[หุบเขาโซโนมา]

Esper HEROES

11 · กันยายน · 2025 · 12.15 น.

เสียงลมในหุบเขาโซโนมาเปลี่ยนไปอย่างผิดปกติ จากสายลมอุ่นที่เคยพัดพาไอองุ่นสดชื่น บัดนี้กลับแฝงความแหลมคมเหมือนเสียงกรีดร้องที่ยังไม่ดังออกมา เอสเปอร์ก้าวเดินข้างไกด์ท่ามกลางหมาป่าผู้คุ้มกัน ดวงตาเขาจับจ้องบนท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้ม ทั้งสองสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่ต่างจากก็อบลินที่เคยเจอ

ทันใดนั้นเสียงหวีดร้องแหลมดังก้องไปทั่วท้องฟ้า กรี๊ดดดด! เงาดำปรากฏเหนือไร่องุ่น ขนปีกสีหม่นสะท้อนแสงอาทิตย์บ่ายคล้อยเป็นประกาย มันคือ ฮาร์ปี้ สิ่งมีชีวิตครึ่งนกครึ่งหญิงที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม

“นั่นมัน…ฮาร์ปี้?!” เอสเปอร์ร้องเสียงดัง เขายกกราดิอุสไม้ขึ้นทั้งที่หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุอก

ไกด์ขยับยืนบังด้านหน้า “อย่าประมาท พวกมันเร็วกว่าที่ตาเห็น”

ฮาร์ปี้ตัวแรกพุ่งโฉบลงมาด้วยเล็บแหลมราวใบมีด เสียงปีกกระพือแรงจนฝุ่นดินลอยขึ้น เอสเปอร์กัดฟันพุ่งเข้าโจมตี ฟาดดาบไม้ขึ้นไป ปัง! ไม้กระแทกเข้ากับแขนปีกร่างปีศาจจนมันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“ตอนนี้!” ไกด์ตะโกน เขาก้าวเข้าประชิดจากด้านข้าง ฟันดาบไม้ปาดใส่กลางลำตัว ฮาร์ปี้กรีดร้องลั่น ร่างมันเสียหลักตกกระแทกพื้น ก่อนจะสลายเป็นละอองหมอกหายไปในสายลม

คำพูดยังไม่ทันสิ้น เงาดำอีกเงาก็พุ่งทะยานลงมาจากฟ้า ฮาร์ปี้ตัวที่สอง ตัวใหญ่และดุดันกว่ามาก ปีกมันกว้างจนบดบังแสงแดด ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้นเพราะเพื่อนร่วมเผ่าถูกฆ่า

“ถอย!” ลูปัสส่งเสียงเตือน แต่ช้าเกินไป ฮาร์ปี้โฉบลงมาเล็บกรีดเฉียดแขนเอสเปอร์ เลือดพุ่งทันที เด็กหนุ่มร้องออกมา “อ๊ากก!”

ไกด์เบิกตากว้าง รีบพุ่งเข้าค้ำยัน ฟันดาบไม้ใส่ซ้ำเพื่อกันไม่ให้มันโจมตีซ้ำ แต่แรงของฮาร์ปี้หนักเกินไป ปีกฟาดจนร่างไกด์กระเด็นกลิ้งไปกับพื้น

“ไกด์!” เอสเปอร์กัดฟันพยายามยันตัวขึ้น แม้แขนข้างหนึ่งจะเลือดไหลไม่หยุด เขายกดาบไม้ขึ้นอีกครั้ง แต่ก่อนจะได้โจมตี เล็บของฮาร์ปี้ก็ฟาดเข้าที่ไหล่จนร่างของเขาแทบแหลก เลือดกระเซ็นเปื้อนผืนดิน

หมาป่ารอบกายคำรามลั่น แต่ยังคงไม่เข้าช่วย เพราะนี่คือการทดสอบที่โหดร้าย ไกด์ฝืนร่างลุกขึ้นทั้งที่แผลถลอกเต็มตัว เขาคำรามออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ “ผม…จะไม่ยอมให้มันฆ่าพี่เด็ดขาด!”

เขาพุ่งเข้าหาฮาร์ปี้อีกครั้ง แต่แรงของเด็กอายุสิบสามไม่อาจสู้ได้ เล็บอีกข้างของมันฟาดเข้าที่สีข้าง ลมหายใจของไกด์สะดุด เขาทรุดลงไปข้างเอสเปอร์ ทั้งคู่บาดเจ็บสาหัส ร่างกายแทบจะขยับไม่ได้

ฮาร์ปี้ส่งเสียงกรีดร้องดังก้อง มันบินวนเหนือหัวราวกับนักล่าที่มั่นใจในชัยชนะ เอสเปอร์หอบหายใจ เลือดไหลเปื้อนปาก แต่เขายังคงกัดฟันหันไปหาไกด์ “ไกด์…”

ไกด์หอบหนัก ร่างสั่นเทา แต่ยังคงพยักหน้าเบา ๆ “ครับพี่”

คำพูดนั้นสั้น แต่แรงพอจะทำให้เอสเปอร์กัดฟันยกดาบขึ้นอีกครั้ง แม้ร่างกายจะใกล้ล้มพับ เขาก็ยังคงจ้องตาศัตรูที่กำลังโฉบลงมาอีกครั้ง พร้อมจะตายไปด้วยกันหากนี่คือจุดจบ

จนสุดท้ายบาดเจ็บสาหัส

Link

Esper HEROES

12 · กันยายน · 2025 · 00.00 น.

เอสเปอร์และไกด์เดินเคียงกันมาในเส้นทางที่ทอดลึกเข้าไปในหุบเขา โดยมีหมาป่าหลายตัวเดินรายล้อมอยู่ — ลูปา, ลูปัส, เวล็อกซ์ และเฟอร์รัส

เอสเปอร์ก้าวเดินไปด้วยท่าทางที่ยังคงเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส แต่ในแววตากลับซ่อนความกังวล เขารู้สึกได้ว่าครั้งนี้ต้องไม่แพ้เหมือนครั้งที่แล้ว มันมีบางสิ่งบางอย่างที่หนักอึ้งราวกับเงามืดแฝงอยู่ใต้ความสงบงดงามนี้ ข้าง ๆ กันนั้น ไกด์ก้าวเดินอย่างเงียบสงบ ร่างสูงกว่าของเขาทำให้ดูมั่นคงกว่าที่ควรจะเป็นสำหรับเด็กอายุสิบสามปี

“ได้ยินเสียงอะไรไหม” เอสเปอร์ถามขึ้น น้ำเสียงแข็งแต่ก็แฝงความอยากรู้อยู่ลึก ๆ

“มียินแต่เสียงลม” ไกด์ตอบเรียบง่าย

ลูปาที่เดินอยู่ด้านหน้า หยุดก้าวชะงัก ดวงตาสีเหลืองอำพันหันกลับมามองทันที “เด็กทั้งสอง เงียบ” เสียงเธอแน่นหนัก “มีบางสิ่งอยู่ใกล้”

ยังไม่ทันที่เอสเปอร์จะเอ่ยถาม เสียงครางต่ำ ๆ คล้ายสัตว์ป่าดังขึ้นจากพุ่มไม้หนาทางด้านข้าง กลิ่นเหม็นคาวและฉุนแปลกประหลาดลอยมากับสายลม ทำให้ทั้งคู่เผลอกลั้นหายใจ

