Los Angeles

Los Angeles

〈 อเมริกา - แคลิฟอร์เนีย 〉

Los Angeles

『มหานครแห่งสรวงสรรค์ที่ไร้วันสิ้นสุด 』

ลอสแอนเจลิส หรือที่รู้จักในชื่อ แอลเอ (L.A.) เป็นเมืองใหญ่ที่มีประชากรมากที่สุดอันดับสองในสหรัฐอเมริกาโดยเป็นรองเพียงนิวยอร์กและเป็นเมืองที่มีประชากรมากที่สุดในรัฐแคลิฟอร์เนียด้วยจำนวนผู้อาศัยประมาณ 3.9 ล้านคนภายในเขตเมือง ใน ค.ศ. 2023 ลอสแอนเจลิสเป็นศูนย์กลางทางการค้าและวัฒนธรรมในภูมิภาคเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนีย มีจุดเด่นในด้านสภาพภูมิอากาศแบบเมดิเตอร์เรเนียน ส่งผลให้มีผู้พลัดถิ่นจากภูมิภาคอื่นโดยเฉพาะชาวเอเชียและอเมริกาใต้เข้ามาจำนวนมาก เนื่องจากลักษณะของอากาศที่อบอุ่นสบายและเป็นหนึ่งในเมืองที่มีการปะปนของวัฒนธรรมมากที่สุดในโลก

เกล็ดเล็กเกล็ดน้อย

ลอสแองเจลลิสมีสถานที่เที่ยวมากมายหลากหลายไม่ว่าจะเป็นย้อนยุค 80s หรือทันสมัย เปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายของเมืองกรุงที่ผสมผสานกับเมืองชายทะเลได้อย่างลงตัว เหมาะสำหรับตามรอยหนังดังรวมไปถึงลุ้นโชคที่จะได้บังเอิญพบกับนักแสดงรวมไปถึงดาราในดวงใจ และในขณะเดียวกัน ลอสแองเจลิสก็ยังเป็นสถานที่อยู่อาศัยยอดนิยมของชาวเดมิก็อตเป็นอันดับสองรองจากนิวยอร์ก !

Denista BELIEVER

DENISTA NORTARA

ภารกิจปลดปล่อยดวงวิญญาณ 30 ดวงสู่ยมโลก : 04 - มหานครนางฟ้า

เวลาผันผ่านตามกำหนดกาลที่ไม่เคยสั่นคลอน หลังแฝงตัวหลบซ่อนนอนพักอยู่บนรถกระบะสีแดงแรงฤทธิ์ของครอบครัวคาร์สันตั้งแต่เขตเมืองโอ๊คแลนด์มาจนถึงลอสแองเจลิสในช่วงค่ำของวันที่ 29 สาวสวยเจ้าของภารกิจลึกลับในร่างแมวน้อยขนปุกปุยก็ไม่ได้รีบร้อนเดินทางแต่กลับอยู่พักประวิงเวลาเตรียมตัวและเฝ้าคอยจนถึงเช้าของวันที่ 30 ซึ่งถือว่าเป็นวันที่ 2 ของเทศกาลปีใหม่จีนที่เปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้าและความวุ่นวายหลังเหตุเพลิงไหม้ครั้งใหญ่ของมหานครแห่งสรวงสวรรค์

ธิดาของเทพีแห่งความรักยืนอยู่ใจกลางหนึ่งในแลนด์มาร์กสำคัญของลอสแองเจลิส — ย่านดาวน์ทาวน์ , หนึ่งในส่วนที่ไม่ได้รับผลกระทบของเพลิงไหม้จนทำให้กลายมาเป็นศูนย์รวมจิตใจของผู้คนภายในนครดาราที่ต้องการพักผ่อนหลังการเผชิญหน้ากับความสูญเสีย ‘ ถ้าบอสตันถูกไฟไหม้หนักเหมือนที่นี่.. ฉันคงเสียสติแน่ ’ เมื่อนึกถึงบ้านเกิด.. ดวงตาของเดนิสต้าหลุบลงมองพื้นคอนกรีตที่รองรับสองเท้าของเธอ

“ จะกี่ปี ๆ ก็ไม่ชินกับบรรยากาศแบบนี้จริง ๆ ” มือนุ่มยกขึ้นจับหูฟังที่คล้องตรงคอมาเป็นเวลานานพลางง้างสองฝังของหูฟังให้ครอบลงกับใบหู ก่อนจะลดมือลงกดเล่นเพลงในเพลย์ลิสต์จากโทรศัพท์ที่เชื่อมสัญญาณไว้แต่แรก เท้าที่เคยหยุดยืนนิ่ง บัดนี้เริ่มก้าวไปข้างหน้าช้า ๆ สวนทางกับจังหวะเพลงสนุกสนานที่ดังกรอกหู

Told you I'm moving out to bigger and better things
Guess you never know how good you got it 'til it's gone
Thought I could find somebody new who could take your place
The list goes on, and on, and on

‘ เพลงนี้มัน.. ’ นัยน์ตาเรียวของสาวสวยปานนางจิ้งจอกหลุบลงมองหน้าจอโทรศัพท์ที่แสดงชื่อของเพลงซึ่งกำลังเล่นอยู่ในเวลานี้ หนึ่งในเพลงเก่า ๆ ของศิลปินที่เธอไม่ได้ฟังมานาน และหนึ่งในเพลงที่ดูเหมือนจะเหมาะกับเมืองแห่งดาราได้เป็นอย่างดี

There was Nikki, Nicole, Tiffany, and Heather
But there's only room for you in my world
But you say that I changed like the east coast weather
How the hell did I get caught up?
Messin' with these LA girls

ศีรษะของสมาชิกกองร้อยหนึ่งจากเมืองลับแลอย่างกรุงโรมใหม่เคลื่อนขยับโคลงไปมาตามจังหวะของเสียงดนตรีควบคู่ไปกับกวาดสายตาสำรวจตลอดสองฝั่งข้างทางที่พลุกพล่าน มีสายตามากมายหลายคู่ที่คอยเหลียวมองตามเดนิสต้าในทุกครั้งที่เธอเดินผ่านโดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเสียงกระซิบกระซาบเกี่ยวกับการตั้งข้อสงสัยในความสวยงามของคนแปลกหน้าคนนี้ล้วนแต่ถูกรับฟังอย่างครบถ้วน

‘ ความสามารถประสาทสัมผัสดีขึ้นนี่มันก็โกงเหมือนกันแฮะ ’

เดนิสต้าทดลองใช้ความสามารถใหม่ ๆ ของเธอมาได้พักหนึ่งแล้ว เพราะนี่เป็นการเดินทางครั้งแรกหลังจากที่เธอปลดพลังแปลงร่างและประสาทสัมผัสที่ดีขึ้น ดังนั้นก็จำเป็นจะต้องคอยทบทวนรวมไปถึงทดลองใช้เพื่อที่จะได้เคยชินก่อนไปเผชิญหน้าวิกฤตเพียงลำพัง ‘ แต่พวกความสามารถอื่น ๆ .. ’ เรื่องนั้นยังคงเป็นปริศนา — เดนิสต้าได้ลองอ่านคู่มือการปลดพลังตามฉบับชาวค่ายจูปิเตอร์แล้วแต่ว่า.. ในความทรงจำของเธอ ไม่มีเลยแม้แต่เสี้ยวเดียวที่เธอได้ทำตามสิ่งเหล่านั้นก่อนถึงค่าย

ดังนั้นแล้วพวกความสามารถอื่น ๆ ที่เธอใช้ได้จึงดูเหมือนพรจากฟ้าที่ปรากฏมาจากไหนก็ไม่รู้

“ ไร้สาระจริง ” ช่วงนี้เดนิสต้าตอบปัดทุกอย่างด้วยคำว่าไร้สาระบ่อยเกินไปแล้ว หญิงสาวผู้ครอบครองสายเลือดเทพีแห่งความรักอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบา ๆ พลางเดินมุ่งไปข้างหน้าเพื่อตามหาสถานที่อันเป็นเป้าหมายในการเดินทางครั้งนี้ของเธออย่างเลื่อนลอย “ เอาไว้ค่อยดูของฝากทีหลังแล้วกัน ”

-

Timeline at [ 09:00 | 30/01/2025 ]

Carlotta -

born with no shacklesCARLOTTA

ความสงสัยมากมาย ไร้วิสัชนาใดแก่กัน

ณ ท่าอากาศยานนานาชาติแคลิฟอร์เนีย

คาร์ล็อตต้าผล็อยหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบได้ เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงกุกกักจากด้านนอก พวกเขากำลังจะเปิดชั้นเก็บของ และมีหนึ่งชีวิตตรงนี้ที่กำลังสะลึมสะลือได้ที่ เมื่อแลหาหมาป่า ตัวตนขาวเขื่องที่นั่งเงียบเป็นเพื่อนมาตั้งแต่ออกเดินทางก็หายไปเสียแล้ว

สารภาพด้วยความสัตย์จริง ในทีแรกคาร์ล็อตต้าใจตกอยู่ที่ตาตุ่ม เธอเผลอคิดว่ามันอาจจะเป็นเพียงภาพหลอนและการคิดไปเองที่ทำให้ต้องดั้นด้นมาถึงที่นี่จริง ๆ แต่อาจเพราะหลังแสงสว่างจากภายนอกเข้ามากระทบ สีขาวนวลทอประกายรำไรที่ลับสายตาไปเพียงชั่วครู่ก็ช่วยยืนยันได้ว่ามันเป็นเรื่องจริง

ใช่, การต้องหาทางหลบซ่อนและพยายามออกมาโดยไม่ให้ถูกพนักงานจับได้นี่ก็เรื่องจริง


"เอ๋..?"


