[หุบเขาโซโนมา]

OdessaL. -

Odessa
Loid

แน่นอนว่ามาฝึกเพื่อรับกรรม สตรีตัวสูงสวมเสื้อผ้ายืดหยุ่นสำหรับการออกกำลังกาย เธอสวมเสื้อคลุมด้วยเพื่อป้องกันแสงแดดเผาผิวของเธอ ความร้อนทำให้เหงื่อไคลย้อยลงตามกรอบหน้าอย่างรวดเร็วแม้ว่าจะวิ่งได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง และนอกจากจะต้องวิ่งไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้มีจุดหมายสิ้นสุดหญิงสาวก็รู้สึกเหมือนเธอขาของเธอกำลังจะหมดแรงเสียแล้ว การเป็นนักกีฬาก็มีเวลาของการฝึกซ้อมและวิ่งอยู่บ้าง แต่ไม่ได้วิ่งยาวนานขนาดนี้ เพราะต้องเอาเวลาส่วนใหญ่ไปใช้ในการฝึกฝนทักษะของกีฬาแต่ละชนิดแทน

เธอวิ่งไปเรื่อย ๆ ก็นึกถึงเรื่องราวตอนอยู่ในวิทยาลัย เพราะมีเรื่องสนุกหลายอย่างให้ได้เข้าร่วม เธอชอบเวลาที่วิทยาลัยมีงานกีฬาและงานเทศกาล เพราะบรรยากาศครึกครื้นมากจริง ๆ แม้ว่าในช่วงเวลานั้นเธอจะเหนื่อยจนแทบน็อกคาสนามก็ตามที เธอถูกรู้จักในวิทยาลัยว่าเป็นผู้ที่เรียนหนักและเข้าร่วมกิจกรรมหนักเช่นกัน อาจารย์หลายคนชอบเธอ หากแต่หลายคนก็ไม่ชอบเช่นกัน แต่เธอไม่ได้สนใจขนาดนั้น การใช้ชีวิตของเธอไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนอื่น เธอชอบแบบไหนเธอก็ทำแบบนั้น

ลอยด์หยุดวิ่งแล้วยืนหอบอยู่ครู่หนึ่ง เธอยืนพิงต้นไม้ใหญ่เพื่อจะได้พักจากการวิ่ง แต่เพราะเห็นหมาป่าสีเทาวิ่งแต่ไกล จึงเริ่มออกฝีเท้าวิ่งให้ห่างอีกหน่อย เพราะไม่อยากได้ยินเสียงบ่นหรือแม้กระทั่งเสียงแห่งความเคร่งครัดน่ะสิ

ชักช้าขนาดนี้จะฝึกเสร็จเมื่อไหร่กัน?

นั่น คิดปุ๊บมาปั๊บ อันนี้หมาป่าหรือว่าไก่กันแน่ ร่างสมส่วนไม่ได้สนใจ เธอวิ่งต่อไปพยายามทำหูทวนลม เป็นการฝึกที่เต็มไปด้วยการกวนและเสียงแห่งความรำคาญจากเวล็อกซ์

รางวัล: +15 EXP  / +5 คะแนน

Roman - ce

i

bettyleg

Euphemia HEROES

𝕰𝖚𝖕𝖍𝖊𝖒𝖎𝖆 𝕸. 𝕷𝖊𝖓𝖓𝖔𝖝

- 30. 12. 24 05:00 -
𝘍𝘳𝘢𝘨𝘮𝘦𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘏𝘦𝘢𝘳𝘵 - หัวใจฉันกำลังแตกสลาย

- ออกกำลังกายกับเวล็อกซ์ -

คิวมูลัส ลอยคว้างอยู่เหนือน่านฟ้าทางทิศใต้

ราวกับปุยก้อนสำลีหล่นกระจายทั่วท้องฟ้าสีความ เปล่งประกายระยิบระยับราวกับอัญมณีในเดือนสิงหาคม– ท่ามกลางหุบเขาที่มีไร่องุ่นกระจายไกลสุดลูกหูลูกตา บรรยากาศแบบนี้งดงามเกินจะบรรยาย เพียงแต่ไม่รู้ว่าสภาพอากาศที่เป็นปกติแบบนี้จะคงอยู่ในตอนตีห้าไปอีกนานเท่าไหร่

เธอคิดถึงภาพวิวตอนพระอาทิตย์ขึ้นและตกชะมัด

สายลมหนาวพัดผ่านเส้นผมสีดำขณะวิ่งไปตามเส้นทางของหุบเขาโซนามา ความหนาวยะเยือกที่มาพร้อมแสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ทำให้อากาศปีนี้ไม่หนาวอย่างที่เคย

นี่มันปีวินาศสันตะโรอะไรนะ

“ คุณเลนน็อกซ์ ยังไวได้มากกว่านี้ ”

“ ค่ะ เวล็อกซ์ ” ยูเฟเมียขานรับพลางเพิ่มความเร็วจากการวิ่งเหยาะให้เร็วขึ้น แม้จะยังไล่ตามหมาป่าในฝูงไม่ทันแต่ความเร็วและความอึดของยูเฟเมียก็เพิ่มจากวันแรกมาก อย่างไรก็ตามยูเฟเมียยังพยายามยืดเหยียดกล้ามเนื้ออย่างสม่ำเสมอและระวังเรื่องการกินสุดชีวิตเพื่อไม่ให้กล้ามเนื้อขาปูดเป็นลูกกลมๆ ก่อนหน้านี้เธอถึงกับหยุดใส่ส้นสูงเป็นครึ่งปี เพื่อให้ขาเรียวสวยเชียวนะ

กลิ่นหอมละมุนของร่างกายชวนให้สดชื่น

ปนกับอากาศแบบนี้ทำให้เรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“ รักษาระดับการวิ่งแบบนี้ไว้! ” เวล็อกซ์ตะโกนบอกทุกคน พลางวิ่งนำไปทางด้านหน้า วันนี้เขาพาวิ่งมากกว่าเดิมสองรอบในทิศทางไม่ซ้ำกัน

ยูเฟเมียวิ่งผ่านสายทางที่สอง ลัดเลาะไปตามลำน้ำ

หินเจ็ดก้อนเรียงกันตามลำธาร หมาป่าแต่ละตัวกระโดดเหยียบมันเพื่อข้ามไปอีกฟาก

บางตัวซุ่มซ่ามก็ลื่นไถลตกน้ำไป

ยูเฟเมียกระโดดตามไป ขาที่ปวดชาได้รับการบรรเทาลงบ้างเมื่อกระโดดโลดเต้น เธอก้าวขายาวๆ ไปจนถึงอีกฟาก ก่อนจะพบว่าหมาป่าร่วมฝูงที่ออกมาวิ่งในเช้าวันนี้หยุดยืนนิ่ง มองไปทางทิศเหนือ หญิงสาวผ่อนความเร็วเป็นวิ่งเหยาะๆ เดินไปถามเพื่อนร่วมชั้นเรียนอย่างไลรา

“ มีอะไรเหรอ? ”

เธอ… เพิ่งเคยเห็นหมาป่ามุงเป็นครั้งแรก

“ ตรงนั้นมีไซคลอปส์ระดับล่างเพ่นพ่านอยู่น่ะจ้ะ ครูฝึกบอกให้พวกเราคอย… ”

