The Cyclops Bookshop of Prophecies and the Orange Cat ⋘ ร้านหนังสือไซคลอปส์และคำทำนายและแมวสีส้ม ⋙

Ripley HEROES

White Swan in The Ocean

Auray Party
9th August 2025 12.30 PM - 4.00 PM (UTC–5 : 3.30 - 7.00 PM)

   ด้วยข้อจำกัดอย่างการมานิวโรมด้วยรถไฟซึ่งมันต้องเดินทางตามรอบเวลาที่กำหนดทำให้การเดินทางนี้กินเวลาของช่วงเปิดงานไปราว ๆ หนึ่งชั่วโมงครึ่งได้เพราะว่าต้องการซื้อของเพื่อไปเป็ฯส่วนหนึ่งในการช่วยซัพพอร์ตงานปาร์ตี้ฉลองของพี่ชายคนสำคัญของสายเลือดโพไซดอน สมาชิกบ้านเคบินที่สามมาถึงงานเอาช่วงเวลาราว ๆ เที่ยงครึ่งที่ผู้คนเริ่มกินเลี้ยงยามเที่ยงกัน (พร้อมกับหิ้วถุงอาหารมาคนละสองสามถุงแหนะ—) ดวงตากลมมองรอบตัวอย่างนึกสนใจ ต้องบอกว่าการเดินทางในครั้งนี้ไม่ใช่แค่เป็นการชวนเอียนมาเปิดโลกคนเดียวเท่านั้น แน่นอนว่าเป็นริปลีย์ด้วยที่รู้สึกเหมือนได้เปิดโลกไม่ต่างกัน หากเธอมองรอบตัวแล้วก็จะพบได้ว่าผู้คนที่มางานของไทสันส่วนใหญ่จะเป็นเหล่ารุ่นพี่ผู้โด่งดันและรุ่นพี่ที่อยู่รุ่น ๆ เดียวกันไทสัน

   เช่นพวกรุ่นพี่แอนนาเบธ กับ โกรเวอร์ เป็นต้น

   “อย่าบอกนะว่านี่แก๊งพี่น้องของฉันน่ะ”

   เสียงไม่คุ้นหูดังขึ้นทันทีที่พวกเธอเหยียบเข้ามาในงานเลี้ยง เป็นไซคลอปส์ตาเดียวไซส์มินิเท่ามนุษย์อย่างเรา ๆ เป็นการยืนยันอย่างดีเลยว่านี่คือพี่ชายของพวกเธอ ไทสัน

   “ใช่แล้วไทสัน พวกเด็ก ๆ ที่ฮาล์ฟบลัดน่ะ” ซันซ์ที่จริง ๆ มางานก่อนหน้าแล้วปลีกตัวออกมารับพวกเธอที่สถานีรถไฟเอ่ยกับไทสันก่อนที่เขาจะหันมาแนะนำตัวทีละคน “ทางนี้เจโรม—no, wait, you probably already know Jerome. This here is Ripley, and Ian, our new little brother.”

   “สวัสดีค่ะ ริปลีย์ สวอนสัน”

   “เอียน มาร์โลว์ครับ”

   เด็ก ๆ ทั้งสองเอ่ยทักทายไทสันผู้เป็นลูกครึ่งเทพโพไซดอนกับไซคลอปส์ บุคคลที่เป็นเบื้องหลังความสำเร็จของเพอร์ซีย์ก็ว่าได้ ไทสันเองเมื่อเห็นว่านอกจากเขาจะมีลูกน้อยคนใหม่แล้วตอนนี้เขายังได้รู้จักเด็กคนใหม่ผู้เป็นน้องของเขาอีก

   “เฮ้! สวัสดีทุกคน! ฉัน ไทสัน! ดีใจมากเลยที่พวกนายมางานฉลองของออเร ลูกชายของฉัน! ตอนนี้พวกนายมีหลานใหม่แล้วนะ!” ไทสันเดินมาตบบ่าของริปลีย์และเอียนเบา ๆ “จริงสิ เที่ยงนี้ก็หาอะไรกินก่อน บ่ายนี้จะมีกิจกรรมด้วย”

   “นั่นสุดยอดมากเลยไทสัน” ได้ยินว่าอาหารตาของริปลีย์ก็ลุกวาวแล้ว

   แก๊งเด็กฮาล์ฟบลัดเคบินที่ 3 ก็พากันไปนั่งโต๊ะเดียวกันทั้งหมด แน่นอนว่าไทสันไม่ลืมที่จะพูดถึงลูกชายและอุ้มออเรมาแนะนำตัวกับพวกเธอทุกคนผู้ได้อัพเกรดเป็นคุณอากันหมด

   คุณอาริปลีย์ น่ารักจริง ๆ

   ริปลีย์อาสาหิ้วอาหารไปจัดใส่จานที่เต็นท์สีขาวนอกร้านร่วมกับเอลล่า เรียงให้สวยงามเป็นอาหารเพิ่มเติมจากไส้กรอกย่างนานาชนิด และ สลัดผัก พวกมันประกอบไปด้วย พิซซ่า ราตาตูย และ ขาปูอลาสก้า…(อย่างหลังริปลีย์อยากกินเองจนต้องขอร้อง)

   “จริง ๆ แล้วของพวกนี้น่ะ ส่วนมากเป็นของโปรดไทสันเขาล่ะ”

   “จริงหรอคะ ?”

   “อื้อ แล้วก็มีหลายอย่างที่ฉันจำได้ว่าเป็นของโปรดคนอื่น ๆ ที่ได้ยินไทสันเขาเคยบอกอ่ะ อย่างพิซซ่าของแอนนาเบธชอบ หรืออย่าอาหารมังสวีรัต เป็นของที่โกรเวอร์ชอบล่ะ”

   “ขาปูจานนี้หยิบได้เลยไหมครับ ?”

   ในระหว่างที่ริปลีย์กำลังก้มหน้าก้มตาจัดจานขาปูอลาสก้าอย่างตั้งใจ ริมฝีปากเบะเล็กน้อยขณะพยายามจัดวางให้ก้ามเรียงตัวกันสวยงามเหมือนภาพในโบรชัวร์ร้านซีฟู้ด ก็มีร่างสูงคนหนึ่งพร้อมเสียงฝีเท้านุ่ม ๆ ก็ดังขึ้นเข้ามาประชิด ณ ข้าง ๆ เธอที่ว่างพอดี พร้อมเสียงที่ทุ้มและนิ่งดั่งน้ำแข็งบางที่กำลังแตกตัวลงบนลำธาร ริปลีย์ สวอนสันไม่เคยเห็นเขามาก่อนเลยในค่าย — แต่เธอกลับรู้สึกว่าเหมือนเคยเห็นเขาที่ไหนสักที่มากก่อน

   ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ชี้ยุ่งพอให้รู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้ใช้เวลาเกินห้านาทีในการเซ็ตทรงนั้น กลับดูดีอย่างน่าโมโห เขามีคิ้วที่เข้มพอดี ดวงตาสีฟ้าเทาใต้แสงไฟที่ดูเหมือนจะมีเลนส์กล้องส่วนตัวซูมตามเขาทุกมุม และรูปหน้า… โครงหน้าคมสันแบบที่แสงจากโคมไฟก็ยังเลือกตกกระทบมุมที่ดีที่สุด

   เขาสวมแจ็กเก็ต varsity สีดำ-น้ำตาล ทับเสื้อลายทางแนว preppy พร้อมการถือการ์ดแบรนด์ดังในมือหนึ่ง ส่วนอีกมือก็ถือโทรศัพท์ขึ้นถ่ายมุมที่รู้ว่าตัวเองหล่อที่สุด… ซึ่งก็จริง เพราะถึงแม้จะเห็นเขาแค่ผ่าน ๆ ก็ยังรู้สึกเหมือนกำลังเห็นใบหน้าบนป้ายโฆษณาตามรถเมล์เมืองนิวยอร์ก

   เธอไม่แน่ใจว่าเขาเป็นลูกของเทพองค์ไหน แต่ถ้าไม่ใช่แอพอลโล ก็คงเป็นลูกครึ่งของเทพีอโฟรไดต์กับนายแบบ Dior รุ่นลิมิเต็ด—มีบางอย่างในตัวเขาที่ดูไม่จริงแต่ก็ดัน มีอยู่ตรงหน้า

   ด้วยการที่โดนดาเมจความหล่อกระแทกตาเนื้อเข้าจัง ๆ จะ ๆ อย่างใกล้ชิดทำให้ริปลีย์เผลอกลืนน้ำลาย —และปากเจ้ากรรมก็หลุดสบถออกมาก่อนอย่างไม่รู้ตัว

   “Oops— handsome…”

   ณ ตอนนั้นเองที่เสียงหวานเล็ก ๆ เผลอหลุดออกมาจากความคิดที่ดูจะเสียงดังใช้ได้ทำให้ Handsome guy ในประโยคนั้นเองก็หลุดขบขันอาการของหญิงสาวที่น่าจะเป็นรุ่นน้องร่วมค่ายฮาล์ฟบลัดของเขา และริปลีย์ก็ได้รู้ได้โดยทันทีว่าเสียงความคิดของเธอมันเผลอหลุดออกมาจนได้ !

   เป็นแบบนี้อีกแล้ว !?

   “ผมจะถือว่านั่นเป็นคำชม... สำหรับขาปูนะครับ?”

