อุโมงค์ประตูวิเศษแห่งกรุงโรมใหม่ ⋘ สะพานสู่ทั่วโลก ⋙

อุโมงค์ประตูวิเศษแห่งกรุงโรมใหม่

⋘ สะพานสู่ทั่วโลก ⋙

⋘ คลิกที่ภาพเพื่อเยี่ยมชมด้านใน ⋙

อุโมงค์ประตูวิเศษ เป็นผลงานชิ้นเอกทางวิศวกรรมที่ซ่อนอยู่ใต้ดินของกรุงโรมใหม่ สร้างขึ้นเพื่อเป็นประโยชน์แก่ชาวค่ายจูปิเตอร์และพลเรือนโรมันทุกคน ภายในอุโมงค์แห่งนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายของสถาปัตยกรรมโรมันผสมผสานความทันสมัย ทำให้ผู้มาเยือนรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่และลึกลับในเวลาเดียวกัน

ประตูสู่ทั่วโลก:

ภายในอุโมงค์เรียงรายไปด้วยประตูถึง 195 บาน แต่ละบานนำไปสู่สถานที่สำคัญต่างๆ ทั่วโลก ไม่ว่าจะเป็นโคลอสเซียมของกรุงโรม, กำแพงเมืองจีน, ปิรามิดแห่งอียิปต์ หรือแม้แต่สถานที่ลึกลับที่ยังไม่เคยถูกค้นพบมาก่อน การออกแบบประตูแต่ละบานได้รับแรงบันดาลใจมาจากวัฒนธรรมและสถาปัตยกรรมของสถานที่ปลายทาง ทำให้ผู้เดินทางรู้สึกเหมือนได้ก้าวเข้าสู่โลกใหม่ที่แตกต่างออกไป

ระบบรักษาความปลอดภัย:

เพื่อรักษาความเป็นส่วนตัวและความปลอดภัยของผู้เดินทาง ทุกครั้งที่ผ่านประตู จะมีการปิดประตูทันที และผู้เดินทางคนต่อไปจะต้องใช้คีย์การ์ดในการเปิดประตู โดยคีย์การ์ดแต่ละใบจะถูกลงทะเบียนตามชื่อผู้ซื้อ และมีอายุการใช้งานเพียงครั้งเดียวเมื่อกลับมาจะต้องส่งคืน และหากทำคีย์การ์ดหาย ผู้เดินทางจะต้องหาทางกลับมายังกรุงโรมใหม่ด้วยวิธีอื่นเอง

ค่าใช้จ่าย: (รวมขาไปกลับ)

คีย์การ์ดสำหรับ 1 ท่าน: 40 ดีนาเรียส

คีย์การ์ดสำหรับกลุ่ม (4-5 ท่าน): 200 ดีนาเรียส
(อย่าลืมบวกภาษีก่อนทุกครั้ง)

หมายเหตุ: เนื่องจากเป็นการเดินทางข้ามมิติ การทำคีย์การ์ดหายระหว่างทางจะทำให้ไม่สามารถกลับมายังประตูเดิมได้ ผู้เดินทางจึงควรระมัดระวังในการดูแลรักษาคีย์การ์ดให้ดี

ประตูสถานที่ปลายทาง

โดยท่านจะโผล่ไปยังประตูอีกฝั่งของสถานที่นั้น ๆ อาทิ ประตูห้องน้ำ ฯลฯ

แต่สำหรับมนุษย์ธรรมดาประตูเหล่านั้นจะเป็นห้องนั้น ๆ ปกติ

- ต้องเสนอปักสถานที่แลนมาร์คเหล่านี้แยก 

ถือเป็นทางเข้าออก จะไม่รวมกับสถานที่ประเทศ -

ประตูสู่อิตาลี: ย่านทราสเตเวเร่

ประตูสู่ฝรั่งเศส: หอไอเฟล

ประตูสู่อังกฤษ: สโตนเฮนจ์

ประตูสู่ไทย: วัดพระแก้ว

ประตูสู่ญี่ปุ่น: ปราสาทโอซาก้า

ประตูสู่สเปน: สะพานโรมันแห่งซาลามังกา

ประตูสู่อินเดีย: ทัชมาฮาล

ประตูสู่กัมพูชา: ปราสาทนครวัด

ประตูสู่มาเก๊า: มาเก๊าทาวเวอร์

ประตูสู่สิงคโปร์: มารินาเบย์แซนด์

ประตูสู่อินโดนีเซีย: ท่าเรือเกตาปัง

Moneka HONOR

วันที่ 04 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้ามืด เวลา 05.00 - 06.00 น. ณ อุโมงค์ประตูวิเศษแห่งกรุงโรมใหม่ กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์

