบ ลำตัวของพญานาคอีก 2 ตัวพุ่งตรงเข้าทางดิวที่ยังคงอยู่กลางวิหาร เพราะดิวคือผู้บุครุก พวกมันสับเปลี่ยนกันพุ่ง วน ล้อม เธอไว้ราวกับฝูงหมาป่าใต้สมุทร

" เวรเอ๊ย... มาให้หมดแบบนี้เลยหรอ!!? " ดิวสบถ สายตายังคงนิ่ง 

แต่หนึ่งในพญานาคพ่นน้ำแรงดันสูง ข้ามาตรงหน้าเธอ ดิวตวัดตัวหลบ หมุนกลางน้ำราวนางพญาเงือก ก่อนจะฟาดดาบสั้นน้ำทะเลที่เธอเหน็บไว้ตรงสะโพกออกต้าน

" ร่าจัดการมันเร็วๆ " ดิวตะโกน เด็กสาวควบคุมมันเอาไว้ ก่อนจะเอาขลุยของไดโอนีซุสออกมา ควบคุมราวกับต้องมนตร์ ปิดท้ายด้วยการเอากริดปิดชีพมันเสีย สำเร็จไป 1 ตัว

เหมือนความรักพวกพ้่องของพญานาคอีกตัวหันหาง ฟาดใส่ดิวจากด้านหลังเธอรู้ทัน แต่ก็ยังถูกแรงปะทะสะเทือนเข้าที่ไหล่ซ้ายเต็มๆ  เธอหมุนตัวหลบ แต่รอยแผลก็ปรากฏชัด เจ็บจนหน้าเริ่มซีด

" คุณดิว ไหวมั้ยคะ " ลอร์ร่าเห็นเข้าเต็มๆ แต่ก็ต้องหักหลบก่อน อีกฝ่ายยังคงประคองตัวเอง แต่ตอนนี้แทบไม่ทันการ เพราะสุรมิตรนั้นรับมือ 2 ตัวอยู่เลย

เขาใช้ตรีศูลฟาดเข้าเต็มแรง ปิดชีวิตของพญานาคตัวที่ 2 ไปได้ แต่ดูเหมือนว่าสภาพของดิวนั้นจะเจ็บเอามากๆ แรงของบุตรไททันนั้นน้อยลงอย่างเห็นได้ชัดจากการเคลื่อนไหว

" หนีก่อนคุณดิว " ลอร์ร่ารีบเข้าไป ตอนนี้กลไกล มันโดนปิดผนึกไปครึ่งนึงแล้ว เพราะการเคล่อยไหวของพญานาค ท่าทางตอนนี้ใต้ท้องทะเล จะมีคลื่นลูกใหญ่ๆ ที่เกิดจากการต่อสู้เยอะเเยะเเน่ๆ 

สุรมิตร ตวัดตรีศูลขึ้นอีกรอบหนึ่ง ก่อนพุ่งตัวขึ้นสูงฟาดแรงไปทางพญานาคที่สอง ตัดขาดกลางลำตัวอย่างแม่นยำ

ตุ้บ! พญานาคตัวที่สองสลายกลายเป็นเศษในพริบตา " ลอร์ร่า! รับไป!! " สุรมิตรตะโกน ก่อนเหวี่ยงตรีศูลกลับมา

ลอร์ร่าเบิกตาโต สองเท้าจิกทราย ก่อนกระโดดดึงตัวกลางน้ำ มือจับปลายตรีศูล เธอตั้งท่าตรงหน้าพญานาคตัวยักษ์ที่เหลือ ตัวมันขดแน่น กำลังอ้าปากพ่นน้ำ แต่ไม่พลาดหรอกแต่เธอไม่ถอยอีกแล้ว

เธอยกขลุ่ยของไดโอนีซุสขึ้นแนบปาก เสียงดนตรีก้องในสายน้ำ แผ่วเบาแต่ก้องสะท้อนรอบๆ วิหาร เถาวัลย์องุ่น เลื่อนขึ้นมารัดพวกมันและดวงตาของลอร์ร่าที่เปล่งประกายเยือกเย็น เธอฟาดตรีศูลในแนวโค้ง พญานาคตัวสุดท้ายขยับจะหลบ แต่มันดูเหมือนจะไม่ทันแล้ว

พญานาคกระตุกตัวครั้งหนึ่ง ก่อนร่างมันสลายกลายเป็นละอองน้ำ

" หมดแล้วค่ะ...คุณดิว..." ลอร์ร่าหันไป มองคุณดิวแต่เธอเหมือนจะทันเเรงไม่ไหว ตอนนี้สลบไปเสียแล้ว สุรมิตรรับเธอไว้ในโอมเเขน

" เรารีบออกกันไปก่อนเลยครับ " สุรมิตรอุ้มดิวไว้ในอ้อมแขน แล้วมองรอบๆ ก่อนตัวอะไรจะมาอีก

" ร่าเอาตรีศูลออกมาด้วยนะ " เขาหันมาย้ำๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินกันออกไป ใดๆ ตัววิหารโบราณนี้มันก็แบบเปราะบางมาก เมื่อครู่นี้ก็สูงกันแบบดุเดือดมากเดี๋ยวมันได้ถล่มลงมากันพ่อดี

" อืมมมม... ไปกัน " ลอร์ร่าบอก และค่อยๆเดินกลับออกไปกัน ไปหาที่ปลอดภัยก่อนก็จะจับว่าดีมากๆ แบบว่าดิวก็คือตอนนี้ให้เธอพักไปก่อน จากสงครามที่หนักหน่วงเมื่อครู่ เรียกว่าเด็กสาวคนนี้นั้นก็รับศึกหนักทุกรอบเลยก็ว่าได้นะ

---

พญานาค 4 ตัว

สู้ครั้งแรก + 2 ตื่นรู้

Laura BELIEVER

สุรมิตร

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 30 - ศึกชิงตรีศูล 002

22 กค 68 - เวลาประมาณ 15.00 น.