“ คอย? ” ยูเฟเมียเลิกคิ้วสูง เธอคาดว่าอีกฝ่ายคงจะเป็นไซคลอปส์รักสงบที่อยู่ร่วมกับหมาป่ามานานละมั้ง ถึงคอยให้พวกเขาเดินผ่านอย่างสงบจะได้ไม่ต้องปะทะ หรือบาดหมางใจกันทีหลัง

“ คอยเธอมาถึงจ้ะ ” ไลราเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวล

‘ เอ๊ะ? ’ ยูเฟเมียเอียงศีรษะทำมุมสิบองศา ท่าทางแบบนี้ของการันตีอีกทีได้ไหมคะ? “ รอฉันทำไมเหรอ? ”

“ เวล็อกซ์รู้ว่าเธอฆ่าฮาร์ปี้ได้ เขาคิดว่าเธอใกล้จะมีทักษะมากพอท้าทายบททดสอบของลูปาแล้ว ฉะนั้นจึงคอยให้เธอมา…มาทดลองต่อสู้กับมัน ” เอ่ยจบก็ขยับเปิดทางให้ยูเฟเมีย พลางเอ่ยกับเวล็อกซ์

“ เวล็อกซ์คะ มิสเลนน็อกซ์มาถึงแล้ว ”

เสียงของไลราคล้ายเสียงร้องของหมาป่า (ก็เธอเป็นหมานี่นะ)

“ มิสเลนน็อกซ์ มาทางนี้ ” เวล็อกซ์ย่ำเท้าพลางบุ้ยปากไปทางอสูรกายตาเดียว แวบแรกยูเฟเมียคล้ายเป็นเป็นคนหนุ่มสติเหม่อลอยคล้ายกำลังเมายาอย่างหนัก แต่ครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นไซคลอปส์หน้าเอ๋อ มันคล้ายสัมผัสได้ถึงสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ที่ไหลเวียนในร่างกาย จึงชะงักและหันมาทางยูเฟเมีย

เวล็อกซ์เป็นหมาที่ดีมาก

“ พวกเราจะอยู่กับเจ้า ไม่ต้องกังวล แสดงทักษะของเจ้าออกมาให้เต็มที่ ”

.

.

.

การโจมตีของไซคลอปส์รุนแรงมากก็จริง แต่ยูเฟเมียกลับรู้สึกว่าความสามารถของเจ้านี่ด้อยกว่าอัลกูล กำปั้นเหวี่ยงกระแทกอย่างน่ากวาดเสียว เพียงแต่ไร้สมอง ไร้สติสัมปชัญญะ ขอเพียงยูเฟเมียไม่ลนลานหวาดกลัวจนขาดสติ การจะหลบให้พ้นก็พอเป็นไปได้บ้าง

ทักษะการฝึกกราดิอุสตลอดหลายวันสำแดงฤทธิ์

ดาบไม้ที่ไร้คมกลายเป็นยอดอาวุธในชั่วพริบตา ไม่อยากจะเชื่อว่าจู่ๆ มันก็สามารถกรีดผ่านร่างหนา เต็มไปด้วยมัดกล้ามของไซคลอปส์ได้

ยูเฟเมียจับกราดิอุสในมือ ก้าวขาไปด้านหน้า ถ่ายน้ำหนักเทลงขาด้านหนึ่ง แล้วแทงกราดิอุสเข้าปักจุดตายของไซคลอปส์

‘ การแทงเพียงหนึ่งหรือสองนิ้วก็ทำให้อีกฝ่ายตายได้แล้ว ’

คำนั้นดังวนอยู่ในหัว

ไม่มีแม้เลือด เศษซากของไซคลอปส์ปลิวกระจาย เหลือเพียงลูกตาของมันที่ถูกทิ้งไว้เป็นของดูต่างหน้า เมื่อหันมองกลับมาก็พบว่าเวล็อกซ์กำลัง (เหมือนจะ) ยิ้มให้เธอ

“ ยอดเยี่ยมมาก มิสเลนน็อกซ์ ”

สินสงคราม: ตาไซคลอปส์
+15 EXP / +5 คะแนน จากการออกกำลังกายกับเวล็อกซ์
+10 EXP เมื่อพิชิตอสูรกายปกติ
+2 ตื่นรู้เมื่อพิชิตอสูรกายครั้งแรก

𝔎𝔲𝔡𝔞𝔪 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔑𝔞𝔩 𝔰𝔞𝔯𝔞𝔫𝔤, 𝔥𝔶𝔲𝔫𝔤

Anita Codes

OdessaL. -

Odessa Loid
fox off, lying on the floor

สตรีตัวสูงพักอยู่ที่ลานฝึกสิบนาทีก่อนเธอจะร่ำลากับลูปัสเพื่อมายังหุบเขา เพราะเธอต้องมีวิ่งและอีกอย่างคิดเอาไว้ว่าอยากจะซื้อของมาให้แก่ลูปาด้วยเช่นกัน ดังนั้นยามนี้หญิงสาวจึงแอบออกไปเพื่อซื้อของด้วยเช่นกัน เธอใช้เวลาไม่นานก็กลับมาที่หุบเขาพร้อมด้วยเอาถุงที่ซื้อของฝากมาใส่ไว้ในถุงเสื้อ เพราะเธอไปเจอร้านดี ๆ เข้า ทำให้รู้สึกชื่นใจกับการมีของฝากให้แก่ลูปา หญิงสาวเดินไปยังจุดเริ่มต้น เธอเห็นเวล็อกซ์กำลังดูการวิ่งของคนอื่น ๆ อยู่ จึงเริ่มอ อกตัววิ่งเหมือนที่คนอื่นเขาทำกัน หญิงสาววิ่งออกไปข้างเรื่อย ๆ เธอกำลังนึกจินตนาการว่า หากไม่ได้มาอยู่ที่บ้านหมาป่า หากว่าไม่ได้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เวลานี้เธอจะทำอะไรอยู่นะ ในช่วงเวลานี้ของปีเธอคงจะได้ไปที่โบสถ์เพื่อคอยช่วยเตรียมข้าวของแจกแก่เด็ก ๆ แล้วออกมาก่อนจะมีการร้องเพลงสรรเสริญพระเจ้า แล้วรอคอยอีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันเด็กจริง ๆ ร่างสูงเคลื่อนไหวด้วยสองขาที่ความเร็วคงที่ ลมโบกพัดผ่านหน้าหากแต่ไม่ได้เย็นดังเช่นที่ควรเป็น เนื่องด้วยแสงเจิดจ้าของตะวันรุกไล่ใบหน้าของเธอจนต้องก้มหน้าลงแล้ววิ่งต่อไปเรื่อย ๆ หญิงสาวพยายามหาต้นไม้เพื่อจะได้วิ่งผ่านแล้วได้หลบแสงแดดไปด้วย ในหุบเขาแห่งนี้มีหลายอย่างที่เธอชอบ นอกจากอากาศแจ่มใสแล้วยังมีพื้นที่มากมายให้ได้ใช้ เธอกำลังคิดว่าหากเธอมีอุปกรณ์กีฬาสักหน่อยคงเอามาเล่นที่นี่ได้เป็นแน่ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ง่ายดายนัก เพราะลูกบอลของแต่ละประเภทกีฬาล้วนต้องการพื้นเรียบและแข็งเพื่อการเด้งตัวของลูกบอลทั้งสิ้น มีเพียงลูกบอลล่ะมั้งที่สามารถกลิ้งไปตามพื้นหญ้าได้ หากแต่แรงเสียดทานมากขนาดนี้ก็คงไม่สนุกกับการเล่นเช่นกัน