ฮาร์ปี้ตัวเดิมที่เคยทำร้ายเอสเปอร์กับไกดฺโผล่มาอีกครั้ง เอสเปอร์ที่แค้นมาก เด็กหนุ่มผมสีเงินอ่อนใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดหวดตีฮาร์ปี้ราวกับตียุงตัวใหญ่ “ไกด์ ไอ้ตัวนี้ฉันจัดการเอง”

การต่อสู้ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ท้อ เขาก็ไม่ถอยกระทั่งร่างฮาร์ปี้กรีดร้องสลายหายไป เขาโล่งใจคิดว่าทุกอย่างกำลังจะจบลงสักที

ทันใดนั้นเงาร่างขรุขระรูปร่างผิดเพี้ยนก็ก้าวออกมา  มันคือก็อบลิน ร่างเล็กแต่เต็มไปด้วยพลังดิบ กรงเล็บแหลมคมและดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความกระหาย พอเห็นเด็กสองคนก็แสยะยิ้ม

“ก็อบลิน…” ไกด์กระซิบ “พี่เอสเปอร์ระวังตัว”

เอสเปอร์ยกคางขึ้น ยกกราดิอุสไม้ขึ้นแม้จะรู้ดีว่าไม่ใช่อาวุธที่สมบูรณ์นัก “แกกล้าหัวเราะเยาะฉันหรือไง ไอ้ตัวน่าเกลียด”

หมาป่ารอบกายทั้งสี่คำรามต่ำในลำคอ แต่ยังไม่พุ่งเข้าไป ลูปาเอ่ยเสียงเข้ม “พวกข้าจะยืนเฝ้าดูพวกเจ้า”

“อะไรนะ?!” เอสเปอร์หันขวับไปทางลูปา แต่ก็ไม่มีเวลาเถียงต่อ เพราะก็อบลินพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหนือคาด กรงเล็บฟาดลงมาตรงหน้า

ปัง!

ไกด์ก้าวเข้ามารับการโจมตีแทน ฟันดาบไม้ปัดกรงเล็บออกไปด้านข้าง แรงกระแทกทำให้เขาสะท้านไปทั้งแขน “มันแข็งแรงกว่าที่คิด”

เอสเปอร์กัดฟัน กระโจนเข้าไปเสริม “งั้นก็อย่าให้มันได้ตั้งหลัก!” เขาฟาดดาบใส่ด้านหลังของก็อบลิน แม้จะไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรง แต่แรงกระแทกก็ทำให้มันชะงักและหันมาพุ่งใส่เอสเปอร์แทน

ดวงตาแดงก่ำของมันจ้องตรงมา เอสเปอร์ถอยหลังแทบไม่ทัน เขารู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงจนเกือบทะลุออกมา “เราต้องโจมตีพร้อมกัน ไม่งั้นมันจะเล่นงานเราทีละคน”

ไกด์พยักหน้า สีหน้าสงบนิ่ง “จังหวะเดียวกัน พร้อมกันสาม สอง…หนึ่ง”

ทั้งสองเด็กหนุ่มสบตากันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ก็อบลินพร้อมกัน เสียงดาบไม้ฟาดซ้ายขวา ปัง! ฟึ่บ! ก็อบลินคำรามลั่น กรงเล็บปัดป่ายอย่างบ้าคลั่ง แต่การโจมตีสองทางพร้อมกันทำให้มันเสียสมดุล

“อีกที!” ไกด์ตะโกน เอสเปอร์ฟาดจากด้านบน ไกด์แทงจากด้านล่าง แรงประสานบีบให้ก็อบลินถอยกรูดจนล้มลง

มันคำรามสุดเสียง ร่างสั่นสะท้าน ก่อนที่จู่ ๆ จะเกิดแสงสีเขียวหม่นแผ่กระจายออกมา ร่างของมันค่อย ๆ สลายเป็นเถ้าควันหายไปต่อหน้าต่อตา เหลือเพียงกลิ่นเหม็นคละคลุ้งลอยอยู่ในอากาศ

เอสเปอร์ตั้งหอบหนัก เหงื่อไหลตามขมับ มือยังคงกำดาบไม้แน่น “ดีนะที่ไม่โดนขย้ำเหมือนฮาร์ปี้บ้านั่น!” เสียงเขายังเต็มไปด้วยท่าทีคุณชาย แต่ในแววตากลับแฝงความโล่งใจที่รอดมาได้

ไกด์หายใจแรง แต่ยังคงยืนตัวตรง “เราชนะเพราะทำงานร่วมกัน ไม่ใช่เพราะใครคนเดียว”

เอสเปอร์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเบือนหน้าไปอีกทางราวกับไม่ยอมรับตรง ๆ “ก็แล้วแต่จะพูดฉันเป็นคนฟาดครั้งสุดท้ายนะ”

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของลูปัสดังขึ้นจากด้านข้าง “ไม่เลวเลย พวกเจ้าผ่านการทดสอบแรกแล้ว”

ลูปาเดินเข้ามา ดวงตาสีเหลืองอำพันจ้องมองทั้งคู่ด้วยแววเข้มงวดแต่แฝงความภาคภูมิใจ “เจ้าทั้งสองเริ่มเรียนรู้ความหมายของ ‘สหายร่วมรบ’ แล้ว จำไว้ ไม่มีนักรบโรมันคนใดต่อสู้เพียงลำพัง”

เวล็อกซ์เสริมเสียงเข้ม “แต่ก็อย่าเพิ่งหลงตัวเอง ยังมีสิ่งที่น่ากลัวกว่าก็อบลินมากนัก”

เฟอร์รัสยืนเงียบ แต่สายตาคมดุของเขาทำให้เอสเปอร์ถึงกับยืดหลังตรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ความเงียบเข้ามาแทนที่หลังจากนั้น เสียงลมพัดไร่องุ่นยังคงดังเบา ๆ เอสเปอร์หันไปมองไกด์อีกครั้ง คราวนี้ในแววตาไม่ได้เต็มไปด้วยการท้าทายอย่างเดียว แต่มีบางสิ่งบางอย่างคล้ายยอมรับ แม้จะไม่ยอมพูดออกมาตรง ๆ ก็ตาม

Link

Link

Esper HEROES

12 · กันยายน · 2025 · 00.00 น.

