ร้านเดดาลัส

D A E D A L U S S H O P
N e w Y o r k C i t y

ร้านเดดาลัส

ศูนย์รวมเทคโนโลยี แห่งโลกมนุษย์ และโลกเทพเจ้า

ท่ามกลางแสงสี และความวุ่นวายของย่านโซโห ในมหานครนิวยอร์ก

ร้านเดดาลัสตั้งอยู่อย่างโดดเด่น ด้วยอาคารสไตล์ลอฟท์ ที่ผสมผสานความดิบเท่ของอิฐเปลือย

เข้ากับความทันสมัยของกระจกใสบานใหญ่

ภายในร้านกว้างขวาง และโปร่งสบาย แบ่งเป็นโซนต่าง ๆ อย่างเป็นสัดส่วน

โซนรับซ่อม:

เหล่าช่างเทคนิคผู้เชี่ยวชาญประจำร้าน พร้อมให้บริการซ่อมแซมสิ่งประดิษฐ์ และอุปกรณ์ไฮเทคทุกชนิด

ไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ โน้ตบุ๊ก สมาร์ทโฟน หรือแม้กระทั่งอุปกรณ์เวทมนตร์

โซนจำหน่ายมือถือ:

สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดจาก OnePlus วางเรียงรายอยู่บนชั้นวางอย่างเป็นระเบียบ

พร้อมให้ลูกค้าได้เลือกชมและทดลองใช้งาน

โซนพิเศษสำหรับเดมิก็อด:

มุมลับที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของร้าน มีสมาร์ทโฟนรุ่นพิเศษที่ออกแบบมาสำหรับเดมิก็อดโดยเฉพาะ

เช่น สมาร์ทโฟนที่สามารถติดต่อกับค่ายฮาล์ฟบลัดได้

หรือสมาร์ทโฟนที่มีแอปพลิเคชันสำหรับการต่อสู้กับมอนสเตอร์

บรรยากาศในร้านเดดาลัสอบอุ่นและเป็นกันเอง พนักงานทุกคนยินดีให้บริการ และให้คำแนะนำแก่ลูกค้าด้วยความเต็มใจ

Daedalus's Legacy (สมาร์ทโฟน)

มูลค่า: 400 ดรักม่า

เฉพาะลูกค้าที่เคยซื้อ Daedalus's Legacy 

อัปเกรดเป็น Hydro X ได้ โดยเพิ่มเงิน 150 ดรักม่า (เฉพาะซื้อก่อนวันที่ 1/1/2025 เท่านั้น)

Hydro X (สมาร์ทโฟน)

มูลค่า: 600 ดรักม่า

(ค่ายจูปิเตอร์ซื้อร้านเดดาลัส สาขากรุงโรมใหม่ ดูแลโดยผู้จัดการร้าน หุ่นแอนดรอยด์ที่เดดาลัสสร้างขึ้น)

*อย่าลืมโอนเงินบวกภาษีทุกครั้ง*

เดดาลัส (Daedalus) ผู้เป็นเจ้าของร้าน

เป็นมนุษย์กึ่งเทพผู้สืบทอดพรสวรรค์แห่งการสร้างสรรค์

เขาคือบิดาแห่งวิศวกรรมศาสตร์ สถาปัตยกรรม และศิลปหัตถกรรม

ผู้ซึ่งเคยสร้างเขาวงกตเพื่อกักขังมิโนทอร์

แม้จะเคยพลาดพลั้งในอดีต แต่เดดาลัสก็ได้กลับใจ

และใช้ความสามารถของเขาเพื่อช่วยเหลือเหล่าเดมิก็อดและปกป้องโลก

ร้านเดดาลัสจึงเป็นมากกว่าร้านจำหน่ายและซ่อมแซมอุปกรณ์ไฮเทค

แต่เป็นสัญลักษณ์แห่งความหวังและการเริ่มต้นใหม่ของเดดาลัส

และเป็นสถานที่ที่เชื่อมต่อโลกแห่งเทคโนโลยีเข้ากับโลกแห่งเทพปกรณัม

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

โซโห หนึ่งในเขตสุดคลาสสิกของย่านโลเวอร์อีสไซต์ที่เป็นแหล่งแฟชั่นรวมไปถึงความบันเทิงของนิวยอร์กมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 19 โชคดีที่เธอพ้นจากวงอสูรกายแล้ว ดังนั้นเนเรซ่าจึงมีเวลาพอให้ค่อย ๆ เดินชมความงดงามของย่านที่ยังเก็บรักษาสถาปัตยกรรมเก่าไว้ผสมกับสิ่งก่อสร้างตามยุคสมัยที่พัฒนาขึ้น ‘ ต้องยอมรับว่าโซโฮดูเหมือนลาสเวกัสยุคเก่าที่ตั้งอยู่ในนิวยอร์ก ’ ดวงตาของเธอเหลือบไปมองป้ายโรงภาพยนต์ที่ยังรักษาแนวทางแบบเก่าเอาไว้

‘ ถ้าเป็นตอนกลางคืนที่นี่คงสวยน่าดู.. ’ รัตติกาลที่เลือนหายส่งผลกระทบไม่น้อยกับย่านบันเทิงที่งดงามที่สุดในตอนที่พระจันทร์แขวนบนฟากฟ้าสีมืดทึบ นักธุรกิจ เจ้าของกิจการล้วนแต่ต้องพยายามขวนขวายหาหนทางในการนำเสนอสิ่งที่แตกต่างไปจากเดิมเพื่อให้อยู่รอด ‘ ใครที่บอกว่าอยากให้หนึ่งวันมีเวลามากกว่านี้ก็คงได้ตามที่ใจปรารถนาแล้ว เพราะตามหลักแม้จะผ่านมาหลายเดือนแต่เมื่อพระอาทิตย์ไม่ยอมตกก็ไม่สามารถเรียกว่าผ่านวันไปได้ด้วยซ้ำ ’

สัมผัสเย็นชื้นร่วงโรยสัมผัสที่ปลายจมูก เนเรซ่าชะงักไปเล็กน้อย มือของเธอยื่นออกพร้อมกับการเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่บัดนี้กำลังโปรยเกล็ดน้ำแข็งสีขาวบางตาลงมาอย่างอ้อยอิ่ง ‘ หิมะแรกของปีมาถึงแล้ว ’ มุมปากของเธอยกขึ้นอย่างพึงพอใจ ฤดูกาลที่เธอชอบไม่ใช่ใบไม้ผลิหรือใบไม้ร่วงแต่เป็นฤดูหนาวที่ชะโลมทุกสิ่งด้วยสีขาวปลอด ความหนาวเย็นที่ทำให้ผู้คนต้องหลบซ่อนใต้ร่มเงาที่พักอาศัยตรงข้ามกับบรรยากาศแสนอบอุ่นของเทศกาลครอบครัวที่ใกล้จะเริ่มต้น

ปลายสายตาของเนเรซ่าเหลือบไปเห็นร้านที่ขึ้นป้ายไฟนีออนว่า ‘ เดดาลัส ’ อาคารสไตล์ลอฟต์เรียบกลืนไปกับอาคารรอบข้างแต่กลับมีเอกลักษณ์ด้วยผนังกระจกที่เปิดให้เห็นช็อปด้านใน เรียบหรูมีสไตล์สมกับที่เป็นร้านของชายที่ชื่อเดดาลัส ไม่แน่ชัดว่าเป็นเพราะมองเห็นปลายทาง หรือเป็นเพราะเธออยากปล่อยให้ตัวเองถูกห้อมล้อมด้วยหิมะแรก ฝีเท้าของที่ปรึกษาประจำเคบินสิบจากที่คล่องแคล่วฉับไวค่อย ๆ เปลี่ยนมาเป็นช้าลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งเธอผลักประตูเข้าไปด้านในช็อป

มันไม่ใช่ร้านค้าหรือร้านอาหารทั่วไปที่จะมีคนเอ่ยออกมาว่ายินดีต้อนรับ แต่เนเรซ่าก็ยังได้รับสายตาอันอบอุ่นของพนักงานภายในร้านที่ทำงานอยู่ก่อนแล้ว ภายในร้านค่อนข้างกว้าง โปร่งและสบายตา มีโต๊ะนำเสนอสินค้าวางเรียงรายอย่างเป็นระบบเพื่อนำไปสู่แคชเชียร์ที่ตั้งชิดผนังด้านใน ‘ เจ้าของร้านคงอยู่ตรงนั้น ’ v เนเรซ่าเดินเข้าไปใกล้แคชเชียร์พร้อมสีหน้ามั่นใจ

ที่หลังเคาน์เตอร์หินอ่อนสีขาว มีร่างสูงของชายที่กำลังง่วนอยู่กับการมอบหมายงานให้พนักงานในชุดเครื่องแบบของร้าน “ เช็คสต๊อกให้ดี ๆ หน่อย ไปจัดแยกรุ่นกับเรียงตามสีเครื่องให้เรียบร้อย ” เสียงของเขาค่อนไปทางแหบพร่าบางจังหวะก็เหมือนจะขึ้นจมูก เขาเป็นชายหน้าตาคล้ายชาวอังกฤษแบบไม่มีเสี้ยวอื่นผสม ครอบครองนัยน์ตาสีฟ้าราวคลื่นสมุทรและผิวขาวอย่างเปลือกหอย

“ หืม.. มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า ” ภาษาอังกฤษติดสำเนียงเก่าแปลก ๆ ที่ทำให้คนฟังจำต้องขมวดคิ้วลอดออกมาจากริมฝีปากของเขา เสียงนั้นทำให้สาวสวยที่พึ่งจะมาเยือนเดดาลัสช็อปเป็นครั้งแรกต้องหลุบสายตาลงมองเคาน์เตอร์หินอ่อนสีขาวสะอาดตาที่มีอุปกรณ์ไฮเทคหลากชนิดวางเอาไว้

“ ฉันเห็นประกาศหาพนักงานพาร์ทไทม์ในค่ายน่ะค่ะ ”

มือของเดดาลัสที่กำลังเก็บสมาร์ทโฟนรุ่นหนึ่งลงในกล่องหยุดชะงักไปเล็กน้อย เหมือนกับเขาต้องใช้เวลาในการประมวลผลว่าค่ายนี่หมายถึงค่ายอะไร อัจฉริยะแห่งยุคขมวดคิ้วก่อนจะเปล่งเสียง ‘ออ’ ออกมาเป็นการตอบรับที่ไม่รู้ว่านึกออกหรือยังจนกระทั่งเขาเอ่ยปากพูดอีกครั้ง “ เด็กจากลองไอแลนด์สินะ ยินดีต้อนรับ ”

“ ถ้ามาช่วยงานก็พอดีเลย ฉันจะเข้าไปตรวจสอบห้องซ่อมสินค้าพอดี เธอมาอยู่แคชเชียร์คอยคิดเงินลูกค้าระหว่างที่อ่านแคตตาล็อคสินค้าก็แล้วกัน ” เดดาลัสเดินออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ หรือที่สมควรเรียกว่าแคชเชียร์ด้วยสีหน้าพึงพอใจพร้อมกับหยิบสมุดที่เหมือนนิตยสารสินค้าเล่มหนึ่งออกมาวางบนแคชเชียร์และเลื่อนให้เธอที่กำลังเดินเข้าไปด้านหลังแคชเชียร์ “ มันไม่ใช่งานที่ยาก ยังไงลูกค้าก็มีพนักงานประจำคอยประกบอยู่แล้ว ”

เจ้าของกิจการรวมไปถึงไอเดียของร้านค้าทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าหายไปด้านหลังโซนเก็บสินค้า ปล่อยให้เนเรซ่ายืนงงเป็นไก่ตาแตกพร้อมกับแคตตาล็อคสินค้าในมือ .. บุตรสาวของเทพีอะโฟรไดท์กะพริบตาปริบ ๆ เธอสูดหายใจเข้าก่อนจะถอดเสื้อกันหนาว เริ่มทำการกางแคตตาล็อคขึ้นมาอ่าน ‘ ฉันคงต้องทำความเข้าใจก่อนซะแล้วว่าที่นี่มันคืออะไรกันแน่ ’

พาร์ทไทม์กับเดดาลัสช็อป

Timeline at [ 12:00 | 15/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

“ นี่มัน.. ” เสียงพึมพัมของเนเรซ่าดังขึ้นหลังอ่านแคตตาล็อคสินค้าของช็อปจบ มืออีกข้างของเธอเลื่อนขึ้นป้องริมฝีปาก ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองพึ่งอ่านจบ ‘ เดดาลัสต้องบ้าไปแล้วในการสร้างสิ่งนี้สำเร็จ ’ ทั้งรายละเอียดที่ซับซ้อนความก้าวหน้าทางนวัตกรรมขั้นสูงที่แม้แต่มนุษย์ยังไม่กล้าฝัน เนเรซ่าหัวเราะแห้ง เธอปิดแคตตาล็อคและวางมันลงกับหินอ่อนที่ถูกตัดมาทำเป็นเคาน์เตอร์ นัยน์ตาสีฟ้าหม่นกวาดมองการตกแต่งภายในที่เลือกใช้โทนสีขาวสะอาดตา รวมไปถึงไฟ LED ที่ให้ความสว่างอย่างลงตัว

