บันทึกการเดินทาง ของ เอลิน่า เลทาเนีย

 บันทึกการเดินทาง ของ เอลิน่า เลทาเนีย
(Journey Record of Elina Letania)

Serena HONOR

บันทึกการเดินทาง ของ เอลิน่า เลทาเนีย หน้าที่ 1

(Journey Record of Elina Letania Page 1)

แสงอ่อนของวันใหม่เล็ดลอดผ่านหน้าต่างไม้บานเล็ก ประกายแรกของดวงอาทิตย์แต่งแต้มให้ห้องเล็กๆ นั้นอบอุ่น เด็กหญิง เอลิน่า เลทาเนีย ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เผยให้เห็นนัยน์ตาสีฟ้าที่ใสกระจ่างราวกับผืนน้ำในยามเช้า เธอนอนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สูดกลิ่นอากาศสดชื่นที่อบอวลในยามเช้า ราวกับว่าต้องการเก็บทุกความทรงจำของวันนี้ไว้ในหัวใจ

เธอพลิกตัวลุกขึ้นจากเตียงเล็กๆ ของตน จัดการเก็บผ้าห่มและปัดหมอนให้เรียบตึงอย่างตั้งใจ เสียงฝีเท้าเล็กๆ ดังแผ่วเบาขณะเธอเดินไปรอบๆ ห้อง ทำความสะอาดมุมต่างๆ ด้วยความพิถีพิถันจนทุกอย่างดูเป็นระเบียบ

เมื่อเสร็จจากงานในห้อง เธอก้าวเข้าสู่ห้องน้ำ เสียงน้ำเย็นกระทบพื้นอ่างดังขึ้น เธอล้างหน้าล้างตัว อาบน้ำจนสะอาด ก่อนจะกลับมาสวมชุดกระโปรงเดรสลายลูกไม้สีขาวบริสุทธิ์ รองเท้าคัทชูสีขาวที่เข้าชุดถูกสวมลงบนเท้าเล็กๆ ของเธอ และเธอก็หวีผมให้เรียบเป็นเงางาม ก่อนจะจัดการดัดปลายผมเป็นลอนหยิกเล็กน้อยอย่างประณีต

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เธอเดินออกจากห้องพัก เสียงฝีเท้าเบาๆ ของเธอสะท้อนในความเงียบขณะที่เธอมุ่งหน้าไปยังลานกว้างหน้าบ้าน ที่นั่น... หมาป่าทั้งเก้าตัวกำลังรอเธออยู่

"ลูปา... อีธาน... เซลิน่า... เอเดรียน..." เธอเอ่ยชื่อพวกมันอย่างช้าๆ เสียงสั่นเล็กน้อยเมื่อเธอรู้ว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เธอจะได้พบกับพวกมัน

ลูปา หมาป่าสีขาวบริสุทธิ์เดินเข้ามาหาเธอ มันเอาหัวดุนมือเล็กๆ ของเธออย่างอ่อนโยน ดวงตาสีฟ้าสดใสของมันเต็มไปด้วยความผูกพัน

"ขอบคุณพวกเธอทุกตัว... สำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา..." เสียงของเธอสั่นเครือ ขณะที่เธอคุกเข่าลงลูบหัวพวกมันทีละตัว

"เอลิน่า..." เสียงหนึ่งดังขึ้นในจิตใจของเธอ ลูปาสื่อสารกับเธอด้วยพลังแห่งสายสัมพันธ์ "จงกล้าหาญ เธอคือความหวัง และเราจะอยู่ที่นี่เสมอเพื่อรอการกลับมาของเธอ"

เธอกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป ร้องไห้สะอึกสะอื้นขณะกอดพวกมัน ก่อนจะลุกขึ้นและหยิบ กราดิอุสไม้ ด้ามเล็กที่เธอเตรียมไว้สำหรับการเดินทางครั้งสำคัญ

