อันสุดท้ายแล้ว .. หลังจากหนึ่งชั่วโมงเต็มกับมาราธอนเรียนรู้การใช้ชีวิตภายในป่ากับครูพี่เมาคลี ในตอนนี้เดนิสต้าที่ถูกปล่อยตัวออกมาจากป่ากำลังนั่งใช้มือปิดหน้าอยู่ตรงบริเวณบันไดของป้อมปราการแห่งหนึ่งเพื่อรอการมาถึงของแม่ทัพสาวประจำกองพันที่สิบสองอย่างยาสมินผู้เป็นคนฝึกสอนวิชาเพกาซัส ‘ เป็นหนึ่งวันที่เหนื่อยมาก.. แต่บ้าเอ๊ย ยังมีพรุ่งนี้อีกสินะ ’ ถ้ากรี๊ดได้ป่านนี้เดนิสต้าคงกรี๊ดไปแล้ว น่าเสียดายที่เธอทำไม่ได้ หัวใจของเธอแตกสลายแหลกลงเป็นเสี่ยง ๆ หลังจากตรวจสอบตารางเรียนของวันพรุ่งนี้
‘ ตารางลำบากยิ่งกว่าวันนี้อีก .. นี่ฉันโยนตัวเองมาเจออะไรกันแน่วะเนี่ย ’ เธอควรจะพ้นช่วงเวลามาไล่เรียนพิเศษแบบนี้ได้ตั้งนานแล้ว เดนิสต้าถอนหายใจ ความรู้สึกสยองขวัญพลันผุดขึ้นมาทันทีเมื่อคิดได้ว่าคืนนี้เธอจะต้องรับภาระหนักอย่างการเตรียมข้อมูลวิชากลยุทธ์และรวมไปถึงวิชาประวัติศาสตร์โรมัน พร้อมทั้งต้องเข้าเรียนวิชายูนิคอร์น เพกาซัส และ— จบตารางด้วยวิชาเอาชีวิตรอดเหมือนอย่างเคย ชั่วขณะหนึ่งการตัดสินใจยอมรับและปฏิบัติตามตารางเรียนที่บ้าคลั่งนี้เริ่มทำให้เดนิสต้าสงสัย ‘ นี่ฉันรักการเรียนมากเกินไปหรือแค่กลัวว่าตัวเองจะขี้เกียจอีก ’ แน่นอนว่าคำตอบค่อนไปทางอย่างหลัง
เสียงถอนลมหายใจจากธิดาของเทพีวีนัสดังขึ้นอีกครั้ง ทว่าหนนี้เธอกลับไม่สามารถทำตัวหมดอาลัยตายยากได้อย่างเต็มที่ เพราะผู้ที่นัดหมายการทดสอบภาคปฏิบัติของวิชาม้ามีปีกได้มาถึงที่นัดหมายแล้ว “ คุณนอร์ทาร่า ” เสียงเรียกของยาสมิน อาเดนดังขึ้นมาจากที่ไกล ๆ ผลักให้เดนิสต้าเงยหน้าขึ้นจากมือของตัวเองอย่างช้า ๆ พร้อมส่งรอยยิ้มแสนสุภาพให้กับอีกฝ่าย
“ สวัสดี คุณอาเดน ”
แม่ทัพหญิงประจำกองพันมาที่ทุ่งสงครามพร้อมจูงเพกาซัสสีขาวตัวหนึ่งเดินเข้ามาเพื่อนักเรียนที่เธอนัดหมายให้มาพบในวันนี้ ยาสมินพยักหน้าเป็นการตอบรับทักทายจากเดนิสต้า “ ฉันได้ยินว่าสองวันมานี้คุณวิ่งไปมาทั่วค่ายแล้วก็กรุงโรมใหม่ เป็นไงบ้าง? พอปรับตัวได้หรือยัง? ” หญิงสาวผิวสีช็อคโกแลตถามอย่างมีไมตรีพร้อมลูบศีรษะของเพกาซัสหนุ่มที่สะบัดปีกไปมาด้านข้างเพื่อรอฟังคำตอบไปพลาง ๆ
“ ก็ไม่เลว ถึงแม้ว่าฉันจะกำลังทรมาณกับตารางเรียนอยู่ก็ตาม ” เดนิสต้าโคลงศีรษะพลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลสวนทางกับเนื้อหาของประโยคที่ทำให้คนถามหลุดหัวเราะ ริมฝีปากของยาสมินเหยียดออกเป็นรอยยิ้มเข้าใจ ในแววตาของเธอคนนั้นแฝงประกายชื่นชมเอาไว้บาง ๆ ก่อนที่จะเริ่มต้นเปลี่ยนประเด็นกลับเข้าสู่เนื้อหาที่ทำให้พวกเขาต้องมาเจอกันในวันนี้
