Hudson River

Hudson River

แม่น้ำฮัดสัน, นิวยอร์ก

แม่น้ำฮัดสัน (Hudson River) เป็นแม่น้ำสำคัญในรัฐนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา มีความยาวประมาณ 507 กิโลเมตร ไหลจากทิศเหนือไปยังทิศใต้ โดยมีต้นกำเนิดจากทะเลสาบเทียร์ออฟเดอะคลาวด์ส (Tear of the Clouds) บนเทือกเขาแอดิรอนแด็ก (Adirondack Mountains) จากนั้นไหลลงสู่มหาสมุทรแอตแลนติกที่อ่าวนิวยอร์ก (New York Bay) แม่น้ำสายนี้ทำหน้าที่เป็นพรมแดนธรรมชาติระหว่างรัฐนิวยอร์กและรัฐนิวเจอร์ซีย์ในบริเวณปากแม่น้ำ ชื่อ "ฮัดสัน" มาจากเฮนรี ฮัดสัน (Henry Hudson) นักสำรวจชาวอังกฤษที่ค้นพบแม่น้ำสายนี้ในปี 1609 แม่น้ำฮัดสันมีบทบาทสำคัญทั้งในด้านประวัติศาสตร์ การคมนาคม และวัฒนธรรมของภูมิภาคนี้ นอกจากนี้ ยังเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่สำคัญ โดยมีการล่องเรือชมวิวและกิจกรรมสันทนาการอื่น ๆ ตลอดแนวแม่น้ำ อาทิ ล่องเรือสำราญชมวิวสองฝั่งแม่น้ำฮัดสัน, พายเรือแคนู, ล่องเรือใบ, ปั่นจักรยานริมน้ำ, ชมการแสดงกลางแจ้ง หรือตกปลา เป็นต้น

Paige BRAVE

Paige Yoo

Feb, 14 2025 | 10.30 am

หลังจากที่ทั้งคู่ออกมาจากค่ายและออกเดินทางสู่แมนฮัตตันเพื่อไปยังจุดขึ้นเรือ
ขณะที่พวกเขาเดินไปกันตามถนน เพจจึงเปิดบทสนทนาระหว่างพวกเขาทั้งคู่
ก่อน

“วันนี้อากาศหนาวกว่าที่คิดนะคะ ดีที่พวกเราใส่เสื้อโค้ดมา” พูดจบก็กระชับเสื้อ
โค้ดของตน

รุ่นพี่หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตอบ “อากาศแบบนี้แหละที่เหมาะกับการล่องเรือ หาก
อากาศร้อนกว่านี้ คงไม่มีโอกาสได้ใส่เสื้อโค้ทแน่ ๆ” เขาหันมามองหญิงสาวแล้ว
พูดต่อ

“ชุดนี้เหมาะกับเพจมากเลยนะ”

“ขอบคุณค่ะ พี่ก็เหมือนกัน ดูเหมาะกับลายจุดอยู่พอตัวเลยนะคะ”

“ว่าแต่เป็นยังไงบ้าง ปรับตัวได้บ้างรึยัง?” กาบริเอลถาม

“ก็ดีขึ้นค่ะ ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้เนอะเลย แต่ก็สนุกดีนะคะ” เธอตอบ
พลางหันไปยังคู่สนทนา 

“แล้วพี่ล่ะคะ ทำอะไรอยู่หรอคะ?” เพราะเธอแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย

“พี่เป็นนายแพทย์ที่อยู่โรงพยาบาลอิสราเอลิตา อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ น่ะ ใช้ชีวิต
ไป ๆ มา ๆ ระหว่างโลกมนุษย์กับโลกของเทพ” 

เพจหันมองด้วยความสนใจ “เป็นงานที่หนักน่าดูเลยนะคะ ดูแลทั้งมนุษย์และเดมิก็อต แล้วพี่แบ่งเวลายังไงล่ะคะ?”

“ก็ต้องมีวางแผนกันบ้าง พี่ทำงานเป็นกะที่โรงพยาบาล พอมีเวลาว่างก็กลับมา
ดูแลพวกเรา หมายถึง ชาวค่ายน่ะ อย่างวันนี้พี่ก็ลามาเพื่อที่นี่” กาบริเอลตอบ
ด้วยท่าทีเขิน ๆ พลางยกมือลูบต้นคอ

“ลางานเลยหรอ แล้วคนไข้ล่ะคะ?” เพจยังคงต้องข้อสงสัยราวกับเจ้าหนูขี้สงสัยจนรุ่นพี่หนุ่มขำน้อย ๆ

“บางครั้งเราก็ต้องมีเวลาเป็นของตัวเองบ้างสิ” เขาตอบพลางส่งสายตามายังเธอ
“แล้วก็ ... มีบางอย่างบอกพี่ว่า วันนี้เป็นวันที่พี่ไม่ควรพลาดน่ะ”

ใบหน้าของคนฟังกลับเริ่มร้อนขึ้นมา ท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเหน็บ ไม่รู้ว่า
คำพูดของรุ่นพี่หนุ่มทำให้อาการของเธอถึงกับไปไม่ถูก

เสียงพูดคุยของทั้งคู่ยังคงดำเนินไปเรื่อย ๆ กระทั่งมาถึงยังท่าเรือที่กาบริเอลจัดเอาไว้ เมื่อก้าวขึ้นไปบนเรือ เพจก็รู้สึกได้ถึงความโรแมนติกที่รุ่นพี่คู่เดทของเธอ
เตรียมไว้ให้

อาหารที่เสิร์ฟวันนี้ เมนูแรกเป็นซุปครีมหอยลายที่เสิร์ฟมากับขนมปังที่เพิ่งอบใหม่ ๆ ทั้งคู่นั่งลองพร้อมกับมองบรรยากาศรอบนอก

“น่าทานมากเลยนะคะ” เพจยิ้มพร้อมกับหยิบช้อนขึ้นมาตักซุปชิมลิ้มรสชาติ

“รสชาติก็ดีด้วยค่ะ” 

“งั้นทานเยอะ ๆ เลยนะครับ” กาบริเอลกล่าวแล้วชิมอาหารจานแรกบ้าง “แล้ว
รู้สึกยังไงบ้างที่ได้มาอยู่ที่นี่ พี่หมายถึง ที่ฮาร์ฟบลัดน่ะ น่าจะแปลกสำหรับ
เรามากเลยใช่มั้ย”

“บอกตามตรงเลยนะคะ ทุกอย่างที่นี่แปลกไปหมดสำหรับเพจมากเลยละค่ะ
ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในค่ายเลย ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้มาอยู่ที่นี่” ตอบด้วย
รอยยิ้มบาง ๆ

“ก็เป็นอะไรที่เข้าใจได้นะ มันเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่เลยนี่น่า” รุ่นพี่ยิ้ม
แล้วถามต่อ “แตกต่างจากที่บ้านมากเลยใช่มั้ย?”

เพจคิดครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยตอบ “มันแตกต่างกันมากเลยล่ะคะ ก่อนหน้านี้เพจอยู่
ในโลกของมนุษย์ธรรมดา ไม่มีอะไรที่ซับซ้อน แต่พอมาอยู่ที่นี่ ทุกอย่างต้องเรียน
รู้ใหม่ทั้งหมดเลย เกือบจะคิดว่าคงไม่มีวันปรับตัวได้ซะแล้ว”

“แล้วตอนนี้ล่ะ ชอบขึ้นมาบ้างรึยัง?”

