[รัฐยูทาห์] เมืองซอลต์เลก
EP. 7 ลอร์ร่าเดินทางไป อุทยานแห่งชาติเยลโลว์สโตน (ภารกิจกู้ภัยเดมิกอต) -
ตอนราร่าหนีตำรวจ กลับเเล้วจ้า
หลังทั้งคู่ได้จากลาออกมา เเบบไม่ทันตั้งตัว เธอขึ้นรถพยาบาลออกมาก่อนจะมีเสียงรถตำรวจตามมาติดๆ เพราะเหตุทะเลาะวิวาทกัน เเบบเลือดตกยางออกเลยทีเดียว
เสียงไซเรนห่างไกลยังคงก้องอยู่เบื้องหลัง ลอร์ร่าและเนลลี่รีบก้าวออกจากประตูหลังของคลินิกเล็ก ๆ ในเขตชานเมือง
พวกเธอได้รับการรักษาบาดแผลแบบฉุกเฉินจากเซเทอร์ เจ้าหน้าที่พยาบาลสนามที่เต็มไปด้วยความใจดีและเป็นมิตร เขาไม่ถามคำถามใด ๆ มากนัก
เพียงแค่บอกให้พวกเธอนั่งลงในรถพยาบาลสีขาวเก่า ๆ ที่ขับจอดรออยู่ริมถนนด้านข้าง เสียงประตูปิดลง พวกเธอต่างหอบหายใจแรง
" โอเค... อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะทำแผลให้พวกเธอระหว่างทาง "
เซเทอร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ขณะที่เขาฉีกซองผ้ากอซออกมา มือของเขาขยับไปอย่างคล่องแคล่ว เช็ดคราบเลือดที่ไหลซึมออกมาจากแผลที่ต้นแขน รวมถึงตามตัวของลอร์ร่า
เนลลี่หันไปมองหน้าต่างข้าง ๆ อย่างกังวล " เราจะออกจากที่นี้ไปได้จริง ๆ ใช่มั้ย? "
" ถ้าพวกเธอทำได้อยู่แล้ว ก็ไม่น่าจะมีปัญหา " เซเทอร์ตอบ ก่อนจะใช้เทปปิดผ้ากอซลงบนแผลลอร์ร่า
" จากที่นี่ ฉันจะพาพวกเธอไปสถานีรถบัสแถว ๆ นี้ หลังจากนั้น... ต้องจัดการกันเองนะ เข้าใจไหม? "
ลอร์ร่ากัดริมฝีปาก เธอพยักหน้าช้า ๆ แบบไม่เข้าใจหรอกทำไม ทำไมเมื่อครู่นี้ยังบอกช่วย ตอนนี้ทิ้งอีกแล้ว
" เข้าใจค่ะ... ขอบ คุณ มาก นะ เซเทอร์ เราคงไม่รอดมาถึงขนาดนี้ถ้าไม่มีคุณ "
จริงๆ เเทบไม่มีหรอก เธอมาเอง กลับยังตรากตำกลับเองเลย ให้ได้แบบนี้ สู้นี้ก็คือสู้เองด้วยนะ
" อย่าทั่วแต่ขอบคุณฉันมากนักเลย ตอนนี้พวกเธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ก่อนที่ใครจะจำได้ว่าพวกเธอเป็นใคร" เซเทอร์ยื่นถุงกระดาษสีน้ำตาลให้ ทั้งคู่มา
ภายในถุงมีเสื้อยืดเรียบ ๆ กับกางเกงยีนส์ขาด ๆ พร้อมหมวกแก๊ปสีดำสองใบ " ในห้องด้านหลัง มีที่ให้เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่อย่าให้รถโยกเยอะล่ะ " เขาพูดติดตลก
เนลลี่ถอนหายใจยาว ก่อนจะพยักหน้าให้ลอร์ร่า ทั้งคู่ก้าวเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว เมื่อออกมา เสื้อผ้าเดิมถูกโยนทิ้งไว้ในถุงอีกใบเรียบร้อย
