ทะเลสาปทาโฮ

ทะเลสาปทาโฮ

ทะเลสาบทาโฮ (Lake Tahoe) เป็นทะเลสาบน้ำจืดขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในเทือกเขาเซียร์ราเนวาดา (Sierra Nevada) บนพรมแดนระหว่างรัฐแคลิฟอร์เนียและเนวาดาของสหรัฐอเมริกา มีความลึกมากเป็นอันดับสองในสหรัฐฯ และมีชื่อเสียงในเรื่องน้ำที่ใสสะอาดจนสามารถมองเห็นก้นทะเลสาบในบางจุด

Elina BELIEVER

Elina Letania

บทที่ 1: ความจริงและภารกิจแห่งโชคชะตา

เสียงคลื่นทะเลกระทบชายฝั่งดังแผ่วเบา ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็นที่คฤหาสน์ริมทะเลเลทาเนีย คุณแม่แคทธารีนยืนอยู่ในห้องโถงใหญ่ ดวงตาสีฟ้าครามจ้องมองไปยังลูกสาวตัวน้อย เอลิน่า สาวน้อยวัยสิบห้าปีที่ยังคงไม่เข้าใจถึงความจริงที่เธอจะได้รับรู้ในอีกไม่กี่อึดใจนี้

“เอลี่...ลูกจงตั้งใจฟังคำพูดของแม่นะ” แคทธารีนเอ่ยเสียงแผ่ว แต่แฝงไว้ด้วยความหนักแน่น

เอลิน่าพยักหน้าช้าๆ ดวงตาสีเขียวมรกตสบกับแม่ของเธอ “ค่ะ แม่”

แคทธารีนสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเปิดเผยความจริงที่เก็บซ่อนมานาน “พ่อที่แท้จริงของลูก...คือเทพเนปจูน เจ้าแห่งมหาสมุทร ลูกมีสายเลือดของเทพเจ้า และชะตากรรมที่ยิ่งใหญ่รอคอยอยู่เบื้องหน้า”

เอลิน่าชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาของเธอเบิกกว้าง “เทพเนปจูน...พ่อของหนู?”

“ใช่ ลูกของแม่...” แคทธารีนเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางใบเล็ก ยื่นให้เอลิน่า “แม่ต้องให้ลูกออกเดินทางตามหา หมาป่าสีขาว ซึ่งเป็นกุญแจสำคัญที่จะนำทางลูกไปสู่โชคชะตาที่แท้จริง”

เอลิน่ารับกระเป๋ามาด้วยมือที่สั่นเทา แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “แม่คะ หมาป่าสีขาวตัวนั้น...หนูจะหาเจอได้อย่างไร?”

“จงใช้สัญชาตญาณของลูก สายเลือดเทพเจ้าจะนำทางลูกเอง” แคทธารีนวางมือบนไหล่ลูกสาว และกระซิบคำพูดที่อบอุ่นแต่เปี่ยมด้วยความหนักแน่น “เอลี่ ลูกจงจำคำพูดของแม่ให้ดีนะ ลูกต้องตามหาหมาป่าสีขาวตัวนั้นให้พบให้ได้ ไม่ว่าหนทางจะยากเย็นเพียงใด อย่ายอมแพ้เด็ดขาด”

เอลิน่ากอดแม่แน่น น้ำตาคลอเบ้า แต่เธอกลั้นมันไว้ไม่ให้ไหล “ค่ะ แม่ หนูจะออกตามหาหมาป่าสีขาวตัวนั้นให้พบจนได้ หนูไปก่อนนะคะ แม่เองก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ นะคะ”

แคทธารีนพยักหน้า “แม่จะรอข่าวดีจากลูก”

หลังคำล่ำลาสุดท้าย เอลิน่าจึงถือกระเป๋าเดินทาง ออกจากคฤหาสน์ริมทะเลเลทาเนีย เส้นทางข้างหน้าดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน แต่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความกล้า

---

บทที่ 2: การเดินทางเริ่มต้น

เมื่อมาถึงทะเลสาบทาโฮที่เงียบสงบ ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สะท้อนผิวน้ำ เอลิน่าเดินสำรวจไปรอบๆ ด้วยความหวังว่าจะพบร่องรอยของหมาป่าสีขาว เธอตะโกนเรียกเบาๆ “คุณหมาป่าสีขาว...คุณอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ?”

แต่ความเงียบงันคือคำตอบเดียวที่เธอได้รับ เธอยืนหยัดรออยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยเบาๆ กับตัวเอง “หรือว่าคุณหมาป่าสีขาวจะอยู่ที่อื่นกันนะ...”

แม้จะไม่พบสิ่งใด เอลิน่าก็ไม่ได้ยอมแพ้ เธอสะพายกระเป๋า และเริ่มออกเดินทางต่อไปยังที่แห่งใหม่ ความมุ่งมั่นในดวงตายังไม่เคยจางหาย...

