Yellowknife

Yellowknife, Canada

เยลโลว์ไนฟ์, เขตนอร์ธเวสต์, ประเทศแคนาดา

เมืองเยลโลว์ไนฟ์

เขตนอร์ธเวสต์ ประเทศแคนาดา

เยลโลว์ไนฟ์ (Yellowknife)

เมืองล่าแสงเหนือตอนเหนือของแคนาดา

ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในสถานที่ชมแสงเหนือที่งดงามที่สุดในโลก

จนได้รับสมญานามว่า

"เมืองหลวงแห่งแสงเหนือของอเมริกาเหนือ"

(Aurora Capital of North America)

ด้วยตำแหน่งทางภูมิศาสตร์อันเหมาะสม

ทำให้สามารถมองเห็นแสงเหนือได้อย่างคมชัดและงดงามกว่าหลายแห่ง

สีสันของแสงเหนือที่นี่โดดเด่นสะดุดตา

โดยเฉพาะเมื่อฉากหลังเป็นป่าและธรรมชาติอันเงียบสงบ

ยิ่งเสริมให้บรรยากาศโรแมนติกและน่าหลงใหลมากยิ่งขึ้น

หากคุณฝันอยากชมแสงเหนือสักครั้งในชีวิต เยลโล่ไนฟ์คือตัวเลือกที่ไม่ควรมองข้าม

ฤดูชมแสงเหนือที่นี่เริ่มตั้งแต่ กลางเดือนพฤศจิกายน ไปจนถึง ต้นเดือนเมษายน ของทุกปี

อุณหภูมิเฉลี่ยต่ำสุดประมาณ -29.0°C (เดือนมกราคม)
อุณหภูมิสูงสุดเฉลี่ยประมาณ 22.4°C (เดือนกรกฎาคม)

Mackenzie BELIEVER

81. may i go with you ?

-26.01.25  /  07:30AM-

เช้านี้แมคเคนซีตื่นเร็วกว่าทุกวัน แม้จะเรียกได้ว่าทำภารกิจเสร็จสิ้นแล้วแต่ก็ยังไม่อาจข่มตาลงให้หลับสนิทได้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากรบกวนสมาชิกในทีมรวมถึงน้องชายต่างมารดาที่กำลังหลับสบายกันอยู่ ทุกคนคงเพลียกันมามาก การปล่อยให้ได้พักผ่อนอย่างเพียงพอจึงเป็นสิ่งที่ดี แมคเคนซีออกจากเต๊นท์หนังกวางเงียบ ๆ มานั่งตรงม้านั่งแถวนั้น แล้วหยิบสมาร์ทโฟนออกมา

Mackenzie : ถึงแล้วเหรอ

Mackenzie : หุ่นทองคำเหรอ แล้วนายเป็นไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนไหม

Mackenzie : ฉันก็คิดถึงนายดีน…มาก ๆ

Mackenzie : อยากเจอ…อยากกอดนายชะมัด

สิ่งแรกที่แมคเคนซีทำคือเปิดข้อความของคนรักอ่าน ดีนส่งข้อความมาตั้งแต่เมื่อวานช่วงบ่าย ด้วยภารกิจและความเศร้าหมองเขาจึงไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดู แม้ตอนนี้ก็เช่นกัน แต่ก็คิดว่าตนเองควรจะตอบข้อความเสียหน่อยเพื่อไม่ให้คนทางนั้นเป็นห่วง แน่นอนว่าเขาอยากเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้อีกฝ่ายฟังเหลือเกิน อยากเจอหน้า ให้ดีนกอดเขาไว้แล้วคอยปลอบประโลมว่าทุกอย่างจะไม่เป็นไร แต่เวลานี้อีกฝ่ายคงจะยุ่งอยู่กับการเตรียมตัวหาเสียงช่วยมหาเทพโพไซดอนที่เมืองนีออมแน่ ๆ และแมคเคนซีก็ไม่อยากให้ดีนต้องมาคอยกังวลเรื่องของเขาจนเสียสมาธิในการทำงาน สุดท้ายจึงพิมพ์เพียงประโยคสั้น ๆ ตอบกลับไป