---

สถานการณ์ในตอนนี้เหมือนหนีเสือปะจะเข้ เอามากๆ เมื่อออกมาด้านนอก เมื่อครู่ร่างกายแต่ละคนเองก็ยังไม่ได้ฟื้นตัวดี

ดิวได้รับบาดเจ็บค่อนข้างหนักหน่วงสุด ไม่นาน น้ำเเถวนั้นก็มารักษาจนเธอพอฟื้นตัวได้เล็กน้อย แบบว่าพอขยับตัวเองได้แล้ว แต่มันก็ไม่ใช่การรับศึกหนักอีกรอบนึงหนิ

แต่เหมือนว่าภาพตรงหน้าจะไม่ค่อยปราณีเลย มีคนมาขวางเอาไว้ นั้นคือศัตรูตัวร้ายเลย

" ต้องการอะไร " ลอร์ร่าที่กอดตรีศูลไว้แน่น ราวกับเป็นสมบัติของตนเลย เธอตะโกนถามออกไปก่อนจะมองไปตรงหน้า 

อีกฝ่ายมีเเต่เสียงหัวเราะก่อนจะเริ่มเปิดการโจมตีอีกคราว บอกได้เลยว่ารอบนี้ทบไม่ได้ตั้งตัวเลย

เงาดำพุ่งออกจากหมอกทะเลทันทีราวกับรอจังหวะนี้มานาน เงาสีดำทะมึนแผ่แขนที่ยาวผิดรูปพุ่งเข้าใส่ลอร์ร่าโดยตรง ความเย็นวาบแผ่ซ่านตั้งแต่หัวไหล่ถึงปลายนิ้ว ร่างของเด็กสาวถูกปะทะแรงจนกระเด็นถอยหลังไปหลายเมตร เธอไถลกับพื้นทราย รู้สึกได้ถึงรสคาวในปาก เสียงในหัวดังตึ้บๆ แต่มือของเธอก็ยังจับตรีศูลไว้ไม่ปล่อย

เงาดำอีกสายพุ่งฉีกแนวเข้าข้างดิวทันที ไม่ให้พักแม้แต่วินาที หญิงสาวบุตรีของไททันเบี่ยงตัวหลบแทบไม่ทัน ไหล่ซ้ายที่เพิ่งได้รับการรักษาโดนตวัดซ้ำจนร่างบิด ดิวกัดฟันแน่น ทิ้งน้ำหนักตัวไปอีกทางก่อนจะฝืนตวัดดาบสั้นต้านแรงกดนั่นไว้ แขนเงากระแทกกับใบดาบเกิดเสียงแหลมในน้ำ ก่อนจะระเบิดแรงปะทะกระจายจนพื้นทรายฟุ้งไปทั่ว

“เอาคืนไปเลย!” ดิวร้องออกมา แล้วพุ่งตัวสวน ตัดดาบขวางกลางลำตัวของเงาดำนั่นทันที

ดาบทะลุผ่านเนื้อเงาเหมือนฝันร้ายที่ไม่มีเนื้อหนัง มีแต่แรงต้านและความเย็นเฉียบ เงาสะบัดตวัดกลับแทบจะพร้อมกัน ตีร่างของดิวกระเด็นกลับไปอีกด้านเหมือนตุ๊กตาไม้ ร่างเธอกระแทกกับซากหินเก่า ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บแต่ก็ยังไม่หมดสติ

สุรมิตรไม่มีโอกาสพูดอะไร แสงจากอุปกรณ์ช่างส่องวาบเป็นแนวกลไก แต่ยังไม่ทันจะยิง มันก็ถูกดูดกลืนโดยเงาดำอีกเส้นหนึ่ ที่เหมือนรู้ทัน กลืนพลังเวทของเขาหายไปในพริบตา

“ไม่ได้ผล พบมันมันกินแสง!” ดิวร้องตะโกห้ามทันที

“งั้นเอานี่ไปแทน!” ลอร์ร่าบอก พร้อมเงยหน้าขึ้นทันที เส้นผมลอยพลิ้วในน้ำ มือข้างหนึ่งเหวี่ยงตรีศูลออกในจังหวะที่เงาดำนั่นกำลังเคลื่อนมาอีกรอบ เธอฟาดมันด้วยแรงทั้งหมดของตัวเอง

เสียงน้ำแตกสะเทือน ตรีศูลปะทะกับเงาเกิดเป็นแรงคลื่นหมุนวนรอบจุดที่กระแทก ฟองอากาศกระจาย ลำตัวของเงานั่นหักงอแล้วถอยหลังราวกับรับแรงต้านไม่ทัน

ริมฝีปากเธอเปื้อนเลือดนิดหน่อย แต่แววตากลับแน่นิ่งขึ้นเรื่อยๆ มือที่สั่นตอนแรกกลับแน่นยิ่งกว่าเดิม

แต่ดูเหมือนว่าการโจมตีก่อนหน้านี้ของลอร์ร่านั้นจะยังไม่เพียงพอ เงาดำเพียงแค่ถอยไปเล็กน้อยก่อนจะหยุดนิ่ง จากนั้นร่างของมันก็แผ่แขนเงาออกอย่างรวดเร็วแล้วเหวี่ยงสวนกลับมาอย่างรุนแรง ราวกับปะทะที่ลอร์ร่าส่งไปเมื่อครู่เป็นแค่การเรียกให้มัน จริงจัง 

แขนเงาสีดำวาดโค้งฟาดเข้าหาลอร์ร่าอย่างจัง เธอแทบไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างของเด็กสาวถูกกวาดปลิวราวกับใบไม้ในพายุ หมุนคว้างกลางน้ำ ก่อนจะกระแทกกับแนวปะการังแตกละเอียดที่อยู่ถัดไปอีกหลายเมตร อากาศในปอดเธอหายวับไปทันที

"อึก..." เสียงในลำคอแห้งผาก ริมฝีปากสั่น มือที่กุมตรีศูลหลุดออกจากกัน

ตรีศูลลอยขุ้นไป แต่ก่อนจะตกไปในมือของฝั่งตรงหน้าดิวก็รวมแรงและว่ายไปรับมันมา เพียงการโจมตีอีก 1 รอบก่อนจะโดนซัดลงไปนอนเช่นกัน

เธอยังไม่ทันตั้งตัวใดๆ เงาดำอีกสายก็ฟาดเข้าทางดิวทันทีเหมือนตั้งใจจะไม่ให้มีใครได้หายใจ ดิวที่เพิ่งยันตัวขึ้นจากซากหินยังไม่ทันตั้งท่าก็โดนแรงปะทะจากด้านข้างเต็ม ๆ แขนเงาราวกับงูขนาดยักษ์ฟาดเข้าไหล่เดิมอย่างแม่นยำ ร่างของเธอถูกเหวี่ยงหมุนกลางน้ำอีกครั้ง แล้วกระแทกกับพื้นทรายเสียงแน่น เธอไอออกมาเป็นเลือด น้ำในหน้ากากหมุนเป็นสีแดงจาง ๆ

ตอนนี้เหลือเพียงสุรมิตรเพียงคนเดียวที่ไม่ได้เจ็บน้อยหน้าคนอื่นๆเลยด้วยซ้ำ

กับอีก 2 ชีวิต เพื่อไม่ให้สิ่งที่ทำมาเสียไปโดยปล่าวประโยชน์ ผมจำต้องกัดฟันเอาไว้ ความเงียบที่อึดอัดเสียยิ่งกว่าการสู้รบยังคงล้อมรอบเขาไว้ เหลือแค่เขา กับสองร่างที่ล้มลงแน่นิ่งไปแล้ว 