อากาศแรกที่แตะหน้าเป็นกลิ่นหินอ่อนชื้น ๆ ปนควันกำยานอ่อน ๆ โมนีก้าก้าวพ้นวงประตูแล้วชะงัก ตรงหน้าคือโถงยาวไร้ที่สิ้นสุด เพดานโค้งวาดจิตรกรรมเทพตำนานไล่เป็นฉาก ตั้งแต่ยุคก่อตั้งโรมถึงวิหารถ้ำใต้พิภพ โคมไฟทรงจานหินอ่อนแขวนเรียงตามแนวกลางเพดานส่งแสงทองนุ่มพาดเป็นริ้วบนผนังกำแพงที่สลักกรอบเสาโครินเธียนเป็นช่วง ๆ ประตูไม้โอ๊กแต่ละบานมีหมายเลขโรมันและตราประทับหน่วย บางบานส่งสายลมทะเล บางบานได้ยินแว่วเสียงฝึกธนู กรอบประตูสุดทางไหวเล็กน้อยเหมือนผิวน้ำ

“ยินดีต้อนรับสู่ อุโมงค์ประตูวิเศษ ของโรมใหม่ถึงค่ายแล้วเด็กน้อย” วินเซนโซโผล่มาจากด้านข้างพร้อมมือที่ถือกาแฟตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ สียงเขาก้องไปตามโถง “ผลงานชิ้นเอกของฝ่ายวิศวกรรมเลยนะเนี้ยเชื่อมทุกจุดของนครกับค่ายจูปิเตอร์ได้ในสองก้าวครึ่ง” ด้านข้าง ๆ มีทุกคนอยู่ด้วยเหมือนกัน เมื่อโมนีก้าเห็นแบบนั้นแล้วเธอก็หันไปยิ้มให้พวกเขาทีละคน “ทุกคนคะฉันขอบคุณ…สำหรับทุกอย่างนะคะ การเดินทางครั้งนี้ถ้าไม่มีพวกคุณ ฉันคงไม่มีชีวิตอยู่ตั้งแต่ก้าวแรก” เธอก้มศีรษะเล็กน้อยตามมารยาทค่าย “ต่อจากนี้มีอะไรให้ช่วย เรียกฉันได้ทันทีเลยนะคะ ฉันพร้อมช่วยเหลือเสมอนะ”

วินเซนโซทำท่าจะยื่นมือมาขยี้ผมเธอแต่หยุดกลางอากาศเพราะนึกได้ว่าแผลยังไม่หาย “โอเค งั้นไปก่อน ฉันต้องไปจองคิวเครื่องคั่ว กับเอาของให้แองจี้แล้วล่ะ ไม่รู้ยังอยู่ค่ายไหมนะ”

ฮารุโตะยิ้มตาหยี “เจอกันที่ลานพิธีนะครับ ผมเฝ้าจุดพยาบาลอยู่แถวนั้น” ส่วนลูคัสก็ยกกำปั้นแตะหน้าอกเป็นการลากัน อิซิเลียพยักหน้าเสี้ยวองศา “อยู่กองร้อยที่ 1 มีอะไรก็บอก” พวกเขาแยกย้ายเข้าประตูหมายเลขต่าง ๆ ไฟเหนือกรอบชะลับวูบตามแต่ละคนที่ลับไป เหลือโมนีก้ายืนอยู่กลางโถงลมจากช่องระบายใต้พื้นพาเอากลิ่นขนมปังอบใหม่ลอยมาตามรางระบายด้านข้าง สายตาเธอช้อนขึ้นสู่ภาพเทพีรวงข้าวที่อยู่ตามทาง หัวใจเต้นเป็นระเบียบแปลก ๆ อย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานาน

“งานเทศกาล…” เธอกระซิบกับตัวเอง แล้วสลับจังหวะก้าว จากก้าวของนักสู้เป็นก้าวของคนกำลังจะไปเจอสิ่งที่โหยหามาตลอดชีวิต ภายนอกคือถนนกว้างของกรุงนิวโรมที่เริ่มคึกคักตั้งแต่ฟ้ายังซีด แถวธงสีเขียวทองพริ้วเป็นริ้ว กลิ่นสมุนไพร ตะไคร้หอม ใบมะกอก น้ำมันมะกอก เพสโต้ และข้าวสาลีคั่วกรุ่นขึ้นมาจากแผงเร่กับครัวสนาม

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ยามสาย เวลา 11.00 น. ณ ประตู

แสงไฟอุ่นจากเพดานโค้งเหนือหัวสะท้อนบนพื้นหินอ่อนเรียบลื่นราวกับแสงอาทิตย์ถูกขังอยู่ใต้ดิน อุโมงค์ประตูวิเศษของกรุงโรมใหม่ทอดยาวสุดลูกตา แสงไฟวงกลมที่เรียงรายเป็นแนวเหมือนดวงดาวบนฟ้าแต่กลับอยู่ในโลกใต้พื้นเมือง เสียงฝีเท้าของโมนีก้าและซูกิดังก้องเบา ๆ ไปตามทางเดินที่มีภาพจิตรกรรมฝาผนังเล่าขานตำนานเทพโรมันทั้งสองฝั่ง ตั้งแต่จูปิเตอร์ผู้ถือสายฟ้า ไปจนถึงมาร์สผู้สวมเกราะออกรบ ภาพเหล่านั้นเหมือนมีชีวิต สายตาของเทพเจ้าดูเหมือนจ้องมองพวกเธอในทุกย่างก้าว

“ที่นี่คืออุโมงค์ประตูวิเศษที่เธอพูดถึงสินะ” ซูกิพูดขณะกวาดสายตามองประตูไม้ที่เรียงรายตลอดสองข้างฝั่ง แต่ละบานมีตัวเลขละตินจารึกไว้เหนือกรอบทอง “ไม่เคยมาเลยแฮะ... รู้ไหมเห็นว่าต้องเสียค่าผ่านประตูด้วย?”

