[ลองไอส์แลนด์] St. Everest Cemetery

St. Everest Cemetery

สุสานเซนต์เอเวอร์เรสต์ ลองไอส์แลนด์

St. Everest Cemetery

สุสานเซนต์เอเวอร์เรสต์เป็นสุสานเล็ก ๆ ที่ซ่อนตัวอยู่ริมป่าของลองไอส์แลนด์ ห่างจากค่ายฮาล์ฟบลัดไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ ใช้เวลาเดินเท้าราวครึ่งชั่วโมง เส้นทางที่นำไปสู่สุสานเป็นถนนลูกรังเก่าแก่สองข้างทางมีต้นโอ๊กและต้นซีดาร์ขึ้นแน่นขนัด ให้บรรยากาศร่มรื่นแต่ก็แฝงไปด้วยความวังเวง

เมื่อก้าวเข้าสู่เขตสุสาน ผู้มาเยือนจะสัมผัสได้ถึงความเงียบสงัดที่แตกต่างจากป่ารอบนอก สุสานแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่โตนัก มีเพียงหลุมฝังศพเรียงรายอยู่ไม่กี่สิบหลุม บางหลุมมีแค่ไม้กางเขนเก่า ๆ ที่จารึกชื่อเลือนราง บางหลุมถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์และมอสสีเขียวเหมือนถูกกลืนหายไปตามกาลเวลา

ใกล้กับทางเข้ามีรูปปั้นหินของเทพีแห่งความตายยืนเฝ้าอยู่ แม้ว่ารูปปั้นจะสึกกร่อนจากสายฝนและลมทะเล แต่มันยังคงส่งสายตาดูลึกซึ้งราวกับกำลังเฝ้ามองผู้มาเยือน

ประวัติของสุสาน:

สุสานแห่งนี้ก่อตั้งขึ้นตั้งแต่ช่วงต้นศตวรรษที่ 19 เพื่อใช้เป็นที่ฝังศพของชาวบ้านในละแวกนี้ แต่เมื่อเวลาผ่านไปและชุมชนรอบ ๆ เริ่มร่อยหรอ ความสำคัญของสุสานก็ลดลงไปด้วย

ว่ากันว่าในอดีตเคยมีทหารจากสงครามกลางเมืองฝังอยู่ที่นี่ รวมถึงลูกเรือที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุเรืออับปางนอกชายฝั่งลองไอส์แลนด์

Cooper HEROES

18/02/25 19.30น. -  20.00 น.

บทที่ 48

คูเปอร์รู้สึกว่าชีวิตของเขามันเริ่มออกทะเลไปไกลขึ้นทุกที  

เขาแค่เดินเล่นรอบกองไฟเฮสเทียเฉย ๆ เดินไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมายเป็นพิเศษ แค่ใช้เวลาดื่มด่ำกับความเงียบสงบยามเย็น หรือสิ่งที่เขาเคยเรียกว่าเงียบสงบมาตลอด แต่คราวนี้มันกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวายของสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน  

เพราะอยู่ดีๆ เขาก็กลายเป็นนกซะอย่างนั้น  

มันเริ่มจากความคิดลอย ๆ แบบไม่จริงจังอะไร จิตนาการถึงนกบนฟ้า อ้าแขนกว้าง พลางคิดว่า ‘อยากเป็นนกจัง ถ้ามีปีกบินได้คงดี’ แล้วทันใดนั้นร่างกายของเขาก็หายวับไปในพริบตา เหลือแค่ปีก ขน และความรู้สึกโคลงเคลงของร่างกายที่เบาหวิว  

"แกร๊ก!" คูเปอร์กระพือปีกพัลวันก่อนจะลอยตัวขึ้นไปในอากาศด้วยสัญชาตญาณ  

แล้วเขาก็กลับเป็นคนเหมือนเดิมทันทีที่รู้ตัว  

เขาหงายหลังตึงลงกับพื้นด้วยความงุนงง และทันใดนั้นเอง เสียงหัวเราะของใครบางคนก็ดังขึ้นข้างหลัง  

"เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้พี่—"  

คูเปอร์เงยหน้าขึ้นจากพื้น พร้อมกับพบว่าผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดคือ ลิเลียน่าและคลาร่า ที่ยืนมองเขาด้วยแววตาทั้งตื่นเต้นและสนุกสนาน  

"พี่เพิ่งแปลงร่างเป็นนกไปใช่ไหม?" ลิเลียน่าแทบจะกระโดดเข้ามาหาเขา "นี่มันสุดยอดไปเลย!"  