บุรุษที่เพิ่งย่างกรายเข้ามาสอดส่องสายตาไปทั่ว


"เมื่อกี้เหมือนเห็นมีคนอยู่เลยแฮะ?"


ฝ่ายอรอนงค์ผู้ทำตัวไม่ต่างจากผู้ร้ายลักลอบข้ามประเทศ ขณะนี้สลับขาก้าวเดินไวว่องจนแทบเปลี่ยนเป็นการวิ่ง เนตรดำขลับตวัดสำรวจโดยรอบถ้วนทั่ว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่คือที่ไหนกระทั่งเหลือบเห็นชื่อ 'ท่าอากาศยานนานาชาติแคลิฟอร์เนีย' ...ป้ายเด่นหราตรงนั้นทำหนึ่งคนพูดไม่ออก ปรากฏว่าฉันกลายเป็นต่างด้าวในลอสแอนเจลิส และพ่วงสถานะโฮมเลสมาด้วย

สิงคาลขาวตัวโตนั่งรออยู่ที่หน้าทางออกของท่าอากาศยาน เมื่อคาร์ล็อตต้าสาวเท้าเข้าหามันกลับวิ่งหนี

จะว่าหลีกหนีก็ไม่ถูก อันที่จริงมันกำลังนำทางเธอไปมากกว่า


"นี่- รอหน่อยสิคะ"


สาวนางบ่นกระปอดประแปดตามหลัง ต่อให้รู้สึกว่าเข้าใกล้ไม่ได้และมันมักจะหายวับไปมาเสมอ แต่สิ่งหนึ่งที่ยืนยันได้คือหมาป่าตัวนี้ไม่ได้ทิ้งขว้างคาร์ล็อตต้าเสียทีเดียว อย่างน้อย ๆ ก็ยังนำทางให้ แม้จะมีหลายครั้งที่สายตาเธอหลุดโฟกัสแล้วเกือบตามไม่ทันหรือหลงทางก็ตาม

ตลอดทางนี้คาร์ล็อตต้ายิงคำถามมากมาย แต่ไร้ซึ่งคำตอบใดเอ่ยเอื้อนจากปาก จะว่าดีก็...ดี เธอไม่แน่ใจนักว่าหากมันอ้าปากตอบขึ้นมาได้จริง ๆ จะเป็นตัวเธอเองหรือเปล่าที่เสียสติไปก่อน แค่นี้ก็นับเป็นเรื่องน่าตระหนกจนเอาไปหลับฝันเป็นตุเป็นตะได้สักตื่นสองตื่นแล้วเชียว

อย่างไรก็ตาม ท้ายที่สุดสาวนางก็ยังเลือกเดินทางไปพร้อมกับหมาป่า ท่ามกลางความทุลักทุเลในช่วงหลัง แลสะบักสะบอมไปตลอดทางกระทั่งถึงโอ๊คแลนด์

หมายเหตุ : ตามลูปาไปยังบ้านหมาป่า

เปิดฉากม่านละคร : ปฐมบท (5)

มรรคาไร้สิ้นสุด

• CARLOTTA •

• HAMAL •

• YUECHAN •

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

18 · สิงหาคม · 2025 · 18.10 - 23.59 น.

      หลังจากก้าวออกมาจากอุโมงค์ ผมก็พบกับถนนลูกรังที่ซ่อนไว้เป็นอย่างดีซึ่งทอดยาวจากหุบเขาผ่านเนินเขาและสิ้นสุดที่ถนนของย่านที่อยู่อาศัยในอีสต์โอ๊กแลนด์ ผมรู้ดีว่าถ้าจะไปเมืองฟีนิกซ์ การโบกรถบรรทุกจะเป็นวิธีที่เร็วที่สุด แต่การจะโบกรถในสภาพของเด็กผู้ชายอายุสิบหกที่มีรอยสักแปลกๆ ขึ้นเต็มตัวคงไม่ใช่เรื่องง่าย

      ผมจึงตัดสินใจใช้พลังของผม! ผมหลับตาลงแล้วเพ่งสมาธิไปที่พลังแปลงกาย! ร่างของผมเริ่มบิดเบี้ยวและหดตัวลงอย่างรวดเร็ว กลายเป็นเด็กสาววัย 16 ปีที่น่ารักที่สุดในโลก! ผมไม่แน่ใจว่ารูปลักษณ์นี้เหมือนใคร แต่ผมก็รู้ว่ามันดูน่าไว้วางใจกว่าตัวผมในตอนนี้อย่างแน่นอน

      ผมเดินไปตามถนนในร่างเด็กสาววัยสิบหกได้ไม่นาน ก็มีรถบรรทุกคันหนึ่งขับผ่านมา ผมยกมือขึ้นโบกมันเบาๆ แล้วทำสายตาที่น่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้ รถบรรทุกคันนั้นชะลอความเร็วลงแล้วจอดเทียบข้างทาง ชายคนขับเป็นชายวัยกลางคนที่มีหนวดเคราสีขาวและดวงตาที่ใจดี

      "หนูจ๋า...มาทำอะไรแถวนี้คนเดียวล่ะ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

    "หนูหลงทางค่ะ..." ผมตอบด้วยเสียงหวานใสที่สุดเท่าที่จะทำได้ พลางใช้มนต์มหาเสน่ห์ของผมเพื่อขอให้ลุงช่วย "ลุงช่วยหนูหน่อยนะคะ... ลุงช่วยพาหนูไปส่งที่เมืองฟีนิกซ์หน่อยได้ไหมคะ?"

      ชายคนขับมองมาที่ผมด้วยสายตาที่สงสัยเล็กน้อย แต่เมื่อผมส่งรอยยิ้มที่อ่อนหวานที่สุดให้เขา เขาก็พยักหน้าอย่างไม่ลังเล

      "ได้สิหนู" เขาพูด "ลุงจะพาหนูไปส่งที่เมืองฟีนิกซ์เอง"

      ผมยิ้มให้เขาอย่างดีใจแล้วรีบปีนขึ้นไปนั่งข้างๆ คนขับ รถบรรทุกคันนั้นเริ่มเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ ทิ้งถนนในย่านที่อยู่อาศัยในอีสต์โอ๊กแลนด์ไว้เบื้องหลัง เราใช้เวลาเดินทางกันเกือบห้าชั่วโมงครึ่งเพื่อไปถึงลอสแอนเจลิส

      การเดินทางของเราเริ่มต้นขึ้นบนถนนไฮเวย์ที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ลุงคนขับรถบรรทุกมีชื่อว่า ลุงบิล เขาเป็นชายวัยเกษียณที่ตัดสินใจรับงานขับรถบรรทุกเพื่อแก้เบื่อ เขาเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ผมฟังตลอดทาง ตั้งแต่เรื่องชีวิตในวัยเด็กที่ชอบออกไปเที่ยวเล่นในป่ากับเพื่อนๆ ไปจนถึงเรื่องลูกๆ ที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ซึ่งทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด มันเหมือนกับว่าผมได้มีครอบครัวอีกครั้งหนึ่ง

      "แล้วหนูชื่ออะไรเหรอจ๊ะ?" ลุงบิลถามขึ้นมา

      "หนูชื่อ... เดซี่ค่ะ" ผมตอบไปอย่างไม่ลังเล ซึ่งเป็นชื่อแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวเพราะเสียงวิทยุที่ลุงบิลเปิดเพิ่งเอ่ยชื่อนี้ไป

      ลุงบิลหัวเราะเบาๆ "ชื่อน่ารักดีนะ...แล้วหนูจะไปเมืองฟีนิกซ์คนเดียวจริงๆ เหรอ? แบบนี้มันอันตรายมากเลยนะ"

      "หนูไม่เป็นไรค่ะ" ผมตอบ "หนูมีเพื่อนอยู่ที่นั่นค่ะ"

      ผมโกหกไป...ผมไม่มีเพื่อนที่เมืองฟีนิกซ์เลย แต่ผมก็ไม่อยากให้ลุงต้องเป็นห่วงผมมากไปกว่านี้ ผมมองไปที่ท้องถนนที่เต็มไปด้วยแสงไฟและผู้คนมากมายแล้วก็รู้สึกตื่นเต้นกับโลกใบนี้

      "หนูชอบการเดินทางแบบนี้จังเลยค่ะ" ผมพูด "มันเหมือนกับว่าเรากำลังผจญภัยไปในโลกที่ไม่คุ้นเคยเลยค่ะ"

      ลุงบิลยิ้มให้ผม "ใช่...มันก็เป็นแบบนั้นแหละ" เขาพูด "ชีวิตของเรามันก็คือการผจญภัย... เราไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้เราจะได้เจออะไรบ้าง"

      ผมพยักหน้าเห็นด้วย คำพูดของลุงบิลทำให้ผมได้คิด... ชีวิตของเรามันก็คือการผจญภัยจริงๆ เราไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้เราจะได้เจออะไรบ้าง แต่เราก็ต้องเดินหน้าต่อไป...เราต้องไม่ยอมแพ้!

     เราเดินทางกันมาอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มมืดลง แต่ก็ยังคงเป็นสีส้มอ่อนๆ จากปรากฏการณ์ Eternal Sunshine ลุงบิลจอดรถที่ปั๊มน้ำมันข้างทางแห่งหนึ่งแล้วชวนผมไปกินข้าวด้วยกัน "หนูคงหิวแล้วล่ะ" เขาพูด "ลุงเลี้ยงเอง"

      ผมยิ้มให้เขาอย่างดีใจ "ขอบคุณนะคะลุงบิล"

      หลังจากกินข้าวด้วยกันแล้ว ลุงบิลก็เดินไปเติมน้ำมันรถบรรทุก ส่วนผม... ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมตัดสินใจที่จะสลับร่างกลับพักผ่อนจากพลังชั่วครู่ และทำธุระส่วนตัว

      ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง (เผื่อลุงบิลเดินมาตามจะได้ไม่แปลกเกินไป) ผมปิดประตูห้องหนึ่งก่อนจะคืนร่างกลับเป็นปกติ แล้วนั่งลงบนโถส้วมเพื่อทำธุระและพักผ่อนร่างกายที่เริ่มเหนื่อยล้าจากการใช้พลังแปลงกายมานาน

      เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งนาที ผมก็ได้ยินเสียงมาจากห้องข้างๆ เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของคนทั่วไป แต่มันเป็นเสียงที่คู่รักกำลังเล่นร่วมรักกัน! ผมรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แล่นไปทั่วใบหน้า ผมไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อนเลย ผมพยายามที่จะเงียบให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เสียงจากห้องข้างๆ มันก็ดังจนผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย

      "ให้ตายสิ! ใครกันเนี่ยที่มาร่วมรักกันในห้องน้ำสาธารณะแบบนี้!" ผมพึมพำกับตัวเอง "มันไม่สมควรเลยนะ!"

      ผมรีบทำธุระให้เสร็จแล้วก็รีบแปลงร่างกลับเป็นหนูเดซี่เพื่อออกจากห้องน้ำไป ผมรู้สึกเหมือนหัวใจของผมกำลังจะระเบิดออกมาด้วยความเขินแทนพวกเขาเลย!

ช่วงเวลา 00.30 น. ของวันที่ 19 สิงหาคม 2025

      หลังจากที่ผมออกมาจากห้องน้ำด้วยความรู้สึกอับอายและไม่สบายใจ ลุงบิลก็ขับรถบรรทุกออกมาจากปั๊มน้ำมันแล้วชวนผมขึ้นรถ "ไปกันเถอะหนู...เราจะไปหาโรงแรมเล็กๆ พักกันสักคืน" เขาพูด "ลุงว่าเราคงขับไปต่อไม่ไหวแล้ว"

      ผมพยักหน้าให้เขาแล้วรีบปีนขึ้นไปนั่งข้างๆ คนขับ รถบรรทุกคันนั้นเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ ทิ้งปั๊มน้ำมันไว้เบื้องหลัง เราขับรถกันมาได้ไม่นาน ลุงบิลก็จอดรถด้านหน้าโรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ดูเหมือนโรงแรมเก่าๆ ที่ถูกทิ้งร้างมานาน "พักที่นี่แหละ" เขาพูด "มันดูปลอดภัยดี"

      ผมมองไปที่โรงแรมแล้วก็รู้สึกไม่สบายใจเลย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ผมลงจากรถแล้วเดินตามลุงบิลเข้าไปในโรงแรมอย่างเงียบๆ

      ลุงบิลเปิดห้องพักสองห้องแล้วยื่นกุญแจให้ผม "นี่ห้องของหนูนะ" เขาพูด "ส่วนห้องนี้...เป็นของลุงเอง ถ้ามีอะไรก็เรียกหาลุงได้นะ"

      ผมรับกุญแจมาถือไว้ในมือ ลุงบิลเป็นคนดีจริงๆ! เขาทำทุกอย่างเพื่อช่วยผม และผมก็รู้สึกผิดที่ผมใช้มนต์มหาเสน่ห์ของผมหลอกเขาแบบนี้...ผมไม่เคยอยากจะทำร้ายเขาเลย

      ผมโค้งคำนับให้ลุงบิลเล็กน้อย "ขอบคุณนะคะลุงบิล" ผมพูด "ลุงใจดีกับหนูมากเลย"

      ลุงบิลยิ้มให้ผม "ไม่ต้องหรอก...ไปพักผ่อนเถอะนะ"

      ผมเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วล็อกประตูทันที ภายในห้องพักนั้นสะอาดและอบอุ่นกว่าที่คิดไว้เยอะเลย มีเตียงนอนขนาดเล็ก โต๊ะเล็กๆ และห้องน้ำในตัว ผมรีบแปลงกายกลับเป็นเดม่อนแล้วล้มตัวลงนอนหลับพักผ่อนทันที ร่างกายของผมเริ่มอ่อนเพลียจากการใช้พลังแปลงกายมานาน และผมก็ผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว

NC

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

19 · สิงหาคม · 2025 · 21.00  น.

      ผมผล็อยหลับไปในขณะที่รถบรรทุกของคุณป้าใจดีกำลังแล่นไปอย่างช้าๆ ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้กับฟีนิกซ์มันหนักหนาเกินกว่าที่ร่างกายของผมจะทนไหว ผมหลับลึกจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน และเมื่อผมสะลืมสะลือตื่นขึ้นมาอีกครั้ง โลกทั้งใบก็ดูเหมือนจะหมุนคว้างไปหมด

      ศีรษะของผมหนักอึ้งราวกับมีก้อนหินนับสิบมากดทับลงมา และร่างกายของผมมันก็ชาไปหมดจนผมไม่สามารถขยับได้ ผมมองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกงุนงง ผมเห็นแสงไฟนีออนจากย่านใจกลางเมืองของลอสแอนเจลิส และผมก็เห็นคุณป้ากำลังขับรถเข้าไปในซอยเล็กๆ ที่ดูมืดมิดและไม่คุ้นตา

      “ถึงแล้วเหรอคะคุณป้า...” ผมพึมพำออกไป แต่เสียงของผมมันก็เบาจนผมแทบจะไม่ได้ยินตัวเอง

      คุณป้าหันมายิ้มให้ผมในร่างเด็กสาว... รอยยิ้มนั้นมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป! มันเป็นรอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มันเต็มไปด้วยความชั่วร้ายและความเจ้าเล่ห์ ผมรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แล่นไปทั่วร่างกาย ผมรู้ทันทีว่าผมกำลังโดนหลอก!

      “หนูไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะ?” คุณป้าถามด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วง แต่ผมรู้ดีว่ามันเป็นคำถามที่เธอต้องการจะดูว่าผมรู้ตัวหรือยัง!

      ในขณะนั้นเอง ผมก็เห็นชายฉกรรจ์สองคนเดินเข้ามาที่รถบรรทุกของเธอ! พวกเขาสูงใหญ่และมีกล้ามเนื้อที่น่ากลัว... พวกเขาพยักหน้าให้คุณป้าก่อนจะเปิดประตูรถบรรทุกออก!

      “ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะหนู...เพื่อนของป้าจะพาหนูไปพักผ่อน!” คุณป้าพูดแล้วยิ้มอย่างน่ากลัว!

      ผมอยากจะกรีดร้องออกมา! ผมอยากจะบอกเธอว่าอย่าทำแบบนี้! แต่ผมก็ทำไม่ได้! ร่างกายของผมมันชาไปหมดแล้ว!

      ชายฉกรรจ์สองคนนั้นคว้าตัวผมลงจากรถบรรทุกอย่างรวดเร็ว ผมพยายามที่จะดิ้นรนแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลย! ทุกอย่างมันมืดลงไปอย่างช้าๆ...

20 · สิงหาคม · 2025 · 03.00  น.

      ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง! ครั้งนี้ผมตื่นเต็มตา! และสิ่งที่ผมเห็นก็คือ... ความมืด!

      ผมถูกขังอยู่ในห้องที่มืดสนิท! มีเพียงเสียงเพลงและเสียงหัวเราะจากด้านนอกที่ดังเล็ดลอดเข้ามาในห้อง ผมได้ยินเสียงแก้วกระทบกันและเสียงดนตรีที่เร้าใจ... ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นผับสักที่!

      ผมพยายามที่จะขยับตัว แต่ก็ต้องพบว่าร่างกายของผมมันยังคงชาอยู่! ผมพยายามที่จะใช้พลังของผม แต่ก็ทำไม่ได้! มันเหมือนกับว่ามีบางอย่างที่กำลังปิดกั้นพลังของผมอยู่!

      “ให้ตายสิ!” ผมพึมพำกับตัวเอง “ฉันโดนยาชา!”

      ผมพยายามที่จะคิดว่าเกิดอะไรขึ้น! คุณป้าใจดีคนนั้นเป็นใคร! ทำไมเธอถึงได้ทำแบบนี้! ผมใช้มนต์มหาเสน่ห์ของผมกับเธอแล้ว! เธอไม่น่าที่จะทำอะไรที่นอกเหนือจากที่ผมขอร้องได้!

      เว้นแต่ว่า...

      เธอจะต้านทานมันได้!

      หัวใจของผมเต้นแรง! เป็นไปไม่ได้! มีคนไม่กี่คนที่สามารถต้านทานมนต์มหาเสน่ห์ของลูกหลานอะโฟรไดต์ได้! แล้วคุณป้าคนนี้เป็นใคร!

      ผมรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างจัง! ผมไว้ใจมนุษย์มากเกินไป! ผมคิดว่าทุกคนจะดีเหมือนลุงบิล! แต่ผมก็คิดผิด!

