Star Again Entertainment

Star Again Entertainment

สตาร์ อะเกน เอ็นเตอร์เทนเมนต์, ไทม์สแควร์, นิวยอร์ก

Star Again Entertainment

ค่ายเพลง และ บริษัทบริหารนักแสดง น้องใหม่ใจกลางนครนิวยอร์ก เกิดขึ้นเพื่อจุดประกายความฝันของศิลปินรุ่นใหม่ เราเชื่อว่าทุกคนสมควรได้รับโอกาสที่จะเปล่งประกายอีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นนักร้องที่มีเสียงเป็นเอกลักษณ์ หรือนักแสดงที่พร้อมก้าวสู่เวทีระดับโลก เรามุ่งมั่นสร้างสรรค์ผลงานที่สะท้อนจิตวิญญาณแห่งดนตรีและการแสดง ด้วยทีมโปรดิวเซอร์ นักแต่งเพลง และผู้จัดการมากประสบการณ์ ที่พร้อมผลักดันศิลปินสู่เส้นทางแห่งความสำเร็จ ตั้งแต่การพัฒนาเสียงและสไตล์ ไปจนถึงการโปรโมตระดับสากล

ที่ Star Again Entertainment ไม่ว่าคุณจะเป็นดาวดวงใหม่ หรือดาวที่พร้อมเปล่งประกายอีกครั้ง

ที่ นี่ คื อ เ ว ที ข อ ง คุ ณ

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

I’m gonna be a STAR
11th July 2025 10 AM

   จากไทม์สแควร์มาที่ตึกสูงตระหง่านประดับป้าย Star Again Entertainment ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นตุบ ๆ ขึ้นมาราวกับตอนที่ตัวเองเพิ่งจะแคสต์บทเจ้าหญิงโอดีตต์ในเรื่องสวอนเลคอันเป็นบทแสดงเวิลด์ทัวร์ปีที่แล้วของคณะบัลเลต์คาลอส

   ริปลีย์ สวอนสันเริ่มก้าวเดินเข้าไปภายในบริษัทเอนเตอร์เทนเมนท์ชื่อดังเขตไทม์สแควร์ใจกลางแมนฮัตตันตามหลังไพเพอร์ แม็กลีนผู้เป็นผู้จัดการอย่างเป็นทางการเมื่อวานนี้ ดวงตาสีอัลมอนด์กวาดมองไปทั่ว ภาพของบริษัทดูหรูหราเรียบสะอาดตาเป็นภาพที่เห็นตรงหน้า ก่อนที่จะต้องเลื่อนสายตามายังรีเซ็ปเตอร์ พนักงานต้อนรับหนุ่มประจำบริษัทที่ลุกขึ้นยืนและเอ่ยทักทาย

   “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าวันนี้มีนัดติดต่อหรือเปล่าครับ ?”

   “ค่ะ วันนี้มาติดต่อเรื่อง casting recommendation ที่ติดต่อเมื่อวานนี้ค่ะ เห็นโปรดิวเซอร์บอกว่าให้มาแคสต์วันนี้เลย”

   “คุณแม็กลีนนี่เองสินะครับ เชิญที่ชั้น 4 ได้เลยครับ”

   เพราะเธอไม่มีประสบการณ์ใด ๆ ทั้งสิ้นในวงการภาพยนต์นี้ทำให้สิ่งที่ริปลีย์ทำได้มีเพียงการยืนยิ้มและเดินตามไพเพอร์เท่านั้น บางครั้งก็ขอบคุณการจัดท่าร่างกายของสาวบัลเลรีน่าทำให้เธอพอจะมีทักษะการเดินการยืนอันติดท่าทีสง่างามเช่นหงส์ขาว—ต้องบอกว่าเธอติดท่าทางของเจ้าหญิงโอดิตต์ก็ว่าได้ ไพเพอร์พาเธอเดินขึ้นลิฟต์มายังชั้นที่สี่ตามที่รีเซ็ปเตอร์หนุ่มได้บอกก่อนหน้านี้ เดินอีกไม่นานก็เลี้ยวเข้าห้องหนึ่งอันเป็นห้องที่มีโต๊ะวาง ผู้ใหญ่นั่งอยู่ราว ๆ ห้าคนและมีกล้องบันทึก นี่ต้องเป็นห้องแคสต์แน่ ๆ