ลอร์ร่า… นอนฟุบอยู่ริมปะการัง แตกเลือดซึมริมมุมปาก ดิว… แขนซ้ายแนบลำตัวอย่างผิดรูป ดาบหลุดมือ ตรีศูลที่พวกเขาสู้มาแทบตายเพื่อปกป้อง

มือขวาเขาเหยียดออก คว้าตรีศูลในจังหวะที่มันกำลังจะไหลย้อนกลับไปในทิศทางของความมืด พลังที่พุ่งผ่านมือในวินาทีนั้นมันหนัก หนักเกินกว่าร่างของช่างแบบเขาจะรับ 

เงาดำตรงหน้าเคลื่อนไหวอีกครั้ง เส้นเงาสองเส้นพุ่งลงมาพร้อมกันในจังหวะที่เขายังไม่ทันตั้งตัวจริงจัง มันไม่เปิดโอกาสให้เขาเรียนรู้ มันไม่สนว่าคนตรงหน้าเป็นเทพ เป็นมนุษย์ หรือเป็นเพียงชายธรรมดา มันแค่ต้องการทุกอย่างที่ขวางทางให้จบ

“ถ้าจะจบ ก็จบตรงนี้แหละ! ขอเทพเฮเฟตัสคุ้มครอง!!!! ” สุรมิตรตะโกนมองสองสาวที่สลบกันไปแอล้ว

เงาดำโดนแรงปะทะเข้าอย่างจัง  ลำแสงสีม่วงทองจากตรีศูลปะทะกับเนื้อเงาจนแตกสลายเป็นเส้นหมึกกลางน้ำ แต่ไม่ทันที่เขาจะได้หายใจแรงๆ ร่างหลักของเงาดำนั้นก็เคลื่อนมาทางเขา ร่างสูงเกินมนุษย์ ดวงตาสีม่วงเข้มวาววับ ภายใต้รูปร่างที่บิดเบี้ยวด้วยความกลัว

ตรงหน้าเขาน่าจะเป็นผู้บงการเรื่องนี้ " ...... " เสียงหัวเราะที่คุ้นเคยนั้นทำเขาสุรมิตรที่ทรุดตัวลง มองแล้วยังต้องขนลุก

" ส่งมันมาแล้วเราจะปล่อยทุกคนไป " คำพูดของราหู ที่ไม่มีความน่าเชื่อถืออย่าว่าใดๆเลย 

สัจจะกับราหูหนะหรอ อย่าหาเลย

" อย่ามาหลอกกัน ใครมันจะไปเชื่อให้โง่กัน " สีหน้าของสุรมิตรดูหัวเสียสุดๆ

และการสู้คร้งสุดท้ายก็เริ่มขึ้น และก็ยืดยาวนานอย่างมาก สุรมิตรที่ต้องหลบและตีกลับอย่างยืดยาว มันยื้อกันสุดกำลัง หากใครล้มก่อนคงเป็นผู้แพ้ไป

จนเวลานั้นมาถึง อาจจะเพราะควาทยาวนาน เกือบ 12 ชั่วโมงอย่างต่อเนื่อง สุรมิตรก็สามารถเอาชนะมันได้ แต่คนที่ดูสภาพเหมือนคนแพ้น่าจะเป็นด้านสุรมิตรมากกว่าอีก

แต่แม้ชัยชนะจะเป็นของพวกเขา... แต่มันกลับเงียบอย่างประหลาด

ไม่ทันให้ตกใจอะไร หมอกสีเขียวสว่างวาบขึ้นจากด้านหลัง ประตูมิติปรากฏขึ้นกลางอากาศใต้น้ำ 

" ใครกัน!! " สุรมิตรมองภาพตรงหน้าด้วยความมึนงง สีเขียวสดเจือประกายทองหมุนวนช้า ๆ ก่อนแตกออก  เสียงก้าวเดินแผ่วเบาดังขึ้นพร้อมกับภาพของชายในชุดคลุมสีเขียวเข้ม เส้นผมดำยาวรวบครึ่งหลังอย่างเรียบร้อย ชุดเกราะทองขลิบเขียวแนบตัว ขาก้าวออกมาในท่าทีผ่าเผย 

สุรมิตรพยายามยันตัว แต่ทำได้เพียงหันมองด้วยสายตาพร่าเบลอ

ชายผู้นั้นปรบมือช้า ๆ เสียงปรบมือดังก้องแม้ใต้น้ำ " ช่างน่าประทับใจเสียจริงๆ " อีกฝ่ายพูด ก่อนที่เขาหยุดฝีเท้า หยิบคทาเงินยาวเรียวออกมา ปลายเป็นงาเขี้ยวของงูพันกันเป็นสัญลักษณ์จากนั้นเขาก็เดินเข้าหาซากเงาราหูที่ยังพอหลงเหลืออยู่เล็กน้อย ใช้คทาเคาะมันเบาๆ เงาดำนั้นกลายเป็นรูปร่างฟิกเกอร์ใสขนาดฝ่ามือ ประกายม่วงยังคงกระพริบจาง ๆ

เขาหยิบมันขึ้นมาอย่างอ่อนโยน เหมือนของสะสมราคาแพง แล้วหันมาหาเด็ก ๆ ที่ยังนอนฟุบอยู่กับพื้นเป็นแถวๆ

“ขอบคุณสำหรับคอลเลกชันชิ้นนี้นะ พลังเขาจะจำเป็น... ต่อแผนของข้า”

น้ำเสียงเขาแฝงรอยยิ้ม และความบันเทิงลึก ๆ อย่างเปิดเผย ก่อนที่ชายคนนั้นจะก้าวเท้าเบา ๆ มาใกล้ตรีศูลที่ตกข้างตัวสุรมิตร

สุรมิตรเองก็พยายามตะกายตัวไปเอาตรีศูลนั้นคืน “ของดีขนาดนี้ ถ้าเจ้าของมันไม่ตื่นขึ้นมาใช้สักที... ข้าขอเผื่อไว้ก่อนแล้วกันนะ”

" ไม่... อย่าาาา " สุรมิตรไม่สามารถต่อกรใดๆได้เลยแม้แต่น้อย

ทันใดนั้น เขาก็ยกมือขึ้นอีกครั้ง พลังสีเขียวหมุนวนรอบแขน กลายเป็นพายุหมอกในทะเล ก่อนจะสะบัดใส่ทั้งสามคน!

