[หุบเขาโซโนมา]

Esper HEROES

11 · กันยายน · 2025 · 12.15 น.

เสียงลมในหุบเขาโซโนมาเปลี่ยนไปอย่างผิดปกติ จากสายลมอุ่นที่เคยพัดพาไอองุ่นสดชื่น บัดนี้กลับแฝงความแหลมคมเหมือนเสียงกรีดร้องที่ยังไม่ดังออกมา เอสเปอร์ก้าวเดินข้างไกด์ท่ามกลางหมาป่าผู้คุ้มกัน ดวงตาเขาจับจ้องบนท้องฟ้าที่เริ่มมืดครึ้ม ทั้งสองสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่ต่างจากก็อบลินที่เคยเจอ

ทันใดนั้นเสียงหวีดร้องแหลมดังก้องไปทั่วท้องฟ้า กรี๊ดดดด! เงาดำปรากฏเหนือไร่องุ่น ขนปีกสีหม่นสะท้อนแสงอาทิตย์บ่ายคล้อยเป็นประกาย มันคือ ฮาร์ปี้ สิ่งมีชีวิตครึ่งนกครึ่งหญิงที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม

“นั่นมัน…ฮาร์ปี้?!” เอสเปอร์ร้องเสียงดัง เขายกกราดิอุสไม้ขึ้นทั้งที่หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุอก

ไกด์ขยับยืนบังด้านหน้า “อย่าประมาท พวกมันเร็วกว่าที่ตาเห็น”

ฮาร์ปี้ตัวแรกพุ่งโฉบลงมาด้วยเล็บแหลมราวใบมีด เสียงปีกกระพือแรงจนฝุ่นดินลอยขึ้น เอสเปอร์กัดฟันพุ่งเข้าโจมตี ฟาดดาบไม้ขึ้นไป ปัง! ไม้กระแทกเข้ากับแขนปีกร่างปีศาจจนมันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

“ตอนนี้!” ไกด์ตะโกน เขาก้าวเข้าประชิดจากด้านข้าง ฟันดาบไม้ปาดใส่กลางลำตัว ฮาร์ปี้กรีดร้องลั่น ร่างมันเสียหลักตกกระแทกพื้น ก่อนจะสลายเป็นละอองหมอกหายไปในสายลม

คำพูดยังไม่ทันสิ้น เงาดำอีกเงาก็พุ่งทะยานลงมาจากฟ้า ฮาร์ปี้ตัวที่สอง ตัวใหญ่และดุดันกว่ามาก ปีกมันกว้างจนบดบังแสงแดด ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้นเพราะเพื่อนร่วมเผ่าถูกฆ่า

“ถอย!” ลูปัสส่งเสียงเตือน แต่ช้าเกินไป ฮาร์ปี้โฉบลงมาเล็บกรีดเฉียดแขนเอสเปอร์ เลือดพุ่งทันที เด็กหนุ่มร้องออกมา “อ๊ากก!”

ไกด์เบิกตากว้าง รีบพุ่งเข้าค้ำยัน ฟันดาบไม้ใส่ซ้ำเพื่อกันไม่ให้มันโจมตีซ้ำ แต่แรงของฮาร์ปี้หนักเกินไป ปีกฟาดจนร่างไกด์กระเด็นกลิ้งไปกับพื้น

“ไกด์!” เอสเปอร์กัดฟันพยายามยันตัวขึ้น แม้แขนข้างหนึ่งจะเลือดไหลไม่หยุด เขายกดาบไม้ขึ้นอีกครั้ง แต่ก่อนจะได้โจมตี เล็บของฮาร์ปี้ก็ฟาดเข้าที่ไหล่จนร่างของเขาแทบแหลก เลือดกระเซ็นเปื้อนผืนดิน

หมาป่ารอบกายคำรามลั่น แต่ยังคงไม่เข้าช่วย เพราะนี่คือการทดสอบที่โหดร้าย ไกด์ฝืนร่างลุกขึ้นทั้งที่แผลถลอกเต็มตัว เขาคำรามออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ “ผม…จะไม่ยอมให้มันฆ่าพี่เด็ดขาด!”