 Mackenzie : ฝันดีที่รัก ขอให้พรุ่งนี้ราบรื่น

‘หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ฉันจะเล่าทุกอย่างให้นายฟังเอง’

ปลายนิ้วกดปุ่มส่งข้อความพลางคิดในใจเช่นนั้นไปด้วย

“อรุณสวัสดิ์ฮะ พี่ตื่นเช้าจัง”

เสียงที่ดังจากใกล้ ๆ ทำให้แมคเคนซีละสายตาจากจอสมาร์ทโฟนหันไปมอง เด็กชายคนนึงยืนขยี้ตามองเขาด้วยสีหน้างัวเงีย

“อรุณสวัสดิ์นิโคไล ทำไมรีบตื่น ยังไม่ถึงเวลาอาหารเช้าเลยนี่”

แมคเคนซีทักทายน้องร่วมมารดาคนใหม่ที่นั่งลงด้านข้าง

นิโคไล ครอฟต์ คือชื่อของเด็กคนนี้

“ปกติผมก็ตื่นเวลานี้ล่ะฮะ ต้องมาช่วยพ่อเตรียมเปิดร้านก่อนจะไปโรงเรียน”

นิโคไลยิ้มตอบหน้าง่วง จากที่แนะนำตัวกันเมื่อคืนก็พอได้ความมาว่าคุณพ่อของนิโคไลเปิดร้านกาแฟเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน ส่วนแม่เลี้ยงก็ไปทำงานรับจ้างในเมือง และน้องสาวตัวเล็กต่างมารดาก็เพิ่งขึ้นชั้นประถมกำลังอยู่ในวัยน่ารัก

“ขยันนะเรา ดีใจไหมวันนี้จะได้กลับบ้านแล้ว”

แมคเคนซียิ้มเล็กน้อย ตามกำหนดการที่วางแผนกันไว้ ทีมทำภารกิจตกลงกันว่าหลังทานมื้อเช้าแล้วก็จะโทรเรียกริกกี้ โชเฟอร์หนุ่มจากในเมืองเยลโลวไนฟ์ให้ไปส่งพวกเขาที่บ้านเด็กชายก่อน จากนั้นค่อยส่งพวกเขาที่สนามบินเพื่อขึ้นเครื่องไปยังแวนคูเวอร์

“ที่สุดเลยฮะ แต่ว่า…ไม่รู้ว่าคนที่บ้านจะตกใจไหมถ้าเห็นผมเป็นแบบนี้”

นิโคไลเสียงแผ่วลง รอยยิ้มดูเศร้าไปเล็กน้อยเมื่อมองดูมือและแขนทั้งสองข้างของตนที่ยังมีสภาพเป็นเกล็ดงูอยู่ซึ่งโผล่พ้นจากเสื้อกันหนาวแขนยาวที่แมคเคนซีให้ยืม แต่อีกฝ่ายก็ไม่รอให้ผู้เป็นพี่ได้คิดถ้อยคำปลอบโยนใด ๆ แล้วถามคำถามต่อไปทันที

“ผมมีเรื่องอยากถาม เมื่อคืนพวกพี่บอกว่ามาจากค่ายฮาล์ฟบลัดใช่ไหม ที่นั่นเป็นยังไงเหรอ แล้ว…คุณแม่ของผมกับพี่เป็นคน เอ่อ…ผมหมายถึงเป็นเทพีแบบไหนเหรอฮะ”

แทบจะเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทัน เมื่อคืนเขาเพียงแค่บอกเล่าเพียงเล็กน้อยให้นิโคไลได้รับรู้ เด็กชายดูอ่อนเพลียเกินไปที่จะแบกรับข้อมูลจำนวนมากในตอนนั้น แต่เวลานี้อีกฝ่ายคงพร้อมแล้ว แมคเคนซีจึงเริ่มต้นเล่าเรื่องค่ายฮาล์ฟบลัดและโลกของเหล่าทวยเทพให้ฟัง

.

