[โรงอาหารหลัก] โถงอาหารประจำค่าย

Nymeria BELIEVER

DINNER TIME

              โรงอาหารประจำค่ายฮาล์ฟบลัดในยามค่ำคืนที่สว่างจ้าเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของเหล่าบุตรครึ่งเทพที่นั่งประจำโต๊ะยาวตามเคบินที่ตนสังกัด แสงตะวันเจิดจ้ากระทบโต๊ะไม้ขัดเงา กลิ่นหอมของไก่งวงอบและขนมปังสดใหม่ลอยอบอวลทั่วทั้งห้อง

              ไนมีเรียในเดรสสั้นตัวใหม่สีดำ พร้อมถุงมือลายลูกไม้สะอาดสะอ้านกำลังยืนถูโต๊ะอยู่ริมมุมห้อง ข้างเธอมีแม่ครัวฮาร์ปี้รูปร่างผอมแกร่งที่คอยส่งเสียงเร่งเธอเรื่องจังหวะการทำงาน มีจานที่ต้องล้างอีกมากเมื่อเวรประจำวันนี้เหมือนจะมีแค่เธอคนเดียวที่เหลืออยู่

              "ใจร้อนจริงๆ ถ้าฉันเช็ดโต๊ะได้เร็วเท่าปีกของคุณ ป่านนี้โรงอาหารก็คงสะอาดเอี่ยมทั้งวัน" 

              ไนมีเรียพูดพลางส่งยิ้มเย้ยหยอกที่ดูเจ้าเล่ห์ให้ฮาร์ปี้ตัวนั้น ฮาร์ปี้ส่งเสียงขู่ในลำคอ แต่ก็ไม่ทันได้เถียง เพราะไนมีเรียวางผ้าเช็ดโต๊ะลงและเดินไปช่วยเก็บจานจากโต๊ะอื่น เธอวางจานซ้อนกันเป็นกองสูงก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว

              หลังจากล้างจานและช่วยงานในครัวจนเสร็จ เจ้าของร่างงามเดินกลับมาที่โต๊ะยาวซึ่งบุตรแห่งเฮอร์มีสและเพื่อนคนอื่น ๆ กำลังนั่งรอเธออยู่ ดวงตาสีเฮเซลของเธอไล่มองโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารจานพิเศษของค่ำคืนนี้ ไก่งวงอบชุ่มฉ่ำเสิร์ฟพร้อมมันฝรั่งบดและซอสเกรวี่ น้ำหอมกรุ่นลอยแตะจมูกจนเธออดไม่ได้ที่จะหยิบจานมาวางตรงหน้าตัวเอง

              "ในที่สุดเธอก็มา!" บุตรแห่งเฮอร์มีส ผู้มีผมสีน้ำตาลยุ่ง ๆ และรอยยิ้มขี้เล่นกล่าวพลางดันเก้าอี้ให้เธอนั่งลงข้างเขา "ฉันเกือบคิดว่าเธอจะล้างจานจนเช้าเสียอีก"

              "ขอบคุณสำหรับความห่วงใย" ไนมีเรียตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ริมฝีปากยกยิ้มบาง ๆ "หวังว่าเธอไม่ได้กินไก่งวงฉันหมดก่อนนะ"

              "ฉันเป็นคนมีมารยาทนะไนท์" เขาพูดพลางตักมันฝรั่งบดเข้าปาก ลอบเรียกชื่อเล่นของเธออดลุ้นไม่ได้ว่าจะถูกสวนกลับไหม "แต่ถ้าเธอมาช้ากว่านี้อีกหน่อย อาจจะเหลือแต่กระดูก"

              หลังจากกินอาหารไปได้ครึ่งจาน บุตรแห่งเฮอร์มีสก็เอนตัวมาหาไนมีเรียพร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์

              "ได้ยินข่าวลือล่าสุดหรือยัง?" เขาถาม น้ำเสียงของเขาเจือความลึกลับที่แกล้งทำให้ดูน่าตื่นเต้น

              "ข่าวลืออะไรคราวนี้? หรือว่าเป็นเรื่องที่บุตรแห่งแอรีสท้าแข่งกินพายอีกแล้ว?" ไนมีเรียตอบกลับโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากจานอาหาร ไก่งวงอบกำลังดีคู่กับแอปเปิ้ลฝานอบน้ำผึ้งนี่มันสวรรค์ชัดๆ

              "ไม่ใช่เรื่องธรรมดาแบบนั้น" เขากล่าวพลางเอนตัวเข้าใกล้มากขึ้น "ฟังให้ดีล่ะ มันเกี่ยวกับคำพยากรณ์!"

              ไเจ้าของดวงตาสีเฮเซลจ้องเขาด้วยความสงสัย "โอ้...คำพยากรณ์อะไรอีกล่ะ? หรือคราวนี้โลกจะถูกน้ำท่วมแทน?"

              เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกำลังเล่านิทาน "มันเกี่ยวกับความโกลาหลแห่งเวลา ทุกสิ่งกำลังถูกรอยรั่วของเวลาโหมกระหน่ำ ราชาแห่งไทรทันกำลังจะหวนคืน และเราต้องมุ่งหน้าไปยังนครแห่งแรงลมเพื่อช่วยปลดปล่อยพันธนาการอีออน"

              ไนมีเรียหยุดเคี้ยวอาหาร รอยยิ้มหยัน ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า "เสียงดูยิ่งใหญ่ดีนะ แล้วอะไรคือ ‘นครแห่งแรงลม’?"

              “ฉันไม่รู้ บางทีอาจจะเป็นที่ไหนสักแห่งที่มีพายุหมุนทุกวัน” เขาตอบพลางยักไหล่ “ยังไงตอนนี้โลกก็เต็มไปด้วยข่าวประหลาดจากทุกภาพพื้นทวีป มีคนเห็นมนุษย์นีแอนเดอร์ทัลกับแมมมอธเดินกลางท้องถนน นี่มันบ้าไปแล้ว”

              บุตรีเฮคาทีหัวเราะในลำคอ “และตอนนี้เราก็ต้องเตรียมตัวรับมือกับการไม่มีเวลากลางคืน? ฟังดูเหมือนโลกนี้จะกลายเป็นเมืองที่มีแต่แสงแดนตลอด 24 ชั่วโมง ฉันว่ามันน่าจะดีสำหรับบุตรแห่งอพอลโลนะ ไม่ต้องนอนกันเลย”

              "แต่สำหรับคนอื่น ๆ อาจจะเหมือนฝันร้าย" คลาริสซ่าเอ่ยขึ้น เสียงของเธอเย็นชา แต่มีความหนักแน่น “ถ้าความสมดุลของเวลาหายไปจริง ๆ จะไม่มีใครอยู่รอดได้ง่าย ๆ โลกนี้ไม่ได้มีแค่มนุษย์ สาวน้อย..”

              ไนมีเรียพยักหน้าพลางตักไก่งวงเข้าปาก "ถ้ามันเกิดขึ้นจริง ก็คงเป็นหน้าที่ของมนุษย์ครึ่งคนอีกตามเคยที่ต้องแก้ไข? พนันได้เลยว่าพวกรุ่นพีไ่ด้หัวหมุนกันไปอีกพักใหญ่"

              หลังจากมื้อค่ำที่เต็มไปด้วยบทสนทนาสนุกสนานและการหยอกล้อ ไนมีเรียและบุตรแห่งเฮอร์มีสยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะในขณะที่คนอื่น ๆ ทยอยกันกลับไปยังที่พัก

              “พูดจริงนะไนมีเรีย” เขาเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง “เธอคิดว่าสิ่งที่คำพยากรณ์[vdเป็นจริงหรือเปล่า?”

              สาวบ้านเฮคาทีนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น “คำพยากรณ์ไม่เคยเป็นแค่คำพูดเปล่า ๆ มันมักจะเกิดขึ้นเสมอในแบบที่เราไม่คาดคิด” เธอหันไปมองเขา ดวงตาของเธอเป็นประกายของความมุ่งมั่น “แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่ามีวิธีแก้ไขแน่ ค่ายนี้ผ่านอะไรมามากใช่ว่าแค่คำพยากรณ์สองหรือสิบจะทำลายได้ และเราจะผ่านมันไปได้อีก”

              “งั้นเราคงต้องเตรียมตัวให้พร้อม” เขาพูดพลางยิ้มกว้าง “แต่ก่อนอื่น ฉันคิดว่าเธอน่าจะอยากไปพักผ่อนก่อนใช่ไหม?”

             คนที่ลุกรอก่อนแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะทิ้งท้ายแค่ประโยคสั้นๆ “ใช่ ฉันคิดว่าวันนี้ฉันทำงานมามากพอแล้ว”

ทำภารกิจเวรทำความสะอาดโรงอาหาร

เลือกรับ ของรางวัลจากการทำภารกิจเป็น + 25 พลังใจ  4 เหรียญดรักม่า และ + 15 EXP
ทานอาหารประจำวัน +30 พลังงาน

—------------------------------------------
โรลเพลย์ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับคำพยากรณ์ในค่ายได้ โบนัส+10 EXP

โรลเพลย์ได้ยินข่าวหนังสือพิมพ์เห็นข่าวคนยุคโบราณ สัตว์ยุคโบราณปรากฎออกมา และสักพักหายไป

รวมไปถึงผู้คนหลายพันคนหายตัวไปอย่างลึกลับ หาตัวไม่เจอ

โบนัส+10 EXP

@God 

Nymeria BELIEVER

HAVE A BREAKFAST?