   เขายิ้ม — รอยยิ้มบางแต่มีน้ำหนักเหมือนแสงแดดเฉียงบ่ายที่ลอดม่านหน้าต่างในวันที่อากาศเย็นจัด เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เรียกร้องความสนใจ แต่ดันไปกระทบหัวใจของคนตรงหน้าอย่างแม่นยำ

   “อ่า— มาเอาขาปูใช่ไหมคะ ?”

   “Yes, of course. Can I take this one?”

   “Yeah, you can.”

   นี่ไม่ใช่เสียงของริปลีย์แต่อย่างใด เป็นเสียงของเอลล่าที่เอ่ยออกมาเพื่อเห็นว่าน้องสาวของสามีดูจะล่กต่อหน้าหนุ่มหล่อพิกลจึงให้ความช่วยเหลือ ทางด้านหนุ่มร่างสูงก็หันไปยิ้มให้เอลล่าผู้เป็นหนึ่งในเจ้าของงานนี้อย่างเป็นกันเอง

   “ขอบคุณมากครับ เอลล่า นี่น่ะของชอบผมเลย”

   “ต้องขอบคุณเหล่าเด็กเคบินที่สามที่หิ้วมาให้แล้วล่ะไลแซนเดอร์ ใช่ไหม ริปลีย์”

   “อ่า— ใช่ค่ะ” ถึงจริง ๆ จะหิ้วมาเพราะอยากกินเองก็เถอะ

   “ริปลีย์ ? ใช่ริปลีย์ สวอนสันน้องเจ้าเจโรมที่อยู่ในข่าวคู่กับเจ้าซูฮันใช่ไหม ?”

   “ก็ใช่— ว่าแต่คุณคือ ?”

   “อ้อ ใช่ เธอน่าจะยังไม่เคยเจอผมสินะ ฉัน ไลแซนเดอร์ วิสเปอร์ บุตรแห่งคิโอเน่ เพื่อนร่วมวงของเจโรมน่ะ”

   โอเค ชัดเจน สิ้นประโยคบอกบ้านที่สังกัด และวงบอยกรุ๊ปคุ้นหูของเขาเธอก็รู้ได้เลยทันทีว่าทำไมเขาถึงจำชื่อเธอได้ นั่นก็คงเพราะว่าเขาเป็นถึงศิลปินวง GETS!X ศิลปินวงเดียวกันกับเจโรมและซูฮัน

   ว่าแต่ ทำไมต้องจำว่าเธอมีข่าวกับซูฮันด้วยล่ะ !

   “ริปลีย์ สวอนสัน ธิดาแห่งโพไซดอน—จริง ๆ คุณน่าจะพอรู้จักอยู่แล้ว อย่างน้อยก็ชื่อน่ะนะ”

   “ก็จริง แต่นับจากนี้ผมคงรู้จักคุณแบบ จริง ๆ แล้วล่ะครับ”

   โอเค นี่ค่ายฮาล์ฟบลัดมีแต่คนมีชื่อเสียงหรือยังไง ? บอยกรุ๊ปชื่อดังอยู่อยู่ที่นี่ ไหนจะลูกสาวดาราฮอลลีวู้ดดังก็อยู่ที่นี่ เจ้าของค่ายยี่ห้อมือถือก็ถือว่าสังกัดที่นี่

   ริปลีย์นิ่งค้างเหม่อลอยไปราว ๆ สามวินาทีได้ก่อนที่เธอจะรีบตักชาปูอลาสก้าใส่จานแยกยื่นใส่มือร่างสูงทันที

   “ขาปูอลาสก้าค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ”

   “ขอบใจนะสวอนสัน”

   ครั้นได้จัดการกับหนุ่มหล่อที่จู่ ๆ ก็ปรากฎอยู่ข้างกายจนเรียบร้อยแล้วเธอก็รีบจัดจานต่อจนครบ เธอให้เอลล่าเดินกลับไปยังโต๊ะของเด็กโพไซดอนพร้อมรถเข็นเครื่องดื่มเพื่อที่จะเริ่มเสิร์ฟน้ำให้ทุกคนร่วมกับไปสนทนากับทางโน้น

   เพราะว่าเจ้าออเรเหมือนจะร้องไห้หาแม่แล้วสิ

   ร่างของหญิงสาวผู้เป็นแม่ออเรตกปากรับคำแลกกับว่าฝากเธอเอาไส้กรอกย่างมาให้ไทสันหน่อย ภาพ ณ ที่โต๊ะตรงนั้นจึงเกิดภาพของเอลล่าเดินไปถึงก็อุ้มเจ้าตัวน้อยมากอดหอมจากอ้อมแขนของไทสัน

   เป็นภาพที่ดูอบอุ่นไม่ใช่น้อย ๆ

   ริปลีย์ไม่รอช้าเดินไปหยิบไส้กรอกมาลงเตาย่างให้ผิวเกรียมพอกรอบ ๆ แต่ว่าคนที่ยืนย่างไม่ได้มีแค่เธอคนเดียวนี่สิ ข้างกายของเธอเป็นร่างสูงของคนที่ผู้คนเรียกเขาว่า เลเวอร์ ทำเอาเธอขมวดคิ้วเบา ๆ พร้อมกับนึกได้ว่าไปอ่านเจอแถวไหนกัน

   อ้อ— เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ รุ่นพี่แอรีสที่พี่สาวคนสวยของเธอไปเรียนต่อสู้ด้วยนี่นา

   ในระหว่างนี้ที่มีคนมาชวนเขาคุยจนเขาเผลอละความสนใจออกจากไส้กรอก ริปลีย์ผู้ที่ยืนย่างให้ไทสันก็เบิกตาขึ้นมองไส้กรอกของหนุ่มข้าง ๆ เหมือนเริ่มส่งกลิ่นเหม็นไหม้แล้ว !!

   oh sh*t man

   มือเล็กรีบช่วยพลิกไส้กรอกที่ดูเหมือนว่าจะไม่ทันเสียอย่างนั้น เลเวอร์ที่เหมือนจะไวต่อกลิ่นไหม้หันมาพบกับภาพของหญิงสาวน่าจะเป็นวัยพอ ๆ กับลูกศิษย์สาวบ้านเคบินที่ยี่สิบกำลังยืนคีบชิ้นที่น่าจะเป็นไส้กรอกของเขาและพบว่ามัน…ไหม้เกรียมเรียบร้อย

   ริปลีย์หายใจออกเบา ๆ ก่อนจะหยิบของเธอใส่จานแล้วยื่นให้เขา

   “เอ่อ…รุ่นพี่คะ พอดีว่าของฉันก็เป็ฯไส้กรอกเนื้อ เอาของฉันไปก่อนไหมนะคะ ?”

   เสียงเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับสะกิดแขนแกร่งที่กล้ามเป็นมัด ๆ จนต้องแอบกลืนน้ำลายอีกรอบ ทั้งดูดึงดูด น่ากัด แล้วก็ดูเหมือนว่ามันน่าจะเป็นเครื่องหมายการีนตีอย่างดีเลยว่าถ้าเธอทำเขาเหม็นขี้หน้าคงโดนไอกล้ามแขนเบิ้ม ๆ พวกนี้หนีบจนต้องร้องขอชีวิตแน่นอน

   “ได้หรอ ? ขอบใจ”

   เลเวอร์ได้ยินแบบนี้ก็รีบหันกลับมาขอบคุณเธอให้ไว ริปลีย์ที่ไม่ได้ติดใจอะไรนักก็บอกเขาว่าตัวเองย่างไว้สองอันพอดี แบ่งเขาสักอันก็ไม่เป็นไร ถึงจริง ๆ แล้ววางแผนจะย่างให้ไทสันตั้งสองชิ้นเผื่อเขาจะไม่อิ่มแต่เธอคิดไปคิดมา เช็กขนาดของไส้กรอกแล้วก็…

   อือ ไซส์แบบนี้อันเดียวก็คงจะพอ

   เช่นนั้นแล้วร่างเล็กของสาวน้อยหนึ่งเดียวในบ้านโพไซดอนนะตอนนี้ก็รีบเดินไปทางโต๊ะอาหารเพื่อวางไส้กรอกย่างตรงหน้าไทสัน

   “ถือโอกาสหยิบไส้กรอกย่างมาให้ค่ะ”

   “โอ้ ! ขอบใจมากเลยริปลีย์”

   "You're Welcome”

   จังหวะที่เอลล่าทั้งอุ้มออเรทั้งหันมาเตรียมจะเข็นรถเข็นนี้เองริปลีย์ก็รีบเดินไปทำหน้าที่น้องเขยที่ดีอย่างการช่วยเข็นรถเข็นเครื่องดื่มแทน แถมยังนึกสนุกอยากสวมบทบาทแอร์โฮสเตทท่านหนึ่งในงานเลี้ยงเสียด้วย

   “ไม่เป็นไรริปลีย์”

   “โอ้ โน๊ว โนว โนว พี่สะใภ้ขา เรื่องนี้ให้น้องสาวทำแทนเถอะค่ะ”

   “งั้นถ้าไปถึงโต๊ะของพวกแอนนาเบธกับโกรเวอร์ฝากบอกด้วยนะว่ามีพิซซ่ากับราตาตูยน่ะ”

   “ได้เลยค่ะ” ริปลีย์เอ่ยรับคำก่อนจะหันมาทางโต๊ะของเธอเอง “อะแฮ่ม— ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายจะรับอะไรดีคะ”

   น้ำเสียงจีบปากจีบคอนี้เองทำให้พี่ ๆ น้อง ๆ ร่วมโต๊ะต่างขบขันออกมาเบา ๆ อย่างนึกตลกและเอ็นดูร่างเล็กผู้ที่ตอนนี้รับตำแหน่งผู้สาวคนงามเพียงหนึ่งเดียวประจำบ้าน พี่สาวน้องสาวหายเกลี้ยงแบบนี้นึกเหงาตามประสาสาวน้อยที่ต้องนอนในหอพักฝั่งหญิงไม่หยอก

   “ของฉันโคล่า” ซันซ์รีเควสคนแรก

   “น้ำแร่ฮะ” เอียนเอ่ยตอบ

   ซึ่งดูเหมือนว่าทุกคนในโต๊ะที่เหลือก็จะเลือกน้ำแร่กัน ริปลีย์เดินไปวางน้ำให้ก่อนจะหยุดที่เจโรม

   “พี่ชาย เซอร์ไพรส์” ใช่ ริปลีย์หยิบบิบิมบับออกมาจากแหวนดาราจรัสที่พ่อสุดเจ๋งแจ๋วมอบให้เธอก่อนออกไปออกทะเลกับเจโรมในรอบที่ผ่านมาเพื่อสำเร็จวิชาติวเตอร์เดอะเฟสฮาล์ฟบลัด

   “เจ๋งที่สุดเลยริปลีย์”

   “แน่นอน นี่ใครเอ่ย ริปลีย์ไงล่ะ !”