.

-11:27AM-

ริกกี้มารับพวกเขาในช่วงสาย หมู่บ้านของนิโคไลอยู่ห่างจากตัวเมืองไปไม่ไกลนัก แต่ถึงอย่างนั้นด้วยสภาพภูมิอากาศที่เต็มไปด้วยหิมะ ก็ยังต้องขับรถด้วยความระมัดระวัง จึงต้องใช้เวลาในการเดินทางอยู่ดี ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงตอนเกือบเที่ยงวัน

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่านิโคไล”

คีธถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กชายยังยืนอยู่กับที่หลังลงจากรถแล้ว อันที่จริงเธอสังเกตเห็นท่าทางที่ดูแปลกไปของนิโคไลตั้งแต่ทานมื้อเช้า ราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

“……..”

นิโคไลยังคงนิ่งเงียบจนทั้งสามคนหันมามอง เด็กชายกำชายเสื้อกันหนาวตัวโคร่งของพี่ชายที่สวมอยู่แน่นพลางก้มหน้าลงมองปลายเท้าตัวเอง

“ถ้ามีอะไรอยากพูด บอกพวกเราได้นะ”

แมคเคนซีวางมือบนบ่าเล็กแล้วบีบเบา ๆ ทำให้นิโคไลกล้าเงยหน้าขึ้นสบตากลุ่มคนตรงหน้าทีละคนก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นก็พูดสิ่งที่ตั้งใจออกมา

“ผมตัดสินใจแล้วฮะ ถ้าผมเป็นเดมิก็อดเหมือนพวกพี่ ถ้าอย่างนั้น…ผมขอตามพวกพี่กลับค่ายฮาล์ฟบลัดด้วยได้ไหม”

—Hakrabi

Mackenzie BELIEVER

82. Goodbye "yellowknife"

-26.01.25  /  11:32AM.-

“อรุณสวัสดิ์ ครอฟต์ฟี่คาเฟ่ยินดีให้บริการครับ”

เสียงกระดิ่งลมที่ทางร้านติดไว้ดังกรุ๊งกริ๊งเมื่อเปิดประตูเข้าไป ชายซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการชงเครื่องดื่มหลังเคาน์เตอร์บาร์เอ่ยทักทายลูกค้าผู้มาเยือนกลุ่มใหม่โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง

“……พ่อฮะ”

“นิโคไล…นั่นลูกเหรอ โอ้ สวรรค์ ! ลูกจริง ๆ ด้วย พระเจ้า !”

เสียงโลหะหล่นกระทบพื้น คงเป็นช้อนที่ร่วงหล่นลงจากมือชายผู้นั้นที่เหมือนจะชะงักไปเล็กน้อย ความตื่นตะลึงฉายบนใบหน้าชัดเจน เขาละทิ้งทุกสิ่งอย่างที่ทำอยู่แล้ววิ่งมากอดลูกชายไว้อย่างหวนแหนราวกับค้นพบของมีค่าที่ทำหายมาเนิ่นนาน

“เป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนไหม แล้วลูกกลับมาได้ยังไง“”

ผู้เป็นพ่อยิงคำถามใส่เป็นชุดพลางสำรวจตามร่างกายของลูกชายไปด้วย

“ผมปลอดภัยดีฮะ พวกพี่เขาไปช่วยผมไว้

นิโคไลบอกก่อนหันมามองเดมิก็อดทั้งสามที่ยืนอยู่ด้านหลังเป็นแบ็คกราวน์

“ขอบคุณพวกคุณมากนะที่ช่วยลูกผมไว้ แย่ล่ะสิ ผมลืมแนะนำตัวซะได้ ผมเจมส์ ครอฟต์ เป็นพ่อของนิโคไล”

ผู้เป็นพ่อรีบแนะนำตัว พวกเขาทั้งสามคนจึงแนะนำตัวกลับบ้าง จากนั้นเจมส์ก็ขอตัวไปฝากงานให้พนักงานในร้านคนอื่นช่วยดูแลร้านไปก่อน แล้วจึงพาทั้งหมดมาคุยกันต่อที่หลังร้าน

.

