Golden Gate Park

Golden Gate Park

สวนสาธารณะโกลเด้นเกตพาร์ค, ซานฟรานซิสโก, แคลิฟอร์เนีย

โกลเด้นเกตพาร์ค (Golden Gate Park) เป็นสวนสาธารณะขนาดใหญ่ในเมืองซานฟรานซิสโก รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา มีพื้นที่ประมาณ 1,017 เอเคอร์ (4.1 ตารางกิโลเมตร) ซึ่งใหญ่กว่าเซ็นทรัลพาร์คในนิวยอร์กเล็กน้อย

สวนแห่งนี้เปิดให้บริการครั้งแรกในปี 1870 และได้รับการพัฒนาอย่างต่อเนื่องจนกลายเป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจที่สำคัญของเมืองซานฟรานซิสโก

สถานที่น่าสนใจภายในโกลเด้นเกตพาร์ค:

สวนชาแบบญี่ปุ่น (Japanese Tea Garden): สวนสไตล์ญี่ปุ่นที่เก่าแก่ที่สุดในสหรัฐอเมริกา มีการจัดสวนที่สวยงามด้วยสะพานโค้ง ศาลา และพืชพรรณแบบญี่ปุ่น

พิพิธภัณฑ์ศิลปะเอเชีย (Asian Art Museum): รวบรวมผลงานศิลปะจากทั่วเอเชีย ทั้งภาพวาด ประติมากรรม และงานหัตถกรรม

พิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์แคลิฟอร์เนีย (California Academy of Sciences): พิพิธภัณฑ์ที่รวมทั้งพิพิธภัณฑ์ธรรมชาติวิทยา พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ และท้องฟ้าจำลองไว้ในที่เดียว

สวนพฤกษศาสตร์ซานฟรานซิสโก (San Francisco Botanical Garden): รวบรวมพืชพรรณจากทั่วโลก มีเส้นทางเดินชมธรรมชาติที่สวยงาม

ลานดนตรี (Music Concourse): พื้นที่กลางแจ้งที่ใช้จัดคอนเสิร์ตและกิจกรรมต่าง ๆ

นอกจากนี้ โกลเด้นเกตพาร์คยังมีทะเลสาบ สนามกอล์ฟ สนามเทนนิส และเส้นทางปั่นจักรยาน ทำให้เป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการพักผ่อนและทำกิจกรรมหลากหลาย

Euphemia BRAVE

อุณหภูมิของวันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2025: ซานฟรานซิสโก, แคลิฟอร์เนีย 14°C

“ สวัสดี— เป็นอะไรเจ้าหนู ลูกโป่งติดอยู่บนต้นไม้งั้นเหรอ? ”

ชเวมินจุนยืนอยู่ใต้ต้นไม้ ตอนนี้เขาที่ถูกจับสวมแว่นตาตัวตลกที่ดูพิลึกพิลั่นสุดๆ กำลังเงยหน้ามองต้นไม้ใหญ่ ชายหนุ่มเหลียวกลับมามองคู่เดตของเขาแวบหนึ่ง “ รออยู่ตรงนี้แปปหนึ่งนะ น้องสาว ขอพี่ชายแสดงเป็นฮีโร่สักหน่อย—”

มือของเขาวางแหมะลงบนหัวยูเฟเมีย ตบเบาๆ สองสามครั้งแทนคำปลอบใจที่เธอไม่ได้ขอ ก่อนจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ ปลดลูกโป่งลงมาให้เจ้าหนูที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งด้วยรอยยิ้มร่า ถึงแว่นตาจะบัดซบไปหน่อยแต่ออร่าความหล่อของชเวมินจุนดูจะไม่ลดลงเลย

“ ลองยิ้มแทนคำขอบคุณให้พี่ชายชื่นใจหน่อยสิครับ แบบนั่นแหละ เก่งมากเจ้าตัวเล็ก ”

ชายหนุ่มยกมือลูบหัวเจ้าหนูที่ถูกตะล่อมจนเลิกร้องไห้อย่างง่ายดาย แต่สิ่งที่รอเขาอยู่กลับเป็นแก้มพองๆ ของน้องสาวร่วมมารดา มินจุนชะงักไปหน่อยหนึ่ง

“ หน้าเธอเหมือนปางทุรคาเลยนะ ”

ยูเฟเมีย “...”