   เมื่อเธอเดินเสิร์ฟครบทุกคนในโต๊ะแล้วก็เริ่มออกสายเดินถามทุกคนในเต๊นท์สีขาวต่อทันที เริ่มจากโต๊ะของแอนนาเบธและโกรเวอร์

   “เอาน้ำอะไรดีคะ ?”

   “น้ำเปล่าก็แล้วกัน โกรเวอร์ก็ด้วย”

   ริปลีย์ได้ยินเช่นนี้ก็เทน้ำยื่นให้ทั้งสองคน แน่นอนว่าเธอไม่ลืมที่เอลล่าบอกเธอไว้

   “เอลล่าฝากมาให้บอกว่าที่โต๊ะกลางมีพิซซ่ากับราตาตูยเพิ่งจะวางใหม่ ไปหยิบได้นะคะ”

   “โอ้ ขอบใจมากเลย”

   แอนนาเบธเอ่ยขึ้นมาทันทีทำเอาริปลีย์เข้าใจแล้วว่าแอนนาเบธชอบพิซซ่าจริง ๆ ตามที่เอลล่าบอก เมื่อมิชชั่นของโต๊ะนี้คอมพลีตเรียบร้อยเธอก็เดินไปโต๊ะต่อไปเจอเข้ากับลิเลียน่ากำลังนั่งอยู่กับแก๊งสาว ๆ อย่าง ไพเพอร์ เคธี่ รีเบคก้า แล้วก็แคลรีส

   “โอ้ สวัสดีค่าท่านผู้โดยสารทุกท่าน สนใจรับกาแฟหรือชาดีคะ ?”

   “จากผู้เล่นหมายเลข 029 กลายเป็นสาวแอร์โฮสเตสไปแล้วหรอริปลีย์” เป็นไพเพอร์ที่เอ่ยแซวเธอออกมา

   “ขอน้ำส้มค่ะ” ลิเลียน่าหัวเราะชอบใจเรื่องของเธอที่เล่นโรลเพลย์เป็นสาวแอร์

   “ได้เลยค่า”

   ริปลีย์ตอบรับพร้อมกับรินน้ำส่งให้ลิเลียน่าและรินชาให้ไพเพอร์ ไพเพอร์ที่ยังไม่ได้เอ่ยขออะไรก็ถึงกับเงยหน้ามายิ้มให้รุ่นน้องผู้เป็นดาราหน้าใหม่ในสังกัดของเธอ

   “รู้ใจกันแล้วนะคะริปลีย์”

   “แน่นอนค่ะคุณผู้จัดการ”

   “ทางนี้ขอน้ำแร่” แคลรีสเอ่ย

   “กาแฟหรือชาใช่ไหม ขอกาแฟเย็น” รีเบคก้าเอ่ย

   “ฉันขอน้ำเปล่า— ว่าแต่มีโยเกิร์ตไหมนะ อยากเอามากินกับไส้กรอกชะมัด”

   “เอ่อ—มีนะคะ หมายถึงว่าฉันมีในคลังพร้อมให้รุ่นพี่เลยค่ะ”

   ถึงจะไม่รู้ว่าโยเกิร์ตกับไส้กรอกย่างมันจะเข้ากันยังไง แต่ว่าเธอก็หยิบโยเกิร์ตออกมาจากแหวนดาราจรัสและหยิบแอปเปิ้ลเขียวมาให้ลิเลียน่าด้วย

   “ให้จ้า” ริปลีย์เอ่ยพลางขยิบตาให้ลิเลียน่าก่อนจะเดินไปทางโต๊ะอื่น

   และโต๊ะต่อไปที่เธอจะไปเดินเสิร์ฟน้ำเป็นโต๊ะของสองหนุ่ม หนึ่งคนเป็นชายหนุ่มชาวเอเชียท่านหนึ่ง และ ชายหนุ่มตัวโตคมเข้ม เป็นการร่วมโต๊ะที่แตกต่างอย่างสุดขั้วดี…

   “น้ำอะไรดีคะ ?”

   “โอ้ มีน้ำผลไม้อะไรไหมครับ?”

   “น้ำส้ม แล้วก็น้ำมิกซ์เบอร์รี่”

   “ขอน้ำมิกซ์เบอร์รี่”

   “ทางนี้ขอนมก็พอ”

   ถ้าเธอได้ยินไม่ผิด เหมือนเขาจะคุยกันอยู่ โดยชาวเอเชียคนนี้ชื่อ ออสติน อ๋าว ส่วนรุ่งสูงเข้มคนนี้ชื่อ บ๊อบ ริปลีย์จัดเสิร์ฟน้ำให้ตามต้องการก่อนที่จะเดินวนให้ครบทุกโต๊ะและเดินกลับไปยังโต๊ะตัวเองเพื่อเริ่มกินไส้กรอกย่างและหยิบสเต็กมิโนทอร์มากินด้วยเลย

   เวลาผ่านเข้ามาถึงช่วงราว ๆ บ่ายถึงบ่ายโมงครึ่งริปลีย์ก็เดินไปเขียนคำอวยพรในสมุดเล่มหนาสวยงามให้ออเรตัวน้อย

  

ขอให้ออเรโตมาท่ามกลางความรักและความสุข ขอให้แข็งแรงปลอดภัย ไม่มีอะไรให้ต้องปวดหัวนะ
   —จาก คุณอาริปลีย์

   เขียนเสร็จเรียบร้อยเธอก็เดินออกมาจากโต๊ะวางหนังสืออวยพรมายังสถานที่ที่จัดของทำตุ๊กตาให้ออเร หงส์ขาวตัวน้อยบ้านท้องทะเลไม่รอช้าที่จะเดินไปนั่งเพื่อร่วมเอ็นจอยการทำตุ๊กตาด้วย ดวงตากลมไล่มองของมากมายแล้วก็นึกครึ้มอะไรได้

   เป็นหลานพ่อทั้งที งั้นก็เอาตุ๊กตาคุณปู่โพไซดอนไปก็แล้วกัน

   ริปลีย์เริ่มร่างภาพในหัวว่าโพไซดอนที่เธอเคยเห็นในความทรงจำเป็นอย่างไรบ้างแล้ววาดออกแบบก่อนจะเริ่มเย็บจริง ตุ๊กตาคุณปู่โพไซดอนได้เป็นผลงานของริปลีย์มอบให้เจ้าออเรตัวน้อยในบัลดน

   ถือว่าเอาคุณปู่มาอวยพรให้หลานก็แล้วกันนะ

   ต่อไปเป็นแฟชั่นโชว์คุณอริสโตเฟนส์ นี่ไม่ได้หวังรางวัลแต่อย่างใด หวังได้เล่นเจ้าแมวส้มแท้ ๆ เลย ริปลีย์หยิบเสื้อผ้าที่มีมา Mix and Match แล้วก็รู้สึกว่าการ Back to Basic น่าจะเป็นอะไรที่เธอชอบที่สุดนี่สิ เลยกลายเป็นคุณอริสโตเฟนส์ผ้าคลุมสีฟ้าสื่อถึงบ้านโพไซดอนสุด ๆ

   ต่อไปเป็นกิจกรรมใส่ผ้าอ้อมให้ตุ๊กตา ริปลีย์เดินเข้าไปร่วมแจมทันทีด้วยความรู้สึกสงสัยว่าตัวเธอจะมีความเป็นมัมหมีมากน้อยแค่ไหน

   “โอเค…ก็แค่ผ้าอ้อมกับตุ๊กตาเอง จะไปยากอะไร๊” ริปลีย์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะปล่อยให้เอลล่าเอาผ้าปิดตาสีดำมาผูกไว้จนมืดสนิท เธอค่อย ๆ ลูบหาตัวตุ๊กตา ท่ามกลางแรงเชียร์ของเหล่าพี่ชายน้องชายที่มายืนดู “จินตนาการว่ามันคือทารกนะ!”

   “อย่าพูดแบบนั้นสิ ฉันจะขวัญเสียมากกว่ามั่นใจอีกนะ…”

   เสียงเธอเล็ดรอดออกมาเบา ๆ ก่อนจะวางตุ๊กตาลงตรงหน้าตัวเอง มือเล็กค่อย ๆ จับผ้าอ้อม พยายามกะทิศทางให้ถูกต้อง หลังจากใช้เวลาพลิกไปพลิกมาอยู่พักหนึ่ง เธอก็ก้มหน้า พยายามรัดสายผ้าอ้อมอย่างมั่นใจ

   “เสร็จแล้ว!”