              แสงสีทองเรื่อเรืองของอรุณรุ่งสาดผ่านหน้าต่างกระจกโรงอาหารประจำค่ายฮาล์ฟบลัด กลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่ลอยฟุ้งผสมกับกลิ่นกาแฟอ่อน ๆ เสียงลมยามเช้ากระทบยอดไม้ไหวเบา ๆ เพิ่มความสงบให้บรรยากาศที่ยังไม่มีผู้คนคับคั่ง

              ไนมีเรียเดินเข้ามาในโรงอาหารด้วยก้าวที่เบาและมั่นคง วันนี้เธอมาถึงเร็วกว่าปกติ แม้จะไม่มีใครสั่ง แต่เธอก็มักเริ่มต้นวันด้วยการช่วยแม่ครัวฮาร์ปี้ทำความสะอาด โต๊ะไม้ยาวเรียงรายสะท้อนแสงแดดอ่อน เธอถือผ้าเช็ดโต๊ะในมือพลางฮัมเพลงเบา ๆ ระหว่างเช็ดคราบเศษอาหารที่เหลือจากคืนก่อน

              "เธอขยันเสมอจริง ๆ" คลาริสซ่ากล่าวขึ้น เสียงของเธอดังมาจากสร้อยคออัญมณีสีน้ำเงินที่ไนมีเรียสวมไว้

              "การได้เช็ดโต๊ะนี่ก็เหมือนการเริ่มต้นวันใหม่ด้วยผืนผ้าเปล่า ๆ" ไนมีเรียตอบยิ้ม ๆ "แล้วเธอล่ะ สนุกกับการดูฉันทำงานไหม?"

              "สนุกตรงไหน? ฉันยอมฟังบทสวดขับไล่วิญญษณยังตื่นเต้นกว่า" คลาริสซ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงแฝงความเหน็บแนม "แต่ฉันคงต้องชื่นชมความอดทนของเธอที่ยอมทำงานนี้ทุกวัน"

              คนยิ้มสวยหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเช็ดโต๊ะตัวสุดท้ายเสร็จและเดินไปล้างมือ เมื่อเธอกลับมานั่งที่โต๊ะใกล้หน้าต่าง เธอก็สังเกตเห็นร่างของชายคนหนึ่งที่คุ้นตานั่งอยู่คนเดียว คุณ D หรือไดโอนีซัส เทพแห่งความสนุกสนานในคราบมนุษย์ประจำค่าย

              เขานั่งหลังโค้งเล็กน้อย มือข้างหนึ่งถือแก้วไวน์องุ่นเล็ก ๆ แม้จะเป็นเช้า แต่บรรยากาศรอบตัวเขาดูหม่นหมองผิดปกติ ใบหน้าที่มักประดับด้วยรอยยิ้มกลับเต็มไปด้วยร่องรอยความกังวล

              ไนมีเรียลุกขึ้นเดินเข้าไปหา เธอวางมือลงเบา ๆ บนโต๊ะตรงข้ามกับเขา "คุณ D คุณดูไม่เป็นตัวเองเลยเช้าวันนี้ มีอะไรหรือเปล่า?"

              คุณ D เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาฉายแววเศร้าหมองและเหม่อลอยไปพร้อมกัน "อ้อ ไนมีเรีย... ฉันแค่...นึกถึงเรื่องบางอย่าง"

              "เรื่องอะไรกันถึงทำคุณนั่งหมอง?" ไนมีเรียถาม น้ำเสียงนุ่มนวลผิดปกติ "ปกติคุณเป็นคนที่มักจะมีเรื่องสนุก ๆ มาเล่าให้ฟังเสมอ แต่วันนี้คุณดูเหมือนกำลังแบกภูเขาไว้บนหลัง"

              คุณ D หัวเราะแผ่ว ๆ ก่อนจะถอนหายใจยาว "เธอรู้จักคิมเบอร์ลี่ย์ไหม?"

              ไนมีเรียเลิกคิ้ว "คิมเบอร์ลี่ย์...ฉันไม่คิดว่าฉันรู้จักเธอ"

              "เธอเป็นผู้หญิงที่น่าทึ่ง...มหัศจรรย์มาก" คุณ D พูดเสียงแผ่ว "ครั้งหนึ่งฉันเคยอยู่กับเธอในร่างมนุษย์ เรามีลูกสาวด้วยกัน ลูกครึ่งเทพ...เธอชื่อคาโรไลน์"

              ไนมีเรียนิ่งฟังอย่างตั้งใจ แม้จะรู้สึกแปลกๆ ที่ได้ยินเรื่องส่วนตัวของเทพผู้มักจะรักษาระยะห่างระหว่างเขากับคนในค่าย "คาโรไลน์อายุแค่สิบสองปี..." เสียงของเขาเริ่มสั่น "เธอควรจะมีชีวิตที่สดใส แต่เธอเสียไปแล้ว...เพราะอุบัติเหตุ...หรือที่มนุษย์คิดว่าเป็นอุบัติเหตุ"

              "คุณหมายถึง..." ไนมีเรียถาม น้ำเสียงอ่อนลง เรื่องราวนี้ดูเซนซิทีฟกว่าที่คนนอกอย่างเธอจะออกความเห็น

              "มิโนทอร์" คุณ D พูดเบา ๆ แต่หนักแน่น "มันได้ตัวเธอ ตอนที่เธอกำลังจะมาที่นี่ ฉัน...ฉันไม่สามารถช่วยเธอได้"

              ธิดาแห่งเฮคาทีอาจไม่สามารถอ่านใจแต่ก็เห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเขา ความรู้สึกผิดที่หนักอึ้งเกินกว่าจะระบายออกมาเป็นคำพูด

              "แล้วคิมเบอร์ลี่ย์ล่ะ?" เด็กวัย 12 กำลังเติบโตอย่างสดใสนับว่าเป็นเรื่องน่าเศร้าทีเดียวเมื่อรับรุ้ข่าวคนที่เกือบมาเป็นพี่น้องในค่ายต้องมาจากไป หรืออย่างน้อยเธอก็บอกให้ตัวเองคิดแบบนั้น "เธอรู้เรื่องนี้ไหม?"

              คุณ D ส่ายหน้า "เธอคิดว่าคาโรไลน์เสียเพราะอุบัติเหตุ เธอกำลังเศร้ามาก และฉัน...ฉันทำอะไรไม่ได้เลย เพราะฉันต้องจัดฉากว่าฉันตายไปแล้ว เพื่อปกป้องเธอจากชีวิตที่เกี่ยวข้องกับอันตราย อสุรกาย และเทพเจ้า"

              'แล้วคุณจะไปยุ่งกับมนุษย์ทำไมตั้งแต่ทีแรกคะ? ช่างเถอะ.. พูดไปก็เข้าพ่อแม่บังเกิดเกล้าตัวเองเปล่าๆ'

              ไนมีเรียเงียบไปครู่หนึ่งเปิดมาแบบนี้ภารกิจเทพเจ้าต้องการตัวแน่นอน ก่อนจะเอ่ยขึ้น "อยากให้ฉันช่วยทำอะไรรึเปล่า?"

              คุณ D เงยหน้ามองเธอ น้ำเสียงของเขาอ่อนลง "ฉันอยากให้เธอไปอยู่กับคิมเบอร์ลี่ย์สักพัก เธอต้องการใครสักคนที่จะช่วยดึงเธอออกมาจากความเศร้า ถ้าเธอไปหาเธอในฐานะญาติของ 'มาร์ค' ชื่อที่ฉันใช้ตอนเป็นมนุษย์...เธออาจจะเปิดใจ"

              ธิดาเฮคาทีครุ่นคิด เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่ภารกิจที่ง่ายดายเลยสำหรับคนที่แต่ไหนแต่ไรมาก็เอาตนเองเป็นที่ตั้งอย่างเธอ แต่ยอมรับว่าลึกๆ คราวนี้ก็เห็นถึงความจริงใจในคำขอของเขา จะมีเทพหรือเทพีสักกี่องค์ที่คอยเศร้าโศกและห่วงใยคนที่พวกเขาทอดทิ้งไปแล้วครั้งหนึ่ง

              หรือเธออาจคิดว่าเปลี่ยนจากคิมเบอร์ลี่ย์เป็นเอเดรียนพ่อของเธอต้องสูญเสียลูกสาว - คุณแม่ที่รักจะเสียน้ำตาให้กันสักหยด หรือมานั่งตามหาคนปลอบใจคนรักเก่าแบบนี้ไหม ?

              "ได้สิ เรื่องแค่นี้เองคิดว่าไปเที่ยวรอบโลกเปลี่ยนบรรยากาศสักหน่อยก็ไม่เลว" เธอตอบพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ "แต่ไม่รับปากนะว่าเธอจะแฮปปี้ ฉันอาจพาคิมเบอรืลี่ย์ชอปปิ้งจนหมดบัญชีเอาง่ายๆ"

              คุณ D ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ขอบคุณมาก ไนมีเรีย ฉันรู้ว่าเธอมีหัวใจที่ทุ่มเทไม่กลัวความลำบาก.. แค่ไปอยู่เป็นเพื่อน ทำในสิ่งที่ฉันทำให้เธอคนนั้นไม่ได้ก็ดีมากแล้ว"

              “โอเคๆ รับปากแล้วฉันเป็นคนรักษาคำพูด อย่าเศร้าไปเลย คุณเป็นเทพแห่งงานรื่นเริงนี่? เวลาแบบนี้ลองกินชอกโกแลตดู ของหวานช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นนะ” เธอยื่นก่อช็อกโกแลตที่แอบซุกไว้เติมพลังงานให้เทพแห่งไวน์

              หลังตอบรับภารกิจเทพเจ้าเศร้าระทม (?) ไนมีเรียกลับไปนั่งที่โต๊ะเพื่อปิดจ๊อบขนมปังเบเกิ้ลของเธอต่อ กลิ่นเนยที่สดใหม่ไม่ได่ช่วยดึงจิตของเจ้าหล่อนที่ล่องลอยไปกลับมาได้ดีเท่าไร จ้องมองแสงแดดที่สาดลงมายังลานกว้างในค่าย

              "เธอใจอ่อนเกินไป" คลาริสซ่ากล่าวขึ้น เสียงของเธอฟังดูเย็นชาเล็กน้อย

              "บางครั้งคนเราก็ต้องใจอ่อนบ้าง เพื่อทำสิ่งที่ถูกต้อง" เสียงหัวเราะในลำคอบ่งบอกเพียงความมืดมิด “หรือเพื่อหว่านเมล็ดไว้รอวันเก็บเกี่ยว”

              "คิดแล้วไม่ผิด.. หวังว่าการตัดสนใจครั้งนี้ของเธอจะคุ้มค่านะสาวน้อย"

              สาวผมบลอนด์ยักไหล่  "อย่างน้อยมีเทพติดหนี้น้ำใจก็ยังดีกว่าเราไปผูกแค้นกับพวกนั้นนี่ ?"