“รู้สิ” โมนีก้าพูดพร้อมหยิบถุงเงินผ้ากำมะหยี่ออกจากกระเป๋าข้าง “สี่สิบดีนาเรียสต่อคน”

“สี่สิบ!” ซูกิแทบเผลอขึ้นเสียง “แพงกว่ารถไฟเฮเฟตัสอีก เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันนั่งรถไฟนั่นไปกลับครึ่งทวีปยังไม่ถึงราคานี้”

โมนีก้าหัวเราะเบา ๆ “ก็เพราะที่นี่มันสะดวกกว่าไง แค่เดินผ่านประตูก็ไปถึงปลายทางเลย ไม่ต้องลากสัมภาระ ไม่ต้องนั่งเครื่อง ไม่ต้องลุ้นว่าจะเจอปีศาจครึ่งทางหรือเปล่าตอนทำภารกิจ”

“แต่กระเป๋าเงินฉันจะตายก่อนถึงปลายทางแน่ ๆ” ซูกิพึมพำอย่างขัดใจแต่ก็ยอมเดินตามไป “แล้วเธอไม่คิดว่ามันเกินจำเป็นไปหน่อยเหรอ?”

“ไว้ค่อยเบิกกับค่ายแล้วกัน” โมนีก้าตอบพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ “สภาเซเนทคงไม่ปล่อยให้เราลำบากหรอกมั้ง”

“เธอนี่มองโลกในแง่ดีจริง ๆ” ซูกิส่ายหัว “ฉันว่าเขาปล่อยให้เราลำบากแน่ แค่คิดกฎเบิกค่าเดินทางก็ปวดหัวแล้ว”

เสียงหัวเราะของทั้งสองดังคลอไปกับเสียงลมหายใจอุ่นจากระบบระบายอากาศในอุโมงค์ จนเมื่อเดินมาถึงเคาน์เตอร์รับอาวุธที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้องโถงซึ่งแยกออกจากอุโมงค์หลัก สตรีชาวโรมันในชุดเครื่องแบบสีทองเข้มเงยหน้าขึ้นยิ้ม “รับอาวุธของคุณบลอสซัมและเดวอนแล้วค่ะ ถูกส่งมาจากประตูเทอร์มินัสเรียบร้อย รบกวนตรวจสอบให้ตรงชื่อ” โมนีก้าพยักหน้าก่อนจะยื่นบัตรระบุชื่อของตน ส่วนซูกิยื่นคาร์ดทองแดงที่มีตราเทพมาร์สให้ เสียงโลหะเบา ๆ ดังขึ้นเมื่อดาบสุริยคติของโมนีก้าและคาตานะของซูกิถูกวาร์ปออกมาจากวงแสงสีทองที่เหนือโต๊ะรับอาวุธ ทั้งคู่รับกลับอย่างระมัดระวัง

“อาวุธพร้อม ผู้เดินทางโปรดยืนยันจุดหมายปลายทาง” เจ้าหน้าที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ท่าเรือเกตาปัง อินโดนีเซียค่ะ” โมนีก้าตอบ ก่อนจะควักเหรียญเงินสี่สิบดีนาเรียสออกจากกระเป๋า วางลงบนแท่นจ่ายเงินที่มีตรา SPQR จารึกอยู่

“สี่สิบสำหรับเธอ แล้วอีกสี่สิบของฉันสินะ” ซูกิบ่นแต่ก็ยอมจ่ายตาม ก่อนจะรับคีย์การ์ดทองคำขนาดเล็กจากเจ้าหน้าที่

“คีย์การ์ดนี้ใช้ได้ครั้งเดียว เมื่อเดินทางกลับกรุงโรมใหม่ต้องคืนที่เคาน์เตอร์นะคะ” เจ้าหน้าที่บอก

“เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” โมนีก้ายิ้มและเก็บบัตรไว้ในกระเป๋าเสื้อเบลเซอร์ จากนั้นหันไปทางเพื่อน “พร้อมไหม?”