โทรศัพท์รุ่นใหม่ที่มีนวัตกรรมล้ำสมัยตั้งอยู่บนเคาน์เตอร์และชั้นวางที่เป็นระเบียบ การออกแบบทั้งสถาปัตยกรรมรวมไปถึงตัวสินค้าล้วนออกมาในสไตล์เรียบง่ายแต่หรูหรา ดึงดูดสายตาของคนที่ผ่านไปมาด้านนอกได้อย่างง่ายดาย พนักงานหลายคนภายในร้านมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า พวกเขายินดีต้อนรับลูกค้าทุกคนที่เข้ามาในร้าน ไม่เว้นแม้แต่คนที่ดูเหมือนจะเข้ามาแค่เดินเล่น

‘ นี่มันพนักงานดีเด่นกันทั้งร้านเลยนี่นา.. ’ เสียงงึมงัมในความคิดทำให้มุมปากของธิดาอะโฟรไดท์ยกขึ้น ดวงตาของเธอเลื่อนผ่านผู้คนมากมายจนกระทั่งสังเกตเห็นลูกค้ารายหนึ่งที่กำลังยืนลังเลอยู่หน้าชั้นวางโทรศัพท์ เขาเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่ดูแล้วยังอายุไม่มาก แต่งตัวค่อนข้างดีดูมีการศึกษาและกำลังมองไปที่โทรศัพท์รุ่นใหม่ซึ่งมีคุณสมบัติหลายอย่างที่ไม่เคยเห็นในแบรนด์อื่น

ราวกับโชคชะตาเป็นใจ.. พนักงานคนอื่นไม่มีใครว่างเลย และเมื่อเขาตั้งใจจะเงยหน้าขึ้นมองหาพนักงานสักคน สายตาของเขาก็สบเข้ากับเธอพอดี เนเรซ่าชะงักไปครู่หนึ่ง เธอกะพริบตาช้า ๆ ก่อนจะปั้นรอยยิ้มขึ้นมาประดับบนใบหน้า ยอมสละหน้าที่เดินออกจากหลังแคชเชียร์ก้าวเข้าไปหาชายที่มีท่าทางสงสัยในตัวสินค้า “ สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามีข้อสงสัยที่ส่วนไหนคะ? ”

ใบหน้าของเขาแดงขึ้นเล็กน้อย ชายแปลกหน้าคนนั้นกระแอ่มอย่างประหม่า “ คือ .. ผมยังไม่เข้าใจคุณสมบัติของรุ่นนี้เท่าไหร่น่ะครับ ” มือของเขายกขึ้นลูบลำคอของตัวเองเสมือนว่าเป็นนิสัยติดตัวที่ชอบทำในตอนที่ประหม่า ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะอายที่ไม่กระจ่างในข้อมูลง่าย ๆ ซึ่งเขียนเอาไว้ในป้าย หรือเป็นเพราะพนักงานสาวที่ใจดีเดินมาช่วยไขข้อสงสัยให้เขาเป็นถึงคนสวยที่ชวนให้ลืมหายใจ

“ ไม่แปลกหรอกค่ะที่จะไม่เข้าใจ เพราะรุ่นนี้เป็นรุ่นที่เดดาลัสช็อปเราทุ่มเทในการออกแบบมาก ” เนเรซ่าใช้น้ำเสียงนุ่มนวลเป็นมิตรผิดไปจากท่าทางปกติของเธอ พนักงานพาร์ทไทม์คนสวยเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์รุ่นใหม่ออกมาจากชั้นด้วยสองมือที่น่าสัมผัส “ เราเลือกใช้ที่มีเทคโนโลยี AI ซึ่งช่วยในการปรับแสงและความคมชัดให้เหมาะสมกับทุกสถานการณ์ รวมไปถึงหน้าจอที่สามารถแสดงสีสันสดใสและคมชัดได้มากกว่าโทรศัพท์ทั่วไป ”

เนเรซ่ากดเปิดหน้าจอ ให้เขาได้เห็นภาพสีสดที่คมชัดแต่ไม่ทำร้ายสายตา เด็กหนุ่มคนนั้นชะงักไปเล็กน้อย เขาโน้มลงมาสังเกตดูภาพในหน้าจอก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยแสดงให้รู้ว่าเขาเข้าใจ และในขณะเดียวกันก็เหมือนจะแสดงความสนใจที่มากขึ้น ทว่าสายตาของเขายังดูมีความกังขา เนเรซ่าจึงกล่าวต่อด้วยข้อมูลที่อาจจะช่วยคลายความสงสัย “ ระบบปฏิบัติการของโทรศัพท์รุ่นนี้ได้รับการผลิตขึ้นมาโดยเฉพาะ ถึงจะยังไม่เป็นที่แพร่หลายแต่จากการทดสอบจากอาสาสมัคร ทุกคนต่างรีวิวเป็นเสียงเดียวกันว่าระบบปฏิบัติการรวมไปถึงการเชื่อมต่อของโทรศัพท์รุ่นนี้ถือว่าเร็วมาก แต่ถึงจะเร็วขนาดได้รับคำชมแล้ว คุณเดดาลัสที่เป็นเจ้าของและนักออกแบบก็ยังมีแผนจะพัฒนาระบบให้ดียิ่งขึ้นอีกในอนาคต ดังนั้นถึงมีสัญญามอบประกันถึง 4 ปีเต็ม เพื่อเป็นการรับรองคุณภาพรวมไปถึงเก็บข้อมูลหากว่ามีข้อผิดพลาดใดที่เกิดขึ้นสำหรับนำไปพัฒนาในรุ่นถัดไป ”

ถือเป็นโชคดีมากที่เนเรซ่าเป็นบุตรสาวของอะโฟรไดท์ เรื่องการอ่านอารมณ์ความรู้สึกเธอถือว่าเป็นผู้ที่ชำนาญ ดังนั้นการโน้มน้าวให้ใครคนหนึ่งรู้สึกว่าสินค้าในมือเธอเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่พลาดไม่ได้ก็เหมือนว่าจะเป็นเรื่องง่ายไปโดยปริยาย เนเรซ่าไม่ได้ให้แค่ข้อมูลที่น่าสนใจสำหรับลูกค้า เธอยังเลือกที่จะเสนอตัวเป็นผู้ช่วยซึ่งพร้อมจะนำเสนอสิ่งที่สมบูรณ์แบบและตรงกับความต้องการของเขามากที่สุดด้วยการถามถึงสิ่งที่เขาต้องการ “ คุณต้องการโทรศัพท์ที่เน้นไปในการถ่ายภาพหรือใช้สำหรับทำงานมากกว่าคะ? ”

เด็กหนุ่มคนนั้นหยุดคิดถึงสิ่งที่เขาต้องการ คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน พร้อมกับริมฝีปากที่ขยับพูดออกมาราวกับว่ากำลังปรึกษาเธอ “ ผมชอบถ่ายภาพครับ แต่นั่นไม่ได้เป็นองค์ประกอบหลักที่ผมต้องการ ผมเอ่อ ต้องการโทรศัพท์ที่เล่นเกมได้เสถียร หรือใช้สำหรับวาดรูปได้ ความจำเยอะ ๆ หน่อยก็ดี ” ใบหน้าของเขากดลงด้วยความเขินอายเมื่อตระหนักได้ว่าสิ่งที่ต้องการก็ดูเหมือนจะต้องการไปเสียทุกด้าน

ริมฝีปากของเนเรซ่าเหยียดออกเป็นรอยยิ้มกว้าง เสียงหัวเราะในลำคอของเธอทำให้ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวยิ่งกว่าเก่า “ ถ้าอย่างนั้นตัวนี้ก็ตอบโจทย์สำหรับคุณแล้ว ในกรณีที่ชอบถ่ายภาพ เรามีโหมดสำหรับการถ่ายภาพกลางคืนที่ดีที่สุดในตลาดเลยนะ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีเวลากลางคืนก็ตาม.. รวมไปถึงถ้าคุณต้องการการใช้งานที่ลื่นไหลในทุกประเภทไม่ว่าจะเกมหรือโปรแกรมวาดภาพ โทรศัพท์นี้ก็ทำหน้าที่ได้ดีกับไลฟ์สไตล์แบบนั้นค่ะ ”

เนเรซ่ายื่นโทรศัพท์ตัวอย่างให้เขาได้ใช้เวลาทดลองของจริง ทีละน้อย.. แววตาของเขาเป็นประกายด้วยความสนใจ และในที่สุด “ โอเคครับ ผมจะเอารุ่นนี้ครับ ” เขาเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เธอด้วยสีหน้าที่มีความขอบคุณ ธิดาอะโฟรไดท์ผงกศีรษะเล็กน้อย เธอก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว ผายมือเชิญเขาให้เข้าไปสู่เขตด้านในของช็อปซึ่งมีโต๊ะวางรองรับลูกค้าที่สนใจรับสินค้ากลับบ้าน

ขั้นตอนการเบิกสินค้า และแนะนำวิธีการใช้ การถ่ายโอนข้อมูลรวมไปถึงการให้คำแนะนำคร่าว ๆ มีเนเรซ่าเป็นคนที่คอยทำทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบเช่นเดียวกับพนักงานคนอื่น ๆ ที่รับรองลูกค้าท่านอื่น หลังจากทำการคิดเงินและปิดการขายได้อย่างสมบูรณ์แบบ เนเรซ่าเดินมาส่งเขาที่หน้าประตูร้าน เธอหยักยิ้มอ่อน “ ขอบคุณที่วางใจให้เดดาลัสช็อปดูแลคุณนะคะ หากมีปัญหาหรือคำถามสามารถติดต่อเราได้ตลอดเวลาเลยค่ะ ”

พาร์ทไทม์เดดาลัสช็อป 2

Timeline at [ 13: 29 | 15/12/2024 ]

Nereza BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

หลังจากลูกค้ารายแรก เนเรซ่าก็ปิดการขายไปได้อีก 4 ราย ที่ปรึกษาประจำเคบินสิบกล่าวถึงคุณสมบัติของโทรศัพท์จนปากเปียกปากแฉะ ตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องนึกด้วยซ้ำ เนเรซ่าสามารถพูดถึงรายละเอียดได้โดยที่ตาไม่กะพริบราวกับว่าเธอพูดถึงลมฟ้าอากาศ ตลอดเจ็ดชั่วโมงของการทำงานรอยยิ้มการค้าดูน่ามองมากเมื่ออยู่บนใบหน้าของสาวสวยโดดเด่นอย่างเนเรซ่าทำให้เธอค่อนข้างเป็นที่นิยมในร้าน

“ เด็กพาร์ทไทม์ที่ปล่อยโทรศัพท์ออกไปได้ถึง 5 เครื่องในวันเดียวก็พึ่งจะมีเธอนี่ล่ะที่ทำได้ ” อัจฉริยะที่โลกลืมอย่างเดดาลัสเดินมาทักเมื่อครบชั่วโมงที่ 7 ของการทำงาน เจ้าของร้านอุปกรณ์อิเล็กโทรนิคราคาแพงทั้งสำหรับมนุษย์และเดมิก็อดถือแท็ปเล็ตอันหนึ่งอยู่ในมือ ดวงตาของเขากวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “ ขอบคุณ งานของเธอจบแล้ว ”

เขาวางเงินค่าจ้างอันน้อยนิดลงบนเคาน์เตอร์ เนเรซ่าเอื้อมออกไปนับเหรียญดรักม่าเพื่อตรวจสอบจำนวนในขณะที่เธอบ่นกระปอดกระแปด “ 7 ชั่วโมงเพื่อ 15 ดรักม่า นี่มันออกแนวเอาเปรียบเหมือนกันนะคะ ” ประโยคงึมงัมของเธอทำให้เขาเลิกคิ้ว เดดาลัสหัวเราะหึในลำคอ

“ สิ่งล้ำค่าที่ไม่อาจมีเงินตราใดมาเทียบคือความรู้และประสบการณ์ ”

“ คุณเปิดร้านเพื่อหาประสบการณ์หรือหาเงินล่ะ ” ธิดาอะโฟรไดท์กรอกตาอย่างเหลืออดแต่ก็ยังยอมเก็บค่าจ้างจำนวนน้อยนิดกลับเข้ากระเป๋า แขนทั้งสองข้างของเธอยันอยู่กับเคาน์เตอร์หินอ่อน ดวงตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของอัจฉริยะแห่งยุค “ ถ้าคุณสามารถสร้างโทรศัพท์ที่พวกเราใช้ได้ขึ้นมา คุณคงรวยเละแน่ ”

“ ฉันสร้างแล้ว ”

แกร๊ง..