“อืม .. ก็ชอบนะคะ เพจชอบที่ได้รู้เรียนอะไรใหม่ ๆ แล้วก็ได้เห็นอะไรใหม่ ๆ ที่ไม่
เคยได้เห็นหรือได้ทำมาก่อน แล้วก็ได้มารู้จักกับคนใหม่ ๆ แล้วก็รุ่นพี่ด้วย”

สายตาเหลือบมองใบหน้าของกาบริเอลครู่หนึ่งแล้วหันไปยังพนักงานที่มาเสิร์ฟอาหารจากหลักอย่างสเต็กเนื้อวากิวและสลัดผักน้ำเกรวี่

กาบริเอลอมยิ้มให้กับท่าทีของรุ่นน้องสาว พลางลงมือจัดการอาหารตรงหน้าไปด้วย ในขณะที่เรือคงแล่นผ่านหน้าสถานที่สำคัญ เมื่อเบนสายตาออกไปก็พบว่า
กำลังแล่นผ่านสะพานบรูกลินที่ทอดยาวข้าวแม่น้ำฮัดสันอยู่

“เพจรู้ไหมว่าการศึกษาเป็นสิ่งสำคัญนะ ถ้าในอนาคตจะใช้ชีวิตในสังคมธรรมดา
ไม่ใช่เส้นทางวีรบุรุษ” เขาหยุดไปครู่หนึ่งแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ

“ไม่สิ ถึงจะเส้นทางวีรบุรุษก็สำคัญอยู่ดี มีรุ่นพี่หลายคนในค่ายเลยออกไปใช้ชีวิต
นอกค่าย อย่างพี่ที่เป็นหมอ แอร์รอนที่เป็นนักฟุตบอล แล้วยังมีคนอื่น ๆ ที่เป็น
ดาราดัง”

เพจตั้งใจฟังพร้อมกับเริ่มตั้งคำถามอีกครั้ง “แปลว่าเราก็สามารถใช้ชีวิตแบบ
มนุษย์ธรรมดาได้สินะคะ”

“แน่นอนสิครับ ไม่ใช่ทุกคนที่อยากออกไปต่อสู้กับมอนเตอร์นี่น่า เพจมาใหม่อาจ
จะยังไม่รู้ว่า ใกล้ ๆ ค่ายของเรามีโรงเรียน K-12 อยู่ด้วย เรื่องตลกก็คือที่นั่นมี
นักเรียนเข้าใหม่ช่วงกลางเทอมเป็นว่าเล่นเลย แล้วก็เป็นเดมิก็อตอย่างที่คิดไว้นั่น
แหละ” รุ่นพี่กล่าว

“ฟังดูน่าสนใจจังนะคะ” เพจเอ่ยตอบ

“ถ้าสนใจก็ลองปรึกษากับผู้ปกครองได้นะครับ บางทีอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดี
สำหรับเราก็ได้ แล้วถ้าจะเรียนต่อมหาลัยนิวโรม การได้ใบรับรองและคะแนน
SAT ก็เป็นเรื่องที่จำเป็น” เขาหยุดครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อ

“พี่ชวนคุยเรื่องซีเรียสไปรึเปล่านะ? ทั้งที่มาเดทแท้ ๆ ”

เพจส่ายหัวพร้อมกับรอยยิ้ม เธอกลับคิดว่าเป็นเรื่องที่น่าสนใจมากกว่า พอได้คุย
กับรุ่นพี่แล้วกลับทำให้เธอต้องวางแผนและคิดอะไรมากขึ้น

“ไม่เลยค่ะ เพจว่าเป็นอะไรที่ดีมาก ๆ เลยนะคะ ต้องขอบคุณพี่มากกว่าที่ให้คำ
แนะนำดี ๆ” เพจใช้ส้อมเขี่ยสลัดในจานไปมา จนทำให้ชายหนุ่มตรงข้ามสังเกต
เห็น

“อาหารวันนี้เป็นไงบ้างครับ ถูกปากเรามั้ย?

“อร่อยค่ะ รสชาติดีมาก ๆ เลย โดยเฉพาะซุป” ยกมือปกป้องราวกับอยากจะ
กระซิบบอกมากกว่า

“ดีแล้วล่ะครับ แต่ว่าพี่เห็นเราเขี่ยสลัดไปมา ถ้าจะให้แนะนำสำหรับหมออย่างพี่
เขาควรเสิร์ฟสลัดก่อน เพื่อช่วยจำกัดแคลอรี่ คุมน้ำตาลในเลือดได้ด้วย”

“จริงหรอคะ เพจไม่เคยรู้มาก่อนเลย” ตอบด้วยความประหลาดใจ

“ใช่ครับ ผักจะถูกดูดซึมที่ลำไส้ตอนเล็กก่อน ทำให้ลำไส้ดูดซับไขมันได้ยากขึ้น จะ
ดีต่อสุขภาพนะครับ ถ้าจะดูแลสุขภาพก็ต้องเริ่มจากอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ล่ะ”
รุ่นพี่ตอบอย่างใจดี

เพจหัวเราะเบา ๆ แล้วหยิบส้อมขึ้นมาจิ้มผักก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงติดตลก

“เข้าใจแล้วค่ะคุณหมอ แล้วฉันจะทำตามดูนะคะ ว่าแต่พี่ดูสุขภาพตัวเองยังไงล่ะคะ เป็นหมอคงมีหน้าที่เยอะน่าดูเลย”

“ปกติพี่จะเลือกอาหารที่มีประโยชน์ แล้วก็ออกกำลังกายสม่ำเสมอครับ ถึงจะ
บอกแบบนี้ แต่บางทีของหวานก็เป็นสิ่งที่คัญเหมือนกันนะครับ” กาบริเอลหันเรา
เบา ๆ แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างสบาย ๆ

“วันนี้เป็นวันพิเศษ งั้นเรามาทานของหวานเยอะ ๆ กันดีไหมคะ?”

“เพจขอมาแบบนี้ พี่คงปฏิเสธไม่ได้ซะแล้วสิ” เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังขึ้นแทบจะ
พร้อมกัน พร้อมกับบรรยากาศสบาย ๆ ระหว่างมื้ออาหารก็ยังดำเนินต่อไป รวม
ถึงนักดนตรีที่บรรเลงเพลงเบา ๆ เพื่อสร้างบรรยากาศ

รุ่นพี่หนุ่มหันไปมองที่นักร้องก่อนจะหันกลับมองคู่เดทของตัวเองด้วยแววตาขี้
เล่น “เพจชอบร้องเพลงไหมครับ?”

“ก็เคยร้องอยู่บ้างนะคะ แต่ไม่ค่อยบ่อย อย่าบอกนะคะว่า ...” เธอเลิกคิ้วพลางเส
มองไปยังเครื่องคาราโอเกะที่ตั้งอยู่

“ร้องคู่กันสักเพลงไหมครับ” เขาเอ่ยชวน

“เอาจริงหรอคะ? แน่ใจนะคะว่าเราจะไม่ทำให้เสียบรรยากาศน่ะ” กล่าวด้วยน้ำ
เสียงประหม่า

“มั่นใจสิครับ ยังไงแล้วเดี๋ยวพี่ช่วยเอง” กาบริเอลตอบพร้อมขยิบตา

เมื่อตกลงได้แล้ว เสียงของดนตรีในคาราโอเกะก็ดังขึ้น กาบริเอลเป็นผู้ร้องท่อน
แรกก่อนด้วยท่าทีสบาย ๆ จากนั้นเพจจึงร้องตาม ทั้งคู่ร้องสลับและประสานเสียง
กันในท่อนฮุค แม้เสียงของเพจจะไม่ได้เป็นนักมืออาชีพ แต่ก็มีความเป็น
ธรรมชาติในแบของตัวเอง

ขณะที่เสียงของรุ่นพี่เต็มไปด้วยสเน่ห์และอารมณ์เต็มเปี่ยม จนทั้งคู่เผลอส่งยิ้มให้กันระหว่างร้องเพลง กระทั่งบทเพลงจบลงเสียงปรบมือของรุ่นพี่ทำให้เพจรู้สึก
เขินอย่างบอกไม่ถูก

“ร้องได้ดีเลยนะครับ พี่ว่าเราควรร้องบ่อย ๆ นะ”

“รุ่นพี่ก็พูดเกินไปค่ะ พี่ต่างหากที่ช่วยเพจ ไม่งั้นคงไม่ออกมาดีขนาดนี้” เพจโบก
ปัดไปมาพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสี

“ไว้เราหาโอกาสร้องคาราโอเกะจริง ๆ ด้วยกันสักครั้ง น่าจะสนุกกว่านี้”