ทำภารกิจเวรทำความสะอาดโรงอาหาร

เลือกรับ ของรางวัลจากการทำภารกิจเป็น + 25 พลังใจ  50 ดอลลาร์ และ + 15 EXP
ทานอาหารประจำวัน +30 พลังงาน

รับทราบภารกิจเที่ยวรอบโลกจากคุณ D

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15
ให้ช็อกโกแลตคุณ D กินของหวานช่วยให้หายเศร้า

@God 

Jayvik BRAVE

เจวิคเดินออกมาจากสนามฝึกซ้อม เขาเดินตรงมายังโถงอาหารทันที ชายหนุ่มไม่ได้กินอะไรมาวันกว่า ๆ แล้ว เขาเดินตรงไปยังแม่ครัวฮาร์ปี้ ระหว่างทางก็โบกมือทักทายเพื่อนร่วมค่ายที่นั่งทานอาหารกันตามโต๊ะ 

“สวัสดีครับ วันนี้ผมขอเป็นเสต็กเนื้อริบอาย มันฝรั่งทอด แล้วก็สลัดครับ พอดีวันนี้พึ่งกลับมาจากฝึกเลยอยากเติมพลังงานซักหน่อย ขอบคุณนะครับ” เจวิคพูดทักทายก่อนจะเริ่มสั่งอาหารที่ตนต้องการเมื่อเขาเดินมาถึงแม่ครัวฮาร์ปี้

“อ่ะ อ่อ ได้จ้ะ ไม่ทันได้ตั้งตัวเลยเนาะ” แม่ครัวฮาร์ปี้จะพูดขึ้นแต่ก็ติด ๆ ขัด ๆ เพราะชายหนุ่มตรงหน้าสั่งอาหารมาแล้ว

“เดี๋ยวรอสักครู่นะจ้ะ” แม่ครัวบอกกับชายตรงหน้าก่อนจะหันหลังกลับไปเริ่มทำอาหารที่ชายหนุ่มสั่ง

เจวิคเดินกลับไปนั่งรอยังโต๊ะบ้านเฮอร์มีส ชายหนุ่มนั่งเท้าคางเพราะรู้สึกง่วงจากการเหนื่อยล้าเพราะพึ่งไปฝึกซ้อมมา

ผ่านไปได้ไม่นานนึกก็มีเสียงของแม่ครัวฮาร์ปี้ดังขึ้น

“ได้แล้วจ้า เสต็กเนื้อริบอาย มันฝรั่งทอด และสลัด” แม่ครัวฮาร์ปี้ตะโกนออกมาจากทางครัว

เจวิคสะดวกตื่นมีสติขึ้นมาเพราะของกินที่ตัวเองรอได้ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขารีบเดินไปทางครัว

“ขอบคุณมากครับ แม่ครัวใจดีที่สุดเลยครับ แถมยังสวยอีกต่างหาก” ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณพร้อมกับรับถาดอาหารแล้วเดินกลับมายังโต๊ะ

“ทะ ทานให้อร่อยนะจ้ะ”แม่ครัวยังไม่ทันพูดเสร็จเจวิคก็เดินไปเสียแล้ว “วันนี้สงสัยจะหิวจัด”

ชายหนุ่มวางถาดอาหารลงบนโต๊ะจากนั้นจึงนั่งลงแล้วเริ่มทานอาหารที่สั่งมา เขาใช้มีดหั่นเนื้อเป็นชิ้นพอดีคำแล้วใช้ส้อมจิ้มเนื้อเข้าปากไป เมื่อเคี้ยสจนเสร็จแล้วจึงกลืนลงไป ตามด้วยมันฝรั่งทอดสองชิ้นที่จิ้มซอสมะเขือเทศ สลัดผักพร้อมกับน้ำสลัดที่ช่วยตัดเลี่ยนจากสองอย่างก่อนหน้าได้ดี ชายหนุ่มนั่งกินไปมีความสุขไป 

ผ่านไปได้ไม่นานนักเขาก็กินอาหารจนเสร็จ ชายหนุ่มกล่าวลาเพื่อนร่วมโต๊ะแล้วหยิบถาดอาหาร จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปยังที่เก็บจาน เขาล้างจานที่ตนใช้จนสะอาด แล้วจึงนำไปตาก เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วเขาจึงเดินจากโถงอาหารไป

ทานอาหารประจำวัน +30 พลังงาน

Jayvik Mchonde

Nymeria BELIEVER

TIME TO BRUNCH
10-12-2024 | 11.00 AM

              เสียงโครมครามของจานและชามเซรามิกในอ่างล้างจานดังเป็นจังหวะ พร้อมกับเสียงหึ่ง ๆ ของเครื่องดูดควันในโรงอาหารของค่ายฮาล์ฟบลัด ไนมีเรียยืนประจำที่อ่างล้างจาน มือเรียวของเธอล้างจานด้วยความชำนาญ และแม้มืออีกข้างจะถือฟองน้ำ เธอก็ยังดูเหมือนราชินีผู้สูงศักดิ์ในงานเลี้ยง

              “ไม่น่าเชื่อว่าคุณหนูน้อยที่เอเดรียนเลี้ยงประคบประหงมอย่างเธอจะชอบล้างจาน” คลาริสซ่าเปรยขึ้นด้วยน้ำเสียงกึ่งประชด “ฉันนึกว่าเธอจะใช้เวทมนตร์ทำมันเสร็จภายในห้าวินาทีเสียอีก”

              “ฉันว่าฉันทำแบบนี้ได้ดีกว่าใช้เครื่องทุ่นแรง… ” ธิดาเฮคาทีที่เกีอบได้ใบรับรองล้างจานชำนาญการพิเศษตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้น “อีกอย่างการโฟกัสกับสิ่งตรงหน้ามันช่วยให้ฉันมีเวลาเรียบเรียงความคิด”

              “คิดเรื่องอะไร?”

              ไนมีเรียไม่ตอบในทันที เธอพิจารณาคราบมันบนจานใบหนึ่งก่อนจะล้างมันจนสะอาด “หลายเรื่องน่ะ อย่างเรื่องที่ว่าจะไปเริ่มทำตามคำขอของคุณ D เมื่อไร แต่ที่ชัดเจนตอนนี้คือฉันอยากกินอะไรสำหรับมื้อกลางวัน”

              คลาริสซ่าหัวเราะเบา ๆ “ดีใจที่เธอไม่ได้เคร่งเครียดกับชีวิตขนาดนั้น”

              ช่วยแม่ครัวฮาร์ปี้จัดการแก้วไปอีกกองโตหลังจากทำเวรเสร็จ ไนมีเรียก็มานั่งทานมื้อเช้าควบมื้อกลางวันกับเพื่อนร่วมค่ายที่โต๊ะไม้ยาวในโรงอาหาร บุตรแห่งเฮอร์มีส ผู้มีผมสีน้ำตาลและรอยยิ้มเจ้าสเน่ห์เดินเข้ามาทักทาย พร้อมถือถาดอาหารของเขาเอง

              “เฮ้ ไนมีเรีย ฉันได้ยินข่าวลือที่น่าสนใจมา” เขาทิ้งตัวลงนั่งตรงข้าม “หนนี้ตัง้ใจฟังล่ะมันเกี่ยวกับแม่ของเธอ”

              ร่างบางเลิกคิ้วคราวหนึ่ง “เทพีเฮคาที? ฉันเชื่อว่าแม่ไม่ใช่เทพที่ติดโซเชี่ยลขนาดนั้น?”

ณ เมืองเฮติ อันถูกครอบงำด้วยคำสาปแห่งเฮคาที ความตายและโกลาหลแผ่ซ่าน

มนุษย์ กลายเป็นปีศาจ บ้านเมืองกลายเป็นนรก

ท่ามกลางความมืดมิด ธิดาแห่งไอริสผู้ไร้เดียงสาตกอยู่ในอันตราย

วิญญาณ ร้ายออกอาละวาด คมกระสุน พุ่งว่อนราวกับสายฝน

โชคชะตาของธิดาแห่งไอริสอยู่ในมือของธิดาแห่งฮิปนอส

จงฟังเสียงกระซิบแห่งสายลม

มันจะนำทางวีรบุรุษไปสู่เฮติ

จงมองหาสัญลักษณ์แห่งรุ้ง

มันคือกุญแจไขไปสู่ชัยชนะ

แต่จงระวัง

เงาแห่งความสิ้นหวัง กำลังคืบคลาน

วีรบุรุษ ต้องเผชิญหน้ากับ ความกลัวที่สุดของตน

หากเขาล้มเหลว

เฮติ จะตกอยู่ในความมืดมิดตลอดกาล

              เขาพยักหน้า “ใช่ คำพยากรณ์ที่ว่าแม่ของเธอทำให้เมืองเฮติกลายเป็นนรกน่ะ เธอได้ยินหรือยัง?”

              ไนมีเรียถอนหายใจ “แน่นอนว่าฉันได้ยิน ฉันก็เหมือนคนอื่นในค่ายนี้ที่ชอบเม้าท์มอยเรื่องคำพยากรณ์”

              “แล้วเธอคิดยังไงล่ะ?”

