[ประเทศซาอุดิอาระเบีย] Diriyah เขตเมืองเก่าดิรอียะฮ์ กรุงริยาด

Diriyah

เขตเมืองเก่าดิรอียะฮ์ กรุงริยาด ประเทศซาอุดิอาระเบีย

เขตเมืองเก่าดิรอียะฮ์
ชานเมืองทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของกรุงริยาด ประเทศซาอุดิอาระเบีย

ดิรอียะฮ์ (Diriyah, الدِرْعِيّة) ตั้งอยู่ที่ชานเมืองทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของกรุงริยาด ได้รับการขนานนามว่าเป็น “อัญมณีแห่งซาอุดิอาระเบีย” ดิรอียะฮ์ เป็นแหล่งกำเนิดของวัฒนธรรม และมรดกอันยาวนานของราชอาณาจักรซาอุดิอาระเบีย เนื่องจากเป็นรัฐแห่งแรกของซาอุดิอาระเบีย ที่เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ และอัญมณีที่ซ่อนอยู่ ทั้งยังเป็นที่ตั้งของ อัต-ตูราอิฟ (At-Turaif) ซึ่งเป็นเมืองหลวงแห่งแรกของซาอุดิอาระเบีย ในขณะที่ประเทศพยายามที่จะฟื้นฟูสภาพที่มีคุณค่า พวกเขายังได้กระตุ้นการรับรู้ถึงการก่อตั้งประเทศ ผ่านการประกาศ “วันก่อตั้ง” ซึ่งมีการเฉลิมฉลองเริ่มตั้งแต่วันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2022

ครั้งหนึ่งเมืองดิรอียะฮ์ เคยเป็นบ้านของนักวิชาการศาสนา นาม โมฮัมมัด บิน อับดุล วาฮับ บ้านเมืองเต็มไปด้วยกระท่อมที่ปัจจุบันกลายเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชม ในบรรดาสถานที่เหล่านี้ ได้แก่ พิพิธภัณฑ์ดิรอียะฮ์ ซึ่งเป็นพระราชวังเก่า ปัจจุบันจัดแสดงประวัติของดิรอียะฮ์ เช่นเดียวกับ มัสยิด อัล-ซาวีฮ์รอ ที่ได้รับการบูรณะ

ดิรอัยะฮ์ตั้งอยู่ท่ามกลางแนวแม่น้ำ และหุบเขา วาดี ฮานีฟะฮ์ (Wadi Hanifah) ซึ่งตัดผ่านริยาด และหมู่บ้านหลายแห่ง รวมทั้งดิรอียะฮ์ แม่น้ำวาดี ฮานีฟะฮ์ ที่มีความสมบูรณ์ทอดยาวตลอดระยะทาง 120 กม. มีน้ำเพียงพอสำหรับการเกษตร และตั้งอยู่ท่ามกลางเส้นทางการค้าที่สำคัญสายหนึ่ง ที่เรียกว่า “ถนนฮัจญ์สายเก่า” วาดีฮานีฟะฮ์ ถือเป็นสัญลักษณ์แห่งความสำคัญในประวัติศาสตร์ และในยุคใหม่ของซาอุดิอาระเบีย แม่น้ำที่มีชื่อเสียงนี้ยังล้อมรอบย่าน ฆอซิบา (Ghasiba) ในดิรอียะฮ์ ซึ่งเป็นที่ตั้งของพระราชวังที่อิหม่าม ซาอูด บิน อับดุลอาซิซ ใช้เป็นที่พำนักอาศัยด้วยความวางใจ

เงื่อนไขการพบเจอ

- หลังถูกพิชิต จะใช้เวลาก่อรูปร่างกลับมาจากทาร์ทารัสเดือนถัดไป 

ตัวอย่าง ถูกสังหารวันที่ 9/1/2025 มันจะกลับมาในวันที่ 9/2/2025

Dean HEROES

288

'หนี' หุ่นยนต์ทองคำ 'ปะ' หุ่นยนต์ทองคำ

               25/01/2025 เวลา 11.00 น.

