{ประเทศซาอุดิอาระเบีย} กรุงริยาด

Riyadh, Saudi Arabia

กรุงริยาด ประเทศซาอุดิอาระเบีย

เมืองริยาด (Riyadh) เมืองหลวงและศูนย์กลางทางการเมือง เศรษฐกิจ และวัฒนธรรมของประเทศซาอุดิอาระเบีย ตั้งอยู่ใจกลางที่ราบสูงเนจด์ (Najd Plateau) บนพื้นที่ที่ผสานระหว่างภูมิศาสตร์ทะเลทรายและความเจริญทางอุตสาหกรรม ริยาดเป็นหนึ่งในเมืองที่เติบโตอย่างรวดเร็วที่สุดในภูมิภาคตะวันออกกลาง ด้วยบทบาทสำคัญในฐานะศูนย์กลางการบริหารราชการและที่ตั้งของสถาบันสำคัญ เช่น รัฐสภาชูรา (Shura Council) และพระราชวังยามามา (Al Yamamah Palace)

ในด้านเศรษฐกิจ ริยาดเป็นที่ตั้งของเขตธุรกิจสำคัญ เช่น ศูนย์กลางการเงินคิงอับดุลลาห์ และองค์กรชั้นนำระดับโลกที่เข้ามาลงทุนในอุตสาหกรรมพลังงาน เทคโนโลยี และการพัฒนาเมืองอย่างยั่งยืน นอกจากนี้ เมืองยังมีการวางแผนเพื่อขับเคลื่อนวิสัยทัศน์ซาอุดิอาระเบียปี 2030 ซึ่งมุ่งเน้นการพัฒนาเศรษฐกิจที่หลากหลาย ลดการพึ่งพาน้ำมัน และยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชน

ในเชิงวัฒนธรรม ริยาดยังเป็นที่ตั้งของพิพิธภัณฑ์แห่งชาติซาอุดิอาระเบีย และสถานที่ทางประวัติศาสตร์ เช่น เขตเก่าเดอิรียาห์ (Diriyah) ซึ่งได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกโดยยูเนสโก เมืองแห่งนี้สะท้อนให้เห็นถึงการหลอมรวมของประเพณีอิสลามและความทันสมัยผ่านสถาปัตยกรรมที่โดดเด่นและกิจกรรมสำคัญ เช่น เทศกาลริยาดซีซัน (Riyadh Season) ที่ดึงดูดนักท่องเที่ยวจากทั่วโลก

.

จุดเชื่อมต่อรถไฟเฮเฟตัส:

ชานชาลาที่ 9 สถานีรถไฟริยาร์ดเมโทร

สำหรับท่านไม่มีตั๋วโปรดซื้อตั่วที่เคาน์เตอร์

* ก่อนชำระเงินอย่าลืมบวกภาษีทุกครั้ง *

ตั๋ว 1 ที่นั่ง ราคา: 20 ดรักม่า

ตั๋วห้องวีไอพี (4-5 คน): 100 ดรักม่า

Dean HEROES

286

ณ ดินแดนทะเลทราย

               25/01/2025 เวลา 7.40 น.

               การได้ขึ้นรถไฟขบวนที่ตัวเองเพิ่งวางแผนการเดินรถมาหมาด ๆ ก็เป็นอะไรที่น่าภูมิใจอยู่นะ

               ก่อนรถไฟจะออกในเวลายี่สิบสองนาฬิกายี่สิบนาทียังมีเวลาให้ได้งีบอีกหลายชั่วโมง ดีนนั่งรอเวลาที่เทอร์มินัลเหมือนกับเดมิก็อดคนอื่น ๆ แล้วมองรถไฟเฮเฟตัสขบวนแล้วขบวนเล่าที่เทียบท่าและวิ่งออกไปด้วยความเร็วสูงจนแทบมองตามไม่ทัน ชายผู้รู้เรื่องราวเบื้องหลังอมยิ้มอย่างภูมิใจในผลงานของตนเอง รถไฟเข้าสถานีและออกตามเวลา อดภูมิใจแทนเจ้าหน้าที่สถานีทุกคนไม่ได้ด้วย เพราะความร่วมมือของทุกคนงานจึงออกมาดีแบบนี้

               น่าเสียดายนิดหน่อยที่เขาไม่ได้ขึ้นรถไฟขบวนรถไปอังการา ไม่อย่างนั้นคงได้ขึ้นรถไฟเที่ยวแรกหลังจากปรับผังเวลาแล้ว แต่ไม่เป็นไร เพราะยังไงเดี๋ยวก็ได้ขึ้นอยู่ดี ระหว่างนี้ก็ใช้บริการห้องอาบน้ำของสถานีรถไฟอาบน้ำอาบท่าแล้วเตรียมตัวเข้านอน

               ชายหนุ่มตื่นนอนก่อนหน้าที่รถไฟไปริยาดเทียบท่าไม่นานนัก พอมีเวลาให้ตุนอาหารมื้อเช้าและล้างหน้าแปรงฟัน พอรถไฟมาถึงเขาก็ขึ้นไปบนรถไฟขบวนใหม่ด้วยใจตื่นเต้น