“พร้อมสิ” ซูกิขยับปลายนิ้วจับห่วงดาบของเธอแน่นขึ้น “ขอแค่ที่ปลายทางมีของกิน ฉันจะถือว่าทุกอย่างคุ้ม”

โมนีก้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินไปยังประตูหมายเลข 11 ประตูไม้สีน้ำตาลเข้มมีกรอบทองสลักลวดลายเกลียวอักษรละตินที่เรืองแสงเบา ๆ ราวกับรอการปลุกให้ตื่นจากการหลับใหลนานนับศตวรรษ เมื่อทั้งสองสแกนคีย์การ์ดลงบนแผ่นหินเหนือประตู วงแสงสีขาวทองปรากฏขึ้น แสงนั้นแผ่ขยายไปรอบตัว เหมือนหมอกแห่งอรุณรุ่งที่โอบล้อมทุกสิ่งให้ละลายไปจากโลกปัจจุบัน ซูกิสูดลมหายใจเข้าลึก “ครั้งแรกของฉันกับประตูวิเศษนะเนี่ย”

โมนีก้าอมยิ้มเล็ก ๆ กับท่าทีของซูกิ “ระวังหน่อยล่ะ บางคนพอถึงปลายทางจะเวียนหัวเหมือนเพิ่งดื่มไวน์ของบาคคัสเข้าไปทั้งขวด”

“ขอบคุณที่เตือนช้าไปสิบวินาที” ซูกิพูดประชดขณะร่างของทั้งสองเริ่มส่องแสง และทุกอย่างรอบตัวก็ถูกกลืนด้วยแสงสีทองที่หมุนวนอย่างนุ่มนวล เสียงสุดท้ายที่ดังสะท้อนในอุโมงค์ก่อนที่ทั้งคู่จะหายไปคือเสียงของโมนีก้า ใสและสดใสอย่างเคย แล้วประตูหมายเลข 11 ก็ปิดลงอย่างสงบ เหลือเพียงความเงียบของอุโมงค์ยาวเหยียด และภาพวาดเทพเจ้าที่มองตามรอยพวกเธอ...ราวกับรู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้าจะไม่ใช่แค่การเดินทางธรรมดาอีกต่อไป

จ่ายค่าประตูผ่านทาง (ไป-กลับ)

จำนวน 1 คน ราคา 40 ดีนาเรียส

[TGC-10] อัสทริก เดวอน ซูกิ

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

Moneka HONOR

วันที่ 24 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 07.00 น. เป็นต้นไป ณ อุโมงค์ประตูวิเศษแห่งกรุงโรมใหม่

ไม่นานโถงอุโมงค์ยาวเหยียดทอดตัวเหมือนลมหายใจของกรุงโรมใหม่เองก็ปรากฎที่ด้านหน้าของหญิงสาวสองคน แสงสีทองจากโคมไฟบนเพดานโค้งสลับเงาสะท้อนบนภาพปูนเปียกที่เล่าเรื่องราววีรชนยุคโรมันเก่า ทำให้ที่นี่ดูเหมือนห้วงเวลาที่หยุดนิ่งระหว่างอดีตกับปัจจุบัน และเมื่อโมนีก้ากับซูกิก้าวขาออกมาจากประตูหมายเลข 11 เสียงประตูปิดตามหลังเบา ๆ ยังดังก้องอยู่ในอกของทั้งสองคนเหมือนเป็นสัญลักษณ์ว่าภารกิจโหดร้ายกลางมหาสมุทรเพิ่งจบลงไปจริง ๆ

โมนีก้าสูดลมหายใจลึก ร่างกายเหนื่อยล้าจากหลายวันที่ไม่ได้พักจริง ๆ แต่หน้าที่ก็ยังรออยู่ เธอรวบผมที่ถูกลมทะเลพัดจนยุ่ง แล้วเอ่ยเสียงอ่อนที่แฝงด้วยความเร่งรีบ “ซูกิ ฉันต้องไปที่อาคารสภาเซเนทก่อนนะ รายงานภารกิจ คาดว่าคงมีคำถามเยอะ เพราะฉันได้ทองคำมาด้วยน่ะ”

ซูกิเห็นสีหน้าโมนีก้าแล้วก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ เธอเองก็เหนื่อย แต่ก็ยังยืนตัวตรงแบบนักรบแห่งกองร้อยหนึ่งเต็มตัว “โอเค เดี๋ยวฉันจะไปแจ้งพรินซิเปียให้เอง ว่าเธอกลับมาแล้ว”

“ขอบใจนะซูกิ” โมนีก้าส่งยิ้มอ่อนที่มีแต่ความซาบซึ้งตอนนี้ แม้ตาจะล้าแต่ยิ้มของเธอยังเหมือนเดิม กลิ่นไลแลคหวานเบอร์รี่จาง ๆ ลอยอ่อนในอากาศอย่างเป็นเอกลักษณ์ของเธอ 
ทั้งสองเดินไปหยุดตรงโต๊ะยาวที่มีรูปปั้นเทพเทอร์มินัสเล็ก ๆ วางอาวุธให้เรียบร้อย
“เดี๋ยวเจอกันที่ค่ายนะซูกิ บาย” โมนีก้าบอก ก่อนหันหลังวิ่งกึ่งเดินต่อไปตามโถงอุโมงค์ยาวที่ทอดลึกเข้าไปยังส่วนล่างของกรุงโรมใหม่

