Empire State Building

Empire State Building

N e w Y o r k C i t y

Empire State Building

ตึกเอ็มไพร์เสตท

เป็นตึกระฟ้าสัญลักษณ์อันโดดเด่นใจกลางมหานครนิวยอร์ก ตั้งตระหง่านอยู่บนเกาะแมนฮัตตัน ขึ้นชื่อเรื่องสถาปัตยกรรมแบบอาร์ตเดโคอันสง่างาม และวิวทิวทัศน์อันงดงามของเมืองที่มองเห็นได้จากจุดชมวิว

ข้อมูลทั่วไป

→ ที่ตั้ง: 350 Fifth Avenue, New York City, NY 10118, USA

→ ความสูง: 1,454 ฟุต (443.2 เมตร)

→ จำนวนชั้น: 102 ชั้น (รวมเสาอากาศ)

→ ปีที่สร้างเสร็จ: 1931

→ จุดชมวิว: ชั้น 86 และ 102

→ สิ่งอำนวยความสะดวก:

↳ ร้านค้าและร้านอาหารมากมาย

↳ นิทรรศการเกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของตึก

↳ ลิฟต์ความเร็วสูง

ความพิเศษของตึกเอ็มไพร์สเตท

→ ลิฟต์สู่โอลิมปัส: นอกจากลิฟต์โดยสารทั่วไปแล้ว ตึกเอ็มไพร์สเตทยังมีลิฟต์พิเศษที่สามารถพาคุณขึ้นไปยังชั้น 600 ซึ่งเป็นที่ตั้งของ "โอลิมปัส" ดินแดนลับของเหล่าเทพเจ้ากรีก โดยเมื่อคุณแจ้งความประสงค์ที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ จะมีพนักงานพาคุณไปยังลิฟต์พิเศษนี้ และนำคุณขึ้นสู่ดินแดนแห่งตำนาน (โปรดทราบว่าการเข้าถึงโอลิมปัสนั้น อาจมีเงื่อนไขพิเศษเพิ่มเติม)

→ สถาปัตยกรรมอันเป็นเอกลักษณ์: ตึกเอ็มไพร์สเตทเป็นตัวอย่างชั้นเยี่ยมของสถาปัตยกรรมแบบอาร์ตเดโค โดดเด่นด้วยเส้นสายที่เรียบง่าย การตกแต่งที่หรูหรา และวัสดุคุณภาพสูง เช่น หินปูน หินแกรนิต และเหล็กกล้าไร้สนิม

→ จุดชมวิว: ตึกเอ็มไพร์สเตทมีจุดชมวิวสองแห่ง คือ ชั้น 86 ซึ่งเป็นจุดชมวิวกลางแจ้งที่ล้อมรอบด้วยรั้ว และชั้น 102 ซึ่งเป็นจุดชมวิวในร่มที่มองเห็นวิวแบบ 360 องศา

→ สถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยม: ตึกเอ็มไพร์สเตทเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมของนิวยอร์ก ดึงดูดนักท่องเที่ยวหลายล้านคนจากทั่วโลกในแต่ละปี

Denista BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

[ สำหรับผู้มาเยือนโอลิมปัสสามารถอ้างอิงโรลเพลย์ได้ตั้งแต่ตรงนี้ ]

สถานที่ตั้งของโอลิมปัสตามตำนานเคยถูกบันทึกไว้ว่าอยู่ที่กรีซ..

แต่เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไปกาลเวลาเข้ามาทำหน้าที่ชักนำฤดูกาลทั้งสี่ให้หมุนเวียนเป็นวงโคจรซ้ำไปมา แม้แต่ทวยเทพก็ยังต้องปรับตัวให้เข้ากับวัฒจักรอันไม่แน่นอนของโลก นับประสาอะไรกับมนุษย์? เมื่อรถบัสที่ขนเด็กหลากหลายวัยมาจนเต็มคันจอดลงหน้าตึกสูงระฟ้าชื่อดังประจำนิวยอร์ก เชื่อเลยว่าเกินครึ่งที่ไม่เคยมาล้วนพากันงงเป็นไก่ตาแตก “ พวกเรามาถึงแล้ว ” เทพแห่งแสงสว่างกล่าวพร้อมท่าทางสบาย ๆ ผสมผสานกับขบขันเมื่อเห็นใบหน้าตกตะลึงของลูกหลานอีกหลายคนที่พึ่งจะมีโอกาสได้มาเยี่ยมชม

“ บันไดสู่โอลิมปัส ”

อะพอลโล่เฝ้ามองเด็ก ๆ คนแล้วคนเล่าที่เคลื่อนตัวลงจากรถ เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจในความพร้อมเพรียงก่อนจะลงจากราชรถเป็นคนสุดท้ายเมื่อมั่นใจว่าไม่มีเด็กซนตกหล่นไปอยู่ที่อื่น ทัศนศึกษา หรือที่เหล่าทวยเทพเรียกกันว่าการทัศนาจรครั้งนี้มีผู้ให้ความสนใจอยู่มากมาย — แน่นอนว่าต้องเป็นแบบนั้น ในเมื่อไม่ใช่ทุกครั้งที่พวกเราจะสามารถขึ้นไปเยี่ยมชมที่พำนักของพวกเขา

เทพแห่งแสงยืดอกอย่างภาคภูมิใจ มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่คล้ายว่าหยิ่งทะนงแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด “ พวกเจ้าคงไม่อยากหลงทางจนพลาดการไปพบปะครอบครัวหรอกใช่ไหม? ” เพื่อสยบความวุ่นวายที่เกิดขึ้น อะพอลโล่เลือกใช้ประโยคที่คล้ายการเตือนแบบไม่ชัดเจน รอยยิ้มทรงเสน่ห์ของเขายังคงประดับอยู่บนใบหน้า “ มาเถอะ ต้องขึ้นไปสูงมากเชียวล่ะ ”

เขานำทางเด็ก ๆ จากค่ายฮาร์ฟบลัดเข้าไปด้านในอาคารหรูที่เต็มไปด้วยกลิ่นอาย old money ทันทีที่อะพอลโล่เดินมาจนถึงจุดที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ตั้งอยู่ เขาไม่จำเป็นที่จะต้องเดินไปแจ้งความต้องการด้วยซ้ำ พนักงานทุกคนย่อมจำเขาได้ในฐานะแขกพิเศษซึ่งจะได้รับการรับรองโดยหัวหน้าแผนก ทำให้เหล่ามนุษย์ตัวน้อยที่ไม่ทันได้รู้ตัวว่าตนเองกำลังพบกับทวยเทพได้แต่ก้มลงพร้อมกับยิ้มทักทายตามมารยาทการบริการ

“ คุณอะพอลโล่ ”

ชายที่ดูคล้ายหัวหน้าแผนกเดินมาหาเขาพร้อมรอยยิ้มนอบน้อม เขาโค้งตัวลงและผายมือไปทางประตูลิฟต์ขนาดใหญ่ที่มีอยู่ช่องเดียว ผิดไปจากลิฟต์ธรรมดาที่เรียงรายกันอยู่อีกทาง “ ทางนี้เลยครับ ” ด้วยการนำทางของคุณหัวหน้าและเทพอะพอลโล่ กลุ่มคนจากทางค่ายก็ได้มาอัดกันอยู่ในลิฟต์พิเศษที่สามารถรองรับสมาชิกทุกคนได้ในคราวเดียว

“ ท่านใดที่กลัวความสูง ผมแนะนำว่าให้หลับตาเอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลยนะครับ ”