เขาพุ่งเข้าหาฮาร์ปี้อีกครั้ง แต่แรงของเด็กอายุสิบสามไม่อาจสู้ได้ เล็บอีกข้างของมันฟาดเข้าที่สีข้าง ลมหายใจของไกด์สะดุด เขาทรุดลงไปข้างเอสเปอร์ ทั้งคู่บาดเจ็บสาหัส ร่างกายแทบจะขยับไม่ได้

ฮาร์ปี้ส่งเสียงกรีดร้องดังก้อง มันบินวนเหนือหัวราวกับนักล่าที่มั่นใจในชัยชนะ เอสเปอร์หอบหายใจ เลือดไหลเปื้อนปาก แต่เขายังคงกัดฟันหันไปหาไกด์ “ไกด์…”

ไกด์หอบหนัก ร่างสั่นเทา แต่ยังคงพยักหน้าเบา ๆ “ครับพี่”

คำพูดนั้นสั้น แต่แรงพอจะทำให้เอสเปอร์กัดฟันยกดาบขึ้นอีกครั้ง แม้ร่างกายจะใกล้ล้มพับ เขาก็ยังคงจ้องตาศัตรูที่กำลังโฉบลงมาอีกครั้ง พร้อมจะตายไปด้วยกันหากนี่คือจุดจบ

จนสุดท้ายบาดเจ็บสาหัส

Link

Esper HEROES

12 · กันยายน · 2025 · 00.00 น.

เอสเปอร์และไกด์เดินเคียงกันมาในเส้นทางที่ทอดลึกเข้าไปในหุบเขา โดยมีหมาป่าหลายตัวเดินรายล้อมอยู่ — ลูปา, ลูปัส, เวล็อกซ์ และเฟอร์รัส

เอสเปอร์ก้าวเดินไปด้วยท่าทางที่ยังคงเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส แต่ในแววตากลับซ่อนความกังวล เขารู้สึกได้ว่าครั้งนี้ต้องไม่แพ้เหมือนครั้งที่แล้ว มันมีบางสิ่งบางอย่างที่หนักอึ้งราวกับเงามืดแฝงอยู่ใต้ความสงบงดงามนี้ ข้าง ๆ กันนั้น ไกด์ก้าวเดินอย่างเงียบสงบ ร่างสูงกว่าของเขาทำให้ดูมั่นคงกว่าที่ควรจะเป็นสำหรับเด็กอายุสิบสามปี

“ได้ยินเสียงอะไรไหม” เอสเปอร์ถามขึ้น น้ำเสียงแข็งแต่ก็แฝงความอยากรู้อยู่ลึก ๆ

“มียินแต่เสียงลม” ไกด์ตอบเรียบง่าย

ลูปาที่เดินอยู่ด้านหน้า หยุดก้าวชะงัก ดวงตาสีเหลืองอำพันหันกลับมามองทันที “เด็กทั้งสอง เงียบ” เสียงเธอแน่นหนัก “มีบางสิ่งอยู่ใกล้”

ยังไม่ทันที่เอสเปอร์จะเอ่ยถาม เสียงครางต่ำ ๆ คล้ายสัตว์ป่าดังขึ้นจากพุ่มไม้หนาทางด้านข้าง กลิ่นเหม็นคาวและฉุนแปลกประหลาดลอยมากับสายลม ทำให้ทั้งคู่เผลอกลั้นหายใจ

ฮาร์ปี้ตัวเดิมที่เคยทำร้ายเอสเปอร์กับไกดฺโผล่มาอีกครั้ง เอสเปอร์ที่แค้นมาก เด็กหนุ่มผมสีเงินอ่อนใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดหวดตีฮาร์ปี้ราวกับตียุงตัวใหญ่ “ไกด์ ไอ้ตัวนี้ฉันจัดการเอง”

การต่อสู้ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ท้อ เขาก็ไม่ถอยกระทั่งร่างฮาร์ปี้กรีดร้องสลายหายไป เขาโล่งใจคิดว่าทุกอย่างกำลังจะจบลงสักที

ทันใดนั้นเงาร่างขรุขระรูปร่างผิดเพี้ยนก็ก้าวออกมา  มันคือก็อบลิน ร่างเล็กแต่เต็มไปด้วยพลังดิบ กรงเล็บแหลมคมและดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความกระหาย พอเห็นเด็กสองคนก็แสยะยิ้ม

“ก็อบลิน…” ไกด์กระซิบ “พี่เอสเปอร์ระวังตัว”

เอสเปอร์ยกคางขึ้น ยกกราดิอุสไม้ขึ้นแม้จะรู้ดีว่าไม่ใช่อาวุธที่สมบูรณ์นัก “แกกล้าหัวเราะเยาะฉันหรือไง ไอ้ตัวน่าเกลียด”

หมาป่ารอบกายทั้งสี่คำรามต่ำในลำคอ แต่ยังไม่พุ่งเข้าไป ลูปาเอ่ยเสียงเข้ม “พวกข้าจะยืนเฝ้าดูพวกเจ้า”

“อะไรนะ?!” เอสเปอร์หันขวับไปทางลูปา แต่ก็ไม่มีเวลาเถียงต่อ เพราะก็อบลินพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหนือคาด กรงเล็บฟาดลงมาตรงหน้า

ปัง!

