[หุบเขาโซโนมา]

Phatranit BELIEVER

Jupiter Camp Gazette

บันทึกแห่งสรวงสวรรค์ • ฉบับที่ 22

ภัทรานิษฐ์ พิพัฒน์เกียรติ "คนอย่างพวกนายก็เหมาะสมที่จะได้รับการทรมารจากดินแดนนรกแล้วละนะ"

วันที่: 25 สิงหาคม พุทธศักราช 2558 หัวข้อการโรลเพลย์ : ​​พัด เด็กหญิงผู้ไม่เคยหวั่นเกรง สถานที่ : หุบเขาโซโนมา       หลังจากสิ้นสุดการทดสอบวิชาภาษาละติน พัด เด็กหญิงตัวน้อยก็เก็บเกี่ยวความรู้และความมั่นใจใส่ตัว แล้วก้าวออกมาจากห้องสมุดอันเงียบสงบสู่โลกภายนอก สายลมพัดโชยอ่อนพร้อมกับกลีบดอกไม้ที่พลิ้วไหว เธอดื่มด่ำความสงบเงียบนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ​แต่แล้ว เสียงกรีดร้องอันแหลมสูงก็ฉีกกระชากความเงียบสงบนั้นให้ขาดวิ่น! ​อสุรกายฮาร์ปี้ ระดับ 6 โผล่พรวดจากเงามืดของพงไพร ดวงตาแดงก่ำจ้องมองเธอราวกับเหยื่ออันโอชะ แต่พัดไม่สะทกสะท้าน เธอยกยิ้มอย่างมั่นใจแล้วคว้า หอกฮาลต้า อาวุธคู่ใจที่ฝึกฝนมาอย่างดี พร้อมงัดวิชา คาราเต้สายดำ ที่เรียนมาตั้งแต่สิบขวบออกมาใช้ ร่างเล็กเคลื่อนไหวราวกับสายลม ฟาดฟันหอกจนเกิดประกายวาววับ ผสานกับหมัดและลูกเตะอันทรงพลัง เพียงชั่วครู่ อสุรกายฮาร์ปี้ก็ล้มลง สลายเป็นละอองหมอกแห่งความพ่ายแพ้ ลิงก์การเข้าร่วมการต่อสู้ กับ อสุรกายฮาร์ปี้ Lv. 6 กดลิงก์ที่ด้านล่างค่ะ การต่อสู้ กับ อสุรกายฮาร์ปี้ Lv.6 ลิงก์การเข้าร่วมการต่อสู้ กับ อสุรกายฮาร์ปี้ Lv. 10 กดลิงก์ที่ด้านล่างค่ะ การต่อสู้อสุรกายฮาร์ปี้ Lv.10 ​ทว่าโชคชะตาไม่ได้ให้เธอได้พักหายใจนานนัก เสียงกรีดร้องก้องกังวานอีกครั้ง คราวนี้เป็น อสุรกายฮาร์ปี้ ระดับ 10 ที่ปรากฏตัวจากป่าลึกอย่างดุดันกว่าเดิม มันกางปีกมหึมาเข้าจู่โจม แต่พัดไม่หวาดหวั่นแม้แต่น้อย เธอยังคงใช้หอกสลับกับกระบวนท่าคาราเต้ที่ช่ำชอง ท่ามกลางเสียงกระพือปีกและเสียงโลหะเสียดสีกัน ความมุ่งมั่นของเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นชัยชนะอีกครั้ง อสุรกายตนนั้นล้มลงและสลายหายไปในสายลม ​พัดหอบหายใจเล็กน้อย เช็ดเหงื่อ แล้วหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะทำท่าเลียนแบบสุนัขอย่างที่ชอบทำเสมอ เป็นภาพที่น่าเอ็นดูอย่างยิ่งในสมรภูมิที่เพิ่งผ่านพ้นไป จากนั้นเธอจึงเดินกลับไปยัง บ้านหมาป่า พร้อมกับ ขนนกฮาร์ปี้ ที่เก็บมาเป็นของที่ระลึก ราวกับสัญลักษณ์แห่งความกล้าหาญที่เติบโตขึ้นในใจของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ผู้ไม่เคยหวั่นเกรงต่อโชคชะตาเลยแม้แต่น้อย รางวัล : ได้รับ + 2 ตื่นรู้จากการทำการต่อสู้ กับ อสุรกายฮาร์ปี้ เป็นครั้งแรก  ได้รับ : ขนฮาร์ปี้ (สุ่มตามระบบ) 🐶 เครดิตผู้จัดสร้างโค้ด : Phatranit Phiphatkiat 🐶 เรื่องที่ต้องการแจ้งให้ทราบ !! ถ้าพัดยังไม่ได้อนุญาตให้ทำการเปลี่ยนแปลง ดัดแปลง เนื้อหา หรือ โค้ด อย่าพึ่งทำไรส่งเดชนะคะ ให้คงทุกอย่างไว้เหมือนเดิม ก่อนและแจ้งสิ่งที่ต้องการจะให้แก้ไขพัดจะรีบมาแก้ไขให้เมื่อว่างจากการเรียนคะ" 🔔 Jupiter Camp Gazette🔔

