{ ประเทศตุรกี } อิสตันบลู

อิสตันบลู

{ ประเทศตุรกี }

อิสตันบลู

『 คอนสแตนติโนเปิลแห่งกาลเวลา 』

อิสตันบูล หรือที่เดิมมีว่าคอนสแตนติโนเปิล เป็นเมืองที่มีประชากรมากที่สุดในประเทศตุรกีและทวีปยุโรป (นับรวมเขตเมืองฝั่งเอเชีย) เป็นศูนย์กลางเศรษฐกิจวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของประเทศตุรกี อิสตันบูลเป็นเมืองเชื่อมทวีปยูเรเชียโดยตั้งระหว่างช่องแคบบอสพอรัส (แยกยุโรปและเอเชีย) ระหว่างทะเลมาร์มาราและทะเลดำ เมืองอิสตันบูลมีชื่อเสียงทางด้านศูนย์กลางการค้าและประวัติศาสตร์ของฝั่งยุโรป ประมาณหนึ่งในสามของประชากรอาศัยอยู่ทางอานาโตเลียหรือฝั่งทวีปเอเชีย โดยมีประชากรทั้งหมดประมาณ 15 ล้านคน อิสตันบูลเป็นเมืองที่มีประชากรมากที่สุดแห่งหนึ่งของโลกโดยจัดว่าเป็นเมืองที่มีขนาดใหญ่เป็นอันดับสี่ของโลกและเป็นเมืองในยุโรปที่ใหญ่ที่สุด เมืองเป็นศูนย์กลางการปกครองของเทศบาลนครอิสตันบูล อิสตันบูลถือว่าเป็นสะพานเชื่อมระหว่างซีกโลกตะวันออกและตะวันตก

Nymeria BELIEVER

24-12-2024 09.30

I want to be your everything little darling

AROUND THE WORLD TRIP WHITE KIM - 5

               เช้าวันใหม่ในอิสตันบูลเปิดฉากขึ้นพร้อมแสงแรกที่พาดผ่านท้องฟ้าสีคราม ไนมีเรียและคิมเบอร์ลีย์พร้อมสำหรับวันท่องเที่ยวที่เต็มไปด้วยเรื่องราวและความทรงจำ หลังจัดการธุระส่วนตัวและเช็กเอาท์จากโรงแรม ทั้งสองเริ่มต้นทริปด้วยการเรียกแท็กซี่ไปยัง ฮายาโซเฟีย จุดหมายแรกของวัน

               9:30 AM 

               ไนมีเรียยืนนิ่งพลางมองโดมมหึมาของฮายาโซเฟียที่ตั้งตระหง่าน รัศมีของแสงอ่อน ๆ ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ช่วยขับให้ภาพโมเสกสีทองบนผนังดูโดดเด่น ร่างบางสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของยุคไบแซนไทน์ปะปนกับกลิ่นอายอันลึกลับของศาสนาอิสลาม เธอกวาดสายตามองหามุมถ่ายภาพที่สมบูรณ์แบบ ขณะที่คิมเบอร์ลีย์ชี้ชวนให้ชมลวดลายกระเบื้องที่ประณีต

               “น่าทึ่งนะ คุณคิดว่าในยุคก่อนจะสร้างอะไรแบบนี้ได้อย่างไร?” คิมเบอร์ลีย์ถามด้วยความชื่นชม

               “ด้วยความศรัทธา... และแรงงานมหาศาล” ไนมีเรียตอบ น้ำเสียงของเธอเรียบง่ายแต่แฝงไว้ด้วยความเคารพต่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

               10:45 AM

               สายลมอ่อนโยนพัดผ่านสวนร่มรื่นของพระราชวังโทพคาปี กลิ่นดอกไม้ที่ปลูกไว้ตามแนวทางเดินสร้างความผ่อนคลายให้กับผู้มาเยือน ไนมีเรียและคิมเบอร์ลีย์ก้าวเข้าสู่พื้นที่ซึ่งเคยเป็นศูนย์กลางอำนาจของจักรวรรดิออตโตมัน สายตาของเด็กสาวจับจ้องไปยังรายละเอียดอันประณีตของประตูไม้แกะสลักลวดลายอาหรับที่นำเข้าสู่ส่วนจัดแสดงสมบัติ

               เมื่อเข้ามาภายใน สายตาของร่างบางพลันสะดุดกับดาบเล่มหนึ่งในตู้กระจกใส ตัวดาบสะท้อนแสงไฟในห้องเป็นประกายระยิบระยับ คมดาบยังคงเรียบเฉียบแม้ผ่านกาลเวลามาหลายศตวรรษ ลวดลายอักษรอาหรับที่สลักลงบนด้ามจับแสดงถึงความประณีตและทรงคุณค่า

               “นี่คงเป็นของสุลต่านสุไลมานมหาราช” น้ำเสียงของธิดาแห่งเฮคาทีฟังดูมั่นใจและเต็มไปด้วยความเคารพ

               คิมเบอร์ลีย์หันมามองด้วยความสงสัยที่ผสมผสานกับความทึ่ง “คุณรู้เรื่องสุไลมานด้วยเหรอ?”

               “หลงรักเลยล่ะ.. ออตโตมันเป็นอีกยุคหนึ่งที่ฉันสนใจ โดยเฉพาะชีวิตและความรักของสุไลมานกับฮูร์เร็ม พวกเขาไม่ได้เป็นเพียงคู่รัก แต่ยังเป็นผู้ทรงอิทธิพลในประวัติศาสตร์” ไนมีเรียตอบด้วยเสียงนุ่มนวลบางทีเธอเองก็นึกสงสัยว่ามีความเป็นไปได้ไหมที่สุลต่านสุไลมานอาจเป็นเดมิก็อดด้วย ชีวประวัติของคนผู้นี้น่าทึ่งตั้งแต่รูปแบบความคิดทางการเมือง การขยายอำนาจรึแม้แต่ชีวิตรักที่ทำเอาเธอผู้เป็นชนรุ่นหลังยังรู้สึกว่าเขาเป็นบุรุษที่มีสเน่ห์มาก

               เสียงฝีเท้าของนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ ดังเป็นจังหวะในห้องจัดแสดงสมบัติ เด็กสาวยังคงเพลิดเพลินกับการสำรวจสิ่งของที่สะท้อนความรุ่งเรืองของอาณาจักรโบราณ คิมเบอร์ลีย์ถามคำถามเป็นระยะ ๆ ทำให้บทสนทนาของทั้งคู่เต็มไปด้วยความรู้สึกใกล้ชิดและเป็นกันเอง

               12:15 PM 

               หลังจากเดินสำรวจพระราชวังจนหนำใจ พวกเธอแวะทานอาหารกลางวันที่ร้าน Seven Hills บนระเบียงมองเห็นวิวฮายาโซเฟียและสุเหร่าสีน้ำเงิน ไนมีเรียสั่งเคบับในขณะที่คิมเบอร์ลีย์เลือกปลาย่าง เสียงลมพัดเบา ๆ และกลิ่นหอมจากอาหารทำให้บรรยากาศยิ่งผ่อนคลาย

               “ขอบคุณนะที่มาด้วยกัน ฉันคงไม่กล้าทำอะไรแบบนี้ถ้าไม่มีคุณ” คิมเบอร์ลีย์เอ่ย น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ

               “เรื่องเล็กน้อย ฉันเสียอีกที่ต้องขอบคุณโอกาสที่ทำให้ได้นั่งทานอาหารกับคุณผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้”

               13:30 PM

               โดมสูงใหญ่ของสุเหร่าสีน้ำเงินตั้งตระหง่าน ดึงดูดสายตาทุกคู่ที่เดินเข้ามาใกล้ เสียงก้าวเท้าของนักท่องเที่ยวผสมผสานกับเสียงลมที่พัดเบา ๆ ขณะที่ไนมีเรียและคิมเบอร์ลีย์ก้าวผ่านประตูไม้สลักลายเข้าสู่ภายใน สุเหร่าแห่งนี้ไม่เพียงเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ แต่ยังเป็นบทกวีแห่งศรัทธาที่จารึกไว้ในหินอ่อนและกระเบื้อง