               บินหนีจากป้อมอัลมัศมัคออกนอกเมืองมาได้ประมาณสิบสามไมล์ก็คิดว่าต้องแวะพักกันสักหน่อย ตำแหน่งที่พวกเขาลงจอดคือริมแม่น้ำวาดี ฮานีฟะฮ์ ที่อยู่ติดกับเมืองโบราณดิรอียะฮ์ แผนการหลายอย่างที่อยู่ในหัวของดีนพังไม่เป็นท่า จากเหตุความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในปราการโบราณใจกลางเมืองริยาด

               “เฮ้อ.. ถึงอากาศจะไม่ร้อนมากแต่บินกลางแดดนาน ๆ แบบนี้ไม่ไหวแฮะ”

               ขนาดคนยังบ่นแล้วพาหนะอย่างควีนจะไม่เหนื่อยแย่หรือ เมื่อลงจอดม้าสาวก็รีบก้มดื่มน้ำในแม่น้ำสายเล็กทันที ความร่มรื่นของย่านเมืองเก่าพอจะช่วยให้ทั้งสองคลายร้อนได้บ้าง ดีนเปิดขวดน้ำที่พกมา ใช้ทั้งดื่มและล้างหน้าในคราวเดียวกัน ผิวหน้าที่ถูกแดดเผาร้อนจนแสบ แม้ว่าจะทาครีมกันแดดก่อนลงจากรถไฟเฮเฟตัสมาแล้วแต่ดูเหมือนว่าจะช่วยอะไรไม่ได้มาก ตอนนี้คงต้องปลอมตัวเป็นคนอาหรับไปก่อน เขาเอาผ้าที่เตรียมไว้มาพันรอบหัวแทนฮู้ดเพื่อบังแดด

               ดีนเปิดสมาร์ทโฟนเพื่อดูพิกัดของตนเอง ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างจากเมืองหลวงริยาดไม่ไกล คำนวนระยะทางคร่าว ๆ ด้วยสมองจากเด็กสายวิทยาศาสตร์ หากไม่เถลไถลมากจนเกินไปหรือเกิดเหตุสุดวิสัยบางอย่าง คืนนี้เขาน่าจะไปได้ไกลถึงเมืองฮาอิล ที่นั่นมีจุดตั้งแคมป์พักแรมกลางทะเลทราย หรือหากไม่ถึงก็น่าจะพอแวะพักกลางทางที่ทะเลทรายกาสซิมได้ แต่เป็นไปได้ไปให้ถึงเมืองดีกว่า

               “เดี๋ยวเราต้องไปตามทิศตะวันตกเฉียงเหนืออีกเรื่อย ๆ อีกประมาณสามร้อยห้าสิบไมล์ เธอไหวไหมควีน?”

               “ฮรี้” oO(ข้าไม่รู้ว่าสามร้อยห้าสิบไมล์ที่เจ้าหมายถึงมันไกลแค่ไหน) เพกาซัสสาวตอบมาตามตรง ดีนจึงตระหนักได้ว่าควรจะอธิบายเปรียบเทียบให้ง่ายกว่านี้

               “เอ่อ.. สามร้อยห้าสิบไมล์ก็น่าจะพอ ๆ กับ… บินจากค่ายฮาล์ฟบลัดไปแมนฮัตตัน แล้วก็กลับมาฮาล์ฟบลัด จากนั้นก็ไปที่แมนฮัตตันอีกที”

               “ฮรี้” oO(.... ค่อนข้างไกลทีเดียว หากได้พักกลางทางก่อนสักครั้งหรือสองครั้งน่าจะพอไหว แต่สิ่งสำคัญคือน้ำ อากาศของเมืองชายหาดนี้แห้งเกินไป)

               “ไม่ใช่ชายหาด นี่คือทะเลทรายต่างหาก” ดีนหัวเราะกับความไร้เดียงสาของสัตว์ ไม่รู้ว่าช่วงที่เขาเที่ยวอยู่ในมัสยิดและป้อมอัลมัศมัค อีกฝ่ายสังเกตการณ์บินเล่นไปถึงไหน ส่วนเรื่องน้ำไม่แย้งเพราะสำคัญจริง “น้ำสินะ.. ได้เลย ตรงนี้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวน่าจะมีร้านค้า เดี๋ยวฉันไปซื้อตุนมาไว้เยอะ ๆ เลย ถ้าสักสองแพ็ค.. เอ่อ.. น่าจะหนักเท่ากระเป๋านี้อีกสองใบ.. เธอจะไหวไหม?”

