MESS HALL ⋘ โรงอาหาร ⋙

MESS HALL

⋘ โรงอาหาร ⋙

โรงอาหารแห่งค่ายจูปิเตอร์ คือ ศูนย์รวมแห่งชีวิตชีวาและกลิ่นอายแห่งมิตรภาพของเหล่าทหารกล้า ทุกเช้า สาย และเย็น เหล่าเดมี่ก็อดในชุดเกราะแวววาว จะพากันหลั่งไหลมายังโรงอาหารแห่งนี้

เพื่อเติมพลังหลังจากการฝึกฝนอันหนักหน่วง

ภายในโรงอาหารกว้างขวางและโปร่งสบาย ตกแต่งด้วยสถาปัตยกรรมแบบโรมัน

ที่ผสมผสานความคลาสสิคเข้ากับความทันสมัยได้อย่างลงตัว

อาหารเลิศรส นานาชนิด ถูกจัดวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะยาวสีขาวสะอาดตา ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายไปทั่วทั้งห้องอาหาร แต่สิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่า คือ เหล่าพนักงานเสิร์ฟที่มีร่างกายโปร่งแสง หลากสีสัน ทั้งสีม่วง สีแดง สีส้ม ฯลฯ

พวกเขาคือ "ลาร์" (Lares) จิตวิญญาณบรรพบุรุษแห่งโรม ผู้คอยให้คำแนะนำและช่วยเหลือชาวค่ายจูปิเตอร์

ลาร์เหล่านี้จะล่องลอยไปมาในโรงอาหาร เสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มให้กับเหล่าเดมี่ก็อด ด้วยความรวดเร็วและคล่องแคล่ว ที่นั่งในโรงอาหารถูกจัดไว้เป็นสัดส่วนตามกองร้อยทั้งห้า เพื่อเสริมสร้างความสามัคคีและมิตรภาพในหมู่ทหารแต่ละกองร้อย

ส่วนแขกผู้มาเยือนสามารถเลือกนั่งได้ตามอัธยาศัย

ทุกคนจะนั่งลงบนโซฟาเตี้ย ๆ ที่วางอยู่บนพื้น ตามแบบฉบับของชาวโรมันโบราณ

ยกเว้นเหล่าแม่ทัพ และสมาชิกวุฒิสภาที่มีโต๊ะพิเศษจัดไว้ให้ต่างหาก เพื่อแสดงถึงเกียรติยศและตำแหน่ง

เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้ว เสียงหัวเราะและเสียงกระทบกันของจานชาม ดังไปทั่วโรงอาหาร สร้างบรรยากาศที่อบอุ่นและเป็นกันเอง โรงอาหารแห่งค่ายจูปิเตอร์ จึงเป็นมากกว่าที่สำหรับรับประทานอาหาร แต่เป็นสถานที่ที่หล่อหลอมความสัมพันธ์

และจิตวิญญาณแห่งความเป็นโรมันให้กับเหล่าเดมี่ก็อดทุกคน

รับประทานอาหารประจำวัน

+30 พลังงาน

Moneka HONOR

วันที่ 08 เดือน กันยายน ปี 2025

ช่วงเย็น เวลา 16.00 - 18.00 น. ณ โรงอาหาร เขตหลักกองพันที่สิบสอง ค่ายจูปิเตอร์ (พบ มินจุน ชเว)

          โมนีก้าเดินเข้าสู่โรงอาหารด้วยดวงตาที่มองรอบ ๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วดังระงมจนแทบกลบเสียงฝีเท้าของเธอไปหมด กลิ่นหอมของอาหารสดใหม่ลอยอบอวลในอากาศ ทั้งขนมปังอบใหม่ ๆ น้ำมันมะกอกที่ราดบนผักสด และกลิ่นเนื้อย่างที่ล่อใจจนท้องของเธอร้องเบา ๆ เธอกวาดตามองรอบห้องกว้างที่ตกแต่งด้วยเสาโรมันขาวสะอาด มีผ้าม่านสีม่วงทองห้อยประดับเหนือโถงกลางแสดงถึงความยิ่งใหญ่และเกียรติของผู้ที่ได้ก้าวเข้ามา ลาร์เรสในชุดโทกาสีซีดโปร่งแสงเดินไปมา เสิร์ฟอาหารให้กับเหล่าเดมิก็อดราวกับเป็นเงาที่มีชีวิต แม้จะไร้เสียงฝีเท้าแต่ทุกการเคลื่อนไหวกลับเต็มไปด้วยความสง่างาม

