Hall of Olympus

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

เสียงบรรเลงเพลงคลาสสิคแสนโรแมนติกช่วยเปลี่ยนบรรยายคึกคักเนื่องจากหมู่คนที่เนืองแน่นให้กลายมาเป็นทรงเสน่ห์อย่างมีระดับ สุภาพสตรีจิ้งจอกทอดมองการเคลื่อนไหวของคู่เต้นรำมากมายบนฟลอร์ พวกเขามีท่าทางเปี่ยมสุข ขยับโยกย้ายอย่างลื่นไหลพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้า จวบจนเสียงเพลงสำหรับเต้นรำจบลงและเปลี่ยนกลับไปเป็นเพลงบรรเลงในช่วงรับประทานอาหาร คู่รักรวมไปถึงเพื่อนสนิททวยเทพทั้งหลายแยกทางกันไปทำธุระของตนเอง ดวงตาของเนเรซ่าหรี่ลงเมื่อเห็นว่าเทพหลายองค์เดินเข้าไปสนทนากับบุตรทั้งหลายที่มาเข้าร่วมงาน ยกตัวอย่างเช่นเทพเฮอร์มีสที่เข้าไปหาคุณเจวิค คุณดีที่เดินไปทักทายคุณลอร่า และเทพีไอริสที่เข้าไปทัก.. ไนมีเรีย?

‘ ว้าว น่าแปลกใจจัง ’

คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันคล้ายหงุดหงิดจนสามารถกลบฝังความแปลกใจในแววตาของเธอ ‘ ไนมีเรียเป็นลูกของเทพีไอริสเหรอ? ไม่.. ไม่น่าใช่ ’ ชั่วขณะที่เธอจมลงอยู่กับความคิด กลิ่นหอมหวานของกุหลาบพันปีที่เย้ายวนหยาดเยิ้มก็เริ่มเด่นชัดในประสาทการรับรู้ กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของเทพีแห่งความงามทำให้เนเรซ่าต้องวางทุกความคิดแล้วหันไปให้ความสนใจกับผู้ที่ก้าวเข้ามา

“ โอ้.. ลูกสาวที่รักของข้า ” ราวกับเสียงเพลงขับขานเหนือสิ่งอื่นใด เทพีอะโฟรไดท์ผู้ให้กำเนิดเธอปรากฏตัวในชุดผ้าไหมสีชมพูอ่อนเปล่งประกายด้วยเนื้อผ้าสะท้อนแสงคล้ายไข่มุกที่มาพร้อมกับความพริ้วไหวจากชั้นผ้าบาง ๆ หลายชั้นที่จับจีบอย่างประณีต ด้านบนของชุดตกแต่งด้วยดอกกุหลาบผ้าขนาดใหญ่ที่สวยสะดุดตา ส่งให้ชุดตัวนี้สมบูรณ์แบบด้วยตัวของมันเอง.. และยิ่งงดงามขึ้นไปอีกเมื่อชุดดังกล่าวสามารถประคองรับส่วนเว้าโค้งอันสง่างามของเทพีอะโฟรไดท์ได้อย่างพอดิบพอดี

“ ลูกช่างงดงาม ราวกับเทพธิดาตัวน้อย ” สองมือนุ่มนวลของเทพีแห่งรักประคองแขนของบุตรสาวท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่จับจ้องอย่างตื่นตะลึงในความงามของทั้งสอง ดวงตาที่งดงามอย่างสมบูรณ์แบบเกินกว่าอัญมณีใดจับจ้องไปยังร่างของบุตรสาว

เนเรซ่าได้รับการถ่ายทอดความงามจากเทพีอะโฟรไดท์ไปหลายส่วน ผิวขาวปลอดราวไข่มุก ดวงหน้าเรียวที่เต็มไปด้วยองค์ประกอบของความงามเหนือจริงจนหลายคนกล่าวว่าเป็นตัวตนที่สูงส่งกว่าผลงานของปัญญาประดิษฐ์ใด ๆ เส้นผมสีดำที่ยาวตรงเสมอกันเกือบทุกเส้นเป็นประกายเล่นกับแสงน่าสัมผัส เข้ากันได้ดีกับชุดเดรสสีขาวดุจงาช้างที่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนช้อยและเย้ายวน เอกลักษณ์ของชุดที่นางเลือกให้บุตรสาวคือความโดดเด่นด้วยเนื้อผ้าบางเบาพลิ้วไหวราวกับหมอก พร้อมด้วยการเปิดไหล่เพื่อเพิ่มความงามให้ดูอ่อนโยน สวนทางกับดวงตาเย่อหยิ่งที่ให้ความรู้สึกเข้าถึงได้ยากจนกลายมาเป็นมนต์สะกดแห่งความงามอันสมบูรณ์แบบ

“ สมแล้วที่เป็นธิดาแห่งข้า ”

น้ำเสียงของหนึ่งในผู้ครองสิบสองบัลลังก์แห่งโอลิมปัสเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ มือข้างหนึ่งของนางปล่อยออกจากแขนของบุตรสาว พลิกหงายขึ้นพร้อมกับปลายนิ้วที่งอเข้าหาเป็นจริตสาวงามทว่าการเคลื่อนไหวนี้กลับไม่ได้ไร้ประโยชน์เมื่ออยู่ ๆ มวลอากาศก็เคลื่อนตัวเป็นสีชมพูอ่อนที่มีประกายระยิบระยับก่อนจะเลือนหายและทิ้งกล่องดนตรีแกะสลักจากเปลือกหอยมุกสีชมพูนวลตา เนเรซ่ามองสิ่งที่วางอยู่บนมือของมารดาด้วยสายตาใคร่รู้ ก่อนที่เธอจะได้ถาม มืออีกข้างของเทพีแห่งความงามก็สัมผัสลงที่ตัวกล่องจนมันเป็นประกายขึ้นคล้ายมีผงมณีหมุนวนใต้เปลือกนั้น

“ สิ่งนี้คือของขวัญจากข้า ลูกสาวที่รัก.. มารดาหวังว่าเสียงเพลงจากกล่องดนตรีนี้จะนำพาความรักและความสุขมาแก่เจ้า ” รอยยิ้มมุมปากของเทพีแห่งรักคล้ายว่ามีทั้งความห่วงใย อ่อนโยน รักใคร่และขบขัน ผู้ได้ชื่อว่าเป็นโฉมงามหนึ่งเดียวของโลกโน้มตัวลงจุมพิตที่หน้าผากเนียนของเทพธิดาน้อย “ ทุกก้าวเดินของเจ้า มีมารดาคอยเฝ้ามองอยู่เสมอ ”

คล้อยหลังสัมผัสแผ่วเบาอันแสนอบอุ่น เทพีอะโฟรไดท์ก้าวถอยหลังช้า ๆ ทุกการเคลื่อนไหวชดช้อยสง่างามจนเนเรซ่าไม่แปลกใจถึงสาเหตุที่แอรีสหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น ‘ สมกับที่เป็นท่าน ’ ดวงตาของบุตรสาวจรดมองแผ่นหลังของมารดาที่ก้าวเดินกลับไปหาคนรัก.. ซึ่งก็คือแอรีส ปลายชุดของเธอพริ้วไหวราวกับคลื่น เส้นผมที่ต้องสายลมสยายอย่างงดงาม

“ เอาล่ะทุกคน !! ”

ไม่กี่นาทีหลังจากช่วงแจกจ่ายของที่ระลึก เสียงประกาศิตของซุสดังกึกก้องทั่วโถงแห่งทวยเทพเรียกให้สายตาทั้งหมดหันไปจับจ้องยังเขา “ เด็ก ๆ หลายคนอาจต้องการโอกาสสุดพิเศษที่จะได้ร่วมเต้นรับกับเหล่าเทพ ” ราชันแห่งโอลิมปัสกล่าวด้วยน้ำเสียงภูมิใจในความคิดแสนบรรเจิดนี้

“ ฉะนั้นแล้วจงมา ” ด้วยการปัดมือหนึ่งครั้งเบื้องหน้าเขาก็มีกล่องทึบปริศนาถูกเสกขึ้นมา ดวงตาของราชันเทพชำเลืองมองภรรยาอย่างเฮร่าด้วยความระมัดระวัง ชายผู้ครองสายฟ้าอันทรงพลังยืดอกเชิดคางขึ้นปรับท่าทางให้เป็นทางการราวกับไม่ได้จงใจหาความสำราญต่อหน้าภรรยาผู้เข้มงวด “ จับฉลากเพื่อความยุติธรรม ทุกคน เชิญ ”

คิวจับสลากดำเนินผ่านไปเรื่อย ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจวบจนมาถึงคราวของเธอ เนเรซ่าย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อทักทายราชันเทพด้วยความสุภาพจนริมฝีปากของเขากระตุกด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ มือข้างหนึ่งของเธอถือกล่องที่ได้รับจากมารดา ส่วนอีกข้างลอยอยู่เหนือกล่องจับสลาก เนเรซ่ากวาดมองไปรอบกายอย่างระมัดระวัง สำหรับเธอแล้วเทพองค์ไหนก็ไม่สำคัญ .. มันเป็นเพียงกิจกรรมกระชับมิตรสำหรับลูกหลานและผู้ใหญ่ในบ้าน ไม่ใช่งานพรอมที่จะให้มีการจับคู่แล้วรู้สึกหวือหวาในใจ ดังนั้นโดยไม่ต้องคิดอะไรให้มาก เนเรซ่าล้วงมือลงไปในกล่องพร้อมกับหยิบในสิ่งที่เธอคว้าได้เป็นอันแรก ก่อนจะยกมันขึ้นมายื่นให้เทพซุสเพื่อให้เขาขานนามคู่เต้นรำของเธอ

รับของขวัญที่ระลึกจากเทพีอะโฟรไดท์ / สุ่มหาคู่รำทวยเทพ

Timeline at [ 23:55 | 21/12/2024 ]

Jayvik BRAVE

21/12/2024

22.30 น.

เสียงดนตรีเต้นรำสไตล์ฝรั่งเศสยังคงคลอเบา ๆ ภายในห้องโถงเหล่าเทพและเดมิก็อตต่างพากันไปเต้นรำ บางส่วนก็เดินออกมาจากฟลอร์เต้นรํา เพราะเหนื่อยบ้าง หรือมาพูดคุยกับเหล่าลูก ๆ เจวิคยังคงยืนพิงกำแพงคอยดูสถานะการณ์ต่อไปพร้อมกับแก้วทรงสูงที่เปลี่ยนน้ำที่ดื่มไปจากตอนแรก

จู่ ๆ ก็มีถุงผ้าใบเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นตรงหน้า มีสัญลักษณ์คาดูเซียสปักอยู่

“หึ๊” ชายหนุ่มอุทานเสียงสูงก็จะมองไปมา ไม่ทันไรได้รู้ว่าเป็นใครกันได้ก็ได้ยินเสียงพูดขึ้น

"เอาล่ะ เจ้าหนู!" เทพเฮอร์มีส ผู้มาพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่รวดเร็วราวกับสายลม ตรัสกับเจ้าด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "ข้าได้ยินคำขอของเจ้าแล้ว และข้าก็ชอบความกระตือรือร้นของเจ้าเสียด้วยสิ! ข้างในนั่นมีของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ จากข้า หวังว่าเจ้าจะชอบมันนะ"

เจวิคเอื้อมมือทั้งสองข้างไปรับถุงที่ลอยอยู่ตรงหน้า

“มันคืออะไรหรอครับ” ชายหนุ่มถามกลับ

พระองค์ทรงขยิบตาให้ "แต่จำไว้นะ เจวิค บางครั้ง ของขวัญล้ำค่าที่สุดก็ไม่ใช่สิ่งของ แต่เป็นประสบการณ์และมิตรภาพต่างหากล่ะ!"