               “ฮรี้!” oO(ฮึ! เจ้าดูแคลนข้าว่าเป็นอาชาอ่อนแออย่างนั้นรึ กับน้ำหนักแค่นั้นข้าแบกได้สบายมาก)

               “เปล่าว่าสักหน่อย ฉันเป็นห่วงเธอต่างหาก ไม่อยากให้แบกภาระเยอะเกินไป แต่ถ้าบอกว่าไหวงั้นก็ตกลง… เดี๋ยวฉันไปหาซื้อเสบียงสำหรับเย็นนี้และพรุ่งนี้ก่อน เธอรออยู่ตรงนี้ หาอะไรกินไปพลางก่อนนะควีน”

               หลังจากที่ปลดสัมภาระแล้วฝากไว้ที่ควีน ดีนก็ปลีกตัวออกมาแล้วเข้าไปยังเมืองโบราณดิรอียะห์ แม้ปากจะบอกว่าไปหาซื้อเสบียง แต่การได้มาเมืองเก่าซึ่งเป็นรากฐานของประเทศจะปล่อยผ่านไปได้ยังไง ไหน ๆ แล้วก็ขอแวะชมโบราณสถานอายุกว่าพันปีสักหน่อยเถอะ

               ส่วนโบราณสถานดั้งเดิมยังคงมีอยู่ แต่ก็มีบางส่วนที่สร้างขึ้นมาใหม่ให้แนบเนียนไปกับซากอารยะธรรมเก่าที่ทำจากหินทราย ซึ่งในส่วนนั้นจะเป็นร้านค้าต่าง ๆ ทั้งร้านอาหาร และร้านขายของฝาก ทว่าเขาไม่ควรซื้อของฝากในเวลานี้ เน้นหาแต่สิ่งจำเป็นไว้ก่อน

               ชายหนุ่มเดินผ่านร้านรวงต่าง ๆ เข้าไปด้านใน จนในที่สุดก็ถึงส่วนของโบราณสถานของจริงเสียทีนึง ในโซนนี้นักท่องเที่ยวไม่มากเท่าส่วนของร้านอาหาร จึงสามารถเดินชมเมืองโบราณได้อย่างชิล ๆ จนถ่ายรูปมาได้ตั้งหลายรูป บ้านเรือนสมัยโบราณปลูกติดกันจรแทบไร้ช่องว่าง จนทำให้ดีนอดที่จะจินตนาการไม่ได้ว่าชาว ‘อัต-ตูราอิฟ’ (ชื่อเก่าของเมืองดิรอียะห์) จะมีชีวิตความเป็นอยู่แบบไหน

               ทางเดินในนี้ค่อนข้างวกวนราวกับเขาวงกต ชวนให้รู้สึกตื่นเต้นได้ทุกครั้งเมื่อลัดเลี้ยวไปตามทางเดินที่เหมือนกับว่าจะมีตัวอะไรโผล่ออกมาได้ตลอดเวลา

               ใช่.. แล้วมีอะไรที่ว่าโผล่ออกมาจริง ๆ

               กึก วูม…

               เสียงกลไกบางอย่างทำงานอยู่หลังกำแพงของซากบ้านหลังหนึ่งจนผู้เดินผ่านหยุดชะงักแล้วต้องวกกลับไปดู

               “โอ๊ะโอ..”

               ดีนอุทานออกมาทันทีเมื่อสิ่งที่เขาโผล่หน้าเข้าไปดูเป็นเพื่อนเก่าที่คุ้นหน้าคุ้นตา ชุดเกราะสีทองอร่ามไม่ควรตั้งอยู่ท่ามกลางซากโบราณสถาน ลูกไฟสีแดงฉานสว่างวาบบริเวณดวงตา มันคือ ‘หุ่นยนต์ทองคำ’ ที่ดีนเพิ่งกำจัดไปตัวนึงเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว

               ⌈ἄνθρωπος κινδύνος, προσέχετε: Δῖν Ἐλβίν Ἀλβάρεθ Νεῖλ, Υἱὸς Ποσειδώνος.⌋ (ตรวจพบบุคคลอันตราย: ดีน เอลวิน อัลวาเรซ นีล บุตรแห่งโพไซดอน, ดำเนินการกำจัด)