ไกด์ก้าวเข้ามารับการโจมตีแทน ฟันดาบไม้ปัดกรงเล็บออกไปด้านข้าง แรงกระแทกทำให้เขาสะท้านไปทั้งแขน “มันแข็งแรงกว่าที่คิด”

เอสเปอร์กัดฟัน กระโจนเข้าไปเสริม “งั้นก็อย่าให้มันได้ตั้งหลัก!” เขาฟาดดาบใส่ด้านหลังของก็อบลิน แม้จะไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรง แต่แรงกระแทกก็ทำให้มันชะงักและหันมาพุ่งใส่เอสเปอร์แทน

ดวงตาแดงก่ำของมันจ้องตรงมา เอสเปอร์ถอยหลังแทบไม่ทัน เขารู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงจนเกือบทะลุออกมา “เราต้องโจมตีพร้อมกัน ไม่งั้นมันจะเล่นงานเราทีละคน”

ไกด์พยักหน้า สีหน้าสงบนิ่ง “จังหวะเดียวกัน พร้อมกันสาม สอง…หนึ่ง”

ทั้งสองเด็กหนุ่มสบตากันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ก็อบลินพร้อมกัน เสียงดาบไม้ฟาดซ้ายขวา ปัง! ฟึ่บ! ก็อบลินคำรามลั่น กรงเล็บปัดป่ายอย่างบ้าคลั่ง แต่การโจมตีสองทางพร้อมกันทำให้มันเสียสมดุล

“อีกที!” ไกด์ตะโกน เอสเปอร์ฟาดจากด้านบน ไกด์แทงจากด้านล่าง แรงประสานบีบให้ก็อบลินถอยกรูดจนล้มลง

มันคำรามสุดเสียง ร่างสั่นสะท้าน ก่อนที่จู่ ๆ จะเกิดแสงสีเขียวหม่นแผ่กระจายออกมา ร่างของมันค่อย ๆ สลายเป็นเถ้าควันหายไปต่อหน้าต่อตา เหลือเพียงกลิ่นเหม็นคละคลุ้งลอยอยู่ในอากาศ

เอสเปอร์ตั้งหอบหนัก เหงื่อไหลตามขมับ มือยังคงกำดาบไม้แน่น “ดีนะที่ไม่โดนขย้ำเหมือนฮาร์ปี้บ้านั่น!” เสียงเขายังเต็มไปด้วยท่าทีคุณชาย แต่ในแววตากลับแฝงความโล่งใจที่รอดมาได้

ไกด์หายใจแรง แต่ยังคงยืนตัวตรง “เราชนะเพราะทำงานร่วมกัน ไม่ใช่เพราะใครคนเดียว”

เอสเปอร์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเบือนหน้าไปอีกทางราวกับไม่ยอมรับตรง ๆ “ก็แล้วแต่จะพูดฉันเป็นคนฟาดครั้งสุดท้ายนะ”

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของลูปัสดังขึ้นจากด้านข้าง “ไม่เลวเลย พวกเจ้าผ่านการทดสอบแรกแล้ว”

ลูปาเดินเข้ามา ดวงตาสีเหลืองอำพันจ้องมองทั้งคู่ด้วยแววเข้มงวดแต่แฝงความภาคภูมิใจ “เจ้าทั้งสองเริ่มเรียนรู้ความหมายของ ‘สหายร่วมรบ’ แล้ว จำไว้ ไม่มีนักรบโรมันคนใดต่อสู้เพียงลำพัง”

เวล็อกซ์เสริมเสียงเข้ม “แต่ก็อย่าเพิ่งหลงตัวเอง ยังมีสิ่งที่น่ากลัวกว่าก็อบลินมากนัก”

เฟอร์รัสยืนเงียบ แต่สายตาคมดุของเขาทำให้เอสเปอร์ถึงกับยืดหลังตรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ความเงียบเข้ามาแทนที่หลังจากนั้น เสียงลมพัดไร่องุ่นยังคงดังเบา ๆ เอสเปอร์หันไปมองไกด์อีกครั้ง คราวนี้ในแววตาไม่ได้เต็มไปด้วยการท้าทายอย่างเดียว แต่มีบางสิ่งบางอย่างคล้ายยอมรับ แม้จะไม่ยอมพูดออกมาตรง ๆ ก็ตาม

Link

Link

Esper HEROES

12 · กันยายน · 2025 · 00.00 น.