      ผมโดนหลอกแล้ว! แถมยังโดนหลอกมาขายด้วย! และผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมถูกขายมาที่ไหนและจะเจอกับอะไรต่อไป!

      “อย่าคิดว่าจะรอด!” ผมพึมพำกับตัวเอง “ฉันจะเอาคืนพวกแกให้หมด!”

      ผมเริ่มที่จะพยายามรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีอีกครั้ง... ผมจะต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้!

      

คุณป้าใจดีทำไมกลายเป็นป้าสุดโหดได้เนี่ย!!

NC

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

20 · สิงหาคม · 2025 · 05.00 น. (โดยประมาณ)

      ความชาจากฤทธิ์ยาเริ่มจางลงไปบ้างแล้ว ผมใช้เวลาอยู่ 2 ชั่วโมงเต็มๆ เพื่อพยายามแกะเชือกที่มัดมือผมอยู่ด้านหลังออก ผมใช้เล็บแกะมันจนแทบจะหัก แต่ในที่สุดเชือกก็หลุดออกจากข้อมือผมอย่างง่ายดายราวกับว่ามันแค่กำลังรอเวลาอยู่ ผมนวดข้อมือตัวเองเบาๆ เพื่อให้เลือดกลับมาไหลเวียน และในวินาทีนั้นเอง ผมก็ได้ยินเสียงกุญแจไขดัง “คลิก” ที่ประตูห้อง!

      ผมรีบกลับไปนั่งในท่าเดิมแล้วปัดเชือกที่เพิ่งแกะเสร็จไปไว้ข้างหลังอย่างรวดเร็ว เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับแสงไฟที่สาดส่องเข้ามาในห้อง ชายร่างสูงใหญ่คนเดิมที่หิ้วปีกผมเข้ามาในนี้เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่ดูตกใจสุดขีด

      “ไอ้เหี้ย! เด็กสาวหนีไปแล้ว!” เขาหันไปตะโกนบอกเพื่อนที่เฝ้าหน้าประตู “แกเฝ้าประตูยังไงวะ! ทำไมถึงปล่อยให้มันหนีไปได้!”

      เขาหันกลับมามองผมแล้วชักสีหน้าด้วยความสงสัย “ไอเด็กเปรต แกเข้ามาช่วยนังนั่นได้ยังไงวะ!”

      ผมรู้ว่านี่เป็นโอกาสเดียวของผม! ผมรีบตามน้ำแล้วลุกขึ้นยืนชกเขาเข้าไปที่ปลายคางอย่างเต็มแรง! เขาเซถลาไปข้างหลังและล้มลงไปกองอยู่กับพื้นทันที! ผมไม่รอช้าแล้วรีบวิ่งออกจากห้องไป!

      ทันทีที่ผมวิ่งออกจากห้อง ผมก็พบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่กำลังเต้นรำกันอย่างบ้าคลั่ง! ผมอยู่ในผับ! และมันก็เป็นผับที่เต็มไปด้วยเสียงเพลงที่ดังจนแก้วหูผมแทบจะระเบิด! แสงไฟเลเซอร์สาดส่องไปทั่วทุกทิศทาง! ผู้คนนับร้อยกำลังดื่มและเต้นรำกันอย่างสนุกสนานราวกับว่าโลกกำลังจะแตก!

      ผมรีบวิ่งไปตามทางเดินที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ผมมองไปรอบๆ แล้วก็พบว่านักเลงของผับกำลังวิ่งตามผมมา! ผมใช้ฝูงชนเป็นเกราะกำบัง ผมหลบเข้าซ้ายหลบเข้าขวาอย่างรวดเร็วราวกับว่าผมกำลังเต้นรำ! ผมพยายามที่จะหาทางออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!

      ในขณะที่ผมกำลังวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต ผมก็ได้ยินเสียงคุ้นหูดังขึ้นมา!

      

      “ทางนี้!”

      ผมมองไปข้างหน้าแล้วก็พบกับ... ลิเลียน่า!

      เธอสวมชุดเดรสสั้นสีแดงสดใสที่เผยให้เห็นเรียวขาอันสวยงาม ผมของเธอถูกม้วนเป็นลอนและใบหน้าของเธอก็ถูกแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอาง! เธอโบกมือให้ผมแล้วตะโกนเรียกชื่อผมซ้ำๆ!

      ผมไม่รอช้าแล้วรีบวิ่งเข้าไปหาเธอ! ผมรู้สึกแปลกใจที่เธออยู่ที่นี่... และที่สำคัญ เธอดันจำผมได้แล้ว! 

      “เธอ...จำฉันได้เหรอ?” ผมถามเธอด้วยความตกใจ

      “เร็วเข้า!” เธอพูดเสียงสั้นๆ แล้วรีบวิ่งนำผมเข้าไปในห้องเล็กๆ ที่อยู่ด้านหลังของผับทันที!

      เธอพาผมไปยังห้องเก็บของ... ห้องที่เต็มไปด้วยลังเบียร์และลังเหล้าเก่าๆ! เธอกลับหลังหันแล้วมองมาที่ผมด้วยรอยยิ้ม... แต่รอยยิ้มนั้นมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป! มันเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย้ายวนและความร้ายกาจ!

      เธอผลักผมให้ติดกับผนังห้องก่อนจะรุกเข้ามาใกล้! ใบหน้าของเธอห่างจากใบหน้าของผมไม่ถึงคืบ! กลิ่นน้ำหอมของเธอมันหอมจนผมรู้สึกเคลิ้มไปหมด!

      ผมพยายามที่จะห้ามเธอ! แต่เธอก็ยิ่งรุกเข้ามาใกล้! ใบหน้าของเธอห่างจากใบหน้าของผมไม่ถึงคืบ! กลิ่นน้ำหอมของเธอมันหอมจนผมรู้สึกเคลิ้มไปหมด! มันเป็นกลิ่นกุหลาบที่หอมหวาน... แต่มันก็เจือด้วยกลิ่นไหม้เกรียมที่มาจากร่างกายของเธอ... ผมควรจะรู้สึกถึงความอันตราย แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนกำลังถูกสะกดจิต!

      “ไม่ใส่เสื้อขนาดนี้... ไม่ได้รอให้ฉันทำแบบนี้เหรอ?” เธอพูดเสียงยั่วยวนข้างหูของผม น้ำเสียงของเธอหวานราวกับน้ำผึ้งที่กำลังไหลลงมาจากปากของเธอ... แต่มันก็แฝงไปด้วยความร้ายกาจที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน!

      ผมรู้สึกมึนงงไปหมด! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ลิเลียน่าไม่เคยทำแบบนี้! ผมพยายามที่จะคิด! สมองของผมสั่งให้ผมวิ่งหนี! แต่ร่างกายของผมมันไม่ยอมทำตามคำสั่ง! ผมปล่อยให้เธอรุกเข้ามาใกล้! เธอก้มลงมองไปที่รอยสักบนตัวผมแล้วยิ้มอย่างน่ากลัว! นิ้วของเธอสัมผัสไปที่รอยสักที่หน้าอกของผม... ผมรู้สึกถึงความร้อนที่แผดเผาเข้ามา!

      “รอยสักนี่...น่ารักดีนะ” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “ฉันชอบมัน...มันทำให้ฉันรู้สึกอยากเล่นกับนายมากขึ้นไปอีก”

      ราวกับมนต์สะกด ผมเผลอเคลิ้มไปกับเธอ! ผมปล่อยให้เธอทำตามที่เธอต้องการ! ผมรู้สึกเหมือนกับว่าทุกอย่างมันกำลังจมลง... จมลงไปในความมืดมิดที่เต็มไปด้วยความสุขและไร้ซึ่งความรู้สึก!

      ผมหลับตาลง... ผมเห็นภาพของลิเลียน่าที่กำลังยิ้มให้ผม... เธอโบกมือให้ผม... ผมอยากจะวิ่งเข้าไปหาเธอ... ผมอยากจะบอกเธอว่าผมรักเธอมากแค่ไหน... แต่แล้วเธอก็เดินหนีผมไป... ทิ้งผมไว้คนเดียวในความมืดมิด...

      เสียงของเธอก็ยังคงดังอยู่ในหัวของผม...

      “ฉันจะทำให้ความทรงจำของนายเลือนหายไป... ตลอดกาล..." 

      "นายจะเป็นของฉัน..."

      “นายจะรักฉัน...เพียงคนเดียว...”

      ผมรู้สึกถึงริมฝีปากที่เย็นเฉียบของเธอกำลังสัมผัสลงบนริมฝีปากของผม! มันไม่ใช่ความรู้สึกที่อบอุ่นและอ่อนโยนเหมือนกับที่ผมเคยได้รับจากลิเลียน่า! แต่มันเป็นความรู้สึกที่เย็นชาและไร้ซึ่งความรู้สึก! ผมพยายามที่จะลืมตาขึ้น! แต่ผมก็ทำไม่ได้! มันเหมือนกับว่ามีบางอย่างกำลังปิดกั้นดวงตาของผมอยู่!

      ผ่านไป 5 นาที...

      “นี่มัน...” ผมพึมพำกับตัวเองแล้วลืมตาขึ้น!