เธอก้าวเดินไปจนถึง หุบเขาโซโนมา เมื่อถึงจุดสุดท้ายที่เธอจะได้มองกลับไป เธอหันหน้ากลับและพบว่า ลูปา ได้แปลงร่างเป็นมนุษย์ยืนอยู่กลางลาน ร่างของเขาสง่างามในชุดคลุมสีขาวบริสุทธิ์ และเขาโบกมืออำลาเธอด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

"ลาก่อน... ลูปา... ฉันจะกลับมาหาพวกนาย" เธอกล่าวเสียงเบา น้ำตาไหลอาบแก้มขณะที่เธอหมุนตัวเดินจากไป

แต่เพียงไม่นานนัก เสียงคำรามต่ำดังก้องจากเงาไม้ที่ปกคลุมเส้นทางข้างหน้า เอลิน่าหยุดเดิน ดวงตาใสกระจ่างมองไปยังร่างอันน่าสะพรึงกลัวของ ฝูงกูล ทั้งหกตัวที่ปรากฏออกมาจากความมืด ดวงตาสีแดงก่ำของพวกมันจ้องมาที่เธอด้วยความหิวโหย

"มาเลย..." เธอเอ่ยเบาๆ มือกำกราดิอุสแน่น "ฉันจะไม่ยอมให้พวกเจ้าเป็นอุปสรรคของฉัน"

เมื่อกูลตัวแรกกระโจนเข้าใส่ เธอเบี่ยงตัวหลบและสวนกลับด้วยการฟาดกราดิอุสเต็มแรง เสียงกระดูกแตกดังสะท้อนในอากาศ เธอหอบหายใจ แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยแววของความกล้าหาญ

"นี่คือการเริ่มต้นของฉัน..." เอลิน่ากล่าวเสียงแน่วแน่ ก่อนจะก้าวเข้าสู่การต่อสู้กับเหล่าอสุรกายที่รายล้อมเธออยู่...

ภาพการต่อสู้ระหว่างเด็กหญิงเอลิน่า Vs ฝูงกูล 6 ตัว และเธอได้รับชัยชนะ

ได้รับรางวัล ตื่นรู้ +2 แต้ม

สินสงคราม: เลือดกูล

Serena HONOR

บันทึกการเดินทาง ของ เอลิน่า เลทาเนีย หน้าที่ 2

(Journey Record of Elina Letania Page 2)

เมื่อเสียงคำรามของกูลตัวสุดท้ายเงียบลง ท้องถนนที่เต็มไปด้วยร่างไร้ชีวิตของพวกมันกลับมาสงัดอีกครั้ง เด็กหญิงตัวน้อย เอลิน่า เลทาเนีย หรือที่ใครๆ เรียกว่า เอลี่ ยืนหยัดอยู่กลางสนามรบด้วยลมหายใจที่ถี่กระชั้น ใบหน้าของเธอชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ แต่มันกลับทำให้ดวงตาสีอ่อนของเธอดูเปล่งประกายยิ่งขึ้น

"ฟู่ว...หมดเรื่องจนได้" เธอพึมพำ พลางยกมือเช็ดเหงื่อจากหน้าผากก่อนจะมองไปยัง กราดิอุสไม้ ในมือ

เด็กหญิงค่อยๆ เช็ดอาวุธที่ช่วยปกป้องเธออย่างทะนุถนอม และเก็บมันกลับเข้าซองสะพายด้านหลังด้วยความระมัดระวัง

"เอาล่ะ ถึงเวลาต้องไปต่อแล้ว"

เสียงเล็กใสนั้นกล่าวเบาๆ ขณะที่เธอก้าวเดินต่อไป ฝีเท้าเรียวเล็กกระทบกับพื้นถนนดินเบาๆ ดั่งจังหวะท่วงทำนองที่แสนสงบ เสียงลมพัดผ่านใบไม้สองข้างทางประสานเป็นเพลงธรรมชาติช่วยปลอบประโลมจิตใจของเด็กหญิงที่ยังเหนื่อยล้าจากการต่อสู้