“ แต่ก็ยังดูน่ารักมาก ” เขาขยิบตาพลางหัวเราะร่า “ ยิ้มหน่อยน่า— ทำตัวเหมือนเด็กถูกแย่งขนมไปได้ หรือ…ช็อกโกแลตหน่อยไหม ”

ยูเฟเมียรับช็อกโกแลตจากมินจุน ในหัวพาลนึกไปถึงตลอดทางที่ผ่านมา

เดินข้ามถนนกันอยู่ดีๆ มินจุนก็หายไปจากด้านข้าง เหลียวเจออีกทีพี่เขาก็อยู่โน่นเลย พาคุณยายข้ามถนน, ฉากในอมิเมะอย่างตัวละครเองร้องว่า ‘อันตราย’ ก่อนพุ่งตัวไปช่วยเด็กที่กำลังเสียหลักก็เห็นแล้วที่นี่, ยังมีช่วยวิ่งตามโจรวิ่งราว แล้วก็ช่วยคุณแม่บ้านเก็บวัตถุดิบที่ทำหล่นเกลื่อนกลาด จนเวลาเกือบจะร่นเข้าสู่ช่วงบ่าย

สรุปมาได้สั้นๆ ว่า

“ ก็ใช่น่ะสิคะ ” เธอเม้มปาก เผชิญหน้ากับมินจุน “ ฉันรู้สึกเหมือนกำลังถูกทุกคนบนโลกแย่งพี่ไปเลย ”

“ เรามีน้องสาวขี้หวงเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคนสินะ ” เขาล้อเลียน ก่อนจะใช้ท่าทางชักชวนเดินต่อพร้อมเปลี่ยนเรื่องแบบเนียนๆ “ การเดินทางครั้งแรกเป็นไงบ้าง? ”

“ จากบ้านหมาป่าเหรอคะ ”

“ อือฮึ ”

“ เจอเทลไคน์หลอกว่าเป็นสายเลือดเทพิคิโอเน่ เกือบถูกเชือดตาย พวกเราควรรณรงค์ให้ยกเลิกการทดสอบที่อันตรายแบบนี้นะคะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านี่เป็นวิธีที่ใช้ต้อนรับเด็กใหม่ของค่ายจูปิเตอร์ ไม่รู้ว่าปีหนึ่งมีคนมากเท่าไหร่ตายไปในการทดสอบ ”

“นั่นสินะ—- ยิ่งสายเลือดเทพีแห่งความงามอย่างพวกเรายิ่งลำบากกว่าคนอื่นอีกหลายเท่า พี่อิจฉาเด็กค่ายฮาล์ฟบลัดจริง ๆ พวกนั้นไม่ต้องมาลำบากลำบนเหมือนพวกเราหรอก ว่าแต่ยูฟี่รู้จักค่ายฮาล์ฟบลัดไหม? ”

“ หื้ม… ฮาล์ฟบลัด ได้ยินมานิดหน่อยค่ะ ”

“ พวกนั้นไม่ต้องอบรมที่บ้านหมาป่าและทดสอบเดินทางแบบเรา แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก พี่น่ะมีเพื่อนจากค่ายนั้นหลายคนเชียว อย่างเช่น เจโรม— ที่ทำวงดนตรีด้วยกัน ก่อนหน้านี้ก็มาที่ปาร์ตี้ของไทสัน แต่ช่วงนี้ดูจะ…เพ้อหน่อยๆ ถึงคนที่ไม่มีอยู่จริง ”

“ เลิกกับคนรักแล้ว…อะไรแบบนั้นเหรอคะ ”

มินจุนยิ้มหวาน “ อย่าไปสนใจเรื่องของหมอนั่นเลย ที่บ้านหมาป่าเธอสนิทกับหมาป่าตัวไหนเป็นพิเศษไหม มีแผนกลับไปเยี่ยมเพื่อนๆ กับแม่ลูปาบ้างหรือเปล่า ถ้าอยากไปชวนพี่ไปได้นะ ”