      ในวินาทีนั้นเอง ผมก็ได้สติกลับคืนมา... ผมมองไปที่ใบหน้าของเธอแล้วก็ต้องตกใจ! ดวงตาของเธอกลายเป็นดวงตาสีแดงฉาน! ขาของเธอกลายเป็นขาของลาที่มีขนสีขาวฟูฟ่อง! ผมมองไปที่ริมฝีปากของเธอแล้วก็พบว่ามันเต็มไปด้วยเขี้ยวที่น่ากลัว!

      “เธอไม่ใช่ลิเลียน่า!” ผมตะโกน!

      ผมรีบผลักเธอออกไปอย่างแรง! ผมใช้มืออีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของผมแล้วหยิบเหรียญดรักม่าสีทองออกมา! ผมดีดเหรียญนั้นขึ้นไปในอากาศแล้วคว้ามันไว้ในมือ! เหรียญนั้นแปรเปลี่ยนสภาพในพริบตากลายเป็นดาบเธซีอุส!

      “ในที่สุดก็รู้ตัวสินะ เจ้าชายตัวน้อย!” เธอหัวเราะเสียงดัง “ฉันบอกแล้ว...ว่านายเป็นของฉัน!”

      เอ็มพูซ่าหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแล้วพุ่งเข้ามาหาผม! เธอกางเล็บที่ยาวและคมกริบออกมาหมายจะฉีกผมให้เป็นชิ้นๆ! ผมตั้งรับด้วย ดาบเธซีอุส ของผม!

      “เคร้ง!”

      เสียงคมดาบปะทะกับเล็บของเอ็มพูซ่าดังสนั่น! ผมรู้สึกได้ถึงแรงกระแทกที่รุนแรงจนแขนของผมแทบจะหลุดออกจากบ่า! เอ็มพูซาหัวเราะแล้วกระโดดถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว! เธอชี้มือมาที่ผมแล้วปล่อยเปลวเพลิงออกมาจากมือ!

      “หึ! แกไม่มีทางชนะฉันได้หรอก! แกมันก็แค่... ลูกครึ่งที่ไม่สมบูรณ์!” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง!

      เปลวเพลิงของเธอพุ่งตรงมาที่ผม! ผมรีบกลิ้งตัวหลบเข้าไปในซอกลังเบียร์ที่อยู่ใกล้ๆ ทันที! เปลวเพลิงนั้นพุ่งชนกับลังเบียร์แล้วระเบิดออกอย่างรุนแรง! ขวดเบียร์นับร้อยแตกกระจายไปทั่วห้อง!

      “ให้ตายสิ!” ผมพึมพำกับตัวเอง “นี่มันไม่สนุกแล้ว!”

      ผมเงยหน้าขึ้นมองแล้วเห็นเอ็มพูซากำลังยิ้มอย่างน่ากลัว! เธอเดินเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ! ดวงตาของเธอยังคงจ้องมองมาที่ผม! ผมรู้สึกได้ถึงพลังงานที่กำลังพยายามสะกดจิตผมอีกครั้ง!

      “อย่ามองตาฉัน!” ผมตะโกนแล้วใช้ดาบเธซีอุสฟันไปที่ลังเบียร์ที่อยู่ใกล้ๆ ผม! ลังเบียร์นั้นล้มลงมาทับขาของเอ็มพูซ่า!

      “โอ๊ย!” เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด!

      ผมไม่รอช้าแล้วรีบวิ่งออกจากซอกลังเบียร์! ผมพุ่งเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็วแล้วฟันดาบไปที่ลำตัวของเธอ!

      “ฉั๊วะ!”

      เสียงคมดาบกรีดลงบนลำตัวของเอ็มพูซ่าดังขึ้น! เลือดสีทองพุ่งออกมาจากบาดแผลของเธอ! เธอกรีดร้องด้วยความโกรธแล้วกระโดดถอยหลังไป!

      “แกทำบ้าอะไร!” เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด! “แกไม่มีทางเอาชนะฉันได้หรอก!”

      เธอร่ายเวทมนตร์อะไรบางอย่าง แล้วร่างของเธอก็กลายเป็นพายุไฟขนาดย่อม! เธอหมุนตัวอยู่กลางห้องอย่างบ้าคลั่ง! เปลวเพลิงของเธอกำลังแผดเผาทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวเธอจนไหม้เกรียม!

      ผมรู้ว่าผมจะต้องทำอะไรบางอย่าง! ผมไม่สามารถสู้กับเธอด้วยกำลังได้! ผมจะต้องใช้ไหวพริบ!

      ผมมองไปที่พายุไฟของเอ็มพูซ่าแล้วก็คิด! ผมนึกถึงคำพูดของลุงบิลที่ว่า “ชีวิตของเรามันก็คือการผจญภัย เราไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้เราจะได้เจออะไรบ้าง” ผมไม่รู้หรอกว่าผมจะได้เจออะไรต่อไป แต่ผมก็ต้องสู้ต่อไป!

      ผมใช้พลังการควบคุมความรักของผมปลดปล่อยคลื่นพลังออกมา! คลื่นพลังนั้นพุ่งเข้าสลายความร้อนจากพายุไฟของเอ็มพูซา! พายุไฟนั้นเริ่มอ่อนแรงลงอย่างช้าๆ!

      เอ็มพูซ่าแสดงสีหน้าประหลาดใจ “แก...เป็นลูกหลานของเทพองค์ใดกันแน่!”

      ผมยิ้มให้เธออย่างมั่นใจ “ฉันคือ เดม่อน... บุตรแห่งอะโฟรไดต์!”

      ผมพุ่งเข้าไปหาเธอ! ผมใช้ดาบเธซีอุสฟันไปที่พายุไฟของเธอ! พายุไฟนั้นแยกออกเป็นสองส่วนแล้วผมก็พบกับร่างของเอ็มพูซาที่กำลังยืนอยู่ตรงกลาง!

      เธอกรีดร้องด้วยความตกใจ! ผมฉวยโอกาสนั้นแล้วใช้ดาบเธซีอุสฟันไปที่คอของเธออย่างรวดเร็ว!

      “ฉับ!”

      เสียงคมดาบกรีดลงบนคอของเธอ! หัวของเธอหลุดออกจากบ่าแล้วกลิ้งไปบนพื้น! ก่อนที่ร่างของเธอจะสลายไปในพริบตา กลายเป็นฝุ่นสีทองที่ลอยหายไปในอากาศ!

      ผมรู้สึกเหนื่อยล้าจนแทบจะยืนไม่ไหว! ผมล้มตัวลงนั่งแล้วพิงกับลังเบียร์ที่อยู่ใกล้ๆ ผมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ แล้วก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างกาย!

      ผมมองไปที่ฝุ่นสีทองที่ลอยหายไปในอากาศ แล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก... ผมรอดแล้ว! ก่อนจะดูสินสงครามที่หลงเหลือ ดูเหมือนไม่ใช่เส้นผมเอ็มพูชา แต่ก็เก็บมันไว้ก่อนและรีบแปลงกายเป็นบ๋อยสักคนในผับเดินออกมาจากโกดังนั้น ดูเหมือนคนกำลังวุ่นวายเพราะเหตุไฟไหม้โกดัง ผมก็ปะปนกับฝูงชนออกจากโกดัง

          ดูเหมือนผมรู้สึกได้ว่ามีคนจ้องมองผมอยู่ไม่ว่าจะเป็นอสุรกายอะไร ผมก็ทำไม่สนใจและเดินไปหาตรอกที่ไร้ผู้คนเพื่อจะได้ล่อมันออกมา หากเป็นเอ็มพูชาก็คงจะดีไม่น้อย ผมกำลังต้องการเส้นผมของนางหวังว่าตัวต่อไปคงจะทิ้งสินสงครามประเภทเส้นผมไว้ให้บ้างเพื่อนำไปเป็นวัตถุดิบทำกางเกงเกราะของผม

      

พิชิตเอ็มพูชา (Link)

ได้รับขาทองแดง 4 = ได้เพิ่มอีก 4 ชิ้น

(LUK 60+ จะมีโอกาสได้รับมากขึ้น x2 จากวัตถุดิบที่ได้) 

NC

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

20 · สิงหาคม · 2025 · 06.15 - 08.30 น. (โดยประมาณ)

      ผมรีบเดินออกจากโกดังนั้นแล้วปะปนไปกับฝูงชนที่กำลังแตกตื่นและวิ่งหนีตาย! ผมทำเป็นช่วยถือถังดับเพลิงแล้วก็วิ่งออกมาจากโกดังนั้นอย่างแนบเนียน! แต่ในขณะที่ผมกำลังจะย่างเท้าก้าวต่อไป ผมก็ได้ยินเสียงตะโกนที่ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง!

      “หยุดนะไอ้เด็กเปรต!”

      ผมหันไปมองแล้วก็เห็นเจ้าหน้าที่ผับคนหนึ่งกำลังชี้มือมาที่ผม! เขาเป็นชายร่างอ้วนที่มีหนวดเคราสีดำ! ดวงตาของเขากำลังจ้องมาที่ผมด้วยความโกรธ! ผมรู้ทันทีว่าผมจะต้องรีบหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!

      ผมไม่รอช้าแล้วรีบวิ่งเข้าไปในตรอกข้าง ๆ ! ผมมองซ้ายมองขวาเพื่อหาจุดซ่อนตัว! ในขณะที่ผมกำลังวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต ผมก็ได้ยินเสียงหญิงสาวคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา!

      “ทางนี้!”