               ‘คิดไปเองหรือเปล่านะว่าที่นั่งกว้างกว่าเดิม…’

               ก็คงคิดไปเองจริง ๆ เพราะว่าขบวนรถไฟไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปนอกจากวัสดุภายนอกที่ทนความร้อนและแรงเสียดสีระดับสูง นอกนั้นภายในยังคงเหมือนเดิม เบาะนุ่ม พื้นสะอาด มีอาหารให้ซื้อบนตู้รถไฟ แต่ก็ไม่จำเป็นเพราะว่าเขาเตรียมอาหารเช้าในราคาที่ถูกกว่ามาแล้ว

               “ใช้เวลาเดินทางหนึ่งชั่วโมงสิบสี่นาทีสินะ ไวเวอร์”

               แต่ถึงจะเร็วขนาดไหนแต่ด้วยความต่างของเวลาก็ทำให้เขาไปถึงที่หมายในช่วงเช้าของอีกวันอยู่ดี

               เมื่อถึงเวลายี่สิบสองนาฬิกายี่สิบนาทีเป๊ะ รถไฟก็เคลื่อนที่ออกไปตรงเวลาด้วยความเร็วสูง ดีนสัมผัสถึงแรงขับเคลื่อนที่พุ่งทะยานจนหลังติดเบาะ เพราะแบบนี้มาตรฐานความปลอดภัยจึงสำคัญ ถ้าหากว่ายืนเดินไม่เป็นที่และไม่คาดเข็มขัดนิรภัยระหว่างที่รถไฟออกตัว มีหวังได้ล้มหัวคะมำไปถึงด้านหลังตู้ขบวนแน่ ๆ เมื่อสัญญาณไฟคาดเข็มขัดดับลง เป็นสัญลักษณ์บ่งบอกว่าตอนนี้ภายในขบวนรถได้ปรับความเร็วเท่ารถไฟแล้ว ผู้โดยสารจึงปรับเปลี่ยนอิริยาบถได้

               ระหว่างเดินทางสู่จุดหมาย ดีนใช้สมาร์ทโฟนหาข้อมูลการเดินทางเพิ่มเติมพร้อมกับแกะแซนด์วิชเจ้าดังขนาดหกฟุตรับประทานเป็นอาหารเช้าไปด้วย แม้ว่าเขาจะใช้คทาลวงใจจำลองของเทพโลกิในการปลอมแปลงเอกสารการเข้าประเทศได้ แต่เหมือนว่าโรงแรมในนีออมจะแพงจนหูฉี่คล้ายกับว่าเมืองนี้ไม่มีที่ทางให้คนจน ดังนั้นย่านโนแมดที่ทั้งซิลเวอร์และเฮเฟตัสเคยพูดถึงจึงสำคัญ

               ‘ให้ตายสิ.. ต้องไปที่นั่นจริง ๆ สินะ’

               ดีนจินตนาการภาพย่านโนแมดไว้น่ากลัว แต่เอาเข้าจริงอาจไม่ป่าเถื่อนอย่างในหนังก็ได้ถ้าที่นั่นมีเดมิก็อดคอยให้บริการ

               เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงนิด ๆ รถไฟเฮเฟตัสก็เทียบท่าชานชาลา ดีนหิ้วสัมภาระออกมาจากนั้นก็ไปรอรับควีนก่อนจะออกจากสถานีรถไฟริยาดเมโทร ความจอแจมากมายปะทะหน้าของชายหนุ่มชาวต่างแดนทันทีเมื่อเขาได้เก้าเท้าลงมาเหยียบ ณ ดินแดนทะเลทราย ด้วยผู้คนที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาทำให้ชายหนุ่มแทบจะเดินซุกใต้ปีกของเพกาซัสสาวที่ชาวอาหรับมองเธอเป็นเพียงแค่ม้าตัวหนึ่งหรือไม่ก็อูฐ และช่างเป็นเรื่องธรรมดาเหลือเกินที่ชาวเมืองจูงสัตว์พาหนะเดินไปมาตามท้องถนนจนตัวของเขาไม่ได้กลายเป็นคนประหลาดแต่อย่างใด ส่วนอุณหภูมิแทบจะไม่ต่างจากนิวยอร์ก ตรงตามที่ศึกษามาเป๊ะ

               “ว้าวววว ในที่สุดก็มาถึงริยาดสักที เธอตื่นเต้นไหมควีน”

              “ฮรี้!” oO(ไม่เห็นจะน่าตื่นเต้น แล้วไหนล่ะทราย?) เพกาซัสสาวทวงถามทันทีเมื่อเดินทางมาถึง

               “ใจเย็นสิสาวน้อย ในเมืองยังไม่มีทราย แต่พอเดินออกไปเธอได้เห็นแน่นอน” มือหนาตบสีข้างของนางม้าก่อนที่เขาจะหาที่ตั้งหลักสักที่ “เอาล่ะ สิ่งแรกที่ควรทำคือการแลกเงิน จากนั้นก็หาโบร์ชัวร์ว่าแถวนี้มีที่ไหนน่าเที่ยวบ้าง”