เอสเปอร์และไกด์เดินเคียงกันมาในเส้นทางที่ทอดลึกเข้าไปในหุบเขา โดยมีหมาป่าหลายตัวเดินรายล้อมอยู่ — ลูปา, ลูปัส, เวล็อกซ์ และเฟอร์รัส

เอสเปอร์ก้าวเดินไปด้วยท่าทางที่ยังคงเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส แต่ในแววตากลับซ่อนความกังวล เขารู้สึกได้ว่าครั้งนี้ต้องไม่แพ้เหมือนครั้งที่แล้ว มันมีบางสิ่งบางอย่างที่หนักอึ้งราวกับเงามืดแฝงอยู่ใต้ความสงบงดงามนี้ ข้าง ๆ กันนั้น ไกด์ก้าวเดินอย่างเงียบสงบ ร่างสูงกว่าของเขาทำให้ดูมั่นคงกว่าที่ควรจะเป็นสำหรับเด็กอายุสิบสามปี

“ได้ยินเสียงอะไรไหม” เอสเปอร์ถามขึ้น น้ำเสียงแข็งแต่ก็แฝงความอยากรู้อยู่ลึก ๆ

“มียินแต่เสียงลม” ไกด์ตอบเรียบง่าย

ลูปาที่เดินอยู่ด้านหน้า หยุดก้าวชะงัก ดวงตาสีเหลืองอำพันหันกลับมามองทันที “เด็กทั้งสอง เงียบ” เสียงเธอแน่นหนัก “มีบางสิ่งอยู่ใกล้”

ยังไม่ทันที่เอสเปอร์จะเอ่ยถาม เสียงครางต่ำ ๆ คล้ายสัตว์ป่าดังขึ้นจากพุ่มไม้หนาทางด้านข้าง กลิ่นเหม็นคาวและฉุนแปลกประหลาดลอยมากับสายลม ทำให้ทั้งคู่เผลอกลั้นหายใจ

ฮาร์ปี้ตัวเดิมที่เคยทำร้ายเอสเปอร์กับไกดฺโผล่มาอีกครั้ง เอสเปอร์ที่แค้นมาก เด็กหนุ่มผมสีเงินอ่อนใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดหวดตีฮาร์ปี้ราวกับตียุงตัวใหญ่ “ไกด์ ไอ้ตัวนี้ฉันจัดการเอง”

การต่อสู้ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ท้อ เขาก็ไม่ถอยกระทั่งร่างฮาร์ปี้กรีดร้องสลายหายไป เขาโล่งใจคิดว่าทุกอย่างกำลังจะจบลงสักที

ทันใดนั้นเงาร่างขรุขระรูปร่างผิดเพี้ยนก็ก้าวออกมา  มันคือก็อบลิน ร่างเล็กแต่เต็มไปด้วยพลังดิบ กรงเล็บแหลมคมและดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความกระหาย พอเห็นเด็กสองคนก็แสยะยิ้ม

“ก็อบลิน…” ไกด์กระซิบ “พี่เอสเปอร์ระวังตัว”

เอสเปอร์ยกคางขึ้น ยกกราดิอุสไม้ขึ้นแม้จะรู้ดีว่าไม่ใช่อาวุธที่สมบูรณ์นัก “แกกล้าหัวเราะเยาะฉันหรือไง ไอ้ตัวน่าเกลียด”

หมาป่ารอบกายทั้งสี่คำรามต่ำในลำคอ แต่ยังไม่พุ่งเข้าไป ลูปาเอ่ยเสียงเข้ม “พวกข้าจะยืนเฝ้าดูพวกเจ้า”

“อะไรนะ?!” เอสเปอร์หันขวับไปทางลูปา แต่ก็ไม่มีเวลาเถียงต่อ เพราะก็อบลินพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหนือคาด กรงเล็บฟาดลงมาตรงหน้า

ปัง!

ไกด์ก้าวเข้ามารับการโจมตีแทน ฟันดาบไม้ปัดกรงเล็บออกไปด้านข้าง แรงกระแทกทำให้เขาสะท้านไปทั้งแขน “มันแข็งแรงกว่าที่คิด”

เอสเปอร์กัดฟัน กระโจนเข้าไปเสริม “งั้นก็อย่าให้มันได้ตั้งหลัก!” เขาฟาดดาบใส่ด้านหลังของก็อบลิน แม้จะไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรง แต่แรงกระแทกก็ทำให้มันชะงักและหันมาพุ่งใส่เอสเปอร์แทน

ดวงตาแดงก่ำของมันจ้องตรงมา เอสเปอร์ถอยหลังแทบไม่ทัน เขารู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงจนเกือบทะลุออกมา “เราต้องโจมตีพร้อมกัน ไม่งั้นมันจะเล่นงานเราทีละคน”

ไกด์พยักหน้า สีหน้าสงบนิ่ง “จังหวะเดียวกัน พร้อมกันสาม สอง…หนึ่ง”

ทั้งสองเด็กหนุ่มสบตากันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ก็อบลินพร้อมกัน เสียงดาบไม้ฟาดซ้ายขวา ปัง! ฟึ่บ! ก็อบลินคำรามลั่น กรงเล็บปัดป่ายอย่างบ้าคลั่ง แต่การโจมตีสองทางพร้อมกันทำให้มันเสียสมดุล

“อีกที!” ไกด์ตะโกน เอสเปอร์ฟาดจากด้านบน ไกด์แทงจากด้านล่าง แรงประสานบีบให้ก็อบลินถอยกรูดจนล้มลง

มันคำรามสุดเสียง ร่างสั่นสะท้าน ก่อนที่จู่ ๆ จะเกิดแสงสีเขียวหม่นแผ่กระจายออกมา ร่างของมันค่อย ๆ สลายเป็นเถ้าควันหายไปต่อหน้าต่อตา เหลือเพียงกลิ่นเหม็นคละคลุ้งลอยอยู่ในอากาศ

เอสเปอร์ตั้งหอบหนัก เหงื่อไหลตามขมับ มือยังคงกำดาบไม้แน่น “ดีนะที่ไม่โดนขย้ำเหมือนฮาร์ปี้บ้านั่น!” เสียงเขายังเต็มไปด้วยท่าทีคุณชาย แต่ในแววตากลับแฝงความโล่งใจที่รอดมาได้

ไกด์หายใจแรง แต่ยังคงยืนตัวตรง “เราชนะเพราะทำงานร่วมกัน ไม่ใช่เพราะใครคนเดียว”

เอสเปอร์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเบือนหน้าไปอีกทางราวกับไม่ยอมรับตรง ๆ “ก็แล้วแต่จะพูดฉันเป็นคนฟาดครั้งสุดท้ายนะ”

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของลูปัสดังขึ้นจากด้านข้าง “ไม่เลวเลย พวกเจ้าผ่านการทดสอบแรกแล้ว”

ลูปาเดินเข้ามา ดวงตาสีเหลืองอำพันจ้องมองทั้งคู่ด้วยแววเข้มงวดแต่แฝงความภาคภูมิใจ “เจ้าทั้งสองเริ่มเรียนรู้ความหมายของ ‘สหายร่วมรบ’ แล้ว จำไว้ ไม่มีนักรบโรมันคนใดต่อสู้เพียงลำพัง”

เวล็อกซ์เสริมเสียงเข้ม “แต่ก็อย่าเพิ่งหลงตัวเอง ยังมีสิ่งที่น่ากลัวกว่าก็อบลินมากนัก”

เฟอร์รัสยืนเงียบ แต่สายตาคมดุของเขาทำให้เอสเปอร์ถึงกับยืดหลังตรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ความเงียบเข้ามาแทนที่หลังจากนั้น เสียงลมพัดไร่องุ่นยังคงดังเบา ๆ เอสเปอร์หันไปมองไกด์อีกครั้ง คราวนี้ในแววตาไม่ได้เต็มไปด้วยการท้าทายอย่างเดียว แต่มีบางสิ่งบางอย่างคล้ายยอมรับ แม้จะไม่ยอมพูดออกมาตรง ๆ ก็ตาม