ร้อนอะไรขนาดนี้นะ

หญิงสาวหยุดวิ่งแล้วยืนพักอยู่ใต้ร่มไม้ เธอเอนหลังพิงกับลำต้นใหญ่ ปล่อยให้เสียงลมพัดผ่านกิ่งไม้และใบจนเกิดเสียงแซกซากรื่นหู มันช่วยทำให้จิตใจเย็นแต่ไม่ใช่ร่างกาย เหงื่อท่วมตัวไปหมด ทั้งยังรู้สึกเจ็บไปทั้งตัวด้วยเช่นกัน เพราะการฝึกต่อสู้ก่อนหน้า และเธอเกือบจะลืมไปว่ายังมีการฝึกแปรแถวและระเบียบวินัยในกองทำกับเฟอร์รัสอีก ดังนั้นความร้อนพวกนี้เลี่ยงไม่ได้จริง ๆ แต่ก็คิดเอาไว้ว่า อาจจะเอามันไปทำตอนเย็นแทน แต่ก็กลัวตัวเองจะลืมจนไม่ได้ทำจริง ๆ

ลอยด์ก้าวเดินออกจากร่มของต้นไม้ใหญ่ เธอเงยหน้าขึ้นมองดวงตะวันที่ทำหน้าที่ดีเกินไป แบบนี้พวกสัตว์กลางคืนจะทำตัวกันยังไงกันนะ พวกมันจะต้องปรับตัวครั้งใหญ่เพื่อจะได้ออกมาหากินหรือเปล่า.. หากแต่ค้างคาวตาบอดในเวลาแสงจ้า พวกมันคงจะเสี่ยงที่อดตายหรือเปล่า คิดไปเรื่อยเปื่อยสองเท้าก็วิ่งออกไปข้างหน้าอย่างไม่รีรอ เธออยู่ไม่ห่างจากจุดสุดท้ายของการวิ่งแล้ว การวิ่งในวันนี้เพลินมากเนื่องด้วยสมองคิดไปทั่ว คิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ถึงอย่างนั้นเธอเองก็ไม่ได้อยากอยู่วิ่งท่ามกลางแสงสว่างมากเท่าไหร่นัก เธอคงต้องเอาเรื่องของการฝึกกลางแจ้งไปทำตอนเย็นและค่ำแล้วล่ะมั้ง...

เอ๊ะ.. บ้าจริง คิดไม่หยุดเลยว่าจะมีตอนเย็น! มันจะมีกี่โมงเธอคิดบ้าอะไรอยู่ ไม่ว่าจะทำตอนนี้หรือตอนเที่ยงคืน ตะวันก็อยู่กลางหัวเหมือนเดิม หญิงสาวถอนหายใจออกมา ทำได้เพียงแค่ต้องฝึกต่อไป และภาวนาให้พระจันทร์กลับมาโดยเร็ว หรือมีผู้กล้าสักคนเข้ามาช่วยโลกเหมือนเหล่ามนุษย์ครึ่งเทพที่แสนใจดี

รางวัล: +15 EXP  / +5 คะแนน

bettyleg

Rael -

วิ่งออกกำลังกายครั้งแรก

วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่ราเอลตื่นมาพร้อมสภาพหัวฟูแบบยุ่งเหยินแบบสุด ๆ ส่วนหนึ่งคือเขาไม่อยากหวีผมนั่นแหละปล่อยเซอร์แบบนี้ไปมันดูเท่กว่านี่นา อีกอย่างถ้าไม่ใช่ว่าต้องไปทำอะไรที่เป็นทางการมากเกินไปเขาก็ไม่ค่อยชอบจัดทรงผมเท่าไรหรอกนะ มันรู้สึกค่อยข้างยุ่งยากเกินไปนี่นา แต่วันนี้ราเอลไม่ได้ไปหาลูปัสที่ลานฝึกตามปกติ แต่วันนี้เขามาหาหมาป่าสีเทาตัวหนึ่งนามว่า เวล็อกซ์ แทนเพื่อที่จะมาฝึกวิ่งออกกำลังกายด้วยกัน

“มาแล้วสินะ เจ้าคนใหม่ ข้ามีนามว่าเวล็อกซ์จะมาควบคุมการฝึกวิ่งของเจ้า งั้นเริ่มจากอบอุ่นร่างกายก่อนเลย ทำตามข้านะ“

“เวล็อกซ์สินะครับ ผมราเอลครับ ฝากตัวด้วยนะครับ“

หลังจากการแนะนำตัวเสร็จกันไปราเอลก็มายืดร่างกายเพื่อที่จะเป็นการอบอุ่นร่างกายให้เตรียมพร้อมก่อนออกกำลังกาย เขาก็พอรู้เรื่องนี้อยู่ว่าต้องวอร์นอัพร่างกายก่อนจะได้ไม่เกิดอาการกล้ามเนื้อฉีกขาดระหว่างวิ่ง เขาพอรู้อยู่ว่ามันทรมานขนาดไหนที่ต้องนอนซมบนเตียงในช่วงที่ต้องฟื้นฟูร่างกายจากอาการกล้ามเนื้อฉีกขาดนี่ เขาเลยต้องทำแบบนี้ตามเวล็อกซ์ไปก่อน เวลาผ่านไปสัก 30 นาทีได้มั้ง ในที่สุดก็ถึงเวลาที่จะได้วิ่งกันสักที

“ดีล่ะข้าจะดูความเร็วฝีเท้าเจ้าสักหน่อย งั้นวิ่งเต็มแรงขึ้นหุบเขาโซโนมาแล้วไปเจอข้าบนยอดเขาซะ“

“ได้ครับ“

ราเอลก้มตัวตั้งท่าเตรียมออกตัววิ่งแบบปกติทั่วไป ก่อนที่เวล็อกซ์จะส่งสัญญาณ เตรียม ระวัง ไป! แล้วเขาก็ออกวิ่งอย่างสุดฝีเท้าโดยไมาคิดที่จะลดความเร็วลงสักนิด บวกรวมกับระยะทางที่ทั้งชันทั้งสูงเลยทำให้พอขึ้นไปถึงบนยอดเขาก็ถึงกับหอบแฮ่กจนแทบจะยืนไม่ไหว

“ไม่ไหว ๆ เจ้ามีพลังกายและพลังใจล้นแค่ไหนแต่เจ้าทั้งซื่อทั้งไม่รู้จักออมแรง ข้าบอกให้วิ่งสุดแรงเจ้าก็สุดแรงจนหมดสภาพ แล้วนี่ข้าไม่แบกกลับด้วยนะ วิ่งมาได้เจ้าก็วิ่งกลับเองล่ะ ข้าจะไปรอที่บ้านหมาป่า“