นิ้วของคุณพยักหน้ากดลงที่ปุ่มชั้น 600 ท่ามกลางอาการแตกตื่นของเด็ก ๆ ที่อยู่กันเต็มลิฟที่ซ้าย ขวา และด้านหลังทำมาจากกระจก ชั้น 600?? เด็ก ๆ หลายคนกลั้นหายใจหรือไม่ก็อ้าปากค้าง เส้นทางอัตโนมัติส่งคุณไปถึงฟากฟ้า ยินดีต้อนรับสู่การทะลวงขึ้นเหนือกว่าความสูงใดที่มนุษย์เคยได้สัมผัส

[ สามารถสิ้นสุดการอ้างอิงแล้วรังสรรค์ได้ตามใจชอบ ]

“ ชั้น 600..? นั่นบ้าไปแล้ว ” ใบหน้าของสุภาพสตรีจิ้งจอกมีร่องรอยของการตกใจอยู่บ้างแต่ก็ไม่มากเท่าเด็กขวัญอ่อนคนอื่น ๆ ท่ามกลางฝูงชนเหล่านั้น เนเรซ่าสะดุดตากับเด็กสาวคนหนึ่งที่ยื่นตัวสั่นกำชายแขนเสื้อของชายที่เธอคุ้นเคย

‘ นั่นเจโรมกับรีชา ’ แววตาของธิดาอะโฟรไดท์อ่อนลงเล็กน้อยเมื่อสองพี่น้องสายเลือดโพไซดอนดูแลกันและกัน .. ผิดกับอะโฟรไดท์ที่ตอนนี้แทบจะเปลี่ยนลิฟต์เป็นสตูดิโอถ่ายภาพ เนเรซ่าหันกลับไปมองเหล่าพี่น้องของเธอด้วยสายตาอธิบายยาก เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกับการตัดสินใจที่จะปลีกตัว ‘ ไปทักทายหน่อยดีกว่—- ’

“ เนเรซ่า ”

เสียงของเอเตรียนดังขึ้นจากด้านหลัง ปัดแผนการที่จะเข้าไปทักทายเจโรมของเธอจนกระจุย ( บุญมีแต่กรรมบังแท้ ๆ ) ที่ปรึกษาจากเคบินสิบหันกลับไปมองชายจากเคบินหก อัจฉริยะขวานผ่าซากที่มีใบหน้าหวานราวกับเป็นพี่น้องกับเธอยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองช้า ๆ “ ได้ยินว่าพี่รีเบคก้าสั่งการบ้านโหดพอสมควร กว่าจะถึงโอลิมปัสคงใช้เวลาอีกนาน ฉันจะติวให้เธอฆ่าเวลา ”

เนเรซ่าสามารถปฏิเสธได้.. ดวงตาของเธอชำเลืองมองไปทางสองพี่น้องโพไซดอนเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมามองเอเตรียน “ ได้สิ รบกวนด้วย ” — บางครั้งคนเราก็ต้องเรื่องอะไรที่มีประโยชน์กว่า

สามารถอ้างอิงเนื้อหาได้โดยอิสระ
ตามกูเกิ้ลแมพได้คำนวนเวลาเดินทางไว้ที่ : 1 ชม. 11 นาที

Timeline at [ 09:21 | 21/12/2024 ]

Denista BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

“ แต่งเพลงเกี่ยวกับพ่อแม่.. ยากบัดซบ ”

สีหน้าของเอเตรียนย่ำแย่ลงไปมากเมื่อได้ยินการบ้านที่เธอได้รับ “ ฉันก็ไม่ได้คิดว่ามันง่าย ” เนเรซ่าไหวไหล่ในแบบที่ช่วยอะไรไม่ได้ แผ่นหลังของเธอพิงแนบอยู่กับกระจก สองแขนกอดอยู่ที่อกพร้อมกับดวงตาที่จรดลงมองใบหน้าครุ่นคิดของเขา มุมปากของที่ปรึกษาประจำเคบินสิบยกขึ้นช้า ๆ “ กลายเป็นว่าเลือกหัวข้อติวยากเลยใช่ไหมล่ะ? ”

“ ก็ขึ้นเกี่ยวกับว่าเธอจะคุมโทนเนื้อหาประมาณไหน ” บุตรอะธีน่ายกมือขึ้นลูบปลายคางของตัวเองอย่างพิจารณา

“ ความงาม ความรัก การจากลา ” นิ้วชี้ นิ้วกลาง และนิ้วนางของเนเรซ่าดันออกมาตามลำดับ พี่สาวคนโตของบ้านอะโฟรไดท์หัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นใบหน้าสับสนของผู้ที่เสนอตัวมาช่วยเหลือ ดวงตาของเธอหม่นลงด้วยบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่าแค่การคิดอย่างไร้สาระ “ เทพีแห่งความรักก็ใช่ว่าจะสมหวังทุกครั้งไป ”

ในสายตาของเนเรซ่า ความรักของแม่เธอเป็นสิ่งที่น่าสนใจมาก โดยเฉพาะครั้งที่มีใจให้ชายที่ชื่ออะโดนิส ความรักข้างเดียวที่มาจากอุบัติเหตุถือว่าเป็นรักแท้จริงหรือไม่? สุดท้ายแล้ว เทพีแห่งความรักเคยได้มีรักสุดหัวใจสักครั้งหนึ่งจริง ๆ หรือเปล่า? แต่นั่นก็ใช่ว่าจะเป็นสิ่งที่เธอถามได้ เปลือกตาของเนเรซ่าปิดลงช้า ๆ

“ ฉันอาจเรียนวิชาภาษากรีกไม่จบก็ได้ ”

ไม่ทันให้เอเตรียนได้ตอบ.. ชายแขนเสื้อของเนเรซาถูกดึงด้วยมือเล็ก ๆ คู่หนึ่ง

สาวสวยจากบ้านของเทพีแห่งความงามลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะก้มลงมองตัวตนของผู้มาใหม่— เป็นรีชา เด็กหญิงตัวน้อยที่มีดวงตากลมโตเสมือนลูกกวางจับจ้องมาที่เธออย่างกังวล “ พี่สาวคนสวย.. หนู หนูขอเวลาพี่แปปนึงได้ไหมคะ ” เสียงหวาน ๆ ของเด็กน้อยวัยไม่กี่ขวบทำให้แววตาของเนเรซ่าอ่อนลง

“ หืม.. ว่าไงคะ ” มือของเนเรซ่าวางบนผมของรีชาเบา ๆ

ดวงตากลมราวลูกกวางของรีชาเหลือบมองไปที่เอเตรียนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ กิตติศัพท์ความขวานผ่าซากของผู้ชายคนนี้เป็นที่รู้จักทั่วค่ายไม่เว้นแม้แต่เด็กอายุน้อยและเอเตรียนก็รู้ตัวดีว่าเขาทำให้เธอกลัว เด็กหนุ่มจากบ้านอะธีน่ายกมือขึ้นขยี้เส้นผมของตัวเองเงียบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจ เนเรซ่าหัวเราะเบา ๆ กับความยุ่งยากใจที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา ที่ปรึกษาคนสวยหันกลับมามองรีชาอีกครั้ง “ มีอะไรหรือเปล่า? พูดมาเถอะ ”

“ คือว่า.. พี่ชายหนู พี่ชาย.. ” หนูน้อยตัวจ้อยดึงชายแขนเสื้อของเนเรซ่าย้ำหลายครั้งพร้อมกับใช้มืออีกข้างชี้นำสายตาของพี่สาวคนสวยไปทางเจโรมที่กำลังยกมือขึ้นคลึงขมับด้วยสีหน้าย่ำแย่ “ พี่เจโรมบอกว่าพี่สาวช่วยพี่เจโรมได้ พ พี่เจโรมจะดีขึ้นไหมคะ? ”