“งั้นไว้ถ้ามีโอกาสเราไปกันดีไหมคะ”

“ตกลงครับ ครั้งหน้าสัญญานะว่าจะร้องด้วยกันอีก”

เพจพยักหน้าตกลงพร้อมกับบรรยากาศของเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ขณะที่เรือยังคงล่องไปตามแม่น้ำฮัดสัน ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นที่เริ่มแต่ง
แต้มด้วยสีส้มอมทอง

@dean

ร้องคาราโอเกะคู่กับ NPC - กาบริเอล ฟาราเอล อัลเวส 

มอบแผ่นเสียงให้ NPC - กาบริเอล ฟาราเอล อัลเวส 

ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ
ได้รับโบนัสพิเศษ +2 แต้ม ✡

(resoure)

Paige BRAVE

Paige Yoo

Feb, 14 2025 | 2.00 pm

เรือแล่นผ่านนิวยอร์ก สกายไลน์ที่สวยงามราวกับฉากในภาพยนตร์ เพจกำลังพิง
ราวเรือพลางมองวิวบรรยากาศ ขณะที่มีกาบริเอลยืนอยู่ด้านข้าง ทั้งคู่กำลังพูด
คุยกันอย่างออกรส

จนกระทั่งได้ยินเสียงกรี๊ดจากคนบนเรือ ทั้งคู่หันไปมองบนฟ้าเหนือพวกเขา อสูร
กายครึ่งนกครึ่งหญิงกำลังโฉบลงมา นัยน์ตาสีเหลืองราวกับนักล่า กรงเล็บ
แหลมคมตวัดเข้าหาเป้าหมาย

“ระวัง!”

เสียงทุ้มของรุ่นพี่หนุ่มพลางดึงสาวรุ่นน้องถอยหลัง กรงเล็กของฮาร์ปี้เฉียดผ่านแขนเธอไปได้อย่างหวุดหวิด

ภาพที่เกิดขึ้นสำหรับมนุษย์ธรรมดาบนเรือพวกเขาเห็นแค่เพียงนกนางนวลตัว
ใหญ่บินโฉบแย่งอาหารจาหนักท่องเที่ยวธรรมดา แต่สำหรับเดมิก็อตอย่างทั้งคู่
แล้ว

กลับไม่ใช่อย่างนั้น มันคือ อสูรกาย ตัวจริง!

“ทำไมฮาร์ปี้ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ” เอ่ยถาม เพราะเธอแทบไม่มีอะไรตั้งรับกับอสูร
กายตนนี้ได้เลย

ผิดกับรุ่นพี่หนุ่มที่มีสีหน้าเคร่งเครียดแล้วเอื้อมมือไปด้านหลัง

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่เราต้องกำจัดมันก่อนที่มัมนจะไปทำอันตรายใคร”

แม้ว่าเพจจะพยายามหลบหลีกจากฮาร์ปี้ แต่มันรวดเร็นเกินกว่าที่เธอได้รับได้
ทัน กรงเล็บของมันตวัดเข้าที่ไหล่ของเธอจนเกิดบาดแผลที่แขนจนเกิดเลือดซึม

สายเลือดของเฮคาทีกัดฟันยันตัวเพื่อจะลุกขึ้น แต่ความเจ็บที่แล่นผ่าน ทำให้เธอ
เสียจังหวะ

รุ่นพี่หนุ่มเห็นท่าไม่ดี เขาจึงตัดสินใจใช้อาวุธของตัวเองซึ่งเป็น “พิณแห่งรุ่งอรุณ”
ซึ่งเป็นอาวุธประจำกายของเขา

ทันทีที่ปลายนิ้วของแตะลงบนสายพิณ เสียงโน้ตแรกดังกังวาน แสงสีทองเรือง
รองแผ่กระจายจากพิณ ลำแสงพุ่งเข้าใส่ฮาร์ปี้โดยตรง

อสูรกายตนนั้นกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ปีกของมันสั่นระริกเมื่อได้รับพลัง
บริสุทธิ์ของอะพอลโล่

กาบริเอลไม่รอช้า เขาดีดพิณอีกครั้ง ครั้งนี้เสียงของมันส่งแรงกระแทกใส่ร่างของ
ฮาร์ปี้

สุดท้าย อสูรกายตนนั้นส่งเสียงกรีดร้องครั้งสุดท้าย ก่อนร่างจะสลายเป็นเถ้าธุรี
ปลิวไปกับสายลม

เพจหายใจหอบนั่งพิงราวเรือ กาบริเอลเดินเข้ามาแล้วนั่งข้าง ๆ ก่อนใช้พลังของ
เขา ร่ายแสงสีทองอ่อน ๆ ออกมาจากปลายนิ้ว แสงนั้นค่อย ๆ ไหลเข้าหา
บาดแผลที่แขนของเพจ ความเจ็บปวดค่อย ๆ จางหายไปและไม่นานรอยแผลก็
ปิดสนิท ไม่เหลือแม้แต่รอยขีดข่วน

“หายเจ็บหรือยังครับ” รุ่นพี่กล่าวยิ้ม

“ตอนนี้ไม่เจ็บแล้วค่ะ ขอบคุณรุ่นพี่มากเลยนะคะ ลำบากพี่แท้ ๆ เลย” สายหลุบต่ำลงราวกับรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เต็มใจ”

ทั้งคู่สบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เพจจะเป็นคนที่หลบสายตามองไปทางอื่นก่อน
สายลมพัดเส้นผมของเธอเบา ๆ ในขณะที่ยกมือขึ้นแตะบริเวณที่เคยมีบาดแผล
ก่อนหน้านี้ ซึ่งตอนนี้มันหายดีแล้ว

เสื้อโค้ทสีเทาเข้าค่อย ๆ คลุมเข้าที่ไหล่ของเธอ เพจเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วย
ประหลาดใจ

“พี่จะไม่หนาวหรอคะ?”

“พี่ไหวอยู่ครับ แต่เพจสิ เพิ่งเจ็บตัวมาแล้วมานั่งสั่นอีก เดี๋ยวก็ป่วยกันพอดี” รุ่นพี่ยิ้มบางแล้วเอ่ยต่อ “อีกอย่างพี่อยากให้เราใส่มันไว้”

เพจหลุบตามองเสื้อโค้ทที่คลุมตัวเธอไว้ มันยังอุ่นราวกับเก็บไออุ่นจากตัวของ
เจ้าของติดมาด้วย เธอคลี่ยิ้มพลางกระชับเสื้อเอาไว้ให้แน่นขึ้น

บรรยากาศระหว่างพวกเขาเปลี่ยนไปจากก่อนหน้านี้เล็กน้อย ไม่ได้มีความตื่น
เต้นจากการต่อสู้ หรือเสียงหัวเราสนุกสนาจากการพูดคุย แต่กลับเป็นความเงียบ
สงบที่ทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นมาแทน

กระทั่งเป็นสายเลือดของอะพอลโล่ที่ทำลายความเงียบนั่นก่อนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“กลัวไหมครับ?”

“ไม่แล้วล่ะคะ ตอนแรกก็ตกใจนะคะ แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะคะ” เพจส่ายหน้าแล้ว
มองใบหน้าคมของคนถาม “เพราะมีพี่อยู่ด้วย”

คนฟังชะงักไปเล็กน้อย รอยยิ้มของเขาดูเหมือนจางลงเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะความ
เศร้า แต่มันกลับเป็นความรู้สึกอ่อนโยนที่ลึกซึ้งมากกว่าเดิม เขาไม่ได้ตอบอะไร
แต่กลับยกมือขึ้นแล้วใช้นิ้วเกลี่ยปอยผมที่ปลิวมาปิดหน้าของเพจออกให้

เพจรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ข้างแก้มเพียงแค่เสี้ยววินาที ก่อนที่กาบริเอลจะลดมือลง
และมองด้วยสายตาที่อ่อนโยน

“ถ้าเพจกลัวอีกเมื่อไหร่ แค่เรียกพี่ แล้วพี่จะไปอยู่ตรงนั้น”

แม้ว่าจะเป็นคำพูดที่เหมือนทีเล่นทีจริง ทว่าสายตาของผู้ที่กล่าว กลับทำให้เพจเชื่อได้ว่า มันคือความจริง ...