เสียงเหรียญดรักม่าร่วงลงกระทบกับเคาน์เตอร์หินอ่อนดังก้องไปทั่วบริเวณแคชเชียร์ที่เงียบงัน “ อะไรนะ? ”

เดดาลัสสูดหายใจรับกลิ่นหอมหวานอันเป็นเอกลักษณ์ของสายเลือดอะโฟรไดท์เพื่อเป็นการรวบรวมลมหายใจ ก่อนที่จะสาธยายสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมา “ สมาร์ทโฟนแห่งชาวเราที่ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวต่อสัญญาณแทรกซ้อนของตัวประหลาด ลืมสมาร์ทโฟนจอแตกแบตหมดไวของเธอไปได้เลย นี่คือสมาร์ทโฟนแห่งอนาคตที่พวกเราใฝ่ฝัน มันทั้งแข็งแรงทนทาน ต่อให้โยนลงมาจากยอดเขาโอลิมปัสก็ไม่บุบสลาย มาพร้อมกับหน้าจอแสดงผลคมชัดระดับเทพ มีระบบ 3 มิติเสมือนจริง แถมยังกันรอยขีดข่วน ฉันติดตั้งระบบป้องกันที่ชื่อ Daedalus Evolution เอาไว้สำหรับปิดกั้นสัญญาณรบกวนจากพวกตัวปัญหา ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกแกะรอยหรือโดนสะกดรอยตาม และถ้าเธอใช้มัน เธอไม่จำป็นต้องพกสารานุกรมเล่มหนาเท่าผนังบ้านอีกต่อไปเพราะฉันพัฒนาแอพสารารุกรมอัพเดทข้อมูล real-time ที่พวกเราจำเป็นต้องใช้ โชคดีที่ฉันมีแหล่งข่าววงในของโอลิมปัสทำให้เราสามารถใช้โซเชี่ยลของพวกเขาได้ และ— ”

“ พอ ”

ฝ่ามือของบุตรสาวอะโฟรไดท์ยกขึ้นห้ามคำพูดที่ไร้จุดจบของเดดาลัส ใบหน้าของเธอดูอ่อนล้าขึ้นมาทันควัน “ คุณมัน.. คนบ้า ” เธอเลื่อนมือมาลูบหน้าด้วยความเหลือจะเชื่อ ตรงข้ามกับเดดาลัสที่กระแอ่มเบา ๆ กลับมาตีหน้าเข้มและกล่าวต่อ

“ ราคา 400 ดรักม่า ”

“ ราคานั่นบ้าไปแล้ว !! ”

“ ซื้อไหม? ”

….

เธอเกลียดที่นี่

ประตูของเดดาลัสช็อปปิดลงพร้อมเสียงขอบคุณที่ใช้บริการจากเดดาลัสดังขึ้นที่ด้านหลัง ความหนาวเย็นของวันที่หิมะตกเป็นครั้งแรกกำลังโอบกอดหัวใจที่บอบช้ำของเธอ “ นายทุนชะมัด โทรศัพท์แพงขนาดนั้นฉันจะไปซื้อได้ยังไง ” เนเรซ่าบ่นพึมพัม เธอถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ยกมือข้างหนึ่งขึ้นเสยเส้นผมของตัวเองและ.. ยกโทรศัพท์แสนหรูหราเครื่องใหม่(?)ขึ้นมาเซลฟี่

Caption : ใครจะบ้าซื้อโทรศัพท์ราคา 400 ดรักม่า
#โพสต์นี้โพสต์จากDaedaluss_Legacy_No1 #โทรศัพท์คนรวย

รางวัล : +40 พลังใจ, 15 เหรียญดรักม่า +20 EXP และ ความสัมพันธ์กับเดดาลัส +20 แต้ม
+7 ความสัมพันธ์กับเดดาลัส : จากสกิลหอมเย้ายวน

Timeline at [ 21:00 | 15/12/2024 ]

Feria FOLLOWER

ᏕᏝᏋᏋᎮᎥᏁᎶ ᎶᎥᏒᏝ

Feria Hayes

ย้อนเวลา

วันที่ 28/12/67 เวลา 8:20 น.

หลังจากนั่งฮ.ของพี่เคย์ล่าจากเฮติมายังนิวยอร์ก ด้วยความเร็วเต็มกำลัง พวกเราก็ใช้เวลาทั้งหมด 10 ชั่วโมงในการเดินทางมาถึงยังนิวยอร์ก เมืองที่ใกล้กับค่ายฮาล์ฟบลัดมากที่สุด

“ถึงแล้วนิวยอร์ก จะให้จอดส่งตรงไหนดีล่ะสาว ๆ”

“นั่นสินะคะ งั้นส่งที่ร้านเดดาลัสแล้วกันนะคะ ว่าจะทำธุระสักหน่อยด้วย”

“ได้เลยจ้า”

พี่เคย์ล่าค่อย ๆ ควบคุมฮ.อยู่เหนือหน้าร้านเดดาลัส ก่อนจะหย่อนบันไดเชือกให้พวกเราลงทางนี้ ก็พอรู้แหละว่าทำไมต้องทำแบบนี้ ก็มันไม่มีที่จอดฮ.นี่นา พวกเราก็พากันค่อย ๆ ปีนลงจากฮ.ทีละคนเริ่มจากลิเลียน่า พี่อลิเซีย กาเอล และก็เราเอง ส่งเรเลียน่ะเหรอ คุณเธอนอนพาดไหล่เราอยู่อ่ะ เลยสบาย ๆ เลย

“งั้นลาก่อนนะสาว ๆ”

“ค่ะพี่เคย์ล่าแล้วไว้เจอกันใหม่นะคะ บาย“

พวกเรากล่าวอำลาพี่เคย์ล่าพลางมองฮ.ค่อย ๆ บินจากไปจนไกลลิบตา ก่อนจะเข้ามาในร้านเดดาลัส

“จะว่าไปนะเฟเรีย มีธุระอะไรที่นี่เหรอถึงได้ให้มาจอดลงตรงนี้น่ะ ไม่ใช่ว่าเราต้องรีบไปค่ายเหรอ”

“หนูว่าเห็นพี่มีมือถืออย่างเฟี้ยวเลยนี่คะ ทั้งรับส่งข่าวสารในค่ายได้ ทั้งดูข้อมูลอสุรกายได้อีกน่ะ”

“อ้อ นี่น่ะเหรอ เป็นสมาร์ทโฟนพิเศษสำหรับกึ่งเทพแบบเรา ๆ น่ะ มันดีตรงที่ไม่มีการส่งสัญญาณมือถือที่จะล่อพวกอสุรกายเข้ามาโจมตีเราด้วยนะ ถึงจะมีข้อเสียคือมันรับสายของมนุษย์ทั่วไปไม่ได้ก็เถอะนะ”

“ดูเหมือนพวกคุณลูกค้าจะเป็นกลุ่มพิเศษที่กำลังตามหาสมาร์ทโฟนสำหรับคนพิเศษอยู่สินะคะ เชิญทางนี้เลย”

พนักงานขายในร้านที่เห็นพวกเราและคงได้ยินที่พวกเราพูดคุยกันจึงเข้ามาพร้อมนำทางพวกเราไปยังมุมลับมุมหนึ่งที่ซ่อนอยู่ด้านหลังของร้าน ที่มีสมาร์ทโฟนรุ่นพิเศษที่ออกแบบมาสำหรับเดมิก็อตโดยเฉพาะไว้อยู่

“นี่คือสมาร์ทโฟนรุ่นพิเศษ ที่คุณเดดาลัสเจ้าของร้านของพวกเราคิดค้นขึ้นมาค่ะ คุณลูกค้าสนใจรับเป็นรุ่นนี้สินะคะ”

“ค่ะ ลิเลียน่าเอาด้วยไหม”

“ก็ได้นะ แต่ฉันไม่รู้จะเอาไว้ติดต่อใครนะ”

“ก็เอาไว้แลกเบอร์กันไง แลกเบอร์กันสามคนเผื่อว่ามีเรื่องอะไรจะได้ติดต่อกันได้ง่าย ๆ ด้วย“

“ก็ดีเหมือนกันนะ แต่ฉันจะออกแค่ส่วนของตัวเองนะ”

“จ้า ๆ ได้เลย - เอาอันนี้สองเครื่องนะคะ ของเรากับของคนนี้นะคะ”

“เครื่องละ 400 ดรักม่าค่ะ จ่ายสดสินะคะ”

“ค่ะ นี่ค่ะ”

เราสองคน ฉันกับลิเลียน่าจ่ายเงินด้วยดรักม่าก่อนจะรับเครื่องพร้อมใส่ซิมให้เรียบร้อย ก่อนจะทำการแลกเบอร์กับพี่อลิเซียด้วย

“เอาล่ะ เรากลับค่ายกันเถอะ พี่อลิเซียก็ต้องไปงานไว้อาลัยพี่เอลลิสด้วยต้องรีบกลับกันหน่อยด้วย ลิเลียน่าเธอก็มีสัญญากับเดม่อนด้วยนี่นา“

“เฟเรีย เดม่อนนี่ใครเหรอ”

ฉันหันขวับหาลิเลียน่าแบบตกใจ ก่อนจะนึกถึงคำเทพีเฟรดาที่บอกว่าลิเลียน่าเสียความทรงจำอย่างหนึ่งไป แสดงว่าความทรงจำที่เสียไปก็คือ เกี่ยวกับเดม่อน เหรอ

“นี่เธอจำเดม่อนไม่ได้เหรอ น้องชายร่วมบ้านของพี่อลิเซียไง ที่เธอชอบอยู่ด้วยกันกับเขาบ่อย ๆ น่ะ”

“ถึงจะว่างั้นแต่ฉันจำไม่ได้เลยน่ะ จำได้แค่ว่ามีคนที่มักฝึกด้วยกันเสมอ ๆ แต่จำไม่ได้ว่าเป็นใครน่ะ”

“อ่า…งั้นสินะ ช่างเถอะ แต่ว่านะกลับค่ายไปแล้วถ้าจัดการอะไรเสร็จหมดแล้วลองไปที่ลานฝึกดูสิ ตอนที่ตกลงกันว่าพวกเราจะมาทำภารกิจนี้ด้วยกันน่ะ เธอสัญญากับเดม่อนไว้ว่าจะมาฝึกด้วยกันหลังเสร็จภารกิจน่ะ เผื่อว่าจะนึกอะไรได้ก็ได้นะ”

“นั่นสินะ ถึงจะลืมกันไป แต่ถ้าได้เจอกันก็น่าจะสร้างความทรงจำด้วยกันต่อไปได้นะ”

“เห็นด้วยเลยครับ”

“งั้นก็ได้ งั้นเรากลับค่ายกันเลยนะ ที่เห็นจากข่าวอาจจะมีเรื่องอีกเยอะแยะเลยล่ะ”

“จ้า”

ว่าแล้วพวกเราทั้งสามก็พากันวิ่งกันไปค่ายทันที

ซื้อสมาร์ทโฟนของเดดาลัส

Robin HEROES

Encountering 

the Great One

sidetrack : day 2 (02 jan 2025)

<< prev | next >>

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[นี่มันก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้วนะพี่ เมื่อไหร่จะกลับบ้านมาสักทีเนี่ย] 

รอยยิ้มซุกซนบนใบหน้าสดใสของเด็กชายอายุสิบสองที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นปรากฏขึ้นบนหน้าจอแล็ปท็อป ทันทีที่ปุ่มสีเขียวสำหรับตอบรับสายของแอปพลิเคชันวิดีโอคอนเฟอร์เรนซ์ถูกกด

“อีกแป๊บนึงน่า กำลังสนุกเลย” โรบินวางมือจากคีย์บอร์ด แล้วเปลี่ยนมานั่งกอดอกพิงพนักเก้าอี้เพื่อมองหน้าน้องชายตัวแสบที่ไม่ได้เจอกันมาสักพักให้ชัดๆ

[ลูกรัก! นี่แม่เขาเตรียมสูตรมิลล์เฟย พายเลม่อน ไหนจะทาร์ตแอปเปิ้ลคาราเมลที่ลูกชอบเอาไว้เพียบเลย] เสียงของพ่อที่ดังเข้ามาในสายขณะเดินตัดผ่านกล้องไปเพื่อเตรียมอบขนม เขาสวมผ้ากันเปื้อนกับถุงมือกันความร้อนสีชมพูที่เข้าชุดกัน เป็นของขวัญครบรอบแต่งงานที่เบเรนีซให้ไว้เมื่อปีที่แล้ว [รีบๆ กลับมานะ! หรือจะให้พ่อเรียกรถไปรับดี?]