ว่าแล้วเวล็อกซ์ก็วิ่งนำเขาลงหุบเขาไปแบบไม่เห็นฝุ่น ทำเอาเด็กหนุ่มแก้มป่องอารมณ์เสียที่โดนบ่นซะยาวแล้วทิ้งกันซะงั้น ก่อนจะพยายามยันตัวเองขึ้น หายใจให้เต็มปอดพอหายเหนื่อยเล็กน้อยแล้วจะเริ่มออกวิ่งตามเวล็อกซ์ลงหุบเขาไปที่บ้านหมาป่าอย่างรวดเร็วที่ยังไงก็ยังไม่ทันเวล็อกซ์อยู่ดี

รางวัล: +15 EXP / +5 คะแนน

Carlotta -

born with no shacklesCARLOTTA

เขาบอกวิธีค้นหาขีดจำกัดแรงขาด้วยหนึ่งหุบเขา

เมื่อวานหลังมาถึงบ้านหมาป่า พูดถึงกับลูปา สิ่งที่คาร์ล็อตต้าทำต่อมาคือการลากสังขารระโหยโรยแรงไปสู่ห้องอาบน้ำและหลับเป็นตายในห้องพักผ่อน เช้าวันนี้เธอตื่นมาตั้งแต่ตอนเช้าตรู่ อันที่จริงก่อนทิ้งตัวลงนอนและปล่อยให้ความเหนื่อยล้ากระชากสติจนสิ้น เธอพอจะรู้กิจวัตรประจำวันของที่นี่มาบ้างแล้ว

เป็นเหตุให้วันนี้ช่วงเช้ามืด พระอาทิตย์ยังไม่ทันขึ้นทักทาย แต่ร่างของนงคราญในชุดวอร์มก็มายืนอยู่ที่สถานที่นัดพบแล้ว


"เจ้าคือมนุษย์กึ่งเทพที่ท่านลูปาพูดถึง?"


เป็นเสียงบุรุษโทนทุ้มต่ำ คาร์ล็อตต้าไม่ทันได้หันไปแต่ก็ได้ยินเสียงครืดคราดจากลมหายใจของเขาออกมาด้วย ...เป็นวิธีการหายใจที่ฟังแล้วคล้ายสัตว์จำพวกหมาแมว แต่ต่างออกไปตรงที่เขาคือหมาป่า กายสิงคาลปรากฏอยู่เบื้องหลัง คาร์ล็อตต้าพลิกตัวมาเผชิญหน้ากัน ใบหน้าปั้นยากในระดับหนึ่ง, ถึงจะเจอหมาป่าที่พูดได้อย่างลูปา และเดินผ่านเหล่าสัตว์สี่ขาหน้าขนทั้งหลายภายในบ้านมา แต่ก็ยังคงความรู้สึกแปลกประหลาดเอาไว้อยู่ในส่วนลึก มันยังไม่ใช่เรื่องที่คาร์ล็อตต้าจะทำใจชินได้ภายในวันสองวัน


"..คิดว่าใช่ค่ะ" เธอไม่รู้หรอกว่าพวกเขาคุยอะไรกันบ้าง


"ฉันคาร์ล็อตต้า ฮามาลค่ะ ยินดีที่ได้พบ คุณหมาป่า?"


เสียงระหว่างอัสสาสะและปัสสาสะดังระงมจากร่างตรงหน้า คาร์ล็อตต้าพยายามทำใจว่ามันก็เหมือนกับเสียงหมาบ้านแมวบ้านทั่วไป แค่...ตัวใหญ่และทรงอำนาจกว่ามากสักหน่อย อืม เธอจะไม่พูดออกไปเด็ดขาดว่าแอบครั่นคร้ามต่อเขา


"เรียกข้าว่าเวล็อกซ์ดีกว่า เรียกแบบนั้นจะสับสนกับหมาป่าตัวอื่นเอา"


จุดนี้เธอแอบผงกศีรษะรับในใจ คำว่า 'คุณหมาป่า' ดูซ้ำซากจำเจไปจริง ๆ ถ้าเป็นที่นี่ ก็นะ ใช่ว่ามีหมาป่าตัวเดียวอาศัยอยู่เสียเมื่อไหร่ คาร์ล็อตต้าขานรับ แต่ก็หยุดชะงักมือในถุงเสื้อเช่นกัน เธอลืมไปว่าเขาคือหมาป่า จะใช้เท้าหน้าเช็คแฮนด์กันก็ดูแปลก ๆ, ฝ่ายคนมีความประดักประเดิดประสานมือไว้ด้านหลังแก้เก้อ ลืมเรื่องไม่มีความจำเป็นต้องคิดพวกนั้นทิ้งไป ที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้เพราะมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำมากกว่า


"จะเริ่มต้นการฝึกเลยไหมคะ"

"โฮ๋ ช่างใจร้อนเสียจริง เจ้าเตรียมพร้อมแล้วรึ?"


คาร์ล็อตต้าส่งรอยยิ้มกดลึก กระนั้นไม่อาจลึกลงไปสู่ห้วงหทัยได้ จากช่วงเวลาที่ผ่านมา ระหว่างการเดินทางคาร์ล็อตต้าหวิดลาโลกไปหลายครั้ง มันทำให้เธอตระหนักถึงศักยภาพของตนเอง ที่ต่อให้อาศัยพื้นฐานดีมาโดยตลอดก็จริงแต่ยังไม่เพียงพอ หากจะใช้ชีวิตอยู่ให้รอดปลอดภัยในฐานะใหม่ ด้วยสถานะมนุษย์กึ่งเทพที่เปรียบดั่งอาหารคอร์สหรูของอสุรกาย เธอไม่มีทางเลือกอะไรนอกจากต้องแข่งแกร่งขึ้นให้เร็วที่สุด สายตาก็นวลอนงค์เบี่ยงเบนไปหลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น จะว่ามันจำเป็นต่อการอยู่รอดก็ส่วนหนึ่ง อีกส่วนคือความกระหายอยากที่จะทำให้ดีมากกว่านี้ ในเมื่อมีความสามารถ และในเมื่อเป็นคนพิเศษ เธออยากจะทุ่มเทมันเพื่อวันข้างหน้า

ยืนหยัดด้วยตนเองได้ดังที่ผ่านมามันดี แต่ยังไม่มากพอ พื้นฐานดี ในขณะเดียวกันก็ยังพัฒนาได้อีก ผู้ที่ยืนอยู่ในจุดสูงสุดได้ สำหรับคาร์ล็อตต้าไม่ใช่ทั้งผู้ที่มีพรสวรรค์ที่ดี พื้นฐานที่ดี หรือความโชคดี

แต่เป็นผู้ที่มีความทะเยอทะยานจะไขว่คว้าอะไรก้ตามเพื่อให้ได้มาซึ่งที่ต้องการอย่างถึงที่สุดต่างหาก


"จากเรื่องเมื่อวานก็พอจะทำให้ประเมินอะไรหลาย ๆ อย่างได้มากขึ้นค่ะ"