   “สวัสดีคุณแม็กลีน ดูเหมือนว่าวันนี้คุณจะมีนักแสดงหน้าใหม่ในสังกัดเพิ่มต่อจากคุณพ่อแล้วสินะครับ”

   “ใช้แล้วล่ะค่ะ เป็นนักแสดงหน้าใหม่แกะกล่องเชียว เลยว่าจะให้ลองสนามสักหน่อย ฝากเอ็นดูน้องเขาด้วยนะคะ” ไพเพอร์เอ่ยพูดคุยกับโปรดิวเซอร์ก่อนจะหันมาคุยกับริปลีย์ “สู้ ๆ ล่ะฉันจะไปนั่งให้กำลังใจข้างหลังโปรดิวเซอร์”

   “ชื่อ ริปลีย์ สวอนสัน ใช่ไหม? เดี๋ยวทำโปรไฟล์ช็อตสักครู่ทางนั้นก่อนแล้วเชิญกลางห้องได้เลยครับ”

   ร่างเล็กมองตามมือเขาไปพบกับจุดถ่ายรูปเล็ก ๆ ที่เธอต้องถ่ายรูปเต็มตัว ครึ่งตัว และระดับไหล่ขึ้นไป พร้อมกับวัดน้ำหนัก ส่วนสูงหน้างานเพื่อจดบันทึกตามความจริง ทำเอาครุ่นคิดว่าที่เธอใส่น้ำหนักก่อนหน้านี้มันไม่ใช่น้ำหนักเธออีกต่อไปแล้ว…

   หลับแซ่บจนน้ำหนักขึ้นแล้วงั้นหรอ ไม่นะ !!

   ใจหายได้ไม่นานก็ต้องเดินไปยังใจกลางห้องอันเป็นจุดสำหรับนักแสดงแคสต์บทบาท โปรดิวเซอร์ยกกระดาษบทราว ๆ สามแผ่นห้าแผ่นได้ ริปลีย์เดินไปรับมาอ่านผ่าน ๆ ตาคร่าว ๆ ทำให้ได้รู้ว่านี่เป็นบทสั้น ๆ แบบที่พูดคนเดียวและต้องพูดตอบโต้กัน

   “เอาล่ะคุณสวอนสัน คุณเขียนมาในใบสมัครว่าเคยเป็นถึงบัลเลรีน่าคณะบัลเลต์คาลอสเชียว ผมก็ว่าคุ้น ๆ นามสกุล ใช่ลูกสาวคุณแคทเธอรีน สวอนสัน ผู้อำนวยการคณะบัลเลต์คาลอส อดีตบัลเลรีน่าเลื่องชื่อใช่ไหม ?”

   “ใช่แล้วค่ะ พอดีว่าต้องโฟกัสกับ เอ่อ…เรื่องราวต่อจากนี้ของตัวเองเลยพักการเต้นบัลเลต์ลง แต่ว่าฉันยังอยากอยู่บนเวที ไม่ว่าจะละครเวที บทละครจอเงิน จอแก้ว ก็อยากจะลองทำดูน่ะค่ะ”

   “ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยแสดงความสามารถพิเศษสั้น ๆ ก่อนที่เราจะมาเริ่มแคสต์บทให้หน่อยดีไหม ?”