โรบินกลืนน้ำลายดังอึกโดยไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินรายชื่อเมนูโปรด เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างด้วยความคิดถึง กลิ่นหอมๆ ในห้องครัวที่เหมือนจะทะลุผ่านหน้าจอเข้ามาทำเอาท้องไส้เริ่มร้องโหยหวน

“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูกลับไปเอง”

อิกอร์ขยับเข้าใกล้กล้องจนทั้งจอมีแต่หน้าเขา เด็กชายกระซิบเสียงเบาพร้อมทำสายตาล่อกแล่ก [ว่าแต่พี่…เรื่องจริงหรอที่ว่าพี่เห็นผีอะ?]

โรบินยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนมุมปาก เธอเอียงตัวเข้าใกล้กล้อง “ใช่ นายอย่าไปบอกใครล่ะ ฉันอะเห็นมากับตาเลย…ผู้หญิงสูงๆ ตัวซีดๆ ใส่ชุดดำทั้งตัว ตาดำขลับ”

[พี่หลอนปะเนี่ย?] อิกอร์ใบหน้าบิดเบี้ยว แม้เด็กชายจะเป็นคู่หูดูหนังผีไปด้วยกัน แต่เขาก็ยังมองเรื่องเหนือธรรมชาติเป็นเพียงเรื่องแต่ง

“ไม่ได้หลอน ฉันเห็นจริงๆ ตั้งใจฟังดีๆ คือผีผู้หญิงคนนั้นอะมีหมอกคลุมรอบตัว…” เธอเริ่มลดเสียงพูดให้แผ่วลง “พูดเสียงยานๆ เหมือนคนกำลังจะขาดลมหายใจ แถมยัง…”

[ยังอะไรพี่…อย่าบอกนะว่าจู่ๆ ผีก็ฉีกยิ้มสยองให้พี่แบบในหนัง Insidious อะ]

“ไม่ๆๆ นายเอียงหูมาใกล้ๆ ก่อน ฉันจะเล่าให้ฟัง” โรบินหยุดชั่วครู่ ทิ้งช่วงให้บรรยากาศอึมครึม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงดุดัน พร้อมยื่นหน้าเข้าใกล้จอมากขึ้น “คือตอนเธอเดินมาใกล้ๆ ใช่ปะ ฉันได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นมันดัง... ตึก… ตึก… ตึก… แฮร่!!”

เสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้อิกอร์สะดุ้งโหยง [โว้ยยยยย! พี่เล่นอะไรเนี่ยบ้าไปแล้ว!]

ภาพน้องชายสะดุ้งจนตกโซฟาทำเอาคนหลอกผีหัวเราะดังลั่นจนตาเป็นประกาย

“ฮ่าๆๆๆ นายนี่มันป๊อดจริงๆ บอกพ่อให้พาไปหาหมอปอดหน่อยนะ เพราะนายมันป๊อดดปอดด ทีงี้ละกลัวขึ้นมาทันที!”

[ผมไม่ได้กลัวซะหน่อย แค่ตกใจเฉยๆ!] เด็กชายหันหน้าหนี [ไม่คุยด้วยละ! ผมไปกินพายเลม่อนดีกว่า ห๊อมมม หอมมมม จะกินให้หมดแล้วก็ไม่แบ่งพี่ด้วย!]

หน้าจอวิดีโอคอนเฟอเรนซ์ดับพรึ่บ เหลือเพียงหน้าพักสีดำ โรบินยังคงหัวเราะคิกคักพลางสูดลมหายใจลึกพยายามสงบตัวเอง

เมื่อบรรยากาศในห้องกลับสู่ความเงียบสงบ คนที่สมาธิหลุดลอยจากการพูดคุยจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ยกโกโก้อุ่นในแก้วขึ้นมาจิบคลายความหนาว ก่อนจะเลื่อนสายตากลับไปยังหน้าจอแล็ปท็อปที่แสดงโครงสร้างซับซ้อนของระบบแผนที่ในโปรเจกต์เดดาลัส เแสงสีฟ้าจากหน้าจอส่องสะท้อนบนใบหน้า เธอปล่อยให้เสียงแป้นพิมพ์ดังขึ้นต่อเนื่อง

เคอร์เซอร์บนหน้าจอเคลื่อนตัวไปตามจังหวะนิ้ว โรบินขมวดคิ้วเพ่งมองรายละเอียดโค้ดที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด ขณะที่นาฬิกาในห้องแสดงเวลาเข้าสู่ช่วงสาย ทันใดนั้น ข้อความแจ้งเตือนใหม่ก็เด้งขึ้นที่มุมขวาล่างของหน้าจอ ระบุพิกัดสถานที่ที่เธอต้องเดินทางไปส่งงาน พร้อมกับการย้ำเตือนถึงเวลานัดหมายที่ใกล้เข้ามา

โรบินหยุดนิ้วชั่วครู่ จ้องข้อความนั้น ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

“อีกนิดเดียว…” เธอบอกกับตัวเอง ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาพิมพ์โค้ดต่ออย่างรวดเร็ว หวังจะปิดจบงานให้เสร็จสิ้นก่อนที่เวลาในข้อความแจ้งเตือนจะเดินมาถึง

กฎข้อที่สองของการเป็นพวกเลือดผสม: คือไม่ควรเตร็ดเตร่อยู่นอกค่ายคนเดียวนานเกินไป 

ไม่ใช่อะไรหรอก แต่จากเรื่องเล่าที่เคยได้ยินมา เขาบอกว่าแม้แต่รถบรรทุกธรรมดาๆ ก็อาจกลายเป็นจักเกอร์นอร์ตได้ถ้ามองทะลุม่านหมอกของมนต์บังตาเข้าไปดีๆ

โรบินนั่งกระดิกขาอยู่ที่ป้ายรอรถบัสหน้าศูนย์บริการซัฟโฟล์ก เธอกอดกระเป๋าเป้บรรจุแล็ปท็อปบนตักด้วยความวิตกมาราวๆ สิบนาที

หลังจากวิ่งเหยาะๆ มาที่นี่เพราะกลัวไม่ทันรถรอบถัดไป ประสบการณ์สอนให้เธอรู้ว่าไม่ควรวิ่งเร็วหรืออะไรก็ตามติดต่อกันนานๆ อีกถ้าไม่อยากนอนสลบเหมือดไปหนึ่งวันเต็ม

ทันทีที่รถบัสสายหกวิ่งเข้ามาจอดเทียบฟุตบาท โรบินจึงไม่รอช้าพาตัวเองเข้าไปแตะบัตรโดยสารอย่างรวดเร็ว บนรถมีผู้โดยสารนั่งอยู่ประปราย เธอโล่งใจที่ยังไม่มีใครดูน่าสงสัย ก่อนจะมุ่งไปยังที่นั่งใกล้หน้าต่างและทรุดตัวลงด้วยความโล่งใจ

หลังจากเปลี่ยนสายรถอีกสองครั้งและใช้เวลาราวๆ เกือบสองชั่วโมงเธอก็มาถึงตีนสะพานวิลเลียมส์เบิร์ก

ก่อนจะทันได้มองหาเส้นทางไปร้านที่อยู่ในพิกัดบนกระดาษโพสต์อิทที่จดมา จู่ๆ ฝนก็ตกปรอยลงมาจากฟ้าโดยไร้สัญญาณการแจ้งเตือนจากพยากรณ์อากาศ ผู้คนเงยมองท้องฟ้าด้วยสีหน้ากังวลก่อนจะแยกย้ายหาที่หลบฝน

โรบินกระชับเสื้อฮู้ดขึ้นมาคลุมไว้ ก่อนจะเดินไปตามถนนดีแลนซีย์ลัดเลาะเข้าสู่ถนนแกรนด์ จนมองเห็นหน้าร้านที่มีป้ายตัวอักษร  DAEDALUS สีขาวเด่นเหนือประตูกระจกสูงจรดเพดานชั้นหนึ่งของอาคารอิฐ ร้านแห่งนี้ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางบรรยากาศย่านโลเวอร์อีสต์ไซด์ที่เต็มไปด้วยศิลปะและกลิ่นอายเก่าแก่

เธอเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูกระจก มองลอดเข้าไปภายในร้านที่ตกแต่งเรียบหรูและล้ำสมัย เสียงเพลงแจ๊สดังคลอเบาๆ จากข้างใน ชั้นวางอุปกรณ์เทคโนโลยีต่างๆ ถูกจัดวางอย่างปราณีตภายใต้แสงไฟสีขาวนวลที่กระจายความอบอุ่นไปทั่วบริเวณ

เสียงกระดิ่งประตูที่ถูกผลักเปิดเรียกความสนใจจากพนักงานชายที่กำลังง่วนอยู่หลังเคาน์เตอร์ เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเด็กผู้หยิงเปียกฝนยืนอยู่ตรงนั้น

“เอ่อ…มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?” เขาถามพร้อมหยิบผ้าขนหนูสีขาวส่งให้

ความประทับใจแรกให้ 100/10

“หนูมาหา…คุณเดดาลัสค่ะ” 

“โอ้ คุณมิไคเลอร์วิชใช่ไหม? เชิญทางนี้เลยครับ” พนักงานพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจแบบที่ซักซ้อมมาอย่างดีตามแบบฉบับพนักงานบริการที่ไร้ที่ติ ก่อนจะเดินนำเธอเข้าไปด้านใน

พื้นที่ส่วนนี้แตกต่างจากหน้าร้านอย่างชัดเจน มันดูเหมือนห้องทำงานลับที่เต็มไปด้วยตู้กระจกเรียงราย ด้านในมีสมาร์ทโฟนสีดำขอบทองถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบนับร้อยเครื่อง

เสียงบทสนทนาเคร่งเครียดดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจากชายวัยกลางคนในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม เขายืนอยู่ข้างโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสารและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ ถ้วยกาแฟอุ่นๆ ส่งกลิ่นหอมจางๆ วางอยู่ตรงมุมโต๊ะ

“ครับๆ ออร์เดอร์ล็อตใหม่ ผมต้องการก่อนสิ้นเดือนนี้” วิศวกรผู้ยิ่งใหญ่ที่วันนี้ดูต่างไปจากเดิมพูดเสียงดัง

“ครับ ผมเข้าใจดี แต่ข้อตกลงของเรา—”

“ผมไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับคุณนะครับ ครับๆ”

“พอแล้ว ขอบคุณครับ”

เขาตัดบทพร้อทวางโทรศัพท์ลง

“คุณเดดาลัสครับ เธอมาแล้ว” พนักงานแจ้ง ก่อนจะถอยออกไปยืนข้างหลังอย่างสุภาพ

เดดาลัสเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนทั้งสองที่ยืนรอยู่ รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าเคร่งเครียด

“โอ้ ขอบคุณมาก สวัสดีโรบิน ดีใจที่ได้เจอนะ” เดดาลัสส่งสัญญาณให้พนักงานที่พาโรบินเข้ามา ก่อนที่ชายคนนั้นจะโค้งศรีษะแล้วเดินออกจากห้อง “พวกไซคลอปส์น่ะ พวกเขามันเป็นตัวขี้เกียจที่ร้องหาแต่งานจากซุสผู้ยิ่งใหญ่ เธอต้องไม่เชื่อแน่ว่าฉันถูกเลื่อนออร์เดอร์ไปกี่รอบแล้ว”

“แย่จังเลยนะคะ” แม้ในใจจะยังเต็มไปด้วยคำถามว่าไซคลอปส์มาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ก็ตาม “ว่าแต่หนูต้องทำยังไงต่อ”

“ใช่แล้ว เกือบลืมไปเลย! เธอเดินไปที่โต๊ะนั้น แล้วอัพเดทข้อมูลที่เธอเตรียมไว้เข้าสู่เซิร์ฟเวอร์ได้เลย” เดดาลัสเดินอ้อมโต๊ะมาหาเธอ แล้วผายมือไปยังโต๊ะทำงานหลังร้านที่ดูเรียบง่าย

“โอเคค่ะ”

ที่ตรงนั้นมีคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะหนึ่งเครื่องพร้อมจอขนาดใหญ่ เชื่อมต่อกับฮาร์ดแวร์ที่เธอไม่คุ้นเคยนัก โรบินวางกระเป๋าลงที่พื้น ก่อนจะเปิดแล็กท็อปของตัวเองเชื่อมต่อกับระบบเซิร์ฟเวอร์ของทางร้านผ่านแอคเคานต์ที่เธอได้รับการอนุมัติมาแล้วล่วงหน้า