              “ฉันคิดว่า...มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉัน และไม่มีอะไรที่ฉันทำได้” ไนมีเรียตอบพลางจิ้มไก่งวงราดซอสบนจาน การเคี้ยวของเธอมีจังหวะรับรสที่เลิศเลอ “ทวยเทพก็แบบนี้ชอบทำอะไรที่ลูกหลานอย่างเราเดาไม่ออกอยู่เสมอ ฉันไม่คิดจะไปพยายามเข้าใจ”

              “แต่เธอไม่สงสัยเลยเหรอ?” เขาถามต่อ

              “สงสัยสิ แต่ฉันไม่อยากเสียเวลาคิดเรื่องที่ไม่มีข้อมูลชัดเจน” สาวเคบินยี่สิบเลือกตัดบทสนทนาเสียแต่ตอนนี้ เธอวางส้อมลงและเริ่มเก็บจานเพื่อไปทำสิ่งอื่นแทน “ถ้าแม่อยากให้ฉันรู้ เธอก็คงมาบอกด้วยตัวเอง”

              “ตามใจเธอละกัน” บุตรแห่งเฮอร์มีสยักไหล่ “แต่ฉันว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะไนมีเรีย”

              “ขอบใจสำหรับคำเตือน” ไนมีเรียตอบด้วยรอยยิ้มบาง ๆ “แต่ตอนนี้ฉันมีธุระต้องไปทำต่อ”

              เธอหยิบถาดอาหารของตัวเองไปวางในอ่างล้างจาน ก่อนจะเดินออกจากโรงอาหารไปโดยไม่สนใจเสียงโต้ตอบของเพื่อนร่วมค่าย

ทำภารกิจเวรทำความสะอาดโรงอาหาร

เลือกรับ ของรางวัลจากการทำภารกิจเป็น + 25 พลังใจ  4 เหรียญดรักม่า และ + 15 EXP

ทานอาหารประจำวัน +30 พลังงาน

โรลเพลย์ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับคำพยากรณ์ในค่ายได้ โบนัส+15 EXP

@God 

Nymeria BELIEVER

BRAKFAST TIME
13-12-2024 | 6.35 AM

              กลิ่นเนื้อย่างโชยหอมจากครัวหลังโรงอาหารค่ายฮาล์ฟบลัด เสียงคมมีดเฉือนกับเขียงดังก้องในอากาศคลอไปกับเสียงเจื้อยแจ้วของแม่ครัวฮาร์ปี้ ไนมีเรียยืนประจำที่เคาน์เตอร์หั่นเนื้อด้วยความชำนาญ คมมีดในมือเธอสะท้อนแสงไฟ ขณะที่เนื้อไก่งวงถูกหั่นเป็นชิ้นสวยงามลงบนถาดทีละชิ้น

              เช้าตรู่ทีเดียวที่เจ้าของร่างบางนำตัวเองออกจากเตียงนุ่มๆ มายังโถงอาหาร ด้านหนึ่งช่วยแม่ครัวเอกเตรียมวัตถุดิบ อีกด้านคอยเช็ดแก้วให้สะอาดเตรียมไว้สำหรับทุกคนในค่าย

              “ฉันว่าถ้าไม่เป็นธิดาแห่งเฮคาที เธอน่าจะไปเปิดร้านอาหารได้” คลาริสซ่ากล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ ร่างโปร่งแสงของเธอปรากฏอยู่ใกล้ ๆ มองนิ่งไปยังหญิงสาวผู้มีดวงตาสีเฮเซล

              “ชมกันขนาดนี้ ฉันก็ทำอาหารให้วิญญาณกินไม่ได้อยู่ดี” ไนมีเรียตอบพลางไหวไหล่ “แต่ว่าถ้าเปิดร้านเองต้องเหนื่อยกว่าล้างจานอีก ไหนจะเตรียมทุน.. ตามล่าหาตัวเชฟที่ไม่แอบลากลูกค้าไปกินหลังร้าน ฮ่าๆ”

              “ฉันรู้ ต่อให้ไม่มีค่าขนมจากพ่อมนุษย์หรือแม่เทพีคอยส่งเสีย เธอก็ทำงานหนักเกินไป” คลาริสซ่ากล่าว หลายวันแล้วที่เธอเห็นอีกฝ่ายทำงานทั้งวันทั้งคืนน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย

              “เราต้องการทุนสำหรับการเดินทาง.. การตระเวนไปรอบๆ โดยที่กระเป๋าว่างเปล่าน่ะ นั่นไม่ใช่ฉันเลย อีกอย่างเงินส่วนใหญ่ในบัญชีฉันไม่ใช่สกุลเดียวกับที่โลกฝั่งนี้ใช้กัน” ไนมีเรียตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยความมุ่งมั่น ดูท่าวันนี้เธอคงต้องกลับไปที่ร้านฮีบี้อีกหน

              เมื่อเสร็จจากการล้างจานกองโต ไนมีเรียเปลี่ยนจากมีดในครัวเป็นเคบับไก่งวงในจานของเธอเอง เธอเลือกโต๊ะริมหน้าต่างที่มองเห็นท้องฟ้ายามเช้า และหยิบมิลค์เชคมาวางข้าง ๆ เจ้าของดวงตาสีเฮเซลกัดเคบับคำใหญ่ก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย

              “อย่างน้อยๆ อาหารเช้านี่คุ้มค่ากับการทำงานหนัก” เธอพึมพำระหว่างปล่อยให้รสชาติซอสเกรวี่แผ่ซ่อนไปทั่วโพรงปาก 

              “ถ้าความสุขง่าย ๆ แค่นี้ช่วยให้เธอสบายใจ ฉันก็ยินดีด้วย” คลาริสซ่ากล่าวขณะยืนเท้าเอวด้วยท่าทางเอ็นดู

ทำภารกิจเวรทำความสะอาดโรงอาหาร

เลือกรับ ของรางวัลจากการทำภารกิจเป็น + 25 พลังใจ  4 เหรียญดรักม่า และ + 15 EXP

ทานอาหารประจำวัน +30 พลังงาน

@God 

Dean HEROES

253

ข่าวเพิ่งมาลือ

               18/12/2024 เวลา 12.xx น. ~

               มื้อเที่ยงของวัน ดีนมาที่โรงอาหารกับแมคเคนซีเหมือนกับหลายมื้อที่ผ่านมา แม้ว่าพวกเขาจะห่างหายจากรสมือเจ๊ฮาร์ปี้ไปหลายมื้อ แต่ฝีมือการทำอาหารของอสุรกายสาวก็ยังยอดเยี่ยมอย่างคงเส้นคงวาไม่ว่านางจะทำอาหารประเภทไหน จะเป็นมื้อหรูหราจัดเต็มหรือว่าเป็นอาหารง่าย ๆ อย่างเช่นวันนี้ที่เป็นพาสต้าอกไก่ผัดซอสอัลเฟรโดที่มีทั้งครีมและชีสเยิ้ม ๆ ฉ่ำ ๆ

               มีเรื่องหนึ่งที่หนุ่มโพไซดอนรู้สึกแคลงใจ เหมือนว่าพักนี้หลายสายตามักจับจ้องมาทางเขาและแมคเคนซีคนรักแปลก ๆ พอหันไปมองเขามักจะเห็นอากัปกิริยาอยู่สองอย่าง ไม่รีบหันหน้าหลบก็ยิ้มกรุ้มกริ่มให้ ซึ่งในกรณีหลังคนที่ออกอาการกรี๊ดกร๊าดมากที่สุดเห็นทีคงหนีไม่พ้นการ์เซียสาวน้อยข้ามเพศจากบ้านเฮอร์มาโฟรไดตัส

               จนกระทั่งวันนี้ดีนถึงได้รู้สาเหตุ ตอนที่เขาไปโทรศัพท์หาแม่มราอินเทอร์เน็ตคาเฟ่บ้านเฮอร์มีสแล้วหยิบ ‘หนังสือพิมพ์เฮอร์มีส’ แจกฟรีขึ้นมาอ่าน

               “แมคซี่ นายดูข่าวพวกนี้สิ! ไร้สาระเป็นบ้า!” ชายหนุ่มวางหนังสือพิมพ์ของทั้งสองสัปดาห์ลงกลางโต๊ะอาหาร

               @Mackenzie

               “อยากรู้ชะมัดใครเขียนข่าวพวกนี้กันนะ! ตกข่าวมาก คนทั้งค่ายน่าจะรู้อยู่แล้วว่าพวกเราน่ะสีกันตั้งแต่ยังไม่เข้าค่าย ไม่เห็นจะมีอะไรน่าตื่นเต้นเลย”

               พอพูดจบก็ได้ยินเสียงคนสำลักเส้นเพนเน่แล้วไอค่อกแค่กมาจากหลายโต๊ะ

               @Mackenzie

               “อ้าว นายเป็นไรไหม ค่อย ๆ กินสิ รีบกินก็สำลักแบบนี้แหล่ะ กินน้ำก่อน” เลื่อนแก้วน้ำเย็นชื่นใจให้คนรักดื่มให้หายสำลัก “ฉันว่าข่าวเรื่องค้างคาวตายเพราะปรับตัวไม่ทันมีสาระกว่าเยอะเลย”

               @Mackenzie

               “ฉันได้ยินข่าวนี้มาจากเด็กบ้านเฮอร์มีสน่ะ ถึงจะตรงกับที่คิดไว้ก็เถอะนะ.. อย่างที่ซูคีปเปอร์บอก สัตว์ตามธรรมชาติถ้าปรับตัวไม่ได้และร่างกายแข็งแรงไม่พอก็ตายช่วงนี้เป็นจำนวนมาก”

               คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ หากตัวเองมีจิตใจเป็นซูเปอร์ฮีโร่มากกว่านี้คงรีบพุ่งไปรับคำทำนานเรื่องนี้มันซะรู้แล้วรู้รอด จะได้รู้ว่าเหตุการณ์นี้ต้องรับมือแก้ไขอย่างไร แต่โทษทีนะที่เขาไม่ใช่คนดีมีน้ำใจขนาดนั้น ยังไงก็ต้องจัดการเรื่องของตัวเองก่อน

               “จะว่าไปช่วงนี้ไม่มีข่าวอื่นนอกจากข่าวกอสซิปในค่ายกับผลกระทบของปรากฏการณ์รัตติกาลสาบสูญแล้วหรือไงนะ?”