   ริปลีย์เอ่ยพร้อมกับเปิดตามาดูผลลัพธ์ก็พบว่า…ผ้าอ้อมที่เธอตั้งใจใส่อย่างดีมันก็ออกมาสวยงามอยู่หรอก— แต่ว่าด้านในกลับออกมาด้านนอกนี่สิ เกือบไปแล้ว !

   “อ—อ้าว…” ริปลีย์อึ้งไปสองวินาที ก่อนจะหัวเราะแห้ง ๆ ยกมือขึ้นเกาหลังศีรษะ “เอ่อ…เด็กคงไม่ร้องไห้ใช่ไหมถ้าใส่แบบนี้…”

   ริปลีย์รู้ได้เลยว่า ตอนนี้ยังเด็กเกินกว่าจะคิดเรื่องมีลูกอะไรทำนองนี้จริง ๆ นั่นแหละนะ ริปลีย์เดินออกมาให้คนอื่นเข้าท้าทายและเดินตรงไปยังสถานที่ที่เดาผลเสี่ยงทายพิธีโทลชาบีของออเรว่าเขาจะคลานไปเลือกอะไร จริง ๆ ถ้าเอาแบบตามสไตล์ลูกพ่อไทสันยังไงก็น่าจะค้อน แต่สไตล์เธอล่ะก็

พิน

   เธอเลือกพิน— ก็แค่เพราะว่าเธอชอบมันน่ะนะ

   ริปลีย์หย่อนผลเสี่ยงทายที่เธอเลือกลงใส่กล่องและอยู่จนจบงาน เธอนั่งฟังว่าใครกันจะเป็นผู้ชนะในหลาย ๆ กิจกรรมแล้วก็ถึงเวลากลับค่ายเสียที

   “นี่ก็สี่โมงเย็นของทางนี้แล้ว ได้เวลากลับค่ายกันเถอะ” ริปลีย์เอ่ยบอกกับเอียนก่อนจะจูงมือน้องชายที่เธอไปกู้ชีพมาเองเพื่อเริ่มเดินออกไปทางหน้าร้านขายหนังสือ

   “ขอบใจพวกเธอที่มากันมาก ๆ เลยนะ” ไทสันเอ่ย

   “ต้องมาอยู่แล้วล่ะค่ะ ก็งานหลานตัวเองเลยนี่นา ไว้เจอกันใหม่นะคะ”

   “ไว้เจอกันจ้ะ” เอลล่าเอ่ยพร้อมกับชูแขนออเรขึ้นมาโบกน้อย ๆ ให้พวกเธอ

   ริปลีย์โบกไม้โบกมือให้ออเรเล็กน้อยก่อนจะเดินตามพี่ ๆ เพื่อเดินทางกลับค่ายฮาล์ฟบลัดผ่านสถานีรถไฟเช่นเดิม

เปิดใช้งานเอฟเฟค

รางวัล
เข้าร่วมงาน (อยู่จนจบงาน): +50 พลังน้ำใจ , +35 เกียรติยศ, +30 EXP (Lv Max +1Point)
เข้าร่วมงานและกินอาหารในงานเลี้ยง (อยู่จนจบงาน): +20 ความสัมพันธ์ไทสัน/เอลล่า +100 พลังงาน
ผู้เข้าร่วมทำกิจกรรม: +5 ความสัมพันธ์ไทสัน/เอลล่า ต่อหนึ่งกิจกรรมที่ทำ (ทำ 5 กิจกรรม)
ผู้ที่ร่วมกิจกรรมมากที่สุด: 10 ดรักม่า + 10 ความสัมพันธ์ไทสัน/เอลล่า +20 EXP (Lv Max +1 Point) หินเพลิงเทพ 1 รางวัลกรณีร่วมกิจกรรมครบ จะได้รับเพิ่มเป็นพุดดิ้งแห่งสายใยสีน้ำเงิน 1 รางวัล

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-01] ไพเพอร์ แม็กลีน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ ชา แก่ [NPC-01] ไพเพอร์ แม็กลีน ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-02] ออสติน อ๋าว
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ น้ำเบอร์รี่(น้ำผลไม้) แก่ [NPC-02] ออสติน อ๋าว ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-03] เจโรม ปาร์ค ซึงยอน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ บิบิมบับ แก่ [NPC-03] เจโรม ปาร์ค ซึงยอน ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ กาแฟเย็น แก่ [NPC-07] รีเบคก้า แม็กเคลน ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-08] ไทสัน
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ ไส้กรอกย่าง แก่ [NPC-08] ไทสัน ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-09] เคธี่ เฟย์
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ โยเกิร์ต แก่ [NPC-09] เคธี่ เฟย์ ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-11] แอนนาเบ็ธ เชส
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ พิซซ่า แก่ [NPC-11] แอนนาเบ็ธ เชส ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ ไส้กรอกย่าง แก่ [NPC-28] เลเวอเรทท์ ฟรีมอนท์ ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-34] ไลแซนเดอร์ วิสเปอร์
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ ขาปูอลาสก้า แก่ [NPC-34] ไลแซนเดอร์ วิสเปอร์ ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-65] แคลรีส ลา รู
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ น้ำแร่ แก่ [NPC-65] แคลรีส ลา รู ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ปฏิสัมพันธ์กับ [NPC-73] บ๊อบ (ไอแอพิตัส)
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ นมกล่อง แก่ [NPC-73] บ๊อบ (ไอแอพิตัส) ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

ปฏิสัมพันธ์กับ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด
+5 ความสนิทสนมจากการพูดคุย
ให้ ราตาตูย แก่ [Satyr-02] โกรเวอร์ อันเดอร์วู้ด ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

การปฏิสัมพันธ์กับ [TGC-02] ลิเลียน่า ไทเลอร์ การพูดคุย +7 ความสนิทสนม ให้ แอปเปิ้ล [TGC-02] ลิเลียน่า ไทเลอร์ ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

การปฏิสัมพันธ์กับ [TGC-05] เอียน มาร์โลว์ การพูดคุย +7 ความสนิทสนม ให้ น้ำแร่ [TGC-02] ลิเลียน่า ไทเลอร์ ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC จะได้รับ +20 แต้มมิตรภาพ

การปฏิสัมพันธ์กับ TGC อื่น ๆ เพิ่มเติมดังนี้
ให้ โคล่า ซันซ์ มาเดิล เคานต์ ให้สิ่งที่ชอบที่สุดกับ NPC

ใช้ได้ตัวละครผู้หญิงเท่านั้น : ทุกครั้งที่โรลเพลย์ลงท้ายด้วยเลขไบต์ 2 4 6 8 คู่สนทนาจะได้กลิ่นหอมบนตัวคุณ ได้รับโบนัสพิเศษ+2 แต้ม (เฉพาะรุ่นพี่และเพื่อนเท่านั้น)

กินสเต็กมิโนทอร์ : ผู้กินอาหารจานนี้ผ่านโรลเพลย์และส่งมาไอดี GOD ได้รับ +3 Point (กินได้สัปดาห์ละครั้ง) ครั้งต่อไปในสัปดาห์ได้ +50 EXP

@God

Moneka HONOR

วันที่ 08 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 08.00 - 09.00 น. ณ ร้านหนังสือไซคลอปส์และคำทำนายและแมวสีส้ม กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์ (พบ เอลล่า)

เสียงกระดิ่งเหนือประตูไม้บานเล็กดังกรุ๊งกริ๊งเบา ๆ เมื่อโมนีก้าผลักเข้ามาในร้าน กลิ่นหอมอุ่น ๆ ของไม้เก่าผสมกับกลิ่นกระดาษหนังสือเก่าโชยมาแตะจมูกทันที ดวงตาของเธอกวาดไปทั่วห้องที่เต็มไปด้วยชั้นวางหนังสือสูงจรดเพดาน เต็มไปด้วยปกแข็งสันหนาหนังสือโบราณและม้วนกระดาษที่ดูเหมือนจะผ่านมือมานับไม่ถ้วน ตรงมุมหนึ่งของร้าน แมวสีส้มอ้วนขนฟู อริสโตเฟนส์ พลิกตัวขี้เกียจบนกองพจนานุกรมโบราณอย่างไม่สนใจโลก หางอ้วนฟูสะบัดไปมาเล็กน้อยเมื่อเห็นแขกใหม่แต่ก็ยังคงแช่ตัวอยู่ในแสงแดดอบอุ่นจากหน้าต่าง

โมนีก้ายกมือทักทายแมวอ้วนเล่น ๆ พลางยิ้ม ก่อนเหลือบไปเห็นร่างบางของเอลล่า ฮาร์ปี้เจ้าของร้านที่กำลังจัดเรียงหนังสือบนโต๊ะไม้เตี้ย ๆ เธอดูไม่เหมือนฮาร์ปี้ที่โมนีก้าเคยเห็นหรือเคยพบเลย รูปร่างเล็ก ผอมบาง ผมสีแดงสดรุงรัง ดวงตาน้ำตาลเข้มวาววับราวกับซ่อนห้องสมุดทั้งห้องไว้ข้างใน

“สวัสดีค่ะ วันนี้ฉันจะมาช่วยทำงานค่ะ ฉันชื่อโมนีก้า พึ่งเข้าค่ายจูปิเตอร์มาไม่นาน ฝากตัวด้วยนะคะ” โมนีก้ากล่าวพลางยิ้มสดใส รอยยิ้มที่เหมือนพาแสงแดดเข้ามาเพิ่มในร้าน