“ขอให้ฝันดีเด็กๆ !” สิ้นเสียงซัดร่างของลอร์ร่า ดิว และสุรมิตรกระเด็นออกจากกัน เสียงแรงปะทะดังก้องแน่นแม้ในทะเล พวกเขาปลิวไปคนละทิศละทาง ราวกับแรงเหวี่ยงจากรถไฟเหาะ ก่อนที่ชายผู้นั้นก้าวกลับเข้าประตูมิติ ประกายเวทหมุนรวบห่อร่างเขาไว้อีกครั้ง กลายเป็นภาพสุดท้ายที่เห็นได้

...ใบหน้าเรียวยิ้มร้าย และสายตาเจ้าเล่ห์ไร้ปราณี ก่อนที่เขาจะหายเข้าไปในประตูเหลือไว้เพียงหมอกสีเขียวลอยวนรอบบริเวณนั้น เย็นจัดลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนทุกอย่างในตอนนี้มันจะค่อยๆ ดับมืดลง

---

ดันเจี้ยน: นครทวารกา: แอตแลนติสแห่งอินเดีย [พื้นที่ลับ]

+2 ตื่นรู้ (ชนะ - สัตว์ประหลาดเงา: ผู้กลืนกินเสียงกระซิบ ) 

*ให้ลอร์ร่าน้าาาาา

Laura BELIEVER

ดิว อีเวนสัน

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 31 - ตรีศูลกระเด็นไปแล้ว

23 กค 68 - เวลาประมาณ 08.00 น.

---

หลังจากการต่อสู้ที่ยาวนาน ร่างของทั้ง 3 กระเด็กนไปคนละทิศละทาง ดิวที่ฟื้นตัวเป็นคนแรก และคนอื่นๆ ยังไม่รู้ชะตากรรม

ดิวตื่นมา พบบาดเเผลเต็มตัวไปหมดและเธอมองไปรอบๆ ตรีศูลหละ เธอดูตื่นตระหนกอย่างมาก เด็กสาวมองไปรอบๆ เหมือนสุรมิตรจะอยู่ใกล้ๆเธอมากที่สุด

" คุณสุรมิตร ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ " เธอว่ายเข้าไป เห็นร่องรอยของอีกฝ่ายที่ดูไม่จืดเลย บาดเเผลเต็มตัวไปหมด

" ผมไหวครับ...ไม่เป็นอะไรมาก " อีกฝ่ายดูจะมึนๆ เบลอๆ อาจจะเพราะเขานั้นเหมือนคนพึ่งฟื้นคืนสติ

" แล้วร่าหละ ลอร์ร่าอยู่ไหน " เมื่อสุรมิตรตื่นมา ก็ถามหาน้องสาวของตนทันที

" เอ้า " เธอร้องออกมา เพราะไม่รู้เหมือนกัน

" เธอน่าจะเจ็บสุดนะครับ อ่อตรีศูลก่อนผมหมดสติ ผมถือมันไว้มันโดนซัดกระเด็นไป " เขาบอกกับดิวก่อนสิหน้าจะรู้สึกผิดเล็กๆ

" เรื่องนั้นชั่งมันไปก่อนก็ได้ค่ะ " เธอรีบตอบ 

" เราไปตามหาลอร์ร่าก่อน " ดิวบอกกับสุรมิตร เพราะตอนนี้เหมือนลอร์ร่าอาจจะยังไม่ได้สติเลยด้วยซ้ำไป ก่อนเธอสลบ ก็ลางๆว่าลอร์ร่าก็โดนซัดไปไหนไม่รู้ ความที่อีกฝ่ายไม่ได้เก่งเวลาอยู่ใต้น้ำแบบนี้ และไหนจะอาการบาดเจ็บจากรอบก่อนนั้นอีก

" ลอร์ร่า.... " เสียงของสุรมิตรตะโกนสุดเสียง นั้นไม่ต่างอะไรกับเธอเช่นกัน

ดิวว่ายไปว่ายมามองรอบๆ ลองว่ายไปตามมุมต่างๆ ซากปะการังที่ถูกพังลงในการต่อสู้เมื่อครู่ เธอว่ายช้า ๆ พยายามเพ่งหาแม้เงาบาง ๆ หรือสีของผม สีของชุด สีของเครื่องประดับอะไรก็ได้ที่เป็นลอร์ร่า เธอว่ายสูงขึ้น แล้วลดระดับลง ลอดผ่านซากตัววิหารที่พังระหว่างการสู้ 

ไม่มีใคร ไม่มีเสียง ใดๆตอบกลับมาทั้งนั้น  “ แถวนี้...ทำไม...ทำไมมีเลือด… หรือว่าเธอ… ” เธอกัดฟันแน่น พยายามไม่คิดต่อในวินาทีนั้นเอง เธอสังเกตเห็นเงาเล็ก ๆ หยุดนิ่งใต้ชะง่อนหินใต้น้ำ

“ลอร์ร่า...!” ดิวว่ายพุ่งเข้าไปทันที ร่างบางในชุดเละเทะ ลอยเอียง ๆ อยู่ใต้แสงรำไรของฟองอากาศสีเขียวหม่นๆ

“ลอร์ร่าาาา!!” ดิวเข้าประคองร่างเธอไว้ทันที มือที่สั่นยิ่งกว่าเดิม รีบคว้าตัวเด็กสาวเข้ามาแนบตัว

“ เธอได้ยินฉันไหม!? ร่า!! ร่าตอบเราหน่อย!! ” เธอเขย่าตัวเบา ๆ แต่นั้นไม่มีการตอบสนองใดๆ จากลอร์ร่าเลย

สักครู่สุรมิตรก็ว่ายตามมา สีหน้าของอีกฝ่ายเบิกตาโต ทันทีที่เห็น

“ ลอร์ร่า… ลอร์ร่า… ได้ยินพี่ไหม ”

ตอนนี้ร่างของลอร์ร่าซบอยู่ในอ้อมแขนดิว และสุรมิตรกับดิวสบตากันในวินาทีนั้น 

“ ต้องพาเธอขึ้นก่อนเถอะครับ ” สุรมิตรบอกน้ำพวกนี้อาจจะไม่ถูกกับลอร์ร่ามากนัก

ทางดิวเองก็พยักหน้ารับเเบบเอาเเบบนั้นก็ได้ ก่อนจะค่อยๆขยับตัว แต่เมหือนจะไม่ค่อยถนัดเท่าไร

" เดี๋ยวผมอุ้มร่าให้ " เนื่องจาก ลอร์ร่าตัวพอๆกับดิวอาจจะยากหน่อย ที่จะอุ้ม หน้าที่นี้เลยตกไปอยู่กับสุรมิตรแทน