ผ่านไปพักใหญ่ ในที่สุดเอลี่ก็เดินมาถึงบริเวณ เฮย์แสตก ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่โอบล้อมด้วยเนินเขาและพุ่มไม้หนาทึบ ทิวทัศน์เบื้องหน้าทำให้เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ แสงแดดอ่อนยามบ่ายทอดผ่านก้อนเมฆขาวสะอาด ฉาบให้ทุกสิ่งดูอบอุ่นและเงียบสงบ

แต่ทันใดนั้น ภาพของ ลูปา หมาป่าสีขาวผู้เป็นทั้งครูและเพื่อนเล่นในวัยเด็ก ก็ฉายชัดขึ้นในใจของเธอ ลูปา และหมาป่าตัวอื่นๆ ในฝูงที่เคยเป็นเหมือนครอบครัวที่สองของเธอ เธอจำได้ถึงวันที่พวกมันวิ่งเคียงข้างเธอบนทุ่งกว้าง วันที่ลูปาเฝ้าสอนการเอาตัวรอดในป่าใหญ่ และวันที่พวกมันโอบล้อมเธอไว้ด้วยความอบอุ่น

ความคิดถึงที่ท่วมท้นทำให้น้ำตาหยดหนึ่งร่วงหล่นอาบแก้มใส เธอยกมือปาดมันออกช้าๆ

"นี่ไม่ใช่เวลามานั่งร้องไห้นะ เอลี่...ถ้าตรงนี้ปลอดภัย ก็ขอนั่งพักเหนื่อยตรงนี้หน่อยก็แล้วกันนะคะ"

เสียงของเธอแฝงด้วยความมุ่งมั่น แม้จะมีร่องรอยความเศร้า เธอนั่งลงบนโขดหินใหญ่ หายใจลึกเพื่อสงบใจ

แต่ความสงบนี้อยู่ได้ไม่นาน เสียงฝีเท้าหนักๆ และคำรามต่ำๆ ดังมาจากพุ่มไม้ข้างหน้า เอลี่เงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้างเมื่อเห็น ก็อบลิน Lv. 17 ก้าวออกมาจากเงามืด มันยืนตระหง่านด้วยรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าอัปลักษณ์ของมันบิดเบี้ยวด้วยความดุร้าย

เธอรีบลุกขึ้นทันที มือคว้ากราดิอุสไม้ที่พึ่งเก็บไปอย่างคล่องแคล่ว

"มาสิ ถ้านายคิดว่าทำได้!"

เสียงของเธอก้องกังวานด้วยความมั่นใจ ร่างเล็กพุ่งเข้าสู่การต่อสู้โดยไม่ลังเล กราดิอุสไม้ของเธอฟาดฟันเข้าหาศัตรูอย่างแม่นยำ เสียงอาวุธปะทะกับกรงเล็บของก็อบลินดังก้อง ราวกับเป็นจังหวะแห่งการพิสูจน์ตัวเอง

แม้จะเป็นเพียงเด็กหญิงตัวน้อย แต่หัวใจของเอลี่กลับยิ่งใหญ่ไม่แพ้ใคร เธอจะสู้จนสุดกำลัง เพื่อก้าวข้ามทุกบททดสอบที่โชคชะตาขวางหน้า...

ภาพการประลองจากในระบบเด็กหญิงเอลิน่า Vs ก็อบลิน Lv. 17 และเธอได้รับชัยชนะอย่างงดงาม

ได้รับสินสงคราม: หมวกก็อบลิน

Serena HONOR

บันทึกการเดินทาง ของ เอลิน่า เลทาเนีย หน้าที่ 3

(Journey Record of Elina Letania Page 3)

หลังจากที่การต่อสู้อันดุเดือดกับอสุรกายก็อบลิน Lv.17 สิ้นสุดลง เสียงแห่งชัยชนะดังก้องอยู่ในใจของเด็กหญิงตัวน้อย เอลิน่า เลทาเนีย เธอค่อยๆ ลดกราดิอุสไม้ในมือ ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่เปี่ยมด้วยความโล่งใจและสดใส