   “ได้นะคะ” เธอเอ่ยพร้อมพยักหน้าก่อนจะวางกระดาษในมือลงเพื่อเตรียมออกท่าทางที่คุ้นเคยจนอยู่ในกล้ามเนื้อ

   เธอยืดหลังขึ้นอย่างสง่างาม ยกแขนขึ้นเหนือศีรษะเป็นวงกลมคล้ายปีกหงส์ก่อนจะค่อย ๆ คลี่แขนออก —ท่าอาราเบสก์ (arabesque) ของเธอสงบงามดุจหงส์ที่กำลังแช่ตัวอยู่ในผืนน้ำยามนิ่ง ปลายเท้าพลิกอย่างแผ่วเบา เธอหมุนตัวเป็นวงใน ท่าฟูเอตเต้ (fouetté) หนึ่งครั้งแล้วหยุดนิ่งด้วยท่าทางสะบัดปีก แขนทั้งสองโค้งแนบลำตัวอย่างนุ่มนวล ราวกำลังสั่นไหวด้วยความกลัว

   ดวงตาเธอทอดมองไกลอย่างว่างเปล่า—แล้ว… เธอเริ่มเต้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นการวิ่งวนเบา ๆ ราวกับพยายามหลบหนีจากสิ่งที่ตามล่า ส้นเท้าสะกดจังหวะเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะหยุดกะทันหัน… เธอกระโดดขึ้นเล็กน้อยใน ท่าปาเดอช่า (pas de chat) และลงพื้นอย่างไร้เสียง ริปลีย์ในท่าทางของโอดีตต์ค่อย ๆ หันกลับมาเงยหน้าขึ้น ดวงตานั้นเปล่งประกายของทั้งความหวัง และความเศร้า เธอวาดแขนเป็นวงเหมือนอ้อมกอด แล้วลดมันลงราวกับปีกที่เหนื่อยล้า ก่อนที่เธอจะโค้งคำนับ — ราวกับหงส์ขาวที่ยอมจำนนต่อชะตากรรม

   “เป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมมากคุณสวอนสัน คุณงดงามเหมือนหงส์ขาวจนผมไม่แปลกใจเลยทำไมคุณถึงนามสกุลสวอนสัน” โปรดิวเซอร์เอ่ยอย่างชื่นชมในท่าทางการเต้นบัลเลต์ของเธอที่เป็นเอกในคณะบัลเลต์คนหนึ่ง “ทีนี้มาเริ่มแคสต์บทของเรา”

   “คุณคงรู้คร่าว ๆ แล้วว่าซีรี่ส์ที่เรากำลังจะถ่ายกันเป็นเรื่องอะไรใช่ไหม ?”

   “ค่ะ สควิซเกม 3 เวอร์ชั่นอเมริกา ซีรีส์ชื่อดังเลยค่ะ”

   “ดีเลย งั้นคุณก็น่าจะทราบ Mood and Tone ของเรื่องนี้อยู่แล้ว คุยกันง่ายหน่อย เดี๋ยวจะให้คุณลองอ่านบทพูดเดี่ยวก่อนจะแสดงออกมาในแบบของคุณ โดยการแสดงนี้จะขออนุญาตอัดไว้เพื่อให้ทีมงานใช้ประกอบการตัดสินใจต่อจากนี้ ให้เวลาอ่านบท 5 นาที หรือถ้าคุณพร้อมแล้วก็สามารถบอกได้เลย”

   ริปลีย์พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะก้มลงอ่านเพื่อท่องจำบทและวิเคราะห์ว่าบทที่เธอได้รับควรจะถ่ายทอดบทเช่นไรดี สถานการณ์ภายในบทนี้เป็นสถานการณ์ที่ตัวละครเพิ่งเห็นเพื่อนร่วมทีมถูกหักหลังกลางเกม ห้วงอารมณ์ที่ควรจะถ่ายทอดคงจะมีความผิดหวัง โกรธ เสียใจ แต่พยายามสงบใจเพื่อที่ตนเองต้องมีชีวิตรอดต่อไป

   “พร้อมแล้วค่ะ”

   ก่อนเวลาจะหมดลงเสียงเล็กได้เอ่ยขึ้นมาเป็นสัญญาณของการพร้อมแสดงบททดสอบในการแคสต์บทตัวประกอบ เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อปรับอารมณ์ของตัวเอง ความทรงจำที่เฉียดตายจากการถูกฮาร์ปี้ไล่กวดก่อนเข้าค่ายนั้นถูกนำมาหยิบใช้แทนการที่ต้องเล่นเกมเสี่ยงดับดิ้นสิ้นอนาคตนี้ และเปลี่ยนการร่วมใจของเธอและร็อกซาน่าให้กลายเป็นร็อกซาน่าทิ้งเธอให้เกือบถูกฮาร์ปี้ฉกชิงชีวิตไปแทน บัดนั้นลมหายใจแรงขึ้นและสั่นเทิ้มราวกับร่างกายเก็บไปด้วยความโกรธ วินาทีที่ดวงตาลืมขึ้นมาสบกับโปรดิวเซอร์ตรงหน้าค่อย ๆ ฉายความผิดหวังออกมา