“ขอบคุณนะครับพ่อ” เจวิคตอบกลับพร้อมกับพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เทพเฮอร์มีสสอนสั่ง

เทพเฮอร์มีสทรงตบไหล่เจ้าเบาๆ ก่อนจะไปร่วมปาร์ตี้กับเทพองค์อื่นต่อ

ทิ้งไว้เพียงถุงผ้าใบเล็กๆ  และคำพูดที่อบอุ่น

ชายหนุ่มหันหน้ามองพ่อวิ่งจากไปก่อนจะก้มลงมาดูถุงผ้าภายในมือ เขายื่นมือนึงที่รองถุงไว้มาเปิดปากถุงออกดูว่าได้อะไร

22/12/2024

00.00 น.

เป็นช่วงเวลาที่เหล่าเทพพ่อแม่พูดคุยกับลูก ๆ ต่างถามสารทุกข์สุกดิบกัน บ้างก็ประทานของให้แก่ลูก ๆ ของตน เจวิคเองก็ได้ของจากเทพเฮอร์มีสผู้เป็นพ่อด้วยเช่นกัน 

เมื่อวานถึงเที่ยงคืนตรงก็ได้ยินเสียงของซุสดังกึกก้องเหมือนสายฟ้าฟาด

"โอ้ พี่น้องข้า เหล่าบุตรและธิดาแห่งข้า รวมถึงบุตรแห่งพี่น้องข้า วันนี้เป็นคืนแห่งมิตรภาพ! เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ของเราทุกคน ข้าขอเชิญชวนเข้าสู่ช่วงเต้นรำมิตรภาพ!" 

ซุสสะบัดมือเบา ๆ กล่องทองคำปรากฏขึ้นกลางห้องโถง โดยภายในกล่องจะมีใยฉลากที่ระบุชื่อของเทพและเดมิก็อตแต่ละคนไว้ ทุกคนจะสุ่มจับคู่และร่วมเต้นรำโดยไม่สนใจฐานะหรือความสัมพันธ์

เมื่อทุกคนเริ่มจับฉลาก เสียงหัวเราะและเสียงกระซิบดังขึ้นทั่วห้อง เดมิก็อตบางคนยิ้มกว้างเมื่อได้คู่เป็นเทพเจ้าที่ตนชื่นชม ในขณะที่เทพบางองค์หัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นชื่อของเดมิก็อตที่เคยสร้างปัญหาให้กับพวกเขา

ถึงเวลาที่เจวิคจะต้องจับฉลากแล้ว ชายหนุ่มจึงเดินไปยังกล่องทองคำ แล้วยื่นมือหยิบเอาฉลากหนึ่งใบแล้วเปิดออก

โรลเพลย์รับจึงจะได้รับของที่ระลึก

สุ่มหาคู่เต้นรำทวยเทพ

Jayvik Mchonde

Jayvik BRAVE

22/12/2024

00.20 น.

"หมายเลข 1!"

เสียงของเจวิคดังก้องจนหลายคนหันมามองด้วยความสนใจ

ในเวลาเดียวกัน ที่อีกฟากของห้องโถง เฮเฟสตัส เทพแห่งไฟและการช่าง ได้จับฉลากของเขาไว้ มืออีกข้างก็ถือค้อนคู่ใจ เขามองฉลากในมือของตัวเองและอ่านหมายเลขอย่างช้า ๆ

“หมายเลข 1”

เขาเงยหน้าขึ้น เสียงฮือฮาดังขึ้นในกลุ่มผู้ชม ทุกคนต่างมองไปที่เจวิคและเฮเฟสตัสด้วยความประหลาดใจ

‘อ่อที่เจอที่โลกหลอมนิ ดูใจดีอยู่มั่ง–’ เจวิคนึกในใจพร้อมกับมองไปยังทางที่เทพเฮเฟตัสอยู่

เฮเฟสตัสเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ดูเรียบเฉย แต่ในดวงตากลับมีแววประหลาดใจเล็กน้อย เขามองตรงไปที่เจวิค และเมื่อทั้งสองสบตากัน เฮอร์มีสที่ยืนอยู่ไม่ไกลถึงกับหลุดหัวเราะ

‘ใจดีแน่นะ ไหงตอนนี้เขาถือค้อนอยู่หล่ะ’ ชายหนุ่มหันหน้าหนีพร้อมกับสีหน้าครุ่นคิด

เขารีบเดินตรงไปหาเทพแห่งการช่างด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

“ท่านเฮเฟสตัส ดูเหมือนคืนนี้พวกเราจะต้องเต้นรำด้วยกันนะครับ” เจวิคเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสดใส

เฮเฟสตัสมองเจวิคด้วยสายตานิ่งสงบ แต่ภายในแฝงความประหลาดใจ เดมิก็อตหนุ่มตรงหน้าดูมีชีวิตชีวาเสียเหลือเกิน 

“ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่คาดหวังมากไปกับการเต้นของข้า ข้าเก่งเรื่องสร้างการสร้างสิ่งของ ไม่ใช่เรื่องการก้าวเท้าไปตามจังหวะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มหนัก

“ถ้าท่านสามารถสร้างสิ่งอันยอดเยี่ยมได้ การเต้นรำก็ไม่น่าจะยากหรอกครับ” ชายหนุ่มตอบกลับเพื่อให้กำลังใจอีกฝ่าย

เมื่อดนตรีเริ่มบรรเลงขับกล่อมทั่วห้องโถง เจวิคยื่นมือให้เฮเฟสตัสด้วยรอยยิ้มสดใส เฮเฟสตัสลังเลเล็กน้อยก่อนจะจับมือของเขาอย่างมั่นคง

ก้าวแรกของเฮเฟสตัสอาจจะดูเก้ ๆ กัง ๆ แต่เจวิคกลับปรับจังหวะได้อย่างคล่องแคล่ว เขานำทางการเต้นด้วยความเป็นธรรมชาติและเพิ่มความสนุกให้กับเฮเฟสตัส

“เจ้าทำได้ดี” เฮเฟสตัสกล่าวพลางยิ้มเล็ก ๆ

“ท่านก็ไม่แย่นะครับ อันที่จริง ท่านอาจเก่งกว่าข้าที่กำลังแกล้งทำเป็นเก่งอีกด้วยครับ”

เมื่อเสียงดนตรีบทสุดท้ายสิ้นสุดลง เฮเฟสตัสและเจวิคก้าวเท้าหยุดพร้อมกัน ทั้งคู่มองหน้ากัน เฮเฟสตัสที่เดิมทีดูเงียบขรึมและเก็บตัว ตอนนี้เผยรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าที่ดูสง่างามในแบบของเขา เจวิคยิ้มกว้าง พลางถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความพอใจ 

“นั่นล่ะครับ ท่านเฮเฟสตัส ท่านทำได้ดีมากครับ” เจวิคกล่างชมเชยคู่เต้นของตนเอง

“เจ้าเป็นผู้นำทางที่ดี เจวิค ข้ายอมรับว่าการเต้นรำคืนนี้ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด” เฮเฟสตัสหัวเราะเบา ๆ พร้อมตอบกลับด้วยเสียงทุ้มต่ำ

หลังจากการเต้นรำเสร็จ เจวิคและเฮเฟสตัสเดินออกมาจากฟลอร์เพื่อพักที่มุมหนึ่งของห้องโถง เฮเฟสตัสเทน้ำอมฤตใส่แก้วแล้วยื่นให้เจวิคอย่างเป็นมิตร ชายหนุ่มโค้งรับแก้วน้ำจากเทพตรงหน้า

“ขอบใจที่ทำให้ข้าได้สัมผัสสิ่งใหม่ ๆ” เฮเฟสตัสกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงใจ

“และผมได้เรียนรู้ว่า แม้แต่เทพที่ดูเงียบขรึมที่สุด ก็ยังมีความอบอุ่นซ่อนอยู่ ขอบคุณที่ให้โอกาสผมได้เต้นรำกับท่านในคืนนี้ ผมรู้สึกเป็นเกียรติมาก หวังว่าเราจะได้พบกันอีกในโอกาสหน้านะครับ” ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณก่อนจะโค้งตัวอีกครั้ง

ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความรู้สึกที่อิ่มเอมก่อนจะแยกย้าย เฮเฟสตัสนั่งอยู่มุมสงบของเขาพร้อมกับแก้วน้ำอมฤต ในขณะที่เจวิคเดินกลับไปหาเฮอร์มีสที่รออยู่

เฮอร์มีสจับไหล่ลูกชายพร้อมพูดด้วยรอยยิ้มภาคภูมิ “ลูกทำได้ดีมาก เจวิค ดีเสียจนข้าคิดว่าเฮเฟสตัสอาจนึกถึงเจ้าอีกนานเลยล่ะ”

“ขอบคุณสำหรับคำชมครับ ผมก็แค่ทำสิ่งที่รู้สึกว่าถูกต้องครับท่านพ่อ” เจวิคตอบกลับพลางหัวเราะเบา ๆ

เต้นรำเพลงช้ากับทวยเทพที่จับคู่ได้
รางวัล: 50 ศรัทธา และ +1 ตื่นรู้

Jayvik Mchonde

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

บางครั้งเมื่อกล่าวถึงโชค มันก็เป็นเรื่องที่พูดได้ยากว่าเรากำลังโชคดีหรือโชคร้าย

การจับฉลากดำเนินมาพักใหญ่แล้ว เมื่อเดมิก็อดทุกคนได้รับหมายเลขประจำตัว เหล่าทวยเทพก็ออกมาขานเรียกด้วยวิธีที่ต่างกันออกไป ที่น่าสนใจหน่อยคงเป็นวิธีการของฝั่งอีรอส หนึ่งในลูกชายที่โด่งดังของเทพีอะโฟรไดท์ที่กำลังเดินตามหาคู่เต้นรำพร้อมกับสีหน้าเว้าวอนจนน่าเอ็นดู

การขานหมายเลขและการตามหาตัวคู่เต้นรำดำเนินต่อไปตั้งแต่เลข 0 จนถึง 8 ตัวตนของเทพผู้ครองหมายเลขเหล่านั้นเริ่มทำให้เนเรซ่าขมวดคิ้วมากขึ้นเรื่อย ๆ ‘ แอรีส เฮเฟตัส อีรอส เฮอร์มีส อะโฟร์ไดท์ อะพอลโล่ ไดโอนีซุส ไอริส และบอเรอัส ’ มีทั้งเทพในสิบสองบัลลังก์และเทพนอกเหนือจากสิบสองบัลลังก์ การได้รู้เรื่องนี้ทำให้ขอบเขตการคาดเดาของเธอเริ่มขยายออกไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ จวบจน..