หมายเหตุ:#: เอลิน่า เดินทางออกจากคฤหาสน์เลทาเนีย และมาทำการค้นหาหมาป่าสีขาว ตามคำบอก ของแม่แคทธารีน แต่ยังไม่พบ (โรลค้นหาหมาป่าในที่สาธารณะโรลที่ 1)

OdessaL. -

Odessa
Loid

ท้ายที่สุดก็กินอะไรไม่ลง จิบน้ำเปล่าไปได้นิดหน่อยเพื่อคลายความกระหาย ก่อนวางเงินแล้วก้าวเดินออกจากสถานที่แห่งความอบอุ่นไป เธอสวมเสื้อฮูดสีเข้มตัวใหญ่ การแต่งกายเฉกเช่นวัยรุ่นหลายคน เทรนด์การแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าตัวใหญ่ไม่ใช่เรื่องแปลก หมวกถูกยกขึ้นคลุมผม รถสาธารณะถูกใช้อีกครั้ง เธอเดินทางไปทั่ว ไม่รู้จุดหมายปลายทาง ก้าวเดินต่อไปคล้ายคนตาบอด มีเพียงคำพูดของมารดาและยายเท่านั้นเพื่อให้มีแรงก้าวเดินต่อ เธอไม่กล้ากลับไปที่บ้านด้วยซ้ำ และสถานที่ที่กำลังมุ่งไปก็ออกห่างจากความทรงจำแสนดีเหล่านั้น เพียงเพราะความแปลกประหลาดที่โผล่พรวดเข้ามาในชีวิตประจำวัน มันไม่เหมือนอะไรที่เธอเคยเจอ ไม่มีใครว่างพอจะมานั่งอธิบาย ถ้อยคำเพียงไม่กี่บรรทัดเป็นขีดเส้นทางเดินของเธอเอง

ทะเลสาบสีเขียวสวยไม่ได้ถูกสนใจอย่างที่ควร ครรลองสายตากวาดหาหมาป่าสีขาวตัวใหญ่ที่เธอต้องการเจอ เธอต้องใช้เวลายาวนานเพียงใดเพื่อให้เจอ ตอบตัวเองก็ไม่ได้ ถามใครก็ยากที่จะนึกคำถามออก

บัดซบจริง

ร่างสมส่วนก้าวเดินต่อไป เลียบตามทะเลสาบที่คนบางตา ถ้าให้พูดถึงหมาป่าเธอเองก็นึกถึงป่า ควรเข้าไปในหาป่าดีหรือไม่ แต่เมื่อเข้าเธอจะได้เจอหมาป่าหรือจะได้เจอสัตว์ประหลาดกันแน่

ปวดหัว

โอดครวญอยู่ในใจ ริมฝีปากเคยอิ่มนุ่มแตกระแหงทั้งยังมีบางจุดที่แดงกว่าปกติเนื่องด้วยถูกกัดจนมันแตกโลหิตซึม

สองเท้าก้าวต่อไปเรื่อย ๆ คาดหวังว่าจะได้พบหมาป่าสีขาวนั่นโดยไว นัยน์ตาเฉดเทาอมเขียวไร้ซึ่งความรู้สึกใด เรียกว่าเลื่อนลอยก็ได้เช่นกัน

Roman - ce

i

bettyleg

Rael -

เดินทางไร้จุดหมาย 02

ราเอลได้เดินทางตามสัญชาตญาณตัวเองที่เท่ากับเดินทางตามใจตัวเองแบบสุด ๆ ที่ตามภาษาเด็กอายุ 12 ปีหมาด ๆ ที่พึ่งเคยออกมาผจญโลกกว้างนั่นแหละ หลังจากที่เขาเอาซ็อคโกแลคร้อนจากร้านกาแฟมาดื่มอบอุ่นร่างกายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็เอาแก้วไปทิ้งขยะตามภาษาคนเท่ ที่เท่ากับหล่อเท่ให้กับสังคมนั่นแหละนะ นี่แหละคนที่มีผู้กล้าในนิทานเป็นแรงบันดานใจในการดำเนินชีวิตล่ะนะ พอมาถึงที่ทะเลสาบทาโฮซึ่งเป็นทะเลสาบที่เขาเจอในระหว่างหาที่เคาน์ดาวน์ต้อนรับปีใหม่เสียสักหน่อย ก็พบว่าที่แห่งนี้นั่นมันสวยมาก ๆ จนตราบตรึงใจเลยล่ะ เด็กหนุ่มตัวน้องอ้าปากกว้างด้วยความอึ้งในความงดงามเหนือคำบรรยายที่มีต่อภาพทิวทัศนียภาพเบื้องหน้าตนอย่างหาที่สุดมิได้เลย

“สวยจังเลย ได้มาที่แบบนี้ตอนปีใหม่นี่สุดยอดไปเลย“

เขากระโดดโลดเต้นไปพร้อมกับการฉลองปีใหม่ที่ค่อย ๆ ผ่านพ้นไป เขาที่ไม่รู้จะไปหาที่พักที่ไหนเลยจัดการเอาผ้าห่มจากในกระเป๋ามานอนห่มผ้าโดยใช้ม้านั่งแถวนั้นเป็นที่นอน ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เป็นยามสายของวันซะแล้ว