               @Mackenzie

               “เอ๋ จริงง่ะ พี่ชายนายกลับมาเหรอ? สงสัยฉันต้องไปเซย์ฮายหน่อยแล้ว แบบนี้นายก็เสียตำแหน่งพี่ใหญ่ของบ้านไปแล้วสิที่รัก” ดีนแกล้งหยอก

               คงเพราะช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้อยู่บ้านเฮคาทีกับอีกฝ่ายล่ะมั้ง ถึงได้ไม่รู้ข่าวคราวของผู้อาศัยอยู่ในกระท่อมที่ใช้ซุกหัวนอนแทนกระท่อมตัวเองทุกวัน เช้าก็ตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อไปวิ่งจ๊อกกิ้งกับเอมีเลีย กลางวันก็หอบการบ้านไปทำรายงานที่ห้องสมุด พอตกเย็นกินอาหารอะไรเสร็จก็เข้าห้องนอน

               @Mackenzie

               พวกเขารับประทานอาหารกลางวันกันพลางสนทนาไปเรื่อย ช่วงเวลาดี ๆ ที่ใช้เวลาร่วมกับคนที่รักและไว้ใจมักผ่านไปไวเสมอ รู้ตัวอีกทีเข็มนาฬิกาก็ตีเข้าที่เวลาบ่ายโมงกว่า ๆ นั่งแช่ก้นนาน ๆ ก็ไม่ดี เขายังมีภารกิจทำรายงานค้นคว้าเรื่องความแตกต่างของเหล่าม้าน้ำหลากหลายชนิดที่จะส่งในวันศุกร์นี้อีก ทั้งคู่จึงตัดสินใจที่จะลุกขึ้นมาแล้วแยกย้ายไปค้นคว้าข้อมูลในเรื่องที่แต่ละคนสนใจ

               บุตรแห่งโพไซดอนก้าวขาออกจากโถงอาหารพร้อม ๆ กับคนรัก ทว่ายังไม่ทันที่เท้าจะแตะลงพื้นวงน้ำขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นที่ใต้ขาของชายหนุ่ม และเมื่อเหยียบลงไปเขาก็แทบจะหน้าทิ่มในทันทีจากมวลน้ำที่เบาบาง ราวกับว่าแอ่งน้ำนั้นไม่ได้กองอยู่บนพื้น แต่เป็นผิวน้ำที่อยู่เหนือมหาสมุทรอันลึกลับ

               “!?!”

               ด้วยสัญชาติญาณที่มีดีนรีบใช้พลังควบคุมความหนาแน่นของน้ำทันที แต่เหมือนสายน้ำไม่เป็นใจ เขาไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้เลย จนกระทั่งวงน้ำใต้ขาเริ่มหมุนวนและพยายามจะดูดเขาลงไป

               “แมคซี่!! ช่วยดั๊ว—..”

               มือใหญ่พยายามคว้าแขนของคนรัก แต่ยังไม่ทันที่ปลายนิ้วจะแตะถึงกันเขาก็ถูกวงน้ำดูดหายลงไป เหมือนกับก้อนที่คุณก็รู้ว่าอะไรถูกกดลงชักโครก เขาหมุนคว้างอยู่ในวงน้ำมวลน้ำแรงดันสูง ถูกดูดลงลึกไปเรื่อย ๆ เพียงเสี้ยววินาทีที่ดีนจมหายไปทั้งตัว วงน้ำก็สลายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แม้แต่พื้นก็แห้งสนิท

               @Mackenzie

               ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ได้หายไปจากค่ายฮาล์ฟบลัดอย่างลึกลับ ต่อหน้าต่อตาสายตานับสิบคู่ที่มัวแต่ตกตะลึงกับเหตุการณ์ดังกล่าวที่เกิดขึ้นหน้าโถงอาหารยามบ่ายโมง…

รับประทานอาหารประจำวัน

Jayvik BRAVE

เป็นเวลาหลายวันเลยที่เจวิคนั้นไม่ได้ทำอะไรสักอย่างภายในค่าย เขามัวแต่นอนเล่นทำตัวเฉยชา แต่วันนี้เขาจะต้องเริ่มเตรียมตัวเพื่อไปยังโอลิมปัสแล้ว เพราะพรุ่งนี้เป็นวันที่เขาจะต้องไปทัศนาจรที่นั่น เนื่องจากวันเหมายันที่ เหล่าเทพต้องไปรวมตันกันที่นั้น เขาตัดสินใจที่จะไปทำความสะอาดโรงอาหารตามที่เขาไปรับภารกิจมา

ชายหนุ่มเดินเข้ามายังโถงทานอาหารภายในค่าย เขาเดินตรงไปหาแม่ครัวฮาร์ปี้คนดีคนเดิม ระหว่างทางก็โบกมือทักทายเพื่อนร่วมค่ายไปด้วย

“สวัสดีครับ สบายดีนะครับ วันนี้ขอมาช่วยทำความสะอาดสักหน่อยก่อนที่พรุ่งนี้ผมจะไม่อยู่” เจวิคกล่าวคำทักทายแม่ครัวฮาร์ปี้หลังจากเดินมาถึง

“อ่อสวัสดีจ้ะ เจวิค สบายดีจ้ะ ยังไงก็ฝากด้วยนะจ๊ะ วันนี้จะกินอะไรด้วยเลยไหม สั่งมาได้เลยนะจ๊ะ” แม่ครัวฮาร์ปี้ตอบกลับพร้อมกับถามไถ่

“งั้นผมขอเป็นสเต็กเนื้อกับสลัดผักแล้วกันครับ ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มตอบกลับก่อนจะรีบเดินไปหยิบเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดที่ตู้เก็บอุปกรณ์ที่อยู่ห่างออกไป

เจวิคเดินกลับมาพร้อบกับถุงดำในมือ แล้วเดินไล่เก็บเศษขยะที่อยู่บนโต๊ะ เมื่อเก็บครบแล้วเขาจึงนำฟองน้ำมาเช็ดทำความสะอาดโต๊ะที่เปลื้อนคราบสกปกอยู่

เขาเช็คโต๊ะจนสะอาดเรียบร้อยดีแล้วเขาจึงเดินไปหยิบเอาไม้กวาดมากวาดฝุ่น และใบไม้แถวบริเวณทานอาหารจนไร้ฝุ่น เขาจึงตัดสินใจเดินไปหยิบไม้ถูพื้นพร้อมถังน้ำที่มีน้ำยาทำความสะอาดที่ผสมน้ำมาดีแล้ว จากนั้นจึงจุ่มไม้ถูพื้นและใช้มือบิดผ้าที่ไม้ถูพื้นเพื่อเอาน้ำออกจากผ้า เขาใช้ไม้ถูพื้น ถูพื้นบริเวณโถงอาหารจนมั่นใจว่าสะอาดสะท้อนให้เห็นหน้าของตนดั่งกระจกดีแล้วเขาจึงนำไม่ถูดพื้นและถังน้ำไปทำความสะอาด จากนั้นจึงเก็บคืนตู้เก็บอุปกรณ์ไป

หลังจากที่เจวิคทำความสะอาดโถงอาหารจนเสร็จดีแล้วเขาจึงเดินมานั่งรออาหารที่สั่งไปที่โต๊ะของบ้านตนเอง โต๊ะของบ้านเฮอร์มีส ผ่านไปไม่นานนักเขาก็ได้ยินเสียงมาจากทางห้องครัว

“ได้แล้วจ้าาาา สเต็กเนื้อกับสลัดผัก” เสียงแม่ครัวฮาร์ปี้ตะโดนดังมา

เจวิครีบสะดุ้งลุกขึ้นยืนแล้วรีบเดินมายังทางห้องครัว

“ขอบคุณครับ” เจวิคตอบกลับพร้อมกับรับถาดอาหารมา เขาเดินกลับมานั่งยังโต๊ะรับประทานอาหารบ้านเฮอร์มีส

เจวิคนั่งกินเสต็กเนื้อและสลัดของตนเองจนหมดจาน ระหว่างที่ทานำไปด้วยก็คุยกับเพื่อนร่วมโต๊ะถึงเรื่องพรุ่งนี้ว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง

เขาทานอาหารจนเสร็จเขาจึงนำถาดอาหารที่บรรจุจานไปล้างยังบริเวณเก็บจานจากนนั้นเขาจึงเดินออกจากโถงอาหารไป

ทำภารกิจเวรทำความสะอาดโรงอาหาร เสร็จเรียบร้อย 

เลือกรับ ของรางวัลจากการทำภารกิจเป็น + 25 พลังใจ 

(เลือกทำการรับ 4 เหรียญครักม่า) และ + 15 EXP

ทานอาหารประจำวัน +30 พลังงาน

Jayvik Mchonde

Mackenzie HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2024-12-18 18:27 253ข่าวเพิ่งมาลือ 18/12/2024 เวลา 12.xx น. ~ มื้ ...

53.Huh, my Sweetie was kidnapped ?

-18.12.24  /  12:XX PM.-

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

หลังกลับจากซานอันโตนิโอได้ไม่กี่วัน พวกเขาก็กลับมาใช้ชีวิตตามวิถีชาวค่ายฮาล์ฟบลัด ซึ่งการทานอาหารที่โรงอาหารคือหนึ่งในนั้น ฝีมืออันเป็นเอกลักษณ์ของคุณฮาร์ปี้แม่ครัวของค่ายก็เป็นสิ่งหนึ่งที่แมคเคนซีคิดถึง และพาสต้าอกไก่ผัดซอสอัลเฟรโดมื้อประจำวันนี้ก็รสชาติดีมากเหมือนอาหารจานอื่น ๆ ที่เคยทานมา

“อะไรเหรอ…”

แมคเคนซีหยิบหนังสือพิมพ์เฮอร์มีสทั้งสองฉบับที่ดีนวางตรงหน้ามาอ่าน ซึ่งเนื้อหาโดยรวมจับใจความได้ว่าเป็นข่าวลือประจำค่ายเหมือนกับพวกนิตยสารกอสซิพดาราที่วางขายทั่วไปตามแผงหนังสือ แต่สิ่งที่ทำให้ดีนโวยวายได้ขนาดนี้สาเหตุน่าจะมาจากข่าวแรกสุดของหนังสือพิมพ์ทั้ง 2 ฉบับที่เขียนถึง ‘พวกเขา’ ที่กำลังคบกันอยู่

 

“ไม่น่าเชื่อว่าจะเขียนถึงพวกเราด้วย ฉันก็ว่าทำไมตั้งแต่กลับมาถึงมีแต่คนมองด้วยสายตาแปลก ๆ คงมาจากหนังสือพิมพ์นี่ มันก็แค่ข่าวที่เขียนขึ้นมาจากเรื่องจริง นายอย่าหัวเสียไปเลยที่รัก”

ชายหนุ่มบ้านเฮคาทียิ้มเล็กน้อยแล้ววางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะตามเดิมด้วยท่าทางสบาย ๆ ราวกับว่าเป็นเรื่องเล็กเสียเหลือเกิน ก็เรื่องที่พวกเขาคบกันมันคือเรื่องจริง ทำไมเขาต้องมามัวคิดมากด้วย

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“พรู่ด…แค่ก ๆ !”