Soyeon FOLLOWER

Jung Soyeon

26 สิงหาคม 2025 | หุบเขาโซโนมา

📝 เนื้อหาหลัก

หัวข้อ: เส้นทางสู่ความแข็งแกร่ง

    บรรยากาศในห้องสมุดเงียบสงบ แสงแดดยามบ่ายส่องลอดหน้าต่างบานใหญ่เข้ามา "จองโซยอน" เด็กหญิงตัวน้อยกำลังเก็บอุปกรณ์การเรียนภาษาละตินลงในกระเป๋าเป้สะพายหลังอย่างเป็นระเบียบ เธอหันไปยิ้มและโค้งคำนับให้หมาป่าสีขาวนาม ลูปา ผู้เป็นดั่งอาจารย์และผู้เฝ้ามอง

  ​"ขอบคุณค่ะคุณลูปา...หนูจะตั้งใจฝึกทุกอย่างให้ดีเลยค่ะ" โซยอนกล่าวอย่างมุ่งมั่น

  ​เธอค่อยๆ ก้าวเดินออกจากห้องสมุด มุ่งหน้าสู่ หุบเขาโซโนมา อากาศที่นั่นสดชื่น ลมพัดเอื่อยพัดพาเอาเพียงกลิ่นหญ้าป่าโชยมากับสายลม พื้นดินที่เป็นทางลาดชันสลับกับทางราบ เหมาะอย่างยิ่งกับการฝึกวิ่งในทุกๆ วัน

​ที่เชิงเขา มีร่างของหมาป่าสีเทาตัวใหญ่ยืนรออยู่แล้ว หูของมันตั้งชัน ดวงตาคมกริบจ้องมาที่เด็กหญิง หมาป่าตัวนั้นคือ คุณเวล็อกซ์ ผู้มีฝีเท้าเร็วราวสายลม และขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวดที่ยิ่งกว่าครูฝึกนักวิ่งมืออาชีพเสียอีก

  ​เมื่อโซยอนเดินเข้าไปใกล้ คุณเวล็อกซ์ก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มลึกเป็นภาษามนุษย์

  ​"มาแล้วสินะ เด็กน้อย...วันนี้ไม่มีการออมแรง ข้าอยากเห็นเจ้าใช้ทุกฝีก้าวให้เต็มกำลัง หากเจ้าล้มลงก็ต้องลุกขึ้นวิ่งต่อ ไม่มีข้อแม้...เข้าใจไหม?"

  ​เด็กหญิงยืดอก สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพยักหน้ารับอย่างแน่วแน่ "เข้าใจแล้วค่ะคุณเวล็อกซ์ หนูจะไม่ยอมแพ้!"

  ​แววตาของหมาป่าสีเทาเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย มุมปากของเขายกสูงคล้ายรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปทางเส้นทางลาดชันเบื้องหน้า

 ​"ดี...งั้นเริ่มจากวิ่งสามรอบรอบหุบเขา เจ้าต้องวิ่งตามฝีเท้าข้าให้ทัน ถ้าตามไม่ทัน...ข้าจะให้เพิ่มอีกหนึ่งรอบ"

​สิ้นเสียง หมาป่าสีเทาก็พุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วราวกับเงาของสายลมสีเงินที่พุ่งทะยานไปบนภูเขา เด็กหญิงโซยอนรีบก้าวขาออกวิ่งตามไปทันที หัวใจของเธอเต้นแรง การฝึกครั้งใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว...