.

“จับพวกมันไม่ได้งั้นเหรอ แย่จริง ๆ เจ้าแก๊งค์ลักพาตัวพวกนั้น แต่ก็ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรกันมาก”

เจมส์พึมพำอย่างไม่สบอารมณ์หลังฟังเรื่องราวเพียงคร่าว ๆ จบ แม้จะบอกว่า ‘ไม่เป็นอะไรกันมาก’ แต่เมื่อมองมายังแมคเคนซีซึ่งมีแผลตามใบหน้าทั้งยังมีผ้าพันศีรษะไว้แล้วก็ถึงกับต้องพูดเสริมขึ้นมา “ยกเว้นเธอ…หาหมอสักหน่อยดีไหม”

“ผมไม่เป็นไรครับ มีเพื่อนคอยทำแผลให้เดี๋ยวก็หาย”

แมคเคนซียิ้มตอบเล็กน้อย แผลที่ใบหน้าไม่ค่อยรู้สึกเจ็บแล้ว จะมีก็แต่แผลใหม่ตรงศีรษะที่ยังปวดอยู่บ้าง แต่ก็อย่างว่า ในกลุ่มเขามีคุณหมออยู่ตั้งคนนึง และเธอเองก็คอยทำแผลและตามอาการให้เป็นอย่างดี

“ถ้าอย่างนั้นก็โอเค แต่ถ้าเธอต้องการความช่วยเหลืออะไรก็บอกได้ตลอดนะ”

เจมส์พยักหน้าเล็กน้อย มองพนักงานที่ยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้แขกทั้งสามคน ถือว่าเป็นการเลี้ยงตอบแทนที่ช่วยชีวิตลูกชายไว้

“พ่อฮะ ผมมีเรื่องอยากคุยกับพ่อ”

นิโคไลเปิดบทสนทนาอีกครั้ง รอให้ผู้เป็นพ่อพยักหน้ารับอนุญาตก่อนจะให้ดูแขนทั้งสองข้างของตนเอง

“น..นี่มันอะไรกัน ทำไมเป็นแบบนี้”

เจมส์มองแขนของลูกชายที่มีเกล็ดงูขึ้นมาจนถึงนิ้วมือด้วยความตื่นตระหนก แต่ด้วยความเป็นพ่อ เขากลับหาได้รังเกียจไม่ ซ้ำยังจับมือคู่นั้นมาดูอย่างละเอียด

“คุณครอฟต์รู้ใช่ไหมคะ…ว่าลูกของคุณแตกต่างจากคนทั่วไป”

คีธถามอย่างตรงไปตรงมาจนทำให้เจมส์นิ่งเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ายอมรับ

“….ใช่ แม่ของนิโคไลเธอไม่ใช่มนุษย์”

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราคงเล่าอีกเวอร์ชั่นได้แล้ว”

รูบี้เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วหยิบการินน้ำชาใส่จอก กลิ่นชาหอมหมื่นลี้อบอวลไปทั่วบริเวณชวนให้บรรยากาศผ่อนคลายลง จากนั้นพวกเขาก็เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดอีกครั้งอย่างละเอียดตั้งแต่เริ่มต้นทำภารกิจ จนถึงเรื่องราวของค่ายฮาล์ฟบลัดให้เจมส์ฟัง

.

.