แล้วก็เป็นแมคเคนซีเองที่เป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่สำลักเส้นเพนเน่แล้วไอค่อกแค่กจนน้ำหูน้ำตาไหล

‘ให้ตายสิ หมอนี่หงุดหงิดเพราะเรื่องนี้เองเรอะ !?’

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“แค่ก ! ไม่ อา…ไม่เป็นไร ฉันโอเค”

หยิบแก้วน้ำที่ดีนเลื่อนให้มาดื่มทีเดียวเกือบค่อนแก้ว จะให้พูดได้ยังไงว่าที่เขาสำลักจนแทบพ่นเส้นเพนเน่ออกมาเป็นเพราะอะไร แมคเคนซีนึกภาพออกเลย หากเขาพูดว่า “นายอย่าพูดว่าเราสีกันต่อหน้าคนเยอะ ๆ แบบนี้สิ !” ดีนก็คงจะแค่ยิ้มแฉ่งแล้วพูดเรื่องนี้ต่อราวกับมันเป็นเรื่องปกติจนอาจมีพวกหูตาไวเอาไปเขียนข่าวลงหนังสือพิมพ์ฉบับต่อไปกันก็เป็นได้

“ค้างคาวตายงั้นเหรอ ผลกระทบมาจากปรากฏการณ์รัตติกาลสาบสูญหรือเปล่า นายไปได้ยินข่าวนี้มาจากไหน”

พอดีนพูดถึงพวกค้างคาวก็นึกสงสัยขึ้นมา

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แมคเคนซีฟังที่ดีนพูดแล้วพยักหน้าเล็กน้อย พอวิเคราะห์ตามหลักเหตุผลแล้วก็เข้าใจได้ว่าที่เป็นเช่นนี้เพราะอะไร ดูท่าว่าปรากฏการณ์ไร้กลางคืนที่กินเวลายาวนานมาร่วมเดือนจะกระทบไปถึงพวกสัตว์ต่าง ๆ ไม่ใช่เพียงแค่มนุษย์เสียแล้ว

“เอาข่าวบ้านฉันไหมล่ะ…อย่างเช่นว่าอยู่ ๆ พี่ชายที่ฉันเพิ่งรู้ว่ามีตัวตนอยู่กลับมาค่าย อะไรแบบนี้”

หากถามเรื่องข่าวสารในค่ายกับคนที่ไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนอย่างแมคเคนซีคงไม่ได้ความเท่าไหร่ ที่นึกออกเพียงเรื่องเดียวในตอนนี้คือเรื่องของซิลเวอร์ พี่ชายที่เพิ่งกลับมาค่ายช่วงที่พวกเขาไปซานอันโตนิโอกัน

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ใช่ ช่วงนี้นายไม่ค่อยได้ไปบ้านฉันนี่นะ ฉันก็ลืมบอกนายไป ไว้ว่าง ๆ ลองไปทำความรู้จักกันดูสิ เขาค่อนข้างเก่งเรื่องเวทมนตร์โจมตีอยู่ ส่วนเรื่องพี่คนโตของบ้านฉันไม่สนใจหรอก ดีซะอีก อย่างน้อยฉันก็ไม่ใช่คนที่แก่สุดในบ้าน”

แมคเคนซียักไหล่เล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องลำดับพี่น้อง เขาเป็นลูกคนเดียวมาตลอด 21 ปี อยู่ ๆ ก็มีน้องแม่เดียวกันโผล่มาอีก 3 คน ก็คงไม่แปลกอะไรที่อยู่ ๆ วันดีคืนดีจะมีพี่โผล่มาอีกคน และอาจมากกว่า 1 คนเพียงแค่พวกเขาไม่ได้อยู่ที่ค่ายเท่านั้นเอง และเขาคิดว่าดีนอาจจะเข้ากับซิลเวอร์พี่ชายของเขาได้…ละมั้ง

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

หลังจากทานอาหารเสร็จดีนก็บอกเขาว่ายังมีข้อมูลที่ต้องค้นคว้าเพิ่มเติมสำหรับเขียนรายงานเพื่อส่งในคาบเรียนอีก ส่วนแมคเคนซีก็จะกลับไปหาข้อมูลเกี่ยวกับกริมาลคินที่ห้องสมุดในบ้านต่อ พวกเขาจึงตกลงว่าจะแยกย้ายกันไปทำธุระของตนเอง แต่ขณะที่กำลังจะออกจากโรงอาหารกลับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น เมื่ออยู่ ๆ ดีนก็ก้าวเท้าไปเหยียบเข้ากับแอ่งน้ำที่เขาสาบานได้เลยว่าไม่เห็นมันมาก่อนจนกระทั่งเมื่อครู่

“เฮ้ ! ดีน ดีน !”

แมคเคนซีตะโกนเรียกอีกฝ่ายที่โดนมวลน้ำนั้นดูดลงไปต่อหน้าต่อตาราวกับแอ่งน้ำนั่นเป็นตาน้ำวนที่พร้อมจะดูดดีนลงไปในก้นบึ้งของท้องทะเลอันไม่มีที่สิ้นสุด เขารีบยื่นมือไปหวังจะคว้าคนรักและช่วยดึงร่างนั้นขึ้นมาแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว ดีนโดนกระแสน้ำกลืนหายไป ครั้นแมคเคนซีใช้เท้าเหยียบหวังจะตามไปก็กลายเป็นว่าแอ่งน้ำนั้นแห้งสนิทกลายเป็นพื้นโรงอาหารเช่นเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

“นี่มันเรื่องบ้าอะไร…”

ดวงตาสีฮาเซลยืนจ้องพื้นจุดที่ดีนเพิ่งหายไปอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร ท่ามกลางเสียงเซ็งแซ่ของผู้คนที่เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ก็มีใครบางคนมาวางมือบนบ่าแมคเคนซีจากด้านหลัง

“ไม่ต้องตกใจ มันเป็นเรื่องปกติ”

เมื่อหันมาทางเจ้าของเสียงก็พบกับชายที่ไม่ค่อยคุ้นหน้าสักเท่าไหร่ เขาอาจจะเคยเจอคนคนนี้ที่ไหนสักแห่ง หรือไม่ก็อาจเคยเดินสวนกันสักที่ในค่าย

“นายจะบอกไม่ให้ฉันตกใจได้ไง นายก็เห็น ดีนโดนน้ำ…ที่ตอนนี้น้ำนั่นมันก็หายไปไหนไม่รู้ดูดลงไปตรงนี้”

ด้วยความตกใจระคนหงุดหงิด แมคเคนซีจึงพูดรัวใส่อีกฝ่ายจนแทบไม่ทันได้พักหายใจ น่าแปลกที่คนตรงหน้าไม่มีทีท่าตระหนกเหมือนคนอื่น ๆ ซ้ำยังยืนกอดอกฟังเขาด้วยสีหน้าเรียบ ๆ ราวกับกำลังคุยเรื่องสภาพดินฟ้าอากาศกัน

“ฉันก็กำลังจะบอกอยู่นี่ไง เอาล่ะ…เผื่อนายจะไม่เชื่อที่ฉันพูด งั้นฉันขอแนะนำตัวก่อน ฉันไทสัน เป็นลูกของมหาเทพโพไซดอน”

“ฉันแมค—-”

“แมคเคนซีลูกของเทพีเฮคาที ฉันรู้จักนาย ชื่อนายกับน้องชายฉันหราอยู่บนหนังสือพิมพ์เฮอร์มีส มาได้สองสัปดาห์แล้ว”

จากที่คิดว่าจะต้องแนะนำตัวตามมารยาท กลายเป็นว่าอีกฝ่ายรู้จักชื่อเขาแล้วซะอย่างนั้น คงต้องขอบคุณหนังสือพิมพ์เฮอร์มีสใช่ไหมที่ต่อไปนี้เขาคงไม่ต้องเสียเวลาแนะนำตัวกับใครอีก

“โอเคไทสัน ยินดีที่ได้รู้จัก เมื่อกี้นายบอกว่าเป็นเรื่องปกติ แปลว่านายรู้ใช่ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

แมคเคนซีเร่งเร้าถามคนตรงหน้า ส่วนไทสันเองก็ยังมีท่าทีสบาย ๆ เหมือนเดิม

“รู้สิ มันไม่ได้เกิดอะไรขึ้นทั้งนั้นแหละ ก็แค่พ่อมารับลูกไปคุยด้วยก็เท่านั้น”

“ฮะ…..?”

เหมือนไทสันจะอ่านสีหน้าที่ราวกับมีเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมดของแมคเคนซีออกจึงยิ้มเล็กน้อยแล้วอธิบายต่อ

“ถ้าจะพูดให้เข้าใจง่าย ๆ ก็คือ พ่อพวกฉันอยู่ใต้น้ำใช่ไหม เวลาจะเรียกลูกไปหาก็ ปิ๊ง ! เสกน้ำขึ้นมาแล้วดึงลูกลงใต้น้ำไปหานั่นแหละ เพียงแค่วิธีการมันออกจะ…เอิกเกริกไปสักหน่อย”

บุตรแห่งบ้านโพไซตอนยักไหล่เล็กน้อยแล้วตบบ่าแมคเคนซีอีกครั้ง

“วางใจเถอะ ระหว่างนี้นายก็ทำนั่นทำนี่ไปพลาง ๆ ก่อน เดี๋ยวพอพ่อคุยธุระเสร็จก็ส่งหมอนั่นกลับมาเอง”

บอกตรง ๆ ว่าตอนนี้ยังเป็นกังวลอยู่ แต่ไทสันก็เป็นบุตรของมหาเทพโพไซดอนเหมือนกัน คงจะเคยเห็นไม่ก็เคยประสบเหตุการณ์นี้ด้วยตนเองมาแล้ว จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่อีกฝ่ายจะโกหกหรือล้อเล่นกับเขา

“ถ้านายว่าอย่างนั้น ฉันจะเชื่อนายแล้วกัน ขอบคุณที่มาบอก งั้นฉันขอตัวก่อน”

แมคเคนซีพยักหน้ารับ หลุบตาลงมองพื้นตรงที่คนรักหายไปอีกครั้งก่อนจะบอกลาไทสันและออกไปจากบริเวณนั้น ตอนนี้เขาคงทำได้เพียงแค่รอให้ดีนให้ดีนกลับมาและเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังเท่านั้น

+30 พลังงาน : รับประทานอาหารประจำวัน

+20 EXP : จากการอ่านหนังสือพิมพ์เฮอร์มีส 2 ฉบับ

+10 EXP : ฟังข่าวลือเรื่องค้างคาว

+10 EXP : รับรู้ข่าวเรื่องดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล หายตัวไป

+5 Point : โบนัสความสนิทกับ ไทสัน จากน้ำหอมยูนิเซ็กส์

@God

Dean HEROES

258

พักยก

               21/12/2024 เวลา 13.00 น.