> “ในที่สุดก็ถึงเวลาที่เด็กน้อยอย่างเราจะได้พักผ่อนอย่างสบายเสียที”

เธอพูดเบาๆ พร้อมกับเก็บกราดิอุสไว้อย่างเรียบร้อย จากนั้นสายตากลมโตของเธอก็หันไปจับจ้องความงดงามของ เฮย์สแตก ทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยแสงแดดอบอุ่นและลมเย็นพัดผ่าน ท้องฟ้ากว้างใหญ่เต็มไปด้วยเมฆน้อยลอยละล่อง มุมปากของเอลิน่ายกขึ้นเป็นรอยยิ้มสดใส เธอยกมือขึ้นป้องปากก่อนจะส่งเสียงร้องออกมา

> “เอลี่คิดถึงคุณลูปา และหมาป่าทุกตัวมากๆ นะคะ!”

เสียงใสของเธอดังก้องไปในความเงียบของทุ่งหญ้า เหมือนดั่งข้อความที่ส่งไปถึงเพื่อนเก่าในอดีต หลังจากที่เด็กหญิงตะโกนเสร็จ เธอสูดลมหายใจลึกก่อนจะกล่าวอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

> “ได้เวลาออกเดินทางต่อแล้วสินะ”

จากนั้น เอลิน่าก้าวเรียวขาบางออกเดินทางต่อ รอยเท้าของเธอทิ้งไว้บนพื้นดินนุ่ม ทิวทัศน์รอบตัวเปลี่ยนจากทุ่งหญ้าเป็นเส้นทางที่ทอดยาวผ่านป่าไม้และท้องถนน เด็กหญิงเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงบริเวณ ซานอันโตนิโอ เมืองเล็กที่มีลมพัดเย็นและบรรยากาศเงียบสงบ

เอลิน่าเลือกที่นั่งใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อพักเหนื่อย เธอเปิดข้าวกล่องที่เตรียมมาด้วยความระมัดระวัง กลิ่นหอมของอาหารอบอวลในอากาศ พร้อมกับหยิบน้ำดื่มเย็นขึ้นมาวางข้างตัว แต่จู่ๆ บรรยากาศอันสงบก็ถูกรบกวน

เสียงฝีเท้าหนักดังก้อง และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมอง ก็พบว่ามี ก็อบลิน Lv.17 ตัวใหม่ปรากฏอยู่ตรงหน้า สายตาของมันจ้องมองมายังเธอด้วยความดุร้าย เอลิน่ารู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะพัก เธอรีบหยิบกราดิอุสไม้ขึ้นมาในมือ เสียงฝักดาบที่กระทบดังเบาๆ

> “มาเถอะ ฉันพร้อมสำหรับนายอีกครั้ง!”

เอลิน่ากล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง การต่อสู้อีกครั้งเริ่มต้นขึ้น ท่ามกลางเงาของต้นไม้ใหญ่ในซานอันโตนิโอ...

ภาพการต่อสู้จากในระบบ ระหว่างเด็กหญิงตัวน้อยเอลิน่า Vs ก็อบลินเจ้าตัวเขียวฟันคม Lv. 17 ผลกาต่อสู้คือ เอลิน่าได้รับชัยชนะ

ได้รับสินสงคราม : หมวกก็อบลิน

Serena HONOR

[

บันทึกการเดินทาง ของ เอลิน่า เลทาเนีย หน้าที่ 4

(Journey Record of Elina Letania Page 4)

บันทึกการผจญภัยของเอลิน่า เลทาเนีย

ฉาก: ทุ่งหญ้าริมป่าในซานอันโตนิโอ

ดวงอาทิตย์อ่อนแสง ฉาบพื้นดินด้วยสีทองอบอุ่น ร่างเล็กของเด็กหญิง เอลิน่า เลทาเนีย ยืนหอบเหนื่อย ดวงตากลมโตเปี่ยมไปด้วยความภูมิใจในชัยชนะ เธอเพิ่งโค่น ก็อบลิน Lv. 17 ลงได้สำเร็จ แม้จะต้องใช้แรงกายและสมาธิอย่างเต็มที่