“อืม…เพราะอย่างนี้ค่ายฮาล์ฟบลัดถึงเป็นที่ปลอดภัยสำหรับพวกเธอกับนิโคไลใช่ไหม”

เจมส์พยักหน้าเข้าใจหลังฟังเรื่องราวทั้งหมดจบ ก่อนจะหันมามองลูกชายของตนเองแล้วลูบผมนุ่มมือเบา ๆ

“ไม่ใช่ว่าแม่ของเขาไม่เคยพูดถึง แต่เป็นฉันเองที่คิดว่านิโคไลคงไม่เป็นอะไรจนกระทั่งเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น ถ้าลูกตัดสินใจดีแล้วก็ไปเถอะ ไปฝึกฝนตนเองให้แข็งแรงและอยู่ได้ด้วยตัวเองโดยไม่ถูกปิศาจพวกนั้นทำร้าย ถึงเวลานั้นลูกค่อยกลับมาบ้านเราก็ได้”

“จริงเหรอฮะ พ่ออนุญาตให้ผมไปอยู่ค่ายฮาล์ฟบลัดเหรอ”

นิโคไลมองผู้เป็นพ่อที่พยักหน้าให้ด้วยแววตาเป็นประกายสุกใส

“อืม…ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องทางนี้ พ่อจะทำเรื่องลาออกจากโรงเรียนรวมถึงคุยกับแม่และน้องให้เข้าใจเอง ส่วนพวกเธอช่วยรอหน่อยได้ไหม ฉันจะพานิโคไลไปทำพาสสปอร์ตกับวีซ่าให้เรียบร้อย ระหว่างนี้พวกเธอพักที่นี่ก่อนก็ได้ บ้านเรามีห้องพอต้อนรับอยู่แล้ว”

“ได้ครับ คุณเจมส์ไม่ต้องรีบร้อน พวกผมรอได้ ขอบคุณเรื่องที่พักด้วยนะครับ”

แมคเคนซียิ้มให้เล็กน้อย ในตอนแรกก็คิดว่าคงได้ไปจองโรงแรมนอนกันอีก ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะใจกว้างเช่นนี้ หากปฏิเสธก็คงจะไร้มารยาทเกินไป

“ที่ใกล้ ๆ ค่ายฮาล์ฟบลัดมีโรงเรียนตั้งแต่ระดับชั้นอนุบาลจนถึงไฮสคูล คุณครอฟต์สามารถขอเอกสารจากโรงเรียนเดิมเพื่อนำไปเทียบชั้นให้นิโคไลได้นะคะ นิโคไลจะได้เรียนต่อจากชั้นปีเดิมได้เลย”

ส่วนคีธก็แนะนำเรื่องโรงเรียนนานาชาติลองไอแลนด์เสริมให้ ซึ่งทั้งเจมส์และนิโคไลต่างก็เห็นด้วย หลังจากที่คุยกันอีกสักพักแล้ว เจมส์ก็ขอตัวไปทำงานต่อ ส่วนนิโคไลก็พาทีมทำภารกิจทั้งสามคนไปดูห้องพัก 

.

.

.

-10.02.25  /  08:27PM.-

ใช้เวลากว่าอาทิตย์ ในที่สุดนิโคไลก็จัดการเรื่องเอกสารต่าง ๆ จนครบถ้วนและจัดกระเป๋าสำหรับการเดินทางไกลอันยาวนานเสร็จเรียบร้อย เจมส์ผู้เป็นพ่ออาสาพาพวกเขามาส่งที่สนามบินประจำเมืองเยลโลวไนฟ์ที่พวกเขามีกำหนดการขึ้นเครื่องกันในค่ำคืนนี้ ซึ่งหลังจากที่ทีมทำภารกิจปรึกษาหารือกันแล้วก็ตกลงได้ว่าจะใช้เครื่องบินเป็นพาหนะในการเดินทางกลับค่าย เพื่อความประหยัดทั้งเวลาและเงินในกระเป๋า

“อยู่ที่นั่นก็ติดต่อมาบ่อย ๆ ล่ะ”