สีหน้าของเนเรซ่าว่างเปล่า เสียงเค้นหัวเราะของเอเตรียนดังขึ้นจากข้าง ๆ บ่งบอกให้รู้ว่าเขามองสิ่งผิดปกตินี้ออก สุภาพสตรีจิ้งจอกหรี่ตาลงเพื่อบดบังนัยน์ตาที่เรืองขึ้นจากการใช้พลัง ‘ ไหนคือสภาวะย่ำแย่.. ความรู้สึกของเขามีแต่ความอิจฉา ’ สาวเฮนลาดิสคนโตถอนหายใจเฮือก “เดี๋ยวเขาก็จะดีขึ้นเองจ๊ะ ”

“ แต่— ”

แม้แต่หนูน้อยรีชาก็ถูกพี่ชายแสดงละครตบตาเข้าอย่างจัง เนเรซ่าอดไม่ได้ที่จะกรอกตาในตอนที่รีชาเผลอ เธอหันไปมองเอเตรียนเล็กน้อย เขาก็ไม่ได้ดูจะชอบใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่จะให้อ้าปากแย้งอะไรก็ติดอยู่แค่อย่างเดียวคือเกรงใจความกังวลของเด็กน้อยที่ยังอยู่ในช่วงวัยแสนบริสุทธิ์

“ ไว้เราค่อยคุยกันใหม่นะเอเตรียน ”

ต่อให้จะมองว่าเรื่องนี้เล็กน้อยเท่าขนาดของมดตัวหนึ่ง แต่เธอก็ยังต้องไปสะสางปัญหามด(?)ปวดหัวให้คลี่คลายเพื่อความสบายใจของรีชาอยู่ดี เนเรซ่าจูงมือเล็ก ๆ ของเด็กสาวที่ไม่กล้าแม้แต่จะมองออกไปนอกกระจกเพราะความสูงที่ไต่ระดับเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อมุ่งหน้ากลับไปหาพี่ชายของเธอ

“ ได้ยินว่านายไม่ค่อยโอเค? ”

น้ำเสียงที่เธอใช้เพื่อทักทายดูเหมือนจะบาดลึกลงไปในใจของเขา เจโรมกลืนน้ำลายลงอย่างยากลำบาก ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นแล้วมองสาวที่เขาสนใจด้วยท่าทีระมัดระวัง “ อืม สงสัยความดันอากาศเปลี่ยนกะทันหัน ตั้งตัวไม่ทันไปหน่อย ” ดวงตาของเขาเบนไปทางอื่น เห็นได้ชัดว่าไม่กล้าสบตา ผิดกับมุมปากของเนเรซ่ายกขึ้นเพราะสังเกตถึงสาเหตุของการกระทำนี้ได้เป็นอย่างดี

เธอยืนอยู่ข้างเขา พลิกตัวใช้หลังพิงแนบไปกับผนังกระจกของลิฟต์โดยมีรีชายืนกอดเอวเธออยู่อีกที มือของเธอวางลูบศีรษะของรีชา เนเรซ่ายืนหลับตาอยู่เงียบ ๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า.. “ คนที่ต้องปวดหัวมันฉันต่างหาก ”

“ ไร้สาระจริง ๆ เลย ”

เมื่อมาถึงจุดนี้เจโรมก็ทำอะไรได้ไม่มากนอกจากหัวเราะร่วน เขายกมือขึ้นเกาแก้มตัวเองโดยที่ปล่อยให้สายตาจับจ้องอยู่กับเสี้ยวหน้าของนางฟ้าที่เขาหมายปอง “ ช่วยไม่ได้.. ก็ผม.. ”

ผมอะไรก็คงต้องแล้วแต่จะคิด

+7 ความสัมพันธ์กับเจโรมจากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 09:24 | 21/12/2024 ]

Jayvik BRAVE

21/12/2024

09.21 น.

[ อ้างอิงจากโรลของคุณ Nereza ]

รถบัสสีเหลืองที่ขนเหล่าเด็กมิก็อตที่มาจากค่ายฮาล์ฟบลัด ได้มาจอดที่หน้าตึกเอ็มไพร์เสตทที่ตั้งอยู่ที่นิวยอร์ก เสียงอะพอลโล่พูดขึ้จากที่คนขับ ทำเอาเหล่าสมาชิกร่วมค่ายต่างพากันมองดูตึกตรงหน้าผ่านหน้าต่างของรถด้วยความประหลาดใจ

‘บันไดสู่โอลิมปัส ไม่คิดว่าจะเข้าผ่านทางนี้มาก่อน สงสัยเวลาเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยน เหล่าเทพคงต้องปรับตัวสินะ’ เจวิคนึกภายในใจขณะที่มองไปยังตึกสูงตรงหน้า

เพื่อน ๆ ร่วมค่ายเริ่มเดินลงรถ เจวิคก็ค่อย ๆ เดินตามไป ก่อนจะลงรถเขาก็หันไปกล่าวขอบคุณอะพอลโล่ที่พามาส่งด้วย

เมื่อเหล่าชาวค่ายลงมาครบทุกคนแล้วก็เห็นเทพอะพอลโล่เดินลงจากรถเป็นคนสุดท้าย ก่อนจะพูดเชิญชวนพาเหล่าเด็ก ๆ เดินเข้าไปภายในตึก เขาเดินนำเข้าไปภายในตึก

เจวิคเดินตามเข้าไป พร้อมกับเห็นพนักงานต้อนรับออกมาตอนรับอะพอลโล่แล้วนำทางไปยังลิฟต์ที่แอบอยู่เหมือนกับซ่อนไว้ใช้ในกรณีพิเศษ ๆ

เหล่าชาวค่ายต่างเดินเข้าไปภายในลิฟต์ที่ดูเหมือนจะเข้ากันไปได้ทุกคนพอดี เจวิคเดินเข้ามาแล้วเขยิบ ๆ ให้เพื่อน ๆ เข้ามาได้

“600 ชั้น!!!” เจวิคเผลอพูดขึ้นมา จากนั้นจึงถอดหมวกคาวบอยที่ใส่เอาแนวไว้ตรงอกเพราะกลัวว่าจะปลิวหนีหายไป และเกร็งตัวให้กับความเร็วที่จะพาเขาขึ้นไป

ประตูลิฟต์ได้ปิดลง

Jayvik Mchonde

Laura HEROES

Empire State Building

ย้อนเวลา 21 ธค เวลา 09:21 (ตามคุณ Nereza)

---

เมื่อรถโดยสารมาถึงก็จอดลงที่ด้านหน้าของตึกสูง อะพอลโลเองก็เดินนำทางไปก่อนเพื่อส่งเด็กๆ ไปหาครอบครัวของเขาเสียก่อน

จากที่เด็กสาวดูเธอไม่สามารถมองเห็นยอดของตึกได้เลยแม้ว่าเธอจะพยายามมองขนาดไหนก็ตาม 

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันไปสิ้นสุดอยู่ตรงไหน แต่เมื่อขนของลงมาแล้วเดินไปถึงด้านหน้าของลิฟท์ 

ผู้พาเด็กๆ มาด้วยแนะนำว่านี่คือบันไดสู่โอลิมปัส และการจะขึ้นไปนี้มันต้องยังไงกัน

เด็กสาวก็มองดูลิปอันนั้นนี่มันคือบันไดหรอถ้าเธอต้องเดินขึ้นโอลิมปัสเธออาจจะหอบก็ได้ 

[อ้างอิงโรลจาก Nereza]

สถานที่ตั้งของโอลิมปัสตามตำนานเคยถูกบันทึกไว้ว่าอยู่ที่กรีซ..