    

+15 EXP / +5 คะแนน

🔮 คำคมโซยอน

"ข้าคือโซยอน บุตรแห่งแสงทองของอพอลโล่
และเลือดแห่งวีนัสไหลเวียนในใจ ข้าจะเปล่งประกาย
เหนือกาลเวลาและความมืดมิด
ให้ความงามและพลังแห่งดวงดาวคุ้มครองทุกย่างก้าวของข้า"

🌹 ❦ 🌹 ❦ 🌹

✨ เวทมนตร์แห่งแสง

🔥 พลังแห่งอพอลโล่

💖 เสน่ห์แห่งวีนัส

Soyeon FOLLOWER

Jung Soyeon

26 สิงหาคม 2025 | หุบเขาโซโนมา

📝 เนื้อหาหลัก

หัวข้อ: มีดสั้นกับคมปีกมาร: ตำนานนักรบแห่งหุบเขาโญโนมา

    เด็กหญิงวัยสิบสองปีบริบูรณ์อย่าง จอง โซยอน โน้มกายโค้งลาอาจารย์หมาป่าสีขาว ลูปา อย่างนอบน้อม หลังจากผ่านการทดสอบภาษาละตินที่เข้มข้น ดวงตาของเธอยังคงเปี่ยมไปด้วยความตั้งใจ ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวออกจากห้องสมุดอย่างสงบ

   ​ระหว่างทางกลับบ้านผ่านป่าร่มรื่นและเส้นทางที่คุ้นเคย ในที่สุดเธอก็มาถึง หุบเขาโญโนมา หุบเขาที่สายลมพัดแรงและเสียงนกประหลาดดังก้องกังวาน โซยอนหยุดยืนกลางทิวเขา หายใจแผ่วเบา และเหม่อมองท้องฟ้า ความคิดถึงคุณแม่ที่จากกันไปนานเข้ามากระทบใจ

  ​“คุณแม่… ตอนนี้ท่านสบายดีไหมนะ… โซยอนคิดถึงเหลือเกิน…”

  ​ความเศร้าฉายชัดในแววตา ทว่ายังไม่ทันได้ปล่อยใจให้จมอยู่กับความรู้สึกนั้น เสียงกรีดร้องแหลมสูงก็ดังขึ้น!

​ฟึ่บ!

​ฮาร์ปี้ เลเวล 6 อสุรกายครึ่งนกครึ่งหญิงโฉบลงมาจากฟากฟ้า ขัดจังหวะการรำลึกถึงคุณแม่ของเธอทันที โซยอนจ้องมองอสูรกายด้วยสายตาอันคมกริบ ปราศจากความหวาดกลัว มือเรียวเล็กคว้า มีดสั้นพูจิโอ ที่เหน็บไว้ตรงเข็มขัดออกมาถือไว้แน่น

 ​“อย่าคิดว่าหนูจะยอมถอย!”

   ​เสียงเล็ก ๆ ตะโกนแผ่ว แต่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น โซยอนพุ่งตัวเข้าใส่ ใช้ความว่องไวหลบกรงเล็บและปีกอันใหญ่โตของฮาร์ปี้ ก่อนจะ ฉับ! กรีดคมมีดสั้นเข้าที่ร่างของมัน และเป็นฝ่ายคว้าชัยชนะมาได้ในที่สุด

ลิงก์ทำการต่อสู้ กับ อสุรกายฮาร์ปี้ Lv.6 ของ ยูนา

   ​ทว่าความโล่งอกนั้นอยู่ได้ไม่นาน เสียงกรีดร้องที่ก้องกังวานยิ่งกว่าเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้งจากท้องฟ้า เงาปีกมืดทาบทับลงบนพื้น ฮาร์ปี้ตัวแม่ เลเวล 10 บินลงมาด้วยท่าทางที่น่าเกรงขามกว่าเดิมหลายเท่า!

  ​โซยอนเม้มปากแน่น เธอรู้ดีว่าแม้ตัวจะเล็กเพียงใด แต่หัวใจของเธอจะไม่ยอมแพ้

​“เข้ามาสิ… หนูไม่กลัวหรอก!”

   ​การต่อสู้ครั้งใหม่ปะทุขึ้นอย่างดุเดือด ฮาร์ปี้ตัวแม่ใช้ปีกอันทรงพลังโจมตีไม่หยุด แต่เด็กหญิงก็ใช้ความรวดเร็วในการหลบหลีกและกรีดคมมีดสั้นพูจิโอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้แขนเล็ก ๆ จะสั่นด้วยความเหนื่อยล้า แต่แววตาของเธอก็ไม่เคยดับมอดลง

   ​จนกระทั่ง ฟึ่บ—ฉับ! มีดสั้นปักลงที่จุดสำคัญ ฮาร์ปี้ตัวแม่ส่งเสียงกรีดร้องครั้งสุดท้าย ก่อนร่างจะสลายกลายเป็นผงควันสีดำ เหลือทิ้งไว้เพียง ขนนกสีดำแวววาว อันเป็นรางวัลแห่งชัยชนะ

​เด็กหญิงยื่นมือเล็ก ๆ ขึ้นไปเก็บขนนกนั้นอย่างภาคภูมิใจ

​

“หนูทำได้… คุณแม่คะ โซยอนทำได้แล้ว…”

