[บันทึกการเดินทาง] ยูเฟเมียกับการเดินทางสู่จูปิเตอร์แคมป์

A Trip to Jupiter Camp

⋘ การเดินทางสู่ค่ายจูปิเตอร์ ⋙

EUPHEMIA

I'm gonna smoke Marlboro Lights and drink champagne

CHAPTER 1: ออกเดินทาง ♥ CHAPTER 2 : ไนแอดเจ้าน้ำตา ♥ CHAPTER 3 : ริวเมย์ อิเอโนะ ♥
CHAPTER 4 : กองกำลังติดอาวุธ ♥ CHAPTER 5 : ใกล้ถึงที่หมาย ♥ CHAPTER 6 : อสูรกายเทลไคน์ ♥
CHAPTER 7 : ค่ายจูปิเตอร์ ♥

Brave Shine

  Dangerous but fun.

✦

01. ออกเดินทาง

NOT A GOD'S CHOSEN

บันทึกฉบับนี้เต็มไปด้วย Bias โปรดอ่านอย่างระมัดระวัง  

บันทึกหน้า 1

31 ธันวาคม 2024

เรื่องราวที่กำลังจะเขียนถึงต่อไปนี้เป็นของ ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์

หากบันทึกเล่มนี้บังเอิญอยู่ในมือของท่านอื่นที่มิใช่สายเลือดแห่งเทพ กรุณานำส่งบันทึกฉบับนี้แก่ข้าพเจ้าโดยเร็วที่สุด ข้าพเจ้าขอเรียนตามตรงว่าบันทึกเล่มนี้เต็มไปด้วยเรื่องเหลวไหล และเนื้อความก็ไม่เป็นประโยชน์ต่อท่านแม้แต่น้อย

หากท่านมีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์แห่งเทพ ข้าพเจ้าของแนะนำให้เผามันทิ้งเสีย

มิเช่นนั้นท่านอาจพบอันตรายแก่ชีวิตไม่รู้จบสิ้น

จากตรงนี้จะเป็นเนื้อความเรื่องเล่าของ ยูเฟเมีย

กรุณาทำตามคำเตือนเบื้องต้นเมื่อยังมีโอกาส

ฉันเตือนแล้วนะ :)





99 : 42 : 56
บ้านหมาป่า, หุบเขาโซโนมา

“ ภารกิจสุดท้ายในฐานะผู้ผ่านการพิสูจน์ตนจากบ้านหมาป่า คือการเดินทางเข้าสู่ค่ายจูปิเตอร์เพื่อเข้าร่วมกองพันที่ 12 สถานที่ซึ่งจะขัดเกลาเจ้าให้ควรค่าแก่การเป็นวีรบุรุษแห่งโรม ”

“ แผนที่และเข็มทิศนี้จะนำพาเจ้าไปตามทิศทางที่เหมาะสม ”

“ อสูรกายซุกซ่อนตัวอยู่ร่วมกับเราในสังคมมนุษย์มาเนิ่นนาน มันอาจทำให้เจ้าตื่นตระหนกและขลาดกลัว ความมืดมักเล่นตลกกับเราเสมอ การเดินทางของสายเลือดแห่งโรมถูกกำหนดเพื่อพิสูจน์เกียรติภูมิของเจ้า การเผชิญอันตรายคือราคาที่เจ้าต้องจ่ายเพื่อแลกมา ”

“ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ครึ่งเทพยังจะต้องพึ่งพากำลังของตนเอง ”

“ เด็กน้อยของข้า พิสูจน์ให้พวกเขาเห็นว่าเจ้ามีเกียรติคู่ควรจะเป็นสายเลือดแห่งโรม ”

นั่นคือสิ่งที่ ยูเฟเมีย ได้รับรู้มา รอยยิ้มอ่อนหวานเหยียดกว้าง ‘ การพิสูจน์ตน ’ อาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอเลือกจะทำ แนวคิดเรื่อง ‘ การยอมรับทางสังคม ’ ไม่มีผลกับหญิงสาวที่ชื่อ ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์ หากอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้าย เธอคิดว่าในท้ายสุดมนุษย์ก็จะยอมทำสิ่งที่ ‘ ไม่สามารถอภัยได้ ’ เพื่อให้มีชีวิตรอด บางจังหวะเธอก็ชักจะเริ่มไม่แน่ใจ ว่าค่ายที่ทรงเกียรติอย่างจูปิเตอร์จะเป็นสถานที่ที่เหมาะสมกับเธอหรือไม่

เวลาเก้านาฬิกาของวันที่สามสิบเดือนเอ็ดธันวาคม

บนท้องถนนเมืองโซโนมา จัตุรัสการค้า

โซโนมาเป็นหนึ่งในเมืองที่มีชื่อเสียงด้านการผลิตไวน์และประวัติศาสตร์ ท่ามกลางเศษซากของสถาปัตยกรรมเก่าแก่ที่ถูกคลุมทับด้วยจัตุรัสและบ้านเรือนที่แออัด มีสีสันของเทศกาลรื่นเริงอย่างวันปีใหม่ปกคลุมอย่างบางเบา สภาพการจราจรถือว่าคึกคักมากทีเดียว ซึ่ง—บรรยากาศแบบนี้จัดว่า อันตรายแบบเต็มสตีม อ้อ— เต็มสตรีทด้วย

เฮอะ… นกที่บินผ่านบนฟ้านั่นมันฮาร์ปี้ชัดๆ

ยูเฟเมียหยุดนิ่งท่ามกลางหมู่คนที่พลุกพล่าน การหยุดชะงักของหญิงสาวในเวลานี้ดูแปลกประหลาด เธอมองร้านขายเสื้อผ้าที่ตั้งอยู่มุมซ้ายของจัตุรัส หุ่นร่างสูงโปร่งสวมชุดสไตล์ร็อคแอนด์พังค์ อาจจะเป็นรูปแบบที่เหนือชั้นเกินไปสำหรับยูเฟเมีย… และสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเธอก็ไม่ใช่ชุดขาดวิ่นที่แขวนอยู่บนนั้นแน่นอน

มุมซ้ายของกระจกใส— สะท้อนหัวล้านๆ ของอสูรกายตาเดียว-ไซคลอปส์ น่าแปลกที่ตัวสูงโด่งเกือบสามเมตรของมันไม่ทำให้ใครสนใจเลยสักคน! ฝูงชนในโซโนมาเดินผ่านอสูรกายถือกระบองตัวใหญ่ที่พยายามมองซ้ายและขวาด้วยดวงตาเพียงข้างเดียวราวกับมันไม่มีตัวตน!

นั่นคือหลักฐานชั้นยอดเลยว่าเจ้านี่คือ—เทพนิยาย

ยูเฟเมียระบายลมหายใจบางเบา เธอกดหมวกแก๊ปสีดำลงเล็กน้อย พลางเดินออกจากหน้าร้านขายเสื้อผ้าไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ‘ When at Rome, do as Romans do. ’ เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม โอ๊ะโอ— ชาวโซโนมามองไม่เห็น ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์คนนี้จะเห็นอะไรได้ยังไงละคะ? (⁠ʘ⁠ᴗ⁠ʘ⁠✿⁠)

ปลายหางตาของยูเฟเมียจับจ้องเงาบนกระจกตลอดเวลา

จวบจนผ่านจัตุรัสความตึงเครียดในใจถึงค่อยๆ บางเบาลง หญิงสาวเงยหน้ามองป้ายโฆษณาบนป้ายโฆษณา ‘ เขา ’ ในเทรนด์วินเทอร์ที่ดูเรียบหรูด้วยลุค All Black แสนคลาสสิค ด้านในคือเสื้อคอเต่าแมตช์กับกางเกงขายาวสีดำ เสื้อโอเวอร์โค้ทสีเดียวกันที่คลุมทับส่งภาพลักษณ์ภูมิฐาน เข้ากับใบหน้าบึ้งและดวงตาเย็นชานั้นจริงๆ

ยังเป็น xxxฮยอง คนเดิม

ทันใดนั้นเสียง ‘ ตึง! ’ ราวกับของหนักหล่นกระแทกพื้นก็ดังขึ้น ยูเฟเมียรู้สึกว่าพื้นดินโยกไหวจนร่างกายหาสมดุลไม่ได้ ‘ ตึง ตึง ตึง ’ เสียงเดิมดังอีกหลายครั้งตามจังหวะที่เป็นแบบแผน ในตอนนั้นยูเฟเมียถึงได้รู้ว่า นั่นเป็นเสียงฝีเท้า

‘ เวรแล้วไง! ’

คำสบถผุดขึ้นมาในหัวหญิงสาวเมื่อเห็นว่าไซคลอปส์บิ๊กเบิ้มตัวนั้นกำลังแกว่งกระบอกเดินตามหลังเธอมาอย่างเชื่องช้า เสียงคำรามอาอาฟังไม่ได้ศัพท์ต่ำเสียจนปวดหู ยูเฟเมียหรี่ดวงตาลงอย่างใจเย็น ในช่วงเวลาแบบนี้จะผลุนผลันขยับตัวไม่ได้เด็ดขาด ห้ามทำอะไรก็ตามที่เป็นสัญญาณว่า…

เธอรู้สึกถึงมัน

ลมหายใจฟืดฟาดดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ยูเฟเมียตัดใจจากการดูxxxฮยองในคอลเลคชั่นฤดูหนาวให้ครบทุกเซต แม้หน้าตาฟ้าประทานของเขาจะหล่อเหลาจนทำให้เธอยอมตายได้จริงๆ แต่เธอยังอยากมีชีวิตอยู่เพื่อสนับสนุนผลงานของเขามากกว่า แม้ชีวิตมันจะบัดซบนิดหน่อย เราก็ต้องสู้

ยูเฟเมียแสร้งปัดปอยผมออกจาให้ เธอเดินปะปนกับฝูงชนข้ามจัตุรัส

“ เฮ้— ทำไมถึงเมินฉันล่ะ? ” เสียงหยาบคายดังมาจากด้านหลังพร้อมมือหน้าที่คว้าไหล่ แรงกระชากทำเอายูเฟเมียเซถลาไปทางด้านหลัง ท่าทางคุกคามของพวกหน้าตาธรรมชาติลงโทษสันดานกุ๊ยแแบบนี้ไม่ต้องหันกลับไปมองก็สัมผัสได้ถึงความต่ำตมของลุคและหน้าตา ยูเฟเมียกลอกตาพลางสะบัดตัวหนีออกมา

“ สกปรก! อย่างมาจับซี้ซั้วนะ! ”

ดวงตาสีเข้มของหญิงสาวเบิกกว้าง สีน้ำตาลประกายทองแปรเปลี่ยนตามอารมณ์อย่างรวดเร็ว ใบหน้าสั่นระริกที่ฉาบทาบความกลัวสะท้อนอยู่ในดวงตาข้างเดียวกลางใบหน้าของไซคลอปส์ยักษ์ตัวสูงกว่าสามเมตร ฟันเกๆ เต็มไปด้วยคราบหินปูนแสยะยิ้ม

“ สวะเอ๊ย! ”

ปลายรองเท้าเซฟตี้หนาหนักขยับเตะผ่าหมากตามสัญญาตญาณ

ยูเฟเมียใส่เกียร์หมาวิ่งหน้าตั้งข้ามจัตุรัสพลางภาวนาให้สัญญาณคนข้ามถนนนั่นถอยหลังถึงเลขศูนย์เสียที หรือไม่ช่วยมีพลเมืองนิสัยแย่ขับรถผ่านแล้วสอยไซคลอปส์นั่นตกถังขยะไปเลยก็ได้ ทันทีที่ปลายเท้าแตะถึงฟุตบาทยูเฟเมียก็วิ่งย้อนกลับไปทางทิศเหนือ ปลายหางตาเห็นรถเมล์หลัดๆ อยู่ทางด้านนั้น

สายตาที่มองมาเห็นเพียงภาพของกุ๊ยกับหญิงสาวที่มีปากเสียงกัน พูดยากหน่อยแต่สังคมค่อนข้างเพิกเฉยกับการเห็นหญิงสาวถูกคุกคามอยู่สักหน่อย โดยเฉพาะในตอนนี้ที่คู่กรณีดูเหมือนหนุ่มนักเลงมีกล้ามที่น่าจะต่อยคุณร่วงในหมัดเดียว  

“ โทษทีค่ะ ”

เธอวิ่งแทรกผ่านคู่รัก ขอโทษเถอะ แต่มือที่กุมกันไว้ของพวกคุณนาทีนี้โคตรจะแสลงตา ทางด้านหน้ารถเมล์จอดเทียบบัสสต็อปแล้ว ยูเฟเมียวิ่งอย่างรวดเร็วขึ้นไปบนรถโดยมีไซคลอปส์ที่น่าจะเพิ่งฟื้นจากอาการเจ็บไข่วิ่งไล่หลังห่างออกไปราวห้าสิบเมตร

ยูเฟเมียทันกระโดดขึ้นรถเมล์ในจังหวะสุดท้ายก่อนตัวรถจะประตูปิดเข้าพอดี

ไซคลอปส์ตัวเบิ้มสมองเท่าเมล็ดถั่วนั่นเห็นประตูรถปิดไปต่อหน้าก็ชะงักนิ่งไป ยูเฟเมียอยากจะหันกลับไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่มันสักรอบถ้าไม่ติดว่า…ตอนนี้เธอนั่งอยู่ข้างๆ ก็อบลินตัวเขียวสวมแว่นตา มันกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่สูงท้วมศีรษะ