เธอยังขาดปัจจัยจำเป็นหลายสิ่งที่จะทำให้มีชีวิตรอดในโลกของมนุษย์กึ่งเทพ


"ฉันจำเป็นต้องทำเพื่อให้มีชีวิตรอดนี่คะ" แต่เนื้อในของเรื่องนี้น่ะ "และฉันอยากแข็งแกร่งขึ้นมากกว่านี้ค่ะ" ขับเคลื่อนด้วยเหตุผลอย่างหลังเป็นหลัก

"ฮ่า ๆ ถูกใจจริง ๆ ..ก็สมกับเป็นสายเลือดของเทพีสงครามดี ว่าแต่เจ้าจะไม่ปรับตัวดีเกินไปหน่อยเรอะ? เมื่อวานยังหนีตายอยู่เลย ข้านึกว่าจะตื่นตกใจไม่หายจนลุกมาไม่ไหวแล้วเสียอีก"


อย่างที่ว่ามา บางทีคาร์ล็อตต้าก็รู้สึกว่าเธอปรับตัวได้ดีเกินความจำเป็น แต่ทุกเนื้อหาที่รวบรวมความตกใจของเธอนี้ยกให้กับเมื่อวานไปหมดสิ้น มาตอนนี้บอกตามตรงว่าไม่รู้จะตกใจต่อไปอีกทำไมแล้วจริง ๆ กระนั้นเมื่อนึกถึงสถานการณ์เฉียดตายก็ยังมือสั่นไม่หาย


"ไม่ใช่กับทุกเรื่องเสมอไปหรอกค่ะ" แค่ทิ้งคำพูดกำกวมไว้และปล่อยให้เวล็อกซ์หมดความสงสัยไปเอง

"ช่างเถอะ ถ้าอย่างนั้นมาเริ่มจากเรื่องพื้นฐานอย่างการฝึกฝนร่างกายกัน เจ้าน่ะ รู้จักขีดจำกัดของตัวเองหรือเปล่า?"


เอียงเศียรเป็นเชิงคำถาม ในขณะเดียวกันก็เป็นคำตอบได้อย่างดีว่าไม่รู้ คาร์ล็อตต้าใคร่ครวญอยู่ครู่ เธอรู้สึกว่าตนเองรู้จักขีดจำกัดร่างกายและเมื่อวาน แต่เอาเข้าจริงก็ยังไม่แน่ใจ ทั้งยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นระยะเวลาเท่าไหร่ก่อนที่จะหมดแรงอย่างสมบูรณ์


"ไม่รู้สินะ"

เวล็อกซ์กล่าวเสริม "เช่นนั้นก็มาทดสอบขีดจำกัดร่างกายของเจ้ากัน!"


ราวกับมีประโยคคำถามหลุดออกมาจากสายตาที่จ้องมองหมาป่าตรงหน้า วิธีการทดสอบเรื่องนั้นน่าจะมีอยู่หลายแบบ เขาจะใช้ทางไหนในการประเมินกันล่ะ ?


"วิ่งซะ"

"ด้วยแรงทั้งหมดที่เจ้ามี โดยใช้พื้นที่ทั้งหุบเขานี้ในการทดสอบ"



นั่นคือจุดเริ่มต้นความบรรลัยของวันนี้ หากมีคนสัญจรผ่าน ท่านจะพบว่าระหว่างเนินหุบเขาปรากฏร่างสาวงามที่แม้มองจากที่ไกล ๆ ก็ดูเด่นสะดุดตา กำลังวิ่งหนีจากหมาป่าตัวเขื่องด้านหลัง ...ในความเป็นจริงมันคือการที่เวล็อกซ์ชะลอฝีเท้าวิ่งตามหลังเธออยู่น่ะ


"เอ้า ๆ เป็นอะไรไป ความตั้งใจที่เจ้าตั้งมั่นในตอนแรกนั่นหายไปไหนแล้ว!"


และที่สำคัญคือยังขยันชวนคุยในเวลาแบบนี้...!

คาร์ล็อตต้าเคยชินกับการออกกำลังกาย เธอทำมันเป็นประจำในทุกเช้าเย็นของทุกวัน แม้จะไม่ใช่นักวิ่งมาราธอนอันดับต้น ๆ หรือเข้าร่วมการแข่งขันเกี่ยวกับพวกนี้ก็ตาม แต่สาวนางรู้จักวิธีควบคุมลมหายใจเพื่อให้เกิดความเหนื่อยล้าได้ช้าและน้อยที่สุด ทว่าเทคนิคทั้งหมดที่อาจารย์สอนนั้น มาวันนี้มันใช้ไม่ได้เลยสักทางเดียว! เวล็อกซ์วิ่งกวดขันตามมาติด ๆ เขาลดความเร็วตนเองลงอย่างถึงที่สุดแล้ว แต่กระนั้นคาร์ล็อตต้าก็ยังไม่สามารถทิ้งห่างได้ เดิมทีมันเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วกับการแข่งวิ่งพร้อมกับหมาป่า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครจะชนะ

แต่ที่ชวนกระชากวิญญาณออกจากร่างคือการที่เธอต้องวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดนับตั้งแต่ขึ้นเขามาและไม่อนุญาตให้ลดฝีเท้าจนกว่าจะถึงจุดหมาย ซึ่งมันไม่มีจุดหมายในการวิ่งครั้งนี้ด้วยซ้ำ


มิหนำซ้ำยังมีสิงคาลตัวเขื่องที่ชอบชวนคุยอยู่เรื่อย ๆ ทั้งที่รู้ว่าตอนนี้เธอไม่มีทั้งแรงใจและกายจะตอบเขา คาร์ล็อตต้ารู้สึกว่าสติของเธอถูกดูดออกไปทุกครั้งที่ลงฝีเท้ากระทบผืนดิน ตอนนี้แทบจะใกล้เคียงกับคำว่าปิดกั้นทุกอย่างจากรอบข้างอยู่รอมร่อ และมันไม่ได้มาจากการจดจ่อสมาธิมากเกินไป แต่มาจากพละกำลังที่เทียวเหือดหายลงเรื่อย ๆ

กล้ามเนื้อทุกส่วนปวดตึงไปหมดโดยเฉพาะส่วนขา คาร์ล็อตต้ารู้สึกได้เลยว่าตัวเธอไร้ความรู้สึกขึ้นทุกที หวาดเสียวจะชาไปทั่วร่างอย่างไรอย่างนั้น


"เจ้านี่ฝีเท้ารวดเร็วดีจริง ๆ สมกับที่ท่านลูปากล่าวชื่นชมไว้ เดิมทีข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะวิ่งได้นานขนาดนี้นะนี่"


มันผ่านมานานขนาดไหน ตอนนี้คาร์ล็อตต้าไม่อาจรู้ได้ ไม่มีกระทั่งแรงใจที่จะบังคับให้เชิดคางขึ้นมองความเป็นไปบนท้องฟ้าสักหน่อย เธอไม่ได้ปิดปากเงียบสนิท แต่ทุกสิ่งที่เผยออกจากริมฝีปากอื่มชุ่มในตอนนี้มีเพียงเสียงหอบหายใจคลับคล้ายว่าจะหนักหน่วงขึ้นเรื่อย ๆ เธอเพิ่งเข้าใจคำว่าเหนื่อยสายตัวแทบขาด หรือวิ่งจนหืดขึ้นคอก็คราวนี้- หมายถึงอย่างจริงจัง และไม่สามารถคิดหาเหตุผลที่ค่าความเหนื่อยล้าพุ่งสูงขนาดนี้เมื่อเทียบกับการหนีอสุรกายเมื่อวานได้


"พอไม่ได้ถูกตามล่า อะดรีนาลีนจึงไม่ได้พลุ่งพล่านเท่าตอนนั้นหรือเปล่า? เจ้าคิดว่ายังไง เพราะไม่ได้รู้สึกถึงการถูกคุกคามชีวิต ครั้งนี้เลยรู้สึกเหมือนจะตายจากความเหนื่อยล้าของร่างกายให้ได้เป็นพิเศษสินะ"


สายลมโถมใส่ใบหน้าไม่หยุดหย่อน พร้อมกันนี้เสียงรอบข้างก็เบาลงจากการถูกรบกวนด้วยสายพระพายเหล่านี้ ที่สำคัญคือเธอไม่อยากแบ่งแรงเงี่ยหูฟังสิ่งที่เขาพูด!