“ อย่างที่บอกไปครั้งก่อน คุณมีพรสวรรค์แล้วก็พื้นฐานที่มากกว่าคนอื่น เราเลยจะมาดูกันว่าพื้นฐานนั้นอยู่ที่ระดับไหน ” ยาสมินยื่นอุปกรณ์ป้องกันอย่างสนับมือ สนับศอก สนับเข่ารวมไปถึงหมวกขี่ม้าให้กับเดนิสต้าเพื่อที่จะลดความเสี่ยงของการบาดเจ็บหนักหากเกิดข้อผิดพลาดระหว่างบททดสอบ(การบ้าน) ธิดาเนปจูนปล่อยให้นักเรียนผู้มาทำแบบทดสอบได้เตรียมตัวเตรียมใจ ส่วนตัวเธอเองก็หันไปสั่งการรุ่นพี่จากมหาลัยนิวโรมที่ไว้วานให้มาทำหน้าที่สำคัญ “ รบกวนหน่อยนะคะ ”
นักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมจากมหาวิทยาลัยนิวโรมพยักหน้าก่อนจะเริ่มรังสรรบททดสอบสุดพิศดาร พิศดารยังไง? ก็ดูเอาจากเสาโรมันนับสิบที่ลอยอยู่บนฟ้าเป็นรูปวงแหวนคดเคี้ยวนั่นแล้วกัน ชั่วขณะหนึ่งเดนิสต้าไม่แน่ใจว่าเธอควรตกใจกับอะไรก่อนระหว่างอนาคตที่ดูมืดหม่นจากการบ้านเพกาซัส ความสามารถของนักศึกษานิวโรมหรือสีหน้าพออกพอใจของยาสมินรวมไปถึงคำอธิบายเนื้อหาการบ้านของเธอ “ การบ้านแบบปฏิบัติครั้งนี้ไม่ยากเลยคุณนอร์ทาร่า แค่ลองควบคุมเพกาซัสบนอากาศเหมือนเวลาใช้งานจริง ”
ไม่ยากก็บ้าแล้ว
เดนิสต้าคร่ำครวญเบา ๆ กับตัวเองพลางลุกขึ้นยืนหลังจากสวมอุปกรณ์ป้องกันจนครบทุกชิ้น นัยน์ตาคู่สวยของสาวตาน้ำข้าวจับจ้องไปที่เพกาซัสตัวสีขาวรูปร่างปราดเปรียวด้วยแววตาซับซ้อน “ วันนี้ในคอกฉันถามพวกเขาว่ามีใครอยากให้สาวสวยขี่บ้าง และเขาก็เสนอตัว ” ยาสมินพูดพร้อมใช้มือสางแผงคอของเพกาซัสรูปงาม ธิดาแห่งเนปจูนโน้มลงฟังเสียงกระซิบของมันก่อนจะหัวเราะในลำคอ
“ เปเรซบอกว่าคุณสวย ฉันคิดว่าเขาคงชอบคุณ ”
“ แหม.. เป็นเกียรติจัง ” องค์หญิงน้อยจากครอบครัวนอร์ทาร่าก้าวถอยหลังเพื่อถอนสายบัวอย่างงดงามตามหลักสูตรฉบับโบราณที่สืบทอดกันมาหลายร้อยปี เธอช้อนสายตาขึ้นมองท่าทางของสิ่งมีชีวิตที่ได้ชื่อว่าหาตัวจับได้ยากอย่างเพกาซัสก่อนจะดึงตัวกลับมายืนตรงโดยมีเสียงลมหายใจผสมกับเสียงร้องฮี้ของ ‘เปเรซ’ ดังแทรกขึ้นมาเป็นระยะ ๆ
“ สวัสดี เปเรซ ฉันเดนิสต้า ” มือของเดนิสต้าเลื่อนขึ้นประคองใบหน้าของเพกาซัสหนุ่มเบา ๆ เพื่อทักทายและทำความรู้จัก ใบหน้าสีขาวโพลนของม้ามีปีกส่ายไปมาเป็นการตอบรับเชิงสำรวจและจบลงด้วยการเคลื่อนคางมาเกยบนไหล่บางของหญิงสาว “ อืม ฉันไม่ปฏิเสธคำที่คุณบอกว่าเขาชอบฉัน ” ธิดาวีนัสกล่าวพลางกลั้วหัวเราะ มือของเธอตบแปะ ๆ ที่แก้มของเปเรซอีกสองสามครั้งก่อนจะผละตัวออกจากเขา
“ ขออนุญาตนะ ” เมื่อพูดจบหญิงสาวก็ดันตัวขึ้นนั่งคร่อมบนหลังเพกาซัสตัวโตอย่างรวดเร็วสร้างความตกใจให้กับม้าหนุ่มมีปีกจนสองขาหน้าของเขาดีดขึ้น ลำบากเดนิสต้าต้องรีบโน้มตัวลงมาลูบแผงคอของเปเรซพร้อมกล่อมเสียงเบา “ ใจเย็น ๆ ใจเย็น.. ”
“ วนบนฟ้า 5 รอบ คุณนอร์ทาร่า หลบสิ่งกีดขวาง ไม่ตกจากหลังเพกาซัสและอย่าทำให้เขาตื่นตระหนก ” ยาสมินที่ยืนมองอยู่ด้านข้างยกมุมปากขึ้น ก่อนที่จะง้างมือตบบั้นท้ายของเปเรซจนม้าหนุ่มผวาดีดทะยานไปด้านหน้าพร้อมกับสะบัดปีกเพื่อขึ้นบินอย่างรุนแรง “ อะไรก็ได้ แต่อย่าตกลงมา !! เข้าใจไหม??! ”
ย า ส มิ น อ า เ ด น !!