               “ฮรี้!” oO(มาถึงก็จะเที่ยวเลยเหรอยะ แล้วไหนล่ะที่ว่าจะไปเมืองนีออม เจ้าไม่ควรต้องหาเสบียงมาเติมรึ)

               “แน่นอน นั่นก็อยู่ในแผน ฉันแค่ไม่ได้พูดออกมาเฉย ๆ หรอก” ดีนยิ้มแป้นให้ควีน จากนั้นก็เดินหาสถานที่แลกเงิน แล้วก็หยิบโบร์ชัวร์ท่องเที่ยวจากทัวร์ริสเซ็นเตอร์มาเปิดดู “ว้าว ในเมืองมีที่ให้เที่ยวเยอะแยะเลยแฮะ ดูสิ มีป้อมอัลมัศมัค มัสยิดอัลราจี แล้วก็ชมวิวที่ตึกคิงดอมเซ็นทรี นอกเมืองยังมีเมืองโบราณดีริยาห์ (ดิรอียะฮ์) ด้วย เที่ยวสี่ที่ในวันเดียวน่าจะครบเนอะเธอว่าไหม?”

               “ฮรี้!” oO(อยากเที่ยวก็เที่ยวไปเถอะย่ะ อย่างกับว่าสถานที่พวกนั้นข้าจะเข้าไปได้)

               “เออแฮะ ลืมไปเลยว่าเธอน่าจะเข้าไปไม่ได้ เอาไงดีล่ะทีนี้ สงสัยต้องหาลานจอดม้า…”

               “ฮรี้!” oO(เฮ่อะ! ไม่ต้องก็ได้ ข้าเบื่อจะอุดอู้อยู่ในคอกเล็ก ๆ เต็มแก่ ขอออกไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อยเถอะ ถ้าเจ้าจะให้มารับก็ส่งสัญญาณมาแล้วกัน)

                พูดจบม้าสาวก็ออกวิ่งแล้วบินขึ้นฟ้าไปกลางเมือง ดีนได้แต่อ้าปากค้างในการกระทำอันอุกอาจของนาง แต่ดูเหมือนชาวเมืองจะไม่ได้สนใจคล้ายกับเห็นเป็นนกตัวใหญ่บินขึ้นฟ้า

               “ไปซะแล้วแฮะ ใจร้อนจริ๊ง”

               หนุ่มใบหน้าละตินเกาหัวแกรก ๆ งานคงได้เที่ยวแบบเหงา ๆ นิดหน่อยเพราะไม่มีเพื่อนร่วมทาง กระนั้นดีนก็ไม่หวั่น ได้มาต่างประเทศทั้งทีก็ต้องแวะเที่ยวทุกที่ให้ฉ่ำสักหน่อยสิ!

               ถ้าดูจากแผนที่สถานที่ที่ใกล้สถานีรถไฟริยาดเมโทรมากที่สุดคือ ‘มัสยิดอัลราจี’ ซึ่งเป็นมัสยิดที่ใหญ่ที่สุดของเมืองริยาด ได้ทั้งซึมซับวิถีชาวเมืองรวมทั้งชื่นชมสถาปัตยกรรมความงามสไตล์อาหรับอีกด้วย ชายหนุ่มจึงไม่รอช้าที่จะเดินทางได้ด้วยเท้า เพื่อเก็บภาพบ้านเรือนไปพลาง วันแรกของการเดินทางก็แบบนี้ ไฟแรงเสมอ…

               ด้วยความเป็นชาวต่างชาติ ชายหนุ่มพยายามสำรวมเมื่อเข้าสู่ศาสนสถานและทำตัวไม่กระโตกกระตากแม้ใจจะลิงโลดเมื่อได้เที่ยวแค่ไหน เขาถ่ายรูปทั้งภายนอกและภายในมัสยิดเยอะแยะ อภิสิทธิ์พิเศษของการเกิดเป็นผู้ชายคือได้เข้าชมด้านใน (แต่บอกคนแถวนี้ไม่ได้ว่าเป็นเกย์ ไม่อย่างนั้นคงถูกเตะโด่ง) กระนั้นคนที่ไม่มีไกด์และฟังอะไรไม่ออกจึงได้แต่เดินถ่ายรูปเพียงอย่างเดียว เวลาที่ใช้ในสถานที่แรกจึงไม่ได้นานอะไรเลย

               ดีนดูแผนที่อีกครั้ง จุดที่สองที่ควรไปคือป้อมมัศมักและรวมถึงพิพิธภัณฑ์แห่งชาติที่อยู่ใกล้ ๆ กัน เดินไปคงไม่ไหว แถมบริเวณหน้ามัสยิดก็ไม่มีรถรับจ้างโดยสารสักคัน ชายหนุ่มจึงลองผิวปากเรียกเพกาซัสของตนเอง

               “วี้ด~~~~~~”

               เงาใหญ่เบื้องบนร่อนลงสู่เบื้องล่างในเวลาไม่กี่อึดใจ

               “ฮรี้!” oO(เที่ยวเสร็จเร็วกว่าที่ข้าคิด)

               “เธอก็เถอะ ไม่คิดว่าจะมารับเร็วแบบนี้ คงไม่ใช่ว่าคอยตามสตอล์กฉันอยู่หรอกนะ” ดีนหัวเราะ

               “ฮรี้!” oO(ตามสตอล์กอะไรกันยะ! ข้าก็แค่บังเอิญบินอยู่แถว ๆ นี้ต่างหาก!)