          โมนีก้าหยุดยืนมองเพียงครู่เดียวก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วเดินตรงไปที่โซฟาเตี้ยซึ่งตั้งเรียงรายบนพรมลายเรขาคณิตสีน้ำตาลเข้ม เธอวางกระเป๋าไว้ข้างตัวแล้วเอนนั่งอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เพราะยังไม่ชินกับการนั่งแบบโรมันโบราณที่เอนข้างพิงหมอนยาว แต่ก็พยายามปรับท่านั่งให้ดูไม่เคอะเขิน รอบตัวเธอ เดมิก็อดจากหลากหลายกองร้อยกำลังคุยกันเสียงดัง บางกลุ่มเล่าเรื่องการฝึกวันนี้อย่างภูมิใจ บางกลุ่มหัวเราะกับมุกล้อเลียนแม่ทัพ บางคนถึงขั้นยกแก้วไวน์องุ่นชนกันเสียงดังโป๊ก เสียงเหล่านี้ทำให้โรงอาหารเหมือนงานเลี้ยงขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา

          ไม่นาน ลาร์เรสคนหนึ่งยกถาดทองเหลืองเข้ามาวางต่อหน้าโมนีก้า บนถาดมีจานเนื้อแกะย่างหอมกรุ่น ขนมปังโฟกัชเชีย และถ้วยเล็ก ๆ ใส่น้ำผึ้งกับชีสขูด ราวกับรู้ว่าเธอพึ่งออกแรงมาทั้งวันจนหิวโซ โมนีก้ากระพริบตาปริบ ๆ ก่อนยิ้มแล้วเอ่ยเบา ๆ ว่า “ขอบคุณค่ะ” แม้จะไม่แน่ใจว่าลาร์เรสจะได้ยินหรือไม่

          เธอหยิบชิ้นขนมปังจิ้มชีสชิมคำแรก ความหอมมันผสมกับรสเค็มอ่อน ๆ ทำให้ดวงตาเป็นประกายทันที ก่อนจะหยิบมีดเล็กหั่นเนื้อแกะจิ้มเข้าปาก รสชุ่มฉ่ำละลายในลิ้นอย่างวิเศษ โมนีก้าหลุดหัวเราะคิกเบา ๆ กับตัวเอง พลางเหลือบตาไปรอบ ๆ อย่างเริ่มรู้สึกผ่อนคลายขึ้น “นี่สินะ…โรงอาหารของโรมัน” เธอบ่นพึมพำเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเอง ทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยความอบอุ่นราวกับได้ก้าวเข้าสู่อีกบ้านที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน

          โมนีก้านั่งเอนตัวเล็กน้อยบนโซฟาต่ำในโรงอาหาร พลางยกช้อนขึ้นมาตักอาหารเข้าปากไปอย่างสบาย ๆ เสียงผู้คนรอบตัวเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แต่ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงบ่นพึมพำจากคนที่เพิ่งเดินมานั่งโต๊ะใกล้ ๆ น้ำเสียงแผ่วเบาแต่ฟังได้ชัดเจนว่าเขากำลังหาของอะไรบางอย่าง โมนีก้าหันไปมองก็เห็นชายหนุ่มผมสีบลอนด์ทองจัดทรงยุ่ง ๆ หน่อย ๆ เขามีท่าทางร้อนรนและกำลังค้นหาอะไรสักอย่างอยู่บนโต๊ะ ทั้งกระเป๋า ทั้งจานอาหาร ก็ยังหาไม่เจอเสียที

          เสียงบ่นพึมพำว่า "แว่นกันแดดหายไปไหนแล้วนะ..." ทำให้โมนีก้าหลุดขำในลำคอเล็กน้อย เพราะทันทีที่เธอเหลือบมองขึ้นไปก็เห็นว่าแว่นกันแดดที่เขาตามหามันวางอยู่บนศีรษะของเขานั่นเอง เธอเลยยกยิ้มบาง ๆ ก่อนเอียงคอเล็กน้อยพลางชี้นิ้วขึ้นเหนือหัวตัวเองแล้วเอ่ยเสียงสุภาพแต่เต็มไปด้วยความขี้เล่นว่า

