Cobble Hill Tunnel

Cobble Hill Tunnel

{ นิวยอร์ก - บรู๊คลิน }

Cobble Hill Tunnel
『 หนึ่งในพื้นที่รกร้างและลึกลับแห่งนิวยอร์ก 』

อุโมงค์ Cobble Hill (หรือเรียกอีกอย่างว่าอุโมงค์ Atlantic Avenue) เป็นอุโมงค์ที่ถูกทิ้งร้างบนถนน Long Island (LIRR) โดยอยู่ใต้ Atlantic Avenue ในบรู๊คลิน นครนิวยอร์ก เส้นทางของมันผ่านทั้งย่านดาวน์ทาวน์บรู๊คลินและ Cobble Hill ครั้งเมื่อเปิดให้บริการเป็นครั้งแรก ทางผู้สร้างกล่าวว่าอุโมงค์นี้มีความยาวประมาณ 2,517 ฟุต (767 ม.) ตั้งแต่ Columbia Street และ Boerum Place แต่ปัจจุบันมันถูกปล่อยร้างอย่างไร้สาเหตุ กลายเป็นแหล่งมั่วสุม ทั้งยังมีเรื่องลี้ลับเป็นปริศนามากมาย แต่ก็ยังเป็นที่โด่งดังและได้รับการยกย่องให้เป็นอุโมงค์รถไฟใต้ดินที่เก่าแก่ที่สุดในโลกโดย Guinness Book of World Records

Denista BELIEVER

NEREZA HENLADYS

Lovers of Pleasure ❣ Head Counselor Cabin 10

ไหนใครบอกว่าจะขอพักก่อนแล้วค่อยออกไปทำพาร์ทไทม์หลังทัศนาจร?

อ้อ ฉันเอง

สาวสวยผู้ครองตำแหน่งที่ปรึกษาประจำเคบินสิบขยับแว่นทรงเหลี่ยมบนใบหน้าให้เข้าที่ หลังจากลังเลมาเกือบทั้งคืน ในที่สุดเธอก็เลือกหยิบชุดไปรเวทที่คล่องตัวแต่ก็ยังมีสไตล์โดดเด่นตามฉบับแฟชั่นนิสต้าออกมาสวมและดั้นด้นมาที่นิวยอร์ก ‘ ร้านเดดาลัสอยู่ที่โซโฮ .. แถวนั้นที่สวย ๆ เยอะแต่ตรอกก็เยอะมากเหมือนกัน ’ นัยน์ตาสีฟ้าซีดราวกับหินที่มีนามว่าดวงจันทร์หม่นลงคล้ายว่ารู้สึกกังวล

เธอยังไม่เคยชินกับวิถีชีวิตที่ไปไหนก็ต้องเจอแต่ตัวประหลาดให้ตี — ถึงมันจะดูเหมือนระบบของเกมที่เธอเคยเล่น แต่ยังไงนี่ก็ยังเป็นชีวิตจริงที่ถ้าเธอพลาดก็จำเป็นจะต้องตกเป็นอาหารของตัวประหลาดเหล่านั้นและตายในท้ายที่สุด ‘ ฉันไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมพักหลังมานี้ถึงได้เริ่มมีนิยายหรือการ์ตูนในแบบที่ตัวละครในเกมทำลายกำแพงที่ 4 แล้วสติแตกกับชีวิตของตัวเอง ’

เนเรซ่าก้าวไปตามทางเดินที่พลุกพล่านของย่านบรูคลินทั้งที่เส้นทางไปร้านเดดาลัสยังอีกไกลแต่เธอกลับไม่แม้แต่ความคิดที่จะนั่งรถสาธารณะ นัยน์ตาของเธอเลื่อนไปมองเงาสะท้อนในกระจกร้านค้าข้างทางจนพบเห็นร่างของชายไร้บ้านคนหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปหลายเมตร เธอเห็นเขาที่ปลายหางตามาเกือบครึ่งชั่วโมงและเธอก็มั่นใจว่านี่ไม่ใช่ความบังเอิญ ถึงจะอยู่ห่างออกไปราว ๆ หกถึงเจ็ดเมตร แต่เขากลับเดินในจังหวะเดียวกับที่เธอเดิน และเลี้ยวตามทุกซอยที่เธอทดลองเลี้ยวเข้าไป