@dean

การต่อสู้
มอบผ้าพันคอไหมพรม - กาบริเอล ฟาราเอล อัลเวส 
ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ
ได้รับโบนัสพิเศษ +2 แต้ม ✡

(resoure)

Paige BRAVE

Paige Yoo

Feb, 14 2025 | 5.00 pm

หลังจากล่องเรือเสร็จแล้ว ทั้งคู่พากันเดินมายังท่าเรือ เดินชมบรรยากาศอย่าง
สบาย ๆ ผ่านร้ายค้าต่าง ๆ ระหว่างทางเพจก็หยุดดูของที่วางอยู่นหน้าร้าน และ
หันไปถามความเห็นของรุ่นพี่ข้างกาย หรือควรซื้อไปฝากใครที่ค่ายบ้างหรือเปล่า
บทสนทนาเป็นไปอย่างราบรื่น กระทั่งกาบริเอลเอ่ยถามขึ้น

“หิวรึยังครับ?" นอกจากนั้นยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาข้อมูลร้านอื่น ๆ ที่อยู่บริเวณนั้น

“ที่นี่มีร้านให้เลือกเยอะเลย เพจอยากทานอะไรครับ มีร้านอาหารไทยใกล้ ๆ ตรง
นี้กับร้านซูชิที่อยู่ไม่ไกลเหมือนกัน”

“เพจเคยทานอาหารไทยอยู่ครั้งหนึ่งค่ะ รุ่นพี่เคยทานรึยังคะ?” เพจตอบด้วยรอย
ยิ้ม

“เคยนะครับ แต่นานมาแล้วล่ะ ได้ยินมาว่าร้านนี้รสชาติใกล้เคียงที่ไทยแท้ ๆ เลย”

ทั้งคู่เดินทางไปยังร้านอาหารไทยที่อยู่ถัดออกไปไม่กี่ร้าน มือหนาของกาบริเอล
ผลักเข้าไปภายในร้านที่ประดับตบแต่งด้วยความเป็นไทย ทั้งอบอุ่นและเป็น
กันเอง กลิ่นอาหารลอยมาจากครัว ทำให้รู้สึกหิวขึ้นมาทันที โต๊ะไม้เรียบง่ายให้
ความรู้สึกเหมือนร้านอาหารท้องถิ่นในไทย

พนักงานนำเมนูมาให้ทันทีที่พวกเขานั่งลงที่โต๊ะ รุ่นพี่กนุ่มเปิดอ่านอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนจะเงยหน้าถาม “เพจอยากสั่งอะไรดีครับ”

“เอาเป็นผัดไทยกุ้งสดกับต้มยำกุ้งแล้วกันค่ะ” กล่าวพลางหันไปยังพนักงานสาว

“งั้นเอาผัดไทยกุ้งสดเพิ่มที่ 1 ที่ แล้วก็น้ำมะพร้าวปั่น 2 แก้วครับ”

เมื่อพนักงานจดออเดอร์เสร็จแล้วก็เดินออกไป ปล่อยให้ทั้งคู่รออาหาร พร้อม
ด้วยบรรยากาศร้านที่คึกคัก

เพจมองไปรอบ ๆ ด้วยความสนใจ แล้วหันกลับมายังชายหนุ่มตรงข้าม

“พี่เคยไปเมืองไทยหรอคะ?” เพจถาม

“พี่เคยไปแวะพักที่สนามบินน่ะครับ ก็เลยถือโอกาสออกไปเดินเล่นในเมืองสัก
หน่อย อาหารไทยที่ได้ลองตอนนั้นรสชาติอร่อยมาก ๆ เลยล่ะ”

กาบริเอลตอบพอดีกับที่อาหารมาเสิร์ฟตรงหน้า ผัดไทยกุ้งสดเส้นนุ่มสีอมส้ม
โรยหน้าด้วยถั่วลิสงบด และกุ้งตัวโตที่วางตกแต่ง ส่วนต้มยำกุ้งก็ส่งกลิ่นหอมจนน่ารับประทาน

ทั้งคู่มองอาหารด้วยความสนใจแล้วเริ่มหยิบตะเกียบบขึ้นมาคีบเส้นผัดไทยเข้า
ระหว่างเคี้ยวก็พยักหน้ายอมรับในรสชาติของอาหาร จนอดยิ้มออกมาไม่ได้

“อร่อยจริง ๆ นะครับเนี่ย กลมกล่อม ไม่เผ็ดมากไปด้วย” กาบริเอลออกความ
เห็น 

“ใช่ค่ะ รสชาติเหมือนที่เพจเคยทานเลย สงสัยว่าพ่อครับจะเป็นคนไทยรึเปล่านะ”
เพจเสริมด้วยท่าทีตื่นเต้น

“ตอนนั้นที่พี่กินรสเผ็ดไปหน่อย เลยนั่งซับเหงื่ออยู่เป็นชั่วโมงเลย”

เพจหัวเราะเพราะเรื่องราวที่รุ่นพี่เล่าให้ ทำเอาเธออดเอ็นดูเขาไม่ได้ เพราะ
อาหารที่รสจัด กาบริเอลก็คงไม่คุ้นกับรสชาติแน่ ๆ ไม่แปลกที่จะทำให้เหงื่อออก
เป็นชั่วโมง ๆ

“เพจก็เคยกินเผ็ดเหมือนกันค่ะ ถ้ารุ่นพี่ได้ลองส้มตำด้วยล่ะก็ท่าทางจะซับเหงื่อ
เพิ่มอีกแน่ ๆ”

แม้ว่าบทสนทนาจะเรียบง่าย ทว่ากลับทำให้มื้ออาหารกลับพิเศษขึ้นมา คงเพราะความสนิทของทั้งคู่ที่เริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เลยทำให้บรรยากาศของพวกเขามีความเป็นกันเองมากขึ้น จนกระทั่งมื้ออาหารจบลง กาบริเอลเรียกเช็คบิลพร้อมกับยื่น
มือมาเล็กน้อยเพื่อเป็นการเชิญชวนให้เดินไปด้วย

“เห็นว่ามีสวนสาธารณะใกล้ ๆ ที่นี่ด้วย เราไปเล่นกันมั้ยครับ?”

“ได้สิคะ"

เสียงฝีเท้าของพวกเขาทั้งคู่ดังเป็นจังหวะเบา ๆ บนทางเดินของสวนสาธารณะ
ขณะที่สายลมยังคงพัดผ่าน กาบริเบลมองไปรอบ ๆ อย่างผ่อนคลายก่อนที่จะเอ่ย
ขึ้น

“เงียบสงบดีนะครับ ต่างตากตอนอยู่ในเมืองลิบลับเลย”

“ใช่ค่ะ บรรยากาศแบบนี้เหมือนได้พักจริง ๆ” เพจพยักหน้าเห็นด้วย

“อากาศเย็นขนาดนี้ ระวังจะไม่สบายเอานะครับ” รุ่นพี่กล่าวพลางกระชับเสื้อโค้ก
สีเทาของเขาที่เพจสวมอยู่ เพจเงยหน้าขึ้นจนเผลอสบสายตาเข้ากับรุ่นพี่หนุ่ม จน
สีหน้าแดงระเรื่อ

อากาศมันชักจะเริ่มร้อนแปลก ๆ ซะแล้วสิ

“ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่ล่ะคะ ไม่หนาวหรอ ไม่ใช่ว่าคนที่เป็นหมอจะเป็นไม่สบายแทน
นะคะ”

“พี่ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เป็นถึงลูกชายของอะพอลโล่ พลังงานอบอุ่นของ
พระอาทิตย์คงช่วยพี่อยู่บ้างล่ะครับ” เขาหัวเราะพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงติดตลก
ทว่ากลับเต็มไปด้วยเสน่ห์ในแบบของเขา

“ดีจังเลยนะคะ แบบนั้น” เพจหัวเราะตาม แม้จะนึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่า รุ่นพี่
กาบริเอลจะเคยป่วยบ้างหรือไม่

“บางทีพี่ก็คิดว่าสถานที่เงียบ ๆ แบบนี้เหมาะกับการพักใจเหมือนกันนะครับ"

เพจหันไปมองเล็กน้อยแล้วพยักหน้าเห็นด้วย “ค่ะ เหมือนกับว่าโลกข้างนอกหยุด
หมุนไปชั่วขณะ” กาบริเอลเอ่ยถามต่อ

“เพจ เคยคิดมั้ยว่า อนาคตของตัวเองจะเป็นยังไง?”