               ร่างบางยกกล้องขึ้นถ่ายภาพผนังที่ประดับด้วยกระเบื้องสีฟ้ากว่า 20,000 ชิ้น ลวดลายดอกไม้และลายเรขาคณิตสอดแทรกด้วยความวิจิตรบรรจง เธอสัมผัสได้ถึงความสงบในบรรยากาศที่เคร่งขรึม จนกระทั่งเสียงกระซิบของคลาริสซ่าดังขึ้น

               “สาวน้อยระวังด้วย ฉันเห็นอะไรบางอย่างในสวน”

               ไนมีเรียหันมองคิมเบอร์ลีย์ที่กำลังถ่ายภาพด้วยโทรศัพท์มือถือ “อยู่ตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปสำรวจอะไรแป๊บหนึ่ง” เธอกล่าวอย่างอ่อนโยนก่อนผละออกไป

               รอยเท้าขนาดเล็กนำพาเธอไปยังพื้นที่รกร้างซึ่งซ่อนอยู่หลังกำแพงเก่า ต้นไม้ที่ควรจะยืนต้นอย่างสงบกลับสั่นไหวราวกับถูกแรงลมพัดแรงเกินปกติ กลิ่นไอของอันตรายแผ่ซ่านในอากาศ และทันใดนั้นเธอก็พบกับเท็งงุ อสุรกายในตำนานญี่ปุ่นที่กำลังทำลายพุ่มไม้

               “เจอตัวที่ไม่ควรมาอยู่ที่นี่เสียได้ ต้องเก็บกวาดก่อนจะเอิกเริกแล้วสิ” เด็กสาวเอ่ยเสียงเรียบขณะหยิบปืนออกจากกระเป๋า

               เท็งงุเหลือบตามอง ก่อนจะส่งเสียงคำรามต่ำและพุ่งตัวเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว ไนมีเรียเบี่ยงตัวหลบและยิงกระสุนหนึ่งนัด มันหลบได้อย่างว่องไว และใช้พลังลมพัดกรรโชกจนทรายฟุ้งกระจาย เด็กสาวก้มตัวต่ำ ใช้ความนิ่งสงบที่ฝึกฝนมาเพื่อควบคุมลมหายใจ เธอเล็งอีกครั้ง กระสุนพุ่งตรงทะลุหัวใจของมัน เสียงคำรามแผ่วเบาลงพร้อมกับการล้มลงของร่างเท็งงุ

               ไนมีเรียเก็บสินสงครามอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลับไปรวมกับคิมเบอร์ลีย์ที่ไม่ทันสังเกตสิ่งผิดปกติ

               2:00 PM

               เมื่อมาถึงท่าเรือ ไนมีเรียและคิมเบอร์ลีย์ลงเรือเฟอร์รี่ที่พาพวกเธอล่องผ่านช่องแคบบอสฟอรัส น้ำสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายขณะที่เรือเคลื่อนไปช้า ๆ ไนมีเรียเอนหลังพิงเบาะ ปล่อยให้ลมเย็นปะทะใบหน้า

               “น่าทึ่งจริงๆ สมกับเป็นอดีตจักรวรรดิที่เกือบกลืนดินแดนไปครึ่งโลก.. คุณว่าสวยไหม” คิมเบอร์ลีย์ถามขณะมองพระราชวังโดลมาบาห์เช

               “สวย... เหมือนกับว่ามันเป็นสะพานระหว่างสองโลก” ไนมีเรียตอบพลางมองออกไปยังเส้นขอบฟ้า

               19.30 PM

               ยามค่ำคืนมาถึง ไนมีเรียและคิมเบอร์ลีย์เดินเล่นย่านกาลาตา และขึ้นไปยังหอคอยที่มองเห็นวิวทั้งเมือง แสงไฟระยิบระยับสร้างบรรยากาศที่โรแมนติก คิมเบอร์ลีย์ดูจะมีความสุขอย่างแท้จริงในตอนนี้ เธอหันไปมองเพื่อนร่วมทริปด้วยรอยยิ้ม ใต้แสงตะวันอิสตันบูลส่องประกายระยิบระยับราวกับอัญมณีล้ำค่า ไนมีเรียและคิมเบอร์ลีย์เดินผ่านถนนที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน เสียงพูดคุยและเสียงดนตรีพื้นเมืองแผ่วเบาเป็นฉากหลัง พวกเธอซื้อเตอร์กิชดีไลท์ที่ตลาดก่อนกลับมายังที่พัก

               ไนมีเรียนั่งลงที่โต๊ะในห้องพัก ดวงตาสีเฮเซลจับจ้องสมุดบันทึก เธอจรดปากกาเขียนเล่าเรื่องราวการเดินทางในวันนี้อย่างตั้งใจ ด้านข้าง คิมเบอร์ลีย์กำลังเปิดวิดีโอที่พวกเธอถ่ายร่วมกัน

               “มันเป็นวันที่ยอดเยี่ยมมาก ขอบคุณนะ” คิมเบอร์ลีย์เอ่ยพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น

               ผู้สาละวนอยู่กับการเขียนยกรอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก เธอตอบเบา ๆ ว่า “การเดินทางของเรายังไม่จบ มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”

               แสงไฟในห้องค่อย ๆ ดับลง ทิ้งให้ความเงียบสงบครอบคลุม พวกเธอเตรียมตัวสำหรับวันใหม่และการผจญภัยในดูไบที่กำลังจะมาถึงในรุ่งเช้า

พิชิตครั้งแรก เท็งงุ + 2 ตื่นรู้

สินสงคราม: หน้ากากเท็งงุ

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria BELIEVER

24-12-2024 19.45 PM

I want to be your everything little darling

AROUND THE WORLD TRIP WHITE KIM - 7

               ท่ามกลางความเงียบสงบของค่ำคืนในอิสตันบูล ห้องพักในโรงแรมหรูหรากลางเมืองที่มีผ้าม่านหนาปิดกั้นแสงไฟสลัวจากถนนด้านนอก ช่วยสร้างบรรยากาศแห่งการพักผ่อน ไนมีเรียขดตัวใต้ผ้าห่มนุ่ม ดวงตาสีเฮเซลที่เคยจับจ้องสิ่งรอบตัวด้วยความระแวดระวังปิดสนิท ร่างบางผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอในห้วงนิทรา

               แต่แล้ว... เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ฟังราวสายลมลอยพัดเข้ามากระทบหูเธอ

               “จงมาที่อ่างเก็บน้ำบาซิลิกา ซิสเทิร์น...”