สุรมิตรรับร่างบางนั้นมาแนบอกทันที ก่อนะค่อยๆว่ายขึ้นไปด้านบน ขึ้นสู่ผิวน้ำ พร้อมเรียกลอร์ร่าไปตลอดทาง แต่เขาไม่รู้ว่าลอร์ร่าได้ยินหรือเปล่า

ไม่นานสุรมิตรพาร่างของลอร์ร่าโผล่พ้นผิวน้ำ ส่วนดิวก็ขอรับช่วงต่อลงไปหาตรีศูลต่อ สุรมิตรเองก็รับคำ เขานั้นดูลอร์ร่าไปพรางๆเสียก่อน

หลังจากนั้นดิวก็ดำดิ่งลงไปเพื่อตามหาตรีศูลที่ตกลงไปด้านล่าง แต่ความไร้ทิศทางใดๆ เธอไม่แน่ใจว่ามันไปตกตรงไหนกันแน่

เลยว่ายไปรอบๆ ดูแถวๆ บริเวณที่เจอลอร์ร่าเมื่อครู่ หาอยู่พักใหญ่ๆ ดิวว่ายวนช้า ๆ รอบซากหิน

สายตาจ้องทุกวัตถุ ทุกก้อนกรวดในเเถวนั้น

เธอว่ายน้ำตาสันชาติญานของตนเองก่อนจะเดินไปหยุดที่มุมหนึ่ง มันมีเเสงวาปๆออกมา เมื่อดูใกล้ๆ ก็ชัดเลยเป็นตรีศูลที่ถูกพลัดออกมาตกเเถวๆนั้นนั้นเอง

“ เอ๋นั้น....นั้น!!...ฉันเจอแล้ว ” ดิวพูดด้วยเสียงทีดีใจ เธอดึงมันออกมา ตรีศูลศักดิ์สิทธิ์ในที่สุดเธอกอดมันไว้แน่น ว่ายกลับขึ้นทันทีแสงเหนือผิวน้ำเริ่มใกล้เข้ามาอีกครั้ง เธอกระโจนพ้นน้ำ อีกครั้ง

" เรียบร้อยแล้วค่ะ คุณร่าเป็นยังไงบ้างคะ " เมื่อขึ้นมาก็ถามถึงเพื่อนร่วมเดินทาง ที่ตอนนี้ดูจะดีขึ้นเล็ดน้อย

" ร่าโอเคแล้วค่ะ ร่าดีขึ้นแล้ว " เธอตอบรับ " ยังไงต้องขอบคุณทุกคนมากเลยนะคะ "

แม้ว่าตอนนี้หน้าของลอร์ร่าจะเเดงๆ แต่ดิวเองก็ไม่รู้หลอกว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างนั้น ก็นะเธอลงไปตามหาตรีศูลหนิ แต่ใดๆ คงต้องพักกันเสียหน่อยแหละ เพราะก็เหนื่อยกันมามากแล้วหนิ

" งันเราไปหาที่พักกันค่ะ " ดิวขยับตัวเองพร้อมตรีศูลขึ้นจากนั้น ภารกิจที่ค่อนข้างยาวนานเหมือนจะจบลงแล้วหละ

ตรีศูลอยู่กับตนเเล้วและอีกไม่นานมัจนจะถูกส่งกลับไปยังที่ของมันเช่นกัน มันคงใกล้ถึงเวลาต้องแยกกันแล้วหละ

" นั้นสิครับ...ถือเป็นความคิดที่ดีนะครับ ร่าไหวมั้ย " สุรมิตรถาม

แต่ดูไปดูมาแล้วมันน่าจะมีอะไรมั้ยหนะ ทำไมสุรมิตรก็หน้าแดงด้วยอีกคนหละ ดิวหรี่ตาเล็กๆ มองดูทั้งคู่ ท่าทางแปลกๆสุดๆ

Laura BELIEVER

สุรมิตร

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 31.5 - ตอนพิเศษใส่ไข่ .... ช่วยลอร์ร่า

23 กค 68 - เวลาประมาณ 09.30 น.

---

หลังจากที่ช่วยลอร์ร่าขึ้นจากน้ำไปแล้ว ด้านดิวลงไปด้านล่างอีกรอบ เพื่อตามหาตรีศูลที่หายไป

ส่วนด้านบนตอนนี้เหลือเพียงผมและลอร์ร่า 2 คน และยัยสาวผมบอร์นที่ยังสลบไม่ตื่น

มือที่ยังประคองอีกฝ่ายอยู่ พร้อมการเรียกชื่อเธอไปกรายๆ

" ลอร์ร่า ร่า ได้ยินพี่มั้ย ร่า.... " เขานั้นเรียกลอร์ร่าไม่หยุดก่อนจะนั่งลง

หลังจากนั้นไม่นาน เด็กหนุ่มก็หามุมดีๆ นั่งลงและเอาหัวเธอวางบนตักของตัวเอง ผมค่อย ๆ วางหัวของเธอลงบนตัก ร่างบางเย็นเฉียบจนเหมือนน้ำแข็ง ผมเอื้อมมือแตะที่ข้อมือของเธอ เหมือนว่าตอนนี้จะยังทัน

เเต่อาจจะมีเวลาเพีบงไม่มาเท่าไรไม่มีเวลาให้คิดมากเท่าไร เขาโน้มตัวลงใกล้ หูแนบกับอกเธอ เหมือนจะเต้นแต่อ่อนแรงมากเลย

ผมรีบยกมือประสานจัดท่าทางก่อนจะประสานมือวางไว้ตรงอกของเธอ กดจังหวะลง “หนึ่ง... สอง... สาม...” เขากดซ้ำ ๆ เพื่อบีบหัวใจเธอให้กลับมาเต้น จังหวะสม่ำเสมอแต่เต็มไปด้วยความหวังทุกครั้งที่ลงแรง

ผมกดอีกครั้ง คราวนี้แรงขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับภาวนาในใจ อย่าทิ้งกันตอนนี้เลยนะ... เสียงหัวใจของผมเองดังก้องในหูจนแทบกลบเสียงคลื่นที่ซัดเข้าชายฝั่ง

ผมโน้มตัวลงใกล้อีกนิดจนได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากผิวของเธอ “ลอร์ร่า... ได้ยินพี่ไหม...” เสียงผมแทบกลืนไปกับลมหายใจ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก โน้มตัวลงผายปอดให้เธอเบา ๆ 

สัมผัสนั้นอุ่น... อ่อนโยน... และเต็มไปด้วยความกลัวปนความหวัง ลมหายใจของผมไหลเข้าสู่ร่างของเธอผ่านริมฝีปากเย็นเฉียบ แล้วผมก็เงยหน้าขึ้นฟังอีกครั้ง