          "เอ่อ... ขอโทษนะคะ แต่ว่า... มันอยู่บนหัวคุณหรือเปล่าคะ" เธอจิ้ม ๆ ปลายนิ้วไปที่ขมับของตัวเองราวกับจะชี้นำให้เขารู้ตำแหน่งอย่างชัดเจน แววตาของโมนีก้ากึ่งขำกึ่งเกรงใจ เพราะเธอไม่อยากให้เขาเขินไปมากกว่านี้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะช่วยบอกให้

          ชายหนุ่มคนนั้นหันมามองอย่างประหลาดใจ ดวงตาเปล่งประกายด้วยเสน่ห์แบบที่เรียกได้ว่ามัดใจใครได้ไม่ยาก เขาเงยมือขึ้นแตะศีรษะของตัวเอง แล้วชะงักเล็กน้อยเมื่อพบว่าแว่นกันแดดที่หามาตลอดจริง ๆ แล้วซ่อนตัวอยู่ตรงนั้น เขาหัวเราะออกมาเสียงดังนิด ๆ แบบไม่อาย แววตาสีสวยนวลที่เป็นมรดกจากวีนัสดูสดใสขึ้นทันที

          "อ่า... จริงด้วย อยู่บนหัวผมนี่เอง ขอบคุณนะครับ ไม่งั้นผมคงหาไปทั้งวันแน่ ๆ" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่นปนขี้เล่น พลางดึงแว่นกันแดดลงมาถือในมือแล้ววางไว้บนโต๊ะตรงหน้าแทน "ผมชเว มินจุนครับ... บุตรแห่งวีนัส ยินดีที่ได้รู้จัก" เขายกยิ้มสดใสจนบรรยากาศรอบ ๆ ดูเหมือนจะสว่างขึ้นไปอีกนิด และสายตาที่เขามองโมนีก้าเต็มไปด้วยความเป็นมิตรและความสนใจอย่างชัดเจน ราวกับว่าเธอไม่ใช่แค่คนที่นั่งอยู่โต๊ะใกล้ ๆ กัน แต่คือคนที่เขาตั้งใจอยากทำความรู้จักจริง ๆ

          โมนีก้าเองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบออกไป รู้สึกได้ถึงเสน่ห์อบอุ่นที่เขาแผ่มาอย่างเป็นธรรมชาติ เธอเลยพยักหน้าตามมารยาทพร้อมกับบอกชื่อของตัวเองบ้าง น้ำเสียงสดใสเป็นเอกลักษณ์ "โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัมค่ะ... เพิ่งเข้ามาที่ค่ายได้ไม่นาน ฝากตัวด้วยนะคะ" ทันใดนั้นเสียงหัวเราะ เสียงพูดคุย และกลิ่นอาหารรอบ ๆ ก็เหมือนจะเจือจางไปเล็กน้อย เหลือเพียงบรรยากาศที่ดูเหมือนเป็นการทักทายครั้งแรกของสองคนที่แตกต่าง แต่มีบางสิ่งบางอย่างคล้ายกัน คือรอยยิ้มที่พร้อมเปิดใจให้มิตรภาพใหม่ ๆ

รางวัล: +30 พลังงาน

พูดคุยกับ NPC ความสนิทสนม +5 [NPC-35] ชเว มินจุน

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ รุ่นพี่ +20

กลิ่นหอมจาก น้ำหอมสตรี - โบนัสเพิ่มความสัมพันธ์ +2

(โรลเพลย์ที่ลงท้ายด้วย 2 4 6 8 - ใช้ได้กับรุ่นพี่และเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้น)

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

โรงอาหาร

Date and Time

วันที่ 2 ธันวาคม 2025 • 15:01 น.

Purpose

ภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

NPC

วินเซนโซ เบอร์กาม็อตโต • ซาวันนาห์

คลีเมนทิสดูจะชอบอกชอบใจบรรยากาศในกรงนกขนาดใหญ่อยู่ไม่น้อย ถึงได้ใช้เวลาสำรวจมันนานกว่าสถานที่อื่น ๆ ที่ผ่านมา และดูเหมือนจะไม่ยอมไปไหนต่อง่าย ๆ จนกระทั่งคนเป็นรุ่นพี่ต้องเร่งให้เดินตาม