“ หมายเลข 9 จงก้าวออกมา ” เสียงเพรียกหาของชายผู้ครองบัลลังก์ราชันเทพดังกึกก้องทั่วโถงพร้อมด้วยสายตาหลายคู่ที่จับจ้องเพื่อมองหาผู้โชคดีท่านนั้น บางคนอิจฉา.. หรือไม่ก็เวทนา เพราะอย่างไรก็ตามทุกชีวิตในโถงบัดนี้ย่อมทราบถึงกิตติศัพท์ความหวงสามีของราชินีปวงเทพอย่างเฮร่าที่กำลังนั่งยิ้มอย่างใจเย็นอยู่บนบัลลังก์

ไม่มีใครกล้าแสดงตัว จากความเงียบสงบเปลี่ยนเป็นซุบซิบจอแจ ซุสขมวดคิ้วเล็กน้อยเทพแห่งสายฟ้าสูดหายใจเข้าตั้งใจจะประกาศตนอีกครั้งแต่เดมิก็อดผู้หนึ่งที่เดินมาตรงหน้ากลับทำให้เขาหยุดเงียบ ทุกชีวิตเงียบเป็นเป่าสากทันทีที่เห็นผู้แสดงตนออกมารับในสิทธิ์ที่ตัวเองได้ แม้แต่ดวงตาของเฮร่ายังเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย นับประสาอะไรกับเทพีอะโฟรไดท์ผู้เป็นมารดาที่คล้ายว่าจะตระหนกทันทีที่พบว่าผู้ได้รับเกียรติเต้นรำร่วมกับราชาเทพคือบุตรสาวในครรภ์ กระดาษฉลากร่วงลงสู่มือของราชันเทพที่ยื่นออกไปเพื่อขอคำยืนยัน หมายเลขที่ปรากฏบนนั้นทำให้หลายคนถึงกับหลบตาด้วยความสงสาร

“ เป็นเกียรติที่ได้ร่วมเต้นรำกับท่าน ”

มารยาท ท่องเอาไว้ตัวโต ๆ ไม่ว่าจะอยากกรี๊ดออกมามากแค่ไหนก็ยังจำเป็นต้องสงวนท่าที เนเรซ่าไม่มองใครเลย เธอไม่ต้องการให้สายตาเหล่านั้นมาทำให้เธอประหม่าหรือไขว่เขวในสถานการณ์ที่อันตรายเกือบถึงชีวิตหากเฮร่านึกไม่พอใจในการปฏิบัติตัวของเธอขึ้นมา เพื่อไม่ทำให้เด็กสาวต้องเสียหน้าราชันแห่งปวงเทพพยักหน้าเล็กน้อย กระดาษฉลากสลายไปด้วยเวทมนตร์ มือของเขาพลิกหงายขึ้นเป็นการตอบรับและเชื้อเชิญ

เขามองความโดดเด่นของนางตั้งแต่ตอนที่ยังจับฉลาก ผิวขาวนวลเนียนละไมรับกับใบหน้าทรงเสน่ห์เช่นเดียวกับมารดา ‘ ความงดงามตราบจนนิรันดร์เช่นเดียวกับมารดาของนาง ’ เอกลักษณ์ของสายเลือดอะโฟรไดท์ที่ถึงจะมีผู้คล้ายคลึงแต่ก็ยังไม่อาจเทียบเคียง ราชันแห่งเทพได้เพียงแค่คิด ดวงตาของเขาชำเลืองมองไปทางภรรยา เฮร่า ผู้ที่แม้จะยิ้มแต่ก็เริ่มมีเค้าลางเย็นชาในแววตา คงไม่ดีหากเขาทำให้เดมิก็อดที่อนาคตใกล้ผู้นี้กลายเป็นคนต้องสาปแต่เมื่อฝ่ามือนุ่มประกบเข้ากับมือของเขา ซุสก็พบว่าการไม่สร้างปัญหาชู้สาวในเวลาอย่างนี้เป็นเรื่องยากทีเดียว

ด้วยฐานะราชาแห่งเทพ แน่นอนว่าการเปิดฟลอร์ยังต้องเป็นหน้าที่ของเขาแม้ว่าคู่เต้นจะไม่ใช่ภรรยาแล้วก็ตาม เทพแห่งสายฟ้าเชิญเทพธิดาน้อยจากครอบครัวอะโฟรไดท์ออกไปที่กลางฟลอร์ด้วยการชักนำที่ไม่รีบร้อน ร่างเพรียวของเนเรซ่าหันเข้าหาเขา มือฝั่งหนึ่งของพวกเขาจับกัน ส่วนอีกข้างแตกต่างไปตามบริบทของการเต้นรำแต่ก็ยังเห็นได้ชัดว่ามีความระมัดระวังอยู่มากยกตัวอย่างเช่นการที่ธิดาอะโฟรไดท์เลือกวางสันมือลงบนไหล่ของราชันเทพแทนการจับโดยตรงรวมไปถึงมือหยาบของซุสที่วางเหนือช่วงเอวของคู่เต้นรำคล้ายจะสัมผัสแต่ก็ไม่

‘ เป็นการเต้นรำที่น่ากลัวที่สุดในชีวิตเลย ’ เนเรซ่าลอบคิดอยู่ในใจพร้อมกับพยายามปั้นหน้าให้สงบเท่าที่เธอจะทำได้

“ เคยเต้นมาก่อนหรือไม่ ” ซุสถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังนักคล้ายต้องการสงวนบทสนทนาให้ได้ยินแค่สองเรา เนเรซ่าเงียบไปพักหนึ่งหลังจากคำถามนั้น ดวงตาของเธอหลุบลงมองต่ำก่อนจะให้คำตอบที่ผ่านการพิจารณาและกลั่นกรองอย่างตั้งใจ

“ มีประสบการณ์อยู่บ้าง แต่ไม่ชำนาญ.. ”

คำตอบเท่านั้นก็เพียงพอสำหรับนักเต้นเท้าไฟอย่างซุสแล้ว ดวงตาคมของเทพแห่งสายฟ้าเคลื่อนมองอะพอลโล่ที่รับหน้าที่ดูแลเรื่องดนตรี เทพแสงสว่างองค์นั้นกระแอมเบา ๆ ก่อนจะเริ่มต้นพยักหน้าให้สัญญาณเริ่มต้นเพลงบรรเลงเพื่อที่พวกเขาจะได้เคลื่อนไหวไปตามท่วงทำนองนั้น ด้วยการนำร่องที่เชี่ยวชาญสองร่างของหนึ่งราชันเทพและหนึ่งเดมิก็อดเต้นรำกลางฝูงชนราวกับต้นคริสต์มาสที่โดดเด่นเตะตาคนท่ามกลางกล่องของขวัญหลากสี

“ มีประสบการณ์อยู่บ้าง? ” ซุสเลิกคิ้วขึ้นถามในระหว่างที่เขายกมือขึ้นส่งให้ร่างบางได้หมุนตามท่วงท่าที่ควรจะเป็น ชุดสีงาช้างที่โปร่งบางราวหมอกควันสะบัดอย่างพริ้วไหวดูคล้ายเทพธิดาที่วิ่งเล่นบนก้อนเมฆสมศักดิ์ศรีบุตรสาวของอะโฟรไดท์เสียจนต้องชื่นชม “ เจ้าดูไม่คล้ายคนที่จะพูดว่าไม่ชำนาญ ”

“ ไม่ใช่ว่าการถ่อมตัวคือสิ่งที่มนุษย์ควรทำหรอกเหรอคะ? ” คำตอบของเธอทำให้เสียงหัวเราะในลำคอของเทพแห่งสายฟ้าหลุดออกมาเบา ๆ เขาพยักหน้าราวกับว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นถูกต้องแล้ว ท่ามกลางคู่เต้นรำหลายคู่ที่ดำเนินบทสนทนาของพวกเขาในระหว่างที่กำลังเคลื่อนไหว เสียงฝีเท้าของพวกเขาสอดผสานกันอย่างสมบูรณ์ในฐานะคนที่มีความเชี่ยวชาญในการเต้นรำ

มีแค่คู่ของเนเรซ่าและซุสเท่านั้นที่ไร้เรื่องให้สนทนา ทั้งสองเงียบนิ่งและปล่อยให้ความเงียบเป็นการสื่อสาร เพราะคนหนึ่งก็มีภรรยาเป็นชะนักติดหลังส่วนอีกคนก็ไม่ได้ต้องการตกเป็นเป้าสายตาหรือถูกเข้าใจว่าใฝ่สูง ท้ายที่สุดเมื่อจบเพลง ทั้งสองแยกออกจากกัน เนเรซ่าโค้งลงตามธรรมเนียมฝ่ายหญิงอย่างอ่อนหวาน เช่นเดียวกับซุสที่โค้งให้ด้วยความสุภาพ

“ นางได้ให้กำเนิดทายาทที่ดี ”

“ เป็นเกียรติอย่างสูงที่พระองค์ทรงเมตตา ”

เต้นรำกับทวยเทพที่จับคู่ได้รางวัล: 50 ศรัทธา และ +1 ตื่นรู้

Timeline at [ 00:45 | 22/12/2024 ]

Laura HEROES

[Olympus] Hall of Olympus

ย้อนเวลา 21/12/2025 เวลา 23.30 น.

---

เมื่อผลสลากการสุ่มออกมาเป็นที่เรียบร้อย  เด็กสาวก็อ่านตัวเลข  เลขที่เธอได้คือเลข 2  ซึ่งเลขในมือของเด็กสาวตอนนี้นั้นมันตรงกับ ทางอีรอส หรือที่ถ้าพูดให้เข้าใจง่ายขึ้น คือเค้าเป็นเทพแห่งความรัก

อีกฝ่ายเดินมองหาผู้ที่ได้เลขเดียวกันก่อนจะมาหยุดที่หน้าของเด็กสาว 

“ เธอได้เลขอะไร ” น้ำเสียงที่ดูขี้เล่น ถามขึ้นพร้อมกับจ้องมองที่กระดาษของเธอด้วย

“ 2 ค่ะ หนูได้เลข 2 ” เด็กสาวไม่ลืมจะพลิกกระดาษแผ่นนั้นให้คนอื่นดูด้วยว่าเธอได้เลขอะไร

และดูเหมือนว่าเลขของทั้งคู่จะตรงกัน

“ โอ้ววว ช่างเป็นเรื่องที่บังเอิญ ” ท่าทางที่ดูดูดีของอีกฝ่ายก่อนจะโค้งตัวลงเล็กน้อย

อีกฝ่ายผายมือมารับเด็กสาวเพื่อเริ่มเต้นรำ  ในส่วนของลอร่าเอง เธอย่อตัวแบบกุลสตรี 

อย่าถามถึง เรื่องการเข้าสังคมกับเธอเลย มันน่าจะง่ายอยู่พอสมควร

เมื่อเพลงบรรเลงช้าลงการเต้นรำของเทพและ เดมีกอต ทั้งหลายก็เริ่มขึ้น 

ในบางคนก็ได้ เต้นคู่กับซุส ซึ่งเป็นคนที่เธอนั้นกลัวที่สุด

เด็กสาวยิ้มตอบก่อนที่อีกฝ่ายจะชวนเธอคุยในขณะที่เธอกำลังเต้นรำ

การขยับท่วงท่าตามทำนองของเพลงดูเป็นเรื่องที่ยากเล็กน้อย  เนื่องจากเป็นทำนองที่ไม่ค่อยคุ้นเคยนัก

“ ไม่ต้องเกรง เต้นตามสบาย ” อีรอสกล่าวขึ้น หลังจากที่เห็นว่าเด็กสาวนั้นแอบจะเต้นผิด