แต่เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไปกาลเวลาเข้ามาทำหน้าที่ชักนำฤดูกาลทั้งสี่ให้หมุนเวียนเป็นวงโคจรซ้ำไปมา แม้แต่ทวยเทพก็ยังต้องปรับตัวให้เข้ากับวัฒจักรอันไม่แน่นอนของโลก นับประสาอะไรกับมนุษย์? เมื่อรถบัสที่ขนเด็กหลากหลายวัยมาจนเต็มคันจอดลงหน้าตึกสูงระฟ้าชื่อดังประจำนิวยอร์ก เชื่อเลยว่าเกินครึ่งที่ไม่เคยมาล้วนพากันงงเป็นไก่ตาแตก “ พวกเรามาถึงแล้ว ” เทพแห่งแสงสว่างกล่าวพร้อมท่าทางสบาย ๆ ผสมผสานกับขบขันเมื่อเห็นใบหน้าตกตะลึงของลูกหลานอีกหลายคนที่พึ่งจะมีโอกาสได้มาเยี่ยมชม

“ บันไดสู่โอลิมปัส ”

อะพอลโล่เฝ้ามองเด็ก ๆ คนแล้วคนเล่าที่เคลื่อนตัวลงจากรถ เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจในความพร้อมเพรียงก่อนจะลงจากราชรถเป็นคนสุดท้ายเมื่อมั่นใจว่าไม่มีเด็กซนตกหล่นไปอยู่ที่อื่น ทัศนศึกษา หรือที่เหล่าทวยเทพเรียกกันว่าการทัศนาจรครั้งนี้มีผู้ให้ความสนใจอยู่มากมาย — แน่นอนว่าต้องเป็นแบบนั้น ในเมื่อไม่ใช่ทุกครั้งที่พวกเราจะสามารถขึ้นไปเยี่ยมชมที่พำนักของพวกเขา

เทพแห่งแสงยืดอกอย่างภาคภูมิใจ มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่คล้ายว่าหยิ่งทะนงแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด “ พวกเจ้าคงไม่อยากหลงทางจนพลาดการไปพบปะครอบครัวหรอกใช่ไหม? ” เพื่อสยบความวุ่นวายที่เกิดขึ้น อะพอลโล่เลือกใช้ประโยคที่คล้ายการเตือนแบบไม่ชัดเจน รอยยิ้มทรงเสน่ห์ของเขายังคงประดับอยู่บนใบหน้า “ มาเถอะ ต้องขึ้นไปสูงมากเชียวล่ะ ”

เขานำทางเด็ก ๆ จากค่ายฮาร์ฟบลัดเข้าไปด้านในอาคารหรูที่เต็มไปด้วยกลิ่นอาย old money ทันทีที่อะพอลโล่เดินมาจนถึงจุดที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ตั้งอยู่ เขาไม่จำเป็นที่จะต้องเดินไปแจ้งความต้องการด้วยซ้ำ พนักงานทุกคนย่อมจำเขาได้ในฐานะแขกพิเศษซึ่งจะได้รับการรับรองโดยหัวหน้าแผนก ทำให้เหล่ามนุษย์ตัวน้อยที่ไม่ทันได้รู้ตัวว่าตนเองกำลังพบกับทวยเทพได้แต่ก้มลงพร้อมกับยิ้มทักทายตามมารยาทการบริการ

“ คุณอะพอลโล่ ”

ชายที่ดูคล้ายหัวหน้าแผนกเดินมาหาเขาพร้อมรอยยิ้มนอบน้อม เขาโค้งตัวลงและผายมือไปทางประตูลิฟต์ขนาดใหญ่ที่มีอยู่ช่องเดียว ผิดไปจากลิฟต์ธรรมดาที่เรียงรายกันอยู่อีกทาง “ ทางนี้เลยครับ ” ด้วยการนำทางของคุณหัวหน้าและเทพอะพอลโล่ กลุ่มคนจากทางค่ายก็ได้มาอัดกันอยู่ในลิฟต์พิเศษที่สามารถรองรับสมาชิกทุกคนได้ในคราวเดียว

“ ท่านใดที่กลัวความสูง ผมแนะนำว่าให้หลับตาเอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลยนะครับ ”

นิ้วของคุณพยักหน้ากดลงที่ปุ่มชั้น 600 ท่ามกลางอาการแตกตื่นของเด็ก ๆ ที่อยู่กันเต็มลิฟที่ซ้าย ขวา และด้านหลังทำมาจากกระจก ชั้น 600?? เด็ก ๆ หลายคนกลั้นหายใจหรือไม่ก็อ้าปากค้าง เส้นทางอัตโนมัติส่งคุณไปถึงฟากฟ้า ยินดีต้อนรับสู่การทะลวงขึ้นเหนือกว่าความสูงใดที่มนุษย์เคยได้สัมผัส

[สิ้นสุด]

“ จะกดแล้วนะ ” เสียงของอีกฝ่ายกว่า ตอนนี้มั่วเเต่ตื่นเต้นไม่ได้มองลยว่าใครนั้นเป็นคนกด

แต่ยังไม่ทันสิ้นสุดเมื่อปลายนิ้วสัมผัสลงที่ปุ่มชั้น 600 

เพียงไม่กี่เสี้ยววินาทีต่อจากนั้นตัวลิฟท์นั้นก็พุ่งสูงขึ้นด้วยความเร็วเท่าไหร่ไม่รู้ 

รู้แต่เพียงว่าตอนนี้สติหลุดไปแล้ว ลอร์ร่าที่ตอนนี้เธอเหมือนตัวจะหลุดออกไปนอกโลกด้วยเเรงที่มหาศาล หูอึ้งไปหมดแล้วด้วย

ความเร็วของตัวลิฟท์ทำเธอชนกับผนังของลิฟท์ ตอนนี้เธอหลับตาปี๋บ่งบอกได้ว่ากำลังรู้สึกอะไรหน้าของเธอเป็นยังไงก็ไม่มีใครรู้

ไม่ต้องหน้าของเธอหรอกหน้าของคนอื่นเป็นยังไงเธอยังไม่ได้มองเลยมัวแต่ตกใจจะกรี๊ดกรี๊ดไม่ออกเลยด้วยซ้ำ 

ไม่นานทุกอย่างก็ดูสงบลง มันสงบแม้กระทั่งการเคลื่อนไหว

เด็กสาวค่อยค่อยลืมตาขึ้น 

“ ให้ตายสีนี้ชั้น 600 แล้วหรอ ” 

เธออุทานออกมาตอนนี้ขาสั่นหมดแล้วไม่อยากจะเดินแล้วด้วยซ้ำ 

ใช้เวลาไม่นานแต่บอกเลยว่าทรหดอดทนเป็นที่สุด 

นี่สินะคงเป็นสาเหตุที่เหล่าสมาชิกในบ้านของเธอไม่มีใครยอมมาเลย 

เด็กสาวหันไปมองเพื่อนใหม่ของเธอที่รู้จักกันบนรถดูว่าสภาพของอีกฝ่ายเป็นยังไงบ้างเพราะสภาพของเธอตอนนี้ดูไม่จืดเลย 