Link

Link

Carlotta HONOR

Y
CARLOTTA
“ VENI, VIDI, VICI ”

เศษเสี้ยวชีวิต : 27 พฤศจิกายน,
ณ หุบเขาโซโนมา เวลา 06:11 PM

ถัดมาในช่วงบ่าย สองชีวิตวิ่งจ๊อกกิ้งมาจนถึงหน้าหุบเขาโซโนมา เดิมทีควรเริ่มฝึกวิ่งจากตรงนี้ แต่ด้วยความเห็นของคาร์ล็อตต้า (ที่บังคับ) ว่าจำเป็นต้องวิ่งจ๊อกกิ้งก่อนมาวิ่งเต็มแรงขาบนหุบเขานี้ เอสเตลล์จึงไม่มีทางเลือกนอกจากทำตาม

ถ้าไม่ตามมาก็แค่นอนอุตุอยู่ในห้อง แต่เธอรู้ดี คู่หูขี้เหงาคนนี้ไม่มีทางยอมถูกทิ้งไว้บนเตียงสองชั้นคนเดียวแน่

"จ..จะ ตายแล้..ว..."

เสียงของหล่อนยิ่งนานมายิ่งแผ่วลง ผู้นำทีม(สองคน)หาได้ใส่ใจไม่ สองขาของเธอยังคงลงแรงบนพื้นอย่างมั่นคงและคุมแรงไว้ได้อย่างดี ในสมองไม่ได้คิดอยู่กับช่วงเวลา ณ ปัจจุบัน มันพาเธอย้อนห้วงกาลไปสู้เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา หลังพลังสายเลือดของเบลโลน่าตื่นขึ้น สามารถกล่าวได้อย่างเต็มปากว่าคาร์ล็อตต้ารู้สึกได้ถึงพลังที่พลุ่งพล่านในนี้ พร้อมกันนั้นมันช่วยขับส่งความแข็งแกร่งทางกายภาพในเธอมากขึ้นไปอีก

สิ่งที่เห็นได้อย่างชัดเจนคือทักษะในการควบคุมแรงระหว่างใช้อาวุธ ไปจนถึงดาบและโล่ต่างชนิด ที่ต่อให้เพิ่งใช้ออกด้วยแรงกายครั้งแรกก็ยังสามารถกวัดแกว่งได้อย่างชำนาญจนน่าเหลือเชื่อ

เวล็อกซ์บอกว่าวันนี้เขาจะไม่เข้าคุมการฝึกอย่างใกล้ชิด แต่จะปล่อยให้พวกเธอจัดการชีวิตอย่างอิสระ ดังนั้นเธอจึงได้บอกแผนการวิ่งสำหรับวันนี้ให้เอสเตลล์ไว้แล้ว แม้จะได้ยินเสียงคร่ำครวญไล่หลังมาเป็นระยะ แต่เจ้าของเรือนผมน้ำตาลไหม้ที่กลมกลืนไปกับสีของเปลือกไม้ในหุบเขาลึกก็ยังไม่ชะลอฝีเท้าแต่อย่างใด

ยิ่งเร่งความเร็วด้วยซ้ำ, เธอรู้ดีว่าเอสเตลล์แค่บ่นไปอย่างนั้น เอาเข้าจริง ๆ หล่อนมีกำลังเหลือล้นไม่ต่างกันเลย — ติดแค่นิสัยขี้เกียจที่ต้องช่วยกระตุ้นสักหน่อย

คาร์ล็อตต้ากระโดดข้ามสิ่งกีดขวาง หุบเขาโซโนมาแทบจะกลายปเป็นบ้านหลังที่สองอยู่แล้วหลังจากเธอมาฝึกวิ่งที่นี่ทุกวัน และชื่นชอบเหลือเกินที่จะเปลี่ยนเส้นทางไม่ซ้ำในแต่ละวัน ทั้งนี้เพื่อฝึกการจดจำเส้นทางและขัดเกลาสัญชาตญาณให้ตื่นตัวเสมอ ต้องขอบคุณคุณเวล็อกซ์ที่ช่วยชี้แนะในทุกเดือน

ดาบไม้ถูกหยิบยืมมาด้วย พวกเราพกมันไว้ติดตัวตามคำสั่งของคุณเวล็อกซ์ทุกครั้งที่ออกไปฝึกวิ่งคนเดียวเสมอ ด้วยอาจเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้นได้ตลอด สายเลือดของเดมิก็อตหรือลูกหลานโรมก็ดี สิ่งเหล่านี้ช่วยกระตุ้นความกระหายอยากให้แก่อสุรกายได้ทั้งนั้น

นัยน์ดำขลับชำเลืองเห็นสัญลักษณ์ที่เธอเคยทำเอาไว้สำหรับเส้นทางนี้ ส่งสัญญาณให้เอสเตลล์ชะลอฝีเท้าเตรียมสำหรับการหยุดพักกลางทาง

"ยังไหวไหม?"

"เห็นสภาพฉันแล้วเธอยังคิดว่าไหวเหรอ!! หาาาา!??!!"

แน่นอนว่าคาร์ล็อตต้าเมินเฉยอาการโวยวายเกินพอดีไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้หล่อนทำหน้าเหมือนเป็นพระอาทิตย์ที่เตรียมระเบิดมากกว่าดวงตะวันอันสดใสเหมือนฉายา

"ถ้ายังมีแรงเหลือกะว่าจะชวนวิ่งต่อจนถึงอีกจุดพักสักหน่อย...ช่างเถอะ"

เอสเตลล์มองเธอที่ใช้เส้นเสียงราบเรียบเหมือนชวนคุยเรื่องลมฟ้าอากาศราวกับยลสัตว์ประหลาด ในแววตาแทบจะตะโกนออกมาได้อย่างชัดเจนว่านี่คือเพื่อนทรยศ คนที่ไม่เอาถ่านด้วยกันตอนเรียนหนังสือมันหายไปไหน!

"ยัยเพื่อนทรพี!"

แล้วก็ไม่คิดจะปิดบังความคิดในหัวต่อกันด้วย, คาร์ล็อตต้าหมางเมินโดยสิ้นเชิง บอกตัวเองว่าเธอไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ตวัดมือยกขวดน้ำขึ้นต่อริมฝีปาก —ดื่มมันเพื่อดับกระหายอย่างอารมณ์ดี

นาน ๆ ทีจะได้แกล้งให้ยัยนี่อารมณ์เสียได้, ไม่เลวเลย


หมายเหตุ :
— รางวัลการฝึกประจำวัน : ฝึกออกกำลังกาย +15 EXP / +5 คะแนน
— [ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ] ได้รับโบนัสความโปรดปราน +15
— [HONOR] : โบนัสเพิ่มความโปรดปรานทวยเทพ+25
หมายเหตุ (ooc) :
— รอคูลดาวน์แล้วจะลงโรลสู้มอน !
— Color #FF5555

Carlotta HONOR

Y
CARLOTTA
“ VENI, VIDI, VICI ”

เศษเสี้ยวชีวิต : 27 พฤศจิกายน,
ณ หุบเขาโซโนมา เวลา 09:13 PM

หลังผ่านการวิ่งข้ามระหว่างหุบเขา คาร์ล็อตต้าเดินเตร็ดเตร่เคียงข้างเอสเตลล์ลงมาตามทางลัด นี่ก็เวลาล่วงเลยผ่านไปพอประมาณ สาเหตุที่ยังไม่ออกจากหุบเขาเพราะเราต่างอยากชื่นชมธรรมชาติ ให้รางวัลความอุสาหะของตนเองด้วยวิวทิวทัศน์ตระการตราพวกนี้ ทว่าไม่รู้ลงเอยอีหรอบไหนถึงได้ชวนกันเปิดหัวข้อพูดคุยไม่หยุดหย่อน

สุดท้ายคนที่ติดลมที่สุดดูจะเป็นบัดดี้ของเธอ ที่บัดนี้ก็ยังไม่มีวี่แว่วจะหยุดปากและหาเรื่องมาต่อบทสนทนาได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในส่วนของคาร์ล็อตต้านั้น...