               แม้จะเข้ามาอยู่ในเขตปลอดภัยแล้วทว่ายังคงเห็นภาพบรรยากาศแสนหดหู่ไปตลอดทั้งเส้นทางที่จะไปบ้านใหญ่ ผู้บาดเจ็บไม่ว่าจะน้อยหรือมากถูกทำแผลที่ข้างถนน บริเวณกองไฟเฮสเทียถูกนำมาใช้เป็นโรงพยาบาลสนามชั่วคราว เนื่องจากห้องพยาบาลประจำค่ายไม่เพียงพอที่จะรักษาคนเจ็บทั้งหมดในเวลาเดียวกัน

               “ฉันว่า.. เราอย่าไปเพิ่มภาระให้แพทย์จะดีกว่า” ดีนบอกกับแซเทอร์น้อยเพื่อนเก่าที่กำลังพยุงเขาไปที่โรงพยาบาลสนาม

               “ตะ.. แต่ว่า”

               “อย่าลืมสิว่าฉันเป็นลูกใคร นายพาฉันไปที่ทะเลสาบกลางค่ายแทนที”

               พอดีนพูดแบบนี้บ๊อบบี้ก็เข้าใจได้ทันที แซเทอร์หนุ่มน้อยพยักหน้าหงึก ๆ เปลี่ยนทิศทางจากการพาดีนไปรักษาบาดแผลสถานพยาบาลเป็นทะเลสาบกลางค่ายในทันที

               เมื่อมาถึง… ที่นี่สุดแสนจะเงียบสงบ ไม่ชุลมุนวุ่นวายเฉกเช่นหน้าประตูค่าย ราวกับอยู่คนละโลกเดียวกัน

               “ตรงนี้โอเคแล้ว นายปล่อยฉันเลยก็ได้”

               มือเล็กผละออกจากชายร่างใหญ่ทว่าสีหน้าของแซเทอร์ยังคงเป็นกังวล บ๊อบบี้มองดีนที่ค่อย ๆ เดินกะเผลกไปที่ทะเลสาบก่อนที่หนุ่มสายเลือดโพไซดอนจะปล่อยตัวเองทิ้งตัวลงไปในทะเลสาบอันเยือกเย็น

               ตู้ม…

               อ้อมกอดของสายน้ำโอบรับ ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล ราวกับว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว.. ดวงตาสีเปลือกไม้ปรือมองภาพด้านบนทะเลสาบเหนือผืนน้ำ คล้ายกับชั่วเสี้ยววินาทีที่เขาเห็นร่างของไนแอดแสนสวยจ้องมองลงมา ทว่ากะพริบตานางไม้ผู้งดงามพลันหายไปราวกับไม่เคยมีอยู่

               น้ำบริสุทธิ์จากป่าเขาไหลซึมเข้าไปในบาดแผล จากนั้นร่องรอยกัดเหวอะหวะก็ค่อย ๆ ผสานเข้าด้วยกันจนบาดแผลทั้งหมดหายเป็นปลิดทิ้ง ความเย็นสบายใต้ผืนน้ำคล้ายกับเปลไกวนอน จนทำให้ชายหนุ่มอยากจะหลับสักตื่นแล้วค่อยลุกขึ้นมาใหม่ แต่จิตใต้สำนึกบอกว่าตอนนี้ยังพักไม่ได้ในเมื่อค่ายยังตกอยู่ในอันตราย…

               บุตรแห่งโพไซดอนพุ่งตัวขึ้นสู่ผืนน้ำ ปลายเท้าที่เหยียบอยู่บนแผ่นน้ำบางเบาราวกับกระจกใส เขาค่อย ๆ เดินขึ้นมาบนฝั่งประดุจดั่งเทพเจ้าองค์ใหม่…

               แต่เปล่า… แค่ควบคุมความหนาแน่นและแรงตึงผิวของน้ำได้เฉย ๆ

               ตอนนี้บาดแผลที่ไหล่ซ้ายได้หายไป เหลือเพียงแค่เสื้อที่ขาดวิ่นเป็นหลักฐานว่าเคยต่อสู้ และเมื่อเท้าเหยียบลงบนพื้นหญ้าเนื้อตัวที่เปียกชุ่มได้แห้งสนิทจากพรภูมิคุ้มกันเปียก

               “ฉันหายดีแล้วบ๊อบบี้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนต้องหาอะไรใส่ท้องสักหน่อย”

               ที่ว่าหายจากอาการบาดเจ็บน่ะใช่ แต่รวมถึงความขุ่นข้องหมองใจก็ด้วย สายน้ำบำบัดเขาให้กลับมาเป็นดีนที่สดใสดังเดิม

               .

               .

               .

               โรงอาหารกลายเป็นฐานบัญชาการชั่วคราวคล้ายกับตอนที่ยีเมียร์บุกค่ายฮาล์ฟบลัดในเดือนมิถุนายนไม่มีผิด ดีนรับอาหารกลางวันง่าย ๆ มารับประทานที่โต๊ะตัวหนึ่ง เหมือนเดิมที่เขาไม่สนใจว่าโต๊ะนั้นมีธงชื่ออะไรแขวนอยู่ แต่ตอนนี้คงไม่มีใครมัวมาสนใจเรื่องความถูกต้องกันหรอก…

               “ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?”

               ‘คลาร่า ชูลซ์’ สาวน้อยผมบลอนด์ธิดาแห่งอะธีน่าเชื้อสายเยอรมันทำหน้าที่เป็นเสนาธิการบัญชาการรบในครั้งนี้แทนลิเลียน่าและเอเตียนที่ไม่อยู่ค่ายด้วยกันทั้งคู่ ส่วนใหญ่คนที่มามุงโต๊ะหมายเลขหกจะเป็นเดมิก็อดจากเทพใต้พิภพและมินิก็อด น้อยคนนักที่จะเป็นบุตรธิดาจากสิบสองเทพโอลิมปัส

               “เพิ่งได้รายงานมาว่ามีการบุกเพิ่มที่ส่วนของชายหาด สองพี่น้องแอมฟิไทรต์กำลังตรึงกำลังส่วนนั้นไว้อยู่ ส่วนป่าต้องห้ามกับถ้ำพยากรณ์ควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว” คนที่คาบข้าวมาบอกคือสาวญี่ปุ่นผมสีส้มนามว่า ‘เท็นเก็น คาสึฮะ’ ธิดาเฮอร์มีสที่ไม่ได้ไปโอลิมปัสในวันนี้

               “สองคนไม่พอต้องการกำลังคนมากกว่านี้ มีใครอาสาไปบ้าง?”

               พอได้ยินว่าขออาสากำลังพลไปที่ชายหาดดีนก็ยกมือขึ้น ก่อนจะมาที่โรงอาหารเขาได้ไปดูที่บ้านเฮคาทีแล้วแต่ไม่พบคนรักหรือว่าใครอยู่ในนั้น หากมีเบาะแสของแมคเคนซีที่ไหนเขาคงรีบพุ่งถลาไปในทันที แต่ในเมื่อหาตัวไม่เจอแบบนี้ก็มีแต่ต้องรับงานอาสาสมัครไปก่อน

               ดูเหมือนจะมีอีกมือนึงที่ยกขึ้นเหมือนกัน คน ๆ นั้นคือชายหนุ่มผมเงินไม่คุ้นหน้าคุ้นตา แต่ช่างเถอะ.. นาทีนี้จะได้ใครเป็นคู่หูก็ได้ทั้งนั้น

               “งั้นรบกวนด้วย พี่ดีนกับพี่ซิลเวอร์” คลาร่ากล่าว เหมือนเธอจะลดความกังวลใจไปได้เมื่อผู้อาสาไปที่ชายหาดคือบุคคลมีฝีมือ หนึ่งคือบุตรเจ้าสมุทร และอีกหนึ่งคือบุตรแห่งเฮคาทีผู้ช่ำชองเรื่องการกำราบอสุรกาย

               ‘ซิลเวอร์.. ชื่อคุ้น ๆ แฮะ’

               ยังไม่ทันที่จะนึกว่าคุ้นจากไหนคำตอบก็ลุกขึ้นมาประเคนให้ถึงที่

               “นายนี่เองเจ้าเด็ก!” ชายร่างใหญ่เดินฉับ ๆ เข้ามาล็อคคอดีนที่กำลังยัดแซนด์วิชชีสเนื้อมื้อกลางวันเข้าปากอย่างสนิทชิดเชื้อเหมือนเคยเจอกันมาก่อน ไอ้เรื่องตกใจน่ะตกใจอยู่แต่ดีนไม่ถือสาการตีสนิท

               “อ๋อ จำได้แล้ว ชื่อซิลเวอร์.. พี่ชายของแมคซี่นี่นา!”