เอลล่าหันมามอง ดวงตาคมสั่นไหวเล็กน้อยเหมือนกำลังไล่เรียงข้อมูลในสมอง เธอพึมพำเบา ๆ ราวกับอ่านหนังสือออกเสียงให้ตัวเองฟัง “โมนีก้า?…ถ้าให้เดาเธออาจจะเป็นลูกสาวของเทพเจนัสหรือเทพีมิเนอร์วา เพราะบันทึกจากตำรากล่าวว่าลูกหลานเจนัสบางคนมีดวงตาเงินเทาเหมือนประตูแห่งกาลเวลา แต่ดวงตาสีเทาเงินของเธอบริสุทธิ์เหมือน Athena of Gre yeye มากเลย” จากนั้นเธอก็กะพริบตาถี่ ๆ แล้วหันมายิ้มบาง ๆ “ขอโทษนะ ฉันเผลอไป ฉันเอลล่า ยินดีต้อนรับ เอลล่ามีงานให้ช่วยเยอะมาก”

เธอชี้ไปยังชั้นวางด้านในที่เต็มไปด้วยหนังสือกองพะเนิน “ปัดฝุ่นชั้นหนังสือก่อนค่ะ หนังสือใหม่ที่พี่ไทสันส่งมาก็ต้องแยกหมวดหมู่…เวทมนตร์ วรรณกรรม ประวัติศาสตร์ และคำทำนาย…ห้ามสลับ ห้ามสับสน หนังสือมีความทรงจำของมันเอง” แมวอริสโตเฟนส์ส่งเสียงเมี้ยวเหมือนจะยืนยันคำพูด เอลล่าหันไปหัวเราะเบา ๆ แล้วเสริม “แล้วก็…อย่าลืมเล่นกับอริสโตเฟนส์บ้าง เขาขี้งอนถ้าไม่มีใครสนใจ”

โมนีก้าพยักหน้ารับ ยกมือเก็บเส้นผมที่ตกปรกหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ได้เลยค่ะ ฟังดูไม่ยากเท่าไร งั้นวันนี้ฉันจะเป็นผู้ช่วยมือหนึ่งให้คุณเอลล่าเองค่ะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงเต็มไปด้วยพลังใจ ราวกับพร้อมจะเปลี่ยนทั้งร้านให้สดใสขึ้นกว่าเดิม

รางวัล : พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [SP-02] เอลล่า (ฮาร์ปี้)

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 08 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงสายถึงช่วงบ่าย เวลา 09.00 - 13.00 น. ณ ร้านหนังสือไซคลอปส์และคำทำนายและแมวสีส้ม กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์ (ทำงานเสร็จ) (พบ อี โดยุน)

โมนีก้าเริ่มจากการหยิบผ้าเช็ดฝุ่นสีขาวที่เอลล่าวางทิ้งไว้ตรงโต๊ะ ก่อนจะเดินไปยังชั้นหนังสือสูงที่เรียงรายรอบร้าน เสียงผ้าสีกระทบเบา ๆ ขณะเธอค่อย ๆ ปัดฝุ่นออกจากสันหนังสือทีละเล่ม กลิ่นฝุ่นเก่าผสมกับกลิ่นหมึกพิมพ์จาง ๆ ทำให้บรรยากาศเหมือนพาเธอย้อนเวลากลับไปสมัยห้องสมุดโบราณ ทุกครั้งที่ปัด เธอก็แอบอ่านชื่อหนังสือบนสันเล่มไปด้วย ทั้งภาษาละติน กรีก และโรมันที่เธอแทบจะแปลไม่ออกแต่ก็ทำให้ตาวาวด้วยความอยากรู้อยากเห็น ขณะกำลังเอื้อมมือไปปัดหนังสือบนชั้นสูง เสียง “เมี้ยว~” ก็ดังขึ้นข้างตัว 

เจ้าอริสโตเฟนส์แมวอ้วนขนฟูเดินมาคลอเคลียขา ส่งสายตาเรียกร้องความสนใจเสียจนโมนีก้าหัวเราะออกมา “ก็ได้ ๆ นายชนะ” เธอวางผ้าเช็ดฝุ่นลง ลูบหัวและเกาคางให้มันจนมันกลิ้งหงายพุงนอนโชว์อย่างพอใจ เอลล่าที่กำลังจัดเรียงหนังสืออีกมุมห้องหันมามองพลางพึมพำเสียงเรียบแบบคนอ่านหนังสือให้ตัวเองฟัง “อริสโตเฟนส์ขี้อ้อนมากเกินไป แต่แมวก็เป็นเจ้านายอยู่แล้ว” แล้วเธอก็เหลือบตาขึ้นยิ้มบาง ๆ “แต่ไม่เป็นไร เอลล่าดีใจที่โมนีก้าไม่รำคาญเขา”

โมนีก้าหัวเราะพลางกลับไปเช็ดฝุ่นต่อ “ไม่รำคาญหรอกค่ะ น่ารักออก ฉันชอบสัตว์ตัวอ้วนขนฟูสุด ๆ เลยค่ะ” น้ำเสียงสดใสของเธอทำให้ร้านดูคึกคักขึ้นกว่าเดิม หลังจากนั้นเธอก็สลับงานระหว่างเช็ดฝุ่นกับการยกหนังสือใหม่ ๆ มาจัดเข้าหมวดหมู่ตามที่เอลล่าสั่งอย่างตั้งใจ ร่างเล็ก ๆ ของเธอขยับไม่หยุดเหมือนมีพลังงานเหลือล้น

“คนไม่ทำงานไม่มีสิทธิ์กินข้าว” โมนีก้าพึมพำกับตัวเองเสียงขำ ๆ พลางสะบัดผ้าเช็ดฝุ่นในมือแรงขึ้น ก่อนหันไปยิ้มให้เอลล่าเหมือนจะบอกว่า วันนี้เธอจะไม่ยอมแพ้งานกองนี้เด็ดขาด

ระหว่างทำงาน เสียงกระดิ่งเล็ก ๆ เหนือประตูร้านหนังสือดังกรุ๊งกริ๊งเมื่อชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ก้าวเข้ามาในร้าน แสงแดดภายนอกสะท้อนกับเส้นผมสีน้ำตาลเข้มของเขาจนดูอบอุ่นราวกับแสงทองยามบ่าย ดวงตาเรียวอ่อนโยนกวาดมองรอบ ๆ ก่อนจะหยุดลงที่ชั้นหนังสือด้านในที่โมนีก้ากำลังยืนจัดอยู่พอดี โมนีก้าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สบเข้ากับดวงตานิ่งสงบของเขาที่เหมือนมีรอยยิ้มแฝงอยู่ เธอเพิ่งสังเกตว่าเขามายืนอยู่ตรงชั้นที่เธอจัดเรียงอยู่พอดี หนังสือในมือแทบจะหลุดจากนิ้วเพราะเกรงว่าจะเกะกะการเลือกของเขา

“ขออภัยค่ะ” โมนีก้าเอ่ยเสียงนุ่ม พลางรีบขยับตัวเบี่ยงออกจากทาง เธอเก็บชายกระโปรงเสื้อเชิ้ตให้พ้นจากชั้นวาง ก่อนจะยิ้มเล็ก ๆ อย่างเป็นมิตรให้กับชายหนุ่มคนนั้น

เขาพยักหน้าช้า ๆ รอยยิ้มบางแตะที่มุมปาก น้ำเสียงอบอุ่นดังออกมา “ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณนะครับที่หลีกทางให้” คำพูดของเขานุ่มจนเหมือนสายลมที่พัดผ่านหน้าต่างเข้ามา ทำให้บรรยากาศในร้านดูสงบลงในทันที โมนีก้าขยับไปอีกนิด ปล่อยให้เขายืนตรงชั้นที่เธอจัดอยู่ก่อนหน้านี้ และในใจอดคิดไม่ได้ว่า ชายคนนี้ท่าทางนุ่มนวลผิดจากบรรยากาศเคร่งขรึมของร้านที่เต็มไปด้วยหนังสือโบราณและเงาสลัวของไฟเตาผิงนัก

ไม่นานชายคนนั้นก็เดินเข้ามาถามโมนีก้าที่อยู่ใกล้ ๆ “ขอโทษนะครับ คือผมอยากทราบว่ามีหนังสือวิทยาศาสตร์ศักดิ์สิทธิ์เชิงโรมันหน่อยครับ พอจะมีเล่มอื่นไหม?” เอ่ยถามพลางยื่นหนังสือในมือมาให้

“เอ่อ…หนังสือวิทยาศาสตร์ศักดิ์สิทธิ์เชิงโรมัน?” เธอทวนคำเสียงเบาเหมือนคนกำลังคิดในใจมากกว่าตอบ แววตาเธอพร่างพราวด้วยความงงจนแทบจะเขียนคำว่า ‘อะไรวะ’ บนหน้าผากแล้วเดินแจกทุกคนได้อยู่แล้ว

ชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ตรงหน้าโมนีก้าพยักหน้าบอกว่าใช่ หนังสือเล่มหนาปกเก่าในมือเขาถูกกอดไว้แนบอก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสุภาพและความตั้งใจจริงจนโมนีก้าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย เธอยกมือขึ้นเกาหัวเบา ๆ ทำหน้าเอ๋อแบบไม่รู้เรื่อง 