โอ้— พระเจ้า ไม่สิ— โอ้ จูปิเตอร์

นี่มันวันซวยอะไรของฉันกันคะ 〒▽〒 

 I’m losing my way 

Obachan where should i go 

Shinjuku so big

I need a Doraamon

" อะไรนะ นี่ฉันหลงทางงั้นเหรอ"

" เดี๋ยวนะ รถสายนี้มันมุ่งขึ้นเหนือแทนทางใต้ได้ยังไง "

" โอ้--- เข็มทิศเก่าคร่ำครึนี่มันอะไรกันเนี่ย นายเสียรึไง"

BUT A GOD'S CURSED

✦

✦

02. ไนแอดเจ้าน้ำตา

NOT A GOD'S CHOSEN

บันทึกฉบับนี้เต็มไปด้วย Bias โปรดอ่านอย่างระมัดระวัง  

Flashback

ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์ เป็นนักบิดมาตั้งแต่อายุสิบหก แม้จะไม่เชี่ยวชาญการนั่งรถประจำทาง ก็พอจะดูแผนที่แล้วเข้าใจหลักเกณฑ์ในการเดินทาง จากหุบเขาโซโนมาในแคลิฟอร์เนีย…หากสามารถมาที่ Sonoma ซึ่งเป็นเมืองใหญ่ได้ละก็ หนทางการเดินทางก็จะสว่างไสวและสามารถไปถึงอุโมงค์คัลลีคอตต์ได้ในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง

ภารกิจขี้ปะติ๋วแบบนี้กราดิอุสไม่จำเป็นเสียด้วยซ้ำ

เหมือนเคราะห์หามยามดีเร่งเข้ามา คนงานสวนองุ่นในหุบเขามีแพลนจะพาเด็กที่บ้านไปเที่ยวสวนสนุกเข้าพอดี ยูเฟเมียใช่อาคมเสน่ห์ล่อลวงนิดหน่อย คุณลุงคุณป้าก็เห็นเธอเป็นเหมือนลูกหลานเพื่อนบ้านใกล้ชิด ยอมให้ติดรถมาด้วย

มาถึงเมื่อเมืองโซโนมา เธอกลับบังเอิญพบอสูรกายไซคลอปส์

ถึงจะหนีขึ้นรถมาได้โดยร่างกายไม่บุบสลายแต่ก็ดันเจอคุณก็อบลินร่วมเดินทางมากับเราด้วย ชีวิตเธอในวันนี้ยังมีเรื่องอะไรเซอร์ไพรส์กว่านี้อีกไหม?

โอ๊ะโอ— แต่ฉันไม่ยักจะชอบเรื่องเซอร์ไพรส์หรอกนะ 🙃

98 : 32 : 44

มุ่งขึ้นทางเหนือ, โซโนมา

เข็มทิศแห่งโชคชะตาเป็นบางสิ่งที่คล้ายวัตถุเวทมนตร์ บนหน้าปัดทองเหลืองมีสัญลักษณ์จตุรทิศและเลขโรมันที่แกะสลักด้วยลวดลายสวยงาม เข็มทิศเล็กๆ กลางหน้าปัดคล้ายก้อนหินสีที่ถูกเหลาเป็นทรงสามเหลี่ยมแล้วครอบด้วยเกราะสีเงิน และที่สำคัญ— เข็มทิศนี้มักจะไม่ชี้ไปทางทิศเหนือ

ทางเหนือของเขต ELDRIDGE บนเส้นทางมุ่งหน้าออกนอกตัวเมืองหันหลังให้กับบรรยากาศของงานเทศกาลในวันส่งท้ายปี  บนถนน Arnold Drive ซึ่งเป็นถนนเส้นหลักของเมืองทอดยาวไปถึงเขต Glen Ellen ก่อนจะเชื่อมเข้าสู่ Sonoma Highway หมายเลข 12 ขนาดกว้างสองเลน มีสกายบัสชั้นเดียวซึ่งมีรูปร่างทรงกล่องสมบุกสมบัสราวกับตู้คอนเทนเนอร์จากยุคกลาง กำลังคลานด้วยเครื่องยนต์คลาสสิคที่เร่งเครื่องได้ต่ำกว่า 50 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แม้ในจังหวะที่ถนนค่อนข้างโล่ง โดยมีปลายทางเป็นเขตทุรกันดารของเมือง หุบเขาโซโนมา

ความไม่รู้…อาจเป็นเหตุผลหลักที่ทำให้ยูเฟเมียผล็อยหลับในสถานการณ์เช่นนี้

เข็มทรงเพนดูลัมบนหน้าปัดเข็มทิศแห่งโชคชะตาซึ่งซุกตัวอยู่ในพ็อกเกตแจ็กเกตดำสั่นระริก เพราะการเดินทางของจักรกลประหลาดที่กำเนิดคนละยุคสมัย การกำหนดทิศทางของมันจึงเรรวนจนยากจะเชื่อถือ อย่างน้อยทิศสองนาฬิกาในตอนนี้ก็เป็นแผ่นน้ำสีครามของ Suttonfield Lake ซึ่งอยู่คนละทิศทางกับอุโมงค์คัลลีคอตต์อย่างแน่นอน

“ อึก ” ยูเฟเมียถูกคนที่อยู่ด้านข้างกระแทกอย่างแรงจนสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา

ก็อบลินในชุดสูทสีดำของพนักงานบริษัทม้วนหนังสือพิมพ์ในมือ มันยืนอยู่ใกล้ทางออกรอให้ประตูรถเปิดออก ดูเหมือนมันไม่สนใจยูเฟเมียแม้แต่น้อย

‘ ที่นี่…ที่ไหน? ’

ดวงตาสีเข้มหรี่ขึ้นในจังหวะที่สกายบัสสีแดงเข้มพุ่งออกจากถนน Arnold Drive เลี้ยวเข้าสู่โซโนมาไฮเวย์ ด้านซ้ายคือป่าโปร่งบางแซมพื้นที่รกร้างขณะด้านขวาเต็มไปด้วยไร่องุ่นที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา 

‘ โอ้— เดี๋ยวนะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน ’

ยูเฟเมียสะดุ้ง ร่างกายเข้าสู่โหมดตื่นเต็มตาในทันที ดวงตากวาดมองหาชื่อสถานที่บริเวณสองข้างทาง ป้ายทางแยกเข้าสู่ ‘ Sonoma Botanical Garden ’ เคลื่อนผ่านสายตาหญิงสาวอย่างเชื่องช้า เมื่อกางแผนที่โบราณออกมา ยูเฟเมียก็พบว่า อ่านแผนที่ไม่ออก ไม่เข้าใจเลยจริงๆ 😭 รถเบรกลงหน้าป้ายจอดที่อยู่ถัดจากปากทางเข้าสวนพฤกษชาติดังกล่าวประมาณสามร้อยเมตร

ยูเฟเมียกระโดดลงจากรถพลางสางผมอย่างหงุดหงิด–  [ก่อนหลงหนักกว่านี้]

( โอ- อย่ากังวลไป รถเมล์นี้เป็นระบบขนส่งของรัฐที่ใช้ภาษีประชาชน สะกดว่า รถเมล์ฟรี เพราะงั้นลืมจ่ายเงินได้อย่างสบายใจเลยค่ะ )

“ นี่มัน— ” 

หญิงสาวจ้องเสาหลักไมล์ด้วยความกำหมัด เป็นความรู้สึกของการลับขวานตัดไม้แล้วขวานหัก เดินทางจากศูนย์ไปสามสิบแล้วทอยลูกเต๋าตกบันไดงูมาอยู่จุดลบสิบ บัดซบสิ้นดี!  ,,ԾㅂԾ,, สองขาเรียวที่โผล่พ้นมินิสเกิร์ตสุดเฉี่ยวย้ำวนเป็นหนูติดจั่น ยูเฟเมียถอนหายใจด้วยความอัดอั้น พลางมองเข็มทิศกับแผนที่…เข็มทิศไม่ชี้ไปทางทิศเหนือหรือปลายทางแต่มุ่งไปยัง ‘ ทิศแห่งโชคชะตา ’

เรื่องนั้นยูเฟเมียรู้อยู่แล้ว 

แต่จุดหมายของเธอไม่ใช่ ‘โชคชะตา’ เป็น ‘อุโมงค์คัลลีคอตต์’ ต่างหาก

รถเมล์ในเขตทุรกันดารอาจพอมีบ้างแต่ไม่อาจคาดหวังให้การเดินทางในเขตชนบทของแคลิฟอร์เนียสะดวกสบายราวกับมีรถส่วนตัว ในสภาพการณ์ที่ไร้สมาร์ทโฟนติดกาย ยูเฟเมียได้เพียงคิดหาทางออกง่ายๆ อย่างเดินตามเข็มทิศแห่งโชคชะตาไปเรื่อยๆ ไม่ว่าก่อนถึงอุโมงค์คัลลีคอตต์เธอจะต้องพบอะไร

เพราะดูเหมือนโชคชะตาจะกัดไม่ปล่อย 

พร้อมจะลากเธอกลับจุดเซฟอย่างครั้งนี้ (หากไม่ทำเช่นนั้น)

93:23:56

บนถนน Trinity Road มุ่งหน้าสู่ Napa Valley, แคลิฟอร์เนีย

ถนนทรินิตี้ที่เชื่อมระหว่างโซโนมาและนาปานั้นมีความยาวประมาณ 11.5 ไมล์ และถูกออกแบบให้เป็นถนนสองเลนที่ถูกใช้เป็นเส้นทางอ้อมเมือง ต้นโอ๊กป่าหนาหลายร้อยต้นเรียงรายตลอดแนวสองข้างทาง สลับกับเวิ้งสวนองุ่นที่ถูกปลูกหลายร้อยเอเคอร์ทั่วเขตโซโนมา ป่าโอ๊กกลางฤดูหนาวมีบรรยากาศเย็นยะเยือกเฉียบคมราวกับผลึกน้ำแข็ง วังเวงแม้ในยามที่แสงจากดวงอาทิตย์สาดกระจายตลอด 24 ชั่วโมง

และบนถนนที่เปล่าเปลี่ยวราวกับร้างมนุษย์นี้ ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์ยืนอยู่โดยไร้อาวุธ เข็มขัดรัดเอวมีเพียงกราดิอุสไม้ที่แม้จะสังหารอสูรกายจากเทพนิยายได้ แต่ทำอันตรายใดแก่มนุษย์ไม่ได้เลย มากกว่าการกลัวอสูรกาย ยูเฟเมียเริ่มคิดถึงความปลอดภัยในชีวิตหากต้องเจอฆาตกรต่อเนื่อง พวกสังคมชายขอบอื่นๆ ที่อาจฆ่าเธอแทน

“ น่าจะหยิบมีดในครัวบ้านหมาป่ามาด้วยแฮะเรา ”

หญิงสาวเอ่ยกับตัวเองหลังเดินผ่านป่าเงียบสงัดจนทำให้แทบเป็นบ้า ในมือถือเข็มทิศแห่งโชคชะตาและแผนที่โบราณราวกับเป็นที่พึ่งเดียว (ซึ่งก็ใช่…) อาจเพราะวันนี้เป็นวันสิ้นปี แม้ตามสายทางจะมีโรงงานผลิตไวน์ตั้งอยู่แต่ถนนก็ยังเงียบสงัดร้างผู้คน ไม่มีรถผ่านสักคันเดียว

และขอบคุณที่อสูรกายเองก็หยุดงานไปด้วย

บางทีพวกมันอาจคิดว่าสามารถพบปะพวกครึ่งเทพและสายเลือดแห่งโรมได้ที่ย่านใจกลางเมืองที่เต็มไปด้วยแสงสี ไม่ใช่ป่าเขาลำเนาไพรแสนเงียบเหงาอย่างที่ยูเฟเมียต้องเผชิญ นัยน์ตาสีน้ำตาลเปล่งประกายจับจ้องไปยังทิศตะวันออกที่ถนนมุ่งไป ถึงแม้ยูเฟเมียที่เดินมาเกือบสี่ชั่วโมงจะไม่เห็นทางออก ก็ประเมินจากเสาหลักไมล์และสถานที่ที่เดินผ่านได้ว่าใกล้ถึง Oakville เต็มทีแล้ว

โอ๊ควิลล์อยู่ในเขตนาปาของแคลิฟอร์เนีย เป็นหนึ่งในฐานที่มั่นที่มีเชื่อเสียงในการผลิตไวน์ หากเดินสุดขอบแนวป่าต้นโอ๊กก็จะถึงพื้นที่ชาวเมือง ร่างกายที่เดินมาทั้งวัน (แบบพักทุกๆ 15 นาที) ของยูเฟเมียเหนื่อยล้าเต็มที ดวงอาทิตย์ที่ควรจะลับขอบฟ้ากลับค้างเติ่งราวกับอยากย้อนกลับเส้นทางเดิมสาดแสงส้มเข้มสลับแดง 

“ โอ๊ะ— ” นัยน์ตาของหญิงสาวหรี่มองเข็มทิศ เพนดูลัมกลางหน้าปัดเริ่มสั่นระริกและหมุนย้อนกลับไปทางด้านหลัง “ อะไรของเธออีกละเนี่ย ” เริ่มคุยกับแม่ซื้อพลางเดินย้อนกลับไปในทิศทางเดิม(ทางไปโซโนมา) ยูเฟเมียเดินไปได้ไม่ไกลนัก เข็มทิศเจ้ากรรมก็ชี้กลับไปยังเส้นทางสู่โอ๊ควิลล์ ครั้งแรกไม่เป็นไร ครั้งที่สองและสามเริ่มกำหมัด