เสียงแป้นพิมพ์คีย์บอร์ดดังต่อเนื่อง ขณะที่เธอค่อยๆ ย้ายข้อมูลที่เตรียมไว้จากระบบของตัวเองเข้าสู่ฐานข้อมูลหลัก การอัพเดทเป็นไปอย่างราบรื่น ไม่มีข้อผิดพลาดหรือไฟล์ขัดข้อง

“ดีมาก เธอทำได้เร็วกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก” เสียงของเดดาลัสดังขึ้นจากด้านหลัง เขายืนมองห่างๆ ด้วยสีหน้าพึงพอใจ

โรบินหันไปมองเขาเล้กน้อย ก่อนจะเบนสายตากลับมาที่หน้าจอ เมื่อสัญลักษณ์สามเหลี่ยมของตัวอักษรเดลต้าค่อยๆ เคลื่อนไปจนสุดแถบ สถานะบนหน้าจอก็เปลี่ยนจาก ‘In Progress’ เป็น ‘Upload Complete’ ทันที

‘นี่มันเหลือเชื่อชะมัด’ โรบินมองภาพตรงหน้าด้วยความอัศจรรย์ใจ ตอนที่นั่งเขียนไฟล์ config เธอยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าทุกอย่างจะถูกต้อง เธอเริ่มสงสัยว่าระบบของเดดาลัสแอบฝัง AI หรือเวทมนตร์อะไรไว้หรือเปล่า

“ไม่เลยค่ะ ระบบของคุณมันยอดเยี่ยมเกินไปต่างหาก”

“เป็นเกียรติแด่อาธีน่าสำหรับคำชมของเธอ” เขาโค้งศรีษะเล็กน้อยในเชิงล้อเลียน แต่แววตาที่เปล่งประกายบ่งบอกว่าเจ้าตัวพอใจกับคำพูดเหล่านั้นไม่น้อย

“ว่าแต่…โทรศัพท์ในตู้กระจกนั่นมันอะไรคะ? หนูไม่เคยเห็นยี่ห้อนี้มาก่อน”

เดดาลัสหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้กระจก หยิบเครื่องเดโม่ขึ้นมาเครื่องหนึ่งส่งให้เธอถือ

ทันทีที่โรบินรับโทรศัพท์มา เธอรู้สึกได้ถึงความเย็นของวัสดุที่ไม่เหมือนกับโทรศัพท์ทั่วไป ตัวเครื่องน้ำหนักกำลังดี

“นั่นแหละคือ Daedalus’s Legacy โทรศัพท์อัจฉริยะรุ่นพิเศษที่เราพัฒนาขึ้นมาหลายปี” เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “ตัวเครื่องทำมาจากทองจักรพรรดิ วัสดุสุดแข็งแกร่งในบรรดาโลหะมนตรา แม้ตกจากยอดเขาโอลิมปัสก็ยังคงสภาพเหมือนใหม่ ส่วนหน้าจอทำมาจากแร่สัมฤทธิ์วิเศษ ที่ไม่เพียงแค่คมชัดระดับเทพ แต่ยังกันรอยขีดข่วน แม้จะโดนกรงเล็บมิโนทอร์ก็ตาม”

โฆษณายาวเหยียดพรั่งพรูออกมาจากปากของชายตรงหน้าไม่หยุดหย่อน จนถ้าไม่บอกว่าเขาสืบสายเลือดจากเทพีแห่งปัญญา เธอจะนึกว่าตัวเองโดนมนตร์สเน่ห์จากเด็กบ้านอะโฟรไดต์เข้าให้แล้ว

‘นี่มันน่าซื้อสุดๆ ไปเลยไม่ใช่หรือไง!’

“ที่สำคัญ Daedalus’s Legacy ยังมีแอปพลิเคชั่นสุดอัจฉริยะ อย่างแอปที่เธอเพิ่งช่วยอัพเดทข้อมูลสำคัญบางส่วนเข้าสู่ระบบเมื่อกี้” เดดาลัสเสริม

“แล้วแบบนี้…จะมีโปรแจกฟรีสำหรับคนที่ช่วยทำแอปบ้างไหมคะ?” โรบินแกล้งถามพลางส่งเครื่องคืนให้ เธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะตอบว่า ‘ใช่’ หรือ ‘แน่นอน’ อะไรทำนองนั้นจริงๆ

‘เชื่อสิ…’

“อืม…” เดดาลัสทำท่าครุ่นคิด “ถ้าเธอช่วยฉันอีกสักสิบโปรเจกต์ ก็อาจจะพิจารณาให้เป็นพิเศษ” เขาว่าพลางยิ้มเจ้าเลห์

โรบินถอนหายใจยาว นั่นสิ เธอจะไปคาดหวังอะไรกับพวกนายทุนได้กันล่ะ “งั้นอย่างน้อยก็ช่วยบอกหนูก่อนว่ามันราคาเท่าไหร่”

“สี่ร้อยดรักม่า” เดดาลัสตอบเรียบๆ

โรบินอ้าปากค้าง

‘จะเก็บไว้เอาขายให้พวกหน้าโง่ที่ไหนล่ะเนี่ย?’

“สี่ร้อยดรักม่าเลยหรอคะ?”

เขาพยักหน้าด้วยท่าทีจริงจังเกินเหตุ “เทคโนโลยี... มันไม่ใช่แค่โทรศัพท์ธรรมดา มันคือมรดกที่ถูกออกแบบมาเพื่อรวมความล้ำสมัยและการใช้งานเข้าด้วยกันอย่างไร้ที่ติ ฉันใช้เวลาเป็นหลายทศวรรษเพื่อคิดค้นระบบป้องกันอสุรกายด้วยตัวเองเชียวนะ เธอจะได้เห็นว่ามันสุดยอดแค่ไหนถ้าได้ลองใช้ดูสักครั้ง”

ราวกับเปิดสวิตช์ เดดาลัสเริ่มพูดน้ำไหลไฟดับเหมือนถูกวิญญาณสตีฟ จ็อบส์เข้าสิงร่าง ตอนที่นำเสนอ iPhone รุ่นแรกให้โลกได้ตะลึง

โรบินเบือนหน้าหนีไปอีกทาง แสร้งทำเป็นสนใจตู้กระจกด้านหลัง พยายามซ่อนความคิดที่กำลังแล่นพล่าน

‘...อย่างน้อยลดราคาให้หน่อยก็ยังดี’

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Summary

1. พบเจอบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ (?) : 100 ดรักม่า , 100 เกียรติยศ

Dean HEROES

283

สมาร์ทโฟนเดดาลัส

               18/01/2025 เวลา 11.00 น.

               ใช้เวลาเล็กน้อยในการนั่งซับเวย์มาลงยังโซโห ดีนค่อนข้างคุ้นเคยกับย่านนี้เพราะอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัย xxx ที่เขาสำเร็จการศึกษามา ความจริงย่านที่อยู่อาศัยของดีนคือ ‘ย่านวอชิงตันสแควร์ปาร์ค’ บนเส้นถนนบอร์ดเวย์ ที่ตั้งอยู่ตรงกันข้ามกับโซโหโดยมีถนนบลีคเกอร์คั่นกลาง ดีนเคยไปซื้อวัตถุดิบทำอาหารกับ ‘โทนี่ จาน’ แชร์เมทชาวจีน ส่วนร้านอาหารจีนหรูหราเขาไม่ค่อยได้กินเพราะว่าไม่มีเงิน

               “น่าจะอยู่แถว ๆ นี้หรือเปล่านะ…”

               ริมฝีปากพึมพำ ดีนคลำทางหาจุดหมายคล้ายกับคนตาบอด ยังดีที่พอจะคุ้นเคยถนนหนทางอยู่บ้างจึงไม่ถึงกับเดินหลง

               @Mackenzie

               “เถอะน่า.. เดี๋ยวนายก็รู้เอง”

               ดีนตอบกลับโดยไม่เฉลย ก่อนจะก้าวเดินไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดยืนอยู่หน้าร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ตั้งอยู่ในอาคารเก่าสีอิฐแดง ป้ายไฟหน้าร้านเขียนชื่อไว้ว่า ‘เดดาลัส’

               “ร้านเดดาลัส… ที่นี่แหล่ะ เราเข้าไปกัน”

               @Mackenzie

               ท่ามกลางบรรยากาศเก่าแก่ของย่านโซโห ทว่าภายในร้านเดดาลัสกลับตกแต่งขึ้นอย่างทันสมัยสมกับที่เป็นร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้า แสงไฟวอร์มไลท์ช่วยขับกล่อมให้บรรยากาศในร้านดูอบอุ่น ดีนกวาดสายตาไปรอบ ๆ อย่างเก้ ๆ กัง ๆ ไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน ตอนแรกชายหนุ่มคิดว่าร้านนี้จะขายแต่สมาร์ทโฟน ทว่าความจริงแล้วร้านเดดาลัสขายและรับซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าหลากหลายตั้งแต่รีโมทคอนโทรลยันคอมพิวเตอร์

               “กำลังหาอะไรอยู่หรือเปล่าครับ?”

               ชายรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งเข้ามาทักถามลูกค้าทั้งสอง ดีนเห็นป้ายเหล็กติดอกเขียนชื่อว่า ‘เดดาลัส’ เขาไม่แน่ใจเลยว่านั่นคือชื่อเจ้าตัว ซึ่งหมายถึงเป็นเจ้าของร้าน หรือว่าป้ายชื่อนั้นเป็นเพียงแค่เครื่องประดับเพื่อชี้เฉพาะว่าใครคือพนักงาน

               “เอ่อ.. คือ” ดีนอึกอักเล็กน้อย จากข่าวสารที่รับรู้มา ที่นี่ขายสมาร์ทโฟนให้กับทั้งมนุษย์และเดมิก็อด แต่หากข่าวนั้นผิดหรือเป็นเรื่องจ้อจี้ที่ไทสัน เจโรม และซิลเวอร์รวมหัวกันแกล้งเขา การถามว่า ‘อยากได้สมาร์โฟนของเดมิก็อดครับ’ คงเป็นเรื่องที่น่าอายไม่น้อย กระนั้นดีนก็ถามออกไปตามตรงอยู่ดี “อยากได้สมาร์โฟนของเดมิก็อดครับ”

               พนักงานคนนั้นอมยิ้ม อ่านจากสีหน้าไม่รู้เลยว่าเป็นยิ้มสมเพชให้พวกเพี้ยนอ้างตนเป็นลูกเทพ หรือว่ายิ้มการค้ากันแน่

               “สำหรับสมาร์ทโฟนเดมิก็อด… เชิญทางนี้ครับ” จากนั้นก็เดินนำลูกค้าทั้งสองไปยังหลังร้าน หากลึกลับแบบนี้ถ้าไม่ขายสมาร์ทโฟนเดมิก็อดของแท้ ก็ขายของในตลาดมืด

               ดีนแตะหลังมือของแมคเคนซีเชิงบอกว่าไปกัน โดยไม่เอ่ยปากพูด

               @Mackenzie

               ไฟของหลังร้านที่มืดสลัวถูกเปิดขึ้นจนส่องให้เห็นตู้โชว์สินค้า ‘เลดาลัส เลกาซี’ ทั้งรูปโฉมของโทรศัพท์มือถือและชื่อที่คุ้นหูเป็นสิ่งยืนยันได้ว่าคนทั้งสามที่มีสมาร์ทโฟนรุ่นพิเศษไม่ได้อำเขาเล่น แต่ไม่เพียงเท่านั้น ดีนเห็นสินค้าอีกตู้เขียนคำว่า ‘มาใหม่’ พร้อมกับชื่อรุ่นโทรศัพท์มือถือ ‘ไฮโดร เอ็กซ์’

               “ก่อนอื่นขอแนะนำตัว ผมเดดาลัส เป็นนักประดิษฐ์และเจ้าของร้านนี้ ในเมื่อคุณเป็นเดมิก็อด.. ผมคิดว่าเราควรทำความรู้จักกันไว้หน่อยครับ”

               “จริงด้วย ผมดีน นีลครับ เป็นบุตรแห่งโพไซดอน” ดีนแนะนำตัวบ้าง

               @Mackenzie

               “บุตรแห่งโพไซดอน.. ถ้างั้นนี่คงเหมาะกับคุณมาก” เดดาลัสเปิดตู้โชว์สมาร์ทโฟนรุ่น ‘ไฮโดร เอ็กซ์’ แล้วนำสินค้าทดลองออกมานำเสนอ “นี่คือสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด ‘ไฮโดร เอ็กซ์’ ครับ ความสามารถพิเศษของสมาร์ทโฟนรุ่นนี้คือชาร์จแบตเตอรีโดยพลังน้ำจากบุตรแห่งโพไซดอนหรือเนปจูน แทนจะที่เป็นรุ่นเก่าที่ต้องชาร์จพลังงานจากสายฟ้าของเทพซุส นอกจากนั้นยังมีฟังก์ชั่นพิเศษนอกเหนือจากรุ่นเลกาซีคือสัมผัสใต้น้ำ.. รุ่นไฮโดร เอ็กซ์จะทนทานแรงอัดของน้ำได้สูง กันน้ำได้ สามารถทัชสกรีนในน้ำได้ดีกว่ารุ่นเก่าด้วยครับ”

               จากสรรพคุณต่าง ๆ ที่ฟังมาทำเอาดีนตาลุกวาว เดดาลัสทำการทดลองจุ่มสมาร์ทโฟนลงในถังน้ำแก้วแล้วทัชสกรีนให้ดู มันสามารถใช้งานได้อย่างคล่องแคล่วไร้ปัญหาเลยทีเดียว ทีนี้ก็บอกลาซองกันน้ำไปได้เลย

               “โห นี่มันของดี! เอ่อ.. แล้วที่ผมรู้มา มันใช้โทรโดยไม่ดึงดูดอสุรกายได้ใช้ไหมครับ แล้วแบบนี้เวลาโทรเข้าโทรออกเบอร์ธรรมดาจะเป็นยังไง”

               จากเครือข่ายร้านอินเตอร์เน็ตเฮอร์มีสทำให้ดีนต้องถาม เพราะว่าเขาสามารถติดต่อโลกภายนอกออกไปได้เพียงทางเดียว

               “คุณสามารถโทรออกได้ตามปกติครับ แต่เนื่องจากเครือข่ายเดดาลัสบล็อกสัญญาณจากอสุรกาย หมายเลขทั่วไปจะโทรเข้ามาไม่ได้ครับ”

               “แบบนี้ก็เหมือนกับเน็ตที่บ้านเฮอร์มีสเลยสินะ แต่ฉันว่าแค่เราโทรคุยกันได้ก็พอแล้ว นายคิดว่าไงแมคซี่?”