คนถูกถามหยุดคิดไปชั่วขณะ เพราะเธอเพิ่งจะมาที่ค่ายได้ไม่นาน เหมือนกับว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงชีวิตไปชั่วขณะ แต่พอได้คำถามอนาคตข้างหน้าแล้ว เธอจึงได้แต่ส่ายหน้าไปมาเป็นเชิงคำตอบ

“ไม่รู้สิคะ ยังไม่ได้วางแผนอะไรไว้เป็นพิเศษ” เว้นช่วงครู่ไว้ “แต่ก็อยากมีชีวิตที่
สงบสุขนะคะ อาจจะอยู่ที่โลกมนุษย์ หรือไม่ก็อาจจะยังอยู่ในฮาร์ฟบลัดก็ได้”

คนฟังคำตอบพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ไม่ว่าจะเลือกทางไหน พี่ก็อยากให้เรามี
ความสุขครับ แต่ถ้าอยู่ที่นี่นานกว่านี้อีก พี่คงจะดีใจมากเหมือนกัน” น้ำเสียงที่
อ่อนโยนและจริงใจ ทำให้หัวใจของเพจเต้นไม่เป็นจังหวะ

แม้ว่าบรรยากาศจะเงียบไปชั่วขณะ ทว่ากลับเป็นความเงียบที่ทำให้รู้สึกอบอุ่น
อย่างน่าประหลาดใจ เวลาล่วงเลยมานานเท่าไหร่ไม่รู้แน่ชัด แต่เหมือนว่าจะถึง
เวลาที่พวกเขาต้องกลับค่ายเสียแล้ว

“เรากลับค่ายกันดีไหมครับ พวกเราน่าจะออกกันมานานแล้ว”

“ได้สิคะ หวังว่าขากลับคงไม่มีอสูรกายโผล่มาอีกหรอกนะคะ” เพจพูดติดตลก
ก่อนจะมองมือหนาของรุ่นพี่หนุ่มที่ยื่นมาตรงหน้า เธอมองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะ
ที่จะคลี่รอยยิ้มบาง ๆ แล้ววางมือตัวเองลงบนมือของเขา

จากนั้นทั้งคู่ก็พากันเตรียมเดินทางกลับไปยังค่ายฮาร์ฟบลัด

ได้รับ +30 พลังงาน
มอบช่อดอกไม้ - กาบริเอล ฟาราเอล อัลเวส 
ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ
ได้รับโบนัสพิเศษ +2 แต้ม ✡

(resoure)

Cooper HEROES

17/02/25 14.40. -  15.15 น.

บทที่ 44

คูเปอร์เดินเข้ามายังชายหาดตามที่ตั้งเป้าไว้ แต่พอเห็นภาพตรงหน้า เขากลับต้องชะงัก ก่อนจะขมวดคิ้วพลางมองรอบตัวอย่างชั่งใจ  

"นี่ฉันมาถูกที่แน่เหรอ?"

ชายหาดตรงหน้าดูไม่ค่อยเหมือน "ชายหาด" เท่าไหร่ อย่างน้อยก็ไม่ใช่แบบที่เขาจินตนาการไว้ ตอนที่ได้ยินว่ามีหาดสาธารณะเปิดใหม่ริมแม่น้ำฮัดสัน ความคาดหวังของเขาคือหาดกว้างๆ มีคนขวักไขว่ บ้างเล่นน้ำ บ้างนอนอาบแดด หรืออย่างน้อยก็ต้องมีซุ้มขายเครื่องดื่มเย็น ๆ สักที่  

...แต่ความจริงที่เขาเจอคือ กระบะทรายขนาดยักษ์ที่ไร้ซึ่งคนเล่นน้ำ (ซึ่งก็แน่อยู่แล้ว เพราะเขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เป็นหน้าหนาว) แถมบรรยากาศก็เงียบจนน่าใจหาย มีเพียงลมเย็น ๆ พัดเอื่อย ๆ กับเสียงน้ำกระเพื่อมเบา ๆ อยู่ลิบ ๆ  

"โอเค ก็สมควรอยู่ที่ไม่มีคนมา"  

เขาเดินไปตามแนวหาด ปล่อยให้เท้าจมลงไปในทรายที่เย็นเฉียบ สองมือสอดกระเป๋าเสื้อ เดินทอดน่องไปเรื่อย ๆ ทอดสายตามองวิวฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำอย่างเหม่อลอย  

"อย่างน้อยก็ไม่มีอสูรกายให้ต้องสู้ล่ะนะ"  

แค่ได้เดินรับลมเฉย ๆ ก็ถือว่าดีแล้ว  

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ขณะเดินลึกเข้าไปในพื้นที่ร้างไร้ผู้คน หาดเกือบทั้งหมดในวันนี้เหมือนจะเป็นของเขาคนเดียว ทรายใต้ฝ่าเท้าละเอียดนุ่มดี ถึงแม้มันจะไม่อบอุ่นเหมือนชายหาดจริงๆ ที่เขาเคยไปมาก่อนก็ตาม  

เขาเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย... จนกระทั่ง  

"กร๊อบ"

คูเปอร์หยุดเดินทันที ดวงตาสีเทาก้มลงมองเท้าของตัวเอง แล้วค่อยๆ ยกขึ้นอย่างระมัดระวัง  

ใต้ฝ่าเท้าของเขา มีบางอย่างขยับไหว  

"...ไม่ใช่หรอกมั้ง?"  

เขากะพริบตาปริบ ๆ มองไปยังพื้นทรายที่เริ่มปูดโปนขึ้นมาเล็กน้อย  

และทันใดนั้นเอง

"เปรี๊ยะ!"

ทรายแตกกระจายออก พร้อมกับสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่พุ่งขึ้นมาจากพื้น  

คูเปอร์กระโดดถอยหลังไปเกือบสองเมตรก่อนจะตั้งหลัก มองดูเจ้าสิ่งนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา  

"ฉันเหยียบปูเหรอ!?"

ไม่ใช่แค่ปูธรรมดา แต่มันคือ คาร์คินอส ปูอสูรกายจากตำนานกรีก ขนาดตัวใหญ่กว่าสุนัขตัวเล็กเสียอีก มันมีเปลือกแข็งเป็นมันสะท้อนแสงแดด ขาก้ามขยับไปมาอย่างเกรี้ยวกราด  

"เดี๋ยวนะ ใจเย็นๆ เพื่อน ฉันไม่ได้ตั้งใจเหยียบนายเลยนะ!"  

แน่นอนว่าเจ้าปูพูดไม่ได้ แต่ท่าทางของมันสื่อชัดเจนว่า "ฉันจะขยี้แกให้แหลกเป็นชิ้นๆ"  

"โอเค นายไม่ฟังกันเลยใช่ไหม"  

คาร์คินอสยกก้ามอันมหึมาขึ้นสูง ก่อนจะฟาดลงมาอย่างรุนแรง คูเปอร์กระโดดหลบไปด้านข้างอย่างฉิวเฉียด พื้นทรายที่มันฟาดลงไปถึงกับเกิดรอยลึก  

"โอ้โห แรงเยอะไปนะ!"  

คูเปอร์กระชับหอกในมือ พยายามจะจู่โจมสวนกลับ แต่ทันทีที่ปลายหอกกระทบกับเปลือกของมัน

"เคร้ง!"

"อ๊ะ..."  