“ ถ้าคู่แค้นน่ะมีแน่ค่ะ ฉันคิดถึงลูปาอยู่บ้าง ถ้าสบโอกาสพี่ห้ามปฏิเสธคำชวนของฉันนะคะ ”

“ ฮะฮะฮะ ตามนั้นเลย ” มินจุนหยุดเท้าพลางกวาดสายตามองไปรอบด้าน “ ถึงแล้วล่ะ สาวน้อย— เราจะเริ่มเที่ยวจากที่ไหนก่อนดี? ”

โกลเด้นเกตพาร์คใหญ่มาก! ใหญ่แบบตะโกน เชื่อได้ยากว่าจะเที่ยวเดินชมสิ่งที่น่าสนใจในนี้ได้ในวันเดียว หลังคิดถึงความลำบากจากการเดินทั้งคู่ก็เลือกเช่าจักรยานขี่เล่นไปตามเส้นทาง อากาศภายในสวนสาธารณะเย็นกว่าด้านนอกเล็กน้อย

มินจุนรับหน้าที่เป็นพลขับ โดยมียูเฟเมียเหยียบหมุดล้อจักรยาน เกาะไหล่เขาไปตามเส้นทาง เสียงบังคับพลขับของยูเฟเมียดังเจื้อยแจ้วไปตามเส้นทาง ไม่ว่าจะบอกว่า “ขวาๆ ไปทางขวา” หรือ “วิวทางโน้นสวยกว่า” อีกฝ่ายก็พร้อมบริการเต็มที่ มีพี่ชายเนี่ยดีชะมัด

“ สนุกมากเลยค่ะ! ไว้คราวหน้าเรามาเล่นกันอีก แล้วฉันจะเป็นฝ่ายปั่นเอง ”

“ จะตั้งตารอนะ น้ำสักหน่อยไหม ” มินจุนเอ่ยพลางยัดกระป๋องน้ำอัดลมใส่ในมือหญิงสาว ตอนนี้พวกเขาอยู่บริเวณศูนย์การค้าเล็กๆ ใกล้ทางออกด้านหนึ่งของโกลเด้นเกต

“ ขอบคุณ… อืม พี่ดูนี่สิ…” ยูเฟเมียยื่นนิตยสารเล่มหนึ่งให้ชายผู้พี่ “ SASSS เล่มนี้ขึ้นหน้าปกเป็นรูปพี่ด้วย ”

มินจุนลูบหน้า “ ถึงจะรู้ว่าตัวเองหน้าตาดี แต่แบบนี้ก็เขินนิดหน่อยนะ…”

“ ต้องดูบ่อยๆ นะคะ จะได้ชิน ” ยูเฟเมียยื่นนิตยสารให้เขา ก่อนปลายหางตาจะเหลือบไปเห็นคู่หนุ่มสาวสุดคุ้นตาที่กำลังปิกนิกกันในสนามหญ้า “เอ๊ะ— ตรงนั้นฉันเหมือนจะตาฝาด คุณไทสันกับคุณเอลล่าใช่ไหมคะ ”

“ ไปทักทายเขาตอนนี้จะเป็นการรบกวนเวลาของคู่รักหรือเปล่า ”

“ แต่ตอนนี้พวกเราก็เป็นคู่รักกันนะ ดับเบิ้ลเดตก็น่าสนใจดีนะ "

!!เหตุการณ์พิเศษ!!