               เด็กสาวที่ควรพักงีบเอาแรกก่อนเดินทางใกลสะดุ้งตื่นดวงตาคู่คมลืมขึ้นทันควัน หัวใจเต้นแรงในอก ความเงียบยังคงปกคลุมทั่วทั้งห้อง ราวกับเสียงที่ได้ยินเป็นเพียงภาพหลอน แต่มันชัดเจนเกินกว่าที่จะมองข้าม

               “คลาริสซ่า...เธอตื่นอยู่รึเปล่า” ไนมีเรียเรียกชื่อเพื่อนผู้สิงสถิตย์อยู่ในแหวนจันทราทมิฬ น้ำเสียงของเธอตึงเครียด

               “วิญญาณไม่จำเป็นต้องหลับใหล.. บอกมาเถอะว่าเธอมีเรื่องที่ต้องไปทำในยามวิกาล” เสียงตอบรับจากแม่มดผมแดงผู้ซื่อสัตย์ดังขึ้นในใจ ทั้งสองรับรู้ถึงความไม่ปกติที่แผ่ซ่านในอากาศ

               ไนมีเรียลุกจากเตียงอย่างแผ่วเบาไม่ให้รบกวนคิมเบอร์ลีย์ที่นอนหลับอยู่ในอีกห้อง เธอเขียนข้อความสั้น ๆ ลงบนกระดาษโน๊ตแล้ววางไว้บนโต๊ะข้างเตียงว่าตนลืมของไว้ที่ร้านอาหารจะแวะกลับไปเช็คดูแล้วรีบกลับมา ก่อนหยิบเสื้อคลุมสีเข้มขึ้นมาสวมฝีเท้าเบาย่องออกจากโรงแรม ทิ้งทุกสิ่งเบื้องหลังเพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย

               20.10 PM

               บาซิลิกา ซิสเทิร์น หลังเดินผ่านจตุรัสอันคับคั่งด้วยผู้คนอ่างเก็บน้ำโบราณจากยุคไบเซนไทม์ก็ปรากฏตัวในราวกับเป็นอีกโลกหนึ่ง ความกว้างขวางของมันแผ่ขยายไปทุกทิศทาง หินอ่อนของเสาสูงตระหง่านแต่ละต้นสะท้อนแสงไฟอ่อน ๆ ที่ถูกติดตั้งไว้เหนือทางเดิน ด้วยอยู่ใต้ดินจึงทำให้ด้านล่างบริเวณโดยรอบมืดสลัวราวกับเป็นกลางคืน เส้นสายของโครงสร้างวิศวกรรมโบราณชวนให้นึกถึงความรุ่งเรืองในอดีต

               “วิทยาการยุคโบราณนี่มันมหัศจรรย์จริง ๆ” ไนมีเรียกระซิบพลางจ้องมองน้ำที่ยังคงกักเก็บอยู่ในอ่างขนาดมหึมา ซึ่งสะท้อนเงาของเสาหินและเพดานโค้งอย่างเงียบสงบ

               “ไม่รู้ว่าเทพีเรียกเธอมาที่นี่ทำไม แต่อย่างน้อยความมืดก็ช่วยให้ฉันหายใจหายคอได้สะดวกขึ้น” แคลร์ดูสดชื่นเป็นสองเท่าเมื่อย้ายมาใต้ดินและหลบเลี่ยงจากแสงตะวันอันร้อนแรงตลอด 24 ชั่วโมง

               เสียงฝีเท้าของไนมีเรียสะท้อนไปทั่วอุโมงค์ ราวกับแต่ละก้าวเป็นคำทักทายต่อประวัติศาสตร์ที่ถูกฝังอยู่ใต้เมือง เด็กสาวย่างเท้าผ่านเสาหินแต่ละต้นที่เรียงรายเป็นระเบียบ คลาริสซ่าเงียบไปนานราวกับกำลังฟังเสียงกระซิบแผ่วเบาจากที่อื่น

อิเวนท์พิเศษ : เสียงเรียกของมารดา @God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria BELIEVER

24-12-2024 20.20 PM

I want to be your everything little darling

AROUND THE WORLD TRIP WHITE KIM - 8

               เสียงฝีเท้าของไนมีเรียดังก้องสะท้อนในอ่างเก็บน้ำบาซิลิกา เสาหินสูงตระหง่านเรียงรายเป็นแนวตรงลับสายตา เงาสะท้อนของน้ำเบื้องล่างสะท้อนเสาเหล่านั้นขึ้นไปในความมืดราวกับไม่มีที่สิ้นสุด กลิ่นชื้นของน้ำและหินเก่าแก่ผสานกับความเย็นยะเยือกจากอากาศภายใน สร้างบรรยากาศที่ลี้ลับจนหญิงสาวต้องข่มใจให้สงบนิ่ง

               "ตรงไป" เสียงกระซิบแผ่วเบาของเทพีเฮคาทีดังขึ้นอีกครั้งในความรู้สึก ราวกับลมพัดเบา ๆ กระซิบผ่านโสตประสาท เธอก้าวลึกเข้าไปตามทางที่เสียงนั้นนำพา ใจที่เคยแข็งแกร่งกลับเริ่มรู้สึกถึงแรงกดดันจากสิ่งที่มองไม่เห็น

               “ถึงฉันจะไม่มีร่างกายแล้วก็เถอะ.. แต่นี่มันน่าขนลุกเกินไปแล้ว” คลาริสซ่ากล่าว น้ำเสียงในแหวนจันทราทมิฬบนนิ้วมือของไนมีเรียสะท้อนความกังวล

               “พูดได้ไหมว่าสถานที่นัดพบของแม่.. ดูจะสมตัวตนเขาเหลือเกิน” ร่างบางตอบกลับอย่างหนักแน่น แม้ลึกลงไปในใจจะสั่นไหว

               อุโมงค์ใต้ดินพาเธอมาถึงโถงทางตัน ด้านหน้าคือกำแพงหินขนาดใหญ่ที่มีรูปสลักนูนต่ำประดับอยู่ เส้นสายลวดลายบนหินบอกเล่าเรื่องราวบางอย่าง หญิงสาวเอื้อมมือแตะพื้นผิวที่หยาบกร้านและเย็นยะเยือก ความเก่าแก่ของมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนแตะต้องเวลาในอดีต

               ภาพสลักเป็นเรื่องราวของหญิงสาวในอาภรณ์งดงามยืนอยู่กลางพิธีกรรม เธอถูกล้อมรอบด้วยผู้คนที่กำลังสวดภาวนา รูปภาพหัวเมดูซ่าสลักไว้ใกล้ฐานของกำแพง ดูเหมือนจะมีความเชื่อมโยงกับพิธีกรรมบางอย่าง

               “นี่คืออะไร...” ไนมีเรียพึมพำ

               “การบูชายัญ หนึ่งคนบนแท่นพิธีถูกมัดโดยไร้อาวุธและผู้สังเวยที่ถูกเตรียมไว้เพื่อบางสิ่ง ให้ตาย.. นี่มันการบูชายัญมนุษย์ชัดๆ” สิ้นเสียงของวิญญาณแม่มดผมแดงบริเวณโดยรอบก็เย็นยะเยือกขึ้นเฉียบพลัน

               “แคลร์.. ดูเหมือนว่าพวกเราไม่ได้อยู่ลำพัง”

               อุณหภูมิโดยรอบของสถานที่ลดลงทำให้เด็กสาวลูบแขนเบา ๆ เธอเพิ่งสังเกตเห็นกลุ่มหมอกบาง ๆ ที่ลอยคละคลุ้งในอากาศ ก่อนจะจับตาเห็นรูปร่างโปร่งแสงของวิญญาณหลากหลายกลุ่มที่สถิตย์อยู่ที่นี่

               “มนุษย์.. เข้ามาทำอะไรที่นี่”

               “แม่คะ แม่ พวกเขามาช่วยเรารึเปล่า”

               “หนาว หนาวเหลือเกิน..”

               เสียงกระซิบและเสียงร้องคร่ำครวญดังขึ้นอย่างเลือนราง ไนมีเรียเบือนสายตาไปยังร่างของวิญญาณชาวบ้านกลุ่มหนึ่ง ใบหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความสับสนและโศกเศร้า บางคนโอบกอดกันแน่น บ้างก้มหน้าราวกับยอมรับชะตากรรม

               “สภาพก่อนตายเปียกปอน บางศพขึ้นอืด พวกเขาคงเสียชีวิตจากน้ำท่วม...” คลาริสซ่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความสงสาร

               ถึงใจอยากกรีดร้องออกมาแต่ไนมีเรียค่อย ๆ ย่อตัวลง เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพื่อสร้างความไว้วางใจ “สวัสดี ฉันแวะมาทางนี้โดยบังเอิญน่ะ พวกคุณ... รู้เรื่องราวเกี่ยวกับรูปสลักนี้ไหม?”