“ เข็มทิศดึกดำบรรพ์นี่…เสียหรือไงนะ ” ปาทิ้งสักทีดีไหม

ชั่วจังหวะเวลานั้นยูเฟเมียสังเกตเห็น ‘บางสิ่ง’ ซ่อนลึกอยู่ด้านหลังไร่องุ่นที่ทอดยาวออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา มีพื้นที่หนึ่งยังเป็นป่าเก่าแก่ เข็มทิศแห่งโชคชะตากำลังชี้ไปที่นั่น เธอเดินออกนอนถนน Oakville Grade road ไปทางทิศเหนือซึ่งเป็นป่าเขียวชอุ่ม…ที่มีต้นไม้ใหญ่เติบโตอย่างถูกให้ความสำคัญ โอ๊กใหญ่สูงตระหง่านโดดเดี่ยวอยู่กลางเนิน ท่ามกลางความเงียบสงบของแสงอาทิตย์อัสดงที่เริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ เสียงเสียดสีของใบไม้ดังแซ่กแซ่กโดยไร้ลมพัด ราวกับเสียงกรีดร้องของภูตผี

‘ ท่า— ไม่ดีแล้ว ’

ยูเฟเมียถอยหลังกลับ ‘โชคชะตา’ ที่เข็มทิศพามาเป็นโชคชะตาแบบไหน หลุมฝังศพของเธอหรือไง!? บรรยากาศไม่น่าไว้ใจสุดๆ ε=ε=ε=(~￣▽￣)~ .เฟด. หญิงสาวลี้ัภัยกลับเส้นทางหลักโดยด่วน เธอยังคงยืนยันว่าปลายทางของเธอกับเจ้าเข็มทิศนี่อยู่คนละที่กัน และอุโมงค์คัลลีคอตอยู่ทางใต้โว้ยยยยย!

“ อ๊ะ— ”

เสียงเจือความฉงนดังออกจากริมฝีปากยูเฟเมีย เธอพบว่าร่างกายของเธอหยุดอยู่ที่เดิม ไม่ได้ก้าวไปข้างหน้าอย่างที่หัวใจสั่ง ดวงตาเรียวกลมหลุบลงมองด้านล่าง— เวลานี้เครือเถาวัลย์เกี่ยวรัดพันขาของหญิงสาวอย่างแน่นหนา อย่าว่าแต่เดินหนีเลยแม้แต่กระดิกเท้ายังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ

‘ อสูรกายสายพืช!? ’

ยูเฟเมียกัดฟันกรอดพลางก้มลงใช้กราดิอุสไม้เฉือนเถาวัลย์ที่รัดขา แต่เจ้าดาบไม้นี่ไร้ประโยชน์อย่างกับอะไรดี เฉือนไม่เข้าเลยสักนิด ยูเฟเมียใช้มือกระชากเถาวัลย์สุดแรง ทันใดนั้นเสียงร้อง “โอ๊ย” ของหญิงสาวก็ดังแหวกขึ้นมา

เสียงร้องของหญิงสาว…

ไม่ใช่เสียงของยูเฟเมีย

แล้ว…เสียงใคร?

เถาวัลย์ในมือซ้ายของยูเฟเมียลื่นไหลราวกับแพรนุ่ม มันกลายเป็นเส้นผมสีเขียวสะกดตาปอยหนึ่งที่งอกออกมาจาก—ศีรษะ? 

ดวงตาสีเขียวอ่อนราวกับไม้แตกใบไม้เงยหน้าขึ้นมองยูเฟเมีย ดวงตาใสกระจ่างคลอหยาดน้ำ สิ่งที่โอบรัดขาเธอในตอนนี้กลายเป็นมือของหญิงสาวที่มีภาพลักษณ์เหมือนจิตวิญญาณแห่งต้นไม้ ไนแอด!

“ ช่วยด้วย…ช่วยเรา…ช่วยเราด้วยค่ะ ” ไนแอดคร่ำครวญด้วยเสียงสั่นเครือ

“ ช่วย…ช่วยอะไรเหรอคะ? ”คุณต่างหากที่ควรจะช่วยปล่อยขาฉันก่อนToT

ยูเฟเมียถามหน้าเจื่อน สภาพของครึ่งเทพที่ถูกไนแอดพันธนาการไว้ได้อย่างเธอ ถามจริงๆ ค่ะ ใครควรช่วยใครกันแน่

“ ท่านมีสายเลือดที่พิเศษ จะต้องช่วยเราได้แน่… ” ไนแอดสาวมองตราบ่งชี้ชาติกำเนิดที่ประทับอยู่บนแขนของยูเฟเมีย “ ฮึก…ป่าแห่งนี้กำลังถูกความชั่วร้ายคุกคามค่ะ ท่านโปรดช่วยกำจัดความชั่วร้ายเพื่อคืนผืนป่าที่ผาสุกคืนให้เราด้วยเถอะค่ะ! ”

แม้ปากจะเอ่ยว่า ‘ขอร้อง’ แต่ท่อนแขนและเครือไม้พันแน่นไม่ปล่อย

โจทย์ชีวิตข้อนี้ถูกกำหนดคำตอบไว้แต่แรกแล้ว

“ แต่ฉันอ่อนแอกว่าคุณอีกนะคะ ” ยูเฟเมียหรี่เสียงลงเป็นเสียงกระซิบ อาจเพราะกลัวว่า ‘ความชั่วร้าย’ ที่คุกคามป่าแห่งนี้อยู่จะได้ยินเข้า พร้อมทั้งชี้ความเป็นจริงให้ไนแอดสาวรับรู้ ทว่าอีกฝ่ายกลับส่ายศีรษะแรงๆ

“ ท่านทำได้แน่นอนค่ะ! ”

ไนแอดเอ่ยอย่างมุ่งมั่น สบตามองยูเฟเมียอย่างเทิดทูนราวกับเจอ ‘เมสิอาห์’ ผู้ช่วยชีวิต ก่อนจะหันหน้าไปทางด้านหนึ่งแล้วซุกหน้าลงกับท่อนขาของยูเฟเมีย เอ่ยเสียงสั่นเครือเจือความหวาดกลัว “ มันมาแล้ว… มาทางนั้นแล้วค่ะ ช่วย…ช่วยเราด้วยเถอะค่ะ ”

“ อะไรมาละคะ ” ยูเฟเมียดึงกราดิอุสไม้ออกมาในท่าเตรียมพร้อม ถึงจะไม่แน่ใจว่าเจ้านี่สามารถช่วยอะไรได้ แต่มันก็เป็นอาวุธเพียงหนึ่งเดียวที่เธอมี

ความจริงฉายชัดเต็มสองตาของหญิงสาวโดยไม่รอให้ไนแอดเป็นผู้เฉลย

ร่างสูงของไซคลอปส์ยักษ์เดินตึงตังออกมาจากป่า… เสียงครวญครางว่า “ความชั่วร้ายมาถึงแล้ว” ซ้ำๆ ของไนแอดสาวทำให้เชื่อมโยงได้อย่างรวดเร็วว่าเจ้านี่คือคู่กรณีของเธอ

แต่แล้วไง…ไนแอดยังสู้ไม่ได้ แล้วสายเลือดวีนัสที่มีสกิลสวยไปวันๆ อย่างเธอจะทำอะไรได้คะ!?

“ ได้โปรดปราบมันให้เราทีค่ะ ”

ไนแอดสาวเอ่ยขอร้อง ยูเฟเมียก็ไม่อยากจะตกลงเท่าไหร่ ถ้าไม่ติดว่ายัยนี่— มัดขาเธอซะแน่นจนวิ่งหนีไม่ได้ “ ได้ค่ะ! ฉันจะช่วยสุดความสามารถ ก่อนอื่นช่วยหลบออกไปก่อนได้ไหมคะ เดี๋ยวจะโดนลูกหลงเอาน่ะค่ะ ”

“ อ๊ะ! ได้ค่ะ ”

แล้วอย่าลืมเก็บเถาวัลย์ที่มัดขาฉันไว้ไปด้วยนะคะ ToT 

ไนแอดสาววิ่งหน้าตั้งหาจุดเซฟ ชุดกระโปรงเครือไม้ของเธอดูไม่เป็นอุปสรรคกับความเร็วแม้แต่น้อย หลังวิ่งไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่ไนแอดยังตะโกนบอกยูเฟเมียอย่างห่วงใย “ ไซคลอปซ์ตัวนั้นอยู่ในช่วงเวลาติดสัดค่ะ เมื่อสักครู่มันพยายามปลุกปล้ำเรา ท่านเองก็โปรดระวังตัวด้วยนะคะ! ”

และใช่ไนแอดลืมเก็บเถาวัลย์

ใครไม่ท้อฉันท้อ ಥ_ಥ

ไซคลอปส์หน้าหื่นกามพ่นลมหายใจฟืดฟาด เสียงเรียก “ แม่ไนแอดยอดยาหยี ” ชวนให้คลื่นไส้ มันก้มใบหน้าใหญ่โตลงมามองยูเฟเมียซึ่งติดสถานะขยับไม่ได้เพราะเครือไม้ของไนแอด ดวงตาลูกเดียวหรี่มองหยาดเยิ้ม ก่อนจะคำรามต่ำๆ “ ไม่ใช่… ” แล้วหันหน้ามองเหม่อไปทางอื่น

รสนิยมนายมันถึงกับมองเมินธิดาแห่งวีนัส  

แล้วเลี้ยวไปหาไนแอดแบบไม่ลังเลสักนิดเลยเหรอ? 😨

“ อ๊าย!!! ช่วยเราด้วยค่ะ! ”

เสียงกรีดร้องอย่างตระหนกของไนแอดสาวที่ถูกไซคลอปส์ยักษ์จู่โจม ดึงสติของยูเฟเมียออกมาจากความอึ้ง ทึ้ง ช็อกที่ถูกไซคลอปส์เมินแบบไม่เหลียวหลัง แต่จะถลกขาก็ยากมาก ยูเฟเมียตะโกนกลับ

“ คลายเถาวัลย์ที่มัดขาฉันก่อนสิคะ! ”

“ มะ…ไม่ได้หรอกค่ะ นั่นเป็นคาถาแบบมีระยะเวลาคลาย ”

“ ระยะเวลาคือเท่าไหร่? ”

“ ห้านาทีค่ะ อ๊าย! ช่วยด้วย!!! ”

“ … ” เชิญช่วยตัวเองไปเถอะค่ะ!

เสียงฉุดกระชากลากถู เสียงปัดป้อง สารพัดเสียงที่ขออนุญาตไม่กล่าวถึง ในที่สุดเถาวัลย์ตัวดีนั่นก็หลุดไปเสียที ยูเฟเมียวิ่งผลุนผลันเข้าไปหาเจ้าไซคลอปส์นั้นจากทางด้านหลัง แล้วแทงกราดิอุสเข้าตรงจุดตายของมัน 

อ๊าก… ไซคลอปส์ร้องคำรามอย่างเจ็บปวด แขนใหญ่เท่ากิ่งต้นโอ๊กยักษ์ฟาดเสียยูเฟเมียปลิวกระแทกพื้นหญ้า พลางทุบกำปั้นลงบนพื้นดินอย่างเกรี้ยวกราด อาคมเสน่ห์ถูกยูเฟเมียงัดออกมาใช้อย่างพร่ำเพรื่อเพียงให้ไซคลอปส์ยักษ์ชะงักการโจมตีที่บ้าระห่ำ แต่เมื่อมันหลุดจากอาคมร่างของหญิงสาวก็ถูกซัดจนปลิวเสียทุกครั้ง

หนังหนาๆ ของไซคลอปส์ตัวนี้แทงแทบไม่เข้า

หลังใช้กราดิอุสแทงหนังหนาของมันจนใจเริ่มท้อ ผิวหนังของไซคลอปส์ก็เริ่มปรากฏริ้วรอยที่ดูบาดลึกถึงชีวิตขึ้นมาบ้าง ทว่ายูเฟเมียสภาพก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเสียเท่าไหร่ คมมีดสุดท้ายแทงลงตำแหน่งเส้นเลือดใหญ่ของอีกฝ่าย โปรดอย่าคาดหวังว่าจะมีเลือดพุ่งกระฉูดออกมาจากปากแผลเสมือนหนังสยองขวัญเกรดบี

บาดแผลเข้าใกล้ความตาย ร่างของไซคลอปส์ยักษ์ก็สลายไปราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

ไนแอดสาวรีบเข้ามาประคองยูเฟเมียด้วยรากไม้ของเธอ “ ขอบคุณท่านมากค่ะ ” เสียงสะอึกสะอื้นพูดปนน้ำตา “ ที่ด้านล่างของเนินที่มีโบสถ์คาร์เมไลต์อยู่ค่ะ เราจะพาท่านไป ”  ไนแอดสาวพูดพลางพายูเฟเมียไปที่ด้านล่างของเนินซึ่งมีโบสถ์ปลูกอยู่

“ คุณแม่คะ! ” 

ไนแอดสาวเอ่ยเรียกหญิงสาวที่แต่งกายด้วยชุดแม่ชีสีขาวดำ ใบหน้าหลังกรอบแว่นทรงสี่เหลี่ยมแลดูวุ่นวายใจเมื่อเห็นสภาพของยูเฟเมีย “ โอ้— มิรันด้าที่รัก เธอผู้โชคร้ายคนนี้—- ”