“ ไม่ไหวๆ ” เมื่อเธอขยับตัวเธอก็ลงนั่งเล็กน้อย

แต่ใจยังคงสู้อยู่นะ

“ ไหวไหมคะ ” หันไปถามร่างสูงที่มาด้วยกัน

เพราะท่าทางของทั้งเขาและเธอตอนนี้ก็คือไม่ค่อยสู้ดีกันทั้งคู่เลย 

ถ้าถามว่าไหวไหมเธออาจจะตอบเองเลยว่าตอนนี้เธอไม่ไหวแล้ว เธอเองตอนนี้ก็คือพยายามเอาร่างของตัวเอง พาออกจากลิฟต์ตัวนี้ก่อน

เด็กสาวที่ท่าทางต้องสงบสติอีกนานเลยทีเดียว ใตของเธอสั่นรั่วไปหมด เหมือนเจอรักแรกพบเลยเเต่เเท้จริงแล้วมันไม่ใช่หรอก เพราะตกใจ ตื่นกลัว ทุกอย่างผสมไปหมดเลย

Nymeria HEROES

OLYMPUS FIELD TRIP - 2
 21-12-2024 | 09.21 AM

               การที่รถบัสอพอลโล่ใช้เวลาเดินทางจากค่ายฮาล์ฟบลัดมาจนถึงเอ็มไพร์สเตทใช้เวลาไวกว่าีท่คาดการณ์ไว้ หรืออย่างน้อยไนมีเรียเองก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะต้องไปถึงกรีซตามตำนานจริงๆ ดูเหมือนด้วยยุคสมัยที่แปรเปลี่ยนหรือความสามารถแห่งเหล่าทวยเทพก็ดีการย้ายที่ทำการสภาเทพ มาเป็นตึกสูงแลนด์มาคใจกลางมหานครแห่งนี้ก็ดูจะเป็นเรื่องที่ถูกคำนวนมาแล้ว เมื่อร่างบางเดินตามกลุ่มเดมิก๊อดโดยการนำของสุริยะเทพเธอก็ลอบสังเกตพื้นที่ใหม่ๆ ไปพร้อมกัน หูคอยเงี่ยฟังบทสนทนาและคำแนะนำ ต่างๆ ที่อาจมีหรือไม่มี

[ อ้างอิงจากโรลของ Nereza คนสวย ]

               “ พวกเรามาถึงแล้ว ” เทพแห่งแสงสว่างกล่าวพร้อมท่าทางสบาย ๆ ผสมผสานกับขบขันเมื่อเห็นใบหน้าตกตะลึงของลูกหลานอีกหลายคนที่พึ่งจะมีโอกาสได้มาเยี่ยมชม

  

               “ บันไดสู่โอลิมปัส ”

               อะพอลโล่เฝ้ามองเด็ก ๆ คนแล้วคนเล่าที่เคลื่อนตัวลงจากรถ เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจในความพร้อมเพรียงก่อนจะลงจากราชรถเป็นคนสุดท้ายเมื่อมั่นใจว่าไม่มีเด็กซนตกหล่นไปอยู่ที่อื่น ทัศนศึกษา หรือที่เหล่าทวยเทพเรียกกันว่าการทัศนาจรครั้งนี้มีผู้ให้ความสนใจอยู่มากมาย — แน่นอนว่าต้องเป็นแบบนั้น ในเมื่อไม่ใช่ทุกครั้งที่พวกเราจะสามารถขึ้นไปเยี่ยมชมที่พำนักของพวกเขา

               เทพแห่งแสงยืดอกอย่างภาคภูมิใจ มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่คล้ายว่าหยิ่งทะนงแต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด “ พวกเจ้าคงไม่อยากหลงทางจนพลาดการไปพบปะครอบครัวหรอกใช่ไหม? ” เพื่อสยบความวุ่นวายที่เกิดขึ้น อะพอลโล่เลือกใช้ประโยคที่คล้ายการเตือนแบบไม่ชัดเจน รอยยิ้มทรงเสน่ห์ของเขายังคงประดับอยู่บนใบหน้า “ มาเถอะ ต้องขึ้นไปสูงมากเชียวล่ะ ”

               เขานำทางเด็ก ๆ จากค่ายฮาร์ฟบลัดเข้าไปด้านในอาคารหรูที่เต็มไปด้วยกลิ่นอาย old money ทันทีที่อะพอลโล่เดินมาจนถึงจุดที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ตั้งอยู่ เขาไม่จำเป็นที่จะต้องเดินไปแจ้งความต้องการด้วยซ้ำ พนักงานทุกคนย่อมจำเขาได้ในฐานะแขกพิเศษซึ่งจะได้รับการรับรองโดยหัวหน้าแผนก ทำให้เหล่ามนุษย์ตัวน้อยที่ไม่ทันได้รู้ตัวว่าตนเองกำลังพบกับทวยเทพได้แต่ก้มลงพร้อมกับยิ้มทักทายตามมารยาทการบริการ

               “ คุณอะพอลโล่ ”

               ชายที่ดูคล้ายหัวหน้าแผนกเดินมาหาเขาพร้อมรอยยิ้มนอบน้อม เขาโค้งตัวลงและผายมือไปทางประตูลิฟต์ขนาดใหญ่ที่มีอยู่ช่องเดียว ผิดไปจากลิฟต์ธรรมดาที่เรียงรายกันอยู่อีกทาง “ ทางนี้เลยครับ ” ด้วยการนำทางของคุณหัวหน้าและเทพอะพอลโล่ กลุ่มคนจากทางค่ายก็ได้มาอัดกันอยู่ในลิฟต์พิเศษที่สามารถรองรับสมาชิกทุกคนได้ในคราวเดียว

               “ ท่านใดที่กลัวความสูง ผมแนะนำว่าให้หลับตาเอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลยนะครับ ”

               นิ้วของคุณกดลงที่ปุ่มชั้น 600 ท่ามกลางอาการแตกตื่นของเด็ก ๆ ที่อยู่กันเต็มลิฟที่ซ้าย ขวา และด้านหลังทำมาจากกระจก ชั้น 600?? เด็ก ๆ หลายคนกลั้นหายใจหรือไม่ก็อ้าปากค้าง เส้นทางอัตโนมัติส่งคุณไปถึงฟากฟ้า ยินดีต้อนรับสู่การทะลวงขึ้นเหนือกว่าความสูงใดที่มนุษย์เคยได้สัมผัส

[ จบอ้างอิงจากโรลของ Nereza คนสวย ]

               “อย่าหลับตา…” เธอเตือนเด็กข้างๆ ด้วยความมีน้ำใจเล้กๆ น้อยๆ ว่ากันว่าหากร่างกายเคลื่อนไหวรวดเร็วจนเกินไปจะทางดิ่งรึแนวขวางก็ทำให้คลื่นให้ได้ทั้งนั้น น่าเสียดายดูเหมือนมันจะไม่ทัน เด็กคนนั้นกางถุงกระดาษและปล่อยพ่นสายรุ้งออกจากปากหนึ่งชุด

               สาวเคบินยี่สิบอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจก่อนตรงเข้าไปช่วยเหลือในการลูกหลังอีกแรง ระหว่างที่ลิฟต์ยังคงทะยานต่อไป คนที่ไม่กลัวความสูงอย่างเธอต้องยอมรับว่ามันเป็นความรู็สึกเหมือนขึ้นเครื่องเล่นอย่างรถไฟเหาะเลยทีเดียว

               “หนทางสู่โอลิมปัสดูไม่เหมือนที่ฉันเคยได้ยินมาสักเท่าไร” แคลร์เอ่ยขึ้นข้างๆ เด็กสาวที่ตนคอยติดตาม

               “ทันสมัยเกินไปรึไง” ไนมีเรียหลบอยู่ในกลุ่มคนเอ่ยตอบเสียงเบา

               “คงงั้นมั้ง.. หรืออย่างน้อยก็ดูสะดวกสบาย ไม่ได้ทรหดในระดับวีรบุรุษต้องคลานขึ้นไปเพื่อบททดสอบตามตำนาน”

               เธอกลั้นเสียงหัวเราะจนรอยยิ้มดูไม่เป็นธรรมชาติ “วีรบุรุษ ? เดี๋ยวสิ อย่างน้อยคนในลิฟต์ตอนนี้ตัดเทพออกไปก็เหลือแต่เยาวชนนะ”

@God 

Jayvik BRAVE

22/12/2024
00.35 น.