เอลล่าและไทสันนั่งปิกนิกอยู่ใต้ร่มดอกอัลมอนด์ที่มองเผินๆ เหมือนเทศกาลชมดอกไม้ของญี่ปุ่น ท้องของเอลล่านูนขึ้นมาจนเห็นได้ชัด อีกไม่นานคงถึงกำหนดคลอด

“สุขสันต์วันแห่งความรักค่ะ/ครับ”

ยูเฟเมียและมินจุนเอ่ยพลางมอบช่อดอกไม้สีอ่อนหวานให้แก่เอลล่า พร้อมช็อกโกแล็ตตามธรรมเนียม

“ คู่จากกิจกรรมนัดบอดสินะ พวกนาย…ดวงเจ๋งดี ” ไทสันหัวเราะเบาๆ หลังรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับการจับคู่ในกิจกรรม

“ ส่วนพวกรุ่นก็คงจะล็อกคู่ไว้แล้ว ”

โพสต์ที่ 2 :
+ 20 ความสัมพันธ์กับชเวมินจุนจากการมอบนิตยสาร
        + 10 ความสัมพันธ์กับชเวมินจุนจากสกิลหอมเย้ายวน
        + ?? ความสัมพันธ์จากการมอบช็อกโกแลตแก่ไทสัน
        + 25 ความสัมพันธ์จากการมอบช่อดอกไม้แก่เอลล่า

Euphemia BRAVE

โพสต์ที่ 3

วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2025: ซานฟรานซิสโก, แคลิฟอร์เนีย 14°C l พบแวนมีเทอร์

หลังพูดคุยสัพเพเหระกับเอลล่าและไทสัน ยูเฟเมียก็กระตุกชายเสื้อพี่ชายร่วมมารดา ลาพวกเขาออกมา ปล่อยให้คู่รักได้มีเวลาอยู่ร่วมกันในบรรยากาศที่สุดแสนวิเศษ ส่วนคู่รักกำมะลออย่างเธอและมินจุนก็ปล่อยให้ตัวเองเดินเอ่ยเฉื่อยอยู่บนถนนเส้นหนึ่งในสวนสาธารณะ (ส่วนช่อดอกไม้เบ้อเร่อนั่น ฝากไว้ที่จุดบริการน่ะ) ในมือของคนทั้งคู่ มีไอศกรีมโคนคนละชิ้น

“ อยู่ที่ค่ายเป็นไงบ้าง คุ้นชินกับกองร้อยบ้างหรือยังทหารสาว? ”

มินจุนเปิดบทสนทนาอีกครั้ง ยูเฟเมียชำเลืองมองฟ้า (ใช่ มองบน) “ ก็…คุณอาเธอร์เป็นคนที่พึ่งพาได้ ส่วนฮารุโตะก็ช่างดูแล โดยร่วมก็ดีนะคะ… ” เธอเล่ากลางๆ โดยเก็บเรื่องที่นับแต่เหยียบค่ายจูปิเตอร์เธอยังไม่เคยเข้าเรียนสักคาบเอาไว้ให้มิด

“ เคยได้คุยกับท่านแม่บ้างหรือยัง ลองไปที่วิหารวีนัสดูสิ บางทีท่านแม่ก็จะพูดคุยกับเรานะ ”

“ แต่บางทีก็ต้องระวัง อาจมีเทพบางองค์สวมรอยปลอมเสียงเป็นท่านแม่ ” มินจุนฮยองขยับเข้ามากระซิบข้างหู “ โดยเฉพาะเทพโดลัสน่ะตัวดีเลย ขยันปั่นหัวทุกคน ”

“ มีแบบนั้นด้วยเหรอ? ” ยูเฟเมียลอบมองซ้ายขวา ลดเสียงกระซิบตาม “ แล้วคนที่หลงเชื่อ— ”

“ ท้าประลองกันก็มี บางทีก็เกลียดกันไปข้าง… ไม่สำคัญหรอกว่าจะเริ่มเกลียดกันเพราะอะไร แต่พอได้เกลียดไปแล้วก็ลบความรู้สึกเกลียดได้ยากนะ ถึงจะรู้ว่าถูกเทพหลอกเอาทีหลังก็เถอะ ”

"อย่าลืมสนิทกับท่านแม่เยอะ ๆ ล่ะ ถ้าได้เป็นลูกรักท่านแม่จะประทานของวิเศษให้ด้วยนะ"