บุตรีแห่งจัสติเทียอดสังเกตไม่ได้ว่าเส้นทางที่กำลังเดินอยู่นี้มีผู้คนสวนออกมามากกว่าปกติ ยังไม่ทันก้าวพ้นช่องประตูที่เปิดกว้างอยู่กลิ่นอาหารก็โชยมาเรียกน้ำย่อยเสียแล้ว — นั่นสินะ ลืมไปเสียสนิทว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลยตลอดวัน

“คงไม่ต้องอธิบายอะไรมากใช่มั้ย ก็โรงอาหารน่ะ ส่วนพวกที่ลอยไปลอยมาคอยเสิร์ฟอาหารแบบนั้นเรียกว่าลาร์”

“บรรพบุรุษแห่งโรมน่ะเหรอคะ ลาร์เดียวกันมั้ย”

“อ่านหนังสือมาเยอะน่าดูเลยสิ — ใช่ ลาร์เดียวกันนั่นแหละ นอกจากเป็นพนักงานเสิร์ฟแล้วพวกเขาก็คอยช่วยกับให้คำแนะนำพวกเราบ่อย ๆ”

เด็กวัยสิบห้าปีพยักหน้า กำลังจะอ้าปากถามก็โดนเขาตัดบทก่อน ดังนั้นจึงเงียบไปเพื่อรับฟังข้อมูลเป็นอย่างแรก คิดว่าหากหลังจากนั้นยังเหลือข้อสงสัย เก็บไว้ถามทีหลังก็ยังไม่สาย

“พักกินข้าวกันที่นี่ก่อนเพราะฉันหิวแล้ว โรงอาหารของค่ายจูปิเตอร์จัดที่นั่งตามลำดับกองร้อย ของเธออยู่ฝั่งนั้น ส่วนฉันจะไปตรงนู้น”

เป็นตอนนั้นถึงระลึกได้ว่าเขาเป็นสมาชิกกองร้อยที่สี่ ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท อาจจะเพราะคลีเมนทิสไม่คิดปฏิบัติกับคนแต่ละกองร้อยต่างกันแต่ทุนเดิมจึงไม่เคยเก็บเรื่องนี้มาคิด

“กลับมาเจอกันตอนไหนเหรอคะ”

“ตอนที่กินเสร็จนั่นแหละ ไปล่ะ เสี้ยนกาแฟ”

พูดจบอีกฝ่ายก็ปรี่ตรงไปยังเครื่องชงกาแฟที่ตั้งอยู่มุมหนึ่ง หยิบจับอุปกรณ์มากมายชนิดที่แค่เห็นคนที่ไม่ได้ชื่นชอบเครื่องดื่มชนิดดังกล่าวมากเป็นพิเศษก็เหนื่อยเกินกว่าจะลองชงเองบ้าง เธอเลือกอะไรที่ง่ายดายกว่าอย่างน้ำอัดลมกระป๋องหนึ่ง หยิบอาหารจากโต๊ะยาวสีขาวไปเองโดยไม่นึกรบกวนเหล่าลาร์

“โค้กหมดแล้ว ?”

เสียงหนึ่งดังขึ้นแทบทันทีที่คลีเมนทิสทิ้งตัวลงบนโซฟาเตี้ยประจำบริเวณโต๊ะอาหารของกองร้อยที่สอง ดูจะเป็นการถามทวนอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเองมากกว่าทวนเพราะไม่ได้ยินในครั้งแรก หญิงสาวเจ้าของเสียงนั้นนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เยื้องจากเธอไปอีกนิด แต่เพราะเวลานี้ไม่ได้มีคนแวะเวียนมาใช้พื้นที่มากนักจึงได้ยินทุกอย่างชัดเจน

เมฟหลุบมองกระป๋องน้ำอัดลมตรงหน้าตัวเองหนหนึ่ง สลับเลื่อนสายตาไปยังรุ่นพี่เรือนผมแดงคนนั้น เบนมองเครื่องดื่มซ้ำอีกครั้งก่อนตัดสินใจในที่สุด

“รับกระป๋องนี้ไปแทนมั้ยคะ เดี๋ยวฉันค่อยลุกไปหยิบอย่างอื่น ไม่ได้อยากดื่มเป็นพิเศษน่ะ”

ข้อเสนอที่เกิดขึ้นอย่างไม่มีใครคาดคิดส่งผลให้คู่สนทนาดูระแวดระวังอยู่บางส่วน ฝ่ายราทิแกนให้เวลาอีกฝ่ายพิจารณาทางเลือก ก่อนจะวาดยิ้มบางเมื่อเจ้าหล่อนรับมันไปแต่โดยดี