   “นายบอกว่าจะอยู่ด้วยกันจนจบ… แล้วนี่มันอะไร? แค่เขาเสนอเงินให้นายมากกว่า ฉันก็หมดค่าทันทีหรอ” เธอเอ่ยออกมาเริ่มด้วยเสียงที่ไม่ได้ดังอะไรมาก แต่เต็มไปด้วยห้วงอารมณ์

   “หากเมื่อกี้นี้ฉันพลาดขึ้นมา เรื่องทั้งหมดนี้พวกเขาน่ะไม่ได้ฆ่าฉันหรอก... แต่นาย—เป็นนาย นายที่ฆ่าฉันด้วยมือคู่นั้น” เมื่ออารมณ์ค่อย ๆ ระเบิดออกมามือไม้ก็เริ่มชี้ไปราวกับว่าชี้ผู้คุมภายนอก “ขอบใจนะ ที่ทำให้ฉันได้รู้ว่า สิ่งที่น่ากลัวของเกมนี้ไม่ใช่เกม หรือผู้คุมพวกนั้น แต่เป็นคนที่อยู่ข้าง ๆ ต่างหาก…ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ไว้ใจใครอีก ฉันจะมีชีวิตรอดออกไปให้ได้ โดยไม่ต้องมี “พวก” แบบนาย”

   จบบทพูดแล้วใบหน้าเล็กก็สะบัดผินใบหน้าไปด้านข้างราวกับว่าไม่ต้องการพบหน้าเพื่อนที่หักหลังเธออีก ครั้นเมื่อจบบทแล้วโปรดิวเซอร์ก็ปรบมือให้ก่อนจะเอ่ยเล็กน้อย “ยอดเยี่ยมมากคุณสวอนสัน ขอเพิ่มอีกเล็กน้อย ท่อน ‘แต่นาย—เป็นนาย นายที่ฆ่าฉันด้วยมือคู่นั้น’ ขอให้คุณลองระเบิดอารมณ์ออกมาอีกนิด ตะโกนออกมาหน่อย”

   “ได้ค่ะ” ริปลีย์ที่ยังคุกกรุ่นด้วยอารมณ์เมื่อครู่ค่อย ๆ รวบรวมอารมณ์ก่อนจะลองระเบิดออกมาให้หมด “หากเมื่อกี้นี้ฉันพลาดขึ้นมา เรื่องทั้งหมดนี้พวกเขาน่ะไม่ได้ฆ่าฉันหรอก... แต่นาย—เป็นนาย! นายที่ฆ่าฉันด้วยมือคู่นั้น!!”

   “บราโว่คุณสวอนสัน นั่นแหละที่ต้องการ !” โปรดิวเซอร์ปรบมือระรัวก่อนจะเอ่ยอย่างตื่นเต้น “คราวนี้ลองต่อบทกันหน่อย อ่านเอาได้เลย แค่ว่าใส่อารมณ์มาก็พอ”

   “ได้ค่ะ” ริปลีย์เห็นปฏิกิริยาของโปรดิวเซอร์แล้วก็ยิ้มออกด้วยความดีใจ มือเล็กเปิดไปหน้าต่อไปเพื่อเริ่มต่อบทกับโปรดิวเซอร์

   “ในสถานการณ์นี้ตามที่เห็น เป็นฉากที่จะหยุดเกมหรือไม่ เธอเริ่มคนแรกได้เลย ไดอาล็อกต่อจากเธอเดี๋ยวฉันจะพูดให้ พร้อมนะ ?”

