[ประเทศเกาหลีใต้] In-hyuk & Leoric Hwang's House

In-hyuk & Leoric Hwang's House

บ้านที่ศาสตราจารย์ฮวังอินฮยอกใช้อาศัยอยู่กับลูกชาย ลีโอริคใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มาตั้งแต่จำความได้ ก่อนที่จะถูกส่งไปยังค่ายฮาล์ฟบลัดในภายหลัง ตัวบ้านถูกตกแต่งด้วยสไตล์ร่วมสมัย ด้านหน้าทางเข้าให้ความรู้สึกเหมือนบ้านโมเดิร์นที่ถูกสร้างด้วยโทนสีอ่อนทั้งหลัง เมื่อเดินเข้ามาจะพบกับสระว่ายน้ำส่วนตัว ภายในบ้านตกแต่งตามความชอบของผู้เป็นเจ้าของ คุมโทนด้านในให้เป็นสีสว่างเป็นหลัก ตัดด้วยเครื่องเรือนสีน้ำตาลและดำเพื่อสร้างความโดดเด่นและน่าอยู่ของบ้าน

Leoric BELIEVER

Leoric Hwang

ฮวังอินฮยอกก้าวเดินผ่านกรอกประตูเข้ามาในตัวบ้าน สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดอยู่ไม่ใช่น้อย แม่บ้านคนหนึ่งค้อมศีรษะทักทายพร้อมถามความต้องการตามมารยาท แต่เขากลับเลือกที่จะถามถึงบุตรชายคนเดียวของตนแทนที่จะขอรับน้ำสักแก้ว

"คุณหนูลีโอริคอยู่ที่ห้องนั่งเล่นที่ปีกขวาค่ะ"

ผู้เป็นบิดาเดินเลี้ยวออกไปจากบริเวณของห้องรับแขกและห้องอาหารสู่พื้นที่ชั้นในอันมีความเป็นส่วนตัวมากกว่า เขาพบบุตรชายอยู่ที่นั่นตามคำกล่าวของแม่บ้าน แต่ทว่ากลับบอกไม่ได้แน่ชัดว่า เด็กชายกำลังทำอะไรอยู่กันแน่

โทรทัศน์เบื้องหน้าเปิดเอาไว้ด้วยสารคดีเกี่ยวกับประวัติของยุโรป ลีโอริคไม่ได้นั่งอยู่บนโซฟา หากแต่นั่งอยู่บนพื้นข้างหน้าแล้วเอาหลังพิงโซฟาไว้ มือขวาจับดินสอ ขีดเขียนการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ด้วยท่าทีคล่องแคล่วแม้ปราศจากซึ่งเครื่องคิดเลข หรือแม้แต่กระดาษทดสักใบ ส่วนมือซ้ายที่ควรจะว่างกำลังไขปริศนารูบิคแบบออคตาโกนอลที่ไม่รู้เหมือนกันว่าไปเอามาจากไหน เยื้องไปทางด้านหน้าอีกหน่อยมีพอร์ตเทเบิ้ลเกมวางอยู่ บนหน้าจอกำลังฉายมุฟวี่คัทซีนเพื่อที่จะรอเข้าฉากต่อสู้ในเทิร์นถัดไป ส่วนทางด้านขวาของโต๊ะนั้นมีทั้งชุดน้ำชาแล้วก็ของว่างเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างเช่น มินิทาร์ตกับมาการอง ซึ่งมันก็แหว่งไปบางส่วนแล้ว แถมปากของเด็กชายยังขยับขมุบขมิบเหมือนกำลังเคี้ยวอยู่อีกต่างหาก

"หวา! เริ่มด่านแล้ว" เสียงของลีโอริคดังขึ้นพร้อมกับร่างที่สะดุ้งเล็กน้อย ดินสอในมือถูกปล่อยลงบนชีทใบงานเพื่อคว้าหยิบเกมขึ้นมาแล้วเริ่มต้นโจมตีศัตรูทันที

"ทำไมไม่ทำให้มันจบเป็นอย่าง ๆ ไปล่ะลูก" เสียงของฮวังอินฮยอกแม้จะดูอ่อนโยน แต่ก็แฝงไว้ด้วยความระอาอยู่ส่วนหนึ่ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่บุตรชายมีพฤติกรรมเช่นนี้ ครั้งแรกที่ได้รับร้องเรียนมาก็คือจากครูประจำชั้น แล้วเมื่อลองสังเกตพฤติกรรมดูในช่วงของวันหยุดก็พบว่า ยิ่งหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ ในทุกวัน บางทีอาจจะต้องทำตามคำแนะนำของแซเทอร์คนนั้นแล้วก็ได้

"ทำทีละอย่างมันก็ช้าน่ะสิ ทำทีเดียวพร้อมกันประหยัดเวลากว่าตั้งเยอะ หลายอย่างมันก็ต้องมีระยะเวลารอคอย เช่น ฉากมุฟวี่ การเคี้ยวขนม หรือโฆษณาของรายการบนทีวีนั่น ช่างเถอะน่า ผมไม่ทำให้พ่อผิดหวังหรอก" น้ำเสียงของเด็กน้อยดูไม่ได้ใส่ใจอะไร อีกทั้งสายตายังไม่ยอมละออกไปจากหน้าจอเกมคอนโซลในมืออีกต่างหาก