“ เราพบเธอที่ใต้ต้นโอ๊กโบราณค่ะ…เธอเหมือน….เหมือนจะ… ”

ไนแอดสาวซึ่งเพิ่งถูกแม่ชีเรียกว่า ‘มิรันดา’ หันมาทางยูเฟเมีย ราวจะขอความช่วยเหลือ ดูเหมือนไนแอดที่อยู่มานานตนนี้เองก็มีวิธีทำตัวให้กลมกลืนกับวิถีชีวิตรอบด้านที่เปลี่ยนไปในแบบของตัวเอง แต่…การโกหกแม่ชีเนี่ย— ทำไมถึงโบ้ยมาให้เดมิก็อดที่อยู่ในสังคมนับถือพระเจ้าอย่างเธอล่ะ

“ ลื่นหิมะละลาย— ไถลตกเขานิดหน่อยค่ะ ”

ไนแอดนามมิรันด้าพยักหน้าหนักๆ เพื่อยืนยันว่าสิ่งที่ยูเฟเมียพูดเป็นความจริงทุกประการ ยูเฟเมียส่งรอยยิ้มอ่อนหวานฉาบอาคมเสน่ห์อย่างบางเบา รูปแบบของการสะกดสายที่ทำให้คนรอบตัวหลงใหลไม่จำเป็นต้องจัดหมวดหมู่ในรูปแบบ ‘ราคะ’ อย่างเดียว

ออกซิโตซินในสมองของแม่ชีราวกับจะหลั่งออกมาเมื่อเห็นโฉมหน้าของยูเฟเมีย

“ เด็กน้อยที่น่าสงสาร ” เธอจับมือของยูเฟเมียพลางมองสำรวจรอบตัว “ ตามมาเถอะจ้ะ ฉันจะดูแผลให้ก่อน มิรันด้าช่วยเตรียมน้ำและเก็บกวาดห้องนอนให้—เธอชื่อ…”

“ ยูเฟเมียค่ะ ”

“ อา… ให้ยูเฟเมียของเราด้วยนะจ๊ะ ”

คาร์เมไลต์ตอนรับยูเฟเมียอย่างดี ด้วยมนตราเสน่ห์ของสายเลือดวีนัส

ทั้งยูเฟเมีย ไนแอด และมิรันด้าที่ถูกสะกดด้วยอาคมเสน่ห์ต่างไม่มีใครรู้สึกตัวเลย ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดถูกใครบางคนจับตามองอยู่ ร่างเงานั้นเร้นกายหายไปราวกับเป็นหนึ่งเดียวกับเงามืดใต้แสงตะวัน

ได้รับน้ำตาจากไนแอดจากภารกิจ
ได้รับดวงตาไซคลอปส์จากสินสงคราม
+ 10 exp เมื่อโรลสู้กับสัตว์ประหลาดหลังประลองระบบ
(.แบมือ. ขอกระเป๋าที่ลูปาให้กับเสบียงด้วยครับ😭)

" หนุ่มหล่อคนนี้ใครกันนะ"

"เป็นคนประเภทเดียวกับฉันงั้นเหรอ"

BUT A GOD'S CURSED

✦

✦

03. ริวเมย์ อิเอโนะ

NOT A GOD'S CHOSEN

บันทึกฉบับนี้เต็มไปด้วย Bias โปรดอ่านอย่างระมัดระวัง  

บันทึกหน้า 3

1 มกราคม 2025

77:53:59

Carmelite House, Oakville

คาร์เมไลต์ คณะภราดาพระนางมารีย์พรหมจารีแห่งภูเขาคาร์เมลแห่งเมื่อโอ๊กวิลล์ มีภคินีเพียงไม่กี่ท่าน การประพฤติปฏิบัติอย่างเคร่งครัดด้วยความเคารพทำให้ไม่มีรถสักคันแม้ในครอบครอง พวกเธอจึงได้เพียงส่งลายูเฟเมียออกจากสถานปฏิบัติธรรม

“ ถ้าหากลูกเดินตรงไปเรื่อยๆ พ้นไร่องุ่นแห่งนี้จะมีโบสถ์อยู่แห่งหนึ่ง พระคุณเจ้าจะช่วยเหลือลูกอย่างแน่นอน ”

หลังอวยพรซิสเตอร์ก็ชี้ถึงสถานที่ที่เธออาจขอความช่วยเหลือได้ หลังสวดมนตร์ตอนเช้าและรับประทานอาหารร่วมกับภคิณีและไนแอด (เธอแสร้งว่าเป็นมนุษย์) ยูเฟเมียก็มุ่งหน้าออกจากโบสถ์คาร์เมไลต์และเดินเท้าบนถนนโอ๊กวิลล์เกรดต่อ สุดปลายสายทางมีโบสถ์อยู่แห่งหนึ่งจริง แต่ก็ดูเงียบเหงามากเช่นกันอาจเพราะไม่ใช่วันอาทิตย์ และพระเจ้าไม่ได้ประสูติในคืนปีใหม่

“ ♪เห—- เหมือนจะมีคนมาของพึ่งพระคริสตเจ้าอีกคนแล้วนะครับ คุณพ่อ ”

ทันทีที่ยูเฟเมียเปิดประตูเข้าไปในโบสถ์เล็กๆ ซึ่งน่าจะเป็นหลังเดียวกับที่ซิสเตอร์ชี้ทาง เสียงเย้าแหย่ปนอารมณ์สนุกสนานก็ดังขึ้น เจ้าของเสียงคือหนุ่มชาวเอเชียที่มีกระเป๋าใบโตวางอยู่ข้างกาย ดูจะคล้าย แบ็คแพ็กเกอร์มากกว่าเพรเยอร์ทั่วไป

“ โอ้— ยินดีที่ได้พบค่ะ ถูกอย่างที่คุณว่าไว้เลย คุณ— ” ดูรู้จักฉันดีนิดหน่อย

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มดูกรุ่มกริ่มหรี่ลงเล็กน้อย เพรเยอร์หนุ่มยิ้มอย่างเป็นมิตร “ ริวเมย์ อิเอโนะครับ อาชีพบล็อกเกอร์ งานอดิเรกคือท่องเที่ยวน่ะ คุณยูฟี่ ”

ดวงตาสีเข้มของยูเฟเมียหรี่ลงปนความสงสัย

ดูรู้จักฉันดีจริงๆ นั่นแหละ  ดูเหมือนบาทหลวงจะอ่านใจเธอได้

“ เราได้ยินเรื่องของคุณจากซิสเตอร์ของโบสถ์คาร์เมไลต์น่ะครับ— ”

ริวเมย์ อิเอโนะ อมยิ้มอย่างภาคภูมิแกมสนุกสนานเมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของยูเฟเมีย ดวงตาหลุบมองมือหญิงสาวที่จับด้ามไม้ของกราดิอุสที่ห้อยอยู่บนเข็มขัด ร่างสูงผุดออกจากเก้าอี้ยาวพลางตรงมาก้มตัวมองจดจ้องกราดิอุสที่มือของเธอ

เขาจับมือหญิงสาวยกขึ้นพลางพิจารณากราดิอุสอย่างสนใจ

“ สมจริงมาก แกะสลักขึ้นมาจากไม้จริงเหรอเนี่ย! เด็กผู้หญิงแอลเอมีรสนิยมเรื่องของเล่นพิเศษสุดๆ หรือว่า—เธอจะเป็นแฟนนิวโรมที่เพิ่งโผล่ขึ้นมาอย่างกับประเทศลับแลตรงนั้นนะ… ”

รอยยิ้มรู้ทันของเขาทำเอายูเฟเมียรู้สึกไม่ชอบหน้า เธอบิดข้อมือกลับมา…อย่างน้อยก็รู้ว่าพ่อหนุ่มแบ็คแพ็กเกอร์ตรงหน้าคนนี้ไม่ใช่อสูรกาย— อสูรกายบ้าๆ คงไม่ถูกจริตกับกราดิอุสไม้เล่มนี้แน่

ยูเฟเมียยิ้มกว้าง 🙃 “ เรื่องนี้ละเอียดอ่อน อยากเก็บไว้พูดตอนเราสนิทกันมากกว่านี้น่ะ ”

“ จะมาเริ่มละลายพฤติกรรมกันเลยไหมครับ~ ^^ ”

“ อิเอโนะอย่าเสียมารยาทกับแขก ” แม้จะมีท่าทางเสียดาย ริวเมย์ อิเอโนะก็ปล่อยมือจากแขนของยูเฟเมียแต่โดยดี “ เมื่อสักครู่นี้ซิสเตอร์จากคาร์เมไลต์ติดต่อมาแจ้งเรื่องคุณแล้วครับ อา…เมื่อกี้ผมกับคุณริวเมย์เพิ่งตรวจเช็คสภาพรถมา จู่ๆ ยางรถก็ระเบิดเสียอย่างนั้น ”

“ เพราะเป็นช่วงปีใหม่ร้านซ่อมใกล้ๆ จึงปิดกันหมด ” บาทหลวงคลึงศีรษะ

สถานการณ์แบบนี้คล้ายทำให้เจ้าตัวหงุดหงิดพอสมควร แต่ด้วยสถานภาพบาทหลวงที่ควรสุขุมเยือกเย็น ชายหนุ่มในชุดสีดำที่ถูกเรียกว่า "คุณพ่อ" ถอนหายใจแม้ใบหน้าจะบอกบุญไม่รับ ริวเมย์ยิ้มแหย่อย่างซุกซน “ เรื่องเหนือความคาดหมายเป็นบทพิสูจน์ศรัทธาของนักเดินทางจากพระองค์ คุณพ่ออย่าเศร้าใจไปเลยครับ ”

“ แต่—ไม่ใช่แค่เธอหรอกครับที่ดวงซวยรับปีใหม่ ” แม้อิเอโนะจะยิ้มร่า แต่มุมปากกลับกระตุกหน่อยๆ “ ผมเองก็หวังพึ่งรถคันนั้นไปที่นิวโรมเหมือนกัน ตอนที่ยางระเบิดต่อหน้าผมได้แต่พูดว่า ‘ฉิบหายแล้ว!’ แต่ก็นะ…ถ้าหากมันระเบิดระหว่างทางแทนละก็ มีหวังพวกเราสามหน่อได้กลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งต้อนรับปีใหม่แทนแน่เลยล่ะ ”

ความหมายของเขาคือ ' ดีใจซะเถอะที่มันระเบิดตู้มต้ามตอนนี้ '

ยูเฟเมียแทบจะกัดฟันเพื่อยิ้ม “ ถือเป็นโชคดีในโชคร้ายนะคะ ไหนๆ ก็---ใช้การไม่ได้ฉันไม่รบกวนคุณพ่อแล้ว….ขอตัวก่อนนะคะ ”

บาทหลวงหนุ่มยิ้มอย่างเข้าอกเข้าใจ กลับเป็นริวเมย์ อิเอโนะที่ร้องเสียงหลงขึ้นมาแทน “ เฮ้! เดี๋ยวก่อน ผมเองก็จะไปที่นิวโรมเหมือนกัน ทางเดียวกันร่วมทางกันไว้ดีกว่าน่า ผู้หญิงตัวคนเดียวเดินทางในชนบทมันค่อนข้างเสี่ยงนะครับ ”

ริวเมย์ อิเอโนะโบกมือลาบาทหลวงผู้ให้ที่พักพิง ฝ่ายนั้นคล้ายระอาใจอยู่เล็กน้อย เสียงปิดประตูโครมใหญ่ไล่ตามไป

ยูเฟเมียจะก้าวขาฉับๆ ออกเดินต่อจากโบสถ์ บรรยากาศของถนนข้างไล่องุ่นในวันปีใหม่เงียบเหงาราวกับหนึ่งกิโลเมตรจากตรงนี้ไร้ผู้คน ทางด้านหลังมีหนุ่มแบ็คแพ็กเกอร์ชาวเอเชียเดินกึ่งวิ่งไล่ตามมา ด้วยช่วงขาที่ยาวกว่าทำให้อีกฝ่ายกุมความได้เปรียบ ใช้เวลาไม่นานก็เดินอมยิ้มด้านข้างหญิงสาว เขาจัดเสื้อให้ดูเรียบร้อย พลางกระแอมเรียกความสนใจ

“ คุณพ่อบอกผมว่าเดินประมาณสามถึงสี่ไมล์ก็จะถึงป้ายรถเมล์แล้ว สามถึงสี่ไมล์…เดินแบบไม่รีบมาก็ประมาณครึ่งชั่วโมง แต่ถ้าโชคดีเราอาจเจอรถสักคันก่อนหน้านั้น ”

อา ยูเฟเมียเองก็…ไม่ใช่ไทป์เจ้าหญิงน้ำแข็ง เธอเหล่ตามองชายหนุ่ม “ ครึ่งชั่วโมงเชียวเหรอ? นั่นนานมากเลยนะคะ— ”

“ ถ้าคุณเมื่อยจะขี่หลังผมไปก็ได้นะ ”

“ แล้วคุณจะโยนกระเป๋าเป้ทิ้งที่ไหนละคะ ”

ริวเมย์หัวเราะร่ากับการช็อตฟีลเล็กๆ “ แหม— ไปไม่เป็นแล้วสิครับ ”