เป็นเวลา 5 นาทีพอดีกับที่เจวิคเข้ามาภายในลิฟต์ “ติ๊ง” เสียงกริ่งของลิฟต์ดังขึ้นพร้อมกับประตูลิฟต์ที่เลื่อนเปิดออก ชายหนุ่มเดินออกจากลิฟต์มา เห็นกับเดมิก็อตบางคนที่ยืนพูดคุยกันอยู่ยังไม่ได้กลับไปยังค่ายฮาล์ฟบลัด เขาพยายามเดินไปแอบฟังใกล้ ๆ เหมือนกับว่าช่วงเวลาที่เขาอยู่ที่โอลิมปัส ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดก็โดนบุกด้วยโลกิ เหล่าชาวค่ายที่ไม่ได้มาโอลิมปัสก็ต่างพากันปกป้องค่ายของพวกเราเต็มที่ ถึงแม้กระท่อมที่พักบางหลังจะโดนทำรายจากการบุก และมีวีรบุรุษผู้เสียสละในระหว่างการต่อสู้กับโลกิด้วย เอลลิส บุตรแห่งแอรีส

‘ไม่นะ’ เจวิคอึ้งไม่รู้จะต้องทำอย่างไรดีต่อจากนี้ แต่ที่สำคัญเขาต้องรีบกลับไปยังค่ายฮาล์ฟบลัดโดยเร็ว

ชายหนุ่มรีบเดินหาวิธีที่จะกลับไปยังค่ายฮาล์ฟบลัด

Jayvik Mchonde

Nymeria HEROES

OLYMPUS FIELD TRIP - 15
22-12-2024 | 06.30 AM

               ไนมีเรียยืนอยู่ที่ระเบียงด้านนอกของโถงงานเลี้ยงเพียงครู่เดียวเท่านั้นหลังแยกจากเทพีอโฟร์ไดต์ก็ทำให้เธอสับสน ลมหนาวพัดผ่านอย่างแผ่วเบา แต่ความหนาวเย็นไม่อาจเทียบได้กับความว่างเปล่าที่ก่อตัวขึ้นภายในใจ ดวงตาสีเฮเซลทอดมองท้องฟ้าซึ่งค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีทองจากแสงอรุณแรก ในมือของเธอคือกล่องสีดำสลักลวดลายที่ว่างเปล่าหลังจากนำแหวนที่สถิตย์วิญญษณวงใหม่ออกมา เธอรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างหายไป สิ่งสำคัญที่ลืมเลือนไปจนยากจะอธิบาย

               เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พลางยกมือขึ้นกอดตัวเองเพื่อข่มความรู้สึกสับสนที่หมุนวนอยู่ข้างใน ชั้นลมหนาวพัดผ่านจับต้องได้ไม่ถึงกับแช่แข็ง แต่ก็เย็นเยียบพอที่จะสะท้อนความว่างเปล่าในใจเธอ ดวงตาสีเฮเซลทอดมองออกไปยังขอบฟ้าที่ปกคลุมด้วยหมอกบางเบา ข้างหลังเธอ คลาริสซ่าในร่างโปร่งแสงลอยตัวอยู่ ไม่พูดอะไร เพียงมองตามหญิงสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

               “เหมือนมีบางอย่างไม่ถูกต้อง.. แต่ฉันหาไม่เจอว่ามันคืออะไร” ไนมีเรียพูดขึ้นในที่สุด น้ำเสียงของเธอเบา ราวกับกลัวว่าสายลมจะขโมยถ้อยคำนั้นไป

               “บางทีเธออาจจะคิดมากไปเองก็ได้” คลาริสซ่าตอบกลับ ขยับเข้ามาใกล้เธอ ริมฝีปากของวิญญาณสาวขยับอย่างรอบคอบ “เมื่อคืนงานเลี้ยงก็ผ่านไปด้วยดี และเธอได้รับของขวัญจากแม่ของเธอแล้ว ยังมีอะไรอีกที่เธอคิดว่าหายไปล่ะ?”

               “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน สมองของฉันบอกว่าทุกสิ่งเรียบร้อยดีแต่.. บางอย่าง อาจเป็นลางสังหรณ์ที่กระตุ้นเตือนอยู่ข้างในนี้ว่าอย่ามองข้ามมันไปเด็ดขาด” ร่างในเดรสสีนิลยกมือขึ้นกุมศีรษะ ความรู้สึกว่างเปล่าราวกับหลุมดำยังคงรบกวนเธอ “มันเหมือนกับ...มีอะไรบางอย่างที่สำคัญมาก แต่ฉันจำไม่ได้เลยว่ามันคืออะไร”

               “นี่มันบ้าชัด ๆ” ไนมีเรียพึมพำเบา ๆ น้ำเสียงเจือความเหนื่อยล้า

               “บ้าจริง ๆ นั่นแหละ” คลาริสซ่าตอบด้วยน้ำเสียงประชดประชัน เงาร่างโปร่งแสงของวิญญาณสาวลอยตัวอยู่ไม่ไกล “แต่เธอเองก็ต้องยอมรับว่าคนที่เลือกจะคิดหรือกลุ้มใจกับมันคือตัวเธอเอง”

               ไนมีเรียหันมองเธอ ดวงตาสีเฮเซลฉายแววสับสนปนหงุดหงิด “ฉันแค่รู้สึกเหมือนหลงลืมอะไรบางอย่างไป ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ความรู้สึกนี้มันไม่หายไปไหนเลย”

               วิญญาณสาวหรี่ตามองเธอ “บางทีเธออาจจะต้องหยุดคิดเรื่องนั้น แล้วหันมามองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าบ้าง”

               แม้ว่าทั้งสองจะคาดไม่ถึงว่าสิ่งที่ ‘หาย’ ไม่ใช่แค่สิ่งหนึ่งหากแต่เป็น ‘ใครคนหนึ่ง’ ก็ตาม

               กลิ่นหอมละมุนของน้ำผึ้งและดอกไม้ป่าโชยมาตามลม พร้อมกับเสียงฝีเท้าจาง ๆ ร่างของเทพีฮีบี้ เทพีแห่งความเยาว์วัยปรากฏขึ้นในชุดคลุมสีขาวละมุน ท่าทางของนางอ่อนโยนและสง่างามเหมือนกับครั้งแรกที่พวกเขาเคยพบกัน

               “ธิดาแห่งเฮคาที เหตุใดเจ้าจึงออกมาอยู่ลำพังในยามวิกาล ต่อให้เป็นโอลิมปัสก็ใช่ว่าจะปลอดภัยเต็มร้อย..” นางเอ่ยถาม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเมตตา

               ไนมีเรียหันกลับมา ยิ้มบาง ๆ “ก็แค่...ต้องการเวลาคิดอะไรเงียบ ๆ”