               @Mackenzie

               “ถ้างั้นผมขอถามเรื่องแบตเตอรี่หน่อย พลังงานน้ำนี่ใช้งานได้นานแค่ไหนครับ?” ดีนถาม

               “หากเทียบรุ่นกัน รุ่นเลกาซีแบตเตอรีจะหมดช้ากว่าครับ เนื่องจากใช้พลังงานจากสายฟ้าซุสจึงทำให้ใช้งานได้ยาวนานถึงหนึ่งปี”

               “หนึ่งปีไม่ต้องชาร์จงั้นเหรอ!” ดีนตาโต แล้วอีกรุ่นที่บอกว่าแบตเตอรีอึดน้อยกว่ามันจะน้อยกว่าเท่าไร

               “ส่วนรุ่นไฮโดร.. ถ้าไม่ใช้งานมากจะต้องชาร์จแบตทุกเดือนครับ”

               “โห ทุกเดือนก็ดีกว่าทุกวันอยู่แล้ว ถ้างั้นราคาล่ะครับคุณเดดาลัส” แทบจะไร้ข้อกังขาทีนี้ก็มาเรื่องราคา

               “ถ้าเป็นรุ่นเก่าจะสี่ร้อยดรักม่าไม่รวมภาษี แต่ถ้าเป็นรุ่นใหม่กันน้ำจะอยู่ที่ราคาหกร้อยดรักม่าครับ”

               “หะ.. หกร้อยดรักม่า!”

               เผลอโพลงออกมาเสียงดังจนต้องยกมือขึ้นมาปิดปาก ตอนนั้นสืบราคามาว่าโทรศัพท์ราคาสี่ร้อยดรักม่าก็ว่าแพง ยังไม่รวมค่าติดตั้งแอปพลิเคชั่นอีกหนึ่งร้อยดอลลาร์ ดีนจึงเตรียมเงินมาแค่นั้น แต่รุ่นใหม่ที่ไฉไลกว่าดันราคาแพงกว่าเก่าตั้งสองร้อยดรักม่า ถ้าซื้อสองเครื่องก็ปาไปหนึ่งพันสองร้อยดรักม่าแล้ว …จะเป็นลม

              @Mackenzie

               “ไม่ได้สิ ที่ฉันพานายมาก็เพราะจะซื้อโทรศัพท์ให้นายนี่ไงที่รัก แล้วนายก็ห้ามปฏิเสธด้วย”

               ดีนเปิดกระเป๋าเงินดรักม่าออกมานับเหรียญ บอกตรง ๆ ว่าเขามีเงินไม่ถึงแต่หากอมเงินบ้านเอามาหมุนก่อนก็พอได้

               “ได้แหล่ะ.. พอแหล่ะ” ชายหนุ่มพึมพำ “ตกลงครับ ผมขอรุ่นไฮโดร เอ็กซ์ สองเครื่อง”

               @Mackenzie

               “ไม่ได้ นายต้องใช้รุ่นใหม่ด้วยกันสิ นายมีฉันเป็นแฟนทั้งคนก็ต้องให้ฉันชาร์จโทรศัพท์ให้แทนที่จะเป็นคนอื่น”

               @Mackenzie

               “ตกลงรับสองเครื่องใช่ไหมครับ อยากรับบริการลงแอปพลิเคชั่นด้วยไหม?”

               “ใช่ครับ รับสองเครื่องแล้วก็ลงแอปให้เลย ราคาทั้งหมดเป็นเท่าไรนะครับ” ดีนถามให้สรุปราคา นึกเสียดายนิดหน่อยที่เขาไม่ได้ซื้อยาดมจากมินิมาร์ทมาสูดดมตอนที่ต้องจ่ายหนักเกินงบประมาณที่ตั้งไว้

               “ขอสรุปยอดนะครับ สมาร์โฟนเดดาลัส รุ่นไฮโดร เอ็กซ์ สองเครื่องราคารวมภาษีแล้วคือ หนึ่งพันสองร้อยหกสิบสี่ดรักม่า และค่าบริการลงแอปพลิเคชั่น สองร้อยสิบเอ็ดดอลลาร์รวมภาษีครับ”

               “อะ.. โอเค นี่เงินครับ…”

               ดีนจ่ายเงินจำนวนมากไปในคราวเดียวกันจนกระเป๋าแห้ง แต่เขาคิดว่ามันน่าจะเป็นการลงทุนระยะยาวที่คุ้มค่า ดีกว่าต้องใช้เครือข่ายไอริสที่ติด ๆ ดับ ๆ คุยกับแฟน

               “ขอบคุณที่ใช้บริการครับ กรุณารอสักครู่” เดดาลัสค้อมศีรษะให้ จากนั้นเขาก็นำสมาร์ทโฟนรุ่นไฮโดร เอ็กซ์ใหม่แกะกล่องสองเครื่องออกมาติดตั้งเบอร์โทรศัพท์รวมทั้งแอปพลิเคชั่นที่จำเป็นสำหรับเดมิก็อด

               @Mackenzie

               ใช้เวลาไม่นานเขาก็ยื่นโทรศัพท์ทั้งสองเรื่องมาให้พร้อมกับซองใส่ซิมการ์ดที่ว่างเปล่า

               “ติดตั้งแอปพลิเคชั่นที่จำเป็นให้เรียบร้อยครับ มอนสเตอร์ แมพเพอร์ เป็นแอปพลิเคชั่นตรวจสอบอสุรกายในพื้นที่ ในนั้นมีข้อมูลของอสุรกายแต่ละชนิด คุณสามารถแสกนค่าพลังเพื่อตัดสินใจได้ว่าจะปะทะหรือว่าหลบหนี ต่อไปเป็นแอปพลิเคชั่นเลิฟไฟนด์ เป็นแอปฯ หาคู่ครับ แต่ประโยชน์ไม่ได้มีเพียงแค่นั้น คุณสามารถใช้โทรศัพท์แสกนส่งสินค้าให้แก่ผู้รับได้ด้วย โดยมีค่าใช้จ่ายในการส่งสินค้าในแต่ละครั้ง นอกจากนั้นยังมีโซเชียลแอปที่เป็นเสมือนเว็บบอร์ดที่รวมข้อมูลสำคัญสำหรับเดมิก็อดเอาไว้.. ส่วนนี้ เบอร์โทรศัพท์ของทั้งสองเครื่องกับใบรับประกันสินค้าครับ เห็นพวกคุณมาด้วยกันผมจึงถือวิสาสะลงเบอร์โทรศัพท์ของพวกคุณทั้งคู่ไว้แล้ว”

               “โอ๊ะ ขอบคุณครับ พอได้ฟังแบบนี้ก็ไม่คิดว่าแพงแล้ว สายเลือดเฮเฟตัสที่เก่งจังเลยแฮะ อีกหน่อยผมคงต้องขอจ้างสักคนผลิตรถให้แล้ว”

               เดดาลัสหัวเราะเบา ๆ

               “คุณเข้าใจผิดแล้ว ความจริงผมเป็นบุตรแห่งเทพีอะธีน่าต่างหากครับ”

               จากความสามารถของอีกฝ่ายทำเอาดีนอ้าปากค้าง เขารู้ว่าสายเลือดอะธีน่าเป็นอัจฉริยะ แต่ไม่คิดว่าจะเอาดีด้านงานประดิษฐ์ด้วย คิดว่าจะไปทางเชิงวิชาการหรือไม่ก็วางแผนกลยุทธทางการทหารเสียอีก

               “ผมขอโทษ นึกว่าคุณจะเป็นสายเลือดนักประดิษฐ์ซะอีก” ดีนรีบขอโทษขอโพยอีกฝ่ายด้วยความเข้าใจผิดเป็นการใหญ่

               “ไม่เป็นไร สายเลือดนักประดิษฐ์กับเทพีแห่งปัญญาก็มักถูกเข้าใจผิดสลับกันเป็นประจำ”

               @Mackenzie

               “ขอบคุณที่คุณไม่ถือสา” ดีนได้แต่ยิ้มแหย ๆ แต่ฉับพลันสายตาเหลือบไปเห็นนาฬิกาบนหน้าจอสมาร์ทโฟนก็นึกขึ้นได้ว่ามีคนรออยู่ ไม่ใช่แค่เฟลิจิตัส กับรูบี้ แต่ยังมีควีนด้วยอีกตัวนึง “โอ้ ตายล่ะ ลืมไปเลยว่ามีคนรออยู่ เหมือนว่าพวกผมต้องขอตัวแล้ว”

               “ครับ ถ้าอย่างนั้นผมไปส่งที่หน้าร้าน” เดดาลัสเดินนำสองคู่รักเดมิก็อดออกจากหลังร้าน กลับมายังหน้าร้านที่แสงไฟส่องสว่างอย่างอบอุ่นเหมือนตอนขามา “ขอบคุณที่มาใช้บริการนะครับ”

               “ขอให้ขายดีนะครับคุณเดดาลัส” ดีนโบกมือร่ำลาเจ้าของร้านคนเก่ง จากนั้นพวกเขาก็กลับขึ้นซับเวย์ไปลงที่หน้าสถานีเพนซิลเวเนียเหมือนเดิม

               

               @Mackenzie

               “ได้เวลาต้องแยกย้ายกันแล้วสินะแมคซี่” ดีนสวมกอดคนรักเมื่อต้องแยกจากกับแมคเคนซีที่หน้าสถานีเพนน์สเตชั่น เขาสูดกลิ่นกายและไออุ่นที่น่าจะไม่ได้สัมผัสอย่างต่ำอีกร่วมเดือน ถ้าบอกว่าเปลี่ยนใจไม่ไปช่วยพ่อแล้วตอนนี้จะทันไหมนะ..

               @Mackenzie

               “ฉันก็คงคิดถึงนายมากเหมือนกัน ยังดีที่เรามีโทรศัพท์กันแล้ว นายต้องโทรหาฉันทุกวันตอนก่อนนะ”

               @Mackenzie

               “นายนั่นแหล่ะ อยู่กับสาว ๆ อย่าคิดว่าเป็นฮาเร็มล่ะ” ดีนต่อยแขนแมคเคนซีเบา ๆ หลังจะผละกอดออก เขายิ้มออกมานิด ๆ “ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำตัวโสด”

               @Mackenzie

               “เดินทางดี ๆ นะแมคซี่”

               ดีนโบกมือลา ยืนส่งแมคเคนซีที่หน้าสถานีรถไฟเพนซิลเวเนียโดยรอให้อีกฝ่ายเดินเข้าไปในพลาซ่าเพื่อสมทบกับพรรคพวกที่ร้านสตาร์บัคส์ ส่วนตัวเองก็โยกย้ายไปที่แกรนด์เซ็นทรัลที่อยู่อีกบล็อกถนน

               ‘เฮ้อ.. แมคซี่ ฉันต้องคิดถึงนายมากแน่ ๆ…..’

