Neptune's Shrine ⋘ เทวสถานเนปจูน ⋙

Neptune's Shrine

⋘ เทวสถานเนปจูน ⋙

เทวสถานเนปจูน (Neptune's Shrine) ในกรุงโรมใหม่

เป็นภาพสะท้อนที่ชัดเจน ถึงความสัมพันธ์อันไม่สู้ดีนัก ระหว่างเทพเจ้าแห่งท้องทะเลองค์นี้กับชาวโรมัน

ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวบนเนินเขาเล็ก ๆ ห่างไกลจากวิหารอื่น เทวสถานแห่งนี้มีขนาดเล็ก กะทัดรัดราวกับกระท่อมหลังน้อย

สร้างขึ้นอย่างเรียบง่ายด้วยหินธรรมดา ไร้ซึ่งการตกแต่งใด ๆ

ประตูไม้เก่า ๆ มีร่องรอยผุพังตามกาลเวลา ถูกปิดตายด้วยตรีศูลอันใหญ่โตที่เต็มไปด้วยใยแมงมุม

บ่งบอกถึงการถูกทอดทิ้งเป็นเวลานาน

ภายในเทวสถานนั้นค่อนข้างจะมืดสลัวและอับชื้น มีเพียงแท่นบูชาขนาดเล็กตั้งอยู่กลางห้อง

ไร้ซึ่งเครื่องบูชาใด ๆ นอกจากเศษเปลือกหอย และสาหร่ายแห้งที่ถูกพัดพามาตามสายลม

บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัด วังเวง ราวกับสุสานที่ไร้ผู้คน ดูเหมือนว่าชาวโรมันจะไม่ค่อยให้ความสำคัญกับเทพเนปจูนนัก แม้เขาจะเป็นหนึ่งในสามมหาเทพ อาจจะเป็นเพราะพวกเขาไม่ใช่ชนชาติที่เชี่ยวชาญด้านการเดินเรือเหมือนชาวกรีก บางครั้งอาจมีเดมิก็อดสายเลือดเนปจูนแวะเวียนมาสักการะบ้าง แต่ก็เป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ เท่านั้น

เทวสถานเนปจูนจึงกลายเป็นสถานที่ที่ถูกลืมและไร้ซึ่งผู้คนเหลียวแล

สะท้อนถึงความห่างเหินระหว่างเทพเจ้าแห่งท้องทะเลและชาวโรมันได้เป็นอย่างดี

ไม่สามารถปลดพลังได้ในช่วงเดือนมกราคม - เมษายน 2025

Moneka HONOR

วันที่ 24 เดือน พฤศจิกายน ปี 2025

ช่วงสาย เวลา 12.00 น. เป็นต้นไป ณ เทวสถานเนปจูน

ลมหนาวพัดผ่านบนเนินเขาอันเงียบสงัด เสียงกรอบแกรบของหญ้าแห้งใต้ส้นรองเท้าส้นสูงของเธอดังแผ่วเบาในความว่างเปล่า โมนีก้าเดินฝ่าความเงียบงันท่ามกลางกลิ่นดินชื้นและสีเทาหม่นของท้องฟ้าที่ไร้ผู้คน เธออดไม่ได้ที่จะเหลือบมองวิหารเล็ก ๆ เบื้องหน้า หากจะเรียกว่าวิหารก็ดูจะใจร้ายเกินไป มันคล้ายกระท่อมหัวใจแห้งแล้งของเทพเจ้าผู้ถูกหลงลืมมากกว่า ผนังหินหยาบเต็มไปด้วยคราบตะไคร่ เส้นเถาวัลย์แห้งพันตัวรอบเสาไม้ผุพัง ด้านบนประตูมีตราตรีศูลซึ่งเคยสง่างามในอดีตแต่บัดนี้ถูกปกคลุมด้วยใยแมงมุมและเศษสาหร่ายแห้ง แขวนราวเครื่องหมายแห่งการรอคอยอันแสนยาวนาน