" เรียบร้อยแล้วค่ะ " ทั้งคู่เดินออกมาพร้อมกัน พร้อมชุดที่อีกฝ่ายให้ไปเปลี่ยน
" ดีๆ ..... ดูธรรมดาขึ้นเยอะเลย " เซเทอร์พยักหน้าอย่างพอใจ เพราะถ้าไปทั้งชุดนักเรียนคงเป็นจุดสนใจน่าดู ให้แค่รอบเเผลตามตัวเเทนนี้ก็น่าสนใจมากพอแล้ว
" ตอนนี้ก็เนียนไปกับฝูงชนให้ได้ที่สุด เมื่อไปถึงสถานีรถบัส ให้ขึ้นรถคันไหนก็ได้ที่ออกนอกเมืองก่อน แล้วค่อยเปลี่ยนเส้นทางในภายหลัง "
ไม่นาน รถพยาบาลก็เคลื่อนตัวไปถึงถนนสายหลัก เสียงรถราที่พลุกพล่านทำให้พวกเธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นเล็กน้อย เซเทอร์จอดรถแอบเข้าข้างทางห่างจากสถานีรถบัสเพียงสองช่วงตึก
" ตรงไปข้างหน้าก็จะถึงสถานีแล้ว จำไว้ว่าห้ามหันกลับมามอง และอย่าทำตัวมีพิรุธ โชคดีนะ " เขาพูดพลางมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง
ลอร์ร่าเปิดประตูออกพร้อมกับเนลลี่ ทั้งคู่รีบก้าวออกมาเดินเบียดเข้าไปในฝูงชนที่เดินขวักไขว่บนถนน แบบเดินเเทบชนกันไม่มีใครสนใจเลยสักคน ทุกคนดูเน่งรีบไปหมดเลย
สถานีรถบัสอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้นัก พวกเธอเดินตัวตรง ไม่พูดอะไรกันมาก เนลลี่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาทำท่ากด ๆ อย่างเป็นธรรมชาติ ขณะที่ลอร์ร่าก้มหน้าทำเหมือนกำลังสนใจพื้นทางเดิน
สถานีรถบัสมีผู้คนมากมาย บ้างนั่งรอ บ้างเดินเข้าออกด้วยสีหน้าต่าง ๆ กันไป พวกเธอเลือกเดินเข้าไปยังเคาน์เตอร์ขายตั๋วด้วยท่าทีปกติ
" สองที่ไป... เอ่อ... ไอดาโฮ ฟอลส์ค่ะ " ลอร์ร่าเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล โดยเลือกเมืองที่อยู่ห่างจากที่นี่พอสมควร
พนักงานสาวหลังเคาน์เตอร์กดข้อมูลในระบบ " รถออกในอีก 20 นาที 35 ดอลลาร์ต่อที่นะคะ " เธอส่งสายตามองพวกเธอผ่านแว่นตาบาง ๆ ลอร์ร่าส่งธนบัตรให้ก่อนจะรับตั๋วมา
" นี้ค่ะ .... ขอบคุณค่ะ " เธอจ่ายเงินให้กับ 2 ที่พร้อมรับตั๋วมา
รถบัสที่พวกเธอขึ้นเป็นสายท้องถิ่นที่มุ่งหน้าไปไอดาโฮ ฟอลส์ ใช้เวลาประมาณ 2 ชั่วโมง
การเดินทางยาวนานและเหนื่อยล้า พวกเธอแวะพักในจุดพักรถกลางทางเพื่อเข้าห้องน้ำและซื้อน้ำดื่มจากตู้ขายสินค้าอัตโนมัติ