ผู้เป็นบิดาคร้านเกินกว่าจะต่อล้อต่อเถียง เขาตัดสินใจได้แล้วหากแต่ต้องการเวลาในการดำเนินการทำทุกอย่างให้พร้อม แล้วก็เตรียมคำพูดในการบอกกล่าวความจริงให้แก่ลูกชายของตนเอง ฮวังอินฮยอกอาศัยจังหวะแยกตัวจากลีโอริคขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้านติดต่อหาแซเทอร์ผู้นั้นอีกครั้ง เพื่อขอให้เขามารับตนและบุตรไปส่งที่สถานศึกษาแห่งใหม่ ที่น่าจะเหมาะสมกว่าโรงเรียนในปัจจุบัน

โมงยามเคลื่อนผ่านเข้าสู่ช่วงเย็น บุรุษวัยกลางคนก้าวเดินกลับลงมาจากห้องทำงานสู่โถงกลางของชั้นล่าง สายตาเหลือบเห็นไฟในห้องนั่งเล่นปีกขวาดับสนิทไปแล้ว ทั้งของที่เคยเกลื่อนกลาดบนโต๊ะทั้งหมดก็อันตรธานหายไป คาดเดาเอาว่า บุตรชายและแม่บ้านคงช่วยกันเก็บจนเรียบร้อยภายหลังที่เขาทำกิจกรรมดังกล่าวเสร็จทั้งหมด แล้วตอนนั้นเองที่เสียงของแม่บ้านสูงวัยดังขึ้น

"คุณผู้ชาย อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ คุณหนูลีโอริคก็รออยู่ที่ห้องทานข้าว ดิฉันบอกให้เริ่มทานได้แล้ว แต่เธอยืนกราน จะรอคอยคุณผู้ชายให้ได้ค่ะ"

ครั้นหน้าที่ของแม่บ้านผู้นั้นหมดสิ้นลง เธอก็ค้อมกายตามมารยาทก่อนที่จะขอตัวออกไปทำงานอย่างอื่น และทันทีที่ผู้เป็นบิดาก้าวเข้าสู่บริเวณโต๊ะอาหาร ก็เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กชายขึ้นมาได้ทันที แต่ยังไม่ทันที่จะเอ่ยอะไรแม้แต่น้อย ฮวังอินฮยอกก็เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นมาเสียก่อน

"ลูกเคยถาม ถึงแม่ใช่มั้ย"

ดวงตาของผู้ฟังเบิ่งกว้าง ริมฝีปากอ้าออกราวกับจะถาม แต่ก็งับปิดกลับไปนั่งฟังเงียบ ๆ ตามเดิม ส่วนหนึ่งก็เพราะตนเคยถูกกำชับเอาไว้แต่เด็กแล้วว่าห้ามถามถึง อีกส่วนก็เพราะหากบิดาคิดจะเปิดเผยอะไรบางอย่าง ก็ควรรอฟังให้จบเสียก่อน

"พ่อไม่มีคำตอบให้หรอก แต่ลูกสามารถหาคำตอบด้วยตัวเองได้ หากยอมย้ายสถานที่เรียน"

เด็กชายยังคงนิ่งงันตามเดิม เซลล์สมองประมวลผลเพื่อหานัยยะของข้อความนั้น ผนวกกับชั่งใจ การย้ายโรงเรียนนั่นก็แปลว่าเขาต้องแยกจากเพื่อน แม้จะมีบางส่วนที่นับได้ว่าเป็นเพื่อนกัน แต่ก็มีหลายส่วนที่ทำให้รู้สึกแปลกแยก ลีโอริครู้ตัวดีกว่าเขาไม่เหมือนคนอื่น

"ที่ไหนครับ"

คราวนี้คนที่ประหลาดใจกลับเป็นผู้เป็นบิดา ลูกชายดูนิ่งกว่าที่เขาคิดเยอะ บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่ได้รับมาจากมารดาก็เป็นไร ความกล้าหาญที่ไม่เคยกลัวอะไร และสติปัญญาล้ำเลิศที่สามารถแก้ไขปัญหาได้แทบทุกอย่าง

"พ่อกับเพื่อนอีกคนจะเป็นคนพาลูกไปส่งที่นั่นเอง แต่คงช่วยอะไรมากไปกว่านั้นไม่ได้หรอกนะ"

"แค่นั้นก็พอแล้วล่ะครับ พ่อก็รู้นี่ ว่าผมสามารถหาคำตอบได้ด้วยตัวเองในทุกเรื่องอยู่แล้ว"

ฮวังอินฮยอกมั่นใจว่า แววตาของลีโอริคแปรเปลี่ยนไป มันช่างคล้ายคลึงกับมารดาของเขายามที่คนทั้งคู่พบกันครั้งแรกเมื่อนานมาแล้วเหลือเกิน