โมนีก้าหยุดยืน สูดลมหายใจเบา ๆ แล้วปล่อยออกมาอย่างแผ่วช้า กลิ่นไลแลคและเบอร์รี่หวานลอยเคียงข้างกลิ่นเกลือทะเลที่แผ่วมาแต่ไกล สองสีอารมณ์ผสมกันอย่างประหลาด ความละมุนของเธอและความรกร้างของเขา “โถ… ท่านเนปจูน…” เธอพึมพำกับตัวเอง พร้อมยกมือขึ้นแตะแก้มเบา ๆ “อยู่มุมเงียบ ๆ แบบนี้มาตลอดเลยเหรอคะ…” ที่นี่ไม่มีใครอยู่ ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้า แต่ความเงียบกลับหนักแน่นราวกับกำลังเฝ้ามองเธออยู่

เธอไม่ได้เป็นคนเลือกที่รักมักที่ชัง เธอไม่ชอบเลยกับการที่บางสิ่งเคยสง่างาม แต่กลับถูกทอดทิ้งเพียงเพราะไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนให้ความสำคัญในตอนนี้ ยิ่งคิด เธอก็ยิ่งรู้สึกสงสารตัววิหารเล็กนี้ราวกับมันมีหัวใจ

โมนีก้าดันประตูไม้ที่ขึ้นรารอบขอบ ประตูส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเหมือนชราเกินกว่าจะถามหาอนาคต แต่ก็อนุญาตให้เธอเข้าไปอย่างไม่ขัดขืน ภายในเงียบสงบ แสงเพียงเส้นเดียวลอดเข้ามาจากช่องแตกของหลังคาเก่า นำแสงไปหยุดที่แท่นบูชาเล็ก ๆ ที่ถูกปกคลุมด้วยเศษเปลือกหอยและผงทรายแห้ง เธอกลืนน้ำลายเบา ๆ ก่อนค่อย ๆ เดินเข้าไป ส้นรองเท้ากระทบพื้นหินอย่างช้าและนุ่มนวลจนน่าแปลก

ก่อนที่โมนีก้าจะเอ่ยเสียงนุ่มราวกับกำลังพูดกับคนที่อยากให้เขารู้ว่า ไม่ได้ถูกลืมจริง ๆ “สวัสดีค่ะ… ยังไงก็ ฉันชื่อโมนีก้านะคะ เป็นธิดาของเซเรสค่ะ และฉันก็เป็นหลานของท่านทวดเจนัสด้วยค่ะ” โมนีก้าเอ่ยแบบไม่รู้จะพูดยังไงดี เธอรู้สึกจุกอก ก่อนวางดอกกุหลาบสีทองลงบนแท่นบูชา กลีบมันเปล่งประกายเหมือนเปลวแสงอ่อน ๆ ยามอาทิตย์ตก น้ำเสียงของเธอนุ่มแต่มั่นคง

“ฉันอาจจะไม่เหมือนชาวโรมันทั่วไป แต่ฉันไม่คิดว่าใครจะไม่มองเห็นคุณค่าของท่านหรอกค่ะ… หลาย ๆ คนไม่ได้เกลียดหรอก แค่ไม่เข้าใจมากกว่า” เธอยิ้มจาง ๆ “ฉันเดินเรือตลอดทุกภารกิจเลยค่ะ… ฉันอยู่ในทะเลหลายวัน มันกว้างใหญ่ มหึมา แล้วก็…น่าเกรงขามมากค่ะ ภารกิจที่ผ่านมา ทะเลเป็นเหมือนพื้นที่ของท่าน ฉันเลยอยากขอบคุณนะคะ ที่ไม่ทำอันตรายฉันและเพื่อน ๆ” เสียงเธอเบาลง ราวกับพูดจากใจจริง

“ฉันหวังว่า… มหาสมุทรจะเป็นบ้านที่แบ่งปันได้ ไม่ใช่กำแพงที่แบ่งแยกค่ะ ขอให้ทะเลเคียงคู่กับมนุษย์ ไม่ใช่หันหลังให้กัน” เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเบา ๆ “ไม่รู้หรอกว่าท่านได้ยินไหม… แต่ฉันอยากจะมาหาบ้างค่ะ ไว้ฉันจะมาหาให้บ่อยขึ้นนะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ” 