“เอ่อ…หนังสืออะไรนะคะ? วิทยาศาสตร์ศักดิ์สิทธิ์เชิงโรมัน? ฟังดูเหมือนตำราลับระดับเทพเลยนะคะ” เสียงหัวเราะเล็กน้อยหลุดออกมาจากเธอเพื่อกลบเกลื่อนความไม่รู้ โดยุนหัวเราะเบา ๆ ตามอย่างใจเย็น “ครับ ฟังดูยิ่งใหญ่นิดหน่อย แต่ผมเคยอ่านเจอชื่อไว้ในบันทึกเก่า ๆ ว่าเป็นตำราที่รวมทั้งกรีกโรมันกับหลักเหตุผลเชิงวิทยาศาสตร์เข้าด้วยกัน เลยอยากหาดู ผมเรียนด้านนี้ที่มหาลัยนิวโรมน่ะครับ”

โมนีก้าถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วโบกมือเบา ๆ “อ้อ…อย่างงี้นี่เอง ฉันพึ่งมาทำงานพาร์ทไทม์ค่ะ ยังไม่รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนเลยด้วยซ้ำ แนะนำให้ถามเจ้าของร้านนะคะ” เธอหันมองไปรอบร้าน ก่อนจะย่นคิ้วเล็กน้อยเพราะโต๊ะทำงานของเอลล่าว่างเปล่า ไม่มีร่างเล็ก ๆ ของฮาร์ปี้สาวอยู่ตรงนั้นเหมือนเคย

โดยุนเลิกคิ้วเล็กน้อยแต่ยังคงยิ้มบาง ๆ เอ่ยเสียงเรียบสุภาพ “อ้อ…ครับ พอดีเมื่อกี้ผมมองไม่เห็นเจ้าของร้าน เลยนึกว่าคุณอาจช่วยได้” น้ำเสียงของเขาไม่มีการกดดัน แค่เต็มไปด้วยความสุภาพและอ่อนโยนอย่างแท้จริง

โมนีก้าเลยหันไปมองหาเอลล่าในร้านทันที แต่แทนที่จะเจอร่างเพรียวบางของฮาร์ปี้เจ้าของร้าน เธอกลับเห็นแค่เคาน์เตอร์ว่างเปล่าและประตูด้านหลังที่ปิดสนิท “อ้าว…แปลกจัง น่าจะไปเข้าห้องน้ำหรือไม่ก็เอาของด้านหลังค่ะ” เธอหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มแหะ ๆ พยายามกลบเกลื่อนความเอ๋อที่เผลอออกไปเมื่อครู่ “งั้นรอสักครู่นะคะ เธอน่าจะกลับมาไม่นานหรอกค่ะ” เธอชี้ไปที่ม้านั่งเล็ก ๆ ใกล้เตาผิง ข้าง ๆ ยังมีเจ้าแมวอ้วนขนฟูอริสโตเฟนส์ที่กำลังเกียจคร้านกลิ้งไปมา “ถ้าไม่รังเกียจ เชิญนั่งรอตรงนั้นก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวเจ้าของร้านกลับมาฉันจะเรียกให้”

โดยุนพยักหน้ารับอย่างนอบน้อม ไม่ได้เร่งรัดอะไรเลย น้ำเสียงอบอุ่น “ครับ ไม่เป็นไร ผมรอได้” โมนีก้าเลยยกมือไพล่หลัง เอียงคอเล็กน้อยพลางกวาดตามองไปรอบร้านอย่างพยายามจะทำตัวให้ดูไม่เก้ ๆ กัง ๆ แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า…นี่มันงานพาร์ทไทม์หรือภารกิจท้าทายกันแน่

เมื่อผ่านไปหลายชั่วโมงเสียงกระดิ่งประตูไม้ดังแผ่วเบาเมื่อโมนีก้าเดินออกมาหน้าร้านหลังจากเก็บงานเสร็จ เธอยังคงเช็ดฝุ่นที่ติดปลายแขนเสื้ออยู่นิดหน่อย พอหันกลับมาก็เห็นเอลล่ายื่นถุงผ้าเล็ก ๆ ให้ “นี่…ค่าจ้างของวันนี้ 30 ดีนาเรียส” ฮาร์ปี้สาวยกมือปัดปีกผมสีแดงที่ปรกหน้า ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อยเหมือนเธอชอบเวลามีใครมาช่วยงาน

โมนีก้ารับถุงเงินมาแล้วยิ้มหวาน “ขอบคุณค่ะคุณเอลล่า” น้ำเสียงเธอสดใสแบบที่มักทำให้คนรอบตัวพลอยรู้สึกผ่อนคลาย ก่อนจะลังเลเล็กน้อยแล้วถามออกไปด้วยความสงสัย “เอ่อ…ว่าแต่ ที่กรุงโรมใหม่นี่มีร้านเน็ตคาเฟ่ด้วยใช่ไหมคะ? หนูตั้งใจจะไปส่งอีเมลหาพ่อพอดี”

เอลล่าหยุดไปชั่วครู่เหมือนกำลังค้นข้อมูลในหัวสมองอันแม่นยำของเธอ ก่อนจะส่ายหน้าพร้อมตอบเสียงนิ่งแต่ชัดเจน “ผิดแล้ว ที่นิวโรมยังไม่มีหรอก ถ้าอยากใช้อินเทอร์เน็ต ต้องไปที่ The Quicksilver Connection ในค่ายจูปิเตอร์นะ”

“ห๊ะ?!” โมนีก้าเผลออุทานเบา ๆ แล้วทำหน้าเหวอ ยกมือเกาหัวด้วยท่าทีเก้อเขิน “อ่าว…หนูนึกว่าต้องมาที่นิวโรมซะอีก” จากนั้นก็ยิ้มแห้ง ๆ อย่างคนพลาดท่าเต็มที่ เอลล่าหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ แล้วเอียงศีรษะน้อย ๆ “ไม่เป็นไรหรอก เอลล่าว่านิวโรมก็มีเสน่ห์แบบอื่นนะ ไม่จำเป็นต้องมีเน็ตคาเฟ่ทุกที่”

โมนีก้าพยักหน้าหงึก ๆ รีบเก็บสีหน้าแล้วโค้งเล็กน้อย “ค่ะ งั้นไว้เจอกันใหม่ ขอบคุณสำหรับงานวันนี้นะคะ” เอลล่ายกมือปัดเบา ๆ ราวกับเป็นการล่ำลาในแบบของเธอเอง “ไว้เจอกันใหม่…โมนีก้า” หญิงสาวจึงโบกมือลา ก้าวออกไปตามถนนหินอ่อนที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนและเสียงคึกคักของนิวโรม ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวใจที่ยังเต้นแรงเพราะความเอ๋อของตัวเองเมื่อครู่ แต่ก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นที่จะไปสำรวจโลกใบใหม่นี้ต่อ

รางวัล: +25 EXP, +50 พลังน้ำใจ, +30 ดินาเรียส

 [SP-02] เอลล่า (ฮาร์ปี้)

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

[NPC-39] อี โดยุน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 17 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงบ่าย เวลา 13.00 - 14.00 น. ณ ณ ร้านหนังสือไซคลอปส์และคำทำนายและแมวสีส้ม กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์

บ่ายวันนั้น แสงแดดส่องผ่านกระจกหน้าร้านหนังสือเล็ก ๆ ที่มีกลิ่นกระดาษและหมึกอุ่นลอยอบอวลอยู่ในอากาศ ป้ายหน้าร้านเขียนไว้ด้วยลายมือหวัด ๆ ว่า ไซคลอปส์และคำทำนายและแมวสีส้ม  ชื่อร้านที่ยาวราวบทกวีแต่กลับอบอุ่นอย่างประหลาด โมนีก้าผลักประตูไม้บานเก่าที่มีระฆังเงินแขวนอยู่เหนือขอบ เสียง กริ๊ง ดังขึ้นเบา ๆ พร้อมกลิ่นอบเชยที่เธอจำได้ทันที

“สวัสดีค่ะคุณเอลล่า” เธอเอ่ยเรียกด้วยรอยยิ้ม ขณะที่ฮาร์ปี้สาวร่างเล็กผมแดงเข้มในชุดกระโปรงไหมพรมสีเบจเงยหน้าขึ้นจากกองหนังสือเก่าที่กำลังจัดเรียงอยู่ หลังโต๊ะไม้เก่าที่เต็มไปด้วยเศษขนนกและกระดาษโน้ตที่มีตัวอักษรละเอียดยิบ “อ้าว โมนีก้า สวัสดี” โมนีก้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะอุ้มไข่ฟีนิกซ์ออกมาจากกระเป๋าผ้าสีครีม กล่องไข่เรืองแสงอุ่นส้มสะท้อนแสงแดดจนราวกับหัวใจของมันเต้นตามจังหวะอากาศ “วันนี้ฉันมาเพราะมีบางอย่างจะฝากไว้ค่ะ...”

เอลล่าชะงัก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างขึ้นอย่างคนที่เจอหน้าประวัติศาสตร์ “พระเจ้าช่วย... ฟีนิกซ์… ไข่ของเพลิงนิรันดร์ที่ถูกกล่าวถึงใน เล่มที่ห้าของพงศาวดารอิเทอร์เนียม หน้า 324 บันทึกไว้ว่า การได้ครอบครองไข่ฟีนิกซ์นั้นถือเป็นเกียรติยศสูงสุด เพราะมันไม่ใช่แค่สิ่งของ แต่มันคือสัญลักษณ์แห่งการเกิดใหม่ ความหวัง และพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ที่ไม่มีวันดับสลาย หากฟักสำเร็จจะทำให้เกิดพันธสัญญาตลอดชีวิต” เธอพูดรัวโดยไม่พักหายใจตามแบบของเอลล่าที่โมนีก้าเคยคุ้น “โมนีก้าเอลล่าอยากจะบอกว่าโมนีก้ารู้หรือเปล่าว่ามันหายาก!?”