               

ซื้อโทรศัพท์เดดาลัส รุ่น Hydro X จำนวน 2 เครื่อง + ติดตั้งแอปพลิเคชั่นสำคัญ
(ของดีน และแมคเคนซี)
ราคารวมภาษี 1,264 ดรักม่า และ 211 ดอลลาร์

+5 ความสนิทกับ [เดดาลัส] กุหลาบสีทอง
และ +5 จากน้ำหอม Unisex

Mackenzie HEROES

Dean ตอบกลับเมื่อ 2025-1-19 06:20 283สมาร์ทโฟนเดดาลัส 18/01/2025 เวลา 11.00 น. ใ ...

80. New smartphone from my sweetie

-18.01.25  /  11:00AM.-

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

นั่งรถไฟใต้ดินมาไม่กี่สถานี ตอนนี้พวกเขาก็มาถึงย่านโซโหกันแล้ว แมคเคนซีเคยมาละแวกนี้เพียงไม่กี่ครั้งเนื่องจากทั้งที่พัก รวมถึงคลับซึ่งเป็นสถานที่ทำพาร์ทไทม์ล้วนอยู่ใกล้มหาวิทยาลัยแมนฮัตตันที่เขาศึกษาอยู่ โดยเหตุอันทำให้แมคเคนซีที่ไม่มีธุระใดต้องขี่มอเตอร์ไซต์คู่ใจกว่าครึ่งชั่วโมงมาแถวนี้ส่วนใหญ่ก็เพราะพาดีนมาส่งหลังจากพวกเขานัดพบกันนั่นเอง คิดแล้วก็อดทึ่งตัวเองในอดีตไม่ได้ที่ขี่รถมาไกลขนาดนี้ คงอย่างที่เขาว่ากัน ถ้าคนมันอยากเจอ ขี่มอเตอร์ไซต์ร่วมครึ่งชั่วโมงก็เหมือนแค่เดินไปหน้าปากซอย (งั้นเรอะ ?)

“นายกำลังจะไปไหน ให้ฉันช่วยถามคนแถวนี้ให้ไหม“

เพียงแต่ตอนนี้แมคเคนซีกำลังสงสัยมากกว่าว่าอีกฝ่ายจะพาเขาไปไหน มันค่อนข้างเป็นความคิดประหลาดที่คนไม่คุ้นเคยเส้นทางอย่างเขาจะช่วยคนซึ่งอยู่ในพื้นที่มานานอย่างดีนมองหาจุดหมายปลายทาง แต่จะว่าไปคนรักของเขาก็มาอยู่ที่ค่ายฮาล์ฟบลัดก่อนเขาร่วมเดือน เผลอ ๆ อาจเกือบปีนึงแล้วก็เป็นได้ หากอีกฝ่ายจะหลงลืมเส้นทางไปบ้างก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

แต่ถึงอย่างนั้นดีนกลับปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขา ร่างสูงยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็มาหยุดอยู่ตรงอาคารอิฐแดงซ่อมซ่อหลังหนึ่ง หน้าร้านที่พวกเขายืนอยู่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าวางขายอยู่ด้านใน

‘เดดาลัส’

แมคเคนซีเงยหน้าขึ้นอ่านป้ายชื่อร้าน แน่นอนว่าไม่ใช่ภาษาสากลที่คุ้นหู แต่หากเป็นโลกของเดมิก็อดแล้วคงปฏิเสธไม่ได้ว่าสำเนียงฟังดูคล้ายภาษากรีกอะไรทำนองนั้น แต่ดีนจะพาเขามาที่ร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าในเวลานี้ทำไมกัน

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

หนุ่มอังกฤษเดินตามคนรักเข้ามาในร้านอย่างเสียไม่ได้พลางกวาดสายตามองสำรวจรอบ ๆ ไปด้วย แล้วเขาก็พบว่าภายในร้านค่อนข้างตกแต่งแบบทันสมัยขัดกับตัวอาคารด้านนอก แสงไฟโทนสีอบอุ่นช่วยให้ไม่แสบตาจนเกินไป สินค้าภายในร้านถูกจัดวางตามหมวดหมู่อย่างเป็นระเบียบ และนอกจากจะขายเครื่องใช้ไฟฟ้าแล้วก็ยังรับซ่อมแซมด้วย แต่ดูจากท่าทางแล้วเหมือนว่าดีนจะไม่ได้สนใจสินค้าที่วางโชว์อยู่แม้แต่น้อยและไม่น่าจะเอาอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์มาให้ซ่อมด้วย จนแมคเคนซีเลิกคิ้วสงสัยว่าธุระที่อีกฝ่ายพูดถึงคืออะไรกันแน่

“กำลังหาอะไรอยู่หรือเปล่าครับ ?”

ชายหนุ่มมาดดีคนหนึ่งเข้ามาถามพวกเขา หากดูจากการแต่งกายแล้วคนตรงหน้าเหมือน BA ตามเคาน์เตอร์แบรนด์หรู มากกว่าจะมาอยู่ในร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าเสียอีก หากแต่ป้ายที่มีคำว่า ‘เดดาลัส’ ซึ่งเป็นชื่อร้านตรงอกอีกฝ่ายก็สามารถชี้ชัดได้แล้วว่าชายผู้นี้ทำงานที่นี่ไม่ผิดแน่

“เอ่อ.. คือ”

แมคเคนซีซึ่งไม่รู้เช่นกันว่าตนเองมาหาอะไรปล่อยให้ดีนได้เป็นผู้สนทนา ชายหนุ่มหน้าละตินดูอึกอักลังเลที่จะพูด และในที่สุดเขาก็ได้รู้ว่าสิ่งที่ดีนต้องการคืออะไร

“อยากได้สมาร์ทโฟนของเดมิก็อดครับ”

‘สมาร์ทโฟนของเดมิก็อด’ แมคเคนซีเคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างว่ามีเครื่องมือสื่อสารที่ทำออกมาเพื่อเดมิก็อดโดยเฉพาะวางขายอยู่ บางครั้งก็เห็นคนใกล้ตัวใช้กันไม่ว่าจะเป็นซิลเวอร์ที่โทรติดต่อคุยงานกับผู้คนนอกค่าย หรือคีธที่เปิดพอดแคสฟังบ่อย ๆ ครั้งหนึ่งเขาเคยถามข้อมูลเรื่องนี้กับซิลเวอร์ เท่าที่จำได้คือราคาค่อนข้างสูง หากเป็นเงินดอลลาร์คงซื้อได้สบาย ๆ แต่เงินที่ใช้ดันเป็นดรักม่ากับดีนาเรียสซึ่งเป็นสกุลเงินของเดมิก็อดที่กว่าจะหาได้ก็เลือดตาแทบกระเด็น แมคเคนซีจึงไม่ได้ถามข้อมูลเพิ่มเติมและเลิกคิดเรื่องซื้อสมาร์ทโฟนที่ว่านั้นแล้วใช้อินเทอร์เน็ตที่บ้านเฮอร์มีสไปก่อน

“สำหรับสมาร์ทโฟนเดมิก็อด… เชิญทางนี้ครับ”

พนักงานประจำร้านยิ้มให้ก่อนจะเดินนำไปทางหลังร้าน แมคเคนซีหันมามองดีนที่เพียงแตะตรงหลังมือของเขาแล้วพากันเดินตามชายผู้นั้นไปทั้งที่ในใจยังมีเรื่องสงสัยเต็มไปหมด

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

ภายในห้องหลังร้านสว่างวาบขึ้นหลังพนักงานหนุ่มกดเปิดสวิตช์ไฟจนแมคเคนซีต้องหรี่ตาลงเล็กน้อย เมื่อสายตาคุ้นชินกับแสงแล้วก็เห็นตู้โชว์สินค้าสองตู้ปรากฏอยู่ตรงหน้า แต่ละตู้มีสมาร์ทโฟนวางอยู่ เครื่องหนึ่งเขาเคยเห็นมาก่อน ส่วนอีกเครื่องนั้นรูปลักษณ์คล้ายกัน แต่มีคำว่า ‘มาใหม่’ และ ‘ไฮโดร เอ็กซ์’ เขียนกำกับอยู่

“ก่อนอื่นขอแนะนำตัว ผมเดดาลัส เป็นนักประดิษฐ์และเจ้าของร้านนี้ ในเมื่อคุณเป็นเดมิก็อด.. ผมคิดว่าเราควรทำความรู้จักกันไว้หน่อยครับ”

เหมือนกับมีเดดแอร์เล็ก ๆ เกิดขึ้นระหว่างพวกเขาหลังจากผู้ที่เป็น ‘เจ้าของร้าน’ แนะนำตัวจบ นี่ไม่ใช่แค่พนักงานขายหรือ BA เคาน์เตอร์แบรนด์ แต่เป็นถึงเดมิก็อดนักประดิษฐ์และเจ้าของร้านเลยงั้นเรอะ !?

“แมคเคนซี คลอดด์ ลินคอล์นครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”

แมคเคนซีแนะนำตัวต่อจากดีนโดยไม่ได้บอกว่าตนเป็นบุตรแห่งเทพองค์ใดในโอลิมปัสด้วยความเคยชิน แต่ก็คิดว่าเดดาลัสคงรู้อยู่แล้วว่าเขาเองก็มีสายเลือดเทพไหลเวียนอยู่เช่นกัน ไม่เช่นนั้นคงไม่อนุญาตให้เข้ามาถึงที่นี่

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“บุตรแห่งโพไซดอน.. ถ้างั้นนี่คงเหมาะกับคุณมาก นี่คือสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด ‘ไฮโดร เอ็กซ์’ ครับ ความสามารถพิเศษของสมาร์ทโฟนรุ่นนี้คือชาร์จแบตเตอรีโดยพลังน้ำจากบุตรแห่งโพไซดอนหรือเนปจูน แทนจะที่เป็นรุ่นเก่าที่ต้องชาร์จพลังงานจากสายฟ้าของเทพซุส นอกจากนั้นยังมีฟังก์ชั่นพิเศษนอกเหนือจากรุ่นเลกาซีคือสัมผัสใต้น้ำ.. รุ่นไฮโดร เอ็กซ์จะทนทานแรงอัดของน้ำได้สูง กันน้ำได้ สามารถทัชสกรีนในน้ำได้ดีกว่ารุ่นเก่าด้วยครับ”

ดูเหมือนว่าเดดาลัสจะไม่ยอมปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป ทันทีที่รู้ว่ามีบุตรแห่งมหาเทพโพไซดอนมาเยือน วิญญาณนักขายก็เข้าสิงทันที พ่อค้าหนุ่มเปิดตู้สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่มาแนะนำสรรพคุณต่าง ๆ รวมถึงลงทุนเอาเครื่องจุ่มลงไปในถังน้ำแล้วใช้งานให้ดู แน่นอนว่าเจ้าสมาร์ทโฟนไฮโดร เอ็กซ์ทำงานได้ดีอย่างที่เจ้าของร้านอวดอ้าง เมื่อแมคเคนซีเหลือบมองคนข้าง ๆ ก็เป็นไปตามที่คิด 

ดีนโดนตกไปแล้วเรียบร้อย

“ฉันว่าแค่เราโทรคุยกันได้ก็พอแล้ว นายคิดว่าไงแมคซี่ ?”

หลังจากดีนถามข้อมูลเรื่องการโทรเข้าออกเพิ่มเติมแล้วก็หันมาถามแมคเคนซีต่อ

“อืม…ฉันว่าก็โอเคนะ เหมาะกับนายดีด้วย เวลานายลงไปหาพ่อใต้น้ำจะได้ไม่ต้องกังวลว่าน้ำจะเข้าเครื่องไหม เรื่องโทรคุยกันฉันก็ไม่มีปัญหาอะไร”

แมคเคนซีออกความเห็น หากดูกันที่ประโยชน์ด้านการใช้สอยแล้ว สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ก็ดูจะเหมาะกับคนรักของเขาที่เป็นบุตรแห่งเทพจ้าวสมุทรมากกว่า ดีนอาจเบื่อที่ต้องคอยดีดเหรียญดรักม่าสื่อสารกับเขาผ่านสัญญาณไอรีสที่บางครั้งขาด ๆ หาย ๆ ในบางพื้นที่แล้วก็เป็นได้ ซึ่งแมคเคนซีเองก็ไม่มีปัญหาอะไรหากตนจะนัดแนะกับอีกฝ่ายเรื่องเวลาโทรติดต่อกัน เขาแค่เปิดมือถือไม่กี่นาที อสุรกายคงไม่พากันแห่มาเร็วขนาดนั้นหรอก…มั้ง

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

ดีนยังคงถามข้อมูลเพิ่มเติมจากเดดาลัสต่อ ซึ่งเดมิก็อดนักประดิษฐ์ก็สามารถตอบทุกคำถามได้อย่างชัดเจนและเข้าใจง่าย จนกระทั่งมาถึงเรื่องราคา

“ถ้าเป็นรุ่นเก่าจะสี่ร้อยดรักม่าไม่รวมภาษี แต่ถ้าเป็นรุ่นใหม่กันน้ำจะอยู่ที่ราคาหกร้อยดรักม่าครับ”

“หะ.. หกร้อยดรักม่า !”