แสงสายหนึ่งลอดผ่านปะรอยแตกของเพดาน เหมือนเลื่อนตัวไปสัมผัสดอกกุหลาบสีทองที่เธอถวาย ทุกอย่างเงียบ แต่ความเงียบนั้น…นุ่มนวลขึ้นอย่างบอกไม่ถูก โมนีก้าไม่ได้เอ่ยอะไรอีก เธอเพียงยิ้มเล็ก ๆ ก้มศีรษะแผ่วเบา ก่อนหมุนตัวออกจากวิหารเล็กนั้นอย่างสงบ กระท่อมยังดูรกร้างเหมือนเดิม ไม่มีเครื่องหมายแห่งอัศจรรย์ ไม่มีพลังงานสายฟ้าหรือสายลมของเทพเจ้า แต่ในแสงสว่างอ่อน ๆ บนแท่นบูชา ดอกกุหลาบสีทองกลับดูสดขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ราวกับได้รับคำตอบที่ไม่ต้องการคำพูดใด ๆ ทั้งสิ้น

[God-03-2] เนปจูน

ถวาย กุหลาบสีทอง - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +50

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

เผาค่าความศรัทธาแก่เทพ

ข้า โมนีก้า เอ็ม. บลอสซัม ขอมอบศรัทธาต่อเหล่าเทพแก่ เทพเนปจูน จำนวนศรัทธาที่มอบให้: 3000 แต้ม

(ทุก ๆ 1000 ศรัทธา = 50 ความโปรดปรานต่อเทพองค์นั้น) = ได้รับความโปรดปราน +150

Moneka HONOR

วันที่ 15 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาบ่าย เวลา 14.30 น. เป็นต้นไป ณ วิหารเนปจูน

เอสต้าลากเท้าขึ้นเขาจนแทบจะสบถเป็นภาษามนุษย์ต่างดาวได้แล้ว พอถึงยอดเขาและเห็นวิหารเนปจูนที่ตั้งอยู่ตรงหน้า เธอแทบอยากหัวเราะออกมาดัง ๆ เพราะแทนที่จะเป็นวิหารใหญ่โตโอ่อ่าเหมือนของเทพองค์อื่น ที่นี่กลับดูเหมือนกระท่อมคนเฝ้าทางเข้าป่ามากกว่า “แม่งเอ๊ย… โมนีก้าเขียนว่า ห้ามว่าเทพเนปจูนเด็ดขาด ต้องบูชาด้วยความจริงใจนะเอสต้า!” เธอพูดเสียงเลียนแบบในหัว พลางทำหน้าหมั่นไส้ตัวเองจากในสมุดบันทึกนั่น “โอ๊ย ให้ตายสิ จะให้ไม่ว่าได้ยังไงวะ วิหารแม่งเล็กกว่าห้องเก็บไม้กวาดอีก!”

เธอพ่นลมหายใจยาว รวบผมขึ้นลวก ๆ ก่อนเดินเข้าไปในกระท่อมหินเก่าที่เต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้น ผนังมีตะไคร่น้ำจับเรียงเป็นแนว ใยแมงมุมห้อยระโยงระยางเหนือประตูไม้ที่ปิดตายด้วยตรีศูลสนิมเขรอะ ซึ่งแน่นอนว่าดูขลังแค่พอไม่ให้เธอเผลอไปเตะเล่น

“โอเคค่ะท่านเทพเนปจูน…” เธอพูดเสียงเรียบ พลางหยิบช่อดอกโบตั๋น ที่พกติดมือมาจากกระเป๋า “จริง ๆ อยากเอาดอกไม้ทะเลมาให้มากกว่า แต่ว่าหาไม่ได้เลยค่ะ ก็เลยเอาดอกนี้มาแทนนะคะ… ดอกไม้น้ำ ๆ เหมือนกันแหละมั้ง?” เธอวางช่อดอกไม้ลงบนแท่นบูชาหินเล็ก ๆ ที่มีแต่เปลือกหอยแตก ๆ กับสาหร่ายแห้งอยู่เต็มไปหมด แล้วค้อมหัวเบา ๆ “งั้นก็… ไปก่อนนะคะ”

แต่ก่อนที่เท้าจะก้าวออกจากกระท่อม เสียงในหัวเธอก็แว่วขึ้นมาอีก เสียงตัวเองเมื่อสักครู่นั่นแหละ แล้วทำไมไม่ไปไหว้เทพอื่นก่อนวะค่อยมาเนปจูนทีหลัง? เอสต้าชะงักไปสองวินาที ก่อนเบิกตากว้าง “อ้าว… เออว่ะ!” แล้วก็ยกมือกุมขมับตัวเองทันที “ให้ตายสิ ฉันแม่งโง่จริง ๆ… ใครมันเริ่มลำดับแบบนี้วะ? จะไปจากท้องฟ้า ลงยมโลก แล้วค่อยขึ้นทะเลอีกที ฉลาดมากค่ะคุณเอสต้า!”