"ฮึ่ม" เวล็อกซ์ดูเหมือนจะพึงพอใจอย่างถึงที่สุด


"เอาล่ะ วันนี้ทดสอบแค่เท่านี้ก่อนแล้วกัน ผลลัพธ์เป็นที่น่าพอใจทีเดียว และแน่นอน ข้าไม่ได้เป็นผู้ตัดสินใจหรอกนะว่านี่คือขีดจำกัดของเจ้าหรือไม่ เป็นตัวเจ้าที่ต้องตัดสินเอง ...จุดสิ้นสุดคือข้างหน้า มีสถานที่นั่งพัก น้ำและผ้าเย็นอยู่หากเจ้าต้องการ ระวังการควบคุมลมหายใจและค่อย ๆ ชะลอฝีเท้าลงด้วยล่ะ ข้าจะล่วงหน้าไปก่อน"

"บ บ้-.. แฮ่ก แฮ่ก อึก บ้า..ชะมัด"

จบตรงนี้มาดูกันว่าเธอจะระบมไปทั่วร่างอีกกี่วัน

หมายเหตุ : ฝึกออกกำลังกาย(วิ่ง) +15 EXP / +5 คะแนน

• CARLOTTA •

• HAMAL •

• YUECHAN •

Rael -

วิ่งออกกำลังกาย

ย้อนเวลา เป็นยามเช้า


วันนี้ราเอลตื่นมาในยามเช้าของวัน พร้อมกับแต่งตัวในชุดที่พร้อมสำหรับออกกำลังกายในเช้าวันนี้เป็นอย่างดี

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับเวล็อกซ์“

“ไงล่ะเจ้าหนูได้ข่าวโดนอสุรกายอัดมารึไง“

“ครับ ไปเจออสุรกายตัวใหญ่เบิ้ม แบบน่าจะสองถึงสามเท่าของผมแล้วก็มีตาเดียว ตรงเอวมีเข็มขัดเหมือนพวกแชมป์นักมวยด้วยล่ะนะครับ“

ด้วยความที่ราเอลยังไม่มีคลังข้อมูลความรู้ด้านอสุรกายมากมายนักเขาจึงตัดสินใจเรารูปร่างลักษณะของมันให้เวล็อกซ์ฟังอย่างตื่นเต้น เขาไม่ได้สลดที่แพ้มันนะ แต่ตื่นเต้นที่เห็นตัวพี่เบิ้มแบบนั้นต่างหากล่ะยิ่งพอต้องมาอธิบายรูปร่างของมันก็ยิ่งรู้สึกได้ว่าอยากสู้กับมันอีกเร็ว ๆ จังเลย เสียซะมากกว่า

“เจ้าไปเจอไซคลอปส์มานี่เอง แต่ดูท่าเจอแค่นั่นก็ไม่ถอดใจสินะ“

“เจ้าตัวนั่นคือไซคลอปส์นี่เองเหรอครับ สุดยอด ไม่เลยครับ ไม่ถอดใจเลยกลับกันยิ่งทำให้ผมมีเป้าหมายชีวิตมากกว่าเดิมอีก ผมจะเอาชนะไซคลอปตัวนั้นและก็หมาป่าสุดแกร่งของแม่ลูปาก่อนจะออกจากที่นี่ให้ได้เลย“

เขาถึงกับตาเป็นประกายด้วยความมีเป้าหมายใหม่ของชีวิตเป็นที่เรียบร้อยแล้วนี่แหละ

“ให้ตายสิเจ้านี่ ไฟแรงจริงเชียว มาไปวิ่งออกกำลังกายกันได้แล้ว“

“ครับ“

ว่าแล้วพวกเขาก็เริ่มออกวิ่งขึ้นหุบเขาโนโซมาตั้งแต่จากบ้านหมาป่าขึ้นไปถึงบนยอดแล้ววิ่งกลับมาบ้านหมาป่าอีกทีซึ่งคราวนี้ราเอลก็พยายามออมแรงลงสักนิดเดียว นิดเดียวที่เท่ากับสุดแรงเท่าเดิมแล้วหมดสภาพตอนมาถึงบ้านหมาป่าเหมือนเดิม

“หมดสภาพอีกแล้ว เอาเถอะ ๆ เจ้าพักก่อนเถอะ จะว่าไปถ้าเจ้าพัฒนาขึ้นมาบ้างแล้วแบบนี้ จะไปขอท่านลูปาสู้อีกป่ะนี่“

“ผมก็คิดว่าอย่างนั่นแหละครับ ขอบคุณนะครับเวล็อกซ์“

เขานอนแผ่ลงกับพื้นสนามหญ้าอย่างสบายใจ เพื่อให้ได้พักผ่อนสักนิดก่อนที่จะยืดเส้นยืดสายเพื่อให้ร่างกายรู้สึกสบายตัวมากขึ้นพร้อมที่จะเดินทางไปขอแม่ลูปาฝึกต่อสู้กับหมาป่าสุดแกร่งอีกสักที

+15 EXP / +5 คะแนน

Carlotta -

born with no shacklesCARLOTTA

รั้นมาก หัวแข็ง ดัดได้นิดหน่อย แต่ถ้าออกแรงมากคงจะหักเป็นสองท่อน:

ที่กล่าวมานี้คือนิสัยของหล่อน

การฝืนเกินตัวส่งผลทันใจ เมื่อวานนี้ทั้งวันคาร์ล็อตต้าแทบจะเปลี่ยนจากการเดินไปคลาน หรือว่ากันตามตรงเธอแทบไม่ขยับตัวไปไหนทั้งสิ้น หากไม่ใช่เวลากินและเข้าห้องน้ำ ไม่ใช่ว่าไม่อยากลุกด้วยความเกียจคร้าน, แต่อาการปวดร้าวทั่วร่างเล่นงานเธอตั้งแต่ก่อนหลับตาพักผ่อนในวันก่อนยันตื่นนอนในวันนี้ด้วยซ้ำ

เป็นเหตุผลที่คาร์ล็อตต้าไม่ได้มีความคืบหน้าในการฝึกฝนมากนักแม้อยากไปใจจะขาด เธอประเมินว่าหากยังรั้นไปเมื่อวาน สิ่งที่ขาดอาจเป็นเส้นเอ็นไม่ก็กล้ามเนื้อ ไปจนถึงชีวิต

