Bewulf's House

Bewulf’s House

บ้านของตระกูลเบวูฟท์ ตั้งอยู่ในย่านชนบทของเมืองเมมฟิส ตัวบ้านออกแบบให้

สะท้อนถึงประวัติศาสตร์อันยาวนานและความแข็งแกร่งของตระกูล

โดยใช้สถาปัตยกรรมผสมผสานระหว่างโรมันโบราณและบ้านไม้ชนบท

มีกำแพงหินและไม้ทนทาน หลังคากระเบื้องโรมัน

มีลานกลางบ้านสำหรับรวมตัวและตกแต่งด้วยรูปปั้นหมาป่า

สัญลักษณ์ของตระกูล

ภายในบ้านตกแต่งเรียบง่ายด้วยเครื่องเรือนไม้และมีเตาผิงสำหรับให้ความอบอุ่น

ห้องครัวใช้เตาไฟโบราณ

ส่วนห้องนอนเน้นความสะดวกสบาย

มีสวนและพื้นที่เกษตรรอบบ้านเพื่อเลี้ยงสัตว์และปลูกพืช

มีลานฝึกซ้อมสำหรับฝึกทักษะการต่อสู้

ภายนอกมีสะพานหินข้ามลำธารและทางเดินรอบบ้าน

พร้อมด้วยสัญลักษณ์หมาป่าสีดำที่สื่อถึงอัตลักษณ์ของตระกูล

Rael -

First Travel

ในวันที่หิมะโปรยปรายลงบนพื้นดิน จนเด็กหนุ่มวัย 12 ปีชาวอเมริกันนาม ราเอล เบวูฟท์ ถึงกลับเกาะหน้าต่างมองดูไม่วางตาเลย เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำที่ดูยุ่งเล็กน้อยจากการวิ่งเล่นเป็นลิงโลดมาทั้งวันกับแม่ของเขา เมดา เบวูฟท์ ที่ช่วงนี้ได้หยุดจากงานนาวิกโยธินมาใช้ชีวิตฉลองวันสิ้นปีที่บ้านด้วยกัน ทำให้เขานั่นมีความสุขยิ่งกว่าทุกวันเลย ในตอนนั้นเอง

“แม่ครับ บ้านเรานี่มีหมาป่าสีขาวสวย ๆ แบบนี้ด้วยเหรอครับ“

“ก็ไม่มีนะ มีอะไรเหรอ“

แม่ที่โดนเขาเรียกนั่นก็มานั่งมองนอกหน้าต่างอยู่ข้างหลังเขา แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย ราวกับว่ามีเพียงเขาคนเดียวที่เห็นมัน ซึ่งก็ไม่รู้ทำไมล่ะนะ แต่ช่วงนี้ดูเหมือนจะมีสัตว์แปลก ๆ ที่ดูไม่คุ้นตาและดูไม่น่าใช่สัตว์ในฟาร์มของเราโผล่มาให้เขาเห็นอยู่บ่อย ๆ เลย ตั้งแต่วันเกิดครบรอบ 12 ปีแล้วมั้งนะ

“ก็เมื่อกี้ผมเห็นหมาป่าสีขาว สวยมาก ๆ เลยน่ะครับ จะว่าไปมันก็คุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลยล่ะครับ“

เขาครุ่นคิด แต่แม่ของเขากลับพอรู้ว่าเขาพูดถึงอะไรจึงนำหนังสือนิทานเล่มโปรดของราเอลมาเปิดให้เขาดู

“ราเอล ที่ลูกว่าน่ะใช่ตัวนี้ไหม“

เมดาได้ชี้ไปทีหมาป่าสีขาวที่ดูสง่างามราวกับหลุดมาจากเทพนิยายให้ราเอลดูและก็ใช่ มันคือตัวเดียวกับในนิทานจริง ๆ หนังสือนิทานเรื่องนี้คือเรื่อง ผู้กล้าลูคิลลา ที่เล่าเรื่องราวของลูคิลลา หญิงสาวผู้กล้าหาญที่ออกเดินทางไปพร้อมกับหมาป่าดำคู่ใจจนเป็นที่กล่าวขานว่าเป็นวีรบุรุษ มันเป็นนิทานที่ราเอลชอบมากที่สุด ส่วนหนึ่งเพราะมันเขียนเป็นภาษาอังกฤษและมีละตินกำกับไว้ด้วยล่ะมั้ง แต่จริง ๆ แล้วที่เขาชอบก็เพราะวีรกรรมของผู้กล้าในเรื่องนี้มันเท่สุด ๆ ไปเลยไงล่ะ