เอสต้าถอนหายใจพร้อมหัวเราะหยันเบา ๆ “โอ๊ย… ถ้าท่านเนปจูนได้ยินนี่คงขำกลิ้งในคลื่นแน่ ๆ ให้ตายเหอะ” แล้วก็เดินลงจากเขาพร้อมบ่นพึมพำตลอดทาง ทั้งด่าตัวเอง ทั้งบ่นถึงโมนีก้าที่เขียนคู่มือบูชาเทพไว้ราวกับเป็นตารางเรียน ก่อนจะปัดฝุ่นเสื้อผ้า หยัดไหล่ขึ้นอีกครั้งแล้วพึมพำ “เอ้า ไปวิหารจูโน่กันต่อ… คราวนี้ขออย่าเจอกระท่อมอีกเลยเถอะ สาบานว่าถ้าเห็นกระท่อมอีกฉันจะไปจุดไฟบูชาเองแน่!” เสียงหัวเราะของเธอดังแผ่วไปกับลมร้อนยามบ่ายที่พัดผ่าน ยอดหญ้าไหวเบา ๆ ขณะที่เธอก้าวลงจากเขา มุ่งหน้าสู่วิหารถัดไปด้วยอารมณ์ที่ครึ่งหนึ่งเหนื่อย ครึ่งหนึ่งอยากขำตัวเองให้จบ ๆ ไป

[God-03-2] เนปจูน

ถวาย ช่อดอกไม้ - เพิ่มความโปรดปรานเทพใต้พิภพ +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

Moneka HONOR

วันที่ 16 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาบ่าย เวลา 15.00 น. เป็นต้นไป ณ วิหารเนปจูน

แสงบ่ายร่วงหล่นลงเหนือเนินเขาโล่งที่ทอดยาวสุดสายตา เอสต้าในร่างของโมนีก้าเดินเท้าฝ่าลมทะเลอ่อน ๆ มาจนถึงกระท่อมหินหลังเล็กที่เธอเรียกติดปากว่ากระท่อมซีฟู้ดของเทพเนปจูน มันไม่ได้มีความโอ่อ่าเหมือนวิหารของเทพองค์อื่น ไม่มีกลิ่นหอมของกำยานหรือเสียงสวดจากผู้ศรัทธา มีเพียงเสียงคลื่นจากหุบเขาด้านล่างที่ก้องขึ้นมาประสานกับเสียงลมพัดผ่านทุ่งหญ้าแห้ง

“อืม... สมชื่อเลย กระท่อมซีฟู้ดจริง ๆ” เธอพูดพึมพำกับตัวเองขณะยืนเท้าเอวมองสิ่งปลูกสร้างตรงหน้า มันเป็นอาคารหินเก่า ๆ ขนาดพอดีคนอยู่ได้แค่สองสามคน หลังคามุงด้วยหญ้าทะเลแห้งที่ขึ้นปกคลุมจนเขียวเทา บางจุดมีเปลือกหอยติดอยู่ตามรอยหิน ราวกับคลื่นทะเลเคยซัดมาถึงที่นี่ในอดีต

เอสต้าเดินเข้าใกล้ประตูไม้เก่า ๆ ที่ถูกตรึงไว้ด้วยตรีศูลใหญ่โต มีใยแมงมุมห้อยระโยงระยางราวกับไม่มีใครมาเยี่ยมเยียนมานานหลายปี “โอ้โห... ท่านเทพเนปจูนขา อยู่แบบมินิมอลดีนะคะ” เธอแซวออกมาเสียงใสก่อนจะหัวเราะเบา ๆ “นี่ถ้าหนูไม่ได้รู้ว่าที่นี่เป็นศาลเจ้า หนูคงคิดว่าเป็นที่เก็บหอยของชาวประมงแน่เลย”