คราวนี้ผมโน้มลงอีกครั้ง ผายปอดให้เธออย่างระมัดระวังมากขึ้น มือยังคงวางไว้ตรงอกเธอ รับรู้ถึงแรงสั่นเบา ๆ ที่เริ่มกลับมาในปลายนิ้ว เสียงคลื่นเหมือนจะเบาลง หรือบางที... หัวใจของเธออาจเริ่มเต้นขึ้นอีกครั้ง

" ร่า... ร่าได้ยินพี่มั้ย " ผมเรียกเธอซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆ

เเต่มือยังคงไม่หยุด จำต้อง CPR แม้ว่าตอนสัมผัสริมฝีปากนั้นจะไม่ได้คิดใดๆ แต่ตอนจดบันทึกนั้น ยังจำรีฝีปากนี้ได้อยู่

ขณะที่ริมฝีปากประกบที่ปากของเด็กสาว เธอก็ขยับตัวและสำลักออกมาเบาๆ กระแอมเอาน้ำออกมา

นั้นนับว่าเป็นเรื่องที่ดี ดีมากทีเดียวเชียวหละ

ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ค่อยๆ ได้สติขึ้นมา หน้าของผมนั้นอยู่ไม่ห่างกับเธอไม่กี่เซนเท่านั้น

" หื้อออ.. " ตอนนี้ไม่ใช่ทั้งใบหน้าผม แต่นั้นนับใบหน้าเธอด้วยมันนั้นแดงขึ้น อย่างถนัดตาเลย

ผมมองลอร์ร่าแล้วก็หลบตาไปเล็กน้อย “ อย่าทำให้พี่ใจหายแบบนี้อีกเลยนะ... ” เขาพูดเสียงเบาขณะที่ผมเองก็ดึงตัวเองออกเช่นกัน

" ..... " ลอร์ร่าเองก็ดูจะตกใจไม่ต่างกัน เธอเอามือจับริมฝีปากตัวเองเบาๆ

" ร่า.. ร่าไม่เป็นไรมากแล้วค่ะ " เธอูดติดๆขัดๆ แบบเขินๆหน่อย

" อืมม.... ดีแล้ว " ผมขยับตัวเล็กน้อย

" แล้วพี่หละ เป็นไรมั้ย คุณดิวหละ " ลอร์ร่าที่แบบม่รู้เรื่องใดๆ ตื่นมาก็ถามถึงทุกๆคนว่าปลอดภัยดีหรือไม่

" ดิว... ดิวลงไปหาตรีศูลหนะ เดี๋ยวก็กลับมา " ผมตอบกลับเธอก่อนจะจับๆ 

" แต่นี้โอเคแน่ใช่หรือเปล่า ไม่ปวดหัวเเล้วนะ " มือจับหน้าผากเด็กสาว เธอก็เอามือมาจับเช่นกัน 

" ไม่แล้วๆ ขอบคุณนะ " เธอยิ้มรับ ก่อนจะเอาชุดบางส่วนถอดออกมาตากเอาไวด้วยก็นะ ไอตอนนั้นก็ลืมไปเลยได้ไม่สบายแทน

ผมจุดไฟไว้กองนึง เพื่อไล่ความเย็นออกไป จริงๆ จะได้ผ้าแห้งด้วยนั้นหละ

ไม่นานเท่าไร เหมือนดิวก็ขึ้นมา เธอทำหน้างงงงเเต่ตรงเข้ามาที่ลอร์ร่า

" ร่า ไม่เป็นไรใช่มั้ย " เธอเอามือมาจับตัวลอร์ร่าไว้แล้วมองๆ ก่อนจะกอดอีกฝ่ายแน่น

" ดิวๆ ใจเย็นๆ ร่าโอเคแล้ว " เด็กสาวยิ้มรับดิวหันมองผมและลอร์ร่าที่นั่งห่างๆกัน ทำหน้างงงง

" ทั้งคู่... " เธอเหมือนจะถามแต่หน้าของทั้ง 2 ก็แดงขึ้น ผมรีบพูดปัดทันที

" อะไรหรอ ...แล้วตรีศูลหละ ปลอดภัยกันหมดแล้วใช่มั้ย " แน่นอนผมเปลี่ยนเรื่องทันที

“ อ๋อ... ตรีศูลเหรอ? ” ดิวชะงักนิดหนึ่งก่อนตอบแบบก็ลืมไปเลยเธอน่าจะเป็นห่วงลอร์ร่านั้นหละ

" ได้มาแล้วค่ะ ทุกอย่างโอเคดีเลย " เธอโชว์ตรีศูลอย่างภูมิใจ

" ตอนนี้ภารกิจเราก็สำเร็จเเล้วสินะคะ " ดิวยิ้มรับ สีหน้าของเธอดูโล่งใจแต่ก็แปลกออกไปเล็กน้อย

" มีอะไรหรอคะ " ลอร์ร่าถามขึ้นมา หลังเห็นสีหน้านั้น

" มันได้เวลาส่งพวกคุณกลับบ้านแล้วหนะสิ " เธอยิ้มออกมา เเต่สายตามันดูเศร้าๆหน่อย เพราะช่วงเวลาหลายๆวันนั้น บอกได้เลยว่ามันก็เรียกว่าร่วมเป็นร่วมตายกันมา ทั้ง 3 อยู่กันเเบบผ่านอะไรต่ออะไรมาพอตัวนั้นหละ

" นั้นสินะครับ เเต่พวกเราต้องได้กันอีกแน่ๆ " สุรมิตรรับปาก

" นั้นสิๆ ว่างๆก็ไปหาพวกเรานะ " ลอร์ร่าพูดต่อ เสริมจากผมไปอีกเเรงนึง 

ดิวเองก็ยิ้มรับเบาๆ แบบพยักหน้าว่าได้ " ได้สิ เเต่ทั้ง 2 คนก็ต้องส่งข่าวคราวมาบ้างนะ " ดิวบอก

ทั้ง 2 ก็พยักหน้ารับ แต่ใดๆ คงต้องพักสักคือนก่อนนั้นหละถึงออกเดินทาง แต่จะว่าไปตอนนี้อยู่ที่ไหนกันนะ

มองดูรอบๆ เปิดจาก GPS ก็พบว่านี้น่าจะอยู่แถวๆ เอเชียตะวันออกหละ สักประเทศนึง

" เราหาที่พักกันสักคืนมั้ยคะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน " ลอร์ร่าเสนอ

ดิวเองก็เห็นด้วยจริงๆก็เช่นเดียวกับผมนั้นหละ ไม่นานดิวก็หันไปเห็น การตากผ้าของเราทั้ง 2 คน เธอหัวเราะออกมา โบกมือเรียกน้ำออกมาจากเสื้อผ้าทั้งหมด