เสียงส้นสูงของเธอกระทบกับพื้นกระเบื้องอย่างต่อเนื่องดังก้องไปตามทาง เสียงนั้นสะท้อนเป็นจังหวะเร่งรีบของหญิงสาวผู้มีงานถาโถมรอคอยอยู่ด้านหน้า ไม่ใช่เพียงงานทั่วไป แต่เป็นงานใหญ่ระดับค่าย งาน The Grand Brumalia 2025 ที่เธอเป็นคนจัดทั้งหมด โถงประตูวิเศษเบื้องหลังค่อย ๆ เงียบลง เหลือเพียงภาพของเดมิก็อดสาวสองคนที่แยกย้ายกันไปคนละทิศทาง คนหนึ่งไปพบผู้บังคับบัญชา อีกคนกลับค่ายเพื่อส่งข่าว ทั้งสองแบกความล้าจากการเดินทางหลายวัน แต่ก็ยืนหยัดเพราะนี่คือหน้าที่ของพวกเธอ

[TGC-10] อัสทริก เดวอน ซูกิ

พูดคุยกับ TGC ความสนิทสนม +7

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ TGC +5

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมเฮคาที - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +10

(ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 0 5 7 9 ทำให้ได้รับความโปรดปรานจาก NPC TGC SP Lares Satyr ได้รับความโปรดปราน+10)

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

อุโมงค์ประตูวิเศษแห่งกรุงโรมใหม่

Date and Time

วันที่ 3 ธันวาคม 2025 • 08.44 น.

Purpose

ภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

NPC

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต

กระทั่งมาถึงบริเวณทางเข้าที่ดูลึกลับและซับซ้อนใต้ดิน บรรยากาศของสถาปัตยกรรมโรมันโบราณผสมผสานกับความทันสมัยก็ตีขึ้นมาให้ได้สัมผัสถึงอีกครั้ง

“ฉันจะพาเธอไปดูผลงานชิ้นเอกทางวิศวกรรมอีกชิ้นที่ซ่อนอยู่ใต้ดินของกรุงโรมใหม่ มันคืออุโมงค์ประตูวิเศษ หรือที่เรียกกันว่าสะพานสู่ทั่วโลก”

แค่เดินตามเข้าไปในอุโมงค์ก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความลึกลับเจือความยิ่งใหญ่ที่แผ่ออกมา ก่อนดวงตาสีน้ำตาลเทามากเอกล้กษณ์จะสังเกตเห็นประตูจำนวนมากมายเรียงรายอยู่

“พอจะเข้าใจแล้วล่ะค่ะว่าทำไมถึงเรียกแบบนั้น”

คลีเมนทิสออกความเห็นหลังจากที่นับจำนวนประตูคร่าว ๆ แล้ว หน้าที่ของพวกมันก็คงตรงตัวกับชื่อ

“ถูกต้อง ที่นี่มีประตูถึงหนึ่งร้อยเก้าสิบห้าบาน แต่ละบานนำไปสู่สถานที่สำคัญต่าง ๆ ทั่วโลก ไม่ว่าจะเป็นโคลอสเซียม กำแพงเมืองจีน หรือแม้แต่สถานที่ลึกลับที่ยังไม่เคยถูกค้นพบ”

วินเซนโซอธิบายพลางชี้ให้ดูบานประตูที่ออกแบบลวดลายตามวัฒนธรรมของสถานที่ปลายทาง

“การออกแบบประตูแต่ละบานได้รับแรงบันดาลใจมาจากสถาปัตยกรรมของสถานที่ปลายทางอย่างชัดเจน เป็นการผสมผสานศิลปะและฟังก์ชันเข้าด้วยกัน สร้างขึ้นเพื่อเป็นประโยชน์ในการเดินทาง”

เขาตอบก่อนดวงตาของเขาจะเบิกใหญ่ขึ้นเล็กน้อย ราวกับเพิ่งนึกข้อมูลสำคัญที่ต้องเล่าให้ฟังได้อีกเรื่องหนึ่ง

“แต่ระวังเรื่องระบบรักษาความปลอดภัยไว้หน่อยนะ ทุกครั้งที่ผ่านประตูมันปิดตามทันที และเธอต้องใช้คีย์การ์ดที่ลงทะเบียนชื่อตัวเองและมีอายุใช้งานเพียงครั้งเดียวในการเปิดมัน”

“แล้วถ้าทำคีย์การ์ดหายล่ะคะ”

ธิดาจัสติเทียไม่ได้คิดอยากทำหายแต่อย่างไร ทว่าก็ต้องเก็บข้อมูลเอาไว้เสียหน่อย อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น

“อย่าทำหายสิ”