               ฮีบี้ยิ้มตอบดูเหมือนงานเลี้ยงคืนนี้จะก่อให้เกิดคลื่นน้ำวนในใจอีกฝ่ายไม่น้อย “ดวงตาของเจ้าเต็มไปด้วยความกังวลและสับสนบางทีเจ้าอาจต้องการที่พักผ่อน ข้าสามารถจัดการให้เจ้าได้”

               ผู้ได้รับคำเชื้อเชิญยืนนิ่งไปชั่วขณะ เธอรู้สึกซาบซึ้งในความเอื้ออารีของเทพีที่เคยช่วยเหลือให้คำแนะนำเธอมาก่อน “ขอบคุณค่ะ ท่านฮีบี้ นั่นเป็นสิ่งที่ฉันกำลังต้องการในคืนนี้พอดี”

               เมื่อรุ่งเช้ามาถึง ไนมีเรียที่ยังคงสับสนในความทรงจำของตัวเองที่ขัดแย้งกับความรู้สึกข้างในจิตใจ เธอไล่ดูตารางในมินิแพดบันทึกส่วนตัวก็หมือนไม่มีสิ่งไหนผิดปกติ ไล่เรียงกำหนดการณ์อล้วก็เห็นมีเรื่องที่ยังไม่ได้สะสาง คำขอจากคุณดีถูกผัดผ่อนมานานสุดท้ายสาวเคบินยี่สิบตัดสินใจเดินทางต่อ ก่อนอำลามอบชุดนักเรียนญี่ปุ่นที่เคยได้มาให้ฮีบี้เป็นของขวัญตอบแทนน้ำใจ

                “มันเป็นของเล็กน้อยแต่หวังว่าท่านจะชอบ.. ถ้าหลังจากนี้ไม่ติดขัดอะไรจะกลับไปช่วยงานที่ร้านอีกนะคะ” 

               “ของขวัญนี้น่ารักยิ่งนัก ข้าขอบคุณเจ้าจากใจ และขอให้หนทางข้างหน้าของเจ้าเต็มไปด้วยแสงสว่าง”

               หลังอำลาเทพีผู้ใจดีและอ่อนหวานหนึ่งคนหนึ่งวิญญาณเดินทางลงมายังชั้นล่างของตึกเอ็มไพร์สเตท ภายนอกอากาศยามเช้ายังคงเย็นสบาย ท้องฟ้าสีฟ้าจาง ๆ สะท้อนกับกระจกสูงตระหง่านของตึก เธอถอนหายใจลึกก่อนจะเดินไปยังจุดนัดพบที่คุณดีหรือเทพไดโอนีซัสกำหนดไว้

               สถานที่ที่พบเขาเป็นซอกมุมเงียบสงบของเมือง ที่นี่ต่างจากเขตศักดิ์สิทธิ์แห่งโอลิมปัสด้านบนอย่างสิ้นเชิง เสียงจอแจของผู้คนในนิวยอร์กยังคงอยู่ แต่ซอกเล็ก ๆ แห่งนี้เหมือนถูกตัดขาดจากความเร่งรีบของเมือง ร่างสูงของคุณดียืนพิงกำแพงในเสื้อฮาวายที่ดูไม่เข้ากับบุคลิกขี้เบื่อของเขา กำลังจิบไวน์จากแก้วทรงสูง ทั้งที่ดวงตาฉายแววความไม่สนใจโลก แต่แววตานั้นกลับจับจ้องที่เด็กสาวทันทีเมื่อเธอปรากฏตัว

               “ช่างตรงเวลายิ่งนัก ธิดาแห่งเฮคาที” เขาเอ่ย น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยการจับสังเกต

               ไนมีเรียยืนตรงหน้าเขา เธอยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “นึกว่าจะต้องรอเสียอีก”

               คุณดีหลุดหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือให้เธอ “เรื่องนี้ข้าเป็นคนขอนี่นะ เอาล่ะเรามีเรื่องที่ต้องพูดกัน ก่อนที่ข้าจะส่งเจ้าไป”

               ทั้งสองเดินไปตามทางแคบที่นำไปยังร้านกาแฟเล็ก ๆ ร้านหนึ่ง ข้างในตกแต่งด้วยแสงไฟนวลตาและโต๊ะไม้ขัดเงา พนักงานไม่แม้แต่จะเหลือบมองพวกเขา เหมือนเทพเจ้าแห่งการเสพสุขใช้พลังของเขาปิดบังตัวตน

               คุณดีวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะพลางมองไนมีเรียด้วยแววตาจริงจัง “ก่อนอื่น เจ้าเข้าใจใช่ไหม ว่าผู้หญิงคนนี้ที่เจ้ากำลังจะไปเจอ.. ไม่รู้ตัวตนในอีกสถานะของข้า”

               ไนมีเรียพยักหน้า “คิมเบอร์ลีย์ รู้จักท่านในฐานะมาร์ค ไม่ใช่เทพไดโอนีซัส”

               “ถูกต้อง” เขาพยักหน้ารับ ดวงตาของเขาฉายแววบางอย่างที่คล้ายกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดี แต่ก็จางหายไปในทันที “ผู้หญิงที่น่าทึ่ง เธอเป็นคนดีมาก และ...เคยสำคัญกับข้า”

               “แค่เคย?” แทนการยืนยันคำถามพลางเอียงคอเล็กน้อย

               คุณดีหัวเราะในลำคอ แต่ไม่ได้ตอบตรง ๆ เขาวางแก้วไวน์ที่ข้างในมีแค่ไดเอ็ทโค้กลงกับโต๊ะพร้อมเอนตัวไปด้านหลัง “เธอกำลังผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก ข้าต้องการให้เจ้าช่วยอยู่กับเธอ อย่างน้อยก็จนกว่าเธอจะรู้สึกดีขึ้น”

               อีกครั้งที่เธอพยักหน้าอย่างเชื่องช้า “รับปากแล้วว่าจะช่วยเท่าที่ทำได้”

               “ดี” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “และจำไว้ว่าอย่าได้หลุดปากถึงตัวตนที่แท้จริงของข้า ข้าไม่ต้องการให้เธอรู้ว่ามาร์คกับไดโอนีซัสคือคนเดียวกัน และการที่ข้ายังมีชีวิตอยู่นันไม่เป็นผลดีต่อตัวเธอเลย”

               เด็กสาวจ้องมองใบหน้าของเขาด้วยความฉงนใจ “ทำไมถึงไม่บอกความจริงไป ท่านไม่คิดว่ามันอาจช่วยให้เธอทำใจได้เร็วขึ้น?”

               คุณดีจ้องกลับมาที่เธอ ครู่หนึ่งเหมือนว่าเขากำลังชั่งใจว่าจะตอบหรือไม่ ก่อนที่เขาจะถอนหายใจ “บางครั้ง ความจริงก็ไม่ใช่สิ่งที่คนต้องการ ในกรณีนี้...มันจะทำให้ทุกอย่างยุ่งยากกว่าเดิม”

               สาวผมบลอนด์ไม่ตอบกลับในทันทีแค่พยักหน้าเบา ๆ ราวกับยอมรับเหตุผลนั้น

               หลังจากการพูดคุยคุณดียืนขึ้น พลางดีดนิ้วเบา ๆ แสงสีทองอบอุ่นสว่างวาบขึ้นรอบตัวไนมีเรีย

               “พร้อมหรือยัง?”