แมคเคนซีถึงกับตาโตพอ ๆ กับดีนที่เผลอเสียงดังออกมาจนต้องรีบปิดปาก

 ‘ให้ตายสิ แพงชะมัด’

หากใช้เงินดอลลาร์จ่ายได้ สาบานเลยว่าจะไม่มีคำนี้ผุดขึ้นมาในหัวแน่ ๆ แต่นี่มันเป็นเงินดรักม่า…ซึ่งเขามีไม่พอ และถึงจะพอ แต่หากจ่ายค่าสมาร์ทโฟนไป เขาก็คงเหลือเงินดรักม่าเพียงหลักสิบ

'บ้าจริง…ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีเงินติดตัวน้อยเท่านี้มาก่อน'

“เอ่อ…ดีน นายโอเคไหม ถ้ายังไงให้ฉันช่วยออก หรือไม่เราก็ใช้เครือข่ายไอรีส——”

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ไม่ได้สิ ที่ฉันพานายมาก็เพราะจะซื้อโทรศัพท์ให้นายนี่ไงที่รัก แล้วนายก็ห้ามปฏิเสธด้วย”

ยังพูดไม่ทันจบก็ถูกขัดเสียก่อน 

‘เมื่อกี้ดีนว่ายังไงนะ ซื้อมือถือให้งั้นเหรอ !?’

“เดี๋ยว..เดี๋ยวก่อนดีน……”

ถึงจะถูกบอกว่าห้ามปฏิเสธ แต่มันใช่เงินจำนวนน้อยซะที่ไหน แมคเคนซีพยายามห้ามดีนที่หยิบเงินดรักม่าออกมานับราวกับเด็กน้อยที่ทุบกระปุกออมสินเพื่อนำเงินที่ตั้งใจเก็บหอมรอมริบมาซื้อของที่อยากได้

“ตกลงครับ ผมขอรุ่นไฮโดร เอ็กซ์ สองเครื่อง”

เวลาจะรั้นก็รั้นได้โล่จริง ๆ คนคนนี้ ดีนไม่ฟังเขาแม้แต่น้อยซ้ำยังบอกเดดาลัสไปแล้วว่าจะซื้อสองเครื่องอีกต่างหาก แน่นอนว่าคนขายยิ้มแป้นที่สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ขายออก แต่แมคเคนซีกลับรู้สึกได้ถึงเหงื่อเย็น ๆ ที่ไหลซึมตามหน้าผาก

“ดีน…ฉันใช้แค่รุ่นธรรมดาก็ได้ รุ่นใหม่มันแพงเกินไป”

ในเมื่อห้ามไม่ได้แล้วงั้นก็ขอต่อรองเป็นรุ่นที่ถูกลงมาหน่อยแล้วกัน อย่างที่ดีนบอก แค่ใช้โทรติดต่อกันก็พอ อีกอย่างเขาน่าจะไม่ได้มีเหตุให้ต้องลงน้ำลึกจนถึงขนาดต้องใช้โทรศัพท์ใต้น้ำ อีกฝ่ายก็จะได้ประหยัดเงินไปได้เป็นร้อยดรักม่า

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ไม่ได้ นายต้องใช้รุ่นใหม่ด้วยกันสิ นายมีฉันเป็นแฟนทั้งคนก็ต้องให้ฉันชาร์จโทรศัพท์ให้แทนที่จะเป็นคนอื่น”

“………….”

ถึงกับต้องเงียบไปเมื่อได้ฟังเหตุผลของอีกฝ่าย

‘ดื้อชิบ…เหตุผลอะไรกันเนี่ย หัวจะปวด’

ฟังเหตุผลแล้วเหมือนเขากำลังถูกจำกัดการใช้มือถือยังไงชอบกล คล้าย ๆ กำลังถูกบอกแบบอ้อม ๆ ว่า “นายก็รีบทำภารกิจให้เสร็จภายในหนึ่งเดือนแล้วกลับมาให้ฉันชาร์จโทรศัพท์ให้สิ” ช่างหัวหมอจริง ๆ …แล้วเขาก็ตามใจดีนมาตลอดเสียด้วย เรื่องนี้ก็คงต้องยอมเช่นกัน

“โอเค…ได้ ใช้รุ่นเดียวกัน”

แมคเคนซียกมือสองข้างเป็นเชิงบอกยอมแพ้ ไหน ๆ ดีนก็ตั้งใจซื้อให้ขนาดนี้แล้ว หากเอาแต่ขัดก็คงจะเสียน้ำใจคนรักเปล่า ๆ แม้ว่าเขาจะเกรงใจก็ตาม

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ขอสรุปยอดนะครับ สมาร์ทโฟนเดดาลัส รุ่นไฮโดร เอ็กซ์ สองเครื่องราคารวมภาษีแล้วคือ หนึ่งพันสองร้อยหกสิบสี่ดรักม่า และค่าบริการลงแอปพลิเคชั่น สองร้อยสิบเอ็ดดอลลาร์รวมภาษีครับ”

แมคเคนซีมองดีนจ่ายค่าสินค้ารวมถึงค่าบริการลงแอปพลิเคชั่นตาปริบ ๆ เขารู้ว่าอีกฝ่ายวางแผนมานานและตัดสินใจดีแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่เฝ้ารอออกเดินทางพร้อมกันจนถึงวันนี้ นึกสงสัยว่าดีนแอบไปทำอะไรมาจนเก็บเงินดรักม่าได้มากพอถึงขนาดซื้อสมาร์ทโฟนได้สองเครื่องจนอดเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้ว่าไปทำอะไรที่เกินตัวจนต้องเหนื่อยหรือเปล่า

ช่างเป็นคนที่น่าทึ่งและน่าประหลาดใจจนทำให้ตกหลุมรักได้ทุกวันจริง ๆ

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

หลังจากรอเดดาลัสนำสมาร์ทโฟนไปลงแอปพลิเคชั่นให้สักพัก อีกฝ่ายก็กลับมาแนะนำวิธีการใช้งานเบื้องต้นให้ ซึ่งจากที่ฟังดูแล้วแต่ละอย่างค่อนข้างเป็นประโยชน์ไม่เสียชื่อที่เป็นสมาร์ทโฟนสำหรับเดมิก็อดเลย

“โอ๊ะ ขอบคุณครับ พอได้ฟังแบบนี้ก็ไม่คิดว่าแพงแล้ว สายเลือดเฮเฟตัสนี่เก่งจังเลยแฮะ อีกหน่อยผมคงต้องขอจ้างสักคนผลิตรถให้แล้ว”

ดีนเองก็คงถูกใจสมาร์ทโฟนใหม่ไม่แพ้กันถึงได้ชมเจ้าของร้านเปราะ ซึ่งความช่างพูดนั้นก็ถือเป็นข้อดีอีกอย่างของอีกฝ่าย แต่เดดาลัสกลับยิ้มให้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“คุณเข้าใจผิดแล้ว ความจริงผมเป็นบุตรแห่งเทพีอะธีน่าต่างหากครับ”

จากที่ยืนฟังทั้งคู่สนทนากันเพลิน ๆ โดยไม่คิดเข้าไปขัด เมื่อได้รู้ว่าเจ้าของร้านนักประดิษฐ์แถมยังขายของเก่งคนนี้เป็นบุตรแห่งเทพีอะธีน่า แมคเคนซีก็เผลอร้อง “ฮะ…?” ออกมาเบา ๆ อย่างคาดไม่ถึง แม้ว่าการประดิษฐ์คิดค้นสิ่งใหม่ ๆ จะต้องใช้สมองและความคิดสร้างสรรค์ซึ่งมีความเฉลียวฉลาดเป็นส่วนประกอบสำคัญก็ตาม แต่หากพูดถึงการรังสรรค์สิ่งต่าง ๆ แล้ว ผู้คนส่วนใหญ่มักจะนึกถึงเทพเฮเฟตัสกันเสียมากกว่า

“ผมขอโทษ นึกว่าคุณจะเป็นสายเลือดนักประดิษฐ์ซะอีก”

ดีนเอ่ยขอโทษอย่างมีมารยาท ซึ่งเดดาลัสเองก็ไม่ถือสา ซ้ำยังเข้าใจดีถึงความเข้าใจผิดนี้เสียด้วยซ้ำ

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

พวกเขาพูดคุยกันต่ออีกนิดหน่อยจนกระทั่งดีนนึกขึ้นได้ว่ายังมีเหล่าเพื่อนร่วมทางทั้งที่เป็นคนและเพกาซัสรอพวกเขาอยู่ ทั้งคู่จึงกลับออกมาที่หน้าร้านโดยมีเดดาลัสเดินมาส่ง

“ขอบคุณที่มาใช้บริการนะครับ”

“ขอให้ขายดีนะครับคุณเดดาลัส”

ดีนโบกมือพร้อมกับส่งยิ้มสดใสตามฉบับเจ้าตัวให้

“ขอบคุณเช่นกันครับคุณเดดาลัส”

ส่วนแมคเคนซีผงกศีรษะเล็กน้อย จากนั้นพวกเขาก็ออกจากร้านมาแล้วขึ้นรถไฟใต้ดินกลับมายังสถานีเพนน์

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ได้เวลาต้องแยกย้ายกันแล้วสินะแมคซี่”

“นั่นสิ ถึงเวลาบอกลากันแล้ว ฉันจะคิดถึงนายนะดีน”

แมคเคนซีสวมกอดดีนตอบหลังลงจากรถไฟมาอยู่ตรงหน้าสถานีเพนน์ เขาไม่ชอบช่วงเวลาแบบนี้เอาซะเลย…การจากลากับสิ่งที่ตนเองรักมักนำมาซึ่งความวูบโหวงภายในใจเสมอ แน่นอนว่าเขาต้องคิดถึงดีนตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่ด้วยเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายเองก็มีเรื่องที่ต้องทำ การแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเองจึงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“ฉันก็คงคิดถึงนายมากเหมือนกัน ยังดีที่เรามีโทรศัพท์กันแล้ว นายต้องโทรหาฉันทุกวันตอนก่อนนะ”

 “ขอบคุณเรื่องโทรศัพท์มากนะ ฉันจะดูแลรักษาอย่างดี จะพยายามติดต่อนายทุกวัน…อย่าไปให้คอนแทกต์กับใครมั่วซั่วล่ะ นายไม่โสดแล้วนะ”

หากพูดกันตามตรง แมคเคนซีไม่แน่ใจเลยว่าจะสามารถโทรหาดีนทุกวันได้ไหม เส้นทางข้างหน้าจะราบรื่นหรือมีอุปสรรคมากเพียงใดก็ไม่อาจรู้ได้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาแน่ใจนั่นคือตนเองมีเวลาให้กับคนที่รักเสมอ แม้อาจไม่ได้โทรหาพูดคุยกันทุกวัน แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็จะต้องติดต่อกับดีนให้ได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เรียวแขนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเล็กน้อยราวกับจะซึมซับความอบอุ่นนี้ให้ได้มากที่สุด ปลายจมูกกดหอมตรงแก้มใบหน้าคมเข้มของดีนที่เริ่มมีหนวดเคราขึ้นอย่างรักใคร่ก่อนจะค่อย ๆ คลายกอด แต่ก็ยังไม่วายพูดจากวนประสาทออกไป

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

“นายนั่นแหล่ะ อยู่กับสาว ๆ อย่าคิดว่าเป็นฮาเร็มล่ะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำตัวโสด”

“โอ๊ะ ฮาเร็มอะไรกันล่ะ เพื่อนกันทั้งนั้น ฉันไปทำภารกิจนะ นายสบายใจได้เลยที่รัก”

แมคเคนซีสะดุ้งน้อย ๆ เมื่อถูกชกเข้าที่ไหล่ แกล้งทำใบหน้าง้ำงอใส่เล็กน้อยก่อนจะยิ้มตอบอีกฝ่าย

“เดินทางปลอดภัยดีน ขอให้ราบรื่น แล้วคุยกัน”

 หนุ่มอังกฤษกำมือข้างหนึ่งยกเว้นนิ้วหัวแม่มือและนิ้วก้อยแล้วแนบเข้าใกล้ใบหูเป็นสัญลักษณ์แทนโทรศัพท์บอกคนรักก่อนจะเดินไปยังร้านกาแฟชื่อดังซึ่งเป็นจุดนัดพบระหว่างเขากับเพื่อนร่วมทีมที่กำลังจะเริ่มต้นการเดินทางขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้

 ‘ให้ตายสิดีน…ฉันต้องคิดถึงนายมากแน่ ๆ’

[ดูโรลเพลย์ของดีนประกอบ]

—Hakrabi