เค้ายังไม่วายที่จะแอบขำเธอด้วย 

“ แห๊ะๆ ” เธอยิ้มออกมาแห้งๆ แต่ก็เต้นกันต่อ

“ เจ้าคงเป็นธิดาของ ไดโอนิซุสสินะ ” อีกฝ่ายทำขึ้นพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ ใช่ค่ะ หนูชื่อลอร่า ” เธอไม่ลืมที่จะแนะนำตัวด้วย

“ เป็นชื่อที่ดีนิ ” อีกฝ่ายถึงกับกล่าวชมทำเอาเด็กสาวถึงกับเขินหน้าแดงเล็กน้อย

“ เขินเรางั้นหรอ ” อีกฝ่ายดูจะเคยชินกับเรื่องพวกนี้การเขินอายของเด็กสาว หรือสภาวะลุ่มหลงเหล่านี้ 

ก็เพราะเขานั้นคือเทพแห่งความรัก นั้นเอง

“ รู้มั้ยว่าเจ้าพวกมนุษย์น่ะชอบแต่ขอร้องอ้อนวอน ” 

อยู่ดีไม่ว่าดีอีกฝ่ายก็คือเปิดบทสนทนามาแบบงงงง  เขากล่าวถึงเรื่องโลกมนุษย์ น่าจะหมายถึงเรื่องที่ทุกคนมักจะขอพรให้เขาแผลงศรใส่คนที่ตนชอบ

“ แล้วเราจะรู้ได้ยังไง ว่าคู่นั้นคือคู่จริง ”

คำถามของเด็กสาวทำให้อีกฝ่ายนิ่งไปซักครู่ก่อนจะสายหัว

“ เราก็ไม่รู้หรอก แค่ใช้ความรู้สึกตัดสิน ” เค้าตอบกลับ

“ เราก็ไม่ได้คิดหรอกว่าลูกศรของเราจะทำให้คนตกหลุมรักกันได้ภายในวันเดียว แต่ทุกอย่างมักเกิดเรื่องบังเอิญขึ้น ” เค้ากล่าวในขณะที่ทั้งคู่เต้นรำกันในบทเพลงช้า

จังหวะเพลงส่งให้เค้าต้องยกมือขึ้นพร้อมกับเด็กสาวที่หมุนตัว 

เมื่อหมุนตัวครบรอบอีกฝ่ายก็เอื้อมมือมารับ  “ ที่ถามแบบนี้ เธอกำลังตกหลุมรักใครอยู่หรือเปล่า ” 

ดูเป็นคำถามที่เดาใจ สำหรับเด็กสาวตอนนี้เธอไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษ แต่สิ่งที่ทำให้เธอสนใจมาก

อาจเป็นความรักระหว่างพ่อกับแม่ว่าเกิดขึ้นได้ยังไง

“ เปล่าค่ะปล่าวมันเเค่คำถามในหัวเฉยๆ แต่หนูอยากรู้ว่าเทพกับมนุษย์รักกันได้ไหม แล้วต้องใช้ศรรักหรือเปล่า ” 

คำถามของเด็กสาวทำให้อีกฝ่ายถึงกับหัวเราะออกมาชอบใจ  เค้ารู้ได้ทันทีว่าเธอน่าจะสงสัยเรื่องราวของพ่อกับแม่ตัวเอง

“ ไม่หรอกคู่นั้นเค้ารักกันเอง ไม่ได้เกี่ยวกับเรา ” เค้ารีบปฏิเสธก่อนจะยิ้มรับ

“ ส่วนใหญ่เราจะไม่ไปยุ่งกับความรักของเราเทพ ” ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะตอบข้อสงสัยของเธอด้วยว่าสามารถช่วยให้เทพสมหวังได้หรือเปล่า คำตอบน่าจะแปลว่า ‘ ไม่ ’ 

“ ถ้าถึงวันนั้น หนูขอให้ช่วยหนูได้ไหม ” ก่อนที่เพลงจะจบเด็กสาวทำขึ้น ถึงเรื่องในอนาคตที่ไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นหรือเปล่า 

หากว่าเธอรักใครขอให้เขาช่วยให้เธอสมหวัง 

“ นั่นก็ขึ้นอยู่กับเธอ เรื่องราวทั้งหมดมันอยู่ที่การกระทำ ส่วนเราเป็นแค่สิ่งที่ช่วยอยู่ภายหลัง แต่ความรักที่แท้จริงมันจะยั่งยืนมากกว่า ” เขากะแอมเล็กน้อย

แม้ว่าจะยังคงเป็นเทพที่มี ใบหน้าเด็ก แต่ก็มีความคิดที่ค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่แล้วโตเลยทีเดียว

เด็กสาวได้แต่พยักหน้า เบาๆ

“ หากถึงวันนั้น ไดโอนิซุสเขาอยากมีลูกเขย เค้าก็ช่วยเธอเองนั่นแหละ ” พูดจบอีกฝ่ายก็ขำออกมา ท่าทางเขาชอบใจสุดๆ

ขำเสียงดังจนทำคนรอบข้างถึงกับหันมามองโดยเฉพาะผู้เป็นบิดาของเธอเอง

ท่าทางแล้วอีกฝ่ายจะสงสัยว่าเราสองคนคุยอะไรกันทำไมมันถึงดูสนุกสนานขนาดนั้น 

ก่อนที่เพลงจะจบลงเด็กสาว ไม่ลืมจะมอบของขวัญให้อีกฝ่ายด้วย เอาเข้าจริงช่วงนี้เธอมาที่นี่เธอมอบของขวัญให้กับทุกคน

“ แด่ความรักที่สวยงามค่ะ และวันคริสมาสค่ะ ” เธอหยิบเอาขนมขิงนำโชคที่เป็นของขวัญสำหรับวันคริสต์มาส ที่กำลังจะมาถึง ส่งให้กับอีกฝ่าย

“ โอ้ววว ... น่ากินจัง ” เค้ารับมาแล้วก็เปิดของขวัญนั้นทันที แถมยังดูตื่นเต้นกันอีกต่างหาก

และเมื่อเพลงจบลงอีกฝ่ายก็เดินมาส่งเธอที่นั่งเหมือนเดิม 

“ สนุกมากเลย ” เขากล่าวก่อนจะเดินกลับที่นั่งของตนเองพร้อมกับขนมในมือ 

" เช่นกันค่ะ ขอบคุณนะคะ " ช่วงเป็นเรื่องราวเเสนวิเศษที่เกิดขึ้น เด็กสาวถอนสายบัวเบาๆ ให้อีกฝ่ายอีกครั้งก่อนจะนั่งลง

หลังจากนี้คงได้เวลสของงานเลี้ยงที่เลิกราแล้วสินะ เเต่จะ่าไปขากลับจะกลับยังไงจะต้องผ่านลิฟต์ 600 ชั้นขาลงอีกมั้ยนะ เธอที่เเบบขามาก็ขึ้นมาเเล้วฉี่จะราดขากลับนี้ใจคงหลุดไปเลย

เด็กสาวแม้จะเเอบสงสัย แต่เธอก้ไม่ได้ถามหรือพูดใดๆ ออกไป เอาเป็นว่ารอก่อนแล้วกัน เดี๋ยวก็รู้เอง พร้อมๆกับคนอื่นๆ นั้นหละ มากันต้องหลายคนจะมีชะตากรรมเเบบร่วมกัน

---

 มอบขนมขิงนำโชคให้ อีรอส 1 

 เพิ่มเติม BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15 (อีรอส)  

 เต้นรำกับทวยเทพที่จับคู่ได้รางวัล: 50 ศรัทธา และ +1 ตื่นรู้ 

Nymeria BELIEVER

OLYMPUS FIELD TRIP - 12
21-12-2024 | 00.00 AM

               ธิดาแห่งมนตรานั่งตัวตรงอย่างสง่างามยังโต๊ะที่จัดไว้สำหรับเหล่าเดมิก็อดในโถงใหญ่ของโอลิมปัส รอบข้างคือภาพบรรยากาศของความอบอุ่น เทพและลูกหลานของพวกเขาพูดคุย หัวเราะ และส่งมอบของขวัญแทนใจให้แก่กัน เธอจิบไวน์ผลไม้จากแก้วคริสตัลในมืออย่างเนิบช้า สายตาจับจ้องไปยังเทพีฮีบี้ที่อยู่ไม่ไกลออกไป

               “โถ.. สาวน้อยอย่าเศร้าไปเลยปีนี้อาจไม่มีของขวัญจากแม่ของเธอ แต่ปีหน้าอาจได้เจอตัวเลยก็ได้” แคลร์ แม่มดผมแดงในรูปวิญญาณโปร่งใส กล่าวด้วยน้ำเสียงติดจะขำขัน แต่แฝงไว้ด้วยความอบอุ่น 

               ไนมีเรียเพียงแค่นยิ้มบาง ๆ ระหว่างนั้นเธอสบตากับเทพีฮีบี้นายจ้างเก่าที่รักส่งยิ้มกลับมาชี้ชวนให้เด็กสาวยกแก้วขึ้นชนกับอากาศเบื้องหน้าในท่าทางที่ราวกับจะเอ่ย “Cheers” ร่วมดื่มฉลองกับเทพีแห่งความเยาว์วัยจากระยะไกล

               “แม่คงยุ่งอยู่ในเฮติ ถึงพลาดงานเลี้ยงใหญ่ขนาดนี้” ไนมีเรียตอบแคลร์เสียงเรียบ ขณะสายตายังคงทอดมองความอบอุ่นและคึกคักของบรรยากาศเบื้องหน้า เธอไม่ได้เอ่ยคำใดเพิ่ม แววตาสะท้อนเพียงความเข้าใจในความเงียบงันของมารดาที่ไม่เคยปรากฏตัว

               สายตาของเธอจับจ้องไปยังเวทีที่เทพอะพอลโล่กำลังบรรเลงพิณ เสียงดนตรีอบอวลไปทั่วโถงใหญ่ของโอลิมปัส นุ่มนวลและสง่างามราวกับแสงอาทิตย์ยามเช้า สายลมที่พัดผ่านนำพาความอบอุ่นของดนตรีนั้นให้เข้าถึงหัวใจของทุกคน

               จังหวะหนึ่งร่างบางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า หยิบโน้ตขึ้นมาเขียนอะไรบางสิ่งพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ บทลำนำที่เธอเขียนด้วยมือของตนเองนี้ไม่ได้ยาวนัก แต่ทุกคำในนั้นถ่ายทอดความเคารพต่อวีรกรรมเหล่าทวยเทพในสงครามไททัน เธอไม่ต้องการระบุตัวตนผู้แต่ง แต่หวังเพียงให้มันเป็นสิ่งระลึกแทนความประทับใจในค่ำคืนนี้ตามประสาเด็กสาวผู้สนใจเรื่องเล่าตำนาน

               ไนมีเรียยื่โน๊ตกระดาษให้กับเทพอะพอลโล่ที่เดินผ่านโต๊ะของเธอ เทพแห่งดนตรีหยุดมองเด็กสาว ดวงตาสีทองสว่างจ้าคล้ายกำลังอ่านสิ่งที่ไม่ถูกเขียนลงในกระดาษ ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะรับโน้ตกระดาษนั้นไป

               เมื่อเสียงพิณหยุดลง บทลำนำที่เขียนขึ้นด้วยลายมือของไนมีเรียถูกขับร้องออกมาใหม่ด้วยเทพแห่งศิลปินอย่างอพอลโล่ในท่วงทำนองที่ไพเราะ งดงามจนทุกคนในโถงหยุดฟังอย่างเงียบงัน แม้แต่คนจารลำนำบทนี้ยังแทบลุกขึ้นปรบมือให้ไม่ทัน