               “ใช่แล้ว! นั่นน่ะชื่อฉันเอง ซิลเวอร์ ควินน์! ส่วนนายดีนสินะ ไม่ต้องแนะนำตัว ฉันรู้จักนายตั้งแต่ที่ออกข่าวกอสซิปคู่กับน้องชายฉันแล้วเจ้าเด็ก!” ฝ่ามือใหญ่ตีไหล่ดีนป้าบ ๆ การตกเป็นข่าวซุบซิบมันดีแบบนี้นี่เองสินะ ไม่ต้องเสียเวลาแนะนำตัว…

               “ถ้าทำความรู้จักกันแล้วก็ฝากชายหาดด้วยนะคะพี่ชายทั้งสอง” คลาร่าเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

               “ไว้ใจฉันคนนี้ได้เลย! เอาล่ะเจ้าเด็ก! รีบยัดแซนด์วิชเข้าปากแล้วไปบู๊ด้วยกันซะ!” ซิลเวอร์แกมบังคำ ซึ่งคนแบบดีนรีบล่กทำตาม เพราะกลัวว่าคนที่ตัวใหญ่กว่าจะเอาเรื่อง ตอนนี้เขาสับสนนิดหน่อยว่าสายเลือดเฮคาทีมีคนที่เร่าร้อนแบบนี้ด้วยเหรอ…

               ยังไม่ทันจะลุกออกไปจากโต๊ะอาหารข่าวใหม่ก็ถูกนำมาโดย ‘มาร์ธา คอสตาคิส’ หญิงสาวผู้ไม่ได้เป็นเดมิก็อดแต่เนื้อตัวเปื้อนไปด้วยเลือดจากการช่วยเหลือเดมิก็อดที่บาดเจ็บรายทาง วันนี้เธอวิ่งวุ่นไปหมดในฐานะผู้ช่วยของไครอน

               “สถานการณ์ที่หน้าประตูค่ายควบคุมได้ในระดับหนึ่งแล้ว แต่ยังถอนกำลังพลออกมาไม่ได้ แล้วไหนจะมีเทพโลกิที่ปะทะอยู่กับรูปปั้นเทพีอะธีน่าอีก..”

               “พลังของเดมิก็อดคงสู้เทพเจ้าไม่ได้แน่ หรือไม่.. เราอาจต้องรอให้พวกที่ไปทัศนศึกษาที่โอลิมปัสกลับมา…” คลาร่ากล่าวเสียงเครียด งานนี้เทพแห่งการหลอกลวงของฝั่งนอร์สลงมาเล่นด้วยตัวเอง ไม่รู้ว่าค่ายฮาล์ฟบลัดจะตรึงกำลังไว้ได้นานแค่ไหนเหมือนกัน

               “บางทีเราอาจจะต้อง………. ………. …… …..”

               ยังไม่ทันที่จะได้ฟังการหารือต่อ ดีนก็ถูกซิลเวอร์ลากคอออกจากโต๊ะอาหารไปชายหาด หลังจากที่เขาเอาแซนด์วิชคำสุดท้ายเข้าปากแต่ยังไม่ทันได้เคี้ยวกลืน

               ‘อุก.. ใจเย็น ๆ ก่อนพี่ชาย! ฉันยังไม่ทันได้กินน้ำเลย แค่ก...’

               งานนี้ไม่รู้ว่าระหว่างเพื่อนร่วมทีมจำเป็นกับอสุรกายที่ชายหาด ดีนจะอ่วมอรทัยกับฝั่งไหนมากกว่ากัน…

รับประทานอาหารประจำวัน

สรุปสถานการณ์ Winter is Coming II คร่าว ๆ

1. ดีนรักษาตัวเองที่ทะเลสาบกลางค่าย และรับประทานอาหารกลางวัน
2. ทีมวางแผนการรบแจ้งว่ากำลังพลที่ชายหาดขาดแคลน
3. มาร์ธาแจ้งข่าว บริเวณหน้าค่ายจัดการอสุรกายได้จำนวนมาก แต่ยังถอนกำลังพลออกมาไม่ได้เพราะมีเทพโลกิอยู่
4. ดีนและซิลเวอร์กำลังเดินทางไปที่ชายหาด

Laura HEROES

โรงอาหาร

ย้อนเวลา 23 / 12 / 2024 เวลา 14.30 น.

---

เมื่อโลกที่ไม่มีกลางคืนก็ทำระบบการย่อยอาหารแล้วก็การนอนหลับของเธอผิดปกติไปหมด 

เด็กสาวเองที่รู้สึกไม่ค่อยปกติเท่าไหร่ในช่วงนี้  โดยเฉพาะเรื่องการย่อยอาหาร

การหิวดูไม่ค่อยจะเป็นเวล่ำเวลาเท่าไหร่

แต่เมื่อท้องหิวเธอก็เดินเข้ามาภายในโรงอาหาร 

“ สวัสดีค่ะ ” เด็กสาวยังคงทักทายอยู่ตามปกติ

ก่อนที่เธอนั้นจะมองดูว่ามีอะไรทานบ้าง เมนูอาหารมีปรับเปลี่ยนบ้างหรือเปล่า หลังจากไม่ได้มากินานเลยทีเดียว

" สวัสดี วันนี้เอาอะไรดี "

ดูเหมือนว่ากับ กับข้าว และอาหาร โดยรวมนั้นจะลดน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด  แถมความหลากหลายยังไม่ค่อยจะมีด้วยที่แบบว่าปกติเองก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วหนะสิ

แต่ก็ยังคงมีมันบดกับอาหารประเภทเนื้อสัตว์อยู่บ้าง 

เธอเลือกที่จะตักมันบดออกมา 2 สองทัพพี เเบบเเน่ๆ ไปเลยเพราะมันไม่รู้จะกินอะไรแล้ว กับอีกเรื่องของของโปรดเธอนั้นหละ

ตามด้วยเนื้อสัตว์อย่างลูกชิ้นหมูสับ  เธอเอาน้ำซอสของตัวมันบดมาราดเอาไว้

เพื่อเพิ่มรสชาติของการกินให้อร่อยมากขึ้น  รู้สึกว่าช่วงนี้กินอะไรก็ไม่ค่อยอร่อย

ถ้านั่งกินอยู่ที่โรงอาหารเงียบเงียบสักพักนึง  และแน่นอนวันนี้เธอนั่งที่โต๊ะของตนเองด้วย

ช่วงนี้ทุกอย่างดูวุ่นวายไปหมดแต่โรงอาหารยังคงดูสงบมากไร้ซึ่งผู้คนเหมือนเดิม 

ถ้าตักข้าวเข้าปากตามด้วยกับข้าวแล้วก็อาหารที่ตักมา 

ปริมาณอาหารในจานค่อนข้างเยอะหากเทียบกับตัวของเธอ  แต่เท่าที่เธอตักมาเธอก็ไม่เคยกินเหลือ

อาจจะพอด้วยความหิวการโมโหหิวทำให้เด็กสาวตักมากขึ้น  ตอนตักไม่คิดแต่ตอนกินก็แอบคิดนิดหนึ่งว่าจะกินหมดไหม

เมื่อกินไปได้สักพักท้องก็เริ่มอิ่มมากแทบจะยัดลงไปไม่หมดแต่ก็ต้องพยายามยัดเข้าไป 

เพราะเกรงว่าทางคุณผู้ดูแลก็จะแง่งเธออีก 

“ ..... ” อีกฝ่ายจับตาเธอดูยังไม่เว้นเลย 

เป็นการกินข้าวที่รู้สึกเกร็งเหมือนเดิม  แต่เธอก็กินจนหมด

“ ค่ะๆ ทานหมดแล้วค่ะ เดี๋ยวหนูเอาไปเก็บล้างให้นะคะ” เธอบอกพร้อมกับยกจานขึ้นมันเป็นจานที่ว่างเปล่า

เธอเดินนั้นไปเก็บพร้อมกับ การเดินทำความสะอาดบริเวณรอบโรงอาหารให้ทั่วด้วย เนื่องจากช่วงนี้อีกฝ่ายอาจจะไม่ว่างเพราะเเค่นี้ก็เเย่เเล้ว เธอก็เลยมาช่วยด้วยเลย

เนื่องจากช่วงนี้ด้านนอกมีฝุ่นมากคงไม่ไม่แปลกที่โรงอาหารก็จะมีฝุ่นเช่นกัน 

เมื่อทานข้าวเสร็จเธอนั่งย่อยอยู่ซักครู่แล้วก็เริ่มถูพื้น  กวาดพื้นเช็ดเช็ดโต๊ะบริเวณรอบ

เพราะถ้าหากพื้นสะอาดบริเวณทานข้าวสะอาด  สุขอนามัยในการกินก็จะดีขึ้น 

แต่ในช่วงนี้คงดีสำหรับการ  ตกแต่งอะไรสังสรรค์สวยงาม เพราะเพิ่งผ่านเทศกาลที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ออกมา ช่วงเวลาที่ยากเย็นแล้วก็ลำบากที่สุดของทุกคน

หลังทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยเด็กสาวทำการพ้นลมออกจากปากเบาๆ

“ หนูเก็บกวาดให้เเล้ว เรียบร้อยแล้วนะคะ ยังไงขอตัวก่อนนะคะ ” 

เธอแจ้งก่อนที่เธอจะเดินออกไปมีเสียงไล่หลังของเธอตามมาด้วย เรียกว่าเสียงนั้นดูเป็นเรื่องที่ทำให้เธอนั้นเเอบตกใจนิดๆ

“ ขอบใจมาก ”

หากจะบอกก็คือ นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่อีกฝ่ายทำการขอบคุณเธอ

แต่มันก็ไม่ใช่การขอบคุณที่บ่อยนักเพราะใบหน้าที่ไม่ค่อยเป็นมิตรจากความรู้สึกของเด็กสาวเอง

บางทีมันก็ทำให้เธอกลัวเค้าบ้างนิดหน่อย 

ร่างเล็กเมื่อท้องอิ่มแล้วก็อยากจะพักผ่อนแต่ก็คงไม่มีเวลาเพราะบ้านก็ยังคงต้องดำเนินการซ่อมต่อ 

มันมีอีกหลายหลังที่เสียหายเลยซึ่งเด็กสาวเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับมัน

เอาเป็นว่าเว้นไว้ในฐานที่เข้าใจสำหรับหลังที่หนักเธอก็พยายามจะไม่เข้าไปยุ่ง ส่วนหลังไหนที่พอจะเก็บจัดได้เธอก็จะเข้าไป

อย่างน้อยช่วยหยิบจับอะไรสักนิดนิดหน่อยก็น่าจะเป็นเรื่องที่ดีกว่า (มั้งนะ)

---

 หมายเหตุ 1 : ทำภารกิจเวรทำความสะอาดโรงอาหาร เสร็จเรียบร้อย 

 เลือกรับ ของรางวัลจากการทำภารกิจเป็น + 25 พลังใจ 

 เลือกรับ 4 เหรียญครักม่า และ + 15 EXP 

 หมายเหตุ 2 : ทานอาหารประจำวัน +30 พลังงาน