ไม่ต้องพูดหรอก เธอเหนื่อยแล้ว

"แต่วันนี้สนุกจริง ๆ นะ ถึงจะฝึกหนักช่วงกลางวันก็เถอะ เฮ้อ ได้คุยจนคอแทบแห้งแบบนี้สิถึงจะเป็นการเติมพลังให้ฉันจริง ๆ"

เธอไม่อยากเสวนาร่วมกับหัวข้อไร้แก่นสารแถมยังฟังดูบ้าบอจนเกินไปนี่นัก ดังนั้นระหว่างทางจึงแทบจะเป็นใบ้ชั่วคราว ในขณะเดียวกันเอสเตลล์ก็ยังรบเร้าให้เธอมาร่วมวงด้วยไม่มีแววจะล้า

"เธอรู้หรือเปล่าว่าเมื่อวันก่อนเกิดเรื่องในห้องครัว ตอนนั้น— อุ๊บ-?!"

ฉับพลันนั้นหลังคอคาร์ล็อตต้าเย็นเยียบขึ้นมาไม่ทราบสาเหตุ ราวกับได้รับสัญญาณอันตรายอะไรบางอย่าง ร่างกายถึงได้ตื่นตระหนกจนขนลุกชัน ฝ่ามือที่เต็มไปด้วยบาดแผลทั้งหยาบกร้านผิดวิสัยมือของดรุณีในวัยนี้ทาบลงที่ปากยัยคนช่างจ้อ ...หรือเรียกว่าตบลงไปก็ไม่ผิดนัก ทว่าหลังเสียง 'แป๊ะ' ตรงนั้น นอกจากเอสเตลล์ที่ส่งเสียงประท้วงในลำคอแล้วเธอก็ไม่ได้ยินอะไรอีก

รอบข้าง...เงียบสงัดจนน่าหวาดหวั่น

"เอสเตลล์"

สุ้มเสียงของคาร์ล็อตต้าดังขึ้นขัดจังหวะ หวังให้ความอื้ออึงในลำคอที่น่ารำคาญของเพื่อนเงียบไป และได้ผล, แม้หล่อนจะดูพูดมากและเอาแต่ใจในเรื่องอื่น ๆ แต่ต้องยอมรับว่าเอสเตลล์ สตอร์มบอร์นคนนี้มีความสามารถในการรับรู้และสื่ออารมณ์ได้ดีมาก เหมือนที่หล่อนรู้ว่าตอนนี้คาร์ล็อตต้ากำลังจริงจังและปั้นหน้าเคร่งขรึมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สาเหตุอันมาจากปัจจัยภายนอก —ภัยร้ายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

เสียงกลืนน้ำลายดังมาจากสาวเจ้าของเกศสีแสดสะดุดตา แต่คาร์ล็อตต้าไม่ได้ให้ความสนใจ

ประสาทสัมผัสของเธอเฉียบแหลมกว่าแต่ก่อนมาก ยิ่งตอนนี้มันยิ่งกู่ร้องก้องว่า 'อันตราย' อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดที่เรายืนอยู่

แซ่ก แซ่ก แซ่ก

พุ่มไม้ขยับไหวโดยไร้แรงลม เกิดเสียงเสียดแก้วหู เริ่มแรกมาแค่สามครั้ง และโหมทวีไปอีกเท่าตัว คาร์ล็อตต้ากระตุกริมฝีปาก ลางสังหรณ์ในใจชัดเจนขึ้นทุกที แทบไม่ต้องให้สัญญาณกัน คู่หูของเธอก็ชักดาบไม้ที่พกไว้ขึ้นมา ตั้งท่าพร้อมโต้ตอบอะไรก็ตามที่มีการเคลื่อนไหวนอกเหนือจากเราสองชีวิต

ตึก

ตึก

ตึก— 

หัวใจเต้นตุบ ระหว่างที่สั่นไหวในอกมันก็ลงจังหวะอย่างหนักหน่วงจนให้รู้สึกถูกกดทับด้วยบรรยากาศวังเวงรอบข้างได้ด้วย คาร์ล็อตต้าชำเลืองไปหาสหายข้างกาย หล่อนคล้ายจะรู้สัญญาณทางสายตา ผงกศีรษะอย่างเงียบงัน

ในขณะเดียวกัน, ฮาร์ปี้ก็โผทะยานออกมาจากที่ซ่อน กรงเล็บของมันโฉบเข้าหาเอสเตลล์เป็นคนแรก ทว่าการตอบสนองของพวกเราล้วนรวดเร็วกว่า มันเล็งตรงกลางระหว่างเธอและเอสเตลล์อย่างโลภมาก ด้วยเหตุนี้จึงอดได้เนื้อชิ้นงามไป พวกเขาใช้แรงหนุนจากหลังอีกฝ่ายในการพุ่งตัวออกไปคนละทิศ

คาร์ล็อตต้าพลิกกายและทรงตัวขึ้นในท่าคุกเข่าข้างหนึ่ง เธอหมอบต่ำและระแวดระวังรอบข้าง มั่นใจว่าเสียงเคลื่อนไหวที่ได้ยินไม่ได้มีแค่ตัวเดียว

เป็นดังคาด... ฮาร์ปี้อีกตัวโผล่เหนือศีรษะ ขนาดตัวของมันแทบไม่ได้ต่างจากเจ้าตัวก่อนหน้า แต่เห็นได้ชัดว่ามันกำลังรอดูทีท่าและไม่ยอมโจมตีมาง่าย ๆ — ดูแล้วคงมีสติปัญญาที่มากกว่านิดหน่อย เป็นจ่าฝูงหรือเปล่า ?

เสียงหวีดแหลมดังขึ้น ราวกับกล่องเสียงที่ถูกบีบเล็กและดัดให้แหลมคมจนสามารถโจมตีศัตรูผ่านโสตประสาทได้ มันน่าหนวกหู คาร์ล็อตต้าคิดว่าถ้าเจอเจ้านี่เธอยอมทนให้เอสเตลล์จ้อให้ฟังทั้งวันยังดีกว่า

เจ้าตัวนร้ ถัดจากนี้คาร์ล็อตต้าจะมอบชื่อให้มันว่านกเน่าเบอร์ 1 ส่วนอีกตัวที่โจมตีก่อนหน้าคือเบอร์ 2 — ดังคาด เบอร์ 1 นี่มันไม่ยอมออกแรงก่อนและรอให้เธอพุ่งเข้าหา กระนั้นด้วยการกะระยะโดยคร่าว ดาบของเธอไม่มีทางถึงตัวอสุรกายนี่ได้ง่าย ๆ

"รอให้ฉันพลาดท่าอยู่หรือไง?"