ลิงก์ทำการต่อสู้ กับ อสุรกายฮาร์ปี้ Lv.10

    

รางวัล: +2 ตื่นรู้ จากการเข้ารับการต่อสู้ กับ เจ้าอสุรกายฮาร์ปี้เป็นครั้งแรก

สินสงคราม: ขนฮาร์ปี้ (สุ่มตามระบบ)

🔮 คำคมโซยอน

"ข้าคือโซยอน บุตรแห่งแสงทองของอพอลโล่
และเลือดแห่งวีนัสไหลเวียนในใจ ข้าจะเปล่งประกาย
เหนือกาลเวลาและความมืดมิด
ให้ความงามและพลังแห่งดวงดาวคุ้มครองทุกย่างก้าวของข้า"

🌹 ❦ 🌹 ❦ 🌹

✨ เวทมนตร์แห่งแสง

🔥 พลังแห่งอพอลโล่

💖 เสน่ห์แห่งวีนัส

Moneka HONOR

วันที่ 27 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเที่ยง เวลา 11.00 - 13.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา

กลิ่นสดชื่นของไร่องุ่นลอยแตะจมูกทันทีที่รถบรรทุกคันใหญ่ชะลอลงเข้าสู่ถนนเล็ก ๆ ของหุบเขาโซโนมา แสงแดดสายกระทบเถาองุ่นที่เรียงรายเป็นแนวยาวสวยงามสุดลูกหูลูกตา เนินเขาเขียวชอุ่มสลับต้นโอ๊กเก่าแก่ที่แผ่กิ่งให้ร่มเงา เสียงนกร้องประสานกับเสียงลมอ่อน ๆ ทำให้ที่นี่ช่างแตกต่างจากความวุ่นวายในเมืองใหญ่ ราวกับโลกอีกใบที่ถูกซ่อนเอาไว้ บนกระบะท้าย รถบรรทุกเต็มไปด้วยลังผักที่โยกเยกไปมาตามแรงสั่นของถนน แต่ท่ามกลางความเขียวของผักกาดและแครอทนั้น…มีร่างหนึ่งนอนซุกอยู่ไม่สนใจโลกนี้เลยสักนิด

“งืมมม…” โมนีก้านอนขดตัว สายเสื้อเบลเซอร์ชมพูหล่นลงเล็กน้อย น้ำลายยืดเป็นทางออกมาจากมุมปาก ใบหน้าง่วงงุนอย่างกับคนหลับยาวมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว

หมาป่าขาวที่แอบซ่อนอยู่เงียบ ๆ ตลอดทางถอนหายใจแรงในลำคอ แววตาสีทองเต็มไปด้วยความทั้งเอ็นดูและปลงตก ก่อนจะก้าวขึ้นกระบะ งับ คอเสื้อเธอแล้วกระชากยกขึ้นคล่องแคล่วเหมือนคาบลูกหมาป่า โมนีก้ายังไม่รู้เรื่องตอนนี้ร่างเล็กห้อยต่องแต่งในปากหมาป่าเหมือนตุ๊กตาผ้า หลับเป็นตายจนเสียงกรนเบา ๆ หลุดออกมา

ฟึ่บ!

ร่างของลูปาพร้อมเด็กสาวที่ถูกแบกไว้กระโจนลงจากรถบรรทุกอย่างว่องไว ไม่แม้แต่จะทำให้ผักกระเด็นหล่นลงมาแม้แต่ชิ้นเดียว เสียงขาของเธอกระทบพื้นดินไร่องุ่นเบาและมั่นคง จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังทางที่ทอดลึกเข้าไปในหุบเขา

ด้านหลังเจ้าของรถบรรทุกที่เพิ่งลงมาตรวจสอบลังผักข้างท้ายก็ยืนเกาหัวงง ๆ “อะไรวะเนี่ย…ทำไมลังมันล้มเหมือนมีใครกลิ้งอยู่ในนั้น…?” แต่เขาก็ส่ายหัวแล้วเดินกลับไปอย่างไม่ติดใจอะไร ทิ้งให้หมาป่าขาวผู้สง่างามเร่งฝีเท้าเข้าสู่ใจกลางหุบเขา โดยมีโมนีก้าที่นอนหลับน้ำลายยืดบนหลังของนาง…ไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกำลังจะได้พบกับบ้านหมาป่าการฝึกฝนอันแสนโหดร้ายสำหรับคนที่ไม่ชอบการเรียนแบบโมนีก้า

อื่น ๆ: ไม่รู้สิ อยากโรลเฉย ๆ ง่ะ อืม ๆ ไปโรลที่อื่นต่อดีก่า มันต้องผ่านนี้นะ ๆ ไม่ได้หาข้ออ้างโรลจริง ๆ นะ