"ไม่คิดว่าจะได้เห็นอะไรแบบนี้ในค่าย" คลาร่ากอดอก มุมปากกระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้ม "แต่ดูจากสภาพของนายตอนนี้ ฉันเดาว่านายไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นใช่ไหม?"  

คูเปอร์เด้งตัวลุกขึ้นมานั่ง ถอนหายใจแรง ๆ "กะ...ก็ใช่สิ! ฉันคิดว่าแค่จินตนาการเล่นๆ เท่านั้นเอง!"  

"แล้วคิดว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง?"  

คูเปอร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่แววตาของเขาจะสว่างวาบขึ้นมา "อย่าบอกนะว่า... เป็นเพราะพรที่ขอจากแม่?"  

ทั้งสองสาวหันมามองกันเองก่อนจะหัวเราะออกมา  

"โอ้โห คูเปอร์ พี่ขอพรเทพีอะธีน่าให้ใช้ชีวิตง่ายขึ้น แต่ท่านกลับให้พลังแปลงร่างเป็นสัตว์มาแทนเนี่ยนะ?" ลิเลียน่าหัวเราะจนต้องกุมท้อง  

"แม่ฉันตีความคำขอแปลกๆ เสมอแหละ" คูเปอร์บ่นอุบ  

"แต่ยังไงมันก็คือพรอันล้ำค่านะ" คลาร่ากล่าวก่อนจะตบไหล่เขาแรง ๆ "และในเมื่อมันเป็นพร ก็แปลว่านายต้องฝึกมันให้ชำนาญ"  

คูเปอร์หรี่ตามองทั้งสองคนอย่างระแวดระวัง 

"เดี๋ยวนะ หมายความว่า—"  

"หมายความว่าต่อจากนี้ พี่/นายต้องฝึก!"  

คูเปอร์ไม่ทันได้ประท้วง ทั้งสองคนก็ลากเขาขึ้นฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว  

คูเปอร์ส่งเสียงโอดครวญขณะพยายามรักษาสมดุลของปีกตัวเอง ระหว่างที่บินขนาบไปกับลิเลียน่าและคลาร่า "ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ?"  

"แน่นอน!" คลาร่าตะโกนกลับมาพลางเร่งความเร็ว "นายต้องฝึกควบคุมการบินให้ดี! ถ้าเกิดว่าต้องใช้พลังนี้ตอนต่อสู้ นายจะได้ไม่ร่วงลงไปกลางฝูงอสุรกายโดยไม่ได้ตั้งใจ!"  

"พูดเหมือนฉันจะไปใช้มันในการต่อสู้งั้นแหละ!"  

"ก็อาจจะ!"  

"โว้ย! ฉันไม่ได้อยากเป็นฮีโร่บนเวหานะ!"  

"แต่ตอนนี้นายเป็นแล้วไง!"  

คูเปอร์ถอนหายใจยาว ปีกของเขาเริ่มเมื่อยขึ้นมาจากการบินวนรอบค่ายเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้  

"โอเคๆ ฉันขอพักหน่อยได้ไหม?"  

ลิเลียน่ากับคลาร่ามองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าให้ "ได้ งั้นลงตรงนั้นกัน"  

คูเปอร์ถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะค่อยๆ ร่อนตัวลงสู่พื้น  

เขาคลายร่างจำแลงกลับเป็นมนุษย์ในพริบตา ขาทั้งสองข้างแตะลงบนพื้นหญ้า แล้วร่างของเขาก็ทรุดลงไปทันทีอย่างหมดสภาพ  

"ให้ตายเถอะ นกมันบินได้นานขนาดนี้เลยเหรอ?" เขาคราง ขณะนอนแผ่หลาบนพื้น  

เขาหลับตาพักสายตาสักครู่ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง และพบว่าลิเลียน่ากับคลาร่า ที่ยังคงอยู่ในร่างนก ลอยตัวอยู่เหนือเขาโดยไม่ยอมลงมา  

"เดี๋ยวนะ... ทำไมเธอสองคนไม่ลงมา?"  