" เสื้อผ้าแห้งแล้วน้า " เธอพูดบ่นขำๆ เมื่อผมเดินไปลองจับก็แห้งจริงด้วย แม้จะแอบเขินๆกับวิธีแบบนี้ก็ตามทีหละนะ

" อู้วว ขอบคุณน้า " ลอร์ร่าวิ่งไปเอาเสื้อผ้าของตัวเองมาก่อนจะเดินกลับมาที่เดิม จากนั้นทั้ง 3 ก็ออกเดินทางเข้าเมืองอีกรอบแบบว่าต้องปหาที่พัก อันที่จริงหนะผมกะว่าจะเลี้ยงส่งดิวและฉลองภารกิจในคราวนี้ด้วยนั้นหละ เด็กหนุ่มนึกในใจ ไม่รู้ว่าจะทันเวลาด้วยหรือเปล่านะ แต่ใดๆแล้วผมก็อยากทำอยู่ดีนั้นหละ

พวกเราเดินตรงเข้าเมืองต่อรถเข้าไปภาษาที่แปลกตา เหมือนจะเป็นภาษาไทยหรือเปล่านะ เเต่ดูจากไลน์อาหาร ของใดๆ น่าจะใช่นะ มีส้มตำ และร้านสตีทฟุ๊ตละลานตาไปหมดเลยหละ

" ยังไง คืนนี้หาโรงแรมดีๆพักก่อนดีกว่าครับ " ผมบอก 2 สาวที่ตอนนี้มองของรอบๆ เตรียมช๊อปปิ้งกันแล้วหละสิเนี้ย!!

Laura BELIEVER

มหาภารตะ ศึกชิงตรีศูล ตอน 32 - ตอนได้เวลากลับบ้านแล้วหละ

24 กค 68 - เวลาประมาณ 09.30 น.

---

เช้าวันถัดมา ท้องฟ้าเหนือเมืองชายฝั่งนั้นถูกย้อมด้วยสีทองอ่อนของแสงอาทิตย์ ราวกับพยายามลบล้างกับเรื่องก่อนหน้าได้อย่างดีทีเดียวเลย เสียงคลื่นแผ่วเบาเหมือนกล่อมให้ทุกอย่างกลับมาสงบอีกครั้ง

พวกเขาได้พักในกระท่อมไม้หลังเล็ก ๆ ใกล้ๆกับตัวเมืองของประเทศไทย พื้นทรายยังติดอยู่ตามผมและเสื้อผ้าของทั้งสามคน แต่ไม่มีใครใส่ใจ แค่ได้หลับโดยไม่ต้องระวังตลอดเวลา ก็ถือว่าดีมากแล้วหละ

พอถึงเวลาสายก็ถึงเวลาของการเเยกย้าย เมื่ออคืนทั้ง 3 มีปาร์ตี้เล็กๆเลี้ยงส่งกันนิดหน่อย มีลอร์ร่าทำเครื่องดื่มดิวที่หาอาหาร และสุรมิตรที่จัดเเจงของ ทั้งหมดูสนุกสนานมากแต่เวลานั้นมันจบลงแล้วหละ 

ใดๆ ทุกอย่งต้องมีการแยกย้าย ทุกคนต้องเติบโตขึ้นอย่างแน่นอน ดิวเดินนำทั้งสองมาถึงสถานีรถไฟเล็ก ๆ กลางเมือง เสียงหวูดรถไฟดังแว่วแต่ไกล ก่อนตามด้วยเสียงเหล็กกระทบกันเป็นจังหวะ จะว่าลอร์ร่าดีใจก็ได้ แต่อีกจก็ใจหายมากๆ 

ลอร์ร่ากอดดิวเอาไว้ " อย่าลืมร่านะ ไปเยี่ยมด้วยสัญญานะ " ตอนนี้สุรมิตรยืนข้างๆหัวเราะออกมา เมื่อทุกอย่างดีขึ้น ดิวกอดลอร์ร่าตอบเบาๆ

' เเน่นอนสิ " เธอรับปาก ก่อนจะส่งลอร์ร่ากับสุรมิตรขึ้นรถไฟ ดิวยืนส่งทั้ง 2 จนลับตา เช่นเดียวกับลอร์ณ่าที่มองอีกฝ่ายจนรถไฟออกตัวเช่นกัน

เธอหันกับมามองหน้าสุรมิตร " ขอบคุณนะคะ " เธอกล่าว หลังผ่านเรื่องราวมานานมากๆ 

" เช่นกันครับ " อีกฝ่ายยิ้มรับ ก่อนสุรมิตรจะเอามือยกขยี้หัวลอร์ร่าเบาๆ เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดูสดใสเอามาก จากวันที่มานั้นคือตึงๆทั้งคู่อาจจะยังไม่สนิทกันมาเเต่พอวันนี้ก็คือสนิทกันเอามากๆเลยหละ

“ ต่อไปนี้ก็อย่าหายไปอีกนะครับ ระวังตัวเองหน่อย เเผลเต็มตัวไปหมดแล้ว  ” สุรมิตรดุๆ ผสมๆกับท่าทางห่วงใย 

ทำเอาลอร์ร่ายิ้มๆ " แหม๊ๆ พี่ก็นะ นี้เรามาบู้ๆไง นักรบต้องแผลนะ " ลอร์ร่าบอกกับสุรมิตร แต่อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไร เพียงเเต่พยักห้าเบาๆแบบเอาเถอะ ตามใจร่านั้นหละ

ความเร็วของรถไฟนั้นมันค่อนข้างรวดเร็วเอามาก เร็วจนไม่ทันตั้งตัวใดๆ ไม่นานมันจะถึงจุดหมายเข้าแล้วหละ

" นี้เวลาที่นูนมันช้ากว่าใช่มั้ยนะ " ลอร์ร่าถาม เธอหยิบมือถือมาพิมแชทกลับไปหาดิว

" อืมม... นั้นดิวหรอ " สุรมิตรถาม ลอร์ร่าเองก็พยักหน้าเป็นรูปแม่เงือกสาวที่ถือตรีศูล แล้วก็บรรยายเรื่องราวต่างๆ

ก่อนเธอจะทิ้งถวนไว้ว่าเอาไปคืนให่แล้ว

" ดิวน่าจะเอาไปคืนแล้วหละ " เธอพยักหน้ากับสุรมิตร 

' งันนับเป็นเรื่องที่ดี ภารกิจของเราก็สำเร็จแล้วสิ " ดีหน้าของสุรมิตรดูจะดีใจเอามากๆ ในที่สุดงานนี้เขาทั้ง 3 ก็เสร็จเสียที มิตรภาพกับเพื่อนคนใหม่ กับการเดินทางเกือบ 2 สัปดาห์ อาจจะดูเร็วเเต่เรื่องราวที่ทั้ง 3 เจอกันมานั้นไม่น้อยเลยทีเดียว