Moneka HONOR

วันที่ 27 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงบ่าย เวลา 15.00 - 16.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ออกกำลังกาย - วิ่ง ประจำวัน)

แสงบ่ายที่คลี่คลายลงเหนือไร่องุ่นในหุบเขาโซโนมาทอแสงสีทองอบอุ่นไปทั่ว โมนีก้าก้าวออกจากบ้านหมาป่า สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนยกมือบังแดดเล็กน้อย “อืม…ช่วงบ่าย ๆ แบบนี้น่าจะได้ทำอะไรสักอย่างนะ…” ยังไม่ทันคิดจบ เสียงฝีเท้าสี่ขาที่หนักแน่นและรวดเร็วก็ดัง ตึกตัก ตึกตัก ตรงเข้ามาหาเธอ หญิงสาวหันไปทันทีสิ่งที่เห็นคือหมาป่าสีเทาตัวใหญ่ กล้ามเนื้อแน่นราวกับถูกสร้างมาเพื่อความเร็วโดยเฉพาะ แต่ที่ทำให้โมนีก้าแทบสะดุ้งสุดตัวคือหมาป่าตัวนั้นอ้าปากพูดภาษาคนออกมา

“ท่านลูปาส่งข้ามา” น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่ฟังชัดเจน “เจ้าอยากฝึก ข้าจึงมาที่นี่…ข้าคือเวล็อกซ์หมาป่าฝีเท้าไวผู้ฝึกฝนสายลมและพลังของขา”

โมนีก้าตาโต รีบชี้หน้าหมาป่าตัวนั้น “เดี๋ยว ๆๆๆ คือ…พูดภาษาคนได้จริง ๆ เหรอ!?” เสียงเธอสูงจนเกือบหลุดเป็นกรี๊ด แต่เวล็อกซ์แค่มองนิ่ง ๆ แล้วพ่นลมหายใจออกทางจมูก ฟึ่บ “ไม่มีเวลาให้ตะลึงนักหรอกเด็กน้อย…เจ้าอยากแข็งแกร่งใช่หรือไม่?”

หญิงสาวผมม่วงครามยกมือกอดอก ถอนหายใจยาว ๆ “เฮ้อ…ก็ใช่ค่ะ แต่ไม่คิดว่ามันจะเริ่มแบบนี้นะ!” เวล็อกซ์กระทุ้งจมูกเข้าที่แขนเธอเบา ๆ ดวงตาเป็นประกายเฉียบคม “งั้นตามมาเราจะเริ่มด้วยสิ่งที่ง่ายที่สุด แต่ก็โหดที่สุดสำหรับเจ้าตอนนี้”

“อะไรนะ…?” โมนีก้ายังไม่ทันได้ถามต่อ หมาป่าตัวใหญ่ก็พุ่งทะยานออกไปด้านหน้าฝีเท้ารวดเร็วราวกับลูกศรพุ่งฉิว หันหน้ากลับมามองเธอเพียงแวบเดียวแล้วคำรามก้อง “วิ่งจากบ้านหมาป่าไปจนถึงไร่องุ่นกลางหุบเขา แล้ววกกลับมาที่นี่…ถ้าเจ้าไม่อยากตายข้างทาง ก็รีบตามมา!”

“หาาาาา!!? เดี๋ยวนะะะะ!!” โมนีก้าร้องลั่น แต่ขาก็ต้องออกวิ่งตามโดยอัตโนมัติ เพราะหัวใจเต้นแรงเกินกว่าจะยืนเฉยได้ ตึก! ตึก! ตึก! เสียงส้นรองเท้ากระแทกพื้นดินดังสนั่น เวล็อกซ์วิ่งนำอย่างสง่างามราวกับสายลมพัดพาท่ามกลางไร่องุ่นและทิวเขาสีเขียว โมนีก้าได้แต่หอบหายใจพยายามไม่ให้ขาล้มพับ เธอรู้สึกเหมือนกำลังโดนโค้ชวิ่งโอลิมปิกโหมดโหดจับไปลงสนาม “โอ๊ยตายแล้วววววว!! ทำไมโหดงี้คะะะ!! หนูเพิ่งจะมาถึงที่นี่วันแรกเองนะะะะ!!”

เวล็อกซ์หัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงคล้ายฟ้าร้องกลบความเหนื่อย “อย่าบ่น! ทุกก้าวที่เจ้าออกไปคือการเขียนเส้นทางใหม่ของตัวเอง! จงวิ่ง! จนกว่าเจ้าจะเข้าใจว่าร่างกายมีขีดจำกัดแค่ไหน!”