หอกของเขาเด้งออกมาแทบจะทันที  

"...ฉันควรจะรู้อยู่แล้วสิว่าแทงไม่เข้า"  

คาร์คินอสขยับก้ามอีกครั้ง คราวนี้มันฟาดลงข้างๆ ตัวเขา ทำให้ทรายกระจายเต็มไปหมด คูเปอร์กระเสือกกระสนถอยหลัง แต่ก็ดันสะดุดก้อนหินล้มลงไปนั่งกับพื้น  

"โอเค โอเค ฉันเข้าใจแล้ว นายโกรธมาก!"  

เจ้าปูยักษ์ยกก้ามขึ้นสูงเหนือหัว คูเปอร์เห็นดังนั้นก็รีบเอื้อมมือไปคว้าอะไรบางอย่างข้างตัว  

"ก้อนหิน"

"นี่แหนะ!"  

เขาขว้างมันใส่หัวของคาร์คินอสเต็มแรง  

"ป๊อก"

"...หืม"  

“...อ่า"

คูเปอร์หยุดนิ่ง คาร์คินอสก็หยุดนิ่ง  

ก้อนหินที่เขาขว้างไป มันแค่กระเด็นกระดอนออกจากเปลือกของมันอย่างไม่ระคายเคืองแม้แต่น้อย  

"โอเค ฉันว่าฉันน่าจะคิดแผนให้ดีกว่านี้ก่อน"  

แต่เจ้าปูคงไม่รอให้เขาคิด มันยกก้ามขึ้นมาอีกครั้ง ทำท่าจะฟาดลงมา  

"โอ้ย โอเค ฉันยอมแล้ว!"

คูเปอร์กลิ้งตัวออกด้านข้างคว้าก้อนหินที่ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมได้อีกอันก่อนจะใช้มันเป็น "อาวุธพิเศษ"  

เขากระโดดขึ้นไปขี่หลังของคาร์คินอส ยกก้อนหินขึ้นเหนือหัว ก่อนจะกระหน่ำทุบลงไปที่ข้อต่อของก้ามมันซ้ำ ๆ  

"เปรี้ยะ!"

คาร์คินอสสั่นสะท้าน มันพยายามจะสะบัดตัวไล่เขาออก แต่คูเปอร์เกาะแน่น  

"แกแพ้แล้ว เจ้าปู!"

"เปรี๊ยะ!"  

และในที่สุด ก้ามข้างหนึ่งของมันก็หลุดออก  

คาร์คินอสขยับไปมาอย่างลนลาน ก่อนที่ร่างของมันจะเริ่มสั่นสะเทือน ฝุ่นสีทองฟุ้งขึ้นมาแล้วค่อย ๆ สลายไป  

คูเปอร์ทิ้งตัวลงไปนั่งหอบอยู่บนพื้นทราย  

"โอ้ ให้ตายสิ... ฉันแค่มาเดินเล่นนะ"

แต่ก่อนที่เขาจะได้พักจริงๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง  

"คูเปอร์? นั่นคูเปอร์ใช่ไหม?"  

คูเปอร์หันไปตามเสียง ก่อนจะพบกับใบหน้าที่คุ้นเคย  

เลวีน

เพื่อนนักแสดงผิวแทนผมแดงที่เขาเคยติดต่อก่อนจะมาค่ายฮาล์ฟบลัด  

เพื่อนนักแสดงผิวแทนผมแดงที่เขาเคยติดต่อก่อนจะมาค่ายฮาล์ฟบลัด

เลวีนเดินเข้ามาหาคูเปอร์ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจปนดีใจ "โอ้โห นายหายไปไหนมาเนี่ย!?"  

คูเปอร์ยังนั่งหอบอยู่บนพื้นทราย พยายามตั้งสติจากการฟาดฟันกับปูยักษ์เมื่อครู่ "เอ่อ... ยุ่งๆ นิดหน่อยน่ะ"  

"ยุ่ง? นายไม่ได้อัปเดตโซเชียลมีเดียมาตั้งหลายเดือนแล้วนะ รู้ไหมว่าเพื่อน ๆ ที่แอลเอเป็นห่วงนายขนาดไหน!? บางคนถึงขั้นไปหาถึงที่พักที่นายเคยเช่าด้วยซ้ำ!"  

คูเปอร์หัวเราะแห้งๆ เขาจะบอกว่า ‘พอดีฉันได้รับการยืนยันว่าเป็นเดมิก็อด เลยต้องมาอยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัด’ ได้ยังไงกัน!  

"ขอโทษทีว่ะ พอดี... ฉันเจออะไรบางอย่างที่ต้องจัดการ" เขาตอบเลี่ยงๆ  

"อะไรบางอย่าง?" เลวีนเลิกคิ้ว "ฟังดูมีเงื่อนงำมากเลยนะเพื่อน"  

"ก็... ประมาณนั้น" คูเปอร์เกาหลังคออย่างประหม่า "ที่นั่นก็...ค่อนข้างยุ่งๆ แล้วก็อินเทอร์เน็ตห่วยแตกสุดๆ"  

"อ้อ แบบนี้นี่เอง" เลวีนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะชะงักไปครู่หนึ่ง "แต่เดี๋ยวนะ นายน่ะเป็นพวกติดโทรศัพท์จะตาย ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ไม่มีอินเทอร์เน็ตแล้วอยู่ได้?"  

โอ้ นั่นแหละปัญหา

"เอ่อ... พอดีฝึกฝนการใช้ชีวิตแบบใหม่อยู่น่ะ"  

เลวีนหรี่ตาลงเล็กน้อย "อย่าบอกนะว่าไปเข้าโหมดหันหลังให้เทคโนโลยี ไปใช้ชีวิตแบบนักบวช?"  

คูเปอร์กระแอม "ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก..."  

"อืม ก็จริง ถ้านายเป็นนักบวชจริง ป่านนี้คงไม่เห็นนายฟาดกับปูมะพร้าวบนชายหาด"  

"…"  

โอเค ตรงจุดนี้อธิบายยังไงให้ไม่ดูบ้าได้บ้าง

เลวีนมองไปรอบๆ ก่อนจะถอนหายใจ "ฉันยังมีคำถามอีกเป็นล้านข้อ แต่ช่างมันก่อนแล้วกัน ว่าแต่นายเป็นไงบ้าง? นอกจากต่อสู้กับปูนั่น"  

คูเปอร์หัวเราะเบาๆ "ก็โอเคล่ะมั้ง แค่... ทุกอย่างเปลี่ยนไปเร็วมาก ยังไล่ตามไม่ค่อยทัน"  

"เออ เข้าใจเลย" เลวีนพยักหน้า "ฉันเองก็แทบไม่มีเวลาหายใจ ช่วงนี้งานแน่นสุดๆ มีออดิชันอยู่สามที่ แล้วก็ต้องถ่ายโปรเจกต์อินดี้อีกสองเรื่อง"  

"โห ฟังดูยุ่งชะมัด"  

"ใช่ แต่สนุกนะ" เลวีนยักไหล่ "แต่เอาจริง ฉันยังเซ็งที่นายหายไปดื้อๆ นี่แหละ ตอนแรกก็ว่าจะชวนนายไปลองแคสต์งานด้วยกัน เผื่อนายอยากลองเล่นอะไรจริงจังขึ้น"  

คูเปอร์ชะงักไปนิดหนึ่ง เขาเคยมีความฝันจะเป็นนักแสดง นั่นเป็นเหตุผลที่เขาย้ายไปแอลเอ แม้แต่ตอนนี้มันก็ยังเป็นความฝันของเขา

"อืม... ก็น่าสนใจนะ" เขาตอบเสียงเบา "แต่ตอนนี้ยังไม่ค่อยมีเวลาเลยว่ะ"  

"เหรอ..." เลวีนมองเขาด้วยสายตาครุ่นคิด  

พวกเขาพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับวงการบันเทิง เลวีนเล่าว่าออดิชันที่นั่นเข้มงวดขึ้นมาก มีเด็กใหม่ไฟแรงพยายามแจ้งเกิดกันเพียบ คูเปอร์รับฟังเงียบๆ ปล่อยให้บทสนทนาไหลไปเรื่อยๆ  

แต่แล้วเลวีนก็เปลี่ยนเรื่อง "เอ้อ ว่าแต่นายมีอะไรทำคืนนี้ไหม?"  