   “พร้อมค่ะ” ริปลีย์พยักหน้าเบา ๆ

   “ได้ งั้นเริ่มเลย”

   ริปลีย์สูดหายใจเข้าอีกนิด เมื่อครู่นี้ระหว่างที่เขาอธิบายคร่าว ๆ เธอก็ลองตวัดสายตาสแกนเนื้อหาเพื่อรับรู้คร่าว ๆ ว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไร ดูเหมือนว่าจะเป็นซีนอารมณ์ไม่ต่างจากเมื่อครู่นี้เท่าไหร่นัก

   “นายไม่เข้าใจเหรอ? เราแค่กดปุ่มนั่น ทุกอย่างก็จบ เราจะได้กลับบ้าน!”

   “กลับไปแล้วไง? ไปใช้หนี้งั้นเหรอ? หรือไปตายอดตายอยากเหมือนเดิม? ที่นี่แหละโอกาสของฉัน!”

   “แต่นี่มันฆ่าคน! นายโอเคเหรอที่ต้องเห็นคนตายทุกวันแค่เพราะเงิน?”

   “ฉันโอเคถ้ามันทำให้ฉันรอด—เธอไม่รอด ก็แค่คนอ่อนแออีกคนที่ไม่เข้าใจกฎของโลกใบนี้!”

   ริปลีย์ได้ยินแบบนั้นก็หยุดไปชั่วครู่ราวกับว่าไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ยินประโยคนี้จากเพื่อนที่เธอคิดว่าเขาจะกอดคอรอดพ้นเกมบ้า ๆ นี่ไปกับเธอ เธอค่อย ๆ หายใจถี่ก่อนจะสงบลงเพื่อเอ่ยคำพูดที่เบาหวิวออกมา มันทั้งสิ้นหวังและมีความหวังโง่ ๆ ในคราวเดียวกัน

   “แล้วถ้าคนต่อไป... ที่ต้องตาย... เป็นฉันล่ะ?”

   เสียงเล็กที่เอ่ยออกมาทำเอาโปรดิวเซอร์ที่ต้องต่อบทต่อไปถึงกับพูดไม่ออก เธอดูอ่อนแอขึ้นมาฉับพลันเหมือนสิ้นหวังในตัวคนตรงหน้าแล้วจนเขารู้สึกสงสาร ทำให้เขาเลือกที่จะปรบมือแทนเพื่อให้รับทราบว่าเขาประทับใจการแสดงมาก

   “เพชรเม็ดงามเลยนี่คุณแม็กลีน เราดีใจมากที่ได้มาแคสต์บทวันนี้” โปรดิวเซอร์หันไปเอ่ยกับไพเพอร์ด้วยรอยยิ้มที่มากด้วยไฟราวกับว่าเธอดันไปปลุกไฟในการทำซีรี่ส์เรื่องนี้ของเขาขึ้นมาเสียอย่างนั้น

   ไพเพอร์เองที่ได้ยินแบบนี้ก็ยิ้มออกอย่างภูมิใจกับเด็กในสังกัดคนนี้ที่เธอบรีฟให้สั้น ๆ ช่วงที่มีเวลาว่างและก่อนให้เด็กน้อยพักผ่อนทำให้เวลาเตรียมตัวช่างน้อยนิด การที่เธอคนนี้ทำได้ถึงขนาดนี้เป็นเพราะความเข้าใจในตัวบริบทของเรื่องราวและเป็นเพราะเธอคนนี้มีประสบการณ์ในการแสดงอารมณ์บทเวทีบัลเลต์ระดับโลกมาแล้วด้วยทำให้การแคสต์ในครั้งนี้คงจะประสบความสำเร็จอย่างงดงามแน่ ๆ เมื่อการแคสต์บทจบลงก็ได้เวลาฉลองเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนกลับค่ายให้ทันเวลาที่เธอจะต้องสอนรุ่นน้องในช่วงบ่าย

   “ไปกันเถอะ สวอนสัน กลับบ้านกัน”

   “ค่ะรุ่นพี่แม็กลีน”

เปิดใช้งานเอฟเฟค

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC ไพเพอร์ แม็กลีน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย


@God