               “อีกแล้วเหรอ.. ไม่เอาน่าพวก”

               หุ่นทองคำรัวภาษากรีกที่ฟังไม่เข้าใจใส่อีกแล้ว เท่าที่ฟังออกในประโยคเหล่านั้นมีชื่อเขาอยู่ด้วย รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีมากกว่าที่มันจะพูดว่า ‘ยินดีต้อนรับคุณดีนสุดหล่อเข้าสู่เมืองโบราณดิรอียะห์ครับ ขอเชิญคุณเที่ยวสนุกอย่างสำราญใจ’ ต้องไม่ใช่ประโยคนี้อย่างแน่นอน!

               หากเป็นไปได้หนุ่มสายเลือดโพไซดอนอยากหลีกเลี่ยงการปะทะให้ได้มากที่สุด เขาชั่งใจว่าจะรีบเรียกควีนให้มารับออกจากจุดนี้ หรือเลือกจะสู้กับมันดี

               ‘เอาไงดีนะ.. ไอ้ตัวนี้มันก็ดรอปของที่จะใช้สร้างชุดเกราะด้วยสิ’

               ดูเหมือนความงกจะชนะ ดีนไม่เคยพบเจอสิ่งประดิษฐ์นี้ของเฮเฟตัสมาก่อน ไม่แน่มันอาจจะมีอยู่แค่ในดินแดนทะเลทรายก็แล้ว แล้วแบบนี้จะมีเหตุผลอะไรที่ไม่กอบโกย

               “ถ้านายอยากมีปัญหากับฉันนัก งั้นก็มาเป็นส่วนประกอบของชุดเกราะฉันเลยมา!”

               อัญมณีสีครามที่ข้อมือเรืองแสงวาบ ก่อนที่หอกสามง่ามจะปรากฏขึ้นในมือ คราวนี้ดีนไม่รอเป็นฝ่ายตั้งรับ เขารีบบุกเข้าโจมตีหุ่นเกราะทองอย่างรวดเร็วว่องไว จากการประมือกันมาแล้วรอบนึงทำให้ชายหนุ่มรู้จุดอ่อนของมันดีว่าเจ้านี่ช้าอย่างกับสล็อต เขาแทงหอกไปตามข้อต่อแขนและขาในขณะที่มันเงื้ออาวุธขึ้นจะฟาดฟัน ทว่าเมื่อถูกสกัดกั้น ชิ้นส่วนโลหะก็หลุดร่วงลงมากองลงกับพื้นที่ละชิ้น จนเหลือแค่ตัวเปล่าที่ไร้แขนขา และสิ้นฤทธิ์ลงจากการโจมตีครั้งสุดท้ายเข้าที่ใจกลางลำตัว

               “เฮ้อ.. อีซี่ย์~~”

               ดีนสะบัดตรีศูลออกมาเมื่อร่างทองคำค่อย ๆ สลายไปเหลือแต่เพียงสินสงครามมีค่า เขารีบกอบโกยมันใส่ไว้ในกระเป๋าคาดเอวในทันที

               ‘ชุดเกราะของฉันใกล้ได้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว’

               เมื่อนึกถึงของที่สั่งผลิต ดีนก็ภาวนาขอให้เทพเฮเฟตัสส่งหุ่นยนต์ทองคำมาให้เขาจัดการและกอบโกยวัตถุดิบอีกสักสิบถึงยี่สิบตัว กำจัดหุ่นยนต์น่ะดีกว่าให้ไปฆ่าอสุรกายเยอะ ที่ว่าดีกว่าคือผลกระทบที่จะส่งถึงจิตใจเพราะแม้ว่ามันจะมีระบบเอไอทว่าไร้ชีวิต พอคิดว่าตัวเองต้องไปล่าปีศาจจิ้งจอกที่ญี่ปุ่นก็รู้สึกนอยด์ ๆ ขึ้นมานิดหน่อย

               ช่างเถอะ ตอนนี้ไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องที่ยังไม่เกิด เพราะว่าเขายังมีอย่างอื่นให้ทำอีกเยอะแยะ..