"คืนนี้?" คูเปอร์เลิกคิ้ว  

"ถ้ายังว่าง ไปผับกับฉันไหม"  

"...ผับ?"  

"ใช่ Midnight Volume Club เปิดตั้งแต่ 6:30 PM. ไปจนถึงตีสองเลยนะ"  

คูเปอร์หูผึ่งทันที ผับเหรอ? นั่นหมายความว่าคนต้องเยอะมากแน่ๆ! อสูรกายไม่มีทางโจมตีแน่นอน!  

"ไป!"  

"โอเค งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ฉันให้ยืมได้ นายกับฉันใส่ไซส์เดียวกันอยู่แล้ว"  

คูเปอร์พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น "งั้นไปกันเลย!"  

เลวีนหัวเราะ "โอ้โห รีบสุด ๆ นายคิดถึงผับขนาดนั้นเลย?"  

"เปล่า..." คูเปอร์กลืนน้ำลาย "ฉันแค่... เอ่อ...อยากเจอเพื่อนเก่าน่ะ"  

โกหกหน้าตายที่สุดในชีวิต

"อืมมมม" เลวีนลากเสียงยาว "โอเค งั้นไปกันเลย"  

และนั่นแหละ คูเปอร์ก็ได้ที่เที่ยวใหม่ในคืนนี้โดยสมบูรณ์!

หลักฐานการพิชิต

(คาร์คินอส)

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=586

+  2 ตื่นรู้ จากการพิชิต คาร์คินอส ครั้งแรก

สินสงคราม // ไม่ทราบ

คณะบ้านแอรีส

วันที่: 19 ธันวาคม 2025

เวลา: 18:30 น.

สถานที่: ทางหลวงสาย I-87 มุ่งหน้าขึ้นเหนือ (ใกล้แม่น้ำฮัดสัน)

ระยะเวลาเดินทาง: ประมาณ 2 ชั่วโมงครึ่งนับจากออกจากลองไอส์แลนด์ (เหลืออีกประมาณ 2 ชั่วโมงจะถึงอิธากา)

แสงอาทิตย์สุดท้ายของวันจมหายไปเบื้องหลังเทือกเขา ทิ้งให้ไฮเวย์จมอยู่ในความมืดสลัวและเกล็ดหิมะที่เริ่มโปรยปรายลงมาหนาตาขึ้นเรื่อย ๆ Ares-Cargo V.1 วิ่งตะบึงไปบนถนนลาดยางด้วยความเร็วคงที่ ระบบทำความร้อนนิวเคลียร์ของวายาทำงานได้อย่างยอดเยี่ยมจนภายในรถอุ่นสบายเหมือนอยู่หน้าเตาผิง

เชลิคขับรถมาแล้วกว่าสองชั่วโมงครึ่ง จากลองไอส์แลนด์ผ่านพ้นความวุ่นวายของนิวยอร์กซิตี้ มุ่งหน้าสู่จุดแวะพักแรกริมแม่น้ำฮัดสัน ซึ่งเป็นจุดกึ่งกลางก่อนจะตัดเข้าสู่ถนนเส้นที่จะมุ่งตรงไปยังอิธากา ในอีกประมาณสามชั่วโมงข้างหน้า

ความเงียบภายในรถเริ่มทำให้ใครบางคนรู้สึกเบื่อหน่าย

"นี่... ทุกคนไม่คิดจะคุยอะไรกันหน่อยเหรอคะ?" พริมูล่า เอ่ยขึ้น ทำลายความเงียบด้วยน้ำเสียงกังวานใสที่ฟังดูเหมือนนางเอกในซีรีส์ "บรรยากาศมันชวนให้นึกถึงตอนฉันถ่ายหนังเรื่อง Frozen Heart เลยล่ะค่ะ ฉากที่ต้องนั่งในรถม้าเหงา ๆ กับพวกตัวประกอบน่ะ"

เธอปรายตมองไปทางเฟลิทซ์ ที่กำลังนั่งแคะเล็บอยู่เบาะหน้า "เฟลิทซ์คะ... ฉันได้ยินมาว่าตอนที่นายทำไฟไหม้ป่าหน้าค่ายน่ะ จริง ๆ แล้วนายไม่ได้ตั้งใจสู้กับอสุรกายหรอกใช่ไหม? แต่แค่อยากจะอวดสาวบ้านอะโฟร์ไดท์ที่ยืนดูอยู่ตรงนั้นเฉย ๆ ใช่หรือเปล่า?"

เฟลิทซ์ชะงัก มือที่กำลังเล่นไฟแช็กสั่นเล็กน้อย "พูดบ้าอะไรของเธอ ยัยดาราตกกระป๋อง! ฉันสู้เพื่อปกป้องค่ายเว้ย!"

"อุ๊ย... ไม่ต้องเสียงดังก็ได้ค่ะ" พริมูล่าหัวเราะเบา ๆ พลางหันไปทาง แจสเปอร์ ที่กำลังก้มหน้าก้มตาพับถุงบะหมี่ "แต่ที่น่าสงสารที่สุดคงเป็นแจสเปอร์นะคะ... รู้ไหมจ๊ะว่าตอนที่นายซ้ำชั้นน่ะ คนในบ้านเขาซุบซิบกันว่านายเป็น 'ความอับอาย' ของสายเลือดแอรีสเลยนะ ขนาดพี่สาวฝาแฝดที่เก่งกาจอย่างรูบี้ ยังต้องออกไปทำภารกิจบ่อย ๆ เพราะไม่อยากตอบคำถามเรื่องน้องชายโง่ ๆ ของตัวเองเลย... จริงไหมคะพี่รูบี้?"

รูบี้ ที่นั่งหลับตาพักผ่อนอยู่เบาะหน้า ลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาของเธอคมปราบจนพริมูล่าต้องชะงักคำพูดไปครู่หนึ่ง "พริมูล่า... ถ้าลิ้นของเธอไม่มีประโยชน์ในการสวดภาวนาถึงทวยเทพ ก็เก็บมันไว้เลียริมฝีปากตัวเองเถอะ อย่าให้ฉันต้องใช้กระบี่ตัดมันทิ้ง"

"ฉันก็แค่พูดตามที่ได้ยินมานะคะพี่สาว..." พริมูล่าพึมพำอย่างไม่สะทกสะท้าน เธอสนุกเสมอที่เห็นรอยร้าวเล็ก ๆ เริ่มก่อตัวขึ้นในกลุ่ม

"เจ่เจ้... ผมเป็นความอับอายจริง ๆ เหรอ?" แจสเปอร์เอ่ยถามเสียงอ่อย ดวงตาซื่อ ๆ ของเขาดูหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด

"ไม่ใช่" รูบี้ตอบสั้น ๆ แต่หนักแน่น "อย่าไปฟังยัยนกต่อสายเลือดอังกฤษนี่"

ในขณะที่ความตึงเครียดภายในรถกำลังพุ่งสูงขึ้น เชลิค ก็เหยียบเบรกกะทันหันจนทุกคนหัวทิ่มไปข้างหน้า!