แทนที่จะตอบ ทั้งสองกลับจ้องมองไปยังอะไรบางอย่างข้างหลังเขา คูเปอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่หูของเขาจะได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากข้างล่าง  

เสียงข่วน...  

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่ลากไปตามพื้น...  

เขาค่อย ๆ หันไปมอง และสิ่งที่เขาเห็นก็ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น  

กูล...  

ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสอง แต่เป็นฝูง มีประมาณสิบตัว ยืนรวมกลุ่มกันอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้ ซ่อนตัวจากแสงอาทิตย์ที่สาดส่องไม่หยุด  

และท่ามกลางพวกมันมีตัวหนึ่งที่สูงใหญ่กว่าตัวอื่น ดวงตาสีแดงก่ำจ้องเขาอย่างมุ่งร้าย  

อัลกูล...  

โอ้ ให้ตายเถอะ  

แต่ก่อนที่เขาจะได้ถอยหลัง พวกมันก็พุ่งเข้าหาเขาทันที!  

คูเปอร์กระโดดหลบเล็บอันแหลมคมที่พุ่งเข้ามาเฉียดใบหน้าของเขา เสียงคำรามต่ำดังระงมจากเหล่ากูลที่รุมเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง  

เขาสบถ ก่อนจะคว้าหอกออกมา ปัดป้องกรงเล็บที่หวังจะฉีกกระชากเขาเป็นชิ้นๆ  

แต่พวกมันเร็ว และจำนวนเยอะ  

เขาต้องคิดอะไรบางอย่างแล้ว

ทันใดนั้น ภาพของเหยี่ยวที่กำลังบินพุ่งลงมาจู่โจมเหยื่อก็ผุดขึ้นมาในหัว  

แน่สิ!  

คูเปอร์สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะระลึกถึงพลังใหม่ของตัวเอง  

ร่างของเขาเปลี่ยนแปลงไปทันที ขาทั้งสองกลายเป็นกรงเล็บที่ทรงพลัง ปีกกางออกอย่างสมบูรณ์ และในพริบตาเดียว เขาก็พุ่งขึ้นฟ้าได้สูงลิ่ว  

ฝูงกูลมองตามด้วยความงุนงง และนั่นคือโอกาสของเขา  

คูเปอร์โฉบลงมาด้วยความเร็ว พุ่งเข้าหาพวกมันจากด้านบน เขาใช้กรงเล็บจิกเข้าที่หน้าของกูลตัวหนึ่งอย่างแม่นยำ ก่อนจะดีดตัวออกมา และโจมตีอีกตัวอย่างฉับไว  

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นเมื่อเขาใช้ความเร็วและแรงจากอากาศในการซัดกูลให้กระเด็นไปทีละตัว

แต่แล้วอัลกูลก็คำรามเสียงต่ำ ก่อนจะกระโจนขึ้นมาหมายจะคว้าตัวเขาไว้…

คูเปอร์พุ่งขึ้นสูงสุดกำลังเมื่อเห็นเงาดำมหึมาของอัลกูลกระโจนขึ้นมาตรงหน้า กรงเล็บของมันเฉียดปลายขาของเขาไปเพียงเสี้ยววินาที ถ้าช้าไปกว่านี้อีกนิดเดียว คงโดนกระชากลงไปกองกับพื้นแล้วเรียบร้อย  

"โอ้โห! ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าพวกกูลกระโดดได้ไกลขนาดนี้!"  