ไม่มีคนไร้บ้านคนไหนเดินอย่างไร้จุดหมายออกมาจากถิ่นของตัวเองได้ไกลขนาดนี้

ธิดาอะโฟรไดท์หัวเราะด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง ‘ อีกแล้ว ’ นับตั้งแต่เริ่มออกมาจากค่ายได้ ชีวิตของเนเรซ่าก็ไม่เคยมีคำว่าสงบสุข ทีละนิดย่างก้าวของเธอเริ่มถี่และยาวขึ้นเพื่อตามหาพื้นที่เปลี่ยวร้างไร้คนสัญจรไปมาสำหรับหยุดเพื่อสะสางสิ่งที่อาจจะเป็นปัญหา จนได้พบกับทางเข้าอุโมงค์กว้างที่ตอบโจทย์ทุกความต้องการ

‘ วังเวง น่ากลัว ไม่มีคน และไม่น่ามีใครอยากผ่านมา เพอร์เฟ็คสำหรับการตีหัวใครสักคน ’ (< คำพูดจากคนที่บอกว่ายังไม่ชินกับวิถีชีวิตครึ่งเทพ) โดยไม่ต้องคิดเนเรซ่าหันตัวเดินไปตามทางลาดลงอุโมงค์อย่างรวดเร็วและก็ไม่ผิดไปจากที่คาด คนไร้บ้านเดินตามหลังเธอมาติด ๆ ด้วยความเร็วที่เหมือนจะเพิ่มระดับขึ้น

“ เอาล่ะ ฉันจะไม่พูดเยอะ นา—- ”

โครม !!

เ*ี้ยไรวะเนี่ย

แผ่นหลังของธิดาอะโฟรไดท์กระแทกเข้ากับผนังอุโมงค์อย่างแรง ตัวของเนเรซ่าทรุดลงกับพื้นพร้อมเสียงโอดโอย ใบหน้างามตาของสายเลือดแห่งความรักเหยเกด้วยความเจ็บ สองมือของเธอยันกับพื้น เนเรซ่าเงยหน้าขึ้นมองตัวต้นเหตุด้วยสายตาอาฆาต “ อย่างน้อย.. ช่วยมีมารยาทฟังกันสักคำไม่ได้หรือยังไง ! ”

สิ่งที่เธอได้รับตอบกลับจากตำหนิเสียงดังคือเสียงกรีดร้องแหลมหูจากอสูรกายหน้าตาพิลึก มันสูงใหญ่เกินกว่ามนุษย์แต่กลับผอมแห้ง มีปีกค้างคาวประหนึ่งแขน และร่างกายทรงกลิ่นเหม็นยิ่งกว่าท่อน้ำที่มีหนูตาย ‘ ลำพังกลิ่นของอุโมงค์นี้ก็จะทำให้ฉันอ้วกอยู่แล้ว ได้โปรดเถอะ ’ เนเรซ่ากรอกตาอย่างรำคาญในความวุ่นวายที่วิ่งเข้าหาเธอราวกับรถไฟที่ต้องมุ่งมาเพื่อเทียบชานชะลา ที่ปรึกษาประจำเคบินสิบฝืนดึงมีดสั้นออกมาจากปลอกมีดที่แขวนไว้ตรงช่วงเอว

เธอลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับอสูรกายที่ไม่เคยพบมาก่อน เนเรซ่าสูดหายใจเข้าจนเต็มปอด เธอยกมีดขึ้นในท่าเตรียมพร้อมก่อนจะย่ำเท้าวิ่งมุ่งเข้าโจมตีทั้งที่ยังไม่ได้ทักทาย หน้าผากทรงประหลาดของมันค่อย ๆ รวมลำแสงแสบเอาไว้เป็นก้อนใหญ่ก่อนจะปล่อยออกมา เนเรซ่าพลิกตัวหลบเส้นแสงนั้นพร้อมดวงตาที่เบิกกว้าง เธอย่อขาลงต่ำใช้มีดฟันผ่านช่วงท้องอสูรกายก่อนจะถอยกลับเมื่อมันกรีดร้องและสะบัดร่างกายอย่างบ้าคลั่งเพราะความเจ็บปวด

มันขยับปีกโผทะยานเข้ามาอย่างอาฆาต ในช่วงจังหวะที่มันกางปีกชะลอความเร็วของตัวเองลงเพื่อปล่อยสำแสงร้อนระอุ เนเรซ่าเลือกที่จะยกมือกรีดปีกของมันจนเป็นรอยฉีกกว้างที่ทำให้มันไม่สามารถบินได้อีก ‘ ฉันชอบแบทแฟมก็จริงแต่ค้างคาวแบบนี้ไม่ใช่สเปคเลยสักนิด ’ เนเรซ่าอาศัยช่วงเวลาที่มันจมอยู่กับความเจ็บปวดเป็นโอกาสทองในการโจมตี ทั้งเตะ ฟัน และแทง อสูรกายที่น่าสงสารตัวนั้นสภาพยับเยินได้ในไม่กี่นาทีต่อมา มีดสัมฤทธิ์กดทะลวงเข้าไปกลางอกตรงตำแหน่งของหัวใจอย่างแม่นยำ

“ เห้อ… แบบนี้ถือว่าฉันเป็นฆาตกรไหมนะ.. ”

เสียงหวานพึมพัมด้วยความเบื่อหน่าย เนเรซ่าเช็ดเลือดที่ติดปลายมีดด้วยชายแขนเสื้อ เธอเก็บมันใส่กลับไปในปลอกก่อนที่จะจัดเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ให้เรียบร้อย ก่อนที่เธอจะได้เคลื่อนไหวออกจากอุโมงค์ เสียงคำรามผสมกรีดร้องของบางสิ่งที่ทั้งคุ้นและไม่คุ้นก็ดังขึ้นจากส่วนลึกของเส้นทางที่ไร้แสง ‘ นั่นไม่ใช่เสียงมนุษย์ เสียงหนึ่งคล้ายเจ้าตัวที่พึ่งสลายส่วนอีกเสียง.. น่ากลัวกว่านั้นมาก ’ ไม่จำเป็นต้องอยู่รอให้เสียงเหล่านั้นเข้ามาใกล้ เนเรซ่าไม่มีกระจิตกระใจจะเป็นฮีโร่ฝ่าดงอสูรกายตอนนี้ ร่างเพรียวของธิดาอะโฟรไดท์รีบหันขวับไปยังทางออก ก่อนจะวิ่งแจ้นออกไปด้วยความเร็วที่แม้แต่ลูกเฮอร์มีสยังต้องชื่นชม

ผลการประลอง : แวนมีเทอร์ - ชนะ
สินสงคราม : ไม่ทราบ | ตื่นรู้พิชิตครั้งแรก : 2

Timeline at [ 10:16 | 15/12/2024 ]

Cooper HEROES

17/02/25 11.10น. - 11.50 น.