เธอค่อยๆ เก็บกราดิอุสไม้ลงในฝักที่เหน็บอยู่ข้างเอว เสียงโลหะกระทบกันเบาๆ เป็นสัญญาณของการสิ้นสุดศึกครั้งนี้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แฝงไว้ด้วยความสุข

"ในที่สุดก็ไม่มีอสุรกายมารบกวนแล้ว... ได้เวลาที่เด็กน้อยจะได้เติมพลังงานแล้วสินะ"

เอลิน่านั่งลงบนก้อนหินใกล้ๆ เธอเปิดกระเป๋าผ้าหนา หยิบกล่องข้าวที่เตรียมไว้ออกมา พร้อมขวดน้ำเล็กๆ กลิ่นอาหารลอยมาแตะจมูก เธอเริ่มต้นรับประทานอย่างเอร็ดอร่อย ความเหน็ดเหนื่อยจากการต่อสู้ดูเหมือนจะจางหายไปเมื่อรสชาติของอาหารเติมเต็มพลังงานให้เธอ

"อืม... อร่อยจังเลย แบบนี้ก็มีแรงเดินทางต่อแล้ว" เธอพูดพลางจิบน้ำ

เมื่อกินอิ่ม เด็กหญิงเก็บข้าวของเข้ากระเป๋าอย่างเรียบร้อย จากนั้นเอนตัวพิงต้นไม้ใหญ่ ดวงตาจับจ้องไปยังธรรมชาติรอบตัว สายลมพัดเบาๆ หอบกลิ่นหญ้าสดมาปะทะ เธอพึมพำด้วยรอยยิ้มเล็กๆ บนใบหน้า

"ธรรมชาติที่นี่ช่างสวยเหลือเกิน... เหมือนอยู่ในความฝันเลย"

หลังจากพักผ่อนจนร่างกายฟื้นตัวเต็มที่ เธอลุกขึ้นยืน ยกกระเป๋าขึ้นสะพายบ่า พร้อมพูดด้วยความมุ่งมั่น

"ได้เวลาออกเดินทางแล้วสินะ"

---

ฉาก: เส้นทางไปลูคัสวัลเลย์

เอลิน่าเดินไปตามถนนเล็กๆ ที่ลัดเลาะผ่านทุ่งหญ้าและป่าโปร่ง ความเงียบสงบและอากาศบริสุทธิ์ช่วยให้การเดินทางไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยมากนัก อย่างไรก็ตาม ความเมื่อยล้าค่อยๆ สะสมจนเธอเริ่มรู้สึกได้

"เดินมาก็นานแล้ว... เมื่อยขาจังเลย ขอนั่งพักเสียหน่อยหนึ่งก็แล้วกันนะ"

เธอมองหาที่พักเหนื่อย จนพบร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ใกล้ถนน เธอกำลังจะหย่อนตัวลงนั่งพัก แต่เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังขึ้นจากท้องฟ้า

---

ฉาก: การเผชิญหน้ากับฮาร์ปี้ Lv. 20

เอลิน่าเงยหน้ามอง และพบ ฮาร์ปี้ Lv. 20 ร่อนลงมาจากฟากฟ้าด้วยท่าทางคุกคาม ปีกของมันใหญ่โต กรงเล็บแหลมคม ส่องประกายอันตราย

แม้จะตกใจเล็กน้อย แต่เอลิน่าไม่ยอมให้ความกลัวครอบงำ เธอรีบเอื้อมมือไปหยิบกราดิอุสไม้ออกมา ดวงตากลมโตแฝงด้วยความกล้าหาญ

"ฉันไม่กลัวเธอหรอก!" เธอตะโกน

ฮาร์ปี้พุ่งเข้าโจมตีด้วยความเร็ว เอลิน่ากระโดดหลบอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะตอบโต้ด้วยกราดิอุสไม้ในมือ การโจมตีของเธอแม่นยำและมั่นคง ฮาร์ปี้แผดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ยังไม่ล่าถอย