      ผมหันไปตามเสียงแล้วก็เห็นประตูที่ถูกเปิดออก! หญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ที่ประตูแล้วโบกมือให้ผม! เธอมีใบหน้าที่สวยงามราวกับนางฟ้า! ผมไม่ลังเลที่จะวิ่งเข้าไปในประตูนั้นแล้วปิดมันลงอย่างรวดเร็ว!

      ผมพิงหลังกับประตูแล้วหอบหายใจอย่างเหนื่อยหอบ! ผมมองไปที่หญิงสาวคนนั้นแล้วก็รู้สึกเหมือนกับว่าโลกทั้งใบกำลังหยุดนิ่งไป! เธอมีดวงตาสีเขียวมรกตที่ดูสวยงามราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า! ริมฝีปากของเธอเป็นสีแดงสดราวกับกลีบกุหลาบ และเธอก็ยังสวมชุดราตรีสีดำที่ดูหรูหรา!

      ผมสบตากับเธอโดยไม่รู้ตัว...

      ในวินาทีนั้นเอง ผมก็ได้รู้สึกเหมือนกับว่าผมกำลังลอยอยู่บนก้อนเมฆ! ความเหนื่อยล้าและความเจ็บปวดที่ผมรู้สึกอยู่เมื่อกี้มันหายไปหมดแล้ว! ผมรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด! มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อน!

      เธอเดินเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ เสียงเดินของเธอมันเบาราวกับขนนก! เธอเอามือสัมผัสไปที่แก้มของผมอย่างแผ่วเบา! ผมรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แล่นไปทั่วร่างกาย!

      “เจ้าชายตัวน้อย... นายเหนื่อยแล้วใช่ไหม?” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนราวกับเสียงนกร้อง! “มาพักผ่อนกับฉันสิ...”

      ผมพยักหน้าให้เธออย่างไม่ลังเล! ผมรู้สึกเหมือนกับว่าทุกอย่างที่เธอพูดมันคือความจริง ผมต้องการพักผ่อน และผมก็ต้องการที่จะหยุดวิ่งหนี!

      เธอค่อยๆ เอนตัวเข้ามาใกล้จนผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอที่รินรดลงมาบนใบหน้าของผม เธอใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามรอยสักบนหน้าอกของผมอย่างแผ่วเบา รอยสักที่ผมไม่เคยอยากมีมันกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาดเมื่อนิ้วของเธอสัมผัสลงไป

      “นายไม่ต้องสู้กับใครอีกแล้วนะ...” เธอพูดพร้อมกับลูบไปที่รอยสักบนตัวของผม “รอยสักพวกนี้...มันทำให้ฉันรู้สึกสงสารนายจังเลย...ชีวิตที่ต้องต่อสู้...มันเหนื่อยมากเลยใช่ไหม?”

      ผมรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของผม เธอพูดถูก! ผมเหนื่อยมาก! ผมอยากจะหยุดต่อสู้! ผมอยากจะหยุดวิ่งหนี!

      เธอโน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วใช้ริมฝีปากของเธอกระซิบข้างหูของผม “มาอยู่กับฉันสิ... ฉันจะทำให้นายมีความสุข... ฉันจะทำให้นายลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา... นายจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป...”

      ผมหลับตาลงแล้วปล่อยให้เธอทำตามที่เธอต้องการ ผมอยากจะเชื่อคำพูดของเธอ ผมอยากจะมอบหัวใจของผมให้เธอ และผมก็อยากจะหยุดทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำอยู่!

      ผมรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของผมกำลังจะหลอมละลายไปกับคำพูดของเธอ ผมรู้สึกถึงความร้อนที่แผดเผาไปทั่วร่างกาย! ผมรู้ว่ามันอันตราย แต่ผมก็ไม่สามารถหยุดมันได้ เธอค่อยๆ โอบแขนไปรอบลำตัวของผม ความรู้สึกในตอนนั้นมันเหมือนกับการถูกโอบกอดโดยความฝันอันแสนหวานที่ผมไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิต

      ผมได้กลิ่นที่หอมหวานราวกับช็อกโกแลตและวานิลลาลอยมาจากตัวของเธอ กลิ่นนั้นมันปลุกสัญชาตญาณบางอย่างในตัวของผม ผมอยากจะสัมผัสเธอ! ผมอยากจะอยู่กับเธอไปตลอดกาล! ผมลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปจนหมดแล้ว! ผมลืมเรื่องราวการผจญภัยที่ผ่านมา! ผมลืมเรื่องราวของลิเลียน่าไปแล้ว! ตอนนี้ผมลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว!

      ผมรู้สึกถึงริมฝีปากที่เย็นเฉียบของเธอกำลังสัมผัสลงบนริมฝีปากของผม! มันไม่ใช่ความรู้สึกที่อบอุ่นและอ่อนโยนเหมือนกับที่ผมเคยได้รับจากลิเลียน่า! แต่มันเป็นความรู้สึกที่เย็นชาและไร้ซึ่งความรู้สึก! ผมพยายามที่จะลืมตาขึ้น! แต่ผมก็ทำไม่ได้! มันเหมือนกับว่ามีบางอย่างกำลังปิดกั้นดวงตาของผมอยู่!

      

      ในวินาทีนั้นเอง ผมก็ได้สติกลับคืนมา ผมรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับร่างกายของผม! ผมไม่รู้ว่าทำไม... แต่ผมก็รู้ว่าผมกำลังถูกหลอก!

      

      ผมลืมตาขึ้น! ผมเห็นดวงตาสีเขียวมรกตของเธอกำลังส่องประกายแสงสีแดงออกมา! ริมฝีปากของเธอกำลังเปลี่ยนเป็นเขี้ยวที่น่ากลัว! ผมรู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แล่นไปทั่วร่างกาย!

      “ไม่!” ผมตะโกนแล้วรีบผลักเธอออกไปอย่างแรง! เธอเซถลาไปข้างหลังและล้มลงไปกองอยู่กับพื้น ผมไม่รอช้าแล้วรีบล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของผมแล้วหยิบเหรียญดรักม่าสีทองออกมา! ผมดีดเหรียญนั้นขึ้นไปในอากาศแล้วคว้ามันไว้ในมือ! เหรียญนั้นแปรเปลี่ยนสภาพในพริบตากลายเป็นดาบเธซีอุส!

      “แกเป็นใคร!” ผมตะโกนถามด้วยความโกรธ!

      หญิงสาวคนนั้นลุกขึ้นยืนแล้วหัวเราะอย่างน่ากลัว! ดวงตาของเธอกำลังส่องประกายแสงสีแดงออกมาอย่างบ้าคลั่ง!

      “ฉันคือ เอ็มพูซ่า! เจ้าชายตัวน้อย!” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง! “ฉันคือคนที่กำลังจะทำให้นายมีความสุข! ฉันคือคนที่กำลังจะทำให้นายลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา! ฉันคือคนที่กำลังจะทำให้นายเป็นของฉัน!”

      ผมมองไปที่เธอแล้วก็รู้สึกได้ถึงความโกรธที่กำลังลุกโชนอยู่ในหัวใจ! ผมเกลียดความรู้สึกนี้ ผมเกลียดความรู้สึกที่กำลังถูกหลอก! ผมเกลียดความรู้สึกที่กำลังถูกทำร้าย!

      “แกจะไม่มีทางทำแบบนั้นได้!” ผมตะโกนแล้วพุ่งเข้าใส่เธออย่างรวดเร็ว!

      เอ็มพูซ่าหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแล้วพุ่งเข้ามาหาผม! เธอกางเล็บมือออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่ผมอย่างรวดเร็ว! ผมรีบตั้งรับด้วยดาบของผม!

      “เคร้ง!”

      เสียงคมดาบปะทะกับเล็บของเอ็มพูซ่าดังสนั่น! ผมรู้สึกได้ถึงแรงกระแทกที่รุนแรงจนแขนของผมแทบจะหลุดออกจากบ่า! เอ็มพูซ่าหัวเราะแล้วกระโดดถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว! เธอชี้มือมาที่ผมแล้วปล่อยเปลวเพลิงออกมาจากมือ!

      “หึ! แกไม่มีทางชนะฉันได้หรอก! แกมันก็แค่...ลูกครึ่งที่ไม่สมบูรณ์!” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง!

      เปลวเพลิงของเธอพุ่งตรงมาที่ผม! ผมรีบกลิ้งตัวหลบเข้าไปในซอกลังเบียร์ที่อยู่ใกล้ๆ ทันที! เปลวเพลิงนั้นพุ่งชนกับลังเบียร์แล้วระเบิดออกอย่างรุนแรง! ขวดเบียร์นับร้อยแตกกระจายไปทั่วห้อง!

      “ให้ตายสิ!” ผมพึมพำกับตัวเอง “นี่มันไม่สนุกแล้ว!”

      ผมเงยหน้าขึ้นมองแล้วเห็นเอ็มพูซ่ากำลังยิ้มอย่างน่ากลัว! เธอเดินเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ! ดวงตาของเธอยังคงจ้องมองมาที่ผม! ผมรู้สึกได้ถึงพลังงานที่กำลังพยายามสะกดจิตผมอีกครั้ง!

      แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมแพ้! ผมจะต้องสู้เพื่อตัวของผมเอง! ผมจะต้องสู้เพื่อคนที่ผมรัก! ผมจะต้องสู้เพื่อคนที่ผมต้องการจะปกป้อง!