“สายขนาดนี้แล้วเหรอนี่ คุณตาต้องโกรธแน่เลย อ่ะ ! ลืมตัวไปเลย“

ราเอลหัวเราะกับตัวเองพลางเอามือของตนนั่นพับผ้าห่มผืนโปรดเก็บใส่กระเป๋าเตรียมพร้อมออกเดินทางต่อพลางคิดว่าจะไปไหนต่อดีที่จะไปเจอหมาป่าสีขาวสวย ๆ แบบเมื่อตอนนั้นได้อีก แต่เขาชัวร์มากเลยว่าไม่ใช่ภาพลวงตาแน่นอนล่ะ ก็เขาจำหมาป่าในฟาร์มบ้านเขาเป็นอย่างดี และจำได้ด้วยว่าไม่มีตัวไหนที่สวยงามโดยเด่นเท่าตัวนั้นเลย นั่นต้องเป็นหมาป่าตัวเดียวกับในนิทานแน่นอนเลย และเป็นไปได้ด้วยว่าผู้กล้าลูคิลลามีตัวตนอยู่จริงไม่ใช่แค่ในนิทาน

“อยู่ไหนกันนะหมาป่าตัวนั่นนี่ ตัวที่สวย ๆ“

เขานั่งบนม้านั่งพลางเปิดหนังสือนิทานมาดูภาพหมาป่าสีขาวที่เหมือนกับที่เขาเห็นในวันก่อนออกเดินทางผ่านทางหน้าต่างบ้านเขา พลางเอาภาพหมาป่าในนิทานยกขึ้นมาดูในระดับสายตาพลางหมุนไปเรื่อย ๆ ก่อนที่สัญชาตญาณที่ไวของเขาจะบอกว่าเขากำลังจะพบกับอะไรบางอย่างที่ตามหาอยู่

“หรือว่าจะ“

เขาค่อย ๆ เอาหนังสือลงเพื่อดูว่าเบื้องหลังมันคืออะไรและนั่นมันก็คือ….

เดินทางอย่างไร้จุดหมาย 2/2

Rael -

ไล่ตามลูปา

ในตอนที่กำลังดูภาพหมาป่าขาวที่สุดแสนงดงามและตัวใหญ่ที่อยู่ในหนังสือนิทานอยู่นั่น สัญชาตญาณบางอย่างก็บอกให้เขาลดหนังสือลง เอาก็ทำตามนั่นอย่างช้า ๆ พลางมองไปยังเบื้องหลังของหนังสือก็พบว่ามีหมาป่าสีขาวตัวใหญ่แบบตัวใหญ่ยิ่งกว่าหมาป่าที่เขาเคยเจอมาเลย ทำเอาราเอลถึงกับตาค้างเลย หมาป่าสีขาวที่เขาเห็นตอนนั้นเป็นของจริงเหรอนี่

“อย่างเท่!!“

ราเอลตาเป็นปะกายอีกครั้งเมื่อได้เห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้าของตนเป็นหมาป่าสีขาวตัวใหญ่ที่ดูเหมือนกับในนิทานเลย ไม่สิ ดูดีกว่าในนิทานอีก เท่กว่าแถมสง่ากว่ากันเยอะเลย อย่างว่าละนะมันไม่สามารถวาดบรรยายความงดงามนี่ได้หมดถ้าไม่ได้มาเห็นด้วยตัวเองหรอกนะ

หมาป่าตัวใหญ่ตัวนั้นไม่หันมาคุยหรือส่งเสียงอะไรออกมาให้เขาได้ยินเลย มันแค่มองตาเขาก่อนจะวิ่งไป

“จะวิ่งแข่งเหรอ“

เขารีบเก็บหนังสือนิทานลงในกระเป๋า พร้อมตรวจดูว่าจดหมายยังอยู่ดีใช่ไหม ซึ่งก็นั่นแหละเขาใส่จดหมายไว้ที่ใต้ปกห่อหนังสือจะหลุดได้ไง

“รอด้วย“

ราเอลเอาเป้ขึ้นหลังก่อนจะวิ่งตามหมาป่าสีขาวตัวนั้นไป ในตอนนั้นเองที่มันหันมามองตาเขาราวกับจะสื่อสารอะไรบางอย่าง ซึ่งเขาพอรับรู้ได้ว่า ถ้าอยากปลอดภัยก็ตามมาก่อนที่มันจะวิ่งนำเขาไปอย่างรวดเร็วซึ่งมันก็โชคดีนะที่เขานั่นฝึกฝนร่างกายมาตั้งแต่ยังเล็ก ๆ เลยวิ่งตามได้โดยไม่เหนื่อยอะไร แต่สายตาเขาคือคิดในใจแล้วว่าถ้าเขาได้ขี่หมาป่าตัวนั้นจะเป็นไงนี่ น่าจะเท่น่าดู แต่ประเด็นคือมันวิ่งเร็วมาก เขาจึงต้องเร่งฝีเท้าวิ่งตามหมาป่าเบื้องหน้าตนไม่ให้คาดสายตาไปเลย