เขากู่ร้องออกมาขณะที่หมุนตัวกลางอากาศ ปีกของเขาตีแรงขึ้นเรื่อย ๆ ขณะพยายามใช้ความเร็วให้เป็นประโยชน์  

อัลกูลร่วงกลับลงไปกระแทกพื้นเสียงดังตุบ ฝูงกูลที่เหลือส่งเสียงขู่ต่ำขณะมองตามเหยื่อที่บินออกไปเหนือหัว มันเริ่มกระจายตัวกันออก ล้อมรอบพื้นที่ไว้ราวกับรู้ว่าคูเปอร์ต้องลงมาไม่ช้าก็เร็ว  

ให้ตายสิ พวกมันฉลาดเกินไปแล้ว!

คูเปอร์กระพือปีกบินวนเป็นวงกลม รวบรวมความคิดว่าควรจะทำยังไงต่อไปดี จะหนีตอนนี้ก็คงยาก พวกมันไม่ยอมปล่อยให้เขาออกไปจากพื้นที่แน่ ๆ ทางเดียวคือต้องหาทางจัดการมันก่อน  

ขณะนั้นเอง เสียงนกร้องก็ดังขึ้นเหนือศีรษะ เขาเหลือบขึ้นไปเห็นร่างของลิเลียน่าและคลาร่าที่ยังคงอยู่ในร่างนก กำลังบินวนอยู่สูงขึ้นไป  

"เฮ้! พวกเธอไม่คิดจะช่วยหน่อยเหรอ!?"  

ลิเลียน่ากรีดร้องเป็นเสียงเหยี่ยว ก่อนที่เสียงของเธอจะดังขึ้นผ่านลม "เราจะช่วยเอง! แต่เราต้องดูว่าพี่ทำอะไรได้บ้างก่อน!"  

"โอ้โห ขอบคุณมาก!"  

คูเปอร์กลอกตา ก่อนจะเบนสายตากลับลงไปยังฝูงกูลเบื้องล่าง อัลกูลยังคงจ้องเขาตาไม่กระพริบ มันเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังเฝ้ารอให้เหยื่อทำพลาด  

งั้นถ้าฉันใช้จุดอ่อนของมันล่ะ?

เขานึกขึ้นได้ว่ากูลกลัวแสงสว่าง แม้ว่ามันจะไม่ถูกทำลายโดยตรง แต่ก็ทำให้มันมองเห็นไม่ถนัด และการเคลื่อนไหวของมันจะช้าลง  

ถ้าฉันพามันออกมาจากเงาต้นไม้ได้ก็จะง่ายขึ้นเยอะ 

คูเปอร์สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพุ่งดิ่งลงไปอีกครั้ง เขาใช้เท้าตะปบลงไปที่หัวของกูลตัวหนึ่งที่อยู่ริมขอบของฝูง ทำให้มันร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด ขณะที่ตัวอื่นๆ เริ่มกรูกันเข้ามาหมายจะช่วย  

"ใช่เลย พวกแกต้องเข้ามาใกล้กว่านี้!"  

เขาโฉบไปโฉบมาหลายรอบ จิกตีพวกมันให้แตกกลุ่ม สร้างความสับสนให้ฝูงกูล และบังคับให้มันถอยออกมาจากร่มเงาของต้นไม้ทีละนิด ทีละนิด  

แต่แล้วอัลกูลก็เริ่มฉลาดขึ้น มันกู่ร้องเสียงต่ำ และฝูงกูลที่กระจัดกระจายก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง พวกมันไม่พุ่งเข้ามาอย่างไร้ทิศทางแล้ว แต่เริ่มเคลื่อนที่เป็นกลุ่ม ให้อัลกูลเป็นตัวนำ  

"อืม... ดูท่าฉันจะไปยั่วโมโหมันเกินไปหน่อยนะ"  

คูเปอร์สบถกับตัวเอง ก่อนจะเปลี่ยนแผนทันที เขาโผบินขึ้นสูงสุดกำลัง แล้วใช้ความเร็วพุ่งลงมาอย่างรุนแรง เปลี่ยนกลับเป็นร่างมนุษย์กลางอากาศ และกระแทกลงกลางฝูงกูลพร้อมกับหอกในมือที่ฟาดลงไปสุดแรง!  