เทวัญครองนภา ทรงฤทธาเกริกเกรียงไกร

สายฟ้าฟาดกลางใจ ผืนโลกไหวด้วยบัญชา

ทายาทผู้กล้าหาญ สยบศัตรูผู้โหดกล้า

โครนอสพินาศา ปลดพันธนาเหนือชะตา

ผู้นำเหนือเกลียวคลื่น ส่งสะอื้นปฐพีล้า

พี่น้องร่วมอาณา รวมพลังศึกครั้งใหญ่

เทวามอบศาสตรา มงกุฎฟ้าทรงเกรียงไกร

ขุนเขาสั่นหวั่นไหว กำราบยักษ์จอมลำพอง

เกลียวคลื่นทรงพลิกฟ้า ทะเลบ่าวาโยก้อง

จันทรามิลอยล่อง สายฟ้าร้องปิดศึกพลัน

วีรชนผู้กำหนด สมดุลจรดทั่วเขตขวัญ

สามภพสุขสมพลัน เพียงจักรวาลนิรันดร์ไกล

ผู้ทรงบัลลังก์ศรี สูงสุดนี้ในสรวงไศล

ปกครองด้วยน้ำใจ ธรรมพิทักษ์เหนือชะตา

โอ้ผู้ก่อยุคใหม่ เปรมหทัยล้นฟ้าศร

สดุดีจอมภูมี ผู้มอบวิถีแห่งนิรันดร์

- NRH -

               “วิเศษทีเดียว.. ผู้ใดกันแต่งบทลำนำนี้?” เสียงของซุสดังก้องในโถงใหญ่ สายตาคมดั่งสายฟ้ากวาดมองไปทั่วโถง แต่เมื่อไม่มีผู้ใดลุกขึ้นตอบ ทว่าเมื่อเนตรมหาเทพหยุดลงที่เด็กสาวคนนั้นที่เพียงก้มหน้าจิบไวน์ในแก้วคริสตัลอย่างสงบ ประกายของความเอ็นดูหรืออาจเป็นความพึงพอใจกับบทลำนำก็วาบผ่าน

               อัศนีเทพเพียงยิ้มบาง ๆ และพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปยังเรื่องราวอื่น ไนมีเรียถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอไม่ต้องการเป็นจุดสนใจ แต่ลึก ๆ ก็ภูมิใจกับสิ่งที่เธอได้ทำ

               ระหว่างที่เธอกำลังจิบไวน์อยู่นั้น เสียงแผ่วเบาราวกับแสงแดดยามเช้าเอ่ยขึ้นในจิตสำนึกของเธอ น้ำเสียงนั้นแฝงด้วยความอ่อนโยนและนุ่มนวลจนไนมีเรียต้องหันไปมองหาเจ้าของเสียง

               “ผู้สืบสายเลือดแห่งเฮคาที เทพีเฮคาทีทรงรับรู้ถึงคำยืนยันของเจ้า และประทานของขวัญชิ้นนี้แก่เจ้า”

               เสียงนั้นมาจากเทพีไอริส ผู้ส่งสารที่งดงามราวสายรุ้ง เธอปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางแสงเรืองรอง ก้าวเข้ามาใกล้ด้วยท่วงท่าที่สง่างาม ชุดคลุมสีขาวสะอาดที่ปักลายสีรุ้งส่องประกายจับตาในแสงเปลวไฟของเตาผิง

               “เทพีเฮคาทีฝากสิ่งนี้มาให้เจ้า” ไอริสกล่าวพลางยื่นกล่องสีดำสลักลวดลายประณีตมาให้หญิงสาว พร้อมกระดาษโน้ตที่ม้วนไว้ด้วยริบบิ้นสีเงิน

               ไนมีเรียรับกล่องนั้นมาอย่างระมัดระวัง ความสงสัยผสมกับความตื่นเต้นทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้น ร่างบางเหลือบมองแคลร์ที่ลอยอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะเปิดกระดาษโน้ตออก และพบว่ามันไม่ใช่เพียงข้อความธรรมดา แต่เป็นภาพเคลื่อนไหวเหมือนวิดีโอบันทึกภาพด้วยมนตราภาพนั้นดูสมจริงราวกับผู้ส่งมานั่งตรงหน้าเธอ

               “ไนมีเรีย… บุตรีแห่งข้า” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นจากภาพที่ฉายบนกระดาษ ราวกับสายลมยามราตรีพัดผ่านหู เสียงนั้นอบอุ่นและลึกลับในเวลาเดียวกัน

               เทพีเฮคาทีในฉลองพระองค์สีดำสนิทปรากฏตัวในเงามืด เหมือนจะสวมเสื้อคลุมขนสัตว์สีดำดูสง่างามอาจเป็นตัวเดียวกับที่ไนมีเรียพึ่งถวายผ่านเตาไฟไป นางเปล่งประกายระยิบระยับดุจดวงดาวในท้องฟ้ายามค่ำคืน เทพียิ้มอย่างอ่อนโยน แม้ใบหน้านั้นจะไม่คุ้นตา แต่ความรู้สึกที่มันสื่อถึงทำให้ไนมีเรียสัมผัสได้ถึงสายสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง

               “เจ้าเติบโตขึ้นอย่างงดงาม สมกับเป็นผู้สืบทอดสายเลือดแห่งข้า”

               แม่มดน้อยกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว เธอไม่เคยได้ยินเสียงนี้มาก่อน แต่ในความรู้สึกลึก ๆ มันคุ้นเคยและโหยหา

               “จงรับของขวัญชิ้นนี้ไว้ ไนมีเรีย ภายในกล่องนี้คือสิ่งที่ข้าเตรียมไว้ให้เจ้า มันจะนำทางเจ้าในยามมืดมน และปกป้องเจ้าจากภยันตราย”

               เสียงของมารดายังคงกล่าวต่อ “ลูกสาว.. ข้าสังเกตเห็นว่าสร้อยของเจ้าที่คลาริสซ่าไว้ใกล้เสื่อมสภาพ หากปล่อยไว้ เธออาจกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน ข้าจึงช่วยย้ายเธอมายังของที่ระลึกนี้แทน ต่อไปนี้เธอจะอยู่ในนั้น คอยเป็นเพื่อนเจ้า… เช่นเดียวกับที่แม่ปรารถนาจะทำ”

               ข้อความจบลงพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไนท์บลูมมิ่งที่ลอยเข้ามาในจมูก ราวกับมันถูกส่งมาจากอีกโลกหนึ่ง

               ไนมีเรียมองกล่องสีดำในมืออย่างนิ่งงัน ความรู้สึกมากมายไหลเวียนในจิตใจ เธอไม่รู้ว่าควรจะยิ้มออกมาหรือร้องไห้ดี แต่มีบางอย่างในตัวเธอเบาบางลง ความโหยหาในใจถูกแทนที่ด้วยความอุ่นใจ

               “แม่ของเจ้าช่างละเอียดอ่อน” ไอริสกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เธอเอื้อมมือแตะเบา ๆ ที่ไหล่ของหญิงสาว “เธอเฝ้ามองเจ้าอยู่เสมอ อย่าได้ลืมว่าแม้ตัวของเธอจะอยู่ใกลนางยังคงห่วงใยเจ้าเสมอ”

               “… ขอบคุณ” ครั้งแรกที่ไนมีเรียเอ่ยเสียงเบาและนึกคำพูดอื่นไม่ออก เธอมอบดอกไม้ตอบแทนเทพีไอริสที่ช่วยเป็นธุระส่งของขวัญจากมารดา ดวงตาสีเฮเซลแฝงด้วยประกายของความชื้นที่ครู่เดียวมันก็เจือจางไปและแทนที่ด้วยความรู้สึกครุ่นคิดบางสิ่ง

               แคลร์ลอยเข้ามาใกล้ มองกล่องนั้นด้วยความสงสัยและพยักหน้าให้ “ดูเหมือนมารดาของเธอจะมีน้ำใจช่วยย้ายบ้านให้ฉันนะ เปิดดูสิ เด็กน้อย อาจจะมีอะไรที่น่าสนุกซ่อนอยู่” 

               ไนมีเรียหัวเราะเบา ๆ กับคำพูดของคลาริสซ่า แต่ยังไม่เปิดกล่องในตอนนี้ เธอวางมันไว้ใกล้ตัว หัวใจของเธอยังวนเวียนจากข้อความที่เพิ่งได้รับ ไนมีเรียวางกล่องลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ พลางมองภาพรอบตัวอย่างเงียบ ๆ นี่คือช่วงเวลาแห่งความสงบที่เธอต้องการ

               “งานเลี้ยงใหญ่ทั้งทีความสนุกยังไม่จบแค่นี้” เสียงอันทรงอำนาจของซุสดังก้องทั่วโถงใหญ่ ทุกสายตาหันไปที่บัลลังก์ทองคำอันโอ่อ่าของมหาเทพ เขายืนขึ้น มือข้างหนึ่งยกถ้วยน้ำทิพย์ในขณะที่อีกข้างชูฉลากทองคำใบเล็ก ๆ

               “พวกเจ้าทั้งหมด” เขากล่าวต่อ “จะได้ร่วมจับฉลากสุ่มคู่เต้นรำ นี่คือโอกาสของพวกเจ้าในการสร้างความสัมพันธ์และกระชับสายใยในเครือญาติ”

               เสียงฮือฮาดังขึ้นทั่วโถง เหล่าเดมิก็อดหลายคนหัวเราะเบา ๆ ในขณะที่บางคนทำหน้าตื่นเต้น

               เสียงดนตรีจากอะพอลโลยังคงบรรเลงอย่างไพเราะ บรรยากาศของงานเลี้ยงยังคงดำเนินไปด้วยเสียงหัวเราะและความรื่นเริง แต่ไนมีเรียกลับรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่ง รอบตัวเธออบอวลไปด้วยความฉงนใจที่มาจากมารดา

               รอจนเวลาล่วงเข้าสู่ช่วงเที่ยงคืน เสียงประกาศจากซุสเกี่ยวกับการจับฉลากสุ่มคู่เต้นรำดังขึ้น ไนมีเรียเลิกคิ้ว ดวงตาเปล่งแสงเจือความไม่แน่ใจ แต่เมื่อเห็นทุกคนในโถงเข้าร่วมกิจกรรมนี้ เธอรู้ว่าไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธโดยไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต มือเรียวหยิบฉลากของตัวเองขึ้นมาแทบไม่มองตัวเลขในนั้น เมื่อถึงคิวของเธอ หญิงสาวหยิบฉลากทองคำใบเล็กขึ้นมาโดยแทบไม่ได้มอง ดวงตาสีเฮเซลที่มักเต็มไปด้วยความแน่วแน่ในตอนนี้กลับฉายแววฉงน แต่สิ่งที่เธอรู้ในตอนนี้คือ ความรู้สึกที่เธอได้รับจากข้อความของมารดานั้นเพียงพอแล้วที่จะทำให้คืนนี้เป็นคืนที่ลืมไม่ลง 

               และแน่นอนจะมีจุดหนึ่งที่เธอไม่มองไปตลอดทั้งงาน.. โซนที่นั่งของเทพสงคราม

รับของที่ระลึกจากมะม๊าา

ให้ช่อดอกไม้ เทพีไอริส ที่ช่วยส่งของข่อบค้าบ

แต่งลำนำสรรเสริญซุสและเหล่าทวยเทพ : รับรางวัลปริศนาจากซุส ? 

 BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15 ฮีบี้!

รอสุ่มคู่เต้นรำ : รางวัล: 50 ศรัทธา และ +1 ตื่นรู้

@God 

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไปท่ามกลางความโล่งใจ เมื่อเวลาผ่านไปหลายคนก็เริ่มหลงลืมถึงเรื่องระทึกใจที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ยกเว้นบุคคลที่เกี่ยวข้องไม่กี่คน.. เนเรซ่าปลีกตัวออกมาอยู่บริเวณระเบียงของโถงที่พอจะหันเข้าไปมองการเคลื่อนไหวของผู้คนด้านในที่กลับไปออกท่าทางบนฟลอร์ได้อย่างอิสระ หลายคนเริ่มขอตัวกลับไปพักผ่อนหรือไม่ก็ออกไปเพื่อรังสรรช่วงเวลาสุดโรแมนติกกับคนที่ตัวเองหมายตา

‘ ไม่เห็นมีใครน่าสนใจ ’

ดวงตาของธิดาอะโฟรไดท์มองออกไปอย่างไร้จุดหมาย มือนุ่มจรดลงลากไปตามลวดลายตื้นลึกของกล่องไข่มุกในมือ ที่ระลึกจากแม่ผู้เหมือนจะมีแผนการบางอย่างภายใต้รอยยิ้มอ่อนหวาน ‘ จะช่วยมอบความรักและความสุข.. สำหรับธิดาอะโฟรไดท์นั่นยังเป็นสิ่งที่จำเป็นจริงเหรอ? ’ ไม่มีใครใส่ใจการเคลื่อนไหวของเดมิก็อดตัวน้อย ๆ ยกเว้นก็แต่คนที่ตราตรึงใจในการปรากฏตัวก่อนหน้านี้ สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านให้เส้นผมปลิวสยาย กลิ่นหอมหวานตามเอกลักษณ์สายเลือดผู้งดงาม ทีละน้อยค่อย ๆ ผสานกับบรรยากาศทรงอำนาจของผู้มาเยือนโดยไม่ให้รู้ตัว

แกร๊ง..

เสียงจอกทองคำวางลงกับขอบระเบียงเรียบ ๆ ทำให้เนเรซ่ารู้สึกตัว ใบหน้าของหญิงสาวที่โดดเด่นอย่างลงตัวหันตามเสียงอย่างรวดเร็วจนพบกับสุภาพสตรีในชุดสีขาวปลอดที่โอบรับเรือนร่างเสมือนรูปปั้นในตำนานที่สมบูรณ์แบบชดช้อยทรงพลัง ทว่าตัวตนของท่านผู้นี้กลับทำให้หัวของเธอขาวโพลน เนเรซ่ากะพริบตาหลายครั้ง ริมฝีปากของเธออ้าออกแต่ก็หุบลง ด้วยความพยายามเพียงน้อยนิด บุตรสาวอะโฟรไดท์ผู้มีเปลือกนอกเย่อหยิ่งค่อย ๆ โน้มตัวลงให้ความเคารพแก่ราชินีทวยเทพ

“ องค์ราชินี ”

ไม่มีคำว่า ‘ ไม่ต้องมากพิธี ’ ‘ ไม่ต้องเกรงใจ ’ ‘ ไม่เป็นไร ’ หรือ ‘ ลุกขึ้น ’ ออกมาจากปากของเทพีเฮร่า ดวงตาของพระนางจับจ้องอยู่กับร่างบางที่ย่อตัวลงพักหนึ่งก่อนจะเบนสายตามองออกไปยังทิวทัศน์กว้างไกลของยอดเขาโอลิมปัส อีกฝ่ายไม่พูดเนเรซ่าก็ไม่มีสิทธิ์ขยับ เดมิก็อดสาวลอบกลืนน้ำลายช้า ๆ พยายามใช้ความคิดอย่างเร่งด่วนว่าสมควรเริ่มต้นร้องขอความเมตตาตั้งแต่ตอนนี้ หรือควรต้องทำยังไงให้สถานการณ์คลี่คลาย แต่ก่อนที่เธอจะได้อ้าปากพูดคำแรก น้ำเสียงนุ่มเนียนราวปุยเมฆที่สอดแทรกมาด้วยความกดดันขององค์เทพีก็ดังขึ้น

“ เมื่องานเลี้ยงนี้เลิกรา.. ”

แสงอาทิตย์ทอสาดส่องตกกระทบกับพระวรกายของราชินีปวงเทพ ดวงตาสีอำพันประกายอ่อนโยนมีความแข็งกระด้างสลับหนักใจ “ มาพบเราที่ห้องพัก ” เมื่อพูดจบ เฮร่าหมุนกายเดินจากไป ไม่เปิดโอกาสให้ครึ่งเทพตัวน้อยได้สืบสาหาความใด ๆ เพิ่มเติม ปล่อยบุตรสาวของอะโฟรไดท์ทิ้งไว้ที่ระเบียงพร้อมกับความงุนงงที่อีกไม่กี่วินาทีต่อมาจะผันไปเป็นความหวาดระแวง

‘ นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย ’ เนเรซ่ายกมือขึ้นสางผมด้วยความหงุดหงิด ดวงตาของเธอสั่นคลอนด้วยคสามกังวลต่าง ๆ นา ๆ ครู่หนึ่งเธอคิดว่าสมควรหาคนช่วยแต่.. ‘ ใครจะกล้าค้านเสียงของราชินี เว้นแต่ผู้เป็นราชา ’ ซึ่งนั่นเป็นความคิดที่เฮงซวยสุด ๆ สองมือของเธอยกขึ้นปิดใบหน้า ร่างบางกระทืบเท้าพร้อมสะบัดตัวไปมาเพื่อไล่ความหงุดหงิด ‘ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แหงล่ะถ้าโดนสาปก็แค่โดนสาป (?) ’

แต่อย่างน้อยเธอก็ควรหาความช่วยเหลือไว้บ้าง.. เนเรซ่าชำเลืองตาไปมองเหล่าพี่น้องที่กระจัดกระจายไปทั่วห้องโถง เธอไว้วานไซคลอปส์ผู้ทำหน้าที่เป็นบริกรและพนักงานดูแลให้หากระดาษปากกามาให้เพื่อเขียนโน๊ตฉบับเร่งด่วน เนื้อหาด้านในนั้นค่อนข้างเรียบง่าย ก้ำกึ่งกับอ้อนวอนเชิงว่า ‘ หนูไม่เคยมีความต้องการที่จะขัดช่วงเวลาแห่งความสุขของแม่ แต่สำหรับคืนนี้ ถ้าได้ยินคำภาวนาจากลูกสาว ได้โปรด ปรากฏตัว ’

เธอฝากกระดาษโน๊ตนี้ไว้กับเมเรซคนเดียวที่ดูเชื่อถือได้มากที่สุดภายในเคบินสิบรองจากเธอ พยายามทำให้ทุกการกระทำไม่กระโตกกระตาก คงไม่ดีหากงานเลี้ยงต้องกลายมาเป็นงานส่งอำลาเดมิก็อดคนหนึ่งที่อาจจะต้องสาปเร็ว ๆ นี้ “ หลังงานเลี้ยง ถ้าเป็นไปได้เอาโน๊ตนี้ไปให้แม่ โอเคไหม? บางทีคืนนี้ฉันอาจจำเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือ แค่กันเอาไว้ก่อน ” เธอกำชับเขาด้วยเสียงกระซิบที่จริงจังกว่าปกติก่อนจะตัดสินใจปลีกตัวออกไปเมื่อใกล้ถึงช่วงเลิกงาน

‘ ให้เทพีรอนานไม่น่าจะเป็นเรื่องดี จริงไหม? ’

สถานการณ์พิเศษ : คำเชิญจากเฮร่า

Timeline at [ 00:59 | 22/12/2024 ]

Nymeria BELIEVER

OLYMPUS FIELD TRIP - 13
21-12-2024 | 00.10 AM

               โถงงานเลี้ยงสว่างไสวด้วยแสงทองจากคบเพลงแห่งเฮสเทีย บรรยากาศระยิบระยับของแสงไฟระคนด้วยเสียงหัวเราะและเสียงสนทนาอันแผ่วเบาทำให้ไนมีเรียรู้สึกราวกับอยู่ในความฝัน โถงอันโอ่อ่าตกแต่งด้วยลวดลายทองคำประณีต บัลลังก์ของเหล่าเทพเจ้าสิบสององค์ตั้งตระหง่านรายล้อมเป็นรูปครึ่งวงกลมราวกับกำลังเฝ้ามองงานเลี้ยงด้วยสายตาแห่งความภูมิฐาน

               ทุกอย่างเกือบจะปกติดีหลังเรียกสติจากของขวัญแม่กลับมาได้ สตินั้นกระจายต่อกับภาพเบื้องหน้า

               “Holy S*it Nereza!!” ทำไมคนที่ไปยืนรอเต้นเปิดฟลอร์กับเทพสายฟ้าตรงนั้นถึงเป็นเธอ!

               ไนมีเรียในชุดเดรสยาวสีดำประกายที่สะท้อนแสงเทียนเป็นเงาระยับก้าวเข้าสู่ฟลอร์เต้นรำ ดวงตาสีเฮเซลของเธอจับจ้องไปที่กลางฟลอร์ ที่ซึ่งมหาเทพแห่งสายฟ้ากำลังเริ่มต้นการเต้นรำคู่แรกกับเนเรซ่าพี่สาวบุญธรรมของเธอ เจ้าของร่างบางขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าที่นิ่งตึงของเนเรซ่า ภายนอกคนอาจมองเห็นเพียงสตรีวัยเยาว์สง่าและงดงามไร้ที่ติ ทว่าคนที่อยู่กับอีกฝ่ายมานานเห็นอย่างชัดเจนว่านัยน์ตาอีกฝ่ายเจือไปด้วยความอึดอัดทุกท่วงท่าเหมือนกำลังพยายามก้าวอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางๆ ทั้งที่เต้นรำกับมหาเทพเจ้าผู้มีรัศมีอำนาจล้นหลาม

               ไม่ชอบเหตุการณ์แบบนี้เลย คนรู้จักถูกทำให้อึดอัดใจจนอยากพุ่งไปเบรก

               นาทีวัดใจ อีกฝ่ายเป็นเทพส่วนเธอแค่มนุษย์ตัวกะเปี๊ยก.. 

               ไนมีเรียก้าวเข้าไปด้วยความตั้งใจที่จะช่วยเหลือพี่สาว แต่ก่อนที่เธอจะทำได้ มือปริศนารั้งร่างเล็กให้ถอยร่นออกมา สุริยะเทพคว้าเข้าที่เอวบางของเธอ ร่างสูงสง่าในชุดสีขาวงาช้างประดับทองสลักลายที่สะท้อนแสงเทียนอ่อนโยนดึงเธอเข้าสู่การเต้นรำโดยไม่ให้อีกคนมีโอกาสปฏิเสธ

               “อย่าเพิ่งขัดจังหวะช่วงเวลาดีๆ ของพวกเขาเลยสาวน้อย” เสียงของสุริยะเทพอ่อนโยนแฝงความขี้เล่น นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างของเขาจับจ้องมาที่เธอราวกับอ่านทุกความคิดออก ฉลากหมายเลขเดียวกันกับเธอถูกคีบอย่างไม่ใส่ใจระหว่างเรียวนิ้วแกร่ง ที่แท้เขาคือคู่เต้นรำที่ถูกละเลยของเธอนั่นเอง

               “แทนที่จะไปเป็นตัวแถมในเวทีของคนอื่น ลองเต้นรำกับข้าดูเป็นอย่างไร?”