               ไนมีเรียสูดหายใจลึกอีกครั้ง “ช้ารึเร็วยังไงก็ต้องไปอยู่ดี แต่อย่าคาดหวังมากเพราะฉันไม่ใช่จิตแพทย์ผู้ชำนาญการ.. เริ่มได้เลย”

               ในเสี้ยววินาทีถัดมาแสงสว่างคลุมล้อมและโอบทั่วร่างบางก่อนจะเลือนหาย เมื่อกระพริบตาอีกครั้งจุดที่เด็กสาวผมบลอนด์เคยนั่งอยู่ก็มีเพียงความว่างเปล่าเสมือนบทสนทนาเมื่อครู่แค่ภาพลวงตา

 BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15 ฮีบี้! , คุณดี

ให้ชุดนักเรียน ฮีบี้! เริ่มภารกิจกระดานหิน เดินทางรอบโลก

เก็บกล่องของขวัญแม่เป็นที่ระลึก

@God 

Laura HEROES

Empire State Building

ย้อนเวลา 22 / 12 /2567 เวลา 07.00 น.

---

ทางไดโอนิซุสเดินออกมาส่งที่ด้านหน้า เพราะยังไม่ถึงเวลากลับของอีกใ่ายเเต่เป็นเวลาลากับอีกฝ่ายเเล้ว เธอเดินมาร้อมอีกฝ่ายเเต่ก็เเยกกัน

เเละเมื่อแยกกับผู้เป็นพ่อออกมาเป็นที่เรียบร้อยดีแล้ว

เค้าก็เดินออกมาส่งเธอที่ด้านหน้าของตัวลิฟต์ ที่จะพาเธอลงไปกว่าความสูงถึง 600 ชั้น 

เอาจริงมีหวังเธอคงได้อ้วกแตกอีกรอบนึงแน่นอน ขนาดขาขึ้นยังดูลำบากขาลงนี่คือลอยได้เลยนะ

คิดซะว่าเล่นรถไฟเหาะก็แล้วกันนะ เธอพยายามหาเรื่องในการปลอบใจตัวเองสุดๆ ทำไมกัน ทำไมต้องมาสู้ชีวิตได้ขนาดนี้กันนะ เธอที่เเบบอยากกลับบ้านสวยๆแท้ เเต่ต้องมาลงพวกนี้เเถมต้องกลับบ้านเองอีก

เธอเดินหอบข้าวของเข้าไปในตัวลิฟท์  ผู้เป็นพ่อยืนโบกมืออยู่ด้านหน้าเป็นการส่งลา

“ กลับดีๆ ” เขากล่าวก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดลง ในระหว่างที่ตัวประตูกำลังปิดตัวลง นี้น่าจะเป็น ร่างของพ่อจริงๆ เเบบว่านะ มองให้ชินเพราะกลับไปที่ค่ายไม่ได้เห็นหน้าเเบบนี้แล้วนะ จะเป็นลุงหัวฟูๆ คนหนึ่งเเทน แถมลุงคนนั้นขีี้เมาซะด้วยหนะสิ

ในส่วนตัวของเด็กสาวตอนนี้นั้นปลายนิ้วกดไปที่ชั้น  G เพิ่มเดิมทางกลับหลังจากลิฟต์นั้นิดตัวลงอย่างดีแล้ว เเละทำใจมาพร้อมนิดนึงเเล้ว

และแน่นอนว่ายังไม่ทันตั้งตัวลิปก็พุ่งตัวลงด้วยความเร็ว เเบบไม่ต้องคิดไม่มีการนับถอยลหลังด้วยนะ หลังของเด็กน้องคือติดกับกำเเพงอย่างเร็ว

" กริ๊ดดดดดดดดดดดดดด ดดดด ดดดดดดด ดดดดดดดดดดดด อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กริ๊ดดดดดดดดดดดด "

เสียงกรี๊ดที่ไม่ทันตั้งตัวเรียกว่าน่าจะดังจากชั้น 600 ลงยันชั้นหนึ่งเลยก็ว่าได้

ความเร็วระดับนี้บอกเลยว่าหูอื้อตัวลอยไปหมดเลย

เด็กน้อยที่ตอนนี้สติหลุดออกไปสักพักใหญ่หลังลิฟต์มันลงมา กว่าจะกดเปิดได้ก็เรียกว่าช๊อกไปเลย น่ากลัวกว่าขาขึ้นอีก 2000 ล้านเท่าเลยเเบบนี้ ใจนี้คือจะหลุดออกมา ยกให้เป็นรถฟเหาะที่น่ากลัวที่สุดในโลก เเบบมากกว่าที่ไหนบนโลกก็ได้นะเเบบนี้

เพียงเวลาไม่นานเธอก็ลงกลับมายืนอยู่ที่พื้น  “ พู้วววว....ถึงพื้นแล้วหรอ จะบ้าตาย น่ากลัวชะมัดเลย ”

เธอถามตัวเองก่อนที่จะมองดูของรอบรอบที่กลับมาอยู่ในสภาพปกติ  ทั้งที่ก่อนหน้านี้เมื่อกี้มันยังลอยได้อยู่เลย

เธอที่ขาสั่นน้ำขึ้นทั้งลง พอออกมาก็เดินหิ้วของ เดินออกมาด้วย

“ แล้วจะกลับยังไงกัน ”

ขามามีคนมาส่งแต่ขากลับนี่คือต้องกลับเองแล้วจะเอายังไงต่อกับชีวิต 

เด็กสาวเดินหิ้วของออกมาเหมือนเด็กบ้านนอกเข้ากรุงเธอเดินออกมาด้านนอกก็เจอเข้ากับรถมากมายจะไปยังไงกัน

คืนให้เธอเรียก แท็กซี่ตั้งแต่ตรงนี้ก็คือ ไม่มีปัญญาจ่ายเงินค่าโดยสารแน่นอน

แต่จะไปยังไงกัน ที่พักจุดหมายของเธอไกลซะด้วย 

เธอเดินออกไปด้านนอก  มองหารถบัส ยังดีที่เธอยังพออ่านภาษาอังกฤษออกบ้าง เธอก็ถามทางคนแถวนั้น

แม้ว่าคนแถวนั้นจะดูไม่ค่อยเข้าใจเธอเท่าไหร่  แต่ก็ยังดีที่ยังพอสื่อสารกันรู้เรื่อง

เอาเป็นว่าไปให้ใกล้ที่สุดกลับไปให้ถึงจุดเริ่มต้นก่อนแล้วค่อยว่ากัน 

“ พ่อนะ พ่อ!! ” เด็กสาวบ่นอุ๊บ เลยทีเดียว เนื่องจากขอร้องทางพ่อไม่สำเร็จ ก็เลยต้องมาตกในสภาพ เด็กน้อยกลับบ้านเองยังไงหละ เงินก็ไม่ค่อยจะมีด้วยหนะสิ

เรียกว่าบ่นไปตลอดทางเธอนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างระหว่างการเดินทาง  มองฝูงชนกับรถติดที่ใจกลางเมือง

ขึ้นรถลงเรือวนไปวนมาเดินขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินมั่วไปหมด 

และสุดท้ายเธอก็ลากสังขารกลับไปจนได้ 

“ สภาพนะ ” เธอบ่นตลอดทางจนกระทั่งไปถึงด้านหน้า 

แต่ใครจะคิดว่ามันไม่ถึงเพราะเธอยังต้องเดินเท้าเข้าไปอีก เรียกว่ายังดีที่เธอแวะของกินมาก่อน ไม่งั้นคงได้หิวตายแน่นอน เหมือนเดินทางไกลเป็นค่ายลูกเสือเลยตอนนี้

---

 กลับจากโอลิมปัสแนะ