“ใช่เลยครับแม่ ตัวนี้แหละครับ“

เขาตอบอย่างซื่อตรง ก็แน่ล่ะเห็นแบบนี้แต่เขาโกหกไม่เป็นสักครั้งเลยนะ เห็นไงก็ว่างั้นเลย

“หรือว่าจะ…“

แม่หายเข้าไปในห้องเก็บของก่อนจะออกมาพร้อมกับจดหมายฉบับหนึ่งออกมามันดูเก่าราวกับผ่านกาลเวลามานานหลายร้อยปี ท่านยื่นให้กับราเอลด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

“ลูกแม่นี่เป็นจดหมายจากทวดของลูกจงนำไปที่ค่ายจูปิเตอร์ และสัญญากับแม่นะว่าจะไม่เปิดอ่านโดยเด็ดขาดจนกว่าจะถึงเวลานั่น“

“ได้ครับแม่ ผมสัญญาว่าจะไม่เปิด คนเท่ต้องไม่ผิดสัญญาครับ“

เขาตะเบ๊ะแบบตอนทหารเคารพกันเพื่อเป็นการสัญญากับแม่ของตนว่าจะไม่เปิดอ่านแน่นอน ก่อนที่เมดา ซึ่งเป็นแม่ของเขานั่นจะช่วยเก็บของของเขา ทั้งเสื้อผ้า และของใช้ส่วนตัวต่าง ๆ แถมราเอลดันมิวายเอาหนังสือนิทานเล่มโปรดใส่กระเป๋าไปด้วยแล้วเอาจดหมายแนบไว้ในหนังสือนิทานอีกที ใส่กระเป๋าเป้ใบน้อย น้อยที่แบบเลยครึ่งตัวเขาอ่ะคิดเอาเถอะ ก่อนที่แม่ของเขาจะมาจับไหล่เขาเป็นเครื่องหมายให้เขาตั้งใจฟัง

“ลูกแม่ มีคำพูดหนึ่งที่ทวดของลูกทิ้งไว้ให้เราคนรุ่นหลังว่า เราคือโรม ยามใดที่มีคนในตระกูลเรามองเห็นสิ่งที่คนปกติมองไม่เห็น ยามนั่นคนพิเศษได้ถือกำเนิดขึ้นในตระกูลเราแล้ว“

“แม่จะว่าผมคือ…“

“ใช่ ลูกคือคนพิเศษที่ว่า ลูกแม่จากนี้ไปจงเดินทางอย่างไร้จุดหมาย ตามหาหมาป่าสีขาวด้วยสัญชาตญาณโรมที่ลูกมี แล้วลูกจะพบปลอดภัย“

“แล้วผมจะได้เป็นผู้กล้าแบบลูคิลล่าในนิทานไหมครับ“

“ได้แน่นอนจ้ะ“

“เย้ ผู้กล้า ผู้กล้าผมจะเป็นผู้กล้า“

เขากระโดดโลดเต้นในขณะที่ช่วยกันกับแม่เก็บข้าวของจนครบแล้วจึงสวมอุปกรณ์กันหนาวพวกผ้าพันคอ และถุงมือ ถุงเท้า รองเท้าบูทพร้อมลุยสู่โลกกว้าง

“ไปก่อนนะครับแม่ ถ้าเป็นผู้กล้าสุดเท่แล้วผมจะกลับมา ฝากบอกลาคุณตา คุณยายทีนะครับ“

“จ้ะแล้วแม่จะรอนะราเอล“

ว่าแล้วราเอลก็ใช้เวลาในช่วงเช้าตรู่ของวันสิ้นปีในการเริ่มต้นการเดินทางสู่โลกกว้างครั้งแรกของตนอย่างร่าเริง พร้อมกับพระอาทิตย์ที่เคลื่อนกายขึ้นเหนือขอบฟ้า ต้อนรับการเดินทางของว่าที่ผู้กล้าหนุ่ม