               ใครยะ!! อย่า-มา-จับ !!

               ไนมีเรียผลักเขาออกในทีแรก แต่กลับกลายเป็นว่ามือหนานั้นรวบตัวเธอแน่นขึ้นแทน ท่ามกลางเสียงดนตรีและผู้คนรอบด้าน ไม่มีใครสังเกตเห็นเหตุการณ์เล็กน้อยนี้ ทุกคนต่างพุ่งความสนใจไปที่คู่เต้นรำของตนเอง

               “สุริยะเทพ.. สาวน้อยคนนี้กำลังยุ่ง ไม่มีเวลาสนุกไปกับท่าน” จังหวะเม้มปากเค่นแต่ละคำไนมีเรียกล่าวเสียงต่ำ แต่ใบหน้ากลับแฝงรอยยิ้มไปไม่ถึงแววตา เธอพยายามก้าวตามจังหวะที่เขานำโดยไม่เปิดโอกาสให้สุริยะเทพล้อเลียนความเงอะงะของเธอ

               “เด็กสาวผู้หลงทางในงานเลี้ยงแห่งเทพ” อพอลโล่เอ่ยขึ้น ท่วงท่าของเขาเหนือชั้นและสง่างาม มือข้างหนึ่งประคองเอวบางของเธอ อีกข้างรวบจับนิ้วบอบบางของไนมีเรียราวกับนำเธอออกจากความลังเลใจ “ดูเจ้าสิ ทั้งร้อนรนและสับสนหรือเจ้ายังไม่พร้อมที่จะโลดแล่นในแสงเกียรติยศนี้?”

               “ถ้าเช่นนั้น ท่านก็คงเป็นดวงตะวันที่เด็กสาวต้องกลืนกินเพื่อเอาตัวรอด” ริมฝีปากเล็กเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ

               คำตอบของเธอทำให้เนตรคมคายของสุริยะเทพเป็นประกายขึ้น เขาหัวเราะเบา ๆ ราวกับถูกใจในความกล้าหาญของเด็กสาว “แปลกใหม่จริง ๆ บุตรีแห่งเฮคาที.. เจ้าพิสูจน์ตนแล้วว่าเหมาะสมที่จะเป็นคู่เต้นรำของข้าในคืนนี้”

               “ขอโทษที.. อย่าพึ่งคาดหวังมากเลยท่าน สิ่งที่แม่มดถนัดคือการร่ายมนต์สเน่ห์ไม่ใช่การเต้นระบำ”

               “ไม่ต้องขอโทษ ข้าเพียงต้องการให้เจ้าสนุกกับการเต้นรำ” แว่วเสียงขบขันอพอลโล่กล่าวพลางยิ้มกว้าง รอยยิ้มของเขาทรงพลังราวกับสามารถละลายความวุ่นวายในใจของใครก็ตาม

               จังหวะการเต้นรำเปลี่ยนไปท่ามกลางเสียงไวโอลินที่ชวนให้หัวใจเต้นแรง สุริยะเทพชักนำสาวน้อยให้หมุนตัวอย่างแผ่วเบา เมื่อมือหนาดึงร่างเธอเข้ามาใกล้ มือของเขาที่แตะอยู่ที่เอวคอดขยับเล็กน้อยเพื่อประคองการทรงตัวได้มั่นคง ร่างบางของเธอเกือบจะชนเข้ากับอกกว้างของเขา

               เป็นธรรมดาที่การเต้นวอลซ์จะใกล้ชิดคู่เต้น.. แต่นี่มันใกล้เกินไปไหม ??

               ไนมีเรียรู้สึกถึงความร้อนจากตัวของสุริยะเทพ เธอกลั้นลมหายใจ แต่ไม่ได้ขัดขืน เพราะใจของไม่ยอมอยู่กับปัจจุบันเลย มันพุ่งไปยังความทรงจำสดใหม่—ใบหน้าของมารดา เสียงกระซิบอ่อนโยนที่เธอได้ยินเป็นครั้งแรกจากสาส์นในกล่องของขวัญ เรื่องที่กวนใจมีมากเกินไปอนิจจาต่อให้เพทบุตรตรงหน้าเป็นเทพที่หล่อเหลาสะเทือนสามโลกอย่างไรก็ไร้ผลสำหรับไนมีเรีย

               “ยังเหม่อได้อยู่อีก” เนตรคู่ครามหรี่ลงกล่าวเสียงต่ำพลางหัวเราะเบา ราวกับเพลิดเพลินกับความพยายามของเธอที่จะหลีกหนีจากการควบคุมของเขา “ทำเอาอยากรู้เสียแล้วว่าต้องทำอย่างไรให้ความสนใจของเจ้ากลับมาอยู่กับข้าเพียงผู้เดียว?”

               “แค่ปล่อยฉันไปเถอะ..” เด็กแก้มกลมกลอกตาไปทางอื่น ท่านชอบเต้นก็เต้นไปคนเดียวสิ

               “รีบร้อนจริงๆ ได้สิ.. ห้าเพลงหลังจากนี้ ข้ายังสนใจว่าเจ้าสามารถรังสรรค์บทกวีระห่างที่กำลังเต้นรำได้ด้วยไหม”

               ท่ามกลางท่วงทำนองที่เปลี่ยนเป็นเพลงใหม่ ทั้งสองยังคงเต้นรำอย่างต่อเนื่อง เดรสที่ทรงมนตร์ขลังยิ่งกว่ารัตติกาลผู้หายไปของไนมีเรียขยับไปตามจังหวะ นุ่มนวลแต่เด็ดเดี่ยว เธอก้าวอย่างมั่นคงราวกับพยายามพิสูจน์ว่าตนไม่ได้ด้อยกว่าคู่เต้นรำผู้สูงศักดิ์ ภาพสะท้อนของเด็กสาวเมื่อสะท้อนเข้าสู้สายตาของทุกผู้พบเห็นดั่งผีเสื้อราตรีโบยบินเล่นระเริงไฟ

               สุริยะเทพจำได้ว่าเธอคือคนเดียวกับที่ส่งโน้ตบทกวีที่สร้างความประทับใจแก่ทวยเทพในค่ำคืนนี้ ช่วงเวลาที่ควรได้รับการสนใจเจ้าตัวกลับเลือกไม่เปิดเผยตนนั่นทำให้เขาสงสัยว่าเธอเป็นคนอย่างไรกันแน่ อย่างไรก็ตาม ขณะที่อพอลโล่ดูสนุกสนานกับการเล่นบทสุภาพบุรุษที่แสนเจ้าเล่ห์ ไนมีเรียกลับรู้สึกถึงความขัดแย้งในใจ เธอไม่สามารถละสายตาจากพี่สาวที่พึ่งเดินออกจากฟลอร์ ต่อให้ไม่มีความเกีย่วพันโดยสายเลือดแต่เธอยังห่วงว่าเนเรซ่าอาจจะกำลังประสบปัญหา

               อพอลโล่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของเด็กสาว เขาเริ่มพูดคุยเบา ๆ พยายามเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ แต่ไนมีเรียกลับค่อย ๆ ลดจังหวะการก้าวลง  ไนมีเรียขยับกายตามจังหวะดนตรี แต่เธอกลับไม่ได้มีสมาธิอยู่กับท่วงทำนองแสนไพเราะที่ขับกล่อมในห้องโถงแห่งเทพเจ้ามากนัก และในที่สุดเธอก็หยุดดวงตาสีเฮเซลของเธอกวาดมองไปที่ฟลอร์โดยรอบ ราวกับจะตามหาบางสิ่งในฝูงชน เธอรู้ว่าเนเรซ่า พี่สาวบุญธรรมของเธอไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่ควรจะเป็น สายตาที่ซุสและเฮร่าจับจ้องเนเรซ่าเมื่อครู่ยังคงหลอกหลอนเธอมันกระตุ้นความกังวลที่เธอไม่อาจละทิ้งได้

               'ให้ตายเถอะเนส.. สามภพรู้ โลกมนุษย์ยังรู้ว่ากิติศัพท์ความมหาหึงของมหาเทวีไม่เคยสนสี่สนแปดอะไรเลย เธออยู่ไหน! คงไม่ได้โดนสาปเป็นนกกระตั้วไปแล้วหรอกนะ ??'

               สุริยะเทพอพอลโล่ซึ่งยืนอยู่ใกล้เธอสัมผัสได้ถึงความว้าวุ่นนี้ เขากระชับมือที่จับเอวบางของเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อเหลามาใกล้พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงอบอุ่นแฝงแววขี้เล่นในที 

               “เจ้าลืมได้อย่างไรว่ากำลังอยู่ในอ้อมแขนของข้า… มัวมองไปที่ใดกัน ?”

               คำพูดนั้นทำให้ไนมีเรียหลุดออกจากความคิดวุ่นวายชั่วขณะ เธอหันกลับมาสบตากับอพอลโล่ และในชั่วพริบตา เธอสัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดที่ไม่อาจปฏิเสธได้ในเนตรสีฟ้ากระจ่างคู่นั้น อพอลโล่คือเทพที่ทั้งรูปงามและทรงเสน่ห์ ร่างสูงสง่าของเขาดูสมบูรณ์แบบในทุกท่วงท่า โดยเฉพาะในจังหวะของการเต้นรำที่เขาควบคุมได้อย่างชำนาญ

               ไนมีเรียถอนสายตากลับอย่างรวดเร็ว เธอกลั้นหายใจเล็กน้อยก่อนจะพยายามปรับสมาธิให้กลับมาอยู่กับการเต้น “พอเท่านี้เถอะ” กล่าวเสียงเรียบเป็นคำสุดท้าย แต่ริมฝีปากของเธอกลับเผยรอยยิ้มบางที่ดูเหมือนโล่งใจมากกว่า

               “ต้องขอโทษ แต่คืนนี้ฉันคงไม่สามารถต่ออีกเพลงได้” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แฝงความแน่วแน่

               “เจ้าปฏิเสธ? ไม่มีใครกล้าทำเช่นนั้นกับข้ามาก่อน” สุริยะเทพกล่าวด้วยรอยยิ้มบาง แม้จะเป็นคำพูดเชิงตัดพ้อแต่เนตรสีฟ้าของเขากลับฉายแววเข้มขึ้น

               มือเรียวพลิกหยิบกล่องเล็ก ๆ จากกระเป๋าและส่งมอบมันให้เทพสุริยะดูเหมือนไม่ใส่ใจทว่าสีหน้ากลับจริงจัง ทำให้เทพขุ่นใจตั้งแต่งานแรกคงไม่ดีเท่าไร “นี่คือของขวัญเล็กน้อยชดเชยอีกสี่เพลงสำหรับคืนนี้ หวังว่าท่านจะรับไปอย่างมีน้ำใจ”