“ คุณดูสนิทกับคุณพ่อ… ฉันหมายถึงบาทหลวงที่โบสถ์น่ะค่ะ ” ยูเฟเมียเริ่มบทสนทนาบ้าง

“ เป็นนักเดินทางที่รบกวนเขาไว้เยอะน่ะครับ^^ ”

อาจเพราะริวเมย์ผ่านการเดินทางมาถึงครึ่งซีกโลก ผ่านประสบการณ์แปลกประหลาดในพื้นที่หลายวัฒนธรรมมาเยอะ เขาจึงสามารถพูดคุยแกมเย้าแหย่ได้อย่างลื่นไหล “ ท้องฟ้าของแคลิฟอร์เนียเหมาะกับการดูดาวก็จริง แต่ถ้าจะให้สวยที่สุดก็ต้องเป็นที่ทะเลทรายลาฮ์บับ รับรองได้เลยว่าประทับใจสุดๆ น่าเสียดายที่ตอนนี้กลางคืนไม่มีแล้ว— ผมเลยไม่มีโอกาสได้ถ่ายรูปดวงดาวสวยๆ ”

ดวงตาเฮเซลนัทดูกรุ่มกริ่มขณะมองหญิงสาวก้มดูภาพถ่ายจากกล้องดิจิตัลทีละภาพอย่างสนใจ เขายึดกล้องกลับมา “ แต่ตอนนี้มีดาวดวงใหม่แล้ว ”

ริวเมย์ อิเอโนะยกกล้องขึ้นเล็กน้อย สบโอกาสที่ดวงตาสีน้ำตาลเปล่งประกายราวกับทองคู่นั้นไล่รับคิดตามสิ่งที่เขาเพิ่งสื่อ จนประกายความเข้าใจวาบผ่านก็กดชัตเตอร์ เสียงกริ๊กเบาๆ ทำเอาใบหน้าของยูเฟเมียแดงระเรื่อ

“ ทำอะไรของคุณน่ะ! เอามาเดี๋ยวนี้นะ ”

เสียงหัวเราะเบาๆ คลอตามสายลม เมื่อมีเพื่อนร่วมทาง การไปค่ายจูปิเตอร์ที่เต็มไปด้วยเคราะห์หามยามร้ายครั้งนี้ก็ดูจะไม่เงียบเหงาเสียเท่าไหร่ และดูเหมือนเสียงหัวใจเองก็จะค่อยๆ เต้นผิดจังหวะขึ้นมาทุกครั้งที่มองรอยยิ้มที่เจิดจ้าเสียยิ่งกว่าดวงตะวัน

"  พวกเราดูเหมือนคู่รักสินะ "

" ♪อะไรกันยูฟี่ ผมไม่เคยพูดสักคำนะ ว่าเป็นมนุษย์ธรรมดาน่ะ 😉 "

BUT A GOD'S CURSED

✦

✦

04. กองกำลังติดอาวุธ

NOT A GOD'S CHOSEN

บันทึกฉบับนี้เต็มไปด้วย Bias โปรดอ่านอย่างระมัดระวัง  

บันทึกหน้าที่ 4

70:12:37

Old Sacramento, Sacramento

นี่คือช่วงเวลาทดสอบที่สำคัญมากในฐานะครึ่งเทพ ถ้าหากพลาดพลาดไปอาจต้องจ่ายด้วยชีวิต แม้จะเป็นเช่นนั้นเข็มทิศกลับพายูเฟเมียมุ่งหน้าไปยังทิศตะวันออก…สู่เมืองหลวงของแคลิฟอร์เนีย แซคราเมนโต ที่บรรยากาศรอบด้านเก่าแก่ราวกับหลุดออกมาจากช่วงทศวรรษที่ 1860 รถไฟหัวเครื่องจักรไอน้ำไต่รางเปิดให้บริการ รถม้าวิ่งปะปนอยู่ในหมู่นักท่องเที่ยว ริวเมย์ อิเอโนะยกกล้องถ่ายรูปอย่างตื่นเต้น เขาลากเธอไปทางโน้นทีทางนี้ทีอย่างอารมณ์ดี

ช่างเป็นชายหนุ่มที่เต็มเปี่ยมด้วยพลัง  

“ การหลงทางไม่ใช่เรื่องแย่อะไรขนาดนั้นนะครับ ” เขาเริ่มเกริ่นเมื่อเห็นสีหน้าทุกข์ใจของหญิงสาว “ เราอาจได้พบเส้นทางใหม่ พบบรรยากาศที่คาดไม่ถึง สัมผัสถึงความรู้สึกที่ได้ค้นพบว่า… ”

“ เราได้ใช้เวลาร่วมกันนานกว่าที่คิด ”

ยูเฟเมียมองตัวเองสวมหมวกสไตล์โรมันโบราณในร้าน—อาการดิสเล็กเซียกำเริบอ่านไม่ออกแฮะ พลางเอ่ยต่อประโยคที่ริวเมย์พูดให้คิด เธอกระอักกระอ่วนเล็กน้อย…การเดินทางตามเข็มทิศแห่งโชคชะตาอาจไม่ถือว่า ‘หลงทาง’ แต่มัน…คือการออกนอกเส้นทางอย่างชัดเจน

และมันทำให้อาการแพนิกของเธอกำเริบ เจ้าเข็มทิศนี่วนชี้อยู่แถบจัตุรัสแห่งนี้มาสักพักใหญ่ๆ แล้ว แต่เธอยังไม่พบสิ่งที่อาจจะเป็น ‘โชคชะตา’ เลยแม้แต่น้อย

“ หมวกใบนี้ประหลาดดีแท้— แต่ไม่เข้ากับคุณยูฟี่เลย ”

“ ลองสิ่งนี้ดีกว่า เกราะเบาสไตล์กรีก เข้ากันสุดๆ ”

ริวเมย์ทาบเกราะเบาลงบนตัวเธอราวกับกำลังแต่งตัวให้ตุ๊กตา “ รสนิยมเห่ยชะมัด ” ยูเฟเมียวิพากษ์วิจารณ์ตามตรงเพราะเริ่มสนิทใจกับเขา “ มันทำให้ฉันดูอ้วนขึ้น แถมยัง… น่าเกลียด ”

“ ก็ใส่แจ็คเกตคลุมทับไว้เสียสิ แบบนี้ก็ไม่มีคนเห็นแล้ว แถมตอนนี้เป็นฤดูหนาวถึงจะดูอ้วนขึ้นนิดหน่อยก็ไม่มีใครทันสังเกตหรอกครับ 😊”  ริวเมย์กะพริบตาส่งวิ้ง

“ ห๋า…. คุณคิดแบบนั้นแต่ก็ยัง—- ”

“ โอเค โอเค โอเคเลย ”  ริวเมย์แสร้งยกสองมือเป็นเชิงยอมแพ้ “ แค่สงสัยนิดหน่อยว่าชุดแบบไหนจะทำให้คุณดูสวยน้อยลงบ้าง แต่ด้วยความสัตย์จริง— ผมกล้าสาบานต่อหน้าพระเจ้าเลยว่า…คุณดูสวยเสมอ ไม่ว่าจะอยู่ในชุดแบบไหน ”

“ สง่างามมากครับ ”

ริวเมย์ อิเอโนะปรบมือเบาๆ ยูเฟเมียเริ่มคิดขึ้นมานิดๆ แล้วว่าอีกฝ่ายกำลังล้อเล่นหรือคิดแบบนั้นจริงๆ และเธอก็เลือกที่จะปล่อยผ่าน ยกรอยยิ้มมุมปากอย่างภาคภูมิแทน “ ของมันแน่อยู่แล้ว ”

“ แถมด้วยสิ่งนี้— มีดสั้นสไตล์โรมันและโล่กรีก อย่างน้อยมีดเล็กๆ นี่ก็น่าจะป้องกันตัวได้ดีกว่ากราดิอุสไม้นะ ” ริวเมย์เอ่ยเสริมอย่างร่าเริง พลางพลิกใบมีดพูจิโอออกจากฝัก คมมีดบางเฉียบเป็นประกายสะท้อนดวงตาสีเฮเซลนัทที่จับจ้องใบหน้าของยูเฟเมีย ริวเมย์ขยับเข้ามาแนบชิดจนแผ่นแก้มร้อนผ่าวจากลมหายใจ ท่าทางของเขาผิดปกติอย่างชัดเจน “ อย่าหันไปทางด้านหลัง… ลองดูตรงหลังรูปปั้นพระแม่ไกอาสิครับ ”

ยูเฟเมียเหลือบสายตามองตาม กลุ่มคนสวมชุดรัดกุมท่าทางขึงขังผิดบรรยากาศ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นพวกที่ได้รับการฝึกเป็นแบบผ่านอย่าง…ทหาร ตำรวจ หรือไม่ก็หน่วยพิเศษ

ริวเมย์ขยับใบหน้าเข้าใกล้สนิทสนมจนเกินพอดี เสียงกระซิบต่ำแหบพร่า แต่กลับไร้ความเย้ายวนของคู่หนุ่มสาว แม้คำพูดจะยังแฝงสำเนียงสนุกสนาน แต่ถ้อยความกลับชวนให้เย็นยะเยือก “ ผมเห็นพวกเขาตามเรามาสักพักแล้ว คุณ—ทำอะไรแปลกๆ มาหรือเปล่า? ”

“ ไม่แน่นอนค่ะ! ” ยูเฟเมียถลึงตาปฏิเสธ

ริวเมย์หัวเราะร่า “ อย่าทำหน้าจริงจังแบบนั้นสิครับ ” เขาก้มลงมองเธอด้วยสายตารักใคร่…บางทีมันอาจเป็นผลกระทบจาก…อาคมเสน่ห์ เสียงกระซิบเบาลงอีกครั้ง “ พวกเราลองย้ายไปทางด้านอื่น…ถ้าพวกนั้นไม่ตามมาก็เป็นอันใช้ได้ แต่ถ้าผิดคาดเราคงกลายเป็นคู่หูซวยซ้ำซวยซ้อนแห่งปีแหง ”

ชายหนุ่มจูงมือหญิงสาวผ่านเคาน์เตอร์ หลังจ่ายเงินก็เดินพูดคุยกันด้วยท่าทางสนิทสนมออกจากร้านขายของสไตล์กรีกโรมัน ยูเฟเมียแสร้งทำสีหน้าหัวเราะต่อกระซิกอย่างเขินอายทั้งที่ดวงตาเฝ้ามองผ่านกระจกเงาของสิ่งของรอบด้านไปตลอดทาง ริวเมย์ก้มลงกระซิบบางอย่างกับยูเฟเมีย ก่อนที่พวกเขาจะผลุบเข้าไปในตรอกข้างทาง

ชายสวมชุดดำกลุ่มหนึ่งวิ่งตามเข้ามา พลางส่งสัญญาณมือให้คนในกลุ่มกระจายการค้นหา

ยูเฟเมียไม่มีประวัติทำเรื่องขัดขาคนในองค์กรสักอย่างแน่นอน แต่ว่า…เจ้าคนที่ชื่อริวเมย์ อิเอโนะนี่ก็ไม่แน่ ดวงตาคมกริบมองชายหนุ่มข้างกาย ซึ่งกำลังโอบกอดเธอราวกับพยายามปกป้องสุดชีวิตในซอกหลืบแคบๆ ของบ้านร้างหลังหนึ่ง ฝ่ายนั้นกดศีรษะเธอลงต่ำเมื่อเห็นกองกำลังติดอาวุธนายหนึ่งเดินผ่าน คราวเห็นสีหน้าของยูเฟเมียก็รีบยกมือทำท่าบัตสึทันที (แบบนี้🙅🏻‍♂️)

‘ โอเค— ฉันเชื่อนาย ’

ยูเฟเมีกลอกตาด้วยความหมายแบบนั้น พลางคิดว่าจะเอาไงดี โผล่หน้าออกไปแล้วถามว่า ‘พวกคุณตามฉันมาทำไม’ เหรอ? คิดว่าไม่เวิร์คนะ ด้วยทักษะของสายเลือดวีนัสที่เธอมี [เสน่ห์อันเลิศล้ำ] [หอมเย้ายวน] [ตาหลากสี] ซึ่งได้รับพรมา...ไม่มีอะไรเลยที่น่าจะช่วยเธอไหว

กริ๊ก!