ผ่านอะไรต่ออะไรมาก็ถือว่าพอตัว เรียกว่ารู้จกักันในเร็ววันสุดๆ

ขณะที่วิวข้างทางเปลี่ยนจากทุ่งโล่งเป็นแสงไฟระยิบระยับของเมืองใหญ่ รถไฟเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูงจนเงาสะท้อนของทั้งสองในกระจกหน้าต่างพร่ามัวเป็นทางยาว ลอร์ร่ายังถือโทรศัพท์ไว้ในมือมองหน้าจอที่มีข้อความของดิวขึ้นคำว่า “อ่านแล้ว” พร้อมอีโมจิรูปตรีศูลเล็ก ๆ ที่อีกฝ่ายส่งกลับมา

" เธอว่ายังไง " สุรมิตรหันถาม เพราะก่อนหน้านี้เห็นคุณดิวลงรูปไป 

" สำเร็จไปได้ด้วยดี ขอบคุณทั้ง 2 คนมากๆอีกครั้ง หวังว่าเราจะได้พบกันอีก " ลอร์ร่าอ่านข้อความของดิวในมือถือพร้อมกันให้สุรมิตรด้วย ทั้งคู่ก็กดถ่ายรูปและส่งไปให้ดิวเช่นกัน

ข้อความนั้าถูกส่งออกไป ลอร์ร่ากดปิดกดมือถือ หลับตาลงแบบจบเสียที 

ส่วนสุรมิตรก็พลางเอนหลังพิงเบาะ เสียงหายใจของเขาดูผ่อนคลายขึ้น “หลังจากนี้ เราก็คงได้พักกันจริง ๆ สักทีนะ” 

“หื้อ?” ลอร์ร่าเอียงคอ 

“ไม่รู้สิ...พอทุกอย่างจบลงแล้ว ฉันกลับรู้สึกแปลก ๆ เหมือนมันเงียบเกินไป”

“เพราะเราชินกับการวิ่งหนีตลอดสองสัปดาห์นั่นไง” เขาหัวเราะเบา ๆ กับคำพูดของตัวเอง

“บางที ความสงบมันเลยดูแปลกตา”

เด็กสาวหัวเราะตามนิด ๆแต่ไม่ได้พุดอะไรกลับไป ก่อนจะหันไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง เมืองที่เริ่มโผล่เข้ามาในสายตานั้นเต็มไปด้วยตึกสูงและแสงสีที่สะท้อนกับเมฆเหนือฟ้า และเสียงประกาศก็ดังขึ้น

“Ladies and gentlemen, the next station—Grand Central Terminal, New York City. Platform Nine. Please prepare to disembark.”

แสงไฟในตู้โดยสารค่อย ๆ สว่างขึ้นพร้อมเสียงกระทบของล้อที่เริ่มช้าลง ลอร์ร่าเหลียวมองสุรมิตร แววตาเธอเปล่งประกายเล็กน้อย “ อู้ววว.... พวกเราถึงแล้วหละ" 

“อืม...” สุรมิตรพยักหน้ากัยลอร์ร่าแต่ตาของเขาหลับอยู่ รถไฟชะลอความเร็วลงเรื่อย ๆ ผ่านอุโมงค์ที่ส่องด้วยแสงส้มอุ่น ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ออกสู่ชานชาลา เสียงเบรกดังครืดเบา ๆ ก่อนที่ทุกอย่างจะนิ่งๆ

คนส่วนมากเองก็ทะยอยกันลุกออกไป เเละพอคนน้อย สุรมิตรก็ยืนหยิบของออกและก็พากันเดินลไปกัน

" กลับบ้านกันเถอะ " สุุรมิตรพูดก่อนจะก้าวเท้าลงจากรถไฟ มือรับลอร์ณ่าไว้ เพราะไม่งันยัยสาวเจ้านั้นโดดลงมาแน่นๆ มันก็สูงอยู่ คงไม่อยากจะเจ็บตัวกันก่อนถึงค่านหรอก

เมื่อลงมาถึง สุริมตรเลือกจะออกค่ารถแท๊กซี่ให้ลอร์ร่า เพราะมันก็ดึกมากแล้ว จะได้กลับไปพักกัน เวลามันดูจะเพี้ยนๆไปหน่อยนั้นหละ

ไม่นานการเดินทางก็มาถึง ทั้งคู่ลงรถและเดินทางเข้าไป ผ่านประตูค่ายไป

" กลับมาแล้วค้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา " เสียงยัยร่าสั่นไปหมด วิ่งโผล่เข้าไปหาผู้เป็นพ่อทันที

คุณดีที่ออกมายืนรอรับลอร์ร่า เด็กน้อยโผล่เข้ากอดผู้เป็นพ่ออย่างดีใจ " ร่า...กลับมาแล้ว " เธอยิ้มแป้นๆ

" สวัสดีครับคุณดี " สุรมิตรกล่าว

' ไงหละ ลีโอ " หลังสิ้นเสียงผู้เป็นพ่อ ลอร์ร่าก็หันมองรอบๆ ใครก่อน " เอ๋ออ นี้พี่สุรมิตรนะพ่อ " เธอหันไปบอก

" เออๆ สุรมิตร ดีๆไปพักเถอะ " ใช่หละ คุณดีไม่เคยจำเด็กๆในค่ายได้สักที ชื่อก็คือสลับกันไปหมดแล้ว ลอร์ร่าโค้งๆให้สุรมิตรก่อนจะโบกมือลากัน เเยกย้ายกันไปพัก

" ร่าไปพักก่อนนะ ตัวเหม็นมากกกกก " เธอไม่พูดปล่าวๆ ทำจมูกบี้ๆ ให้ดูด้วยอีกฝ่ายก็โบกมือเบาๆ แบบไล่ๆ ให้รีบๆไปเลยเเบบนั้น ดูท่าทางน่าตลกสุดๆเลยหละ

" ไปๆ ไปเถอะไป " คุณดีไล่เจ้าลูกสาวตัวเอง

และในที่สุดการเดินทางของลอร์ร่าและภารกิจนั้นก็บเสียที หลังจากทำทุกอย่างเรียบี้อย หน้าบัทึกถูกปิดลง พร้อมๆกับภารกิจที่สำเร็จแล้วเช่นกัน

---

ใช้สิทธิ์ตั๋วฟรี (ตอนมาจ่ายตังแล้วขอกลับนั่งฟรี 1 เที่ยว) + ลอร์ร่าจ่ายให้สุรมิตร 1 คน 

จบแล้วจ้าาาา