ระหว่างทางบนรถบัส ลอร์ร่าเผลอหลับไปครู่หนึ่ง ขณะที่เนลลี่มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นภูเขาและทุ่งหญ้ากว้างไกลสุดลูกหูลูกตา เธอรู้สึกเหมือนหนีมาไกลแสนไกลแต่ความหวาดกลัวยังคงอยู่ในใจ
เมื่อถึงไอดาโฮ ฟอลส์ ทั้งคู่ต้องรีบต่อรถไปยังซอลต์เลคซิตี้ แต่เมื่อมาถึงสถานีขนส่ง
พวกเธอพบว่าเที่ยวรถถัดไปมีในอีก 3 ชั่วโมง พวกเธอตัดสินใจนั่งพักและหาอะไรทานในสถานี เดินเล่นรอบๆสักหน่อย
เพื่อหาอาหารและห้องน้ำ ก่อนจะกลับมานั่งรอที่ม้านั่งไม้เก่า ๆ ใต้แสงไฟสลัวของสถานี บรรยากาศรอบๆ ผู้คนไม่ได้เยอะมาก เพราะเป็นช่วงคำ่มากแล้ว เรียกว่าดูเหงาปเลย เสียงผู้คนเองก็จะค่อยๆน้อยลงเรื่อยๆ
เมื่อถึงเวลา รถบัสมุ่งหน้าไปซอลต์เลคซิตี้ โดยมาถึงปลายทางในช่วงดึกของวันนั้น เด็กสาวที่นั่งหลังกันไปตลอดทาง แบบไม่รู้สึกตัวกันเลย ด้วยความเหนื่อยล้าของทั้งคู่ เเม้ว่ารถจะเเวะจอดบ้าง แต่ทั้งคู่คือหลับแบบไม่สนใจๆ
ไม่นานลอร่าก็หัวโขกเข้ากับกระจกอย่างแรง เธอตะดุ้งตื่น พบว่าตอนนี้จะเช้าเเล้ว เวลาบอกว่ามันข้ามวันมาแล้ว และก็คือเลี้ยวเข้าไปในสถานีพอดีเลย
เธอสะกิดเนลลี่ที่ยังหลังอยู่ให้ตื่นขึ้น
" เนลลี่ๆ ตื่นเร็วๆ " เธอเขย่าตัวอีกฝ่ายเบาๆ ให้เขานั้นตื่นจากนิทราขึ้นมา
" หื้ออ ..... อะไร .... ถึงแล้วหรอ " เธอท่าทางงั่วเงียสุดๆ มองออกไปรอบๆ ตอนนี้คนบนบัสไม่ได้มีมาก น่าจะลงกันไประหว่างทางด้วย
เมื่อบัสเทียบยังท่ารถแล้ว ทั้งคู่ก็หยิบของเดินลงจากบัสไป
ตอนนี้ข้อความมือถือของลอร์ร่านั้น จะทะลุ 2000 ข้อความและไม่ต้องสงสัยว่ามาจากไหน โนอาร์ คนเดิม ทั้งโทรมาและส่งข้อความมารั่วๆ
ลอร์ร่าหยิบมือถือมาตอบกลับไปเร็วๆ ก่อนจะเดินลงจากรถไป
" ขอโทษที ร่ากลับบ้านแล้วหนะ
พอดีว่าเขาให้ตั๋วเครื่องบินกลับเลย
เรื่องแผลทำแผลแล้ว
ฉันต้องไปแล้ว ต้องไปต่อเครื่องบินหนะ
เดี๋ยวถึงเเล้วตอบกลับนะ
ฝั่งนายเป็นยังไงบ้างหละ โอเคหรือเปล่า "
ทั้งคู่ลงมายืนงงงงสักหน่อยที่สถานี เเต่ก็เดินไปซื้อตั๋วรถไฟต่อเลย เเต่เมื่อไปถึงทางเจ้าหน้าที่เองก็เเจ้งไว้ว่ารถไฟนั้นจะมาอีกในอีก 3 ชั่วโมง เพราะขบวนร่าสุดนั้นพึ่งออกไปก่อนหน้าพวกเธอจะเข้ามา 30 นาทีเอง
ให้เมื่อมีเวลาถึง 3 ชั่วโมง ทั้งคู่เเวะหาของกิน และก็อาบน้ำกันก่อน เธอใช้บริการห้องน้ำสารธารณธ มันอาจจะยากลำบาคกันหน่อย แต่ทั้งคู่ก็สลับกันเฝ้าของ ห้องน้ำก็ถือว่าพอได้ สะอาดนิดหน่อย ยังดีกว่าไม่ได้อาบน้ำ