โคว้ชชชชหมาป่าโหมดจริงจังจัดเต็ม! ส่วนโมนีก้าวิ่งหน้าตาเหยเก หัวใจดังก้องในอก ถ้าหนูไม่ตายก่อนนะ…หนูจะได้กล้ามขาสวยแน่ ๆ เลย!! สุดท้ายจนแล้วจนรอดโมนีก้าก็ได้พักสักทีหลังฝึกโหด เหงื่อผุดเต็มขมับจนชุ่มแก้มโมนีก้าทรุดนอนแผ่หงายกลางลานหญ้า มือกดหน้าอกตัวเองหอบถี่ ๆ ราวกับเพิ่งวิ่งหนีไดโนเสาร์มา “โอ๊ยยย…จะฆ่ากันเรอะะะ…นี่มันซ้อมวิ่งหรือวิ่งข้ามรัฐกันแน่!!” เสียงครางอู้อี้หลุดออกมาพร้อมกับน้ำลายที่แทบจะยืดบนหญ้า

เวล็อกซ์ก้าวเข้ามา ดวงตาสีทองเหลือบลงมามองเธอราวกับผู้ฝึกสอนที่เห็นลูกศิษย์เพิ่งผ่านนรกแรกไป ดวงตาคมปลาบสะท้อนประกายขันบาง ๆ “เจ้าทำได้ดีกว่าที่คิด ขาเจ้ายังไม่หัก แสดงว่าพอจะมีหวัง” โมนีก้าเบ้ปาก “นี่คือคำชมใช่ไหมคะ? ทำไมมันเหมือนด่ามากกว่า…” แต่ก็ยังยกมือขึ้นโบกไปมาเหมือนยอมแพ้ให้ฝีเท้าลมกรดของเขา

หมาป่าสีเทาโน้มตัวลงจนหัวเขาเกือบชิดกับหน้าเธอ “พักให้หายใจก่อนก็ได้ แต่ข้าจะบอกเจ้าไว้” เสียงทุ้มต่ำก้องกังวาน “ที่ลานฝึกด้านนอกบ้าน กำลังมีการฝึกกราดิอุสอยู่…ถ้าอยากเริ่มต้นเส้นทางนักรบจริง ๆ ไปที่นั่นเสีย” โมนีก้านอนแผ่ มองขึ้นฟ้าด้วยตาเบลอ ๆ แล้วยกมือขึ้นทำสัญลักษณ์ โอเค แบบไม่มีแรง พูดเสียงแห้งเหมือนคนหมดลม “โอ้ยยย…ให้หนูพักสักสามสิบ นาที เดี๋ยวจะไปค่ะ สัญญา…ไม่งั้นได้เป็นศพแรกในค่ายแน่”

เวล็อกซ์หัวเราะต่ำ ๆ คล้ายเสียงครางของพายุสายลม ก่อนจะผละออกไปปล่อยให้หญิงสาวนอนกอดหญ้าหอบหายใจอยู่คนเดียวกลางลาน โมนีก้าปิดตา สูดลมเข้าปอดช้า ๆ “เฮ้อ…ชีวิตครึ่งเทพนี่มันไม่โรแมนติกเลยสักนิดดด…” แต่ถึงจะบ่นมือเล็กก็ยังกำแน่น เธอรู้ดีว่าหลังจากสามสิบนาทีผ่านไป ขาจะต้องลากตัวเองไปที่ลานฝึกนั้นแน่นอน

อื่น ๆ: มาฝึกเป็นเดอะเฟลชชชช

รางวัล : +15 EXP, +5 คะแนนบัดดี้

Moneka HONOR

วันที่ 28 เดือนสิงหาคม ปี 2558

ช่วงเช้า เวลา 06.00 - 07.00 น. ณ หุบเขาโซโนมา รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา (ออกกำลังกาย - วิ่ง ประจำวัน)

อากาศเช้าของหุบเขาโซโนมาเย็นสดชื่น แสงแดดส่องผ่านไร่องุ่นและต้นไม้ที่เรียงรายรอบบ้านหมาป่า โมนีก้าในชุดออกกำลังกายสีม่วงดำสดใหม่เดินออกมายังลานหน้าบ้าน หัวฟู ๆ ตอนตื่นเช้าถูกเก็บเรียบร้อยแล้ว แต่สายตายังเต็มไปด้วยความง่วงและความไม่อยากถูกทรมานด้วยการวิ่ง “อรุณสวัสดิ์...ค่ะ” เธอพูดเสียงแผ่ว เหมือนพยายามหาข้ออ้างจะเลี่ยงการฝึก แต่ทันทีที่หมาป่าสีเทาเวล็อกซ์ ก้าวเข้ามาหาดวงตาสีคมปลาบวาววับเหมือนใบมีด เธอก็รู้ทันทีว่าไม่รอดแน่วันนี้ กูตายแน่