โมนีก้ายิ้มขื่น “รู้ค่ะ… จริง ๆ แล้วคุณยาสมินแนะนำให้ฉันมาหาคุณ เธอบอกว่าคุณจะรู้ว่าควรดูแลมันยังไง”

“อ๋อ ยาสมิน…” เอลล่าพยักหน้าช้า ๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ไข่ในมือเธอ ดวงตาเป็นประกายอ่อนโยนขึ้นทันที “แน่นอน เอลล่าจะดูแลมันเหมือนเป็นไข่ของเอลล่าเองเลยนะ จะเอามันไว้ในรังอบอุ่นหลังร้าน ตอนกลางคืนเอลล่าจะมานั่งกกไข่เองเพราะร่างกายของฮาร์ปี้นั้นอุ่นกว่ามนุษย์ ครึ่งนก... ครึ่งหญิง... ” เธอพูดพร้อมรอยยิ้มประหลาดที่ผสมทั้งความภูมิใจและความอบอุ่น ก่อนจะชี้ไปที่มุมร้านเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยหนังสือกองพะเนินและเบาะฟางทองคำ “ตรงนั้นแหละ ที่ ๆ ไข่จะได้พัก รังของเอลล่าปลอดภัยเสมอ ไม่มีอะไรทำร้ายมันได้”

โมนีก้าวไปวางกล่องไข่เบา ๆ ลงตรงนั้นอย่างระมัดระวังที่สุด เธอมองมันอยู่นานจนรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองกำลังฝากไว้กับเปลือกดำแดงเส้นสีทองนั้น “คุณจะดูแลมันให้ปลอดภัยใช่ไหมคะ”

“แน่นอน เอลล่าจะไม่ยอมให้แม้แต่ฝุ่นแตะมัน” ฮาร์ปี้สาวตอบทันที น้ำเสียงนั้นมั่นคงจนน่าประหลาด “แต่มีเรื่องหนึ่งเอลล่าอยากให้โมนีก้ามาเจอมันบ่อย ๆ นะ อย่างน้อยวันละครั้ง หรือสองวันครั้งก็ได้ พลังชีวิตของโมนีก้าผูกติดกับไข่นี้แล้ว ถ้าเธอมามันจะได้จดจำพลังของเธอ และมันถึงจะฟักออกมา” โมนีก้ายิ้มอ่อน สีหน้าผ่อนลง “เข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะมาทุกวันเท่าที่ทำได้ แต่ถ้าวันไหนภารกิจเยอะ…”

“ไม่ต้องห่วง” เอลล่ายกมือขึ้นราวกับท่องจำจากหนังสือ “ใน บันทึกการฟักไข่ของสิ่งมีชีวิตในตำนาน ภาค 2 เขียนไว้ว่า ‘หากมีผู้คุ้มครองที่มีความผูกพันแท้จริง ไข่จะจดจำได้ แม้พลังนั้นห่างไกลเพียงใด’ ดังนั้นวันไหนไม่มา เอลล่าจะกกแทนให้เอง มันจะปลอดภัยแน่นอน”

“ขอบคุณมากนะคะ เอลล่า” เสียงของโมนีก้าเบาแต่จริงใจ เธอมองไข่ที่เรืองแสงส้มอบอุ่นอยู่ในรังของเอลล่าก่อนจะหันกลับมามองอีกฝ่าย “ฝากเจ้าตัวเล็กด้วยนะคะ” เอลล่าพยักหน้าช้า ๆ แล้วพูดเสียงเบาแต่ชัด “เอลล่ารับคำ... เอลล่าจะปกป้องมัน เหมือนที่ไทสันปกป้องเอลล่า” โมนีก้ายิ้ม พลางหัวเราะเบา ๆ กับคำพูดแปลกแต่น่ารักของอีกฝ่าย “งั้นฉันไปก่อนนะคะ”

“โชคดีนะโมนีก้า” เสียงระฆังประตูดังอีกครั้งขณะเธอผลักบานไม้เปิดออก ลมบ่ายพัดผ่านเส้นผมยาวของเธอปลิวไหว แสงแดดลอดผ่านม่านฝุ่นในร้านทาบรังไข่จนแสงสีทองนั้นส่องสว่างกว่าทุกครั้ง เอลล่าก้มมองไข่ก่อนจะกระซิบเบา ๆ กับมัน “แม่ของเจ้าสวยมากเลยนะ... เจ้าตัวเล็กแห่งไฟ” ข้างนอก โมนีก้าเดินออกจากร้านหนังสือเงียบ ๆ พร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่นกว่าท้องฟ้าช่วงบ่ายวันนั้น

ฝาก ไข่ฟีนิกซ์ ให้ เอลล่า กก

วันที่ 01/15

 [SP-02] เอลล่า (ฮาร์ปี้)

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอม Unisex  - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +5

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 0 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Moneka HONOR

วันที่ 18 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงเช้า เวลา 07.00 - 08.00 น. ณ ร้านหนังสือไซคลอปส์และคำทำนายและแมวสีส้ม กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์

แสงเช้าสีทองนวลของวันใหม่สาดผ่านม่านไม้ไผ่หน้าร้านไซคลอปส์และคำทำนายและแมวสีส้ม กลิ่นกระดาษอุ่น ๆ ปนอบเชยยังลอยอบอวลอยู่เช่นเคยเมื่อโมนีก้าผลักประตูไม้เข้ามา เสียงกระดิ่งเงินดัง “กริ๊ง” แผ่วเบา แต่เจ้าของร้านรู้ทันที ใบหน้าของ เอลล่าโผล่ขึ้นมาจากกองหนังสือที่สูงพอจะท่วมโต๊ะ “อรุณสวัสดิ์~” น้ำเสียงเธอสดใสกว่าทุกวัน ดูเหมือนจะเพิ่งตื่นไม่นานแต่ก็ยังมีแววตาเปี่ยมพลังแบบคนที่ได้ทำในสิ่งที่รัก

โมนีก้าหัวเราะคอเบา ๆ “อรุณสวัสดิ์ค่ะ เอลล่า วันนี้ฉันมีสอบเทสทูโดทั้งวัน เลยรีบมาดูเจ้าตัวเล็กก่อน”

“ดีแล้ว ๆ” เอลล่าพยักหน้าแรงจนปอยผมแดงยุ่งพลิ้วตาม “ไข่ยังสบายดี อุณหภูมิคงที่ เปลือกเรียบ แสงเต้นเป็นจังหวะ เหมือนหัวใจที่ไม่เคยพลาดจังหวะเลย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนบันทึกผลการวิจัยแต่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

โมนีก้าเดินตรงไปยังมุมรังอบอุ่นด้านหลังร้านที่มีผ้าขนสัตว์และฟางทองรองอยู่ ใบไม้แห้งอบกลิ่นอบเชยคละเคล้ากับกลิ่นขนนกของเอลล่าอย่างลงตัว ไข่ฟีนิกซ์วางนิ่งในรัง แต่ภายในเรืองแสงสีทองอมส้มสว่างนุ่มนวลราวกับมีแสงอาทิตย์เล็ก ๆ นอนหลับอยู่ในนั้น เธอนั่งยองลงข้าง ๆ ยื่นมือลูบเบา ๆ บนเปลือกที่อุ่นพอดีฝ่ามือ “เติบโตอย่างเป็นสุขนะเจ้าตัวเล็ก...” เสียงเธอนุ่มจนแทบกลืนไปกับเสียงกระดิ่งลมหน้าร้าน “เราเองก็จะพยายามเหมือนกัน วันนี้มีสอบใหญ่ ถ้าแม่สอบผ่าน เจ้าก็ต้องโตดี ๆ เหมือนกันนะ”

ราวกับมีใครได้ยิน ไข่ในรังสั่นแผ่วเบาแวบเดียวจนเอลล่าเผลอยิ้ม “เอลล่าอยากจะบอกว่ามันรับรู้พลังของเธอจริง ๆ โมนีก้า... นั่นเป็นสัญญาณที่ดีมาก แสดงว่าความผูกพันเริ่มเชื่อมถึงกันแล้ว”

“งั้นฝากต่อด้วยนะคะเอลล่า ถ้าฉันไม่กลับมาค่ำนี้ ช่วยบอกมันว่าฉันจะมาหาพรุ่งนี้เช้าแน่ ๆ”

“แน่นอน เอลล่าจะกกให้เหมือนเมื่อคืน แล้วจะบอกมันว่าแม่ของเธอไปต่อสู้เพื่ออนาคตของพวกเราแบบนี้” เธอพูดพร้อมยกปีกขึ้นแผ่วเบาเหมือนกำลังสาบาน

โมนีก้ายิ้มกว้าง “ฟังดูดีเลยค่ะ งั้นฝากด้วยนะคะ” เธอพูดก่อนจะขยับสายสะพายบนไหล่แล้วหันหลังให้รังไข่ แสงเช้าที่ลอดผ่านหน้าต่างสาดทาบบนผมเธอเป็นสีทองราวกับสะท้อนแสงของไข่นกในรังนั้นเอง