      ผมรีบวิ่งออกจากห้องนั้นแล้วพุ่งเข้าไปในตรอกข้างๆ ! เอ็มพูซ่าหัวเราะอย่างบ้าคลั่งแล้วพุ่งตามผมมาอย่างรวดเร็ว! เธอไม่ได้ใช้เปลวไฟอีกต่อไปแล้ว! แต่เธอกลับใช้พลังการสะกดจิตของเธอ ผมรู้สึกได้ถึงคลื่นพลังงานที่กำลังพุ่งเข้าใส่สมองของผม! ผมพยายามที่จะต้านทานมัน! แต่ผมก็ทำได้แค่เพียงเล็กน้อย!

      ผมวิ่งเข้าไปในตรอกมืดๆ ที่เต็มไปด้วยถังขยะและลังกระดาษเก่าๆ ผมไม่ได้หวังที่จะชนะเธอในที่แคบๆ แบบนี้ ผมรู้ว่าผมจะต้องทำอะไรบางอย่าง! ผมใช้ดาบเธซีอุสของผมฟันไปที่ลังกระดาษที่อยู่ใกล้ๆ ผม! ลังกระดาษนั้นแตกออกแล้วผมก็ใช้มันเป็นเกราะกำบัง!

      “หึ! แกทำอะไรไม่ได้หรอก!” เอ็มพูซ่าพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “แกจะสู้กับฉันด้วยลังกระดาษงั้นเหรอ!”

      ผมไม่ตอบ ผมรู้ว่ามันไร้สาระ! แต่ผมก็ต้องใช้มันเป็นเครื่องมือในการป้องกันตัว! ผมใช้ลังกระดาษปัดป้องการโจมตีของเธอ! เอ็มพูซ่าหัวเราะแล้วพุ่งเข้ามาหาผม เธอกระโดดข้ามลังกระดาษแล้วใช้เล็บที่คมกริบของเธอกรีดลงบนใบหน้าของผม! ผมหลบได้ทันเวลา แต่ก็ต้องเสียท่าไปเล็กน้อย!

      ผมฉวยโอกาสนั้นแล้วใช้ดาบเธซีอุสฟันไปที่ลำตัวของเธอ!

      “ฉั๊วะ!”

      เสียงคมดาบกรีดลงบนลำตัวของเอ็มพูซ่าดังขึ้น! เลือดสีทองพุ่งออกมาจากบาดแผลของเธอ! เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว!

      ผมมองไปที่เธอแล้วก็ยิ้มออกมา... ผมทำได้แล้ว! ผมสามารถทำร้ายเธอได้แล้ว!

      เอ็มพูซ่าแสดงสีหน้าประหลาดใจ “เป็นไปไม่ได้! แกทำได้ยังไง!”

      ผมไม่ตอบ ผมรู้ว่าผมจะต้องทำอะไรต่อไป! ผมจะต้องหาเส้นผมของเธอมาให้ได้! ผมมองไปที่ผมของเธอแล้วก็รู้ว่าผมจะต้องใช้พลังการควบคุมความรักของผม!

      ผมใช้พลังของผมแล้วปลดปล่อยคลื่นพลังที่นุ่มนวลออกมา คลื่นพลังนั้นพุ่งเข้าสลายความแข็งแกร่งของเส้นผมของเธอ! ผมรู้สึกได้ว่าเส้นผมของเธอกำลังหลุดร่วงออกมาอย่างช้าๆ!

      เอ็มพูซ่าแสดงสีหน้าหวาดกลัว! เธอไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน! เธอพยายามที่จะหนีไป! แต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอไป ผมพุ่งเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็วแล้วใช้มือของผมดึงเส้นผมของเธอออกมาอย่างรวดเร็ว!

      “ฉั่บ!”

      

      ผมดึงเส้นผมของเธอออกมาได้อย่างง่ายดาย! เอ็มพูซ่ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วร่างของเธอก็สลายไปในพริบตา! กลายเป็นฝุ่นสีทองที่ลอยหายไปในอากาศ!

      ผมมองไปที่เส้นผมของเธอแล้วก็ยิ้มออกมา... ผมทำได้แล้ว! ผมได้เส้นผมของเอ็มพูซ่า มาแล้ว!

      ผมเก็บเส้นผมนั้นใส่กระเป๋าแล้วรีบออกจากตรอกนั้นทันที ตอนนี้ผมคิดว่าคงได้เวลากลับค่ายฮาล์ฟบลัดแล้ว แต่ทางลัดที่จะกลับได้อย่างรวดเร็วคงไม่พ้นกลับไปนิวโรมเพื่อจะใช้บริการรถไฟเฮเฟตัสกลับไปสถานีแกรนด์เซ็นทรัลในนิวยอร์ก

     

พิชิตเอ็มพูชา (Link)

ได้รับเส้นผมเอ็มพูซา 1 = ได้เพิ่มอีก 1 ชิ้น

(LUK 60+ จะมีโอกาสได้รับมากขึ้น x2 จากวัตถุดิบที่ได้) 

NC

Daemon HEROES

Daemon  Kannel

20 · สิงหาคม · 2025 · 08.30 น. (โดยประมาณ)

      ผมวิ่งออกมาจากตรอกมืดๆ แล้วก็พบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่บนถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถยนต์ ผมรู้สึกเหนื่อยล้าจนแทบจะยืนไม่ไหว ผมภาวนาอยู่ในใจ... "ขออย่าให้เจออสุรกายอีกเลย! ขออย่าให้เจออสุรกายอีกเลย!" ผมไม่มีพลังพอที่จะสู้กับใครได้อีกแล้ว! ผมมองซ้ายมองขวาเพื่อหาใครสักคนที่ใจดีพอที่จะรับเด็กหนุ่มที่ไม่มีเสื้อใส่ขึ้นรถ ผมรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องที่ยากมาก! แต่ผมก็ต้องทำ ผมไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!

      ผมใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงเพื่อยืนโบกรถอยู่ข้างถนน แต่ก็ไม่มีใครจอดให้ผมเลย ทุกคนขับรถผ่านผมไปราวกับว่าผมเป็นเพียงแค่เงาที่ไม่มีตัวตน! ผมรู้สึกสิ้นหวัง... ผมกำลังจะล้มลงไปอยู่กับพื้น แต่ในวินาทีนั้นเอง...

      “เอี๊ยด!”

      เสียงยางรถบดกับพื้นถนนดังสนั่น! รถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่ข้างหน้าผม ผมมองไปที่รถแล้วก็พบว่ามันเป็นรถยนต์สีดำสนิท ผมรู้สึกประหลาดใจมากที่ใครบางคนจอดรถให้ผม! ผมเดินเข้าไปใกล้รถแล้วก็เห็นหญิงสาววัยกลางคนกำลังนั่งอยู่ที่ที่นั่งคนขับ ผมมองไปที่ที่นั่งข้างคนขับแล้วก็พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่! เขาใส่เสื้อยืดสีม่วงที่ดูคุ้นตา... มันเป็นเสื้อยืดของค่ายจูปิเตอร์นั่นเอง!

      ผมรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก! ผมรู้ได้ทันทีว่าพวกเขาไม่ใช่คนธรรมดา! พวกเขาคือลูกครึ่งเหมือนกับผม!

      “ขอโทษนะครับ...” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่อิดโรย “ผมขอติดรถไปนิวโรมด้วยได้ไหมครับ?”

      หญิงสาววัยกลางคนมองมาที่ผมด้วยสายตาที่สงสัยเล็กน้อย! เธอชักสีหน้าเหมือนกำลังคิดหนัก... ผมรู้ดีว่ามันคงเป็นเรื่องที่ยากที่จะเชื่อว่าผมเป็นลูกครึ่งจากค่ายฮาล์ฟบลัด! แต่เธอก็ยิ้มให้ผมแล้วพยักหน้าอย่างไม่ลังเล!

      “ได้สิหนู...ขึ้นมาเลย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

      ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจแล้วรีบปีนขึ้นไปนั่งเบาะหลังของรถ ผมรู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าที่กำลังเข้ามาโจมตีร่างกายของผมอย่างรุนแรง ผมพยายามที่จะขอบคุณเธอ แต่ผมก็ทำไม่ได้!

      ผมล้มตัวลงนอนบนเบาะหลังอย่างหมดแรง ผมรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่างกาย ผมเหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายที่ใส่เสื้อยืดค่ายจูปิเตอร์กำลังมองมาที่ผมด้วยสายตาที่สงสัยเล็กน้อย

      เด็กผู้ชายคนนั้นหันไปถามแม่ของเขาว่า “แม่ครับ...พี่คนนี้เขาจะเป็นอะไรไหมครับ...”