               แต่คำตอบกลับเต็มไปด้วยความมึนงงและปฏิเสธ วิญญาณชาวบ้านเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่มีเบาะแสใด ๆ ให้เธอ เมื่อสำรวจต่อไป ไนมีเรียยืนอยู่ท่ามกลางความเย็นยะเยือกที่แทรกซึมผ่านกำแพงหินของอ่างเก็บน้ำบาซิลิกา รอบตัวเธอคือกลุ่มวิญญาณนักรบในชุดเกราะโลหะยุคไบเซนไทน์ รูปทรงอันทรงอำนาจของหมวกเหล็กและอาวุธในมือพวกเขาบ่งบอกถึงอดีตที่เปี่ยมด้วยศักดิ์ศรี แต่ใบหน้าของแต่ละคนกลับฉายความเคร่งขรึม เย่อหยิ่ง และห่างเหิน พวกเขาเหล่านี้ไม่ได้ต้อนรับเธอเหมือนที่วิญญาณชาวบ้านกลุ่มแรกทำ

               “เด็กอมมือที่ยังมีลมหายใจ เจ้ามาทำอะไรในดินแดนแห่งความตาย?” หนึ่งในวิญญาณนักรบเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ดวงตาเรืองแสงสีแดงจับจ้องมาที่เธอ ใบหน้าของเขายับเยินและเน่าเปื่อยดูสยดสยอง

               “คนเป็นไม่ได้รับสิทธิ์ให้วุ่นวายในกิจของคนตาย บอกธุระของเจ้ามาแล้วรีบไสหัวไป” เสียงของวิญญาณนักรบผู้หนึ่งดังขึ้น น้ำเสียงแฝงความดูแคลน

               ขอบคุณความจิตแข็งของเด็กสาวเธอไม่ได้แสดงท่าทีหวาดหวั่น รองเท้าส้นสูงก้าวเข้าไปใกล้ด้วยความมั่นใจ แต่ยังรักษาท่าทีสุภาพ “ฉันต้องการทราบเกี่ยวกับพิธีกรรมที่เกี่ยวข้องกับภาพสลักหินบนกำแพงนั้น... พอจะมีวิธีเปิดมันรึเปล่า”

               เสียงหัวเราะต่ำดังขึ้นจากอีกฝั่งของกลุ่มวิญญาณ หนึ่งในนั้นเป็นขุนนางในชุดหรูหราที่มองเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม “คนเป็นไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับกิจของคนตาย เจ้าคิดว่าเสียงร้องขอของเจ้าจะมีผลต่อเรางั้นหรือ?”  

               เด็กสาวบ้านเฮคาทีต้องใช้ความอดทนอย่างมากในการพูดกับพวกเขา  หลังจากการโน้มน้าวและเจรจาอยู่นาน ในที่สุดนักรบผู้หนึ่งก็ยอมเปิดปาก “เราจำได้ว่ามีพิธีกรรมเกี่ยวกับหญิงสาว... เธอถูกบูชายัญเพื่อหยุดยั้งน้ำท่วม สถานที่บูชาคือรูปปั้นหัวเมดูซ่าสองจุดในอ่างเก็บน้ำแห่งนี้… นอกนั้นเจ้าก็ลองใช้สติปัญญาของตนเองดูเถอะ”

               ยังไม่ทันที่จะได้ขอบใจวิญญาณหัวสูงเหล่านั้นก็พุ่งหายเข้ากำแพงไป ปล่อยให้ไนมีเรียเดินกลับไปที่กำแพง รูปสลักหัวเมดูซ่าสองจุดอยู่ตรงฐาน เธอใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์ส่องไปรอบ ๆ คลาริสซ่าช่วยแนะนำจุดที่อาจซ่อนสัญลักษณ์เพิ่มเติม

               “อย่างน้อยวิญญาณเฒ่านั่นก็ไม่ได้หลอกเรา” คลาริสซ่ากระซิบบอกหลังพบว่ามีลวดลายหัวเมดูซ่าทั้งแปดทิศซ่อนอยู่ในรูปสลักกำแพง

               หญิงสาวก้มลงไปตรวจดูพื้นผิวหินอย่างละเอียด ด้วยการช่วยเหลือของเหล่าวิญญาณที่น่ารัก เธอกดแค่สัญลักษณ์หัวเมดูซ่าสองหัวจากแปด ทั้งสองเป็นตำแหน่งทิศที่แท่นบูชาตั้งอยู่ทั้งคู่ ก่อนจะออกมายืนเตรียมพร้อมว่าจะมีสิ่งไหนเกิดขึ้นต่อไป

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria BELIEVER

24-12-2024 20.35 PM

I want to be your everything little darling

AROUND THE WORLD TRIP WHITE KIM - 8

               แท่นนั้นทำจากหินสีดำสนิท ตัดกับแสงไฟที่อ่อนจางของเธอได้อย่างน่าขนลุกพื้นผิวของมันเต็มไปด้วยรอยสลักอักขระโบราณที่ดูเหมือนจะสั่นไหวเล็กน้อยตามแรงสะท้อนของแสงไฟ เมื่อเธอยื่นมือออกไปสัมผัส ก็เกิดแสงสีม่วงครามพุ่งออกมาจากพื้นใต้แท่น กลายเป็นลูกศรที่ส่องประกายชี้นำทาง

               “ไม่มีเบาะแสเพิ่มเติมดูเหมือนว่าเราต้องไปให้ลึกกว่านี้” คลาริสซ่าเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบแต่แฝงความกังวล

               ไนมีเรียพยักหน้าแทนจะพูดตอบ เธอยกโทรศัพท์ขึ้นสูงเพื่อมองตามลูกศรที่ค่อย ๆ เคลื่อนหายไปในทางเดินแคบที่ทอดยาวสู่ความมืด เสียงสะอื้นดังแว่วขึ้นมา ราวกับมีใครบางคนกำลังร้องไห้อยู่ไม่ไกลนัก

               “ได้ยินไหมแคลร์แบบนี่มันไม่ปกติแล้ว”สาวเคบินยี่สิบกระซิบเบา ๆ แม้จะพยายามรักษาความสงบ แต่หัวใจเธอเต้นแรงจนรู้สึกได้ “เสียงแบบนี้ไม่ใช่เสียงที่ฉันเคยได้ยินจากแม่เลย”

               “ระวังตัวไว้ ฉันเองก็รู้สึกเหมือนกันว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง” คลาริสซ่าตอบ

               เสียงสะอื้นแปรเปลี่ยนเป็นเสียงร่ำไห้และเสียงโหยหวนอย่างเจ็บปวด ก่อนจะกลับมาเป็นเสียงสะอึกสะอื้นอีกครั้ง วนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เสียงเหล่านี้สะท้อนผ่านทางเดินแคบก้องกังวาน จนเหมือนว่าเสียงนั้นดังมาจากทุกทิศทาง ไนมีเรียข่มความกลัวที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจและมุ่งหน้าไปตามลูกศรที่คอยนำทาง

               ทางเดินเริ่มแคบลงเรื่อย ๆ ผนังหินขรุขระอยู่ใกล้แค่ปลายนิ้ว มือของเธอสัมผัสถึงความเย็นชื้นของน้ำที่ซึมออกมาจากรอยแตก ดวงตาสีเฮเซลจ้องมองพื้นด้วยความระแวดระวัง ทุกก้าวที่ย่างไปเธอรู้สึกเหมือนถูกเฝ้ามอง

               “เดินระวังด้วย!” คลาริสซ่าเตือนเสียงดังในหัว

               เด็กสาวหยุดชะงักเมื่อปลายรองเท้าของเธอสัมผัสกับบางสิ่งที่ไม่ใช่พื้นหิน เมื่อลดไฟฉายลง เธอพบกับเศษซากกระดูกมนุษย์ที่กระจัดกระจายอยู่ตามทางเดิน หัวใจเธอหล่นวูบ ความหนาวเย็นแผ่ซ่านจากเท้าขึ้นมาถึงลำคอ