“งั้นฉันขอนะ ขอบใจ”

แล้วการปฏิสัมพันธ์กับรุ่นพี่ในกองร้อยเดียวกันก็จบลงเพียงเท่านั้น สั้นกระชับและเรียบง่ายทว่าน่าพึงพอใจ

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ค่าความสัมพันธ์กับซาวันนาห์ +5

มอบไอเทมให้ NPC

• ค่าความสัมพันธ์กับซาวันนาห์ (โค้ก) +? • โอนไอเทมเรียบร้อย

รางวัลภารกิจ

• EXP +15

Clementis HONOR

Clementis

Haus of Ratigan • Daughter of Justitia • Legacy of Orcus

Place

โรงอาหาร

Date and Time

วันที่ 3 ธันวาคม 2025 • 13.30 น.

Purpose

รับเหรียญอะพอลโล

ท่ามกลางโรงอาหารของค่ายจูปิเตอร์ยังมีเสียงพูดคุยผสมกับข้าวของเครื่องใชกระทบกันเช่นเคย ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในนี้คลีเมนทิสกับวินเซนโซก็ร่ำลาพอเป็นพิธีด้วยเพราะทราบดีว่ายังไงก็คงมีโอกาสได้เจอกันอีกตราบใดที่ยังเป็นสมาชิกค่าย ก่อนจะแยกย้ายไปจับจองที่นั่งซึ่งแยกกันด้วยกองร้อยที่สังกัดอยู่

แต่ไหนแต่ไรบุตรีแห่งจัสติเทียก็ไม่ใช่พวกที่ขยันกินข้าวสักเท่าไหร่ มื้อกลางวันของเธอจบลงอย่างรวดเร็วตามประสาคนที่ทานได้ไม่กี่สิบคำก็มีพลังงานเพียงพอไปอีกระยะหนึ่ง เธอพบว่าการกินอิ่มเกินไปสร้างความรู้สึกแน่นท้องทำให้ไม่ค่อยสบายตัวสักเท่าไหร่แถมยังชวนง่วงจึงไม่ค่อยปล่อยให้ตัวเองทำเช่นนั้นนัก

ดังนั้นเหตุผลที่ปล่อยเวลาล่วงเลยโดยไม่ลุกไปไหนมาเกือบครึ่งชั่วโมงย่อมไม่ใช่การทานอาหาร กลับกันเด็กสาวชันแขนขึ้นกับโต๊ะ เธอวางปลายคางของตัวเองเอาไว้อย่างนั้นขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลเทามากเอกลักษ์จ้องมองวัตถุทรงสี่เหลี่ยมที่พบบนหัวเตียงเมื่อเช้านี้

มันคือกล่องบรรจุของบางอย่างซึ่งเธอไม่ทราบที่มา คนที่เก๊กหล่ออยู่บนโลโก้ไม่ใช่ใบหน้าที่คุ้นเคย ไม่ว่าคิดอย่างไรก็เต็มไปด้วยคำว่า ‘วัตถุต้องสงสัย’ คลีเมนทิสจึงทำเพียงเก็บมันไว้ไม่ยอมเปิดมาจนถึงตอนนี้

จนกระทั่งหันไปถามรุ่นพี่กลุ่มเล็ก ๆ ซึ่งนั่งห่างออกไปไม่ไกลแล้วได้ข้อมูลว่าเป็นของขวัญที่วางอยู่บนหัวเตียงทุกคน ดูเหมือนเหล่าเดมิก็อตและลูกหลานโรมันต่างได้รับกันคนละชิ้น ดังนั้นคงไม่เป็นอันตรายหรอกใช่มั้ย

มัวแต่ชั่งน้ำหนักอยู่แบบนี้รังแต่จะเสียเวลา หากอยากรู้ว่าข้างในคืออะไรก็มีแต่จะต้องพิสูจน์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพอจะมั่นใจได้แล้วว่ามันไม่ส่งผลร้ายต่อใครหรอก

คลีเมนทิสผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง มือบางส่งออกไปแกะกล่องนั้นออกในที่สุดเพื่อพบเข้ากับ — เหรียญ ? ดูเหมือนจะเป็นเหรียญอะพอลโลแฮะ

รางวัลโบนัส

• เหรียญอะพอลโล +1

Eloise HEROES

วันที่ 10 ธันวาคม 2025
เวลา 18.00 น.