เจมส์บอกขณะที่กอดลูกชายไว้ในอ้อมแขน ฝ่ามือใหญ่ลูบแผ่นหลังบอบบางเบามือ

“ได้ฮะ ผมจะติดต่อมาทุกวันจนพ่อรำคาญเลย”

ประโยคขี้เล่นจากนิโคไลเรียกเสียงหัวเราะจากผู้เป็นพ่อได้นิดหน่อย เห็นเด็กชายยังร่าเริงแบบนี้ก็ค่อยสบายใจไปได้บ้าง

“ฉันฝากพวกเธอดูแลนิโคไลด้วยนะ โดยเฉพาะเธอ…แมคเคนซี ฝากดูแลน้องด้วย”

หลังจากผละกอดจากลูกชายแล้ว เจมส์ก็หันมาฝากฝังกับเดมิก็อดอีกสามคน ณ ที่นั้น ก่อนจะตบบ่าแมคเคนซีเบา ๆ ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง เนื่องด้วยรู้แล้วว่าลูกของตนเป็นพี่น้องร่วมมารดากับหนุ่มชาวอังกฤษผู้นี้

“วางใจเถอะครับคุณเจมส์ ทั้งผม พี่น้องที่บ้านและคนในค่ายจะดูแลนิโคไลเป็นอย่างดี“”

แมคเคนซีที่ได้พักฟื้นอย่างเต็มที่จนตอนนี้บาดแผลต่าง ๆ หายสนิทและใบหน้ากลับมาหล่อเหลาดังเดิมส่งยิ้มให้ หลังจากที่จบสิ้นภารกิจนี้ทำให้เขาเห็นความสำคัญของความเป็นพี่น้องและคนในครอบครัวมากกว่าเดิม รวมถึงการเชื่อใจเพื่อนร่วมทีม อาจเรียกได้ว่ามีความละเอียดอ่อนทางความรู้สึกมากขึ้นก็เป็นได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เลือกที่จะไม่ให้คำสัญญาที่สวยหรูเกินจริงเช่นเคยด้วยไม่รู้ว่าในภายภาคหน้าเขาต้องเจอกับอะไร อาจมีเหตุการณ์ที่ทำให้จำเป็นต้องออกจากค่ายอีกจนไม่สามารถดูแลนิโคไลได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เชื่อว่าพี่น้องคนอื่น ๆ และชาวค่ายฮาล์ฟบลัดจะต้อนรับและให้ความช่วยเหลือน้องชายคนนี้ของเขาเป็นอย่างดี

“ประกาศเรียกไปที่เกทแล้ว ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันเวลา พวกเราไปก่อนนะคะคุณครอฟต์ ไม่ต้องห่วงนิโคไล พวกเราจะดูแลเขาเอง”

คีธบอกหลังจากที่ได้ยินเสียงประกาศและดูเวลาจากนาฬิกาในสนามบิน

“ขอบคุณลำหรับที่พักและน้ำใจไมตรีตลอดเวลาที่ผ่านมา บุญคุณนี้ฉันจะไม่ลืม ลาก่อนคุณเจมส์”

รูบี้ค้อมศีรษะเล็กน้อยแล้วกล่าวลาด้วยประโยคราวกับถอดมาจากหนังกำลังภายในที่ชวนให้ต้องตีความอีกเช่นเคย

“ลาก่อนครับคุณเจมส์ ขอบคุณที่ช่วยเหลือพวกเราหลายอย่าง ถ้ามีโอกาสคงได้พบกันอีก”

ส่วนแมคเคนซีก็บอกลาเพียงสั้น ๆ แล้วให้เวลาพ่อลูกได้บอกลากันอีกสักเล็กน้อย

“ลาก่อน เดินทางปลอดภัย ขอให้พวกเธอเดินทางถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพนะ”

เจมส์โบกมือลาแล้วยืนส่งจนทั้งสี่คนเดินหายลับไปหลังประตูผู้โดยสารขาออกระหว่างประเทศ

—Hakrabi