               “เหมือนกับที่วิญญาณทหารนั่นบอกเลย ที่นี่เคยเป็นที่บูชายัญจริง ๆ สินะ…” เธอกล่าวเบา ๆ แต่ความหวาดหวั่นในใจนั้นชัดเจนยิ่ง

               ลูกศรสีม่วงนำทางเธอมาถึงโถงใหญ่ซึ่งเป็นจุดที่แสงไฟสีม่วงสลัวหยุดนิ่ง กลางห้องมีแท่นบูชาอีกแท่นหนึ่งขนาดใหญ่กว่าแท่นแรก รายล้อมไปด้วยสลักรูปหัวเมดูซ่าที่เคยพบมาก่อน แต่ครั้งนี้อักขระรอบ ๆ แท่นนั้นเปล่งแสงวาววับ

               “นี่คือที่ที่พวกเขาใช้ทำพิธีกรรม” ดวงตาวิญญาณสาวที่มองผ่านแหวนของเธอจับจ้องไปยังแท่นบูชา

               ไนมีเรียเดินเข้าไปใกล้ แสงจากโทรศัพท์ของเธอสะท้อนอักขระบนพื้นผิวหินราวกับมันกำลังเคลื่อนไหว ความรู้สึกในใจของเธอทั้งประหลาดใจและระแวดระวังผสมกัน

               “แล้วเสียงเรียกนั่นล่ะ?” 

               เสียงสะอื้นยังคงดังต่อเนื่อง คราวนี้เหมือนอยู่ใกล้เธอมากขึ้น แต่ก็ยังไม่เห็นตัวตนของผู้ส่งเสียงเหล่านั้น

@God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria BELIEVER

24-12-2024 20.50 PM

I want to be your everything little darling

AROUND THE WORLD TRIP WHITE KIM - 9

               ท่ามกลางความมืดที่กอดรัดทุกอณูของซากโบราณ ไนมีเรียก้าวเท้าด้วยความระมัดระวัง ลูกศรสีม่วงที่เรืองแสงอยู่เบื้องหน้าเป็นดั่งเพียงจุดนำทางเดียวในห้วงอุโมงค์ไร้ที่สิ้นสุด เสียงน้ำหยดดังเป็นจังหวะสะท้อนก้องไปมาราวกับหัวใจของสถานที่แห่งนี้กำลังเต้นช้า ๆ หญิงสาวหยุดยืนเมื่อแสงโทรศัพท์ในมือจับภาพแท่นพิธีหินทรงโบราณได้เต็มสายตา

               ตรงนั้น วิญญาณของหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายปรากฏตัวโปร่งใสราวภาพมายา เธอถูกตรึงไว้บนแท่นด้วยพันธนาการลึกลับ แม้ปราศจากโซ่ตรวนหรือสิ่งจับยึดที่มองเห็น แต่บางสิ่งที่เหนือธรรมชาติก็ทำให้ร่างไร้วิญญาณนี้ไม่อาจหลุดพ้นได้

               “ช่วยข้าด้วย...” เสียงของเธอเบาหวิวเหมือนสายลมแรกยามเช้าที่ปัดผ่านยอดไม้ ดวงตาของวิญญาณเปี่ยมไปด้วยความวิงวอนและสิ้นหวัง

               ไนมีเรียขยับเข้าใกล้แท่นพิธี ใจของเธอเต้นรัวเหมือนกลองศึก ร่างบางหยุดยืนห่างเพียงไม่กี่ก้าว เจ้าของดวงตาสีเฮเซลมองหญิงสาวผู้น่าสงสารด้วยความรู้สึกปนเประหว่างความเห็นใจและความสงสัย

               “เธอเป็นใครทำไมถึงมาติดอยู่ในที่แบบนี้?” 

               วิญญาณหญิงสาวเงยหน้าขึ้น น้ำตาแห่งความสิ้นหวังดูราวกับจะไหลรินออกมาแต่กลับไม่มีหยาดหยดใดเกิดขึ้น “ข้า... ข้าคือสาวทอผ้าจากหมู่บ้านใกล้เคียง พวกเขาเลือกข้ามาบูชายัญแก่เทพเจ้า”

               คำพูดนั้นทำให้ธิดาแห่งเฮคาทีเบิกตากว้าง ถึงเธอจะศึกษามาบ้างว่าในอดีตมีการบูชายัญมนุษย์เกิดขึ้นจริงทว่าน้อยครั้งจะเเกิดขึ้นในนามของเทพ และไม่มีครั้งไหนที่เธอได้พบเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายด้วยตนเองแบบนี้ 

               “ดินฟ้าอากาศเป็นเรื่องของธรรมชาติ พวกเขาทำสิ่งนี้กับเธอไปเพื่ออะไรกัน?”

               หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ “เพื่อหยุดยั้งภัยพิบัติจากน้ำท่วมที่กลืนกินทุกสิ่ง ข้ามีพ่อแม่และลูกชายที่รออยู่ ข้า...ข้าแค่อยากกลับไปหาเขา”

               ไนมีเรียจ้องมองร่างโปร่งแสงนั้นด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความหดหู่ เธอกำมือแน่นจนปลายนิ้วขาวซีด หญิงสาวสูดลมหายใจลึกและพยายามระงับอารมณ์ เธอรู้ดีว่าวิญญาณตรงหน้าคือเหยื่อผู้บริสุทธิ์ในเงื้อมมือของความเชื่อที่บิดเบี้ยว  ก่อนจะเดินสำรวจรอบแท่นพิธี ตาของเธอสะดุดกับรูปสลักที่ตั้งอยู่ไม่ไกล มันคือต้นแบบของความงามที่บิดเบี้ยว หัวกอร์กอนถูกแกะสลักอย่างพิถีพิถันแต่ก็น่าหวาดหวั่น

               ข้อความจารึกบนฐานของรูปสลักเขียนไว้ด้วยภาษาที่เธอแปลได้จากการสอนของเทพีเฮคาที

               “อย่าเปิดกลไกที่ปากหัวเจ้าหญิงนูร์บานู หากเจ้าไม่อยากพบความพิโรธของทวยเทพ...”

               คำจารึกนั้นคือคำเตือนที่ชัดเจน แต่เสียงของเหล่าวิญญาณนับไม่ถ้วนดังแทรกเข้ามาในจิตสำนึกของไนมีเรีย พวกเขาร้องขอความช่วยเหลือ ร้องขออิสรภาพ

               “กลไกมีไว้เพื่อป้องกันบางอย่าง ไม่พบเบาะแสอื่นที่นี่นี่อาจเป็นทางเดียวที่จะปลดปล่อยพวกเขาได้” ไนมีเรียเอ่ยกับวิญญาณหญิงสาว ร่างอรชรหันไปหาคลาริสซ่าที่สิงสถิตอยู่ในแหวนบนมือของเธอ “เธอคิดว่าไง”

               “อักขระเหล่านี้โบราณและซับซ้อน ในบรรดาการสร้างผนึกรึคำสาปมักใช้จองจำสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวและไม่อาจรับมือได้โดยง่าย มันอันตรายมาก” คลาริสซ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล “แต่ถ้าหากเธอเชื่อมั่นในสิ่งที่ทำ ฉันก็จะอยู่เคียงข้างเส้นทางที่เธอเลือก”

               พูดถึงอันตรายดูจะเป็นสิ่งที่เหล่าเดมิก็อดทุกคนเจอจนชิน สาวผมบลอนด์หันกลับมามองวิญญาณหญิงสาว “ฉันไม่รู้ว่าอะไรที่อยู่ข้างในนั้น คงต้องพึ่งให้วิญญาณที่อยู่มานานอย่างพวกเธอช่วย”

               “ข้า... ข้าจะทำทุกอย่าง หากมันช่วยให้ข้าได้กลับไปหาครอบครัว” วิญญาณกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

               ไนมีเรียสูดลมหายใจลึกครั้งสุดท้ายก่อนจะยื่นมือไปกดสลักที่ปากของรูปสลักกอร์กอน...