เป็นอย่างเคยที่คำตอบแรกของพี่คนนี้จะต้องทำให้เธอเผลอกลอกตาใส่ทุกที

“ฮะ ๆ หยอกนิดหน่อยเอง — ถ้าทำหายก็ต้องหาทางกลับมายังกรุงโรมใหม่ด้วยวิธีอื่นเองนั่นแหละ”

เสียงนั้นบอกพลางเจ้าตัวยิ้มขำเล็กน้อยกับความคิดที่จะติดอยู่ในอีกซีกโลก

รางวัลภารกิจ

• EXP +15

Kai -

21:30 น. ทางเดินบำรุงรักษาภายในท่อระบายน้ำ (12/12/2025)

จากท่อระบายน้ำที่เงียบสงบ พวกเขาเดินทะลุผ่านประตูเหล็กหนาเข้ามาสู่อีกมิติหนึ่งของงานวิศวกรรมที่น่าตื่นตะลึงยิ่งกว่าเดิม ไคหยุดยืนนิ่งอยู่กลางโถงทางเดินยาวเหยียดที่ดูไร้จุดสิ้นสุด สองข้างทางเรียงรายไปด้วยประตูจำนวนมหาศาลที่แต่ละบานมีการตกแต่งแตกต่างกันไปตามเอกลักษณ์ของสถานที่ปลายทาง—ประตูไม้แกะสลักลายมังกร ประตูหินทรายสลักอักษรเฮียโรกลิฟิค ไปจนถึงประตูเหล็กกล้าแบบโมเดิร์น

“หนึ่งร้อยเก้าสิบห้าบาน... สู่หนึ่งร้อยเก้าสิบห้าจุดหมายทั่วโลก” โนอาห์ผายมือแนะนำราวกับไกด์กิตติมศักดิ์ “นี่คือทางลัดที่ทำให้เราไปโผล่ที่ไหนก็ได้ในพริบตา ไม่ต้องนั่งเครื่องบินให้เสี่ยงโดนซุสเปรี้ยงปร้างใส่”

ไคเดินไล่ดูป้ายชื่อหน้าประตูแต่ละบานด้วยความทึ่ง “ระบบคมนาคมข้ามมิติ... นี่มันลดระยะเวลาการเดินทางเหลือศูนย์ นี่คือกุญแจสำคัญในการแผ่อิทธิพลหรือแทรกซึมเลยนะครับ”

“และเป็นวิธีผลาญเงินที่เร็วที่สุดด้วย” โนอาห์หยิบคีย์การ์ดตัวอย่างขึ้นมาควงเล่น “สี่สิบดีนาเรียสต่อเที่ยวสำหรับหนึ่งคน... และกฎเหล็กคือห้ามทำหาย ถ้าขากลับนายไม่มีการ์ดใบนี้ นายก็ต้องหาทางลากสังขารกลับมาแคลิฟอร์เนียเอง ไม่มีการเปิดประตูรับ”

“สี่สิบดีนาเรียส... แลกกับเวลาและความสะดวกสบาย ถือว่าคุ้มค่าครับ” ไคตอบกลับหน้าตาเฉย ราวกับกำลังพูดถึงเศษเงินหลังตู้เย็น “ส่วนเรื่องทำหาย... คนอย่างผมไม่เคยทำของสำคัญหายครับพี่โนอาห์ ความสะเพร่าไม่อยู่ในสารบบของเชมเบอร์เลน”

โนอาห์หัวเราะหึ ๆ ในลำคอ เดินเข้ามาใกล้แล้วเอาคีย์การ์ดเคาะเบา ๆ ที่หน้าผากไค “ปากเก่งไปเถอะพ่อคุณ ลองไปทำหายกลางป่าอเมซอนหรือทะเลทรายซาฮาร่าดูสิ แล้วนายจะรู้ว่าเงินในบัญชีธนาคารนายช่วยอะไรไม่ได้เลยตอนที่ต้องหนีฝูงมอนสเตอร์กลับมาเอง”

ไคปัดมือรุ่นพี่ออกเบา ๆ จัดผมให้เข้าทรง แววตาฉายแววท้าทายกลับไป “ผมจะไม่พาตัวเองไปในที่ไร้อารยธรรมแบบนั้นหรอกครับ... ถ้าจะไป ผมคงเลือกโคลอสเซียม หรือไม่ก็พิพิธภัณฑ์ลูฟร์”

“เลือกที่เที่ยวได้สมกับเป็นนายดี” โนอาห์ส่ายหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะกวักมือเรียก “ไปเถอะ ใกล้จบแล้ว เหลือสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์อีกนิดหน่อย แล้วเราจะได้ปิดจ็อบภารกิจนี้สักที ฉันเริ่มอยากกลับไปนอนแช่น้ำอุ่นเต็มแก่แล้ว”

“เห็นด้วยครับ” ไคตอบรับ รีบเดินตามรุ่นพี่ออกจากอุโมงค์ แม้จะสนใจเทคโนโลยีประตูมิติแค่ไหน แต่ความเหนื่อยล้าจากการเดินทัวร์มาราธอนก็เริ่มเกาะกินขาของเขาแล้วเหมือนกัน