                ดูยังไงก็รู้ว่าควีนแถ นี่คงเป็นข้อดีของนางล่ะมั้ง ห่วงใยแต่ไม่แสดงออก

               “เอาเถอะ ๆ ใจเย็น ๆ น่า” มือแกร่งลูบแผงคอม้าให้นางม้าใจร้อนสงบลง “อยากให้ไปส่งหน่อยครับคุณโชเฟอร์ ตรงนี้” ชูแผนที่กระดาษให้นางดู ปลายนิ้วจิ้มลงบนสถานที่ที่วงเอาไว้

               “ฮรี้!” oO(ฮึ! อย่ามัวเสียเวลา ขึ้นมาแล้วจับให้ดี ๆ ล่ะ)

               “คร้าบ ขอบคุณครับคุณควีน เธอนี่มันน่ารักที่สุด ยัยม้าสวย”

              ชมไปหน่อยให้นางม้ามีแรงใจ จากนั้นเขาก็ขึ้นบนหลังเพกาซัส แล้วการเดินทางเก้าไมล์ก็เริ่มขึ้นจากบนฟ้า

เริ่มภารกิจ: ศรัทธาแห่งมหานคร

Laura HEROES

กรุงริยาด ประเทศซาอุดิอาระเบีย

ตอน ราร่าเเอบเข้าเมืองและเดินทางไปนีออม

แสงแดดยามเช้าส่องกระทบหน้าลอร์ร่าเมื่อเธอนอนค้างที่สถานีจนเช้าแล้วค่อยออกมาจากตัวชาลา แบบว่าใดๆ ที่พักก็ไม่ต้องเสียตังหนะ

เธอจัดเเจง กระเป๋าเป้ใบเล็กสะพายอยู่บนบ่าของเธอ ข้างในมีเพียงของจำเป็นไม่กี่อย่าง เสื้อผ้าอีกสองชุด น้ำดื่มเล็กน้อย และหนังสือแนะนำภาษาที่เธอหวังว่าจะช่วยให้เธอสื่อสารได้บ้าง

เเวะเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อยก่อนจะเดินกลับออกมา

เธอเดินหลงวนอยู่นานมากกว่าจะมาถึงจุดที่ชาวบ้านบอกว่ามี 

“ช่องทางลับ” ที่ใช้ข้ามแดนไปยังซาอุดิอาระเบีย ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นอุโมงค์หรือสะพานลอยหรอก 

แต่เป็นเส้นทางที่คนนอกกฎหมายใช้กัน ลอร์ร่าไม่รู้เลยว่ามันอันตรายแค่ไหน รู้แค่ว่าเธอต้องข้ามไปให้ได้

เธอแอบซุ่มอยู่ ไม่ห่าง มองไปยังด่านตรวจคนเข้าเมืองข้างหน้า ทหารพร้อมปืนกลยืนเฝ้าอยู่หลายคน รถจี๊ปลาดตระเวนแล่นผ่านไปช้า ๆ หัวใจเธอเต้นแรง

“ แล้วนี้จะไปยังไงดี… ”

ดูๆ ไปแล้วตอนนี้เธอไม่สามารถเดินดุ่ม ๆ ผ่านไปได้แน่นอน ยิ่งเธอเป็นสาวยุโรปผมบลอนด์หน้าตาคม ยิ่งเตะตาเข้าไปใหญ่

เธอหยิบหนังสือแนะนำภาษาขึ้นมาอย่างสิ้นหวัง ก่อนจะนั่งคิดอยู่นานจนกระทั่งเธอสังเกตเห็น รถบรรทุกสินค้าคันหนึ่ง ที่กำลังรอเข้าด่านตรวจ

“ นั้นไงโอกาสมาแล้ว !” เธอบอกตัวเอง หลังสายตาเห็นรถที่ดูแบบ ได้เลย คันนี้หละ

พร้อมการออกเเรงสุดกำลัง เพื่อรีบก้มตัวต่ำๆ แล้ววิ่งอ้อมไปทางด้านหลังของรถบรรทุก

เด็กก้าวเท้าอย่างระมัดระวัง ปีนขึ้นไปแล้วซุกตัวเข้าไปในกองลังสินค้าเเบบเเนบเนียน หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิด เพราะนี้คือการลักลอบขึ้นอีกแล้ว ชีวิตลอร์ร่านี้จะทำอะไรแบบคนปกติไม่ด้จริงๆ นะ