“ไม่มีเวลาอู้หรอกเด็กน้อย ยืดเส้นยืดสายซะ ก่อนที่เจ้าจะบ่นว่ากล้ามเนื้อเจ็บจนวิ่งไม่ไหว” เวล็อกซ์ตอบเสียงทุ้มกระหึ่ม แถมยังใช้ปากกับฟันดึงแขนเสื้อของโมนีก้าให้ยืดเหยียดแขนตามท่าที่เขาบอก

“อ๊าคคคคค! เบา ๆ สิคะคุณพี่หมาป่าาาา!” โมนีก้าร้องโอดโอยเหมือนกำลังโดนทำโทษ แก้มแดงเพราะทั้งเจ็บและอายที่โดนหมาป่าโค้ชจับยืดแขนขาเหมือนนักกีฬาจริง ๆ นาฬิกาสปอร์ตบนข้อมือของเธอเริ่มนับเวลาและวัดชีพจรอย่างขยันขันแข็ง ขณะที่เวล็อกซ์หันมากวาดสายตามอง ก่อนพูดต่ออย่างจริงจัง “จำไว้ วิ่งไม่ใช่เรื่องของความเร็วอย่างเดียว แต่คือเรื่องของจังหวะลมหายใจ ความอดทน และสมาธิ หากเจ้าสามารถวิ่งต่อเนื่องได้หลายไมล์ เจ้าย่อมสามารถมีชีวิตรอดจากศัตรูที่ไม่ยอมเหนื่อยง่าย ๆ เช่นเดียวกัน”

โมนีก้าถอนหายใจเสียงดังเฮือก “นี่มันโหดกว่าโค้ชทีมวิ่งโอลิมปิกอีก…แล้วนี่ฉันต้องวิ่งกี่รอบกันแน่คะ?” เวล็อกซ์เลียเขี้ยวของตนพลางยิ้มแบบหมาป่า “สิบไมล์รอบหุบเขา…ถ้าไม่ตายเสียก่อน”

"สิบ?! อ๊ากกกกก!! พี่จะฆ่าหนูหรอเนี้ย!” เสียงกรีดร้องของโมนีก้าสะท้อนก้องไปทั่วไร่องุ่น ก่อนที่การวิ่งมาราธอนของเด็กสาวผู้ครึ่งเทพจะเริ่มต้นขึ้นจริง ๆ เสียงฝีเท้าของโมนีก้ากระทบพื้นดินเป็นจังหวะถี่ ๆ ราวกับเสียงกลองรัวประจำกองทัพ ดวงอาทิตย์ที่ไม่เคยลับฟ้าเปล่งแสงเจิดจ้าเหนือยอดเขา ไร่องุ่นและเนินเขาโซโนมาดูเหมือนกำลังหัวเราะเยาะเธออยู่ในใจ “สิบไมล์…สิบไมล์…สิบไมล์…” เหมือนเสียงสะท้อนหลอนหูตลอดการวิ่ง

โมนีก้าหน้าแดงก่ำลมหายใจขาดห้วง มือคว้าชายเสื้อกีฬาของตนพลางพึมพำโวยวาย “โอ๊ยยย จะให้วิ่งเป็นแฮมทาโร่หรือยังไงเนี่ย! วิ่งรอบ ๆ โลกไปหาเมล็ดทานตะวันรึไงงงงงง!”

เวล็อกซ์ที่วิ่งนำอยู่ข้างหน้าเหยาะ ๆ อย่างสง่างามเหลือบตาหันกลับมา น้ำเสียงหนักแน่นแต่แฝงรอยยิ้มเสียดสี “เจ้าบ่นได้…แต่อย่าหยุดวิ่ง”

“ฮืออออ…ปอดฉันไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นนะคะ! จะให้วิ่งทุกเช้าแบบนี้…ฉันคงได้ตายก่อนเจอปีศาจแน่เลย!” โมนีก้าครางลั่น ปากบ่นแต่ขากลับยังต้องก้าวตามเพราะกลัวโดนหมาป่าขาโหดตะคอก ร่างเล็กผมม่วงครามเริ่มรู้สึกเหมือนร่างกายไม่ใช่ของตัวเองอีกต่อไป กล้ามเนื้อขาและปอดแผดเผาเหมือนโดนโยนลงเตาอบ แต่น่าแปลกนะ…ทุกครั้งที่เธอคิดว่าจะล้ม เวล็อกซ์ก็จะเห่าตะโกนขึ้นมาเป็นภาษาคน “เร็วขึ้น! เจ้าทำได้!” คำพูดนั้นเสียดแทงหัวใจเธอจนต้องกัดฟันวิ่งต่อ