บทที่ 42

เมื่อปล่อยใจกับการนั่งรถไฟให้นำพาร่างกายไป สุดท้ายคูเปอร์ก็มาถึงบรู๊คลินโดยไม่รู้ตัว ไม่ต้องถามเหตุผลเลยว่าทำไมเขาถึงต้องมาสถานที่สุดหลอนแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีภารกิจอะไรเกี่ยวข้อง ไม่มีแผนการ ไม่มีเหตุจำเป็นที่ชัดเจน ถ้าจะให้ตอบก็คงมีเพียง "เพราะใจสั่งมา" ทำนองนั้น  

เขายืนอยู่หน้าทางเข้า Cobble Hill Tunnel อุโมงค์รถไฟเก่าแก่ที่สุดในโลกที่ถูกทิ้งร้างมานานหลายทศวรรษ เรื่องเล่าของมันเต็มไปด้วยปริศนาและความลี้ลับ ทั้งเสียงกระซิบในเงามืด วิญญาณที่ยังหลงเหลือ หรือแม้กระทั่งบางคนที่เข้าไปแล้วไม่เคยกลับออกมาอีกเลย  

...แต่ทั้งหมดนั้นไม่ใช่เหตุผลที่เขามาที่นี่

สาเหตุที่เขาลงมาในนี้ก็เพราะ [เผื่ออนาคตอาจได้มีโอกาสต้องทำภารกิจที่นี่ การเตรียมตัวไว้ก่อนคือหนทางของผู้ฉลาด... มั้ง?]

ว่าแล้วเขาก็หยิบไฟฉายอันใหม่ที่เพิ่งซื้อก่อนลงมาจากกระเป๋า เปิดสวิตช์ให้แสงสีขาววาบขึ้นกลางความมืด ก่อนจะเริ่มเดินสำรวจอย่างไม่รีบร้อน  

ภายในอุโมงค์เงียบสงัด เสียงฝีเท้าของเขาก้องสะท้อนไปตามผนังอิฐเก่า ๆ เพดานด้านบนมีซากไม้ค้ำยันที่ดูเปราะบาง บางจุดมีเถาวัลย์เลื้อยลงมาเหมือนนิยายสยองขวัญคลาสสิก น้ำหยดจากเพดานลงกระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ สร้างบรรยากาศที่ชวนให้รู้สึกถึงความเวิ้งว้าง  

เขาไล่ส่องไฟฉายไปตามผนังอุโมงค์ อิฐบางก้อนมีรอยแตกร้าว บางจุดหลุดออกมาเผยให้เห็นโครงสร้างด้านใน อุโมงค์นี้เก่าแก่มากแล้ว แม้แต่เสียงฝีเท้าของเขาก็ยังทำให้ฝุ่นเก่าแก่ลอยฟุ้งขึ้นมาตามทางเดิน  

"หวังว่ามันจะไม่พังลงมาตอนฉันยังอยู่ข้างในนะ"

คูเปอร์เดินต่อไปเรื่อย ๆ ระหว่างที่สำรวจไปรอบ ๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าในอดีต รถไฟเคยวิ่งผ่านเส้นทางนี้อย่างไร มีผู้โดยสารแบบไหนเดินทางกันบ้าง และทำไมมันถึงถูกปล่อยให้กลายเป็นอุโมงค์ร้างแบบนี้  

เมื่อเดินลึกเข้าไปอีก เขาก็เริ่มสังเกตเห็นร่องรอยแปลก ๆ บนพื้น มันดูเหมือนรอยขูดลากของอะไรบางอย่าง ใหญ่และหนักพอสมควร ราวกับเคยมีบางสิ่งถูกลากผ่านเส้นทางนี้ เขาลองใช้ปลายเท้าเขี่ย ๆ ฝุ่นออกจากรอย แล้วก็พบว่ามันลึกกว่าที่คิด  

"โอเค... นี่มันดูไม่ปกติเลยแฮะ"  

เขาย่อตัวลงสำรวจใกล้ขึ้น แล้วก็พบว่าบางรอยมีลักษณะเหมือนรอยกีบเท้า... แต่เป็นขนาดที่ใหญ่กว่าปกติ

กีบเท้า?