มินจุนแนะนำอีกครั้ง… ยูเฟเมียไม่เคยจะต้องโหยหาความรักจากพ่อแม่… เธอสมบูรณ์พร้อมอย่างลูกสาวคนเดียวของแม่ แต่มาอยู่ที่ค่ายกลับต้องมียศ ‘ลูกคนโปรด’ ออกจะทำใจยากนิดหน่อยที่ต้องแย่งชิงพื้นที่ในหัวใจแม่

“ ฮึฮึ…กลับไปฉันจะแวะไปหาเธอบ่อยๆ จนกว่าจะได้เป็น ‘ลูกรัก’ เลย ”

ระหว่างนั้นเองเงาปีกสีดำขนาดมหึมาเคลื่อนผ่านพื้นถนนไปอย่างรวดเร็ว ปีกใหญ่ที่มีมุมโค้งหยักคล้ายค้างคาว ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะตั้งตัวกรงเล็บแหลมก็พุ่งโฉบลงมาผลักยูเฟเมียและมินจุนล้มลงคนละด้าน

สีหน้าชายหนุ่มมีความพรั่นพรึง “นั่นมัน…แวนมีเทอร์”

“หลบเร็ว!” มินจุนตวาดเสียงดังเมื่อกรงเล็บแหลมของมันพุ่งเข้าหายูเฟเมียอีกรอบ เขาใช้สกิลสายใยแห่งรักเพื่อเพิ่มอำนาจให้กับเธอและเขา ยูเฟเมียหลบการโจมตีแรกของแวนมีเทอร์ได้ทัน แต่การโจมตีอีกครั้งนั้นพ้นมาได้เพราะมินจุนไวพอจะทำนายการโจมตีครั้งถัดไป และช่วยดึงเธอออกมา

“ มันแข็งแกร่งเกินไป ”

ใช่— แข็งแกร่งมาก เมื่อกี้นี้แค่ถูกลมจากปีกหน่อยเดียว แขนของยูเฟเมียก็เกิดรอยบาดลึกเข้าเสียแล้ว

ความเย้ายวนแผ่ของจากดวงตาของยูเฟเมียรางๆ แม้จะเป็นเดมิกอดฝึกหัด ทว่าเสน่ห์อันล้ำเลิศซึ่งเป็นพรสวรรคแรกเริ่มก็ดูจะใช้งานได้อยู่ ถ้ามีเธอเพียงคนเดียวก็คงจะใช้โปรยเสน่ห์แล้วหนีไปเรื่อยๆ เท่าที่ไหวได้ แต่คำนวณจากการโจมตีสวนกลับทันที บอกเลยว่าทางเลือกนี้ส่งตรงถึงนรกแน่นอน

“ อ๊าย! ” ก่อนปีกอันคมกริบจะโบกลมที่แหลมคมมาถึงร่างของหญิงสาว กระจกบานหนึ่งก็ตั้งตระหง่านขึ้นต่อหน้าเธอ พลันสะท้อนการโจมตีทั้งหมด

แข็งแกร่งมาก…ยิ่งพละกำลังของแวนมีเทอร์แข็งแกร่งเท่าไหร่

กระจกก็ยิ่งสะท้อนสิ่งที่อานุภาพเท่าเทียมกลับไป…

ยูเฟเมียมองภาพนั้นความความตะลึงงัน

ชเวมินจุนใช้พิษแห่งความรัก ชั่วขณะนั้นร่างของแวนมีเทอร์ก็หันกลับไปสนใจเขามากกว่า การต่อสู้ระหว่างสายเลือดวีนัสและแวนมีเทอร์ไม่หวือหวาแต่กลับเผยรายละเอียดมากมายให้เห็น หากจะเปรียบสายเลือดวีนัสก็เหมือนผู้ชมข้างเวทีที่บังเอิญมีโอกาสขึ้นแสดง มินจุนมีประสาทสัมผัสที่เฉียบไวกับเสียงหรือการขยับกล้ามเนื้อของแวนมีเทอร์ อาจเพราะทักษะการเคลื่อนไหวร่างกายที่ยอดเยี่ยมนั่นด้วย ทำให้ความเร็วของชายหนุ่มพอฟัดพอเหวี่ยงกับอสูรกายได้อย่างดี