หัวคิ้วกดลงอย่างไม่สบอารมณ์นัก เธอเกลียดการถูกยั่วยุที่สุด แต่ก็ไม่อยากทำให้จุดประสงค์ของมันสำเร็จไปได้ด้วยดี

คาร์ล็อตต้าก้าวถอยหลัง หนึ่ง สอง และสามก้าวได้ ถัดมาเธอกลับหลังวิ่งเต็มกำลังเพื่อรอดูว่ามันจะตามมาไหม

ดังคาด แรงลมที่สัมผัสได้ไล่หลังมาติด ๆ และมันเร็วกว่ามาก แต่ก็ใช่ว่าเธอจะถอยโดยไร้แบบแผน ขณะที่ออกแรงขาให้มากที่สุด เป้าหมายก็อยู่ใกล้ขึ้นทุกที เอสเตลล์กำลังถูกบังคับให้ถอยร่นอย่างต่อเนื่อง ตัวเธอมีบาดแผลขีดข่วนจากฮาร์ปี้เบอร์ 2 อย่างไรก็ดี คาร์ล็อตต้ากระหยิ่มยิ้ม ได้เป้าหมายแล้ว

อันตรายคลืบคลานมาติดสันหลัง ทำเอาขนลุกซู่ไม่หยุด แต่นั่นไม่สามารถทำให้เธอหยุดวิ่งได้ มันต้องใกล้อีกนิด ...ใกล้อีก

ใกล้อีก!

"สเตล!"

เจ้าของชื่อชะงัก เงยหน้ามองเธอด้วยความตื่นตระหนก สะพรักพร้อมสิ่งที่ฉุกคิดได้เมื่อเห็นสิ่งที่ตามคู่หูมา และสิ่งที่หล่อนแนบหลังชิดอยู่ เอสเตลล์กลั้นใจ ใช้แรงที่มียันตัวหลบออกด้านข้าง ยอมกลิ้งเกลือกไปกับดินหินจนได้แผลถลอก ฮาร์ปี้ตัวนั้นกำลังสับสน แต่ยังไม่ทันขยับตัวตาม ไอ้อสุรกายเบอร์ 1 ก็มาถึงพร้อมกับคาร์ล็อตต้า และเพราะมันไม่ยอมยั้งแรงเลยสักนิด ทันทีที่เธอหันหลังเผชิญหน้าแล้วสไลด์ผ่านด้านล่างของมันไป ความตื่นตกใจของมันยังแล่นริ้วไม่เต็มใบหน้าด้วยซ้ำ กรงเล็บแหลมของเท้าทั้งสองข้างก็ตะปบเข้าที่ปีกซ้ายขวาของเพื่อนมันทันที

อื้ม ไม่ต้องเดาเลยว่าไอ้เล็บที่ไม่ยอมตัดหรือทำสวยสักครั้งนั่นแหลมจนน่าผวาขนาดไหน

  กระดูกเป็นส่วนที่เปราะบางอยู่แล้ว มันถูกทิ่มทะลุไปได้อย่างง่ายดาย และด้านหน้าเจ้าเบอร์สองนั่นคือโขดหิน เสียดายที่ถ้าเป็นไม้ขนาดใหญ่คงทำให้มันตัวติดกันและขัดการเคลื่อนไหวได้มากกว่านี้

เจ้าฮาร์ปี้เบอร์ 1 กู่ร้อง เสียงของมันคุกรุ่นด้วยโทสะ ใช้ปีกทั้งสองกระพือออกแรงมหาศาล ลากไอ้ตัวที่ติดกรงเล็บเธอลอยขึ้นด้วย

ด้วยน้ำหนักของอสุรกายสองตัว มันจึงบินได้ต่ำ คาร์ล็อตต้าย่อตัวลงเล็กน้อย ปล่อยให้มันอาละวาดได้เต็มที่ เธอสะกิดเอสเตลล์ด้วยขาซ้าย เห็นว่าอีกฝ่ายลุกขึ้นได้ก็หายห่วง

"รอเจ้านั่นโยนเพื่อนมันลงมา"

ฮาร์ปี้ที่บาดเจ็บที่ปีกตัวนั้นไม่น่าจะทำอะไรได้มากแล้ว อย่างน้อยก็จำกัดการเคลื่อนไหวของมันได้ "เล็งไปที่หลอดลมมัน ขอแค่มันบินไม่ได้ก็ลดความน่ากลัวได้มากกว่าขึ้นแล้ว เฉพาะฉะนั้น วิธีการมีเพียงอย่างเดียว"

คาร์ล็อตต้ากระตุกยิ้ม ตัวของฮาร์ปี้กำลังร่วงลง เธอวางใจที่จะให้เอสเตลล์จัดการ

"จากนั้น..หักปีกนกแล้วก็ตีคอมันซะ!"

ฮาร์ปี้ที่บินขึ้นไปได้ด้วยความยากลำบาก มันสะบัดกรงเล็บอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อที่จะปล่อยเจ้าตัวโง่งมให้หลุดไป ในขณะเดียวกัน คาร์ล็อตต้าก็พุ่งเข้าหาแทบจะทันทีที่ไอ้ตัวเบอร์ 2 ร่วงลงมา เอสเตลล์ตามมาติด ๆ ในเมื่อเราแบ่งหน้าที่กันแล้ว หญิงสาวเจ้าของนัยน์ดำขลับดุจรัตติกาลก็เบี่ยงตัวออกไปหาเจ้าเบอร์หนึ่งที่ถดถอยกายออกไปอย่างต่อเนื่อง

เธอเหยียบหลังเบอร์สองที่หล่นถึงพื้น ระยะห่างในอากาศร่นลงในพริบตา ทว่าระยะของดาบก็ยังไปไม่ถึง มันยังคงพยายามดิ้นรนหนีไป สาวนางสับเท้าวิ่งตาม ระยะห่างถูกทิ้งจากคู่หูสีแสดไปเรื่อย ๆ

ในชั่วอึดใจ เจ้านั่นก็หันมา มันกระพือปีกแผ่อำนาจ ท่าทางเกรี้ยวกราวกว่าเมื่อกี้เสียอีก และมุกเดิมที่ใช้ไปคงทำไม่ได้แล้ว

"อะไร? นี่คิดจะเลียนแบบมุกฉันหรือไง"

คาร์ล็อตต้าเลิกคิ้ว ไม่รู้ว่าเจ้านี่ฟังภาษาคนรู้เรื่องไหมแต่ก็พร้อมยั่วยุเต็มที่ มันส่งเสียงเกรี้ยวกราดราวกับเข้าใจ นัยน์ตาดำจัดทอประกายประหลาดใจเล็กน้อยแล้วแค่นหัวเราะ เธอหลุบชำเลืองดาบไม้ในมือ ไม่มีใครรู้ว่ามีแข็งขนาดไหนได้มากกว่าคนที่ใช้เป็นประจำ คาร์ล็อตต้าหวนนึกถึงวันแรกที่มาถึงค่าย เธอทำดาบไม้สำหรับการฝึกที่มีน้ำหนักมากกว่าของจริงและถูกออกแบบมาเพื่อความทนทานหักเป็นสองท่อน ดังนั้น...