      ผมพยายามที่จะได้ยินคำตอบของเธอ แต่ผมก็ทำไม่ได้ ทุกอย่างมันเริ่มมืดลงไปอย่างช้าๆ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าโลกทั้งใบกำลังหยุดนิ่งไป! ผมไม่สามารถได้ยินเสียงอะไรอีกต่อไปแล้ว! สติของผมดับวูบไปด้วยความอ่อนแรง ตอนนี้ผมแน่ใจว่ารถคันนี้กำลังมุ่งหน้าสู่ซานฟรานซิสโกเพื่อไปยังนิวโรม ตอนนี้ผมคิดว่าผมฝากชีวิตของผมไว้กับคุณป้าและเด็กคนนี้ได้แล้ว

     

NC

Moneka HONOR

วันที่ 14 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงบ่าย เวลา 13.00 - 14.12 น. ถึงลอสแอนเจลิส ลานตระเวน มุ่งหน้าสู่ซานดิเอโก  (179 กิโลเมตร = 13 นาที)

เสียงลมแรงพัดผ่านลำตัวเครื่องบินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ละอองเมฆสีขาวแตกกระจายเป็นริ้วบางเบาใต้ปีก ในขณะที่มหานครลอสแองเจลิสทอดยาวอยู่ด้านล่างดุจผืนพรมแห่งคอนกรีตและแสงแดด โมนีก้าก้มมองผ่านหน้าต่างใส เห็นเงาตึกระฟ้าเรียงรายตัดกับเส้นริมหาดสีทองของมหาสมุทรแปซิฟิก เธอกดสวิตช์ไมค์รายงานผลสำรวจตามหน้าที่แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ พลางพูดหยอก “ถ้ามีตอนกลางคืนคงสวยกว่านี้แน่เลยนะคะ เมืองไฟเต็มไปหมด คงเหมือนดาวตกลงมาเล่นน้ำ”

นักบินลีอันเดอร์เหลือบตามองจากแผงควบคุมริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง “จริงครับ ถ้าเป็นเที่ยวบินกลางคืน คุณจะได้เห็นแสงเมืองเป็นสายประกายเหมือนแม่น้ำดาว มันสวยจนลืมหายใจเลยล่ะ”

โมนีก้ายังไม่ละสายตาจากทิวทัศน์เบื้องล่าง สแกนเรดาร์และกล้องตรวจสอบความร้อนอย่างละเอียดอีกครั้งจนแน่ใจว่าไม่มีสัญญาณอันตราย หลังจากบินวนตรวจรอบนครกว่า 30 นาที เธอรายงานเสียงชัด “ลอสแองเจลิสเคลียร์ค่ะ ไม่พบความผิดปกติ”

ลีอันเดอร์พยักหน้าพร้อมเริ่มหมุนคันบังคับ “รับทราบ ต่อไปซานดิเอโก ระยะทาง 112 ไมล์ คำนวณเวลาบินประมาณ 13 นาที” เสียงเครื่องยนต์เพิ่มกำลังอีกครั้ง เครื่องบินลาดตระเวนเอียงปีกเล็กน้อยก่อนเปลี่ยนทิศลงใต้ แสงแดดสะท้อนผิวมหาสมุทรกลายเป็นประกายสีเงินตัดกับขอบฟ้า โมนีก้าปรับสายรัดเบาะกระชับเฮดเซ็ตและหันไปยิ้มบาง ๆ “ไปกันต่อเลยค่ะ ซานดิเอโกรอเราอยู่”

“ไปกันครับ” นักบินตอบรับสั้น ๆ ก่อนเร่งเครื่องพุ่งตรงสู่เป้าหมายถัดไป ท้องฟ้าเปิดโล่งเบื้องหน้าเหมือนกำลังเชิญชวนให้ทั้งคู่ก้าวลึกสู่ภารกิจต่อไปอย่างมั่นคง

Moneka HONOR

วันที่ 16 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 08.13 - 08.43 น. ถึงลอสแอนเจลิส ลานตระเวน มุ่งหน้าสู่ซานดิเอโก  (179 กิโลเมตร = 13 นาที)

แสงแดดยามสายของแคลิฟอร์เนียทอดผ่านเมฆบาง ๆ เมื่อเครื่องบินลาดลงเหนือมหานครลอสแอนเจลิสอย่างนุ่มนวล เสียงเครื่องยนต์คำรามต่ำสะท้อนอยู่ภายในห้องนักบิน กลิ่นโลหะอุ่นปนกลิ่นน้ำมันเชื้อเพลิงลอยอยู่ในอากาศ สายลมแรงพัดผ่านผิวปีกโลหะจนเกิดเสียงหวีดแผ่ว ๆ ราวกับบทเพลงของฟ้า เบื้องล่างคือภาพของมหานครที่ไม่เคยหลับ ถนนยาวตัดกันเป็นร่างแหทองคำ สะท้อนแสงแดดยามสายระยิบระยับไปทั่ว เธอมองเห็นชายฝั่งสีครามเรียงตัวโอบล้อมเมืองไว้ในอ้อมแขนของมหาสมุทรแปซิฟิก ส่วนยอดตึกระฟ้าที่ตั้งเรียงกันดูเหมือนแท่งผลึกที่เปล่งประกายอยู่กลางทะเลหมอก

โมนีก้านั่งประจำที่ ฝ่ามือเรียวถือกล้องส่องทางไกลขนาดเล็กพลางกวาดมองทิวทัศน์ด้านล่าง ดวงตาสีเทาเงินของเธอจับจ้องรายละเอียดทุกจุด จากรอยแตกบนทางหลวงสาย 110 ไปจนถึงลานกว้างหน้าอาคารรัฐบาล เธอกดปุ่มบนแท็บเล็ตให้ระบบถ่ายภาพทางอากาศอัตโนมัติเริ่มทำงาน กล้องใต้ท้องเครื่องส่งภาพเรียลไทม์ขึ้นจอพร้อมพิกัดละติจูด “เริ่มบันทึกข้อมูลพื้นที่แล้วค่ะ” เธอรายงานพลางเลื่อนหน้าจอ “ภาพคมชัดดี ไม่มีสัญญาณรบกวน”

อาเธอร์ที่อยู่ในเบาะนักบินหน้าเหลือบตามองจอแสดงผลร่วม “ดีมาก คุณบลอสซัม ตรวจดูโซนฝั่งตะวันออกอีกสักหน่อย มีรายงานว่ามีพวกอสุรกายตัวเล็ก ๆ จากทางนู้นเมื่อวาน แต่คิดว่าอาจเป็นแค่พวกรักสงบ”

“รับทราบค่ะ” เธอหันกล้องไปยังฝั่งตะวันออกของเมือง เห็นเพียงแสงแดดสะท้อนหลังคาและควันจากปล่องระบายอากาศ เธอกดซูมอีกนิดแต่ก็ไม่มีสิ่งผิดปกติ “ตรวจแล้วค่ะ ไม่มีปัญหาค่ะทุกอย่างปกติ”

“โอเค” เขาพูดเสียงนิ่งแต่แฝงความโล่งใจ “เราจะบินวนอีกหนึ่งรอบแล้วค่อยเปลี่ยนเส้นทาง”

เวลาผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมงเครื่องบินวนเหนือมหานครครั้งสุดท้ายก่อนลดระดับลงเพื่อเปลี่ยนทิศทาง เส้นขอบฟ้าไกลออกไปเริ่มเผยให้เห็นความเวิ้งว้างของทะเลกับแนวหาดทรายสีทองของรัฐตอนใต้ โมนีก้าก้มหน้าพิมพ์รายงานในแท็บเล็ตทันที น้ำเสียงเรียบแต่นุ่มเมื่อพูดบันทึกเสียงไปพร้อมกัน “08.43 น. ลาดตระเวนเหนือมหานครลอสแอนเจลิสเสร็จสิ้น ไม่พบสิ่งผิดปกติ สัญญาณพลังงานเสถียร ไม่มีอสรุกายอาละวาด ท้องฟ้าใส อุณหภูมิเฉลี่ยยี่สิบแปดองศา ไม่มีการรบกวนจากมิติหรือคลื่นพลังพิเศษ ภารกิจ เคลียร์”

อาเธอร์เหลือบมองเธอผ่านกระจกสะท้อนหน้าจอ ดวงตาเขาสีเขียวเทาอ่อนเหมือนเงาเมฆเหนือทะเล “งานละเอียดเลยนะคุณบลอสซัม” เธอหัวเราะเบา ๆ โดยไม่ละสายตาจากจอ “คนบางคนเขาเรียกว่านิสัยเสียค่ะ ฉันแค่ชอบให้ทุกอย่างเรียบร้อยก่อนถึงภาคพื้น”

“ไม่หรอก” เขาพูดพร้อมยกคิ้ว “มันทำให้ผมรู้สึกว่าภารกิจพวกนี้ปลอดภัยขึ้น”

โมนีก้าชะงักไปชั่ววินาที ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาเขาผ่านกระจกสะท้อน เธอยิ้มบาง “ขอบคุณค่ะ งั้นไปต่อเลยนะคะ”

อาเธอร์ปรับความเร็วเครื่องยนต์ เสียงเทอร์ไบน์เริ่มดังขึ้นพร้อมแรงสั่นสะเทือนที่เพิ่มขึ้น “จุดหมายต่อไป ซานดิเอโก ระยะทาง 179 กิโลเมตร ใช้เวลาโดยประมาณสิบสามนาที เตรียมรายงานพิกัดได้เลย”

“รับทราบค่ะ” เธอตอบ ก่อนจะกลับไปพิมพ์ต่อบนแท็บเล็ต “เตรียมบันทึกเส้นทางใหม่ ซานดิเอโก... สถานที่ที่สามของวันนี้” เครื่องบินรบเปลี่ยนทิศอย่างราบรื่น เสียงลมแรงพัดผ่านกระจกจนเกิดละอองคลื่นเบา ๆ บนผิวฟ้า เครื่องบินพุ่งทะยานออกจากเส้นขอบมหานครที่ค่อย ๆ จางหายอยู่เบื้องหลัง ทิ้งเพียงเส้นแสงสีเงินบาง ๆ บนผืนฟ้าสีครามที่ทอดยาวไปจนสุดปลายทาง ซานดิเอโก เมืองชายฝั่งที่รออยู่ใต้แสงแดดของยามเช้าซึ่งเริ่มร้อนแรงขึ้นทุกขณะ