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

• ทัวร์อุโมงค์ประตูวิเศษแห่งกรุงโรมใหม่ EXP +15

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน ธันวาคม ปี 2025

ช่วงเที่ยง เวลา 12.00 น. เป็นต้นไป ณ อุโมงค์ประตูวิเศษแห่งกรุงโรมใหม่ กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์

เสียงรองเท้าส้นเตี้ยกระทบพื้นหินอ่อนใต้ดินดังก้องสะท้อนทวารโค้งที่ทอดยาวไม่มีที่สิ้นสุด แสงจากหลอดไฟกลมเรียงรายบนเพดานสะท้อนเงารูปจิตรกรรมฝาผนังเทพโรมันราวกับมีชีวิต แสดงภาพการเดินทาง การล่า และการอธิษฐานต่อเหล่าทวยเทพที่มองลงมาจากฟากฟ้า แต่เอสต้าไม่สนใจสักนิด เธอเดินก้าวฉับ ๆ มือข้างหนึ่งหมุนแหวนดาราจรัสบนปลายนิ้ว ขณะที่อีกข้างถือใบเสร็จค่ากุญแจ 40 ดีนาเรียสแน่นจนยับยู่ 

“สี่สิบดีนาเรียสเนี่ยนะ สำหรับการเปิดประตู...พวกนี้คิดว่าฉันเป็นลูกเศรษฐีจากโอลิมปัสรึไงกัน” เธอบ่นเบา ๆ แต่ยิ้มมุมปากแบบคนที่ถึงจะด่าแต่ก็ยอมจ่ายเพราะมันน่าตื่นเต้นเกินห้ามใจ

ระหว่างทางเดิน เธอหยุดมองประตูหมายเลข 1 ที่มีสัญลักษณ์ปีกคู่ของโรมันเก่าเหนือบานประตู ตามด้วยหมายเลข 2 ที่เป็นรูปหอไอเฟล หมายเลข 3 เป็นลวดลายของสโตนเฮนจ์ และในที่สุด...หมายเลข 4 ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า ประตูแห่งประเทศไทย บานประตูไม้สักเคลือบเงา ฝังลวดลายทองของครุฑจับนาคแผ่รัศมี ขอบประตูประดับกระจกสีและลายไทยอ่อนช้อยอย่างงดงามจนแม้แต่เอสต้าที่ขี้เบื่อก็ต้องผิวปากออกมาเบา ๆ 

“โอ้ย...สวยขนาดนี้ ใครออกแบบเนี่ย ให้รางวัลศิลปินเลยเหอะ”

เธอล้วงคีย์การ์ดออกมาจากแหวนดาราจรัส แสงสีฟ้าเจิดจ้าส่องวาบจากแหวนวงนั้นราวกับเพชรกลืนแสง ก่อนจะคายการ์ดสีทองออกมาให้เธอถือในมือ เอสต้ามองมันด้วยแววตาเป็นประกาย “อย่าทำหล่นนะเอสต้า เพราะถ้าทำหล่น...เธอจะได้วิ่งกลับโรมด้วยขาสองข้างแน่” เธอหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง พลางยกมือแตะการ์ดกับช่องสแกนข้างประตู เสียง “ปิ๊ง” ดังขึ้นพร้อมกับแสงสีขาวนวลวิ่งผ่านรอยต่อประตูทั้งบาน เสียงกลไกภายในดังคลิกเหมือนฟันเฟืองของโลกกำลังขยับเปิดทาง

“ฮู๊ววว...ตื่นเต้นจุงเบย” เธอพูดอย่างเด็ก ๆ แต่สายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “กรุงเทพตอนตีสามสินะ...ไม่มีคนก็ไม่มีพวกชอบเซลฟี่ขวางทางดีหน่อย”

แสงรอบข้างเริ่มหมุนวนเป็นเกลียว รอยแยกแห่งแสงสีทองเปล่งประกายออกมาจากกลางประตู สะท้อนเข้าตาเธอจนต้องหยี “โอเค เอสต้า เตรียมพร้อม...ของกินก่อน อย่างอื่นไว้ทีหลัง” เธอบ่นพลางตบแหวนเบา ๆ อีกครั้งให้มั่นใจว่าของทุกอย่างอยู่ในที่ปลอดภัย แล้วเอสต้าก็ก้าวเข้าสู่ประตูนั้นอย่างไม่ลังเล เสียงลมกรูพัดวูบหนึ่งพาเอากลิ่นดอกไลแลคและกลิ่นควันลอยฟุ้งไปตามอากาศ ก่อนที่แสงจะกลืนร่างของเธอไปทั้งร่าง

ในชั่วพริบตาเดียว อุโมงค์ใต้กรุงโรมกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง เหลือไว้เพียงเสียงก้องสะท้อนของประตูที่ค่อย ๆ ปิดลง พร้อมแสงไฟที่กะพริบไหวเล็กน้อยบนเพดาน