               หลังจากเดินชมโบราณสถานเสร็จ ก็ออกมาหาซื้อเสบียงอาหารต่อ จะว่าไปตอนนี้ก็เที่ยงตรง ได้เวลาอาหารกลางวันแล้วสิ ความจริงดีนอยากรับประทานอาหารในร้านเพื่อจะได้พักเหนื่อย ทว่าหากเดินทางช้าพวกเขาก็จะยิ่งเพิ่มวันที่ต้องตกระกำลำบากท่ามกลางทะเลทรายที่แสงแดดแผดเผาเพิ่มอีกหลายวัน ดังนั้นดีนจึงเลือกรับประทานสตรีทฟู้ดง่าย ๆ สไตล์อาหรับ ‘ชวาม่า’ ดูจะเป็นตัวเลือกที่คุ้นเคยที่สุดในตอนนี้

               รสชาติอาหารของชาวตะวันออกกลางเผ็ดร้อนไปด้วยเครื่องเทศ ด้วยความเป็นชาวเท็กซัสและรับประทานอาหารเม็กซิกันบ่อย ๆ เขาจึงไม่นึกรังเกียจกลิ่นอันรุนแรงของสารพัดเครื่องเทศ แต่ถ้าพูดถึงดีกรีของอาหารที่เคยรับประทาน เครื่องเทศที่แทรกอยู่ในอาหารเม็กซิกันและอาหารไทยดูจะพ่ายแพ้อาหารอาหรับตั้งแต่ยังไม่ได้ออกรบ ความอร่อยน่ะสุดยอด เพียงแต่ว่าต่อจากนี้ท้องไส้จะรับไหวแค่ไหนกันนะ…

               หลังจากจบมื้ออาหารง่าย ๆ ดีนก็ซื้อน้ำดื่มติดมาด้วยถึงสองแพ็ค และอินทผลัมผลไม้ที่ให้พลังงานสูงติดมาด้วยอีกถุงใหญ่ ๆ เขาเจรจากับคนขายผ่านแอปพลิเคชั่นแปลภาษาอยู่นาน เห็นอาบังบอกว่าอูฐชอบกินผลไม้ชนิดนี้ด้วย ดีนไม่แน่ใจว่าควีนจะกินได้ไหมแต่ต้องลองดู

               .

               .

               .

               

               12.30 น.

               “เฮ้! ม้าสวยรอนานไหม?”

               ดีนกลับมาที่ริมแม่น้ำวาดี ฮานีฟะฮ์เห็นว่าเพกาซัสของเขากำลังเล็มกินหญ้าแถวนั้นเพื่อกักตุนพลังงาน และพอม้าสาวเห็นว่าเขากลับมา มันก็รีบตั้งคอตรงด้วยท่วงท่าสง่างามและหยิ่งยะโสเสมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเดิมทั้งที่เศษหญ้าแห้ง ๆ ยังติดที่มุมปาก กิริยาที่ได้เห็นทำให้ชายหนุ่มยิ้มมุมปากแต่ไม่เผลอปากแซวเพราะยังไม่อยากถูกถีบ

               “ฮรี้!” oO(ฮึ! หายไปนานมาก ข้าก็นึกว่าเจ้าถูกหุ่นทองคำแบบเมื่อเช้าถลกหนังไปแล้ว)

               “ไม่มีทาง ฉันก็มีฝีมือเหมือนกันนะ ว่าแต่รู้ได้ไงว่าฉันสู้กับไอ้ตัวนั้นมา”

               “ฮรี้” oO(ข้าก็แค่เดา ในเมื่อเจ้าพร้อมแล้วก็ออกเดินทางกันเลยไหมล่ะ?)

               “ได้สิ ลุยกันต่อเลย แต่ก่อนอื่นฉันมีของมาฝากเธอด้วย” ดีนล้วงมือเข้าไปในถุงแล้วหยิบอินทผลัมออกมาลูกนึง “ลองชิมไหม คนขายบอกว่าอูฐชอบกิน แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอจะชอบไหม”

               ควีนใช้จมูกดุนดมก่อนจะลองงับเอาผลไม้รสหวานจัดไปจากมือ

               “ฮรี้?” oO(รสชาติก็ไม่เลว มันคืออะไร?)