กระดูกเปราะ ๆ ของแกก็ต้องถูกฉันหักได้เหมือนกัน

คราวนี้มันไม่ยอมโจมตีจริง ๆ — คาร์ล็อตต้ารู้ได้ว่านั่นคงเป็นการรอคอยที่จะให้เธอบุกเข้าแล้วพลาดท่า ถึงตอนนั้นคอของเธอคงกลายเป็นที่ลับเล็บชั่วคราวโทษฐานที่ไปยั่วโมโหฮาร์ปี้ขนาดนี้

อืม— 

คาร์ล็อตต้ากลอกตาไปมา สำรวจรอบกายให้ถ้วยทั่วในคราวเดียว ปราศจากซึ่งความยืดยาด สองขาสลับก้าวสู่วิ่ง พุ่งตัวไปยังโขดหิน ใช้มันในการส่งตัวเธอขึ้นสูงเพื่อที่จะไป 'ฟัน' ไอ้เบอร์ 1 ที่ไม่ยอมลงมา

มันกระหยิ่มยิ้ม ฉายแววดูแคลนไม่ปกปิด ริมฝีปากแสยะกว้างเห็นฟันน่าขยะแขยง วาดรอยยิ้มที่น่ากลัวอกมา แน่นอน คาร์ล็อตต้าไม่สามารถกวาดการโจมตีให้ถึงตัวมันได้ตราบใดที่ยังบินอยู่ เธอตัดสินใจขว้างดาบไม้ออกไปสุดแรงเกิด ฮาร์ปี้ที่มีข้อได้เปรียบบนอากาศอยู่แล้วเบี่ยงหลบอย่างง่ายดาย

เมื่อไร้อาวุธในมือ มันย่ามใจมากขึ้น พุ่งโฉบเข้ามาอีกครั้ง แต่...

"อ้าว สุดท้ายแกก็โดนต้มด้วยมุกเดิมนี่?"

นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เธอลองใช้ [บงการศาสตราวุธ] ดาบไม้ที่เขวี้ยงออกไปตกกระทบกับต้นใหญ่พอดีพอดี มันกระเด็นกลับมาด้วยแรงสะท้อน แต่คาร์ล็อตต้าย่อมไม่ปล่อยให้มันร่วงหล่นสู่พื้น ดาบกลาดิอุสลอยเคว้ง ถูกบังคับและควบคุมด้วยพลังบางอย่าง ชั่วขณะที่เธอปล่อยให้พลังที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในปะทุออกมา บงการให้มันสะท้อนไปยัง 'พวกเรา' หนึ่งคน และฮาร์ปี้หนึ่งตัว

ต้องรู้ก่อนว่า จุดอ่อนของดาบไม้คือความแหลมคมของมัน ไม่ว่าจะเป็นใบดาบหรือปลายก็ล้วนทื่อ แต่สิ่งที่ถูกเสริมให้กลายเป็นจุดเด่น นั่นคือความแข็งแรงและทนทาน

ที่มากพอจะหักกระดูกอ่อนของนกได้

ดาบไม้ฟาดเข้าใส่กระดูกสันหลังเปราะของมันเต็มแรง ฮาร์ปี้กรีดร้อง เสียหลักและล้มลงไปพอเหมาะกับที่คาร์ล็อตต้าพุ่งหลบจากกรงเล็บพอดี มันดิ้นทุรันทุรายอยู่บนพื้น คาร์ล็อตต้าดึงดาบไม้กลับมาด้วยพลัง มันทะยานเข้ามือเธออย่างพอเหมาะพอเจาะ หน่วยเนตรดำลึกล้ำ เปล่งปลั่งด้วยประกายบางอย่าง

"ฉันบอกแล้วไง" เธอเงื้อมือขึ้น ฟาดดาบลงไปกับปีกของมัน อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง จนกระดูกอ่อนแหลกละเอียด

"ว่าแค่ต้องหักปีกนกแล้วตีคอมันซะ"



ปึก 



คาร์ล็อตต้าเดินกลับมา ตัวเธอเปื้อนฝุ่น ทั้งสะบักสะบอมพอสมควร แต่ก็ยังดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมากมาย

"เอสเต-"

แผนสีส้มพลิ้วไหว แผ่สยายตามมาด้วยร่างของเด็กสาวผู้คุ้นเคยที่ล้มลง คาร์ล็อตต้านิ่งงัน เธอเบิกตากว้าง เบื้องหน้าเอสเตลล์คือก็อบลินตัวหนึ่งที่ถือดาบ ใบมีดนั่นคมกริบ มันคือดาบของจริง เจ้าอสุรกายร่างเขียวหันมาแสยะยิ้ม ใบดาบของมันยังเปื้อนเลือด และเธอไม่จำเป็นต้องเดาเลยว่ามันคือเลือดของใคร

ใบหน้าคร่ำเครียดขึ้นอีกหน เธอกำดาบไม้ในมือแน่น ทว่าเจ้าก็อบลินตัวนั้นไม่รอให้ศัตรูของมันไหวตัวทัน ด้วยร่างกายที่เล็กทำให้มันเคลื่อนไหวได้อย่างปราดเปรียว มันพุ่งเข้ามาด้วยเจตนาทำร้ายเต็มเหนี่ยว คาร์ล็อตต้าถอยหลังเตรียมตั้งรับ ทว่าด้วยความไม่ระมัดระวัง ศพฮาร์ปี้ที่เอสเตลล์เป็นคนสังหารทำให้เธอเสียหลัก ข้อเท้าพลิกจนซวนเซ

ดาบของมันเหวี่ยงเข้ามา ดีที่คาร์ล็อตต้ายกกลาดิอุสไม้ขึ้นมาป้องกันได้ทัน แต่สภาพอาวุธของเธอก็ใกล้ชำรุดเต็มทีจากการต่อสู้ที่ผ่านมา

เพื่อให้มั่นใจว่าฮาร์ปี้ตัวนั้นจะตายสนิท เธอฟาดเข้าที่หลอดลมมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า คอของมันหัก พร้อมกับดาบไม้ที่มีรอยร้าว 

และจะหลบพ้นในคราวแรก แต่เมื่อการโจมตีถัดไปซ้ำลงมา คาร์ล็อตต้าที่เสียการทรงตัวอยู่แล้วจึงโดนใบมีดเฉือนเนื้อบริเวณท้องเข้าเต็ม ๆ

"อึก..!"

มันเหวี่ยงแขนซ้ำอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เธอกลิ้งตัวไปด้วยแรงที่เหลือและถอยร่น แรงส่งจากการกระทบกันกับดาบของก็อบลินเมื่อครู่ ในที่สุดมันก็หักโค่นลง คราวอันตรายมาถึงจริงจังแล้ว แทบจะเป็นจังหวะที่เธอได้กลิ่นความตายใกล้แค่เอื้อมหากตัดสินใจผิดพลาด ฟันขบริมฝีปากจนแทบปริแตก เธอกำดาบไม้ที่หักครึ่งและเป็นเศษซากแหลมนี้ไว้ โอกาสมีเพียงครั้งเดียว

"บ้าเอ๊ย..!"