               หลังเลิกคิ้วปรายสายตาลงยังกล่องในมือนาง อพอลโล่รับกล่องนั้นไว้ก่อนจะเปิดดู เขาพบสร้อยเครื่องประดับเล็ก ๆ รูปดวงอาทิตย์งานฝีมือโลหะส่องประกายมีคุณค่าทางศิลป์รอยยิ้มของเขาอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

               “นับว่าทดแทนช่วงเวลาอีกสี่เพลงนั้นไม่ได้ เอาเถอะ..ข้าจะรับไว้เป็นไมตรี” เขากล่าวขณะโค้งศีรษะเล็กน้อยเพื่อให้เกียรติคู่เต้นรำ

               ไนมีเรียโค้งกลับก่อนจะหมุนตัวออกจากฟลอร์เต้นรำ แน่นอนว่าไม่ได้หันกลับไปมองเหล่าเทพเจ้าที่กำลังจ้องมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสนใจระคนสงสัย ขณะที่สองเท้าเดินออกไป ภายในใจกลับมีคำถามและความกังวลเกี่ยวกับเนเรซ่าและชิ้นของขวัญจากมารดาที่เพิ่งได้รับ หลีกหนีความวุ่นวายของงานเลี้ยงเพื่อค้นหาคำตอบในยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงสว่างของเหล่าเทพเจ้า แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความมืดมิดที่ยังคงพยายามไขว่คว้าหาหนทางพ้นผ่าน

สร้อยคอดีไซน์เท่ ให้ อพอลโล่ อย่ากินหัวชั้น

 BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

รอสุ่มคู่เต้นรำ : รางวัล: 50 ศรัทธา และ +1 ตื่นรู้

@God 

Nymeria BELIEVER

OLYMPUS FIELD TRIP - 14
21-12-2024 | 00.50 AM

               เฉลียงด้านนอกโถงงานเลี้ยงเงียบสงบ ทว่าก็ไม่ได้ร้างไร้เสียงเสียทีเดียว สายลมพัดผ่านพุ่มไม้ดอกที่ถูกจัดไว้อย่างวิจิตร กลิ่นหอมของดอกไม้หลากชนิดรวมถึงกลิ่นกุหลาบพันปีอันโดดเด่น ลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ ไนมีเรียหยุดเดินในเงามืดของซุ้มไม้เลื้อย เสียงหัวเราะจากภายในงานเลี้ยงยังคงดังแว่วมาจาง ๆ แต่สาวน้อยกลับรู้สึกเหมือนทุกอย่างห่างไกลจากตัวเธอ

               “เนเรซ่าอยู่ที่ไหน?” เจ้าของดวงตาสีเฮเซลพึมพำถาม คลาริสซ่าในร่างเงาโปร่งแสงปรากฏตัวขึ้นใกล้ ๆ เธอ วิญญาณสาวผมแดงที่ติดอยู่กับสร้อยประดับของเธอ เงยหน้ามองไนมีเรียอย่างกังวล

               “เธอไม่ควรออกมาแบบนี้คนเดียวเด็กน้อย..” คลาริสซ่ากล่าวเตือน น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ “ออกมาปุบปับแบบนั้นกลางงานเลี้ยงหากมีใครเห็นเข้า จะกลายเป็นจุดสนใจ”

               และสำหรับการตกเป็นจุดสนใจในเวลาเช่นนี้เสมือนดาบสองคม ดูอย่างพี่สาวของไนท์นั่นปะไร

               “ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาบ่นน่า มีเรื่องเร่งด่วนกว่า.. ฉันไม่ได้เจอเธอมาตั้งนานมีเรื่องต้องคุยกันอีกมาก”

               ไนมีเรียส่ายศีรษะเบา ๆ ขณะทอดสายตามองไปยังสวนเบื้องหน้า ใจของเธอยังคงเต็มไปด้วยคำถามและความกังวลเรื่องพี่สาวบุญธรรมที่หายไปตั้งแต่ช่วงต้นของงานเลี้ยง ความคิดคละเคล้าของความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับบรรยากาศของเนเรซ่าเมื่อเผชิญหน้ากับซุส ทว่าก่อนที่เธอจะได้เริ่มต้นพูดอะไรต่อ เสียงหวานหยดย้อยที่เหมือนบทเพลงซึ่งถูกขับขานขึ้นมาจากสายลมก็ดังขึ้น

               “ดูเหมือนเฮคาทีจะไม่ได้สอนเจ้าเกี่ยวกับเรื่องการเปิดเผยความรู้สึกสินะ.. ความกังวลของเจ้าช่างมีเสน่ห์เสียจริงเด็กน้อย”

               ไนมีเรียหันกลับอย่างรวดเร็ว เพียงเพื่อพบกับเงาร่างอันงดงามราวกับประติมากรรมแห่งความงาม เทพีอโฟรไดต์ก้าวออกมาจากสวน เส้นผมสีทองอร่ามของเธอสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายละม้ายสายน้ำไหล นางสวมฉลองพระองค์สีงาช้างบางเบา ลวดลายปักดอกกุหลาบบนผืนผ้าดูราวกับดอกไม้จริงที่ลอยล่องอยู่กลางอากาศ

               “เทพีอโฟรไดต์...” ไนมีเรียกล่าวอย่างแผ่วเบา ทว่าเธอยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ กลิ่นหอมกุหลาบพันปีอบอวลจากเทพีแห่งความรักก็ทำให้เธอชะงัก 

               “ข้าเห็นเจ้าเต้นรำกับสุริยะเทพอพอลโล่ และรีบออกมาด้วยท่าทางเช่นนี้ ข้าสงสัยว่าเจ้าอาจมีปัญหาในเรื่องของหัวใจ” นางยกมือขึ้นยิ้มหวานอย่างสง่างามพูดแต่ละถ้อยคำด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า แต่ดวงตาที่มองลงมายังเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

               ห้ะ หัวใจ อะไรนะขออีกที่สิ??

               ไนมีเรียนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเบือนหน้าหนี ความเข้าใจผิดของเทพีทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจและระคนไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี “เดี๋ยวก่อน ไม่ได้...หมายถึง...” เธอเริ่มต้นพูด แต่เทพีอโฟรไดต์ขัดขึ้นอย่างแผ่วเบา

               “ไม่ต้องอธิบายหรอก ข้าเข้าใจ” นางกล่าวพลางยิ้มมุมปาก นางขยับเข้าใกล้ไนมีเรีย มองเธอด้วยสายตาที่ราวกับทะลุปรุโปร่ง “เด็กน้อยเช่นเจ้า ไม่อาจหลีกหนีแรงดึงดูดของสุริยะเทพได้ง่าย ๆ ข้ารู้ดีถึงความยุ่งยากของการอยู่ท่ามกลางเหล่าเทพที่ทรงเสน่ห์เหลือเกิน”

               “...เรื่องหัวใจล่ะ....” แคลร์กระพริบตาโปร่งแสงของเธอก่อนจะกลั้นขำเสียงกระตุกอยู่ในแหวน

               สาวเคบินยี่สิบเบิกตากว้างก่อนจะรีบส่ายหน้า “ท่านเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้...ไม่ได้รู้สึกอย่างที่ท่านกล่าว”

               คลาริสซ่าที่ลอยอยู่ด้านข้างระเบิดหัวเราะเบา ๆ วิญญาณสาวดูจะสนุกสนานไปกับสถานการณ์ที่เทพีอโฟรไดต์เข้าใจผิด ขณะที่ไนมีเรียรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับบทสนทนาที่เธอไม่เคยคาดคิด

               “โอ้ ช่างน่ารักเสียจริง ไม่ต้องเขินหรือนี่จะเป็นครั้งแรกของเด็กสาวที่ได้พบเข้ากับ.. ชายที่ทรงสเน่ห์ระกดับทวยเทพ” อโฟรไดต์กล่าวพร้อมกับยิ้มที่เปี่ยมด้วยความอ่อนโยน ทว่ากลับเต็มไปด้วยนัยลึกซึ้ง “หากไม่ใช่เรื่องหัวใจ แล้วอะไรล่ะที่ทำให้เจ้าร้อนรนจนต้องออกมาจากงานเลี้ยง?”

               “เรื่องอื่น! หมายถึงเรื่องของคนใกล้ชิด อย่างพี่สาวที่ตกเป็นเหยื่อเปิดฟลอร์ รึ.. ภาพของแม่ที่ได้เห็นเป็นครั้งแรก” ไนมีเรียกล่าวหลังจากนิ่งคิด “ท่านรุ้จักเธอรึเปล่า ? พี่สาวของฉันคือเนเรซ่า เธอดู...ไม่ปกติ และตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าถูกลักพาตัวหายไปไหนแล้ว”

               ใช้คำพูดรุนแรงไว้ก่อนว่าลักพาตัว อีกฝ่ายเป็นถึงเทพและหากว่าการที่เนสนั่งโต๊ะของเคบินสิบนั่นก็แปลว่าอาจเป็นเชื้อสายของเทพแห่งความรัก ‘เฮ้ ลูกสาวคุณกำลังตกอยู่ในอันตรายนะช่วยสนใจทางนั้นก่อน!!’

               อโฟรไดต์เลิกคิ้วก่อนจะเดินไปหยุดที่ริมระเบียง เงามืดของสวนเบื้องล่างไม่ได้บดบังความงามของนางได้เลย นางกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “รุนแรงขนาดนั้นเชียว บางครั้งผู้คนก็ต้องการเวลาเพียงลำพัง แต่ข้าสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของเจ้า...เด็กน้อยผู้นี้ช่างมีหัวใจที่อ่อนโยนเหลือเกิน”

               “...........” ดูเหมือนพวกเราคุยคนละเรื่องอยู่ทำให้ไนมีเรียเงียบไป ดวงตาสีเฮเซลทอดมองภาพของเทพีอโฟรไดต์ที่ยืนอยู่ราวกับภาพวาดที่มีชีวิต นางช่างงดงามเสียจนแทบจะละสายตาไม่ได้แต่ขณะเดียวกันก็คล้ายเมินเฉยต่อสิ่งที่เธอพยายามจะสื่อ

               “ข้าจะช่วยเจ้า” อโฟรไดต์กล่าวในที่สุด นางหันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มที่เหมือนแสงแรกของรุ่งอรุณ “แต่นั่นขึ้นอยู่กับว่าเจ้ายอมเปิดใจของเจ้าหรือไม่”

               ไนมีเรียรู้สึกถึงแรงกดดันที่ไม่อาจอธิบายได้ ทว่าเธอก็สูดลมหายใจลึกก่อนจะตอบกลับอย่างสงบนิ่ง “ขอบคุณในความเมตตาของท่าน ฉันติดหนี้น้ำใจหากท่านช่วยเธอ แม้ว่านั่นถือเป็นการช่วยตัวท่านเองด้วย”

               “ไม่ต้องเป็นหนี้ข้าหรอก เด็กน้อย สิ่งเดียวที่ข้าต้องการจากเจ้า...คือให้เจ้ารักตนเอง”

               เทพแห่งความรักยิ้มอีกครั้ง นางก้าวกลับมาใกล้ไนมีเรีย มือเรียวของนางแตะแขนของสาวน้อยเบา ๆ   คำพูดของนางฟังดูเรียบง่าย แต่กลับทิ้งความรู้สึกบางอย่างในใจของไนมีเรียที่เธอไม่อาจเข้าใจได้ในทันที หวังว่าเราเข้าใจเป็นเรื่องเดียวกันนะ??

 BELIEVER (ผู้ศรัทธาเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

@God