เมื่อผลักประตูออก เสียง “กริ๊ง” ดังอีกครั้ง เธอก้าวออกสู่ถนนของนิวโรมที่เพิ่งตื่นรับแสงวันใหม่ กลิ่นขนมปังอบจากร้านข้างทางลอยมาแตะจมูก ผู้คนเริ่มเดินขวักไขว่ในชุดเครื่องแบบค่ายจูปิเตอร์ บางคนถือโล่ บางคนสะพายธนู บางคนพูดถึงการสอบในวันนี้ โมนีก้าเดินตรงไปยังถนนหินอ่อนที่ทอดยาวสู่โคลอสเซียมแห่งใหม่ อาคารหินทรายสีขาวทองตั้งตระหง่านสะท้อนแดดยามเช้า ข้างในคือสนามสอบของเหล่าลูกครึ่งเทพผู้เตรียมตัวพิสูจน์วินัยและความสามัคคีในวิชาเทสทูโด ศิลปะแห่งโล่และความเป็นหนึ่งเดียว

เธอสูดลมหายใจลึก ก้าวเท้าขึ้นบันไดด้วยหัวใจมั่นคง เสียงกลองจากลานฝึกไกล ๆ ดังขึ้นพร้อมเสียงตะโกนของผู้ฝึกสอนประสานกันราวจังหวะสงครามเบา ๆ ท้องฟ้าเหนือหัวสดใสเป็นพิเศษ เหมือนจะเป็นลางดีสำหรับวันแห่งการต่อสู้และการเริ่มต้นของ “แม่เลี้ยงเดี่ยวจำเป็นคนหนึ่ง” กับ “ไข่ฟีนิกซ์” ที่กำลังเติบโตพร้อมกันในสองโลก

ฝาก ไข่ฟีนิกซ์ ให้ เอลล่า กก

วันที่ 02/15

 [SP-02] เอลล่า (ฮาร์ปี้)

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

Moneka HONOR

วันที่ 19 เดือน ตุลาคม ปี 2025

ช่วงค่ำ เวลา 20.40 - 21.00 น. ณ ร้านหนังสือไซคลอปส์และคำทำนายและแมวสีส้ม กรุงโรมใหม่ ค่ายจูปิเตอร์

แสงเย็นของยามค่ำในนิวโรมอบอวลด้วยกลิ่นหอมของกระเบื้องเปียกฝนและเสียงจังหวะรองเท้าที่เบาแผ่ว โมนีก้า บลอสซัม นั่งพิงเบาะในรถมินิบัสขนาดเล็กที่วิ่งฝ่าความเงียบของถนนผ่านเขตมหาวิหารและตลาดกลางเมืองเพียงสิบกว่านาทีเท่านั้น รถก็เคลื่อนเข้าใกล้แสงไฟสีส้มอบอุ่นของย่านเก่าที่เธอคุ้นเคย ร้านหนังสือไซคลอปส์และคำทำนายและแมวสีส้ม สถานที่ที่มีกลิ่นของหมึกพิมพ์ ผงฝุ่น และความสงบปะปนอยู่ในอากาศเสมอ

ประตูไม้เก่าของร้านยังเปิดแง้มไว้ แม้แสงจากภายในจะอ่อนแรงลงราวกับใกล้จะดับจากเปลวเทียน โมนีก้ารีบก้าวเข้าไปโดยไม่ลืมโบกมือทักทาย “ขอโทษนะคะที่มาช้าขนาดนี้ พอดีเพิ่งสอบเสร็จ…” น้ำเสียงของเธอแผ่วอ่อนแต่ยังเปี่ยมด้วยพลังจากวันที่ยาวนาน

หลังเคาน์เตอร์ไม้เก่า เอลล่าเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเธอฉายแววอ่อนโยน ผมสีแดงสดที่รุงรังของฮาร์ปี้ผู้นี้สะท้อนแสงจากตะเกียงแก้วจนดูราวกับเปลวไฟเล็ก ๆ ที่ลุกอยู่เหนือไหล่ “เอลล่า…ไม่ถือสา” เธอพูดด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยแปลกประโยคตามสไตล์ “เอลล่าจำได้ว่าโมนีก้ามีสอบในวันนี้ หนังสือการพัฒนาตนเองหน้าเจ็ดสิบห้า…กล่าวว่า ‘ความพยายามของมนุษย์ย่อมไม่สูญเปล่า’”

โมนีก้ายิ้มบาง ๆ “คุณยังจำได้แม่นเหมือนเดิมเลยนะคะ” เธอก้าวเข้าไปลูบเจ้าไข่ฟีนิกซ์ แสงเทียนสะท้อนในไข่ของมันเป็นสีทองนวล “สวัสดีเจ้าตัวเล็ก” เธอกระซิบ พร้อมเกลี่ยนิ้วไปตามเปลือกไข่ของมันอย่างเบามือ “ไข่ฟีนิกซ์…เป็นเด็กดี” เอลล่าพูดเสียงเบา เหยียดปีกบางที่ซ่อนอยู่ข้างหลังออกเล็กน้อยราวกับพอใจในสิ่งที่เห็น “มันฟังเสียงของเธอแล้วจำได้”

โมนีก้าหัวเราะเบา ๆ “ฉันดีใจที่มันยังจำได้ค่ะ แต่ฉันคงต้องกลับแล้วค่ะวันนี้ฉันเหนื่อยมาก ๆ เลย…” เธอหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าหนังที่พกมาด้วย กล่องนั้นทำจากไม้เนื้อดี สลักลายเถาองุ่นและตราสัญลักษณ์ของค่ายจูปิเตอร์ไว้ด้านบน เธอยื่นให้เอลล่าด้วยสองมืออย่างระมัดระวัง “จริงสิ…ฉันมีของฝากค่ะ” ดวงตาสีเทาเงินของเธอสะท้อนแสงเทียนในร้านเป็นประกายระยับ “นี่คือของจากใจฉัน…สำหรับมิตรภาพที่เรามีให้กันนะคะ”

เอลล่ารับกล่องนั้นอย่างช้า ๆ นิ้วเรียวยาวที่ปลายเล็บโค้งดั่งปีกสัมผัสเนื้อไม้เบา ๆ ก่อนเปิดออก ภายในคือ หินแห่งความรักผลึกศักดิ์สิทธิ์สีชมพูอ่อนที่เรืองแสงจากภายในราวกับมีชีวิต แสงของมันสะท้อนบนใบหน้าของเอลล่าอย่างนุ่มนวล เธอเบิกตากว้างหัวใจของฮาร์ปี้ผู้นี้เต้นแรง หินค่อย ๆ อุ่นขึ้นเมื่ออยู่บนฝ่ามือของเธอ ความอบอุ่นนั้นไม่ใช่ความร้อนจากธรรมชาติ แต่เป็นพลังแห่งความรักอันบริสุทธิ์ที่ไหลเวียนอยู่ในอากาศ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนปีกที่หนักอึ้งด้วยอดีตเริ่มเบาขึ้น และเสียงกระซิบจากข้างในหัวก็แผ่วลง เหลือเพียงความสงบ “อะโฟรไดท์…เทพีแห่งรัก” เอลล่าพึมพำออกมาในเสียงเบาราวกับลม “ของมีค่ามาก…แต่เอลล่ารับไว้เพราะโมนีก้าให้”

“ถือว่าเป็นของขวัญค่ะ” โมนีก้าตอบเบา ๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “บางครั้งเราต่างก็ต้องการเครื่องเตือนใจ ว่าความรักกับความหวังไม่เคยหายไปไหน” เอลล่าพยักหน้าช้า ๆ แล้วกอดกล่องไว้แนบอก “เอลล่าจะเก็บไว้…” เธอกล่าวอย่างชัดถ้อย ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยรอยยิ้มที่แทบไม่ค่อยได้เห็นจากฮาร์ปี้ผู้นี้

โมนีก้าหันไปลูบเจ้าไข่ฟีนิกซ์อีกครั้งก่อนจะโบกมือลา “ราตรีสวัสดิ์นะคะ คุณเอลล่า…ดูแลตัวเองด้วยนะ”

“ราตรีสวัสดิ์…โมนีก้า บลอสซัม” เอลล่าตอบ เสียงเธอเบาแต่ชัดเจน “หนังสือหน้าเก้าสิบ…บอกว่า ‘เมื่อผู้ให้รักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน ดวงดาวจะส่องสว่างให้ทางเดินของเขาเสมอ’” โมนีก้าหยุดที่หน้าประตู หันกลับไปยิ้มอีกครั้ง “งั้นคืนนี้ดาวคงส่องให้ฉันแน่เลยค่ะ” เธอพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ ก่อนผลักประตูไม้เปิดออก

เสียงกระดิ่งเล็ก ๆ เหนือกรอบประตูดัง กรุ๊งกริ๊ง แผ่ว ๆ ตามหลังเธอ ขณะที่เธอก้าวออกไปในถนนที่ปกคลุมด้วยแสงจันทร์และหมอกอ่อน ๆ ของนิวโรม แสงแดดร่ำไรในช่วงที่พลบค่ำกำลังมาเยื่อนกลางคือน ด้านในร้านเอลล่ามองตามเงาของโมนีก้าที่ค่อย ๆ ละลายไปในแสงสว่างภายนอก เธอก้มลงมองหินแห่งความรักอีกครั้ง แสงสีชมพูจากมันสะท้อนบนขนปีกของเธอราวกับอัญมณีมีชีวิตอบอุ่นและอ่อนโยน

ฝาก ไข่ฟีนิกซ์ ให้ เอลล่า กก

วันที่ 03/15

 [SP-02] เอลล่า (ฮาร์ปี้)

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ NPC +20

มอบ หินแห่งความรัก - เพิ่มความสัมพันธ์ NPC ทุกประเภท +25