วินาทีนั้นปืนกระบอกหนึ่งจ่ออยู่บนหัวของริวเมย์ อิเอโนะ ดวงตาสีน้ำตาลของยูเฟเมียเจิดจ้าขึ้นในจังหวะเดียวกัน [เสน่ห์อันเลิศล้ำ] ตรึงความสนใจของนายทหารติดอาวุธ แขนเรียวผลักปืนออกจากศีรษะของริวเมย์ ก่อนจะไล้ปลายขึ้นไปถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา

เธอลูบไล้กรอบหน้านายทหารติดอาวุธ “ ชู่ว— เบาเสียงหน่อยสิคะ… ฉันไม่ชอบให้ใครมารบกวนเวลาระหว่างเรา ”

แรงกดเบาๆ ที่เส้นเลือดใหญ่ข้างลำคอนายทหารเกิดขึ้นอย่างเชื่องช้าทว่าเนิ่นนาน ก่อนมนตร์เสน่ห์จะคลายตัว ร่างหนาก็ล้มพับนอนสลบเหมือนอยู่บนพื้น ทว่าแรงล้มโครมใหญ่นั้นกลับเป็นสิ่งเรียกความสนใจจากกองกำลังโดยรอบให้วิ่งกรูมาทางนี้

ยูเฟเมียเตะปืนให้ริวเมย์ใช้ป้องกันตัว แล้วใช้อาคมเสน่ห์อีกครั้ง

 

คู่หูอย่างริวเมย์เล่นบทโหดเข้าขากันได้เป็นอย่างดี ยูเฟเมียไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนที่เธอได้สติอีกครั้งรอบด้านก็เต็มไปด้วยร่างสลบเหมือดของกองกำลังติดอาวุธนั้น— และไม่มีร่องรอยของการใช้ปืน สายตาที่จดจ้อง ‘ริวเมย์ อิเอโนะ’ เต็มไปด้วยความฉงนเคลือบแคลง เขาเอื้อมมือปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากเธอ ดวงตาเฮเซลราวจะเปล่งประกายด้วยสีแดง…

“ ♪อะไรกันยูฟี่ ผมไม่เคยพูดสักคำนะ ว่าเป็นมนุษย์ธรรมดาน่ะ 😉 ”

ปลายมีดสั้นพูจิโอตวัดผ่านอากาศ จี้บนคอของชายหนุ่ม อีกฝ่ายคล้ายตกใจพอกัน “ คาราเต้สายดำสิบดั้ง ”

เกิดความเงียบเนิ่นนานระหว่างทั้งคู่ " เจ๋งใช่ไหม " อิเอโนะยิ้มกริ่มอย่างภาคูมิ

ยูเฟเมียเกรี้ยวกราดจนตาเปลี่ยนสี “ จะพูดให้ตกใจเพื่ออะไรคะ! ”

+25exp หลังประลองแล้วเลือดเหลือครึ่งหลอด

" ก็ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาจริงๆ นี่นา "

" คุณดูตกใจเกินไปหน่อยนะ "

BUT A GOD'S CURSED

✦

✦

05. ใกล้ถึงที่หมาย

NOT A GOD'S CHOSEN

บันทึกฉบับนี้เต็มไปด้วย Bias โปรดอ่านอย่างระมัดระวัง  

บันทึกหน้าที่ 5

57:33:33

Old Sacramento, Sacramento

“ เจ๋งใช่ไหมล่ะ— ”

‘ เฮอะ ’ ยูเฟเมียแค่นหัวเราะ ดวงตาเปล่งประกายราวกับอำพันเบิกกว้างเล็กน้อย แผ่ความรู้สึกเย็นยะเยือกบางเบาชวนให้คนเอ็นดู (?) เธอพูดอย่างเอาเรื่อง “ จะพูดให้ตกใจเพื่ออะไรกันคะ ”

“ ก็แหม ผมไม่ใช่มนุษย์จริงๆ นี่ครับ ”

ละอองหิมะกระพือพัดรอบกายชายหนุ่มราวกับถูกเขาควบคุมไว้ สภาพเหตุการณ์เองก็เจิ่งนองด้วยหยาดน้ำ ริวเมย์ปัดมีดในมือยูเฟเมียออกอย่างนุ่มนวล พลางคลุมร่างของเธอด้วยแจ็กเกตดำ สื่อความหมายว่าเขาไม่มีเจตนาทำร้ายเธอ

“ เป็นครึ่งเทพงั้นเหรอ? หรือสายเลือดแห่งโรม? ”

ยูเฟเมียเอ่ยถามขณะเดินตามเขาออกมาจากตรอก ริวเมย์โยนมีดพูจิโอก่อนจะรับด้ามจับอย่างเหมาะเจาะ ท่าทางคุ้นเคยกับของมีคมพรรค์นี้เป็นอย่างดี

“ ท่าทางของคุณไม่เหมือนคนที่จะไปนิวโรมเพราะเพิ่งผ่านบททดสอบจากบ้านหมาป่าเลย ”

ริวเมย์กลายเป็นหนุ่มพูดน้อยในทันใด เขาฮัมเพลงอย่างสนุกสนาน ครู่ใหญ่ถึงเอ่ย “ บ้านหมาป่าน่ะเป็นแค่จุดเริ่มต้นของวีรบุรุษแห่งโรม โลกใบนี้ยังมีคนที่กลายเป็นวีรบุรุษแห่งโรมแล้วด้วยนะ ที่เดินทางออกจากแคมป์เพื่อปราบวายร้าย จบภารกิจแล้วก็กลับมาที่เดิม 😉 ”

คำอธิบายนั้นสอดคล้องกับอาชีพของเขาพอดี ถ้าเป็นบล็อกเกอร์ก็สามาถทำงานไปพลางดำเนินชีวิตอย่างลูกหลานแห่งโรมไปด้วยได้ ค่อนข้างเมคเซนส์เมื่อเทียบกับนิสัยของชายหนุ่ม

“ เอาไว้ไปถึงที่นั่นก็จะรู้เอง แต่เมื่อกี้คุณดูตกใจเกินไปหน่อยนะครับ… ”

“ ทำท่ายังกับจะฆ่ากันจริงๆ แหนะ— น่ากลัวเป็นบ้า ”

เขาอมยิ้มพลางชี้ถึงสีหน้าของยูเฟเมีย แม้จะถามถึงสายเลือดของเขา อีกฝ่ายก็เอาแต่อมพะนำด้วยท่าทางลึกลับที่เขาเข้าใจว่า ‘มีเสน่ห์’ ยูเฟเมียกลอกตามองบน…ครุ่นคิดถึงเนื้อหาในหนังสือที่อ่านจากบ้านหมาป่า ‘การควบคุมลมและหิมะ’ อยู่ในขอบข่ายความสามารถของเทวีแห่งเหมันต์ เขาคงจะเป็นครึ่งเทพหรือไม่ก็รุ่นหลานของ ‘คีโอเน่’ ละมั้ง ถึงอุปนิสัยของริวเมย์จะสดใสเป็นลูกไม้หล่นไกลต้นเกินไปหน่อย

.

.

เข็มทิศแห่งโชคชะตากลับมาทำงานอีกครั้ง 

ดูเหมือนว่ากองกำลังติดอาวุธจะเป็น ‘โชคชะตา’ ของเธอจริงๆ สิ่งที่น่ากังวลคือยูเฟเมียไม่มีปูมหลังใดเกี่ยวข้องกับมนุษย์ท่าทางอันตรายแบบนั้นเลย 〒▽〒 ถึงจะงงงวยกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแต่เธอก็เลือกสลัดความเป็นไปได้ทุกอย่างทิ้งและขึ้นรถเมล์เพื่อเดินทางต่อไปที่อุโมงค์คัลลีคอตต์ 

( หวังว่าจากนี้เข็มทิศจะไม่รวนอีกนะ เธอรวนทีไรฉันประสบภัยเสมอ! โชคชะตาสั่งตายหรือไงคะ!? )

ริวเมย์นั่งฝั่งทางเดินพลางกอดกระเป๋าใบโตไว้ด้านหน้า เขาอมยิ้มมองใบหน้าด้านข้างของหญิงสาวซึ่งจดจ้องเงาสะท้อนของ ‘ก็อบลิน’ บิดเบี้ยวบนสแตนเลส แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไร ริวเมย์ผุดหัวเราะในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน เสียจนหญิงสาวอดไม่ไหว

“ หัวเราะอะไรกันคะ? น่าตลกหรือไง ”

‘ ฮะฮะฮะ ’ ริวเมย์ อิเอโนะ หัวเราะกังวาน ภายใต้ท่าทางไร้กังวล… เส้นสีขาวคล้ายระยางค์ซึ่งจับตัวกันจากน้ำแข็งดูแหลมคมราวกับหอก นัยน์ตาเฮเซลหรี่ลงอย่างอ่อนหวานขณะที่ปลายแหลมของอาวุธพุ่งแทงร่างของก็อบลินนั้นอย่างรุนแรง ริวเมย์ไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อย 

 

“ ไม่มีใครมองเห็นตอนที่พวกมันสลายไปรวมถึงเราด้วย ”

“ อาจจะยากสำหรับสายเลือดวีนัสที่ไม่สันทัดเรื่องการต่อสู้ แต่เรียนรู้ไว้ก็ไม่เลวนะครับ ”

ร่างของก็อบลินในชุดสูทแหลกสลายไปในพริบตา มันไม่อยู่ในความสนใจของใครเลยแม้แต่คนที่ฆ่ามันอย่างริวเมย์ เขายิ้มกว้างราวกับในสายตามีเพียงแค่เธอ ดังนั้นต่อให้มีใครเห็น ‘ร่างจำแลงมนุษย์ของก็อบลิน’ ตายไปต่อหน้าต่อตา ก็ไม่มีทางเชื่อมโยงกับชายหนุ่มที่นั่งด้านข้างเธอคนนี้อย่างเด็ดขาด

“ ไม่ยุติธรรมเลยนะคะ แค่มองดูก็รู้แล้วเหรอว่าฉันคือสายเลือดของวีนัส ”

ริวเมย์ขยิบตา “ ต้องโทษที่คุณสวยเกินไป ”

ยูเฟเมียเหยียดรอยยิ้ม ผินหน้ามองนอกหน้าเมื่อไม่จำเป็นต้องเฝ้าระวังอันตรายในรถ “ แต่คงดีกว่าถ้าคุณเป็นมนุษย์ธรรมดา มีเรื่องข้องเกี่ยวกับพวกเทพ…อาจจะแปลกใหม่แต่อันตรายสุดๆ จากประสบการณ์ส่วนตัวนะ— เป็นชีวิต COOL COOL ที่โคตรบัดซบเลยล่ะครับ ”

“ …เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะครับ ”

ยูเฟเมียท้าวคางมองบ้านเรือนที่สลับเป็นป่า ฟังคำพูดของริวเมย์เพียงผ่านๆ “ ถ้าให้เลือกใหม่— คุณจะไม่ไปที่จูปิเตอร์แคมป์งั้นเหรอคะ? ” หญิงสาวเลิกคิ้ว คำถามท้าทายผุดออกมาพร้อมรอยยิ้มหยัน

ริวเมย์เงียบไปหลายอึดใจ “ …ผมคงตัดสินใจแบบเดิม ”

“ ฟังดูเท่ชะมัด ”

—--

บนถนนใกล้อุโมงค์คัลลีคอตต์

เวลา 22 นาฬิกาโดยประมาณ

“ ทำไมคุณถึงไม่เป็นฝ่ายเดินนำฉันละคะ? เป็นรุ่นพี่ก็ควรจะทำตัวเป็นแบบอย่างให้รุ่นน้องหรือเปล่า? ”

หลังรถเมล์เที่ยวสุดท้ายจอดลงที่ Tunnel Road เข็มทิศก็ชี้ไปในทิศทางหนึ่งซึ่งเห็นเทือกเขา Berkeley Hills อยู่ที่ปลายสายตา ริวเซย์หัวเราะเบาๆ “ นี่เป็นบททดสอบของคุณยูฟี่นะครับ… แต่ก็ใกล้จะถึงแล้วละนะ ” เขาให้กำลังใจก่อนจะสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่อันตรายราวกับคมมีด ฝีเท้าของชายหนุ่มหยุดลง 

“ … มีตัวอันตรายขนาดนั้นโผล่มาด้วยแฮะ— ”

“ พัควัดจิ ”

“ พัควัดจิ? ” ยูเฟเมียทวนคำพลางกวาดสายตามองไปรอบด้าน

ร่างเงาตะคุ่มปรากฏที่กลางถนน…แสงไฟรถจากเลนฝั่งตรงข้ามสาดกระทบใบหน้าแหลมเล็กน่าเกลียด ขนพองคมราวกับขนเม่นแผ่ทั่วแผ่นหลัง มองมายังคนทั้งสองอย่างโกรธเกรี้ยว เท้าสองขาย้ำพื้นอย่างรุนแรงก่อนจะปาลูกบอลไฟใส่

“ หลบเร็ว! ”

ริวเมย์กระชากยูเฟเมียกลับ พร้อมกับที่เจ้าพัควัดจิเปลี่ยนมาระดมยิงลูกธนูอาบยาพิษ ยูเฟเมียใช้อาคมเสน่ห์สะกดมันไว้ เพื่อให้ริวเมย์ใช้มนตร์ควบคุมหิมะจัดการเจ้านั่น

พัควัดจิที่มีเวทมนตร์ไฟนับเป็นศัตรูตัวฉกาจสำหรับริวเมย์ที่ใช้พลังควบคุมลมและหิมะ และมันยิ่งหนักหน่วงมากขึ้นสำหรับสายเลือดวีนัสอย่างยูเฟเมียที่ไม่มีสกิลป้องกันตัว หญิงสาวเสือกมีดแทงกลางลำคอของเจ้าอสูรกายคล้ายเม่น ปลายธนูที่อยู่ตรงหน้าส่งเสียงฉ่าเนื่องจากถูกสกัดกั้นด้วยแผ่นน้ำแข็งหนา

“ ระวังด้วยสิครับ ” ริวเมย์เอ่ยระคนโล่งใจ “ มันไม่คุ้มกันหรอกนะ ถ้าต้องเสียโฉมเพื่อพิชิตอสูรกายน่ะ ”

สีสดแผ่ขยายออกจากกึ่งกลางหน้าอกของพัควัดจิ ร่างเม่นตรงหน้ากำลังสลายไปต่อหน้าต่อตา ขอบคุณที่ถนนตรงนี้ไม่มีคนผ่านในตอนที่นาฬิกาเคลื่อนเข้าสู่ชั่วโมงที่ 23 ของวัน ร่างของยูเฟเมียอ่อนยวบลงในอ้อมแขนของชายหนุ่ม