เอสเปอร์และไกด์เดินเคียงกันมาในเส้นทางที่ทอดลึกเข้าไปในหุบเขา โดยมีหมาป่าหลายตัวเดินรายล้อมอยู่ — ลูปา, ลูปัส, เวล็อกซ์ และเฟอร์รัส

เอสเปอร์ก้าวเดินไปด้วยท่าทางที่ยังคงเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส แต่ในแววตากลับซ่อนความกังวล เขารู้สึกได้ว่าครั้งนี้ต้องไม่แพ้เหมือนครั้งที่แล้ว มันมีบางสิ่งบางอย่างที่หนักอึ้งราวกับเงามืดแฝงอยู่ใต้ความสงบงดงามนี้ ข้าง ๆ กันนั้น ไกด์ก้าวเดินอย่างเงียบสงบ ร่างสูงกว่าของเขาทำให้ดูมั่นคงกว่าที่ควรจะเป็นสำหรับเด็กอายุสิบสามปี

“ได้ยินเสียงอะไรไหม” เอสเปอร์ถามขึ้น น้ำเสียงแข็งแต่ก็แฝงความอยากรู้อยู่ลึก ๆ

“มียินแต่เสียงลม” ไกด์ตอบเรียบง่าย

ลูปาที่เดินอยู่ด้านหน้า หยุดก้าวชะงัก ดวงตาสีเหลืองอำพันหันกลับมามองทันที “เด็กทั้งสอง เงียบ” เสียงเธอแน่นหนัก “มีบางสิ่งอยู่ใกล้”

ยังไม่ทันที่เอสเปอร์จะเอ่ยถาม เสียงครางต่ำ ๆ คล้ายสัตว์ป่าดังขึ้นจากพุ่มไม้หนาทางด้านข้าง กลิ่นเหม็นคาวและฉุนแปลกประหลาดลอยมากับสายลม ทำให้ทั้งคู่เผลอกลั้นหายใจ

ฮาร์ปี้ตัวเดิมที่เคยทำร้ายเอสเปอร์กับไกดฺโผล่มาอีกครั้ง เอสเปอร์ที่แค้นมาก เด็กหนุ่มผมสีเงินอ่อนใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดหวดตีฮาร์ปี้ราวกับตียุงตัวใหญ่ “ไกด์ ไอ้ตัวนี้ฉันจัดการเอง”

การต่อสู้ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ท้อ เขาก็ไม่ถอยกระทั่งร่างฮาร์ปี้กรีดร้องสลายหายไป เขาโล่งใจคิดว่าทุกอย่างกำลังจะจบลงสักที

ทันใดนั้นเงาร่างขรุขระรูปร่างผิดเพี้ยนก็ก้าวออกมา  มันคือก็อบลิน ร่างเล็กแต่เต็มไปด้วยพลังดิบ กรงเล็บแหลมคมและดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความกระหาย พอเห็นเด็กสองคนก็แสยะยิ้ม

“ก็อบลิน…” ไกด์กระซิบ “พี่เอสเปอร์ระวังตัว”

เอสเปอร์ยกคางขึ้น ยกกราดิอุสไม้ขึ้นแม้จะรู้ดีว่าไม่ใช่อาวุธที่สมบูรณ์นัก “แกกล้าหัวเราะเยาะฉันหรือไง ไอ้ตัวน่าเกลียด”

หมาป่ารอบกายทั้งสี่คำรามต่ำในลำคอ แต่ยังไม่พุ่งเข้าไป ลูปาเอ่ยเสียงเข้ม “พวกข้าจะยืนเฝ้าดูพวกเจ้า”

“อะไรนะ?!” เอสเปอร์หันขวับไปทางลูปา แต่ก็ไม่มีเวลาเถียงต่อ เพราะก็อบลินพุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหนือคาด กรงเล็บฟาดลงมาตรงหน้า

ปัง!