เป็นทักษะของการสังเกต…ที่ใช้อ่านการเคลื่อนไหวล่วงหน้า

และ ‘กระจกแห่งวีนัส’ ไม้ตายที่เป็นทั้งการโจมตีและการป้องกันที่สมบูรณ์แบบถูกงัดมาใช้อย่างต่อเนื่อง ต่อให้เป็นแวนมีเทอร์ที่ทรงอำนาจก็ต้องสยบให้กับพลังของตัวมันเอง ถึงจะเป็นสายเลือดที่ไม่มีทักษะการต่อสู้ แต่พลังการโต้กลับจัดว่าสูงทีเดียว

“ เจ็บหรือเปล่า สาวน้อย? ”

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงอ่อนโยน แม้ฉากหลังจะเป็นอสูรกายตัวใหญ่ที่ล้มลงเพราะแพ้ภัยตัวเอง แสงประกายทองปลิวสยายจางหายไปบนท้องฟ้า และแสงแดดอบอุ่นที่ทาบทอลงมาก็อาบย้อมใบหน้าคมของมินจุน

“ ขี่หลังพี่ชายไหม? ”

สานต่ออดีตอันไกลโพ้นครับ

ขอบคุณสำหรับคำอนุมัติครับ 😭😭😭

ขออภัยที่หายไปนานมาก

Moneka HONOR

วันที่ 26 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเที่ยง เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ สวนสาธารณะโกลเด้นเกตพาร์ค เมืองซานฟรานซิสโก รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

เสียงดนตรีนุ่มละมุนของเทย์เลอร์ สวิฟต์ลอยคลออยู่ภายในรถแท็กซี่ เพลงใหม่ที่เพิ่งปล่อยไม่นานนัก เสียงกีตาร์โปร่งผสานกับเสียงร้องที่เต็มไปด้วยอารมณ์อ่อนไหวเหมือนพาใจล่องลอยไปในอดีตที่ทั้งเจ็บและหวาน โมนีก้านั่งพิงเบาะข้างพ่ออย่างเงียบสงบ ร่างกายผ่อนคลายแต่สายตายังคงจับจ้องโลกภายนอก ในบรรยากาศภายในรถแท็กซี่ที่กำลังแล่นไปตามถนนกว้างของซานฟรานซิสโก เพลงใหม่ที่เพิ่งเปิดออกมาจากวิทยุของคนขับแผ่วเบาแทรกเข้ามาในความคิดของโมนีก้า ราวกับกล่อมใจให้เธอได้พักหายใจจากเรื่องราววุ่นวายทั้งหลายที่เพิ่งผ่านมา

มือข้างหนึ่งยังคงกุมกระเป๋าที่มีรูปแม่กับจดหมายทวดไว้อย่างแนบแน่น ส่วนอีกมือค่อย ๆ ขยับเส้นผมสีม่วงครามที่ปรกแก้มไปทัดไว้หลังใบหูอย่างแผ่วเบา ดวงตาสีเงินสะท้อนแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านกระจกเข้ามาเป็นประกาย รถแท็กซี่ค่อย ๆ แล่นผ่านถนนที่โค้งอ้อมเข้าสู่เขตสวนสาธารณะขนาดมหึมาที่ทอดยาวสุดสายตา 

สวนโกลเด้นเกตพาร์คงดงามราวกับผืนผ้าใบสีเขียวที่ถูกขึงไว้กลางเมือง ซานฟรานซิสโกในแสงแดดเช้าเจือเมฆดูสว่างและงดงามอย่างประหลาด หญิงสาวหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง สายลมเบา ๆ พัดผ่านเข้ามาในรถขณะที่คนขับลดกระจกลงเล็กน้อย เธอเอื้อมมือขึ้นจัดผมยาวสีม่วงครามของตัวเองให้เข้าที่ เส้นผมบางส่วนพลิ้วไหวตามลม เธอทัดผมไว้หลังใบหูอีกครั้งเผยให้เห็นใบหน้าเรียวอ่อนหวานที่ทอดมองวิวภายนอกด้วยความสนใจ