เมื่อผลักประตูเข้าไป กลิ่นอับชื้นของน้ำทะเลเก่ากับสาหร่ายแห้งลอยอบอวลในอากาศ แสงสลัวลอดเข้ามาจากช่องเล็กด้านบน เผยให้เห็นแท่นบูชาหินเรียบ ๆ ที่ไม่มีแม้แต่เครื่องสักการะจริงจัง มีเพียงเปลือกหอยแตกและก้อนหินทรงแปลกวางกระจัดกระจาย เอสต้าก้าวเข้าไปช้า ๆ ก่อนจะยกกระถางต้นไม้น้ำขนาดเล็กออกมาในมือ “ขออนุญาตนะคะท่านเนปจูน หนูเอาไม้น้ำมาฝากค่ะ ชื่อว่า... เอ่อ วอลลิส...เนอ...เรีย...เอเชียติก้า...อะไรสักอย่าง ยาวจนหนูจำไม่ได้” เธอหัวเราะขำตัวเอง ก่อนจะก้มวางกระถางลงข้างแท่นบูชาอย่างระมัดระวัง ใบไม้น้ำสีเขียวอ่อนสะท้อนกับแสงรำไรเหมือนประกายจากหยดน้ำทะเล

“เห็นว่าเลี้ยงง่าย ทนเกลือได้ด้วยนะคะ เหมาะกับบ้านท่านเลยค่ะ” เธอพูดพลางพนมมือขึ้นไหว้แบบไม่ค่อยจริงจังนัก แต่ก็ยังมีความเคารพในท่าที “ถึงจะไม่ได้มีของใหญ่โตอะไร แต่ก็ทำด้วยใจนะคะท่านเทพ” เสียงลมทะเลพัดเข้ามาผ่านช่องหน้าต่างเล็ก ทำให้เปลือกหอยบนพื้นกระทบกันเบา ๆ ดังกรุ๊งกริ๊งราวกับตอบรับ เธอชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยิ้ม “โอเค เข้าใจแล้วค่ะ รับของแล้วสินะคะ” แล้วก็พูดต่อเสียงขี้เล่น “งั้นหนูไปก่อนละกันนะคะท่านเทพ ขอให้วันนี้ไม่มีพายุขึ้นล่ะ เดี๋ยวปลาแถวนี้ตกใจหมด”

เธอหันหลังเดินออกจากกระท่อมซีฟู้ด เสียงรองเท้ากระทบหินเบา ๆ ขณะก้าวลงบันได ดวงอาทิตย์ยามบ่ายส่องแสงลงบนเส้นผมสีแดงเชอร์รี่ของเธอเป็นประกายเหมือนไฟต้องน้ำเกลือ เอสต้าหยุดหันกลับมามองอีกครั้ง “อันที่จริง... ท่านเทพเนปจูนคงเหงาแน่เลย อยู่ตั้งไกล ไม่มีใครมาเยี่ยม”

เธอยิ้มอ่อนอย่างไม่ตั้งใจ “ไว้หนูจะมาใหม่ละกันนะท่าน” แล้วโบกมือให้ราวกับอีกฝ่ายยืนอยู่ตรงนั้นจริง ๆ ก่อนจะเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี ทิ้งไว้เพียงเสียงคลื่นแผ่วเบาที่พัดเข้ามาปะทะชายเขา และกระถางไม้น้ำเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่กลางความเงียบสงัดของวิหารร้างนั้น มันเริ่มโอนเอนไปตามแรงลม เหมือนยินดีต้อนรับของขวัญจากเด็กสาวผู้มีหัวใจป่วนโลก

[God-03-2] เนปจูน

ถวาย กระถางต้นไม้น้อย (วอลลิสเนอเรีย เอเชียติกาไบเวนซิส) - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15

Moneka HONOR

วันที่ 17 เดือน ธันวาคม ปี 2025

เวลาบ่าย เวลา 15.00 น. เป็นต้นไป ณ วิหารเนปจูน

เอสต้าในร่างโมนีก้าเดินขึ้นมาบนเนินเขาเล็ก ๆ อย่างอารมณ์ดีจนแทบจะฮัมเพลง ดวงตาสีเทาเงินเป็นประกายเมื่อเห็นกระท่อมซีฟู้ดของเทพเนปจูน ตั้งอยู่โดดเดี่ยวอยู่ตรงหน้า เธอยกมือป้องตา มองประตูไม้ที่ปิดตายด้วยตรีศูลขนาดใหญ่เต็มไปด้วยใยแมงมุม ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ “โอ้โห กระท่อมแห่งท้องทะเลผู้ยิ่งใหญ่แต่ได้อารมณ์บ้านร้างริมฝั่งมากเลยนะคะเนี่ย... ถ้าจะให้ฉันเดา พระองค์คงไม่ได้เปิดให้บริการลูกค้านอกจากฉันมานานแล้วสิมาสามวันเหมือนเดิมทุกวันเลย…บ้าบอ”