"อีกนิดเดียว... ฉันต้องทำได้!" เอลิน่าพูดปลุกขวัญตัวเอง

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด แต่ในที่สุด ด้วยความกล้าหาญและไหวพริบ เอลิน่าก็สามารถเอาชนะฮาร์ปี้ได้สำเร็จ ร่างของมันล้มลงบนพื้น เธอหอบหายใจหนัก ดวงหน้าที่เปื้อนเหงื่อฉายแววแห่งชัยชนะ

"สำเร็จแล้ว... ฉันทำได้อีกครั้ง!"

เธอค่อยๆ เก็บกราดิอุสลงฝัก ก่อนจะหยิบขวดน้ำออกมาดื่มเพื่อเติมพลัง จากนั้นมองไปยังท้องฟ้าและทางเดินข้างหน้า เธอยิ้มเล็กๆ กับตัวเอง

"การเดินทางครั้งนี้คงมีอะไรให้เรียนรู้อีกมาก... แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้"

และด้วยหัวใจที่มุ่งมั่น เอลิน่าเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง สู่ปลายทางที่ยังรอเธออยู่...

ภาพการต่อสู้ระหว่างเด็กน้อยเอลิน่าเลทาเนีย หรือเอทิชา Vs อสุรกายฮาร์ปี้ และเธอเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ

ได้รับสินสงคราม :ขนนกฮาร์ปี้ จำนวน 2 ชิ้น

Serena HONOR

บันทึกการเดินทาง ของ เอลิน่า เลทาเนีย หน้าที่ 5

(Journey Record of Elina Letania Page 5)

ท้องฟ้าสีครามสดใสเบื้องบนปกคลุมลูคัสวัลเลย์ไว้ราวกับผ้าคลุมผืนใหญ่ เสียงสายลมพัดผ่านใบไม้เขียวขจีส่งเสียงแผ่วเบา ทว่าภายในพื้นที่ซึ่งก่อนหน้านี้เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องของอสุรกายฮาร์ปี้ Lv. 20 บัดนี้กลับเงียบสงัด มีเพียงร่างของเด็กหญิงตัวน้อยที่ยืนอยู่ท่ามกลางซากของมัน เอลิน่า เลทาเนีย ปล่อยลมหายใจออกมาช้าๆ ก่อนจะใช้ปลายแขนเล็กๆ ปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก เธอเก็บกราดิอุสไม้คู่ใจไว้ในปลอก ดวงตาสีเขียวมรกตเปล่งประกายอย่างภาคภูมิใจเมื่อมองทิวทัศน์รอบกาย

“สำเร็จอีกครั้ง...” เธอพึมพำเบาๆ กับตัวเอง แต่แล้วเธอก็เหลือบมองไปยังหมาป่าสีขาวลูปาและฝูงหมาป่าที่คอยอยู่ไม่ไกลนัก

“ได้เวลาออกเดินทางต่อแล้วสินะ คุณหมาป่าสีขาวลูปา และหมาป่าทุกตัวค่ะ” เอลิน่ากล่าวเสียงใส แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะต้องพบเจอกับอสุรกายอะไร หนูจะนำคำสอนของทุกคนมาเป็นแรงใจ และสู้ให้เต็มที่เพื่อเดินทางไปให้ถึงทางเข้าค่ายจูปิเตอร์ อุโมงค์คัลลีคอตต์ แคลิฟอร์เนีย หนูสัญญาค่ะ”

คำพูดนั้นเหมือนประกาศให้ทั้งโลกได้รับรู้ถึงเจตจำนงของเธอ เด็กหญิงยิ้มกว้าง เผยให้เห็นฟันขาวเรียงตัวสวย ก่อนจะเริ่มก้าวเดินต่อไป เสียงรองเท้าคู่เล็กสัมผัสพื้นดินเบาๆ เป็นจังหวะ เธอเดินทางลัดเลาะไปตามทางเดินของลูคัสวัลเลย์จนในที่สุดก็มาถึงถนนที่ทอดยาวไปยังริชมอนด์