               ทันทีที่สลักลิ้นของรูปปั้นกอร์กอนถูกกดลง เสียงกึกก้องของกลไกหินเริ่มต้นขึ้น กำแพงทางตันที่เคยปิดสนิทค่อย ๆ เลื่อนออก เผยให้เห็นห้องลับมืดมิดที่กลิ่นอับชื้นของน้ำและหินเก่าครอบคลุมทุกอณู เสียงโซ่กระทบกันดังกังวาน ร่างสูงใหญ่ของเจ้าหญิงนูร์บานู ผู้ถูกจองจำในคำสาปแห่งความแค้น ค่อย ๆ ปรากฏตัว ผมที่ควรจะเป็นเส้นไหมพลิ้วไหวกลับกลายเป็นฝูงงูพิษเลื้อยขดพันกัน ขณะที่ลำตัวช่วงล่างแปรเปลี่ยนเป็นเกล็ดงูขนาดมหึมาสะท้อนแสงไฟสลัวในห้อง ร่างของเธอเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามและน่าหวาดหวั่น

               “สายเลือดของเฮคาที...” เสียงแหบต่ำของนางดังออกมา ดวงตาแดงฉานจับจ้องมายังธิดาแห่งเทพีผู้เป็นต้นตอคำสาป น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “เจ้ากล้ามาเหยียบที่นี่งั้นรึ?”

               “ให้ตาย.. ซื้อล็อตโต้ทำไมไม่เจอแจ็คพอตแบบนี้บ้าง!!”

               หลังพบว่าอะไรถูกจองจำไว้ในโบราณสถานแห่งนี้แถมยังมีแค้นกับแม่ของเธออีก มือเรียวกำหอกสัมฤทธิ์แน่นจนปลายนิ้วซีด เธอรู้ดีว่าอสุรกายตรงหน้าไม่ใช่สิ่งที่เธอจะประมาทได้ คลาริสซ่ากระซิบเตือนผ่านแหวนจันทราทมิฬ 

               “อย่าสบตานางนะ เจ้ากอร์กอนพวกนี้สาปทุกอย่างที่มองนางให้กลายเป็นหิน”

               ตัวใหญ่แล้วยังมีดีบัพอีก เวรเอ้ย!!

               เจ้าหญิงนูร์บานูคำรามเสียงดังจนพื้นห้องสะเทือนก่อนพุ่งตัวเข้าหาเด็กสาวด้วยความรวดเร็ว ลำตัวงูขนาดยักษ์เลื้อยกระแทกพื้นดังสนั่นจนหินแตกร้าว ไนมีเรียพลิกตัวหลบการโจมตีได้อย่างหวุดหวิด ปืนในมือขวายิงกระสุนสัมฤทธิ์ออกไป แต่ฝูงงูพิษบนศีรษะของอสุรกายพ่นพิษสีเขียวอมน้ำเงินออกมา หยาดพิษเหล่านั้นกัดกร่อนผนังหินจนละลายเป็นรูพรุน

               “ป้าทวดหัวงูนี่แกร่งกว่าที่ฉันคิดไว้ รุ่นพี่ในค่ายมาเองยังไม่แน่ว่าจะไหว!!” ไนมีเรียแย้งออกมาพลางถอยหลังตั้งหลัก ความกลัวแทรกซึมเข้ามาในใจเล็กน้อย แต่เธอผลักมันออกไป

               เด็กสาวจุดไฟจากคบเพลิงรอบบริเวณห้องพิธีกรรม ความร้อนแรงของเปลวไฟช่วยสะท้อนเงาเจ้าหญิงกอร์กอนลงบนแอ่งน้ำเล็ก ๆ ที่กระจายอยู่ตามพื้นห้อง แม่มดที่ไร้เวทมนตร์อาศัยเงานั้นนำทางการโจมตี หอกสัมฤทธิ์ในมือพุ่งเข้าหาเป้าหมายเฉียดลำตัวของอสุรกายจนเกิดบาดแผลเล็กน้อย

               “สาปแช่งทวยเทพสามานย์และลูกหลานของพวกมัน!! สายเลือดต่ำช้าของเฮคาที ที่แห่งนี้คือสุสานของเจ้า!!”

               เจ้าหญิงนูร์บานูที่เคยถูกกักขังมานับพันปีเริ่มกลับมาฟื้นคืนพละกำลัง ความโกรธแค้นแปรเปลี่ยนเป็นแรงขับเคลื่อนมหาศาล นางพุ่งตัวโถมเข้าใส่ไนมีเรียอีกครั้ง งูพิษบนศีรษะขยับอย่างดุร้ายพร้อมปล่อยพิษพุ่งออกมาอีกระลอก

               “พิษแห่งข้ากัดก่อนได้กระทั่งเหล็กกล้า เฮคาที!! นังแม่มดสารเลว จงดูข้าป่นกระดูกเลือดเนื้อของเจ้า!!”

               อสุรกายโจมตี้ได้ทั้งไกลและใกล้เหมือนเธอทำให้หลบแต่ละครั้งยากลำบากขึ้นทุกที เสื้อบริเวณไหล่ถูกพิษกรดจนขาดวิ่นไนท์รีบสะบัดมันออกก่อนจะเกิดไอเดียดีๆ ขาดก็แต่จังหวะใช้งาน หอกสัมฤทธิ์ในมือยกขึ้นรับการโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า แต่แรงปะทะของงูยักษ์นั้นหนักหน่วงเกินกว่าจะต้านทานได้นาน ถูกหางฟาดกระเด็นไปชนกำแพง แหวนจันทราทมิฬส่งพลังปกป้องบางเบาให้เธอรอดพ้นอันตรายเฉพาะหน้า

               “อ่อนหัดนัก มีปัญญาทำได้แค่นี้ถือดีอย่างไรจะมาสังหารข้านูร์บานู!” เจ้าหญิงกอร์กอนแค่นเสียง ดวงตาแดงฉานจ้องเขม็งมายังเด็กสาว แม้ไนมีเรียจะไม่สบตาโดยตรง แต่คำพูดของนางก็เสียดแทงเข้าไปในจิตใจ

               เลือกได้ก็ไม่อยากมาโว้ย!! แต่แม่เรียกให้ทำไงตามล้างตามเช็ดกันเข้าไปชะตากรรมลูกเทพ

               “ใช่! อยากถามเหมือนกันว่าแม่ฉันคิดอะไรอยู่ถึงส่งคนที่ใช้พลังไม่ได้มาใส่ปากอสุรกาย!!” ไนมีเรียตะโกนตอบกลับ น้ำเสียงเต็มไปด้วยึวามอัดอั้นแต่เธอไม่มีทางยอมกลายเป็นเหยื่องูสองพันปีตามที่โชคชะตาต้องการแน่

               พละกำลังของมนุษย์นั้นมีอยู่อย่างจำกัด การหนีไปเรื่อยๆมีแต่ยืดเวลาตายเท่านั้นเมื่อเห็นว่ากอร์กอนกำลังได้เปรียบ ไนมีเรียร้องเรียกเหล่าวิญญาณที่ยังล่องลอยอยู่ในสถานที่แห่งนี้ เสียงของเธอก้องกังวานและทะลุไปถึงโถงห้องผ่านโครงสร้างการสะท้อน 

               “เหล่าดวงวิญญาณในที่แห่งนี้จงฟัง เจ้าหญิงนูร์บานูที่จองจำพวกเจ้ามานับพันปีอยู่ที่นี่แล้ว!! ถ้าอยากหลุดพ้นจากคำสาป! หลุดพ้นจากความทรมานที่ไปผุดไปเกิดไม่ได้ มาจัดการนาง!! นี่คือโอกาสที่พวกเจ้าจะได้ทวงคืนความยุติธรรมให้ตัวเอง!”