สายลมพัดผ่านร่างราวกับโล่ที่กดทับอย่างหนักหน่วงจนตัวแทบลอย เดนิสต้าโน้มตัวลงต่ำ สองมือของเธอกำโคนลำคอของเพกาซัสที่มีนามว่าเปเรซเอาไว้แน่นเพื่อหลีกเลี่ยงจากการเป็นหุ่นไม้มีชีวิตที่ตั้งตรงและถูกลมซัดปลิวไปในท้ายที่สุด ทว่าบททดสอบของเธอไม่ได้มีแค่การประคองตัวเองให้รอดบนหลังม้าที่บินสูงเหนือฟ้าแถมยังเร็วเกือบเท่าการเคลื่อนตัวของรถยนต์ ท่ามกลางสภาวะและสภาพแวดล้อมที่ชวนให้ตื่นตระหนก ความคิดของเดนิสต้ากำลังทำงานอย่างรวดเร็ว สองตาของเธอมองไปยังเสาโรมันกลางฟ้าที่เรียงกันเป็นรูปตัวเอส
ด้วยการกลั้นหายใจ เดนิสต้ากระชับขาของเธอเล็กน้อยเพื่อให้มั่นใจว่าตัวเองจะไม่ตกลงพื้นระหว่างที่เข้าโค้ง “ เปเรซ ตั้งสติหน่อย ” ด้วยระดับเสียงที่ดังเกือบจะเท่าการตะโกน แมวสาวจอมซนจากกองร้อยที่หนึ่งพบว่ามันแทบจะไม่ได้ยินเลยเมื่อพวกเขากำลังฝ่าสายลมราวกับกระสุนที่ยิงออกจากปากกระบอกปืน ธิดาวีนัสจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด ตัวเธอในตอนนี้ไม่มีแม้แต่วิธีการที่ดีพอในหัวสำหรับรับมือสิ่งที่เกิดขึ้น—- แต่ไม่ใช่กับสัญชาตญาณ
เพียงเสี้ยววิก่อนที่พวกเขาจะชนเข้ากับเสาโรมัน มือขวาของเดนิสต้าดันเพื่อเบี่ยงองศาศีรษะของเปเรซเช่นเดียวกับตัวเธอที่โน้มลงด้านข้างเพื่อเสริมแรงเลี้ยว ร่างของเพกาซัสหนุ่มทะยานไปบนอากาศโดยมีเทพธิดาผู้งามหมดจดควบขี่และบังคับทิศทางเพื่อให้ตัวของมันเอี้ยวและเลี้ยวหลบเสาครั้งแล้วครั้งเล่า จากที่เคยติดขัดจนน่าหวาดเสียวแต่เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง พวกเขาก็ได้กลายมาเป็นคู่หูที่สมบูรณ์แบบ
‘ คิดซะว่าเธอกำลังขี่มอเตอร์ไซค์ เดนิสต้า , มันก็เหมือนกัน ’ หญิงสาวท่องประโยคนี้ซ้ำ ๆ อยู่ในใจทุกครั้งที่เธอค่อย ๆ โน้มตัวเพื่อนำให้เปเรซเปลี่ยนเส้นทาง จากหนึ่งรอบ ไปสู่รอบที่ 2 และค่อย ๆ วนไปมาจนกระทั่งถึงรอบที่ 5 ถือว่าเป็นพรสวรรค์ชนิดหาตัวจับได้ยากเมื่อเธอไม่มีจังหวะกระเด้งกระดอนตกจากหลังม้าหรือเผอิญพุ่งชนเสาจนเจ็บกันทั้งสองฝ่าย
และแน่นอนว่านั่นสร้างความประทับใจให้กับยาสมินมากทีเดียว
“ จากที่ดูวันนี้ฉันมั่นใจว่าคงได้เห็นคุณในคลาสของฉันอีกแค่ไม่กี่ครั้งแล้วล่ะ ” แม่ทัพสาวออกปากชมอ้อม ๆ พร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นเปเรซค่อย ๆ ร่อนลงมาโดยมีเดนิสต้าแหมะซบอยู่บนหลังของเขา “ ทำได้ดีมากคุณนอร์ทาร่า ประสบการณ์โรลเลอร์โคสเตอร์เป็นยังไง สนุกไหม? ”
“ สนุกจนไม่มีทางลืมเลยล่ะ ”
โพสต์ 2024-12-24 13:52:17
โพสต์ 2024-12-24 15:55:41
โพสต์ 2025-1-8 00:17:19