แรงกระแทกทำให้ฝูงกูลกระเด็นออกไปหลายตัว กูลที่อยู่ใกล้สุดแทบจะแตกกระจายเป็นฝุ่นไปทันที ส่วนอัลกูลที่โดนแรงกระแทกจากคลื่นพลังยังคงลุกขึ้นมาอย่างโกรธจัด  

"เอาล่ะ ถ้าแกอยากเล่นหนัก ๆ ก็ได้!"  

คูเปอร์ตะโกน ก่อนที่ร่างกายของเขาจะเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่นก แต่เป็นหมาป่า  

ร่างของเขากลายเป็นสีน้ำตาลเข้ม ตาสีเทาของเขาส่องประกายดุจสัตว์นักล่า กรงเล็บยาวขึ้น และกล้ามเนื้อของเขากระชับพร้อมกระโจน  

เขาคำรามต่ำๆ และพุ่งเข้าใส่อัลกูลโดยไม่ลังเล  

อัลกูลก็ไม่ถอย มันพุ่งเข้ามาเช่นกัน การปะทะกันของพวกเขารุนแรง ร่างกายของคูเปอร์ไวกว่า ใช้เขี้ยวและเล็บในการฉีกกัด แต่ว่าพละกำลังของอัลกูลแข็งแกร่งกว่าอย่างเห็นได้ชัด  

แต่แล้วลิเลียน่าก็พุ่งลงมาจากฟากฟ้า พร้อมกับเปล่งเสียงร้องกึกก้อง เธอพุ่งเข้าไปจิกดวงตาของอัลกูล ทำให้มันร้องลั่น และคลาร่าก็พุ่งเข้ามาต่อเนื่อง ใช้กรงเล็บจิกที่คอของมัน  

"โอเค! ฉันชอบแบบนี้!"  

คูเปอร์ฉวยโอกาสในจังหวะที่มันเสียสมดุล เขากระโดดขึ้นไปกัดเข้าที่ลำคอของมันเต็มแรง!  

เสียงขาดวิ่นดังขึ้น อัลกูลคำรามครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างของมันจะเริ่มสลายเป็นฝุ่นทอง และเหล่ากูลที่เหลือก็ร้องลั่นและกลายเป็นฝุ่นไม่ต่างกัน

คูเปอร์กลายร่างกลับเป็นมนุษย์อย่างเหนื่อยหอบ ก่อนจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น  

"โอเค... ฉันคิดว่าฉันไม่อยากเป็นนก หรือหมา หรืออะไรทั้งนั้นอีกแล้ว..."  

แต่ก่อนที่เขาจะได้พักนานกว่านั้น เสียงของคลาร่าก็ดังขึ้นเหนือหัว  

"โอเค นายบินต่อได้แล้ว"  

คูเปอร์เงยหน้าขึ้นไปมองสองสาวที่บินรออยู่และอดครวญไม่ได้  

"เดี๋ยวๆ ขอพักอีกแป๊บ!"  

"ไม่ได้!" คลาร่ากล่าวพร้อมกับใช้ปีกตีหัวเขาเบาๆ "นายยังต้องฝึกอีกเยอะ!"  

"ให้ตายสิ นี่มันการฝึก หรือทรมานกันแน่!?"  

"กึ่งๆ ล่ะมั้ง!" ลิเลียน่าหัวเราะ ก่อนจะพุ่งขึ้นฟ้าอีกครั้ง  

คูเปอร์ถอนหายใจ แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่น เขาเปลี่ยนร่างเป็นเหยี่ยวอีกครั้ง และทะยานขึ้นฟ้าตามพวกเธอไปอย่างไม่เต็มใจนัก  

สงสัยชีวิตเขาคงไม่มีวันสงบสุขจริงๆ สักที…

หลักฐานการพิชิต

(กูล)

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=726

(อัลกูล)

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=539

+  2 ตื่นรู้ จากการพิชิต กูล ครั้งแรก

+  2 ตื่นรู้ จากการพิชิต อัลกูล ครั้งแรก

สินสงคราม // ไม่ทราบ