เหงื่อเม็ดเล็กไหลลงมาตามขมับ แสงแดดสะท้อนประกายกับดวงตาสีเทาเงินที่ยังไม่ยอมแพ้เสียที ราวกับบางสิ่งในสายเลือดกำลังผลักดันให้เธอวิ่งต่อไปแม้จะเหนื่อยแทบขาดใจ “ให้ตายสิ…นี่มันค่ายนักรบหรือค่ายทำลายปอดเด็กผู้หญิงกันแน่วะะะะะะ!!” เธอแหกปากก้องหุบเขา ขณะที่เวล็อกซ์หัวเราะหึ ๆ แล้ววิ่งนำต่อไปไม่หยุด 

และแล้วโมนีก้าก็สิบไมล์เต็มรอบ…นี่แค่การเริ่มต้นของเช้าวันใหม่เท่านั้นเอง

โมนีก้าทิ้งตัวลงไปกลางหญ้าอย่างหมดสภาพหลังจากวิ่งเสร็จ เหงื่อท่วมตัวจนเสื้อออกกำลังกายแนบกับผิวราวกับเปียกฝน ร่างเล็กสั่นไหวเพราะความเหนื่อยหอบ มือข้างหนึ่งเอื้อมไปคว้าขวดน้ำแล้วเปิดฝาอย่างทุลักทุเล ก่อนจะสาดใส่หน้าตัวเองจนผมม่วงครามเปียกชุ่มแล้วรีบยกขึ้นดื่ม น้ำเย็นไหลผ่านลำคอราวกับยาอายุวัฒนะให้ชีวิตกลับมา “โอ้ยยย…เหนื่อยโว้ยยยย!!” เธอร้องลั่นกลางลานอย่างไม่แคร์สวยใด ๆ หอบแฮ่ก ๆ เหมือนปลาทูขาดน้ำจนแทบจะกลายเป็นซากแห้งติดดิน

คุณเวล็อกซ์หมาป่าสีเทาที่วิ่งนำเธอตลอดสิบไมล์ เดินวนกลับมาพร้อมเสียงหัวเราะต่ำ ๆ ในลำคอ “ดี…เจ้ายังไม่ตาย แปลว่าปอดเจ้าไม่ได้เล็กเท่าปลาซิวนัก” น้ำเสียงประชดประชันแต่ก็มีแววเอ็นดูปนอยู่

โมนีก้าเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายตาเขียวปนเหนื่อย “นี่แหละค่ะพี่…ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ยังมีหน้ามาแซวอีก!”

เวล็อกซ์ส่ายหัวอย่างผู้ฝึกที่เคยผ่านนักรบมานับไม่ถ้วน “ไปเถอะ ลุกขึ้น ข้าไม่อยากให้เจ้าตายเพราะหิว ก่อนตายเพราะปีศาจเสียอีก อาบน้ำ แล้วไปห้องครัว ท่านลูปานำวัตถุดิบมาให้แล้ว เจ้าต้องทำอาหารกินเอง”

“หาาา…” โมนีก้าแทบจะกรี๊ดอีกครั้ง แต่แรงไม่มีเธอจึงทำมือโอเคอย่างอิดโรย “ได้ค่ะ ได้…โอเคเลยค่ะ…แต่ให้ตายสิขาฉันไม่รู้จะเดินไปถึงห้องอาบน้ำได้ไหม…” พูดพลางลุกขึ้นยืนแบบขาอ่อนจนแทบจะล้มอีกครั้ง แต่เธอก็ยังยกกระเป๋าสีชมพูเล็กของตัวเองขึ้นมาโอบไว้แน่นอย่างหวงแหนราวกับเป็นพลังใจ เธอหันไปมองหมาป่าแล้วถอนหายใจยาว “อาบน้ำเสร็จ…ไปทำอาหารเองเหรอคะ? ให้ตายสิ ค่ายนี้มันจะโหดเกินไปแล้วนะ!” แต่ถึงปากจะบ่น เจ้าของตาสีเทาเงินบริสุทธิ์ของเธอกลับยังเปล่งประกาย ประกายที่แม้เจ้าตัวไม่รู้แต่ลูปาและหมาป่าฝึกทั้งหลายกำลังจับตามองด้วยความพอใจอยู่ในเงามืด

อื่น ๆ: บ่นเก่งแบบเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ เลยครับผม

รางวัล : +15 EXP, +5 คะแนนบัดดี้