เขาเงยหน้ามองไปรอบ ๆ ไฟฉายในมือส่องไปเจอเศษบางอย่างที่มุมหนึ่งของอุโมงค์ เศษกระดูกสัตว์เล็ก ๆ กับเศษผ้าขาดวิ่นวางกองกันอยู่  

"ดูท่าฉันไม่ได้เป็นแค่คนเดียวที่เคยลงมาที่นี่..."  

คูเปอร์ลุกขึ้นยืน สัญชาตญาณบางอย่างกำลังบอกให้เขาระวังตัว แม้จะยังไม่มีอะไรโจ่งแจ้งว่า มีบางอย่างอยู่ในนี้ แต่การที่พบร่องรอยแบบนี้มันก็ชวนให้คิดไม่ตก  

เขาเดินไปตามแนวผนังเพื่อสำรวจให้ละเอียดขึ้น และพบว่ามีรอยเล็บขนาดใหญ่ครูดอยู่บนอิฐด้วย รอยเหล่านั้นจมหายเข้าไปในเนื้ออิฐ ราวกับสิ่งที่ฝากรอยเอาไว้มีแรงมากพอจะขย้ำมันให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ ได้  

คูเปอร์ใช้ปลายนิ้วแตะรอยขูดเบา ๆ  

"นี่มัน... ไม่ใช่แค่พวกแมลงตัวใหญ่แน่ ๆ"  

ขณะที่กำลังครุ่นคิด ไฟฉายของเขาก็ไปสะท้อนเข้ากับบางสิ่งในความมืด มันเป็นแสงสะท้อนสีแดง... เหมือนกับดวงตาของอะไรบางอย่างที่กำลังมองมา  

คูเปอร์หยุดนิ่งในทันที  

"โอ้ ให้ตายสิ"

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย เพ่งมองให้แน่ใจว่าสิ่งที่เห็นไม่ใช่แค่จินตนาการของตัวเอง  

และใช่ มันไม่ใช่  

เบื้องหน้าของเขา ไม่ไกลจากจุดที่ไฟฉายส่องถึง เงาสองร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นในสายตา ร่างหนึ่งมีเขาโคแหลมคม รูปร่างสูงใหญ่และเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ส่วนอีกตัวยักษ์กว่ามนุษย์ปกติถึงสองเท่า ผิวหนังหนาหยาบกร้านเหมือนหิน  

มิโนทอร์... และโทรลล์  

"อุ๋ย ขอโทษทีนะครับ เผลอเข้ามารบกวนเวลาพักผ่อนของพวกคุณ" คูเปอร์พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ พยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นมิตรที่สุด  

แต่แน่นอนว่ามันไม่ได้ผล

สิ้นเสียงเขา อสูรกายทั้งสองก็คำรามลั่น อากาศรอบตัวสั่นสะเทือนจากพลังมหาศาล ก่อนที่พวกมันจะพุ่งเข้าหาเขาในเสี้ยววินาที  

คูเปอร์สบถในใจ รีบกระโดดหลบกรงเล็บของโทรลล์ที่หวิดจะเฉาะเขาเป็นสองส่วน ก่อนที่มิโนทอร์จะกวาดขวานขนาดมหึมาฟาดลงมาหมายจะบดเขาให้จมพื้น  

"โอเค… แบบนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่องสินะ" 

เขาหมุนตัวไปด้านหลัง เท้าก้าวถอยออกจากระยะโจมตี ขณะที่มือกระชับหอกแน่น  

มิโนทอร์เป็นพวกใช้กำลังดิบ ขณะที่โทรลล์มีความอึดและพละกำลังมหาศาล คูเปอร์รู้ดีว่าเขาไม่สามารถเล่นงานพวกมันพร้อมกันได้ในที่แคบ ๆ แบบนี้  

ดังนั้น ต้องหาวิธีแยกพวกมันออกจากกัน  

เขาพุ่งตัวออกไปด้านข้าง กระแทกไหล่เข้ากับเสาผุ ๆ ดึงดูดความสนใจของโทรลล์ให้วิ่งเข้ามา มันเหวี่ยงแขนหนาทุบเสาจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ แต่เขาหลบออกมาก่อนแล้ว  

มิโนทอร์คำรามลั่น เห็นว่าโทรลล์ขวางทางมันอยู่ มันจึงผลักโทรลล์กระเด็นด้วยแรงมหาศาล ก่อนจะพุ่งเข้าหาเขาอีกครั้ง  

คูเปอร์อาศัยจังหวะที่โทรลล์เสียหลัก พุ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว แทงหอกเข้าไปใต้ซี่โครงของมัน  

"เคร้ง!"  