จ่ายค่าประตูผ่านทาง (ไป-กลับ)

จำนวน 1 คน ราคา 40 ดีนาเรียส

Moneka HONOR

วันที่ 10 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาค่ำ เวลา 19.00 น. เป็นต้นไป ณ อุโมงค์ประตูวิเศษ นิวโรม (ปรับเป็นช่วงเวลาปกติที่นิวโรม)

ภายในอุโมงค์ประตูสู่ทั่วโลกของกรุงโรมใหม่กลับมืดสลัวอีกครั้งเมื่อประตูมิติบานหลังปิดลง เงาแสงจากรอยต่อของสองโลกค่อย ๆ จางหายไป เหลือเพียงอุณหภูมิที่เย็นจัดปะทะผิวอย่างนุ่มนวลจนทำให้เอสต้าหลับตาพริ้ม สูดลมหายใจลึกอย่างพอใจ “อาห์~ กลับมาสู่ถิ่นคนมีเครื่องปรับอากาศเสียที…” เธอบ่นเบา ๆ พร้อมยืดแขนขึ้นเหนือหัวอย่างสบายอารมณ์ เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นหินอ่อนดังก้องไปทั่วอุโมงค์ขนาดมหึมา ผนังรอบข้างยังคงประดับภาพโมเสกจำลองเรื่องราวเทพเจ้ากรีก–โรมันกับลวดลายทองสลับแสงหลอดไฟฝังเพดานที่โค้งยาวจนสุดสายตา ความเย็นของอากาศในอุโมงค์ผสานกับกลิ่นเหล็กและหิน ทำให้รู้สึกเหมือนก้าวเข้าสู่โถงพิพิธภัณฑ์ใต้ดินขนาดยักษ์มากกว่าทางเดิน

เอสต้าเดินลั้ลล้ามาตามทางด้วยท่าทีชิลเกินมนุษย์ หลังจากผ่านบานประตูหมายเลข 4 ที่ยังมีไอร้อนหลงเหลือจากมิติไทยอยู่เล็กน้อย เธอหยุดหมุนตัวหนึ่งรอบก่อนยิ้มให้ป้ายเขียนว่า Thailand – Gate 4 

“เมืองร้อน... ขอบคุณสำหรับหมอลำและพญานาคสุดเท่ ฉันจะกลับไปใหม่แน่นอน ถ้ามีเวลากับไม่ต้องจ่ายค่าเข้า 500 บาทอีกน่ะ” เธอพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง จากนั้นก็เดินไปยังเคาน์เตอร์คืนคีการ์ดที่อยู่กลางโถงเทอร์มินัล หน้าตาคล้ายด่านตรวจคนเข้าเมืองของสนามบินผสมกับแท่นหินสลักอักษรละติน เธอวางคีการ์ดใสไว้ในช่องรับ จากนั้นก็หยิบอาวุธทั้งหมดของตัวเอง ดาบสุริยคติ แหวนดาราจรัส และสร้อยเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิต วางลงบนแท่นสแกนของเทอร์มินัสเทพผู้เฝ้าพรมแดนโลก

เสียงโลหะก้องเบา ๆ ตามด้วยประกายแสงสีทองที่ไล้ผ่านขอบดาบไปทั่ว ก่อนเสียงกลไกเย็นเยียบจะดังขึ้น “ส่งมอบอาวุธสมบูรณ์ ขอให้โชคดีในการเดินทางครั้งหน้า”

“โชคดีหรอ? ขอให้มีของกินฟรีรอบหน้าจะดีกว่าอีก” เธอพูดประชดพลางกลอกตา แล้วเดินถอยออกจากแท่นไปอย่างสบาย ๆ เมื่อเดินมาถึงโถงทางออกใหญ่ แสงยามเย็นจากด้านบนลอดผ่านกระจกโดมลงมาแตะพื้นพอดี เธอหยุดมองนาฬิกาบนข้อมือที่ฉายโฮโลแกรมขึ้นมา ตัวเลขสีฟ้าเรืองแสงบอกเวลา 19:00 พอดิบพอดี “เฮ้ย! จริงดิ... นี่ฉันอยู่เมืองไทยไม่ถึงสิบชั่วโมงแต่ข้ามวันมาได้ไงเนี่ย?” เอสต้าทำหน้าตกใจในแบบไม่จริงจังเท่าไรเพราะเอาเข้าจริงมันก็แค่มุกเท่านั้นแหละ ก่อนจะยกมือกุมหัวแล้วหัวเราะออกมาแบบเหมือนคนบ้า

เธอหมุนตัวอีกครั้ง เดินออกไปตามทางที่นำไปยังถนนหลักของนิวโรม แสงไฟจากเมืองเริ่มเปิดไล่เรียงเป็นเส้นตรงในระยะไกล เสียงรถรางพลังงานและเสียงนักเดินทางพูดคุยปะปนกันเป็นจังหวะชีวิต

กลับมาจากไทยแล้วจ้า