“ เข็มทิศบอกให้ตรงไป…อีกนิดก็จะถึงอุโมงค์คัลลีคอตต์แล้ว ”

เธอกระซิบเสียงแผ่ว อาจเพราะการใช้มนตร์เสน่ห์ติดต่อกันเป็นเวลานานทำให้ร่างกายถึงจุดอ่อนล้า ดวงตาหนักอึ้งมากกว่าปกติ ยูเฟเมียรู้ตัวว่าหากปล่อยทิ้งไว้แบบนี้จะต้องหมดสติแน่ “ เร็วเข้า…รีบไปเถอะ ” แม้จะเอ่ยเช่นนั้นแต่สายตากลับไม่สามารถโฟกัสอะไรได้ ถนนตรงหน้าดูพร่าเบลอราวกับความฝัน เนื้อตัวเบาหวิวไร้น้ำหนัก

และสติสุดท้ายก็วูบดับไป

นัยน์ตาคมกริบของชายหนุ่มมองร่างของเด็กสาวในอ้อมแขน แวบหนึ่งดูมุ่งมาดราวกับสัตว์ร้าย ริวเมย์ อิเอโนะเหยียดรอยยิ้มกว้างพลางช้อนร่างของยูเฟเมียขึ้นแนบอก “ นอนเถอะนะ—เด็กดี ” ร่างของเขาคล้ายขยายใหญ่ขึ้น ก้าวย่างที่มั่นคงกำลังสั่นคลอนไปมา

แผ่นน้ำแข็งซึ่งถูกเวทไฟของพัควัดจิละลายจนเจิ่งนองสะท้อนใบหน้าด้านข้างของมัน หูของเรียวแหลมเหมือนจิ้งจอก ปากยืดยาวออกมาจนราวกับไม่ใช่มนุษย์

แต่เป็นอสูรกาย 

[ เทลไคน์ ]

ก็อบลิน
สินสงคราม: หมวกก็อบลิน
+ 10 Exp หัวกล้าจากการปราบก็อบลิน
พัควัดจิ
สินสงคราม : พิษกัดกร่อน
+ 25 Exp หัวกล้าจากการปราบพัควัดจิแล้วเลือดเหลือครึ่งหลอด, + 2 ตื่นรู้จากการปราบพัควัดจิครั้งแรก

" ตื่นได้แล้วยูเฟเมีย "

BUT A GOD'S CURSED

✦

✦

06. อสูรกายเทลไคน์

NOT A GOD'S CHOSEN

บันทึกฉบับนี้เต็มไปด้วย Bias โปรดอ่านอย่างระมัดระวัง  

Trigger Warning ริวเมย์สวิชต์ไปเป็น ฆตก.โรคจิตนิดหนึ่งครับ 🙏🏻

บันทึกหน้าที่ 6

ท่าทางของยูเฟเมียเหมือนพวกเบรกแตก

เหมือนสัตว์ตัวเมียที่ปลดปล่อยฟีโรโมนในช่วงฤดูผสมพันธุ์ โอ— การกล่าวถึงความลุ่มหลงรักใคร่ของมนุษย์แบบนั้นนับเป็นการหมิ่นเกียรติเทพีแห่งความรักงั้นหรือ? ก็ถ้ามีส่วนได้เสียอะไรกับทวยเทพก็คงจะต้องระวังละนะ เพียงแต่—-

ร่างสูงของชายหนุ่มค่อยๆ แปรเปลี่ยนรูปลักษณ์อย่างช้าๆ เงาของอสุรกายรูปร่างคล้ายสุนัขจิ้งจอกยืนสองขาปรากฏแทนที่ เวทมนตร์แปลงกายของ [เทลไคน์] แข็งแกร่งพอจะหลอกครึ่งเทพอ่อนหัดได้อย่างง่ายดาย มันอุ้มร่างที่หลับใหลด้วย ‘ขอบเขต’ ของความเป็นมนุษย์ของยูเฟเมีย พลางเดินออกห่างจากเส้นทางสู่อุโมงค์คัลลีคอตต์ กรงเล็บแหลมคมของอสูรร้ายเปล่งประกายในเงามืด

ความเป็นจริงไม่ใช่นิยายช่างฝัน

จบแบบ BAD ENDING น่ะเมคเซนส์ที่สุดแล้ว

เสียงติ๊กติ๊กของเข็มทิศหมุนวนยังสิ้นหวังเมื่อออกห่างจากเส้นทางที่ถูกต้อง ยูเฟเมียรับฟังเสียงนั้นอย่างเงียบงัน แกลอรี่ภาพนับร้อยล่องลอยอยู่รอบกายเด็กสาวราวกับฟองอากาศหลากสี แม้จะมีท่าทางที่แตกต่างไปตามอิริยาบถแต่ชายที่อยู่ในภาพเป็นคนเดียวกันไม่ผิดแน่

เส้นผมสีน้ำตาลที่ดูเข้ากันดีกับดวงตาสีฟ้าเย็นเยียบ

เป็นคนที่เธอหลงใหลมาตลอดหลายปี

ความสัมพันธ์ของเราเริ่มต้นตั้งแต่ตอนไหนกันนะ

เมื่อห้าปีก่อนบนป้ายรถเมล์หรือเปล่า— ที่ฉันเจอกับ ‘ลูโครคอตตา’ สัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายหมาในกำลังแทะเหยื่อ ท่ามกลางสายฝนและกลางคืนที่มืดมิดมีเพียงคุณที่ส่องสว่าง เพียงจดจ้องที่ใบหน้าคุณโลกทั้งใบ ความน่ากลัวทั้งหลายก็อันตรธานหายไป

นับแต่นั้นดวงตาฉันก็มีไว้จ้องมองคุณ

ภาพถ่าย นิตยสาร ละครทีวี ฉันเฝ้ามองคุณในท่าทางต่างๆ มองสีหน้า การแสดงออก มองแววตาของคุณ แม้จะรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพียง ‘บทละคร’ ไม่เข้าใกล้แม้แต่ท่าทางที่แท้จริงของคุณ ก็กลับตกหลุมรักจนถอนตัวไม่ขึ้น

ได้แต่โอบกอดความลุ่มหลงไว้ภายใต้ภาพถ่ายหลายล้านช็อต

เฝ้ารอวันที่จะแสดงให้คุณรับรู้

‘ ยูเฟเมีย ’

‘ ยูเฟเมีย— หรวนหร่วน หนูรู้ไหมจ๊ะว่าชื่อนี้หมายความว่ายังไง ’ น้ำเสียงของคุณยายอ่อนโยน เธอพูดภาษาจีนด้วยสำเนียงแปร่งแปลก เส้นผมและโครงหน้าก็ไม่เหมือนชาวจีน หรวนหร่วนสายหน้า คุณยายยิ้มพรายเฉลยว่า ‘ วาจาไพเราะ ถ้อยคำเป็นมงคล ’

‘ ยูเฟเมีย ’

‘ ยูเฟเมีย คนเราต่างมีชีวิตตามลักษณะของเทพที่ติดสอยห้อยตาม ทุกคนเลือกรักตามอุปนิสัยของตน และปฏิบัติต่อคนรักเสมือนเป็นเทพที่เขาเทิดทูนประดุจรูปปั้นที่สักการะบูชา ผู้คนในแต่ละท้องที่จึงมีอุปนิสัยแตกต่างกัน และเราสามารถสืบเสาะหาเบื้องลึกของกลุ่มชนได้ภายใต้สิ่งที่เขาถือมั่น ’

เสียงของอีวานส์(พ่อเลี้ยง)คล้ายห่างออกไปไกล

‘ ยูเฟเมีย ’

‘ ยูเฟเมีย ’

‘ ยูเฟเมีย ’

‘ ยูเฟเมีย ’

ร่างของหญิงสาวที่งดงามเกินจะบรรยายด้วยคำว่า ‘มนุษย์’ พลิกเปลือกหอยในมือ รอยยิ้มพร่างพรายภาคภูมิใจ ‘ เครื่องประดับอันเก่าแก่ของมวลมนุษย์ ผ่านผันกี่พันปีก็ยังคงหลงเสน่ห์ความงามและเล่อค่าของมัน ’

‘ มนุษย์…มอบคุณค่าให้แก่มัน ยืดมั่น และถูกมันให้คุณค่า ’

‘ แต่หากหลงลืมความหมายของ [คุณค่า] ไปแล้วก็เหลือเพียงความว่างเปล่า ’

‘ เช่นเดียวกับความรัก ที่จะไร้ค่าประดุจเปลือกหอยเหล่านี้ ’

ท้องทะเลสีครามผสานกับสีอ่อนหวานของเปลือกหอย งดงามราวกับภาพฝัน กลับแปรเป็นความมืดดำไร้จุดสิ้นสุด

‘ ยูเฟเมีย ตื่นได้แล้ว ’

ร่างบางสะดุ้งเฮือกราวกับขาดอากาศหายใจ ร่างของยูเฟเมียถูกแขวนอยู่กึ่งกลางอากาศ ขยับโยกไหวตามจังหวะการเดินที่ไม่มั่นคงของ…บางสิ่ง แม้จะมีใบหน้ายาวแหลมราวกับสุนัขจิ้งจอกและใบหูชี้ตรง ขนพองยาวทั่วร่าง แต่ยูเฟเมียจดจำเสื้อผ้าและเสียงฮัมเพลงของมันได้

ริวเมย์ อิเอโนะ!?

หญิงสาวดีดตัวเสยคางอสูรกายหน้าหมา ยันตัวออกมาจากอ้อมแขนของมัน ริวเมย์ อิเอโนะลูบรอยกระแทกที่ปลายคางอย่างใจเย็น มันยังคงเอ่ยทักทายยูเฟเมียด้วยเสียงนุ่มนวล “ ตื่นแล้วเหรอ ” ดวงตาสีเฮเซลนัทมาดร้ายอย่างไม่น่าวางใจ “ ยังไม่ทันได้ฆ่าเลยแท้ๆ ”

ดวงตาของยูเฟเมียสว่างวาบด้วย [เสน่ห์อันล้ำเลิศ] คิดจะสะกดสายตาของมันไว้

ทว่า…เจ้าอสูรกายกลับหัวเราะขำๆ ราวกับเสียงคำรามต่ำ “ คุณใช้เวทเสน่ห์มาตลอดทางเลยนี่นะ ถึงเทลไคน์อย่างผมจะมีพลังเวทมนตร์ที่อ่อนด้อย แต่กับแค่เวทมนตร์เสน่ห์แค่นี้ไม่มีทางที่จะป้องกันไม่ได้หรอกนะ ”

ดวงตาของมันหรี่ลงคล้ายเคลือบแฝงด้วยอารมณ์อันลึกซึ้ง “ แต่แน่นอนว่าการป้องกันนั้นจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อเจ้าตัวต้องการจะป้องกันเท่านั้น และมันก็ฟังดูน่าสนุกดี— การฆ่าคุณตอนที่ถูกสะกดจิตให้รักอาจเป็นวิธีการฆ่าที่สดใหม่ ”

“ ฆาตกรที่หลงรักเหยื่อ ฆ่าคนที่หลงใหล ฟังดูเจ๋งเป็นบ้า ”

ปลายเท้าเก้กังของมันเดินเข้ามาใกล้ “ น่าเสียดายจริงๆ กะว่าจะลองทำ ‘เปียโนครึ่งเทพ’ ลองดู…แต่ถ้าฆ่าแล้วคุณยูฟี่คงจะเปล่งเสียงไม่ได้อีก— หรือควรใช้เทคนิคเดียวกับโล่ของอาธีน่า ด้วยหน้าตาของคุณถ้าลองประดับอยู่บนเสื้อคลุมสวยๆ สักชิ้น…จะแฝงอาคมเสน่ห์ด้วยหรือเปล่านะ น่าทดลองชะมัด ”

ริวเมย์ อิเอโนะ เล่าในสิ่งที่ยูเฟเมียไม่คุ้นชินอย่างลื่นไหล ‘ โธ่เว้ย! ’ เธอไม่ควรปล่อยให้ใครก็ตามเป็นเพื่อนร่วมทางแม้แต่คนที่ดูเหมือนมนุษย์หรือครึ่งเทพอย่างเขา! และแม้จะฟังแล้วเกินความเข้าใจไปบ้างแต่ยูเฟเมียรู้ว่าสิ่งที่มันพูดออกมาจะเป็น ‘เรื่องวิปริต’ ที่อาจเกิดกับเธอหากยังอยู่เฉย

เธอหยิบเข็มทิศออกจากกระเป๋าพลางออกวิ่งบนถนนสี่เลน มุ่งหน้าตามเข็มทิศไปที่ถนนคัลลีคอตต์ การวิ่งบนถนนโล่งๆ หนีอสูรกายช่างเป็น— การกระทำสุดจะไร้เดียงสา

และเจ้าบ้านั่นต้องอะดรีนาลีนพลุ่งพล่านจากการล่าเหยื่อแน่ 

♪ ปล่อยให้เธอสนุกสนานไปกับความรัก 

 ก่อนจะกลายเป็นเศษเนื้อที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด ♫

BUT A GOD'S CURSED

✦

✦

07. จูปิเตอร์แคมป์

NOT A GOD'S CHOSEN

บันทึกฉบับนี้เต็มไปด้วย Bias โปรดอ่านอย่างระมัดระวัง  

Trigger Warning ริวเมย์สวิชต์ไปเป็น ฆตก.โรคจิตนิดหนึ่งครับ 🙏🏻

บันทึกหน้าที่ 7

เรื่องราวที่กำลังจะเขียนถึงต่อไปนี้เป็นของ ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์

หากบันทึกเล่มนี้บังเอิญอยู่ในมือของท่านอื่นที่มิใช่สายเลือดแห่งเทพ กรุณานำส่งบันทึกฉบับนี้แก่ข้าพเจ้าโดยเร็วที่สุด ข้าพเจ้าขอเรียนตามตรงว่าบันทึกเล่มนี้เต็มไปด้วยเรื่องเหลวไหล และเนื้อความก็ไม่เป็นประโยชน์ต่อท่านแม้แต่น้อย

หากท่านมีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์แห่งเทพ ข้าพเจ้าของแนะนำให้เผามันทิ้งเสีย

มิเช่นนั้นท่านอาจพบอันตรายแก่ชีวิตไม่รู้จบสิ้น

จากตรงนี้จะเป็นเนื้อความเรื่องเล่าของ ยูเฟเมีย

กรุณาทำตามคำเตือนเบื้องต้นเมื่อยังมีโอกาส

.