"เกิดอะไรขึ้น!" เฟลิทซ์ตะโกน

"ดูนั่น..." เชลิคชี้ไปที่กระจกหน้า

ท่ามกลางหมอกหนาริมแม่น้ำฮัดสันที่พวกเขาเดินทางมาถึง แสงไฟหน้ารถส่องไปกระทบร่างตะคุ่ม ๆ สามร่างที่ยืนขวางถนนอยู่ พวกมันมีรูปร่างคล้ายสตรีสวมชุดคลุมยาวสีขาวโพลน แต่ใบหน้ากลับแห้งกรังเหมือนศพที่ถูกแช่แข็ง ดวงตาเป็นประกายสีฟ้าหม่นที่เต็มไปด้วยความแค้น

"พวกบอเรียดส์ (Boreads)" รูบี้พึมพำพลางชักกระบี่ออกมา "อสุรกายแห่งลมเหนือ... พวกมันมาไกลถึงที่นี่ แสดงว่าพลังเหมันต์ที่อิธากากำลังแผ่ขยายออกมาจริง ๆ"

"ได้เวลาเผาผลาญแล้ว!" เฟลิทซ์ฉีกยิ้มกว้าง กระโดดลงจากรถพร้อมขวดเพลิงกรีกในมือทันที โดยไม่สนคำสั่งใคร

พายุหิมะเริ่มพัดกระโชกแรงขึ้นอย่างกะทันหัน การปะทะครั้งแรกของเหล่าวีรบุรุษบ้านแอรีสเริ่มต้นขึ้นแล้วที่ริมฝั่งแม่น้ำฮัดสันอันเยือกเย็น

พายุหิมะเริ่มหมุนวนเป็นเกลียวรอบแม่น้ำฮัดสัน เสียงหวีดหวิวของลมเหนือฟังดูเหมือนเสียงกรีดร้องของวิญญาณอาฆาต Ares-Cargo V.1 จอดสนิทอยู่กลางถนนที่ปกคลุมด้วยน้ำแข็ง แสงไฟหน้ารถสาดส่องกระทบร่างสีขาวโพลนของพวกบอเรียดส์ทั้งสามที่ค่อย ๆ ลอยตัวขึ้นเหนือพื้น

"ลุยล่ะนะ!" เฟลิทซ์ ตะโกนก้องอย่างคึกคะนอง เขาเหวี่ยงขวดเพลิงกรีกเข้าใส่ร่างที่อยู่ใกล้ที่สุดทันที

บึ้ม!

เปลวไฟสีมรกตระเบิดออกท่ามกลางความมืดมิด แต่น่าเหลือเชื่อที่พวกมันเพียงแค่สะบัดผ้าคลุมน้ำแข็ง พลังงานความเย็นจัดก็ดับไฟเขียวมรณะนั้นได้ในพริบตา หนึ่งในอสุรกายพุ่งเข้าหาเฟลิทซ์ด้วยความเร็วปานสายฟ้า มือที่แหลมคมดุจน้ำแข็งย้อยตะปบเข้าที่ไหล่ของเขาจนเลือดซิบ

"เฟลิทซ์! ถอยมา!" เชลิค คำราม เขาพุ่งตัวลงจากรถพร้อมกับสนับมือ Duskhollow ที่เปล่งแสงสีม่วงหม่น เชลิคไม่ได้ใช้แค่กำลัง แต่เขาใช้ทักษะมวยสากลผสมผสานกับการจู่โจมที่เที่ยงตรง หมัดขวาตรงกระแทกเข้าที่หน้าอกของบอเรียดส์ตนหนึ่งจนร่างมันแตกกระจายเป็นเกล็ดน้ำแข็ง แต่เพียงครู่เดียวเศษน้ำแข็งเหล่านั้นก็เริ่มรวมตัวกันใหม่

"พวกมันคืนชีพได้ตราบที่มีลมเหนือ!" รูบี้ ตะโกนเตือน เธอทะยานลงจากรถด้วยท่วงท่าของนักยิมนาสติกชั้นครู กระบี่เทียนหวงในมือวาดเป็นวงโค้งที่พลิ้วไหว ตัดผ่านอากาศจนเกิดคลื่นความร้อนจาง ๆ เธอฟันร่างของอสุรกายตนที่สองจนขาดครึ่ง แต่มันก็ยังพยายามจะคว้าข้อเท้าเธอไว้

"เจ่เจ้! ผมช่วยแล้ว!" แจสเปอร์ วิ่งกระหืดกระหอบลงมาพร้อมกับง้าวเยี่ยนหยาในมือ ด้วยความ 'โง่' หรืออาจจะเป็นสัญชาตญาณอันบริสุทธิ์ เขาไม่ได้เล็งที่ตัวอสุรกาย แต่เขากระแทกสันง้าวลงที่พื้นน้ำแข็งใต้เท้าของพวกมันอย่างแรงจนพื้นถนนปริแตก

"อ้าว! ไม่โดนเหรอ?" แจสเปอร์เกาหัว แต่แรงกระแทกนั้นทำให้อสุรกายเสียจังหวะลอยคว้าง

ในขณะที่ทุกคนกำลังพัวพันกับการต่อสู้ พริมูล่า ยังคงนั่งอยู่ในรถ เธอเล็ง ปืนอัจฉริยะ ผ่านช่องหน้าต่างที่แง้มไว้เพียงนิดเดียว "น่ารำคาญจริง ๆ... พวกนายจัดการช้าชะมัด" เธอพึมพำก่อนจะเหนี่ยวไก กระสุนพลังงานพุ่งเจาะเข้าที่กลางหน้าผากของอสุรกายตนที่กำลังจะเล่นงานข้างหลังเชลิคอย่างแม่นยำ

แต่แล้วความโกลาหลก็เกิดขึ้น เมื่อเฟลิทซ์ที่กำลังโกรธจัดพยายามจะใช้ "ท่าใหญ่" เขาขว้างเพลิงกรีกสามขวดซ้อนกันหวังจะเผาพวกมันให้ราบ ทว่าลมเหนือกดดันเปลวไฟให้ตีกลับมาทางรถ!

โครม!

ไฟสีเขียวระเบิดใส่กันชนหน้าของ Ares-Cargo V.1 จนเกราะสัมฤทธิ์ละลายไปแถบหนึ่ง และแรงระเบิดทำให้ระบบไฟฟ้าของรถกะพริบถี่ ๆ

"ไอ้เด็กบ้า! รถพังหมด!" เชลิคสบถ เขาใช้หมัดเหล็กอัดอสุรกายตนสุดท้ายจนสลายเป็นผงเกลือ และก่อนที่มันจะรวมตัวได้ รูบี้ก็ใช้ตราประทับอาคมจากดาบกลาดิอุสปักลงบนพื้นดินเพื่อสลายพลังงานเหมันต์ในพื้นที่นั้นลงชั่วคราว

เวลา 19:15 น.

สถานที่: จุดพักรถร้างริมแม่น้ำฮัดสัน

ความเงียบกลับมาปกคลุมอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงหอบหายใจของเด็กบ้านแอรีส เชลิคเดินไปสำรวจหน้ารถด้วยสีหน้าเคร่งเครียด กลิ่นไหม้ของสายไฟผสมกับไอเย็นทำให้เขารู้สึกไม่ดี

"กันชนละลาย เซนเซอร์ทำความร้อนด้านหน้าเสียหายไปบางส่วน" เชลิคเอ่ยพลางมองหน้าเฟลิทซ์ที่ยืนก้มหน้า "ถ้าเราไปต่อตอนนี้ ระบบทำความร้อนอาจจะรับภาระหนักเกินไปจนระเบิดก่อนถึงอิธากา"

"งั้นเราก็ต้องพักที่นี่" รูบี้สรุป เธอเก็บกระบี่เข้าฝักแล้วมองไปที่อาคารจุดพักรถเก่า ๆ ที่ดูรกร้าง "เราจะซ่อมรถและรอให้พายุลูกนี้สงบลงก่อน แจสเปอร์... ไปหาอะไรอุ่น ๆ มาให้ทุกคนกิน พริมูล่า... เลิกเช็คเครื่องสำอางแล้วมาช่วยตรวจดูรอบอาคาร"

"โถ่... พี่รูบี้คะ ที่นี่ฝุ่นเยอะจะตาย" พริมูล่าบ่น แต่ก็ยอมเดินลงจากรถ

พายุหิมะด้านนอกเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ บดบังทัศนวิสัยจนมองไม่เห็นแม่น้ำฮัดสันที่อยู่ห่างไปไม่กี่เมตร พวกเขาจำต้องหลบเข้าไปในอาคารร้าง โดยไม่รู้เลยว่าการแวะพักครั้งนี้ อาจจะเป็นสิ่งที่ "ใครบางคน" วางแผนไว้เพื่อดักรอพวกเขาอยู่แล้ว