หอกของเขาปะทะกับผิวหนังหนาของโทรลล์ ส่งเสียงดังก้อง แต่ไม่ทะลุ  

"...ฉิบแล้ว แย่ล่ะ"  

โทรลล์หันกลับมาอย่างโกรธเกรี้ยว ก่อนจะพุ่งใส่เขาด้วยพลังทั้งหมด  

แต่คูเปอร์รู้แล้วว่ามันเป็นจุดอ่อนของตัวเอง

เขาหลบได้อย่างฉิวเฉียด ปล่อยให้โทรลล์กระแทกเข้ากับผนังอุโมงค์จนก้อนอิฐถล่มลงมาทับมัน  

เสียงคำรามของมันอู้อี้อยู่ใต้ซากอิฐ  

หนึ่งตัวเรียบร้อย

แต่ยังเหลืออีกหนึ่งตัวที่อันตรายกว่า  

  

มิโนทอร์ไม่ได้เสียเวลามองโทรลล์แม้แต่น้อย มันพุ่งเข้าหาเขาโดยไม่รอให้เขาได้พักหายใจ  

แต่ตอนนี้คูเปอร์รู้แล้วว่าต้องจัดการยังไง 

มิโนทอร์เป็นพวกเน้นพลัง ไม่ได้เน้นเทคนิค ถ้าใช้ความเร็วให้ถูกจังหวะ...  

เขาจะเล่นงานมันกลับได้

คูเปอร์พุ่งตัวไปด้านข้าง หลอกให้มิโนทอร์กวาดขวานฟาดลงมาเต็มแรง แล้วอาศัยจังหวะนั้น แทงหอกพุ่งเข้าไปใต้แขนของมัน—  

เสียงร้องคำรามของมันสะท้อนก้องไปทั่วอุโมงค์ ก่อนที่ร่างของมันจะเริ่มแตกสลายเป็นฝุ่นสีทอง  

"ฟู่ว์..."

เขาหอบหายใจ ยืนอยู่ท่ามกลางซากอิฐและฝุ่นทองที่ลอยฟุ้ง  

"...พอเถอะ พอแล้ว"

เขามองไปรอบ ๆ ก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดขาด  

"ฉันต้องออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ที่เซ็นทรัลพาร์คบ้างแล้ว"

เขาสะบัดฝุ่นออกจากเสื้อ เดินออกจากอุโมงค์ขึ้นสู่ถนนที่เต็มไปด้วยแสงแดด ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟ  

ครั้งนี้เขาเลือกนั่งรถไฟใต้ดินไป เซ็นทรัลพาร์ค ปล่อยให้ตัวเองได้พักหลังจากต่อสู้หนักหน่วงมาแล้วสองรอบ  

วันนี้เขาแค่อยากจะเดินเล่นเองนะ... ให้ตายสิ

หลักฐานการพิชิต

(โทรลล์)