วันนี้เป็นวันที่เอโลอิสรอคอยมานาน ‘เพอร์ซีย์ แจ็คสัน ซีซั่น 2’ จะเริ่มฉายเป็นวันแรก ปัญหาคือตอนนี้เธออยู่ที่นิวโรม ไม่ใช่ค่ายฮาล์ฟบลัดที่เธอสามารถไปรวมกลุ่มดูที่บ้านเฮอร์มีสได้ แต่โชคดีที่เธอได้ยินเหล่าเดมิก็อดค่ายจูปิเตอร์คุยกันว่าพวกเขาจะไปดูกันที่โรงอาหาร นั่นเป็นสัญญาณที่ชัดเจนว่าโรงอาหารต้องมีหน้าจอขนาดใหญ่สำหรับฉายซีรีส์แน่นอน

เอโลอิสจึงมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารของค่ายจูปิเตอร์ทันที เมื่อมาถึงเธอก็ต้องยอมรับว่าบรรยากาศแตกต่างจากโรงอาหารค่ายฮาล์ฟบลัดโดยสิ้นเชิง โรงอาหารแห่งนี้กว้างขวางและโปร่งสบายอย่างยิ่ง สถาปัตยกรรมแบบโรมันผสมผสานความคลาสสิกเข้ากับความทันสมัยได้อย่างหรูหราโอ่อ่า ไม่มีกลิ่นเนื้อย่างไหม้หรือถุงขยะที่ต้องรีบเผาเหมือนที่ค่ายฮาล์ฟบลัด

อาหารเลิศรสนานาชนิดถูกจัดวางเรียงรายอยู่บนเคาน์เตอร์ยาวสีขาวสะอาดตา ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายไปทั่วทั้งห้อง แต่สิ่งที่ทำให้เอโลอิสประหลาดใจและตกใจเล็กน้อยคือ เหล่าพนักงานเสิร์ฟที่มีร่างกายโปร่งแสงหลากสีสัน ทั้งสีม่วง สีแดง สีส้ม และสีอื่น ๆ ล่องลอยไปมาในอากาศอย่างคล่องแคล่ว

“ให้ตายเถอะ! นี่มันผีหรือเปล่า?” แต่เมื่อสังเกตดูดี ๆ เธอจึงรู้ว่าพวกเขาคือ ลาร์ จิตวิญญาณบรรพบุรุษแห่งโรม ที่คอยให้ความช่วยเหลือชาวค่ายจูปิเตอร์ พวกเขาดูเป็นมิตรและไม่ได้มีเจตนาร้าย เอโลอิสจึงคลายความกังวลลงบ้าง

ที่นั่งในโรงอาหารไม่ได้เป็นม้านั่งยาวแบบกรีก แต่ถูกจัดสรรเป็นโซฟาเตี้ย ๆ วางอยู่บนพื้นตามแบบฉบับโรมัน เอโลอิสเลือกนั่งในบริเวณที่ว่างที่ถูกจัดไว้สำหรับแขกผู้มาเยือนก่อนที่จะมีการฉายซีรีส์

เมื่อถึงเวลาที่กำหนดหน้าจอขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นพร้อมกับความเดิมของซีซั่นที่แล้ว ทุกคนในโรงอาหารเงียบลงอย่างรวดเร็วเพื่อเตรียมรับชมซีซั่นใหม่ที่ดัดแปลงจากเรื่องราวของรุ่นพี่เพอร์ซีย์ แจ็คสันและผองเพื่อน

เอโลอิสดูไปก็พึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยอารมณ์ร่วม

“โอเค…ต้องบอกเลยว่าฉันค่อนข้างประทับใจกับการคัดเลือกนักแสดงนะ” เธอพึมพำพลางจิบน้ำอัดลม “นักแสดงที่เล่นเพอร์ซีย์เลือกมาซะหล่อเลย ดูใส ๆ ตรงกับที่หลายคนมโนไว้”

“ส่วนรุ่นพี่แอนนาเบธ…อืม…แอบต่างจากตัวจริงมากอยู่ แต่ก็พอได้แหละ” เธอวิเคราะห์อย่างเป็นกลาง “แต่ที่พีคจริงคือโกรเวอร์! หานักแสดงมาจากไหนนะหน้าเหมือนเชียว”