ในวินาทีเฉียดตาย สมองของเธอกลับแล่นเร็วอย่างประหลาด คาร์ล็อตต้าหลุบมองเห็นรอยร้าวบนดาบไม้ของตัวเอง มีแต่ต้องทำให้สำเร็จเท่านั้น เพียงคิดแล้วก็ทิ้งแรงขัดขืน เธอแสร้งทำเป็นหมดแรง ปล่อยดาบไม้ที่พยายามใช้ดันตัวเองให้ลุกตกลงพื้น

ก็อบลินเห็นดังนั้นยิ่งย่ามใจใหญ่ มันเดินย่างสามขุมเข้ามา มองเห็นหัวของเด็กสาวคนนี้เป็นถ้วยรางวัลที่ควรค่าแก่การพิชิต

ทว่า

ทันทีที่มันก้าวเข้ามาในระยะประชิด ธิดาแห่งเบลโลน่าใช้แรงเฮือกสุดท้าย มือขวาคว้าดาบไม้ที่พื้น แต่ไม่ได้ฟาด... กลับใช้เท้าถีบพื้นพุ่งตัวเข้าหามัน และแทงดาบไม้เข้าไปตรง ๆ บริเวณคอหอย — ด้วยสภาพไม้ที่แตกเป็นปากฉลามจากการต่อสู้ยืดเยื้อก่อนหน้า ปลายไม้ที่แหลมคมเสียบทะลุเนื้อของมันอย่างแม่นยำ

ฉึก!

ก็อบลินที่กลายเป็นเหยื่อในฉับพลันตาเบิกโพลง ความหวาดกลัวเข้าครอบงำจิตใจ เลือดสีเขียวทะลักออกจากปาก มันพยายามจะฟันสวนด้วยความตระหนก กระนั้นกลับสายเกินไป เรี่ยวแรงได้หายไปหมดแล้ว คาร์ล็อตต้ากัดฟันฝืนความเจ็บปวดที่เสียดแทงไม่หยุดหย่อน บิดดาบไม้เพื่อขยี้บาดแผลภายใน เพื่อความแน่ใจจึงเตะดาบในมือมันปลิวละล่อง ก่อนจะถีบร่างของมันกระเด็นไปกระแทกกับโขดหิน

"อ่า.. เจ็บเป็นบ้า เวรเอ๊ย"

คาร์ล็อตต้าสบถ ไม่อยากนึกเรื่องไร้สาระว่าตั้งแต่มาอยู่บ้านหมาป่าเธอแทบจะเลิกพุดคำหยาบที่ไม่ได้พูดนานมากแล้ว ความเงียบเข้าปกคลุมหุบเขาอีกครั้ง เธอเบนสายตาไปมองเจ้าตัวเขียวน่าเกลียด กลัวว่ามันจะไม่ตายสนิทและลุกมาใหม่ [บงการศาสตราวุธ] จึงถูกใช้ในการบังคับดาบเล่มนั้นมาปักลงบนหัวใจมันซ้ำอีกทอด

เธอเอนกายพิงด้านหลังอย่างเหนื่อยล้า ได้ยินเสียงลมหายใจของเอสเตลล์แล้วจึงโล่งใจไปเปราะหนึ่ง ใจนึกอยากแบกเพื่อนลงเขาเดี๋ยวนี้ แต่ร่างกายกลับไม่เอื้ออำนวยเลย

หลักฐานการต่อสู้

หมายเหตุ :
— พิชิตฮาร์ปี้ครั้งแรก : +2 ตื่นรู้
— พิชิตก็อบลินครั้งแรก : +2 ตื่นรู้
— [ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ] : ได้รับโบนัสความโปรดปราน +15
— [HONOR] : โบนัสเพิ่มความโปรดปรานทวยเทพ+25
หมายเหตุ (ooc) :
— Color #FF5555

Carlotta HONOR

Y
CARLOTTA
“ VENI, VIDI, VICI ”

เศษเสี้ยวชีวิต : วันที่ 1 ธันวาคม,
ณ หุบเขาโซโนมา เวลา 10:21 AM

เธอถูกนัดไว้ช่วงเย็น หลังจาก 'จองตัว' เอสเตลล์จอมยุ่งไว้เรียบร้อย คาร์ล็อตต้าจึงมาออกกำลังกายขาที่หุบเขาอีกสักหน่อย วันนี้ไร้ตารางอย่างเป็นระบบ เพราะอ้างอิงจากการพักฟื้นของเธอจึงไม่ได้มีกิจกรรมที่ไหนเป็นพิเศษนัก แต่คาร์ล็อตต้าก็ยังคงมาออกกำลังกายทุกวันที่หุบเขาเสมอ

มันเป็นทั้งกิจวัตรและวินัยที่เธอต้องปฏิบัติตาม เพื่อไม่ให้ตัวเองหย่อนยานจนเกียจคร้าน

ระหว่างวิ่งก็อดหวนนึกถึงวันที่เจอกับพวกอสุรกายไม่ได้ วันนี้คาร์ล็อตต้าใช้อีกเส้นทางที่ใกล้กับทางสัญจรมากกว่า เธอไม่อยากเข้าไปลึกเพราะแค่มาจ๊อกกิ้ง และอีกเดี๋ยวต้องกลับไปเตรียมตัวสำหรับทำธุระตอนเย็นกับโอไรออน ไม่รู้ว่าเขาจะพาไปทำอะไร แต่เท่าที่สังหรณ์ใจดูจะไม่ใช่เรื่องที่ผ่อนคลายได้

คาร์ล็อตต้าผ่อนความเร็วลง เวล็อกซ์ไม่ได้มาคุมฝึกการวิ่งวันนี้ เพราะเธออยากจะลองวิ่งคนเดียวแบบปล่อยใจสบายดูบ้าง น่าแปลกที่เขายอมทั้งที่ปรกติกวดขันจะตายชัก หรืออาจยอมผ่อนปรนให้เพราะเห็นเธอเพิ่งจะหายดี ?

อากาศเย็นเอื่อยปะทะหน้า คาร์ล็อตต้าเกิดคันยุบยิบบนผิวสัมผัส อดคิดไม่ได้ว่าผิวเธอแห้งจนแตกหรือเปล่า กลับไปอาจจะต้องบำรุงมันสักหน่อย ในความเรื่อยเปื่อยนี้, คาร์ล็อตต้าใกล้เหยียบถึงจุดหมายไม่รู้ตัว เธอผ่อนลมหายใจพร้อมกับชะลอฝีเท้า ไม่รู้ทำไม—

เหมือนได้พักก่อนจะเจอศึกหนักเลย


หมายเหตุ :
— รางวัลการฝึกประจำวัน : ออกกำลังกายที่หุบเขา +15 EXP / +5 คะแนน
— [ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ] : ได้รับโบนัสความโปรดปราน +15
— [HONOR] : โบนัสเพิ่มความโปรดปรานทวยเทพ+25
หมายเหตุ (ooc) :
— Color #FF5555