ผ่านไปไม่ถึงห้านาที รถเริ่มเคลื่อนตัวเข้าไปยังจุดตรวจ

เธอหลับตาแน่น ภาวนาให้ไม่มีใครเปิดลังออกมาตรวจ

“ เปิดฝาท้ายดูหน่อย ” 

เสียงทหารคนหนึ่งดังขึ้น จริงๆ ลอร์ร่าไม่รู้หรอกว่ามันพูดอะไร เเต่การกระทำนั้นเอาเธอแทบหยุดหายใจ 

เมื่อมีเเสงสว่างจากด้านนอกลอดเข้ามากระทบตาของเธอ เด็กสาวพยายามแทรกตัวหลบทันที 

เพราะหากมีคนเจอ นอกจากเจ้าของรถจะโดนจับ เธอก็คงมีเรื่องโดนโยนออกนอนประเทศอีกแน่นอน เพราะเเอบขึ้นรถเขามีอทีตอนเขาขนของมาหนะ

ให้ตายสิทำไมเกิดเป็นคนสวยต้องลำบาคด้วยนะ

ฝาท้ายถูกยกขึ้น เสียงเจ้าหน้าที่คนหนึ่งตรวจดูของด้านใน เธอพยายามไม่ขยับตัวแม้แต่นิดเดียว แม่เเต่การหายใจเองก็ตาม

“แค่ลังสินค้า ไม่มีอะไร”

“โอเค ผ่านไปได้” เหล่าผู้ตรวจ บอกก่อนจะปิดตัวกระบะลงมา

ลอร์ร่าเกือบจะร้องไชโยออกมาแต่ต้องกลั้นเสียงไว้ให้เงียบที่สุด รถบรรทุกแล่นผ่านด่านไปอย่างปลอดภัย 

เธออดใจรอจนแน่ใจว่ามันผ่านไปไกลพอสมควรแล้ว ก่อนจะค่อย ๆ โผล่หัวออกมาแล้วดูรอบๆ มันจะไปไหนกันเนี้ย

ลอร์ร่าลงจากรถมาเจอกับถนนกลางทะเลทราย เธอไม่รู้ว่าตัวเองอยู่จุดไหนของซาอุดิอาระเบีย รู้แค่ว่าเธอต้องไปให้ถึงริยาด

เธอเดินไปตามถนน ฝุ่นตลบขึ้นมาจากพื้นทรายทุกย่างก้าวที่เธอก้าวเท้า ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงโดยไม่มีรถสักคัน จนกระทั่งเธอเห็นรถกระบะเก่าคันหนึ่งแล่นมาตามทาง

เธอโบกมืออย่างสิ้นหวัง

รถกระบะชะลอแล้วจอดข้างหน้าเธอ คนขับเป็นชายวัยกลางคนหนวดเครารุงรัง เขาพูดอะไรบางอย่างที่เธอจับใจความไม่ได้เลย

เธอพยายามเปิดหนังสือแนะนำภาษา แต่พูดติดขัดมาก

“ เอ่อ… ไป… นีออม? ”เอาจริงๆ เธอก็คือพูดแค่ชื่อเมืองหละ เพราะจุดหมายอยู่ที่นั้น

ชายคนนั้นขมวดคิ้วก่อนจะยักไหล่ให้เธอ แล้วชี้ไปที่กระบะท้าย

เธอพยักหน้า รีบปีนขึ้นไปนั่งทันที อย่างน้อยๆ ที่นี้ก็มีคนใจดีหละวะ

รถกระบะแล่นไปตามถนนทะเลทราย เธอหอบหายใจด้วยความโล่งอก …แต่แล้วเธอก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่ทำให้เธอแทบเป็นลม

กลิ่นเครื่องเทศหนัก ๆ ผสมกับกลิ่นเหงื่อที่รุนแรงของชายในรถ

ลอร์ร่าเอามือปิดจมูกแน่น เธอไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน แต่เธอไม่กล้าทำอะไรที่เป็นการเสียมารยาท จึงได้แต่ทนไป

รถกระบะจอดที่หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง คนขับรถส่งสัญญาณให้เธอลง ก่อนจะชี้ไปที่กลุ่มอาคารเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนเป็นตลาด

ลอร์ร่าลงมาอย่างงุนงง เธอพยายามถามอีกครั้งว่าเธอควรไปต่อทางไหน แต่ชายคนนั้นเพียงแค่โบกมือลาแล้วขับจากไป

“ อ้าว… แล้วฉันจะไปยังไงต่อวะเนี่ย!? ”

เธอถอนหายใจเดินเข้าไปในตลาด เสียงภาษาท้องถิ่นดังไปทั่ว เธอรู้สึกเหมือนหลงเข้ามาในอีกโลกหนึ่ง