ต้นไม้สูงใหญ่เรียงรายเป็นแนวเขียวขจี สะพานไม้เล็ก ๆ ทอดผ่านลำธารเล็กกลางสวน ดอกไม้หลากสีเบ่งบานอย่างไม่กลัวแสงแดดอันเป็นนิรันดร์ ในแวบหนึ่ง เธอเห็นกลุ่มคนพายเรือในทะเลสาบเล็ก ๆ เด็ก ๆ กำลังปั่นจักรยานไปตามทางดิน และชายชรากำลังให้อาหารนกพิราบใกล้ต้นซากุระที่กำลังบานสะพรั่ง มันคือภาพของความสงบสุขที่หาได้ยากในโลกที่เต็มไปด้วยความปั่นป่วนเช่นตอนนี้ 

โมนีก้าหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างสนใจจริงจัง ริมฝีปากเล็ก ๆ ขยับยิ้มบางราวกับลืมความหวาดกลัวที่สะสมมาในช่วงหลายวันก่อนหน้านี้ ดวงตาเธอหยุดอยู่ที่ภาพของครอบครัวหนึ่งที่กำลังปูเสื่อปิกนิกใต้ต้นไม้ใหญ่ เด็กน้อยวิ่งเล่นไล่จับกัน เสียงหัวเราะดังลอดผ่านกระจกเข้ามาแผ่ว ๆ

“พ่อ…สวยจังเลยนะที่นี่” เธอเอ่ยเบา ๆ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าคนข้าง ๆ “โกลเด้นเกตพาร์ค…” เธอพึมพำเบา ๆ ราวกับจำชื่อได้จากหนังสือเล่มใดเล่มหนึ่งที่เคยอ่าน “ใหญ่กว่าที่คิดอีกนะคะพ่อ ร่มรื่นด้วย…” แคนทัสเหลือบตามองลูกสาวที่กำลังมองวิวข้างทางด้วยแววตาสดใส แม้จะรู้ว่าในใจของเธอยังมีความกลัวซ่อนอยู่ แต่เขาก็ยิ้มบาง ๆ ให้กับภาพนั้น เพราะอย่างน้อยโมนีก้าก็ยังมีพื้นที่ในหัวใจไว้สำหรับความงามของโลกใบนี้ 

แคนทัสยิ้มบาง ๆ พลางเอื้อมมือมาวางบนหัวเธออย่างแผ่วเบา “ใช่…ที่นี่เป็นที่ที่คนซานฟรานซิสโกเขารักมาก พ่อเคยมาเมื่อก่อนที่หนูจะเกิด…ตอนนั้นแม่ก็มาเที่ยวที่นี่ด้วยกัน” 

คำว่า แม่ ทำให้โมนีก้านิ่งไปเล็กน้อย เธอก้มมองกระเป๋าที่วางอยู่บนตัก ก่อนจะยิ้มอ่อน “งั้นถ้าแม่ยังอยู่…แม่ก็คงอยากให้หนูได้เห็นที่นี่เหมือนกันเนอะ” รถแล่นผ่านสวนต่อไปเรื่อย ๆ แสงแดดลอดผ่านเรือนยอดไม้สูงใหญ่ตกกระทบผิวหน้าเธอเป็นลวดลายเหมือนงานศิลป์ เสียงเพลงของเทย์เลอร์ยังคงดำเนินต่อไป บทเพลงแห่งความเปลี่ยนแปลง การเดินทาง และความจริงที่สูญหายไป

แม้ปลายทางยังไม่แน่นอน แม้โลกที่กำลังจะเผชิญเต็มไปด้วยปริศนา แต่ตอนนี้…ในวินาทีที่รถแล่นผ่านสวนสาธารณะอันงดงาม เธอรู้สึกเหมือนแม่กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ คอยมอง คอยยิ้ม และคอยส่งแรงใจให้เธอเสมอ

อื่น ๆ: ผมรักแม่ค้าบบบบ

(โรลเพลย์ออกตามหา 2/2)