ปลงตกกับความรั้นของตนเอง เธอควรจะเชื่อตั้งแต่ตอนคุยกับลูปัส, แต่การฟื้นตัวไม่ได้กินเวลานานนัก แม้จะมีระบมอยู่บ้างทว่าในช่วงเวลาราว ๆ ตีสี่ถึงห้า คาร์ล็อตต้าก็มาออกกำลังกายวอร์มร่างแต่เช้าตรู่รอเวล็อกซ์ จากที่ฟังผ่านคุณเฟอร์รัส หมาป่าผู้รับผิดชอบอาณาเขตสนามหญ้า คาร์ล็อตต้าจำได้ขึ้นใจว่านอกจากวิ่งก็ยังมีฝึกเดินไกลอีกด้วย ดังนั้นในวันนี้เธอต้องเตรียมพร้อมในทุกทาง


"โฮ่ มาแต่เช้าเชียว เจ้าตัวเล็ก"

ก่อนอื่น คาร์ล็อตต้าไม่คิดว่าเธอตัวเล็ก มิหนำซ้ำยังสูงเกินมาตรฐานมาเล็กน้อย แต่มันก็คงเทียบไม่ได้กับหมาป่าตัวใหญ่ทั้งหลายในบ้านกลางหุบเขาโซโนมาแห่งนี้ พวกเขาตัวใหญ่ยิ่งกว่าหมาป่าทั่วไปด้วยซ้ำ คาร์ล็อตต้าพยายามสรรหาคำอื่นนอกจากคำว่า 'กลายพันธุ์' มอบให้ตัวตนเหล่านี้...คิดอีกทีคำว่า 'พิเศษ' อาจจะเหมาะกว่า

"ไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้น่ะค่ะ" หล่อนเอื้อนโทนสงบ "เมื่อวานฉันเอ้อระเหยมามากพอแล้ว"

"ฮ่า ๆ ใช้คำว่าพักผ่อนน่าจะเหมาะกว่านะ เห็นสภาพเจ้าเมื่อวันก่อน ใช้เวลาฟื้นตัวแค่วันเดียวก็วิเศษมากแล้ว"

หล่อนไหวไหล่ ไม่นำพาคำพูดสักนิด อาจเพราะคิดว่าการตัดสินใจของตัวเองคือสิ่งที่ถูกต้อง หรือไม่ก็เป็นความดื้อรั้นเฉพาะตัวที่แก้อย่างไรก็ไม่หายเสียที, อันที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะปรับแก้มันด้วยซ้ำกระมัง


"วันนี้จะฝึกยังไงคะ"


เวล็อกซ์คงอยากถอนหายใจจนแก่ลงไปอีก 10 ปีกับคนอย่างเธอ ต่อให้อ่านสีหน้าไม่ออกก็จริง แต่คาร์ล็อตต้าก็พอรู้ความนัยจากดวงตาเขาอยู่


"เจ้านี่.." เขาดูหมดคำจะพูด ..อย่างแท้จริง

"ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มวิ่งกันเลย ระยะทางทั้งหุบเขาไปกลับ อ้อ หลังวิ่งก็ฝึกเดินไป-กลับอีกรอบล่ะ ย้ำว่าเดิน อย่าอุตริใจร้อนเชียว"

โอ แล้วสายตาของเขาตอนนี้ก็เหมือนโยนคำว่า 'ข้าจับตาดูเจ้าอยู่!' สีแดงตัวหนาไซส์ใหญ่ แถมยังขีดเส้นใต้แบบเน้นคำมากระแทกหน้า คาร์ล็อตต้าไม่แน่ใจนักว่าเขาต้องการสื่ออะไร แต่เมื่อได้รับคำสั่งจากเทรนเนอร์อันดับหนึ่ง...? หล่อนย่อมไม่รีรอหรือมากความอะไรเพิ่มเติม

เพราะก่อนหน้าวอร์มร่างกายมาแล้ว กระทั่งคุยก็ยังไม่หยุดออกกำลังกายคลายกล้ามเนื้อ หลังจบประโยคดีคาร์ล็อตต้าก็ออกวิ่งฉิวไป

แน่นอนว่ามีหมาป่าตามหลังมาอย่างทุกที

หมายเหตุรางวัล :

+15 EXP / +2 คะแนน

• CARLOTTA •

• HAMAL •

• YUECHAN •

Rael -

วิ่งออกกำลังกาย และการกำจัดอสุรกายครั้งแรก

หลังจากที่พักฟื้นจากการฝึกต่อสู้กับหมาป่าสุดแกร่งในฝูงแม่ลูปาจนแข็งแรงสมบูรณ์แล้ว ราเอลก็ได้เปลี่ยนที่ฝึกมาวิ่งออกกำลังกายที่หุบเขาโซโนมาบ้าง วันนี้เขาเดินมาหาเวล็อกซ์ด้วยท่าทีที่ไม่สลดเลยสักนิด นี่แหละครับที่เขาเรียกว่าเจ็บไม่เคยจำ แต่นี่คงเป็นแค้นสร้างไฟมากกว่ามั้งนี่ ยิ่งแพ้ ยิ่งมีไฟ ยิ่งอยากเอาชนะมากขึ้นมากเท่านั้น แต่ถ้าไม่ยอมฝึกเลยก็ไม่มีวันชนะได้เขาก็เลยมาเตรียมออกกำลังกายในชุดกีฬาที่ดูกระฉับกระเฉน พอมาถึงเขาก็มายืดเส้นยืดสายวอร์มอัพร่างกายให้พร้อมสำหรับการวิ่งทางไกล ในตอนนั้นเองที่เวล็อกซ์มาหาเขาพอดีเลย

“พร้อมแล้วใช่ไหมเจ้าหนู“

“ครับ“

“อ้อ เจ้าเคยแวะไปซื้อมีดไว้อยู่แล้วใช่ไหมเจ้าหนู จากนี้ไปบางครั้งตอนเจ้าวิ่งไปกับข้าจะมีอสุรกายมาจู่โจม ข้าจะลองให้เจ้าสู้ด้วยตัวเอง ถึงแม้จะบอกว่าเป็นอสุรกาย แต่ไม่ต้องห่วงไป แถวนี้ไม่ค่อยแกร่งแบบเจ้าไซคลอปส์ที่เจ้าเคยเจอหรอกพร้อมยัง“

“พร้อมแล้วครับ“

ว่าแล้วพวกเขาก็พากันวิ่งแข่งกันขึ้นไปยังหุบเขาโซโนมาอย่างแทบฝีเท้าไล่เลี่ยกันอยู่เพราะราเอลเริ่มชินกับความเร็วของเวล็อกซ์แล้วนั่นแหละ และในตอนนั้นเองเขาก็ได้พบกับอสุรกายครึ่งคนครึ่งนกบินลงมาจะโฉบตัวเขา แต่ไม่ทันเขาหรอก ราเอลกลิ้งหลบการโจมตีของอสุรกายตนนั่นอย่างคล่องแคล่วว่องไว