เธอสังเกตเห็นว่าตัวละครนักแสดงนั้นดูโตขึ้นมากจากซีซั่นแรก

“เด็ก ๆ ดูโตจากซีซั่นแรกเยอะเลยนะเนี่ย...สงสัยคงถ่ายทำนานมาก”

เอโลอิสประเมินว่าเนื้อเรื่องโดยรวมค่อนข้างทำได้โอเคและเรื่องความเหมือนต้นฉบับเธอคงบอกไม่ได้ขนาดนั้นเพราะเธอไม่เคยอยู่ร่วมเหตุการณ์สมัยรุ่นพี่ออกผจญภัยแต่ก็ถือว่าทำได้ดี อาจเป็นเพราะที่ปรึกษาอาวุโสแห่งค่ายฮาล์ฟบลัดเป็นคนคุมงานเอง ทำให้การดัดแปลงไม่บิดเบือนไปจากความเป็นจริงมากนัก

แต่สิ่งที่ทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาคือรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ บนหน้าจอ

“เดี๋ยวนะ! เสื้อยืดของตัวละคร” เธอเผลอพูดออกมาดังขึ้นเล็กน้อย “พวกผู้สร้างนี่ไปขโมยเสื้อค่ายมาแจกให้นักแสดงใส่เหรอ ทำไมมันเป๊ะมากเลยอะ…”

เอโลอิสดูซีรีส์มาจนถึงฉากที่ชาวค่ายฮาล์ฟบลัดต้องเผชิญหน้ากับนกสติมฟาเลียน ทันใดนั้นภาพตอนเธอและเพื่อน ๆ ต่อสู้กับพวกมันบนเรือกล้วยก็แว่บเข้ามาในหัว เมื่อซีรีส์ดำเนินไปตามพล็อตเรื่อง และแสดงให้เห็นถึงวิธีรับมือกับพวกมันด้วยเสียงเพลงของแม่มารายห์ เอโลอิสก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

“ให้ตายเถอะ!” เธอพูดขึ้นเสียงดังอย่างลืมตัว และแทบจะกระโดดจากโซฟาเตี้ย ๆ “นี่มันไอเดียดีมากเลยนะ!”

เธอสั่นศีรษะเล็กน้อยด้วยความทึ่งในความฉลาดของกลยุทธ์นั้น

“คราวหน้าฉันคงต้องใช้วิธีนี้บ้าง ไม่คิดเลยว่ามันได้ผลด้วย”

เธอตั้งใจดูต่อจนจบอย่างไม่ละสายตา และก็ต้องแอบเสียใจเล็กน้อยเมื่อพบว่ามันมีแค่ สอง EP เท่านั้น และเธอคงต้องรอ EP อื่นต่อในสัปดาห์หน้า เมื่อซีรีส์จบลงและหน้าจอหลักกลับมาเป็นโลโก้ของช่องสตรีมมิ่ง ทุกคนก็เริ่มส่งเสียงพูดคุยกันอีกครั้ง เอโลอิสลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากโรงอาหาร

“EP หลังจากนี้คงต้องกลับไปดูที่ค่ายฮาล์ฟบลัดแล้วล่ะ” เธอพึมพำขณะเดินผ่านเหล่าลาร์โปร่งแสงที่กำลังเก็บจาน “เพราะฉันคงอยู่ที่นี่ถึงแค่วันที่ 18 ธันวาคมเท่านั้น” ว่าแล้วก็เดินออกไปจนลับตา

รับประทานอาหารประจำวัน

+30 พลังงาน

กิจกรรม percy jackson sea of monsters

กิจกรรมที่ 1 (EP. 1-2)

@God 

Kai -

15:30 น. โรงอาหาร (12/12/2025)

เสียงจอแจของภาชนะกระทบกันและเสียงพูดคุยที่ดังกระหึ่มเหมือนรังผึ้งแตกรังทำให้ไคชะงักฝีเท้าเล็กน้อยที่หน้าประตูโรงอาหาร จากความสงบเงียบในกรงนกมาสู่ความวุ่นวายระดับสิบช่างเป็นการปรับตัวที่รวดเร็วเสียจริง แต่เมื่อกวาดตามองเข้าไปด้านใน ความขุ่นเคืองใจก็ลดลงเมื่อเห็นความสะอาดสะอ้านและการจัดวางโต๊ะที่เป็นระเบียบ

กลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่และเนื้อย่างลอยตลบอบอวล ยั่วน้ำลายคนที่ยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงอย่างไคได้ไม่ยาก สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคงหนีไม่พ้นเหล่า ‘ลาร์’ หรือวิญญาณบรรพบุรุษตัวเรืองแสงหลากสีที่ลอยไปลอยมาทำหน้าที่บริกรอย่างแข็งขัน

“อึกทึกดีนะครับ” ไคเปรยขึ้น สายตามองตามลาร์สีม่วงตนหนึ่งที่กำลังรินน้ำใส่แก้วให้ทหารรุ่นพี่อย่างคล่องแคล่ว “แต่ก็ดูมีระบบระเบียบกว่าโรงอาหารโรงเรียนเก่าผมเยอะ อย่างน้อยก็ไม่มีใครขว้างปาอาหารใส่กัน”

“ที่นี่เรากินเพื่ออยู่ ไม่ใช่อยู่เพื่อกิน” โนอาห์เดินนำเข้าไป พลางชี้ไปที่โซฟาเตี้ยแบบโรมันที่จัดเรียงไว้เป็นสัดส่วน “นั่นโซนของกองร้อยที่หนึ่ง... ที่ที่ดีที่สุด ใกล้จุดบริการอาหาร และห่างไกลจากความวุ่นวายของพวกกองร้อยห้า”

ไคมองตามนิ้วเรียวของรุ่นพี่ไปที่โต๊ะตัวยาวซึ่งดูสงบเงียบและมีคลาสกว่าโต๊ะอื่น ๆ เขายักไหล่เล็กน้อย “การแบ่งชนชั้นชัดเจน... ผมชอบนะ มันทำให้คนมีความกระตือรือร้นที่จะถีบตัวเองขึ้นมา”

“พูดได้ดี คุณชาย” โนอาห์หัวเราะในลำคอ “หวังว่านายจะชินกับการนั่งกินข้าวแบบเอนหลังนะ แรก ๆ อาจจะจุกท้องหน่อย แต่เดี๋ยวก็ชิน... ว่าแต่ปกติที่บ้านเชมเบอร์เลนทานอะไรกัน? สเต๊กเนื้อวากิวเสิร์ฟบนจานทองคำรึเปล่า?”

“เวอร์ไปแล้วครับพี่” ไคส่ายหัวเบา ๆ มุมปากกระตุกยิ้มขำ “ก็แค่อาหารครบห้าหมู่ที่ถูกจัดจานอย่างสมมาตร รสชาติต้องไม่จัดจ้านเกินไป และห้ามมีผักชีโรยหน้าเด็ดขาด... ผมเกลียดกลิ่นมัน”

“เรื่องมากใช้ได้” โนอาห์ส่ายหน้าขำ ๆ ก่อนจะหันมาสบตาด้วยแววตาจริงจังขึ้นเล็กน้อย “แต่อยู่ที่นี่ เลือกกินมากไม่ได้นะ พลังงานสำคัญที่สุด โดยเฉพาะหลังจากโดนซ่อมในสนามฝึกจนหมดสภาพ นายจะหิวจนกินช้างได้ทั้งตัว... อ้อ ยกเว้นช้างในโรงเลี้ยงเมื่อกี้นะ”

“ขอบคุณที่เตือนครับ” ไคทำหน้าหยีเมื่อนึกถึงกลิ่นโรงช้างขึ้นมา “ผมจะพยายามรักษามารยาทบนโต๊ะอาหารให้ดีที่สุด แม้ว่าจะหิวโซแค่ไหนก็ตาม... ว่าแต่ พวกวิญญาณลาร์นี่คุยรู้เรื่องไหมครับ? หรือเอาแต่บ่นเรื่องสมัยก่อน ๆ?”

“บางตัวก็คุยดี บางตัวก็ขี้บ่นเหมือนคนแก่นั่นแหละ” โนอาห์ตอบพลางตบไหล่รุ่นน้องเบา ๆ “เดี๋ยวนายก็จะได้มีวิญญาณประจำตัวมาคอยตามจิกกัดนายเองแหละ เตรียมตัวปวดหัวไว้ได้เลย”

รับภารกิจไกด์เดินชมรอบค่าย

• ทัวร์โรงอาหาร EXP +15
  

ปฏิสัมพันธ์กับ NPC

• ได้รับค่าความสนิทสนมกับ โนอาห์ คลาร์ก +5