เธอใช้เวลาไม่นานก็ออกกันมา เธอเดินรอบๆ เที่ยวเล่นเเถวๆสถานี ด้านนอกก็คือมีที่ให้ไปเที่ยวกันนิดหน่อย
" ร่าๆ มานี้หน่อยสิ " อีกฝ่ายเดินไปแวะที่ร้านของฝากเป็นพวงกุญแจ หิมะ เธอซื้อให้ลอร์ร่่าด้วย 1 อันห้อยคู่กันไว้
" ให้ร่าหรอ " เธอถาม
" ใช่ๆ คู่กันๆ " เนลลี่บอก ทั้งคู่ยืนคุยเล่นเเละดูของกันเล็กๆ น้อยๆ เเก้เบื่อกันไป
เวลาของทั้งคู่ก็คือผ่านกันไปเร็วมาก เนลลี่ถามหลายๆอย่างเกี่ยวกับลอร์ร่าและลอร่าเองก็ถามไถ่สลกับไปมา เธอมานั่งรอรถไฟที่ชานรา
ลอร์ร่ามองนาฬิกา " อีกไม่กี่ชั่วโมงเราต้องไปต่อ หวังว่าจะไม่มีปัญหานะ "
เนลลี่พยักหน้า " หวังว่าอย่างนั้น... ขอให้ทุกอย่างราบรื่นสักที " เธอกล่าวกับลอร่า เนื่องจากทั้งคู่เองก็เหนื่อยมามากเเล้วด้วย
ไม่นานรถไฟที่รอคอยก็มาถึง " ไปกันเถอะ " เธอยืนขึ้นมองขบวนหมายเลข 7 เพื่อจะขึ้นรถฟ ที่จองเอาไว้ เด็กทั้งคู่เดินขึ้นไปบนรถไฟ ความโชคดีคือการเดินทางรอบนี้คือนั่งมันยาวๆ เลย
" ตรงนี้ๆ " เนลลี่บอกกับลอร่า เธอเอากระเป๋าเก็บที่ด้านบน เช่นเดียวกับลอร่า ทั้งคู่นั่งลงและก็เริ่มทำการนอนต่อ เนื่องจากการเดินทางของทั้งคู่นั้นยาวมาก
พวกเธอเองไม่ได้มีท่าทีที่จะใกล้ถึงง่ายๆ เลยด้วยซ้ำไป ก็นะ 15 ชั่วโมงหลังจากนี้ บอกได้เลยว่า นอนให้อืดด้เลย ยังดีที่เบาะรถไฟนี้ยังพอขยับนอนได้บ้าง
เธอเอนเบาะเล็กน้อยเพื่อให้งีบได้สบายขึ้น เเต่ก็นะ มันไม่ได้หลับได้ีหรอกเพราะคนรอบๆก็เดินกันไปเดินกันมาตลอดทางนั้นหละ
เเต่ก็ยังดี เพราะมันยังอุ่นและคนก็ไม่ได้เสียงดังมากในช่วงเดินทางจะมีบ้างในช่วงที่รรถมันหยุดจอด เพราะคนขึ้นลงเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
" ลอร่า ถ้ากลับถึงเเล้วมาหาพ่อด้วย " ขณะที่เธอกำลังหลับนั้น พ่อของเธอก็มา ตอนนี้มาในฝันเลยหรอ น่ากลัวมาก
" มาเล่าเรื่องโนอาร์ให้พ่อฟังหน่อย "
ผู้ที่รู้เเละจับตายิ่งกว่ากล้องวงกรปิดนั้นคือพ่อเธอยังไงหละ เเต่ทำไมตอนนั้นไม่ช่วยกันเลยหละ
" ...... "
ลอร์ร่าตะดุ้งตัวขึ้น เธอมองไปรอบๆ ไม่ได้พูดอะไรสักคำแต่เเน่ๆ ตื่นมาเเบบตกใจสุด ยังดีที่ไม่ทำให้คนข้างๆ ตื่นขึ้นมาด้วยนะ
โพสต์ 2025-1-25 20:35:21
โพสต์ 2025-1-25 23:51:06