“ฮาร์ปี้สินะ เยี่ยมไปเลย เจ้านี่มันไม่เก่งมากสักเท่าไร ลองสู้ให้ข้าดูสิ“

“ครับ“

สิ้นเสียงการตอบรับ ราเอลก็ซักเอามีดสั้นออกมาแล้วเข้าต่อสู้กับฮาร์ปี้อย่างสนุก แบบลงความแค้นใจก่อนหน้านี้ทั้งหลายที่แพ้มาหลายต่อหลายรอบมาใส่กับฮาร์ปี้ตัวนี้แบบจัดหนักจัดเต็ม จนเอาชนะได้สำเร็จ

“ดีมาก อย่าลืมเก็บสินสงครามที่ดรอปล่ะ เราจะไปกันต่อแล้ว“

ราเอลหอบจากการต่อสู้เล็กน้อยก่อน ก่อนจะพยักหน้าให้เวล็อกซ์แล้วจึงเก็บขนฮาร์ปี้ไว้ แล้วจึงวิ่งตามเวล็อกซ์ต่อจนครบรอบแบบทุกที

+15 EXP / +5 คะแนน
ต่อสู้กับฮาร์ปี้
ชนะฮาร์ปี้ครั้งแรก +2 ตื่นรู้

Carlotta -

born with no shacklesCARLOTTA

ฉันก็เหมือนนักเรียนเตรียมทหารคนหนึ่ง

พูดกันอย่างตรงไปตรงมา อยู่ในบ้านหมาป่าแห่งนี้คาร์ล็อตต้ารู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปช่วงไฮสคูล เธอเคยเห็นเด็กเตรียมทหารกินนอนใช้เวลาเป็นระเบียบ ฝึกฝนร่างกายและเข้าเรียนเป็นกิจวัตร นั่นไม่ต่างจากคนทั่วไปแต่มันค่อนข้างหนักหนาในหลาย ๆ ด้าน เธอเองก็เคยฝึกฝนกับอาจารย์, ตอนนั้นก็ยังรู้สึกอยู่เลยว่าพวกเขาและเธอไม่ต่างกันนัก


พอมาอยู่ที่นี่ ถึงได้รู้ว่านิยาม 'ค่ายทหารนรก' ที่แท้จริง เธอเพิ่งได้สัมผัสมันต่างหาก


แรงขาไม่ถดถอย ทุกครั้งที่เท้าเหยียบย่ำลงบนพื้นดินของหุบเขา มันยิ่งส่งแรงให้คาร์ล็อตต้าเพิ่มความปราดเปรียวยิ่งขึ้น ปลายผมทรงหางม้าสะบัดไหว เหงื่ออาบกายแต่ทั่วทั้งสรรพางค์สั่งกำชับกันเป็นทอด ๆ ต่อเนื่องไปว่าอย่าได้หยุดเชียว เพราะมีสิ่งชีวิตมโหฬารด้านหลังไล่กวดมาไม่พัก แม้อาจไม่ได้เพิ่มพูนจิตสังหารหรือคาร์ล็อตต้ารู้ดีว่าพวกเขาไม่มีวันทำร้ายเธอก็ตาม แต่นั่นอาจไม่รวมการฝึกเพื่อให้แข็งแกร่งและอยู่รอดได้นานขึ้นพวกนี้

กลับมาที่เรื่องค่ายทหาร...สรุปแค่ว่าหล่อนเปรียบเปรยตนเองเป็นกบที่เพิ่งออกจากกะลา และตระหนักได้ชัดยิ่งในช่วงนี้ว่าการฝึกฝนพวกนี้โหดหินกว่าสิ่งที่เธอเคยค่อนขอดในอดีตไว้ลิบลับ อีกหนึ่งประการ ทราบว่าพวกเขาทุกตนในบ้านหมาป่าไม่เคยบังคับให้ใครฝึกฝน แต่ด้วยความมุมานะมุ่งมั่นเพื่อเป้าหมายเป็นการส่วนตัวของคาร์ล็อตต้า ทำให้เธอไม่อาจหย่อนยานกับตัวเองได้


"ฝีเท้าตกอีกแล้วนะ!"


ปลายสายตาทันเห็นเวล็อกซ์สับสี่ขามาเพื่อขย้ำเธอจากด้านหลังโดยเฉพาะ เผลอเหม่อลอยเพียงนิดทำให้ถูกตีตื้นขึ้นมาได้ อย่างไรก็ดี ต้องขอบคุณการฝึกลากเลือดในทุก ๆ วันพวกนี้ที่กวดขันให้ร่างกายเธอดูจะถึกทนขึ้นมากกว่าสามส่วน ได้แต่ภาวนาว่านี่จะไม่ทำให้เธอกลายเป็นสาวกล้ามโตที่ดูน่าหวาดผวากว่าที่ตั้งใจไว้, ฉันยังอยากมีซิกแพคที่พอจะจะเซ็กซี่ขยี้ใจ ไม่ใช่แหล่งเพาะกล้าม

คาร์ล็อตต้าอยากถอนหายใจ แต่ในสถานการณ์แบบนี้มันจะทำให้จังหวะหายใจเธอติดขัดและเหนื่อยเปล่ามากกว่าเดิม นี่ยังไม่นับรวมกับที่ต้องไปฝึกฝนกับหมาป่าตัวอื่น ๆ อีก


"เจ้าไม่ควรเหม่อลอยระหว่างฝึก นี่หากเป็นการไล่ลาจริง ๆ เจ้าคงได้ตายไปตั้งแต่ที่ชะลอฝีเท้าลงเพราะเรื่องบ้าบออะไรก็ไม่รู้ในหัว เจ้า-"


ถ้อยคำหลัง ๆ เธอไม่ได้ยินอีกต่อไป


หรือต้องพูดว่าตั้งใจเมินเฉยดีหนอ, คาร์ล็อตต้ารู้สึกว่าเขามักพูดมากขึ้นและชวนเธอคุยอย่างสม่ำเสมอในตอนที่กำลังวิ่ง ซึ่งมันมักทำให้เธอต้องแยกสมาธิที่มีอยู่น้อยนิดมาตอบเขา และการทำแบบนั้นมักทำให้เธอหืดขึ้นคอได้ง่ายกว่าเก่า ภายหลังที่ได้เจอกัน วิธีแก้ทางของเธอจึงกลายเป็นฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปเสีย

แต่นั่นก็ในบางกรณีที่หัวข้อสนทนาอย่างไม่รู้เวล่ำเวลามันไร้สาระ อนึ่ง เรื่องดังกล่าวที่เขาเพิ่งจะพูดกับเธอนับว่าสำคัญและเป็นความจริงที่ต้องจำใส่ใจมากกว่านี้ ดังนั้น...


"ทราบแล้วค่ะ"

เธอผงกศีรษะทั้งที่วิ่งแบบบ้าระห่ำธรรมดาก็ทำทั้งตัวสั่นคลอนมากพออยู่แล้ว

"ฉันจะจำไว้"

และการวิ่งข้ามหุบเขาแบบไป-กลับธรรมดา ก็ดำเนินต่อไปด้วยประการฉะนี้

หมายเหตุรางวัล : +15 EXP / +5 คะแนน

• CARLOTTA •

• HAMAL •

• YUECHAN •