ภายในห้องสมุดของบ้านหมาป่าแสงแดดส่องลอดผ่านหน้าต่างบานสูงกระทบชั้นหนังสือเรียงรายแน่นขนัด กลิ่นกระดาษเก่าและหมึกจาง ๆ ทำให้บรรยากาศเดูขลังขึ้นอย่างน่าประหลาด เซราฟีนนั่งหลังตรงอยู่หน้าโต๊ะไม้หนาหนังสือภาษาละตินเปิดค้างอยู่ตรงหน้า ตัวอักษรโบราณเรียงเป็นแถวเหมือนรหัสลับที่ยังไม่ยอมเปิดเผยความหมาย เธอลากนิ้วตามประโยคช้า ๆ พลางพยายามออกเสียงในใจแม้จะยังไม่คล่องแต่ก็ไม่ยอมวางมือง่าย ๆ
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากทางเดินระหว่างชั้นหนังสือและร่างของหญิงสาวคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นแทนตำแหน่งที่เคยเป็นหมาป่า ลูปาในร่างมนุษย์ผมสีเข้มยาวสยายใบหน้าคมเข้ม ดวงตาแข็งกร้าวไม่ต่างจากตอนอยู่ในร่างสัตว์เธอไม่เอ่ยคำทักทายเพ้อฝันแต่ดึงเก้าอี้ออกมานั่งฝั่งตรงข้ามอย่างจริงจัง
“เริ่มจากการอ่าน” ลูปาพูดเสียงเรียบ
“ออกเสียงให้ชัด ถ้าข้ามคำใดคำหนึ่ง… เริ่มใหม่ทั้งประโยค” เซราฟีนสูดลมหายใจลึกก่อนอ่านออกเสียงอย่างระมัดระวัง ลูปานั่งฟังเงียบ ๆ พลางเคาะนิ้วกับโต๊ะแผ่วเบาเมื่อเธอออกเสียงผิดลูปาจะขัดขึ้นทันทีพร้อมแก้เสียงให้ถูกต้องโดยไม่ปล่อยผ่าน ความเข้มงวดนั้นกดดันแต่ก็ทำให้เซราฟีนเริ่มจำรูปแบบภาษาได้เร็วขึ้น
“ภาษานี้ไม่ใช่แค่คำพูด มันคืออาวุธของลูกหลานโรมัน ใช้เจรจา สั่งการ และร่ายมนต์ ถ้ามัวสะกดผิดในสนามรบ เจ้าตายตั้งแต่ยังไม่ยกดาบ”
หลังการอ่านลูปาแจกแบบฝึกหัดแปลประโยค เติมคำ และเขียนสรุปใจความ เซราฟีนทำงานเงียบ ๆ คิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อติดคำยากก่อนจะลองเดาความหมายจากบริบท เซราฟีนถูกให้ทดสอบทันทีเมื่อทำเสร็จ ลูปาชี้ไปที่ข้อความสุ่มบนผนังที่สลักด้วยอักษรโบราณ
“แปล” หล่อนกล่าวสั่งสั้น ๆ เซราฟีนพยายามเรียบเรียงความหมายในหัวแล้วตอบออกไปด้วยเสียงมั่นคงกว่าที่คิด ลูปานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า
“ดีขึ้น แต่ยังต้องฝึก การบ้านคืนนี้เขียนบทความสั้นเป็นละตินว่าด้วยบ้านของฉัน” เมื่อการสอนจบลงลูปาลุกขึ้นยืนร่างของเธอกลับคืนเป็นเงาหมาป่าที่แข็งแกร่งก่อนจะก้าวหายไประหว่างชั้นหนังสือ
เซราฟีนมองตามก่อนกลับไปมองหน้ากระดาษตรงหน้า แม้มันยากแต่หัวใจของเธอเต้นแรง ภาษานี้ไม่ใช่ภาระมันคือกุญแจสู่โลกของลูกหลานโรมันและเธอต้องอ่านออกให้ได้ หากแต่ตอนนี้ขอไปทำการบ้านแล้วรีบมาส่งดีกว่า
| 
เจ้าของ: God
โพสต์ 2025-11-27 11:02:42