               “ดีใจที่เธอชอบ มันคืออินทผลัมน่ะ ผลไม้ประจำถิ่นทะเลทราย ให้พลังงานสูง ฉันซื้อมาถุงใหญ่เลย เราได้กินจนเบื่อแน่ ๆ”

               เมื่อจบการสนทนา เดมิก็อดและเพกาซัสของเขาก็ออกเดินทางกันต่อ กระนั้นด้วยสภาพภูมิประเทศที่ไม่คุ้นชิน มองไปทางไหนก็เห็นแต่ทรายจนต้องถือจีพีเอสไปด้วยตลอดทางเพื่อไม่ให้หลง กอปรกับภูมิอากาศแห้งแล้งทำให้ต้องแวะพักกินน้ำกันอยู่เนือง ๆ ทำให้กว่าจะไปถึงแคมป์พักแรมกลางทะเลทรายที่เมืองฮาอิลก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มกว่า ๆ แบบที่ตะวันยังส่องหัว

               ถือว่าคิดถูกที่พวกเขาไม่ตัดสินใจนอนพักค้างแรมกลางทะเลทรายเพียงลำพัง เพราะที่จุดตั้งแคมป์มีห้องน้ำให้อาบและมีจุดพักม้าและอูฐให้ควีนได้พักผ่อนอย่างสบาย นอกจากนี้ยังมีร้านอาหารท้องถิ่นให้บริการจนไม่ต้องมากัดก้อนอินทผลัมกิน

               .

               .

               .

               23.00 น.

               ดีนมุดตัวเข้าไปในเต็นท์นอน แสงสว่างจากด้านนอกไม่ชวนให้หลับใหล ทว่าเวลานี้คนที่เดินทางมาทั้งวันแถมยังต่อสู้กับหุ่นยนต์ทองคำอีกตั้งสองตัวทั้งง่วง ทั้งเหนื่อย ทั้งปวดตัว ร่างสูงซุกตัวเข้าไปในถุงนอนก่อนจะหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาตอบข้อความและรายงานสถานการณ์ประจำวัน

               D.E.A.N.: ถึงริยาดแล้ว!

               D.E.A.N.: ความจริงฉันกะจะบอกนายตั้งแต่มาถึงแล้วล่ะที่รัก แต่มีเรื่องวุ่น ๆ นิดหน่อย

               D.E.A.N.: ไปไหนก็ถูกหุ่นยนต์ทองคำไล่ตามทั้งวันเลย

               D.E.A.N.: เหนื่อยเป็นบ้า

               D.E.A.N.: อยากกลับบ้านแล้ว!

               D.E.A.N.:

               D.E.A.N.: ฉันคิดถึงนายจังที่รัก เมื่อไรเราจะได้คุยกันโดยไม่ผ่านข้อความนะ

               D.E.A.N.: แต่ว่าตอนนี้ฉันรอให้นายมาตอบไม่ไหวแล้ว

               D.E.A.N.: ฝันดีครับแมคซี่

               D.E.A.N.:

สินสงคราม: ฟันเฟือง 10 หน่วย และ เศษทองคำ 1 ชิ้น

วันที่พิชิต: 28/01/2025

Laura HEROES

เขตเมืองเก่าดิรอียะฮ์ | ซาอุดิอาระเบีย

วันที่ 14 มีนาคม 2568

---

หลังจากหลงไปหลายวัน ในที่สุดเด็กสาวก็เดินทางต่อได้สักที ร่างเล็กเดินเข้ามาก่อนที่จะหยุดอยู่ด้านหน้าประตูอีกแล้ว

เมื่อเข้ามาถึงสิ่งแรกที่เจอ ก็คงต้องถามเลยว่าคือที่ไหน 

เจ้าคุณรูปหินปั่นหน้ายักษ์ที่หันมามองเด็กสาวตอนนี้มันจ้อง ตาแทบไม่กระพริบ

แน่นอนว่าใช่เลย เอาีอกแล้วหรอ มันอีกแล้ว ให้ตายสิ

“ อีกแล้วหรอ ” เสียงของเด็กสาวที่ถอนหายใจออกมา มองไปที่หุ่นตัวนั้น ไม่ต้องถามหรอกว่าอะไรเพราะก่อนหน้านี้ก็คือ เราเจอกันไปแล้ว ไม่นานก็เจออีกแล้วสินะ