เธอพยายามใช้หนังสือช่วย แต่เธอพูดออกไปได้แปลก ๆ จนพ่อค้าแม่ค้าหัวเราะกัน

“ น้ำ… เอ่อ… น้ำดื่ม? วอเตอร์ๆ ”

พ่อค้าเครายาวชี้ไปที่แผงขายน้ำ เธอยื่นเงินให้ แต่ลืมไปว่านี่ไม่ใช่เงินสกุลเดียวกัน

เขาส่ายหัวแล้วพูดอะไรบางอย่าง

ลอร์ร่าหน้าเสีย เธอแทบจะร้องไห้แต่ต้องกลั้นไว้ เพราะถ้าเธอดึงดูดความสนใจมากไป เธออาจจะโดนจับได้ว่าเธอเป็นคนต่างชาติที่ลักลอบเข้ามา

เธอรีบเดินออกจากตลาด มองหาที่นอนสำหรับคืนนี้ แต่เธอไม่มีโรงแรม ไม่มีที่พัก และไม่มีใครช่วยเธอได้เลย เพราะเเบบถ้านอนโณงแรมก็ต้องใช้หนังสือเดินทาง ทีนี้จะได้โป๊ะเเตกกันใหญ่เลยนะ

เธอเดินไปเจอโขดหินกองหนึ่งข้างหมู่บ้าน ตัดสินใจนั่งพิงมันแล้วเอาเสื้อคลุมตัวเองไว้กันลมหนาว

เธอรู้ว่าคืนนี้จะต้องยากลำบาก แต่มันคือหนึ่งก้าวที่เธอต้องผ่านไปให้ได้

แล้วตอนนี้เธออยู่ส่วนไหนแล้วหละเนี้ย!!

เด็กสาวไม่ด้อะไรต่อเพียงเเต่ข่มใจตัวเองให้หลับๆ ไปก็เท่านั้น เพราะมันเหนื่อยล้ามากแล้ว เเม้งจะพึ่งนอนมาก็ตาม สภาพตอนนี้คือบอกไม่ถูกเลย

เด็กสาวจัดแจงเอาผ้าคลุมหน้า แล้วนอนๆ ไปยังดีทีนี้เขามีเเบบ กันเเดดบ้างไม่งันคนตัวไหม้ไปเลย แดดที่นี้ก็แรงด้วยสิ

Laura HEROES

กรุงริยาด ประเทศซาอุดิอาระเบีย

ตอน จะกลับบ้านเเล้วจ้า เข้ามากรุงริยาดแล้ว

เธอเดินเข้าสู่สถานีรถไฟอย่างระมัดระวัง เสียงประกาศจากลำโพงก้องไปทั่วอาคาร กระดานดิจิทัลแสดงเวลาออกเดินทางของขบวนรถไฟ เธอไล่สายตามองหาเส้นทางที่พาเธอไป กรุงริยาด

แต่เธอรู้ดีว่าเธอไม่สามารถซื้อตั๋วได้ ไม่มีทางที่เธอจะผ่านจุดตรวจโดยไม่มีปัญหา ตำรวจอาจยังไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่พวกเขากำลังมองหาคนที่อาจเกี่ยวข้องกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

เธอเดินอ้อมไปยังเขตของพนักงานรถไฟ มองหาทางเข้าไปในขบวนรถที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

เสียงล้อเหล็กกระทบกับรางดังมาจากทางด้านหลัง ขบวนสัมภาระท้ายสุดของรถไฟกำลังถูกโหลดของเข้าไป

เธอเม้มริมฝีปาก ใช้โอกาสนี้เดินเข้าไปใกล้ๆ

ไม่มีใครสังเกตเธอ ทุกคนยุ่งอยู่กับการจัดการสัมภาระที่ต้องขนส่ง เธอใช้ช่วงเวลานั้น ก้าวขึ้นไปบนบันไดเล็ก ๆ ที่นำไปสู่ตู้สัมภาระท้ายขบวน

เธอขยับตัวเบา ๆ สอดส่องรอบด้าน เห็นว่าภายในมีลังไม้จำนวนมากถูกจัดเรียงอยู่

เธอไม่รอช้า รีบมุดตัวเองเข้าไปซ่อนระหว่างลังไม้ ขดตัวให้อยู่ในเงามืดที่สุด

เสียงหวูดรถไฟดังขึ้น มันกำลังเตรียมออกเดินทาง

เธอกลั้นหายใจ นับเวลาผ่านไปทีละวินาที

หัวใจของเธอเต้นรัว ขณะที่รถไฟเริ่มเคลื่อนตัวออกจากชานชาลา

เธอทำสำเร็จแล้ว

ขบวนรถไฟเร่งความเร็วผ่านทะเลทรายยามค่ำคืน ล้อเหล็กกระทบกับรางเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

ลอร์ร่าขยับตัวเบา ๆ ระหว่างลังไม้ พยายามไม่ให้เกิดเสียงใดๆ

ภายในตู้สัมภาระไม่มีแสงไฟ มีเพียงเงาสะท้อนจางๆ จากแสงจันทร์ที่ลอดผ่านช่องระบายอากาศด้านบน เธอพิงหลังกับผนังเย็นเฉียบ กลิ่นของไม้ โลหะ และฝุ่นจาง ๆ ลอยอ้อยอิ่งในอากาศ