ที่นั่นเอง เธอหยุดชะงัก ดวงตาสีเขียวเบิกกว้างเมื่อพบกับอสุรกายกอร์กอน Lv. 30 มันกำลังนอนพิงหินใหญ่พลางส่ายหัวงูไปมาตามจังหวะเสียงเพลงที่มันเปล่งออกมาเบาๆ เสียงเพลงนั้นมีพลังอันน่ากลัวเหมือนกับจะสะกดทุกผู้ที่ได้ยินให้หลงไหล

เอลิน่ายืนมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มบางๆ “ถ้าจะนอนยั่วส่ายหัวงูไปมาปิดทางไปของถนนแบบนี้ล่ะก็ เดี๋ยวเอลิทิซาจัดให้จ้า”

พูดจบ เด็กหญิงเอื้อมมือไปหยิบกราดิอุสไม้ออกมาอีกครั้ง ดวงตาของเธอเป็นประกายดุจนักรบผู้ชำนาญ แม้ว่าร่างกายจะเล็กและดูบอบบาง แต่จิตใจกลับแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า

การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น อสุรกายกอร์กอนพุ่งเข้าหาเธอพร้อมกับเสียงร้องคำราม เธอหลบหลีกได้อย่างว่องไว ทุกการเคลื่อนไหวของเอลิน่าเต็มไปด้วยความแม่นยำและกลยุทธ์ เธอฟาดฟันด้วยกราดิอุสไม้ จนกระทั่งในที่สุด เสียงคำรามของกอร์กอนก็เงียบลง มันล้มลงสิ้นฤทธิ์ตรงหน้าเธอ

เอลิน่ายืนมองซากอสุรกายอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสะบัดเรือนผมสีทองเล็กน้อย เธอเก็บกราดิอุสไม้ไว้ในปลอกเช่นเดิม และเริ่มเดินทางต่อไปตามถนนอีกครั้ง

เมื่อมาถึงบริเวณอุโมงค์คัลลีคอตต์ เธอหยุดยืนมองปากอุโมงค์ใหญ่ที่เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งกาลเวลา แสงแดดที่ลอดผ่านส่องประกายให้เห็นสัญลักษณ์ของค่ายจูปิเตอร์ เด็กหญิงยิ้มออกมาอีกครั้ง

“ในที่สุด... ฉันก็ถึงแล้ว” เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงนั้นเบาแต่เต็มไปด้วยความหวังและความสุข ใจเธอเต้นแรง ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เพราะการเดินทางที่ยาวนานกำลังจะเปิดประตูสู่บทใหม่ในชีวิตของเธอ

ภาพการต่อสู้จากในระบบ ระหว่าง เด็กหญิงตัวน้อย เอลิน่า บุ๋มๆ ว่ายน้ำเก่ง กับ คุณกอร์กอนที่มีงูออกมา ผลการต่อสุ้ เอลิทิซา เป็นฝ่ายชนะ

ได้รับรางวัลดังต่อไปนี้ : (1.) แต้มตื่นรู้+2 แต้ม

(2.)(เงินจะปรากฎในถุงย่ามของคุณ) +100 พลังใจ , 35 ดีนาเรียส และ อาหารเทพ 1 แท่ง +50 EXP ,

(+1 Level up ) ความโปรดปรานจากลูปา+35 แต้ม

(3.) รางวัลพิเศษ: +1 ตื่นรู้ 3 Point

(4.)สินสงคราม เลือดของกอร์กอน (เลขไบต์ท้าย เลขคี่)

(5.)สินสงคราม เกล็ดของกอร์กอน (เลขไบต์ท้าย เลขคู่)

สินสงคราม (เฉพาะเมดูซ่าคนเดียว): ศีรษะของเมดูซ่า