.

.

ฉัน— ยูเฟเมีย เลนน็อกซ์ ครึ่งเทพสายเลือดเทพีวีนัส

อาศัยอยู่ที่บ้านหมาป่า 3 สัปดาห์ก่อนได้รับการทดสอบเพื่อเข้าร่วมกองพันที่ 12 ของค่ายจูปิเตอร์ ขอสารภาพว่าฉันเดินทางมาที่บ้านหมาป่าเพื่อรักษาชีวิตน้อยๆ ของฉัน และมันโง่เง่าสิ้นดีที่ต้องออกจากบ้านหมาป่าไปเผชิญหน้ากับอันตรายเพื่อแสวงหาการยอมรับ

มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ทวยเทพเองก็ด้วยสินะ

31 ธันวาคม 2024 ชนบทเมืองโซโนมาร้างมาก เข้าใจได้เพราะชาวเมืองไปกระจุกกันที่ย่านใจกลางเมืองหรือไม่ก็กลับบ้าน พวกอสูรกายอย่างไซคลอปส์และก็อบลินเป็นอสูรกายเบสิกที่จะพบเจอได้ในสังคม ฉันไม่มั่นใจว่าจะสู้กับมันไหวเลยเลือกหนีแทน จบลงที่หลงทางและต้องเดินเท้าตามเข็มทิศแห่งโชคชะตาข้ามเขตโซโนมาไปที่นาปาแทน ขอบคุณที่โลกนี้ไม่มีกลางคืนถึงจะมืดค่ำทางเดินก็ดูไม่อันตราย

บนถนนในเขตนาปา ฉันถูกไนแอดเจ้าน้ำตาบังคับให้ช่วยเธอจากไซคลอปส์

ฉันจะไม่วิพากษ์วิจารณ์ “มิรันด้า” มากไปกว่านี้ เพราะค่าตอบแทนอย่างน้ำตาไนแอดนั่นดูเป็นไอเทมที่มีประโยชน์ดี และเธอแนะนำโบสถ์คาร์เมไลต์ให้ฉันได้พักแรม

1 มกราคม 2025 ปีใหม่อาจไม่สนุกเท่าไรในช่วงที่โลกไร้กลางคืน และคุณต้องติดแหง็กในวิหารนางชี ซ้ำยังคาดหวังว่าจะมีรถผ่านมาได้ยากในวันหยุดราชการที่โรงงานผลิตไวน์ทั่วโซโนมาหยุดงาน ฉันไปที่สังฆารามชุมชนใกล้กับคาร์เมไลต์ เพื่อพบว่ารถเพียงคันเดียวของที่นั่นยางระเบิด

ริวเมย์ อิเอโนะ แบ็กแพกเกอร์ชาวเอเชียมีจุดหมายที่นิวโรมเหมือนกันกับฉันและขอร่วมทางไปด้วย เขาอัธยาศัยดีการเดินทางเลยไม่น่าเบื่อ จนกระทั่งเราไปถึงเมืองเก่าแซคราเมนโต แล้วถูกกองกำลังไม่ทราบฝ่ายเข้าจู่โจมถึงได้รู้ว่า…เขาเป็นสายเลือดแห่งโรม

2 มกราคม 2025 เขาแนะนำฉันเกี่ยวกับค่ายจูปิเตอร์หลายอย่าง การมีเขาร่วมทางเป็นเครื่องทุ่นแรงที่ดี ฉันไม่จำเป็นต้องเค้นสมองเพื่อจัดการกับอสูรกายที่เข้ามาโจมตีฉันระหว่างเดินทางในที่ชุมชม ริวเมย์เป็นสายต่อสู้ที่ทำเรื่องทั้งหมดนั่นได้โดยไม่ต้องมองด้วยซ้ำ ฉันนับถือเขานะ

ห้าทุ่มของวันนี้เราจะไปถึงอุโมงคัลลีคอตต์ ไม่ว่าอะไรจะรออยู่ฉันหวังว่าการเดินทางของเราจะจบเสียที เพื่อนร่วมทุกข์ร่วมยากอาจทำให้เราผูกพันกันได้ง่าย แต่ฉันหวังจะเป็นเพื่อนร่วมสุขกับเขา (ริวเมย์ อิเอโนะ) มากกว่า ฉันชอบความสุขมากกว่าความทุกข์น่ะค่ะ นั่นเป็น—เรื่องที่แน่นอนอยู่แล้วจริงไหม?

.

.

.

3 มกราคม 2025
อุโมงค์คัลลีคอตต์ ระหว่างโอ๊กแลนด์และโอรินดา

“ นาย...เป็นอสูรกาย… ”

“ ผมไม่เคยพูดสักคำเลยนะครับ— ว่าเป็นครึ่งเทพหรือแม้แต่สายเลือดแห่งโรม ”

อันที่จริงช่วงจังหวะแบบนี้ควรจะตีสีหน้าเคร่งขรึมเพื่อเพิ่มความจริงจัง แต่บรรยากาศหดหู่แบบนั้นไม่ใช่สไตล์ของเขา ริวเมย์ อิเอโนะในร่างเทลไคน์หัวเราะขำๆ กับภาพของยูเฟเมียที่พยายามวิ่งหนีสุดฝีเท้า

“ มนุษย์ในบ้านหมาป่ามักจะถูกบังคับให้วิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่งแข่งกับหมาป่า แต่จะฝึกวิ่งเท่าไหร่พวกคุณก็ยังดูเชื่องช้าอยู่นา— ”

อสูรกายเทลไคน์เดินตามยูเฟเมียอย่างใจเย็น ทุกย่างก้าวของมันพัดพาลมหิมะที่ถูกควบแน่น หอกแหลมคมจากอาคมควบคุมหิมะกรีดน่องของหญิงสาว…ทำเธอล้มคะมำลงครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างแบบบางพยายามยืนหยัดทุกคราวและกระเสือกกระสนวิ่งไปข้างหน้าสุดชีวิต

ทว่า…เพียงสิบสองก้าว 

ผิวสีขาวราวกับไข่มุกเคลือบสีพีชเจือจางก็แดงเถือกราวกับกุหลาบเลือด

“ ความทรหดเป็นจุดที่ครึ่งเทพทำได้ยอดเยี่ยมกว่ามนุษย์ทั่วไป ” ขาเก้งก้างเดินตามจนทัน เสียงฮัมเพลงในเวลานี้ราวกับหลอกหลอนให้หวาดกลัวระยะทางที่กระชั้นเข้ามา ยูเฟเมียถูกหิมะบาดไปสิบสองครั้งก็กลัวจับใจ รอยเท้าชุ่มเลือดขยับได้เพียงสองก้าวก็ถูกคมเล็บตวัดผ่านหลัง ความแสบซ่านแทบจะฝังลึกไปถึงกระดูก “ โอ๊ย! ” เธอกรีดร้องเสียงหลงก่อนจะล้มพับลงไปกองกับพื้น หวาดกลัวจนน้ำตาไหลอาบหน้าแล้วจริงๆ

รองเท้าหนังสีดำเหยียบลงบนมือข้างซ้ายของหญิงสาว ขยี้แรงเสียจนขอบคมบนเข็มทิศแห่งโชคชะตาบาดผิว อสูรกายก้มตัวลงมาเอ่ยถามอย่างนุ่มนวล “ ยูฟี่…ยังไหวใช่ไหมครับ ” ทั้งที่ใบหน้านั่นอ่อนโยนราวกับนักบุญแต่กลับมีเพียงความหวังที่มืดมิดเท่านั้น

มันกระชากผมของยูเฟเมียขึ้นมา บิดใบหน้าให้หันมองไปทางอุโมงค์คัลลีคอตต์

“ เอาละ คุณเห็นประตูบานนั้นใช่ไหม ” เทลไคน์กระซิบข้างหู กลิ่บสาบแทบจะหลอกหลอนไปถึงประสาทสัมผัส “ มีคนคอสเพลย์เป็นทหารโรมันสองคนยืนอยู่ ” มันชี้ไปในอุโมงค์ก่อนจะเบนนิ้วไปทางเส้นสีครามระเรื่อที่สว่างวาบขึ้นบนพื้นลาดยาง “ นั่นคือสุดระยะทางที่อาคมพรางตาของผมมีผล หากวิ่งผ่านเส้นนั้นไปได้ผมจะไว้ชีวิตคุณ ”

ริวเมย์แสยะยิ้มให้กับสายตาไม่เชื่อถือของหญิงสาว “ อย่ากังวลไปเลยครับ เดิมทีนี่ก็เป็นเพียงการทดสอบของครึ่งเทพ— ตัวผมเป็นเพียงบททดสอบที่เกิดจากความหวาดกลัวของคุณเท่านั้น ยูฟี่…การทดสอบกำลังจะจบลงแล้ว มองตรงไปทางนั้นอย่างเดียว ถ้าคุณข้ามเส้นสีน้ำเงินตรงนั้นไปได้ภาย เรื่องก็จะจบแล้วละครับ ”

ร่างอันสั่นเทาของยูเฟเมียคล้ายคล้อยตาม…ริวเมย์มองภาพนั้นอย่างย่ามใจ

มันสัมผัสไหล่บอบบางอย่างให้กำลังใจ “ ดีมากครับ วิ่งไปเลย ” เทลไคน์เอ่ยพลางออกแรงดันหลังเธอให้ออกวิ่ง ดวงตาของยูเฟเมียสั่นระริกด้วยความหลังอย่างเลือนราง สองขาออกวิ่งไปข้างหน้าอีกครั้งแม้จะฝืนความเจ็บปวดของปากแผลที่ฉีกเปิดทุกครั้งที่ขยับตัว

รอยยิ้มของเทลไคน์ฉีกกว้างทุกขณะ

ยูเฟเมียกลับเป็นฝ่ายยิ้มไม่ออก… นอกเขตอาคมพรางตานั่น เธอเหลือบเห็นแท่งน้ำแข็งหลายสิบอันเปล่งประกายเรียงรายอยู่ด้านล่างและด้านบน ราวกับกับดักหมีที่วางเอาไว้ ขอเพียงเธอวิ่งข้ามเขตไปมันก็คง…ตกลงมารับรองว่าคราวนี้ได้เป็นเศษเนื้อเข้าจริงๆ แน่

ทว่าแม้จะรู้ตัวเช่นนั้นเธอกลับไม่ลดความเร็วของฝีเท้าลง

ยูเฟเมียวิ่งสุดความเร็วแต่ก่อนจะก้าวข้ามเส้นสีครามนั้นไปเธอก็ชะงัก ออกแรงเขวี้ยงเข็มทิศสุดแรงข้ามฟากไป เข็มทิศนั้นโหม่งเข้าหัวนายทหารยามที่เฝ้าอยู่หน้าประตูพอดิบพอดี พิจารณาเพียงชั่วครู่ก็รู้ว่า นี่เป็นสมบัติของบ้านหมาป่า พร้อมกันนั้นยูเฟเมียก็แผดเสียงกรีดร้อง

“ ช่วยด้วย!!! ”

3 มกราคม 2025 ริวเมย์ อิเอโนะ เป็นอสูรกายเทลไคน์— ฉันไม่เข้าความคิดของมัน ถ้าหากจะให้คาดเดาจากวิธีการ มันคงสนุกกับการฆ่าครึ่งเทพและคิดจะ ‘ฆ่าฉัน’ ต่อหน้าคนของค่ายจูปิเตอร์ การกระทำเสมือนเยาะเย้ยนั่น—เพื่ออะไรกันนะ

จบการเดินทางโปรดติดตามต่อที่อุโมงค์คัลลีคอตต์

+100 พลังใจ , 35 ดีนาเรียส และ อาหารเทพ 1 แท่ง +50 EXP ,
+3 Point ความโปรดปรานจากลูปา+35 แต้ม
รางวัลพิเศษ: +โดยมีผลตอบรับรางวัลพิเศษ +2 ตื่นรู้ และ +5 Point
และ ความโปรดปรานจากลูปา&มาร์ส&เบลโลน่า โบนัส+20
(มันคือเครื่องหมาย & (and) แปลว่า +เพิ่มทุกคนใช่ปะ—ใช่ปะ??)

BUT A GOD'S CURSED

✦