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=830

(มิโนทอร์)

https://percyjackson.mooorp.com/plugin.php?id=dzs_npccomrade:fight&aid=829

+  2 ตื่นรู้ จากการพิชิต มิโนทอร์ ครั้งแรก

+  2 ตื่นรู้ จากการพิชิต โทรลล์ ครั้งแรก

Feria FOLLOWER

มาตามคำพ่อ

ภายหลังจากที่เธอไปที่เตาผิงไฟบูชาเทพตามปกติแล้ว เธอก็ได้ยินคำพูดหนึ่งตอบกลับมาว่า ลูกพ่อ ไปเจอพ่อที่ท่อระบายน้ำใต้นิวยอร์ก พ่อมีบางอย่างต้องตักเตือนเจ้า เอาจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเรเลียมาเตือนเธอเรื่องว่ามีคนที่มาจากกระท่อมอื่นจะพาเธอไปท่อระบายน้ำซึ่งมันก็ดันเป็นที่เดียวกับที่ที่ท่านพ่อ(?)บอกกับเธอ ทำให้เธอรู้ว่ามันคือคำลวง และผู้ที่ส่งเสียงมาไม่ใช่ท่านพ่อแน่นอนและคนที่สามารถทำแบบนี้ต้องเป็นเทพแน่นอน และเทพที่จะทำแบบนี้กับเธอก็ไม่ต้องสืบเลย เทพีเฮคาทีอย่างแน่นอนเลย แต่เธอก็ทำทีเป็นเชื่อคำพูดนั่นมายังท่อระบายน้ำภายใต้ย่านบรุกลิน ในนิวยอร์กตามคำพูดที่บอกให้เธอมา

“แม่คะ แม่รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นกับดักแล้วมาทำไมเหรอคะ”

เรเลียเอ่ยถามเธอด้วยความไม่เข้าใจ ทั้ง ๆ ที่รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นกับดักของเทพีเฮคาทีแต่เธอก็ยังคงมาที่นี่ด้วยตัวเองเสียซะอย่างนั้น

“ก็….มันน่าสนุกนี่นา อยากรู้ด้วยว่ารอบนี้ท่านจะมาไม้ไหนอีกด้วยล่ะนะ ไหน ๆ ก็ติดต่อมาโดยตรงขนาดนี้แล้วก็ต้องตามน้ำบ้างสิจริงไหม”

เธอเอ่ยพลางหัวเราะในใจด้วยความนึกสนุก แถมเธอก็อยากรู้ด้วยว่ารอบนี้ท่านจะส่งอสุรกายแบบไหนมาจัดการกับเธอ

‘ให้ตายสิพอมีอริเป็นเทพีเฮคาทีก็มีเรื่องสนุกมาไม่เว้นวันเลยจริงเชียว’

เธอคิดในใจพลางเอาหอกออกมาถือเตรียมไว้ ก่อนจะปืนลงมาในท่อระบายน้ำทำเอาคิดถึงตอนไปเฮติเลยจริงเชียวก่อนจะตะโกนออกไปว่า

“ลูกมาแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ โปรดออกมาด้วยเจ้าค่ะ”

เธอตะโกนร้องเรียกอีกฝ่ายราวกับว่าตัวเองหลงเชื่อคำพูดที่มาพูดกับเธอตอนนั้นอย่างเต็มเปา ถึงจริง ๆ เธอจะรู้อยู่แล้วก็ตามว่าไม่น่าใช่ท่านพ่อฮิปนอสของเธอหรอกเนาะ คือมันโป๊ะอ่ะ หรือจะเรียกว่ามีสายสืบดีกันล่ะ แต่ก็ช่างมันเถอะจะอะไรก็ตามขอรีบ ๆ เคลียร์ แล้วไปจัดการธุระในค่ายให้เสร็จแล้วจะได้ไปทำภารกิจคำพยากรณ์สักที เธอคิดวางแผนอยู่ในหัวแบบสุด ๆ ว่าต้องทำอะไรบ้างพลางสายตาจับจ้องไปตรงหน้าของตนว่าจะมีอะไรโผล่ออกมาโจมตีเธอรึเปล่าพลางจับหอกไว้แน่นเตรียมพร้อมรับมือทุกอย่างที่จะเข้ามาปะทะตัวเธอได้ตลอดเวลา