“ นี่จะให้อยู่แบบสุขสบายไม่ได้เลย ” เธอที่ว่าการเดินทางก็ลำบากลำบากอยู่แล้วยังต้องมาเจออะไรพวกนี้อีก

เด็กสาวแอบถอนหายใจออกมาเล็กน้อย  ก่อนที่เธอจะเดินตรงเข้าไป

เราป้อมปราการพวกนี้  อาจไม่แปลกใจถ้าเจอพวกมัน แต่อะไรมันจะเจอกันได้บ่อยขนาดนี้เล่า

ปรึกษาที่ไม่มีทางเลือกเธอต้องพยามช่วยเหลือตัวเองให้ได้เยอะที่สุด 

ล่อมันไปบริเวณที่รับสายตาผู้คน 

แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าวันนี้จะเดินทางถึงไหมนะ เพราะแต่ละที่ที่ไปก็เจอสภาพมันทุกรอบ

เธอเฟียตัวดำใส่มันอย่างรุนแรง 

แม้ดาบนั้นจะทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่รอยขีดข่วนก็ตาม 

“ เรานี่จะญาติดีกัน ไม่ได้เลยใช่ไหม ” ร่างเล็กถามพร้อมกับถอนหายใจออกมา กับเสียงที่เธอนั้นตะโกนออกมาด้วย

หลังจากนั้นเธอก็ พยามปีนขึ้นไปที่สูง 

ก่อนจะกระโจนลงมาใช้กริดเล็กปักกลางหัวของมัน แยกตัวกลไล และเครื่องจักรของมันออก

เมื่อตัวพลังงานนั้นเริ่มเสียหายแน่นอนว่า  มันก็ดูจะเดินผิดจังหวะทำอะไรไม่ค่อยถูกซักเท่าไหร่

เด็กสาวใช้โอกาสและจังหวะนี้ฟาดเข้าเต็มแรงก่อนจะกระโดดถีบมันลงมา 

แต่ท่าทางการยืนของเด็กสาวนั้นก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่  จะแอบสะดุดเล็กน้อยแม้จะลงมาถ้าไม่สวย

แต่จะหุ่นตัวยักษ์นั้นก็ลงไปนอนกองกับพื้นทำฝุ่นตลบไปทั่วเลย

“ ให้ตายสิ ” เธอถอนหายใจออกมาเพราะฝุ่นพวกนี้มันเรียกผู้คนได้อย่างดีเลย

แล้วจะอยู่รออะไรล่ะเด็กสาวรีบวิ่งหนีออกไป โดยทันที

หนีซะก่อนที่ฝุ่นพรุ่งนี้จะจาง หายไป ไปในคราบฝุ่นอย่างนี้แหละแล้วก็รีบไปขึ้นรถรถไฟเดินทางกลับสักที

เธออู้มานานมากแล้วแถมนี่ก็ดูจะไม่ใช่เรื่องดีหากไม่รีบ ดีไม่ดีผู้เป็นพ่อเธอจะงอนด้วยเพราะว่ากลับไปช้านะ

เธอเดินท่ามกลางแดดร้อนพุ่งตรงไปยัง  สถานีรถไฟเพื่อเดินทางกลับ

รอบนี้เธอจะกลับให้ได้จริงๆ แล้วนะ 

---

 หลักฐานการต่อสู้ 

หุ่นยนต์ทองคำ - คลิ๊กๆ

.

สินสงคราม: ฟันเฟือง (10 หน่วย) (ดรอปทุกกรณีไม่สุ่ม)

- แกนพลังงาน (เลขไบต์ 6/9)

- น้ำมันหล่อลื่น (เลขไบต์ 2/7)

- แปลนเฮเฟตัส (เลขไบต์ 0)

- เศษทองคำ (เลขไบต์อื่น ๆ ทั้งหมด)

.

 หากมีค่า LUK 70 หน่วย (มี 90) 

1) เลขไบต์สุดท้ายเพิ่มในตัวแปรสุ่มรวมกับด้านบน (1) ได้รับ แกนพลังงาน

2)เลขไบต์สุดท้ายเพิ่มในตัวแปรสุ่มรวมกับด้านบน (5) ได้รับ แปลนเฮเฟตัส