               เสียงโหยหวนแห่งความโกรธเคืองและเจ็บปวดของเหล่าวิญญาณดังขึ้นรอบตัว พวกเขาปรากฏร่างเลือนรางในอากาศ ล้อมรอบเจ้าหญิงนูร์บานูและปลุกปั่นด้วยคำพูดที่เต็มไปด้วยความแค้นและการท้าทาย เจ้าหญิงกอร์กอนคำรามด้วยความโกรธ เสียงคำรามนั้นดังก้องจนเปลือกหินร้าวเพิ่มขึ้น นางหมุนตัวฟาดลำตัวงูใส่เหล่าวิญญาณ แต่พวกเขาก็ยังคงส่งเสียงหยามหมิ่นเย้ยหยันอย่างไม่ลดละ

               “นังปีศาจอสุรกาย พวกข้าทรมานอย่างไม่จบไม่สิ้นเพราะแก!!”

               “หนาว.. หนาวเหลือเกิน ลูกของฉันไปไหน แกเอาลูกสาวของฉันไปซ่อนใช่ไหม!!”

               “ปีศาจร้ายเจ้าเองหรือที่ทำให้หมู่บ้านของพวกเราล่มสลาย ตัวการที่ทำให้น้ำท่วมและคร่าชีวิตพี่น้องของข้าไป เจ้ามันตัวอัปมงคล!!”

               อสุรกายถูกโจมตีทางจิตใจไม่มีเวลามาสนใจมนุษย์ตัวจ้อย ไนมีเรียฉวยโอกาสนั้นสวมแหวนจันทราทมิฬเพื่อหลบซ่อนตัว เธอฝืนต้านแรงกดดันมหาศาลที่เหมือนจะบีบลูกตาจนถลนแล้วเคลื่อนที่อย่างเงียบเชียบและรวดเร็วไปด้านหลังของอสุรกาย เสื้อคลุมหนังที่พกติดตัวถูกใช้รัดศีรษะที่เต็มไปด้วยงูพิษไว้แน่น อสรพิษร้ายจากเส้นผมของนางพยายามจะกัดทึ้งเธอแต่นิ้วเรียวรวบรวมพละกำลังทั้งหมดตรึงไว้

               หอกสัมฤทธิ์ถูกยกขึ้นสูงดวงตาของเด็กสาวจับจ้องไปที่จุดอ่อนเดียวของศัตรู เธอฟาดลงด้วยพลังทั้งหมดที่มี เสียงโลหะกระทบกับกระดูกคอดังสะท้านห้อง ก่อนร่างของเจ้าหญิงกอร์กอนจะทรุดลงกับพื้นเลือดสีเขียวเข้มของเจ้าหญิงกอร์กอนซึมออกมาบนพื้นหิน เด็กสาวรีบถอนแหวนออกมาสวมทับถุงมือเสียงหอบหายใจของไนมีเรียดังชัดเจนในความเงียบ เธอยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งปล่อยให้ความโล่งใจเข้าครอบงำ

               “ข้าพ่ายแพ้... แต่ความแค้นของข้าจะอยู่กับสายเลือดเฮคาทีไปชั่วนิรันดร์…” 

               ยัง ยังอีก.. มาถึงจุดนี้คนที่วางตัวเป็นกลางไม่อยากยุ่งปัญหาของชนรุ่นก่อนก็ชักจะฉุนขาด

               “จนถึงท้ายที่สุด ยังไม่เข้าใจอีกรึว่าทำร้ายผู้คนที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรด้วยไปมากเท่าไรแล้ว ทิฐิที่ว่าตัวเองเป็นเหยื่อเป็นผู้โชคร้ายมันก็ไม่ได้หมายความว่ามีสิทธิ์ไปทำแบบเดียวกันกับคนอื่นไหม!!”คำพูดเผ็ดร้อนตีแสกหน้าร่างอสุรกายหัวรั้น “ฉันเสียใจด้วยที่เธอต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ มันไม่ยุติธรรมแล้วยังไง โลกนี้จะในยุคของเธอรึยุคของฉันมันก็เต็มไปด้วยความไม่เท่าเทียมทั้งนั้นล่ะ! เบิกตาดูเสียบ้างว่าคำสาปของเธอมันทำร้ายคนบริสุทธิ์ไปแล้วกี่คน ตัวโดนสาปเป็นอสุรกายแล้วหัวใจก็กลายเป็นปีศาจไปด้วยรึไง”

               “จ.. เจ้าไม่มีวันเข้าใจ.. ข.. ขอโทษ” เสียงแหบแห้งของเจ้าหญิงกอร์กอนเอ่ยออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนนางจะนิ่งเงียบไปตลอดกาล

               “ไปสำนึกต่อในนรกเถอะ พวกคนที่เธอต้องขอโทษไม่ใช่ฉัน”

               ผู้กุมหอกเปื้อนโลหิตยืนมองร่างไร้ชีวิตของอสุรกายตรงหน้าเธอถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะเดินกลับออกไป เสียงร้องยินดีของเหล่าวิญญาณดังแว่วมาจากทุกทิศทางเธอปลดปล่อยพวกเขาให้เป็นอิสระ และยุติคำสาปที่หลอกหลอนสถานที่แห่งนี้มานับพันปี

พิชิตครั้งแรก (นูร์บานู) กอร์กอน +2 ตื่นรู้

สินสงคราม: 

- เลือดของกอร์กอน (เลขไบต์ท้าย เลขคี่)

- เกล็ดของกอร์กอน (เลขไบต์ท้าย เลขคู่)

(LUK 60+ จะมีโอกาสดรอปมากขึ้่น โดยเลขไบต์รองท้ายคือจำนวน) @God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes

Nymeria BELIEVER

24-12-2024 21.20 PM

I want to be your everything little darling

AROUND THE WORLD TRIP WHITE KIM - 10

               หลังการต่อสู้ที่ท้าทายทุกสัญชาตญาณสิ้นสุดลง ร่างของเจ้าหญิงนูร์บานูในรูปกอร์กอนนอนนิ่งไร้ชีวิต เส้นผมที่เคยเป็นงูพิษหยุดเคลื่อนไหว ดวงตาอันเคยอันตรายปิดลงตลอดกาล ไนมีเรียลดหอกสัมฤทธิ์ในมือ พลันได้ยินเสียงคลาริสซ่ากระซิบอย่างโล่งใจ “จบแล้ว จบส”

               เหล่าดวงวิญญาณที่เคยถูกจองจำในอ่างเก็บน้ำบาซิลิกาแห่งนี้เริ่มเรืองแสง ลำแสงสีเงินพร่างพราวทอประกายราวกับดวงดาวลอยเคลื่อนเข้าสู่ความว่างเปล่า ทุกชีวิตที่เคยถูกผูกมัดด้วยคำสาปนับพันปีส่งเสียงขอบคุณหญิงสาวผู้ปลดปล่อยพวกเขา เสียงเหล่านั้นผสานเป็นคำร่ำลาในอากาศ 

               “ขอบคุณ ขอบคุณมาก เผาดรักม่าให้เรา... เพื่อค่าเรือข้ามปรภพ”

               ช่วยผีจากคำสาป เสี่ยงตายจากกอร์กอน ต่อด้วย.. โดนวิญญาณไถตังค์

               ไนมีเรียยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ ร่างอรชรหยิบเหรียญทองจากกระเป๋าเสื้อคลุมออกมา 20 เหรียญ น้อยเกินไปเมื่อเทียบกับดวงวิญญาณจำนวนมหาศาล แต่เธอก็ทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

               ธิดาแห่งเฮคาทีจุดไฟบนแท่นบูชาด้วยมือที่ยังเปื้อนฝุ่นของการต่อสู้ เปลวไฟสีแดงส้มลุกโชติช่วง กลืนกินเหรียญทองเหล่านั้นทีละเหรียญพร้อมคำอธิษฐานในใจของหญิงสาว 

               “สำหรับค่าเรือครั้งสุดท้าย ขอให้พวกเขาทุกคนได้พบความสงบสุข”

               คลาริสซ่าในรูปของวิญญาณที่สิงสถิตอยู่ในแหวนจันทราทมิฬ เฝ้ามองการกระทำนั้นอย่างเงียบงันก่อนจะเอ่ยเบา ๆ “เธอทำดีที่สุดแล้วสาวน้อย เปลี่ยนเป็นคนอื่นมายังไม่แน่ว่าจะสำเร็จ..”