ไกด์ก้าวเข้ามารับการโจมตีแทน ฟันดาบไม้ปัดกรงเล็บออกไปด้านข้าง แรงกระแทกทำให้เขาสะท้านไปทั้งแขน “มันแข็งแรงกว่าที่คิด”

เอสเปอร์กัดฟัน กระโจนเข้าไปเสริม “งั้นก็อย่าให้มันได้ตั้งหลัก!” เขาฟาดดาบใส่ด้านหลังของก็อบลิน แม้จะไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรง แต่แรงกระแทกก็ทำให้มันชะงักและหันมาพุ่งใส่เอสเปอร์แทน

ดวงตาแดงก่ำของมันจ้องตรงมา เอสเปอร์ถอยหลังแทบไม่ทัน เขารู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงจนเกือบทะลุออกมา “เราต้องโจมตีพร้อมกัน ไม่งั้นมันจะเล่นงานเราทีละคน”

ไกด์พยักหน้า สีหน้าสงบนิ่ง “จังหวะเดียวกัน พร้อมกันสาม สอง…หนึ่ง”

ทั้งสองเด็กหนุ่มสบตากันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ก็อบลินพร้อมกัน เสียงดาบไม้ฟาดซ้ายขวา ปัง! ฟึ่บ! ก็อบลินคำรามลั่น กรงเล็บปัดป่ายอย่างบ้าคลั่ง แต่การโจมตีสองทางพร้อมกันทำให้มันเสียสมดุล

“อีกที!” ไกด์ตะโกน เอสเปอร์ฟาดจากด้านบน ไกด์แทงจากด้านล่าง แรงประสานบีบให้ก็อบลินถอยกรูดจนล้มลง

มันคำรามสุดเสียง ร่างสั่นสะท้าน ก่อนที่จู่ ๆ จะเกิดแสงสีเขียวหม่นแผ่กระจายออกมา ร่างของมันค่อย ๆ สลายเป็นเถ้าควันหายไปต่อหน้าต่อตา เหลือเพียงกลิ่นเหม็นคละคลุ้งลอยอยู่ในอากาศ

เอสเปอร์ตั้งหอบหนัก เหงื่อไหลตามขมับ มือยังคงกำดาบไม้แน่น “ดีนะที่ไม่โดนขย้ำเหมือนฮาร์ปี้บ้านั่น!” เสียงเขายังเต็มไปด้วยท่าทีคุณชาย แต่ในแววตากลับแฝงความโล่งใจที่รอดมาได้

ไกด์หายใจแรง แต่ยังคงยืนตัวตรง “เราชนะเพราะทำงานร่วมกัน ไม่ใช่เพราะใครคนเดียว”

เอสเปอร์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนเบือนหน้าไปอีกทางราวกับไม่ยอมรับตรง ๆ “ก็แล้วแต่จะพูดฉันเป็นคนฟาดครั้งสุดท้ายนะ”

เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของลูปัสดังขึ้นจากด้านข้าง “ไม่เลวเลย พวกเจ้าผ่านการทดสอบแรกแล้ว”

ลูปาเดินเข้ามา ดวงตาสีเหลืองอำพันจ้องมองทั้งคู่ด้วยแววเข้มงวดแต่แฝงความภาคภูมิใจ “เจ้าทั้งสองเริ่มเรียนรู้ความหมายของ ‘สหายร่วมรบ’ แล้ว จำไว้ ไม่มีนักรบโรมันคนใดต่อสู้เพียงลำพัง”

เวล็อกซ์เสริมเสียงเข้ม “แต่ก็อย่าเพิ่งหลงตัวเอง ยังมีสิ่งที่น่ากลัวกว่าก็อบลินมากนัก”

เฟอร์รัสยืนเงียบ แต่สายตาคมดุของเขาทำให้เอสเปอร์ถึงกับยืดหลังตรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ความเงียบเข้ามาแทนที่หลังจากนั้น เสียงลมพัดไร่องุ่นยังคงดังเบา ๆ เอสเปอร์หันไปมองไกด์อีกครั้ง คราวนี้ในแววตาไม่ได้เต็มไปด้วยการท้าทายอย่างเดียว แต่มีบางสิ่งบางอย่างคล้ายยอมรับ แม้จะไม่ยอมพูดออกมาตรง ๆ ก็ตาม

Link

Link