เธอไม่ได้วางแผนอะไรหลังจากนี้ เธอรู้แค่ว่าเธอต้องไปให้ถึง กรุงริยาด และจากนั้นค่อยหาทางต่อ

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านนอก เธอเงี่ยหูฟัง เสียงเจ้าหน้าที่กำลังเดินตรวจขบวน

เธอขดตัวให้เล็กที่สุด กลั้นหายใจ

เสียงฝีเท้าหยุดลงใกล้ๆ

มีเสียงเปิดลังบางลังออก ตอนนี้ตัวเธอแทบหยุดหายใจ

เสียงฝาไม้ถูกปิดลง พวกเขาไม่ได้เปิดลังที่เธออยู่ใกล้ ๆ

" ไม่มีอะไรผิดปกติ "

เสียงนั้นกล่าว ก่อนที่ฝีเท้าจะเดินห่างออกไป

เธอพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ที่นี้จะไม่ให้มีอะไรง่ายๆเลยหรอ เธอถามตัวเองเบาๆ 

มองดูฝีเท้าที่เดินออกไป

เธอเอนหลังกับกำแพงไม้ หลับตาลงเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน

ความเหนื่อยล้าซัดเข้าหาเธอเหมือนคลื่น เธอแทบจะปล่อยตัวให้จมหายไปในห้วงนิทรา แต่ยังต้องฝืนตัวเองไว้

ขณะที่เธอนั่งนิ่งในความมืด เธอรู้ว่าเธออาจจะไม่กลับมาเมืองนี้อีก

แต่เธอก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว

เธอทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง ทิ้งข้อความของเธอให้กับเมืองนี้ แล้วก็รอดูผลงานได้เลยว่าจะยังไง

เด็กสาวที่นั่งรอขดตัวที่มุมเดิมๆ ยังดีที่เธอนั้นเเกะของกินตามกล่องลังเเถมๆนั้นออกมาประทังชีพไปวันๆ 

เธอเหมือนหนูที่เเทะของเหมือนลอร์ร่าเองจะขึ้นตู้ถูกเพราะตู้นั้นคือตู้เสบียง จะนานยังไงเธอก็จะสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ เพราะมีอาหารและน้ำอยู่ยังไงหละ

มันอาจจะมีคนเดินไปเดินมาบ้าง แต่ลอร์ร่าก็เเอบๆ หลบๆได้นะ

เด็กสาวรอจนเมื่อการเดินทางใกล้ถึง เธอใช้จังหวะที่รถนั้นเคลื่อนตัวไปช้าๆ ใกล้ชานชาลา แล้วกระโดดลงจากตัวรถไฟไปก่อน

" ใกล้ถึงแล้ว " เธอบอกตัวเองก่อนจะหาทางเข้าไปเเบบเนียนๆ เพราะเเถวๆนี้ตำรวจมันเยอะต้องระเเวดระวังมากๆ เลยนะ

แต่อย่างใดมันก็ใกล้เต็มที่แล้ว เธอจะได้กลับบ้านแล้วหละ

Laura HEROES

กรุงริยาด ประเทศซาอุดิอาระเบีย

ย้อนเวลา 15 มีค. เวลา 18.30 น

หลังจากที่เดินอ้อมโลกทำอะไรต่ออะไรมานาน

ในที่สุดเด็กสาวก็ได้เวลากลับบ้านสักทีเธอมาหยุดอยู่ที่สถานีรถไฟหลังการเดินทางหลายต่อหลายหลายวัน 

แต่ก่อนที่จะเข้าไปสถานีรถไฟ  เธอก็มองซ้ายมองขวาไม่น่าจะเจออะไรผิดพลาดอีกแล้วนะ

แต่ก่อนจะเข้าไปไปได้เธอก็จะต้องทำเหมือนเดิมนั่นคือทำตัวให้เนียน  แวะเข้าห้องน้ำสักหน่อย

จากนั้นเดินไปซื้อตั๋วเพื่อจะเดินทางกลับ 

“ กลับนิวยอร์กค่ะ ” เธอกล่าวก่อนที่จะหยิบเงินขึ้นมา

ขามาราคาเท่าไหร่ขากลับก็คงไม่ต่างกันหรอก  หวังว่าที่นี่คงจะไม่ได้ขึ้นราคาหรอกนะ

ถ้าเปิดกระเป๋ากระเป๋าเงินพร้อมกับหยิบเงินออกมาตามจำนวน 25 ดรักม่า

ถ้าวางเงินตามจำนวนตั้งเป็นแถวทั้งหมด 3 แถว แบ่งเงินเป็นกองกองอย่างเป็นระเบียบก่อนจัดส่งให้อีกฝ่าย ได้ทำการตรวจสอบสักครู่