เสียงลมพัดผ่านแผ่วเบา พาเอากลิ่นคาวจาง ๆ ของทะเลมาแตะจมูก ผสมกับกลิ่นหญ้าแห้งที่คลุ้งอยู่รอบ ๆ เธอยกมือปัดผมแดงที่ปลิวมาติดหน้า แล้วเดินตรงเข้าไปจนถึงบันไดหินสามขั้นหน้าประตู ก้มลงมองเปลือกหอยที่วางเรียงอยู่บ้างกระจัดกระจายเหมือนของตกแต่งริมชายหาด แล้วพึมพำเสียงเรียบ “ถ้ามีปูเดินออกมานี่ฉันจะไม่ตกใจเลยนะ”

จากนั้นเธอก็หยิบเทียนหอมกลิ่นเกลือทะเลขึ้นมาจากกระเป๋า กลิ่นสดชื่นและเย็นของมันตัดกับบรรยากาศชื้นอับรอบตัวจนรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ริมฝั่งทะเลในฤดูร้อน “อันนี้ค่ะ เอามาให้” เธอพูดขึ้นเสียงใส แล้ววางเทียนลงบนแท่นหินเล็ก ๆ ตรงหน้ากระท่อมก่อนจะเอียงคอเล็กน้อยเหมือนกำลังคุยกับใครบางคนที่มองไม่เห็น

“เผื่อท่านจะคิดถึงกลิ่นทะเลเก่า ๆ ของตัวเองบ้างนะคะ ฉันไม่รู้ว่าพระองค์อยู่ในโหมดเกษียณอายุราชการหรือพักร้อนกลางสมุทรแอตแลนติก แต่ก็เอาเป็นว่า... หวังว่าจะชอบค่ะ” เธอยิ้มบาง ๆ พร้อมยกมือไหว้อย่างจริงใจ แม้จะพูดจาแซวเล่นแต่ดวงตากลับเปี่ยมด้วยความเคารพในแบบของตัวเอง “ฉันจะไม่อยู่สักพักนะคะ แล้วพบกันค่ะ กระท่อมซีฟู้ด”

ว่าจบ เธอก็ถอยหลังสองก้าวอย่างสง่างาม แต่เท้าเผลอสะดุดกับหินก้อนหนึ่งจนเซไปนิด ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน “อะแฮ่ม... ถือว่าลมทะเลแรงละกัน!” แล้วเธอก็หมุนตัวกลับ เดินลงจากเนินพร้อมแกว่งแขนไปมาอย่างอารมณ์ดี เสียงรองเท้ากระทบพื้นกรวดดังแผ่ว ๆ ตามจังหวะการก้าว เทียนที่เธอวางไว้ยังคงส่องแสงเรืองรองอ่อน ๆ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงัดของกระท่อมหิน

“เอาล่ะ... ต่อไปก็ถึงคิวคุณแม่สุดที่รัก เซเรสผู้ยิ่งใหญ่แห่งธัญญาหาร! หวังว่าแม่จะไม่จับฉันมาบังคับให้กินซีเรียลอีกนะ...” เธอบ่นกับตัวเองพลางหัวเราะคิก แล้วเร่งฝีเท้าลงทางลาด ทิ้งไว้เพียงกลิ่นเกลือทะเลที่คละคลุ้งไปทั่ว พร้อมเสียงคลื่นแผ่วเบาที่เหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกล

[God-03-2] เนปจูน

ถวาย เทียนหอม (กลิ่นเกลือทะเล) - เพิ่มความโปรดปรานเทพ +15

โบนัสจาก HONOR (คนมีเกียรติ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน  +25

โบนัสจาก (ผู้โปรดปรานเหล่าเทพ) - โบนัสเพิ่มความโปรดปราน +15