Feria FOLLOWER

ประตูปริศนา

ในจังหวะที่เฟเรียก้าวลงมาในท่อระบายน้ำนาม Cobble Hill Tunnel อย่างใจจดใจจ่อสิ่งที่เธอได้พบนั้นกลับสร้างความประหลาดใจให้แก่ตัวของเฟเรียเป็นอย่างมาก ถึงแม้ถ้าเป็นฝีมือคนที่เธอคิดไว้ก็มาแบบไม่น่าแปลกใจเท่าไรแต่นี่คืออะไรกันนี่

“นี่มันอะไรกันนี่ หมอกเหรอ!?“

ในตอนนี้หมอกมันก็เริ่มหนาขึ้นหนาขึ้นและหนาขึ้นและหนาขึ้นมากขึ้นทุกทีทุกทีจนแทบมองอะไรแทบไม่เห็น วิสัยทัศน์ข้างหน้าของเธอนั่นมีแต่สีขาวโพนจนเริ่มแยกไม่ออกว่าทิศไหนเป็นทิศไหน ทางไหนเป็นทางไหน ถึงเธอจะรู้อยู่แล้วก็เถอะว่าควรต้องทำยังไงดี เฮดโฟนที่พาดอยู่ที่คอของเธออยู่ตลอดเวลาถูกมือทั้งสองข้างของเธอจับมาสวมหู เสียงเพลงทำลายความเงียบบรรเลงออกมาในวินาทีที่เด็กสาวร่างบางหลับตาลงตั้งสติของตนไม่ให้แตกตื่นมากจนเกินไปจนทำให้สถานการณ์มันแย่ลง เธอค่อย ๆ เรียบเรียงความเป็นไปได้และสิ่งที่ตัวควรทำในตอนนี้ เพื่อรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าที่ดีที่สุดเท่าที่เธอคิดออก ก่อนจะลืมตาขึ้นมาและใช้มือข้างซ้ายของตนค่อย ๆ คลำหากำแพงข้างในท่อระบายน้ำแห่งน้ำเพื่อเป็นการนำทางเธอไปไม่ให้หลงทางไปไหน อย่างน้อย ๆ ก็ใช้มือแตะกำแพงข้างหนึ่งไว้ตลอดเวลามันก็เป็นกฎเหล็กของการอยู่ในเขาวงกตหรือสถานที่ที่ไม่รู้ทางไหนไปทางไหนอยู่แล้วล่ะนะ มือทั้งสองข้างค่อย ๆ ไล่เรียงไปตามกำแพงของท่อระบายน้ำอย่างช้า ๆ และระมัดระวังอยู่ตลอดเวลา ในระหว่างที่กำลังเดินคลำหาทางกลับขึ้นไปบนพื้นดินอยู่นั่น เธอก็พบประตูสองบาน

“ทำไมมีประตูอยู่ในที่แบบนี้ได้นี่“

เธอพึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัยพลางเข้าไปตรวจสอบประตูทั้งสองด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“ประตูมีสองบาน เรามีคนเดียว สรุปก็คือให้เลือกเปิดบานหนึ่งสินะงั้นก็…”

เธอก็เหรียญหนึ่งออกมา ก่อนจะดีดมันขึ้นฟ้าและรับมันมาวางบนหลังมือ

“ถ้าหัวไปประตูแกะสลักสวยงาม ถ้าก้อยไปประตูไม้ธรรมดา”

เธอเอ่ยออกมาก่อนค่อย ๆ เปิดมือออกมาดูก็พบว่าผลคือหัว เธอจึงตัดสินใจที่จะเข้าประตูแกะสลักสวยงาม มือเรียวของเด็กสาวแตะไปที่กลอนประตูก่อนที่จะกลืนน้ำลายดังเฮือกทำใจกับสิ่งที่เธอไม่อาจคาดคิดต่อจากนี้ได้ ก่อนจะเปิดประตูบานนั้นเดินเข้าไป

เดินเข้าประตูสลักลวดลายสวยงาม