หลังจากนั้นเธอก็รับตั๋วมาแล้วก็เดินไปขึ้นรถรถไฟ 

“ เร็วหน่อยก็ดีนะยัยหนู ” ทางคนขายตั๋วบอกกับเธอ 

ในทีแรกเด็กสาวก็ทำหน้างงแต่เมื่อเธอหันมองเวลาก็เท่านั้นแหละ  เธอรับรู้ได้ทันทีว่ารถไฟใกล้จะออกเดินทางแล้ว

" คะ!!! " เธอทำหน้างงงง นิดหน่อยก่อนจะชำเลืองตามองที่นาฬิกาของอีกฝ่ายที่ขึ้นในห้อง

“ ได้ค่ะได้ ขอบคุณมากนะคะ ” อันที่จริงคือท้องฟ้ามันไม่มืดมากกว่าทำให้เธอไม่สามารถ บ่งบอกถึงเวลาได้

เวลาในขณะนี้น่าจะอีกประมาณ 10 นาที  รถไฟก็จะออกจากที่นี่แล้ว

หากไม่ทันเธอคงได้นอนที่นี่อีกแน่นอน 

แต่นั่นคงจะเป็นเรื่องนี้ไปไม่ได้ร่างเล็กรีบวิ่งแจ้นก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปบนรถไฟ 

หาที่นั่งตามเลขหมาย  ที่ระบุอยู่ในตั๋วให้เรียบร้อย 

นาทีนี้ไม่ต้องห่วงเรื่องเข้าห้องน้ำเพราะเธอได้เข้าห้องน้ำมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  และก็ไม่ต้องห่วงเรื่องของกินใดๆ เลย 

เพราะเธอก็อิ่มท้องมากพอสมควร  อีกอย่างเธอรู้สึกว่าเธอควรกลับไปฝากท้องที่บ้านมากกว่า ของด้านนอกพวกนี้มันก็แพง

ไม่นานเสียงประกาศพร้อมกับ คู่มือความปลอดภัยที่ทางแอร์ของรถไฟทำ ทำวิธีปลดสายรัดเข็ม

คู่มือฉุกเฉินในการออกจาก ขบวนรถไฟ ทางออกฉุกเฉิน รวมถึงเรื่องอื่นๆ 

นี่ยังไม่รวมกับ  เรื่องการขาย ของที่ระลึกอีกด้วยนะ

แม้เด็กสาวจะไม่ได้สนใจอะไรมากแต่เธอก็จำได้หมดแหละว่ามีอะไรบ้าง 

เมื่อทุกอย่างจบลงรถไฟก็เริ่มออกเดินทาง ในทีแรก ความเร็วจะค่อยค่อยใส่ระดับไปเรื่อยเรื่อยจนถึงระดับสูงสุด

ทุกอย่างใช้เวลาไม่นาน เท่าไร เนื่องจากความเร็วสูงมาก แบบวิ่งทีตัวเธอแทบจะติดกับเก้าอี้

เด็กสาวที่ตอนนี้ก็เหนื่อยมากแล้วไม่มีเวลาอะไรทั้งนั้น  แถมจะให้มาทนหูอื้ออะไรอย่างนี้ก็คงไม่ดี

เธอก็เลยใช้วิธีการแก้ปัญหาที่ดีที่สุด นั่นก็คือการนอนไปเลย

ไว้ถึงที่หมายอีกทีค่อยตื่นเวลาก็ไม่ได้นานเท่าไหร่หรอก 

หลับได้แบบงีบได้สักพักก็คงพอดีกันนั่นแหละ 

เธอยักไหล่ตัวเองไปมาก่อนที่จะหามุมนอน หัวพิงกับ ตัวหน้าต่างก่อนที่จะหลับไป

เธอไม่ได้ดูวิว ด้านนอกแต่อย่างไรเพราะว่ามันก็เร็วเกินกว่าที่สายตาคนจะโฟกัสแล้วก็ดูได้นะ

ทั้งหมดใช้เวลาประมาณชั่วโมงกว่า เมื่อใกล้ถึงสถานที่ สัญลักษณ์เข็มขัดก็ดังขึ้นอีกครั้งเป็นการบ่งบอกว่าใกล้จะถึงแล้ว

ส่วนลอร่าน่ะหรอยังคงนอนอยู่เลย 

เธอไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะกำลังหลับ  และเมื่อตัวรถไฟจอดเข้ายันชานชลาที่ 9 ได้สำเร็จ

ทุกคนก็ปลดสายรัดเข็มขัด  ส่วนเด็กสาวก็เพิ่งตื่นขึ้นมาเธอก็มองซ้ายมองขวา หยิบสัมภาระของเธอจาก ช่องเก็บสัมภาระเหนือศรีษะ ก่อนที่เธอจะเดินต่อแถวจากคนอื่น ลงจากรถไฟไปตามปกติ 

" เห้อออ ถึงสักที " เธอบ่นออกมาหลังหอบของลงไปที่สถานีรถไฟแกรนเซ็นทรัล

---

- ชำระเงินแล้ว -