               ร่างบางยืดตัวขึ้นหายใจเข้าลึกก่อนจะทรุดนั่งลงที่มุมหนึ่งของห้องโบราณ มือขาวซีดปัดเส้นผมบลอนด์ที่ยุ่งเหยิงออกจากใบหน้า ดวงตาสีเฮเซลทอดมองแท่นบูชาที่เหลือเพียงเศษเถ้าถ่านด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอควรจะรู้สึกโล่งใจ ทว่าภายในกลับว่างเปล่าเหมือนท้องอุโมงค์ที่ทอดยาวไร้จุดสิ้นสุด

               ระหว่างที่สายตาไล่สำรวจไปรอบ ๆ ห้องตามสัญชาตญาณบางอย่าง เธอเหลือบเห็นสิ่งผิดปกติอยู่ด้านหลังแท่นบูชา เป็นก้อนหินสีดำสนิทที่เปล่งประกายเงางามในมุมหนึ่งของแสงไฟ ไนมีเรียยื่นมือไปหยิบมันขึ้นมา ก้อนหินนั้นเย็นเยียบและหนักกว่าที่คาด

               “สิ่งนี้แปลกมาก สีดำแต่ไม่สะท้อนแสงนี่คืออะไร?” เธอเอ่ยถามตัวเองก่อนจะยื่นให้คลาริสซ่าดู วิญญาณเพื่อนสาวในแหวนตอบไม่ได้เธอรู้ว่ามันคืออะไรแต่กระซิบบอกให้เธอเก็บไว้ เผื่อมันจะมีความหมายหรือใช้ประโยชน์ได้ในภายหลัง

               เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ไนมีเรียรอคอยเสียงที่เธอคิดว่าจะมา เสียงกระซิบของมารดา ผู้เรียกเธอมายังสถานที่แห่งนี้ ผู้มอบหมายหน้าที่อันเสี่ยงตายนี้แก่เธอ แต่ไม่มีเสียงใดแว่วผ่าน ไม่มีคำชื่นชม ไม่มีคำปลอบโยน ไม่มีแม้แต่กระแสสัญญาณของการรับรู้ในสิ่งที่เธอทำ

               เด็กสาวกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาแห่งความน้อยใจเอ่อคลอแต่เธอกลั้นมันไว้ เธอมาไกลถึงเพียงนี้ เสี่ยงทุกอย่างเพื่อช่วยเหลือดวงวิญญาณเหล่านั้น ในขณะที่พวกเขามีเธอมาช่วย แล้วในเวลาแบบนี้ล่ะ ทำไมสุดท้ายก็เหมือนถูกละทิ้งอีกครั้ง

               “รู้อะไรไหม ฉันไม่เคยหวังคำชมเชยจากแม่ แต่ก็ไม่คิดว่าความเงียบจะเจ็บปวดถึงขนาดนี้” 

               ไนมีเรียเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือความรู้สึกปนเประหว่างผิดหวังกับถูกทอดทิ้งอีกครั้งทำให้ลำคอร้อนผ่าว เธอตามเสียงของแม่มา คิดว่าอีกฝ่ายมีบางคำจะพูดคุยด้วย เธอตามมาทั้งที่รู้ว่าตนไม่ได้เก่งกาจรึมีพลังมากพอจะรับมือกับอันตรายระดับนี้ แต่ก็ยังผลักดันให้ตัวเองมาถึงที่นี่ในซากปรักหักฟังที่เต็มไปด้วยวิญญาณ เสี่ยงตายกับอสุรกายในตำนานเอาชีวิตตัวเองไปแขวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

               คลาริสซ่ารีบปลอบโยนอีกฝ่ายอย่างปวดใจไม่ต่างกัน “สาวน้อยของฉัน เธอไม่ได้ทำเพื่อต้องการคำชม แต่เพราะเธอเป็นคนที่มีหัวใจและความกล้าหาญ เทพีเฮคาทีคงมีเหตุผลอื่นแน่ และไม่ว่าจะเมื่อไรเธอยังมีฉันคนนี้เสมอนะ”

               “ขอบใจนะแคลร์..”

               คำพูดนั้นช่วยบรรเทาความเจ็บปวดในใจของไนมีเรียได้บ้าง ไม่บ่อยนักที่เธอจะเปิดโอกาสให้ตัวเองได้หวั่นไหวไปกับสิ่งที่เรียกว่าอารมณ์ความรู้สึก สุดท้ายก็สูดลมหายใจลึกแล้วพยักหน้า “ช่างเถอะ แม่ก็ไม่ได้พึ่งทิ้งฉันไปวันสองวันสักหน่อยนี่นา ในค่ายก็มีเด็กอีกหลายคนที่ไม่เคยได้เห็นหน้าพ่อแม่ตัวเอง ถึงเวลาเมื่อไรก็เมื่อนั้น อยากจะคุยด้วยเมื่อไรก็คุย พร้อมเมื่อไรก็มาตามแต่ใจพวกเขาเลย ฉันก็จะใช้ชีวิตของตัวเองให้เต็มที่แล้วเหมือนกันถึงตอนนั้นอย่ามาหาว่าวัยต่อต้านเชียว!”

               หลังเดินขึ้นจากอุโมงค์ใต้ดินที่มืดมิด ร่างบางและคลาริสซ่าก็พบว่าตนใช้เวลาสะสางเสียงกระซิบนั่นไปราวสองชั่วโมง คิมเบอร์ลีย์มายืนรออยู่ที่ปากทางเข้าซากโบราณสถาน สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

               “ไนมีเรีย! โถ! ไปที่ไหนมาฉันตามหาคุณเป็นชั่วโมง” หญิงวัยกลางคนรีบตรงเข้ามาหาไนมีเรียทันที

               “ฉัน...” ธิดาแห่งเฮคาทีลังเลก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไปเจอแท่นบูชาที่น่าสนใจนิดหน่อยเลยแวะกลับไปดูน่ะ คุณก็รู้ว่าฉันชอบประวัติศาสตร์ไบเซนไทน์มาก”

               คิมเบอร์ลีย์ถอนหายใจยาว “อย่างน้อยคุณก็ปลอดภัย กลับกันเถอะ พรุ่งนี้เราต้องออกเดินทางกันแต่เช้านะ”

               ทั้งสองพยักหน้ารับและเดินกลับไปยังที่พักด้วยกันคิมเบอร์ลีย์เริ่มโทษตัวเองตอนที่ไนมีเรียหายไป ว่าตนอาจเป็นตัวซวยหากญาติของมาร์คเป็นอะไรไปอีกคน เด็กสาวเพียงบีบมือให้กำลังใจอีกฝ่ายแล้วบอกว่าตนเป็นคนดวงแข็งมากต่อให้เมดูซ่าพุ่งเข้าใส่รอดตาย เธอยิ้มบาง ๆ ให้คิมเบอร์ลีย์ก่อนจะก้าวออกไปพร้อมกัน พวกเขาออกเดินทางจาดอิสตัลบลูในรุ่งสางทิ้งซากความทรงจำและคำสาปไว้เบื้องหลัง 

เผาส่วนนึงได้ 20 ดวงวิญญาณ (+10 ความโปรดปรานจากเฮคาที และ +1 ตื่นรู้) 

BELIEVER [ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ] โบนัสเพิ่มความโปรดปราน+15

เก็บแร่เหล็กสไตเจี้ยนทั้งหมด

ขึ้นเครื่องจากอิสตัลบลู ตุรกี ไป ดูไบ สหรัฐอาหรับอิมิเรตส์ 4 ชั่วโมง 10 นาที @God 

i'll melt your heart into two @HyeRi Codes