[มาเนาส์ , บราซิล] โรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้

โรงเรียนสอนศิลปะการต่อสู้

โรงเรียนที่สอนศิลปะการต่อสู้เพื่อเอาไว้ป้องกันตัวเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ในมาเนาส์ ประเทศบราซิล

เจ้าของคือเอลิเซ่ บริคลาเทียร์ เธอเป็นทั้งเจ้าของและอาจารย์สอน

หากมองหางานอดิเรกทำ ที่แห่งนี้ก็นับว่าเหมาะแล้ว

+++++++++++++++++++

Mazikeen -

              วันนี้แย่กว่าเมื่อวานซะอีก
               อาการตาฝาด หูแว่วของเมซิคินเกิดขึ้นอีกแล้ว มันเกิดขึ้นบ่อยจนทำให้เธอแทบจะเป็นบ้า เมื่อวันก่อนเธอเห็นคนมีปีก มาวันนี้เธอเห็นคนที่มีขาเป็นแพะ ! แถมเจ้าคนประหลาดนั่นก็แอบตามเธอมาตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว
               หญิงสาวขมวดคิ้วก่อนที่จะเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ แวะหาอะไรกินเล่นพร้อมกับซื้อของที่เอลิเซ่--น้าสาวของเธอใช้ให้มาซื้อ หางตาของเธอเหลือบไปเห็นคนประหลาดขาแพะแอบมองเธออยู่ที่มุมตึก เมซิคินกระพริบตา ภาพคนขาแพะก็อันตธานหายไปแล้ว หญิงสาวถอนหายใจ เธอกระพริบตาถี่ๆ ไปรอบหนึ่งก่อนที่จะยื่นเงินให้เจ้าของร้าน
              "ขอบคุณค่ะ" เมซิคินเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อเจ้าของร้านส่งถุงกระดาษที่ภายในบรรจุของที่น้าของเธอฝากซื้อ
              เจ้าของร้านไม่ตอบอะไร เขาพยักหน้าให้เธอหนึ่งครั้ง ในจังหวะที่เธอกำลังจะเดินออกจากร้านนั้น ภาพสะท้อนที่เห็นจากกระจกร้านคือ เจ้าของร้านกำลังจ้องเขม็งมาที่เธอ ที่แปลกไปกว่านั้นคือ เดิมทีเจ้าของร้านเป็นชายร่างยักษ์ใส่เสื้อยืดสีน้ำเงิน เขาสวมแว่นสายตาไว้ ทว่าภาพที่เธอเห็นคือแว่นสายตาที่ไม่รู้หายไปไหน กับดวงตาที่มีอยู่ดวงเดียวตรงกลางใบหน้า !
              เมซิคินขมวดคิ้ว เธอพยายามกระพริบตาถี่ๆ อีกสองสามครั้ง จ้องมองไปที่เจ้าของร้านสะดวกซื้อ ทว่าภาพที่เธอเห็นก็เป็นเหมือนเดิม ดูเหมือนวันนี้อาการตาฝาดของเธอจะเป็นหนักขึ้นมา หญิงสาวพยายามหลบสายตาของเจ้าของร้าน แล้วรีบเดินกลับไปบ้าน
              กำแพงอิฐสีฟ้าปรากฎขึ้นในสายตาของเมซิคิน หญิงสาวจ้องมองโรงเรียนฝึกศิลปะการต่อสู้ที่น้าสาวของเธอเป็นเจ้าของ หรือจริงๆ มันก็คือบ้านที่เธอเกิดและเติบโตมา เธอผลักประตูไม้เก่าๆ พร้อมกับวางถุงกระดาษที่บรรจุของจากร้านสะดวกซื้อไว้บนโต๊ะไม้
              "แม่ ?" เมซิคินตะโกนเรียก "หรือว่าจะยังไม่กลับมา ?"
             "น้าแอล" หญิงสาวตะโกนเรียกน้าของตน เธอเดินเข้าไปในครัว สำรวจไปทั่วบ้านว่าน้าของเธอหายไปไหน
             เธอเดินลึกเข้าไปในโถงกลางของบ้าน มันมีไว้ใช้สำหรับสอนเด็กๆ ที่ต้องการเรียนวิชาการต่อสู้ กิจการโรงเรียนนี้ไปได้ไม่ค่อยดีนัก แม้จะมีเด็กๆ มาเรียนแต่ก็ไม่มาก ทว่าน้าของเธอก็พยายามประคับประคองมันอย่างเต็มที่ โดยมีแม่ของเธอพยายามช่วย เมซิคินคิดว่าอีกไม่นานที่นี่ก็คงจะปิดตัวลงเพราะความดื้อรั้นของเอลิเซ่แน่นอน3
             ที่โถงของบ้านไม่มีแม่และน้าของเธออยู่ แต่มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ เมื่อได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว เขาก็หันมา ทันใดนั้น .. เมซิคินก็จำได้ทันทีว่าชายที่อยู่ตรงหน้าคือคนเดียวกับเจ้าของร้านสะดวกซื้อที่เธอเพิ่งไปมาไม่นานนี้ ..แต่ทำไมเขาถึงมาอยู่ในบ้านของเธอได้ ? แล้วทำไมเขาถึงมาได้ไวขนาดนี้ ?
             "คุณมาหาใครคะ ?" เมซิคินถาม
             เขาไม่ตอบ รอยยิ้มของชายคนนั้นขยายกว้างขึ้นจนเมซิคินรู้สึกขนลุก ฉับพลันหญิงสาวก็รู้สึกได้ว่าเธอมองเห็นเขามีตาเดียวอีกแล้ว ทีแรกเธอพยายามคิดว่ามันคืออาการป่วยของตัวเอง แต่เมื่อลองกระพริบตาดดูแล้ว ภาพชายตาเดียวมันกลับไม่ได้หายไป
             "ฮ่า!" ชายคนนั้นหัวเราะ "พวกเลือดผสม"
             สิ้นคำพูด ชายคนนั้นก็กระโจนเข้ามาหาเมซิคินทันที ทว่าสัญชาตญาณของเธอสั่งให้เธอหลบเขาพ้นอย่างฉิวเฉียด
             อะไรคือเลือดผสม ?
             ในสมองของเมซิคินสับสนไปหมด
             ยังไม่ทันที่ทั้งเขาและเธอจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ ชายที่มีขาเป็นแพะก็โผล่เข้ามา ครั้งนี้หญิงสาวมั่นใจว่าตนเองไม่ได้ตาฝากแน่นอน เธอเห็นเขามีขาเป็นแพะจริงๆ
             พริบตาเดียว ชายขาแพะก็ใช้เล่ห์กลอะไรบางอย่างที่เธอก็ไม่เข้าใจ เขาทำให้เจ้าของร้านสะดวกซื้อสลบน็อคแบบไม่ฟื้น ดวงตาเบิกโพลงก่อนที่ร่างทั้งร่างจะล้มลงไปบนพื้น
             "เธอ!" ชายขาแพะหันมาก่อนที่จะชี้นิ้วมาที่เธอ "อายุปูนนี้แล้ว ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก!"
              ทันใดนั้น ..เมซิคินก็รู้สึกเหมือนอยากจะฆ่าคนขึ้นมา..